De witte tijger – Aravind Adiga

Verwerkingsmethode III: Affectieve en creatieve lezer

Hoe komt het dat de Hanenren werkt? Hoe kan die zo veel miljoenen mannen en vrouwen zo

doeltreffend klemzetten? En ten tweede: kan iemand uit de ren ontsnappen? Stel dat een chauffeur er

bijvoorbeeld op een dag met het geld van zijn baas vandoor gaat? Hoe zou zijn leven dan verlopen? Ik

zal beide vragen beantwoorden, meneer. Het antwoord op de eerste vraag luidt: de trots en glorie van

ons land, de bron van al onze liefde en opofferingsgezindheid, en ongetwijfeld het onderwerp van een

aanzienlijk deel van het pamflet dat de eerste minister u zal geven, is de Indiase familie, en die is de

reden dat wij in de ren gevangenzitten. Het antwoord op de tweede vraag luidt: alleen een man die

bereid is zijn familie kapot te laten maken – opgejaagd, geslagen en levend verbrand door zijn bazen –

kan uit de ren ontsnappen. Geen normaal mens zou dat kunnen, alleen een gek, een door en door

ontaard wezen. In feite zou alleen een Witte Tijger dat kunnen. (p.155-156)

De inspecteur wees met zijn wandelstok recht naar mij. ‘Jij, jongeman, bent een intelligent, eerlijk, levendig

kereltje tussen een stel boeven en idioten. Wat is in elk oerwoud het allerzeldzaamste dier, het schepsel dat

maar één keer per generatie verschijnt?’ Ik dacht even na en zei: ‘De witte tijger.’ ‘Dat ben jij in dit oerwoud.’

(p.36)

Maar ik denk veel aan hem – en, geloof het of niet, ik mis hem. Dit lot had hij niet verdiend. Ik had de Maki

z’n keel moeten afsnijden. (p.275)

Maar ligt het niet voor de hand dat iedereen die ertoe doet in deze wereld, ook onze eerste minister (ook ú,

meneer Jiabao), de een of ander gedood heeft op zijn weg naar de top? Maak genoeg mensen dood en ze

richten bronzen standbeelden voor je op bij het parlementsgebouw in Delhi – maar dat is glorie, en daar ben

ik niet op uit. Het enige wat ik wilde was de kans om een mens te zijn, en daarvoor was één moord genoeg.

(p.276-277)

Ik heb het gemaakt! Ik ben uit de ren gebroken!

(p.278)