“Jaahaa, we komen eraan!” er klinkt boven gestommel van voetstappen die overgaat in geren op de trap.

Als Suze en Joël zitten vraagt Joël: “Wat is er mam?” als Mirthe een beetje moeilijk blijft kijken voegt Suze eraan toe: “Wat is er Mirthe?”. Ze kan er maar niet aan wennen Mirthe haar moeder te noemen, dus doet ze het gewoon niet.

“Kijk, ik.. euhm...” stottert Mirthe, “Ik... mijn moeder, eigenlijk is dit een beetje moeilijk te vertellen, want het gaat het meest over de gene die naast me zit...”

“En waarschijnlijk nog een hele tijd zit.” zegt Eline, die Peter bijna zijn oren hoort spitsen bij elk woord. “Getrouwd met... ik weet eigenlijk niet eens meer waarom.” Mirthe ziet haar ogen ontdeugend naar Peter gaan en moet moeite doen haar lachen in te houden. “Hee!” klinkt er beledigd vanuit de kamer.

Als Eline de hele challenge heeft uitgelegd, begint Suze te praten. “Ik wil het wel doen hoor. Met mijn familiewens was ik toch al wel van plan kinderen te krijgen, of dat nu in dit huis is of niet.”

Peter, die druk kattenbakjes aan het schoonmaken is, spitst zijn oren. “Kijk Suze, je bent geen officeel familie-lid in Eline's stamboom.” legt Mirthe uit. “eigenlijk mag je dus niet stamhouder worden. Tenzij Joël het echt niet wil natuurlijk, dan mag het wel.” maakt Eline haar zin af.

“Nou Suze, als je het niet erg vind...” Suze haalt haar schouders op. “Stamhouder klinkt best wel cool, ik doe het.” het is een tijdje stil. “Dus ik krijg dit huis, ik krijg een vrouw, kinderen en als die weer groot zijn moet ik ze hetzelfde verhaal vertellen?” Eline knikt.

De avond valt. Het zwakke licht dat ze in de eetkamer hebben hangen blijkt wat weinig en Eline haalt een kaars in de keuken. Het kleine vlammetje verlicht de hele kamer. Dat zoiets kleins zoiets groots kan doen...

“Dan mag de stamhouder lekker een blikje groentesoep maken!” lacht Eline. Joël wil protesteren maar Suze is hem voor: “Ik help je wel.”

Even later staan ze in de keuken. Nadat Joël wat extra groenten heeft gesneden (met veel aandacht van de katten, wie weet zit er wel vlees tussen) vraagt Suze of ze ook iets kan doen. “Geef de katten even een snoepje en begin dan met de toast sous-chefje.” lacht Joël.

Suze pakt een pak kattensnoepjes uit de keukenkast en het lijkt door het hele huis hoorbaar te zijn. Vanuit elke hoek komt een kat aangerend om zijn liefste blik op te zetten en te hopen op een snoepje.

Daarna begint ze braaf aan de toast.

Vanuit de woonkamer komt Julia, die toch de oudste kat is, wat langzamer aanlopen. Ze zet een smekende blik op, en Suze heeft meteen door wat ze wil.

Eigenlijk komt Joëls koken dus neer op: Joël kookt, Suze houdt de katten bezig. Tijd voor toast is er niet meer :).

Zo eten ze aan tafel, zo eten ze op de bank. Peter pakt ook een kommetje groetesoep en gaat erbij zitten.

Terwijl de rest van de familie gewoon rustig aan tafel zit te eten.

Suze ligt nog even wakker. Ze heeft het maar goed getroffen bij deze familie. Met rillingen denkt ze terug aan het verhaal van een meisje dat ook in het weeshuis zat. Die kon het niet zelf navertellen... Met die 'vrolijke' gedachten ploft ze op haar kussen. Bijna meteen valt ze in slaap.

Veel te vroeg naar haar mening word ze de volgende ochtend weer wakker. In de kamer naast de hare klinken harde geluiden. Joël. Concludeert ze. Als ze op haar tenen over de gang sluipt komt ze verder niemand tegen. Hun kamers liggen verder weg...

Als ze Joël op z'n donder heeft gegeven sluipt ze naar de grote badkamer. Ze draait de badkraan open en neemt een heerlijk lang bad. Haar alledaagse kleren trekt ze nog niet aan, een t-shirt met joggingbroek is even genoeg.

In haar kamer klikt ze msn aan.

Ze logt in en bekijkt de mensen die online zijn. Alleen Sascha van Joël's band...

Ze klikt de naam aan.

Ze twijfelt even.

Sascha gaat ofline, Suze klikt msn ook weg. Pfff... daar heeft ze veel aan, ze weet niet

eens wie of hoe die mensen zijn!(Msn gesprek met dank aan Lian, mijn Bff! )

Daarna gaat ze naar de site van universiteit de keizer. Ze heeft zelfs een link op haar bureaublad staan. Dat vind Joël dan weer een beetje overdreven. Misschien is dat ook wel zo, vind Suze, maar ze heeft er gewoon zin in. Joël heeft hier ook zijn ouders... Maar zij eigenlijk niet. Mirthe en Leon zijn heel aardig, daar niet van... maar het is toch niet hetzelfde.

Suze heeft Joël beloofd mee te gaan naar de stad voor een nieuwe mobiel, en ja, daar komt ze niet meer onder uit... Als ze uit de taxi stappen miezert het zachtjes. Suze trekt haar capuchon rillend hoger op.

Binnen komen ze aan op de kledingafdeling. “Kunnen we niet even-?” vraagt Suze met een blik op de kledingrekken. Joël schud zijn hoofd. “We kwamen hier voor de mobiel.” Suze kijkt op de kaart naast de lift en drukt de knop in.

Bij de elektronica etalage liggen een aantal modellen mobiel. Joël wijst er een aan en betaalt. Ze besluiten ook nog even iets te gaan eten.

Er zijn twee opties, in het restaurant of aan het barretje in de keuken. Ze kiezen de bar, want de mobiel was al duur genoeg. Een hotdog en een hamburger zijn even genoeg. Ook lekker ;)

Het is grappig om half in de keuken te zitten, je kunt precies in de gaten houden wat er gebeurd. De chef is bezig met de soep. Een beetje doeloos cirkelen er een paar obers om haar heen.

Er klinkt een piepend geluid uit Joël's broekzak. Zijn mobiel. Hij vist hem uit zijn zak en kijkt op het schermpje. Suze ziet hem lachen en kijkt hem vragend aan.

“Hoe is je nieuwe mobiel? ;)Kom je zo naar buurthuis?Xx magda”Leest Joël voor.

Thuis tikt Suze Joël nog even aan. “Ik weet eigenljk niet of ik dit mag zeggen, maar Magda zei tegen mij dat zij jou leuk vond.” Joël kijkt haar met grote ogen aan. “Echt waar?” Suze knikt. De taxi toetert. Joël stapt snel in.

Als hij bij het buurthuis aankomt ziet hij Magda al staan. Ze beginnen een potje te flipperen. Eerst kijkt Magda toe, dan

Joël.

Een pingelend geluidje... “Ik heb je score alweer verbetert!” lacht Magda. “Laten we iets anders gaan doen.”

mompelt Joël. “Gewoon even op de bank gaan zitten ofzo.” antwoord Magda. Niet helmaaal wat Joël in

gedachten had, maar het komt in de buurt.

Als ze op de bank zitten kijkt Magda een beetje verlegen naar beneden. “Weet je Joël... Ik weet niet of ik het gewoon zo kan zeggen maar...” “Zeg maar gewoon hoor.” onderbreekt Joël haar. “Suze zei tegen mij dat jij mij leuk vond.” Joël begint keihard te lachen. Magda kijkt een beetje beledigd opzij. “Wat is daar zo grappig aan?”

“Omdat ze hetzelfde tegen mij zei! De koppelaarster!” grinnikt Joël.

Joël staat op. Er hangt een vreemde spanning tussen hen in. Magda staat ook op. “Vind je het zo erg dan? Dat ze ons koppelt?” Joël voelt al aan komen wat er zo gaat gebeuren. Zweethanden, op en neer vliegende buik... hij zou net zo lief naar de automaten lopen en vragen 'Chips?', of door de grond zakken, ook goed.

Magda kust hem. Vanuit zijn plekje onder de grond vliegt hij plots naar de hemel. Hun liefde komt van twee

kanten, dat is wel duidelijk.

De kus lijkt wel uren te duren, maar in werkelijkheid is het waarschijnlijk maar iets van twee seconden. Magda laat hem los. Joël ziet dat zij ook bloost. Zijn verlegenheid is meteen over en hij kust haar terug.

Plots stopt hij. “Oh shit.” vloekt hij. Hij trekt Magda voorzichtig aan haar hand mee naar het disco-gedeelte. “Wat is er?” vraagt ze. “Mijn oom en tante zijn hier ook.” Joël kleurt dieprood. “Als we geluk hebben hebben ze ons niet gezien en blijven ze daar.”

Plots barsten ze allebei in lachen uit. Van de zenuwen, de verliefdheid, het word even te veel. Ze lachen tot ze niet meer kunnen en Joël met een schorre stem zucht.

Monique en Alwin komen ze voor de rest niet meer tegen en ze hebben hun rust en elkaar terug. Zenuwachtig zijn ze niet meer. Langzaam raken ze aan elkaar gewend.

Maar Joël zit nog wel met een vraag. “Mijn zus en ik hebben gepland om eind deze maand naar universiteit de keizer te gaan. Dan zie ik je weer niet meer! Zou je mee willen gaan?”

“Euhm... is goed.” antwoord Magda.

De middag komt aan zijn eind en Joël neemt een taxi naar huis. Zodra de taxi de straat in rijd (die bestaat uit drie huizen XD) ziet Joël Suze in beeld komen. Ze staat

op de stoep voor hun huis naar haar mp3 speler te luisteren. Ze ziet de taxi ook aankomen een doet de

oortjes uit.

“En hoe was het?” vraagt ze meteen als Joël uitstapt. “Dat hoef je eigenlijk niet te vragen vuile koppelaarster!” lacht Joël. Suze wuift het weg. “Bespaar me de details,

hoe ging het?”

“Laat ik het houden op... heel goed.” grinnikt Joël. “Ik heb haar zelfs gevraagd mee te gaan naar de uni. Vind je dat heel erg?” Suze schud haar hoofd. “Nemen we gewoon allebei een apart huisje, is niet erg.”

Binnen vinden vier verjaardagen plaats, van katten wel te verstaan :).

Noah groeit heel mooi op. Ze is precies een kopietje van haar moeder. Een hele mooie stamhouder, al zegt ze het

zelf.

Ook Ginger groeit mooi op, ze lijkt -haar moeder kennen we niet, dus doen we het anders, :)- op een

noorseboskat-pers.

Eline hangt de hoorn op de haak. Ze had er al lang over gedacht, maar nu heeft ze het echt gedaan, ze is met pensioen. Ze word ook al een dagje ouder, en het werk put haar steeds meer uit. Het is toch niet haar levenswens.

Al haar vrije tijd (en dat is nu nogal wat) gaat uit naar haar kleinkinderen, kinderen en overige familie. Joël is bezig met het stamhouder-portret van Mirthe. Eline kijkt opzij naar zijn schilderij. “Mooi Jo, het zit in de familie.”

De katten, hebben ondertussen een serieuzer gesprek. “Luister No, ik moet je iets vertellen, eigenlijk vind ik dat je ouders dat moeten doen, maar ze vonden dat ik dat moest doen.” Noah stopt met likken en kijkt Bounty vragend aan.

Bounty legt de hele 10gc challenge uit. “Snap je?” vraagt ze uiteindelijk. “Mannetjes kat, kittens, verhaal.” somt Noah op. Bounty knikt.

Het schilderij van Joël is inmiddels af. Kijk en vergelijk. :)

Suze stapt ondertussen op haar fiets. Ze rijdt naar de afgesproken plek en vanaf daar met Sascha naar... een bushokje. In het bushokje zitten drie jongeren, alledrie zwart haar, net als Sas. 'Jeeezzz, is dit de club van de zwartharigen ofzo.' denkt Suze, maar eigenlijk vind ze het wel griezelig.

“Rik.” stelt de jongen op de eerste bank zich voor. Hij heeft hetzelfde shirt als Sven aan. Ziet Suze. Maar Sven staat het veel leuker. Ze duwt de gedachte weg. 'Sven is een eikel.' blijft ze herhalen.

Het meisje met de sigaret stelt zich voor als Fran.

De enige die glimlacht is de jongen op de grond. Maar dat komt door de alcohol, gokt Suze. Hij lacht en heft zijn bierflesje op. “Quin.” hij neemt een grote slok.

Quin bied haar ook een bierflesje aan, maar ze weigert. Daar gaat ze echt niet aan beginnen. Maar als Rik haar een sigaret aanbied durft ze niet meer te weigeren. Een keertje kan toch geen kwaad?

Met trillende vingers pakt ze de sigaret aan. Ze neemt een grote trek en begint meteen hard te hoesten. “Niet zo veel tegelijk!” lacht Fran. Met een nog kriebelende keel drukt Suze de sigaret aan op de grond. Bah, dat is echt niets voor haar, dat mensen dat lekker vinden...

“D-dat is geen gewone sigaret of wel?” stottert Suze. Ze staat haast verbaasd van zichzelf. Dat ze dat durft te vragen! “Tuurlijk niet, we zijn toch geen watjes, of wel Fran?” lacht Rik.

Quin in de hoek, wiens drank-stank haar nu echt de keel uit begint te komen, kijkt naar een man die het hokje voorbij komt. Hij drinkt een laatste teug van het flesje en gooit het naar de man. Raak. Midden op zijn achterhoofd. Tot haar schrik ziet Suze dat de man bloedt.

Suze trekt een normaal gezicht, -hoe ze het doet weet ze niet...- en vraagt met een zo stoer mogelijke stem “Doen jullie dit wel vaker?”

“Tuurlijk.” antwoord Fran. Plots herkent Suze haar. Ze stond in de krant! 'Jongeren terroriseren buurt', ze ziet de kop zo voor zich. Met hun wil ze niets te maken hebben! “I-ik ga naar huis.” meld ze en ze staat al op om haar fiets te pakken. “Dat is goed. Maar we kennen je huis. Sas was zo lief het ons te melden.”

Ze kijkt om zich heen. Waar is Sas eigenlijk. Wat een bitch zeg, haar zo bij dat stelletje creeps te laten! Met Sascha wil ze ook niets meer te maken hebben, ontwijken op school dus. Ze stapt op haar fiets en rijdt weg.