Typisch Sligro - 75 jaar

Post on 27-Mar-2016

440 views 13 download

description

Selectie van pagina's uit het boek Typisch Sligro, te ere van het 75 jarig bestaan van deze groothandel. Het boek bevat 75 verhalen van medewerkers en oudmedewerkers, waarin zij een verhaal vertellen dat volgens hen typisch Sligro is.

Transcript of Typisch Sligro - 75 jaar

Typisch Sligro75 jaar 75 verhalen

1935 Start commissiehandel Romi Margarine door A. Slippens 1936 Uitbreiding met handel in vetten 1937 Uitbreiding met handel in oliën 1938 Ook verkoop van margarine aan huis 1939 L. Slippens in zaak, uitbreiding met levensmiddelen 1940 Oorlog; levensmiddelen schaars, veel hamsteren 1941 Van bakfiets naar paard en wagen 1942 1e medewerker drie dagen per week, suiker op de bon 1943 Alle levensmiddelen op de bon, verkoop surrogaten 1944 Bevrijding, paard dood, Amerikanen in magazijn 1945 Veel verkoop Engelse biscuits en chocolade 1946 Jeep met aanhanger vervoer, F. Slippens in bedrijf 1947 Legervrachtwagen gekocht en Dodge bestelauto 1948 1e uitbreiding magazijn van 120 naar 380 m2 1949 N. Slippens naar Indië, tramloods overkant gekocht 1950 Eigen winkels begonnen en merk Meyerijse Kluit Margarine 1951 J. de Vocht 1e chauffeur in vaste dienst, 2e vrachtwagen 1952 Veel margarine omzet, H. van Dijk verkoper in vaste dienst 1953 Suikerwerken omzet en koek-jes als specialiteit 1954 J. Vogels 2e verkoper voor magazijn en snoep 1955 Uitbreiding met 1000 m2, K. van Lieshout op kantoor 1956 Meyerijse Kluit Margarine met zegels groot succes 1957 A. Slippens op 12 november overleden 1958 Met vijf broers Naamloze Vennootschap opgericht 1959 Uitbreiding magazijn en kantoor met +/- 2000 m2 1960 J. Slippens in zaak, opening 1e Sligro in Den Bosch 1961 2e zelfbediening in Veghel onder naam Sligro 1962 P. Slippens overleden, pensioen fonds opgericht 1963 Opening 3e Sligro in Helmond, uitbreiding Veghel 1964 Vijf eigen winkels verkocht, omzet ZB stijgt fors 1965 Viering 30-jarig bestaan, opening ZB Valkenswaard 1966 Margarine en snoep verkopen stijgen fors 1967 Met Passchier en Van Silfhout ‘Gemeenschappelijk Inkoop Bureau’ opgericht 1968 Nieuwbouw Sligro Veghel op industrieterrein 1969 In Eindhoven 5e Sligro ZB geopend 1970 Gehele bedrijf overgeplaatst naar industrieterrein Veghel 1971 Overname Weekers Weert, opening 6e Sligro ZB 1972 Uitbreiding van ZB food met ZB non food 1973 Oprichting ondernemingsraad door Sligro 1974 Overname tabaks-groothandel Verhagen Sint-Oedenrode 1975 Groothandel Haans overgenomen, 7e ZB Tilburg 1976 Ifa v. Diem & Co., 8e ZB Tiel, 9e ZB Maastricht 1977 Brug Groothandel Venlo 10e ZB, 1e computer 1978 Derde generatie A. Slippens Lzn. in bedrijf 1979 Over-name Ifa groothandel De Rooy BV Hardingsveld 1980 G.I.B. lid Grofa Arnhem 12de ZB vestiging 1981 Grote uitbreiding Centraal Magazijn Veghel 1982 Overname Brug Groothandel Nijmegen en Apeldoorn 1983 Biallass, ook Brug grossier, 15e Sligro ZB vestiging 1984 L. Slippens na 45 jaar werkzaam met pensioen 1985 De Meern Nieuwegein 17e ZB Sligro vestiging 1986 50-jarig bestaan gevierd, N. Slippens met pensioen 1987 Passchier Zetge Rotterdam 3 vestigingen overgenomen 1988 Louwers Eindhoven Horeca groothandel overgenomen 1989 11 October naar Beurs, eerste notering ƒ 52,– 1990 Abim overgenomen, vestigingen in Alkmaar en Den Haag 1991 ‘Tot op het bot’-actie leidt tot recordwinst van 8 miljoen gulden 1992 Overnames SRV Van Wijk en Wunderink; winst voor het eerst boven de 10 miljoen gulden 1993 Integratie overnames uit 1992 1994 Maar liefst zes overnames 1995 Autonome groei 6,8%! Overname Thijs. Eerste aandelensplitsing (2 op 1) 1996 Overname Van Hoeckel, eerste Engelstalige jaarverslag 1997 Overname Van der Velde. Omzet voor het eerst boven de miljard (gulden), nettowinst méér dan ƒ 25 miljoen 1998 Onder andere overname HCZ Koole. Koen Slippens in dienst. Tweede aandelen splitsing (2,5 op 1)

1999 Invoering girale euro 2000 Géén millenniumbug! 2001 Omzet boven € 1 miljard, nettowinst € 25 miljoen. Over-name Prisma Food Group 2002 Koen Slippens directielid. Overname EMTÉ 2003 Jaarverslag 2002 bekroond met Herni Sijthoffprijs. Derde aandelensplitsing (2 op 1) 2004 Overname VEN Groothandelscentrum. Nettowinst € 55 miljoen 2005 Eerste jaarverslag onder IFRS 2006 Overname Inversco en (deel van) Edah 2007 Omzet voor het eerst door de € 2 miljard. Vierde aandelensplitsing (2 op 1) 2008 Grote economische crisis breekt uit. Koen volgt neef Abel op als directievoorzitter 2009 In crisisjaar behaalt Sligro Food Group ‘all time high’ nettowinst van bijna € 75 miljoen

2010 Sligro Food Group bestaat 75 jaar

mens�&�historie

mens�&�historie

‘ Eén legertruck liep uit de pas en kwam recht op ons af. Jo stuurde de auto de berm in en riep: “Houd oe eige vast!”’

mens & historie03

Kantje boord

‘�In�het�begin�waren�het�tropenjaren.�Het�werk�begon�om��8�uur�en�ik�was�’s�avonds�pas�om�9�uur,�half�10�thuis.�We��waren�maar�met�z’n�vijven,�waarvan�er�eentje�ook�nog��op�kantoor�zat.�Mijn�vader�zei�toen:�“Ik�ben�benieuwd��hoe�lang�je�dat�volhoudt…”�Veertig�jaar�dus�en�toen��kreeg�ik�deze�onderscheiding.�Het�was�een�fantastisch�mooie�dag!�Ik�heb�overigens�vreselijk�veel�geluk�gehad��dat�ik�die�dag�gehaald�heb.���Een�tijdlang�hebben�Jo�de�Vocht�en�ik�overal�in�de�omgeving�goederen�bezorgd.�Onderweg�naar�Den�Bosch�kwamen�we�een�keer�een�militaire�colonne�tegen.�Eentje�“liep�uit�de�pas”�en�kwam�recht�op�ons�af.�Jo�stuurde�de�auto�de�berm�in�en�riep:�“Houd�oe�eige�vast!”�Bij�gebrek�aan�iets�anders�greep�ik�het�handvat�van�de�deur,�maar�Jo,�een�fantastische�rijder,�trok�achter�me�om�die�deur�gauw�weer�dicht.�De�truck�wipte�ons�zo�de�weg�af�en�we�belandden�–�gekanteld�en�al�–�midden�in�de�wei.�Van�de�lading�was�niet�veel�meer�over,�van�ons�en�de�Amerikaanse�vrachtwagen�gelukkig�wel.�Samen�met�ver-schillende�collega’s�uit�Veghel�die�intussen�opgetrommeld�waren,�hebben�we�alles�eerst�moeten�uit�laden.�Daarna�kon�de�wagen�rechtop�getakeld�worden�en�hebben�we�alles�weer�ingeladen.�Het�was�natuurlijk�wel�niks�als�troep.��Ik�ben�heel�lang�heftruckchauffeur�geweest�en�dat�is�wel�zo’n�beetje�het�mooiste�werk�geweest�wat�ik�bij�Sligro�heb�gehad.�Ik�kon�dat�ook�heel�goed�en�reed�nooit�iets�kapot.�

‘ Geen idee waarom,

maar bij Sligro noemden

ze me altijd Bart…’

Alhoewel…�Eén�keer�zijn�een�paar�potten�met�augurk�ge-sneuveld.�Die�staken�iets�uit�en�ik�was�er�met�mijn�gedachten�niet�helemaal�bij.�Maar�dat�zul�je�altijd�zien:�dan�staat�de��grote�baas�erbij.�Louis�zei�iets�tegen�me,�ik�reageerde�alleen�niet.�’s�Middags�werd�ik�zoals�ik�wel�verwacht�had�bij�hem�geroepen.�Toen�heb�ik�verteld�dat�mijn�vader�die�ochtend�een�hartaanval�had�gekregen.�Hij�zei:�“Bart,�dat�kon�ik��natuurlijk�niet�weten.�Maar�je�mag�tegen�me�zeggen�wat��je�wilt.�Je�hoeft�nooit�bang�te�zijn�dat�je�daarom�wordt��ontslagen.”�Die�woorden�zal�ik�nooit�vergeten.’���Bert van Oorschot, oud-DC medewerker Veghel

Hij was er altijd

‘�Ze�hadden�thuis�in�Ravenstein�een�taxibedrijf�en�een�groot�gezin�van�acht�jongens�en�drie�meisjes.�Daar�hadden�ze��niet�allemaal�werk�voor.�Zodoende�is�Jo�naar�Sligro�gegaan.�De�vrouw�van�de�oude�heer�Slippens�woonde�er�ook.��Die�kenden�elkaar�allemaal.�Toen�Jo�in�’48�begon,�is�hij��hier�in�de�kost�gekomen.�En�zo�heb�ik�’m�leren�kennen.��Hij�begon�met�deze�wagen.�Een�voormalig�Engels�leger-voertuig.�Hij�heeft�een�hoop�kou�geleden�in�die�auto,��want�er�zat�nog�geen�verwarming�in.�Samen�met�Abel��ging�hij�naar�Wijchen�om�een�vracht�boter�te�halen.�Dan�stopten�ze�onderweg�om�een�frietje�te�eten.�Dat�heeft��hij�dikwijls�verteld.���Ooit�was�het�’s�winters�zo�glad�dat�hij�niet�met�de�brommer�naar�het�werk�kon.�Toen�heeft�ie�sloffen�over�zijn�schoenen�gedaan�en�is�hij�gaan�lopen;�hij�moest�en�zou�gaan.�Maar�toen�hij�daar�aankwam,�zag�hij�dat�ie�de�enige�was.��Jo�was�een�harde�werker.�Want�naast�zijn�werk,�hield�hij��ook�nog�kippen�en�varkens.�En�als�hij�’s�avonds�thuiskwam�en�ze�vroegen:�“Kun�je�deze�vracht�nog�even�rijden?”,�dan�deed�ie�dat.�Hij�was�er�altijd.�“Ons�pap�is�niet�alleen�met�ons�mam�getrouwd,�maar�ook�met�Sligro”,�zeiden�de�kinderen.��

Het�betalingsverkeer�ging�nog�allemaal�handje�contantje.��Hij�kwam�met�van�die�grote�tassen�geld�thuis.�En�als�Sligro�dan�dicht�was,�moest�ie�het�thuis�bewaren.�Daar�waren�we�niet�zo�blij�mee,�want�dat�ging�over�duizenden.��Hij�heeft�ooit�een�collega�gered.�Toen�ik�het�hoorde,�wist�ik�het�weer.�Dat�vertelde�Jan�Vogels�op�de�seniorenclub.�Daar�kom�ik�nog�altijd�drie�keer�per�jaar.�Dan�ben�je�er�even�uit,�hè.�Jan�is�mijn�taxichauffeur.�Die�komt�me�altijd�ophalen.’��Mien de Vocht, weduwe Jo de Vocht, eerste chauffeur in vaste dienst

‘ Ze hielden altijd met

Nieuwjaar een receptie.

Daar zit mijn man sterke

verhalen te vertellen.

Ze zaten allemaal goed

in d’n ollie, da kunde

wel zien.’

15 De Ketsgang

Aan�37�jaar�op�de�werkvloer�bewaart�Chris�veel�herinneringen:�‘…een�zandkleurige�stofjas.�Die�droeg�iedereen�toen�ik�begon�als�magazijnbediende.�Het�was�in�die�tijd�veel�meer�sjouw-werk.�We�moesten�eens�een�hele�vrachtwagen�met�wijnfles-sen�overzetten�op�Sligropallets�om�ze�te�kunnen�etiketteren.��Ik�herinner�mij�nog�een�incident�in�de�Ketsgang�(=�een�gang�waar�allerlei�huishoudelijke�artikelen�stonden,�zoals�wasknijpers,�punaises�en�schoenpoets).�Iemand�ontdekte�een�achtergela-ten�sigaret,�smeulend�tussen�de�stofdoeken.�Net�op�tijd�dus.�Iedereen�werd�in�de�kantine�bijeengeroepen�en�kreeg�een�lesje�mee:�dit�mag�niet�gebeuren.�Daarna�werd�roken�op��de�werkvloer�verboden�en�zijn�er�rookcorners�gekomen.��Eén�keer�heb�ik�iets�gepikt�bij�Sligro�en�dat�was�de�telefoniste.�Wij�waren�31�jaar�geleden�het�eerste�Sligrohuwelijk.�In�de�pau-ze�hadden�we�elkaar�ontmoet�in�de�kantine.�Voor�de�bruiloft�kregen�we�een�verzoek�van�P&O:�of�we�niet�teveel�collega’s�uit�wilden�nodigen,�de�dag�erna�was�er�een�inventarisatie.�Waar-schijnlijk�heeft�die�niet�zulke�betrouwbare�cijfers�opgeleverd.�Toen�stonden�er�wel�een�paar�aangeschoten�op�de�vloer.’��Chris van der Heijden, medewerker goederenontvangst DC non-food

‘ In september gaat het bij

mij kriebelen, dan ga ik vier

maanden naar de afdeling

kerstpakketten. Daar kijk

ik elk jaar naar uit. Dat vind

ik het leukste werk.’

16 Boeven vangen

‘�Ik�ben�mijn�loopbaan�als�beroepsmarinier�begonnen.�Maar�nadat�ik�mijn�vrouw�had�leren�kennen,�heb�ik�ontslag�geno-men.�Louis�Slippens�zei�toen�tegen�me:�“Je�kunt�wel�bij�ons�komen�werken.”�Zo�makkelijk�ging�dat.�De�familie�Slippens�en�mijn�familie�kwamen�al�bij�elkaar�over�de�vloer�voordat�ik�er�was.�Ik�ben�destijds�aangenomen�voor�alle�voorkomende�werkzaamheden.�En�ja,�ik�heb�hier�van�alles�gedaan.�Dat��is�ook�het�mooie�geweest�van�al�die�jaren�bij�Sligro,�want��ik�werk�graag�hard.�In�de�tussentijd�deed�ik�er�heel�veel�voor�om�boeven�te�vangen.�Toen�we�in�het�begin�hierachter�woonden,�vormden�mijn�vrouw�en�ik�zelfs�een�team.�Als��ik�alarm�kreeg,�belde�zij�de�politie�en�ging�ik�op�pad.�We�hebben�een�brutaliteit�meegemaakt!���Vijftien�jaar�geleden�ben�ik�hoofd�beveiliging�geworden.�Was�ik�hoofd�van�mezelf!�[vette�lach]�Ik�ging�overal�naartoe�waar�rare�dingen�gebeurden.�De�eerste�paar�keer�dat�je�iemand�aanhoudt,�stroomt�de�adrenaline�natuurlijk�wel�door�je�lijf.��In�Winschoten�heb�ik�urenlang�’s�nachts�in�een�jeep�gepost�en�had�ik�wel�vijftien�inbrekers�in�één�week�te�pakken.�Meestal�drugsgebruikers.�En�dat�sprak�zich�rond,�dus�daar�-�na�was�het�weer�even�stil.�Ik�heb�ook�wel�eens�ergens�in��een�magazijn�in�een�spoorbak,�zo’n�Van�Gend�&�Loos�bak,�gezeten�om�te�kijken�wat�er�speelde.�Je�geloofde�soms�je�

ogen�niet.�Weet�je,�vroeger�wilde�ik�politieagent�worden…�Eigenlijk�ben�ik�dat�bij�Sligro�heel�lang�geweest.�Dat�was��wel�mijn�baantje!’��Guus van den Boogaard, oud-verkoopmedewerker, DC-manager, retourmanager, hoofd beveiliging en directiechauffeur

mens�&�werk

mens�&�werk

‘ Sligro is een lerende organisatie. Kijk naar mij! Ik heb nu een prachtige, leiding­gevende functie vol uitdagingen.’

mens & werk20

De biertakel

‘ Mijn betrokkenheid bij Sligro, waar blijkt die uit? Vannacht wist ik het ineens! Ik moest denken aan een biertakel. Ja, ik zie je gek kijken, maar ik bedoel de gedachte erachter. Twaalf jaar geleden ben ik hier via een uitzendbureau terecht­gekomen. Midden in de zomer, het was hartstikke druk. Op dat moment had niemand tijd om me in te werken als order­picker. Toen hebben ze me achter een biertakel gezet waarin ik rolcontainers moest voorstapelen met volle kratten bier. Als je daaromheen gaat denken… Twaalf jaar geleden was dat een andere biertakel dan nu. In de tussentijd is hij verder ontwikkeld. Dat vind ik typisch Sligro. Het is een lerende organisatie. Kijk naar mij! Ik heb nu een prachtige, leiding gevende functie vol uitdagingen, zit in de OR met veel leermomenten, ben alarmopvolger... Eigen­lijk ben ik 24 uur in dienst van Sligro. Uiteraard blijven mijn vrouw Alie en kinderen Giulio en Soraya passie nummer 1!’ Burly de Rochemont, manager Sligro DC Putten en OR-lid

‘ Aan de opleiding

Management by

com mitment heb ik heel

veel gehad. Als iets

iemands eigen idee is,

is hij 100% betrokken.

En dat willen we graag!’

Keilboutenvet

‘�Oh,�Perry!�Die�rijdt�in�die�Keizerskroonauto.’�Perry�kent��iedereen�en�iedereen�kent�Perry.�Altijd�onderweg�in�zijn��herkenbare�Keizerskroonauto.�En�altijd�in�voor�een�geintje.�

‘�Ik�had�een�Opel.�Voor�de�gein�zei�Koen�Slippens:�“Zullen�we�er�stickers�van�Kroon�op�plakken?”�Dat�deden�we.�Toen�deze�auto�in�de�verkoop�kwam,�wist�hij�wel�dat�het�wat�voor�mij�was.��De�dagen�dat�ik�niet�met�plezier�in�mijn�auto�stap,�zijn�op��de�vingers�van�een�hand�te�tellen.�In�het�vaste�team�van�vijf�stellingbouwers�en�vier�inrichters�is�de�sfeer�altijd�goed.�Als�het�een�keer�tegenzit,�gaan�we�door�tot�21.00�uur.�Dan�is�het�even�doorbutsen.�Maar�dat�is�juist�het�mooie�van�dit�werk.�We�gaan�niet�standaard�om�half�vijf�naar�huis.�En�er�gebeuren�altijd�leuke�dingen�als�je�bezig�bent.�Elkaar�voor�de�gek�houden,�dat�hoort�een�beetje�bij�dit�werk.��

We�spreken�bijvoorbeeld�af�dat�iemand�zegt:�“Het�keilbouten-vet�is�op!”�en�daarna�zeg�ik:�“Michael,�ga�jij�dat�even�halen?”�“Ja,�goed�hoor”,�zegt�hij,�om�een�halfuur�later�vanuit�de�winkel�op�te�bellen:�“Ik�kan�geen�keilboutenvet�vinden.”�Dan�vraag�ik:�“Michael,�wat�voor�dag�is�het�vandaag?”��“Eh,�dinsdag.”�“En�de�datum?”�“Oh,�1�april…”��Vervolgens�is�hij�natuurlijk�een�week�aan�de�beurt.�Je�moet�continu�op�je�hoede�zijn.�We�proberen�elkaar�constant�in�de�maling�te�nemen.�Het�zorgt�ervoor�dat�ik�altijd�scherp�ben.’���Perry de Fockert, inrichter

mens & werk28

mens�&�bedrijf

mens�&�bedrijf

‘ Ik ben ongelooflijk blij hier. Wat wil je, ik ben nu groeps­manager.’

mens & bedrijf46

0­guldencontract

‘�Verkeerde�bus�gepakt.’�Dit�is�het�laconieke�antwoord�van�Aden�Farah�op�de�vraag�hoe�hij�als�Somaliër�in�Veghel�te-recht�is�gekomen.�Waarschijnlijk�moet�u�erom�lachen,�toch��is�niets�minder�waar.�Het�verhaal�van�Aden�is�voldoende�voor�een�compleet�boek.�Op�zoek�naar�de�juiste�bus�op�het�busstation�in�Veghel�ontmoet�hij�‘bij�toeval’�de�vrouw�van�zijn�leven,�eveneens�een�Somalische.�Een�jaar�later�trouwen�ze�en�gaan�ze�in�Veghel�wonen.��Als�vluchteling�mag�Aden�alleen�niet�in�loondienst�werken.�En�dat�terwijl�hij�een�persoon�is�die�altijd�vooruit�wil.�‘Ik�ben�nieuwsgierig,�kan�niet�stilzitten.’�Omdat�Aden�zich�verveelt,�pakt�hij�de�fiets�en�gaat�hij�een�aantal�bedrijven�langs,�waar-onder�Sligro.�De�reactie�is�meteen�positief.�Dolblij�is�hij�als�hij�zijn�‘0-guldencontract’�ondertekent,�hij�kan�aan�de�slag!�En�draait�zelfs�overuren�mee,�nog�steeds�voor�niks.�Na�krap�twee�maanden�staat�de�directeur�voor�zijn�neus…�‘Ik�kreeg�een�verblijfsvergunning�en�tegelijkertijd�een�contract,�want�ze�wilden�me�niet�kwijt.�Maar�dat�was�niet�alles,�ik�kreeg��ook�nog�een�mooi�cadeau�voor�de�tijd�dat�ik�onbetaald�had�gewerkt.��Ik�ben�ongelooflijk�blij�hier.�Ja,�wat�wil�je:�voor�niks�begon-nen�en�nu�ben�ik�groepsmanager,�hebben�we�een�nieuw�huis�

en�twee�dochters�die�allebei�kunnen�studeren.�Maar�mijn�grootste�wens�was�het�bezoeken�van�het�graf�van�mijn��ouders�in�Somalië.�Na�twintig�jaar�is�die�in�vervulling�gegaan�en�heb�ik�mijn�dochters,�twee�Brabantse�meiden�die�geen�woord�Somalisch�spreken,�kunnen�laten�zien�waar�ik�vandaan�kom.�Ook�toen�bedacht�Sligro�iets�bijzonders:�een�waterput�voor�het�dorp�waar�ik�vandaan�kom.�Abel�Slippens�zorgde�dat�alles�werd�gesponsord�en�geregeld.�Ja,�ik�wil�ooit�een�boek�schrijven.’���Aden Farah, groepsmanager Sligro DC Veghel

mens & bedrijf47

‘ We zetten alles in op toerisme en recreatie.’

‘ Je kunt deze wagen

vergelijken met

een rupsvoertuig.’

Ons geheime wapen

‘�Vlissingen�wordt�wel�één�van�de�pittigste�overnames�ge-noemd�in�het�bestaan�van�Sligro.�Moet�je�kijken�wat�hier�nu�staat!�Een�vestiging�die�draait�als�een�tierelier.�We�moeten�het�in�dit�deel�van�Nederland�natuurlijk�vooral�hebben�van�het�toerisme�en�de�recreatie.�En�daar�zetten�we�dan�ook��alles�op�in.�Onze�nieuwste�aanwinst�is�deze�vrachtwagen.�Niet�zo�maar�eentje…�Hij�kan�het�strand�op!�De�chauffeur�hoeft�maar�op�een�knop�te�drukken�en�de�druk�op�de�banden�wordt�verlaagd.�Je�kunt�de�wagen�dan�vergelijken�met�een�rupsvoertuig.�Van�de�32�paviljoens�tussen�Vlissingen�en�Vrouwenpolder�leveren�we�aan�31�onze�goederen.�Allemaal�onze�klanten�dus!�Uiteraard�doen�we�dat�vóór�en�na�de�drukte�op�het�strand.�Dit�is�dus�ons�“geheime”�wapen.��Ik�ben�hier�in�juli�1998�begonnen.�Na�anderhalf�jaar�hadden�we�alles�al�weer�op�de�rails.�Mooi�is�dat�ik�mijn�eigen�team�heb�mogen�samenstellen!�In�2000�waren�we�de�beste�ves�ti-ging�in�Nederland.�In�2001�werden�we�tweede,�in�2002��wonnen�wij�weer�de�Kwaliteitsprijs,�het�jaar�erna�hebben��we�verbouwd�omdat�we�uit�ons�jasje�groeiden,�dus�toen�konden�we�niet�scoren,�maar�in�2004�waren�we�weer�eerste.�Daarna�zijn�de�targets�hoger�gesteld.�Om�je�een�idee�van��de�groei�te�geven:�de�omzet�is�in�al�die�jaren�gestegen�van�14�miljoen�euro�naar�50.�We�gaan�dus�als�een�speer!�Ik�zeg�

altijd:�de�marketing�van�je�vestiging�begint�bij�jezelf.�Wij�zijn�trots�op�Sligro,�maar�ook�best�een�beetje�trots�op�onszelf.��Ik�ben�ook�enorm�van�het�coachen.�Om�medewerkers�op��te�leiden�voor�andere�functies.�Verschillende�mensen�van�ons�zitten�inmiddels�op�andere�vestigingen.�Ja,�je�raakt��ze�dan�kwijt,�maar�dat�is�goed�voor�Sligro�als�geheel.�Wat�hier�alleen�wel�vervelend�is,�is�dat�de�instroom�van�jeugd�blokkeert.�Jongeren�trekken�weg�uit�Zeeland…�Terwijl�het�hier�zo�mooi�is!�Mag�ik�van�de�gelegenheid�gebruik�maken�en�meteen�een�oproep�doen?’��Piet Lampert, vestigingsdirecteur Sligro Vlissingen

mens & bedrijf54

De volle breedte

‘�Het�leuke�van�werken�voor�Sligro�is�dat�je�met�totaal��verschillende�klanten�te�maken�hebt.�Het�varieert�van��een�gevangenis�tot�een�vijfsterrenhotel,�van�een�snackbar�tot�een�verzorgingstehuis.�Iedereen�moet�natuurlijk�eten,�maar�de�behoeftes�zijn�heel�anders.�In�de�marketingaanpak�kun�je�dus�bijzondere�combinaties�maken.���We�zijn�altijd�op�zoek�naar�nieuwe�producten�voor�onze�klan-ten.�We�willen�hen�graag�verrassen.�Maar�onze�vesti�gingen�zijn�zo�groot�dat�nieuwe�artikelen�gauw�“wegvallen”.�Daarom�beschrijven�we�ze�onder�andere�in�ons�blad�Exclusief Verkrijg-baar�en�laten�we�ze�zien�in�onze�proeftuin.�Zodat�klanten�denken:�Wauw,�wat�leuk!�Dat�wil�ik�op�mijn�kaart�zetten.��Een�aantal�jaren�geleden�is�de�bezorging�aan�de�klant��losgemaakt�van�de�ZB-operatie.�Dat�is�een�heel�goede��verandering�geweest.�We�combineren�een�professionele��bezorgoperatie�met�aantrekkelijke�acties�waar�de�klant��voor�naar�de�ZB�komt.�Daar�maakt�hij�kennis�met�nieuwe�producten�en�doet�hij�inspiratie�op.�Deze�combinatie�is�uniek�in�de�markt�en�ik�ben�trots�daar�een�bijdrage�aan��te�mogen�leveren.’��Henk-Jan Peterse, directeur foodservice

‘ ZB en BS versterken elkaar!’

65 Een lief meisje…

‘�Nog�niet�eens�zo�lang�geleden�paste�alle�post�op�één�tafel…�Kun�je�je�dat�voorstellen�als�je�hier�nu�rondkijkt?�Mieke�zat�tegenover�mij�en�nam�mijn�taken�over�als�ik�er�eens�een�dag�niet�was.�We�zijn�dus�enorm�gegroeid.�Dat�geldt�ook�voor�mij�persoonlijk.��Toen�ik�hier�binnenkwam,�was�ik�een�lief�meisje.�Ik�vond��alles�goed,�zei�nooit�nee.�Vaak�was�ik�aan�het�overwerken,�omdat�anderen�werk�bij�mij�neerlegden.�Toen�gaf�Abel�me�dit�kaartje:�“Je�moet�durven�onaardig�te�zijn.”�Hij�zei�er��verder�niks�bij.�Maar�ik�wist�voldoende.�En�daar�ben�ik�aan�gaan�werken.�Ik�heb�me�behoorlijk�ontwikkeld,�zelfs�zo�dat�ik�nu�af�en�toe�“onaardig�durf�te�zijn”!’��Yvonne Sledsens, hoofd postkamer

‘ Toen ik dit zag, wist ik genoeg.’

66 Toeval?

‘�Vrienden�vragen�me�weleens:�“Hoe�hou�je�het�in�hemels-naam�zo�lang�vol�bij�dezelfde�werkgever?”�Joh,�iedere�dag�hier�is�een�uitdaging!�Als�je�kijkt�wat�er�de�afgelopen�twintig�jaar�–�zo�lang�werk�ik�hier�nu�–�allemaal�gebeurd�is…�Dat�is�heel�interessant�en�biedt�enorme�ontwikkelingskansen.�Ja,�er�is�weleens�een�periode�geweest�dat�ik�me�afvroeg:�Is�dit�het�nou�nog�wel?�Ik�zat�toen�bij�P&O�en�allerlei�administra-tieve�taken�werden�overgeheveld�naar�de�afdeling�financiën.�Mijn�functie�raakte�daardoor�uitgekleed.�Maar�alsof�het�zo�moest�zijn:�toen�kwam�er�intern�iets�anders�op�mijn�pad.���Ach�weet�je,�als�ik�het�even�niet�meer�zie�zitten,�hoef�ik�maar�naar�dit�kaartje�te�kijken.�Dan�denk�ik:�Man,�wat�maak�je��je�nou�druk.�Dit�is�een�herinnering�aan�mijn�voorganger,�Abel�Slippens�Nzn,�een�neef�van�Abel.�Hij�is�op�24�april�2001�gestorven�aan�kanker.�Veel�te�jong,�maar�wat�had�die�man�een�positieve�insteek!�Hoe�hij�met�zijn�ziekte�en�omgeving�omging…�Daardoor�heeft�hij�zijn�leven�een�meer�dan�waar-dige�invulling�gegeven.�Je�hoorde�hem�nooit�klagen.�Twee�jaar�later,�op�zijn�sterfdag,�is�onze�zoon�Thijme�geboren.��Kun�je�dat�toeval�noemen?�Voor�mij�is�het�dat�niet!’��Robèr Vermeulen, hoofd salarisadministratie

‘ Man, wat maak je

je nou toch druk!’

mens�&�cultuur

mens�&�cultuur

mens & cultuur73

‘ Zoveel moois komt uit het zuiden.’

Filosoferen over eten

‘�Dit�is�de�mooiste�job!’�Anthony�praat�over�voeding�met��een�gedrevenheid�alsof�zijn�leven�er�vanaf�hangt.�‘Een��Nederlander�at�vroeger�alleen�omdat�ie�anders�dood�-�ging.�Dat�is�mede�door�toedoen�van�bedrijven�als�Sligro��veranderd.��Per�definitie�hebben�wij�geen�eetcultuur�zoals�de�Italianen�en�de�Fransen,�die�van�het�eten�een�beleving�maken.�Zij��zitten�tussen�de�middag�drie�uur�aan�tafel�en�praten�over�niets�anders�dan�eten�en�voetbal.�“La�nonna”�zit�er�bij,�opa...�Die�mensen�kunnen�uren�praten�over�eten.�Ze�zijn��altijd�bezig�met�voeding�en�daarom�komt�daar�zoveel��moois�vandaan.�Hoe�hoger�je�naar�het�noorden�gaat,�hoe�minder�het�wordt.�Uiteindelijk�kom�je�uit�bij�de�Eskimo’s.��En�die�eten�alleen�zeehond.��Het�is�waar�wat�ik�zeg.�Weliswaar�gechargeerd,�maar�het��is�mijn�drive�om�die�eetcultuur�en�alles�wat�er�omheen�zit�te�verwoorden�in�mijn�werk.�Dat�doe�je�met�chargeren�en�enthousiasmeren.�Door�je�erin�te�verplaatsen�en�je�af�te��vragen:�hoe�kunnen�we�dat�hier�in�Nederland�overbrengen.��Dat�betekent�apostolaatwerk.�Want�waar�ik�enthousiast��over�ben,�moet�ik�verkopen�aan�de�inkopers;�die�moeten�

dat�weer�aan�de�versmanagers�en�aan�de�buitendienst�over-brengen�en�die�moeten�de�klant�ervan�zien�te�overtuigen.�Zo�mag�ik�binnen�Sligro�werken�aan�het�ontwikkelen�van�gastronomie�en�voeding�in�Nederland.�Daarom�vind�ik�het�de�mooiste�job�die�er�is!’��Anthony de Rooij, hoofd inkoop vers

‘ De eetcultuur in

Nederland is door

toedoen van bedrijven

als Sligro veranderd.’