Actualiteit: 10 artikelsRubrieken:1. Literaire prijzen:Artikel 1:Libris Literatuur Prijs voor 'Dit zijn de namen' van Tommy Wieringa

6 mei, 22:28

De Nederlander Tommy Wieringa heeft maandag de Libris Literatuur Prijs gewonnen voor zijn roman 'Dit zijn de namen'. De winnaar van het beste Nederlandstalige literaire fictieboek van het afgelopen jaar werd bekendgemaakt tijdens het televisieprogramma Nieuwsuur. Wieringa krijgt 50.000 euro.

De enige Vlaming op de shortlist van genomineerden was Elvis Peeters met 'Dinsdag', maar hij haalde het dus niet. De andere genomineerden waren Arnon Grunberg ('De man zonder ziekte'), Esther Gerritsen ('Dorst'), Christiaan Weijts ('Euforie') en Oek de Jong ('Pier en oceaan').

Vluchtelingen

'Dit zijn de namen' gaat over twee explosieve thema's: godsdienst en migratie. De roman volgt een groepje vluchtelingen die hun identiteitspapieren hebben verscheurd. Ze staan voor de velen die door een uitzichtloze thuissituatie gedwongen zijn tot een zoektocht naar een betere wereld elders.

"Het is moeilijk te zeggen waarom 'Dit zijn de namen' het meest te prijzen valt: de stilistische bravoure, de filosofische diepgang, de aforistische kracht, de hecht getimmerde compositie, de originele beeldenpracht", aldus de vijfkoppige jury.

Wieringa brak in 2005 door naar een groter publiek met 'Joe Speedboot'. Afgelopen zaterdag won hij nog de Prijs van de Lezersjury tijdens de uitreiking van de Gouden Boekenuil (de belangrijkste literaire bekroning in Vlaanderen), die uiteindelijk naar Oek de Jong ging.

Vorig jaar ging de Libris Literatuur Prijs naar A.F.Th. van der Heijden, voor zijn roman 'Tonio', over zijn zoon die bij een verkeersongeval om het leven kwam.

BelgaArchieffoto PN

Bron: http://www.vandaag.be/entertainment/124479_libris-literatuur-prijs-voor-dit-zijn-de-namen-van-tommy-wieringa.html

Artikel 2: Annemarie Estor wint Herman de Coninckprijzen 2013

Annemarie Estor, Michaël Vandebril en David Troch zijn bekroond met Herman de Coninckprijzen 2013. Dat meldt Boek.be vandaag.

Annemarie Estor krijgt de Herman de Coninckprijs voor de beste dichtbundel voor 'De oksels van de bok'. "Een debuterend dichter die in 33 gedichten doet waar een ander taalworstelaar een heel leven voor nodig heeft", zei de vakjury over het werk.

Michaël Vandebril sleept de prijs voor het beste debuut in de wacht voor 'Het vertrek van Maeterlinck'.

PublieksprijsHet gedicht 'Gezel' van David Troch vond het publiek met ruime meerderheid het populairste gedicht en het wint dan ook de Herman de Coninck Publieksprijs.

De Herman de Coninckprijzen worden op de feestdag van de poëzie, donderdag 31 januari, uitgereikt in de Arenbergschouwburg. Tot 6 februari krijgt poëzieminnend Vlaanderen bij aankoop van poëzie vanaf 15 euro de bundel 'Een kooi van klank' van Anna Enquist gratis mee naar huis. De Gedichtenposter met 'Gezel' kun je op Gedichtendag, donderdag 31 januari, gratis afhalen bij de deelnemende boekhandels.

Bron: http://www.hln.be/hln/nl/948/Kunst-Literatuur/article/detail/1570459/2013/01/29/Annemarie-Estor-wint-Herman-de-Coninckprijzen-2013.dhtml

2. Nieuwe boeken:Artikel 3: MO*journalist Kristof Clerix schrijft nieuw boek over spionage in Brussel

Aangebracht door Wereldmediahuis MO* op vr 04 okt 2013

'Spionage. Doelwit: Brussel' is te koop in de boekhandel

Sinds de Koude Oorlog is Brussel een schaakbord voor spionnen en dubbelagenten.

Inlichtingenofficieren en agenten uit alle uithoeken van de wereld bevolken de straten van

de Europese hoofdstad. Ze richten onder meer hun vizier op de NAVO en de EU-

instellingen en zijn uit op militaire, politieke en economische kennis.

MO*journalist Kristof Clerix dook in de spionagedossiers van Praag, Berlijn, Boekarest,

Boedapest, Sofia en Warschau, op zoek naar de beste Brusselse 007-verhalen uit de jaren

zeventig en tachtig.

Uitzonderlijk stelden ook de Staatsveiligheid en de militaire inlichtingendienst authentiek

materiaal ter beschikking. Clerix sprak bovendien met tientallen buitenlandse en Belgische

spionnen. Het onderzoek biedt een unieke kijk in het schimmige, gesloten spiegelpaleis van

de KGB, de Securitate & co.

Clerix' nieuwe boek 'Spionage. Doelwit Brussel' bundelt negen waargebeurde verhalen en

bevat ook authentieke archiefdocumenten en fotomateriaal. Het legt bloot hoe geheim

agenten in het hart van Europa doelwitten uitkiezen, contactpersonen onder druk zetten en

informanten rekruteren. Ook de operationele technieken van inlichtingendiensten worden

onthuld.

Enkele verhaalelementen: de Poolse geheime dienst richtte het vizier op het Europacollege

in Brugge: de Oost-Duitse Stasi bracht midden jaren tachtig een opmerkelijk bezoek aan de

abdij van Averbode; de Sovjet-KGB werkte met verschillende dode brievenbussen verborgen

in de rand van Brussel en zette een heus netwerk rond economische spionage op; een Stasi-

agent opereerde onder tien valse aliassen en probeerde een Belgische student te

rekruteren; het chique Sint-Annakasteel in Oudergem was het decor van inlichtingenwerk

door de Stasi; Oostblokspionnen onderhielden contacten met personen uit de Belgische

vredesbeweging; twee Belgische politici kregen geld van de Tsjecho-Slowaakse geheime

dienst; een belangrijke figuur uit de Europese beweging werd het doelwit van Hongaarse

spionnen; de militaire inlichtingendienst runde een ultrageheime spooks-afdeling om na te

gaan of de eigen collega's geen ongeoorloofde contacten onderhielden; en ook de haven van

Antwerpen bleek een waar spionnennest.

Niemand kan met zekerheid zeggen hoeveel spionnen in Brussel actief waren tijdens de

Koude Oorlog. Documenten in de archieven van inlichtingendiensten in zes voormalige

Warschaupactlanden geven echter wel een idee van de omvang van die spionage.

In de jaren tachtig stuurde de Stasi-residentie in Brussel informatie afkomstig van 59

verschillende bronnen door naar Berlijn. In diezelfde periode overnachtten 75 verschillende

Stasi-medewerkers in Belgische hotels. Samengeteld geeft dat minstens 134 Oost-Duitse

spionnen en informanten.

De Sovjetunie dan. De Staatsveiligheid schat dat in de eerste helft van de jaren tachtig tussen

de 40 en 45 Sovjet-inlichtingenofficieren in België actief waren. Uiteraard stuurden niet alle

Oostbloklanden zoveel spionnen naar Brussel. Op de Tsjecho-Slowaakse ambassade werkten

eind jaren tachtig zeven geheim agenten onder diplomatieke cover. Maar vast staat dat het

spiegelpaleis dichtbevolkt was. Brussel kreeg tijdens de Koude Oorlog honderden spionnen

over de vloer.

De EEG kon al sinds eind jaren zestig op belangstelling van buitenlandse spionnen rekenen,

maar doelwit nummer één was uiteraard de Navo. Vooral de Stasi slaagde erin het

hoofdkwartier in Brussel jarenlang te penetreren. Hun agent Rainer Rupp werkte van 1977

tot 1993 bij de Navo en speelde meer dan duizend geclassificeerde Navo-documenten door

aan Oost-Berlijn. Naast militair en politiek inlichtingenwerk maakte ook economische

spionage opgang tijdens de Koude Oorlog.

In de jaren tachtig stond brigade B4 van de Staatsveiligheid in voor contraspionage. Ze telde

ruim 100 inlichtingenofficieren. De afdeling SDRA III van de Belgische militaire

inlichtingendienst ADIV –eveneens bevoegd voor contraspionage– had zo'n 80 man in dienst.

Niet niks, maar gelet op de internationale rol van Brussel was het ook niet overdreven veel.

Samenwerking met bondgenoten – lees: gegevensuitwisseling via gecodeerde telexen en

nota's– bleek dus een noodzaak.

De Belgische inlichtingendiensten boekten tijdens de Koude Oorlog een aantal successen op

het vlak van contraspionage. In de kwarteeuw na de verhuizing van de Navo moesten een

negentigtal Oostblokspionnen België noodgedwongen verlaten –het gros waren Sovjets. Ze

werden persona non grata verklaard of namen zelf de benen nadat hun clandestiene

activiteiten waren ontdekt. Spionnen terugsturen gebeurde enkel als ze het echt te bont

hadden gemaakt.

Anno 2013 is Brussel de diplomatieke hoofdstad van de wereld. Met 288 diplomatieke

vertegenwoordigingen laat Brussel zelfs Washington (188) en Genève (172) achter zich. 75

internationale organisaties hebben in België een zetelakkoord ondertekend. Bovendien is de

Europese Unie doorheen de jaren steeds verder uitgebreid en ook op buitenlands en militair

vlak actief geworden.

Tel daarbij nog de honderden internationale ngo's, lobbyorganisaties, advocatenkantoren,

media en bedrijfskoepels met hoofdzetel in Brussel, en je begrijpt dat nergens ter wereld de

informatiedichtheid zo hoog is als in de Europese hoofdstad. Nogal logisch dat

inlichtingendiensten uit alle continenten vandaag –meer dan ooit tevoren– in Brussel

geïnteresseerd zijn. De klassieke spionagecovers –diplomatie, journalistiek, lobbywerk– zijn

ruim voorhanden. Ook de bewegingsvrijheid binnen de Schengenzone maakt het voor

spionnen makkelijker opereren dan tijdens de Koude Oorlog.

Volgens Alain Winants, adminsitrateur-generaal van de Staatsveiligheid, telt Brussel anno 2013 ongeveer 150 Russische diplomaten en is 'niet minder dan dertig procent' daarvan een inlichtingenofficier. Dat is meer dan tijdens de Koude Oorlog.Bron: http://www.11.be/component/one/artikel/detail/114274

Nieuwste boek J.K. Rowling bestseller

AMSTERDAM - J.K. Rowlings eerste boek voor volwassenen staat in Groot-Brittannië bovenaan de lijst met bestverkochte boeken van de week.

Van de roman The Casual Vacancy, die later deze maand in Nederland uitkomt als Een Goede Raad, werden 124.603 exemplaren verkocht. Dat melden Britse media op basis van cijfers van Nielsen Bookscan.

De schrijfster evenaarde met de verkoopcijfers nog niet het ongekende succes van de Harry Potter-reeks. Van het laatste deel, Harry Potter en de Relieken van de Dood, vlogen in 2007 in de eerste week na publicatie meer dan 2,6 miljoen exemplaren over de toonbank.

Wel is The Casual Vacancy in Groot-Brittannië de snelst verkopende hardcover roman sinds de publicatie van The Lost Symbol van Dan Brown in 2009. Ook zijn de verkoopcijfers van het boek het tienvoudige van de nummer twee op de Britse bestsellerlijst.

Bron: http://www.nu.nl/boek/2924921/nieuwste-boek-jk-rowling-bestseller.html

3: Info over schrijvers (ook interviews):Artikel 5: De jobs van zijn leven ...

Pieter Aspe: ‘Schrijver worden, was mijn laatste kans’

“Als iets in vier uur kan, waarom zou ik er dan acht uur over doen?” (Pieter Aspe, schrijver)

Ooit zat Pieter Aspe, de gevierde auteur, aan de grond. Vóór hij van zijn pen begon te leven, was hij seizoensagent bij de zeevaartpolitie, fotograaf, studiemeester, handelaar, conciërge... Niets bracht succes. ‘Schrijver worden, was mijn laatste poging om iets te veranderen in mijn leven.’

Die 12 stielen en 13 ongelukken: betekent dat dat je niet wist van welk hout pijlen maken?

‘Met een diploma middelbaar onderwijs kwam je destijds enkel voor administratieve functies in aanmerking. Daar had ik absoluut geen zin in. Uit noodzaak probeerde ik een aantal jobs uit, maar eigenlijk interesseerden die me niet. Het was puur om brood op tafel te hebben.’

Seizoensagent bij de zeevaartpolitie: wat moet ik me daarbij voorstellen?

‘Paspoortcontroles in de havens van Zeebrugge en Oostende. Veel moest je daar niet voor kennen: enkel het verschil tussen een paspoort en een identiteitskaart en welke landen visumplichtig waren.’

Welke job heb je het langst volgehouden?

‘Conciërge van de Heilig-Bloedkapel in Brugge ben ik elf jaar geweest. Voordien was ik zelfstandige in brocante, antiek en wijnen. Dat heb ik toch negen jaar gedaan. Tot de handel in brocante in elkaar stuikte. Mijn zaak was ook vrij primitief. Ik had moeten uitbreiden, maar heb die stap nooit gezet. Met als gevolg dat ik in de financiële problemen kwam. In

1984 liet ik via een advertentie in De Streekkrant weten dat ik ook oude meubels opkalefaterde. Even later kreeg ik telefoon van de pastoor van de Heilig-Bloedkapel. De biechtstoelen en de banken in de kapel waren jarenlang verwaarloosd. De pastoor vroeg ik of ik ze opnieuw hun oude glans kon geven. Ik gaf aan dat die karwei wel aardig wat tijd in beslag zou nemen. Daar kwam nog bij dat we er niet tijdens de openingsuren aan konden werken. Toen het werk al wat gevorderd was, bleek de pastoor er heel enthousiast over. Hij vertelde dat de conciërge van de kapel op pensioen ging. Of ik geen zin had om hem op te volgen? Het loon was bescheiden, maar ik kon er wel komen inwonen. Ik nam de job aan om uit mijn precaire financiële situatie te geraken. Het was ook geen slechte baan: niemand keek op mijn vingers. In de winter had ik wel wat vrije tijd, omdat de kapel dan al om vier uur 's namiddags sloot. Het was vrij comfortabel; ik zat safe. Toen ik 40 werd, begon het echter te wringen. Zou ik dit tot mijn 65ste blijven doen?’

Ben je daar, omdat je toch tijd over had, beginnen te schrijven?

‘Inderdaad. Dat was mijn laatste offensief. Mijn laatste poging om iets te veranderen in mijn leven. Ik ben altijd een fervent lezer geweest. De zin om zelf een boek te schrijven, speelde al langer in mijn hoofd. Maar eraan beginnen na een dagtaak zag ik niet zo zitten. Avonden en weekends opofferen voor iets waar misschien geen toekomst in zit? De vooruitzichten waren niet echt schitterend, maar ik stond met mijn rug tegen de muur. Het was schrijver worden of conciërge blijven. Ik gaf mijn ontslag. Nu zou ik dat niet meer durven. Mijn eerste boek was redelijk succesvol, maar niet genoeg om van te kunnen leven. Ik nam risico's door bijvoorbeeld de eerste twee jaar geen voorafbetalingen te doen en het minimum aan sociale bijdrage te betalen.’

Hoe reageerde je omgeving?

‘Dat lukt nooit!, was een veel gehoorde opmerking. Dat scepticisme duurde maar enkele jaren. Daarna stelde niemand zich er nog vragen over. Als je iets doet, moet je er volledig voor gaan. Ik geloof niet in een loodgieter die cafébaas als tweede beroep heeft. Schrijven als veredelde hobby is voor mij nooit een optie geweest.’

Waarom is schrijven de job van je leven?

‘Omdat ik er plezier in vind. En ook: door het grote gevoel van vrijheid. Je deelt zelf je dag in. Ik heb altijd een hekel gehad aan het principe van de nine-to-five job. Als iets in vier uur kan, waarom zou ik er dan acht uur over doen? Als ik aan een halve dag schrijven voldoende heb, waarom zou ik dan een hele dag aan mijn bureau zitten? Ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen.’ (pvd) – Foto: (kb)

Bron: http://www.jobat.be/nl/artikels/pieter-aspe-schrijver-worden-was-mijn-laatste-offensief/

Artikel 6: Artikel enkel beschikbaar via de link.Bron: http://www.brusselmans.be/amy.htm

4: Mediatisering van literatuur: recente verfilmingen van boeken, e-reader, boekenprogramma’s op radio en televisie,…:Artikel 7: dinsdag 16 juli 2013

door Ivo De Kock

Van boek naar film: Gerbrand Bakker over 'Boven is het stil'

Vaak is het boek beter. Soms de film. Maar heel af en toe zijn het boek en de film elkaar waard. Dat is zo met 'Boven is het stil', waar de visuele taal van cineaste Nanouk Leopold en de literaire stijl van schrijver Gerbrand Bakker even krachtig en ingetogen zijn. Na een Gentse avant-première praatte Bakker over zijn bestseller, de verfilming, creatief droogstaan en... Quentin Tarantino!

Boven is het stil: Gerbrand Bakkers boek verfilmd door Nanouk Leopold. Met Jeroen Willems.

In hun geboorteland Nederland hebben Nanouk Leopold en Gerbrand Bakker naam gemaakt. De eerste als cineaste van ingetogen, minimalistische en observerende films (Guernsey, Wolfsbergen, Brownian Movement). De tweede als auteur van een contemplatieve, suggestieve en literaire bestseller: Boven is het stil.

In Vlaanderen zijn beiden nobele onbekenden. Dat kan echter veranderen na Leopolds zinderende verfilming van Bakkers aangrijpende debuutwerk, ook al is een release in volle zomervakantie wat ongelukkig. Cineaste en schrijver bezitten immers een gelijkaardig talent; namelijk het vermogen dingen te laten zien zonder ze te tonen en zaken in woorden te onthullen zonder ze te benoemen.

Boven is het stil is een vader-zoonverhaal vol frustraties, loutering en verzoening (met zichzelf). Centraal staat Helmer, een boerenzoon die opgesloten zit in een leven/bedrijf dat niet het zijne is, maar dat van zijn vader. Wanneer de zieke, oude man naar een kamer op de bovenverdieping verhuist, betekent dit voor de zwijgzame boer een nieuwe start. Een nieuwe lente, een nieuw geluid.

Maar wat met de verdrongen gevoelens? Met de pijnlijke herinneringen? Met de ook al gesloten melkrijder? Met de voorzichtige toenadering? Met de stilte? Met de dood? Met de liefde voor het leven? Met de dieren en de natuur? Dat is voer voor Bakkers enigmatische ik-verhaal en Leopolds ascetische, uitgepuurde romanbewerking.

Als schrijver zit je overigens altijd in een win-winsituatie, zei Bakker toen hij in Gent de film kwam voorstellen: “Ik wou niets met de verfilming te maken hebben, omdat het twee totaal verschillende vakken zijn, schrijven en films maken. Maar als schrijver kan je nooit verliezen. Stel dat mensen het een enorm slechte film vinden, dan zullen de recensenten schrijven dat het boek veel beter was. Dan win je als schrijver. Wordt de film daarentegen een succes, dan verkoop je een aantal extra filmedities”.

Dat Gerbrand Bakker ook een aangenaam verteller is, merkten we toen we na de festiviteiten – de vertoning kaderde in de voorstelling van het 'Film en Literatuur'-nummer van het literaire tijdschrift Gierik – met hem plaatsnamen op een terrasje. Leuke verhalen bij de vleet (o.a. over zijn kleine cameo als beddenbezorger in de film), maar vooral ook een erg eerlijke 'stand der dingen'.

Van rotgedachte tot roman

'Boven is het stil' was je literaire debuut. Wat deed je daarvoor?

"Ik ben 7 jaar ondertitelaar geweest, onder andere van een groot aantal natuurdocumentaires en de soap The Bold and the Beautiful. Tijdens die periode, tot 2002, heb ik ook drie jeugdboeken geschreven. Eerst twee etymologische, verklarende jeugdwoordenboeken: Hoe het mannetje mannequin werd... en Hoe het karretje carrière maakte...

Daarna vroeg mijn uitgeefster me of ik niet eens een roman wou schrijven. Het resultaat was Perenbomen bloeien wit. Het boek is in 2007 heruitgegeven voor volwassenen. Het werd oorspronkelijk gepubliceerd in 1999. Boven is het stil is van 2006. Daar zit zeven jaar tussen. Zeven enorme zoekjaren: wat met dit, hoe gaat dat..."

Wat was eigenlijk de aanleiding voor je boek? Een idee, een gebeurtenis, een herinnering...

"Ik was op vakantie in Corsica, waar ik de GR20 bewandelde met een groep van de Nederlandse Klim- en Bergsportvereniging (NKVB). Ik kende die mensen totaal niet en voelde me doodongelukkig. Tijdens die tocht -over best gevaarlijke paadjes- kreeg ik het idee iets te schrijven over een zoon, een vader en iets heel ergs. Soms denk ik dat het idee voortkwam uit het feit dat de groep me niet lag en ik er niet echt bij paste. In ieder geval voelde ik me slecht en kreeg ik daardoor zo'n rotgedachte."

Je schreef het boek dus om dat onaangename gevoel van je af te schrijven, te vertalen in iets anders?

"Ja, maar het zou nog een half jaar duren voor de eerste zin op papier stond. Ik kreeg het idee in juli, maar er kwam geen verhaal, er kwam niks. In november heb ik me uiteindelijk gefrustreerd aan mijn schrijftafel gezet en schreef ik wat de eerste zin van mijn boek zou worden: “Ik heb vader naar boven gedaan”. Geweldig was dat. Meteen had ik de toon gezet. Op zes maanden tijd was het boek af. In een boek gaat het me niet om het verhaal, maar om de sfeer. Die had ik plots te pakken."

Als vader naar boven verhuist, knapt zoon Helmer beneden zijn eigen leefruimte op. Er ontstaat een fysieke afstand tussen beiden. Het betekent de start van een geestelijke toenadering tussen vader en zoon. Was dat idee er al van bij het begin?

"Neen. Je analyse klopt, maar het idee is onbewust gegroeid. Door die eerste zin zat ik met twee personages: een 'ik' en een 'vader'. Vervolgens zag ik wel wat er gebeurde. Lang nadat het boek gepubliceerd was, heb ik inderdaad gemerkt dat je door die fysieke afstand, letterlijk 'weg met jou', juist dichter bij elkaar komt. Dat is ook wat er gebeurt in het verhaal, maar ik heb het dus niet van tevoren bedacht. Dat doe ik nooit."

Van bestseller tot creatieve droogte

Je werkt gewoon intuïtief.

"Er komt wat er komt. Soms komt er niets. Op schrijfvlak sta ik nu al een tijdje droog. Sinds de publicatie van De omweg in 2010, heb ik niets meer geschreven. Ik heb er gewoon geen zin in. Het rare is dat ik wel weer zin heb om er zin in te hebben. Ik ben immers het gelukkigst wanneer ik heel geconcentreerd bezig ben met een boek. Dáár heb ik zin in, in dat zalige geluksgevoel. Concentratie, onbewust iets creëren: heerlijk."

"Zoiets kun je echter niet oproepen. Het gebeurt, of het gebeurt niet. Ik maak me er evenwel niet druk om, omdat ik het ontzettende geluk heb dat alles op rolletjes loopt. Zo komt mijn laatste boek uit in twaalf landen en zal het ook verfilmd worden."

Bedoel je dat de druk daardoor minder groot is?

"Het betekent dat ik een soort ruggensteun hebt. Ik heb nu drie en een halve roman geschreven: drie gewone romans en de jeugdroman die heruitgegeven is in een versie voor volwassenen. Daar worden nog steeds dingen mee gedaan. Dat voelt heel lekker aan. Zo won De omweg begin mei in Engeland de Independent Foreign Fiction Prize. Een heerlijk gevoel, want Engeland is toch een literatuurland."

"Als ik de Engelse vertaling lees, door David Colmer, van een van mijn eigen boeken, dan denk ik: wie heeft dit geschreven? Echt waar. Dan overvalt me de gedachte dat het geschreven zou kunnen zijn door Ian McEwan, of Iris Murdoch en besef ik dat ík het geschreven heb. Iemand anders heeft het boek vertaald, maar de auteur, dat ben ik."

"Door die ruggensteun, kan ik me nu bezighouden met andere dingen. Ik heb een huisje met een tuin gekocht in de Eiffel en ben daarin aan het werken. Dat kan, want er komt geld binnen. Heel prozaïsch, maar zo is het."

De drang om iets te creëren is dan even weg...

"Inderdaad, geen idee wanneer die terugkomt. Dat vind ik zelf best wel een beetje spannend."

Moet je afscheid nemen van wat je al gedaan hebt om aan iets anders te kunnen beginnen?

"Ik denk het. Volgens de bekende Nederlandse jeugdschrijver Dolf Verroen, een goede vriend van me, hoort alles wat ik tot nu toe gemaakt heb erg bij elkaar. Het is een soort afgemaakt geheel."

"Misschien ben ik nu stiekem aan het composteren. Ik composteer letterlijk in mijn tuin, maar ook in mijn hoofd. Zoeken naar iets nieuws, maar op een onbewuste manier. Het komt wel. Ik ben niet van het bewuste type. Ik kan die dingen niet forceren. Sommigen kunnen dat wel, en die schrijven slechte boeken."

Van boek naar film

Misschien is de verfilming van je boek door Nanouk Leopold een kans om aan een nieuwe fase te beginnen. Je zegt dat je bij vertalingen nieuwe dingen ontdekt over je eigen werk, was dat bij de verfilming ook het geval?

"Heel erg. Zoals ik al zei: ik heb zin om weer zin te hebben. In mijn huis in de Eiffel is net een nieuwe betonvloer gelegd. De benedenruimte wordt een soort werk- en opslagruimte. Erboven komt een mooie, grote schrijfkamer. Ik hoop dat de kamer af is tegen september of oktober. Dan komt er ook een houtkachel. Ik zie mezelf al zitten in mijn nieuwe schrijfkamer..."

...omringd door de natuur. Die is sterk aanwezig in de film, maar nog nadrukkelijker in je boek.

"Dat komt, denk ik, doordat je bij het schrijven dingen op een heel andere manier kunt beschrijven dan wanneer je een film maakt. De natuur is in het boek misschien iets organischer aanwezig. Dat komt waarschijnlijk doordat we in het boek enkel Helmer volgen, die meestal in de natuur zit. In de film komen daarentegen ook andere personages aan bod. De natuur is er louter achtergrond."

Ik bedoelde dat de natuur in het boek meer een personage wordt.

"Dat klopt. In de film wordt het al snel een decorstuk."

Komt dat doordat jij meer vertrouwd bent met de locatie?

"Dat heeft voor een stuk met het medium te maken, denk ik. Dat zegt Nanouk ook altijd, telkens we de film samen inleiden of bespreken. Zoals vanavond in arthouse Sphinx in Gent: "Sorry mensen, ik heb maar 90 minuten om een verhaal te vertellen". In een boek krijg je natuurlijk veel meer ruimte en rust om dingen uitgebreid te beschrijven. Dat kan Nanouk niet, of je krijgt een film die drie uur duurt. Dus moet ze keuzes maken."

Die tijdsbeperking is slechts een deel van het verhaal. Het heeft natuurlijk ook veel te maken met Leopolds minimalistische stijl.

"Een erg mooie stijl. Daarom ben ik heel blij met Nanouk. De lezer en kijker moeten natuurlijk in het verhaal mee willen gaan. Zich eraan overgeven. Als de eerste vijf bladzijden of minuten je irriteren of onverschillig laten, dan komt het niet meer goed, denk ik. Als iemand mijn boeken maar niks vindt, heb ik daar geen probleem mee. Ergens snap ik het zelfs wel. Ik heb het gevoel dat Nanouk ook zo is. This is what you get."

"Als je wel meegaat in het verhaal, kan ik me voorstellen dat je de film prachtig vindt. Het is mooi dat er een soort verwantschap is tussen schrijver en film."

Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk gevonden? Wou zij het boek verfilmen?

"De producentes Stienette Bosklopper en Els Vandevorst namen in 2007 samen een optie op de rechten van het boek. Nanouk, die tot dan enkel eigen verhalen had verfilmd, werd gevraagd om van het scenario een draaiboek te maken. Naar eigen zeggen werd Nanouk verliefd op het hoofdpersonage. Uiteindelijk vond ze het verhaal zo goed, dat ze de film zelf wou regisseren."

"Tot hiertoe had ze enkel vrouwenfilms gemaakt. Vooral met blote vrouwen. Het was dus haar eerste 'mannenfilm'. Toen de film af was, besefte ze dat het verschil eigenlijk niet zo groot is. Deze film gaat immers ook over liefde. Dat vond ze heel confronterend."

"Dankzij deze film beseft Nanouk dat ze eigenlijk alle kanten uit kan. Nu wil ze ook een thriller maken."

De ene brutaliteit is de andere niet

Regisseurs worden vaak in een keurslijf gedwongen. Daardoor kunnen ze zich aanvankelijk goed profileren. Voor mensen die zich creatief nog niet helemaal ontwikkeld hebben, maar toch al een imago en stijl hebben, kan dat ook een val worden.

"Kijk naar Quentin Tarantino. Het spijt me zeer, maar ik ben helemaal klaar met die man. Hij maakt steeds weer hetzelfde soort film. Er bestaat ook een YouTube-filmpje waarin hij razend wordt op een journalist die gewoon correcte vragen stelt. Hij gaat totaal over de schreef. Dan denk ik, man, doe eens even normaal. Ik vond dat tamelijk ontluisterend. Het deed me nadenken waarover zijn films eigenlijk gaan. Ze zijn echt leeg en hol."

Even terug naar Boven is het stil, wat trok Nanouk Leopold aan in het hoofdpersonage?

"Ik weet het niet, dat was iets intuïtiefs. In Nederland waren er trouwens heel wat mensen die, nadat ze de film gezien hadden, mij met Jeroen Willems (nvda, de acteur die onlangs overleed) verwisselden, ook al lijken we fysiek niet op elkaar."

"Nanouk zei dat ze een beetje verliefd was op het hoofdpersonage, en later op Jeroen Willems. Ik vroeg haar dus of ze ook verliefd was op mij, maar ze ontkende. Toen ik vertelde dat Willems en ik volgens veel mensen op elkaar lijken, zag ze het plots ook."

"Het boek is natuurlijk geschreven vanuit het ik-perspectief. Velen denken dan automatisch dat het verhaal over de schrijver gaat. Het is een raar ding, zo'n film."

“Om het goed te kunnen doen, moet je heel brutaal zijn” zei Nanouk in De Filmkrant over boekverfilmingen. Hoe brutaal was zij?

"Nanouk vond een bepaald stuk uit Boven is het stil mooi en heeft zich daarop gefocust in de film. Mijn mening heeft ze daarbij niet gevraagd, wat ik heel goed vond. Bovendien haat ze flashbacks. Alles moet zich afspelen in het nu. Daarom heeft ze fragmenten uit het verleden geschrapt, zoals die over knecht Jaap en de dode tweelingbroer."

"Ze heeft wel de sfeer behouden en koos ervoor de vader-zoonrelatie te benadrukken. Ook heeft ze het homoseksuele aspect meer naar voren gehaald. Dat thema ligt in mijn boek meer verscholen. De helft van de Nederlandse vrouwen die het lazen, hebben daar totaal overheen gelezen."

Heb je dankzij de film dingen bijgeleerd over jezelf?

"Natuurlijk. Ik heb de film vier keer gezien en merk nu ook de gelijkenissen op met Jeroen Willems. Nu ben ik er wel klaar mee, ik hoef 'm niet nog eens te zien. Tenzij in een Duitse, nagesynchroniseerde versie. Dat lijkt me echt wel leuk."

Bron: http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2013/07/16/van-boek-naar-film-gerbrand-bakker-over-boven-het-stil

Artikel 8: 'The Da Vinci Code': het boek, de film, de nerveuze blik op de kassa

humo-archief Dinsdag 16 mei 2006 - 12u00

'Ik hoop van ganser harte dat alle aardbewoners naar onze film gaan kijken.' Codenaam Kaskraker: Tom Hanks en Ron Howard over 'The Da Vinci Code'.

Bioscoopuitbaters kunnen maar beter dringend popcorn beginnen te poffen, want 'The Da Vinci Code' zou weleens een massa volk naar de zalen kunnen lokken. Al was het maar vanwege de indrukwekkende cast: de fine fleur van de Franse cinema, Audrey 'Amélie Poulain' Tautou en Jean Reno, gesecondeerd door Tom Hanks als professor Robert Langdon. Het geheel werd in goede banen geleid door Ron 'de rosse uit Happy Days' Howard, met wie Hanks eerder al 'Apollo 13' draaide.

'Tom Hanks: 'Ik ben nu al misselijk''

TOM HANKS « Toen Ron me vroeg, wist ik absoluut niks over het boek van Dan Brown, zelfs niet in welke tijd het geplaatst was. Mijn eerste gedachte was: ik moet hier Leonardo Da Vinci gaan spelen! Ik ben het dan gaan lezen, en na veertig pagina's wist ik: dóén!»

- De Kerk heeft ongemeen heftig tegen het boek gereageerd. Ben je niet bang voor boze reacties op de film?

HANKS « Ik denk dat het boek de meeste klappen wel opgevangen heeft: de controverse lijkt me geluwd. Maar we hebben niets aangepast of verbloemd, hoor. Je krijgt het héle boek te zien, dus ook de affaire tussen Jezus en Maria Magdalena, die kennelijk zoveel mensen geschokt heeft.

Ik begrijp de kwaaie reactie van de Kerk eerlijk gezegd niet zo goed. Zo'n bestseller komt hen toch prima uit? Als een pastoor zegt: 'Volgende week preek ik over het boek Job,' dan komt er niemand naar de mis. Als hij zegt: 'Volgende week zullen we het hebben over 'De Da Vinci Code',' dan zit er gegarandeerd achthonderd man.»

Bron: http://www.humo.be/humo-archief/21150/the-da-vinci-code-het-boek-de-film-de-nerveuze-blik-op-de-kassa

5: Nieuws over auteurs en boeken (zoals: overlijden):Artikel 9: Nederlandse schrijver Bernlef overleden

29/10/2012 om 18:00 door svdb

Foto: De 75-jarige schrijver Bernlef overleed maandag in Amsterdam, na een kortstondige ziekte. Dat meldt uitgeverij Querido. Bernlef schreef heel wat romans, verhalen, essays en gedichten. Het grote publiek kent hem vooral van ‘Hersenschimmen’, zijn grote doorbraak uit 1984.

Bernlef (pseudoniem voor Hendrik Jan Marsman) debuteerde in 1960 met de gedichtenbundel ‘Kokkels’ en de verhalenbundel ‘Stenen spoelen’. In de jaren zestig werkte hij vooral als vertaler van heel wat Zweedse schrijvers en dichters en als recensent, onder meer voor De Groene Amsterdammer en Het Parool . Hij was ook een van de oprichters van het tijdschrift Barbarber , in 1958.

Zijn grote doorbraak kwam er in 1984 met de roman ‘Hersenschimmen’, een tragische liefdesgeschiedenis die draait rond dementie. Van dat boek zijn in Nederland en Vlaanderen bijna een miljoen exemplaren verkocht en het werd in tien talen vertaald.

Een van de centrale thema’s in het werk van Bernlef was jazzmuziek. Hij schreef er gedichten, verhalen en essays over. In 2006 publiceerde hij bijvoorbeeld een bundel met jazzverhalen: ‘Hoe van de trap te vallen’.

Bernlef werd meermaals bekroond. Zo won hij in 1984 de Constantijn Huygensprijs, enkele jaren later de AKO Literatuurprijs en in 1994 de P.C. Hooftprijs.

Uitgever Annette Portegies van Querido zegt niet alleen een geweldig schrijver, maar ook een lieve vriend te verliezen. ‘Iemand bovendien die, vanuit de traditie van ons huis, meedacht over de toekomst van de uitgeverij, en die jonge schrijvers hielp en adviseerde. We zullen hem verschrikkelijk missen.’Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20121029_00351516

Artikel 10: Jeugdschrijver Henri van Daele overleden

dinsdag 21 december 2010, 18u18

Auteur: loa

Er was eens een kabouter van Henri Van Daele werd vertaald en uitgegeven in het Chinees

De Vlaamse kinder- en jeugdboekenschrijver Henri van Daele is op 64-jarige leeftijd overleden. De auteur van onder meer 'Pitjemoer' was al een tijdlang ziek.

Van Daele begon al vroeg met het neerpennen van cursiefjes, die in tal van kranten en weekbladen verschenen, zowel in Vlaanderen als Nederland. Hij debuteerde als jeugdschrijver met een vijftiental nummers voor de serie jeugdboekjes 'Vlaamse Filmkens', dat later 'Vlaamse filmpjes' zou gaan heten.

Van Daele werd vaak bekroond voor zijn boeken, die ook in vele talen vertaald werden. In 1983 won hij de Staatsprijs voor Jeugdliteratuur voor zijn misschien wel bekendste werk, 'Pitjemoer'.

Naast boeken, schreef Van Daele ook scenario's voor strips en werkte hij als vertaler, copywriter en journalist.

In 2007 ontving Van Daele het ereteken van 'Ridder in de Kroonorde'.

Schauvliege reageert

Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege betreurt het overlijden van Henri Van Daele.

'Men zegt wel eens dat de Vlaamse Filmpjes Vlaanderen hebben doen lezen. Daar heeft Henri van Daele alleszins een zeer groot aandeel in gehad', zo zegt ze.

'Het oeuvre dat Henri van Daele ons als kinder- en jeugdboekenauteur nalaat, is zoals de titel van een van zijn bekendste boeken, een tuin om in te spelen. Schijnbaar moeiteloos schakelde hij in leeftijd en genre. Van jong naar ouder, van pure fictie en fantasie naar historisch werk, inclusief zijn bewerkingen van historische klassiekers', aldus nog het persbericht van de minister.

Bron: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20101221_129