Toen Maloe en Emma hoorden dat Yasmine weer bij Ramses ingetrokken is, waren ze eerst heel blij. Maar toen ze hoorden dat Yasmine hierdoor nog meer in de war is geraakt dan eerst, beginnen ze zich weer zorgen te maken.

“Ze gaat hier nog eens aan onderdoor…” zegt Emma somber. “Ze weet echt niet meer wat ze nou moet doen, zei ze daarstraks aan de telefoon. Of ze nou bij hem terug moet komen, of dat ze voet bij stuk moet houden en toch nog bij hem weg moet gaan.”

Maloe zucht. “Het arme kind…”

“Wat denk jij dan dat ze moet doen, mam?”

Maloe is even stil. “Ik weet het niet. Het is haar eigen keuze, natuurlijk, maar dat wil jij niet horen. Ik weet niet hoe ze zich voelt. Wat Ramses heeft gezegd is vreselijk, maar moet je eens kijken hoe hij nu met Alex omgaat! Hij is dol op het kereltje, dat moet Yasmine ook duidelijk zijn. En hij heeft ook zo vaak gezegd dat het hem spijt. Misschien is Yasmine gewoon te koppig…”

“Dus jij denkt dat ze weer naar hem terug moet gaan?”

“Ik denk dat ze daar veel gelukkiger van wordt. Ik kan in haar ogen zien dat ze nog van hem houdt, ze is gewoon bang om te snel toe te geven, heb ik het idee.”

Emma knikt.

“Dat zei ze laatst ook, toen we samen gingen lunchen. Ze wil niet dat Ramses denkt dat hij haar nog een keer zoiets kan flikken. Toen zei ik tegen haar dat hij dat echt wel weet, maar toch durft ze het niet aan.”

Maloe zucht. “Ik hoop zo dat het nog goed komt tussen hen. Ik haat het om haar zo ongelukkig te zien. Bovendien is het voor Alex ook absoluut niet goed, op deze manier, ook al wonen ze weer in hetzelfde huis.”

Emma knikt weer. “Ja. Ik ben het met je eens. Laten we er maar het beste van hopen, en Yasmine zo veel mogelijk steunen…”

Een paar dagen later loopt Emma ‘s avonds diep in gedachten verzonken door de tuin, nadat ze haar plantjes bewaterd heeft. Ze ziet de ‘graftuin’ en het grafje van Bello, en besluit om er even te gaan zitten, zodat ze rustig kan nadenken over de hele situatie die zich momenteel in haar familie voordoet. Langzaam baant ze een weg door de sneeuw, richting het bankje in het tuintje.

Ze gaat zitten op het bankje en werpt een blik op het grafje van haar vroeger zo geliefde hond Bello. Als ze wat beter kijkt ziet ze dat het grafje helemaal is beschadigd. De sneeuw, regen, hagel en wind hebben de steen en het plaatje aangetast. Dat zet Emma aan het denken. Ze wil niet dat na tien generaties alle graven helemaal kapot zijn. De graven die hier komen te staan moeten een eerbetoon zijn aan de genen die eronder liggen. Dan krijgt ze een idee…

“Dus je wilt een mausoleum bouwen? En dan de urnen er neer zetten zodat ze niet beschadigen?” vraagt Maloe na Emma’s verhaal aangehoord te hebben.

“Ja. Wat denk je er van?” Emma kijkt haar moeder vol verwachting aan.

Maloe denkt even na. “Volgens mij is het een geweldig idee. We kunnen er een mooi gebouwtje van maken. Zo hoeven jullie ook niet altijd naar onze graven te kijken, als jullie in de tuin zijn.”

Emma knikt. “Precies. Dat ook.”

Maloe knikt tevreden. “Het is een heel goed plan.”

Emma glimlacht. “Zullen we dan morgen maar een aannemer gaan bellen om het plan in zijn werk te stellen?”

“Lijkt me een goed idee. We moeten hier namelijk ook niet te lang meer mee wachten.”

Emma fronst. “Wat bedoel je daarmee?”

Maloe zucht en denkt even na over hoe ze haar woorden moet formuleren.

“Ik zal niet zo heel lang meer in de buurt zijn, en dat weet je. Mijn leven zit er bijna op, Emma,” zegt Maloe somber.

Emma schudt verwoed haar hoofd. “Doe niet zo raar, mam. Je hebt nog hartstikke lang!”

Maloe kijkt haar dochter verdrietig aan. “Je weet dat dat niet waar is, meisje. Waarom kan je je er niet bij neerleggen, zodat we tenminste goed afscheid kunnen nemen.

“Je raaskalt, mama.” Emma kijkt naar haar moeder, die er zo verdrietig bij zit. Ze weet dat haar moeder niet voor eeuwig bij hen zal zijn, en ja, ze weet ook dat het niet meer zo lang zal duren totdat Magere Hein haar op komt halen. Maar daar wil ze nog helemaal niet aan denken. Ze wil geen afscheid nemen. Haar moeder moet gewoon hier blijven, bij haar en haar kinderen.

“Em…”

Emma staat abrupt op. “Ik ga naar bed. Morgen bellen we de aannemer. Welterusten, mam, ik zie je morgenochtend.” En voordat Maloe nog wat kan zeggen snelt Emma naar boven.

Maloe zucht en staat op om naar de keuken te lopen. Daar vindt ze Zorro, en ze pakt hem voorzichtig op. Ze drukt het beestje tegen zich aan. “Waarom kan Emma het nou niet accepteren? Ik wil zo graag goed afscheid van haar kunnen nemen, maar als ze het blijft ontkennen zal dat niet lukken.”

Zorro kijkt haar aan met die onschuldige grote ogen van hem.

Maloe glimlacht triest. “Tja, wat weet jij er ook van, hè kleintje?”

Even later stapt Maloe haar bed in. Ze werpt nog even een blik op de foto van haar en Michel, maar wendt dan verdrietig haar blik af. Ze zal veel te vroeg afscheid van hem moeten nemen. Hij heeft langer de tijd hier op deze wereld. Ze zal hem zo missen…

Maloe ligt nog een poosje te woelen, maar valt uiteindelijk toch in slaap.

De volgende dag wordt inderdaad de aannemer gebeld, en een paar dagen later beginnen ze met bouwen. Eline vindt het maar wat interessant, wat er allemaal gebeurd in het hoekje van de tuin. Aan het begin stelde ze allemaal vragen aan de ‘bouwmensen’, zoals zij ze noemt, maar na een poosje heeft Emma haar verboden om er nog rond te hangen, omdat ze de mannen van het werk hield.

“Ook best! Dan ga ik wel op het klimrek spelen!” had ze gezegd, en nu is ze vrolijk aan het aan het spelen. Ze zou alleen graag willen dat haar zusje gauw ouder wordt, zodat ze met haar kan spelen, want in haar eentje is het toch veel minder leuk.

Vandaag wordt daar voor al een stapje in de goede richting gedaan: Carmen is jarig, ze zal vanavond opgroeien tot peuter.

“Hallo jarige Jet!” zegt Emma vrolijk als ze Carmen uit haar bedje haalt. Ze is benieuwd hoe haar dochtertje eruit zal zien, maar toch vindt ze het ook jammer dat Carmen de baby-fase nu alweer achter zich zal laten.

Terwijl ze Carmens luier verschoont kijkt Emma tevreden uit het raam naar het mausoleum. Gister was het officieel af. Ze hoopt alleen dat het nog lang niet gebruikt zal hoeven worden…

Het is een mooi gebouwtje geworden, in een hoekje van de tuin. Er zijn wel ramen, zodat er licht invalt, maar je kunt er niet goed door naar binnen kijken, doordat het glas-in-loodramen zijn. Emma wilde dat het een beetje afgesloten is, zodat men niet de hele tijd herinnert zal hoeven worden aan de geliefde familieleden die daar zullen komen te bivakkeren.

Die ochtend, als Eline nog even buiten speelt voordat ze naar school moet, kijkt ze vanaf haar speeltoren naar het rare gebouwtje.

“Brr…” Ze krijgt er een beetje koude rillingen van. Haar moeder heeft verteld waar het gebouwtje voor zal gaan dienen, en Eline wil er liever niet aan denken, laat staan er naar binnen moeten gaan.

Dan hoort ze de toeter van de bus, en gauw glijdt ze via de paal van de toren af en rent ze naar de bus toe.

“Hee, allemaal!” roept ze naar de kinderen die al in de bus zitten, en ze is het enge gebouwtje alweer vergeten.

Op datzelfde moment loopt Maloe het ‘enge gebouwtje’ voor de eerste keer binnen. Met een zucht kijkt ze rond in het - nog lege - met stenen beklede mausoleum. Haar voetstappen weerklinken zacht op de stenen vloer als ze een stapje verder naar binnen loopt.

Dus hier zal ze over niet al te lange tijd komen te staan. In een urn. Als as. Een rilling loopt over haar lijf. Sinds de dag dat het mausoleum ter sprake kwam, moet Maloe telkens aan haar naderende dood denken. Ze wil nog niet gaan, nog lang niet, maar er valt niks aan te doen.

Dan recht ze haar schouders en draait ze zich om.

“Ik moet stoppen met deze onzin,” zegt ze tegen zichzelf. Zolang ze hier dan nog zal zijn, moet ze er ook het beste van maken, en zich op het leven richten, in plaats van op de dood. Want als ze dat laatste blijft doen, is ze eigenlijk al zo goed als dood.

Met ferme stappen loopt Maloe het mausoleum uit, richting het huis, waar het van het leven bruist. Daar moet ze zijn en niet in dat sinistere gebouwtje in die uithoek van de tuin.

Op de verjaardag van Carmen vindt zich nog een verjaardag plaats! Zorro groeit op tot een grote volwassen hond. Michel kijkt verbaasd naar Zorro, als hij de kamer in komt lopen.

“Goh, wat ben jij een grote hond geworden, zeg! Wie had dat nou weer verwacht van zo’n kleine pup!” zegt Michel lachend terwijl hij Zorro aait.

“Wraf!” geeft de hond als antwoord.

Emma is die dag vrij en geniet nog even met volle teugen van Carmen, nu die nog een baby’tje is. Stiekem zit ze te denken aan nog een kindje, maar ze weet niet hoe Diederik daar over denkt. Ze zijn ten slotte allebei nog bezig met hun levenswens. Voor Diederik zal het natuurlijk niet zo veel uitmaken, hij zit niet zwanger thuis, maar het zal wel nog drukker worden in huis. Ze besluit dat ze het later maar even met hem moet bespreken.

***Emma had echt de wens om nog een kind te krijgen! Haar secundaire wens is familiewens, dus daar zal het wel door komen.

Verder spendeert ze dag met het behalen van vaardigheden die haar zullen helpen naar haar volgende promotie. Het gaat nog niet zo hard met haar baan, maar ze verwacht binnenkort gepromoveerd te zullen worden. Morgen gaat ze weer naar haar werk, misschien dat het dan al gebeurd!

Om drie uur die middag komt Eline weer uit school. Ze zwaait nog even vrolijk naar de andere kinderen in de bus, en de buschauffeur en huppelt dan de tuin in, naar het huis. Vanavond zal haar zusje opgroeien, en ze heeft er heel veel zin in!

“Hee, oma!” zegt ze vrolijk, als ze de hal inloopt.

“Hee, meiske! Hoe was het op school?”

“Superleuk! We gingen vandaag tekenen en knutselen, voor het eerst, en ik vond het hartstikke leuk!” zegt Eline terwijl ze haar oma om de hals vliegt.

“Mooi zo, meisje,” antwoordt Maloe en ze houdt haar kleindochter even stevig vast.

Eline gaat boven met haar poppenhuis spelen, maar vergeet vervolgens helemaal de tijd. Rond half vijf komt Emma boven.

“Hee jonge dame, moet jij je huiswerk niet maken? Het is al half vijf!”

Eline staat op. “Aah, maar mam, ik heb geen zin in huiswerk! Het is stom, en veel te moeilijk,” pruilt ze.

“Zal ik je dan helpen? Misschien gaat het daarna in vervolg makkelijker.”

“Okee!” zegt Eline en ze snelt naar haar bureautje.

Eline gaat zitten en slaat haar werkboekje open.

“Nou, wat snap je niet?” vraagt Emma en even later is ze druk aan het uitleggen.

Een half uurtje later schrijft Eline het laatste antwoord op.

“Zo!” zegt ze tevreden. “Nu snap ik het!”

Ze geeft haar moeder een dikke knuffel. “Dankjewel, mama!”

“Graag gedaan, meisje.”

Ondertussen is het donker geworden, wat betekent dat het tijd is voor Carmens verjaardag!

Maloe heeft de eer gekregen om Carmen naar de taart te begeleiden, en met ogen vol liefde kijkt ze op haar jongste kleinkind neer.

“Nou, daar ga je dan,” fluistert ze, maar niemand hoort het, want iedereen maakt druk lawaai met ratels en toeters.

Carmen vliegt de lucht in en komt als een schattige peuter neer in Maloes armen. Nadat Maloe haar flink geknuffeld heeft, geeft ze Carmen aan Emma, die trots op haar jongste dochter neerkijkt.

“Je bent een prachtige meid, Carmen!” zegt ze tegen haar. Carmen kijkt stralend op naar haar moeder, en Emma moet lachen.

Nadat iedereen een stuk taart heeft gehad, en Carmen even heeft vertroeteld, gaan de meeste leden van het huishouden naar bed. Eline kruipt tevreden haar bed in. Ze heeft een leuk zusje, en nu kan ze al iets beter met haar spelen. Maar ze is nu al ongeduldig tot ze op zal groeien tot kind, want dan kan ze nóg beter met haar spelen. Dan denkt ze aan haar neefje, Alex, die nog wat ouder is dan Carmen. Die zal ook nog opgroeien, en dan kan ze fijn met hem spelen! Met een grote glimlach op haar gezicht valt ze in slaap.

Voor Emma en Carmen is het nog niet bedtijd. Emma besluit om haar dochter eerst nog even een flesje breinmelk te geven, en daarna nog even met haar te oefenen om te lopen. Misschien dat ze het vanavond dan al wel kan!

Ze oefenen flink, en even later kan Carmen inderdaad lopen.

“Nog een keertje meisje!” zegt Emma trots. Ze wil het nog een keertje zien, hoewel ze weet dat Carmen het wel kan. Het is gewoon zo leuk om haar dochtertje te zien lopen!

En daarna, na dat laatste stukje, stopt Emma Carmen in bed. Morgen is er weer een nieuwe dag. Dan kan Carmen weer nieuwe dingen leren, maar nu is het echt tijd om te gaan slapen.

“Welterusten, liefje,” zegt Emma, en dan loopt ze de kamer uit, om zelf ook te gaan slapen.

Als ze de slaapkamer binnenloopt ziet ze dat Diederik nog op is.

“Hee, slaap je nog niet?”

“Nee, ik wachtte nog even op jou,” antwoordt Diederik met een glimlach.

“Mooi, want er is toch nog iets wat ik met je wil bespreken,” zegt Emma terwijl ze naast Diederik op het bed gaat liggen.

“Nou, vertel, ik word nieuwsgierig!”

“Nou, kijk. Het zit zo. Ik weet niet hoe jij er over denkt, maar ik zou eigenlijk nog wel een kindje willen,” zegt Emma, die besluit om meteen met de deur in huis te vallen. “Want, nou ja, het lijkt me gewoon zo leuk om hier nog een gup rond te hebben rennen. Dus nu wil ik graag weten wat jij ervan vindt.”

“Tja. Van mij hoeft het niet per se. Ik bedoel, ik vind twee kinderen in principe genoeg, ik ben dol op Eline en Carmen. Maar een derde kindje zou ik ook helemaal geen probleem vinden, als jij daar gelukkig van wordt. En ik zal er net zo veel van houden als van Eline en Carmen.”

“Maar,” vervolgt hij, “maak jij je dan geen zorgen om je levenswens? Ik bedoel, je wilt de top van de muziek behalen, en, nou ja, je bent nog lang niet zo ver.”

Emma grinnikt. “Nee, dat weet ik. Maar ik haal het wel, dat weet ik zeker. Ik wil gewoon graag nog een kindje. En als het dan iets langer duurt voordat ik mijn levenswens behaal, so be it.”

“Okee. Nou, dan krijgen we nog een kindje. Zullen we het meteen maar gaan proberen?” zegt Diederik met een ondeugende grijns.

“Lijkt me een geweldig plan,” zegt Emma terug, met een lach.

En zo sluiten Emma en Diederik de dag af, proberend om nog een kindje te maken, die de Rozenbloemfamilie zal komen vergezellen…