TANKHet studentenblad van de Arteveldehogeschool Gent//
V.U. Haitse Nelis . Rijsenbergstraat 128 9000 Gent// Jaargang 1// Nr.1// April 2010
Coverfoto: Stephanie Verbraekel
TANK in holebiland
En verder: Berlin Calling, de Homo
Westvlamicus en taebo met Gargamel
Campus Kantienberg: reus met kinderziektes
TANK220.indd 1 28/04/10 11:32
De redactie, vrij naar Banksy. Bloemen gooien, geen molotovcocktails. Als wij smijten, doen we het met stijl.
TANK220.indd 2 28/04/10 11:32
Wat u net deed is niet minder dan re-volutionair! U nam het eerste nummer van TANK aan, bekeek de prachtige cover en sloeg hem open. Als u zo ver-der doet, wordt het alleen maar beter. TANK wil u ten eerste verlossen van dat knagende gevoel dat al uw gehele carrière aan de Arteveldehogeschool uw humeur bepaalt. Net als wij voelde u een gemis. En nu, paf! Een studen-tenblad! Dat had u nodig! En dat had vooral onze teergeliefde school nodig.Want met ons blad willen wij de Arte-veldestudent een stem geven in de Kan-tienberg én de Kantienberg een gezicht bij de studenten.
Een mes dat aan twee kanten snijdt dus. En dat mag u best letterlijk opvat-ten: TANK wil een scalpel zijn. Soms
subversief snijdend, altijd oprecht res-pectvol. Zeggen wat u denkt, pretende-ren wij niet te doen. Wij willen u wel la-ten zeggen wat u denkt. Daarom wil dit initiatief van de studenten journalistiek zoveel mogelijk impulsen van zoveel mogelijk studenten, uit zoveel mogelijk richtingen. Zie ons als luidspreker, als forum. Waar geschreeuwd mag worden, maar waar ook geluisterd wordt naar elkaar. Wij nemen alles ernstig, behalve onszelf. Wij willen kritische lezers, die ons met argusogen volgen: maak van TANK een doe- en denkTANK!
TANK bombardeert u met reportages en interviews over wat u, de Artevelde-student, interesseert. In onze lifestyle-rubriek vindt u uzelf en de rest van de studenten terug. Cultuur en sport wor-
den niet vergeten, wel integendeel. Tot slot zeggen wij graag wat wij denken: serieus op de opiniepagina’s, dansend op de koord in de satirische rubriek. Elke rubriek heeft een verantwoorde-lijke, daar moet u bij zijn voor uw bij-drages.
Wil u schieten op de pianist, of staat zijn deuntje u niet aan? Denkt u dat u er betere in de vingers heeft? De re-dactie uitbreiden? Rep u en stuur naar [email protected] dat u de missing link bent!
Zo, u weet wat wij ervan denken. Sla deze historische bladzijde om en den-der mee met TANK de Kantienberg in!
Hoofdredacteur: Haitse Nelis// Secretaris: Stefan Acke// Redacteurs Reportage&Interview: Simon Demeulemeester
en Yves Masscho// Redacteurs Cultuur: Elien De Vos en Stefan Acke// Redacteurs Lifestyle: Charlotte Doolaege en Kenneth Van Gysegem// Redacteur Opinie&Ontspanning/Strip: Simon Demeulemeester// Eindredactie: Esther Heeman en Stefan Acke Vormgeving: Stephanie Verbraekel//
Beste Arteveldestudent
De redactie
REPORTAGE & INTERVIEW4 CAMPUS KANTIENBERG: EEN REUS MET KINDERZIEKTES
7 RECTOR UGENT
8 WINNAARS SOVOARTE FOTOWEDSTRIJD
10 STUDENT EN LECTOR ONDER DE LOEP
12 GENTSE HOLEBI’S: QUO VADIS?
LIFESTYLE14 KOT VAN DE MAAND
16 KOKEN OP KOT
17 HOTSY TOTSY
18 BERLIJN
CULTUUR20 INTERVIEW MET WALLACE VANBORN
22 RECENSIES
OPINIE&SATIRE29 MINDERHEID VAN DE MAAND
30 COLUMNS
31 BETANKT!
NVDR
INHOUDSTAFEL
3
SPORT26 INTERVIEW ROBIN DE MUYT
27 GARGAMEL IN SMURFENLAND
28 SPORTKORT
TANK220.indd 3 28/04/10 11:32
De Gentse skyline is een diamant rijker: de ‘diaman-ten toren’ van Campus Kantienberg. Zo wordt de toren genoemd in de persuitnodiging. De pers werd uitgeno-digd om op 29 november 2009 de of!ciële opening van de campus bij te wonen. Maar naast het journaille kwa-men ook mensen die wél iets betekenen hun gezicht to-nen. Vlaams minister-president Kris Peeters, de Gentse burgervader Daniël Termont, UGent-rector Paul Van Cauwenberge, LDD-ideoloog Boudewijn Bouckaert,… Allemaal lieten ze hun voetafdruk na op de rode loper. Voor ze hun droge lippen aan een glaasje champieter
konden zetten, werd hen eerst een academische zitting gepresen-teerd.Op het ogenblik dat Kris Peeters de campus of!ci-eel opende, was het academiejaar
al een maand bezig. Iedereen had zich dan al vergaapt aan de pracht en praal, maar ook aan het cement en de elektriciteitskabels. Want de campus was nog niet he-lemaal af op 21 september. Er werden wel al 4.200 stu-
denten in ontvangen. De mens is een beestje dat houdt van wat hem of haar bekend is. Als lagere levensvorm in die klasse, is de student niet anders. Roodaangelo-pen en met een lichte paniek op het gezicht liepen ze met hordes tegelijk verloren. Hoe raak je in de toren? Waar is de hoogbouw en wat heeft Marx in godsnaam met onze campus te maken? Waarom zijn de deuren zo groot, maar hangen de klinken zo laag? Existentiële vragen die het studentenleven nog moeilijker maken dan het al is.
Ellebogenwerk in de kantineEn dus zetten velen het gemopper door: in de oude campussen werd geblaat over de terminale toestand van de gebouwen, nu wordt gejankt over kinderziek-tes. Begrijpe wie kan. Er valt uiteraard iets te zeggen over de vergeten geluidsinstallatie in de auditoria. Er moet inderdaad gevochten worden om een pc in de mediatheek. Er zou natuurlijk wel wat meer plaats mogen zijn in de kantine. Ok, de draadloze internet-verbinding is moeilijker binnen te doen dan een aya-tollah met tandpijn en je kan moeilijker aan een verga-derlokaaltje raken dan aan een geslachtsziekte op een congres van jong CD&V. Inderdaad, het licht valt al
CAMPUS KANTIENBERG: Campus Kantienberg van de Arteveldehogeschool opende
dit academiejaar zijn volautomatische schuifdeuren. Het
imposante gebouw is de nieuwe thuishaven voor 4.200 stu-
denten, uit diverse richtingen. TANK nam het gebouw in en
vuurt zijn bedenkingen op u af.
REUS MET KINDERZIEKTES
GEEN VETZAKKERIJ IN ONZE KANTINE DANKZIJ SOVOARTE
REPORTAGE
4
TANK220.indd 4 28/04/10 11:32
CAMPUS KANTIENBERG:
11 km leidingisolatie
849
binne
ndeu
ren
4200studenten
9 bachelors: bedrijfsmanagement, -
nagement, journalistiek, ergotherapie, audiologie, podologie, verpleegkunde en vroedkunde
1 bachelor-na-bachelor opleiding in de creatieve therapie
500 medewerkers
met in totaal 966
45 leslokalen
4 pc-lokalen
7541 700 000
5900m glas
38 100m
isolatiem
ateriaal
8,4km datakabel
1mediatheek
met 19000 boeken, 6000 eindwerken en
tijdschriftartikels
5auditoria
1x133 en 2 x 99zitplaatsen:
kg staal
65000 1x4071x228
CAMPUS KANTIENBERG VOLGENS RAIN MAN:
ANNE-SOPHIE DE LEMBRE
5
TANK220.indd 5 28/04/10 11:32
eens uit net als een lector de pijnpunten van een holle rug blootlegt. Akkoord, de dokterskosten voor uw nek-fracturen, opgelopen in de grote aula, zijn niet terug te vorderen bij Artevelde. En ja, de kraantjes in de toilet-ten hebben op hun eentje de Belgische ambities om de Kyoto-normen te halen gekelderd. Al een meevaller dat Kopenhagen zo’n "op was. Maar, "uistert de advocaat van Artevelde mij in het rechteroor, Campus Kantienberg is opgetrokken in amper twee jaar tijd! In december 2007 stond er niets, anno 2009 is er alles!
Gesloten instelling voor stoute boompjesWe hebben een diamanten toren, die zijn bijnaam dankt aan de fonkelende aluminium lamellen: zonnewering die zich aanpast aan licht en warmte. Er is een mediatheek met 19.000 boeken, 6.000 eindwerken, 65.000 tijdschri!arti-kels en een hoop skeletten die de conciërge waarschijnlijk de stuipen op het lijf jagen. Er zijn twee verdiepingen die acht meter ver zweven, zonder dat ze direct gestut worden. Onze kantine serveert enkel gezonde maaltijden, waardoor wij onze gezonde geest in een gezond lichaam kunnen la-ten huizen. En dat met dank aan SovoArte! Zij leggen extra duiten neer om vetzakkerij uit onze kantine te weren. Drie rondjes hoera! Wie helemaal gezond wil doen, kan dat. Want wie zweet als een rund op zijn "ets, kan zich dou-
chen op school. Handig trouwens ook voor de lectoren die in de grote aula lesgeven. Aan diegenen die nostalgisch te-rugkijken naar de Oude Houtlei: het regent niet meer bin-nen in de leslokalen. Wél in de wintertuin. Een wintertuin! Wie hee! een wintertuin!? Meer zelfs, wij hebben ook een binnentuin! Voor wie het nu hoort donderen in Keulen én Kabardino-Balka-rië tegelijk: de win-tertuin is die geslo-ten instelling voor boompjes die heel stout geweest zijn. De binnentuin is de plaats tussen de kantine en de mediatheek. Gewoon de ingang aan de "etsenstallingen dus. Hip, hipper, hipst! En als enorme kers op de majestueuze taart: de Kantienberg verzamelt dagelijks 4.200 studenten. Een ongekend reser-voir potente jonge kerels, hordes frivole dametjes. Allen ofwel een lust voor het oog, ofwel buitengewoon briljant. U vindt het gras toch nog steeds groener aan de oude cam-pussen? Ga er dan maar tussen zitten, in de dakgoten! De klagers hebben zoals gewoonlijk ongelijk. Geef de sympa-thieke vaklui nog wat respijt en weldra moeten we de stu-denten van andere scholen buitenjagen.
Simon Demeulemeester
ANNE-SOPHIE DE LEMBRE STEVEN MEERT
6
EEN WINTERTUIN IN EEN BINNENTUIN: UP YOURS HARVARD!
TANK220.indd 6 28/04/10 11:32
7
Het doel van de AUGent was om een sterke groep per regio te maken voor ho-ger onderwijs. Toch werden de associa-ties volgens ideologische lijnen verenigd: Kaho Sint-Lieven in Gent hoort bij-voorbeeld bij de Associatie KU Leuven. Heeft de KULeuven, met een associatie die zich uitstrekt van Oostende tot Geel, daar de UGent niet de loef afgestoken?Paul Van Cauwenberge: “Inderdaad. We zijn in snelheid gepakt door de As-sociatie Universiteit Leuven. Zij heb-ben volgens het decreet gehandeld, echt volgens de regels. Het was echter niet de bedoeling van de decreetgever om het zo te doen, maar om het regi-onaal te regelen zodat er een samen-werkingsverband kon ontstaan op vlak van onderwijs en onderzoek en ook logistiek. Dat lijkt me moeilijker als je van Geel tot in Oostende zit. Het is een beetje een terugkeer naar wat voor de Schoolstrijd het geval was, met de twee netten (openbaar en ka-tholiek, nvdr). Dat was absoluut niet de bedoeling. Wij zijn heel gelukkig dat Artevelde met één stem meerder-heid in de raad van bestuur, gekozen heeft voor Gent. Anders was het waar-schijnlijk weer om zeep. Het feit dat Artevelde met de AUGent meedoet, heeft het bestaan van de associaties een beetje gerechtvaardigd.”
Op de websites van de drie hogescholen van de AUGent staat in het logo of op de homepage een vermelding dat ze lid zijn van die Associatie, met een rechtstreekse
link naar www.augent.be. Op de web-site van UGent moet je al bij de geschie-denis gaan kijken om iets over AUGent te vinden. Lijkt het op die manier niet zo dat de hogescholen het project meer ondersteunen dan de universiteit?Van Cauwenberge: “Ik durf dat bestrij-den en misschien zelfs het omgekeerde zeggen. Wij zijn echt de trekker van de associatie. De middelen die wij eraan besteden zijn veel belangrijker dan die van de individuele partners. Maar als je zelf Universiteit Gent heet, is het lo-gisch dat je lid bent van de Associatie Universiteit Gent. Als die link er niet staat, dan is dat verkeerd. Ik zal dat melden en laten veranderen.”
Is het de bedoeling om, zoals de Ho-geschool-Universiteit Brussel, van de AUGent één grote instelling te maken?Van Cauwenberge: “Dat zal niet gaan, denk ik. Artevelde heeft een andere inrichtende macht. De Hogeschool Gentwou wel volledig samensmelten met de universiteit, maar dan moes-ten we de professionele bachelors erbij nemen en daarvoor zijn wij niet inge-richt. We willen een sterke hogeschool, die professionele opleidingen kan ge-ven in nauwe samenwerking met de universiteit. Wij zijn dus niet voor een instelling gegaan. En Artevelde was daar ook niet voor te vinden.”
De commissie-Soete van 2008, een ini-tiatief van de Vlaamse Gemeenschap, probeert te werken aan een “rationali-
satie” van het hoger onderwijs. Zo pleit die commissie ervoor om alle academi-sche opleidingen bij de universiteiten onder te brengen. Bert Hoogewijs, voor-zitter van de Vlaamse Hogescholenraad, zegt echter dat een aantal opleidingen zoals industrieel ingenieur, vertaler-tolk en architect, praktijkgericht zijn en moeten blijven. Vindt u dat de univer-siteit die richtingen op termijn moet opnemen of kunnen ze beter in een hoge-school blijven?Van Cauwenberge: “Als je een oplei-ding van academisch of universitair niveau wil, dan moet je naar de uni-versiteit gaan. Anderzijds moeten de professionelen naar de hogeschool. Je moet niet van twee ruiven willen eten. Daarvan zijn wij sterk overtuigd. We begrijpen ook wel het standpunt van de hogeschool. De hogescholen kun-nen dus de professionele bachelors leveren en de kunst, omdat wij daar geen ervaring mee hebben en waar-schijnlijk ook de ingesteldheid niet. Kunstgeschiedenis zit wel bij ons, maar de echte uitvoerende kunsten niet. Het is het een of het ander. Uni-versiteit en hogescholen moeten niet samensmelten. Vandaar dat de rol van de AUGent in de toekomst zou zijn dat de link tussen die twee in stand blijft. Zodat ze ervoor zorgen dat de goede lesgevers daar blijven en de doorstro-ming in de twee richtingen gefacili-teerd en aangemoedigd wordt.”
Wij zijn heel gelukkig dat Artevelde met de AUGent meedoetSinds 2003 maakt de Arteveldehogeschool deel uit van de Associatie Univer-
siteit Gent (AUGent). Dat is een overkoepeling van de Arteveldehogeschool
zelf, de Hogeschool Gent en de Hogeschool West-Vlaanderen onder de vleu-
gels van de Universiteit Gent. Na zeven jaar vertelt Paul van Cauwenberge,
rector van de UGent, hoe de AUGent en in het bijzonder de band tussen de
UGent en de Arteveldehogeschool zijn geëvolueerd.
Paul Van Cauwenberge, rector UGent, benadrukt het belang van sterke hogescholen
Haitse Nelis
INTERVIEW
TANK220.indd 7 28/04/10 11:32
8
Bram Vuylsteken
TANK220.indd 8 28/04/10 11:32
Sovoarte’s fotowedstrijd ‘Student in mo-
tion’ leverde drie winnaars op: Bram Vuyl,
Steven Meert en Fr d ric Cotman. Hun
plaatjes worden in de trappenhal opge-
hangen. Puik gekiekt jongens!
Winnaar Bram Vuyl (links) wist de redactie stevig te verwarren.
Staat de foto nu op zijn kop? En is dat de bedoeling? Want
tegenwoordig durven ze nogal! Niet enkel student, maar dus
ook foto in motion. Wij jongleerden met de foto, zodat u hem
vanuit alle perspectieven kan bewonderen.
Bram Vuylsteken Steven Meert
Fr d ric Cotman
9
TANK220.indd 9 28/04/10 11:32
10
Hoe oud was je toen u ermee begon?Jeroen De Wit: “Dat was drie jaar gele-den, in het zesde middelbaar. Toen was ik 18. Ik zat op het Sint-Janscollege in Sint-Amandsberg. Ik studeerde Econo-mie-Wiskunde en mijn twee vrienden Latijn.”
Je zit nu in uw eerste jaar. Heb je dan nog iets anders gedaan voor je huidige richting?De Wit: “Ik heb een enorm sterke passie voor politiek. Daarom heb ik bestuurs-kunde gedaan aan de Hogeschool Gent. Dat was met het idee om het e-govern-ment aan te passen. Ik wou in de admi-nistratie toetreden om de dingen daar op punt te zetten. De studies waren iets te zwaar dus heb ik nu gekozen voor webdesign. Ik denk dat ik nu op het juiste pad zit.”
Je kan misschien erna nog die ambitie vervullen?De Wit: “Eventueel. Er zijn zoveel mo-gelijkheden. Ik heb er ook geen spijt van. Alles wat je doet, daar leer je veel uit. Ik denk dat dat tegenwoordig ook meer voorvalt. Hier zitten veel studen-ten die eerst een andere richting ge-volgd hebben.”
Heb je veel klanten?De Wit: “We hebben al ongeveer 45 websites gemaakt. Alle websites heb-ben een CMS-paneel. Als we in de les zitten, kunnen we natuurlijk geen web-sites aanpassen. Kleine aanpassingen
kunnen ze zelf doen, voor de grotere moeten ze bij ons zijn.”
En buiten school en je bedrijf, waar ben je nog mee bezig?De Wit: “Niet zoveel eigenlijk. Af en toe ga ik nog eens muziek draaien. Dat is een oude hobby van me. Maar dat ben ik aan het afbouwen, want webdesign is ook vooral ’s nachts werken. Daar-buiten doe ik niet zoveel. Af en toe eens gaan !etsen. Ik heb ook nog een vrien-din. Als je je studies, je werk en een vriendin hebt, kan ik je verzekeren dat er weinig tijd over is.”
Een vriendin is ook nachtwerk natuur-lijk.De Wit: “Ja, dat is wel zo. (lacht) Over-dag zit je op school en daarna moet je ook nog werken. Er is niet zoveel tijd over om nog iets anders te doen. Maar het is nu ook niet alsof we nerds zijn die constant achter onze computer zitten.”
Heb je je moeten inschrijven voor Studen-tenondernemer van het Jaar?De Wit: “Ik lees de notulen van de ge-meenteraad. Ik denk dat weinig mensen dat doen. Maar ik wel. Daar las ik dat er een wedstrijd werd georganiseerd voor Studentenondernemer van het Jaar. Ik belde toen naar Stad Gent om te vra-gen wanneer die werd georganiseerd. Ze vielen daar een beetje uit de lucht want er was nog niets bekendgemaakt. Uiteindelijk hebben ze mij gewoon ge-beld toen de wedstrijd van start ging.”
Wat houdt de prijs juist in?De Wit: “De week na de paasvakantie zit ik samen met Stad Gent om klaar-heid te scheppen. Ik heb wel een bon gehad van 700 euro voor een commu-nicatieopleiding die ik vrij mag spende-ren. En dan gaat de Stad Gent mij twee jaar lang pro!leren als de studentenon-dernemer en je in de media naar voren brengen. Kranten & televisie.”
Zal je nog verder gaan met je bedrijf na je studies?De Wit: “Natuurlijk. We zijn volop aan het uitbouwen en werken nu ook met jobstudenten. Het wordt een rendabele onderneming die aan naambekendheid aan het winnen is.”
Hoeveel kost een gemiddelde website bij jou?De Wit: “Webdesign moet afrekenen met veel vooroordelen. Mensen denken dat het gemakkelijk is. Vele mensen denken dat ze het zelf kunnen en dat het maar een paar dagen duurt. Als je het hele proces bekijkt om een website te maken, ben je toch gemakkelijk een maand bezig. Programmering, samen-werking met de klant, gebruiksvriende-lijkheid, hoog scoren in Google,… Een gemiddelde website kost rond de 1.500 euro.”
Media aan de Arteveldehogeschool Gent, won
op 15 maart 2010 de titel Gentse Studenten-
ondernemer van het Jaar. Hij combineert zijn
studies met het runnen van een webbureau ge-
naamd RGBscape, dat ondertussen een heuse
bloei heeft gekend.
Studentenondernemer van het jaar Jeroen De Wit
Yves Masscho
Webdesign moet afrekenen met veel vooroordelen
Meer info: http://www.gentseondernemer.be” www.gentseondernemer.behttp://www.rgbscape.be” www.rgbscape.be
onder de loep
student
TANK220.indd 10 28/04/10 11:32
Uw manier van lesgeven wordt gepre-zen. Hoe zou u uw eigen stijl beschrij-ven?Eric Van de Casteele: “Passioneel. Met liefde voor het vak. Proberen zo goed mogelijk voor te bereiden. Meer weten dan er in het boek staat. De actualiteit proberen volgen. Les goed van buiten kennen. Zoals in het theater. Eerst je tekst rats van buiten kennen. Dan pas kan je experimenteren en zijsporen nemen. Zeker voor een grote groep moet je voorbereid zijn.”
Hoe lang geeft u al les?Van de Casteele: “Een jaar of acht.”
Hoe bent u ertoe gekomen om met ge-schiedenis en politiek bezig te zijn?Van de Casteele: “Ik had geen andere job.” (lacht)“Ik heb dat altijd al willen doen. Dat was eigenlijk een droom. Ik studeerde Pers en Voorlichting en had toen een docent geschiedenis, Verdoodt. Ik wou die opvolgen. Toen ben ik tot het be-sef gekomen dat ik universiteit moest doen om dat te bereiken. Dat was niet de enige reden, maar wel een belang-rijke. ““Ik ben geen historicus, ik heb Politie-ke Wetenschappen gestudeerd. Maar ik schreef wel en had al veel histori-sche onderwerpen behandeld. Ik ben ook journalist geweest, wat een voor-deel is.”
U schrijft buiten het lesgeven artikels voor onder andere Knack. Vindt u daar nog tijd voor?Van de Casteele: “Momenteel iets min-der. Normaal gezien probeer ik om een zestal artikels te publiceren per jaar. Vorig jaar waren dat er zelfs meer.“
Met onder andere de reeks over Brussel.Van de Casteele: “En nog een interview met Zjef Vanuytsel. Er komt nog een Knack Extra over Zuid-Afrika, waar ik ook in zal schrijven. Twee van mijn studenten die naar Zuid-Afrika gaan en stage doen bij Knack zullen daar waarschijnlijk ook in publiceren. Let wel, mijn hoofdbezigheden zijn lesge-ven en werken aan mijn handboek. Dat van Knack komt erbij.“
Vindt u mondelinge examens de beste manier om te ondervragen?Van de Casteele: “Ja. Het is de meest objectieve manier. Het is niet alleen een mondeling examen. Het is een schriftelijk examen met mondelinge herkansing. Ik lees dat examen en dan kan ik eventueel nog kansen geven aan wie ze verdient. Wie ze niet ver-dient, krijgt het omgekeerde. Iemand die maar een deel van de stof kent en laat blijken dat hij het niet kent, zal ook niet slagen. Dat vind ik eerlijk. Zo probeer ik de factor geluk te minima-liseren. Hoe beter dat je het kent, hoe minder geluk je nodig hebt.”
Heeft u daar anekdotes van?Van de Casteele: “Ik hoor soms wel grappige dingen zoals volière in plaats van Voltaire. Mensen zijn soms ner-veus. Het is wel pijnlijk als er mensen bij je zitten die echt niet geschikt zijn, maar je zegt dat beter.“
Ziet u goed het verschil tussen mensen die niet gestudeerd hebben en mensen die het niet aankunnen?Van de Casteele: “Je ziet dat niet altijd. Geen enkel systeem is perfect. Maar je hebt dat wel vaak door omdat er al-tijd een inzichtsvraag inzit. Sommigen struikelen daarover. Wat ook een grote rol speelt, is de wijze waarop iemand opgevoed is. Sommige spreken thuis nooit over politiek of geschiedenis. Voor sommige mensen is een parle-ment Chinees. Dat ligt duidelijk aan opvoeding en aan de interesses van de ouders.“
Heeft u een tip voor de studenten?Van de Casteele: “Studeren! Werken! Ik ben ook jong geweest. Ik zag dat ook niet altijd zitten. Je krijgt eigenlijk meer vrije tijd. Je kan ‘s nachts stude-ren. Maar je moet het wel doen. An-ders kom je er toch niet. Ik geloof niet in slagen zonder er iets voor te doen. Velen zeggen dat. En als het zo is, zou-den ze beter naar de universiteit gaan.”
11
Studentenondernemer van het jaar Jeroen De Wit Lector Geschiedenis en Actualiteit Eric Van de Casteele
We volgen vandaag een stukje les mee met Eric Van de Casteele.
Wat volgt, is een boeiende monoloog over het België van de 19de
eeuw. Humor en absurditeiten worden niet geschuwd. Een ge-
sprek met deze aparte lector kan niet missen.
Je kan s nachts studeren. Maar je moet het wel doen.
onder d
e
loepLEC
TOR
Yves Masscho
TANK220.indd 11 28/04/10 11:32
12
Gent is niet de enige studentenstad in België, maar wel één van de meest ruimdenkende. Het is niet voor niets dat veel holebi-jongeren uit de kast komen eens ze in het hoger onderwijs zitten. Velen kiezen er daarna voor om zich aan te sluiten bij één of andere vereniging of studentenclub voor ho-lebi’s, om in contact te kunnen komen met leeftijdgenoten die ook homosek-sueel, lesbisch of biseksueel zijn. Zo eenvoudig is dat in het dagelijkse le-ven immers niet: het aantal holebi’s in Vlaanderen wordt geschat op 3 à 10 % van de bevolking, en het staat ook niet op je gezicht te lezen. Die cijfers moet je wel met een korreltje zout nemen: het is niet altijd helemaal duidelijk welke criteria er gehanteerd worden, en ze verschillen ook per onderzoek. Het gaat hier ook over het aantal ho-lebi’s dat uit de kast is gekomen, de zogenaamde closet gays zijn logischer-wijs niet opgenomen in deze tellingen.
SubcultuurHet moge wel duidelijk wezen dat de groep holebi’s kleiner is dan het aan-tal hetero’s dat er in Gent rondloopt, en hun levenswijze loopt vaak niet he-lemaal gelijk. Daarom is het volgens Van Dale meer dan verantwoord om te spreken over een holebisubcultuur. Dat zette uw reporters aan het denken. Verschillende holebiverenigingen doen al jaren aan sensibilisering en probe-
ren duidelijk te maken dat andersge-aardheid eigenlijk een non-issue zou moeten zijn voor iedereen. Druist de oprichting van pakweg tijdschriften, studentenverenigingen, clubs en voor-deelpassen speciaal voor holebi’s daar niet radicaal tegenin? Zorg je op die manier niet zelf voor een onderscheid?
De ExpertWe contacteerden daarom een erva-ringsexpert. Marie studeert voor leer-kracht Frans-Engels, en heeft zich en-kele maanden geleden geout. Ze is nog maar pas bezig met het ontdekken van wat zij ‘holebiland’ noemt, en het zijn haar vaststellingen die aanleiding ge-geven hebben tot deze reportage. “De reden dat er nood was aan tijdschrif-ten voor holebi’s, is dat de gewone ma-gazines doorgaans erg gefocust zijn op heteroseksuele mannen en vrouwen, en alles wat daarbij hoort. In Flair en Fancy en Cosmopolitan verschijnen ie-dere keer weer voornamelijk artikels over make-up, schoenenverslavingen, ouderschap en allerhande typische vrouwendingetjes, en dat zijn onder-werpen die vaak geen, of toch minder, deel uitmaken van de holebicultuur. Velen voelen zich daardoor gepasseerd door de mainstreammedia, en daarom zijn tijdschriften als ZiZo ontstaan. Met reden, lijkt me. Er verschijnt erg veel over seks in Flair, maar als lesbi-sche vrouw voel je je vaak een beetje
een rariteit. Seks tussen twee vrouwen, uit liefde en niet bij wijze van expe-riment, daar schrijven ze gewoon niet over. Natuurlijk hebben ze hun doel-groep, maar ze negeren zo wel een hele hoop mensen.”
Mainstream?!Als we haar vragen of ze de wens koestert om een plaats te krijgen in de mainstream, en het creëren van een subcultuur niet botsend vindt, is ze formeel. Er zijn wel degelijk subcultu-ren, zegt ze, maar die zijn volgens haar voornamelijk ontstaan als tegenreac-tie op het onderscheid tussen holebi’s en heteroseksuelen dat er in het jaar onzes heren nog altijd is. “Het is inder-daad tegenstrijdig om enerzijds deel te willen uitmaken van de ‘gewone’ we-reld, maar dat anderzijds wel tegen te werken door je af te schermen en lid te worden van speci!eke verenigin-gen. Maar het is wel begrijpelijk: velen doen dat omdat hun seksualiteit een manier is om zich te identi!ceren, en natuurlijk ook om in contact te komen met andere holebi’s. Er is nogal wat discussie over het al dan niet bestaan van een zogeheten gaydar, maar het is en blijft een feit dat je lang niet aan iedere lesbische vrouw kan zien dat ze op meisjes valt. Het bestaan van dergelijke verenigingen maakt het ge-woon makkelijker om iemand te vin-den die bij je past.”
Gentse Holebistudenten. Quo vadis?
TANK220.indd 12 28/04/10 11:32
13
AVARIAPASDe avariapas, vroeger bekend
als de Holebipas, kan je aanvra-
gen als je holebi bent. Het biedt je
bepaalde voordelen: je kan aller-
hande kortingen krijgen bij holebi-
fuiven, clubs, winkels, en nog veel
meer. Het geeft je ook de mogelijk-
heid om deel te nemen aan speci-
ale wedstrijden.
Meer info: www.cavaria.be/voordeelpas
ACANTHAHet idee voor de oprichting van deze studentenvereniging voor
is naar verluidt ontstaan tijdens een dronken avond
op een fuif van Verkeerd Geparkeerd. Later zette onze groep
bourgondiërs hun idee om in werkelijkheid, om een waar gat
in de markt te vullen. Het praesidium had als voornaamste
doelstelling om gewoon plezier te maken, op dezelfde manier
als in gewone studentenclubs, en dat is nog steeds het geval.
Wel even een kleine nuance: iedereen is welkom op feestjes
van Acantha, de enige voorwaarde is dat je iedereen precies
accepteert zoals hij of zij is. Als gevolg hiervan meenden we
iets extra’s na te kunnen en moeten streven. Enerzijds dat ho-
lebi’s niet hoeven onder te doen voor hetero’s op het vlak van
studentenleven, anderzijds dat er ook voor holebi’s een plaats
moet zijn in het studentenclubleven.
www.acantha.be
VERKEERD GEPARKEERDVerkeerd Geparkeerd noemt zichzelf een vereniging voor
dynamische mensen, jonger dan 26 jaar, die homoseksu-
eel, lesbisch of biseksueel zijn. Zelf zeggen ze dat het hun
bedoeling is om een alternatief te bieden voor andere, com-
merciëlere groeperingen waarin niet iedereen terecht kan.
Verkeerd Geparkeerd organiseert wekelijks activiteiten,
en af en toe grotere evenementen, zoals het welbekende
SPUNK.
Meer info: www.verkeerdgeparkeerd.beYves Masscho
Charlotte Doolaege
TANK220.indd 13 28/04/10 11:32
14
Marlies Verhelst studeert journalistiek aan de Arteveldehoge-
school. Sinds een jaar bewoont ze samen met zes vrienden een
huis op de Platteberg. Gelegen nabij de Vooruit en het winter-
circus, woont ze in een van de meest begeerde studentenbuur-
ten in Gent.
onder de loep
kot
Low Budget
Ook de lamp die op het kastje staat kreeg Marlies cadeau, een goede vriend gaf ze haar voor hij naar Berlijn ver-huisde.Boven het nachtkastje heeft Marlies reeds een uitgebreide boekencollectie verzameld: romans, journalistieke wer-ken en allerhande boeken over politiek.
Haar politieke passie vind je ook terug in de grote afbeelding van de !losoof en communist Karl Marx die haar kamer siert. Marlies is zelf actief in het poli-tieke circuit. Ze is lid van de studenten-organisatie ‘Actief Linkse Studenten’ of ‘ALS’.Toen ze meer dan een jaar terug deze kamer toegewezen kreeg, prijkte het portret van Marx op haar deur. Ze be-sloot het te houden en nu kan iedereen de spreuk lezen die bij de foto hoort: “Marx had gelijk”
Dat Marlies zeer creatief is, valt meer dan eens op wanneer je in haar kamer vertoeft. Haar bureaustoel kon ze in de kringloopwinkel op de kop tikken voor slechts 12 euro. Ze schilderde het hout-werk in haar lievelingskleur, rood, en naaide een stof met luipaardmotief op de originele bekleding.
Het knusse bed wordt vergezeld van een antiek nachtkastje waar-aan Marlies veel waarde hecht. Haar mama kocht het tafeltje toen zij zelf alleen ging wonen.
Slaapkamer
LIFESTYLE
Vermoedelijk moeten ze de woonst bin-nen twee jaar verlaten in het kader van een project van de stad Gent. Rond 2014 zou de site rond het voormalige circus volledig vernieuwd worden. “We moeten eruit, hoewel we denken dat het na ons vertrek nog minstens drie jaar onbewoond zal blijven.”
Bij de aankomst in hun studentenhuis kregen de zes vrienden elk een sleutel van de slaapkamer waar ze de komen-de jaren zouden verblijven. Bij het zien van haar slaapkamer was Marlies met-een verknocht aan de gezellige ruimte. “Mijn idee was om de muren in het rood en wit te beschilderen Toen ik zag dat dat het geval bleek te zijn, was ik heel blij.”
De slaapkamer van Marlies heeft één centraal thema: low budget. Het romantische bed dat centraal in de ruimte staat kostte haar in totaal 216 euro. Dat is meteen ook de grootste kost geweest. Een groot bed is belangrijk voor Mar-lies en daar mag je al eens geld aan uitgeven. “Ik vind het heerlijk om veel plaats te hebben als ik slaap”, lacht ze.
TANK220.indd 14 28/04/10 11:32
De kosten bleven wederom extreem laag, enkel de tweedehands wasma-chine ter waarde van 125 euro moest aangekocht worden. Dit kwam neer op 21 euro per persoon.Ook staat er tijdelijk een orgel van een vriend. Het elektrische orgel doet nu vooral dienst als tv-meubel. Het instrument wordt door iedereen bespeeld, behalve door Marlies zelf.“Iedereen die hier woont is muzikaal aangelegd, behalve ik.”De tv kregen ze ook van een gemeen-schappelijke vriend.
Ook de kleine portretten die boven haar bureau hangen verraden een crea-tieve geest. Oorspronkelijk was het een jaarkalender met twaalf afbeeldingen van pin-upgirls die ze twee jaar terug van vrienden had gekregen. Vervolgens knipte ze de afbeeldingen uit zodat ze nu dienst kunnen doen als miniposter-tjes.
Bureaustoel
De slaapkamer van Marlies oogt alles-behalve sober, overal staan en hangen spullen, de meeste gekregen van familie en vrienden. Achter alles zit dan ook een verhaal.Zo kreeg ze de oude radio van haar grootouders. Het is een authentieke lampenradio van meer dan 50 jaar oud waarop Marlies enorm trots is. “Zelf luister ik er niet zo vaak naar omdat hij lang moet opwarmen, maar ik vind dat hij wel heel mooi staat in mijn kamer.”
TV-orgel
Op het gelijkvloers hebben Marlies en haar kotgenoten samen een gemeen-schappelijke living ingericht. Ook hier botviert de creativiteit. De zetel werd uitgebouwd tot een knus-se zitplaats doorheen de halve kamer, de lampenkap werd vervangen door een kartonnen doos. “Op die manier wordt het felle licht op een budgetvriendelijke manier gedimd”, vertelt Marlies.
Moraal van het verhaal: met wat cre-ativiteit, vrijgevige vrienden en op tijd en stond een bezoekje aan de kring-loopwinkel, kan je goedkoop en stijl-vol je kot inrichten.
Living
Volgend nummer: LUXE kot.
Esther HeemanKenneth Van Gysegem
Kosten huur: 150 euro+ Totaalbudget slaapkamer: 228 euro Bed: 216 euro Bureaustoel: 12 euro+ Totaalbudget living: 125 euro+ Wasmachine: 125 euro
15
TANK220.indd 15 28/04/10 11:32
KOKEN OP KOTKenneth Van Gysegem
Popeye spaghetti2 personen
1pak spaghetti1pak bevroren spinazie1potje room
1pak zalm 1pakje kaas
CHEAP
Kip met mascarpone2 personen
FANCY
16
KOKEN
TANK220.indd 16 28/04/10 11:32
Wanneer je de kleine deur van het jazzcafé aan de Oude Houtlei doorgaat, ervaar je het gevoel dat Alice moet heb-ben gehad toen ze zich door het deurtje naar Wonderland gewurmd had. Alles ademt glamour uit, van de uitnodigen-de zeteltjes tot het schilderij van een naakte vrouw achter de bar. “Ons madame achter de toog is een beroemdheid in Gent”, weet Marie Follebout. “Heel toevallig lijkt ze sterk op Motte, de vrouw van stichter Guido Claus. Hoewel de legende blijft leven dat zij het is, moet ik je teleurstellen. Het is een model uit de jaren ’70.”
Deze ontdekking doet zeker geen afbreuk aan het zorg-vuldig uitgestippelde interieur. Hugo Claus mag trots zijn op de oogappel van zijn broers. Vijfendertig jaar geleden richtten die immers de Hotsy Totsy op naar Al Capones stamcafé in New York. Mocht Al uit de dood terugkeren en deze kroeg binnenstappen, hij zou niet merken dat er negen decennia verstreken zijn.
Jonge wolvenMaar de Hotsy is meer dan een goedkope kopie, het is een rebelse en avant-gardistische artiestenpub. Iedere jazzlief-hebber zal er aan zijn trekken komen maar alle soorten muziek zijn hier welkom. Er is maar één voorwaarde: er moet het nodige Hotsygehalte zijn. “Lady Linn en Sioen gaven hier een van hun eerste concerten“, vertelt Marie. “Er passeert hier dus echt wel potentieel. We hebben dan wel een klein podium, maar wel eentje met veel allures!”
Niet enkel muziekgeschiedenis werd er geschreven, Hugo Claus stelde er in 1985 zijn Verdriet van België voor. Hoe-wel Marie zelf de klepper na verwoede leespogingen aan
de kant heeft geschoven, zoals de helft van de cultuurmin-nende bevolking, verzekert ze ons een fan van Claus te zijn. “Ik maak ook zelf deel uit van het jonge dichterscollectief Wolven van la Mancha. Die zijn speciaal gebonden aan de Hotsy Totsy.”
Oude gardeOp avonden dat er geen optreden, lezing of voordracht ge-programmeerd staat, kan je de tijd doden met een van de vele spelletjes die het café rijk is. En wanneer je het beu bent om altijd als verliezer uit Carcasonne te komen, kan de pooltafel enige redding bieden. “De gebroeders Claus speelden zelf ook graag kaart. Volgens sommigen waren ze zelfs wat gokverslaafd.”
Hoewel oorspronkelijk enkel de Gentse intelligentsia en leden van de loge hun benen onder de tafels van de toen-malige privéclub konden steken, is de Hotsy Totsy vandaag een trekpleister voor een breed publiek. “Van zeventigjarige omaatjes tot prille studenten, alles komt hier over de vloer. Volgens mij ligt dat aan het tijdloze interieur. Iedereen kan het appreciëren en voelt zich hier thuis. Al sluit ik toch steevast af met de oude garde die is blijven plakken!”
17
Uitbaatster Marie Follebout (26) weet wat ze aan haar glamoureus café heeft:
Ons podium is klein, maar het heeft veel allures!Zelden was men zo rebels en elegant als in the roaring twenties.
Liza Minelli predikt in Cabaret als geen ander het losbandige
leven vol jazz. Dat het leven maar een voorstelling is, hebben
ze in de Gentse Hotsy Totsy goed begrepen. Uitbaatsters Marie
Follebout en Lara Haeck nodigen iedereen uit voor een avondje
glamour en fun. So come to the cabaret…
Hotsy Totsy Top 3
A tisket-‐ A tasket . Ella Fitzgerald Milord . Edith Piaf Marieke . Jacques Brel
Elien De Vos
TANK220.indd 17 28/04/10 11:32
OSTWandel de Karl-Marx-Allee af, om-ringd door zijn woonkazernes uit de voormalige DDR, en je begint je af te vragen of je eigenlijk niet in Rusland bent. Alexanderplatz was het bruisen-de centrum van het vroegere Oost-Ber-lijn en is nu nog steeds voor velen een vaste ontmoetingsplaats. Ondertussen sta je in de schaduw van de 368 meter hoge Fernsehturm die waakt over de stad en overal zichtbaar is. Dat beves-tigt nog maar eens hoe hoog dat ding eigenlijk wel is. Oost-Berlijn wist dui-delijk hoe het zijn buur moest impone-ren. Iedere stad die de naam hoofdstad waardig wil zijn heeft een belangrijke "aneerboulevard en de Berlijners doen dat op Unter Den Linden. Deze laan was en is de laan van de bourgeoisie en staat over een afstand van twee ki-lometer vol met zorgvuldig behouden klassieke gebouwen. Je vindt er onder andere het Duitse historisch museum dat eruitziet als een roze paleis, de staatsbibliotheek, één van de grootste operagebouwen ter wereld en de uni-versiteit. En als je wil weten waarom
het zo stil is in het kleine gebouw de Neue Wache moet je er zeker ook eens
een kijkje nemen. Verder vind je er een Starbucks (pauze) en op het balkon van het chique Hotel Adlon liet Mi-chael Jackson zaliger zijn derde baby uitwaaien.
WESTGa door de Brandenburger Tor en je bent in West-Berlijn. De sportievelin-gen mogen gerust het grootste park genaamd Tiergarten afjoggen, terwijl de fysiek minder bedeelden met hun hoofd omhoog mogen lopen, gapend naar de moderne glazen wolkenkrab-
bers op Potsdamer Platz. Daar voel je de energie van het nieuwe Duitsland pas echt. Voor !lmo!elen zou het een schande zijn niet in het Sony Center binnen te gaan dat het Filmmuseum herbergt met een schatkamer van een museumshop. Het hart van de shopaholics zal met-een een paar slagen sneller slaan bij het zien van de Kurfürstendamm en de Tauentzienstrasse waar winkels met slechts twee verdiepingen een minderheid vormen. Hou het beste voor het laatst en eindig in KaDeWe ofwel Kaufhaus des Westens. Als we u meedelen dat KaDeWe en Harrods uitvechten wie nu precies de grootste heeft, zegt dat genoeg zeker? Berlijn zou Berlijn niet zijn als het op het vlak van winkelen ook goedkoper en alter-natiever kan. Mede dankzij de voor-malige splitsing en hereniging van de stad heeft Berlijn een schat aan twee-dehandswinkels boordevol zaken die nu plots terug in de mode zijn. Vinyl-liefhebbers, u heeft uw Mekka gevon-den. En zij die op zoek is naar dat ene vintagekleedje of hij die die ene retro-platenspeler maar nergens vindt, zul-
FOTO’S: LOUIS WAELKENS
18
Als het aantal Starbucks en Dunkin’ Donuts er toe
doet om hip te worden bevonden dan kan Berlijn ze-
ker meetellen. Wil je het liever minder commercieel
en gehypt dan heb je keuze genoeg want Kaffee zum mitnehmen is hier al lang een begrip. Logisch ook, Berlijn is namelijk verassend en vermoeiend.
BERLIJNAmai , wir haben es nicht gewusst!
TANK220.indd 18 28/04/10 11:32
len er mee terug keren uit Berlijn. Wil je liever de cultuurtoer op, dan kun je al-tijd naar de tientallen musea gaan waar je zowel de poort van Babylon als Andy Warhol kunt aanschouwen. Uitgaan en Berlijn gaan zeker ook samen. Het is de bakermat van de befaamde Love Parade en hun Paul Kalkbrenner had toch wel een hit bij ons te pakken. Nachtclubs als Steinhaus en Week End Club (op de vijftiende verdieping van een "atgebouw hoog boven Alexanderplatz) zijn een be-grip bij de grote dj’s. Voor wie het wat kalmer mag, is in de bars in de omgeving van de Hackescher Markt keuze genoeg uit cocktails aan een redelijke prijs in een hippe omgeving. Een sluitingsuur kent Berlijn niet dus sommige zaken zijn zelfs 24 uur open.
BERLIN BLEIBT DOCH BERLINEn natuurlijk is er iets dat Berlijn moei-lijk kan verbergen. Sinds 1989 was het de grootste bouwput van Europa om zo van twee steden terug een geheel te ma-ken maar ook om het grauwe imago van zich af te werpen. Weg oorlogsverleden en alles wat daarna kwam? Het hele ge-doe zelf is al een tijd achter de rug maar de Berlijners verbergen het zeker niet. Je hebt de East Side Gallery, ofwel een res-terend 1300 meter stuk Mauer, veel meer dan zomaar een betonnen muur. Er zijn de witte kruisjes die verspreid staan over de stad, elk voor een dappere ziel die tevergeefs probeerde deze grens over te steken. Sinds 2005 is er een Holocaust-Mahnmal, bestaande uit 2711 beton-blokken, vreemd en tegelijk intrigerend. Het Joodse volk heeft zijn eigen museum gekregen en Bebelplatz herinnert aan de boekverbrandingen. In het Olym-piastadion werd Italië wereldkampioen voetbal 2006 en het oude luchthavenge-bouw Tempelhof behoort tot de grootste gebouwen van Europa. Beide zijn over-laden met stijlelementen van de nazi’s, hoewel de restanten van de bunker van hun leider veilig ondergronds verstopt zitten. De geschiedenis zal Berlijn nog lang wakker houden, maar voor veel landen met een geweten is deze stad een vooruitstrevende leermeester, altijd mee met zijn tijd.
Louis Waelkens
HOE?Berlijn heeft uitstekend openbaar vervoer. Alles kun je vlot bereik-en met de bus (H) en het uitgebreide metronetwerk (U) en tram-netwerk (S). Koop een weekpas en u kunt zeven dagen lang van het Berlijnse openbaar vervoer gebruik maken.Brussels Airlines vliegt zeven keer per dag naar BerlijnEasyjet vliegt twee keer per dag naar BerlijnDe hogesnelheidstrein ICE doet er een kleine 7 uur over om van Brussel-Zuid naar Berlijn te rijden.
TIPS!Die Hackeschen H fe ( U-Hackescher Markt): negen gezellige binnenplaatsen elk met hun kleine caf s en originele winkels.Gendarmenmarkt ( U-Stadtmitte): behoort terecht tot de mooiste pleinen van Europa.Die Garage (U-Alexanderplatz): grootste tweedehandswinkel van Berlijn.Las Cucarachas (S-Oranienburgerstrasse): cocktails aan 3.5 euro.Ambulance Bar (S-Oranienburgerstrasse) : u vraag zij mengen. Pegasushostel (U-Weberwiese): ideale slaapplaats voor als je met vrienden Berlijn wilt beleven.
REIZEN
19
TANK220.indd 19 28/04/10 11:32
In februari kwam de nieuwe plaat uit. Het was zeker niet jullie eerste studio-ervaring: jullie hebben al drie demo’s opgenomen, die steeds steviger en dansbaarder werden. Wat vind je
van het resultaat?Ian Clement (gitarist en zanger): “Ik vind dat onze cd perfect in de lijn ligt van ‘I Am Hell’, onze laatste demo. We hebben met opzet zolang mogelijk gewacht met het opnemen van een volledig album. In studio-werk moet je groeien en het duurt wel even vooraleer je je muziek he-lemaal volgens je eigen zin kunt ver-talen. Op een demo kun je de num-mers gewoon lukraak samengooien, een plaat moet toch een samenhan-gend verhaal vormen.”“We hebben geprobeerd ons geluid wat te verbreden. Voor het eerst hebben we ook akoestische num-mers opgenomen, en er doen ook een paar gastmuzikanten mee. Wolf (Wolfgang Vanwymeersch) van de Van Jets is een nummer komen meespelen, Jakob (Ampe) van The Germans is een lied komen inzin-gen. Eva Bruneel heeft ook nog cello
gespeeld. Op die manier hebben we wat meer diversiteit in ons geluid gebracht.”
DIKKE LIEFDEToen jullie begonnen, zijn jullie heel snel al de studio ingedoken. Ging het zo goed met de bandleden?Clement: “Ja, dat klikte meteen. On-dertussen zijn we al eerder broers geworden dan collega-muzikanten. We zitten eigenlijk te veel bij el-kaar.” (lacht)“Sylvester (Vanborm, de drummer) kende ik al voor we begonnen. Hij speelde in een zachtere pop-rock-band en ik zag wel dat er meer in hem zat dan hij er voor die groep uithaalde. Toen ik hem vroeg om een echte rockband te beginnen, heeft hij er Dries (Hoof, de bassist) dan bijgetrokken. En ja, het is dikke liefde en vriendschap!”
Hoe schrijven jullie de nummers? Ben jij de frontman die met de ideeën af-komt?
Clement: “Ja, meestal heb ik wel een idee van waar ik naartoe wil met een nummer. Ik speel eigenlijk een soort van basgitaar. Mijn gitaarriffs zijn haast altijd baslijnen. Door die dan te bundelen met de basgitaar, vormen we samen een heel dicht geluid. Daarom is de bas ook heel belangrijk in onze muziek.”“Als ik dan zo’n riff heb, ga ik daar-mee naar het repetitielokaal en dan werken we samen een structuur uit. Meestal zitten Dries en Sylvester toch op dezelfde lijn als ik, en hoef ik zelfs niet te zeggen wat ik wil. In het begin repeteerden we soms vier keer per week, nu zijn we al goed op elkaar ingespeeld.”
MICROFOONPETJEIn september hebben jullie door de VS getoerd. Wat vond je daarvan?Clement: “Dat was vree wijs. We hebben er in kleine clubs gespeeld, een beetje zoals de Charlatan hier. En de Amerikanen waren altijd su-perenthousiast. Dat is wel een heel andere publiekservaring; we hebben
Ian Clement kan zijn bandleden niet meer missen
WE ZITTEN EIGENLIJK TE VEEL BIJ ELKAAR
De Gentse rockers van Wallace Vanborn brachten onlangs hun eerste album
uit. Denk niet dat ze onervaren zijn: hun stevige livereputatie bracht hen al
in Londen en de VS. Zanger en gitarist Ian Clement gunt ons een blik op zijn
afgelopen jaar.
INTERVIEW
20
TANK220.indd 20 28/04/10 11:32
er ook onze eerste moshpits gehad. Wat ik een beetje raar vond, want moshpits voor onze muziek…”“Er is een duidelijk verschil tus-sen een Amerikaans publiek en een Belgisch. Toen we pas terug waren, hadden we een optreden in een jeugdhuis in Grobbendonk. Er was heel veel volk, maar iedereen stond daar maar, een knikje is al veel. Na het optreden komen ze dan wel naar de cd vragen. Mensen zitten hier ge-woon anders in elkaar.”“In Seattle zijn we onze twee groot-ste fans tegengekomen. Ze hadden ons blijkbaar via het internet ont-dekt, en begonnen daar dolenthou-siast bootlegs te maken. Die ene had zelfs een speciaal petje gemaakt met een opnametoestel en twee micro-foontjes langs de zijkant, en zijne maat stond daar dan naast met een camera. Dat was wel vreemd.”
Jullie hebben er ook een duet opgeno-men met Trixie Whitley.Clement: “We kenden Trixie al van een paar festivals waar we samen gespeeld hebben. Ze was aan het op-
nemen in een studio in Hollywood, vlakbij de club waar we moesten spelen. Daar heeft ze ons uitgeno-digd om eens te komen kijken, en voor we het wisten, stonden we een nummer op te nemen met superpro-ducer Daniel Lanois. Die heeft U2 nog geproducet! En dat verliep al-lemaal heel spontaan.”
Terug naar huis nu. Wat vind je van de Gentse muziekscene op dit moment?Clement: “Ik ben momenteel enorm fan van Kaptain Korsakov, een luide trashy rockband. En Cloon, die zijn nu bezig met de opnames van hun plaat. Dat kan nog wel even duren.”“We hebben lang het gevoel ge-had dat wijzelf een beetje buiten de Gentse scene stonden. Er waren hier een paar bands uit Ninove, een redelijk incestueuze bedoening, zeg maar. We kenden die mannen wel van zien, maar echt veel contact was er niet.”“Nu we aangesloten zijn bij Devil In A Box, ons managementkantoor, is dat veranderd. We zitten onder an-dere samen met Waldorf en Amen
Ra, en nu hebben we wel dat gevoel van een broederschap. Dat voelt wel goed, om wat schouders te hebben om op te leunen. Kritiek is altijd goed voor zelfverbetering.”
PODIUMBEESTENWaar liggen jullie invloeden?Clement: “We hebben elk een beetje ons eigen departement. De bassist is veel bezig met elektronische muziek, hij is ook dj en draait vaak in clubs. De drummer is een enorme fan van funk en motown, en ik houd meer van singer-songwritermuziek. En dat komt dan samen in harde rock!”
Hebben jullie podiumvrees?Clement: “Ikzelf niet. De drummer heeft de vreemde gewoonte te kot-sen voor hij het podium op moet. Maar dat heeft volgens mij meer te maken met een opgepompt gevoel, dat je klaar bent om alles te geven. Onze bassist heeft daar dan weer totaal geen last van, die is een echt podiumbeest aan het worden!”
De drummer heeft de vreemde gewoonte te kotsen voor hij het podium op moet
Stefan Acke
21
TANK220.indd 21 28/04/10 11:32
22
De naziholocaust was net na de Twee-de Wereldoorlog (WO II) helemaal geen kwestie in de VS. “De Ameri-kaanse joodse elites ‘vergaten’ de nazi-holocaust omdat vanaf 1949 West-Duitsland een belangrijke naoorlogse bondgenoot van de vs was in de con-frontatie met de Sovjetunie (sic).” Lord Palmerson, premier van het Verenigd Koninkrijk in de 19e eeuw, wist al dat vrienden noch vijanden eeuwig zijn. Belangen wél. En het Amerikaanse belang na WO II was politieagent van de wereld worden. En dus zwegen de Joods-Amerikaanse elites. Tot de Zes-daagse Oorlog tussen Israël en onder andere Egypte en Syrië (1967). Israël verpletterde de Arabische troepen, die op dat moment in de Koude Oorlog een onafhankelijkere koers van de VS gingen varen. Toen besefte Amerika dat het Israël kon gebruiken als vooruitge-schoven post. Van dan af werden Israël en Amerika vrienden, dikke vrienden.
Toen de Amerikaanse Joodse belangen-groepen de economische waarde van Israël en de naziholocaust inzagen, was er geen houden meer aan. Dikbetaalde advocaten, gesteund door onder andere het Amerikaans Congres, spanden pro-cessen aan. Eerst tegen, niet echt ver-rassend, Duitsland. Na de Duitsers wa-ren de Zwitserse banken aan de beurt. Dat lukte nogal aardig: “…D’Amato (sprokkelde) in tien uur evenveel bijeen als wat mijn moeder ontving omdat zij
zes jaar onder de nazi-vervolging had geleden (sic)”. D’Amato is een voor-malig New Yorkse senator die holo-caustrechtzaken bemiddelde (voor zo’n 350 dollar per uur). Deze twee proces-sen waren slechts de aanloop naar het écht grote geld: Oost-Europa. De Ho-
locaustindustrie deinsde er niet voor terug om irreële terugbetalingen te eisen van onder andere Poolse en Wit-Russische boeren. Dat het gemiddelde maandinkomen in Wit-Rusland zo’n 100 dollar bedroeg, maakte niet uit.
Mocht al het geld dat de Holocaustin-dustrie ontving bij overlevenden van de naziholocaust terecht zijn gekomen, dan was er een stuk rechtvaardigheid geschied. Het misdadige is, dat dat absoluut niet het geval was. Verdra-gen over die herstelbetalingen wer-den schaamteloos geschonden om het geld vooral bij Joodse organisaties en Joodse leiders terecht te laten komen. Tel daarbij op dat de Holocaustindus-trie hallucinante rekensommen maakte om het aantal overlevenden van de ‘Ëndlosung’ op te schroeven (en daar-mee met ongeveer dezelfde cijfers staat te zwaaien als holocaustontkenners!).
Dan komt elk weldenkend mens bij een pijnlijke vraag uit. Wat is misdadi-ger: de naziholocaust of de exploitatie ervan?
Finkelstein jongleert niet met slogans: hij documenteert, haalt verschillende bronnen aan en trekt daaruit de - juiste - conclusies. “Voor de Holocaust-indus-trie vallen alle zaken die joden aangaan binnen een afzonderlijke, alles overtref-fende categorie: de ergste, de groot-ste… (sic)”
Zijn de holocaustmusea in de VS hypo-criet? Zouden musea voor de Ameri-kaanse zwarte slaven in Duitsland dat niet zijn? Heeft rabbijn Arnold Jacob Wolf het bij het rechte eind als hij zegt dat “het [mij] voorkomt dat de Holo-caust wordt verkocht, in plaats van dat er onderwijs over wordt gegeven”? Wie het antwoord daarop wil, rept zich nu naar de boekhandel.
NORMAN FINKELSTEIN//‘De Holocaust-industrie. Bespiegelingen over de exploitatie
van het joodse lijden.’
Norman Finkelstein wekt hevige reacties op. Israël
verklaarde hem persona non grata. Academici prijzen
hem om zijn degelijke wetenschappelijke werk. En ex-
treemrechtse holocaustontkenners dragen hem, niet
geheel naar zijn zin, op handen. Want Finkelstein ontkent de Holocaust
niet. Hij trapt wel ongenadig in het kruis van de Holocaustindustrie, de
oogappel van Israël, de VS en de Joods-Amerikaanse elites. Een sprook-
je over hoe de naziholocaust de Holocaust met hoofdletter werd.
Norman Finkelstein - ‘De Holocaust-in-
dustrie. Bespiegelingen over de exploitatie
van het joodse lijden.’ 7,50 bij De Kaft.
Andere boeken van Finkelstein bij Het
Paard van Troje.
Simon Demeulemeester
WAT IS MISDADIGER: DE NAZIHOLOCAUST OF DE EXPLOITATIE ERVAN?
CULTUUR
TANK220.indd 22 28/04/10 11:32
Matt o – Eerste periode (1914-1915)//Jean-Pierre Gibrat
Wie denkt dat Pol Pot een grappige naam voor keukengerei zou kunnen zijn, moet dringend zijn neus eens in de boeken steken. Naast het feit dat hij als een tiran de Cambodjanen nauwelijks voedsel gunde onder zijn regime, heeft de man bitter weinig te maken met eten en koken. Een aanrader voor de leken onder ons is Zolang glasscherven drijven van Chanrithy Him.Het is haar aangrijpende getuigenis van hoe ze als klein meisje opgroeide in een wereld van tirannie. Haar verhaal begint in 1968 wanneer ze als vierjarige al in aanraking komt met oorlogsgeweld, iets wat haar voor de rest van haar leven zal tekenen. Doorheen het boek leg je mee haar zwerftocht af op de vlucht voor de com-munistische dreiging. Ondanks de pogingen van haar ouders om hun noodlot af te wenden, vallen ze in handen van de meedogenloze Rode Khmer. Haar belevenissen staan symbool voor het verhaal van zoveel andere Cambodjanen.
Him vertelt haar verhaal haast in dagboekvorm, met kleine details die haar als persoon tekenen. Op die manier word je ondergedompeld in de Cambodjaanse cultuur, die sterk verschilt van de onze. Er is een diep ontzag voor de ouderen en een sterk familiegevoel. Het is dan ook verbijsterend hoe de Rode Khmer die hele traditie met de grond gelijkmaakten. Het was hun poging om met het verleden te breken en dissidenten te kraken. Het resultaat was een hardvochtig regime dat alle grenzen van wreedheid overschreed. Elk houvast, elke traditie, elke herinnering aan vroeger werd hen afgenomen.Him schreef haar relaas neer als verwerkingsproces om haar verleden te kunnen aanvaarden. Het resultaat is er dan ook niet naast. Je krijgt een duidelijk beeld van hoe het leven was voor de slachtoffers van de Rode Khmer. Een sterk boek dat je onmogelijk koud kan laten.
//Chanrithy Him
Zolang glasscherven drijven
23
Jean-Pierre Gibrat leverde met ‘Mattéo - Eerste periode (1914-1915)’ ni-ets minder dan een meesterwerk af. Mattéo woont met zijn moeder aan de Frans-Spaanse grens. Zijn anarchistische vader is al even dood, zijn moeder is niet bepaald aangenaam gezelschap. Wanneer de Eerste Wereldoorlog uit-breekt, trekt Mattéo zich aanvankelijk niets aan van de ultranationalistische oorlogspropaganda. Tot Juliette roet in het paci!stische eten gooit. Met haar praatjes over een Franse kerst in Berlijn, naait ze Mattéo op. Eenmaal Mattéo de ‘Groote Oorlog’ binnenstapt, breekt ook Gibrat los. Hij toont zich niet alleen een meesterlijke tekenaar, maar ook een ontzettend goede schrijver. De literaire gedachten van Mattéo zweven over de sublieme tekeningen. Je ruikt en proeft de loopgraven, je voelt de laatste stuiptrekkingen van het oude Europa. De
frustraties van de veteranen, het walgelijke klassensysteem dat rijkeluiszoontjes ver weg hield van het gevaar: Gibrat geeft een totaalbeeld van de toenmalige situatie. Dit stripverhaal kan zo het gros van de geschiedenisdocenten vervangen. Wie dol is op geschiedenis, literatuur en beeldende kunsten zal vingers te weinig hebben om af te likken, want ‘Mattéo’ heeft het allemaal. Alleen de prijs is wat minder, lees: 19,95 euro. Maar het is elke eurocent wel meer dan waard.
Simon Demeulemeester
stri
pbo
ek
Elien De Vos
RECENSIE
TANK220.indd 23 28/04/10 11:32
Dat een optreden van Wallace Vanborn garant staat voor een spectaculair feest waar ge-headbangd én gedanst wordt, hoeven we een beetje Gentenaar niet meer te vertellen. De groep, die al meer dan vier jaar aan de weg timmert, heeft ondertussen een livereputatie opgebouwd waarvan andere bands spontaan in hun broek plassen. Toch was het wachten tot nu op hun debuutplaat. Heeft dat wachten geloond en rijzen hun geluidsmuren op cd even hoog als in de concertzaal?De plaat begint alleszins veelbelovend. Opener en tevens nieuwste single “Rover” geeft meteen het veelzijdige van het groepsgeluid weer. Wat feedback, wat hysterisch gelach en de trein is vertrokken: strakke riffs ondersteund door nog strakkere drums die zelfs de stijfste bankbediende zin doen krijgen om te dansen. Wat later volgt een tempowisseling
met een nu al typische Wallacebreak waarbij lekker geschreeuwd wordt. “Rite Hands” is een oudere liveklassieker, waar de fundamenten van drummer Sylvester Vanborms krachtige maar catchy stijl nog het meest zichtbaar zijn. Op die fundamenten wordt een prachtig paleis gebouwd in “Missile Lauch”, waarschijnlijk het meest dansbare nummer van de plaat. Hier smelten rock en elektronica perfect samen.Net als je denkt dat je het trucje een beetje doorhebt, word je totaal van je sokken geblazen met “Snails and Bones”, een zacht nummer met schitterende contrasten. Geholpen door Esther Lybeert (Mrs. Hyde), toont Ian Clement dat hij meer met zijn stem kan dan rocken. Daarna volgt wat vrolijke gekte, maar “Mourning Sickness” verdrinkt te veel in zijn Millionaire-invloed om echt te overtuigen. In “Genius Inside the Bear” gebeurt er wel iets met die invloed. Welkom terug, dansbaar gedreun en interessante breaks! Op het einde wordt de voorspelbaarheid alweer vermeden met “The Tower”, waarbij een dreigend basloopje alle ruimte laat aan een crescendo aan gitaren. De plaat eindigt met “Cowboy Panda’s Re-venge”: zwaar Kyussgebrom met een kruidige saus.Wallace Vanborn levert hier een erg veelbelovend debuut af. Het album is gelukkig niet gladgepolijst, zodat hun ruwe essentie ook op cd bewaard blijft. Naast overdonderen schept deze plaat torenhoge verwachtingen voor de opvolger. Clem-ent, Hoof en Vanborm: u weze gewaarschuwd!
Free Blank Shots
IN PIECES//Tim Etchells & Fumiyo Ikeda
muz
iek
podi
um
Stefan Acke
Julie Herreman
24
In Pieces is het nieuwste project van de Britse regisseur Tim Etchells, dat nu in het Gents kunstencentrum Campo loopt. Naast regisseren schrijft Etchells ook romans en leidt hij het Brits theatergezelschap Forced Entertainment. In samenwerking met de Japanse Fumiyo Ikeda heeft deze artistieke duizendpoot een theatermonoloog op poten gezet.De monoloog wordt vooral in het Engels gebracht, afgewisseld met korte stukjes Ja-pans. Ikeda danst en praat heel de performance aan elkaar. De opvoering brengt geen echt verhaal. Het is eerder een aaneenschakeling van ellenlange lijstjes met opsom-mingen van persoonlijke ergernissen, emoties en verlangens. Haar dans en mimiek geven haar gevoelens weer bij elk van deze herinneringen. Zo vindt ze wel honderd
verschillende manieren om het simpele woord “yes” in beelden om te zetten. Het decor is, op een stevige muur en een gammele stoel na, volledig kaal. Die keuze is bewust gemaakt om de fan-tasie van het publiek te laten botvieren. Er is ook geen sprake van een podium. De eerste rij toeschouwers wordt met haar neus op het schouwspel gedrukt en zelfs op een ongemakkelijke wijze mee in het tafereel gezogen. De vertoning heeft haar hoge en lage pieken. Eerst ben je nieuwsgierig door haar excentrieke dansstijl, maar dan verslapt je aandacht door de eindeloze opsommingen. Ook tijdens de scènes waar Ikeda Japans spreekt, moet je opletten dat je niet indommelt. Plots word je weer wakker geschud door haar grenzeloos gejank of haar aanste-kelijke lachbui. Naar het einde toe heb je het wel gehad. Al bij al, een masterpiece kun je het zeker niet noemen.
//Wallace Vanborn
TANK220.indd 24 28/04/10 11:32
RECENSIE
25
Vorig jaar mocht de Duitse powermetalband Helloween 25 kaarsjes uitblazen. Speciaal voor die verjaardag kwam de band op het idee om enkele klassiekers op een nieuwe cd te zetten. Niet zomaar, maar in samenwerking met het Prague Symphony Orchestra. Dat resulteerde in een half geslaagd album, “Unarmed - Best of 25th Anniversary”. Het concept van het album is vrij origineel: metal en klassiek gemixt. Niet door de intro’s in klassiek te brengen en de rest in metal, maar door simultaan te spelen.Het resultaat: vooral de tragere nummers zoals “If I Could Fly” en “Where The Rain Grows” zijn zeer goed uitgevoerd. De Praagse begeleiding zorgt ervoor dat die nummers zelfs exo-tisch klinken. Voor zij die Mambo Kurt kennen; de muziek valt nog het meest met “zijn” werk te vergelijken. Het summum van het album is de “Keeper’s Trilogy”, een zeventien minuten durende medley van “Halloween”, “Keeper of The Seven Keys” en “King for a
1.000 Years”.Helaas gaat Unarmed met de snellere nummers de mist in. “Eagle Fly Free” en “Future World” klinken nu eenmaal het best met wat gitaarwerk en niet met een orkest van 70 personen op de achtergrond. Snel gitaarwerk is de enige toetssteen van powermetal.Dit album is een aanrader voor de mensen die eens iets nieuws willen horen. Het past perfect bij een rustig avondje naar de hemel kijken. Of bij mensen die te lui of te gierig zijn om naar een schouwburg te trekken voor een opera.Wie echter dacht dat dit album gewoon een compilatie van Helloweens beste nummers was, opgenomen in betere kwali-teit, komt bedrogen uit. Zij zoeken misschien beter naar een origineel album.
Wij van TANK zijn niet snel onder de indruk. Oog in oog staan met de grootste levende ro-manschrijver van dit tijdperk echter, blaast ons van de sokken. Dinsdag 16 maart was John Irving te gast in de Vooruit. Irving schreef een fenomenaal oeuvre samen, waarvan enkele toppers ver!lmd werden (onder andere ‘The World According To Garp’ en ‘The Cider House Rules’). Met ‘A Prayer For Owen Meany’ schreef hij zichzelf de eeuwigheid in. Was deze man dood, wij ontkenden het! VRT-journaliste Greet Op De Beeck interviewde de Amerikaanse auteur over zijn nieuwste boek ‘Last Night In Twisted River’. ‘s Mans antwoorden leken wel miniatuurversies van zijn boeken: traagzaam opgebouwd, sublieme humor en doordesemd met scherpe analyses van de mallemolen die onze samenleving soms is. Zo heeft hij het niet voor de te snelle journa-listiek, die “zich een mening vormt zonder te weten waar het over gaat”. Op De Beeck viel soms wat te licht uit om hiermee om te gaan. Ze hield zich bijna krampachtig aan haar vragen en liet weinig ruimte om door te gaan. Een man van dat kaliber moet je vrijer laten. Voor het interview las Gilda De Bal voor: de prikkelende verwekking van Garp was een mooie opener. De grootmeester zelf las een fragment uit zijn nieuwste boek. Patrick Riguelle
tokkelde Johhny Cash en Bob Dylan op zijn gitaar als afsluiter. De absolute klap op de vuurpijl was de signeersessie. Vlak voor de man staan die je met zijn geschrijf al van ontelbare uren nachtrust beroofde en je je eigen irrelevantie als schrijver doet inzien: het doet wat met een jong, ambitieus mens.
//Helloween
Unarmed - Best of 25th Anniversary
John Irving in Vooruit
Simon Demeulemeester
Tiemen De Temmerman
TANK220.indd 25 28/04/10 11:32
26
Waarom heb je besloten net dit onderw-erp te onderzoeken?Robin De Muyt: “Ik wil sportjournal-ist worden, sport is dus het thema dat mij altijd aanspreekt. Als je iets wilt onderzoeken in de sport, kom je al snel bij doping uit. Dat is een van de eerste zaken waar je aan denkt, samen met gokschandalen en zo.”
Had je van tevoren een idee wat het onderzoek zou opleveren? De Muyt: “Nee, helemaal niet. Maar tegenwoordig zie je bij de profs dat er enorm veel controle is, maar toch loopt er nog regelmatig iemand tegen de lamp. Dan denk ik: zijn die renners dan zo dom dat ze doping blijven ne-men als ze toch betrapt zullen worden bij de profs, of zijn ze het zodanig gewend van bij de jeugd? Daarom wou ik er een onderzoek naar doen. Het is nochtans geen drama. Het is bij de jeugd al zo: hoe beter je bent, hoe meer je gecontroleerd wordt. Pro-frenner worden op doping, de kans is nihil, maar toch zijn er al die bij de jeugd tot op het randje gaan, door bi-jvoorbeeld te trainen op Rilatine. Veel jongeren van 16, 17 jaar experimen-teren daarmee. Jongeren moeten niet vertrouwd zijn met pillen nemen.”
Hoe heb je het onderzoek in de praktijk gedaan?De Muyt: “In de categorieën die wij onderzocht hebben, de nieuwelingen, de junioren en de beloften, zijn er ruim
800 tot 900 renners actief. Wij hebben er daarvan ongeveer 600 à 700 ge-maild en 300 antwoorden gekregen. We kwamen uit op meer dan 90 pro-cent die meer controles wou, dus dat is een signaal uit een peloton dat je niet kan negeren. Meer dan één op de tien renners had al rechtstreeks of onre-chtstreeks doping aangeboden gekre-gen. Het gaat dus wel in het peloton om, vaak via ex-profs en mensen die vroeger al in opspraak zijn gekomen.”
Journalistiek is een richting met veel deadlines en veel schoolwerk. Was het niet te zwaar om dat te combineren met jullie onderzoek? De Muyt: “Ik denk dat dat goed te doen is. De richting is arbeidsintensief, maar we mogen het niet overschat-ten. Wij waren elke woensdag thuis, we zijn in het weekend thuis en de opdrachten vallen goed mee. Er zijn misschien twee opdrachten voor Jour-nalistieke Technieken. Het was ook iets is waarin ik geïnteresseerd ben, waarin ik me kon vastbijten. Want ik denk, echt zonder overdrijven, dat ik daar honderden uren aan bezig ge-weest ben. Ik was daar constant mee bezig, iedere dag eigenlijk. Ik heb ook de meeste interviews gedaan, bijvoor-beeld met wielercommentator José de Cauwer en Hans Cooman, dokter van de Vlaamse Gemeenschap. Ik heb het uiteindelijke artikel ook helemaal al-leen geschreven, wel gebaseerd op ons eerste gezamenlijke artikel.”
Marleen Teugels, die het vak Onder-zoeksjournalistiek geeft, is zelf onder-zoeksjournaliste. Ze heeft al een aantal spraakmakende onderzoeken op haar naam staan, onder andere voor Knack. Heb je haar expertise kunnen gebrui-ken?De Muyt: “Zij heeft vooral geholpen bij het uitschrijven. De eerste versie, die we deels gezamenlijk hadden uit-geschreven, hing niet samen. Ik had die eerst aan haar voorgelegd en aan het Nieuwsblad doorgespeeld. Zij heeft die, samen met Karen De Becker (docente Journalistieke Technieken in eerste jaar, nvdr) herwerkt. mevrouw Teugels heeft naar het journalistieke, inhoudelijke gekeken en mevrouw De Becker naar taalfouten. Tijdens het onderzoek zelf vind ik dat ze niet zo veel heeft geholpen, maar het is ook haar domein niet, natuurlijk.”
Een vraag die op ieders lippen brandt: word je betaald voor de publicatie? De Muyt: “Ja, normaal gezien wel, want mevrouw Teugels heeft daar sterk op aangedrongen bij haar eerste onderhandeling bij Het Nieuwsblad. Ze wou een vermelding dat het van de van studenten van de Arteveldehoges-chool kwam en dat we een vergoeding kregen. De grootte van het bedrag kan ik niet inschatten, maar dat is ook niet het belangrijkste. Normaal is de publi-catie voor een van de volgende weken, hoop ik toch.”
Robin De Muyt, student journalistiek, schreef een onderzoek uit voor het Nieuwsblad
Robin De Muyt (20) is een tweedejaarsstudent journalis-
tiek aan de Arteveldehogeschool. In het kader van het vak
onderzoeksjournalistiek voerde hij met twee medestuden-
ten eind 2009, begin 2010 een onderzoek naar dopingge-
bruik bij wielrenners in de jeugdcategorieën. TANK vroeg
De Muyt hoe het project tot stand kwam.
Ik ben er echt honderden uren aan bezig geweest
Haitse Nelis
SPORT
TANK220.indd 26 28/04/10 11:32
Met de geneugten van volleybal en zaalvoetbal reeds genoeglijk ver-trouwd, zocht ik nieuwe horizonten op in de wereld van taebo. Die uit de Verenigde Staten overgewaaide !tnes-shype is een mengeling van de vecht-sport taekwondo en aerobics. Ik had er in het verleden al een korte peri-ode karate opzitten, dus kon taebo nooit een probleem zijn. Met de !ets op een druilerige maandagavond dan naar de Arteveldesporthal in de Sint-Lievenspoortstraat afgezakt. In mijn onstuitbare enthousiasme was ik als eerste ter plekke, maar geleidelijk be-gonnen de andere sportadepten toe te stromen. Als eerste de instructeur, daarna steeds meer groepjes vrouwen. Een verlegen jongen als uw reporter had nog graag enige geslachtsgenoten aan zijn zijde gehad naast al dat fe-minien geweld, maar dat was buiten de waard gerekend. Na de kleedkamer
binnengeglipt te zijn tussen een zee van borsten en ander vlees – stel er u bij voor wat u wenst – was ik zo klaar als ik kon zijn voor een uur taebo. Tus-sen meer dan zestig vrouwen – die in lengte varieerden van 1,50 m tot 1,75 m en in leeftijd van 18 tot 21 – voel-de onze man met zijn 1.95 m en zijn leeftijd variërend van 18 tot plus on-eindig zich als Gargamel in Smurfen-land. Na een uur intensief dansen met jabs, cross punches en sidekicks, die Gargamel uitvoerde als een ritmisch gehandicapte orang-oetan naast zes-tig prima ballerina’s en tien minuten cardio-oefeningen als toemaatje, was uw reporter op. Maar probeer het, al is het maar voor het vrouwelijk schoon.Toen ik later die week rust moest vin-den , besloot ik mijn wekelijkse vol-leybal links te laten liggen voor een avondje yoga – ja, yoga. In het So-voartehuis in de Kortrijksepoortstraat
stond een vijftal jonge deernes voor een gesloten deur. Blijkbaar had de yoga-instructrice thuis al zoveel rust gevonden dat ze in slaap gevallen was.
27
Ik ben er echt honderden uren aan bezig geweest
Gargamel in Smurfenland
Mens sana in corpore sano of een gezonde geest in een gezond lichaam. Zelfs de Romeinen wisten al dat sport een belangrijke aanvulling was op intellectu-
ele arbeid. Voor studenten aan de Arteveldehogeschool, die dag in dag uit hun
geest trainen, is het dus belangrijk een Adonis-, respectievelijk Venuslichaam
te voorzien voor hun aanzienlijke brein. SovoArte, de vzw die de studenten
voorziet van onder andere cultuur en sport, presenteert daarom een weke-
lijkse waaier aan sportactiviteiten voor Arteveldianen. Uw reporter struinde,
sportzak stevig om de schouder gegord, van sporthal naar sporthal en kwam
terug met bezwete shorts en stijve spieren.
Lijken yoga of taebo je wel wat? Of zeggen volleybal, zaalvoetbal, street-dance of badminton je meer? Je vindt de volledige sportkalender op http://www.studioo.be/files/sportfolder_STUDIOO_2009_2010.pdf
De sportkaart kun je kopen bij Sovo-Arte op de campus Kantienberg (op de eerste verdieping op het einde van de gang). Ze kost vijftien euro voor een jaar of tien euro voor een semester.
Haitse Nelis
TANK220.indd 27 28/04/10 11:32
28
SovoArte was het brein en de kuiten achter de ‘Trappenloop’ van 1 april. Cardiovasculair in-derdaad een uitstekende grap. De 32 deelnemers raasden elk om beurt de tien verdiepingen van onze toren op. Studente Vroedkunde Lore De Meutter dacht dat er een spoedbevalling was op het tiende en kreeg aldus geheel terecht de gouden plak bij de dames (1 minuut en 11 seconden). Journalistiekstudent Simon Demeulemeester (42 seconden) won bij de heren. Voor de aardigheid geven we u ook de best presterende lectoren mee: Carine Patfoort verdedigde met 1 minuut 14 de eer van Bedrijfskunde. Wouter Willaert bewees met 47 seconden dat bij Journalistiek de gezonde geesten in een gezond lichaam in bulk rondlopen. De winnaars kregen een waardebon van 25 euro bij A.S. Adventure. De ultieme beloning zou een eervolle vermelding zijn. Liefst op een bronzen plaat in de trappenhal: zo ligt de weg naar een mooie traditie helemaal open. Behalve de sfeer op de Kantienberg, wou SovoArte met deze Trappenloop het fysieke bewustzijn van de Arteveldestu-denten opvijzelen. De Trappenloop was een sluitstuk van twee weken werken rond gezondheid, met een Gezond Ontbijt en een ‘Veggiedonderdag’.
Enverder…Verder blijft de redactie erbij dat de Jamaïcaanse scheids Peter Prendergast nog steeds gestraft moet worden. Voor wie in 2002 te jong was om de grootste scheidsrechterlijke dwaling ooit te beseffen of het verdong: Prendergast "oot op het WK 2002 in Zuid-Korea en Japan een geldig doelpunt van Marc Wilmots af. Vlak voor de rust. Tegen Brazilië. Inderdaad, we hadden de Wereld-beker zo goed als vast: enkel Engeland, Turkije en Duitsland moesten we nog afdrogen. Een eitje. Het zou dan ook niet meer dan normaal zijn dat de FIFA Prendergast alsnog, met pek en veren overladen, naar de vrouwencompetitie verbant.
SportKortNa de examens en de vele buizen, voor de één al meer dan voor de ander, besloot een groepje journalisten in spe om begin maart de spieren los te gooien op het minivoetbaltoernooi van de As-sociatie Universiteit Gent. Dat werd georganiseerd door de Universiteit Gent voor universiteitsstu-denten, voor de Hogeschool Gent, Hogeschool West-Vlaanderen én de Arteveldehogeschool. Met haar bijna 60.000 studenten moest dat wel een inslaand succes worden. Maar dat was buiten de waard gerekend. Bij de bevestigingsmail bleek dat er waren ingeschreven… 4 ploegen. Op 60.000 studenten? Zuipen en smoren ja, maar eens buitenkomen om te sporten, ho maar. De delegatie van de journalisten ging toch maar haar eer verdedigen, met wisselend succes. De eerste match werd verloren met 4-0 van de ploeg met de welluidende naam ‘The Players’, de tweede met 8-1 verloren van de Vlaamse Economische Kring – ja, dat zijn die mannen die later met uw zuurver-diende spaarcentjes dubieuze aandelen in Peruviaanse babykomkommers gaan kopen -, de derde glorieus gewonnen met 4-1 van een stel West-Vlamingen die zich “De Smeerkoaskes” noemden. Van diezelfde plattekazen werd dan uiteindelijk verloren in de match voor de derde plaats. De journalisten eindigden dus net naast het podium… Haitse Nelis
Simon Demeulemeester
Minivoetbal
Trappenloop
Simon Demeulemeester
TANK220.indd 28 28/04/10 11:32
Het is zondag. Jan zit op de grond en kijkt rond zich. Zijn soortgenoten knikken en mompelen. Hij bijt een stuk uit een rauwe aardappel, slaakt een onverstaanbare kreet naar zijn vrienden en baant zich een weg naar de dichtstbijzijnde ri-vier. In die waterloop wast hij zich en denkt hij immer aan morgen. Jan is West-Vlaming. En op maandag trekken die in een kudde naar het Oosten. Naar een magische plek genaamd Gent, waar men in huizen woont en kledij draagt.
De West-Vlaming kan omschreven worden als een humanoïde diersoort met een primitieve taal. Ze leven vooral in kuddes en het enige kle-dingstuk dat ze dragen is een soort van oerlelijke blauwzwarte sjaal. De wij#es kunnen worden herkend aan de iets lichtere snor. De nauwste verwant van de West-Vlaming is de dwergchim-pansee (Pan paniscus).
De taal is wat hen onderscheidt van andere mensachtigen. Wetenschappers en linguïsten hebben na tien jaar onderzoek ondervonden dat het dier een soort grammatica hee! ontwikkeld, weliswaar slecht vervoegd. Ze proberen via hun kreten en gemompel ook met buitenstaanders te communiceren, in de hoop dat iemand hen be-grijpt. Dat is dan helaas wel zonder resultaat.
De West-Vlaming is een dagdier. Hoewel som-mige exemplaren ‘s nachts op zoek gaan naar drinkplaatsen, zijn ze vooral overdag te spotten in het straatbeeld. In Gent leven West-Vlaming
en mens naast elkaar in vrede.
Qua dieet is het voor de West-Vlaming zeer simpel. Een maaltijd moet voor 75% bestaan uit aardappel en varkensvlees. Is dit quotum niet be-haald, dan krijst het reutje naar zijn wuf (bena-ming voor de vrouwelijke variant) en is de avond verpest. Hoewel de media soms anders berich-ten, is dit zoogdier geen bedreigde soort. Een wij#e werpt gemiddeld maar 1 pup per zwanger-schap, maar kan dat verschillende keren herha-len in haar levensloop.
De beweegreden van deze diersoort is voor ons, mensen, nog vrij onduidelijk. De chaos en on-verstaanbare kreten die bij menige rituelen naar boven komen, maken het de onderzoekers en wetenschappers moeilijk om duidelijkheid te scheppen omtrent de gedragspsychologie van het dier. Het dier zou een verhoogd adrenali-nepeil en verhoogde hartslag vertonen wanneer geconfronteerd met een a$evering van FC De Kampioenen.
Het Gentse stadsbestuur hoopt in 2014 een re-servaat te openen aan de rand van de stad. Daar kan het dier leven zonder het risico te lopen door een auto omver te worden gereden . Ook complexe structuren zoals eenrichtingsverkeer en zelfs muziek schrikken de West-Vlaming af. Daar zouden ze in het reservaat niet meer aan blootgesteld worden.
OPINIE&SATIRE
M%&'()*(%'++&'v/d
H!"! W#$%&'(")*+$: ##, $%+-)#
Yves Masscho
29
TANK220.indd 29 28/04/10 11:32
30
Een leeg document. Zo wordt België het best omschreven. Popu-listische beloftes die enkel qua vormgeving enige inhoud hebben, leiden nu tot een ongekende catastrofe. De gladde wegen zoals we die kenden zijn al lang verleden tijd. Vandaag is België een grote put. En alle wegen leiden naar die bepaalde put. Nu hebben we de wegen meer dan ooit nodig, zeker nu we onze kleine kleuter twin-tig kilometer verder naar school moeten voeren . Lieve ouders, in deze tijden heeft Smetvrees een totaal andere betekenis gekregen. België is dan ook een ketting van beloften en mislukkingen. Wat goed was, wordt slecht en wat slecht was, gaat nog slechter. Eti-enne Schouppe spreekt over het Belgische surrealisme. Hij heeft gelijk, maar hij vergeet een klein detail. Hij is een van de trendset-ters van die postmodernistische stroming. Na een lange loopbaan bij de Belgische spoorwegen heeft hij geen systeem gerealiseerd dat de reizigers moet beschermen tegen eventuele reële ongeval-len. Boer de Clerck heeft nog geen enkele gevangenispoort beveil-igd met een dubbel slot. Hoe lang duurt het voor zijn eigen deur ingetrapt wordt? België heeft een van de betere onderwijssystemen. Eindelijk iets om !er over te zijn. Verkeerd. Deze opportuniteit zou niet Belgisch zijn mocht men deze ook niet laten slabakken. De ketting is nog maar net rond of er duikt een nieuw probleem op. Het paard van Kris Peeters neemt de macht. Laat Lieten niet steigeren of de re-gering valt. In dat geval zullen 279 mensen blijven liggen, totaal gebroken, van heup tot hart. Een tragedie van jewelste, met in de hoofdrol de Belgische surrealisten après-la-lettre. Een moeilijk te vatten verhaal, dat zelfs David Lynch overstijgt.
De hele wereld verandert vanaf 21 maart. Mensen worden opeens een pak vriendelijker, staan al eens vaker hun plaats op de bus af aan een oude, sympathieke dame, en gaan ter-rasjes doen om mooie mensen te lokaliseren, en alvast hun X-rayvision te oefenen voor in de zomer. Opeens is de Graslei ook weer een hotspot voor de zogeheten hipsters onder ons, die graag van de gelegenheid gebruik maken om hun Ray Ban en hun sjaal met !ftiesmotief nog eens boven te halen. Een gezonde mix van totaal verschillende decennia, een apart stijlge-voel, en behoorlijk wat nood aan een publiek (bescheidenheid is so last season, we komen er in de lente gewoon voor uit dat starende blik-ken soms wel !jn zijn). Persoonlijk vind ik dat de grote groep hipsters best wel een meerwaarde kan betekenen voor Moeder Artevelde. Ze bekijken de dingen vaak eens vanuit een ander perspectief. Een boeiend
antropologisch fenomeen. Even interessant en opvallend, zij het iets minder aangenaam om naar te kijken, zijn de jongelingen die er in de loop der jaren van overtuigd zijn geraakt dat korte rokjes helemaal niet hoerig zijn, en voor iedereen zijn weggelegd. Want dat is dus niet zo. Het is een "agrante leugen, gelanceerd door tijdschriften die politiek correct willen zijn door te beweren dat iedereen zomaar met alles weg kan komen. Opnieuw: dat is dus niet zo. Soms moet je gewoon eens in de spiegel kijken en zien wat er is, niet wat je wilt dat er in de plaats komt. Iedereen is mooi, alleen lukt het niet om andere mensen daarvan te overtuigen als je je minst sterke punten het hardst gaat benadruk-ken. Dus doe eens gek en ga voor een wat lan-gere rok, of een kleedje dat de nadruk niet legt op het minst mooie deel van je benen. In your face, trends en sociale conventies! Wij, vrouwen van Artevelde, mogen dat zeggen. Omdat we de mooiste zijn van heel Gent, en gewoon, omdat
colu
mn
Hoer-a, lente!
Pieter-Jan Leupe
Charlotte Doolaege
COLUMN
Smetvrees
alles kan als het weer lente wordt.
TANK220.indd 30 28/04/10 11:32
TANK220.indd 31 28/04/10 11:32
TANK STEEKT DE HAND UIT
Genoten, maar toch overtuigd dat je het beter kan?
Snedig pennetje? Hoofd vol ideeën?
Treed dan in de schijnwerpers en schrijf jezelf de
Arteveldegeschiedenis in
Contacteer de redactie via [email protected] en misschien adopteren we je
TANK220.indd 32 28/04/10 20:46
TANK STEEKT DE HAND UITGenoten, maar toch overtuigd dat je het beter kan?
Snedig pennetje? Hoofd vol ideeën?Treed dan in de schijnwerpers en schrijf jezelf de
Arteveldegeschiedenis in
Contacteer de redactie via [email protected] en misschien adopteren we je
TANK220.indd 32 28/04/10 11:33
Top Related