Een hoop herrie was er, ratels, toeters, gejuicht en verjaardagsliedjes klonk er door de ruimte. Roos en Nick waren hevig aan het zwaaien met hun ratels, en Sophie stond met Milou in haar armen voor de taart, trots als een pauw.

‘Mijn meisje,’ Sophie wierp een blik op Nick.

‘Ze word al weer 2.’ zuchtte ze.

Nick knikte, en dat bevestigde het.

‘Zullen we samen blazen meis?’

Samen met Milou blies ze de kaarsjes uit.

‘Word je al weer een peutertje?’

Milou brabbelde wat.

Milou kirde en giechelde en Sophie straalde gewoon. Wat was het heerlijk om moeder te zijn!

Ze kietelde over haar buikje.‘Daar ga je dan!’

Vol verwachting keek iedereen nar het baby lijfje, boven in de lucht.Dat als peuter zou terug komen..

Vlinders van spanning vlogen door Sophie en Nick, maar zeker ook door Roos.

‘Gloot!’ riep Milou meteen toen ze als peutertje in haar mama’s armen viel.

Trots keek Nick toe.

‘Ja, grote meid.’ zei Sophie emotioneel.

Na een lekker stuk taart, nam Sophie Milou mee naar haar kamertje.

‘Even een schone luier.’ zei ze nuchter.

Milou stribbelde tegen en begon heen en weer te wiebelen.

‘Even stil liggen meissie, volgende keer proberen we het potje.’ lachte Sophie.

Ze deed haar leuke kleertjes aan, en veranderde haar haar.

‘Zo, knappe meid hoor. Wil je met je cadeautje spelen?’ vroeg ze lief.

‘Táaa!’ zei Milou opgewonden.

Sophie zette de kleine meid op de grond.

Roos, was na de verjaardag, meteen gaan schaken.

Mede voor haar werk, op school, maar voornamelijk omdat ze een beetje verslaafd was geworden. Maar niemand in huis wou met haar schaken. Dus deed ze het maar alleen!

Straks moest ze toch maar even kijken hoe Milou was met haar nieuwe kleertjes, dat was haar cadeau.

‘He schat.’

‘He lief.’

‘Ze is echt prachtig, we hebben een mooie dochter.’ zei Nick.

‘Dat heeft ze vast van jou. Die schoonheid.’ lachte hij.

‘Mallerd!’ Sophie liep naar hem toe.

Even stonden ze daar, met z’n tweetjes. Milou tegen zichzelf-pratend op de achtergrond.

‘Ik hou van je.’ zeiden ze bijna tegelijk.

‘Mawm, Milou hongewl.’ tetterde het meisje.

‘Jaja, dat gaat papa even doen.’ en Sophie rende naar haar kamer.

‘Dan zal ik het maar doen.’ zei Nick verbaasd.

‘Zo kleine meid.’ zei Nick, en zette haar in de kinderstoel.

‘Papie, Lou fesje.’ lachte ze.

‘Komt er aan mevrouw.’ lachte hij, vertederd door het armpje wat Milou op hem had gelegd.

Wat was dat nou met Sophie, misschien wel iets ergs!

Nick gaf het flesje.

‘Dankewel pawpie.’ giechelde ze, en zoog gulzig het flesje leeg.

Een vinger tikte op Nick’s rug.

Wat was dat?

Milou’s oogjes werden groot.

Nick draaide zich om.

‘Sophie! Je bent weer zwanger!’ zij hij zó blij.

‘Ja, we krijgen weer een kindje!’

‘Huh?’ kon Milou net aan uitbrengen.

‘Och meisje toch, je bent natuurlijk geschrokken! Je krijgt een broertje of zusje!’Na even wachten snaptte Milou het. ‘Jippieeee!’

Sophie begon aan het avond eten. Wat zou Roos er van vinden?

Moeizaam wreef Sophie over haar voorhoofd.Ze werd opeens niet lekker. Het gaat vanzelf weg, dacht ze.

‘Zo lekker slapen lieffie, droom maar zacht over je nieuwe broertje of zusje.’ zei Nick, je merkte echt aan hem dat hij het geweldig vond om weer papa te worden.

‘Eten!’ klonk het uit de woonkamer.

‘Dag meissie.’ hij drukte nog een snelle kus op haar voorhoofd.

Met stevige buik- en hoofdpijn, dekte Sophie de tafel.

Nick verving de vuilnis zak en riep zij moeder.

‘Hoe zal ze reageren?’ zei hij nerveus.

‘Ik ben net zo benieuwd als jij.’ zei Sophie.

Even later zaten ze aan een gezellig diner.

‘Wat geweldig! Ik word gewoon wéér oma!’

‘Ja, wat een wonder.’ droomde Nick weg.

‘Ja..’ lachte Sophie ook, maar haar gezicht betrok.

Die steken! Ondraaglijk. Ze greep naar haar buik,

En viel als een slappe dweil op de grond.

Roos barstte meteen in huilen uit en Nick stond op.

‘SOPHIE! WAT IS ER.’ heftig begon hij aan haar te schudden.

Roos huilde tranen met tuiten.Een zware stem kwam de kamer binnen.

Nick keek verward om zich heen.

‘MAGERE HEIN?’

‘WAT DOE JIJ HIER NU?’

‘Wat denk je. Ik kom je vrouw halen.’ zei hij met een zware stem.

Roos zei niks en huilde alleen maar.

‘WIE DENK JE DAT JE BENT, EERST MIJN VADER, NU MIJN VROUW EN NIET TE VERGETEN MIJN TOEKOMSTIG KINDJE.’ Nick keek naar zijn vrouw, hoe ze daar lag. Hij zou voor haar vechten!

‘Niet dood gaan!’ huilde Roos.

‘ZE GAAT NIET DOOD.’ schreeuwde Nick.

‘Wees vriendelijk, misschien geeft hij haar een kans.’ huilde ze.

‘VRIENDELIJK TEGEN EEN MAN DIE ME ALLES AFNEEMT WAT ME LIEF IS?’ Nick was woeden, hij zou alles doen. ALLES! Sophie en zijn kindje zou niemand hem afnemen. NIEMAND!

‘Inderdaad, volg je moeders wijze raad. Kniel!’

Roos draaide haar hoofd om, dit kon ze niet aan zien.

Nick knielde.Hein gniffelde, wat was macht heerlijk.‘Smeek!’ bulderde hij.

‘Ik smeek het u! Geef mijn vrouw en kind terug!’

‘Vooruit, omdat je er zo schattig uit ziet.’ lachte hij.

Roos ging zitten en staarde voor zich uit.

‘Ik geef je een kans, Nick Diaz.’

‘Dankuwel. Wat moet ik doen, ik zal alles doen, als u ze maar weer in leven brengt.’ zei hij in tranen.

‘De ziel van je vrouw, haar leven, zit in mijn hand. Kies de juiste en ze is weer van jou.’ bulderde hij.

‘Wat? Als ik nu de foute keus maak, heb ik haar vermoord!’ zei hij, nerveus en kapot van binnen.

‘Niet waar lieverd, je kunt het.’ huilde Roos.

Na lang wachten koos hij. ‘Doe maar rechts. Dus jou linker hand.’ trilde zijn stem.

Magere Hein opende zijn handen.

‘YES!!’ Nick stond versteld, hij had de goede keuze gemaakt!

‘Goedzo jongen!’ riep Roos huilend.

‘Ah kak, hoe moet ik dit mijn baas uitleggen.’ bulderde de zware stem van Hein door de kamer.

‘Dat zal mij een worst wezen! Geef mijn vrouw weer leven!’ riep hij.

Hein deed wat hij had beloofd en voerde een raar trucje uit.

‘Kom op doe dan.’ riep hij ongeduldig.

‘Maak je woorden waar.’ zei Roos zachtjes.

Verbaasd keken Roos en Nick toe hoe Sophie weer tot leven kwam.

Kon dit? Was dit echt, gebeurde dit?

‘SOPHIE, MIJN VROUW, LIEFJE, JE BENT ER!’ riep Nick.

‘Nou, uhh. Mijn werk zit erop.’ bulderde Hein.

Binnen 2 seconden stond Sophie met beide benen op de grond. ‘Ik, ik leef?’ vroeg ze zichzelf.

‘Je bent er weer!’ huilde Roos.

‘Ik heb je gered, mijn love of life.’ huilde ook Nick.

‘Ik moest maar eens gaan.’ sprak Hein.

‘Doe de groetjes aan mijn love of life, Justin Diaz.’ smeekte Roos.

Hein knikte een vervaagde.

‘Je hebt mijn leven gered.’ stotterde Sophie.

Nick nam haar in zijn armen en gaf kleine kusjes op haar wang.Wel een minuut stonden ze daar, in elkaars armen. Beseffend dat dit wonder hun liefde en kindje had gered.

‘We zijn weer samen, nu redden we alles.’ sprak Nick, en Sophie knikte.

Roos keek vertederd toe, wat fijn dat ze er weer was.

Ze kusten.

‘Morgen ben ik vrij, en ik ga zo goed voor je zorgen.’ zei Roos.

En Sophie lachte.‘Dankje.’

‘Zo raar, ik voelde een abnormaal pijnlijke steek, en greep naar mijn buik. Er volgde een dreun, en toen alleen maar wit licht.’ vertelde ze langzaam in tranen.

Verward liep ze naar de tv en zette hem aan.

‘Ik ga GTST kijken.’ zei ze doornormaal.

Nick en Roos keken verbaasd toe, maar lieten haar doen.

‘Ik ga even bij ons meisje kijken. Ze huilt.’ zei Nick, en liep naar Milou’s kamertje.

Roos plofte naast Sophie en ze keken samen tv.

‘He meis.’ Nick tilde haar uit haar bedje.

‘Pawpie!’ zei ze, en veegde haar traantjes weg.

‘Waarom moest mijn meissie huilen?’ vroeg hij.

‘Milou enge dwloom. Glote mawn met enge stlem.’ hakkelde ze.

Het schoot door Nick’s hoofd.

‘Gelukkig was het maar een droom.’ zei uiteindelijk met een brok in zijn keel.

‘Tá..’ zei ze, er niet zo zeker van.

‘En papa is bij je.’ zei hij weer normaal.

‘Tá, Milou nie meer bawng. Poewpbloewk!’

‘Haha gelukkig maar, dat klinkt als kroeppoek!’ lachte hij.

‘Zó, ben jij weer lekker fris meissie. Zullen we weer proberen te slapen?’

‘Tá.’ ze wreef in haar oogjes.‘Milou mwoe..’ gaapte ze.

Nick drukte haar kleine lichaampje tegen zich aan.Wat was het toch een lief meisje.

‘Papa blijft bij je tot je slaapt.’ stelde hij haar gerust.Hij liep al wiegend met haar door de kamer, tot ze in slaap viel op zijn schouder.

Zacht en teder legde hij haar in haar bedje.

Hij liep naar de badkamer, en deed zijn behoeftes.Ondertussen zat Soof in bad.

‘He lief, ik weet echt niet hoe het is enzo. Ik.. Je hebt mij gewoon weer leven gegeven, dat is zo bijzonder, zo speciaal. Hoe kan ik je ooit bedanken?!’ zei ze met een brok in haar keel en plofte in het warme water.

‘Dit is iets, waar je niet voor hoeft te danken schat. Als jij er niet meer was, zou ik alleen nog leven voor Milou, en mijn moeder. Het dierbaarst ben jij, Milou, m’n moeder.’

Hand in hand liepen ze naar de woonkamer en terwijl Nick al neerplofte, werd Sophie’s buik weer iets dikker.

‘Zo ik ben nog dikker als de eerste keer!’ riep ze verheugd.

‘Het zal niet meer zo lang duren.’ lachte Roos.

‘Nee, ik kan dan ook niet wachten!’ riep Nick blij.

Sophie en Nick zochten samen hun bed op.Maar Roos liep nog even naar het kamertje van Milou.

‘Weltrusten lief meisje. Oma houd van je.’ verzekerde ze haar slapende kleindochter.En na nog een kusje, liep ze naar haar eigen slaapkamer.

De stilte keerde terug in huize Diaz.Iedereen sliep en was weer herenigd.

Ze waren er allemaal nog, na de bijna-dood-ervaring.

De volgende morgen, zat Milou al weer klaarwakker in haar wiegje.Heel rustig zong ze liedjes.

Al gapend werd Roos wakker. Ze keek naar de klok in haar kamer, half 9.Tijd om op te staan.

Sophie en Nick hadden nog even tijd voor elkaar, en werden langzaam wakker.

Nick had weliswaar weer een baan gevonden in de muziek.Maar hij werd pas om half 10 op gehaald.

Roos liep bij Milou naar binnen.

‘Omaaaa!’ riep ze.

‘Oma! Je zei Oma!’ Roos lachte, en tilde haar kleindochter uit haar wieg.

‘Goedemorgen meis.’ lachte Roos, en kietelde haar.

‘Nie kietelu!’ kirde ze van de pret.

‘Hongewl.’ zei ze.

‘Ik ga al aan de slag!’ zei ze.

Iedereen was inmiddels wakker en Nick had met Milou haar eerste plas op het potje gedaan, en zette haar neer, voor een douche.

Sophie keek eigen huis & tuin, daar was ze zo’n beetje verslaafd aan.

En Roos, die stond weer lekker pannenkoeken te bakken voor het hele zooitje!

Nick had Milou dan wel op haar kamertje geparkeerd, zelf wou ze liever spelen! Snel kroop ze naar haar speelgoedtafel.

Ze kauwde op een blokje.Sophie kwam bij de tafel staan. ‘Hé meis. Mama is er nog hoor. Kom je eten liefje?’ zei ze.

‘Mama telug? Milou hongwel.’ zei ze, nietswetend, en alsof haar eten belangrijker was. Ze had immers geen idee.

Sophie lachte, en zette haar dochter in de kinderstoel.

En even later zaten ze gezellig aan tafel.

Dit keer werd het een goed ontbijt, en was het super gezellig, iedereen moest telkens lachen om een kleine meid die met haar eten knoeide.

Helemaal in haar element, at ze haar bordje pap op.

Ze zat helemaal in haar eigen wereldje en smeerde alles in haar haar.

Het werd een soort pap-festijn in haar kinderstoeltje, en vandaag zei niemand er iets van.

‘Zo ik moest maar eens gaan werken.’ Nick gaf zijn vrouw een kus, liep naar zijn moeder voor een pakkerd en gaf zijn dochter een kus, maar veegde daarna wel de pap van zijn gezicht. ‘Dag!’

Vol vertrouwen stapte hij in de carpool, in de hoop dit keer het wat langer vol te houden, en niet ontslagen te worden.

‘Schiet je op, ik sta hier al een poos.’ zei de chauffeur.

‘Euhh sorry, ik was aan het eten.’ zei hij blozend en plofte neer.

De hele dag moest Sophie verplicht op bed liggen, ze las een goed boek. Ze hoorde de stofzuiger, water, gebrabbel en stapjes van haar meisje.

Wat was Roos toch een schat, dat ze al die dingen deed. De dokter was even langs geweest na de heftige ervaring van Sophie, en had gezegd dat ze veel rust moest nemen, en Roos voelde zich verplicht voor haar te zorgen. De hele dag kwam ze al met kopjes thee, lekker eten, en magazines.

Na al die pap, moest Roos Milou maar in bad doen.

Milou vond het dikke pret en spetterde grandma helemaal onder.

‘Knoeikont!’ lachte Roos.

‘Milou zemelin!’ giechelde ze.

‘Zeemeermin? Ik zie geen vin!’ lachte ze.

Het regende en buiten was het vies en triest weer.En zo voelde Nick zich ook.

Hij had de verkeerde keus gemaakt op het werk, en wéér ontslagen.‘Lekker dan!’ hij pleurde zijn naam kaartje in een plas met water en begon erop te stampen.

‘Kut werk!’ hij liep snel naar binnen.

Roos liep met Milou op haar arm naar haar kamertje.‘Wat doe jij nou hier?’ verbaasd keek ze naar Nick die op de bank zat.

‘Euhhh.’

‘Nou ik praat zometeen wel met je, eerst je dochter naar bed brengen.’

‘Dag plappie!’

Er verscheen een lach op zijn trieste gezicht. ‘Dag moppie!’

‘Ze slaapt. Nou vertel, wat is er loos?’

‘Nou ik.’

‘Wat?’

‘Werkloos? Deuh.’

‘Ben je ontslagen?!’

‘Ja! Had je dat nog niet door? Ik ben een mislukkeling.’

‘Ach joh, we vinden wel iets dat beter bij je past. Waar ze je wel accepteren.’

‘Denk je?’ zuchtte hij.

‘Jaa! Tuurlijk, stelletje sukkels zien niet wat voor vlees ze in de kuip hebben.’ lachte ze.

‘Ik hoop dat het is wat jij zegt.’

* Ze lacht echt als een boer met kiespijn! :P

Na een leuke lunch tussen Roos en Nick, liep hij naar Milou’s kamer.

‘He meissie.’

‘Papa!’ zei ze schattig.

‘Je zei Papa!’ lachte hij.

‘Kom we gaan je mama wakker maken.’

Hij zette haar in de donkere kamer op de grond.

‘Ga mama maar wakker maken meis.’ zei hij.

‘Táa!’ ze trok aan de dekens en riep zachtjes ‘mama’.

Sophie werd wakker.Ondeugend kroop Milou weg.

‘He meissie! He liefje!’ fris en fruitig, weer de oude Sophie.

Tot de volgende update! <3