met 'n bus bij 't bezoekerscentrum wordt je losgelaten en dan wordt gezegd dat je over twee uur terug moet zijn .

daar woont al heel lang 'n ouwe vriendin van mij .

nou , dat was 'n wandeling van toch gauw drie uur denk ik , door wat parken .

nou , we nemen afscheid , ik ga een beetje parijs in .

't was in 't voorjaar , alles bloeide , 'r was net 'n flinke dooiperiode geweest , dus 't water stond heel hoog .

in dat grote gebouw van la defense zit 'n uitwendige lift van honderdtien meter .

in de trein naar parijs toe ontmoet ik twee jongens uit singapore die net 'n paar dagen in amsterdam waren

geweest en ontzettend gezellig zitten praten .

en op 'n gegeven moment vragen die jongens aan mij van hoe zijn de fransen eigenlijk , zijn die net zo open en

vriendelijk als de nederlanders .

we hebben 't wel 's gehad , dat we zo maar bij 'n franse tandarts uitgenodigd werden , en die heeft ons 'n hele

week ontvangen .

wij hebben 't wel 's gehad dat we . . . . .

je kreeg wel 'n vork bijgeleverd .

en ik moet d'r bij vertellen , dat die tandarts vijfentwintig jaar geleden dat contact was .

zei ik , nou , dat valt reuze mee .

en dat we sindsdien door omstandigheden helemaal geen contact meer met 'm hadden .

en ik loop in de stik-hitte richting eifeltoren .

en ik kon 't natuurlijk niet met stokjes , moest wel , maar dat kon ik niet .

en daaromheen zijn dus moderne kantoren gebouwd .

ja , dus niet naar 't congres maar gewoon 'n jaar daarvoor met 'n groepsreis .

je hebt 'n prachtig uitzicht over parijs . 'r kan 'n helicopter boven op 't dak landen .

je bent in 'n paar seconden ben je boven .

geen trap meer kunnen lopen van de spierpijn .

echt 't adres uit 't oog verloren .

nee , ik ben zaterdagavond aangekomen en de zondag heb ik dus besteed aan , nou , vanuit mijn hotel bij place

pigalle in de buurt richting la defense lopen .

maar op zich was 't 'n ontzettend mooi stukje .

ja , ik ga dan op stap met m'n camera en dan is 'r zomaar 'n filmpje vol .

en de volgende dag was 't weer met de trein door naar chambery .

ik loop over één van die grote avenues richting eifeltoren , koos 'n beetje de schaduwkant en op 'n bepaald moment

loop ik langs 'n naambordje op één van die gebouwen daar en ik zie de naam van de tandarts .

en dan heb je van die weilanden , waar dan ineens 'n grote plas water in zit en toch die prachtige rotsen weer in

weerkaatst ziet .

dus daar heb ik echt 'n hele tijd rondgelopen , over parijs uitgekeken .

en ik denk dat kan toch niet , dat kan toch niet !

'n enorme hoosbui toen ik daar aankwam , maar 't klaarde weer prima op .