D6 cultuur & media

Theater ­ Voor zijn nieuwe gastregie bij het NT Gent wilde Luk Perceval de hand reiken naar de Turkse gemeenschap in de stad.Daarvoor bewerkte hij niet alleen Orhan Pamuks ‘Sneeuw’ (2002),ook de cast is gemengd Nederlands­Turks. 

Kafka in TurkijeSneeuw. Luk Perceval/NTGent ¨¨¨èè Tot 14 december inNT Gent, tot 9 februari op tourneedoor Vlaanderen.

Sneeuw is een mysterieusverhaal over de politie­ke vluchteling Ka die na

een ballingschap in Duits­land terugkeert naar het ge­isoleerde grensstadje Kars. Officieel om een reportage te maken over een zelfmoord­golf onder jonge moslima’s, officieus om zijn jeugdliefde Ipek opnieuw op te zoeken. In het ondergesneeuwde Kars – van oudsher een smeltkroes van religies en culturen – raakt Ka verstrikt in de strijd van een moslim­extremist, een pro­westerse theatermaker die een coup voorbereidt en een corrupte uitgever. Geloven betekent voor elk iets radicaal anders.De lokale verkiezingen zetten de principes van de burgers op scherp. Een schooldirec­teur wordt gelyncht omdat hij de hoofddoek verbiedt. De politie luistert verdachte huizen af. De sneeuw isoleert het eigen gelijk, verkilt elk vertrouwen. De vele politieke stemmen die met elkaar in conflict gaan, worden sug­gestief vertaald in lange, ge­kleurde doeken die als ver­kiezingsbanners over de scè­ne hangen. Tegelijk lijken het vlaggen van landen zon­der naam of geschiedenis, waarachter de acteurs vech­

ten met hun schaduw. Onder welke vlag voelen we ons vandaag nog thuis? Wanneer ben je een landverrader, dan wel een held? Geen lastiger vraag in het huidige ver­scheurde Turkije. Het is pas wanneer zangeres Melike Tarhan een prachtig klaag­lied aanheft dat we als één gemeenschap luisteren.

Ongrijpbare identiteitKa herinnert niet toevallig aan die andere K.’s uit de ro­mans van Kafka. Net zoals Kafka stelt Pamuk de vraag naar onze identiteit en hoe een autoritair systeem die in de tang houdt. Waar de per­sonages bij Kafka echter ver­dwalen in een regime waar­van ze de regels niet kennen, overidentificeren Pamuks fi­guren zich met religieuze dogma’s, werelds nationalis­me of, zoals Ka, het geloof in de kunst en persoonlijk ge­luk boven alles. Tegelijk kun je hun drijfveren nooit hele­maal doorgronden. Hoe over­tuigd deze figuren god, ge­weld of vrijheid ook verdedi­gen, voor Pamuk blijft identi­teit iets ongrijpbaars. Elk personage krijgt af te reke­nen met zijn dubbelgan­ger(s). Een indringende Pier­re Bokma vertolkt zowel Ka, 

zijn gedachten als de schrij­ver Orhan, die de reis van Kana zijn dood opnieuw maakt en zo bevreemdend met hem één wordt.

MeerstemmigheidHoe fragiel is onze identiteit in tijden van politieke kako­fonie, dictatoriale macht en religieuze versplintering? In zijn minimalistische regie van stemmen, die bijna net 

zo immobiel is als Kars’ sneeuwlandschap, versterkt Perceval de onzekerheid die sluimert onder de ideologi­sche grootspraak. Tevens weigert hij een eenduidig, actueel standpunt door je strot te rammen. Het verhaal vertelt zichzelf en raakt onderweg aan heel wat complexe vragen die het nooit tot echte thema's schoppen, maar net dat 

Wanneer ben je een landver­rader, dan wel een held? Geen lastiger vraag in het huidige verscheurde Turkije

Shop

XL-biermand

Met 12 topbieren en 2 degustatieglazen

€ 19,95i.p.v.

€ 39,95adviesprijs

Reserveer vandaag nog op standaardshop.be

1. Reserveer uw biermand vóór 6 december 2016

2. Kies de Prik&Tik drankenspecialist waar u uw biermand wenst af te halen

3. U kunt uw biermand afhalen vanaf 16/12/2016 t.e.m. 10/1/2017

De

advi

esp

rijs

is d

e re

fert

epri

js d

ie d

e le

vera

nci

er m

eed

eelt

aan

de

win

kels

die

het

art

ikel

ver

kop

en.

Cadeautip

Bier met liefde gebrouwen, drink je met verstand.

Nog op zoek naar een leuk eindejaarscadeau? Deze mooi verpakte biermand met 12 topbieren en 2 degustatieglazen valt bij iedereen in de smaak. Wees snel, want op = op. Daar drinken we eentje op!

1 Affligem Hop Selection2 Hoegaarden Julius3 St-Feuillien Grand Cru4 Barbãr 140 jaar5 Triple d’Anvers6 Duvel7 Tre Fontane8 Kasteelbier Rouge9 Quercus Robur10 Augustijn Grand Cru11 Gordon Xmas12 Bush Amber

Lange, gekleurde doeken hangen als verkiezingsbanners over de scène. Onder welke vlag                             voelen we ons nog thuis?  ©  Jules  August

MAANDAG 21 NOVEMBER 2016 D7

Comedy ­ De Turkse Limburger Erhan Demirci zingt de lof van Brussel na de aanslagen in zijn debuutvoorstelling. ‘Wij zijn allemaal Belgen.’ 

Het beste wat Brussel kon overkomen

Zo actueel kan alleen comedyzijn. Demirci is de eerste artiestdie de aanslagen van 22 maart

een plaats geeft op het podium. Hij woont al een tiental jaar in Molen­beek, de daders vertrokken bij hem om de hoek. Een kwartier voor Maal­beek zat hij in een metrostel dat die richting uitreed. Zijn vriend en colle­ga­comedian Latif Aït (die deze show mag openen) werkt op de luchthaven. Het is een beklemmend verhaal dat Demirci vertelt, ruim een kwartier zonder grappen. Er zijn maar weinig comedians die dat aandurven.

Maar hij weet die opgebouwde 

spanning goed te ontladen. Plots zit­ten we in zijn kindertijd in de Lim­burgse mijnstreek. Een halve eeuw nadat zijn vader hier in de mijn kwam werken, staat Demirci op het podium, voor een publiek dat de mul­ticulturele realiteit van ons land mooi weerspiegelt. Natuurlijk vierde hij Sinterklaas, maar als wij problemen hebben met Zwarte Piet, moeten we ook maar eens erkennen waar zijn baas echt vandaan komt. Natuurlijk deed hij mee aan het schoolfeest – hij zong er een liedje van zijn favoriete groep Clouseau. En de zaal mag mee­doen, een verre echo van de publieks­spelletjes die het cabaretduo Gino Sancti destijds introduceerde. Geen toeval: Demirci’s regisseur is Han ‘so­lo’ Coucke, die met deze voorstelling een nieuwe mijlpaal zet in zijn toch al indrukwekkende oeuvre.

Allochtoon, moslim, Turk‘Als allochtoon was het leven goed’,

rondt Demirci zijn trip down memory lane ironisch af, ‘maar plots werden we moslims.’ Plots werd hem ge­vraagd wat hij dacht van besnijdenis, homorechten en het kalifaat. En dit jaar was hij meer dan ooit Turk. Wat is jouw mening over Erdogan, Erhan? Demirci weigert mee te gaan in de polarisering. Hij heeft dit jaar iets veel mooiers ervaren. ‘De aanslagen waren misschien wel het beste wat Brussel kon overkomen.’ Een boude uitspraak, maar Demirci beargumen­teert ze prima. Hij noemt zich zonder enige ironie een ‘missionaris voor Brussel.’ De topgrap waarmee hij vijf jaar geleden zijn intrede maakte als comedian blijkt nu het ideale sluit­stuk van zijn eerste solovoorstelling. We zijn weer een topcomedian rijker.

KAREL MICHIELSErhan Demirci: een missionaris voor Brussel.  ©  rr

Komt goed. Erhan Demirci ¨¨¨¨è Gezien op 19/11 in C­Mine, Genk. Op tournee.

Ouderwets swingen met Raketman

Even vreesden we dat dit een be­legen bedoening zou worden.Sir Elton John begon er al aan

om tien voor acht, een tijdstip waar­op menig concertganger nog rustig een cavaatje stond te bestellen in de gangen van de Lotto Arena, in de ver­onderstelling dat ware popsterren een academisch kwartiertje (of langer) in acht nemen. Zo niet Elton John. Die zette zich schrap achter zijn piano en kwam daar de volgende tweeënhalf uur niet vandaan, behalve om zijn pu­bliek dankbare handgebaren toe te werpen. Dat deed­ie na zowat elk nummer en de mensen reageerden er telkens extatisch op.

Ondanks de gensters die van Sir Eltons glitterjas en goudblinkende schoenen spatten, kwam de avond iet­wat aarzelend op gang. Na het stap­voetse ritme van ‘Bennie and the jets’ warmde de vette bluesriff (groten­deels de verdienste van gitarist Davey Johnstone) van ‘I guess that’s why they call it the blues’ op voor een doorvoeld ‘Daniel’ en ‘Someone saved my life tonight’. Na dat eerste salvo van hits volgden songs uit de recente plaat Wonderful crazy night, waarvan vooral ‘Looking up’ bijbleef dankzij zijn onweerstaanbare pianoriff. 

Met ‘Tiny dancer’ en ‘Levon’ greepde flamboyante zanger­pianist terug naar hits uit zijn album Madman 

across the water. Ook zijn andere suc­cesplaat uit de jaren zeventig, Good­bye yellow brick road, kwam uitge­breid aan bod. In een rockende finale liet het publiek zijn terughoudend­heid varen en danste het uitgelaten op de tonen van ‘Saturday’s allright for fighting’ en de afsluiter ‘Crocodile rock’ – samen met ‘I'm still standing’ verantwoordelijk voor een onvervalst trouwfeestgevoel. Geen zatte nonkels gezien, gelukkig. (Wel één fan met een roze cowboyhoed op het hoofd.) 

HandtekeningenVoor hij ‘Candle in the wind’ inzet­

te als eerste bis, deelde Elton nog handtekeningen uit aan de fans die 

Elton John doet het voor zijn oudere fans.  ©  Ymke  Dirikx

Elton John ¨¨¨èè Gezien op zaterdag19 november in de Lotto Arena, Antwerpen.

maakt Sneeuw zo gelaagd. Er is de clash tussen ooster­se en westerse waarden, ge­loof en secularisatie, de re­flectie over de eenzaamheid van de atheïst, het kunste­naarschap en de onmogelij­ke onpartijdigheid daarvan. Maar ook het besef dat we de ander nooit volledig kun­nen kennen, net zomin als onszelf. Politiek, liefde en theater worden metaforen 

voor elkaar. Om al deze kwesties te kunnen doorden­ken, heb je wellicht de tijd van een roman nodig. Maar Perceval dwingt in elk geval tot iets waar de inwoners van deze gespannen micro­kosmos niet in slagen: aan­dachtig luisteren naar de meerstemmigheid, zonder te oordelen.

CHARLOTTE DE SOMVIELE

naar voren gesneld waren. Hij blijft nu eenmaal de popster van weleer, zij het niet langer met de extravagante zonnebrillen en glitterpakken van toen. Oudere fans genoeg die hun idool van vroeger nog steeds adore­ren, en daarmee lijkt hij genoegen te nemen. Zijn recente album barst van de oerdegelijke, lichtvoetige seventies­rock, maar doet gedateerd aan. Dit concert ook, ondanks de uitstekende zangprestaties van de Rocket Man zelf én zijn geroutineerde band, die geen steken liet vallen. Maar wat zou het fijn zijn mocht Elton John zich­zelf eens heruitvinden met een meer hedendaagse sound.

FLOOR DECKX

Lange, gekleurde doeken hangen als verkiezingsbanners over de scène. Onder welke vlag                             voelen we ons nog thuis?  ©  Jules  August

In de rockende finale ontstond een onvervalst trouwfeest­gevoel

Pop ­ Elton Johns seventiesrock klinkt nog steeds onberispelijk. Maar wanneer vindt de flamboyante popster zichzelf eens opnieuw uit?