TANKHet  studentenblad  van  de  Arteveldehogeschool  Gent//  

V.U.  Haitse  Nelis  .  Rijsenbergstraat  128  9000  Gent//  Jaargang  1//  Nr.1//  April  2010

Coverfoto:  Stephanie  Verbraekel

TANK  in  holebiland

En verder: Berlin Calling, de Homo

Westvlamicus en taebo met Gargamel

Campus  Kantienberg:  reus  met  kinderziektes

TANK220.indd 1 28/04/10 11:32

De  redactie,  vrij  naar  Banksy.  Bloemen  gooien,  geen  molotovcocktails.  Als  wij  smijten,  doen  we  het  met  stijl.

TANK220.indd 2 28/04/10 11:32

Wat u net deed is niet minder dan re-volutionair! U nam het eerste nummer van TANK aan, bekeek de prachtige cover en sloeg hem open. Als u zo ver-der doet, wordt het alleen maar beter. TANK wil u ten eerste verlossen van dat knagende gevoel dat al uw gehele carrière aan de Arteveldehogeschool uw humeur bepaalt. Net als wij voelde u een gemis. En nu, paf! Een studen-tenblad! Dat had u nodig! En dat had vooral onze teergeliefde school nodig.Want met ons blad willen wij de Arte-veldestudent een stem geven in de Kan-tienberg én de Kantienberg een gezicht bij de studenten.

Een mes dat aan twee kanten snijdt dus. En dat mag u best letterlijk opvat-ten: TANK wil een scalpel zijn. Soms

subversief snijdend, altijd oprecht res-pectvol. Zeggen wat u denkt, pretende-ren wij niet te doen. Wij willen u wel la-ten zeggen wat u denkt. Daarom wil dit initiatief van de studenten journalistiek zoveel mogelijk impulsen van zoveel mogelijk studenten, uit zoveel mogelijk richtingen. Zie ons als luidspreker, als forum. Waar geschreeuwd mag worden, maar waar ook geluisterd wordt naar elkaar. Wij nemen alles ernstig, behalve onszelf. Wij willen kritische lezers, die ons met argusogen volgen: maak van TANK een doe- en denkTANK!

TANK bombardeert u met reportages en interviews over wat u, de Artevelde-student, interesseert. In onze lifestyle-rubriek vindt u uzelf en de rest van de studenten terug. Cultuur en sport wor-

den niet vergeten, wel integendeel. Tot slot zeggen wij graag wat wij denken: serieus op de opiniepagina’s, dansend op de koord in de satirische rubriek. Elke rubriek heeft een verantwoorde-lijke, daar moet u bij zijn voor uw bij-drages.

Wil u schieten op de pianist, of staat zijn deuntje u niet aan? Denkt u dat u er betere in de vingers heeft? De re-dactie uitbreiden? Rep u en stuur naar TANK.artevelde@gmail.com dat u de missing link bent!

Zo, u weet wat wij ervan denken. Sla deze historische bladzijde om en den-der mee met TANK de Kantienberg in!

Hoofdredacteur:  Haitse  Nelis//  Secretaris:  Stefan  Acke//  Redacteurs  Reportage&Interview:  Simon  Demeulemeester  

en  Yves  Masscho//  Redacteurs  Cultuur:  Elien  De  Vos  en  Stefan  Acke//  Redacteurs  Lifestyle:  Charlotte  Doolaege  en  Kenneth  Van  Gysegem//  Redacteur  Opinie&Ontspanning/Strip:  Simon  Demeulemeester//  Eindredactie:  Esther  Heeman  en  Stefan  Acke  Vormgeving:  Stephanie  Verbraekel//

Beste  Arteveldestudent

De  redactie

REPORTAGE  &  INTERVIEW4 CAMPUS KANTIENBERG: EEN REUS MET KINDERZIEKTES

7 RECTOR UGENT

8    WINNAARS SOVOARTE FOTOWEDSTRIJD

10 STUDENT EN LECTOR ONDER DE LOEP

12 GENTSE HOLEBI’S: QUO VADIS?

LIFESTYLE14 KOT VAN DE MAAND

16  KOKEN OP KOT

17 HOTSY TOTSY

18 BERLIJN

CULTUUR20 INTERVIEW MET WALLACE VANBORN

22  RECENSIES

OPINIE&SATIRE29 MINDERHEID VAN DE MAAND

30  COLUMNS

31  BETANKT!

NVDR

INHOUDSTAFEL

3

SPORT26  INTERVIEW ROBIN DE MUYT

27  GARGAMEL IN SMURFENLAND

28  SPORTKORT

TANK220.indd 3 28/04/10 11:32

De Gentse skyline is een diamant rijker: de ‘diaman-ten toren’ van Campus Kantienberg. Zo wordt de toren genoemd in de persuitnodiging. De pers werd uitgeno-digd om op 29 november 2009 de of!ciële opening van de campus bij te wonen. Maar naast het journaille kwa-men ook mensen die wél iets betekenen hun gezicht to-nen. Vlaams minister-president Kris Peeters, de Gentse burgervader Daniël Termont, UGent-rector Paul Van Cauwenberge, LDD-ideoloog Boudewijn Bouckaert,… Allemaal lieten ze hun voetafdruk na op de rode loper. Voor ze hun droge lippen aan een glaasje champieter

konden zetten, werd hen eerst een academische zitting gepresen-teerd.Op het ogenblik dat Kris Peeters de campus of!ci-eel opende, was het academiejaar

al een maand bezig. Iedereen had zich dan al vergaapt aan de pracht en praal, maar ook aan het cement en de elektriciteitskabels. Want de campus was nog niet he-lemaal af op 21 september. Er werden wel al 4.200 stu-

denten in ontvangen. De mens is een beestje dat houdt van wat hem of haar bekend is. Als lagere levensvorm in die klasse, is de student niet anders. Roodaangelo-pen en met een lichte paniek op het gezicht liepen ze met hordes tegelijk verloren. Hoe raak je in de toren? Waar is de hoogbouw en wat heeft Marx in godsnaam met onze campus te maken? Waarom zijn de deuren zo groot, maar hangen de klinken zo laag? Existentiële vragen die het studentenleven nog moeilijker maken dan het al is.

Ellebogenwerk  in  de  kantineEn dus zetten velen het gemopper door: in de oude campussen werd geblaat over de terminale toestand van de gebouwen, nu wordt gejankt over kinderziek-tes. Begrijpe wie kan. Er valt uiteraard iets te zeggen over de vergeten geluidsinstallatie in de auditoria. Er moet inderdaad gevochten worden om een pc in de mediatheek. Er zou natuurlijk wel wat meer plaats mogen zijn in de kantine. Ok, de draadloze internet-verbinding is moeilijker binnen te doen dan een aya-tollah met tandpijn en je kan moeilijker aan een verga-derlokaaltje raken dan aan een geslachtsziekte op een congres van jong CD&V. Inderdaad, het licht valt al

CAMPUS  KANTIENBERG: Campus   Kantienberg   van   de   Arteveldehogeschool   opende  

dit   academiejaar   zijn   volautomatische   schuifdeuren.   Het  

imposante  gebouw  is  de  nieuwe  thuishaven  voor  4.200  stu-­

denten,  uit  diverse  richtingen.  TANK  nam  het  gebouw  in  en  

vuurt  zijn  bedenkingen  op  u  af.  

REUS  MET  KINDERZIEKTES

GEEN  VETZAKKERIJ  IN  ONZE  KANTINE  DANKZIJ  SOVOARTE

REPORTAGE

4

TANK220.indd 4 28/04/10 11:32

CAMPUS  KANTIENBERG:

11  km  leidingisolatie

849  

binne

ndeu

ren

4200studenten

9  bachelors:  bedrijfsmanagement,  -

nagement,  journalistiek,  ergotherapie,  audiologie,  podologie,  verpleegkunde  en  vroedkunde

1  bachelor-na-bachelor  opleiding  in  de  creatieve  therapie

500  medewerkers

met  in  totaal  966  

45  leslokalen

4  pc-lokalen

7541  700  000

5900m  glas

38  100m

 isolatiem

ateriaal

8,4km  datakabel

1mediatheek  

met  19000  boeken,  6000                            eindwerken  en

tijdschriftartikels

5auditoria

1x133  en  2  x  99zitplaatsen:

kg  staal

65000  1x4071x228

CAMPUS  KANTIENBERG  VOLGENS  RAIN  MAN:

ANNE-SOPHIE  DE  LEMBRE

5

TANK220.indd 5 28/04/10 11:32

eens uit net als een lector de pijnpunten van een holle rug blootlegt. Akkoord, de dokterskosten voor uw nek-fracturen, opgelopen in de grote aula, zijn niet terug te vorderen bij Artevelde. En ja, de kraantjes in de toilet-ten hebben op hun eentje de Belgische ambities om de Kyoto-normen te halen gekelderd. Al een meevaller dat Kopenhagen zo’n "op was. Maar, "uistert de advocaat van Artevelde mij in het rechteroor, Campus Kantienberg is opgetrokken in amper twee jaar tijd! In december 2007 stond er niets, anno 2009 is er alles!

Gesloten  instelling  voor  stoute  boompjesWe hebben een diamanten toren, die zijn bijnaam dankt aan de fonkelende aluminium lamellen: zonnewering die zich aanpast aan licht en warmte. Er is een mediatheek met 19.000 boeken, 6.000 eindwerken, 65.000 tijdschri!arti-kels en een hoop skeletten die de conciërge waarschijnlijk de stuipen op het lijf jagen. Er zijn twee verdiepingen die acht meter ver zweven, zonder dat ze direct gestut worden. Onze kantine serveert enkel gezonde maaltijden, waardoor wij onze gezonde geest in een gezond lichaam kunnen la-ten huizen. En dat met dank aan SovoArte! Zij leggen extra duiten neer om vetzakkerij uit onze kantine te weren. Drie rondjes hoera! Wie helemaal gezond wil doen, kan dat. Want wie zweet als een rund op zijn "ets, kan zich dou-

chen op school. Handig trouwens ook voor de lectoren die in de grote aula lesgeven. Aan diegenen die nostalgisch te-rugkijken naar de Oude Houtlei: het regent niet meer bin-nen in de leslokalen. Wél in de wintertuin. Een wintertuin! Wie hee! een wintertuin!? Meer zelfs, wij hebben ook een binnentuin! Voor wie het nu hoort donderen in Keulen én Kabardino-Balka-rië tegelijk: de win-tertuin is die geslo-ten instelling voor boompjes die heel stout geweest zijn. De binnentuin is de plaats tussen de kantine en de mediatheek. Gewoon de ingang aan de "etsenstallingen dus. Hip, hipper, hipst! En als enorme kers op de majestueuze taart: de Kantienberg verzamelt dagelijks 4.200 studenten. Een ongekend reser-voir potente jonge kerels, hordes frivole dametjes. Allen ofwel een lust voor het oog, ofwel buitengewoon briljant. U vindt het gras toch nog steeds groener aan de oude cam-pussen? Ga er dan maar tussen zitten, in de dakgoten! De klagers hebben zoals gewoonlijk ongelijk. Geef de sympa-thieke vaklui nog wat respijt en weldra moeten we de stu-denten van andere scholen buitenjagen.

Simon  Demeulemeester

ANNE-SOPHIE  DE  LEMBRE STEVEN  MEERT

6

EEN  WINTERTUIN  IN  EEN  BINNENTUIN:  UP  YOURS  HARVARD!

TANK220.indd 6 28/04/10 11:32

7

Het doel van de AUGent was om een sterke groep per regio te maken voor ho-ger onderwijs. Toch werden de associa-ties volgens ideologische lijnen verenigd: Kaho Sint-Lieven in Gent hoort bij-voorbeeld bij de Associatie KU Leuven. Heeft de KULeuven, met een associatie die zich uitstrekt van Oostende tot Geel, daar de UGent niet de loef afgestoken?Paul Van Cauwenberge: “Inderdaad. We zijn in snelheid gepakt door de As-sociatie Universiteit Leuven. Zij heb-ben volgens het decreet gehandeld, echt volgens de regels. Het was echter niet de bedoeling van de decreetgever om het zo te doen, maar om het regi-onaal te regelen zodat er een samen-werkingsverband kon ontstaan op vlak van onderwijs en onderzoek en ook logistiek. Dat lijkt me moeilijker als je van Geel tot in Oostende zit. Het is een beetje een terugkeer naar wat voor de Schoolstrijd het geval was, met de twee netten (openbaar en ka-tholiek, nvdr). Dat was absoluut niet de bedoeling. Wij zijn heel gelukkig dat Artevelde met één stem meerder-heid in de raad van bestuur, gekozen heeft voor Gent. Anders was het waar-schijnlijk weer om zeep. Het feit dat Artevelde met de AUGent meedoet, heeft het bestaan van de associaties een beetje gerechtvaardigd.”

Op de websites van de drie hogescholen van de AUGent staat in het logo of op de homepage een vermelding dat ze lid zijn van die Associatie, met een rechtstreekse

link naar www.augent.be. Op de web-site van UGent moet je al bij de geschie-denis gaan kijken om iets over AUGent te vinden. Lijkt het op die manier niet zo dat de hogescholen het project meer ondersteunen dan de universiteit?Van Cauwenberge: “Ik durf dat bestrij-den en misschien zelfs het omgekeerde zeggen. Wij zijn echt de trekker van de associatie. De middelen die wij eraan besteden zijn veel belangrijker dan die van de individuele partners. Maar als je zelf Universiteit Gent heet, is het lo-gisch dat je lid bent van de Associatie Universiteit Gent. Als die link er niet staat, dan is dat verkeerd. Ik zal dat melden en laten veranderen.”

Is het de bedoeling om, zoals de Ho-geschool-Universiteit Brussel, van de AUGent één grote instelling te maken?Van Cauwenberge: “Dat zal niet gaan, denk ik. Artevelde heeft een andere inrichtende macht. De Hogeschool Gentwou wel volledig samensmelten met de universiteit, maar dan moes-ten we de professionele bachelors erbij nemen en daarvoor zijn wij niet inge-richt. We willen een sterke hogeschool, die professionele opleidingen kan ge-ven in nauwe samenwerking met de universiteit. Wij zijn dus niet voor een instelling gegaan. En Artevelde was daar ook niet voor te vinden.”

De commissie-Soete van 2008, een ini-tiatief van de Vlaamse Gemeenschap, probeert te werken aan een “rationali-

satie” van het hoger onderwijs. Zo pleit die commissie ervoor om alle academi-sche opleidingen bij de universiteiten onder te brengen. Bert Hoogewijs, voor-zitter van de Vlaamse Hogescholenraad, zegt echter dat een aantal opleidingen zoals industrieel ingenieur, vertaler-tolk en architect, praktijkgericht zijn en moeten blijven. Vindt u dat de univer-siteit die richtingen op termijn moet opnemen of kunnen ze beter in een hoge-school blijven?Van Cauwenberge: “Als je een oplei-ding van academisch of universitair niveau wil, dan moet je naar de uni-versiteit gaan. Anderzijds moeten de professionelen naar de hogeschool. Je moet niet van twee ruiven willen eten. Daarvan zijn wij sterk overtuigd. We begrijpen ook wel het standpunt van de hogeschool. De hogescholen kun-nen dus de professionele bachelors leveren en de kunst, omdat wij daar geen ervaring mee hebben en waar-schijnlijk ook de ingesteldheid niet. Kunstgeschiedenis zit wel bij ons, maar de echte uitvoerende kunsten niet. Het is het een of het ander. Uni-versiteit en hogescholen moeten niet samensmelten. Vandaar dat de rol van de AUGent in de toekomst zou zijn dat de link tussen die twee in stand blijft. Zodat ze ervoor zorgen dat de goede lesgevers daar blijven en de doorstro-ming in de twee richtingen gefacili-teerd en aangemoedigd wordt.”

Wij  zijn  heel  gelukkig  dat  Artevelde  met  de  AUGent  meedoetSinds  2003  maakt  de  Arteveldehogeschool  deel  uit  van  de  Associatie  Univer-­

siteit  Gent  (AUGent).  Dat  is  een  overkoepeling  van  de  Arteveldehogeschool  

zelf,  de  Hogeschool  Gent  en  de  Hogeschool  West-­Vlaanderen  onder  de  vleu-­

gels  van  de  Universiteit  Gent.  Na  zeven  jaar  vertelt  Paul  van  Cauwenberge,  

rector  van  de  UGent,  hoe  de  AUGent  en  in  het  bijzonder  de  band  tussen  de  

UGent  en  de  Arteveldehogeschool    zijn  geëvolueerd.

Paul Van Cauwenberge, rector UGent, benadrukt het belang van sterke hogescholen

Haitse  Nelis

INTERVIEW

TANK220.indd 7 28/04/10 11:32

8

Bram  Vuylsteken

TANK220.indd 8 28/04/10 11:32

Sovoarte’s   fotowedstrijd   ‘Student   in   mo-

tion’  leverde  drie  winnaars  op:  Bram  Vuyl,  

Steven   Meert   en   Fr d ric   Cotman.   Hun  

plaatjes   worden   in   de   trappenhal   opge-

hangen.  Puik  gekiekt  jongens!

Winnaar  Bram  Vuyl  (links)  wist  de  redactie  stevig  te  verwarren.  

Staat   de   foto   nu   op   zijn   kop?   En   is   dat   de   bedoeling?  Want  

tegenwoordig   durven   ze   nogal!   Niet   enkel   student,  maar   dus  

ook  foto   in  motion.  Wij   jongleerden  met  de  foto,  zodat  u  hem  

vanuit  alle  perspectieven  kan  bewonderen.

Bram  Vuylsteken Steven  Meert

Fr d ric  Cotman

9

TANK220.indd 9 28/04/10 11:32

10

Hoe oud was je toen u ermee begon?Jeroen De Wit: “Dat was drie jaar gele-den, in het zesde middelbaar. Toen was ik 18. Ik zat op het Sint-Janscollege in Sint-Amandsberg. Ik studeerde Econo-mie-Wiskunde en mijn twee vrienden Latijn.”

Je zit nu in uw eerste jaar. Heb je dan nog iets anders gedaan voor je huidige richting?De Wit: “Ik heb een enorm sterke passie voor politiek. Daarom heb ik bestuurs-kunde gedaan aan de Hogeschool Gent. Dat was met het idee om het e-govern-ment aan te passen. Ik wou in de admi-nistratie toetreden om de dingen daar op punt te zetten. De studies waren iets te zwaar dus heb ik nu gekozen voor webdesign. Ik denk dat ik nu op het juiste pad zit.”

Je kan misschien erna nog die ambitie vervullen?De Wit: “Eventueel. Er zijn zoveel mo-gelijkheden. Ik heb er ook geen spijt van. Alles wat je doet, daar leer je veel uit. Ik denk dat dat tegenwoordig ook meer voorvalt. Hier zitten veel studen-ten die eerst een andere richting ge-volgd hebben.”

Heb je veel klanten?De Wit: “We hebben al ongeveer 45 websites gemaakt. Alle websites heb-ben een CMS-paneel. Als we in de les zitten, kunnen we natuurlijk geen web-sites aanpassen. Kleine aanpassingen

kunnen ze zelf doen, voor de grotere moeten ze bij ons zijn.”

En buiten school en je bedrijf, waar ben je nog mee bezig?De Wit: “Niet zoveel eigenlijk. Af en toe ga ik nog eens muziek draaien. Dat is een oude hobby van me. Maar dat ben ik aan het afbouwen, want webdesign is ook vooral ’s nachts werken. Daar-buiten doe ik niet zoveel. Af en toe eens gaan !etsen. Ik heb ook nog een vrien-din. Als je je studies, je werk en een vriendin hebt, kan ik je verzekeren dat er weinig tijd over is.”

Een vriendin is ook nachtwerk natuur-lijk.De Wit: “Ja, dat is wel zo. (lacht) Over-dag zit je op school en daarna moet je ook nog werken. Er is niet zoveel tijd over om nog iets anders te doen. Maar het is nu ook niet alsof we nerds zijn die constant achter onze computer zitten.”

Heb je je moeten inschrijven voor Studen-tenondernemer van het Jaar?De Wit: “Ik lees de notulen van de ge-meenteraad. Ik denk dat weinig mensen dat doen. Maar ik wel. Daar las ik dat er een wedstrijd werd georganiseerd voor Studentenondernemer van het Jaar. Ik belde toen naar Stad Gent om te vra-gen wanneer die werd georganiseerd. Ze vielen daar een beetje uit de lucht want er was nog niets bekendgemaakt. Uiteindelijk hebben ze mij gewoon ge-beld toen de wedstrijd van start ging.”

Wat houdt de prijs juist in?De Wit: “De week na de paasvakantie zit ik samen met Stad Gent om klaar-heid te scheppen. Ik heb wel een bon gehad van 700 euro voor een commu-nicatieopleiding die ik vrij mag spende-ren. En dan gaat de Stad Gent mij twee jaar lang pro!leren als de studentenon-dernemer en je in de media naar voren brengen. Kranten & televisie.”

Zal je nog verder gaan met je bedrijf na je studies?De Wit: “Natuurlijk. We zijn volop aan het uitbouwen en werken nu ook met jobstudenten. Het wordt een rendabele onderneming die aan naambekendheid aan het winnen is.”

Hoeveel kost een gemiddelde website bij jou?De Wit: “Webdesign moet afrekenen met veel vooroordelen. Mensen denken dat het gemakkelijk is. Vele mensen denken dat ze het zelf kunnen en dat het maar een paar dagen duurt. Als je het hele proces bekijkt om een website te maken, ben je toch gemakkelijk een maand bezig. Programmering, samen-werking met de klant, gebruiksvriende-lijkheid, hoog scoren in Google,… Een gemiddelde website kost rond de 1.500 euro.”

Media  aan  de  Arteveldehogeschool  Gent,  won  

op   15   maart   2010   de   titel   Gentse   Studenten-­

ondernemer  van  het  Jaar.  Hij  combineert  zijn  

studies  met  het  runnen  van  een  webbureau  ge-­

naamd  RGBscape,  dat  ondertussen  een  heuse  

bloei  heeft  gekend.

Studentenondernemer van het jaar Jeroen De Wit

Yves  Masscho

Webdesign  moet  afrekenen  met  veel  vooroordelen

Meer  info:  http://www.gentseondernemer.be”  www.gentseondernemer.behttp://www.rgbscape.be”  www.rgbscape.be

onder  de  loep

student

TANK220.indd 10 28/04/10 11:32

Uw manier van lesgeven wordt gepre-zen. Hoe zou u uw eigen stijl beschrij-ven?Eric Van de Casteele: “Passioneel. Met liefde voor het vak. Proberen zo goed mogelijk voor te bereiden. Meer weten dan er in het boek staat. De actualiteit proberen volgen. Les goed van buiten kennen. Zoals in het theater. Eerst je tekst rats van buiten kennen. Dan pas kan je experimenteren en zijsporen nemen. Zeker voor een grote groep moet je voorbereid zijn.”

Hoe lang geeft u al les?Van de Casteele: “Een jaar of acht.”

Hoe bent u ertoe gekomen om met ge-schiedenis en politiek bezig te zijn?Van de Casteele: “Ik had geen andere job.” (lacht)“Ik heb dat altijd al willen doen. Dat was eigenlijk een droom. Ik studeerde Pers en Voorlichting en had toen een docent geschiedenis, Verdoodt. Ik wou die opvolgen. Toen ben ik tot het be-sef gekomen dat ik universiteit moest doen om dat te bereiken. Dat was niet de enige reden, maar wel een belang-rijke. ““Ik ben geen historicus, ik heb Politie-ke Wetenschappen gestudeerd. Maar ik schreef wel en had al veel histori-sche onderwerpen behandeld. Ik ben ook journalist geweest, wat een voor-deel is.”

U schrijft buiten het lesgeven artikels voor onder andere Knack. Vindt u daar nog tijd voor?Van de Casteele: “Momenteel iets min-der. Normaal gezien probeer ik om een zestal artikels te publiceren per jaar. Vorig jaar waren dat er zelfs meer.“

Met onder andere de reeks over Brussel.Van de Casteele: “En nog een interview met Zjef Vanuytsel. Er komt nog een Knack Extra over Zuid-Afrika, waar ik ook in zal schrijven. Twee van mijn studenten die naar Zuid-Afrika gaan en stage doen bij Knack zullen daar waarschijnlijk ook in publiceren. Let wel, mijn hoofdbezigheden zijn lesge-ven en werken aan mijn handboek. Dat van Knack komt erbij.“

Vindt u mondelinge examens de beste manier om te ondervragen?Van de Casteele: “Ja. Het is de meest objectieve manier. Het is niet alleen een mondeling examen. Het is een schriftelijk examen met mondelinge herkansing. Ik lees dat examen en dan kan ik eventueel nog kansen geven aan wie ze verdient. Wie ze niet ver-dient, krijgt het omgekeerde. Iemand die maar een deel van de stof kent en laat blijken dat hij het niet kent, zal ook niet slagen. Dat vind ik eerlijk. Zo probeer ik de factor geluk te minima-liseren. Hoe beter dat je het kent, hoe minder geluk je nodig hebt.”

Heeft u daar anekdotes van?Van de Casteele: “Ik hoor soms wel grappige dingen zoals volière in plaats van Voltaire. Mensen zijn soms ner-veus. Het is wel pijnlijk als er mensen bij je zitten die echt niet geschikt zijn, maar je zegt dat beter.“

Ziet u goed het verschil tussen mensen die niet gestudeerd hebben en mensen die het niet aankunnen?Van de Casteele: “Je ziet dat niet altijd. Geen enkel systeem is perfect. Maar je hebt dat wel vaak door omdat er al-tijd een inzichtsvraag inzit. Sommigen struikelen daarover. Wat ook een grote rol speelt, is de wijze waarop iemand opgevoed is. Sommige spreken thuis nooit over politiek of geschiedenis. Voor sommige mensen is een parle-ment Chinees. Dat ligt duidelijk aan opvoeding en aan de interesses van de ouders.“

Heeft u een tip voor de studenten?Van de Casteele: “Studeren! Werken! Ik ben ook jong geweest. Ik zag dat ook niet altijd zitten. Je krijgt eigenlijk meer vrije tijd. Je kan ‘s nachts stude-ren. Maar je moet het wel doen. An-ders kom je er toch niet. Ik geloof niet in slagen zonder er iets voor te doen. Velen zeggen dat. En als het zo is, zou-den ze beter naar de universiteit gaan.”

11

Studentenondernemer van het jaar Jeroen De Wit Lector Geschiedenis en Actualiteit Eric Van de Casteele

We  volgen  vandaag  een  stukje  les  mee  met  Eric  Van  de  Casteele.  

Wat  volgt,  is  een  boeiende  monoloog  over  het  België  van  de  19de  

eeuw.  Humor  en  absurditeiten  worden  niet  geschuwd.  Een  ge-­

sprek  met  deze  aparte  lector  kan  niet  missen.

Je  kan  s  nachts  studeren.  Maar  je  moet  het  wel  doen.

onder  d

e  

loepLEC

TOR

Yves  Masscho

TANK220.indd 11 28/04/10 11:32

12

Gent is niet de enige studentenstad in België, maar wel één van de meest ruimdenkende. Het is niet voor niets dat veel holebi-jongeren uit de kast komen eens ze in het hoger onderwijs zitten. Velen kiezen er daarna voor om zich aan te sluiten bij één of andere vereniging of studentenclub voor ho-lebi’s, om in contact te kunnen komen met leeftijdgenoten die ook homosek-sueel, lesbisch of biseksueel zijn. Zo eenvoudig is dat in het dagelijkse le-ven immers niet: het aantal holebi’s in Vlaanderen wordt geschat op 3 à 10 % van de bevolking, en het staat ook niet op je gezicht te lezen. Die cijfers moet je wel met een korreltje zout nemen: het is niet altijd helemaal duidelijk welke criteria er gehanteerd worden, en ze verschillen ook per onderzoek. Het gaat hier ook over het aantal ho-lebi’s dat uit de kast is gekomen, de zogenaamde closet gays zijn logischer-wijs niet opgenomen in deze tellingen.

SubcultuurHet moge wel duidelijk wezen dat de groep holebi’s kleiner is dan het aan-tal hetero’s dat er in Gent rondloopt, en hun levenswijze loopt vaak niet he-lemaal gelijk. Daarom is het volgens Van Dale meer dan verantwoord om te spreken over een holebisubcultuur. Dat zette uw reporters aan het denken. Verschillende holebiverenigingen doen al jaren aan sensibilisering en probe-

ren duidelijk te maken dat andersge-aardheid eigenlijk een non-issue zou moeten zijn voor iedereen. Druist de oprichting van pakweg tijdschriften, studentenverenigingen, clubs en voor-deelpassen speciaal voor holebi’s daar niet radicaal tegenin? Zorg je op die manier niet zelf voor een onderscheid?

De  ExpertWe contacteerden daarom een erva-ringsexpert. Marie studeert voor leer-kracht Frans-Engels, en heeft zich en-kele maanden geleden geout. Ze is nog maar pas bezig met het ontdekken van wat zij ‘holebiland’ noemt, en het zijn haar vaststellingen die aanleiding ge-geven hebben tot deze reportage. “De reden dat er nood was aan tijdschrif-ten voor holebi’s, is dat de gewone ma-gazines doorgaans erg gefocust zijn op heteroseksuele mannen en vrouwen, en alles wat daarbij hoort. In Flair en Fancy en Cosmopolitan verschijnen ie-dere keer weer voornamelijk artikels over make-up, schoenenverslavingen, ouderschap en allerhande typische vrouwendingetjes, en dat zijn onder-werpen die vaak geen, of toch minder, deel uitmaken van de holebicultuur. Velen voelen zich daardoor gepasseerd door de mainstreammedia, en daarom zijn tijdschriften als ZiZo ontstaan. Met reden, lijkt me. Er verschijnt erg veel over seks in Flair, maar als lesbi-sche vrouw voel je je vaak een beetje

een rariteit. Seks tussen twee vrouwen, uit liefde en niet bij wijze van expe-riment, daar schrijven ze gewoon niet over. Natuurlijk hebben ze hun doel-groep, maar ze negeren zo wel een hele hoop mensen.”

Mainstream?!Als we haar vragen of ze de wens koestert om een plaats te krijgen in de mainstream, en het creëren van een subcultuur niet botsend vindt, is ze formeel. Er zijn wel degelijk subcultu-ren, zegt ze, maar die zijn volgens haar voornamelijk ontstaan als tegenreac-tie op het onderscheid tussen holebi’s en heteroseksuelen dat er in het jaar onzes heren nog altijd is. “Het is inder-daad tegenstrijdig om enerzijds deel te willen uitmaken van de ‘gewone’ we-reld, maar dat anderzijds wel tegen te werken door je af te schermen en lid te worden van speci!eke verenigin-gen. Maar het is wel begrijpelijk: velen doen dat omdat hun seksualiteit een manier is om zich te identi!ceren, en natuurlijk ook om in contact te komen met andere holebi’s. Er is nogal wat discussie over het al dan niet bestaan van een zogeheten gaydar, maar het is en blijft een feit dat je lang niet aan iedere lesbische vrouw kan zien dat ze op meisjes valt. Het bestaan van dergelijke verenigingen maakt het ge-woon makkelijker om iemand te vin-den die bij je past.”

Gentse  Holebistudenten.  Quo  vadis?

TANK220.indd 12 28/04/10 11:32

13

AVARIAPASDe   avariapas,   vroeger   bekend  

als   de   Holebipas,   kan   je   aanvra-

gen  als  je  holebi  bent.  Het  biedt  je  

bepaalde   voordelen:   je   kan   aller-

hande  kortingen  krijgen  bij  holebi-

fuiven,  clubs,  winkels,  en  nog  veel  

meer.  Het  geeft  je  ook  de  mogelijk-

heid  om  deel  te  nemen  aan  speci-

ale  wedstrijden.

Meer info: www.cavaria.be/voordeelpas

ACANTHAHet  idee  voor  de  oprichting  van  deze  studentenvereniging  voor  

  is   naar   verluidt   ontstaan   tijdens   een   dronken   avond  

op  een  fuif  van  Verkeerd  Geparkeerd.  Later  zette  onze  groep  

bourgondiërs  hun  idee  om  in  werkelijkheid,  om  een  waar  gat  

in   de  markt   te   vullen.   Het   praesidium   had   als   voornaamste  

doelstelling  om  gewoon  plezier  te  maken,  op  dezelfde  manier  

als  in  gewone  studentenclubs,  en  dat  is  nog  steeds  het  geval.  

Wel  even  een  kleine  nuance:   iedereen   is  welkom  op  feestjes  

van  Acantha,  de  enige  voorwaarde  is  dat   je   iedereen  precies  

accepteert  zoals  hij  of  zij   is.  Als  gevolg  hiervan  meenden  we  

iets  extra’s  na  te  kunnen  en  moeten  streven.  Enerzijds  dat  ho-

lebi’s  niet  hoeven  onder  te  doen  voor  hetero’s  op  het  vlak  van  

studentenleven,  anderzijds  dat  er  ook  voor  holebi’s  een  plaats  

moet  zijn  in  het  studentenclubleven.

www.acantha.be

VERKEERD  GEPARKEERDVerkeerd  Geparkeerd   noemt   zichzelf   een   vereniging   voor  

dynamische  mensen,   jonger  dan  26  jaar,  die  homoseksu-

eel,  lesbisch  of  biseksueel  zijn.  Zelf  zeggen  ze  dat  het  hun  

bedoeling  is  om  een  alternatief  te  bieden  voor  andere,  com-

merciëlere  groeperingen  waarin  niet   iedereen  terecht  kan.  

Verkeerd   Geparkeerd   organiseert   wekelijks   activiteiten,  

en  af  en   toe  grotere  evenementen,  zoals  het  welbekende  

SPUNK.  

Meer info: www.verkeerdgeparkeerd.beYves  Masscho    

Charlotte  Doolaege

TANK220.indd 13 28/04/10 11:32

14

Marlies  Verhelst  studeert  journalistiek  aan  de  Arteveldehoge-­

school.  Sinds  een  jaar  bewoont  ze  samen  met  zes  vrienden  een  

huis  op  de  Platteberg.  Gelegen  nabij  de  Vooruit  en  het  winter-­

circus,  woont  ze  in  een  van  de  meest  begeerde  studentenbuur-­

ten  in  Gent.

onder  de  loep

kot

Low  Budget

Ook de lamp die op het kastje staat kreeg Marlies cadeau, een goede vriend gaf ze haar voor hij naar Berlijn ver-huisde.Boven het nachtkastje heeft Marlies reeds een uitgebreide boekencollectie verzameld: romans, journalistieke wer-ken en allerhande boeken over politiek.

Haar politieke passie vind je ook terug in de grote afbeelding van de !losoof en communist Karl Marx die haar kamer siert. Marlies is zelf actief in het poli-tieke circuit. Ze is lid van de studenten-organisatie ‘Actief Linkse Studenten’ of ‘ALS’.Toen ze meer dan een jaar terug deze kamer toegewezen kreeg, prijkte het portret van Marx op haar deur. Ze be-sloot het te houden en nu kan iedereen de spreuk lezen die bij de foto hoort: “Marx had gelijk”

Dat Marlies zeer creatief is, valt meer dan eens op wanneer je in haar kamer vertoeft. Haar bureaustoel kon ze in de kringloopwinkel op de kop tikken voor slechts 12 euro. Ze schilderde het hout-werk in haar lievelingskleur, rood, en naaide een stof met luipaardmotief op de originele bekleding.

Het knusse bed wordt vergezeld van een antiek nachtkastje waar-aan Marlies veel waarde hecht. Haar mama kocht het tafeltje toen zij zelf alleen ging wonen.

Slaapkamer

   LIFESTYLE

Vermoedelijk moeten ze de woonst bin-nen twee jaar verlaten in het kader van een project van de stad Gent. Rond 2014 zou de site rond het voormalige circus volledig vernieuwd worden. “We moeten eruit, hoewel we denken dat het na ons vertrek nog minstens drie jaar onbewoond zal blijven.”

Bij de aankomst in hun studentenhuis kregen de zes vrienden elk een sleutel van de slaapkamer waar ze de komen-de jaren zouden verblijven. Bij het zien van haar slaapkamer was Marlies met-een verknocht aan de gezellige ruimte. “Mijn idee was om de muren in het rood en wit te beschilderen Toen ik zag dat dat het geval bleek te zijn, was ik heel blij.”

De slaapkamer van Marlies heeft één centraal thema: low budget. Het romantische bed dat centraal in de ruimte staat kostte haar in totaal 216 euro. Dat is meteen ook de grootste kost geweest. Een groot bed is belangrijk voor Mar-lies en daar mag je al eens geld aan uitgeven. “Ik vind het heerlijk om veel plaats te hebben als ik slaap”, lacht ze.

TANK220.indd 14 28/04/10 11:32

De kosten bleven wederom extreem laag, enkel de tweedehands wasma-chine ter waarde van 125 euro moest aangekocht worden. Dit kwam neer op 21 euro per persoon.Ook staat er tijdelijk een orgel van een vriend. Het elektrische orgel doet nu vooral dienst als tv-meubel. Het instrument wordt door iedereen bespeeld, behalve door Marlies zelf.“Iedereen die hier woont is muzikaal aangelegd, behalve ik.”De tv kregen ze ook van een gemeen-schappelijke vriend.

Ook de kleine portretten die boven haar bureau hangen verraden een crea-tieve geest. Oorspronkelijk was het een jaarkalender met twaalf afbeeldingen van pin-upgirls die ze twee jaar terug van vrienden had gekregen. Vervolgens knipte ze de afbeeldingen uit zodat ze nu dienst kunnen doen als miniposter-tjes.

Bureaustoel

De slaapkamer van Marlies oogt alles-behalve sober, overal staan en hangen spullen, de meeste gekregen van familie en vrienden. Achter alles zit dan ook een verhaal.Zo kreeg ze de oude radio van haar grootouders. Het is een authentieke lampenradio van meer dan 50 jaar oud waarop Marlies enorm trots is. “Zelf luister ik er niet zo vaak naar omdat hij lang moet opwarmen, maar ik vind dat hij wel heel mooi staat in mijn kamer.”

TV-orgel

Op het gelijkvloers hebben Marlies en haar kotgenoten samen een gemeen-schappelijke living ingericht. Ook hier botviert de creativiteit. De zetel werd uitgebouwd tot een knus-se zitplaats doorheen de halve kamer, de lampenkap werd vervangen door een kartonnen doos. “Op die manier wordt het felle licht op een budgetvriendelijke manier gedimd”, vertelt Marlies.

Moraal van het verhaal: met wat cre-ativiteit, vrijgevige vrienden en op tijd en stond een bezoekje aan de kring-loopwinkel, kan je goedkoop en stijl-vol je kot inrichten.

Living

Volgend nummer: LUXE kot.

Esther  HeemanKenneth  Van  Gysegem

Kosten huur: 150 euro+ Totaalbudget slaapkamer: 228 euro Bed: 216 euro Bureaustoel: 12 euro+ Totaalbudget living: 125 euro+ Wasmachine: 125 euro

15

TANK220.indd 15 28/04/10 11:32

KOKEN OP KOTKenneth Van Gysegem

Popeye spaghetti2 personen

1pak spaghetti1pak bevroren spinazie1potje room

1pak zalm 1pakje kaas

CHEAP

Kip met mascarpone2 personen

FANCY

16

KOKEN

TANK220.indd 16 28/04/10 11:32

Wanneer je de kleine deur van het jazzcafé aan de Oude Houtlei doorgaat, ervaar je het gevoel dat Alice moet heb-ben gehad toen ze zich door het deurtje naar Wonderland gewurmd had. Alles ademt glamour uit, van de uitnodigen-de zeteltjes tot het schilderij van een naakte vrouw achter de bar. “Ons madame achter de toog is een beroemdheid in Gent”, weet Marie Follebout. “Heel toevallig lijkt ze sterk op Motte, de vrouw van stichter Guido Claus. Hoewel de legende blijft leven dat zij het is, moet ik je teleurstellen. Het is een model uit de jaren ’70.”

Deze ontdekking doet zeker geen afbreuk aan het zorg-vuldig uitgestippelde interieur. Hugo Claus mag trots zijn op de oogappel van zijn broers. Vijfendertig jaar geleden richtten die immers de Hotsy Totsy op naar Al Capones stamcafé in New York. Mocht Al uit de dood terugkeren en deze kroeg binnenstappen, hij zou niet merken dat er negen decennia verstreken zijn.

Jonge  wolvenMaar de Hotsy is meer dan een goedkope kopie, het is een rebelse en avant-gardistische artiestenpub. Iedere jazzlief-hebber zal er aan zijn trekken komen maar alle soorten muziek zijn hier welkom. Er is maar één voorwaarde: er moet het nodige Hotsygehalte zijn. “Lady Linn en Sioen gaven hier een van hun eerste concerten“, vertelt Marie. “Er passeert hier dus echt wel potentieel. We hebben dan wel een klein podium, maar wel eentje met veel allures!”

Niet enkel muziekgeschiedenis werd er geschreven, Hugo Claus stelde er in 1985 zijn Verdriet van België voor. Hoe-wel Marie zelf de klepper na verwoede leespogingen aan

de kant heeft geschoven, zoals de helft van de cultuurmin-nende bevolking, verzekert ze ons een fan van Claus te zijn. “Ik maak ook zelf deel uit van het jonge dichterscollectief Wolven van la Mancha. Die zijn speciaal gebonden aan de Hotsy Totsy.”

Oude  gardeOp avonden dat er geen optreden, lezing of voordracht ge-programmeerd staat, kan je de tijd doden met een van de vele spelletjes die het café rijk is. En wanneer je het beu bent om altijd als verliezer uit Carcasonne te komen, kan de pooltafel enige redding bieden. “De gebroeders Claus speelden zelf ook graag kaart. Volgens sommigen waren ze zelfs wat gokverslaafd.”

Hoewel oorspronkelijk enkel de Gentse intelligentsia en leden van de loge hun benen onder de tafels van de toen-malige privéclub konden steken, is de Hotsy Totsy vandaag een trekpleister voor een breed publiek. “Van zeventigjarige omaatjes tot prille studenten, alles komt hier over de vloer. Volgens mij ligt dat aan het tijdloze interieur. Iedereen kan het appreciëren en voelt zich hier thuis. Al sluit ik toch steevast af met de oude garde die is blijven plakken!”

17

Uitbaatster Marie Follebout (26) weet wat ze aan haar glamoureus café heeft:

Ons  podium  is  klein,  maar  het  heeft  veel  allures!Zelden  was  men  zo  rebels  en  elegant  als  in  the  roaring  twenties.  

Liza  Minelli  predikt  in  Cabaret  als  geen  ander  het  losbandige  

leven  vol  jazz.  Dat  het  leven  maar  een  voorstelling  is,  hebben  

ze  in  de  Gentse  Hotsy  Totsy  goed  begrepen.  Uitbaatsters  Marie  

Follebout  en  Lara  Haeck  nodigen  iedereen  uit  voor  een  avondje  

glamour  en  fun.  So  come  to  the  cabaret…

Hotsy Totsy Top 3

A tisket-‐ A tasket . Ella Fitzgerald Milord . Edith Piaf Marieke . Jacques Brel

Elien  De  Vos

TANK220.indd 17 28/04/10 11:32

OSTWandel de Karl-Marx-Allee af, om-ringd door zijn woonkazernes uit de voormalige DDR, en je begint je af te vragen of je eigenlijk niet in Rusland bent. Alexanderplatz was het bruisen-de centrum van het vroegere Oost-Ber-lijn en is nu nog steeds voor velen een vaste ontmoetingsplaats. Ondertussen sta je in de schaduw van de 368 meter hoge Fernsehturm die waakt over de stad en overal zichtbaar is. Dat beves-tigt nog maar eens hoe hoog dat ding eigenlijk wel is. Oost-Berlijn wist dui-delijk hoe het zijn buur moest impone-ren. Iedere stad die de naam hoofdstad waardig wil zijn heeft een belangrijke "aneerboulevard en de Berlijners doen dat op Unter Den Linden. Deze laan was en is de laan van de bourgeoisie en staat over een afstand van twee ki-lometer vol met zorgvuldig behouden klassieke gebouwen. Je vindt er onder andere het Duitse historisch museum dat eruitziet als een roze paleis, de staatsbibliotheek, één van de grootste operagebouwen ter wereld en de uni-versiteit. En als je wil weten waarom

het zo stil is in het kleine gebouw de Neue Wache moet je er zeker ook eens

een kijkje nemen. Verder vind je er een Starbucks (pauze) en op het balkon van het chique Hotel Adlon liet Mi-chael Jackson zaliger zijn derde baby uitwaaien.

WESTGa door de Brandenburger Tor en je bent in West-Berlijn. De sportievelin-gen mogen gerust het grootste park genaamd Tiergarten afjoggen, terwijl de fysiek minder bedeelden met hun hoofd omhoog mogen lopen, gapend naar de moderne glazen wolkenkrab-

bers op Potsdamer Platz. Daar voel je de energie van het nieuwe Duitsland pas echt. Voor !lmo!elen zou het een schande zijn niet in het Sony Center binnen te gaan dat het Filmmuseum herbergt met een schatkamer van een museumshop. Het hart van de shopaholics zal met-een een paar slagen sneller slaan bij het zien van de Kurfürstendamm en de Tauentzienstrasse waar winkels met slechts twee verdiepingen een minderheid vormen. Hou het beste voor het laatst en eindig in KaDeWe ofwel Kaufhaus des Westens. Als we u meedelen dat KaDeWe en Harrods uitvechten wie nu precies de grootste heeft, zegt dat genoeg zeker? Berlijn zou Berlijn niet zijn als het op het vlak van winkelen ook goedkoper en alter-natiever kan. Mede dankzij de voor-malige splitsing en hereniging van de stad heeft Berlijn een schat aan twee-dehandswinkels boordevol zaken die nu plots terug in de mode zijn. Vinyl-liefhebbers, u heeft uw Mekka gevon-den. En zij die op zoek is naar dat ene vintagekleedje of hij die die ene retro-platenspeler maar nergens vindt, zul-

 FOTO’S:  LOUIS  WAELKENS

18

Als  het  aantal  Starbucks  en  Dunkin’  Donuts  er  toe  

doet  om  hip  te  worden  bevonden  dan  kan  Berlijn  ze-­

ker  meetellen.  Wil  je  het  liever  minder  commercieel  

en  gehypt  dan  heb  je  keuze  genoeg  want  Kaffee  zum  mitnehmen  is  hier  al  lang  een  begrip.  Logisch  ook,  Berlijn  is  namelijk  verassend  en  vermoeiend.  

BERLIJNAmai  ,  wir  haben  es  nicht  gewusst!

TANK220.indd 18 28/04/10 11:32

len er mee terug keren uit Berlijn. Wil je liever de cultuurtoer op, dan kun je al-tijd naar de tientallen musea gaan waar je zowel de poort van Babylon als Andy Warhol kunt aanschouwen. Uitgaan en Berlijn gaan zeker ook samen. Het is de bakermat van de befaamde Love Parade en hun Paul Kalkbrenner had toch wel een hit bij ons te pakken. Nachtclubs als Steinhaus en Week End Club (op de vijftiende verdieping van een "atgebouw hoog boven Alexanderplatz) zijn een be-grip bij de grote dj’s. Voor wie het wat kalmer mag, is in de bars in de omgeving van de Hackescher Markt keuze genoeg uit cocktails aan een redelijke prijs in een hippe omgeving. Een sluitingsuur kent Berlijn niet dus sommige zaken zijn zelfs 24 uur open.

BERLIN  BLEIBT  DOCH  BERLINEn natuurlijk is er iets dat Berlijn moei-lijk kan verbergen. Sinds 1989 was het de grootste bouwput van Europa om zo van twee steden terug een geheel te ma-ken maar ook om het grauwe imago van zich af te werpen. Weg oorlogsverleden en alles wat daarna kwam? Het hele ge-doe zelf is al een tijd achter de rug maar de Berlijners verbergen het zeker niet. Je hebt de East Side Gallery, ofwel een res-terend 1300 meter stuk Mauer, veel meer dan zomaar een betonnen muur. Er zijn de witte kruisjes die verspreid staan over de stad, elk voor een dappere ziel die tevergeefs probeerde deze grens over te steken. Sinds 2005 is er een Holocaust-Mahnmal, bestaande uit 2711 beton-blokken, vreemd en tegelijk intrigerend. Het Joodse volk heeft zijn eigen museum gekregen en Bebelplatz herinnert aan de boekverbrandingen. In het Olym-piastadion werd Italië wereldkampioen voetbal 2006 en het oude luchthavenge-bouw Tempelhof behoort tot de grootste gebouwen van Europa. Beide zijn over-laden met stijlelementen van de nazi’s, hoewel de restanten van de bunker van hun leider veilig ondergronds verstopt zitten. De geschiedenis zal Berlijn nog lang wakker houden, maar voor veel landen met een geweten is deze stad een vooruitstrevende leermeester, altijd mee met zijn tijd.

Louis  Waelkens

HOE?Berlijn  heeft  uitstekend  openbaar  vervoer.  Alles  kun  je  vlot  bereik-en  met  de  bus  (H)  en  het  uitgebreide  metronetwerk  (U)  en  tram-netwerk  (S).  Koop  een  weekpas  en  u  kunt  zeven  dagen  lang  van  het  Berlijnse  openbaar  vervoer  gebruik  maken.Brussels  Airlines  vliegt  zeven  keer  per  dag  naar  BerlijnEasyjet  vliegt  twee  keer  per  dag  naar  BerlijnDe  hogesnelheidstrein  ICE  doet  er  een  kleine  7  uur  over  om  van  Brussel-Zuid  naar  Berlijn  te  rijden.

TIPS!Die   Hackeschen   H fe   (   U-Hackescher  Markt):   negen   gezellige  binnenplaatsen  elk  met  hun  kleine  caf s  en  originele  winkels.Gendarmenmarkt  (  U-Stadtmitte):  behoort  terecht  tot  de  mooiste  pleinen  van  Europa.Die  Garage  (U-Alexanderplatz):  grootste  tweedehandswinkel  van  Berlijn.Las  Cucarachas  (S-Oranienburgerstrasse):  cocktails  aan  3.5  euro.Ambulance  Bar  (S-Oranienburgerstrasse)  :  u  vraag  zij  mengen.  Pegasushostel   (U-Weberwiese):   ideale   slaapplaats   voor   als   je  met  vrienden  Berlijn  wilt  beleven.

REIZEN

19

TANK220.indd 19 28/04/10 11:32

In februari kwam de nieuwe plaat uit. Het was zeker niet jullie eerste studio-ervaring: jullie hebben al drie demo’s opgenomen, die steeds steviger en dansbaarder werden. Wat vind je

van het resultaat?Ian Clement (gitarist en zanger): “Ik vind dat onze cd perfect in de lijn ligt van ‘I Am Hell’, onze laatste demo. We hebben met opzet zolang mogelijk gewacht met het opnemen van een volledig album. In studio-werk moet je groeien en het duurt wel even vooraleer je je muziek he-lemaal volgens je eigen zin kunt ver-talen. Op een demo kun je de num-mers gewoon lukraak samengooien, een plaat moet toch een samenhan-gend verhaal vormen.”“We hebben geprobeerd ons geluid wat te verbreden. Voor het eerst hebben we ook akoestische num-mers opgenomen, en er doen ook een paar gastmuzikanten mee. Wolf (Wolfgang Vanwymeersch) van de Van Jets is een nummer komen meespelen, Jakob (Ampe) van The Germans is een lied komen inzin-gen. Eva Bruneel heeft ook nog cello

gespeeld. Op die manier hebben we wat meer diversiteit in ons geluid gebracht.”

DIKKE  LIEFDEToen jullie begonnen, zijn jullie heel snel al de studio ingedoken. Ging het zo goed met de bandleden?Clement: “Ja, dat klikte meteen. On-dertussen zijn we al eerder broers geworden dan collega-muzikanten. We zitten eigenlijk te veel bij el-kaar.” (lacht)“Sylvester (Vanborm, de drummer) kende ik al voor we begonnen. Hij speelde in een zachtere pop-rock-band en ik zag wel dat er meer in hem zat dan hij er voor die groep uithaalde. Toen ik hem vroeg om een echte rockband te beginnen, heeft hij er Dries (Hoof, de bassist) dan bijgetrokken. En ja, het is dikke liefde en vriendschap!”

Hoe schrijven jullie de nummers? Ben jij de frontman die met de ideeën af-komt?

Clement: “Ja, meestal heb ik wel een idee van waar ik naartoe wil met een nummer. Ik speel eigenlijk een soort van basgitaar. Mijn gitaarriffs zijn haast altijd baslijnen. Door die dan te bundelen met de basgitaar, vormen we samen een heel dicht geluid. Daarom is de bas ook heel belangrijk in onze muziek.”“Als ik dan zo’n riff heb, ga ik daar-mee naar het repetitielokaal en dan werken we samen een structuur uit. Meestal zitten Dries en Sylvester toch op dezelfde lijn als ik, en hoef ik zelfs niet te zeggen wat ik wil. In het begin repeteerden we soms vier keer per week, nu zijn we al goed op elkaar ingespeeld.”

MICROFOONPETJEIn september hebben jullie door de VS getoerd. Wat vond je daarvan?Clement: “Dat was vree wijs. We hebben er in kleine clubs gespeeld, een beetje zoals de Charlatan hier. En de Amerikanen waren altijd su-perenthousiast. Dat is wel een heel andere publiekservaring; we hebben

Ian Clement kan zijn bandleden niet meer missen

WE  ZITTEN  EIGENLIJK  TE  VEEL  BIJ  ELKAAR

De  Gentse  rockers  van  Wallace  Vanborn  brachten  onlangs  hun  eerste  album  

uit.  Denk  niet  dat  ze  onervaren  zijn:  hun  stevige  livereputatie  bracht  hen  al  

in  Londen  en  de  VS.  Zanger  en  gitarist  Ian  Clement  gunt  ons  een  blik  op  zijn  

afgelopen  jaar.  

INTERVIEW

20

TANK220.indd 20 28/04/10 11:32

er ook onze eerste moshpits gehad. Wat ik een beetje raar vond, want moshpits voor onze muziek…”“Er is een duidelijk verschil tus-sen een Amerikaans publiek en een Belgisch. Toen we pas terug waren, hadden we een optreden in een jeugdhuis in Grobbendonk. Er was heel veel volk, maar iedereen stond daar maar, een knikje is al veel. Na het optreden komen ze dan wel naar de cd vragen. Mensen zitten hier ge-woon anders in elkaar.”“In Seattle zijn we onze twee groot-ste fans tegengekomen. Ze hadden ons blijkbaar via het internet ont-dekt, en begonnen daar dolenthou-siast bootlegs te maken. Die ene had zelfs een speciaal petje gemaakt met een opnametoestel en twee micro-foontjes langs de zijkant, en zijne maat stond daar dan naast met een camera. Dat was wel vreemd.”

Jullie hebben er ook een duet opgeno-men met Trixie Whitley.Clement: “We kenden Trixie al van een paar festivals waar we samen gespeeld hebben. Ze was aan het op-

nemen in een studio in Hollywood, vlakbij de club waar we moesten spelen. Daar heeft ze ons uitgeno-digd om eens te komen kijken, en voor we het wisten, stonden we een nummer op te nemen met superpro-ducer Daniel Lanois. Die heeft U2 nog geproducet! En dat verliep al-lemaal heel spontaan.”

Terug naar huis nu. Wat vind je van de Gentse muziekscene op dit moment?Clement: “Ik ben momenteel enorm fan van Kaptain Korsakov, een luide trashy rockband. En Cloon, die zijn nu bezig met de opnames van hun plaat. Dat kan nog wel even duren.”“We hebben lang het gevoel ge-had dat wijzelf een beetje buiten de Gentse scene stonden. Er waren hier een paar bands uit Ninove, een redelijk incestueuze bedoening, zeg maar. We kenden die mannen wel van zien, maar echt veel contact was er niet.”“Nu we aangesloten zijn bij Devil In A Box, ons managementkantoor, is dat veranderd. We zitten onder an-dere samen met Waldorf en Amen

Ra, en nu hebben we wel dat gevoel van een broederschap. Dat voelt wel goed, om wat schouders te hebben om op te leunen. Kritiek is altijd goed voor zelfverbetering.”

PODIUMBEESTENWaar liggen jullie invloeden?Clement: “We hebben elk een beetje ons eigen departement. De bassist is veel bezig met elektronische muziek, hij is ook dj en draait vaak in clubs. De drummer is een enorme fan van funk en motown, en ik houd meer van singer-songwritermuziek. En dat komt dan samen in harde rock!”

Hebben jullie podiumvrees?Clement: “Ikzelf niet. De drummer heeft de vreemde gewoonte te kot-sen voor hij het podium op moet. Maar dat heeft volgens mij meer te maken met een opgepompt gevoel, dat je klaar bent om alles te geven. Onze bassist heeft daar dan weer totaal geen last van, die is een echt podiumbeest aan het worden!”

De  drummer  heeft  de  vreemde  gewoonte  te  kotsen  voor  hij  het  podium  op  moet

Stefan  Acke

21

TANK220.indd 21 28/04/10 11:32

22

De naziholocaust was net na de Twee-de Wereldoorlog (WO II) helemaal geen kwestie in de VS. “De Ameri-kaanse joodse elites ‘vergaten’ de nazi-holocaust omdat vanaf 1949 West-Duitsland een belangrijke naoorlogse bondgenoot van de vs was in de con-frontatie met de Sovjetunie (sic).” Lord Palmerson, premier van het Verenigd Koninkrijk in de 19e eeuw, wist al dat vrienden noch vijanden eeuwig zijn. Belangen wél. En het Amerikaanse belang na WO II was politieagent van de wereld worden. En dus zwegen de Joods-Amerikaanse elites. Tot de Zes-daagse Oorlog tussen Israël en onder andere Egypte en Syrië (1967). Israël verpletterde de Arabische troepen, die op dat moment in de Koude Oorlog een onafhankelijkere koers van de VS gingen varen. Toen besefte Amerika dat het Israël kon gebruiken als vooruitge-schoven post. Van dan af werden Israël en Amerika vrienden, dikke vrienden.

Toen de Amerikaanse Joodse belangen-groepen de economische waarde van Israël en de naziholocaust inzagen, was er geen houden meer aan. Dikbetaalde advocaten, gesteund door onder andere het Amerikaans Congres, spanden pro-cessen aan. Eerst tegen, niet echt ver-rassend, Duitsland. Na de Duitsers wa-ren de Zwitserse banken aan de beurt. Dat lukte nogal aardig: “…D’Amato (sprokkelde) in tien uur evenveel bijeen als wat mijn moeder ontving omdat zij

zes jaar onder de nazi-vervolging had geleden (sic)”. D’Amato is een voor-malig New Yorkse senator die holo-caustrechtzaken bemiddelde (voor zo’n 350 dollar per uur). Deze twee proces-sen waren slechts de aanloop naar het écht grote geld: Oost-Europa. De Ho-

locaustindustrie deinsde er niet voor terug om irreële terugbetalingen te eisen van onder andere Poolse en Wit-Russische boeren. Dat het gemiddelde maandinkomen in Wit-Rusland zo’n 100 dollar bedroeg, maakte niet uit.

Mocht al het geld dat de Holocaustin-dustrie ontving bij overlevenden van de naziholocaust terecht zijn gekomen, dan was er een stuk rechtvaardigheid geschied. Het misdadige is, dat dat absoluut niet het geval was. Verdra-gen over die herstelbetalingen wer-den schaamteloos geschonden om het geld vooral bij Joodse organisaties en Joodse leiders terecht te laten komen. Tel daarbij op dat de Holocaustindus-trie hallucinante rekensommen maakte om het aantal overlevenden van de ‘Ëndlosung’ op te schroeven (en daar-mee met ongeveer dezelfde cijfers staat te zwaaien als holocaustontkenners!).

Dan komt elk weldenkend mens bij een pijnlijke vraag uit. Wat is misdadi-ger: de naziholocaust of de exploitatie ervan?

Finkelstein jongleert niet met slogans: hij documenteert, haalt verschillende bronnen aan en trekt daaruit de - juiste - conclusies. “Voor de Holocaust-indus-trie vallen alle zaken die joden aangaan binnen een afzonderlijke, alles overtref-fende categorie: de ergste, de groot-ste… (sic)”

Zijn de holocaustmusea in de VS hypo-criet? Zouden musea voor de Ameri-kaanse zwarte slaven in Duitsland dat niet zijn? Heeft rabbijn Arnold Jacob Wolf het bij het rechte eind als hij zegt dat “het [mij] voorkomt dat de Holo-caust wordt verkocht, in plaats van dat er onderwijs over wordt gegeven”? Wie het antwoord daarop wil, rept zich nu naar de boekhandel.

NORMAN  FINKELSTEIN//‘De  Holocaust-industrie.  Bespiegelingen  over  de  exploitatie  

van  het  joodse  lijden.’

Norman   Finkelstein   wekt   hevige   reacties   op.   Israël  

verklaarde  hem  persona  non  grata.  Academici  prijzen  

hem  om  zijn  degelijke  wetenschappelijke  werk.  En  ex-­

treemrechtse   holocaustontkenners   dragen   hem,   niet  

geheel  naar  zijn  zin,  op  handen.  Want  Finkelstein  ontkent  de  Holocaust  

niet.    Hij  trapt  wel  ongenadig  in  het  kruis  van  de  Holocaustindustrie,  de  

oogappel  van  Israël,  de  VS  en  de  Joods-­Amerikaanse  elites.  Een  sprook-­

je  over  hoe  de  naziholocaust  de  Holocaust  met  hoofdletter  werd.

Norman   Finkelstein   -   ‘De   Holocaust-in-

dustrie.  Bespiegelingen  over  de  exploitatie  

van  het   joodse  lijden.’    7,50  bij  De  Kaft.  

Andere   boeken   van   Finkelstein   bij   Het  

Paard  van  Troje.

Simon  Demeulemeester

WAT  IS  MISDADIGER:  DE  NAZIHOLOCAUST  OF  DE  EXPLOITATIE  ERVAN?

CULTUUR

TANK220.indd 22 28/04/10 11:32

Matt o  –  Eerste  periode  (1914-1915)//Jean-Pierre  Gibrat

Wie denkt dat Pol Pot een grappige naam voor keukengerei zou kunnen zijn, moet dringend zijn neus eens in de boeken steken. Naast het feit dat hij als een tiran de Cambodjanen nauwelijks voedsel gunde onder zijn regime, heeft de man bitter weinig te maken met eten en koken. Een aanrader voor de leken onder ons is Zolang glasscherven drijven van Chanrithy Him.Het is haar aangrijpende getuigenis van hoe ze als klein meisje opgroeide in een wereld van tirannie. Haar verhaal begint in 1968 wanneer ze als vierjarige al in aanraking komt met oorlogsgeweld, iets wat haar voor de rest van haar leven zal tekenen. Doorheen het boek leg je mee haar zwerftocht af op de vlucht voor de com-munistische dreiging. Ondanks de pogingen van haar ouders om hun noodlot af te wenden, vallen ze in handen van de meedogenloze Rode Khmer. Haar belevenissen staan symbool voor het verhaal van zoveel andere Cambodjanen.

Him vertelt haar verhaal haast in dagboekvorm, met kleine details die haar als persoon tekenen. Op die manier word je ondergedompeld in de Cambodjaanse cultuur, die sterk verschilt van de onze. Er is een diep ontzag voor de ouderen en een sterk familiegevoel. Het is dan ook verbijsterend hoe de Rode Khmer die hele traditie met de grond gelijkmaakten. Het was hun poging om met het verleden te breken en dissidenten te kraken. Het resultaat was een hardvochtig regime dat alle grenzen van wreedheid overschreed. Elk houvast, elke traditie, elke herinnering aan vroeger werd hen afgenomen.Him schreef haar relaas neer als verwerkingsproces om haar verleden te kunnen aanvaarden. Het resultaat is er dan ook niet naast. Je krijgt een duidelijk beeld van hoe het leven was voor de slachtoffers van de Rode Khmer. Een sterk boek dat je onmogelijk koud kan laten.

//Chanrithy  Him

Zolang  glasscherven  drijven

23

Jean-Pierre Gibrat leverde met ‘Mattéo - Eerste periode (1914-1915)’ ni-ets minder dan een meesterwerk af. Mattéo woont met zijn moeder aan de Frans-Spaanse grens. Zijn anarchistische vader is al even dood, zijn moeder is niet bepaald aangenaam gezelschap. Wanneer de Eerste Wereldoorlog uit-breekt, trekt Mattéo zich aanvankelijk niets aan van de ultranationalistische oorlogspropaganda. Tot Juliette roet in het paci!stische eten gooit. Met haar praatjes over een Franse kerst in Berlijn, naait ze Mattéo op. Eenmaal Mattéo de ‘Groote Oorlog’ binnenstapt, breekt ook Gibrat los. Hij toont zich niet alleen een meesterlijke tekenaar, maar ook een ontzettend goede schrijver. De literaire gedachten van Mattéo zweven over de sublieme tekeningen. Je ruikt en proeft de loopgraven, je voelt de laatste stuiptrekkingen van het oude Europa. De

frustraties van de veteranen, het walgelijke klassensysteem dat rijkeluiszoontjes ver weg hield van het gevaar: Gibrat geeft een totaalbeeld van de toenmalige situatie. Dit stripverhaal kan zo het gros van de geschiedenisdocenten vervangen. Wie dol is op geschiedenis, literatuur en beeldende kunsten zal vingers te weinig hebben om af te likken, want ‘Mattéo’ heeft het allemaal. Alleen de prijs is wat minder, lees: 19,95 euro. Maar het is elke eurocent wel meer dan waard.

Simon  Demeulemeester

stri

pbo

ek

Elien  De  Vos

RECENSIE

TANK220.indd 23 28/04/10 11:32

Dat een optreden van Wallace Vanborn garant staat voor een spectaculair feest waar ge-headbangd én gedanst wordt, hoeven we een beetje Gentenaar niet meer te vertellen. De groep, die al meer dan vier jaar aan de weg timmert, heeft ondertussen een livereputatie opgebouwd waarvan andere bands spontaan in hun broek plassen. Toch was het wachten tot nu op hun debuutplaat. Heeft dat wachten geloond en rijzen hun geluidsmuren op cd even hoog als in de concertzaal?De plaat begint alleszins veelbelovend. Opener en tevens nieuwste single “Rover” geeft meteen het veelzijdige van het groepsgeluid weer. Wat feedback, wat hysterisch gelach en de trein is vertrokken: strakke riffs ondersteund door nog strakkere drums die zelfs de stijfste bankbediende zin doen krijgen om te dansen. Wat later volgt een tempowisseling

met een nu al typische Wallacebreak waarbij lekker geschreeuwd wordt. “Rite Hands” is een oudere liveklassieker, waar de fundamenten van drummer Sylvester Vanborms krachtige maar catchy stijl nog het meest zichtbaar zijn. Op die fundamenten wordt een prachtig paleis gebouwd in “Missile Lauch”, waarschijnlijk het meest dansbare nummer van de plaat. Hier smelten rock en elektronica perfect samen.Net als je denkt dat je het trucje een beetje doorhebt, word je totaal van je sokken geblazen met “Snails and Bones”, een zacht nummer met schitterende contrasten. Geholpen door Esther Lybeert (Mrs. Hyde), toont Ian Clement dat hij meer met zijn stem kan dan rocken. Daarna volgt wat vrolijke gekte, maar “Mourning Sickness” verdrinkt te veel in zijn Millionaire-invloed om echt te overtuigen. In “Genius Inside the Bear” gebeurt er wel iets met die invloed. Welkom terug, dansbaar gedreun en interessante breaks! Op het einde wordt de voorspelbaarheid alweer vermeden met “The Tower”, waarbij een dreigend basloopje alle ruimte laat aan een crescendo aan gitaren. De plaat eindigt met “Cowboy Panda’s Re-venge”: zwaar Kyussgebrom met een kruidige saus.Wallace Vanborn levert hier een erg veelbelovend debuut af. Het album is gelukkig niet gladgepolijst, zodat hun ruwe essentie ook op cd bewaard blijft. Naast overdonderen schept deze plaat torenhoge verwachtingen voor de opvolger. Clem-ent, Hoof en Vanborm: u weze gewaarschuwd!

Free  Blank  Shots

IN  PIECES//Tim  Etchells  &  Fumiyo  Ikeda

muz

iek

podi

um

Stefan  Acke

Julie  Herreman

24

In Pieces is het nieuwste project van de Britse regisseur Tim Etchells, dat nu in het Gents kunstencentrum Campo loopt. Naast regisseren schrijft Etchells ook romans en leidt hij het Brits theatergezelschap Forced Entertainment. In samenwerking met de Japanse Fumiyo Ikeda heeft deze artistieke duizendpoot een theatermonoloog op poten gezet.De monoloog wordt vooral in het Engels gebracht, afgewisseld met korte stukjes Ja-pans. Ikeda danst en praat heel de performance aan elkaar. De opvoering brengt geen echt verhaal. Het is eerder een aaneenschakeling van ellenlange lijstjes met opsom-mingen van persoonlijke ergernissen, emoties en verlangens. Haar dans en mimiek geven haar gevoelens weer bij elk van deze herinneringen. Zo vindt ze wel honderd

verschillende manieren om het simpele woord “yes” in beelden om te zetten. Het decor is, op een stevige muur en een gammele stoel na, volledig kaal. Die keuze is bewust gemaakt om de fan-tasie van het publiek te laten botvieren. Er is ook geen sprake van een podium. De eerste rij toeschouwers wordt met haar neus op het schouwspel gedrukt en zelfs op een ongemakkelijke wijze mee in het tafereel gezogen. De vertoning heeft haar hoge en lage pieken. Eerst ben je nieuwsgierig door haar excentrieke dansstijl, maar dan verslapt je aandacht door de eindeloze opsommingen. Ook tijdens de scènes waar Ikeda Japans spreekt, moet je opletten dat je niet indommelt. Plots word je weer wakker geschud door haar grenzeloos gejank of haar aanste-kelijke lachbui. Naar het einde toe heb je het wel gehad. Al bij al, een masterpiece kun je het zeker niet noemen.

//Wallace  Vanborn

TANK220.indd 24 28/04/10 11:32

RECENSIE

25

Vorig jaar mocht de Duitse powermetalband Helloween 25 kaarsjes uitblazen. Speciaal voor die verjaardag kwam de band op het idee om enkele klassiekers op een nieuwe cd te zetten. Niet zomaar, maar in samenwerking met het Prague Symphony Orchestra. Dat resulteerde in een half geslaagd album, “Unarmed - Best of 25th Anniversary”. Het concept van het album is vrij origineel: metal en klassiek gemixt. Niet door de intro’s in klassiek te brengen en de rest in metal, maar door simultaan te spelen.Het resultaat: vooral de tragere nummers zoals “If I Could Fly” en “Where The Rain Grows” zijn zeer goed uitgevoerd. De Praagse begeleiding zorgt ervoor dat die nummers zelfs exo-tisch klinken. Voor zij die Mambo Kurt kennen; de muziek valt nog het meest met “zijn” werk te vergelijken. Het summum van het album is de “Keeper’s Trilogy”, een zeventien minuten durende medley van “Halloween”, “Keeper of The Seven Keys” en “King for a

1.000 Years”.Helaas gaat Unarmed met de snellere nummers de mist in. “Eagle Fly Free” en “Future World” klinken nu eenmaal het best met wat gitaarwerk en niet met een orkest van 70 personen op de achtergrond. Snel gitaarwerk is de enige toetssteen van powermetal.Dit album is een aanrader voor de mensen die eens iets nieuws willen horen. Het past perfect bij een rustig avondje naar de hemel kijken. Of bij mensen die te lui of te gierig zijn om naar een schouwburg te trekken voor een opera.Wie echter dacht dat dit album gewoon een compilatie van Helloweens beste nummers was, opgenomen in betere kwali-teit, komt bedrogen uit. Zij zoeken misschien beter naar een origineel album.

Wij van TANK zijn niet snel onder de indruk. Oog in oog staan met de grootste levende ro-manschrijver van dit tijdperk echter, blaast ons van de sokken. Dinsdag 16 maart was John Irving te gast in de Vooruit. Irving schreef een fenomenaal oeuvre samen, waarvan enkele toppers ver!lmd werden (onder andere ‘The World According To Garp’ en ‘The Cider House Rules’). Met ‘A Prayer For Owen Meany’ schreef hij zichzelf de eeuwigheid in. Was deze man dood, wij ontkenden het! VRT-journaliste Greet Op De Beeck interviewde de Amerikaanse auteur over zijn nieuwste boek ‘Last Night In Twisted River’. ‘s Mans antwoorden leken wel miniatuurversies van zijn boeken: traagzaam opgebouwd, sublieme humor en doordesemd met scherpe analyses van de mallemolen die onze samenleving soms is. Zo heeft hij het niet voor de te snelle journa-listiek, die “zich een mening vormt zonder te weten waar het over gaat”. Op De Beeck viel soms wat te licht uit om hiermee om te gaan. Ze hield zich bijna krampachtig aan haar vragen en liet weinig ruimte om door te gaan. Een man van dat kaliber moet je vrijer laten. Voor het interview las Gilda De Bal voor: de prikkelende verwekking van Garp was een mooie opener. De grootmeester zelf las een fragment uit zijn nieuwste boek. Patrick Riguelle

tokkelde Johhny Cash en Bob Dylan op zijn gitaar als afsluiter. De absolute klap op de vuurpijl was de signeersessie. Vlak voor de man staan die je met zijn geschrijf al van ontelbare uren nachtrust beroofde en je je eigen irrelevantie als schrijver doet inzien: het doet wat met een jong, ambitieus mens.

//Helloween

Unarmed  -  Best  of  25th  Anniversary

John  Irving  in  Vooruit

Simon  Demeulemeester

Tiemen  De  Temmerman

TANK220.indd 25 28/04/10 11:32

26

Waarom heb je besloten net dit onderw-erp te onderzoeken?Robin De Muyt: “Ik wil sportjournal-ist worden, sport is dus het thema dat mij altijd aanspreekt. Als je iets wilt onderzoeken in de sport, kom je al snel bij doping uit. Dat is een van de eerste zaken waar je aan denkt, samen met gokschandalen en zo.”

Had je van tevoren een idee wat het onderzoek zou opleveren? De Muyt: “Nee, helemaal niet. Maar tegenwoordig zie je bij de profs dat er enorm veel controle is, maar toch loopt er nog regelmatig iemand tegen de lamp. Dan denk ik: zijn die renners dan zo dom dat ze doping blijven ne-men als ze toch betrapt zullen worden bij de profs, of zijn ze het zodanig gewend van bij de jeugd? Daarom wou ik er een onderzoek naar doen. Het is nochtans geen drama. Het is bij de jeugd al zo: hoe beter je bent, hoe meer je gecontroleerd wordt. Pro-frenner worden op doping, de kans is nihil, maar toch zijn er al die bij de jeugd tot op het randje gaan, door bi-jvoorbeeld te trainen op Rilatine. Veel jongeren van 16, 17 jaar experimen-teren daarmee. Jongeren moeten niet vertrouwd zijn met pillen nemen.”

Hoe heb je het onderzoek in de praktijk gedaan?De Muyt: “In de categorieën die wij onderzocht hebben, de nieuwelingen, de junioren en de beloften, zijn er ruim

800 tot 900 renners actief. Wij hebben er daarvan ongeveer 600 à 700 ge-maild en 300 antwoorden gekregen. We kwamen uit op meer dan 90 pro-cent die meer controles wou, dus dat is een signaal uit een peloton dat je niet kan negeren. Meer dan één op de tien renners had al rechtstreeks of onre-chtstreeks doping aangeboden gekre-gen. Het gaat dus wel in het peloton om, vaak via ex-profs en mensen die vroeger al in opspraak zijn gekomen.”

Journalistiek is een richting met veel deadlines en veel schoolwerk. Was het niet te zwaar om dat te combineren met jullie onderzoek? De Muyt: “Ik denk dat dat goed te doen is. De richting is arbeidsintensief, maar we mogen het niet overschat-ten. Wij waren elke woensdag thuis, we zijn in het weekend thuis en de opdrachten vallen goed mee. Er zijn misschien twee opdrachten voor Jour-nalistieke Technieken. Het was ook iets is waarin ik geïnteresseerd ben, waarin ik me kon vastbijten. Want ik denk, echt zonder overdrijven, dat ik daar honderden uren aan bezig ge-weest ben. Ik was daar constant mee bezig, iedere dag eigenlijk. Ik heb ook de meeste interviews gedaan, bijvoor-beeld met wielercommentator José de Cauwer en Hans Cooman, dokter van de Vlaamse Gemeenschap. Ik heb het uiteindelijke artikel ook helemaal al-leen geschreven, wel gebaseerd op ons eerste gezamenlijke artikel.”

Marleen Teugels, die het vak Onder-zoeksjournalistiek geeft, is zelf onder-zoeksjournaliste. Ze heeft al een aantal spraakmakende onderzoeken op haar naam staan, onder andere voor Knack. Heb je haar expertise kunnen gebrui-ken?De Muyt: “Zij heeft vooral geholpen bij het uitschrijven. De eerste versie, die we deels gezamenlijk hadden uit-geschreven, hing niet samen. Ik had die eerst aan haar voorgelegd en aan het Nieuwsblad doorgespeeld. Zij heeft die, samen met Karen De Becker (docente Journalistieke Technieken in eerste jaar, nvdr) herwerkt. mevrouw Teugels heeft naar het journalistieke, inhoudelijke gekeken en mevrouw De Becker naar taalfouten. Tijdens het onderzoek zelf vind ik dat ze niet zo veel heeft geholpen, maar het is ook haar domein niet, natuurlijk.”

Een vraag die op ieders lippen brandt: word je betaald voor de publicatie? De Muyt: “Ja, normaal gezien wel, want mevrouw Teugels heeft daar sterk op aangedrongen bij haar eerste onderhandeling bij Het Nieuwsblad. Ze wou een vermelding dat het van de van studenten van de Arteveldehoges-chool kwam en dat we een vergoeding kregen. De grootte van het bedrag kan ik niet inschatten, maar dat is ook niet het belangrijkste. Normaal is de publi-catie voor een van de volgende weken, hoop ik toch.”

Robin De Muyt, student journalistiek, schreef een onderzoek uit voor het Nieuwsblad

Robin  De  Muyt  (20)  is  een  tweedejaarsstudent  journalis-­

tiek  aan  de  Arteveldehogeschool.  In  het  kader  van  het  vak  

onderzoeksjournalistiek  voerde  hij  met  twee  medestuden-­

ten  eind  2009,  begin  2010  een  onderzoek  naar  dopingge-­

bruik  bij  wielrenners  in  de  jeugdcategorieën.  TANK  vroeg  

De  Muyt  hoe  het  project  tot  stand  kwam.  

Ik  ben  er  echt  honderden    uren  aan  bezig  geweest

Haitse  Nelis

SPORT

TANK220.indd 26 28/04/10 11:32

Met de geneugten van volleybal en zaalvoetbal reeds genoeglijk ver-trouwd, zocht ik nieuwe horizonten op in de wereld van taebo. Die uit de Verenigde Staten overgewaaide !tnes-shype is een mengeling van de vecht-sport taekwondo en aerobics. Ik had er in het verleden al een korte peri-ode karate opzitten, dus kon taebo nooit een probleem zijn. Met de !ets op een druilerige maandagavond dan naar de Arteveldesporthal in de Sint-Lievenspoortstraat afgezakt. In mijn onstuitbare enthousiasme was ik als eerste ter plekke, maar geleidelijk be-gonnen de andere sportadepten toe te stromen. Als eerste de instructeur, daarna steeds meer groepjes vrouwen. Een verlegen jongen als uw reporter had nog graag enige geslachtsgenoten aan zijn zijde gehad naast al dat fe-minien geweld, maar dat was buiten de waard gerekend. Na de kleedkamer

binnengeglipt te zijn tussen een zee van borsten en ander vlees – stel er u bij voor wat u wenst – was ik zo klaar als ik kon zijn voor een uur taebo. Tus-sen meer dan zestig vrouwen – die in lengte varieerden van 1,50 m tot 1,75 m en in leeftijd van 18 tot 21 – voel-de onze man met zijn 1.95 m en zijn leeftijd variërend van 18 tot plus on-eindig zich als Gargamel in Smurfen-land. Na een uur intensief dansen met jabs, cross punches en sidekicks, die Gargamel uitvoerde als een ritmisch gehandicapte orang-oetan naast zes-tig prima ballerina’s en tien minuten cardio-oefeningen als toemaatje, was uw reporter op. Maar probeer het, al is het maar voor het vrouwelijk schoon.Toen ik later die week rust moest vin-den , besloot ik mijn wekelijkse vol-leybal links te laten liggen voor een avondje yoga – ja, yoga. In het So-voartehuis in de Kortrijksepoortstraat

stond een vijftal jonge deernes voor een gesloten deur. Blijkbaar had de yoga-instructrice thuis al zoveel rust gevonden dat ze in slaap gevallen was.

27

Ik  ben  er  echt  honderden    uren  aan  bezig  geweest

Gargamel  in  Smurfenland

Mens  sana  in  corpore  sano  of  een  gezonde  geest  in  een  gezond  lichaam.  Zelfs  de  Romeinen  wisten  al  dat  sport  een  belangrijke  aanvulling  was  op  intellectu-­

ele  arbeid.  Voor  studenten  aan  de  Arteveldehogeschool,  die  dag  in  dag  uit  hun  

geest  trainen,  is  het  dus  belangrijk  een  Adonis-­,  respectievelijk  Venuslichaam  

te  voorzien  voor  hun  aanzienlijke  brein.  SovoArte,  de  vzw  die  de  studenten  

voorziet   van  onder  andere  cultuur  en  sport,  presenteert  daarom  een  weke-­

lijkse  waaier  aan  sportactiviteiten  voor  Arteveldianen.  Uw  reporter  struinde,  

sportzak  stevig  om  de  schouder  gegord,  van  sporthal  naar  sporthal  en  kwam  

terug  met  bezwete  shorts  en  stijve  spieren.  

Lijken   yoga   of   taebo   je   wel   wat?   Of  zeggen   volleybal,   zaalvoetbal,   street-dance  of  badminton  je  meer?  Je  vindt  de   volledige   sportkalender   op   http://www.studioo.be/files/sportfolder_STUDIOO_2009_2010.pdf

De  sportkaart  kun   je  kopen  bij  Sovo-Arte   op   de   campus   Kantienberg   (op  de  eerste  verdieping  op  het  einde  van  de  gang).  Ze  kost  vijftien  euro  voor  een  jaar  of  tien  euro  voor  een  semester.

Haitse  Nelis

TANK220.indd 27 28/04/10 11:32

28

SovoArte was het brein en de kuiten achter de ‘Trappenloop’ van 1 april. Cardiovasculair in-derdaad een uitstekende grap. De 32 deelnemers raasden elk om beurt de tien verdiepingen van onze toren op. Studente Vroedkunde Lore De Meutter dacht dat er een spoedbevalling was op het tiende en kreeg aldus geheel terecht de gouden plak bij de dames (1 minuut en 11 seconden). Journalistiekstudent Simon Demeulemeester (42 seconden) won bij de heren. Voor de aardigheid geven we u ook de best presterende lectoren mee: Carine Patfoort verdedigde met 1 minuut 14 de eer van Bedrijfskunde. Wouter Willaert bewees met 47 seconden dat bij Journalistiek de gezonde geesten in een gezond lichaam in bulk rondlopen. De winnaars kregen een waardebon van 25 euro bij A.S. Adventure. De ultieme beloning zou een eervolle vermelding zijn. Liefst op een bronzen plaat in de trappenhal: zo ligt de weg naar een mooie traditie helemaal open. Behalve de sfeer op de Kantienberg, wou SovoArte met deze Trappenloop het fysieke bewustzijn van de Arteveldestu-denten opvijzelen. De Trappenloop was een sluitstuk van twee weken werken rond gezondheid, met een Gezond Ontbijt en een ‘Veggiedonderdag’.

Enverder…Verder blijft de redactie erbij dat de Jamaïcaanse scheids Peter Prendergast nog steeds gestraft moet worden. Voor wie in 2002 te jong was om de grootste scheidsrechterlijke dwaling ooit te beseffen of het verdong: Prendergast "oot op het WK 2002 in Zuid-Korea en Japan een geldig doelpunt van Marc Wilmots af. Vlak voor de rust. Tegen Brazilië. Inderdaad, we hadden de Wereld-beker zo goed als vast: enkel Engeland, Turkije en Duitsland moesten we nog afdrogen. Een eitje. Het zou dan ook niet meer dan normaal zijn dat de FIFA Prendergast alsnog, met pek en veren overladen, naar de vrouwencompetitie verbant.

SportKortNa de examens en de vele buizen, voor de één al meer dan voor de ander, besloot een groepje journalisten in spe om begin maart de spieren los te gooien op het minivoetbaltoernooi van de As-sociatie Universiteit Gent. Dat werd georganiseerd door de Universiteit Gent voor universiteitsstu-denten, voor de Hogeschool Gent, Hogeschool West-Vlaanderen én de Arteveldehogeschool. Met haar bijna 60.000 studenten moest dat wel een inslaand succes worden. Maar dat was buiten de waard gerekend. Bij de bevestigingsmail bleek dat er waren ingeschreven… 4 ploegen. Op 60.000 studenten? Zuipen en smoren ja, maar eens buitenkomen om te sporten, ho maar. De delegatie van de journalisten ging toch maar haar eer verdedigen, met wisselend succes. De eerste match werd verloren met 4-0 van de ploeg met de welluidende naam ‘The Players’, de tweede met 8-1 verloren van de Vlaamse Economische Kring – ja, dat zijn die mannen die later met uw zuurver-diende spaarcentjes dubieuze aandelen in Peruviaanse babykomkommers gaan kopen -, de derde glorieus gewonnen met 4-1 van een stel West-Vlamingen die zich “De Smeerkoaskes” noemden. Van diezelfde plattekazen werd dan uiteindelijk verloren in de match voor de derde plaats. De journalisten eindigden dus net naast het podium… Haitse  Nelis    

Simon  Demeulemeester

Minivoetbal

Trappenloop

Simon  Demeulemeester

TANK220.indd 28 28/04/10 11:32

Het is zondag. Jan zit op de grond en kijkt rond zich. Zijn soortgenoten knikken en mompelen. Hij bijt een stuk uit een rauwe aardappel, slaakt een onverstaanbare kreet naar zijn vrienden en baant zich een weg naar de dichtstbijzijnde ri-vier. In die waterloop wast hij zich en denkt hij immer aan morgen. Jan is West-Vlaming. En op maandag trekken die in een kudde naar het Oosten. Naar een magische plek genaamd Gent, waar men in huizen woont en kledij draagt.

De West-Vlaming kan omschreven worden als een humanoïde diersoort met een primitieve taal. Ze leven vooral in kuddes en het enige kle-dingstuk dat ze dragen is een soort van oerlelijke blauwzwarte sjaal. De wij#es kunnen worden herkend aan de iets lichtere snor. De nauwste verwant van de West-Vlaming is de dwergchim-pansee (Pan paniscus).

De taal is wat hen onderscheidt van andere mensachtigen. Wetenschappers en linguïsten hebben na tien jaar onderzoek ondervonden dat het dier een soort grammatica hee! ontwikkeld, weliswaar slecht vervoegd. Ze proberen via hun kreten en gemompel ook met buitenstaanders te communiceren, in de hoop dat iemand hen be-grijpt. Dat is dan helaas wel zonder resultaat.

De West-Vlaming is een dagdier. Hoewel som-mige exemplaren ‘s nachts op zoek gaan naar drinkplaatsen, zijn ze vooral overdag te spotten in het straatbeeld. In Gent leven West-Vlaming

en mens naast elkaar in vrede.

Qua dieet is het voor de West-Vlaming zeer simpel. Een maaltijd moet voor 75% bestaan uit aardappel en varkensvlees. Is dit quotum niet be-haald, dan krijst het reutje naar zijn wuf (bena-ming voor de vrouwelijke variant) en is de avond verpest. Hoewel de media soms anders berich-ten, is dit zoogdier geen bedreigde soort. Een wij#e werpt gemiddeld maar 1 pup per zwanger-schap, maar kan dat verschillende keren herha-len in haar levensloop.

De beweegreden van deze diersoort is voor ons, mensen, nog vrij onduidelijk. De chaos en on-verstaanbare kreten die bij menige rituelen naar boven komen, maken het de onderzoekers en wetenschappers moeilijk om duidelijkheid te scheppen omtrent de gedragspsychologie van het dier. Het dier zou een verhoogd adrenali-nepeil en verhoogde hartslag vertonen wanneer geconfronteerd met een a$evering van FC De Kampioenen.

Het Gentse stadsbestuur hoopt in 2014 een re-servaat te openen aan de rand van de stad. Daar kan het dier leven zonder het risico te lopen door een auto omver te worden gereden . Ook complexe structuren zoals eenrichtingsverkeer en zelfs muziek schrikken de West-Vlaming af. Daar zouden ze in het reservaat niet meer aan blootgesteld worden.

OPINIE&SATIRE

M%&'()*(%'++&'v/d

H!"! W#$%&'(")*+$: ##, $%+-)#

Yves  Masscho

29

TANK220.indd 29 28/04/10 11:32

30

Een leeg document. Zo wordt België het best omschreven. Popu-listische beloftes die enkel qua vormgeving enige inhoud hebben, leiden nu tot een ongekende catastrofe. De gladde wegen zoals we die kenden zijn al lang verleden tijd. Vandaag is België een grote put. En alle wegen leiden naar die bepaalde put. Nu hebben we de wegen meer dan ooit nodig, zeker nu we onze kleine kleuter twin-tig kilometer verder naar school moeten voeren . Lieve ouders, in deze tijden heeft Smetvrees een totaal andere betekenis gekregen. België is dan ook een ketting van beloften en mislukkingen. Wat goed was, wordt slecht en wat slecht was, gaat nog slechter. Eti-enne Schouppe spreekt over het Belgische surrealisme. Hij heeft gelijk, maar hij vergeet een klein detail. Hij is een van de trendset-ters van die postmodernistische stroming. Na een lange loopbaan bij de Belgische spoorwegen heeft hij geen systeem gerealiseerd dat de reizigers moet beschermen tegen eventuele reële ongeval-len. Boer de Clerck heeft nog geen enkele gevangenispoort beveil-igd met een dubbel slot. Hoe lang duurt het voor zijn eigen deur ingetrapt wordt? België heeft een van de betere onderwijssystemen. Eindelijk iets om !er over te zijn. Verkeerd. Deze opportuniteit zou niet Belgisch zijn mocht men deze ook niet laten slabakken. De ketting is nog maar net rond of er duikt een nieuw probleem op. Het paard van Kris Peeters neemt de macht. Laat Lieten niet steigeren of de re-gering valt. In dat geval zullen 279 mensen blijven liggen, totaal gebroken, van heup tot hart. Een tragedie van jewelste, met in de hoofdrol de Belgische surrealisten après-la-lettre. Een moeilijk te vatten verhaal, dat zelfs David Lynch overstijgt.

De hele wereld verandert vanaf 21 maart. Mensen worden opeens een pak vriendelijker, staan al eens vaker hun plaats op de bus af aan een oude, sympathieke dame, en gaan ter-rasjes doen om mooie mensen te lokaliseren, en alvast hun X-rayvision te oefenen voor in de zomer. Opeens is de Graslei ook weer een hotspot voor de zogeheten hipsters onder ons, die graag van de gelegenheid gebruik maken om hun Ray Ban en hun sjaal met !ftiesmotief nog eens boven te halen. Een gezonde mix van totaal verschillende decennia, een apart stijlge-voel, en behoorlijk wat nood aan een publiek (bescheidenheid is so last season, we komen er in de lente gewoon voor uit dat starende blik-ken soms wel !jn zijn). Persoonlijk vind ik dat de grote groep hipsters best wel een meerwaarde kan betekenen voor Moeder Artevelde. Ze bekijken de dingen vaak eens vanuit een ander perspectief. Een boeiend

antropologisch fenomeen. Even interessant en opvallend, zij het iets minder aangenaam om naar te kijken, zijn de jongelingen die er in de loop der jaren van overtuigd zijn geraakt dat korte rokjes helemaal niet hoerig zijn, en voor iedereen zijn weggelegd. Want dat is dus niet zo. Het is een "agrante leugen, gelanceerd door tijdschriften die politiek correct willen zijn door te beweren dat iedereen zomaar met alles weg kan komen. Opnieuw: dat is dus niet zo. Soms moet je gewoon eens in de spiegel kijken en zien wat er is, niet wat je wilt dat er in de plaats komt. Iedereen is mooi, alleen lukt het niet om andere mensen daarvan te overtuigen als je je minst sterke punten het hardst gaat benadruk-ken. Dus doe eens gek en ga voor een wat lan-gere rok, of een kleedje dat de nadruk niet legt op het minst mooie deel van je benen. In your face, trends en sociale conventies! Wij, vrouwen van Artevelde, mogen dat zeggen. Omdat we de mooiste zijn van heel Gent, en gewoon, omdat

colu

mn

Hoer-a,  lente!

Pieter-Jan  Leupe

Charlotte  Doolaege

COLUMN

Smetvrees

alles kan als het weer lente wordt.

TANK220.indd 30 28/04/10 11:32

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TANK220.indd 31 28/04/10 11:32

TANK  STEEKT  DE  HAND  UIT

Genoten,  maar  toch  overtuigd  dat  je  het  beter  kan?

Snedig  pennetje?  Hoofd  vol  ideeën?

Treed   dan   in   de   schijnwerpers   en   schrijf   jezelf   de  

Arteveldegeschiedenis  in

Contacteer  de  redactie  via  Tank.Artevelde@gmail.com  en  misschien  adopteren  we  je

TANK220.indd 32 28/04/10 20:46

TANK  STEEKT  DE  HAND  UITGenoten,  maar  toch  overtuigd  dat  je  het  beter  kan?

Snedig  pennetje?  Hoofd  vol  ideeën?Treed   dan   in   de   schijnwerpers   en   schrijf   jezelf   de  

Arteveldegeschiedenis  in

Contacteer  de  redactie  via  Tank.Artevelde@gmail.com  en  misschien  adopteren  we  je

TANK220.indd 32 28/04/10 11:33