10G Robeyn1.5

“Nee, mama!”, roept Elena verontwaardigd uit, “Ik wil niet dat je de honden verkoopt, ze zijn mijn allerbeste vrienden!”Van pure woede gooit ze alle stukken van het schaakbord.

“Rustig maar Eleentje,” probeert Noa haar te sussen, terwijl ze alle stukken weer op zijn plaats zet en een nieuw spelletje begint, “We zijn nu echt met teveel om allemaal te kunnen verzorgen. En hoe moet mama haar levenswens halen, als er geen honden meer bij kunnen?”

Elena zucht: “Je mag de drie kleinste verkopen, maar Nikè niet! Zij is echt mijn beste vriendin van de hele wereld! Nu ja, na Danaë, maar die is nog een baby…”

Noa denkt diep na. Hoe moet ze ervoor zorgen dat zijzelf haar levenswens kan behalen, maar tegelijk toch haar dochter niet ongelukkig maakt?

“Weet je wat?”, stelt ze dan voor, “Ik zal straks maar eens naar Isabel telefoneren. Misschien wil zij wel een hondje… en misschien wil ze wel een hondje dat Nikè heet…”

Elena springt dolenthousiast van haar stoel, en na haar moeder omhelst te hebben, loopt ze meteen naar de honden.“Heb je dat gehoord, Nikè? Je mag bij Isabel gaan wonen, ik weet zeker dat ze heel lief voor je zal zijn!”

Na nog even met Nikè gestoeid te hebben, kruipt ze weer op haar stoel, en verschuift nog even een pion: “Schaakmat!”

Voor de andere honden zal het niet al te lang meer duren voordat ze weggehaald worden: terwijl Elena haar moeder nog steeds uitgebreid bedankt, groeien Calypso, Odysseus en Herakles buiten op tot grote volwassen honden.

Klik op het pictogram als u een afbeelding wilt toevoegen

“Wat worden ze toch allemaal snel groot!”, zucht Noa, die Danaë uit haar bedje heeft gehaald voor een flesje, “De honden, je zus,… blijf jij nog maar even klein hoor, Daantje!”

Niet veel later komt Kristian thuis van zijn werk: “Hallo, mooie dames van mij! Ik ga maar meteen naar bed, want ik ben helemaal kapot! Een bevalling, dat maak je toch niet iedere nacht mee!”

“Dan mag je nog van geluk spreken dat jij de man van ons beiden bent!”, grinnikt Noa, “Ik heb het kind moeten baren, weet je wel? Maar jij moest wel twee uur daarna al gaan werken, dus ja, je mag gaan slapen.”

Niet veel later weerklinkt het geluid van Noa’s carpool, en is het haar beurt om te gaan werken.“Kruip jij zo meteen ook nog even in bed?”, stelt ze Elena voor terwijl ze naar buiten loopt, “Jij hebt deze nacht ook niet al te veel kunnen slapen!”

Dat is precies wat Elena gaat doen.“Papa, mag ik bij jou in bed?”, fluistert ze, heel zachtjes om haar vader niet helemaal wakker te maken.

En wanneer ze Kristian slaperig ‘doe maar, meidje’ heeft horen mompelen, gaat ze zich snel omkleden, en kruipt lekker dicht tegen hem aan.

Als Kristian na een paar uurtjes slapen naar het toilet wil gaan, kan hij de badkamer niet meer binnen door de drie honden.“Dat is beslist!”, mompelt hij bij zichzelf, “Laat ik maar meteen het asiel bellen.”

“Ja, drie honden, inderdaad. Net opgegroeid, en we kunnen ze nergens kwijt. Dus u komt ze zo meteen halen?”“…”“Oké, ik verwacht u!”

Niet veel later arriveert er inderdaad een auto van het dierenasiel, en staat Elena de drie jongste honden uit te zwaaien.“Daag, veel plezier met de andere hondjes!”, roept ze hen nog na.

“Elena, eten!”, hoort ze haar vader dan roepen. Met een sip gezichtje komt ze naar binnen: “Papa, geen spinazie, dat lust ik niet!”“Maar dit is geen gewone spinazie,” zegt Kristian raadselachtig, “Het is Kabouterspinazie! Zie je het gezichtje van de kabouter niet?”

“O ja!”, zegt Elena, terwijl ze nog steeds een beetje wantrouwig in de stukjes worst prikt.“En de kabouter wil graag dat je hem opeet. Want als je goed luistert…”, gaat Kristian verder, “… dan hoor je daar de reus aankomen!”

“Ik zal hem snel even helpen, anders is het zo zielig!”Zonder dat Elena het doorheeft, is de helft van haar bord al leeggegeten. Kristian lacht tevreden: zijn trucje werkt perfect!

Net op het moment dat Elena haar laatste hap ‘kabouterspinazie’ neemt, komt Noa weer binnen, met een grote glimlach op haar gezicht: “Ik heb promotie gemaakt!”Waarop Elena meteen reageert: “En ik heb een kabouter gered van de reus, door spinazie te eten! Kom, jij moet er ook snel één redden!”

Nog nagrinnikend zit Noa even later ook met een bord eten aan tafel. Die Kristian, hoe bedekt hij het toch!“Maar nu ik promotie gemaakt heb, kunnen we misschien eindelijk eens een grotere tafel kopen, vind je niet?”, vraagt ze aan het kaboutergezichtje.

Een nieuwe tafel komt er voorlopig nog niet, wél een aantal andere noodzakelijke meubels, en een heel andere schikking daarvan. En zo zit Elena de volgende ochtend nog steeds aan dezelfde tafel, op een andere plek, te eten.

“Luister even, Eleentje,” zegt Noa, die bij haar dochter aan tafel komt zitten, “Zo meteen komt mijn carpool en moet ik gaan werken, net zoals papa nu aan het doen is. En we kunnen jou en Danaë natuurlijk niet alleen thuis laten…”

“Dus daarom komt er intussen een vrouw op jullie passen. Je zal haar niet kennen, maar ik ben er zeker van dat ze heel lief voor jullie zal zijn! Vind je dat goed?”

Elena knikt met volle mond: “Een babysit! Net zoals in het boek dat papa me gisteren heeft voorgelezen. Alleen ben ik natuurlijk geen baby meer… maar ze komt toch ook voor mij, hé?”

Nadat ze Elena verzekerd heeft dat de babysit niet enkel voor Danaë komt, vertrekt Noa naar haar werk.“En nu maar hopen dat ik snel weer promotie maak…”, mompelt ze, wanneer ze haar dochter achter haar rug hoort gniffelen om het clownspak.

Maar Elena heeft intussen haar aandacht allang op iemand anders gericht.“Hallo, ben jij de babysit? Ik ben Elena, ik ben al zes jaar en dus geen baby meer. Mijn zusje Danaë is nog wel een baby, maar ze wordt straks ook wel groter!”, ratelt ze in één adem door.

Nadat de vrouw zich heeft voorgesteld als ‘Karen’, draait Elena zich om: “Kom je mee naar binnen? Dan kan je Danaë zien, en daarna wat met mij spelen. Mijn zusje is toch nog te klein om mee te doen!”

“Er moeten ook nog wel andere dingen gebeuren dan spelen hoor, Elena!”, lacht Karen, “Maar als ik klaar ben met Danaë’s flesje, kom ik wel even mee op je flipperkast spelen. Leg jij me wel even uit hoe het werkt?”

Maar al gauw is Elena zo verdiept in haar spelletje, dat ze amper nog opmerkt dat Karen er ook is. De oppas zet zich dan maar met de krant in de zetel, en kijkt af en toe glimlachend over haar schouder als ze Elena weer eens hoort jammeren omdat het balletje in het gaatje gevallen is.

Voordat ze het weten, is Kristian weer thuis – zonder promotie. Maar hij is wel stikkapot, dus kruipt hij maar meteen zijn bed in.

Gelukkig was Karen voorzien op overuren, en zij blijft dus nog een tijdje met de kleine Danaë spelen.

Elena heeft intussen alweer een andere bezigheid gevonden…“Hallo, ik ben Elena! Hoe heet jij?”, vraagt ze aan het jongetje dat net voorbij hun huis loopt.

“Ik heet Enyo!”, antwoordt de jongen, “Ik ben zes jaar en ik ga morgen voor de eerste keer naar school! Jij ook?”“Ja, en ik vind het zo eng!”, rilt Elena even bij de gedachte, “Ik ben zo bang dat er niemand met me wil spelen!”

“Ik ook!”, geeft Enyo toe, “En ik ben ook bang dat iedereen alles zal kunnen leren, en dat ik er niks van snap! Wil jij misschien naast mij komen zitten morgen? Zo kennen we allebei al iemand, en kunnen we elkaar helpen als we iets niet snappen!”

“Dat is een goed idee!”, vindt Elena, “Maar nu ga ik weer naar binnen, mijn zusje moet bijna opgroeien! Tot morgen dan?”“Tot morgen!”, zwaait Enyo.

Elena besluit nog even in haar bed te kruipen, zodat ze straks goed mee kan feesten.“Nu niet gaan wenen hé, Danaë!”, fluistert ze, “Grote zus wil slapen!”

Jammer genoeg schenkt Danaë daar geen aandacht aan.“Ik denk dat jij beter in ons bed kan kruipen, Elena!”, lacht Noa, “Want de wil van ons kleintje is wet, dat hoor je.”

“Nog even een schone luier… en dan mag je straks een grote meid worden, Daantje!”, zegt ze, terwijl ze nog even het babyneusje tegen haar eigen neus duwt.

“Hé, Isabel! Leuk dat jullie konden komen, Elena keek er echt naar uit om je nog eens terug te zien!”, omhelst Noa haar beste vriendin.

“En ik kijk er heel erg naar uit om Danaë als peuter te zien!”, antwoordt Isabel, “Ik heb trouwens ook een cadeautje voor haar en Elena meegebracht!”En ze steekt een grote doos naar Noa uit.

“Ook, ook? Wij ook spelen met kado?”, klinken er dan opeens vier stemmetjes van op de grond. Glimlachend kijkt Noa om naar de peutervierling, die haar met nieuwsgierige ogen aankijken.

En ook Elena heeft nog een prangende vraag voor Isabel: “Willen jullie misschien een hond? We moeten Nikè wegdoen, en ik zou zo graag willen dat jullie voor haar zorgen.”

“Dat klinkt geweldig!”, antwoordt Isabel. En wanneer de vier kleintjes op de grond enthousiast ‘hondje, hondje!’ beginnen te roepen, is Isable helemaal overtuigd: “We doen het!”

Meten rent Elena naar buiten om Nikè te zoeken: “Nikè! Je mag met Isabel en Martin meegaan. Dan kan je de hele tijd leuk spelen met de vierling. Maar ik beloof dat ik ook nog heel vaak op bezoek zal komen, hoor!”

Dan hoort ze Noa roepen: “Elena, kom je ook naar binnen? Je wil de verjaardag van je zusje toch niet missen?”

Elena weet niet hoe snel ze binnen moet komen, en ze neemt snel een toeter: “Kom op, Daan! Word maar snel een grote meid, dan kunnen we samen spelen!”

“Ik ben benieuwd…”, mompelt Noa, terwijl ze Danaë afwachtend in de lucht gooit, “Hopelijk word je net zo mooi als je grote zus!”

“Niet te geloven!”, roept ze uit wanneer Danaë weer in haar armen terechtkomt, “Je ben niet alleen kaal net zoals Elena toen ze peuter werd, je hebt ook nog eens hetzelfde jurkje aan als toen zij kind werd!”

Even later staat ze glimlachend met haar jongste dochtertje voor de spiegel: “Behalve de huidskleur blijk jij toch meer op mij te lijken dan je zus, meidje!”Danaë kijkt alleen maar nieuwsgierig in het rond: “Mama, spele?”

Noa zet haar op de grond, waar ze meteen begroet wordt door haar grote zus: “Nu je groot bent, kunnen we eindelijk samen spelen! Kom je mee naar het cadeautje dat Isabel voor ons heeft gekocht?”

Het cadeau van Isabel is een tekentafel, en al snel zitten de peuters vrolijk te kleuren en te bouwen, terwijl Elena als een echt klein moedertje toekijkt.

Een paar uur later omhelst Noa haar vriendin opnieuw: “Ik vond het geweldig dat jullie er allemaal waren! En volgens mij vonden de kinderen dat ook!”Isabel draait zich lachend weer om: “Kindjes, komen jullie? We moeten naar huis!”

Meteen klinkt er dreinerig gezeur uit Danaë’s slaapkamer, maar dan komen de vier peuters één voor één naar buiten gelopen: “Dada, Eleen! Dada Daan! Wij nog eens spelen, hé!”

Wanneer de gasten naar huis zijn, neemt Noa haar dochtertje in haar armen: “Kom Danaë, wij gaan eens op het potje. Gewoon flink blijven zitten, oké?”Danaë knikt, en blijft de hele tijd zo stil als ze kan op het potje zitten.

“Dada, mama! Sapewel!”, brabbelt Danaë, wanneer ze in haar bedje gelegd wordt, “Ikke ga heel flink slape!”

En ook Elena gaat flink slapen: “Ik vond het heel leuk om Danaë bij mij op de kamer te hebben, maar nu ben ik toch blij dat ik eens een nacht door kan slapen!”Zenuwachtig voor haar eerste schooldag morgen, valt ze in slaap.

En als laatste kruipt ook Noa in bed.“We hebben twee geweldige dochters, weet je dat?”, fluistert ze nog tegen Kristian, voordat ze haar ogen sluit.

Tot de volgende keer!!!