22 DeMorgen.MAANDAG 24/10/2016DM.cult

‘Callboys’-fan vindt Jay Vleugels-munt aan VlooybergtorenHet was een mooi moment:Randy Paret die in de laatsteaflevering van Callboys debefaamde munt van JayVleugels van de Vlooyberg torengooide. Maar wie denkt dat demunt enkel in de tv-reeks van detoren werd gegooid en ernamooi werd opgeruimd, heeft hetmis: trouwe fan KasperTaeymans trok na de afleveringgewapend met een metaal -detector richting Tielt-Winge.En met succes.

“Ik was er zeker van dat demunt er nog zou liggen. Het feitdat Jan Eelen in het verleden alfictie met non-fictie combi-neerde, overtuigde mij nogmeer”, schrijft Taeymans opFacebook. Ondanks een eerstetegenkanting van zijn vriendintrokken ze vanuit Geel samen

naar Tielt-Winge, waar ze ommiddernacht aankwamen. “Ikhad gedacht dat er nog wel men-sen op zoek zouden zijn en datwe misschien zelfs te laat zou-den komen”, vertelt Kasper nog.

Kasper is bijzonder opgeto-gen met zijn vondst, al heeft hijin ruil voor de hulp van zijnvriendin haar wel moeten belo-ven dat de munt van haar is.“Maar ze is er ook bijzonder blijmee, en hij ligt hier heel mooi teblinken op de kast.” (TT)

PIETER ’T JONCK

Hedendaagse dans rijmtzelden met romantiek engrote gevoelens. Tenzij bijClaire Croizé. Haarnieuwe stuk EVOLvoert je mee naar eenfantasiewereld gebouwd op gedichten van RainerMaria Rilke en de al net zoromantische songs van David Bowie.

Je komt ogen en oren te kort in EVOL.Een lijn van tl-buizen, helemaal seven-ties, scheert over het podium. In dat valelicht staat Claire Godsmark uit alle machtte molenwieken, alsof ze wil opstijgen, alkomt ze geen millimeter omhoog of vooruit.

Niet zo Emmi Väisänen, die sierlijk en pre-cies over het podium waart. Soms gevoeligen zacht als een elf, maar dan plots stoer enhard, alsof ze een oosters schijngevechtopvoert.

Dan volgen Youness Khoukhou en JasonRespilieux. De twee mannen hinderen elkaarmeer dan ze elkaar helpen bij rare evenwichts-oefeningen omdat ze elkaars hand maar niet los-sen. Achter hen hopt Godsmark rond als een kik-ker in een zwart kleedje met knalroze ondergoed.

Het maakt je wat beduusd. Je komt er niet ach-ter wat de dansers willen zeggen, maar toch voelje dat dit geen abstract bewegingsspel is. Daarvooris de actie te gericht, te intens, als personages ineen sprookje met enkel beeld, zonder klank.

Tot ‘Quicksand’ van David Bowie, uit HunkyDory (1971) weerklinkt. Sombere woorden overeen man die het niet meer ziet zitten. De song reso-neert meteen met het beeld: met Bowie zie je plotspersonages op de dool in een wereld waarvan dezin verloren ging. Grote gevoelens, tragische verscheurdheid, het is er met de muziek ineenshelemaal.

Toch wordt de song al snel en abrupt onder-broken. Pas later worden vele songs uit Bowiesvroegste periode voluit gespeeld. Het theatrale‘Please Mr. Gravedigger’ uit zijn ondertussen bijnavergeten eerste soloalbum, maar ook zijn eerstegrote hit ‘Space Oddity’ (1969), pareltjes als ‘8 linepoem’ en ‘Life on Mars’ uit Hunky Dory of de heer-lijke pathetiek van ‘Five Years’ en ‘Rock n RollSuicide’ uit Ziggy Stardust (1972). Het verscheurde‘Heroes’ (1977) sluit de rij.

De halve wereldbevolking kan die nummersuit het blote hoofd nazingen, maar door een rare

magie is het alsof je hier pas voor het eerst de bete-kenis vat van de poëtische, soms nauwelijks tevatten, teksten van Bowie. Dat zit hem helemaalin de manier waarop de dansers door hun intri-gerende ‘verhaal’ nieuwe beelden en gedachtenbij de muziek oproepen.

Klaagzang belevenGek genoeg was de muziek van Bowie niet Croizésvertrekpunt. De titel EVOL is zelfs ontleend aanhet derde album van Sonic Youth. Omdat het zomooi paste bij het verlangen om het over love enevolution te hebben. Daarvoor haalde Croizé demosterd dan weer bij Rainer Maria Rilke. In zijnDuineser Elegien, geschreven tussen 1912 en 1922,heft hij een klaagzang aan over de onttoverdemoderne wereld. Voor hem is de mens het spoorbijster. Hij leeft niet meer in een spirituele wereldzoals de engelen. Maar ook het contact met deaarde, dat dieren en vogels als vanzelf kennen,ging teloor. Honderden verzen lang probeert hijmet woorden een uitweg te vinden uit die impasse.De dichter, de geliefde, de held of de natuur zijnzijn rolmodellen.

“Ik heb het voor die bevlogen romantiek. Altijdal. Daarom greep ik vroeger vaak naar de muziekvan Gustav Mahler”, geeft Croizé meteen toe. Tochwas dat niet het eerste vertrekpunt van EVOL.Croizé: “Het begon met een zoektocht naar eeneigen bewegingstaal voor elk van mijn dansers.Ik liet ze met gesloten ogen bewegen om ze zodicht mogelijk bij hun diepste, lichamelijke inner-lijke te laten komen. Hun lichaam moest hun ver-haal vertellen. Heel romantisch, zeker.

“Pas daarna lazen we samen Rilke, en vroeg ikhen om zijn tekst in hun lichaamstaal te vertalen.Ze beleven die klaagzang echt, elk op zijn manier.Als Claire staat te molenwieken, dan is ze de mis-lukte engel uit het gedicht. Emmi wordt het dierdat in eenklank met de aarde leeft. De voorstellingdoet niets anders dan het intuïtieve associerenmet hun ‘verhalen’. Je hoeft Rilke niet te kennenom die begeestering te zien.”

En Bowie dan? Croizé: “Ik ben dol op zijnvroege muziek. Als kind danste ik samen met mijnmoeder en mijn zus op die muziek. Ik liep daarvol van. Hij is zo theatraal. Het zijn altijd hele ver-halen, vol weltschmerz. Dat gevoel kwam terugterwijl ik aan dit stuk werkte. En het bleek elkekeer te passen. EVOL is niet bedoeld als een huldeaan Bowie, maar zijn lyriek voegt er wel iets heelbijzonders aan toe.”

En daar is geen woord gelogen.

Morgen en overmorgen in STUK, Leuven, op 28 en 29/10 in Kaaitheater, Brussel. Alle info: actionscenique.be/evol

‘Bowie is zo theatraal. Het zijn altijd hele verhalen,vol weltschmerz. Dat gevoel

kwam terug terwijl ik aan dit stuk werkte’

CLAIRE CROIZÉCHOREOGRAFE

Dansvoorstelling ‘EVOL’ put inspiratie uit poëzie en muziek van legendes

op David Bowie

Let’s dance

► Danseres Claire Godsmarkbeeldt al molenwiekend de mislukte engel uit, afkomstiguit Duineser Elegien van RainerMaria Rilke. © RV