1 6 | 0 2 | 1 0 | V K B A N E N | 1918 | V K B A N E N | 1 6 | 0 2 | 1 0

VVVrrraaaccchhhtttjjjeeesss vvveeerrrvvvoooeeerrreeennn

Wie verhuist heeft nodig: sterke mannen, een ruim busje én een rijbewijs. Al je dat niet hebt is

het lastig je spulletjes op een studentenkamer te krijgen. Onno Sminia en Louis Pierre Geerinckx

kennen het probleem en bedachten een fiets met een flinke laadruimte, de Vrachtfiets. ‘Maar

het gaat niet alleen om meubels verplaatsen.’ tekst Anouk Kemper | foto’s Kick Smeets

Het is vrijwel het eerste wat in het oog springtwanneer je ‘Gebouw 32’ inloopt op de campusvan de TU Delft. De Vrachtfiets, tot nu toe hetenige exemplaar, staat als een groen pronk-stuk naast de ingang. Dit prototype heeft tweezitplaatsen naast elkaar, een beetje zoals bijeen waterfiets, en een laadbak van zo’n tweebij anderhalve meter die wordt afgedekt doorstevig zeil. ‘Ik kan er languit in liggen’, zegtontwerper Louis Pierre Geerinckx, terwijl hijmeteen zijn bewering bewijst. Vervolgens starteen korte rondleiding door het gebouw waarhij en zijn compagnon Onno Sminia al bijnazeven jaar studeren. De twee studenten Indu-strieel Ontwerpen kennen elkaar al vanaf hetprille begin en dat maakt misschien dat ze de-zelfde ideeën hebben over hun uitvinding.‘Studenten kunnen er uiteraard een bank meevervoeren, maar we willen ook diensten verle-nen’, vertelt Sminia. ‘Zo kan de fiets ondermeer gebruikt worden voor binnenstedelijkedistributie, zodat minder vrachtverkeer debinnenstad in hoeft. Hoveniers kunnen er hunmateriaal in kwijt en hoeven dan niet met eenbestelwagen het park in. En je kunt de Vracht-fiets ook gebruiken voor het vervoer van toe-risten, ijsjes, vuile was, enzovoort. Daarom ishet handig dat deze laadruimte er af kan.’ Vo l -gens de makers is het voordeel dat de kostenvan de gebruiker laag zijn. ‘De ene helft van dedag kun je er Japanners in rondleiden over decampus, de andere helft gebruik je de fietsvoor de catering. Veel zuiniger.’

Het lijkt simpel, een fiets als milieuvriende-lijk en goedkoop transportmiddel. Het idee isalweer zo’n vier jaar oud. De TU-studenten wil-den graag iets tastbaars maken. Geerinckx: ‘Jeleert hier wel om mooie tekeningen te maken,maar ik wilde een idee eens echt in handenhebben.’ Sminia kon zich hier in vinden en detwee planden een weekend om ideeën op pa-pier te zetten. Het werd een hele lijst. ‘Ve e ldingen konden we meteen wegstrepen, omdatze niet aan ons belangrijkste criteria volde-den: duurzaamheid.’

D U U R Z A A M E N Z U I N I GDe Vrachtfiets voldeed wel aan de eisen. Hetproduct is praktisch, duurzaam, zuinig enmultifunctioneel. Er volgde een periode vanontelbare berekeningen en testen. Want kunje met een volle laadbak wel een bruggetjeover fietsen? ‘Voor jonge en gezonde mensenis dat geen probleem, maar voor mensen metminder kracht is het moeilijker. Daarom krijgtde Vrachtfiets elektrische ondersteuning. Datgeeft extra vermogen als de fietser het zwaarheeft’, legt Geerinckx uit. ‘En het vergroot dedoelgroep’, voegt zijn businesspartner toe. Hetprototype van de Vrachtfiets is nog niet voor-zien van de elektrische ondersteuning.

Binnen vier jaar hebben de studenten een

heuse, eigen onderneming met de Vrachtfiets.Om de kneepjes van het ondernemersschap teleren, volgden ze een speciaal vak en kregenze hulp van YES! Delft. Via dit centrale aan-spreekpunt voor studenten kwamen de tweein contact met ervaren ondernemers. Zij ga-ven advies over het schrijven van een busi-nessplan. ‘Toen dat klaar was, riepen onderne-mers meteen dat we de Vrachtfiets over de he-le wereld moesten verkopen. Nou, eerst maaréén’, grinnikt Geerinckx. Vlak voor de zomerwerd het eerste prototype van de Vrachtfietsgemaakt, op verschillende plekken in Neder-land. De ene fabrikant maakt de fiets, de an-der de laadbak en weer een ander de huif. Omdit alles financieel rond te krijgen, lieten deuitvinders zich sponsoren door bedrijven enandere instellingen. Als dank staan hun logo’sop het zeil rond de laadbak.

Tegenwoordig zitten de zakenpartners elke

avond te skypen. Het prototype mag dan en-thousiast zijn ontvangen, nu moet de vertaal-slag naar een verkoopbaar product gemaaktworden. De bedenkers van de Vrachtfiets zijnoptimistisch. ‘Dat lukt sowieso dit jaar. De ge-meente Delft heeft ons subsidie gegeven. Zijzijn geïnteresseerd vanwege het binnenstede-lijke distributieperspectief. Samen kijken wehoe we dat kunnen uitwerken’, zegt Sminia.Over de prijs van de speciale fiets kan hij nogniets zeggen. ‘We moeten ons eerst verder be-wijzen.’ Geerinckx geeft lachend een tipje vande sluier: ‘Hij is in ieder geval goedkoper daneen busje.’

R I J K W O R D E NOf de twee jonge ondernemers rijk wordenmet de Vrachtfiets, durven ze niet te voorspel-len. Sminia trekt een zakelijk gezicht. ‘Er zitwel serieus potentie in, we willen er echt mee

door. Als we het goed aanpakken, kan het heelinteressant worden.’ Ook Geerinckx is in eer-ste instantie niet bezig met wel of niet rijkworden. ‘Het is gewoon spannend, jongens-achtig en toch serieus. Het kan nog groeien,daarom is het leuk.’

Via via zijn de TU-studenten met diverse on-dernemers en instanties in aanraking geko-men, waardoor hun project in een stroomver-snelling zit. Sminia en Geerinckx verwachtendan ook dat hun fiets al volgend jaar in meer-dere steden rondrijdt. ‘Doordat mensen het alkennen, ontstaat er een soort marktvraag. Zewillen weten: ‘wanneer kan ik ‘m kopen?’ Datze gebruik moeten maken van deze buzz be-seffen de studenten maar al te goed. Zondereen spoor van twijfel belooft Geerinckx: ‘Zosnel het kan gaan we in productie.’ ln

I N D U S T R I E E LONTWERPENOnno Sminia (26, rechts) deed vwo op

het Montessori Lyceum in Amsterdam.

Eigenlijk wist hij al in de derde klas welke

richting hij op wilde, maar na zijn eind-

examen wilde hij eerst een wereldreis

maken. Daar had hij geen geld voor, dus

ging hij werken bij een chocolaterie in

Amsterdam. ‘Het was leuk, maar ik wilde

meer, ik wilde studeren.’ Sinds twee jaar

runt hij naast zijn studie Industrieel Ont-

werpen een product-ontwikkelingsbu-

reautje. Ondanks de drukte rondom de

Vrachtfiets vindt hij hier nog steeds tijd

voor. Louis Pierre Geerinckx (26) voltooi-

de het vwo in Tilburg en ging een jaar

werken. ‘Ik had geen zin om te studeren

en ik wist nog niet zeker wat ik wilde.’ Hij

dacht na over de Kunstacademie (‘waar -

schijnlijk omdat mijn moeder dat heeft

gedaan’), maar was ook geïnteresseerd

in techniek. ‘Industrieel Ontwerpen valt

daar een beetje tussenin.’ Daarom be-

sloot Geerinckx in 2003 te beginnen aan

de TU Delft. Hoewel hij in het eerste jaar

nog niet precies wist wat hij er mee wil-

de, zei zijn gevoel dat de studie hem hoe

dan ook de goede richting op zou sturen.

I N N O V A T I E I S S P R I N G L E V E N D : D E U I T V I N D I N G V A N D E V R A C H T F I E T S

E U R E K A