Het is weer topsport in het Chineserestaurant in Hilversum. Het per-soneel is op volle sterkte. In dezepaar uren wordt een flink deel vande weekomzet gedraaid. In dekeuken is het een gekkenhuis. Allekoks staan achter hun vaste wok.Mingfang Wang brult commando’sin hun richting. De olie sist in depannen. Als tijgerkop, de eindver-antwoordelijke in de keuken, heeftze de touwtjes strak in handen. In de hoek van de volle keukenstaat haar neef Yinyou in een wokte roeren. Hij maakt een maaltijdvoor zichzelf. Werken mag hij niet,want zijn werkvergunning is verlo-pen, een procedure voor een nieu-we vergunning loopt. Mei Mei devrouw van een andere neef leesteen Chinese krant in de wacht-ruimte. Ze schuift een bestelling in

een tasje als ze ziet dat de meidenvan de bediening druk zijn. En precies op dat moment gebeurthet. De deur vliegt open en eengroep mannen in pak stuift dekeuken binnen. Mingfang haptnaar adem, ze herkent de mannenmeteen. Controle. Van de vreemde-lingenpolitie, de belastingdienst,de inspectie SZW, de vroegerearbeidsinspectie.Alles is in orde, behalve neef Yiny-ou en Mei Mei. Die zijn volgens deambtenaren aan het werk en datmag niet. Mingfang sputtert tegen.Hij kookt iets wat niet eens op demenukaart staat. Maar ze weet alhoe laat het is. Dat wordt een flin-ke boete. Als ze later in het Hilver-sumse politiebureau tekst en uitlegmoet komen geven merkt ze hoeweinig de agenten weten van Chi-nese restaurants en hoe interessantze het vinden om meer te horen.

SoapHet vormt de aanleiding voorMingfang Wang om een boek teschrijven over haar leven als Neder-landse Chinees. Alle feiten in ’Tij-gerkop’ kloppen, alleen de namenheeft ze veranderd. Eerlijk, ontwa-penend en met een flinke dosishumor vertelt ze over het reilen en

zeilen in haar Hilversumse restau-rant en over de Chinese gemeen-schap.Ademloos lees je hoe ze zich stoerstaande houdt in een wereld diesoms op een soap lijkt. Met eenschreeuwende kok in de keuken eneen opbloeiende liefde achter debar. Een wereld waarin de familieallesbepalend is. „Je ouders spreekje nooit tegen. En als je vader eenrestaurant voor je koopt ga je ge-woon aan de slag.”

Mingfang Wang wordt in 1974geboren in een piepklein gehucht300 kilometer ten zuiden vanShanghai. „We waren echt arm.Aten alleen rijstpap en gezoutengroente, vlees was een luxe. Alleenmet nieuwjaar slachtten we eenvarken. Ik was 6 toen mijn vadernaar een tante van hem in Neder-land vertrok om geld te verdienen.Zijn vertrek herinner ik me nietmeer, wél dat hij een paar jaar laterop bezoek kwam en als een rijk

man binnengehaald werd. Het heledorp liep uit en hij deelde geld uit.Ik dacht ’wow in Nederland ligthet geld voor het oprapen’.”Als haar moeder met de twee oud-ste kinderen naar Nederland ver-trekt blijven Mingfang en haar driejaar jongere broer achter bij fami-lie. „Ik vond het erg, maar het isheel gewoon in China. Mijn vadermoest eerst voldoende verdienenom zijn hele gezin over te mogenlaten komen.” Dat moment breektaan als Mingfang 12 is. Ze komt inOss terecht waar haar ouders in eenChinees restaurant werken.

Doodsbang„Ik begreep niets van Nederland.Verstond niemand, iedereen leekop elkaar. Mensen waren superaardig, glimlachten vriendelijkmaar ik was echt doodsbang. Durf-de mijn mond niet open te doen.”Haar ouders kopen een Chineesrestaurant in Eindhoven en daarbegint Mingfang als 14-jarige naschooltijd in de keuken. „Vanzelf-sprekend was dat. Ik voelde medaar veilig en gewaardeerd. Ik wasaltijd al gek op eten en koken enbleek een talent te hebben als tij-gerkop. Ik was een klein meisje,maar had het overzicht en in dietwee uur in de spits luisterden zeallemaal naar me. Daar had ikzelfvertrouwen.”Na de havo gaat Mingfang naar deHogeschool in Utrecht waar zebedrijfskader studeert. Met een

vriendin begint ze een kledingwin-kel in Rotterdam en in haar vrijemomenten helpt ze vaak in derestaurants van haar familie. Alshaar broertje in 2004 naar hetziekenhuis moet voor onderzoekenneemt zij die week de honneurswaar in zijn zaak in Hilversum. Zeblijft er uiteindelijk twaalf jaar.Haar vader staat als chef-kok in dekeuken. Het knettert regelmatigtussen vader en dochter. Uit dehand loopt het nooit.Het telefoontje van haar broertjewaarin hij vertelt dat hij darmkan-ker heeft en nog maar drie maan-den te leven heeft, komt als eenmokerslag aan. Mingfang schietvol als ze over hem vertelt. „Hijwas pas 27. Ik geloofde het gewoonniet. Hij zat zo vol plannen, wildemet vrienden zaken opstarten. Hetrestaurant deed hij omdat mijnvader dat zo had bedacht.” Mingfang neemt het restaurantover („Mijn vader lukte het niet omzijn horecadiploma te halen, legdede boeken ’s nachts zonder succesonder zijn kussen, hij spreekt nogsteeds bijna geen Nederlands”) engaat zeven dag per week aan deslag in Hilversum.LiefEen hectische, maar volgens Ming-fang ook superleuke periode volgt.„Hilversummers zijn echt lief.” Zestaat met een been in de Chinesegemeenschap en met het andere inde Nederlandse. Ze is getrouwdmet een Nederlander. „De eerste

twee jaar heb ik verzwegen dat hijmijn vriendje was. Mijn vader waseerder zo kwaad toen hij ontdektedat ik een vriendje uit Hongkonghad („Niet onze streek hè”) dat ikhet na twintig dagen uitgemaaktheb. „Nu negeert mijn vader mijnman gewoon, zo gaat dat bij ons”,zegt Mingfang laconiek. „Mijnman is mijn redding. Hij is zobelangrijk voor mij. Elke avonddrinken we samen een glas whis-key en praten over alles.”

Banaan„Ik ben een banaan. Van buitengeel en van binnen blank. Bananendenken Westers maar thuis ver-wachten ze dat je Chinees bent.Niet altijd makkelijk.” Belangrijkelement in het boek is de verkoopvan het restaurant. Een moeizameproces dat Mingfang met veelhumor beschrijft. „Er is een groottekort aan goede Chinese koks. Ikhad altijd personeelsproblemen inde keuken. Dan wil niemand jezaak overnemen. Steeds meer Chi-nezen stoppen met de traditionelerestaurants. Ze runnen liever eensnackbar. Veel eenvoudiger. DeChinese keuken is ingewikkeld entijdrovend. Met babi panggangmaken ben je zo 24 uur bezig.”In 2016 lukt het haar uiteindelijkom de zaak te verkopen aan eenChinees en zijn zus. „Ik was zomoe, had op het laatst zo vaak nietgeslapen ’s nachts. Ik ben eersttwee weken op vakantie gegaan.

Met mijn man in de auto naarFrankrijk. Heerlijk was dat. Voorhet eerst in al die jaren een zorge-loos gevoel.”Terug in haar woonplaats Utrechtspringt ze regelmatig bij in desushizaak van een vriendin. „Zeleerde me sushirollen maken entoen haar chef-kok een maand opvakantie ging heb ik hem vervan-gen. Op drukke zaterdagavondenstond ik weer als een tijgerkop deboel te regelen.”

In januari opent Mingfang haareigen sushizaak in Berkel en Ro-denrijs. Ze lacht: „ Wist je dat maarheel weinig Japanse restaurantsook door Japanners gerund wor-den? Het zijn vooral Chinezen. Wijzien heel snel wat Nederlanderslekker vinden.”

Tijgerkop, door Mingfang Wang,Uitgeverij Limes Utrecht, 17,95 euro,verkrijgbaar in de boekhandels en viawww.mingfangwang.nl

Mingfang Wang in haar geboortedorp Fangshan. FOTO’S PRIVÉ-COLLECTIE Mingfang in de keuken buiten bij haar geboortehuis. Er is een groot tekort aan Chinese koks in Nederland.

De tijgerkop is de grote regelaar in de keuken vaneen Chinees restaurant. Mingfang Wang (43) heeftdie rol twaalf jaar lang in haar zaak in Hilversum,die ze runt na het overlijden van haar broertje. Inhaar boek ’Tijgerkop’ neemt ze de lezer mee achterhet luik in de keuken. En geeft zo een fascinerendkijkje in de nog altijd gesloten Chinesegemeenschap.

Mingfang Wang runde twaalf jaar restaurant de Chinese Muur in Hilversum. FOTO STUDIO KASTERMANS/LEON DAKKUS

’Van buitengeel en van

binnen blank’

Boek ’Tijgerkop’ geeft kijkje inChinese wereld

Hilversum ✱ Het is zondagavonden het is spitsuur. Het lijkt alsofheel Hilversum tegelijk aan de nasien bami gaat. Alle tafels zijn bezet,de telefoon gaat elke minuut en debestellingen rollen uit de fax. Deafhaalruimte zit vol.

Susanne van Velzen s.van.velzen@hollandmediacombinatie.nl

VRIJDAG 15 DECEMBER 2017 GHI 20

10 Regionaal

Interview

GHI 29 VRIJDAG 15 DECEMBER 2017

Regionaal11

Interview