NIEUWS 19NL

zaterdag 20 mei 2017

INZAMELING RONALD MCDONALD HUIZEN

Jeroen Schmale

Ze was de eerste babyvan het jaar, voor hetMedisch CentrumLeeuwarden. Geborenom 05.30 uur in deochtend van 1 januari2016. Helemaal nie-

mand die in die nieuwjaarsnacht konbevroeden dat juist om het eerstewonder van het jaar de grootste zor-gen zouden ontstaan.

Sophie Badal (1) straalt, rent, lacht,kirt, ontwapent, klautert en springt.Grote zus Lisa (3) geeft haar het enena het andere zoentje op haar ge-zicht, maar ze is wel voorzichtig methet slangetje dat de sondevoedingnaar Sophies neus brengt.

Hun ouders Soerish (39) en Kirsten(36) bekijken het tafereel vertederd.Wijzend op Sophie, die kraaiend vanplezier achter haar zus aangaat, zegtKirsten: ,,Je hoort wel dat kinderendie zo ziek zijn de eerste maanden naeen levertransplantatie de verlorentijd inhalen. Ze doen alles vol over-gave.’’

De pasgeboren Sophie zag wat geelen haar ontlasting juist wit. Een hiel-prik leverde geen verontrustende re-sultaten op. In het laboratorium waseen fout gemaakt, bleek later. Hetmeisje kampte met een groot pro-bleem: van de lever naar haar darmenzat geen galweg.

Wat volgt is een huiveringwek-kend verhaal vol ziekenhuisopnames,dertien operaties – waaronder eenlevertransplantatie dankzij een ach-ternicht die een deel van haar lever afwilde staan –, en een oneindige reeksecho’s, scans, narcoses, medicatie eninfusen. Soerish: ,,Als ze Sophie numoeten prikken strekt ze zelf haarlinkerarm en wijst ze de ader aanwaar de naald in komt. Ze weet nietbeter.’’

De problemen zijn allerminstvoorbij. In haar lymfeklieren is eengezwel ontdekt. Goedaardig, maardat maakt voor de taaie behandelingniets uit. De problemen met de gal-wegen zijn nog altijd groot, eennieuwe levertransplantatie lijkt on-vermijdelijk.

Het bestaan van het gezin in dezenieuwbouwwoning in Leeuwardenis, zoals ze het zelf omschrijven, ‘opdrijfzand gekomen’. Zo’n beetje allezekerheden zijn weggevallen. Hij,werkzaam in de bankwereld, wist aldat hij na de geboorte van Sophie opzoek moest naar een nieuwe baan,solliciteert zich suf, maar nog zondersucces. Kirsten werkte als recruiter,maar raakte in de maanden na haartweede bevalling haar baan kwijt.

VriendschappenNu gaan ze geld inzamelen. Niet voorzichzelf (‘wij komen echt wel weeraan het werk’), niet voor toekomstigebehandelingen van Sophie (‘dat is nuniet nodig’), maar voor de RonaldMcDonald Huizen bij de grote zie-kenhuizen, waar gezinsleden van pa-tiëntjes verblijven.

Met een team van familieleden envrienden fietst Soerish eind juni 500kilometer. Deze ‘HomeRide’ voertlangs Ronald McDonald Huizen doorheel Nederland. Het is een estafette-tocht, maar Sophies vader wil probe-ren het hele traject zelf te fietsen, alsaanvoerder van team Love2Ride4 -Sophie.

Daarnaast wordt volgende zaterdagmet foodtrucks, springkussens, lote-rijen en een optreden van Syb vander Ploeg voor hetzelfde doel geld in-gezameld in winkelgebied DeSchrans in Leeuwarden. Ook is eensms-actie op poten gezet: wie ‘So-phie’ naar 4411 sms’t, steunt hetgoede doel met 2 euro. Soerish: ,,Wewillen iets terugdoen, want het is zobelangrijk dat die huizen er zijn.’’

Sophie heeft bijna de helft van haarleventje in het academische UMCGin Groningen doorgebracht; de restvan het gezin Badal ‘woonde’ diemaanden in het naastgelegen RonaldMcDonald Huis. Soerish: ,,Dit klinktgek, maar we hebben daar ook mooietijden meegemaakt envriendschappenvoor het levengesloten metandere ‘be-woners’.’’ Kirsten:,,Het mooi-ste is dat jedie mensen

niets hoeft uit te leggen. We pratenover alles met elkaar, behalve overonze zieke kinderen. Even ontspan-nen, een klein beetje loslaten ensoms zelfs even lol hebben met el-kaar. In zo’n huis begrijpen deandere ouders en vrijwilligers datheel goed van elkaar. Dat is zo be-langrijk: als we op pad zijn, alleen ofmet het gezin en je komt een be-kende tegen, dan is vaak de eerstevraag: ‘hoe gaat het met Sophie?’. Ditvinden wij de lastigste vraag om tebeantwoorden.’’

Soerish: ,,Sophie doet het goed,maar in haar lijfje is het nog nietgoed. Maar om te zeggen dat hetslecht gaat, doet haar geen eer aan.”

VolleyballenKirsten: ,,Daarnaast zijn onze uitjeszo zeldzaam dat het niet prettig is omdan nog constant alles uit te moetenleggen. We willen dan ook even ont-spannen. Sinds een tijdje ben ik weergaan volleyballen. Dat is een uurtjedat ik echt voor mezelf heb. Ik hoefhet dan even niet over Sophie te

hebben.’’Sophie loopt rood aan als zede bank probeert te be-klimmen. Ze komt net 2, 3centimeter tekort, maarhet moet en zal lukken.Als ze boven is lacht ze.Nee, ze straalt. Ze leeft,vol overgave.

Sophie is erg ziek, maarstraalt, rent, kirt en springt Sophie (1) lag de helft van haar leventje in hetziekenhuis. Haar ouders halen geld op voor RonaldMcDonald Huizen, waar ze veel logeerden. ,,Heel gek,maar daar hebben we mooie tijden meegemaakt.’’

Sophie doet hetgoed, maar inhaar lijfje is hetnog niet goed—Soerish Badal

� Kirsten en Soerish met hun kinderen Sophieen Lisa. FOTO CATRINUS VAN DER VEEN