“Hee, Yas, je bent er al!” Emma omhelst haar zusje enthousiast. “Wat fijn, hè, dat we nu eindelijk even tijd hebben om weer eens met z’n tweeën bij te praten!”

“Ja,” zegt Yasmine. “Daar ben ik het helemaal mee eens, het is al veel te lang geleden! Er komt altijd wel iets tussen.”

“Of we worden gestoord door het een of andere familielid,” lacht Emma.

“Inderdaad. Nou, laten we maar naar binnen gaan, ik rammel!”

De twee zussen worden naar een tafeltje geleid, en tevreden gaan ze zitten.

“Ik vind dit altijd zo’n leuk restaurantje,” zegt Yasmine vrolijk. Dan fronst ze haar wenkbrauwen. “Hoe zit het nou eigenlijk; ben je al zwanger?”

Emma zucht. “Nee, nog steeds niet. We proberen het nu al tijden. Misschien is het gewoon niet voor ons weggelegd…”

“Geef de moed niet op, Em. Het komt heus wel. Misschien duurt het gewoon wat langer dan eerst omdat je nu ouder bent dan bij Eline en Carmen.”

“Misschien wel…” Emma haalt haar schouders op. “Wie weet.”

Emma en Yasmine bestellen hun eten en praten ondertussen verder over Emma’s problemen om zwanger te raken. Tegen de tijd dat hun eten wordt gebracht, is het donker.

“Mmm, dit is heerlijk!” zegt Emma. “Ze hebben hier altijd zulk lekker eten, en het is niet zo overdreven chique als sommige andere restaurants.”

“Klopt,” antwoordt Yasmine met volle mond.

“Maar vertel jij nu eens over hoe het er de laatste tijd bij jou thuis aan toe is gegaan. Hoe is het met Alex? En Ramses?” vraagt Emma nieuwsgierig.

“Met Alex gaat het goed. Hij is zo’n lief klein jongetje! En ook al heel zelfstandig voor zijn leeftijd. Hij kan heel goed alleen spelen, en is niet zo vreselijk aanhankelijk. Hij vindt het natuurlijk ook leuk om met ons te spelen en samen dingen te doen, maar als dat een keertje niet kan, is dat ook geen ramp.”

“Dat is erg fijn,” zegt Emma. “Dan hoef je niet elk moment van de dag bij hem te zijn.”

“Klopt. Hij is ook een slim jochie, hoor. Heeft alles zo snel door, en is ook bereid om nieuwe dingen te leren. Dat is erg fijn, met twee Kennissims als ouders,” lacht Yasmine.

“Ik heb hem Breinmelk gegeven, zodat het allemaal nog een tikkeltje sneller gaat. Hij leek het erg lekker te vinden en heeft het allemaal opgedronken. Toen heb ik hem leren lopen, en hij had het zó vlot door! Ik was zo trots op hem en heb hem meteen ook leren plassen op het potje.”

“Zo, dat is vlot gegaan,” zegt Emma. “Maar, Yas, je hebt nog niet geantwoord op de vraag hoe het met Ramses gaat.”

Yasmine zucht. “Ja, dat weet ik. Ik probeer het zo lang mogelijk uit te stellen.”

“Langer dan dit zal je niet lukken, zusje,” zegt Emma met een knipoog. “Ik wil het weten, dus je gaat het met vertellen.”

“Dat moet dan maar, hè…”

“Zeker weten!”

“Ramses is geweldig met Alex. Die twee zijn echt twee handen op één buik. Alex is dol op Ramses, en vice versa.”

“Je zou niet meer zeggen dat hij Alex eerst niet wilde, of wel?” zegt Emma zacht terwijl ze haar zusje ernstig aankijkt.

Yasmine zucht weer. “Nee. En dat maakt het zo verwarrend voor mij!”

“Je wilt hem haten, is het niet? Om wat hij heeft gedaan?”

“Ja,” zegt Yasmine na een stilte. “Maar dat is onmogelijk.”

“Als ik zie hoe hij met Alex is smelt mijn hart, Em. Het is zo vertederend! Hij wilde hem per se zonder Breinmelk leren praten, omdat hij zeker wist dat Alex slim genoeg was om het zonder te kunnen. Het duurde wat langer, maar natuurlijk had Ramses gelijk.” Yasmine kijkt even dromerig voor zich uit. “En die blik in zijn ogen als hij naar Alex kijkt is me ook zeker niet ontgaan. Eén en al liefde. Het is dezelfde blik die hij mij al jaren geeft…”

“Dat is nooit veranderd, hè,” vraagt Emma.

“Nee, nooit. Maar ik wil hem haten om wat hij heeft gedaan.”

“Maar het is al zo lang geleden, Yas. Wil je het echt nog steeds?”

“Ja – nee – ik weet het niet…” zucht Yasmine.

“Hij heeft toch meer dan bewezen dat het hem spijt? En hij houdt net zoveel van Alex als jij doet, Yasmine, dat kan je niet ontkennen.”

Yasmine krimpt even in elkaar. “Dat weet ik Maar-”

“Maar wat? Denk je nog steeds dat als je het hem nu vergeeft hij zal denken dat hij het nog een keer kan flikken? Dat je zwak bent? Het is inmiddels jaren geleden, Yas! Járen! Hij zal heus niet denken dat hij over je heen kan lopen. Als ik hem was geweest had ik het allang opgegeven en naar een ander gevlucht. Maar hij houdt kennelijk zielsveel van je, anders was hij nu niet nog steeds bij je!” zegt Emma gefrustreerd.

Yasmine doet haar mond open om wat te zeggen, maar sluit hem dan weer.

“Het spijt me dat ik het zo hard zei, Yas, maar dat is gewoon de waarheid. En dat weet je zelf eigenlijk ook best wel. Het enige wat er nu nog toe doet is of je nog van hem houdt of niet, Yas.”

Yasmine blijft stil.

“Nou?” dringt Emma aan. “Hou je nog van hem?”

“Ja.” Yasmine zucht voor de zoveelste keer die avond. “Ik realiseerde het me ongeveer een week geleden, toen hij thuis kwam van zijn werk. Ik stond boven bij het raam en zag hem thuis komen.”

“En wat gebeurde er? Het moet íets geweest zijn wat het je deed beseffen.”

“Hij had iemand bij zich.”

Emma kijkt haar vragend aan.

“Hij had een collega meegenomen uit zijn werk. Een vrouw, en ze was behoorlijk knap, dat kon ik zelfs van die afstand zien.”

“Aah, ik snap het…” zegt Emma begrijpend.

“Ik voelde een enorme steek van jaloezie. ‘Wat moet die vrouw met míjn man?’ dacht ik toen. En toen drong het tot me door. Het was nogal een schok, maar ik begreep het wel meteen. Ik hou nog van hem. Al die tijd is het me nooit duidelijk geweest wat ik nou voor hem voel. En dat is frustrerend, kan ik je vertellen. Maar nu was het me in een klap duidelijk.”

Emma knikt. “Eindelijk. En hoe liep het af tussen hem en die collega?”

“Niet zo goed,” zegt Yasmine met een grijns. “Ze bleken het helemaal niet met elkaar te kunnen vinden, dat kon ik zien aan hun gezichten, die stonden op onweer. Het was nogal een verhitte discussie, want op een gegeven moment verhieven ze hun stemmen zelfs.”

“Ha!” zegt Emma triomfantelijk.

“Inderdaad,” lacht Yasmine. “Het duurde dus ook niet lang voor ze weer weg was. Ik was zo opgelucht dat die twee het niet konden vinden. Maar ondertussen was ik wel helemaal in de war door die opspelende gevoelens…”

“De dagen daarna was ik nogal wat stiller dan normaal als Ramses in de buurt was. Hij had dat ook door en vroeg me ernaar. Ik zei blozend dat er niks was, en toen gaf hij me dat lachje en toen smolt ik weer.”

“Je houdt nog van hem. Je houdt écht nog van hem! Waarom laat je het dan zo lang duren?”

“Ik weet het zelf toch ook pas net? En ik weet niet of ik het hem wel moet vertellen, of we wel opnieuw moeten beginnen…”

“In hemelsnaam, waarom niet?!” vraagt Emma.

“Omdat er al zoveel gebeurd is tussen ons. Misschien wel té veel. Hij heeft mijn hart gebroken, Em, en-”

“Ja ja, dat heb je nu al honderd keer gezegd. Maar hij heeft berouw getoond. Hij heeft je zo vaak verteld dat hij van je houdt, dat het hem spijt. Hij houdt zo ontzettend veel van Alex. Hij verdraagt jóu nog steeds in zijn huis, na zoveel jaar! Wat wil je verdorie nog meer, Yasmine?”

“Ik weet het niet, oké? Ik weet het gewoon allemaal niet meer!”

“Het spijt me dat ik zo tegen je uitviel, maar dit begint gewoon belachelijk te worden, Yasmine, en iemand moet je dat vertellen. Jij houdt van hem, hij houdt van jou, en hij heeft bewezen dat hij het waard is om te worden vergeven. Dus ik snap niet waarom je het dan nog afhoudt! Je bent niet gelukkig zo, en hij ook niet. En dan hebben we het nog niet eens gehad over hoe dit Alex allemaal beïnvloedt.”

“Hij is veel te jong om dit door te hebben.”

“Helemaal niet! Kinderen zijn veel slimmer dan je denkt, en erg gevoelig voor dit soort dingen. Bovendien wordt hij morgen weer een stapje ouder, en dan zal hij het helemaal door hebben.”

“Misschien heb je gelijk,” zegt Yasmine terwijl ze nog een slok van haar water neemt.

“Niks misschien. Ik heb gewoon gelijk en je weet het. Hoe loopt het nu trouwens tussen jullie twee? Is het nog steeds zo ongemakkelijk?”

“Nee, dat is het al tijden niet meer. We hebben hele leuke gesprekken, en kunnen zelfs weer samen lachen. We halen ook af en toe herinneringen op,” zegt Yasmine terwijl haar ogen beginnen te glimmen.

Emma trekt haar wenkbrauwen op naar haar zusje.

“Oké, oké, ik snap het.”

“Het botert weer hartstikke goed tussen jullie twee. Er is nu geen enkele reden meer om het niet nog een keer te proberen. Ik snap echt niet wat je tegenhoudt, Yas.”

“Ik denk dat ik het maar moet proberen, maar ik weet gewoon niet hoe ik het aan Ramses moet vertellen. Hoe ik zo’n gesprek moet beginnen. Ik durf het gewoon niet.”

“Zoen hem gewoon, dan heeft hij het wel door,” zegt Emma met pretlichtjes in haar ogen.

“Em, ik ben serieus! Ik weet echt niet hoe ik het moet aanpakken!”

“Je hebt nog een hele dag om het te bedenken.”

“Eén dag maar? Hoezo?” vraagt Yasmine verbaasd.

“Omdat je het hem morgenavond gaat vertellen,” zegt Emma alsof het zo klaar als een klontje is.

“O ja? En wie bepaalt dat?” vraagt Yasmine, die al voelt waar dit heen gaat.

“Ik. Het heeft lang genoeg geduurd, en ik ken jou. Als ik er niet wat druk achter zet doe je het nooit. Of in ieder geval niet binnen een jaar.”

“Dat is niet eerlijk, Em.”

“Maar wel waar.”

“Hoe wil je mij dan gaan dwingen om het te vertellen? Ik hoef helemaal niet naar je te luisteren. Je bent m’n zus, niet m’n moeder.” Even voelt Yasmine zich weer als het kleine meisje dat ze vroeger was.

“Ik weet je heel goed te dwingen. Als jij het niet doet, doe ik het wel.”

“Wát?! Dat doe je niet!”

“O jawel. Het doel heiligt de middelen, zusje.”

“Jij vals kreng!”

“Tja. Zoals ik al zei; het doel heiligt de middelen,” zegt Emma terwijl ze opstaat.

Yasmine kijkt haar met open mond na als Emma naar het terras loopt. Even blijft ze beduusd zitten. Dan staat ze vlug op en snelt achter Emma aan naar buiten.

Buiten ziet ze Emma aan een tafeltje zitten, met een zelfvoldane grijns op haar gezicht.

“Soms ben je nog steeds de trut die je vroeger was,” zegt Yasmine vernietigend terwijl ze ook gaat zitten.

“Weet ik,” antwoordt Emma plagend. “Nou, ga je het hem morgenavond nou vertellen of niet?”

“Ik heb geen keus, of wel?”

“Nee. En het is toch voor je eigen bestwil? Je wilt toch naar hem terug?”

Yasmine knikt. “Ja, natuurlijk, maar nu voel ik een soort tegenzin omdat jij me dwingt.”

“Ach joh, ik ben je grote zus. Ik moet je af en toe toch zeker het bloed onder nagels vandaan kunnen halen?”

Yasmine rolt met haar ogen. “Tuurlijk. Wat jij wil.”

“Dus je doet het?”

“Ja. Morgenavond vertel ik Ramses dat ik nog steeds van hem hou,” zegt Yasmine quasi-onverschillig. Maar al snel verschijnt er een enorme glimlach op haar gezicht.

Emma geeft haar een kneepje in haar hand. “Goed zo! Maar overmorgen bel ik, en vraag ik naar Ramses. Dán geloof ik pas dat je het echt gedaan hebt!”

“Je kunt me heus wel vertrouwen, hoor!” zegt Yasmine.

Emma knijpt haar ogen tot spleetjes. “Oké, goed dan. Maar als ik er achter kom dat je het niet verteld hebt…”

“Ja ja. Ik snap het.”

“Mooi.”

“Hoe laat is het eigenlijk?” vraagt Yasmine dan ineens.

Emma kijkt op haar horloge. “Half elf al! Ik moet echt naar huis toe!”

“Ja, ik ook,” zegt Yasmine.

Beiden vrouwen staan op, en Emma geeft haar zusje een knuffel.

“Zie ik je morgen dan op Alex’ feestje?”

“Natuurlijk! We komen allemaal, behalve Diederik, die kan helaas niet weg uit het ziekenhuis. Maar Eline heeft er erg veel zin in. Ze kan niet wachten tot ze eindelijk met Alex kan spelen.”

Yasmine lacht. “Nou, daar heeft ze morgen dan alle tijd voor.”

“Ja, eindelijk!” zegt Emma. Ze geeft Yasmine nog even een zoen op haar wang, en loopt dan weg, terwijl ze nog een keer omkijkt om te zwaaien.

“Goeiemorgen, jarige Job! Heb je lekker geslapen, kerel van me?” zegt Ramses de volgende ochtend vrolijk tegen zijn zoontje.

Als antwoord krijgt hij een stralende glimlach toegeworpen.

“Dat betekent vast ‘ja’,” lacht Ramses.

Hij kan niet geloven dat zijn zoon vandaag alweer een kind wordt. Het lijkt pas zo kort geleden dat Yasmine Alex aan hem liet zien, ook al is dat alweer een aantal jaren geleden.

Alex zelf lijkt nog niet door te hebben wat er aan de hand is, maar is net als anders toch het zonnetje in huis. Ramses kietelt hem nog even, en dan loopt hij met het jochie op zijn arm naar beneden.

“Goedemorgen, schatje!” zegt Yasmine als Ramses met Alex de trap af loopt. Ze zit al weer te studeren voor wat vaardigheden om een promotie te behalen, zo vroeg in de ochtend.

“Ook hallo,” zegt Ramses met een grijns. Yasmine begint te blozen. Ramses lacht en geeft haar een knipoog.

“Nou,” zegt hij dan tegen Alex. “Welk verhaaltje wil je horen?”

“Over grote beer en kleine beer!” zegt Alex blij.

“Oké!” zegt Ramses, en hij begint het verhaaltje voor te lezen. Yasmine glimlacht en kijkt naar haar zoontje en de man van wie ze houdt.

Hoe nerveus ze de vorige avond ook was, en hoe erg ze het ook nog niet wilde vertellen, dat is nu allemaal weg. Ze kan niet wachten om vanavond, na het feestje, aan Ramses te vertellen dat ze nog van hem houdt en het opnieuw wil proberen.

Als ze zo naar hem kijkt, hoe hij het verhaaltje met allemaal verschillende stemmetjes voorleest, weet ze dat ze de goede keuze heeft gemaakt. Niet alleen voor haar, maar ook voor Alex.

Die middag arriveren Maloe, Michel, Emma en Eline rond een uur of twee. Diederik is thuis gebleven om voor Carmen te zorgen, maar wenst Alex ook zijn hartelijke felicitaties toe.

“Fijn je weer te zien, lieve schat,” zegt Maloe terwijl ze haar dochter omhelst. “Wat gaat de tijd toch snel, hè? Het lijkt wel gisteren dat ik Alex voor het eerst zag, als klein baby’tje, en nu wordt hij alweer kind!”

Yasmine grinnikt. “Ja, vertel mij wat! En het is ook fijn om jou weer te zien, mam.”

Ook Emma begroet haar zusje vrolijk.

“En? Moet ik weer gaan dreigen of ga je het doen?” fluistert Emma in Yasmines oor.

“Maak je maar geen zorgen. Ik ben er helemaal klaar voor!” fluistert Yasmine vrolijk terug.

“Goh,” zegt Emma verwonderd. “Nou, succes dan maar, vanavond!”

“Dank je. Maar nu hebben we een feestje te vieren!”

Ramses haalt Alex uit zijn bedje, en krijgt ook de eer om zijn zoontje naar de volgende levensfase te begeleiden. Yasmine kijkt blij naar haar zoon, en haar man, met wie ze over een paar uur weer echt herenigd zal zijn.

Iedereen haalt zijn toeters en ratels te voorschijn en maakt een kabaal van jewelste. Alex wordt een beetje verlegen door al dat gejuich en al die aandacht, en kijkt even bang zijn vader aan.

“Geen zorgen, kerel van me, deze mensen houden allemaal van je. Kom, dan blazen we de kaarsjes uit!”

Degene die het luidste juicht en ratelt is waarschijnlijk Eline. Ze is erg enthousiast dat Alex over een paar momenten eindelijk groot genoeg is om met haar te spelen, en ze een speelkameraadje in de buurt heeft.

“Kom op, Alex! Je kunt het!” roept ze.

Nadat de kaarsjes zijn uitgeblazen zet Ramses Alex op de grond neer.

“Nu moet je het zelf gaan doen, Alex, maar dat lukt je wel. Je bent een grote jongen!” zegt hij terwijl hij Alex een aai over zijn bol geeft.

“Het is veel te krap hier,” mompelt Yasmine als ze ziet hoe iedereen een goed plekje probeert te vinden in de woonkamer.

Dan juicht ze weer vrolijk verder, samen met de rest van haar familie.

Alex staat even onzeker te wiebelen op zijn – nu nog – korte beentjes, niet zeker van wat hij moet doen, maar dan voelt hij iets tintelen in zijn voeten en springt hij als vanzelf omhoog.

Er volgt een grote lichtflits…

…en dan komt Alex weer neer als een kind.

“Wauw, moet je m’n handen zien, ze zijn zo groot!”

“Hahaha, moet je je kleren zien,” lacht Eline. “Ze zijn zo lelijk!”

Alex kijkt even beschaamd, maar ziet dan dat Eline het niet gemeen bedoelt en grijnst. “Mam?” vraagt hij.

“Er liggen nieuwe kleren in je kast boven,” lacht Yasmine, en Alex rent de trap op naar boven, om iets fatsoenlijks aan te trekken.

Nadat Alex zijn nieuwe kleren heeft aangetrokken en door iedereen is gefeliciteerd en bewonderd, loopt hij naar Eline toe.

“Hoi,” zegt hij verlegen.

“Hoi!” antwoordt Eline vrolijk. “Eindelijk ben je groot! Het duurde zo lang! Nu kunnen we eindelijk samen spelen!”

Alex’ gezicht klaart op. “Echt?”

Eline lacht. “Ja, natuurlijk ‘echt’, suffie! Ik vind je hartstikke aardig, denk ik, dus we gaan de beste vrienden worden!”

Alex fronst zijn wenkbrauwen. “Beste vrienden? Hoe kan dat nou, we zijn al neefje en nichtje!”

Eline lacht weer. “Gekkie, dat kan wel allebei! Dat is juist leuk, want dan zien we elkaar nog vaker. En we wonen lekker dicht bij elkaar.”

“Oké,” zegt Alex dan, met een stralend gezicht.

“Het ziet er naar uit dat die twee goed met elkaar kunnen opschieten,” zegt Michel tegen Maloe, die samen aan het dansen zijn.

“Mooi zo! Daar ben ik blij om,” zegt Maloe met een glimlach.

“Ik ook!”

“Wat ziet iedereen er vandaag gelukkig uit, hè,” zegt Maloe stralend. “Zelfs Yasmine is het zonnetje in huis. Dat is wel eens anders geweest.”

“Ja, het viel mij ook al op. Daar kunnen we alleen maar blij mee zijn.” Michel strijkt liefdevol een plukje haar uit het gezicht van zijn vrouw.

En zo is iedereen gezellig bezig; Maloe en Michel staan te dansen; Emma, Yasmine en Ramses zitten op de bank te kletsen, en ook Eline en Alex staan te kletsen. Het is een vrolijk beeld van een gezellige familie.

“Jammer dat mijn vader en mijn zusje er niet bij konden zijn,” zegt Eline een beetje sip. “Ze zouden het heel gezellig vinden

“Ach, ik zie ze nog wel een keertje, toch? Dat komt wel goed,” antwoordt Alex wijs.

“Ja, dat is waar.” Eline knikt.

“Zullen we buiten gaan spelen?” vraagt Alex dan.

“Buiten? Maar het is zo koud!” zegt Eline en ze wrijft over haar armen.

“Ach, watje! Dan trek je toch gewoon warme kleren aan? Zo koud is het nou ook weer niet, hoor!”

“Ik ben geen watje! Kom, we gaan naar buiten!” zegt Eline resoluut.

“Hee, we hebben dezelfde jas,” zegt Eline verbaasd.

“Jup,” antwoordt Alex, die met gefronste wenkbrauwen naar zijn opa en oma kijkt terwijl hij achter Eline aan naar buiten loopt. “Waarom staan opa en oma te dansen?”

“Hoezo? Mijn mama en papa dansen hartstikke vaak! Dansen jouw ouders nooit?” vraagt Eline nieuwsgierig.

Alex schudt zijn hoofd. “Nee, nooit.”

“En zoenen dan?”

“Zoenen? Nee, gatsie!” zegt Alex met een vies gezicht.

“Dat is heel normaal, hoor,” zegt Eline. “Dat doen mensen die van elkaar houden.”

“O.” Alex kijkt bedremmeld. “Nou, dat doen papa en mama nooit.”

“Goh, wat raar…”

“Misschien – misschien houden ze wel niet van elkaar,” zegt Alex zacht.

“Tuurlijk wel! Alle papa’s en mama’s houden van elkaar. Behalve die niet bij elkaar wonen. Een meisje in mijn klas heeft dat. Dat heet gescheiden, als ze niet meer bij elkaar wonen,” zegt Eline ernstig.

“O. Dat lijkt me helemaal niet leuk.”

“Nee, dat vindt zij ook niet. Ze moet de hele tijd heen en weer. En dat is een heel gedoe, want haar cavia moet ook de hele tijd mee, met die kooi en zo…”

Eline ratelt door over het meisje met de cavia, maar Alex hoort het al niet meer. Zouden zijn ouders nog wel van elkaar houden? Ze wonen bij elkaar, en Eline zegt dat ze dan wel van elkaar houden, maar wat als het niet zo is? Ze dansen nooit en ze zoenen – bah! – ook nooit. Maar Eline heeft vast gelijk, denkt Alex terwijl hij met zijn hoofd ferm knikt.

Alex besluit om er niet meer aan te denken en verzet zijn gedachten door met Eline allemaal spelletjes te spelen. Ze doen tikkertje, verstoppertje en diefje met verlos en hebben het grootste plezier van de wereld.

“Kom, Eline, het is tijd om naar huis te gaan!” roept Emma, terwijl ze naar buiten loopt.

“Aaaaah,” zegt Eline.

“Het is al laat zat, en papa heeft vast het eten klaar.”

“Tot snel, Alex! Misschien kan je morgen wel met me mee naar huis na school! Dan kan je Carmen ook ontmoeten, en kunnen we weer samen spelen,” zegt Eline enthousiast.

Alex is weer even verlegen. “Echt?”

“Ja! Natuurlijk! Het was toch hartstikke gezellig?”

“Ja, vond ik wel,” zegt Alex blij.

“Mooi zo! Tot morgen!”

“Tot morgen!”

Nu Eline weer weg is, denkt Alex weer aan het feit dat zijn ouders nooit dansen of zoenen. Hij denkt er nog even diep over na, maar besluit dan om het ze gewoon te vragen.

Als hij binnen komt zitten zijn ouders gezellig samen te kletsen en te lachen. Even voelt hij vaag wat vrolijks opborrelen in zijn maag, maar het is geen dansen, en ook geen zoenen.

“Ha!” zegt Ramses. “Daar is mijn grote zoon! Heb je leuk gespeeld met Eline?”

“Ja, het was heel gezellig.”

“Mooi zo.

“Maar ik wilde eigenlijk wat vragen,” zegt Alex. Als hij ziet dat zijn ouders hem vragend aankijken praat hij door. “Waarom dansen jullie nooit? Of zoenen? Eline zegt dat mensen die van elkaar houden dansen en zoenen, en dat doen jullie nooit,” zegt hij terwijl hij gaat zitten.

Yasmine en Ramses wisselen even een blik, maar die ontgaat Alex.

“Wij zijn gewoon niet van die danserige types, schat,” zegt Yasmine terwijl ze Alex tegen zich aantrekt.

“En zoenen dan?”

“Ook niet. Niet in het openbaar tenminste,” voegt ze eraan toe. Een leugentje om bestwil moet wel kunnen, vindt ze. Als het een beetje mee zit, komt er vanavond verandering in.

“Oké. Maar jullie houden wel van elkaar?”

“Natuurlijk, lieverd,” zegt Yasmine. Dit keer is het geen leugen, maar desondanks durft ze Ramses niet aan te kijken.

Die avond eten ze hamburgers, ter ere van Alex’ verjaardag. Het is heel gezellig aan tafel, er wordt veel gelachen en gekletst, en Yasmine – al wordt ze steeds zenuwachtiger voor later vanavond – is erg gelukkig.

Ramses daarentegen is een beetje verward. Yasmine doet zo vrolijk tegen hem, het is bijna net zoals vroeger. Wat bedoelt ze daarmee? Is er iets aan de hand? Hij snapt er niets van, maar speelt vrolijk mee.

Alex merkt er niks van, die geniet gewoon van de gezellige sfeer, en de hamburgers natuurlijk.

Als hij die avond naar bed gaat, is hij erg moe, maar ook blij. Hij heeft een heerlijke dag gehad. Het was zo gezellig met Eline, met zijn hele familie! En zijn ouders houden van elkaar, gelukkig. Met die gedachte en met een glimlach op zijn gezicht valt hij in slaap…

Yasmine komt bloednerveus de kamer binnenlopen, nadat ze Alex ingestopt heeft.

“En? Slaapt hij?” vraagt Ramses.

“Als een roos.” Yasmine glimlacht even, maar dan wordt haar gezicht ernstig. “Ramses, we moeten praten.”

“Ik had al zoiets zien aankomen. Is het positief?” vraagt Ramses ietwat angstig.

Yasmine glimlacht weer, een grote, stralende glimlach. “Ja, het is zeker positief.”

“Echt?” vraagt Ramses hoopvol. “Nou, vertel het me maar.”

“Oké.” Yasmine haalt even diep adem. “Gisteravond, toen ik met Emma uit eten ging, hebben we gepraat. We hebben gepraat over… ons.”

“Over jou en Emma?”

“Nee. Over jou en mij.”

“En toen?” Ramses voelt een sprankje hoop in zijn binnenste, maar verwacht niet te veel, na zo’n lange tijd.

“We kwamen tot de conclusie…” Yasmine slikt even. “We kwamen tot de conclusie dat ik nog van je hou.”

Ramses’ hart begint sneller te kloppen. Hij zegt niks.

“Ik wist eerst niet of ik je kon vergeven, na wat er is gebeurd. Maar Emma en ik hebben gepraat… En je bent zo geweldig met Alex, en je hebt zo veel spijt betuigd. En… ik hou gewoon van je, en dat is toch het gene dat er toe doet? Je hebt toegegeven dat je fout zat…”

“Ja, dat klopt,” onderbreekt Ramses haar, met een stem die hij niet van zichzelf herkent. “Ik zat fout. Zo fout, en ik hou van je, Yasmine. Ik hou zo ontzettend veel van je!”

“En ik van jou!” roept Yasmine. “Ik kan het je vergeven. Je bent zo lang bij me – bij óns – gebleven. Je had ook gewoon weg kunnen gaan toen ik niet bij je terug kwam. Maar dat heb je niet gedaan.”

“Natuurlijk niet! Dat zou ik nooit doen!”

“Dat weet ik nu. En daarom heb ik besloten dat… Dat ik het weer wil proberen. Ik hou van je, en ik wil dat wat we vroeger hadden weer terug,” zegt Yasmine zacht. Dan wordt haar blik onzeker. “Als jij dat tenminste ook nog wilt.”

Ramses staat vliegensvlug op en gaat naast Yasmine op de bank zitten. “Natuurlijk wil ik dat!” zegt hij terwijl hij Yasmine tegen zich aan trekt. Dat gaat even ongemakkelijk, omdat ze het allebei niet meer gewend zijn, maar dan voelt het weer vertrouwd, en ontspannen Yasmine en Ramses zich.

“Ik hou van je,” zegt Yasmine weer.

Ramses knijpt zachtjes in haar schouder. “Ik ook van jou. Met heel mijn hart. Van jou en van Alex.”

Yasmine kijkt naar hem, diep gelukkig. “Maar Ramses?”

“Ja?”

“Ik denk wel dat we het rustig aan moeten doen. Het weer moeten opbouwen. Als we alles te snel gaan doen kan het niet goed gaan.”

“Daar ben ik het helemaal mee eens,” fluister Ramses terwijl hij Yasmine bij hem op schoot trekt.

“Ramses…”

“Ssst, niks zeggen…”

Ramses drukt zijn lippen op die van Yasmine, en een golf van verlangen gaat door hem heen. Dit heeft hij zo lang moeten missen. Al die jaren heeft hij hiernaar gesnakt.

Yasmine voelt hetzelfde, en kan zich niet bedwingen. Dit is wat ze wil. Maar ze moet het rustig aan doen, anders gaat het niet goed… Maar ze wil het zo graag…

Ramses duwt Yasmine nog verder naar achteren, terwijl hij haar nog steeds vol passie zoent. Geen enkele zinnige gedachte dringt door tot het brein van Yasmine. Ze weet dat ze moet stoppen, dat ze moeten wachten, maar ze wil het niet.

Yasmine duwt Ramses tegen de leuning van de bank aan en zoent hem vol overgave.

Als de twee buiten adem hun lippen van elkaars mond los maken kijken ze elkaar aan. Dan dringt tot Yasmine door wat ze moet doen.

“We moeten stoppen, Ramses. We moeten wachten.”

“Maar Yasmine…”

“Ik wil het ook, maar we moeten ons bedwingen, ons beheersen.”

Ramses zucht. “Waarom moet jij altijd zo verstandig zijn?”

“Omdat iemand het moet zijn, en jij bent het in ieder geval niet,” zegt Yasmine plagend.

“Heel grappig.” Ramses kietelt Yasmine even, maar zij weet te ontsnappen en staat op.

“Waar ga je heen?” vraagt Ramses.

“Naar bed,” antwoordt Yasmine.

“Mijn bed?”

Yasmine lacht. “Nee, grappenmaker, naar mijn eigen bed. Ik zie je morgenochtend.”

Ramses kreunt gefrustreerd. “Kom op nou, Yas.”

“Nee. Zo gaan we het doen, en niet anders,” zegt Yasmine resoluut. “Welterusten!”

Yasmine trekt in haar slaapkamer haar pyjama aan. Ze heeft in deze kamer nog steeds het gevoel dat ze bij iemand logeert, dat het niet haar eigen bed is. Met een zucht stapt ze het koude bed in. Ze is zo gelukkig dat het weer goed is tussen haar en Ramses, maar ze weet niet of ze nou wel de goede keuze gemaakt heeft door hem af te houden. Ze wilde het zo graag…

Ze ligt een hele poos te woelen, en kan maar niet in slaap komen. Ze zucht weer even diep en slaat dan de dekens van zich af. Met een zwaai gooit ze haar benen over de rand van het bed, en haar voeten raken het koude hout van de vloer.

Zachtjes trippelt ze over de vloer naar de deur, die ze voorzichtig openmaakt om Alex niet wakker te maken. Ze kijkt naar de deur aan de overkant van de gang. Even haalt ze diep adem, maar dan loopt ze er naartoe, doet de deur open en loopt naar binnen.

Ze kruipt bij Ramses in bed en snuift de vertrouwde geur van de dekens op.

“Hee,” fluistert ze als ze merkt dat Ramses wakker is, en ze schuift haar kussen naar dat van Ramses toe.

“Hoi,” fluistert Ramses terug. “Wat kom je doen?”

“Ik kom hier slapen. Dat langzaamaan-idee was het slechtste idee dat ik ooit gehad heb.”

Ramses glimlacht slaperig. “Dit bed heeft jou veel te lang moeten missen.”

En na allebei de vier woorden ‘ik hou van jou’ gezegd te hebben, vallen Ramses en Yasmine – eindelijk weer herenigd – tegen elkaar aan in slaap…