Zuid-Holland_8feb_v1

www.trouw.nl/schrijf

Voorwoord

Met dank aan alle dichters!

Gedichtendag is het jaarlijkse poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Poetry International en Stichting Lezen Vlaan-deren kozen voor de 11e Gedichtendag op 28 januari 2010 voor het thema Over de grens. Poëzie over de landsgrenzen, over de grens van de taal, over de grens van de kunstdisci-pline of over de grens van het betamelijke. Dagblad Trouw zocht het dichterbij: de eigen buurt.

Gedichtendag is het feest van alle poëzie. Nederland kent zo’n 750 dichters die minstens één bundel hebben uitge-geven bij een uitgeverij. Die 750 vormen echter maar het topje van de ijsberg: onderzoek wijst uit dat zo’n miljoen Nederlanders gedichten schrijft. Onder het wateroppervlak krioelt het dus van de poëzie in de vorm van ontroerende, schokkende, vrije, strenge, troostende, opruiende, vorm-vaste, lyrische, rijmende, experimentele of ontluisterende gedichten. Dat deze rijkdom via uitgever en boekhandel de weg naar de lezer nooit vindt is onterecht: alle poëzie wordt immers geschreven om gelezen te worden.


Dagblad Trouw biedt met Dicht in de buurt deze verborgen rijkdom een podium en laat daarmee de veelzijdigheid, de variatie en de inspiratie van dichtend Nederland zien. Uit meer dan 1.000 gedichten die binnenstroomden spreekt de persoonlijke beleving van onbekend dichttalent van zijn of haar directe omgeving; in realistische of fantasierijke be-schouwingen over stad, dorp of streek, de bewoners ervan of over het wonderschone of foeilelijke landschap. Een rijke oogst die door Trouw per regio is gebundeld en zo toegan-kelijk is gemaakt voor een bijzonder publiek. Een publiek dat bekend is met de omgeving in de versregels, of misschien zelfs wel zichzelf herkent. Een mooi kado aan Gedichtendag! Met dank aan alle dichters.

Bas Kwakman

Directeur Poetry International


Inhoud

1 Zadkine’s verwoeste stad in inkt

2 Het mooiste meisje van Loosduinen

3 mijn stad

4 Hart van Leerdam

5 Bridge over the River Maas

6 Ademloos verzet

7 Ballade voor de Strausslaanhalte

8 watersnood 1953

9 Stadje Droagbrôôd

10 De Dijk

11 Paleis Lange Voorhout

12 Het Kanaal

13 Vrouwenkerkkoorplein

14 Lopende band

15 Winterdag

16 Strandlopers

17 le bistroquet

18 Leiderdorpse Stier

19 Terug naar toen .....

20 Heesterbuurt

21 Atlantikwall

22 BURCHT VAN WOORD EN DAAD

23 Joods kindermonument

24 Zuiderpark

25 Hoedenpaleis

26 haagse nachtegaal

27 Grote Polder

28 Aubade

29 Kromme Oude Rijn

30 Gejaagd door de wind

31 Schaduw

32 Stil leven

33 Hofwijck


34 Straat

35 Deze woonst

36 Groeten uit Scheveningen

37 1 : 25

38 Goeree

39 Gezicht op Goedereede

40 Capelle aan den IJssel

41 strand

42 de Haagse toren

43 De jongen en de zee

44 het meisje in het Mauritshuis

45 Liefde in lijn 6

46 theehuis raaphorst wassenaar

47 Gekrompen landschap

48 engels gras

49 Stranddag

50 Hooglandse kerk

51 Wat Haags matje

52 Wildplasser

53 Ankers

54 Vaderlief ‘t is niet meer

55 Malieveld

56 Die dag

57 Stemmen van de oude zee

58 Poldernacht

59 Verward

60 Bezienswaardigheid

61 Hoi Kerel ben je daar

62 Rotterdamnification

63 ‘bolder’.

64 Beautifulpeople.com

65 Mijnsherenlaan

66 Gelukkig bij Ter Heijde

67 De Lijnbaan

68 Mijn stad Rotterdam

69 dichtersleed


70 Het graf van Couperus

71 vogelkust

72 Lloydkade, 21 januari 1958

73 Op de krent

74 o schilderij

75 21 juni 2000

76 Stadswandeling Rotterdam, anno 1999

77 Rotterdam

78 Tussen Papendrecht en Dordt

79 Gouden Oorring

80 Delfts blauw

81 Desnoods om een zeldzaam stukje te vinden

82 een Hagenees is niemands knecht!

83 Nootdorp

84 zwart Nazareth

85 HAIKU (Bontje)

86 het is winter in Puttershoek

87 Watersnood

88 Intercity

89 Oud-Alblas

90 Ter Heijde

91 Hoek van Holland

92 Zon

93 Zondag-zondedag

94 de spookpier

95 Terugkeer

96 ajo, dushi kòrsou

97 ROTTERDAM (lied)

98 Drievliet

99 Stormramp 1953

100 Jaagpad

101 Aan de rand van het Staelduinse Bos

102 Archipelbuurt

103 De gracht

104 Om en Bij

105 Domweg dronken op de Prinsegracht


106 Blonde Dolly

107 Haiku (bontje)

108 Stadshart

109 Ik ben het Bundelbeest

110 Cauberg

111 Uitkijkpost

112 richting weerbarstig verleden

113 de schilderswijk van oud naar nieuw

114 De kleuren van de Hofvijver

115 Doornpark

116 Laakhaven

117 Schilderswijk

118 Het familiegraf in Krimpen a/d IJssel - voor Jaap N.

119 Lange Voorhout

120 De kastanjeboom

121 VREDESPALEIS

122 Haiku (bontje) LAURENSKERK

123 Venus, dwingeland

124 ALS HET STIL IS IN DEN HAAG

125 Zwerver

126 Hotel New York

127 Stadshart

128 Schelpen

129 Luctor et emergo

130 Mijn maatje

131 begraafplaats

132 Vrieseweg

133 HEKWERK VAN EEN LIEFDE

134 Om de donkere dagen door te komen

135 Aarden

136 Van Stolkpark

137 Niets geleerd

138 Krokussen en sneeuwklokjes kopjes zullen gaan

wiegen

139 Meeuw aan de Merwekade 72

140 haiku (bontje)


141 Kerst en bomen met of zonder lichtjes

142 IJS

143 Vroegâh

144 Buizengat

145 Haiku (bontje)

146 Oude Strandfoto

147 Doodlopend

148 Wietland

149 Kameleondagen

150 Ik zag zo vaak wat is en was

151 Monoloog van een Dordtofoob

152 soms 1

153 Dirksland

154 De IJsvogel

155 Hiaku (bontje)

156 Groothoofd

157 Stedelied, stadsgedicht Rotterdam

158 Speelgronden Zuiderpark

160 Tuinen die ogen als goudbazaar

161 de Kaag

162 de ijscoman

163 Pratend suikerspinrag

164 Den Haag, Den Haag

165 Verlangen naar vroeger

166 Het meervoud van lef is leven

167 Haagse Bos

168 teveel

169 Scheveningen

170 Christiaan Huygens

171 PIEF PAF POEF

172 Natuurgetrouw

173 Haags terras

174 Een klim naar deugd en ondeugd

175 Poortwachters

176 Hoe gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als

bron


177 Zwarte kousen

178 wind van zee

179 De Gorzen

180 Oude schuren

181 Al prijst men graag de rijmelarij

182 Nog zelden raamt een koning

183 Watervlekken (II)

184 De Kolossale Kathedraal

185 de groenste stad van nederland

186 Lente in Lisse

187 Stad

188 Stedelijk Zoetermeer

189 DEN HAAG NA DERTIG JAAR

190 Ypenburg

191 Op een bankje bij de hofvijver

192 Haiku (bontje)

193 Den Haag

194 De Zuidpolder

195 Dit is mijn stad

196 Vogelvlucht

197 Rotterdams uitzicht

198 Wat hier eens was

199 Geluk is het woord niet

200 Haiku (bontje)

201 Haiku (bontje)

202 Zijlpoort (begraafplaats)

203 Warenmarkt

204 mensen hebben geen kieuwen

205 KIJK...duin

206 16 en 19

207 Grootvader in soft focus

208 Stilte na de storm

209 Kop van ‘t Land

210 Heden en verleden

211 Mijmering

212 Strand in de winter


213 In de verte Goedereede

214 Curieus sonnet

215 Panorama Mesdag

216 Speels het goed ontplooid

217 De Knotwilg

218 De Waal

219 O stadje mijn plaats

220 Excursie ‘hartje’ stad

221 Maria Goud

222 Bijzonder gedicht

223 Hoeksche Waard

224 Ik ben een plot gericht denker

225 Na het begeerde het ontbeerde

226 Als deze dag naar de donkere avond zwoegt

227 Herfst in het Haagse bos

228 De Essenhof

229 Kinderen en adoptief leren leven

230 Eeuwige bruid

231 OP HET DROGE

232 Stad der Staten

233 Uitgespeeld

234 Stad

235 Limosa limosa

236 Nachtvaart

237 winter

238 Nieuw-Beijerland in onze kinderjaren

239 Dordtse Biesbosch

240 Wees echt!

241 Poëzie te zot voor woorden, leeg gedachten

242 de ontmoeting

243 dordrecht

244 Schone Zee

245 Park Noordhoekse Wiel

246 Rotterdam

247 Driekoningen met sneeuw en de dood omkleed

248 De Vlist


249 Potscherven bij het oude talud

250 de rivier

251 Retrospectief

252 Stil staan

253 Strandtafereel bij Scheveningen

254 De Dordtse Boekenmarkt 2004

255 weinig mensen (hier gaan we dan)

256 Heech

257 MAARTENSDIJKLAAN...

258 In de tuin der tranen

259 Buurvrouw

260 Haverakker 25

261 soms 2

262 soms 3

263 herfstmijmering

264 stilte

265 landschap 4

266 Als bollen knollen rollen

267 Museum Beelden aan Zee, Scheveningen

268 Nieuwjaarsreceptie in Schouwburg Kunstmin

269 De windmolens

270 de glimlach van de clown

271 landschap 1

272 landschap 2 en 3

273 dordrecht jaren ‘70

274 Hoogtij op Schiermonnikoog

275 Lieve Louis

276 Wat mag blijven

277 Panoramarenske

278 Rotterdammertje

279 Bezoek aan het antiquariaat

280 Nooit meer hetzelfde

281 zwijndrecht 1964

282 het huilen van de lucht

283 polder voor Heerjansdam

284 dorp van mijn jeugd


285 Diemen 1962

286 Treur-me-niet

287 soms 4

288 Soms 6

289 Ons Eiland

290 Vanuit mijn venster

291 Soms 5

292 sleepboot op de Maas

293 Stad in de straat

294 Rotterdammer

295 ganzen boven Dordrecht

296 Het regent weer

297 gouda stad en land

298 Winter- of zomertijd, hier raak je je hart kwijt!

299 3 haiku’s

300 haiku’s

301 Oostvoorne

302 Zeezwart

303 dageraad

304 Hotel New York

305 In den Haag

307 voor Geert W.

308 Waalsdorpervlakte

309 Mijn woonwijk

310 de vloedlijn

311 De boekenwurm

312 De wind in Rotterdam

313 Winter in Den Haag

314 PRELENTE IN HAAGSE BOSSEN

315 Donkersteeg, samenstroom en samendroom

316 Vissers en zeenimfen

317 Zijn Bankje

318 Franciscus van Assisi

319 Panorama Mesdag

320 SOPHIALAAN TE ’S GRAVENHAGE

321 Stadsgedicht


322 KOUDVUUR EN PLATBODEM

323 PARK SORGHVLIET

324 ik had geen groot verlangen

325 Op begraafplaats Rhijnhof in Leiden

326 Oosterparkplas

327 Marconiplein

328 Vers

329 Het Gevecht

330 Meeslepend duin

331 poëzie


1. Zadkine’s verwoeste stad in inktLilian Caessens (Rotterdam)

Veilig aan de muur hangt jouw delftsblauwe bord papaZadkine’s ‘Verwoeste Stad’ in inktde vijf miljard verzekerde bedragen van de R.V.S.handgeschreven in 1969

hoe lang ik er niet naar keeknaar jou en het ‘Jan Gat’naar jouw ‘Jan met de handjes’ik naar woorden zochtaan het noordelijk hoofd van de Leuvehaven en veel later op Plein 1940

ze aan de oude man met bolhoed vroegde zwartgeklede vrouw met parapluaan de keffer die zonodig moest

maar ik zoek nog steeds papanaar woorden voor jou voor Rotterdam


2. Het mooiste meisje van LoosduinenHenk van Zuiden (Den Haag)

Ze zijn er wel,knapperigbroodgeurende meisjes,charme schenkende slijtersvrouw,coole chicks bij delicatessenzaak,of gewoon, fietsend wandelendover het Loosduinse Hoofdplein,en heel soms, heftig knap,aan beginpunt van lijn 3.Geen van hen werd gisterin Atlantic hotel geweigerdof vandaag door twee portiershet atrium van de witte zwaanuitgezet. Maar ook geen babeweet zoveel mannen op hun knieënte krijgen, straatvoetbal abrupt afte breken, angst bij moslimjongensweg te nemen en macho’seen halte te ver laten uitstappen.Bij geen vrouw of meisje zie ik zoveel ongegeneerd zoekendeblikken, hoor zelden zulke smeltende troetelwoorden, zijn weinig handen zo vol lef om door haar te kroelen of vragen ze hondsbrutaal naar naam.Dat doen ze alleen bij mijn vriendinmet sneeuwbegerende vacht en oceaandiepe ogen.


3. mijn stadYvonne van der Haven (Rotterdam)

de bomen huilen straten wit en elders kleuren roze tranen paden

kon ik zohet witte blad doen vullen

zou ik hemel schreiend vallenin mijn stad

huilde ik straten kleurde ikpaden met vallende witte lente


4. Hart van LeerdamJan Doornbos (Leerdam)

Op ieder heel uur stopt de boemeltreinuit Dordrecht op je godzijdank-station.Wanneer ik uitstap juicht het carillon;dan loop ik haastig over ‘t kubusplein

naar zuid, omdat ik in het hart wil zijnwaarmee je zo volstrekt het mijne won.Ik kwam hier elk uur aan als ik dat kon.Want ach Leerdam, je hart is o zo klein

en tussen oude muren klopt het zachtmaar dwingend als een vinger tegen glasalsof ik laat ben, of het heeft gewacht.

Je kijkt met al je kerken naar me uiten luidt je klokken. Ik versnel mijn pastotdat je mij weer in je straten sluit.


5. Bridge over the River MaasKobus Carbon (Rotterdam)

Met rood oranje bekleed sta jijFier met rechte nek in jouw stad om tien over zesTerwijl ik je gade sla van twee-entwintig hoogOvermand met de warmte die de rijzende zon jou nu toedeelt

Zie ik hoe de maas onder jou door paradeertIn een willekeur van sensaties net als de diversiteitVan het volk dat jou bemint.

Met woeste witte wolken kolken haar dijen langs jouw peilersEn langs de kade klotsen krommen haar vingers omhoog alsof ze je wil omhelzenHaar buik glijdt sensueel onder de jouwe doorAl strelend jouw gewelf met het ochtendgloren dat op haar lendenen weerkaatst

Onverblind kijk jij trots tevree uit over jouw stadMet tranen, tranen van geluk voed jij jouw MaasJouw liefde, jouw hart, jouw bestaansrecht.Verzorg jij de vaste vrije overtocht voor jouw vrienden, vijanden en volk van water en schepen,Van lange reizen, van handel en geld met zwarte handen van smeer, olie en kolen is de rauwheid en noeste arbeid in jouw schoonheid verscholen.

En gerust aanschouw jij hoe jouw kind ontwaaktEn in de weerkaatsing van jouw borst zie ik je hart denkenDit is mijn stad, je pronkt, dit……..is mijn stad.


6. Ademloos verzetYvonne van der Haven (Barendrecht/albrandswaard/rhoon)

Zojuist zag ik zwermen eksters in formatie overvliegen, neerstrijken, weer opvliegen.Rodekoolvelden, kale donkerbruine akkers

waarboven de laatste gloeiendrode zongenageld stond in bijna absolute stilte.Het noorden laaide fakkelvuur de lucht in.

Later herkende ik de akkers, aanschouwde beelden van dit land dat mij zo lief was. Tien kilometer onder mij kon gas geen kwaad.

Ik luisterde. Niemand riep, alles was stil. Het fakkelvuur was verwaaid. Alleende eksters piepten nog.


7. Ballade voor de StrausslaanhalteHenk van Zuiden (Den Haag)

We moeten naar oost, we willen naar west,we staan bij de halte, HTM doet stinkend zijn best om in zuid op tijd te komen of volgens plan naar noord door te stromen.

Waar blijft toch die tram, waar is toch die bus? Is volgens rooster rijden een hele klus?Staat er soms een vrachtwagen dubbel gepar-keerd, of wordt er stilstaand gecontroleerd?

Pfft, ik sta maar te wachten in de regen,tuur met wijde ogen over de natte straat, zie nog niets groots in de verte bewegen,hier kan ik dus echt helemaal niet tegen.

Wat gek dat ik de enige ben die hier wacht. Hee daar komt een meisje met tamme rat, hallo meisje, mag ik even… (vraag ik drijfnat)zij lacht: bus? Ach, deze halte is opgeheven.


8. watersnood 1953anke labrie (Nieuwerkerk aan den IJssel)

het water in de sloot was bijna zwarthet stroomde anders dan normaalheel snel in kleine golfjes het stond ook hogersoms spatte het gewoon over de weg

ik bleef in de erker voor het raam staannaar buiten mocht ik niethet stormde veel te ergen er liep niemand op de wegook de hond moest binnen blijven

het hele land stond onder waterhoorden we op de radiomensen verdronken of ze zaten op het dakik kon niet zien of onze boot nog vast lagde grote schuur die stond ervoor

de radio bleef aan de hele dag en hij mocht van mama harder braken nog meer dijken door de koningin was er naar toe gegaanin een helikopter want de weg was weg

we hadden er die week een nieuwe baby bijdie zou wel blijven drijven in het rieten wiegjedie zou gered worden door een prinsesof door de koningin op kaplaarzenwant we waren veel aan het bidden


de zuster met de mooie ronde brochewaar een kleine ooievaar op stondhad haar een schone luier omgedaanen lekkere warme kleertjes aangetrokkenze lag zo lief te slapen en ze merkte niks

mama deed geen middagdutjeze ging tekeer tegen de zusterdat ze de stofzuiger moest laten staanwant straks stond alles blank benedenonze kleren moest ze in gaan pakken toen ik de zuster hielp op zolderde grote koffer leeg te makenzag ik over de weilandenlangzaam het water komen stromenhet was een mooi gezicht

ik mocht de onderbroeken tellenvoor ieder twee en ook twee hemdende zuster zei dat mama bang was en daarom had gescholdenook op mij ik was niet bangpapa was ook nooit bang hij zwom zo naar de overkant van de rivierals er een wedstrijd werd gehoudenen hij won altijd

mama kon niet zwemmenik al wel een beetje bij de palen aan de kantpapa had het me geleerdop de oude autoband bleef ik al drijven


ik kon ook al een stukje varenalleen het sturen lukte niet de vaarboom was te zwaar voor mijals papa hielp dan ging het welzijn armen waren langer

met onze knechten en de buurmanwas hij al heel vroeg naar de dijk gegaanop een grote vrachtwagen met zanduit de schuur namen ze schoppen meehij zou de dijk weer heel gaan maken


9. Stadje DroagbrôôdJolanda Holleman (Stad aan ‘t Haringvliet)

Rimpeling van wind in waterganzen snaterend aan de kantde overkant verhuld in nevels:ik sta op het “stadse” land.

Met een hoofd vol mooie dromengedachten, idealen en muziekkom ik slechts tot één conclusie:deze plek op aarde is uniek!


10. De DijkCilja Zuyderwyk (Leerdam)

De dijk schuilt gindsachter de strakke wilgenrij

Seizoenen draagt het moeiteloosgeen sneeuwtapijt te zwaarhet danst wel op zijn schenenof tiptoet met de vlokkendrinkt pekel als ware het witte wijn

‘s Zomers klinken er concertenverwarmt de zon de asfalthuidkrimpt soms ineen van pijn

Wiegend in het veenstaccato in de kleirijdt er de jonge boertrekt sporen van vernieuwing

Fluitend zwaait hij naarde grijze moeder van zijn moedergebogen vader van zijn vaderdie op het grindpad sterk verkleindde koperen knoppen poetsenmijmeren over ijstijden en rode kersen aan de bomen


In de bocht toont het zijn schat

Stralend blinkt daar de riviergolven breken het felle lichtde wolken spiegelen zich tot slingerende linteneen enkel schip doorsnijdtgeruisloos beide oevershet riet buigt nederig voor de kapitein

Hier kan ik niet geboren zijnalleen te gast drijf ik van overkant naar overkantde mond ademloos geopendelk woord verstorven in de stroom.


11. Paleis Lange VoorhoutEdith de Gilde (Den Haag)

Grijs stenen blok staat ingeklemdtussen sjieke, slaperige buren.Het gouden, iel balkon hangt er wat wuften overbodig bij. Niemand wuift nog.

De lijnen van het trappenhuis zijn rondals het compacte lijf van wie er woonde.Het heerste harder, killer ook dan zij:koninklijke kooi. Geen ontsnappen aan.

Of even, soms? De lift, haar privilege?Bedienden op de kale achtertrappenzorgvuldig uit het zicht gehouden.Zie onze huid. Hierbinnen ons bestaan.


12. Het KanaalMargreet Meijer (Den Haag)

Aan het eind van de straat, als grens van een stadeen kanaal als afvoer, maar een kind ziet niet dateen kind ziet het anders;een gat in het hek, daar zijn de grotende boeven en binken, ratten en struikenspanning en spel, de stank is te ruiken.

Verboden te zwemmen, toch lef om te gaano zwoele zomers, de tijd blijft staan.In stilte gevangen aan d’overkanthet onbereikbare verlangen naar een ander land. Het hoge duin en de bosjes van PootDen Haag- soms is de weemoed zo vreselijk groot.

Het kanaal, in m’n hart draag ik het meeik verlang naar de zomerik verlang naar de zeeO hing ik nog eenmaal daar aan dat hekvlakbij de straat, bij mijn ouders, bij thuiswas ik nog eenmaal dat kind in dat huis.

Maar niet het kanaal aan het eind van de straathet stromende lint dat de stad doorgaatik ben veranderd, verouderd, vergrijsd,ik ben degene die naar vroeger wijst.

Stroom neem mij mee en stuw mijn verlangenlaat mij niet aan het verleden hangendraag mij en steun mij, drijf mij voortmijn toekomst is nog ongehoord.


13. VrouwenkerkkoorpleinFrans Terken (Leiden)

Daar waren we goed invan een straat een plein makeneen nachtverblijf verbouwen tot ruïnewaar de meisjes aan de voeten lagen

in het Praethuys namen we alles onder handen een zwarte film die we draaidende levende schoonheid vermaakt tot preparatenlater nog in het Boerhaave gezet

de nieuwe tijd die we aanrichtten met of zonder sonnetten want de dichters konden niet dood gaan we schreven Lodeizen op de muur

het leven groots in de bloemen gezet tot er zon is een dronk op Jan de man van de tapmet de dans van de ziel die altijd zoekt


14. Lopende bandHenk van Diermen (Noordwijkerhout)

Wat heerlijk is het toch, om ’s morgens vroeg bijeen te zijn, in alle rust, met juiste maat, te lopen langs de liefdeslijn, waar zee het land steeds kust.

Zie hoe de zee, met vaste slag, zijn liefde golvend nadert, steeds harder slaat en slaat en bruisend haar benadert.Haar borstwerend omarmt en ’t zoele land verfrist, verkoelt en terug weer spoelt, waarna het land tevreden sist.

Zo’n lijn te volgen met je maat, langs ’t strand, dat vormt meer dan een rechte lijn, dat schept een hechte band.


15. WinterdagMargreet Meijer (Reeuwijk)

De wereld ontvouwt zichals een nieuwe werkelijkheid.Achter het verstilde winterlandschapglijden witte zwanen zachtjes op de stroom.De natuur houdt haar adem in.Deze dag, zo vol rijp,klaar om te ontvangen.Wakker en kalm ben iktoebereid door Jouw Geestdie leven schenkt.


16. StrandlopersHenk van Diermen (Noordwijkerhout)

Wij rennen weer langs ’t strand en jij loopt voor, ik volg je op de voet en druk het spoor, gevormd door jouw gespannen voeten, die zeggen dat we verder moeten.

Ik volg je lijf, van top tot voet en alles wat ik zie is goed; zo mooi zijn je gespierde kuiten, mijn adem stoomt, gaat flierefluiten.

Zo soepel gaan langs lijn van zand en water is eerder zweven, soms zelfs gaat er een golfje voor je weg, maar dan, heel vlug, komt er een zachte vloedstroom voor terug.

’t Is zichtbaar dat ook ’t water zich verheugt; ’t springt bruisend met je mee, ’t gedijt van vreugd.Je huid krijgt zo die donkerbruine gloed, beschenen door de zon, besproeid door vloed.

Als ik je heel dicht volg, word ik gevangen door je vorm en dicht ik vol verlangen de afstand tussen ons en raak je aan, ik wil het raakpunt kussen en daar staan.


17. le bistroquetmax lerou (Den Haag)

er worden kabinetten beraamdgebroken en gelijmdeerste ministers gefêteerdoppositie bekeerden heel in het algemeende democratie vermoord

maar met vinkenoogheb ik hier lekkereen pijpje gesmoord


18. Leiderdorpse StierCarla Stoetzer (Leiderdorp)

Pontificaal sta ik op de brug over de Rijnstatig, vrolijk en perfectik ben het beeld van uiterlijke schijninwendig door eenzaamheid genekt.

Zo oog ik, als nar van dit dorp der forensen,de vrolijke noot tussen haastende mensen.

Pontificaal sta ik op de brug op wachttrots, atletisch en fierdromend van groene polders, dag en nachtik ben Uw Leiderdorpse Stier.


19. Terug naar toen .....Jos Zuijderwijk (Monster)

Het huis van mijn oorsprongis als nieuw bepleisterdmet de rij populierende seringen de rabarber nog steeds zichtbaar achterZe zijn niet meervan ons

Ik kwam er zondag langsde leeuwerik zong kinderen speeldende pioenrozen op het erfde dag dat mijn vader stierfhet ongeloof van mijn moederde egel die ‘s nachts hoorbaarschuifelde naar het schoteltjeMelk ja daar bij de bijkeuken


20. HeesterbuurtEdith de Gilde (Den Haag)

als daar - die adelaar - zijn vleugels van cementzou uitslaan en de voortuin zou verlatenen hoog boven de auto’s vliegen

als daar - dat lavalampje in de vensterbank -ging borrelen en stulpen en uitstromenover de grijze tegels van de straat

als daar - die luipaardlampenkap - als diezijn poten zou strekken, zijn kop oprichtendoor de kleine ruiten breken

wat zou de zwarte krantenman dan doen?

hij zou hoog op een olifant tronenen heersen over de Meidoornstraat


21. AtlantikwallDaan de Ligt (Den Haag)

er ligt een oude bunker onder ‘t zand men zegt: hij is vervallen en verlaten toch hoorde ik er iemand zachtjes praten een herfstdag, er was niemand op het strand

er ging een steen opzij, er kwam een hand en even later zag ik twee soldaten ze oogden traag, hun legerjas vol gaten ze klommen over de betonnen rand

er huizen schuwe geesten in dit land gerezen uit de schrijnen der fanaten ze nemen ‘s nachts bezit van onze straten en kalken vreemde tekens op een wand


22. BURCHT VAN WOORD EN DAADCobie Verheij - de Peuter (Rijnsburg)

Dorp bij de duinen, de zee en de stad,draagt in zijn hart een kostbare schat. Klein en verscholen, dicht aan de Rijn,daar waar veel mensen harde werkers zijn. Bezield aan het werk, met hoofd en met lijf,vol vuur, in hun bloemen- of transportbedrijf. Vruchtbare grond in tweeërlei zin,hier is de hoeksteen nog het gezin. Klokken die luiden als symbool van trouw,zondags, maar ook bij huw’lijk en rouw. Koningsgezindheid, geloof en vertrouwen,zijn pijlers, waar zij hun leven op bouwen. Rijnsburg, de burcht van woord en van daad,dat bruisende dorp, dat er altijd voor gaat.


23. Joods kindermonumentDaan de Ligt (Den Haag)

Hij denkt nog vaak terug aan Samuel,z’n beste vriend, ze waren altijd samen,de Bezemstraat, die school met hoge ramen,z’n klasgenoten Job en Daniël.

Op diepe wonden groeide schrijnend vel.Nog leeft de dag dat de soldaten kwamen,ze noemden bars de joodse kindernamen,ook die van Sara, Bram en Raphaël.

Hij had ‘geluk’, want hij mocht overlevenen staart nu naar het nieuwe monument,ze hebben het een mooie naam gegeven:

‘de Trappen naar de Hemel’. In z’n dromen zijn alle doden levensblij presenten is ook hij die trappen opgekomen.


24. ZuiderparkEdith de Gilde (Den Haag)

ik ben hier eeuwig vier. met ogen dichtzou ik nog weten: Zuiderpark de struiken ruiken hiernaar dropveters ik loop hier onbegrensdbinnen de perkenin het Openluchttheaterwordt mijn leven opgevoerd


25. HoedenpaleisRia Moons (Den Haag)

een voor de winter, een voor zee,een voor de zomer, een voor thee,tien voor staatsiebezoek en tweemogen als reserve mee.

twintig voor op prinsjesdagen voor uren van gezagminstens wel honderd-en-achten een slaapmuts voor de nacht

een met bloemen, een met fruiteentje met een Schotse ruit,en een met wel duizend vereneen om alles te bezweren

slap geflapt of breed gerandplat of bol of als een krantgeel en blauw, paars of rood,Bea is nog lang niet dood!


26. haagse nachtegaaltedje wacht (Den Haag)

Zinnebeeld? Idool? Bespeelt in elk geval de eersteviool in een menigte sprookjes, liederen en verhalen. Isdrager van klinkende namen als rossignol, nightingale.

Vogel met zo’n staat van dienst, en toch de echte niet.Die verbergt zich op een kwartiertje gaans van hierin het Haagse duingebied, in de onstuitbare natuur.

Dàar, onder een straatlantaarn, een ogenblikje stil testaan. Zonder woorden. Zonder partituur. Enkel diereeksen trillers uit een keel, het vurig begin van

sneeuw -


27. Grote PolderJohn Kuipéri (Zoeterwoude)

Het mooiste land van Nederlanden ik woon er vlakbijde liefste mensen lopen erof fietsen, net als wij

De mooiste vogels fluiten erhun allermooiste lieden niemand neemt er aanstoot aanmen luistert en geniet

Een land waar klokkentorenshun wijdse klanken slaanen eeuwenoude molenshun wieken laten gaan

Het houdt van regenbogenen sloten vol met feestvan zoemende insectenen eigenlijk ieder beest

Ik voel mij uitverkorenjuist hier te mogen zijnin grote polder woordeneen oase in woestijn


28. AubadeHenk van Diermen (Noordwijk aan zee)

Vroeg loop ik langs het strand wat warm de nieuwe dag te vieren.

Moment van rust, spattend genot geeft krachten aan de spieren.

Goed toegerust op slag van kust, voel ik met opgeladen.

Warm van ’t geloop en zin in doop, breng in de zee aubade.


29. Kromme Oude RijnTruus Beukers (Katwijk)

Ach mijn oude kromme RijnWat erg om oud en krom te zijnJe kabbelt wel zo rustig voortAlsof jou dat heel niet stoort

Maar in het lange lint van waterKlinkt er soms eendengesnaterEn op het jaagpad gaan de mensenDie geen mooier pad meer wensen

Nu geen gejaag maar veel plezierVan jou onze prachtige rivierZo is het heerlijk zo het is fijnOm een ouwe kromme Rijn te zijn

Blijf maar rustig zonder klagenHet water naar de zee toe dragen


30. Gejaagd door de windHenk van Diermen (Scheveningen)

Hoogblauwe zee, met diepe gangen, als ik je zie, word ik bevangen door een hang naar wind, waardoor ik op mijn plank gezwind je golven strelen kan, je diepten peil, met al mijn krachten en de wind in ’t zeil.

Hoe meer de wind ons krachten geeft, hoe dieper alles wordt beleefd.Tevreden spatten z’op je golven, het liefst werd ik erdoor bedolven en zou ‘k me door je laten drijven, maar surfers moeten staande blijven.

Prachtige zee, door wind gedreven, word je zo vurig, hoog verheven, je rug golft vlammend op me aan; ik hoor mijn plank heel driftig slaan, ‘k ruk aan de giek, breng ’t zeil tot leven, zodat ’t me lukt vanaf je hoge rug te zweven.

Zo door de golven van genot bewogen, word ik steeds naar het hart der zee gezogen.‘k Bestrijk het met mijn plank en met mijn vinweef ik er driftig levenssporen in, maar jij blijft zee, koud ben ‘k eruit of je verbergt de sporen onder je huid.


31. SchaduwMargreet Meijer (Den Haag)

Toen ik vier wasspeelde ik op blote voetenin de schaduw van m’n moeder.Ik vroeg mij afwat ze zou doenals ze voorbij haar eigen schaduw was.Nu ik veertig bendans ik op blote voeten in dezelfde valleimet m’n gezin als een vlieger achter mij aanheuvel op - heuvel afen ik vraag mij afwaarom ikop de helft van mijn levenniet kan blijven staanmaar door moetover de grens van mijn ouderdom.


32. Stil levenTanya van der Wacht (Den Haag)

Een stadse zwerver zou het kunnen zien:een heel stil pleintje, stil omzoomd misschiendoor stilruisende bomenwaar alle haastigen helaas verdromen

wat hij nu ziet: een kleine jongen, blootuit bed gekropen, de ogen argeloos grootstaat stil verstild, een vogeltje op zijn hand -de vleugeltjes versteend al fladderend.


33. HofwijckMariet Lems (Voorburg)

Hofwijck, het hoofd van Huygens lichaamstaalverbergt de pijn te zijn geamputeerdHet heeft zich bij het snijden niet verweerden ondergaat nog steeds het vlijmend staal

van sporen voor de trein die hondsbrutaalover zijn rechterarm en lichaam scheertterwijl de linkerzijde onverveerdhet hoofd gehoorzaamt, groen, monumentaal

Er zijn geruchten, Huygens, van ‘terug’De kop van treinen voortaan in het zandDe intercity’s dwars door darm en maag

Leg dan uw arm over de aarden rugOnder uw zegenende Huygenshanddendert mijn trein van Utrecht naar Den Haag


34. StraatEdith de Gilde (Den Haag)

De Mient verbindt mijn oma’s met elkaar.Die van de Appelstraat, de kleine drogedie vroeger dameshoeden heeft gemaakten de Laurierstraatoma. Felle ogen

heeft die. De straat hoort bij haar,rommelig en donker.Er hangt daar dreiging in de lucht.Ik zit te wachten op de donder-

slag die elk moment kan komen. Mijn ijle dromen kunnen erniet zijn, wel in de Appelstraat,die lichter is en ruimer. Kind van elf

speelt schooltje, droomt zich leerlingen.Meisje van veertien een echtgenootdie elke avond vrolijk thuiskomt.(de populairste jongen van de school)

De Mient. Winkels, huizen en een kerkhof,schooltuintjes, bibliotheek.Heel het leven in een lange rechte straat,saai op het oog, maar waar ik keek

wachtten de verhalen.Cellolessen, de vertaalster Frans:als je groot was, kon je alles doenen niemand die je baas nog was.


En nu. De oma’s hebben elkaar gevonden,tegenpolen samen op één kerkhof;geen hoefde ver van huis.Ik maak er soms een om-

metje. De Mient is niet veranderd.De platenman verkoopt cd’s;de cellolessen worden nog gegeven.Ik ben al heel lang groot geweest.


35. Deze woonstFrans Terken (Leiderdorp)

Rij aan rij gaan de stenen staanhier zijn zij neergelegd een woonst geboden aan ouders kinderen geliefden

is er dan een einde aan de weg is vooraf gewezeneen steensoort uitgezocht voortgegaan vanaf de eerste stap

alle namen hier zijn genoemd om te blijven zoals een haag van klimop een spoor van aanwezigheid is

de spade aan het graf opent een in memoriam : wie zij warenvinden rust in aarde & asondergronds mogen zij slapen diep

deze kuil van beschutting er is donker en licht dag en nacht dit veld gevuld met dood en stilteleegte zonder woorden vol geraakt


36. Groeten uit ScheveningenDaan de Ligt (Den Haag)

mijn God ik heb een hekel aan de zomer’t stille strand voor kalme filosofenbestaat niet meer, ik moet eraan gelovenweg lustoord voor de wandelaar en dromer

verdwenen zijn het ruisen van de golvenhet zwarte zwerk en de westenwindeneenzaamheid is nergens meer te vindenik word nu onder het kabaal bedolven

het blèren van gebruinde oliesmeerderskinderen die oorverdovend schreeuwen(verlang weer naar het krijsen van de meeuwen)terrassen vol met naakte potverteerders

ik ruik geen geur meer van het zilte naten struikel over emmertjes en scheppen(je zou die peuters zo de zee in meppen)heel Scheveningen stinkt naar de patat


37. 1 : 25Daan de Ligt (Den Haag)

‘made in Madurodam

de croquetten in het restaurantzijn aan de kleine kant’

C.B. Vaandrager

wat zeurt die man toch over de krokettenoké, ze zijn wat aan de kleine kantmaar wat verwacht je als het restaurantniet groter is gebouwd dan de maquette

en straks bezoekt hij ook nog de toilettendaar loopt het vrijwel zeker uit de handik hoor hem nu al schreeuwen, moord en brandals hij de maat ziet van de kabinetten

Madurodam maakt grondig korte mettenmet allerhande grootspraak in dit landhier schrijft de kleine man nog steeds de wettenen wint de kinderziel het van verstand


38. GoereeGerda van Dijk (Goedereede-havenhoofd)

Hoe voelt hetals je buiten benten storm rukt aan je kleren,als je tegen wind dezilte regen proeften als je binnen nog de zee kunt horen.

Hoe voelt het als het zand je geseltop het strand,als golven zachtje lichaam dragen,als mist verdwijnt,je hoofd weer helder wordt.

Het voelt als leven aan de kustwaar elementen heel intensmet alle dagen zijn verweven,natuur tot aan de deursoms mooi, soms hard, soms al te heftig.

Maar het zegt ookdat je mag zijnmag leven en genieten,in een gebied met ruimte, voor mens en dier en de natuur.

Het mooie land achter de zeeHet land hier op Goeree


39. Gezicht op GoedereedeEls van Wageningen (Goedereede)

In het winterlandschapwwerspiegelt het zonnetje op je toren.Een ijzige wind blaast door de polder heen.Niemand te zien, helemaal alleenloop ik daar.Ik zet mij schrap.De sloten zijn hard bevroren.

Het stadje ligt er verlaten bij.Op deze koude winterdagis iedereen blijdat hij binnen blijven mag.

Ik geniet van dit wintergezichtals ik aan kom lopen.Mijn blik op Goedereede gericht,de toren die ik steeds bij elkestap dichterbij zie komen.Al blaast de wind venijnig in mijngezichten struikel ik bijna over de bevroren sneeuwhopen.


40. Capelle aan den IJsselAnke Labrie (Capelle aan den IJssel)

De melkboer aan de Bermwegvast patroon op zaterdagna het bezoek aan opa ijs met dikke gele slagroom

Het winkelcentrum aan de Luifelvast patroon op woensdagachterin bij boekhandel Sacréde bibliotheek voor Arendsoog

De dorpskerk aan de IJsselvast patroon op zondag de dominee leek op Piggelmeeen Jezus liet hij vissen toveren

De school dan hier dan daareen dependance op driftwe leerden liedjes in ‘t Maleisen een mooie merklap maken

Het huis van u dat ken ik nieter waren geen BN’ers toenik gun u ook een vast patroonnaast een dependance op drift


41. strandWill van Sebille (Den Haag)

Cirkels in het zanddansen de voetenlaten sporen achterdie jaren later vaagdoor haar leventrekkendonkere nachtwervelingen op strandzo voelde gelukdaarnaa nooit meerzo gelukt


42. de Haagse torenDaan de Ligt (Den Haag)

het godshuis is door heidenen bezethun dienst vindt plaats op de verloren gravenwaarbij zij niet vergeten zich te lavenalleen de toren is nog niet besmet

door wat er onder hem zoal passeertzijn kruin verkeert nog steeds in hoger sferenver boven al het aardse potverterenhoudt hij zich kranig staande, onverveerd

hij zag de mensen gaan, de mensen komendie tempels bouwden rond de groene haagsoms blikt hij licht geamuseerd omlaag naar wat zich afspeelt onder oude bomen

en laatst zag ik, al was het maar heel evenhem naar omhoog een steelse knipoog geven


43. De jongen en de zeeGerda van Dijk (Goedereede-havenhoofd)

De branding gromten golft zijnschuimend speeksel op het zand.De jongen looptop blote voetenhet koude water in,hij spreidt zijn armenen begroet de zee,hoort wat de golvenhem vertellen,één met de zeelijkt hij.De branding gromt,de jongen lachtterug.


44. het meisje in het MauritshuisDaan de Ligt (Den Haag)

(onmogelijke liefde)

je houdt me met een stille blik gevangenen staart me met bevroren ogen aanbetoverd blijf ik zwijgend voor je staanin twijfel tussen schaamte en verlangen

het lijkt alsof je heim’lijk om me lachtplezier beleeft aan een hardvochtig speleneen minnaar die je nooit zal mogen strelenen die zo kansloos op een teken wacht

je schepper is een kunstenaar geweestop zijn palet begon jouw eeuwig levenzijn hand werd kalm bewogen door de Heer

als meester van z’n artistieke geestheeft hij je zoveel schoonheid meegegevenmijn teerbeminde meisje van Vermeer


45. Liefde in lijn 6Daan de Ligt (Den Haag)

De banken bleken allemaal bezet.Een meisje keek me aan met zachte ogen.Het leek of er gewikt werd en gewogen.Ze riep mij. Voor een hoopvol tête-à-tête?

Een lach verried mijn dwaze binnenpret.Dat zulke mooie meiden mij nog mogenen mij met steelse blikken zelfs ook pogente vangen in hun amoureuze net.

Edoch, m’n overmoed verdween spontaantoen ik begreep waarom zij had geroepen.Op deze leeftijd valt niet meer te snoepen:ze bood een oude man haar zitplaats aan


46. theehuis raaphorst wassenaartedje wacht (Wassenaar)

Zigzagt om ‘t leven plotseling die haasmijn open boek door over regels weidenom panisch in een drijfjacht te verzeilen met losse teugel een ongelijke wedloop tussen woord en meute, haakjes die een sloot markeren, komma’s voor op adem

komen, ober die me bij komt schenken,een theehuis vol gezichten ver verleden ‘wanneer de jagershoren daar toet’

en ik die sprakeloos door blijf lezen.


47. Gekrompen landschapAnke Labrie (Nieuwerkerk aan den IJssel)

Gekrompen landschap van haar kinderjarenvertekend beeldvoor altijd opgeslagen.

Haar blik was ruimde wereld wijden grote mensen wisten overal de weg.


48. engels grasPerry Meer (Schipluiden)

Tussen Maasland en De Lier ligt een veldje zo klein.Dat weet geen mens, dat is alleen maar van mij.Ik verwarm daar mijn lichaam in het zomerlicht.De wereld gaat open mijn ogen gaan dicht.

(engels gras, engels grashoe groen ik was, engels gras geeft mijn leven kleureens was alles grauw en beslotenmaar mijn hart is nu een open deur)

Mijn kleren verwaaien los in de wind. Naakt als die wind -weet ik- dat niemand mij vindt.Hooguit een merel of een mus in de heg.Er was ooit nog iemand maar ik sluimer al weg.


49. StranddagHenk van Diermen (Scheveningen)

Een vloed van lichtere geluiden komt op en golft weer over ’t strand; schotelantennes snel geplant, voor goede ontvangst gericht op ’t zuiden.

Een sterke stroom begint te luiden, grondtoon, door zee laag ingezet.’t Loopt gesmeerd, laag ingevet, het kenmerk van de lichte huiden.

Twee vogels maken bromgeluiden, omdat ze niet echt vogels zijn; ze moeten stunten aan een lijn en snorren om dat aan te duiden.

Een vliegtuig trekt reclamebaantjes en lijnt zich langzaam langs de kust; een moeder uit zich ongerust, als ’t kind zich ver roeit met zijn spaantjes.

Een beachbalset in goede handen, tikt door gelijk een metronoom; een man die slaapt, doorzaagt een boom, een blikje wankelt in zijn handen.

De wind speelt mee, laat alles luiden, tevreden klinkt steeds zacht gesis; dit duurt zolang de zon er is, ’t concert van zomerse geluiden.


50. Hooglandse kerkS.Dijkstra (Leiden)

De oude brokkelige muren‘t eerste en verstilde licht.Voorafgegaan door grijze nevels,zo ken ik haar van gezicht.

De bomen op de markt.Kleuren duizendvoudig eerst groen.Omringen de rijzige zuilen.Ze staat er er van toen

Ze eeuwen her haar plaats kreeg in deze stad.Regen, wind sneeuw in haar schoot,zich met de seizoenen mat.

Ik weet nog staat ze daar vrij en onverschrokken.De rechte rug de binten kreunendniet kromgetrokken.

Ik kende haar een jaarslechts eenmaal de getijden.Starend vanuit het raamheb ik ze voorbij zien glijden.

Maar wij, mijn liefste, we kennen elkaar aldoor de eeuwen heen, wij overstijgentijden seizoenen? Slecht eenmaalnu nooit meer alleen.


51. Wat Haags matjeJos Zuijderwijk (Loosduinen)

Jaren achtereen dagelijks heen en terug langs het Solleveldtussen Monster en Loosduineneen gewoon mens mocht er niet inze schieten had mijn vader verteldverboden gebied oude mensenresten

Stonden ze ineens in de Volkskrantmet rode stippen voor plekkenwaar wij al eeuwen wisten dat we daar moesten zoekenpatjepeeërs hadden het doorwoelduit de stad groeven en vonden urnentwee graven van Merovingers

Maar wat echt niet kanze tekenden er een vergane krijgerbij op een Haags matjeeen ADO-hooliganhelp oh nee Henkie Bresin de archeologische les


52. WildplasserDaan de Ligt (Den Haag)

ach ja, zo’n avond stappen op het Pleinna weer een zware week van zinloos zwoegenblijft toch elke keer een waar genoegeneen rokerig maar sfeervol samenzijn

pas later op de avond daagt venijnvan bier gedronken in de vele kroegen-waar vrienden je zo vaak naar buiten droegen-het oude liedje met een triest refrein

gebruik van bier heeft echter ook nog tegen-de kenners weten van dit fenomeen-het feit dat je zo vaak de blaas moet legen

een muur, een boom…, maar soms maak je het dollerje moet toch ergens met die ballast heendan wordt de oude Hofvijver iets voller


53. AnkersAnke Labrie (Nieuwerkerk aan den IJssel)

Minder wild en smaller de rivier,het trage water aan de ene kant,aan de andere het lage land.Vage stank van modder en van gier.

Loom fiets ik langs de hoge dijk,rode draad in mijn verleden.Geweken weilanden beneden,nieuwbouwwijken waar ik kijk.

Als kind zo vaak de hemel ingereden,want ik ontdekte altijd wel een kierin goudomrande wolken uitgesneden.

Verroest en zichtbaar in het heden,ken ik nu zelfs de blinde ankers hier.Heb ik deze streek te lang gemeden?


54. Vaderlief ‘t is niet meerJos Zuijderwijk (Monster)

Geloof me of geloof me nietmijn pa uit zijn graf opgestaansprak me hedenmorgen aan

‘Jos je hoort mij heus niet klagende engelen plassen wijn in kopjesje ma voelt zich heus in d’r nopjesze wint met scrabble alle dagen

Maar wat daar aan gemis niet wentzijn mijn alicanten hemelsblauwmet korrels druipend van de dauwHet duurt een eeuwigheid zonder krent’

Pa zei ik geheel van de wijshet was het betere werk inderdaadmaar u weet hoe het op de veiling gaatde druif was niet meer aan de prijs


55. MalieveldDaan de Ligt (Den Haag)

ik droom nog wel eens van de barricadenbetogen op het weidse Malieveldvoor hoge idealen (soms voor geld)omringd door eensgezinde kameraden

we waren fel , met hartstocht overladende aarde, door het kapitaal gekweldzou eindigen als doodse vuilnisbeltdoor clerus en de politiek verraden

bewogen woorden, onbewogen dadende demonstrant berust als antiheldzijn idealen sleets of uitgeteldde herfst verstikt het vuur met dode bladen

ik kom nog dikwijls op het Malievelddie poffertjes kan toch geen mens versmaden


56. Die dagDaan de Ligt (Den Haag)

de dag begon zoals een dag beginthet vaste ritueel, dezelfde vloekenje bent nog uren naar jezelf aan ‘t zoekende spiegel huilt, je laat een boer, een wind

het leven leek een bokkenpruik met luizenmaar dat veranderde die dag spontaanvergeten was de smaak van levertraanen zelfs een grijs Den Haag begon te bruisen

wat deden al die ‘pakken’ ongewoonhet hele Plein gevuld met regenbogenhet standbeeld sprak en danste met z’n ogendus morgen weer zo’n snoepje van m’n zoon


57. Stemmen van de oude zeeRien Vroegindeweij (Tweede Maasvlakte)

Het eerste zeevolk dat hier op een koersvan goden en sterren de golven kliefde, zag bij het aanbreken van een rozevingerige dageraad een kust die geen vorm had en land dat als een langzame geboorte uit het vruchtwater van de zee omhoog kwam.

En hoe een grens van duinen groeide en de moerassen in het bloeiend waterland droogvielen en met dijken en dammen tot vasteland werden geklonken en hoe de eerste schepen verschenen in het estuarium van een nieuwe natie die over de wereldzeeën zou heersen.

Tij en ontij, als men niet waakzaam is neemt de zee wat haar toekomt: vijandige vlaggen wapperden voor de kwetsbare kust, zeeslagen verjaarden tot gedenkwaardige dagen gevierd in trotse havens, op robuuste kaden.En de zee, de zee deint in een eeuwig herhalen.


58. PoldernachtMargreet Meijer (Reeuwijk)

Hoorduizend kikkers kwakenhoorhet ruisen van het rietluisterin mijn stil ontwakenademin mijn levenslied


59. VerwardMargreet Meijer (Rotterdam)

Uiterste verwarringbij mevrouw M.die mij wanhopig vraagt- wat moet ik doen als ik dood ben-

Theologische volzinnen flitsen door mijn hoofdhoe haar te bereiken- blijft u maar rustig liggen-


60. BezienswaardigheidRien Vroegindeweij (Rotterdam)

Op Delfshaven stroomt een bus toeristen leeg.Ze spreken frans, waarschijnlijk Walen, ze sjokken voort, langs de Wijde Steeg,die wijd gehouden wordt door houten palen.

Je vraagt je af: wat hebben ze hier te halen?Anderhalf historisch pand, een gammele brug, een molen die niets anders heeft te malendan lucht en wind. Ze komen alweer snel terug,

en langs mijn raam. Daar staat mijn fiets,een zwarte Calvinist met brede banden. Ze lachen naar elkaar. Ik denk ze denken:

aan zo’n vélo heb je in de Ardennen niets,dat is een voertuig voor de Lage Landen. Dan gaan ze verder. De gids staat al te wenken.


61. Hoi Kerel ben je daarJos Zuijderwijk (Hoek van Holland)

Het Presidium van de Hoeksche Taalkamerhoudt kantoor op het hoogste niveaude lift zwiept en pieptnaar de tiende verdiepingJe stapt meteen op een galerijmet transparante reling zo te zien een meter hoog

Storm staat er duidelijk altijdgelukkig buigt de hele boelnaar ik later hoorde voor zover bekendmet luchtaanvallen mee

Misschien blijft iemandmet zeebenen rechtopik duizelde en kroopover vlonders naast een plasgootEr was geen ontkomen aaneen uitzicht dat naar onder zoog

De President deed zelf opendat stuk leedvermaak van een Dirk stond mewijdbeens op te wachtenschreeuwde in olijk vlaardings vastgeklemd aan een klapdeurmet bulderlach en bakkie thee


Zo tomatenplukker kerelBen je daar eindelijkzo zien ik het graagDirk van Koot&Biewas geënt op Arieuit Ter Heijde met een slok opdie wortels en sla ventte in Den Haagzijn vader viste nog op haringop onze vloot uit Vlaarding’ Ook zei hij naar ik verstondniet alle dirken heten arie


62. RotterdamnificationEdwin de Voigt (Rotterdam)

Corporaties corrumperenVerplichte wooncarrière consumerenGentrification, corpus sane Laat nieuwe Rotterdammers wanenModification, corpus mortSlaat samenhangend Rotterdam tot gort

Tussen nieuw beton bloeit bijna niets

Corporaties, carpe diemDe stad, een gemodificeerd gen


63. ‘bolder’.dick molenaar (Rotterdam)

witte bolder kale kop wachter aan verlaten kaden

water klotst spoelt langs de balken de houten poot waarop je rust spiegelende glinsteringen rusteloze nieuwe maas

hoor je nog de stoomfluit bassenmet zijn witgewolkte pluimbij de komst of het vertrekkennaar new-york of naar de oost

mist en zonlicht aan de einderzachte waas zover het reiktboodschap van een nieuwe morgengroet van scheepsboeg vlucht van meeuw

ruik je nog specerijenproef je nog de westenwindzie je nog het pontje varenkomende van katendrecht

voel je nog de strop van schepen deinend wachtend op vertrek wangen van de parlevinker lang verdwenen groen geblokt


jij en ik de zon gaat onder en ik aai je kale bol zacht schuurt klotsend water langs je enelangs je oude houten poot

witte bolder kale kopwachter aan verlaten kadenje bent zo echt zo rotterdams


64. Beautifulpeople.comBea Ryckaert (Rotterdam)

DatingsiteBeautifulpeople.comGeeft niet omMensen met teveel vetZij vinden molligheid niet netVoor gezellige dikkerdjes dus geen pretDe datingsite wil voldoen aan slanke wensenEn afficheert als ‘grootste netwerk van mooie mensen’Ook voor vaste leden zijn extra opgedane pondjes fataal Maatje meer maakt geen kans, dat is een groot schandaal


65. MijnsherenlaanKoos Stadhouders (Rotterdam)

Drie hoog ben ik geboren, op zuid aan de Mijnsheerenlaan De Maassilo en Katendrecht waren toen mijn speelterrein

Door straten reden treinen met man en rode vlag ervoor Niemand die het deerde, we leven er toch állen van

Schepen rij aan rij, waardoor de haven nauwelijks zichtbaar was Schepen waarvan jaarlijks aan het eind de stoomfluit zong

Ze zijn weg de schepen, treinen, en bijna ook de Maassilo In ruil daarvoor een metrolijn drie hoog door de Mijnsheren-laan


66. Gelukkig bij Ter HeijdeJos Zuijderwijk (Ter Heijde, Monster)

Rond het torentje van Ter Heijdewerd blauw plotsklaps donkerpikzwart afgetekend tegen wolkenhet strand lang breed leegalles stond stil en zweeg

De zee was waarlijk topik kon nog precies rechtopstaan in het zilte ruime sopKleren zichtbaar nog als hoopje

Ineens stortte de hemelnaar benee met bakkenOh Heer wat had u mijnu weer te pakkenAlles zou straks plakken

Mijn gedachten waren niet voor laterDe regen kletterde aldoor op mijn snater


67. De LijnbaanHenk van Diermen (Monster)

De duinenrij, door wind gewelfd, om zee te weren, neemt ons beschermend in zijn bedding op.Onttrokken aan nieuwsgierig oog, kan niets ons deren.

Gezien door zon en vogels die laag overscheren, gaan wij genietend in elkander op, we doen gewoon, we hebben lief, niets kan ons keren.

Hoe hoger vloed, hoe meer men leert het duin waarderen.Op hoogtijdagen trekken wij ’t duin op.Gebaande lijn, hij volgt en moet natuur beheren.


68. Mijn stad RotterdamDiana (Rotterdam)

en als ik danmijn stad zo zie

skyline flats kantoren

voel ik mij evenals verdwaald

verleden is verloren

geen school of straatwaar ik ooit heb gespeeld

groenteboer of kruidenier

mijn stadnooit meer zoals het was

alleen nogherinneringen hier


69. dichtersleedDaan de Ligt (Den Haag)

de Spuistraat op een wolkenloze dageen winkel die je niet voorbij kunt lopenlag gevelbreed voor koopjesjagers opende Slegte, boeken voor een iel bedrag

’t is voor een dichter vaak een hard gelagals daar je werk, dat iemand ooit wou kopenals tweedehandsje droevig staat te hopenop nog een kans (maar nu met meer ontzag)

een boek is als een kind, het doet verdrietals niemand zich aan jouw geluk wil hechtendie aanblik ... ik moest tegen tranen vechtenen voelde mij een ware zielepiet

daar stond mijn fraaie bundel bij de Slegtehet regende toen ik de zaak verliet


70. Het graf van CouperusDaan de Ligt (Den Haag)

we vonden het verleden rond zijn zerkeen grijze gids sprak wonderschone woordendie bij de ons ontvallen schrijver hoordenontstegen aan zijn nagelaten werk

in trance zag ik de zware zuil bewegenen trage klanken rolden uit het graf:‘het was te kort, m’n taak was nog niet afdus luister nu, ik heb te lang gezwegen’

‘vertel ze wat ik nooit heb kunnen schrijvenik was niet moedig, of ik was te moemijn diepste wensen waren toen taboevertel ze wat zo lang geheim moest blijven’

het lege blad werd eindelijk beschrevenen ‘oude menschen’ kwamen weer tot leven


71. vogelkusttedje wacht (delflandse kust)

Na de nachtegalen zijn nu de mussen van debeurs. De eerste hoor je overigens nog volopaan de kust, en wees gerust: ik teken metmijn passer cirkels in de lucht


72. Lloydkade, 21 januari 1958Ewald Th. Graf (Rotterdam)

Een boot komt een haven binnenEen kind betreed een vreemd landWaar hij heengaat, weet hij nietHij weet alleen: waar is mijn Baboe?

Alles grauw, grijs en misselijkLoop ik beschadigd door dit land.Mijn thuisraad geen gewillig oorVoor Batavia, uit mijn hart gerukt.

De rijstvelden, achter mijNu in een pakje van lassie:Krontjong op mijn verandah Nu ver in mijn platenspeler.

Nu, jaren, het lijken eeuwen geledenMijn thuisland, een gedachtengeestOom Bennie, waar Ben je gebleven?Waar is dan mijn opoe in de dessa?

Later, als wilde tiener met Charlotte,Lotte en Karin. Werd het toch vergeten Uiteindelijk: een makkie.Want ook de ouwe residentsvilla was verVer te zoeken, onder wilde wilde haren...

Rotterdam, nu woon ik dan toch in jeEn heb je binnenste goed leren kennenMijn heerlijk huis aan de DahliastraatEn tòch nog, een Exotisch Beest, E.B.


73. Op de krentJos Zuijderwijk (Monster)

Gevraagd vingers lang en fijnsoepel en lenig bovendienscherpe ogen om te ziensnel oh wat waren die korrels klein

Op trappen waren we gezetenbij m’n moeder de tantesde dames op de fiets van dorpkrenten af en toe wat keten

Met de vrouwen in de gebloemde jurkendonken we druivensap van onder kurkenmet hun haar onder geknoopte doekjesbij mariakaak thee en zoete koekjes

Hoe treurig is het nu met de krentvreemden komen van ver met de autodie gaan dan voor thuis op de fotoom op hun krent te worden uitgeprent


74. o schilderijtedje wacht (Dordrecht)

O schilderij dat doormaalt in mijn brein- schaal een op een.Die mispels haal ikop de markt, als omlijsting kies ik een

kozijn - de wisseling van donker/lichthet wachten op een vlieg die hapt,het aftellen begint - Treur niet dat ikgeen schilder ben, niks heb met verfen doek.Mijn kijk en kiekjes van zonet1 klik, en ze circuleren wereldwijd.


75. 21 juni 2000Gusta Bastian (Dordrecht)

Midzomerdroom

Onze schreden van oever tot oeverstappen over de jaren heen en danaan ‘t Groothoofd in Dordt mogen staanwaar het panorama zich om ons plooit

links de stad die zich vermant, in het donkerblauwelaken boven Jongepier toont Venus haar gezichtvóór ons mompelt de Merwede

terwijl de lucht naar rood verschieten onze wangen weer laat blozendobbert onder de brugde midzomerzon, laat en laag

dat we dan de brug en de zonvoorzichtig uit het water halenonder de arm nemenen stilletjes verdwijnen


76. Stadswandeling Rotterdam, anno 1999C.W. Joustra- Lamsvelt (Rotterdam)

Een gouden engel in de zonEn een fontein met draken.Of een staketsel als station,Een halve boot als baken!

De kist van Quist is een begrip- hij kostte heel wat centen -Een Mega-bios op het plein,In Doelen: dirigenten!

De Zwaan leidt naar de Kop van ZuidEn Visser leidt daklozen,Ze mogen in de PauluskerkMet spuit en krant verpozen...

Erasmustoren op de beurs,Een “koopgoot” om te smullenEn ‘s zondags op de Walk of FameEen markt voor al je spullen!

We hebben Boymans voor cultuur,Je kunt haast niet parkeren…Een Kunsthal: ontoegankelijk,Tenzij je kunt laveren!

Er is een Architectmuseum,Het valt haast in het water,Met Peper weg: is er nog welEen plannetje voor later?


De Waslijn en de Paperclip,De Kubus en het Potlood…Naar New-York ben je’in een wip,Een pont vervangt de cruiseboot!

De Mullerpier voor volksvermaak,Een kerkje voor de Noren.De Boompjes zijn geen boompjes meerVoor wie hier werd geboren….

Het Arboretum Trompenburg,Voor als je wilt naar buiten .De Buffel en het MaritiemOm “VIPS” aan boord te fluiten!

Je kunt “chinezen”op een boot;Voor ‘n “ouwe” naar Delfshaven,En zo heeft elk gerecht zijn kroeg,Waar je je ook kunt laven!!

Na het Zuidplein: een Oosterflank.- theaters dicht en open -En overal de Metrolijn,Zodat je niet hoeft lopen

Bij ‘t IJssel- kwam een PrinsenlandMet flatbouw aan een vijver.Dat Rotterdam een bouwstad is,Dat merkt men aan zijn ijver!

Er komt een hoge snelheidslijn.Blijft Airport Zestienhoven???Als je toch stiekem bomen kapt,Kun je beter NIETS beloven!


Geen busbaan op de Molenlaan,Een tram door ‘t Bergsche straatje,Een andere langs de grote Plas,Is hiervoor dan geen gaatje?

Wel geld voor ‘n nieuwe Albert HeijnEn om zes-hoog te bouwen?Ons uitzicht weg! Wat zullen wijDie aankoop dan berouwen!

Weer t’rug naar mijn geboortestad?- wil het “Gelders Haagje” noemen -Maar of dat zich als RotterdamOp zoveel kan beroemen?

Daar is een Sonsbeek, Zypendaal,``` Een afgeknotte toren,Een kale Markt, een nieuwe brug,Want veel ging er verloren…

Café Royal werd al een bank, Het Willemsplein ondergraven…Als ze naast “de bok van Boer” Eens plek aan Audrey gaven?

Ze staat zo eenzaam op dat plein,Waar ‘k met mijn zoontje woonde.Ik zou er zelf ook eenzaam zijnAls ‘k nostalgie betoonde….

Dus: NIET TERUG NAAR Gelderland!Olympus: ‘k blijf nog even!In Rotjeknor, mijn havenstad,Om hemelwaarts te streven….!


77. RotterdamKees Godefrooij (Rotterdam)

Ik hou van die stad ik ben er geboren bij koffiebrandgeur en eeuwige vlam daar loos aan de rijnmond ligt Rotterdam - ooit ging haar aanzicht hartgrondig verloren -

als wereldhaven in wolken herboren. De koffie verdween maar steeds brandt de vlam boven die dame, de stad Rotterdam ‘geen woorden maar daden’ is er folklore.

Vaak zie ik je cijfers vet in de krant vanwege een lust tot bouwen en graven en hoeveel vracht er verschoof langs je kant

loeiende boten verlaten je haven het is weer druk, een komen en gaan, want de godganse aardkloot komt er zich laven.


78. Tussen Papendrecht en DordtMariet Lems (Papendrecht)

Met de pont uit Papendrechttussen Fords en AustinsSolexen, Zundaps en Berini’snaast een tractor met bietenmet de fiets zigzaggend langs de moddersporen op de loopplanklangs de suizende gashouderde duistere Riedijk opvervallen huizen tussen winkels scheepsbenodigdhedengeur van teer en touwkinderen met zwarte vegenop kapotte kleren en knieënmet holle ogen tegen de verveloze stijlen van hun deur naar niets, daarachter in het duistereven kaal de trap naar vocht en schimmel, ergens verde schelle schreeuw van moeder, grote zus, de ruzietoonvan vader zonder werk of veel te weinig op de werf of in het gas


Ik was pas dertien, tenger, bang Ik fietste hard op mijn Gazellenaar de rijkdom van mijn schoolwaar van der Hulst de klas vroegwat een oratorium was, en ik vuurroodhet juiste antwoord gaf, werd uitgelachendoor de slungels met de baard netin de keel, behalve éénhoe zou het met hem zijn

En aan het eind der dagen godzijdanknaar huis, een sprintje door de luchtvan kool en karig, langsde aangeschoten mannen voor het walmende café, de pont op veilig veilig op de deining van de Merwedetussen Fords en AustinsSolexen, Zundaps en Berini’snaast een lege tractorslingerend langs de dijk terug naar huis,waar mijn vader me binnenhaaldemet Toccata en Fuga op het orgelin de lichte kamer met vrij uitzicht op de Gantel, zijarm van de Merwedemet het wuivende riet van de griendenschepen in de verte naar een werelden mijn moeder breiend naast de thee


79. Gouden OorringAnne-Tjerk Mante / Amante (Scheveningen)

I

Hij vervloekte de dag dat hij aangemonsterd had En in wezen vervloekte hij het leven dat hij leidde Overgeleverd aan de wind en het getijde Vileine vijanden bevechtend op het zilte nat

De paniek was groot en toen hij angstig hardop bad Was er niemand die hem verstond of lette op wat hij zeide En met dat hij zwaargewond zijn handen ten hemel spreidde Vond hij zijn zeemansgraf in het zinkende fregat

Zelden ging een schip zo roemloos naar de donder Zelden sloot de zee haar oppervlak zo snel Als om elke herinnering in één keer uit te wissen, hoewel

Getuigenissen van de vijand spraken van een wonder IJzingwekkend boven de golven van dit noodlottig oord Wordt nóg het vergeefse gebed van deze zeeman gehoord

II

Hij was er op uit getrokken op een zwaarbewolkte dag De zeewind had hij veel te lang al niet meer geroken En de ruzie met Marina, die zijn bloed had doen koken, Was alle aanleiding voor een logische portie vluchtgedrag

Vanaf het duinpad kon hij niet goed benoemen wat hij zag Glinsteren in één zonnestraal, net uit het zand gestoken Hij was een zeemeeuw voor, die kwaad kwam aangedoken Gramstorig aanviel en toen opvloog in schril hoongelach


De gouden oorring moest wel eeuwen oud zijn, zag hij direct Zo betaalde een zeeman een proper graf en eeuwige rust Als hij op de golven stierf en aanspoelde op een kust

Er was geen dode zeeman, dus dat verjaarde respect Hoefde hij de drenkeling zonder lichaam niet te geven Er was geen reden om het verleden te laten herleven

III

Zij had het niet gevraagd en hij had de herkomst niet on-thuld Maar ze was meteen van het fraaie ding bezeten Het goud deed de verwijten van de ochtend snel vergeten Dus was hij te méér met zijn toevallige vondst verguld

Toch, onduidelijk was de herkomst van haar ongeduld Als zij op onmogelijke uren oeverloos liet weten Dat zij in haar leven liever op zee had gezeten Waar de koppen schuimen als de wind eroverheen brult

Hij vond het wel grappig dat zijn vrouw, die tot voor kort Met geen mogelijkheid te bewegen was om te varen Nu interesse had ontwikkeld voor de woeste baren

En als zij zich eenmaal op het grote fantaseren stort Dan staan drempelloos ongekende invalshoeken open De kracht van de verbeelding is met geen goud te kopen


IV

Zij maakte zich in een handomdraai het scheepsjargon eigen Zelfs droomde ze in haar slaap hardop van elke oceaan En ze sprak over zeeslagen alsof ze zelf had meegedaan Haar hang en drang naar de zee was niet meer klein te krij-gen

Zo leek ze haar eigen verbeeldingskracht te overstijgen Toen ze op een avond besloot iets eerder naar bed te gaan En met dat hij ook ging slapen, trof hij haar nergens meer aan Op zijn zoeken en roepen volgde slechts nachtelijk zwijgen

Hij had hulpdiensten over haar verdwijning geïnformeerd Hij volgde het nieuws, en zette een oproep in de krant Dat men plaatste onder een bericht ‘Aangespoeld op het strand’

Het ging over een zeeman die als gemummificeerd Vanuit een ander tijdperk ineens was opgedoken Op zijn arm ‘Marina’, en een gouden ring door het oor gestoken.


80. Delfts blauwW.J. Tabak (Delft)

De straten zijn nog vochtig van de dauwen om de huizen hangt een lome stilte.Langzaam verdrijft de zon de ochtendkilte,de hemel kleurt zich gaandeweg Delfts blauw.

De Oude Kerk leunt wat vermoeid opzij.Al eeuwenlang een toevlucht voor de vromen,staat zij hier vredig aan de Oude Delft te dromen,als vaste burcht voor Hollands burgerij.

Wij zijn gebonden aan een strikt getij -het Prinsenhof, de Oostpoort, Synagoge,ze hoeven ons slechts even te gedogen,zij mogen blijven, maar wij gaan voorbij.

In mijn gedachten zie ik aan de horizonde Nieuwe Kerk boven de huizen prijken,haar ranke toren tot de hemel rijken -en hoor de nagalm van haar carillon.

Van deze nostalgie ken ik de bron:die vroege morgen in de najaarszon.


81. Desnoods om een zeldzaam stukje te vindenAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Maasdam)

Zou ik nog graag nachten dromen zonder te schromenMijn weke hart wordt afgesneden met de dag zeldzamer. In het diepste van mijn wezen eigenzinniger en stiller. En nu ik Padua heb bezocht een driftig volledig mens zag Werpen ze steeds koorden en kleden in monnikenkleuren.

Ik zou nog graag nachten dromen zonder te schromen.Mijn weke hart wordt afgesneden met de dag zeldzamer. In het diepste van mijn wezen eigenzinniger en stiller. Ooit dacht ik dat verbeelding meer dan voldoende was.Ooit dacht ik dat verbeelding meer dan voldoende was.


82. een Hagenees is niemands knecht!victor meijer (Den Haag)

lindes en karperhopjes maar ook rijstvonken van een tramen iemand die “het knijst”

Malieveld als zwembadpaling in de grachteeuwige verkeerstragieken een skyline die niet wacht

buitenwijken van “het zand”binnendoor via het veenvinex tot in den treureen een glimlach die verdween

asfalt en klinkers‘slands mooiste woordenschatiemand schreeuwt;”ja,en jéh dan?,HAD JE WAT!?”

miljoenen spreeuwenniemand die ze wileen beetje Indisch overalen hier en daar een duiventil

patatje oorlog op de hoekeen kapsalon zonder schaarladen en lossen is parkerenschelden met een vingergebaar


slagerijen die verdwijnenook de groentenboer is wegzee is overal te ruikenei met ui als broodbeleg

het Réswéksepléneen miljard keer al uitgelegden...één ding nooit vergeteneen Hagenees is niemands knecht!


83. NootdorpDaan de Ligt (Nootdorp)

een vreemde stad van ver is nu nabijde Dorpsstraat is gevuld met Haagse klankende bakker en de slager werden bankenverdwenen is de oude draverij

er rijdt een stalen monster door de weimet schreeuwerige teksten op de flankenwe mogen nu een nieuwe geest bedankenhij zorgde voor het keren van het tij

een laatste weidevogel krijst vaarwelde meidoorn is een stille dood gestorvenen traagheid heeft het veld geruimd voor ‘snel’

de polders zijn gevuld met staal en glaseen zondvloed heeft het veengebied bedorvenen nooit zal het meer zijn zoals het was


84. zwart NazarethReginald (Schiedam)

ik ben in de hongerput geboren van zwart Nazarethmet niets dan armoe aan me donder en dode dromen langs mijn bedonder het kruien van de molen in een gemene kolenluchtwerd het grove mout vermalen voor vaders drankzucht

wie bezong de blanke top der duinen? in het vuil van de achtersteegwie rook de lente van ommuurde tuinen? in een stad waarvan je cholera kreegik niet, voor mij geen schoonheid in al of wat ik zaggif stroomt er door deze straten, een waarlijk jenevergraf


85. HAIKU (Bontje)Jan Bontje (Spijkenisse)

metrostation Akkersde passagiers verstrooien zichmorgen ochtendkeer


86. het is winter in PuttershoekJannie v Dalen (Puttershoek)

Wit, glad en bevroren,de Winter is herboren.Het hoort niet meer bij het verleden, maar bij het heden.Alle schaatsen, slee’s uit het vet,en de kinderen hebben weer pret.Zo is 2009-2010,En volgende winter Ja dat zullen we wel zien.


87. WatersnoodMariet Lems (Papendrecht)

Mijn broer en ik, werennen door het huisvan raam naar raamen kijken hoe de storm- al uren boos-over de tuinpoort hangthem kreunend zwiepen laatiets doet wat ons ten strengste is verboden

dan naar de keukendeurblauw glas trilt uit het loodwe klimmen op een stoelen zien met eigen ogen hoede rivier langzaamde trap op kruiptde 21 treden vanuit het grindnaar boven, nog maar één

De Ark van Noach, zegt mijn moeder met een vreemde stemze klemt ons dicht tegen zich aanen wij, wij zijn de dierenmijn vader rent de kelder in en smeert verwoed de botervoorraadin de kieren


88. IntercityTineke van Eeuwen (Rotterdam)

Rotterdamse kubussen weerkaatstin driehoekige ruiten richting Den haagNaarstig op zoek bloeit oeverloos hoefbladin schaduw van sporadische momenten

Waterige zon schijnt Russchische roulettede atmosfeer is buitengewoon grilligGebeeldhouwd lijkt zij van ribkartonop de tast regent het moedwillig.


89. Oud-AlblasLianne Mouthaan (Oud-alblas)

In een winterwitte wereld,liggend in mijn bed van sneeuw,mag ik dommelen en dromen.Ik ben van een and’re eeuw.

Vrienden, die mij trouw omarmen,blijven altijd naast mij staan.Aan mijn voet ligt steeds de Alblasstil te wachten om te gaan.

Trouwe vrienden, oude wachters,prachtig plekje in de Waard.Ja, mijn wens is hier te blijven,zorgeloos in oude staat.


90. Ter HeijdeDaan de Ligt (Ter Heijde)

De iele duinenrij beschermt de huizen,die sober zijn geschapen door één hand.Een steile trap geeft toegang tot het stranden altijd klinkt een onheilspellend ruisen.

Het dorp is voor de zee een onderpand,zij kan naar lust en willekeur beschikken,met overmacht of slechts met speldenprikken.De slaperdijk is voor het achterland.

Een oord aan zee ... waar is de vissersvloot?Waar zijn de drommen badende toeristen?Bestaat er angst voor Nereus’ wrede listen,gebrek aan ruimte in de reddingsboot?

De dorpelingen blijken optimisten,’t vertrouwen in los zand is levensgroot.


91. Hoek van HollandRien Vroegindeweij (Hoek van Holland)

De kassen verzilveren het groene landvoorbij de laatste stad, de laatste plek.Hier eindigt een gebied, een levensband.De ferry ligt op stroom, klaar voor vertrek.

De pier waarop de golven eeuwig brekenmaakt als een hand in het water uitgestrekteen nieuw gebaar voor wie was uitgewekenen thuiskomt, een groet voor wie vertrekt.

Een meeuw schrijft eenzaam aan het zwerkzijn tekens van komen en gaan, licht strijktover het strand, de waterweg, de overkant.

De Hoek, landstreek met een watermerkdat aan de kust naar binnen wenkt en wijkt- het eerste en het laatste beeld van Holland.


92. ZonRené Dings (Rotterdam)

Door kokbestoven schemerklovenstralen stralen van daarbovenschijnt of die niet schijnen konvan achter wolken de zon.


93. Zondag-zondedagMariet Lems (Papendrecht)

We woonden aan de dijk van Papendrecht,waarlangs de huizen weggezonken lijken.Een enkel huis had het ingebouwde rechtom net als wij over de grienden uit te kijken.De meesten keken zonder dat ze het zagen, de blik beperkt door ‘t goddelijk gerecht. Ik heb ze altijd met me meegedragen:de kronkels van de dijk in Papendrecht.

En elke zondag werd het hen zwaar te moedeals vader het kerkboek in de handen nam.Gezichten stijf geplooid onder de hoeden,alsof de dood hen ‘t leven al ontnam.De meesten keken of ze het oordeel zagendat hen de levensvreugde had ontzegd.Ik heb ze altijd met me meegedragen:de kronkels van de dijk in Papendrecht.

Zo liep de stramme stoet van plichtsgetrouwenals één zwart lint over de lange dijk.De handen om het psalmboek heen gevouwen,twee pepermunten binnen handbereik.De meesten zwegen minzaam, als ze zagendat iemand de afstand op de fiets had afgelegd.Ik heb ze altijd met me meegedragen:de kronkels van de dijk in Papendrecht.


Als in de kerk de zware muren trildenvan orgel, psalmgezang en donderpreek,dan was het of mijn kinderlijf verkilde,als dominee bestraffend naar mij keek.Ik heb mijn allervroegste Godsvertrouwenin levenslichte verten neergelegd.Ik zoek ze op als zij me weer benauwen:de kronkels van de dijk in Papendrecht.


94. de spookpierDaan de Ligt (Den Haag)

de zee is woest en kolkt bij windkracht negener is geen mens, geen beest zelfs, op het strandhet onweer krijgt van God de vrije handde pier is ziek en bang en voelt de regen

hij zucht en kraakt, al jaren doodgezwegenen danig aangevreten door de tanddes tijds, is hij nu in het stadium belandvan bidden, hij houdt stand op hoop van zegen

de lucht is grauw als aangetast betoner zweven vreemde klanken, alsof spokende macht gegrepen hebben op de pierze houden huis en kennen geen pardon

waar eens pilaren stonden, staan nu knokende toekan is veranderd in een gier


95. TerugkeerRik Korfker (Reeuwijk)

Bij het bankje aan de plaswaar ik rimpelloos in het water duiken gewichtsloos door een luchtbel zwemzoek ik onafgebroken het juiste licht

tot ik aan de andere kant weer boven komgedachteloos de naakte druppels overmijn onschuldig lichaam voelen laag voor laag opnieuw geboren word

maar naarmate de tijd toeneemt in gewichtde woorden zinken in vermenigvuldiging de stilte achter de horizon langzaam wijkt

kijk ik onwennig over mijn schouderen zie het bankje aan de plasvorm gegeven in de taal van herinnering


96. ajo, dushi kòrsouanna maria (willemstad)

zoals de pelikaanover lagunes scheertflamingo’s onverveerdin brakke waters staan

zoals de leguaandoor licht nog meer verweerteen papegaaivis keertin warme oceaan

zo zoekt mijn ziel de bronvan leven, nu of laterin lucht of in diep water

ze veert van vis naar vogelgetroffen door de kogeluit jouw turkooizen zon

.


97. ROTTERDAM (lied)Jan Bontje (Rotterdam)

Rotterdam, ooit een nederzetting aan de Rotteis uitgegroeid uit tot een grote stad.Manhattan aan de Maas,Skyscrape City aan de Rotte, die werkstad heeft het toch maar voor elkaar.

Erasmus zie ik grinniken, zijn brug zingt in de wind, een woordenloze shanty, een machtig jubellied,Rotterdam ... Rotterdam!

Rotterdam, de mooiste rotstad van de wereld, is de klappen van Bep van Klaveren nog niet te boven, heeft de nachten die Jules Deelde(r) nog niet aan elkaar geplakt, Rotterdam ... Rotterdam.

Rotterdam, stad van Eras|mussen en meeuwen, Rotterdam, stad van havens en van kranen,van Koopgoot en Witte de With, Maria (en) Heiden, Rotterdam, stad vol liefde en haat, Rotterdam, stad vol leven,Rotterdam ... Rotterdam

Van Koopgoot en Witte de With en dominee Visser,Rotterdam, stad vol liefde en haat, Rotterdam, stad vol leven,Rotterdam ... Rotterdam!


98. DrievlietDaan de Ligt (Den Haag)

het pretpark is gevuld met zomersproetenwel zeven keer gaan zij de achtbaan rondde dag genieten zij met open monder rust een streng verbod op heilig moeten

hier danst de kinderziel op blote voetenen sluit zij met het zonlicht een verbondde lijfspreuk luidt er: lachen is gezondde boeman treft het park niet op z’n route

de Tijd doodt dagen in het reuzenraden volgt het kinderspel met lede ogenhij weet en vreest wat later komen gaat

ze zullen hem ontmoeten op hun paddan rest ze slechts het spel van onvermogenin ’t spookhuis waar zijn klok de uren slaat


99. Stormramp 1953Teuntje Knöps (Nieuwe tonge)

beelden keren weerin een lange stoetverwijlenbij een meisje uit mijn klasboven wie zich slootde vlakte vande watervloed

haar woonplaatsweet nogwie zij wasnoemt haar naammet vol gemoedhoe kort haar leventwaalf pas


100. JaagpadMarijke Oomen (Zwammerdam)

De wind bespringt me als een dolle hondwanneer ik uit mijn dekking komvan populieren en laag struikgewas.

Voor mij ligt de rivier in druk gewemel,een witgekopte golf wordt wolken rijst ten hemel - meeuwenzwerm.

Woorden waaien aan over het water,snoeren aaneen tot dichtregels voor later,een beeldenvloed bestormt me ordeloos.

Voortstuwend wordt de wind mijn bondgenoot.In deze jacht voel ik me uitvergroot.Brandnetelbermen wachten op mijn val.


101. Aan de rand van het Staelduinse BosArjan Doorgeest (Hoek van Holland)

Hier is gebeurdwat nooit had mogen gebeurenop die dagde zon nog boven de veldenwarm en wit.

Wat ik daar deedgaf geen pas.Bezig met het creërenvan te diepe wondendie iets verder gaan dan kusje erop op Hansaplast.Een dag - hoog zomer.Een jongetje dat nog nietsvan de liefdede werking van zijn eigen geweten afweet en snapt.

De tankversperringaan het eind van het weiland.Het hoefijzer dat je er later vondroestig en krom.Waar het geluk al was uitgelopenof nooit daadwerkelijk had bevat.

De bunkers aan de bosrandals grimmige afgodenwaar ik als kindnog in onschuld op ook in had vertoefd.De daden van een dader.


De wroegingde angst betrapt te worden - het permanente ongemak.Voorvallen - handelingendie zich door de eigen geest heenwroeten - het nachtelijk gewoelin het bed met je kussendat nat is en vies van zweet en tranen.

Hier was het dusop deze plek - in dat seizoen.

En na afloop voelde ik de hele wereld draaien.Zwijgzaam liep ik terugongemakkelijk - loodzwaar beladen voor later.

Je moet niet eerst handelenen dan pas denken.Je moet de dingen doenzoals ze zijn bedoeld.(En da’s: juist en goed).

Grijze bunkers,mislukte Indo-germaanse tempels.Een archeoloog zal in het jaar 4441 waarschijnlijk meldendat deze bouwsels iets met een dodencultushadden te doen.

De velden in stukken gescheurddoor betonnen haaientanden.

Links van het middenstuk van de verspringende bochtnaar Hoek van Holland.

Toen.


102. ArchipelbuurtDaan de Ligt (Den Haag)

Oude mensen, kleine zielen schuifelen voorbij,verstilde geesten langs versteende straten.Wie waakt en wacht en luisteren wilhoort zacht Eline Vere praten.

Levend museum van voorbije dingende geuren vaag, de beelden flets, de klanken zacht.Flarden van de gamelan,de laatste sporen van de stille kracht.

Auto’s die weer koetsen worden,flaneren wint het van ’t lopen.Hier moest ik zijn, ik belde aan,Louis Couperus zelf deed open.


103. De grachtFrans van Hilten (Leiden)

De nachtelijke grachtIs het platteland van de stadHier heerst de weidsheidEn de sneeuw valt er altijd nog even doorAls hij in de rest van de stadAl door de voeten van het uitgaansvolk tot pulp is getrapt.Op de stille grachtRuikt het naar doorrookte balkenZoldering, prehistorisch houtvuur op deGodverlaten hei.Tot vergetelheid vergane vriendenKeren weer als ijle vlokkenOnder gindse straatlantaren.


104. Om en BijDaan de Ligt (Den Haag)

de huisjes rug aan rug en zij aan zijals bondgenoten tegen dreigend kwaadeen monument met menselijke maateen kering tegen een onstuimig tij

geborgen levens keurig op een rijontsloten aan de zijde van de straateen warme jas, geen flonkerend ornaatverlegen lachend hofje Om en Bij

bescheiden als bescheiden maar kan zijn geen holle torenhoge symboliekhier is de stad nog nederig en kleingeschetst bij maneschijn door Anton Pieck


105. Domweg dronken op de PrinsegrachtDaan de Ligt (Den Haag)

natuur is voor tevredenen of legenen dan: wat is natuur in deze stad

een eilandje met bomen en wat grasgelegen in een grafelijke plas

een toekan op een winderige piereen doek van Potter met een dooie stier

een koningspinquïn in een schimmenrijktwee turkse tortels in de Schilderswijk

een ooievaar op heel erg hoge poteneen hennepkwekerij nog onbespoten

de laatste resten van des graven hageen louche tuinlui met hun kettingzagen

een strand gelegen aan een zee van biereen toren met een Zeeuwse vale gier

dit heb ik met mijn zatte kop bedachtdie late avond op de Prinsegracht


106. Blonde DollyDaan de Ligt (Den Haag)

de maanden daagden en de jaren wekenhet huisje aan de haven is niet meergeheim adres van menig Haagse heerde muren kunnen nu niet langer spreken

de schimmen zijn gevlucht naar verre strekenal wezen kwade vingers keer op keeren lispelden de tongen van weleerhet spitten is een loze daad gebleken

het is weer rustig in de oude buurten het dossier ligt onder stof begravenmaar ’s avonds doolt er soms nog iemand rond

die hoopvol bij een kroeg naar binnen gluurtop zoek naar klanten rond de Nieuwe Havenhet is een jonge vrouw… en zij is blond


107. Haiku (bontje)Jan Bontje (Spijkenisse)

klaverblad, betonvlinder fleur verliefd metaaldorp ontpopt tot stad


108. StadshartAnne-Tjerk Mante / Amante (Den Haag)

Langzaam het Lange VoorhoutLinksaf langs het hotelVia de Vos in TuinstraatNaar de Denneweg

Even een etalageEnkel voor het evenbeeldLinks en rechts en nog eens linksSlenter kalm van hier

Een flesje wijnEen matig boekAuto’s dubbel geparkeerdGelatenheidVan dit elke dag

Rechtsomkeert de weg terugGroet voorbijgangers ongezienHoge zon en trage tredWezenlijk beterHartje Den Haag


109. Ik ben het BundelbeestJos Zuijderwijk (Zandvoort)

Wil je scoren lekker stuk maaris de wereld uit het raamje te ijzig koud vandaagvies glad nat bovendienom naar buiten te gaankom naar mij vreemde scharrelaarmaar nu het Grote Geile Bundelbeest hier vóór Zandvoort aan de kustnog lang niet uit gekeest zeg asjeblief geen neetegen een nummertje in zee

Ik voel me zo verschrikk’lijk alleenvervuld van diep verlangenom vet jouw punten te vangen


110. CaubergMiel Vanstreels (Valkenburg)

In z’n dromen ligt iedereen hieralleen op kop,

tussen rijendik applaus

danst menongenadigsoepel

naar de top


111. UitkijkpostLaura Molenkamp (Kijkduin)

Halverwege mijn tochtheb ik uitzicht op de zeedie rustig iszo rustig is

en vraag mij afof de dood ook zo iszo vredig is

en of hij mij komt halenof dat ik naar hem toe moet gaan.


112. richting weerbarstig verledenRudolf (Schiphol)

in glij- en vleugelvluchtover fragmenten wit en grijsnaar een sterrenlucht helder en vol onbetreden

naar bewaarde pracht dat met steigers omlijst heden geduldig wachtop een voltooid voorleden


113. de schilderswijk van oud naar nieuwvictor meijer (Den Haag)

het touwtje hing uit de brievenbusflessen melk op de eerste trededinsdag’s de schillenboer het paard aan de lustot de groene afvalbakken hun entree deden

Hey buur, is Vic al thuis?...nee joh, dan staat zijn 850 er toch!op woensdag gaat hij eerst naar plein 1850en dan loopt hij wel naar huismet een kater in z’n kielzog

een straatlantaarn omgebouwd van gasverlicht mijn schilderswijk alsof het wasen zou moeten zijn zoals de toekomstdie vreemden toelieten in “mijn wijk”wij konden er toen heel goed mee samengaanen verder geen gezeik....geen blaam

maar...nu geen stoeltjes meer voor de houten huisdeurnu geen paardjes meer door de lange gangnu spitsroeden lopen te kust en te keuriedere schilderwijker zingt zijn zwanenzang


114. De kleuren van de HofvijverDaan de Ligt (Den Haag)

hij spiegelt zich in ‘t stille vijverwatervanuit z’n torenraam blikt hij omlaagen zoekt de diepste gronden van Den Haagde bodem van de politieke krater

de kalme vijver dampt, of is het rookdie opstijgt van een smeulend vagevuurplots borrelt hij sinister en obscuurvanaf het eiland lacht het rode spook

vanachter buigend groen zo goed verborgen hij tovert mist die opduikt, flard na flarden stemmen komen nader, baren zorgen

wat hemelsblauw was is nu duivelszwartde zekerheid vervaagt tot heel misschienin ‘t donker zijn geen kleuren meer te zien


115. DoornparkDaan de Ligt (Den Haag)

vergeten duin in overvolle staddoor huizen afgesneden van de zeede schilder Mesdag hield er atelierde dichter Kloos heeft er ooit liefgehad

een stille, praktisch ongeschonden schatbedekt met groen en zand in goudlaméof ... stedelijke offerplek in spede buit van politiek op dievenpad

is het wel goed je gaven te beschrijvenje bloemen en je ruisend bladerdakde schoonheid is per definitie zwaken door het kwade simpel in te lijven

je kunt maar beter goedverborgen blijven...er zweeft een kraai en zachtjes kraakt een tak


116. LaakhavenDaan de Ligt (Den Haag)

de stugge kinderkopjes zijn gesneldvervangen door gebaande asfaltwegeneen werkman kom je nog maar zelden tegenzijn prikklok is al jaren uitgeteld

haast tussen hoge school en flats bekneldprobeert een trage aak op hoop van zegente meren aan een kade die door regenen jakkerende auto’s wordt gekweld

mismoedig buigt een oude kraan het hoofdals laatste is hij op zijn post geblevenvermoeid verlaadt hij balen met cement

hij heeft zich al die jaren uitgesloofdmaar weldra wordt hij van z’n taak onthevengeofferd voor kantoor en voor student


117. SchilderswijkDaan de Ligt (Den Haag)

de ezel wankelt en de tube lektmaar het palet is kleurrijker gewordeneen onbekende spijs ligt op de bordenhet vlees van Rubens is geheel bedekt

de Haagse school is overwegend zwartverdwenen is het bonte dialectmet zware ziektes en de dood doorspekthet maakt op Ypenburg een nieuwe start

het licht van Rembrandt is er ver te zoekenal maakt de nachtwacht vele overurende verre vrienden vinden goede burenhet straatbeeld toont een rijk bezit aan doeken

heeft hier de kunstenaar zijn drang verlorenof wordt het nieuwe meesterwerk geboren?


118. Het familiegraf in Krimpen a/d IJssel - voor Jaap N.Arjan Doorgeest (Krimpen a/d ijssel)

Ergens stond het al geschrevenmijn graf zou daar zijn, aan de IJsseldijknaast een rij vechtende populierenEen Joods graf, dacht ik als kindmaar een plek die het gewone volk mijdt.

“Wij zijn niets andersdan een witgekalkt graf”vertelde Jaap N. mij- met zijn achternaam te mooi voor woorden,op een ogenblik - (de middag grauw,gezeten voor een zelfgemaakt schilderijdat hij wel hebben woumaar niet wou kopen) -waarop hij al besloten had zichzelf eerdaags te gaan verhangen.

“Wij zijn niets anders dan dat”, zei hijHet stond geschreven in dat lijvige boekmet die zwarte kaft dat waar is voor allen die er welof niet in willen of kunnen geloven.

Een prefab graf zijt gijSlechts een geraamtemet sterfelijk vlees omhangen.

Jaap zei het mij.Ik genoot van het citaaten vond de jongen mooi,karaktervol en heel volwassen.


Iemand die het begreep,die de horizon al zagterwijl wij - gewone schepselsmet onze blik niet verder kwamen dan de neuzenvan onze schoenen.

Een witgekalkt graf.

Zon, maan, regen.Niets krijgt er vat opop het graf dat daar lag.

Mijn eeuwige fascinatie.Met pleisterwerk dat op sommige plekkenloslaat, naakte waarheid is gaan vertonenin een uitgesleten barst.

Mijn voorland aan de IJsseldijk.

Jaap kreeg gelijk.

Een oprecht levend mensheeft zo’n beetje om de dagde neiging zichzelf te verhangen.

Mijn witgekalkt graf.

Meer was ik nieten zal ik nooit zijn.

Vleesgeworden doodmet drogredenen en praatjesomhangen.


119. Lange VoorhoutDaan de Ligt (Den Haag)

de laan der lanen parelt in de zonde krokus heeft een paars tapijt gewevencafé de Posthoorn blijft de gulle bronalwaar bezoekers aan hun glazen kleven

Hotel des Indes start een tweede levenen kruipt voorzichtig uit een flets coconDen Haag is hier gewoon Den Haag geblevende baksteen blijkt veel sterker dan beton

de schrijver kijkt, gebronsd, zijn gasten nadie op het middenpad de tijd trotserende oude mensen gaan hier traag voorbij

ze slenteren naar weer een nieuwe meihun leven is een koninklijk flanerenvan Vijverberg tot Diligentia


120. De kastanjeboomElly Mans-Los (Ridderkerk)

Ik was nog kind, met in mijn hoofd een mooie droom. Ik speelde op het plein,onder de kastanjeboom.

Als die boom toch eens kon praten.Wat heeft hij veel gezien!Moeders en hun nazaten,en oma’s bovendien.

Nu, vele jaren later,staat die boom er nog.Nee, die boom is niet zo’n prater.Mijn mooie droom en herinneringen,ze zijn er nog, ze zijn er nog……


121. VREDESPALEISGerrit Vennema (Den Haag)

Als waarheid, zo stilen recht: het blauwe park,de pasberijpte bomen.

En door het hoge hek,geen stappen in de sneeuw - nog niemand die weer gingnaar de toren,nu verlicht van buitenin vroege avondnevel.

Komt vredevanzelf, als ergeen woorden…?


122. Haiku (bontje) LAURENSKERKJan Bontje, Spijkenisse (Rotterdam)

Grote St. Laurensmiddelpunt van haastbetonmiddeleeuws geduld


123. Venus, dwingelandKees Godefrooij (Voorburg)

Venus, dwingeland je zet mijn oude hartin vuur & vlamvoor haaruit Voorburg en ik heb geen verweer.


124. ALS HET STIL IS IN DEN HAAGGerrit Vennema (Den Haag)

Als het stil is in Den Haagen je wandelt met de vraagof er ooit nog iets gebeuren gaat;als de uitgaanspleinen zwijgenen er donk’re wolken dreigenaan het eind van elke winkelstraat.

Als het leeg is bij ’t paleis,maar je wilt nog niet naar huiszonder iemand die je heeft geraakt:slechts één blik om mee te nemen,de herkenning van een vreemdedie de zondag net iets lichter maakt,als het stil is in Den Haag.


125. ZwerverTanya van der Wacht (Den Haag)

Kijk daar gaat hij. Beerbruine jas, omgeslagen broekspijpen vol denkbeeldig zeeschuim.Haviksneus, indianenhaar, de schouders hooghanden verborgen in metersdiepe zakken.Onder de arm het dagelijks broodstapt hij op de stad met zeebenen.Men bekijkt hem met afschuw.Alleen een kleine jongen in de mensenzeeziet de vrijheid in zijn ogen, mompelt:“zo wil ik later worden.”Verkeersgolven breken op de stoepranden vergruizen de woorden tot letters.Onder de Noordwal door stroomt het water ongemerkt naar zee. Dat is ook zijn doel.Hij lijkt het even vergeten.De stad kent hem niet. Als de weg hem verloren heeft, zijn voetsporen spoorlooszijn, is de aarde onder.Aan de hand van lantarenpalen bepaalt hij de koers.Na een vluchtheuvel opgevlucht te zijn -aan beide zijden razen wezens op wieltjes hem voorbij -legt hij het anker erbij neer, gaat onder zeil en laatdromen ongehinderd in zich klotsen.Morgen zal hij zijn kompas wel vinden.


126. Hotel New YorkKees Godefrooij (Rotterdam)

De Erasmusbrughebben wij gezienwaar eerst schepen kozenvoor ‘t ruime sopkruipt de Kop van Zuidnu het noorden opik dommelde wegna ‘n minuut of tienik heb de brugvan Erasmus gezien.


127. StadshartFrans van Hilten (Den Haag)

De stad is geplaveid met jouGeen stap gezet of ik trapMijn herinnering op de staart

De huizen, statig, doen me omzienNaar het vooruitblikken van toenDromen, waarin steedsjouw schaduw waart.


128. SchelpenTheo van de Wetering (Scheveningen)

I

Vooral die dagen lagen ermossels op het strand.

Hij toonde mij het donker huis,door zeepokken ontruimd.

Toen ging hij dood.

En nog na zoveel jaren- want breekbaarheid wordttelkens dierbaarder -zijn mij bijgeblevende smetteloze ruimte,de lege ogen,de bewoner niet thuis

II

Ik zag hem aan het strand:mijn vader.Zijn jas hing als een schreeuwtegen de hemelop die dag en die minuutvoorbij aan ons begripen telbaar vóór zijn dood


Ik dacht het te horen ik dachtzo dadelijk doe ik mij handenvoor mijn oren ik sluit mijn schelpvoor zijn vreselijke woorden totmijn bloed alleen nog maarde zee hoort ruisen.

Maar nee, het was niet nodig.

Al wat ik nog vernam waren oneindig kleinere hoorbaarheden:zuigen van zandkapotspringend schuim:kraken van schelpenwaar ik liep. III

Zo gingen wij wel vaker:een uur lopen naar Scheveningen en dan schelpen zoeken langsde vloedlijn dat verdomd langeen zinloze front tegen de zee

Zo botsten dikwijls onze elementen:mijn water kwelde steeds zijn weifelende strandmaar dan was daar zijn vuisteen golfbreker waarop ik schuimendzinloos aanviel

Zo altijd aan het waterwaar met god gestreden wordt: schelpen, open, onbewoond.


129. Luctor et emergoLilian Caessens (Dirksland)

Het einde ligt in een dorp verderop daar weet men alles van opnieuw beginnen

zwijgen en werkenzo gaat dat, daar

tussen de mensen zonder vaderlandkrioelt het van de tranen

aanen uitkledenzo is dat

kelders dragen nu eenmaaleenvoudiger het watermerk


130. Mijn maatjeAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Westmaas)

Te weinig woordenom uit te sprekenhoe dierbaar,hoe trouw,respectvol enliefdevol jij bent.

Mijn alles,mijn leven,afwisselendattenten nooit afwezigalsof je mijn rechterhartkamer bent.

Nooit heb ik kunnen bedenkendat het leven mij zo’nlieverd zou schenken,die het levenspadbegaanbaar houdtdoor zijn “zijn”dat voelt fijn.

Ondanksveel zorgen en pijn,kan ik lachenzaken ontberen,durf ik steeds nieuwe uitdagingen te proberen.


Te weinig woordenom uit te sprekenhoe dierbaar,hoe trouw,respectvol enliefdevol jij bent.Mijn maatje, mijn vent!


131. begraafplaatsReginald (Maassluis)

nu het warmer wordt is een gang naar de begraafplaatseerder gedaan. de begraafplaats van Maassluis is niet somber.vaak zie je kleinkinderen lachen, bij mooi weerwitte sokjes naast zwart marmer.er is schaduw, achter de standvastige rododendrondaar komt geen zon, daar is een ontmoetingplaats vooronrustige zielen. een rendez-vous tussen dolende geesten

mijn tred naar vak J- rij twaalfdoet zwart/wit portretjes blijmoedig knipogen.wat niet waar is natuurlijk. eerder kijken ze smekend; ‘laat mij weer leven’.

‘laat mij weer leven’ mompel ik,in de zon boven de merel uit


132. VriesewegKees Klok (Dordrecht)

Van wat er niet veranderd iszie ik het liefstde zwartglazuren tegels onder het raamkozijn.Als ik terugkwam van schoolen op het raam tiktekwam tante met een pot vol chocoladeflikken:voor iedere dag één.

Om de hoek aan het plein waar je na weken sparen om een kleintje patat kongapen ingestorte panden:mislukte nieuwbouw stilgelegduit onverschilligheidoverschreeuwd door zwerversen ander leed: er rolt een bierblik over straat.

Soms denk ik dat het nogdezelfde tegels zijn van toen.


133. HEKWERK VAN EEN LIEFDEHarry C.A. Daudt (Scheveningen)

Wij negeerden die zomerhekwerk en prikkeldraadbeklommen het duinhand in hand

Wij keken uit vanaf elke top zicht op een zee van een aards verlangen

Den Haag...een kartelrandzee van flats,van hoge daken...springvloedvan zoekers naar een woning

Wij kusten elkaarkruisten elkaars blikkenzwijgen en sprekenvoor beiden honing

Vertel ons nietvan louter zon die brandthet roodblozenvan ons beider wangen.


134. Om de donkere dagen door te komenannemieke steenbergen-spijkerman (Maasdam)

Er zijn kruikenzeikers en mateloze trots Mensen met dynamische tradities en allegaar.Wat een ander doet moet hij of zij zelf wetenLeven draait om meer dan enkel de kerstbaarOpgedoft aan de kersttafel wild of kalkoen eten

Want alle dagen zijn er geboorten of trouwerijenGebeurtenissen in alle maanden van het jaar.Warmte, gezelligheid en bij elkaar willen komenHet zou niet enkel in december behoren te lonenHet zou niet enkel in december behoren te lonen.


135. AardenAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Westmaas)

Nu ik bewust stil staop het weidse landontroerd mij de faunade flora langs de kant.

Mijn ogen dwalen naar de kimeen torenvalk verschijntaandachtig bidt hij voor zijn prooidie in het riet verdwijnt.

Ik ga op blote voetenvoel stilaan de natuurraak licht het slijk der aardede wind voelt minder guur.

De zon slijpt ruw de stenenmet diamanten greepweerkaatst hun in het waterals forellen in een beek.

Nu ik vandaag stil stabesef ik heel intensde schoonheid van het landschapdie mij beroert als mens.


136. Van StolkparkSander Kunst (Den Haag)

Een park zonder hoeken of gatenVolledig vol met bomen en water

Een uitzicht vanaf deze wegDit is niet de stad, dit is even weg

Wat zijn woorden in dit landZe vallen ellendig van de onkunde

Tussen de bladeren, in het zachte zandWant mijn woorden in dit land

Zijn passanten zonder bestaanDit schoons is altijd nu, kent geen later

Zal nooit vergaan


137. Niets geleerdRudolf (Waalsdorpervlakte)

bij de ontvallenen stilstaan bevrijdt schaamte

in een minuut en één

kerennog immer om de jaar en dag doden


138. Krokussen en sneeuwklokjes kopjes zullen gaan wiegenannemieke steenbergen-spijkerman (Westmaas)

Dus als ik de dijk de slaper het talud bekijkSprieten nu niet meer zie door de sneeuwCappuccino drink en al meer dan duizend keerMee ga in gedachten met de witte bijen Weemoed licht voel prikken denk ik ze vallenZe vliegen, maken en bedekken de groene slaper Laag na laag dik als witte deken zonder tellenEn ik denk aan de duizenden dubbelgangersDe weg oogt behoorlijk onbereikbaar.

Ik denk aan Friese faam en het Noorden Aan ijsberen die wellicht nu zuidwaarts komenEn het waaien, jaagsneeuw en een glaasje AmstelGrachten die sleetjes nu verkeer vastloopt dragenAan de hoofdstad en veldbedden op SchipholDeze twintigste december voelt als samenval van iedereen Maar ik denk aan nu en het voorjaar als alles weer groen Krokussen en sneeuwklokjes kopjes zullen gaan wiegen Ze slapen nog ondergronds het is nog veel te vroeg In Binnenmaas als ik nu verguld naar het talud kijk.


139. Meeuw aan de Merwekade 72Wim Jilleba (Dordrecht)

Zijn vleugels zijn onmachtighem te voegen bij zijn makkerste jagen boven water en op akkersal is het uitzicht nog zo prachtigtegen wind in wil hij knokkenzeilen met de luchtstroom meevissen in het schuim op zeehij zit al jaren hier te mokken


140. haiku (bontje)Jan Bontje (Spijkenisse)

loop in de Uitstraatof achterin de Voorstraat:echt Spijkenisse


141. Kerst en bomen met of zonder lichtjesannemieke steenbergen-spijkerman (Westmaas)

In de harten van jeugd Heerst soms brandendeAndere hartstocht. We leren ze duurzaamheid als ouderenKunstrijden of op Friese doorlopers schaatsen. Ouderdom geneest jeugd Van verschillende vormen krankzinnigheid.

Welke bomen ze wel of niet verlichtIn hun eigen huizen of appartementenStudentenkamers of flats neerzettenGeen idee maar dat ze echt van kunst Schilderijen, literatuur en poëzie houdenDaar een boom over opzetten geloof ik wel.


142. IJSIsabella Snoeij (Noordeloos)

IJzig witgedichteafgesloten slotenboten ingesloten

waterdichttransparantspiegelgladkristalhelder

ingehouden adem, bevroren wasembeslagen ten ijsbloemen op de ramen

oplopendetemperatuuropluchtingvoor de natuur

sappen stromenin struiken en bomenbloed kruipt,ik ruik ‘t voorjaar

het dooitniet doodspringlevendhet leven gaat door


143. VroegâhRobert Meijer (Zwerver) (Den Haag)

Alleen een ouwe HageneesWeet nog hoe het is geweest

Toen op de Vaillantlaan de eerste TurkZijn winkel opende in zo’n jurk.En allochtonen “Gast” arbeiders warenDie anders praatten, met veel gebaren

Toen Den Haag Oranje Vrijstaat was,het Milvakamp een vrijheidsklas.Een biertje kostte toen een piek.Kouwe kak was gewoon sjiek.

Elke God werd vrij aanbeden.Gewoon zomaar, zonder reden.Alle kroegen zonder dope.Geen wijken voor de sloop.

Iedereen was gewoon mens.Een maandloon was je enige wens.Zaterdags feest in cafe de sportWe hadden guldens en niks tekort

Dat simpel leven is voorbij.Wat rest is gebakkelei.En camera’s en terroristen,methadon en broedertwisten

Alleen een ouwe HageneesWeet hoe het is geweest


144. BuizengatDick Berkhout (Vlaardingen)

Vlaardingen was ooit een gatmet tegen kant en wal de buizen;daarachter liep de Jokweg nat.Op de modder dreven huizen.

`Het Zwarte Paard’ lag eeuwen vastgesjord op vaten bier en ouw klare,een liefdehuis voor menig varensgasten dronken timmerlui van ``s Lands Welvaren’.

Waar met Van Noort, Van Gijn, De Jong,I.S. Figee en Dammes Ervede stedelijke nijverheid ontsprong,ligt nu de oude stad te sterven:

Onder `huis met wooncomfort’trekken damp en dood hun spoor.


145. haiku (bontje)Jan Bontje (Spijkenisse)

overkapt door staalstrekt het spoor zich naar de kimmetro: trein en taal


146. Oude StrandfotoAnne Bult (Noordwijk)

ik hier? ik? ik nietniet ik wel ik ik welnietes wellesnogal wiedesik

jij daar? jij? jij nietniet jij wel jij jij welnietes wellesnogal wiedesjij

zij waar? zij? zij nietniet zij wel zij zij welnietes wellesnogal wiedeszij


147. DoodlopendIbunda (Rotterdam)

Er zijn gebouwenen straten gevouwen in eindelozesteegjes, rondom klinkers opeen leeg plein

zonder wereld of beschaafde trottoirseen roetgeblakerd kindervoetjeforensisch interessant

een meisje, bijna vrouwtrekt aan scheuren in haarlaatste jurkhaar dromen zijn van karton

de menigte wijkt, schijnbaarkleurenblind, hun ogen gezwollenin het neon van de nacht

er waait een krant door de stratenzwart op wit-naam onbekend-de forens slaapt rustig door


148. Wietlandtedje wacht (Westland)

Een kas, wat stekjes plus veel licht -op een goed verborgen plek. Aan plukvolk geen gebrek: knipscharen blinken,

zakjes knisperen als een gek, een rijkeoogst aan talen smeedt van dit Babyloneen feest. - Nederwiet maakt zeg maar

het verlies op groenten goed, de pakkansklein, dus wàarom zou je niet. - Je twijfeltnog? Vindt het onwijs? - Aan jou de keus,

maar lees dan eerst dit nog eens terug.


149. KameleondagenTineke van Eeuwen (Alblasserwaard)

Hinkelend langs de Rottemeren lacht een meisje haar fietsenrek in winterse buitenspeelkleren

staat oeverriet stijf bevroren langs een waterkant met molens vliegen grijsgevleugelde sijzenrichting ongeronnen achterland

zilverreigers staren verkikkerd naar een uitgezette palingenfuik Meerkoeten foeten een foetconcert duiken groepsgezind een rappe duik

In de verte klinkt een klokkenspel nostalgisch over de Alblasserwaardik kijk de lente zijn knoppen uit.


150. Ik zag zo vaak wat is en wasAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Mijnsheerenland)

Ik zag zo vaak wat is en wasde bij, de bloem, ’t hout, ’t glas,de roemer tot de rand gevuldde trage tred zo zacht verhuld.

De rivier, het bed, de overkant,de warme zon, het natte strandik zag zo vaak de vormen staande dienstmeid ramen open slaan.

De liefde, hoop, een zere knie,de glans, reflectie die ik zie,dacht vaak aan koren en ‘n bloemeen hete nacht, een warme zoen.

En immer als het gloren kwamopenden zich die handen klam,palmen vol liefde leven en lust‘t leven dat mij teder wakker kust.

Ik zag zo vaak wat is en wasde bij, de bloem, ’t hout, ’t glas.


151. Monoloog van een DordtofoobJohan Langedaal (Dordrecht)

In deze grijze stad ben je al doodnog vóór dat je er bent geboren daarom, laat eens horen, vrindwat je hier nou poëtisch vindt.

Dat uithangbord, wellicht, die scheefgezakte toren de refokathedraal, leeggeroofd en kaalde kudde patjepeeërsjachten in de zwarte havens,die grachten van weleerof de dwaas gedempte waterlopen, die sloten,de gesloopte sloppenheilloze pleinen met verschoten kooppaleizen‘t te krap theater, voor operakunst te mindan wel het vertrek van al die scholenof die middenmoter in de mallemolen van de trieste divisie van het bieren nergens studenten te bekennen laat staan hun jeugdig bruisend bloeienslechts de Hazeskroegen groeien hier in deze verzopen ruïne voor banaal vertier.


152. soms 1wim euser (Zwijndrecht)

somsals het water van de rivier stijgtonhoorbaar tegen de kades opkruipt

argeloos de vogel een ligplaats biedtmet de stroom mee glijdtnaar de smachtende zee verlangt

de stad haar adem geeftvan haar silhouet een fresco maakt

dan

denk ik aan het getijdenboekeen les vaderlandse literatuurin de tijd verdwenenmet nog veel meer

in het weten van de wereldontvangen

ja soms

dan voel ik me ouderen jonger tegelijkals kind in de tijddie rimpelt als de zee

en

denk ik er het mijne vanen jij het jouwe


153. DirkslandNiels Snoek (Dirksland)

Zie mij hier staanin het centrum van het land van Dirk.Herinnering aan een ver verleden - vaag

maar even dichterbij klinkt nog het druk gedoein winkelStraatdijkmet bakker, slager, fotograaf …Achter mij wordt in de trafaille een paard beslagenen wie roept daar vanaf de kadenaar de schipper …

of zie ik nu - als ik die kant uit kijkde hangouderen van vandaagmet steeds meer overkanters om hen heen.


154. De IJsvogelTruus Beukers (Noordwijk)

Kijk daar staat een reiger op het ijsWat staat hij stil dat is niet zo wijsStaat hij daar soms vastgevrorenEn moeten we in het ijs gaan boren

Een dame met een hondje komt er aanIk zeg ziet u daar die vogel staanIn de vijver hij veroert geen veerHij is vastgevroren en dat doet zeer

Het is koud het gaat harder waaienTerwijl wij naar de vogel zwaaienDe vogel kijkt ons roerloos aanEn blijft op dat ene pootje staan

Daar komt een deftige heer voorbijHij schaart zich ook in onze rijMaar al ons roepen mag niet batenDe vogel laat ons ijskoud praten

Wat nu te doen we gaan overleggenZullen we het de gemeente zeggenOf zullen we de brandweer bellenAan wie kunnen we dit vertellen


Het hondje wordt het wachten moeHij wil weer naar de kachel toeHij blaft heel kort en lekker felWat toen gebeurde ging heel snelDe vogel vliegt omhoog op de vluchtKlapwiekent weg in de blauwe luchtEn zo krijgen we opeens in de gatenSoms kan je beter blaffen dan praten.


155. Haiku (bontje)Jan Bontje, Spijkenisse (Bernisse)

kalme Bernissewaar ooit een zeeslag woedderuist nu het riet


156. GroothoofdWim Jilleba (Dordrecht)

Waar stapelrecht de handeldreef en eeuwen later dooddehoeken kabeljouwen om den brodejaagden, sloegen en verbandenmen in vele kroegen troost zochten vermaak in alcoholisch bochtde waterpoort bescherming brachtonder het wakend oog van haar,symbool van fiere overlevingskrachtna steeds weer watersnood, gevaarvan tachtig jaren oorlog voeren,de Dordtse maagd die onversaagdin geaardheid naar geboortegrondvoorging tegen wat ons schondmet de poort deel van het bastionooit ontvankelijk voor Napoleon,is ‘t goed toeven onder kastanjebomenmet uitzicht op drie brede stromen


157. Stedelied, stadsgedicht RotterdamJeroen Naaktgeboren (Rotterdam)

Ik heb je lief Rotterdam met je trots en geraaswaar ons leven een middelpunt vindtGolven van de Maas de deining van jouw liedklinkt hier door als refrein op de windIn versnelling van tijd en getijding reik jijmet je torens en kranen omhoogHet heden weet van vroeger bestaanstorm voorbij waar jij nooit voor boog

In vervoering komen de schepen dichtbijde haven die ons mensen steeds voedtdoor lucht over aarde en in water op wegkracht en daad, uit het hart, weer rechtdoorvoorganger, Euromond die ons de wereld aanzegtwaar alle bodem ons woning heetDe golfslag die hier vloeibaar in beweging blijft waarde en weelde van samen weet

Als de vonken weer lonken naar vlam in de stroomgrip op de ander en vertrouwen in elkaarInspireert zij zo ieder burger tot waardigheidvernoemt ons de kansen uit bezwaarWant door verband en verbinding staan wij rechtopTaal en afkomst dansen van veelkleur;Daarom ben je ons lief en zingzeggen wij doorWANT DAAR IS TOCH MAAR ÉÉN ROTTERDAM


158. Speelgronden ZuiderparkTheo van de Wetering (Den Haag)

Waar het baksteen hoekten de kabouterstraatjeszich splitsen met bankjes,poortjes, doorsluipgaatjes,daar speelden wij:bliezen een riddertijddoor de buis:19 mm¾ creme Wavin pvcbestemd voor stroomdradenen goedkope hoela-hoep,

Alles was goed want El Cid en zijn makker beheerstende steden van Spanjeen speelden eventueel bij regen binnenmet plastic soldaatjes hetzelfde verhaal

Ook al zaten wij dood in hun zadel,onze wereld was goed, want gesloten:waar het baksteen hoekte,ontstonden rondom donjonsen bolwerken van veiligheid.


160. Tuinen die ogen als goudbazaarannemieke steenbergen- spijkerman (Delft)

Zoals scheppers de emmers vol over einders droegenTimmermannen leidekkers en matrozen tij aanjoegen Getekend door vingers luchtig gezegend door een handIn ‘t westen klom de zon steeds hoger in dat verre pand.

Uit de nacht zongen soms rijen om tal van frêle symbolenDood kan leven dierbaar elke kleur zijn van ook bosviolenOok in ‘t oosten klom de zon steeds hoger in dat verre pandGeuit door bazuinen klonk vijg en wingerd open ‘t verband.

Is het daarom dat ik soms van hun schoonheid wil kwelen Hoe gretig dromen steeds mijn hart geïnspireerd indelen Water overstroomde straten,akkers oogden als ware goudbazaarLaddertjes stonden opeens tegen menige groene burgwal klaar.

Is het daarom dat ik soms van hun schoonheid wil kwelen Esdoornblaadjes mijn hart bewonen en verbeelding delen


161. de KaagHarry van Hemert (Oud ade)

Het groene landLigt doorschotenMet bekrooste sloten,Tussen grote plassen,En rijen woonbotenIngeklemd tussen Braassem en KaagDrijft de polder op het waterOok de tijd begint hier later,In verstilde boerenhuizen,Die weggefrommeldOnder oude bomenZacht zijn ingedommeld.De trotse boom voor de kerk,Staat allemachtig vroom,Te wachten voor Gods werk.Waar vier koeien Staan te klagen,En een boerMet trage slagen,LangzaamAan komt roeien.Witte zeilen op de meren,Spiegelen de ijle veren,In staalblauwe lucht,Met ooievaars in brede vlucht,In machtig zwevenOmhoog gedreven.Aan ‘t einde van de dag,Klinkt nog een verre lachEn het blaffen van een hond,Ergens bij Warmond,


En laat de wind uit ‘t zuiden,Soms een kerkklok luiden.Het strijklicht schamptLangs bomen, koeien en hekken.Zij worden tot grijze vlekken,En op enkele plekken,Heeft de nacht al behoud.Alsof de wereld even inhoudt,En opkijkt naar ‘t westen,Waar de laatste lichtresten,Tussen wolkensliertenWorden verstoven,En langzaam uitdoven.Geen geruchtBreekt meer de rust.Want de stilteHeeft de ruimteEindelijk gekust


162. de ijscomanJHA van Dalen-Jansen (Rotterdam)

Een Ode aan mijn Vader,die hier vroeger jaren in het park heb gestaan.

De mensen zullen het nog wel weten, ze kwamen bij hem een ijsje eten,met zijn kar en italiaans ijs.Was het voor veel kinderen een waar paradijs.

Het park was toen schitterend, ik weet niet hoe het daar nu is,maar ik kan U wel vertellen dat ik de ijscoman al jaren mis.


163. Pratend suikerspinragAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Westmaas)

En ja, ik zeg zo is het wonderlijk.Ik kijk nog dagelijks naar de sterren.Weet je dat het lijkt of ergens een venster openten jij eeuwig een lichtje in de hemel laat schijnen?Ieder blad vult zich als vanzelf. En ik mijmer in stilte als windekindmet de handen onder mijn kin.Denk gaat het zo, gewoon zo? Ik vond gewoon deze pen van een meeuw.Iets ontsteeg terstond aan aarde.Ik weet het tijdstip nog op de minuut af.De maan scheen het was tijdens nachtval. Ik kon bijna niet meer denkenstond met de riem wiegend op mijn heupen.Zag al die losse bladeren op het moshoorde harkend steeds,opnieuw merels fluiten:waterval zo blauw, zo blauw zo blauw. En ja, terwijl ik iedere zin kauwdealle regels uit de lucht omarmdedacht ik is ik ben ik nu een zot ?Een ei van klei , jonge zwaluw in de herfstwellicht zelfs een zwavelstok.Wat gebeurt er met inkt in de nacht?


164. Den Haag, Den HaagD.van Oostenrijk (Den Haag)

Den Haag, Den Haag, ik hou van jevan hoog tot laagvan Koninklijk tot Schilderswijkvan Beatrix tot culturele mixvan aardappel in je bek tot matje in je nekvan Koninklijke stallentot aan de Haagse MartDen Haag, Den Haag, je hebt mijn hartVan Vredespaleis tot oorlogmonumentweet ik dat je een stad van uitersten bent


165. Verlangen naar vroegerDiana (Rotterdam-zuid)

ik wil mijn oude straat terugde buurvrouw in een bloemenschortdie haar stoepje zwetend schrobtmijn opa die nooit ouder wordt

kinderen die gillend door de straatrennen achter een balmoeders die uit ramen hangendie glanzen als helder kristal

de melkboer die zijn melk brengthet draaiorgel s’morgens vroegde ijscoman die luidkeels roeptop iedere hoek een kroeg

waar is mijn buurt mijn hele jeugdwaar is het zorgeloze geblevenwat heb je aan die blokken betondie de mens geen warmte geven

ik weet ook wel het komt niet terugmaar soms wil ik nog even glurennaar een tijd die altijd vrolijk leekmet familie en de buren


166. Het meervoud van lef is levenAstrid van der Star (Rotterdam)

Het meervoud van lef is levenDie eigenschap is mijn stad gegevenRotterdam, een verwoestend verledenAls een sfinx uit zijn as herrezenNu een moderne stad met gratieEen adembenemende prestatie.


167. Haagse BosEllory Mace (Den Haag)

Door mijn nog watAmsterdamse ogen

loop ik zode verbazing binnen

Oud bosin de stad

Hond D weereens mee

die vanzelfdoet wateen hond zoaldoet in een bos.

De armen van reuzenmet handenvol groenwuiven boven ons

naar de staden de zee.


168. teveelRiekie Schoneveld (Den Haag)

lopend door bekende stratende lange laan tot aan de Regentes

ik hield de pas in ging naar binnenvoor de wekelijks wijze les

lopend door dezelfde stratenhet terugkerende ritueelwerd me teveel


169. ScheveningenEdith de Gilde (Scheveningen)

de zee is hier decorooit van boulevardtoneelnu van schetterend spektakel

zij rolt wat af en aannog steeds bereidom te verwijzen naar zichzelf

maar wij, luidsprekerorenfrituurvetneus, reclameogeneten ons patatje met

zonder zeezout


170. Christiaan HuygensTheo van de Wetering (Scheveningen)

Alles wetende grenzen de lenzenzien de ruimte vande ouderdomde afstand totde dood

het leven slagadertzich voorbijhier zijn wij endaar waren wijoneven waardetijd

Ik hang mijn klok op inde kerk van Scheveningenen slinger uur na uur en werk tot aan mijn zerkmijn doodsbewijsen alles weten


171. PIEF PAF POEFHarry C.A.Daudt (Scheveningen)

Pief,paf,poefwe speelden soldaatjewaren elkaars maatjezoals in het echt

Er was zelfseen gevechtwaarin hout-tegen-houten man-tegen-man

De val ineen duinpanen zand,dat zacht in je schoenen zat

De kreten gevangen tussenpalen met prikkeldraaden kinderbloed

Aan prikkend helmgrashet was...:mijn vroegste jeugdbeslist niet zuur...,maar zoet.


172. Natuurgetrouwannemieke steenbergen-spijkerman (Den Haag)

Het bed in de tuin het schildert ons niet een parkEen eeuwigdurend plantsoen voor altijd vastgelegdEen bed in de moestuin als vergoeding als beloning.

Het is niet moeilijk om een plant een boom te tekenenNerven en een bladerkroon echte kleuren te schilderen.Hoe huwen we met duizenden vaders in ons hoofd.


173. Haags terrasMichiel van der Mast (Den Haag)

Man met veeljongere vrouwhand opblote kniehaar handwarme gevoelens wellen opde zon doet zijnzegenrijk werk

Hoog op zijn sokkelkijkt onze Vaderdes Vaderlandswijselijkde andere kant opik ben niet van steenen moèt wel kijken


174. Een klim naar deugd en ondeugdAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Puttershoek)

Het kan niet anders dan steil een klim naar deugd en ondeugd liefhebben om niet te vergeten leven en liefde liefhebben

menselijk, ook menselijk een deugd om te vergeten in welke stijl ook een gewoonte, een tweede natuur

het kan niet anders dan steil een klim naar deugd en ondeugd liefhebben om niet te vergetendat is het wezen der mensheid


175. PoortwachtersJoke van der Ark (Hendrik Ido Ambacht)

bestaan niet meer, maar dierode beuk op de rotonde doetmij iedere keer weer denkenaan de wachters van weleer.

In zijn uppie houdt hij toezicht over wie er komt en gaat, daarbij kijkt hij zelfverzekerd vanuit zijn kruin over de straat.

Het gaat hem goed waardoorhij alsmaar hoger reiktin het blauw of grijs, al naargelang het type weer.

Aan zijn voet een fraai tapijt waarvan het blad, grijsachtig groen,hem goed uit laat komen, dochbloeit het in de lavendel eigen kleur,

dan voelt de beuk zich superieur.


176. Hoe gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als bronannemieke steenbergen -spijkerman (Den Haag)

De bergvallei met zoveel schoons in het verschietNabij verlaten wenst men niet. Het lommerloof Dat meer geduld heeft dan men menslijk kan horen Grond met een groots verleden uit het ooit geboren En dan van bewoners dat handgebaar vertrek valt zwaar.

Gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als bron.Al wil je dagen luidkeels danken om deze klanken Bloem en knop en het avonddauw na ’t aardse slovenBoven vanuit de sneeuw op eigen netvlies inklarenTijd vraagt geduld ook werkend ‘t tijdelijke te bewaren.


177. Zwarte kousenAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Maasdam)

Van dorp tot dorp klonken ooit schalmeien bij het dagbegin.Hier heeft het water echter geen kamers blank doen staanLeefde hier tussen zwaar bemoste muren intenser zwaan kleef aan.

Schertsend wuivend en bevallig lieftallig buiten droog het graan,Om na de Elisabethsvloed ook weer te rusten met brood onder ‘t loofVan appelbomen en kastanjes om domweg verder te leven zonder franjes.

Lagen hier mensen ooit een langere dag bij het spiegelwater Te mijmeren over het gebeurde vanuit Frankrijk over toen en later,Water, stralende weerspiegelende aanhef wat hield vloed verborgenOh God , heeft het destijds meer dan ons lief was verzwolgen?


178. wind van zeeTeuntje Verheul Vreugdenhil (Vlaardingen)

Vandaag kwam de wind van zeeDe stad geurde, kleurde anderszachter, zoutergrijsblauw, ziltDe vogelsvlogen, klonken andersom de Ruytenburchschreeuwden meeuwen.Even lag Vlaardingenaan de kustwas de helm, het riet van de Vliethet strand, het landhet tij zo dichtbij Vandaag kwam de wind van zeeal gaat de vlam straks niet bloedrood onderaan de einderen tastten mijn voeten onwennig in het grasik voelde vandaag Vlaardingenanders anders alsof ik thuisgekomen was


179. De GorzenElly Mans (Ridderkerk)

Waar ooit de vuilnisbelt kon groeien,zie ik nu natuur,waar alles kan bloeien.Wat weggegooid werd,krijgt zo weer waarde.Een kringloop,als het levenhier op aarde.De rivier vindt zijnloop langs dit mooie gebied.Vuilnisbelt wordt schoonheid,zoals u in De Gorzen ziet.Ieder tij is te keren,dat kunnen we hiervan leren.


180. Oude schurenEls den Os (Leimuiden)

HET OUDE LAND

Oude stukken landhebben oude schuren.Daarin ligt bij stukjes en beetjesgeluk opgeslagen.

Voor zo’n schuurmaak ik een omweg,neem een beetje gelukmet me mee.


181. Al prijst men graag de rijmelarijAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Maasdam)

Al prijst men graag de rijmelarijDie soms te zot is net als zij of hij Men leert op den duur wel schiften Wat wel of niet te bewaren in schriften.

Heeft men een keer het vuur gevoeldWat echt met duurzaam wordt bedoeldDan moeten ze het als Nederlanders tonenOm zich van hun zielenheil te verschonen

Breng alles wat je kunt bijeenVerweef vervlecht minuten samenZiet hoe de vogels klanken kramen Nooit zingen voor enkel gemeenMaar roepen dag na dag Wat leven werkelijk wezen mag Voor zang hoeven ook zij zich niet te schamen.

Men speelt zo graag nar of lakei Of grijsaard naderend met een krukVan tal van makelij met spot of vlijDe ganse dag dichter uit een stukDaarvan schrijft men dan graag; akteVerwarring kan er opgetogen altijd wezen Als men redenerende door rede iets kwakte En laag of te hoog moedig gerezen Tijdig ook weer nuchter aardewaards zakte.


En welke boosheid men ook voeltVat de plumeau en ook de plume Als binnen iets hertogelijk krioeltStem af met het juiste stemvolumeWant al prijst men graag de rijmelarijDie soms te zot is voor woorden net als zij of hij Men leert op den lange duur wel schiften Wat wel of niet te bewaren in schriften.


182. Nog zelden raamt een koningRudolf (Gorinchem)

zij snijden met hun zongewrichten het ijzig witvan het winterhelder als de vrieskou even oplicht

maar aan menig ledig dubbelraamwaartegen de vrieswind zweemt en streelt beelden de buitengesloten wintertonen nog zelden


183. Watervlekken (II)Annemieke Steenbergen-Spijkerman (Maasdam)

Zijn het letters en getallen die regen kunnen vullengedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullenwatervlekken geven op glazen en het kristallen glas.

Is het enkel bij dromen gebleven in weerbarstig levenzijn ze al ingelijfd en redelijk bejaard reeds bedaard.Ik schouw en denk elk hart dat sloot vindt eens de dood.

Gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen.Zijn het letters en getallen die regen kunnen vullenEn op een dag beseft men dat het water weg is. 21 januari 2010


184. De Kolossale KathedraalIsabella Snoeij (Noordeloos)

de zware deur staat open ik kom de kerk binnenlopen van de donkere ingang naar de lichte zuilengang

ik ga me afsluiten van de wereld daarbuiten ik voel me verloren nog niet herboren

ondanks de drukte verlaten, eenzaam, alleen gelaten velen zijn gekomen, gegaan indrukwekkend de gedachte eraan

in het midden van de kathedraal lijkt ‘t of ik verdwaal het hoge gewelf gaat ver boven mezelf

eeuwenlang is hier getrouwd onnoemelijk veel gerouwd maar ook gehoopt gezegend, gedoopt

opeens zuivere muziek in deze uitstekende akoestiek het orgel speelt voor en ik hoor klanken van het koor


het dagelijkse leven weer ingaan ik kan er vernieuwd tegenaan geen preek kan hier tegenop ik voel me herboren, top


185. de groenste stad van nederlandBc van der velde (vlaardingen)

Het vierde, groenste klaverblaadje,gevonden op de plattegrondvan onze onommuurde stad,bewijst dat baggerspeciestortrijmt op gekoesterde natuur.

Eigen vaart is goud waard,de landschappelijke as waaraanVlaardingen zich graag verhoudt,zeldzame varens blijven staanen fluisterboten over varen

tot aan Midden Delfland toe,voor velen hier hun ‘achtertuin’.Van wortel tot kruin bereidom zelf een bos te plantenin de strijd tegen grondvervuiling

(de komst van de A-4 vertragen, loopt ook allesbehalve stroef)weten Vlaardingers van wanten,zijn zo zelf een grootse troefvoor het behalen van deze titel.


186. Lente in LisseMyriam Gommers - Simonis (Lisse)

De avond valt.Als een sierlijke waaierliggen de bollenvelden uitgestrekt.Mijn ogen dwalen over de kleurrijke banen,een jaarlijks terugkerend schouwspel,dat vele bezoekers trekt.In elkaar overvloeiendhet zachte roze, het felle geel,het diepe paars en het purperrood.Hoor nu nog de merel,die in mijn jeugd ook al floot.Onderga weer die bedwelmende geurenvan hyacinten met hun fijne zachte kleuren.De laagstaande zonmet haar betoverende stralenlaat een gloed achter,haar pracht niet te vertalen.Het is de streek,waar ik werd geboren.Zie voor me ‘ Keukenhof ‘,de tuin, die me zo kon bekoren.Herinner me de mooie oude bomen,het ontluikende groen, de zwanen,beelden om bij weg te dromen.De oranje trompetjesvan de goudkleurige narcissen,hyacinten en tulpen,


het hart kleurend van mijn geboortedorp ‘Lisse.’Het zijn de lentes uit mijn kinderjaren.Herinneringen, die nooit meerzullen vervagen.


187. StadTheo van de Wetering (Den Haag)

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf,in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan.

Den Haag, je werd stad van het water,de singels, de grachten, het Spui en de beek bij Tuschinsky’s,nu niet meer zo vaak

Den Haag, je bent nog altijd de windvan het strand af de stad in waar wappert de vlag met de vogel,de éénpootsvogel, de kleppervogel,de trotse, de hooggezetene.


188. Stedelijk ZoetermeerTheo van de Wetering (Zoetermeer)

Nieuwbouw steekt zijn kopuit de terreinen op.

Wij gaan langs het skelet,de stalen reigerpoten.

Het land dat wordt ontslotenbegint een stil verzet.

Allerlei groen venijn - distels en chichorei,hondroos en varkensgras -loopt in ruigten te hooptegen bouwplan en waterpas,koop en verkoop.

Het land biedt weerstandaan de sleutel in de hand.

Bouwrijp weiland iseen contradictio in terminis.


189. DEN HAAG NA DERTIG JAARJan Bontje, Spijkenisse (Den Haag)

Den Haag, ik zag je in geen dertig jaar.Je bent veranderd maar nog steeds niet klaar:Je Lange Poten loop je uit je lijf -Den Haag, zorg dat je ‘s-Gravenhage blijft! Veel mooie straten, duinen en het strand.En op ‘t Zand daar wonen ze op stand.De Hagenezen wonen in ’t Veen En het Noordeinde: daar kan je niet om heen! Het Malieveld, ik vond het magistraal,Het Hollands Spoor verloor het van Centraal.Den Haag heeft kak maar ook zijn Schilderswijk.Die zijn veranderd, maar nog steeds gelijk. De Drukkerij was vroeger van de StaatEn lichtekooien werkten niet op straat:Achter de ‘windows’ hebben zij getroondIn ‘t Laakkwartier; daar heb ik ooit gewoond. Den Haag, ik zag je in geen dertig jaar.Je bent veranderd maar nog steeds niet klaar:Ik loop m’n benen uit mijn ouwe lijf -Den Haag, zorg dat je ‘s-Gravenhage blijft! Den Haag, zorg dat je ‘s-Gravenhage blijft!Den Haag, zorg dat je ‘s-Gravenhage blijft!Den Haag, zorg dat je ‘s-Gravenhage blijft!


190. YpenburgGert J. Peelen (Ypenburg)

Schrijf nog eens in de lucht pilootreclametaal - een enkelwoord - van wie er in die tijdzoal te roken vielen.

Vul weer een zomeravond metgeronk. Trek overmoedigstrepen langs hooghartig blauw.Ik weet nog wat zou komen.

Ik wacht je kist met stijvenek en toegeknepen ogen.Kom weer eens om piloot.

Er rookt nu niemand meer. DeLEX alweer verwaaid voor jeaan INGTON kon beginnen.


191. Op een bankje bij de hofvijverDjoa van Oostenrijk (Den Haag)

Op een bankjebij de hofvijverme langzaam koud laten wordenin de hoop dat de pijn om joubevriezen zoumaar nee,de wind woeide fontein uiteenin duizend douches van tranen


192. Haiku (bontje)Jan Bontje (Spijkenisse (Hekelingen dorp))

Hekelingen:verzwolgen door Spyke-cityblijft het dorp zichzelf


193. Den Haaganja van de voort (Den haag / kijkduin)

Ik lig hier en kijk omhoogblauwe lucht; een enkele wolk,t is mooi wat ik daar ziegeen schilderij maar echte lucht“Hemels Gewelf” zeg ik en zucht....... heel mooi........


194. De ZuidpolderMax Sensitive (Dordrecht)

Aan beide zijden van deze dijktrotseren de oude populieren als in gelid opgestelde wapenheldende scherpgesneden decemberwind,en daaronder pauzeren de leeggereden velden na werk verricht voor kool of graan in bleek meedogend winterlicht.Iets verderop moesten fruitkwekerijen wijkendaar draaien betonmolens en kraan voor al weer zo’n buurt voor de nieuwe rijken.

Dit is de stad van steeds minder kijken.

Nog staan die bomen langs deze wegmet de sombere akkers daar benedenmaar binnenkort is ook dit voltooid verledenwant de vroede mannen van de eigenwaanen van ‘t witte boord, driedelig streepjesgrijs vonden leep hun prijs voor opnieuw ‘n droeve wijk koerden wereldwijs van evidente woonbehoefteals alibi voor nog meer mini-nepkastelenneo-villa’s, of eigen kavels bouwpercelenen, wat dacht jedaarbij zo’n retrograchtje dat op die stek nooit eerder heeft bestaan.


Zo is het, zo zal het altijd blijven gaan.Ik snap ‘tik stap op m’n fiets en lach, ach, het leven, ‘t is niets, ‘n zuchtje.


195. Dit is mijn stadTon Delemarre (Dordrecht)

Dit is mijn stadEen nooit voltooide torenEen schip dat in geen Maartensgatof Nieuwe Haven pastWater walsend aan de kadenMet aan de gevels gatenvan vloedplanken:vergeten barricaden

Beest met een dubbele ruggegraatBuikwater daartussenPoppenstad vluisterbootVol vermomde vaargastenEn exotische grimassenEen Nieuwe Kerk anno 1420nog maar nauwelijks aan de sloop ontkomenEen groot hoofd als een suikertaart

Twee groene WittenBij de bieb dwarsgeparkeerdVolk dat vreemd praatZo uit de klei vandaan getrokkenSjofel gekleed en ongeschaafdGeuzen met de schrift paraatBundel splinters aan een kruisStuurloos bestuur


En dan mijn eigen straatWaar struiken uit de stenen spruitenAchter elk huis een rare aanbouw staat’s Zondags paren protestantse rijwielenmassaal tegen de hekken aanDit is mijn stad en straatJe houdt ervan zoals je van een kind houdt met het Syndroom van Down


196. VogelvluchtAnne Bult (Noordwijk)

Hier is Noordwijk Binnen in vogelvlucht.Telkens loopt het van toen over nu én verder.Ik zag de telers van kruiden en de touwslagers.Ik zie de telers van bollen en de bloemisten.

Hier is Noordwijk aan Zee in vogelvlucht.Telkens loopt het van toen over nu én verder.Ik zag de vissers van haring, platvis en garnalen.Ik zie de hoteliers van kamers, spijzen en dranken.

De rekken hingen vol met riekende kruiden.De vrachtwagens liggen vol met bollen of bloemen.De bomschuiten liepen binnen op de woelige ree.Gebruinde hotelgasten lopen van en naar het strand.

Kauwen vlogen en vliegen boven bos en duin.Meeuwen zwommen en zwemmen in Vaart en Zee.Vogels vlogen en vliegen vanuit één perspectief.Binnen en Buiten waren en zijn in hun vluchten één.

Binder en Zeeër zijn in dit perspectief geen vogels.Door braakliggende tussengrond leeft elk zijn leven.In mijn perspectief van de tijd ligt daar één shopping mall.Één Noordwijk, een kruisbestuiving van Binder en Zeeër.


197. Rotterdams uitzichtReginald (Rotterdam)

‘melancholiek stonden haar ogen’sprak de receptionist een groot liefhebbervan het vrouwelijk schoonhij had haar begeleid naar de kamerde minibar, de kaart, het uitzichtop wat neuken

nu gaf hij mij de pass-keybleek en bibberig dook hijin de paperassen, held

in de gang wees een zweterig kamermeisjemij de weg. het elektronische slotverwelkomde mij met een blieb

in bad lag zij naakt, haar polsenals een open vraag naar het plafonddood ruikt zoetop de vloer een foto, een lachende man

ik sloot de badkamer en liep naar het raamzocht de Euromast, een automatismesoms haat ik Rotterdam


198. Wat hier eens wasWout Joling (Waddinxveen)

alleen moerasnu in nevels gras en water

later de boerenzwaluwenschaduwen van lome koeienblauwe reigers tegen oevergroenwaar waterlelies bloeien

een visser in rood ochtendlichtvernieuwt zijn deegjeschoonheid schuift opfluistervleugels door ‘t Weegje


199. Geluk is het woord nietWout Joling (Waddinxveen)

de polder is mij liefik kom er voor de wilgende doelloos zwenkende koeien

soms naderen de meisjes in mijn hoofdop fietsen langs de sloot ze kwelen onverstaanbaar zoals vogelsde lucht afzoeken naar een vogelvoor het paarseizoen

de tegenwind buigt steeds hun knieënals zij de hoek omwieken en in de lommervan het roekenbos verdwijnen


200. Haiku (bontje)Jan Bontje, Spijkenisse (Simonshaven)

lief Simonshavenwitte kerkje; maan zeilt stilpaard en zwaan voorbij


201. Haiku (bontje)Jan Bontje, Spijkenisse (Biert)

een rondje langs Biertwaar het achtervoegsel jeaan bier doet denken


202. Zijlpoort (begraafplaats)Peter Jansen (Leiden)

nazaten van het rooms verledenliggen hier bijeengegaardals toonbeeld voor de levenden

eeuwig rustende wachters vanpoort door een ligusterhaaggescheiden van hen die op hunlevensweg zijn uigegledenen om die reden in een verrehoek zijn weggestopt

geen zerk die ons nog aan hun aards bestaan herinnertmaar wie weet zijn juist zij hetwel die nog voortleven in de harten van deze tijd


203. WarenmarktPeter Jansen (Leiden)

een veelkoppig lint van mensenbevolkt de grillig geplaveide oeversvan de Rijn waar het woest kolkendwater van het ontdooiend aards plafondtot rust is gekomen in enkele nauwvertakte stadsgrachten

waar een groentenman met verhevenstem ‘arebeien’ tracht te slijtenaan het langs slenterend publiekdat met een beleefde buiging welkomwordt geheten door de fraaie gevelsvan voor het merendeel gammel ogendepanden aan weerszijden van het water

terwijl het carillon van het stadhuisnog eens benadrukt dat het hier gaatom producten uit het land met eenblanke top der duinen zodat over dekwaliteit geen twijfel kan bestaan


204. mensen hebben geen kieuwenmax lerou (kijkduin - den haag)

u kent wel de gezinnetjes langs de vloedlijn tot aan de knieën lege pakjes wikkie taksie fristie chocomel en plastic tasjes heel veel plastic tasjes

wat zou het mooi zijn in de zee als al die papa’s en mama’s zo’n tasje over elkaars koppen hadden getrokken al was het maar

omdat wurgseks net die ene maand in de top-10 stoute dingetjes van de lifestyle had gestaan


205. KIJK...duinHarry C.A.DAUDT (Kijkduin)

“Kijk,duin”,riep vaderhij liet m’n klamme hand losen ik rende wegde aangewezen richting inschoenen en sokkenin mijn linkerhand

Ik rook het aromavan zee en strandalles wenkte meerdan vader riep

En vader...werd kleiner,kleinerachter m’n jongensrug

Hij had ‘t landaan rennen.


206. 16 en 19Theo van de Wetering (Den Haag)

We waren 16 en 19 inde Gabriël Metsustraat,Schilderswijk, Den Haag,heilig oord.

Ouders stakenachterdochtiguit voelsprieten van zuivere liefde,maar in die jarenvoelden wij alleen, en vrijden rijkelijk.

We rookten, wierookten in dat dubbel bovenhuis,draaiden oudjes een loer,want wij waren ware liefde, konden zingen:We’ve got a wave in the air;We’ve got a line in the sky:radar love.

Ach, de breiende moeder, de mijmerende vader ook in stille stoel voor de prille tv, bij de kachel, sigarettenhulzen vullend met shag(wil je ook even draaien?)


Mijn God inderdaadwe waren 16 en 19 jaar oud in de Gabriël Metsustraaten de hemel werd één warme golflengte als ik terugfietste naarhet ouderlijk huis.


207. Grootvader in soft focusTheo van de Wetering (Loosduinen)

De foto zegt: zo was zijn hoofd en zozijn boord de vadermoor¬ders zijn revers maar de rest en mijnsamenhang zijn niet meer daneen floers van de tijd.

Ontsluier hem schrijf hem met woorden,dicht hem toe werk in het golvendegroen van een tuin in Loosduinen.Omgeef hem met wieden en snoeienvan zee om zich heen, Laat tegen de avondzon hem leunen, een hark of een staf in de handen bespreek hem een nageslacht ik.

Grootvader, ontstijg je retouche,wees mijn opa, wees Mozes, die de berg opgingen nooit weerom keerde,zodat ik kan treurenen scheuren mijn kleren.


208. Stilte na de stormJoke van der Ark (Papendrecht)

Het water hoog opgezweept tussen het rietreeds gulzig vretend aan de dijk, stemgeluidaan flarden gereten sterft bulderend uitin verspilde kracht, armoe in ‘t verschiet.

Moesten ze gewonnen geven? Redden ze het niet?Vaak wel, een bocht om het ontstane wiel duidtop een steeds geleverde strijd. Naar verluidtzijn er honderden Wielen, ik kende ze niet.

Nu worden ze alom gekoesterd, niets doet meer denken aan de wanhoop, ook niet rond dit Wieleen spiegel in het groen, en zo is het goed.

Stilte na de storm, de strijd met het water vielniet mee, voorouders bedankt voor kracht en moeden speciaal wat mij betreft het Park Noordhoekse Wiel.


209. Kop van ‘t LandHenry Wolterink (Dordrecht)

Vroege septemberochtendNaar de overkantBij Kop van ‘t Land

Warme zon, harde wind,Groenvlagend gras, paarsbebloemd

Wie gaat mij voorOp dauwbedruppeld glinsterspoor?

Mijn lust, mijn liefWat is dit groot geheim?Te leven en bij jou te zijn...


210. Heden en verledenA. van Ess (Gouda)

Hier resten pijpenkoppenhier rusten stenenstukken muurom uit te sluitenwie vreemd en vijand wasis nu een metgezeleen medelandereen naastevoor wie er koek isdie niet op kanwaar de hele stad naar ruiktmaar waar niemandkaas van heeft gegeten


211. MijmeringJan Bontje, Spijkenisse (Rotterdam)

(Voor Annet L.)

De school aan de Olijflaan ziet ze nog.De allereerste kus en later meer. De Teldersweg, de huizen en de tuinen. De binnenstad; wat is er al niet meer….

Naar Berkel-Rodenrijs op de mobylette,Tassen vol komkommers, doorgedraaid...Maar ook naar Capri voor een lekker ijsje. Ach ja die stad, hij smaakt nog steeds naar meer.

Dan naar de disco onder het Hilton. Of ‘In den Twijfelaar’, het cabaret.En anders wel naar de Gouvernestraat. Ach ja die buurt, kent u die nog meneer?

Werken bij het Rotterdams Toneel, Manusje van alles en iedereen.Voor 300 gulden in de maand. En zelfs die gulden is er niet meer…

De jaren zijn voorbijgevlogen.En als ze nu eens naar haar liefde keertKijkt zij ontroerd met oude dromersogennaar Rotterdam, haar stad die werd onteerd...


212. Strand in de winterSteven stozz Kool (Noordwijk)

De wind waait hardniet dat het me iets kan doen maarhet zand snijdt in mij mijn wangen, mijn ogen

Naast me slaande golven tegen hetverblazen strandmet onhollandse heuvelsbrokken waarmee je naarbeneden stort

Ik zit hier prima op mijn handdoekverdom het onder de mensen te zijnecht bruin zal ik niet wordendat weet ikdie kans is klein

maar omdat geen mens mijn rust verstoren wilblijf ik hierverzand ik stil


213. In de verte Goedereederene mijnders (goedereede)

Bij helder weer klinktde Goereese mariaklokkewat hoger? dan zitde stemming er in, die er niet ingegoten werd.Is het ook zo bij dichters?Klinken ze als klokken?Tikken ze het af ?Nu klepelt ze, de kleine klokke,tussen sneeuwvlokkenover het wijdse veld.Ik luister, of ik tussendat fluisteren, jouw gedachten, in klank of horizon,sober horen mag


214. Curieus sonnetVera De Brauwer (Den Haag)

Ik heb iets met de stad Den Haagof beter met de Hagenaar.Het u bekennen valt mij zwaar want nu stelt u vanzelf de vraag

(en liever bleef ik ietwat vaag):“Hoezo? Vertelt u mij vanwaardie interesse komt en spaarme geen details want ik weet graag

wat u bedoelt en ook nog... wié?”Alsof het ú iets aanbelangt,curieuzeneuzemosterdpot,

wie in Den Haag ik gaarne zie.U mag best vissen, maar men vangtin stille waters meestal bot!


215. Panorama MesdagVera De Brauwer (Den Haag)

aan de reling, kijken hoe het wasvissersschepen varen langsde cavalerie oefent op het strandde vrouwen in hun lange rokkenzoom raakt zand aan de overkant zie ik je schaatsen op het nog niet gedempt kanaalje toont me waar je woonde, woontdáár, in het Palviljoen Von Wied? wanneer we alles hebben nageschilderdbrengt de trap ons t’rug benedennaar een dametje met souvenirs van haar en jouw, én mijn verleden


216. Speels het goed ontplooidRudolf (Gorinhem)

verleidelijk blauwin schaduwogenmet tinten grijs

naar rondingenteder vingerstrelend door kastanjerood zijdezacht

adem mengtde tongen speels gelengdlippen raken en hakenkleven en verkleven

een stee wat knarst en kraakt rond nadende lendenen verhit een matras getekend

beddengoed en de waseen strijk gestrekenwit geplooid


217. De KnotwilgIsabella Snoeij (Noordeloos)

op het platte landvan ons kleine landvele rijen ruige knoestenvan die woestevan die grilligegeknotte beknotte wilgensamenwerkingvan mens en natuuroude mannenkoppenmet stekels en stoppelstot ze uitbottengele dottenbloesemlangs de boezemzoete geurendie je opfleurenvoorjaarsbodendie je nodenelk kwartaalmet zijn eigen verhaalvroeger veel Hollandse taferelenop schilderspanelen


218. De WaalElly Mans (Ridderkerk)

Liefelijke waterstroomloopt van Ambacht naar Heerjansdam.Doet halverwege ook Rijsoord nog aan.Liefelijk water met je boten,en ook je goudkustdaarlangs de huizen, van die hele grote.De oude dijk wordt eigenlijk laan,de eenvoud is reeds lang vergaan.Genieten kunnen we allemaal.Een rondje waal,op de scoot of fiets genieten spreekt ieders taal.


219. O stadje mijn plaatsEttina J. Hansen (Rijswijk)

weet, in jou niet geborenweet, in jou niet getogenmaar me aan je verlorenen me honkvastgezogen

want in jou mocht ik gevenal wat ik hadmijn liefde, een leven,o plaats van mijn hart

waar mijn kindlief mocht groeien van mensje tot mensnergens mooiers zien bloeienik, homo sapiens

weet in jou me geborenweet in jou me getogenme aan je verlorenen me houvastgezogen


220. Excursie ‘hartje’ stadEttina J. Hansen (Rijswijk)

Daar, in dat huis, woont haar eerste woordje, hier in dit straatje van stap voor stap. De slager op de hoek, naast het poortje, gaf haar een worssie, bij ma’s runderlap.

Langs het spoor van haar wielerbandjes rijden we nu richting peuterschool. Daar ligt het zand van haar speelse handjes en die van Kelly, haar kleuteridool.

Nu naar haar parkje vlakbij de vijver. Daar zijn beestjes die groeiden als kool van haar broodje, dat ze vol ijverging voeren, volgens de juffie van school. Nu gaan we zuidwaarts, door donkere laantjesde weg op van het zwemlesfestijn.Daar werd het bad gevuld met haar traantjesdaar, aan het buikpijn- en misselijkplein.

Links van het tatje-met-naise-straatje - de terugweg van het zwemparadijs - ziet u haar nodige-plasjes-paadje,en proeven we rechts haar lievelingsijs.

Daar op het veld waar ze hondjes aaidestopt de excursie door hartje stad:rondom de plek waar ze rondjes draaideals ze, al kraaiend, het grasveld betrad.


221. Maria GoudFrouke Hansum (Sliedrecht)

niemand is van goud alleen mijn oma

ik ken alleen haar ogen wit gezicht boven zwarte jurken haar mona lisa mond

nooit hoorde ik haar stemtoch kon ik haar horenze leefde op mijn moeders tong

nooit heeft ze mij gezientoch zag ik haar kijkenin haar ogen het grijsvan de rivierhet glanzend grijsdat achter de huizen gleedwaar mijn vadermijn moeder

in haar ogen de glanzende rivierhet stromen heen en weerde rust van gaan en komen

Maria Goud vloeit in mij


ik ben een piepklein staafje een gramachter een goudautomatendeurtjevoor als iemand ’s avonds laatnog trek heeft in wat vastigheid

ik ben Maria Goudin mijn dromen


222. Bijzonder gedichtJan de Bas (Rotterdam)

Twee futen zitten op de randvan een pas gezonken roeiboot.Vreemd dat de futen daar zitten, merkwaardig dat de boot daar ligt.


223. Hoeksche WaardEelse Bies (Maasdam)

Hoeksche Waardop de adem van eb en vloedkwam het water eeuw na eeuwde waarden in en uit een wijds open landschap bleef achtermet krekenals blauwe aders op een mensenhand


224. Ik ben een plot gericht denkerannemieke steenbergen-spijkerman (Den Haag)

Ik ben een plot gericht denker hou wel van een plot een verhaal begint toch ergens de vraag is waar, waar begint een verhaal een golfbeweging, waar landt water

waar zwem je veilig of juist nietik hou wel van troost een regel van een huisarts‘n zomerse border in volle bloei herfst en wintersneeuw en lente

van zeker en onzekerik hou van bestaan, en zo heet het boek en dit is of was de eerste zin


225. Na het begeerde het ontbeerdeannemieke steenbergen-spijkerman (Maassluis)

De inkt van toen is een rustig voortkabbelend verhaal over eens bibberende lijnen en vele oudere paladijnen in alles tekort geschoten het begeerde en ‘t ontbeerdeover wanneer ik intens liefhad en wat ik er van leerde.

Een gedachte als heel diep steeds dieper ademhalen hoe “niet” in onderworpen dagen te leren verdwalen.

Over dagen als ‘t eens regent in het begin van november mijmer over ‘t ongekleurde namiddaglicht van september. De inkt van toen is een rustig voortkabbelend verhaal over eens bibberende lijnen soms stilte en soms kabaal.

Over het ontkomen aan eens de prille prillere schroomde naamloze in een droom of schaduw van een boom.Het ontwaarden van wat ligt in het toegedekte bestek of domweg hoe haal je zelf een ferme klauw uit je nek.

Een gedachte als heel diep steeds dieper ademhalen hoe niet in onderworpen dagen te leren verdwalen


226. Als deze dag naar de donkere avond zwoegtAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Westmaas)

Als deze dag naar de donkere avond zwoegtMijn gedachtenstroom mijn ziel doorploegtWeerstand eens vergeefs geboden Mijn hart zich bekommert om enkele noden Verbeter ik de grond en ploeg gestaagAls ik me weer aan het doordenken waag.

Wat is zwakheid smart of intense vreugdeKan ik leven met al wat wel of niet deugde.Wat wijst de Noord en Zuidpool aan Zou over jaren leven ook daar nog bestaan?Het bloemgewas hier nog bloeien zonder averijWat brengt en leert tijd ons gestaag nog bij.

Noemde men echt ooit aarde het hof van EdenVan waar zijn zo weinigen met bestaan tevreden.Men ziet soms leed met tranen doorsloofdIs het tijd te leren draaien om iets van eens beloofd.Er zijn en blijven lieden met lust tot steeds weer plagenWaar anderen enkel vreedzaam bestaan wensen te dragen.

Ik heb me vandaag om de vogels in de tuin verheugdZelfs de zon was nedergedaal steeds aan het schijnenEn ik voelde me op deze onbewokte dag de koning te rijk Gewoon even aan het staren uit het raam aan de dijk. De tijd rolt zoals gewoonlijk schrander steeds voort Ik heb ook vandaag weer nieuwere klanken gehoord.


En nu de avond aan is gekomen Resten gedachten aan wat me vandaag is overkomen. Het sterrenkleed staat al weer hoog aan het firnamentIk ontmoette weer lieden met een verschillend traktement.Zag ook een vrouw doods uit haar huis worden weggedragen De dood leeft, meer hoefde ik al kijkend niet te bevragen.Maar de vogels ze waren vandaag weer zeer zeer contentDit heeft me verheugd weer vreugdevoller vrolijk gestemd.


227. Herfst in het Haagse bosannemieke steenbergen-spijkerman (Den Haag)

hoe het bruine blad met zicht kan vertakken als makke nerven mijn ziel raken dat ook ikmet kunde en kennis achter de kleuren bij deze aanblik geuren acht als uit één foto wellicht een hartkreet wil slakenvan de pracht van het herfst getijherfst is de omgekeerde mei


228. De Essenhofannemieke steenbergen-spijkerman (Dordecht)

in iedere tuin was vroeger een ruimte voor gasten en mensen van verre een shelter om paarden te lavente koken en schuilen voor eigen gemoed

nu hing er was blauwe handdoekeneenvoudig Hollandse taferelen van een buiten gebruik zijnde loggia

in iedere tuin was vroeger ruimtehoutsnijwerk is de stille getuigevers in de lak gezet hout met een krul

een beeld uit een vorige eeuw ontworpen door een handwerksman sprak de directeur en strooide opnieuw ashij rookte, glimlachte en zei droogiedereen gaat toch eens dood


229. Kinderen en adoptief leren levenAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Den Haag)

Het wordt nog wel wat het huis waar doden liggen het is licht het wordt nog wel wat de aarde is voor kinderen

vrede ligt in hun palmen er is wel vaker verachting talrijke vernederingen wat is adoptief leren leven

het is licht het wordt nog wel wat het leven is voor kinderen ze dragen licht niet zwaar zee is voor boten planten en voor vissen

ijs voor klûners en schaatsers en ijsbrekers het is licht het wordt nog wel wat het is licht het wordt echt nog wel mooi


230. Eeuwige bruidJoke van der Ark (Middelharnis)

Zij sluiert zich met fluitenkruid,zo is ze ieder jaar de bruid,teer de vele groene tintenbont de fel gekleurde linten.

Ik wandel en bewonder haar,zomer ligt nog in ‘t verschiet maarook ‘t verval komt naderbijop deze mooie dag in mei.

Ik volg haar, al dan niet gedwee,het sentiment lift met me meezodat ik vorderend langs de lijnsteeds weer bruidsmeisje mag zijn.


231. OP HET DROGEHarry C.A.Daudt (Scheveningen)

Al langerlag jij op het drogeje tuigage in het vooronder opgeborgen

Er was slechts gisterennoch nu noch morgentijd had zijn sloperswerk gedaan

Echt ik was nuzonder zorgenoor en oogvoor m’n aards bestaan

Herkende de stromeneb en vloedeinder en ook wolkenhet opkomen van maan

Het snuiven en de pillende drank zelfsheb ik laten staanen dat is ongelogen.


232. Stad der StatenWim Jilleba (Dordrecht)

Oh Dordt, ouwe stad an de riviereazzik nie binne jou mure was geborehaddikkie nooit zo goed lere kennehamme vader me in de wieg magge smore

Dordt, stad met êêweg natte pôtegewasse door ‘t altèd likkende watertoch stonkie naar modder, teer en biermenigêên had van de Riedijk een kater

Azzik jou nie had Dordt, ach wat lullikik heb jou nie, maar jij heb mènal die haves, brugge, kaaje en straatjiesdie mooie fontèin opput Beverwijcksplèin

Ach Dordt, stad waar ik thùis bendikkels ver weg, an de andere kant van de boldachgik an jou, ajje gevels, je hùissiesom effe over te wippe was niks me te dol

Dordt, stad van de State van Hollandd’r is i’jje lèf gehak en gesnejemaar je bleef wie je was mejje ègge karakteroppie eiland mejje Hùis te Merweje

Varend op te Merweje, Ouwe Maas ofte Kiloveral zie je die scheve, die machtige torenvierkant, stoer en meddun prachtugge beiaarddan vaar ik naar Dordt, blij daddik bij je mag hore


Dordt, stad famme hart, laaje nie kistedoor vandalisme, verval of vernieuwingblèf trots en bewaar de stille getùigevan êêwe geleje, waarvan zoveel al verlore ging


233. UitgespeeldIbunda (Rotterdam)

Hier de straatopgebroken, geknaktAnnaMaria koekoek hangt te drogeneen oude muur

hier het plein bemost, versleteneen laatste springtouw achteloos in de goot

we plukten narcissen in de vlucht van bellen lellenschaatsen ijzel op de binnenwegdeze straat ooit van onsis uitgespeeld


234. StadTheo van de Wetering (Den Haag)

Den Haag, je bent geboren uit het feest van een graaf,in zijn bossen, zijn vijver, zijn duinpan.

Den Haag, je werd stad van het water,de singels, de grachten, het Spui en de beek bij Tuschinsky’s,nu niet meer zo vaak

Den Haag, je bent nog altijd de windvan het strand af de stad in waar wappert de vlag met de vogel,de éénpootsvogel, de kleppervogel,de trotse, de hooggezetene.


235. Limosa limosaMart van der Hiele (Gouda)

Je moet het maar weer durven, in de media (de aarde heeft gebeefd onder Haïti, krijgen we nog een Elfstedentocht)aandacht te vragen voor het alarmerendepeil van de grutto’s: zwaar in de vergrijzing.

Je ziet al waar hun hoge poten breken,hun broze snavels futloos in het gras.

Fier waren ze wel in mijn jeugd enbuitenissig alsmaar buitelend van doen(vertrapten eigen legsel maar wat gaf het,dagjes later gillend op een nest vol dons).

‘Dit’, zei mijn vader die van vogels hielden het was juni, ‘zijn gewoon geen grutto’s meer’.


236. NachtvaartMarijke Oomen (Zwammerdam)

Hoog langs mijn raam schuiftvan een aak het toplicht rood signaal.Is het de ‘Nooitgedacht’, ‘Verwachting’?Een lied bruist langs de kiel.

te staan onder gevaarlijk sein,in deze nacht een reiziger te zijn,een ster als baken bij mijn vaart.Dromen, dromen, zover het oog staart -

Groen is het licht dat later fluistert‘het ging voorbij’. Mijn raam verduistert.


237. winterAart Both (Nieuwkoopsche Plassen)

het riet staat doodmet de winden meeheen en weer te waaienhet buigt diep en slaatslaat terug enstaat weerdoodmet de winden meeheen en weer te waaienhet buigt diep en slaatslaat terug enstaat weer doodmet de winden meehen en weer te waaien


238. Nieuw-Beijerland in onze kinderjarenKatrien Ruitenburg (Nieuw-Beijerland)

Nieuw-Beijerlandin onze kinderjaren.De wereld was grooten wij waren klein.Ons scheepje voerover rustige barenen we dachtendat het altijd net zo blijven zou.

Met het oliestel en het orgelspelen met mama’s schort en de ouwe Ford,een verstelde broek en haast nooit bezoeken op zondag een eierkoek.

Boontjes plukken,eiers rapen,olienoten uit de bus.Niemand was er zo rijk als wijen nergens was het zo knus.En op zaterdag was douchen vaste priken natuurlijk was dan weer de gasfles leegen dacht je: ‘Waarom ik?’


Nieuw-Beijerlandin onze kinderjaren,de bogerd, de wurft,dat was ons terrein.De kleintjes aan touw,want er dreigden gevaren,en we dachtendat het overal net als thuis zou zijn.

Met de bessenpluken het klein geluken de levertraanen het zwemmen gaanhet gebakken speken het schobberjacken de kleintjes op papa’s nek.

En nu zeggen we: waar blijft de tijd?Niets is meer net zo als toen.De herinnering raak je niet kwijt.We zouden het zó weer, zo meteen,onmiddellijk weer overdoen!


239. Dordtse BiesboschJohan Langedaal (Dordrecht)

Deze ochtend zoek ik m’n heilin de betonnen buitenwijkmet de vlagen frivole flauwekulin dat onbedoelde labyrintwaar ik struikel over stedenbouwkundig onbenulen mijn abri gesloten vind.

Geen andere keus dan richting poldernaar die lage kale velden met stilgevallen tractoren de getrokken voren gevuld met modderig water na de oogst van spruit of bieteen hoeve waar de schoorsteen werkten aan de lijn de gewassen broeken ‘n reiger op een paal, twee paardende kraaien bekrassen luid de leegtezwarte bomenrijen wachten op de vorst.

Dit is het moment tussen herfstwind en winterkoudie kleine pauze voor dichtersdie de woorden Stilte en Einder mijden geen grote cliché’s bezingenmaar bescheiden de dingen schouwen tijdens ‘t wijlen in dat niemandsland terrein zonder waarde, zonder grens.


Ik fiets in deze door de mens naar zijn hand gezette aarde rijd door de bleke lege weidenin het zachte lichtnevelige grijs met daarboven flarden van rood wit blauw als ‘n dekenof nutteloze weggooiparapludit is m’n verleden, maar ook mijn nu dit is de Biesbosch van ‘ik hou van jou’.

Ik stop hier even, de rivier is me te vergeen trek in al dat slome stromendraai naar links naar de witte huizennaar mijn dorp van nooit meer dromenik zet vandaag mijn koffie zelf.


240. Wees echt!Annemieke Steenbergen-Spijkerman (Puttershoek)

Als je een ander “echt” gunt zichzelf te zijn,ook al ben je een andere smaak of mening toegedaanpas dan kan er sprake van: respect en respecteren zijn.

Tastbaar,zichtbaar,voelbaar,in voorspoed en verdrietdan laat je een ander toein iets wat hij/zij anders niet ziet.

Wees onbevreesd je bloot te gevenals mens van vlees en bloed.Juist die openheidontroert,voelt echt,en dat gevoel doet “goed”.


241. Poëzie te zot voor woorden, leeg gedachtenAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Mijnsheerenland)

Voor paronomasie, anagram, palindroom,Terra vota jota jota mat miezer en mot Moeilijke rondelen, sonnetten en kreeftdichtenRicht er tuinhuisjes voor op dan geniet de elite.Laat het letters sneeuwen, geniet van het gestuif.

Bouw huizen voor fonetische spelling; alliteratie, Appartementen voor willekeurige letterverplaatsingenFlats voor overige vormen van rijm en grammaticafouten De zin er van doet in regels jeugd bouwstenen stapelen Naast ook wel verre van volledig bezig zijn niets knechten.

Geef ze een woord, twee woorden het is nog geen gedichtGeef ze een regel en zinnebeelden iets vrouwelijksMannelijkheid, diepere contrasten, eveneens: het zijn.Voeg ladders toe en noten geef een vonkende toon aan.


242. de ontmoetinghenk posthouwer (Den Haag)

met ‘t oog op vermeernaar den haag getogen

zijn meisje parelt prominenten mysterieus in het maurits

haar oorbel is beroemderdan de man in ’t torentje

langer dan drie eeuwenheeft ze op mij gewacht

verrast dat ik achter haar stawe hebben nog een hele dag


243. dordrechtwim euser (Dordrecht)

als langzaam gestaagde avond zich vallen laatin gedempte tonenhet water kleurt tot zeldzaam aquarel

de dichter zich dichter waantin een stadsteeds dichterbij

geluiden de oude gevels omhullenalsof ze eeuwig breekbaar zijnde kade met de schepenzich altijd baadt in heftig neonlicht

de lijnen fel en fier tegen de koude luchtende dom als sterke wakerdaarvoor de schepen ploeterendin de koude nevels van de naderende winterde nieuwe brug als oude poort

op de drempel van de eeuwoh kostbaar monumentmet in de lucht de eerste sterren


244. Schone ZeeAnne Bult (Noordwijk)

Een zee van onrust flitstmij groen en geel voor ogen.Het schuim uit mijn mond strandtop het reeds vervuilde strand.

Het strandschuim vermengt zichmet olie en algensliert.Smerig zand geel, zwart, groendijt uit tot verstorven strand.

Gij, vracht aan schepen engij, mens, stop dit versmeren.Smetteloos herborenblanke strand en groene zee!


245. Park Noordhoekse WielJoke van der Ark (Papendrecht)

Mooie gebieden zijn er volop,vaak mag je er niet in,anders is het met een Parkdat is er voor iedereen.Als het dan ook nog, net als ditzo mooi is aangelegd,op tien minuten loop afstandvan waar ik dagelijks werk,ik er in de middagpauzeeventjes vertoefomdat ik behoefte heb aan rust en frisse lucht,mijn beslommeringen achter laten kanen zo eens om me heen kijkmoet ik altijd even denkenaan die man, toen op hetgemeentehuis waar ik wasomdat ik wilde weten over hetPark en over het Wiel.“Het gaat om...‘the free flow experience’,”we lachten allebei.Het geeft wel aanwaar het om gaat, daaromverbaast het me, telkens weer,dat ik er zo weinig mensen zie.Is het onbekend, of houden zijnou net niet van de stilte?Eigenlijk vind ik het wel best,laat het maar zo zijn


zodat ik genieten kanvan ‘nu’ mijn Park.Een heemtuin rond het Wieldat daar honderden jaren terugdoor storm is neergelegd,in de loop der jaren kleiner werddoor puin en ongeriefmaar dat zich op een mooie dagomgeven zag door groen waaropook nog blonde koeien rustig grazen.Een lieflijk beeld, geheel compleet,dan geniet je zoals het in‘goed Nederlands’ heet van, ‘the free flow experience’.


246. RotterdamJoke van der Ark (Rotterdam)

Waar eens jouw hartwerd weggenomenverrees een trotse stad,glad, strak en hoogwerd bepalendvoor jouw aanzicht.

Maar rond jouwkloppend hart ishet verleden nogte vinden en geef je onseen kans om even terugte blikken in de tijd.

Een oase van rusten gratie, niet meer danéén spatie maar…een parel in mijn dag.Rustieke huizen dromenrondom een stille vijver

die het identieke beeldweerspiegeld gelijkhet prille ochtendlicht.Soms moet ik het overslaanals ik - aan de late kant -ondergronds moet gaan


en niet, vanaf de rand waar de bus mij brengt,kan dwalen richting centrumen ik, eer ik ben gearriveerdspijt heb niet eerderte zijn opgestaan om het

- zo unieke beeld -

in mij op te nemen zodatik het tijdens mijn verblijfmidden in jouw kloppend hart,zeer modern en efficiënt maarwaar geen venster open kan,lucht en geluid niet doordringt,

projecteren kan.


247. Driekoningen met sneeuw en de dood omkleedannemieke steenbergen-spijkerman (Dordrecht)

Op weg naar de graven ben ik enkel blijEen ceder staat links naast de datum in meiIk ben niet verbolgen zie ‘n heg en looppad tussen beide in Voorbijgaand aan de strooiakker witte lakens aan het begin.

Zomers trekken wijngaardslakken slijmerige sporen Kan mijn hart dat nog niet opgeeft mezelf en hen overhorenWeinig te zeggen hebben als ik hun stenen van mos ontdoeGearmd met herinneringen dek ik ze dan met bloemen toe.

Vandaag houd ik me ook stil wie weet wat ik wilNatuurlijk zijn zoals een kind leert pratenHoud ik de musjes en koolmeesjes in de gaten Op vele open plekken verbeeld ik me sterren.

Denk gebeurde in hun leven ooit een wonder Hadden ze weinig te zeggen zelfs in hiatenLiepen deze lieden ooit verliefd gearmd door stratenIk verwonder me over tijd krans nieuwe bloemenvlijt.

Zie plots een hondenkop gerekt ogen rond draaien Een man zijn trouwe herder rustig toesprekend aaien Dan hem met een ruk omhoog heel schichtig iets omstoten Wild opzij springen en weer neer komen op alle vier poten.

En langs het beekwater gevuld met ooit iets van stroomBegint het rijkste dat ik ken van deze winterse droomSpeurend naar schaatsen voelt nostalgie thuisgebrachtEn weer weet ik geen naam voor ook deze wonderlijke pracht.


Weggaand van de graven ben ik niet verbolgen enkel blij Ging ook vandaag niet achterloos aan leven voorbij Waar dagelijks mijn oog nog voor smeulend niet beeftVoelen mijn handen eenstemmig ook hun leven was feest.

Mijn hart uit wellicht koel en mijn gezicht voelt wellicht koudNimmer heeft een bezoek aan hun gebeitelde naam me berouwdEr zijn nu amper bladeren die krachteloos doleren en bloeienMaar sneeuw die me maagdelijk weer hernieuwd op doet bloeien.

Het is een zwaluwloze hemel zonder hunker, in de verte rijdt ‘n trein Een kind sprokkelt sneeuw aan de overkant op braakliggend terreinDe wind geeuwt door kieren de jeugd zie ik op sleeën zich plezieren Met hier en daar halfverkleumde handen ogen omhoog voelt dit getij fijn.


248. De VlistTheolucien Blomsma (Vlist)

In het Zuid-Hollandse slootjes landis’t landschap nog ongerepter groeit fluitekruid uit de wegkanttussen uitdijende knotwilgen ingeklemd

van Schoonhoven aan de waterrandrichting Haastrecht de Vlist nog ongetemdde natuur hier is op eerste standwaarmee men overdadig is verwend

dit kronkelwater nog zo puurhet landschap is één met de natuurhet geeft weer de ongerepte schoonheid aan

van Zuid-Holland zo’n rijk water gebiedhet is geen licht die dit niet zietvoordat we allen naar de bliksem gaan.


249. Potscherven bij het oude taludannemieke steenbergen-spijkerman (Westmaas)

Afgaande op de regels onder de schors Even binnen met een boekje in een hoekjeKundig oude letterbakken zetsels bekijken.Zo verstil ik met mijn rug tegen de muur Voel potscherven, houten oudere plankiers.

Waar mensen niet spreken spreken stenenEr is geen verschil tussen ik kan het niet Geen verschil met ik doe niet aan verdiepen. Gedachtes opwekkend wakker maken is trouwElke steen een voor een aftastend tij ervaren.

Waar mensen niet spreken spreekt hout en steenOver deze regels de zinnen van onder de schorsHier woonden werkelijk vele monniken, Kartuizers. Afgaande op houten splinters onder mijn hersenschors. Pot ik ze op met de vingers van mijn geopende handen.


250. de rivierNix Horizon (Zwijndrecht)

de nachten verstommen in neonroodeen laatste duwbak in de zilveren vaart der naties

wat flarden van overkantse muziekrimpels in de tijdblauwe vaandelsin de optocht van hebberige dwazen

misthorens blazen de aanvaldijken angstvallig op deltahoogteslapen de eeuw uit

een sleper ploegt de voren van een nieuwe tijdze zeggen dat het water schoner wordt maarde vis wordt duur betaald

de duwbakken trekken verderrichting oostendaar waar we bang voor waren


251. RetrospectiefWout Joling (Waddinxveen)

het zal zomer zijn geweest in waddinxveendezelfde dinsdag zeven keerkopie van die kopie van die kopie

genot op de rotondedatzelfde datzelfdewaar je steeds met je tong aan zit

een merel op de hefbrugdie lichtzinnig met de waterspiegel speeltdaar niet van los kan komen


252. Stil staanMieke van den Berg (Wassenaar)

Zouden in zilver wit of goudhier dagen niet genoemd zijn?Verzonken in graniet verweerdof spiegelglad rusten getallen en namengrootmoeder kind geliefdeze gingen door alle seizoenen door alle tijden maar zijn aan seconden en urenontkomen

-wij alleen als we langs hen gaan


253. Strandtafereel bij ScheveningenPieter Oegema (Scheveningen (Strand))

Ladylove en ladies’ loverliepen samen hand in hand,pseudoniemend ‘undercover’op het Scheveningse strand.

In de verte dreef een bootjemet aan boord een lichtmatroos,die al dromend op de golven,roekeloos het zeegat koos.

Plotseling stak toen de wind op:ook de regen viel ineensmet bakkenvol vanuit de lucht neer,joeg het vrijend paar snel in galop!

Hollend naar de veilige strandrand,redden zij het vege lijf,net op tijd voordat een klapbandvan de jeep waarin een strandwachtzich vermaakte met zijn wijf,stuiterend van de explosieiedereen compleet van slag bracht!

Het matroosje in zijn bootje,schrok plots wakker van die klap,wist zich nog op tijd te redden,met z’n motorboot genaamd: “Jan Rap”!


Zo ziet men het vaak gebeuren,dat een liefelijk tafereel,plotseling kan zijn verleden,ja, het grijpt je naar de keel!

Dat het goed is afgelopendoet de stille kijker goed!Men behield immers het leven,materiaal kan worden vergoed.

Concluderend mag men stellen,ook al raakt men zwart als roet:loop niet te dromend door het leven,zeker niet bij eb en vloed!

Dobberend op de woeste golvenaan het Scheveningse strand,drijft het bootje van de zeemanal maar verder van het strand,het matroosje kijkt beteuterdnaar zijn eenzaam bootje daar,het gelukkig paartje schikt zich kleumendin het lot van dromend paar!


254. De Dordtse Boekenmarkt 2004Johan Langedaal (Dordrecht)

Nieuwsgierigheid won van vervelingop naar ’t jaarlijks ritueel langs kramende dode binnenstad is tot leven gewektdoor ‘n leger snuffelslenterende wormendie door méér boeken kijken minder zien

Nèt toen ik besloot te vluchtenkwam ik de Oude Stadsdichter tegenhij verliet boekhandel ‘De Bengel’in verfomfaaid beige kostuumvolle plastic oranje tas meezeulenden een onbestendig tienermeisjedat hem als een schaduw volgde

Hij schuifelde langs de kudde boekenloerdersdie hem, onbekend dus onbemind, links liet liggenhij sloeg kordaat plots rechtsafde kraamloze Nieuwstraat in.Ik keek ‘m na. Ik bleef. Maar hij kwam niet terug

Drie kramen later vond ik- te hoog geprijsd, dat wel -het lang gezochte werk “Hora Incerta”.


255. weinig mensen (hier gaan we dan)vincent visnet (Rotterdam)

ik zal u graagzien.ik zal samenmet u in slaapvallen.hand inhand.ik zal je nooitalleen laten, en wijzullen zuivere muziek maken, endie nooituitbrengen. en ikzal met je trouwen, dan zal ikondersteboven zijn van je stem enogen.dan zullen weop wereldreis gaanen nooitwederkeren.tegendan ben ik bezield orgelspeler.zal ikop elk schilderij jouw harenschetsen. ik zal alles vergeten omconstant aan jevurige lippen tedenken.en onzekinderen zullen skaters worden.op de pleinen vanRotterdam, waar wezullen wonen


256. HeechAukje-Tjitske Dieleman-Hovinga (Leidschendam)

in souderkeammerkelyts en fierboppe de greiden, de kij, it wettersomtiden minsken


257. MAARTENSDIJKLAAN...Harry C.A.Daudt (‘s-Gravenhage)

Ouderlijke woningging schuil -in roodbakken steen- onder een portiek

Mahoniekleurde voordeurraampje erinuitgespaard

De vreemdeling bekijkenvanachter een lapjevitrage

Busje-trapwas nog een rageals voetbal tegendeur van buurmans garage

De straat wasnog domeinvan jeugd,van kindniet dik,niet ziek

Achter ‘t huis:stadstuinhet domein van moederzaaide bloemen waarop talrijk vlinders


Wij zoudenuitvlinderen naar bloemen met andere dorpsnamenstadsnamen buiten haar einder

Wij spiegelden ons nogin de ramenenkelglas in ijzer gevatzagen vetkuif en zonnebril Roy Orbinson en Elvis de Pelvismet schuchter:eerste straatmadelieven niet te vergetenhallo,hallo,hier Herman Stok

Singles via radio-Luxembourgin zwart-wit de Tuny Tunes bij wind-uit-zeeniet in de achtertuin te lezen

Maartensdijklaanje mocht er wezenmijn verleden ligt er nu breeduit op straat.


258. In de tuin der tranenjan slagter (Alphen aan den Rijn)

ALS DE HARTSLAG VAN DE TIJD STILSTAATWORDT HET LAATSTE MOMENT EEUWIGHEID...

VANDAAG VASTHOUDEND IN JE ARMENEN MORGEN GEBROKEN IN JE HART...

HET TESTAMENT ALS AFSCHEIDSGROETEEN ERFENIS AAN HERINNERINGEN...

EEN LEVENSWERK VERSTROOID OF BEGRAVEN VERGANE GLORIE OF OPGEHEMELD..

IN DE TUIN DER TRANEN ZAL ALLES OPBLOEIENMAAR IN DEZELDE AARDE ZAL OOK ALLES WEER AFSTER-VEN...

ZOALS ONZE LIEFDE EN VRIENDSCHAP VOOR ELKAAR..

STAP NA STAP

STEEN NA STEEN

TEKST NA TEKST

IK MIS JE...


259. BuurvrouwMatty Rozeboom Pot (Rotterdam)

Mijn Rotterdam;krachtwijk MiddellandHier woont men niet op stand.

Vandaag kwam ik de buurvrouw tegenze lacht zo heel verlegenze komt uit een ver landmaar daarvan heb ik geen verstand.

‘k Weet niet waarom ze hier isniet voor haar plezier, dat is gewisze kent andere gewoonten en gebruikenze kookt goed, dat kan ik ruiken.

Zou zij nou “de vijand” zijn?geloof ik niet, ze is zo klein en fijnze is ook streng voor haar kinderenzorgt dat zij mij niet hinderen.

Ik denk dat ik haar wel magmisschien had ze veel tegenslagHet moet een sterk mens zijnzo monter op zo’n vreemd terrein.


260. Haverakker 25Theo van de Wetering (Zoetermeer)

Er waren kinderentot toen.

Er was een vrouw,er was fatsoentot toen.

Er bleek een dood,daarna

Er is geen nuEr is geen na



als het stil in mij wordten ver daarbuitenstil wordt

ruik ik geuren van gisterenproef ik de smaak van vroegervan veilig warm en heel dichtbij

en zie ik weer de plaatjes op de murendie er eigenlijk niet warenen voel ik de pas gestreken lakensmet de geur van mijn moeder

hoor ik de auto’s op de snelwegmet de vogels daar nog vooren de roep van mijn vader

zie ik weer de ijsbloemen op de ramende briesende paardende door de storm gebroken leidingenen ruik ik het stof in mijn straalkacheltje

de boeken op mijn tafelnamen mij mee naar verre plaatsenwaar het soms net thuiskomen was

nu nogals het stil wordtis het als thuiskomen

zo lang geledenmaar nog zo dichtbij



de kwast pakkend papier witde kleuren mengend het angstig rood ookde geuren de luchten de lege straathet omhoog geschoven asfaltwortels van mijn bestaan

de verhalen van mijn vaderver maar dichtbij de lokkende polderop sloten al het onbetrouwbare ijsmet daarnaast de oprukkende snelweg

foto’s met een spiegelreflexstilleven van tomaten in de zonvrienden van vroegerhet lange luisteren

de wind onder het dakde gedachte aan morgen

de dichte gordijnen omhullen nog de warmte de dovende haard zwijgthet koude zeil wachtop mijn stappen naar boven


263. herfstmijmeringnix horizon (Zwijndrecht)

de zakkende zonachter wolken en bomenmet ergens ver de riviermet boten en hoorns

voor mist en nevelde kringen in het watervan vissen en steentjeseen loerende kat

de lege nestenoud schilderijin de lijst van de jaren 60

een vergeelde schoolfotogetuigt van banken met inkturen zwijgenen denken aan je toekomst


264. stiltenix horizon (Zwijndrecht)

de man kijkt naarstilteeen late fietserkromgebogenweer en wind

later

veel later

bogen zij het hoofdomdat zij wistenwisten van vroege dromenop lage zoldersmet pas gepoetste tandenhet verhaal van vaderde geur van tabak en late arbeid

omdat zij wistenvan de lange zomers met wespenen aardbeien

karnemelkaardappelen en spekvetvan stilte op een zondagmiddag


265. landschap 4nix horizon (Zwijndrecht)

groen graseen eiprikkeldraadde neurotenscharrelen op de schelpenvan een wijkend strand


266. Als bollen knollen rollenJoop Meijvogel (Lisse)

Als bollen knollen rollenmagen vragen knagenmieren knieren vieren enrijen bijen vrijen

danblozen roze dozen trillen billen rillentrekken vrekken bekken enkussen huismussen hun vluchtige zussen

alleen in rode bollenstreek autobussen.


267. Museum Beelden aan Zee, ScheveningenMarijke Oomen (Scheveningen)

Grauw licht. Een zaalverzonken in het duin.

Het raam een diepe wigwaarlangs het helmgras wuiftlangs lucht en zee en lucht.

Grafkamer voor het beeldzeemansgraf in het zand

en helmgras dat zich buigtlangs duin en dakrandop het dwingen van de wind.


268. Nieuwjaarsreceptie in Schouwburg KunstminJohan Langedaal (dordrecht)

In dit tierelantijnen theater van de dilettantdwarrelen de honderd grijze pakken binnen‘hé, leuk je weer te zien, hoe staan de zaken”koffie, een obligaat plak geel, zinloze zinnen

Dan naar de grote zaal vol opgelapt oud-roodwaar de geketende meester het welkom blaat:“gegroet, gij allen, kurken van onze oude stad”routinewoorden van de ongekozen magistraat

‘n Tweede spreker verhaalt van te pakken kansdaarna een ander ‘van uit lethargie ontwakenof de schoorsteen die weer roken moet’, gedemptgeluid of stemverheffing, ‘t blijkt slechts kwaken

Want, weet je, de Gouden Eeuw komt niet terugdeze plek is rustoord van ‘n verweerd verledenhier lijdt vergane glorie haar weelderig bestaanis de waan van valse roem nooit weggesneden

Na het verlaten van het aftandse schouwpaleissnuif ik een geur van meedogenloos ontbindenen bedenk: ‘hoe dwaas moet een mens wel zijnom in deze ontluistering zijn geluk te vinden’?


269. De windmolensTrudy van Schie (Alphen aan den Rijn)

Vier in getalVriendschappelijk naast elkaarDoen hun werkAls een Alphenaar

AmbitieusSoms even rustDraaiend op de windEn lak hebbenAan wat een passant ervan vindtVan de reuzenOp het plattelandMaar met een beetje fantasieBekijkt iemand het Van de zonnige kant

De zonnestraaltjesStaan in de weiMet de neus in de windZij aan zij

WindEn molensAan elkaarIs windmolens en Alphenaar


270. de glimlach van de clownwim euser (Zwijndrecht)

de glimlach van de clownnet onder de in zwart geschilderde traande valse trompet achter de coulissende zoete lucht van zaagsel

het spel op de wagenin de schijnwerpers achter nevels gevangenhet applaus duizendvoudigde grote finale in het midden

even een klein kind te zijngevangen in de illusiegegrepen en weggevoerd door de lichtenin spiralen omhoog

met onder je de glimlach van de clownhet brullen van de leeuwenjij zou de clown wel troosten


271. landschap 1nix horizon (Zwijndrecht)

de vochtige grondde dampende aardede baarmoeder van een kreet

na de stiltede nacht als sluierde maan in de kring

de man erbuitenverzonken in de dansvan onvergeeflijke woorden

de auto’s op de snelwegkrassen monotoonde runen in het duister


272. landschap 2 en 3nix horizon (Zwijndrecht)

landschap 2

de wet van wetendrukt zwaar op de bloemenonder de bladeren in de hersens van de mande mier onder zijn voetenstrekt de kop en wordtnietig afdruksel in vette kleizonder te weten

landschap 3

rijen bomenverre vlaktenrijgen de wolken aaneende volzin van de dichterschrijft de vlammenvan een ondergaande zon


273. dordrecht jaren ‘70nix horizon (Dordrecht)

de ouden tellen niet meeze schuwen syfilisen lachen niet omdat het moet

de mieren bevolken de wegen en dragendragen wat ze tillen kunnenen paren met een koningin

toen ik haar zilveren vleugels vondversleten en vol gatenbeklom ik de dombevend de vleugeltjes op de rugen stortte me de Voorstraat inze zullen voor me moeten werken!


274. Hoogtij op SchiermonnikoogEelse Bies (Maasdam)

zover het oog reiktlossen stranden zichschier eindeloosin zee op

ganzen, meeuwen, scholekstersjij

gakken en lawaaiende rust aan flardenvan grijze blauwe luchtenboven veldenmet madeliefjes en engels gras

en wijwij vierden ons gelukin het huisje met de naamhoogtij


275. Lieve LouisJoke van der Ark (Den Haag)

In die stad werd ik geborenwaarover jij zo dikwijls schreef,toch wist ik niets van al die boekende jaren dat ik er verbleef.Ik was geen kind dat gaarne las,kon met de groep niet mee,snapte niet waarom het soms een ‘d’moest zijn, een andere keer een ‘t’.

Het leven zelf heeft mij zo’n beetje het een en ander bijgebrachtomdat ik telkens weer iets misteheb ik keer op keer getrachtme in zaken te verdiepen,ik groeide met mijn kinderen mee,ging met andere ogen lezenleefde mee met wel en wee.

Later ging ik zelf ook schrijvenlas steeds meer, ging weer naar school,toen… ben ik verliefd geworden,ineens had ik een heus idool.Ik vond herkenning in jouw woorden,dwaalde met je door Den Haag,- anders - dan toen ik het kende,het Haagje van - ‘DE CHIQUE BOVENLAAG’.

Louis, jouw woorden gingen niet verloren,


ik werd er heel wat rijker door

iedere zin die jij ooit opschreef,

daar bedank ik je nu voor.


276. Wat mag blijvenWout Joling (Waddinxveen)

Alles tussen licht en donkeris benoembaar. Soms moet iets bewaard.Vroeg of laat.

Hoe ook genaamd,het komt altijd op kiezen aan.Wat mag blijven staan.

Min of meer zorgvuldigkies ik een woord.Als fietstegen de wind op.Langs reigerrijk stil water.

In hollandsch landschap.Tussen licht en donker,waarin ik koeien laat,mestoverschotten schrap.


277. PanoramarenskeDavid Muiderman (Den Haag)

Ik kom voor de zee zei zede zee is dicht zei ikblijf je slapen? - Ja

De volgende ochtend nam ik haar mee, achterop de fiets over de Koningstunnel, de Konings-kade, langs de Schouwburg, de Amerikaanseambassade, een glimp van Jantje, een boekvol zilverwerk, het Voorhout en de Klooster-kerk, even niks, Beatrix, het Noordeinde en teneinde de Zeestraat - zie hier mijn liefste: de zee

ze kuste me en zeibedanktik wist niet dat de zee zo mooi kon zijn


278. RotterdammertjeGusta Kanselaar (Rotterdam)

De wortels zitten diepDe tering erg hoogHet hart op de tongHard werken in de genenMopperen normaalZelfspot is de moraalTrots op de stad en de mensenDan ben je pas echt een ROTTERDAMMER


279. Bezoek aan het antiquariaatMax Sensitive (Dordrecht)

Ik trakteer mezelf maar ‘ns op wat ik ontbeer: een boek dit keer, dat, na de verveling van weer een week, op zaterdag wordt ontdekt in‘t antiquariaat ‘Oud Dordrecht’ (nomen est omen: oud spul, aan de prijs, voor de provincie-), maar ach, wat ‘n attractie, want wie is ‘t dieik daar achter de kassa zie, die op me wacht, meneer, ‘n jubelende bestemming van het lot,o Heer, alsof Hij ‘t zelf zou hebben bedacht:daar zit die enig-ware Dordtse gorgelgod !!

Omringd door Bach’s tweede vioolconcert dat krakend het versleten apparaat verlaat,mijmert hij over de komende strijd, zondag op het voetbalveld, en hoe hij dat vermeldt,in originele dichterstaal ‘t verloop verslaat,maar door mijn aanwezigheid opgeschrikt, wordt hij ‘n koopman die de taal niet wikt: “Dat is dan voor u zeven-vijftig, mijnheer”, klinkt het zoals altijd weer nasaal en lijzig, “Dat is een heel mooi werk en niet prijzig, da’s acht, negen, tien” telt ie ‘t wisselgeld, legt dan ‘t tientje zorgvuldig in een laatje, en noteert de titel van boek plus ‘t bedrag met een stompje potlood op een blaadje.


Als ik die avond bij m’n vrienden eet, raakt de gastheer (die zich ‘n dichter waant, wat hem erg vermakelijk maakt) in vervoering: “Jan, je hebt hem in levende lijve gezien,die stoffige kassa-man van het antiquaar, da’s nou Dordts letterkundig geweldenaar, en heel eenvoudig gebleven bovendien”. Mijn dichtersvrind wijst daarbij met trots, gepast, op de inhoud van z’n boekenkast,waar het “Werk” van deze leraar-literaar, die, zich van sterfelijkheid geheel bewust, op zaterdagen nederig bij antiquaartje klust, prominent prijkt. In prachtband, dat spreekt.

Op dat moment bezwoer ik mij ooit ‘n vers aan het papier toe te vertrouwen. Daarom:sinds die avond reeds, oefen ik met diverse deksels van marmite en sandwich-spread, en jawel hoor: ze passen ook nog steeds.


280. Nooit meer hetzelfdeannemieke steenbergen-spijkerman (Westmaas)

Een nieuwe regelRegels die beginnenEen oude welke kan aanvangenEen regel domweg ogenschijnlijk Geproefd en stukgelezenHoe groot hemel en aarde ook mogen zijn. Het bleke het wit om de neus Vleugels Het heuse om een karakter Wat is worteltrekken meer dan Een zienswijze.


281. zwijndrecht 1964wim euser (Zwijndrecht)

de rails ligt er nogde spijkers die we zochtenonder bomen met vleermuizenechte angstals de trilling voelbaar was

de lucht vol hing van zomerde smaak van de rivier op de lippen

zeggen konden we het nietniet met woorden onderhuidssteeds strakker tot barstens toe

de koeien vooruitdrijvendde reeds onteigende gronden in

aan de rand van lucht en waterhet torentje van een kerkver weg als dromen kunnen zijn

maar altijd het blazen van de schepende wind door je harende knoop in je zakdoek

aan de dag genoeg

luizen in de bloemkool


een gulden per kist de bonenmet eeltige handendie de aarde liefhadden

een zomer bij huis


282. het huilen van de luchtwim euser (Zwijndrecht)

bladeren vallen wiegendlangs grauwe grijzenen dreigend blauw

een wind als koude handop de arm uit de mouw

een vogel trekt zich schetterend terug

niemand ziet de pad onder de houtstapelhet huilen van de luchtde verstilde salamanderde vlinder die niet vliegt

wie kan het water nog ruiken het getij nog kerende krant ongelezen latenen zomaar stil worden

achter de horizon de suikerfabriekde flauwe geur van bietenpulpeen sleper op de beteugelde riviereen vader fietsend met kind

een middag stenen keilenen een warme kinderhand


283. polder voor Heerjansdamwim euser (Zwijndrecht)

Soms als je schrijven wiltover vroegerniet over hoe goed het wasen weet je nog

nee, gewoon over de slotenwaar je over heen sprongde kikkervisjes in het slecht uitgespoelde jampotjede stro in je natte laarzen

het boek nog onder je kussende boterham met echte boter en hagelslagde visite die komen konmet een verrassing in de tas

even de arm van je vader tegen je rugde geur van pas gestreken linnende stad veel verder weg dan toentoen ik ouder werd

de sloten gooiden ze dichtde straten kregen een glimmend jasje aannooit was rolschaatsen zo fijndat het kriebelde onder je voetenen dat nog voor de autoloze zondag


de kolenboer sjouwde met oliede kachel werd direct minder gezellignaast de poes ronkte nu ook de ijskastde kelder werd leger en legereen enkele muis in de valhet landje van mijn oorlogwerd een bouwplaatsdie slechts spijkers met me deeldeen tekenen van vooruitgang


284. dorp van mijn jeugdwim euser (Zwijndrecht)

als de storm zonder waarschuwing aanwakkertwolken angstig op hol slaanschuim de dijken marteltgeluid weer fundamenteel wordt

schepen zwoegen tegen de stroomkale bomen hun ware aard laten zienonverwoestbaar sterkde taal van een generatie

wars van betonrot

dan neemt de tijd mij meeterug naar de kuil in de moddermoeizaam gegraven op een woensdagmiddagmet het snoepje van de week nog in de zakvoor andere tijden

de hut met de golfplatenvechtend tegen de wind en regenmet verhalen uit verboden boekjes de geur van een filtersigareten rock en roll uit een oude transistor

en met de angst van wat ze verteldenwat je niet mocht en dus toch deedhet dorp van mijn jeugd stormde naar stad


285. Diemen 1962wim euser (Zwijndrecht)

aandachtig het glas gehevenstilte angstig op de lippende minuten haasten zichde eeuwen uit

even terugeven thuis

vergeelde plakboekenomkrulde foto’s van ons bij het hekvoor een onbewoonbaar verklaarde woningwaar wij de vakantiegasten waren

warme koeienlijven als troostde hond aan de lijn eeuwig waaksmysterieuze tekensop de joodse begraafplaats

de stad loerend dichtbijgierende trams als bewijsondrinkbaar water in de puteen geit voor de koffie

liggend in het grasschreef ik letters in de wolkenvoelde ik de aarde levenrook ik het kanaal

we waren even samenom weer verder weg te gaanen veertig jaren later


286. Treur-me-nietJoke van der Ark (Hendrik Ido Ambacht)

Steeds sterker kleurt die groene waasdie jou straks weer tot sluier wordt,zinnebeeld van treurnis en van droefheid,zo kenmerkend voor jouw soort.

Ik sloeg je met bewondering gade,jij in het landschap, heel alleen,je hield stand, stond mooi te wezentoen alles rondom jou verdween.

Machinerie, grijparmen en klauwenkwamen ervoor in de plaats, mannenook die bruggen bouwden, fiets- enwandelpaden volgens plan.

Het stukje Wetering waaraan jij droomde moest wijken voor de waterkwaliteitvan het Waaltje, dat gretig stromendnaar de nieuw gegraven gaten wordt geleid.

Een waterplas waaraan het straksfijn toeven is in de schaduw van jouw twijgen,uitbundig spelen, bruinen in de zonof in alle rust slechts zwijgen.



het zwarte silhouetploegt voren in het waterde maan erbovenonverstoorbaar

soms zou je schilder moeten zijnen schrijver en zangerom te weten van lichtdat hoorbaar golft


288. Soms 6wim euser (Zwijndrecht)

soms als tijd niet genoeg isals licht van schilders isde vissen even opduikenals ochtendgroet

de koude decemberwind trotserend

het silhouet van de stadal eeuwen in evenwicht

het is een komen en een gaanvan reizigers door de tijdmet in hun ogen de herinneringaan alle dingendie er toe doenof niet

de vissen zeggen nietszwemmen tegen de stroom inde nieuwe morgenalsof er geen gisteren was


289. Ons EilandJoke van der Ark (Goedereede)

Iets meer dan zeven jarenwoonden wij op Flakkee,voor die tijd was het onbekend, nu dragen wijwaar we ook gaandat stukje met ons mee.

Polderland zò wijds,dijken waarop in het voorjaarmeidoornbomen bloeien,tezamen met het fluitenkruid dat daarweelderig kan groeien.

Middelharnis metz’n winkels op “D’n Diek”Ouddorp met z’n stranden.De toren van Goederee,de smalle straatjesmet hun oude panden.

Mij dochters zijn er opgegroeid, mijn zoonis er geboren.Wij zullen door de jaren heenmet een stukje van ons hartbij “’t Eiland” blijven horen.


290. Vanuit mijn vensterJoke van der Ark (Hendrik Ido Ambacht)

kijk ik naar het verstilde water,aan de horizon de rijkswegwaar heen en weer gereden wordt;

daarachter nog wat bomen.Weinig mensen zijn er buiten:een enkeling slechts en een hond.

Hij loopt daar, zich onbewust dat ik naar hem zit te kijken,hij waant zich vrij en onbespied.

Zou hij het willen weten dat ikerover schrijf, hoe hij daar loopt,samen met zijn hond?

Ik ken hem niet, die medemens. Ik ga ‘t hem ook niet zeggen, dat ikhem gevangen heb in dit gedicht.


291. Soms 5wim euser (Zwijndrecht)

mochten ze niets zeggen somsde kracht van stilte in je ogenhet rijzen van je borst

je vingers rond de pendie de woorden niet schreefaan stil bewegen genoeg

zo maar niets zeggen

een avond op de bankde afstandbediening met zo veel zendersals roerloos monument


292. sleepboot op de Maaswim euser (Zwijndrecht)

de maan trekt strepenmoeizaam doe ik meeop de muuren tel de dagende nachten bewarendvoor een late droompluk ik sterrenin een stervende ochtendhet geluid van de sleepbootverdwijnt in de opkomende mist


293. Stad in de straatMatty Rozeboom Pot (Rotterdam)

Verveeld slentert de straat langs een huishuizen fluisteren, ‘t is hier niet pluislantaarns leunen moeiig tegen murendaarover kletsen dan de buren

Alleen gevelkoppen kijken stil en stomdie hebben toch een mond, is dat niet krom?hun ogen voelt men in de rugmen loopt snel uit die straat terug.

De bomen wuiven een voorbijganger zachtjes uit,‘t is net of die merel naar hem fluit,glanzende stenen glimmen hem tegen,bezems staan stil, zonder te vegen.

Een drukke straat in een grote stad,toch gebeurd daar nooit eens watalleen die ontkanste met de fles in een krantdie weldra in de opvang belandt.


294. RotterdammerJ.van Dalen (Rotterdam)

Rotterdam daar waren de Matrozen,Havenwerkers en Daklozen.Turken, Homo,s,Antillianen die bij ons de Stad in kwamen.Hard werken,vallen en opstaan,dat was voor een Rotter-dammer een bestaan.Geen gezeur over het leven,brood op de plank moest er wezen.Eerlijkheid en oprecht,dat is echte Rotterdammer waar die om vecht.


295. ganzen boven Dordrechtwim euser (Dordrecht)

grijze ganzen kondigen de winter aanploegen voren in een angstige luchtmet daarachter de contouren van de domen de leegte van de stad na sluitingstijd

lege agenda in zwart leer gevangenargwanend de onbeschreven pagina’swachtend op wat gaat en is geweestde Alzheimers van de nieuwe tijd

vader en moeder nog even samenals kinderen spelend met elkaarin hun kamer van voorbije tijdde winter is nog niet begonnen


296. Het regent weerWout Joling (Waddinxveen)

Het regent weer in Waddinxveensomber als cypressen.Trieste tralies in zwart steenterreur van bijbellessen.

Moet ik hier sterven? Leef ik nog?Dorp opgebaard in verledendat niet wil gaan, dagelijks bidtzwaarmoedige gebeden.

Men vergrijst alleenals het regentin Waddinxveen.


297. gouda stad en landAart Both (Gouda)

gouda stadgebouwd op palenaangevreten door het rotals rotjochies de mores ondermijnenklinkt geroep om harde hand

onder het opgespoten zandvan aangelegde wijkenbroeit het oude landvan boeren en van tuindersonvoorspelbaarhoe het land de stad gaat kleuren


298. Winter- of zomertijd, hier raak je je hart kwijt!Irene de Heer (Noordwijk)

Noordwijk aan Zee ligt onder een witte vacht,Al weken betoverende winterpracht,Bomen bij de duinen hebben witte toppen,In de omgeving kun je mooi even stoppen,Zelfs op het strand ligt een pak sneeuw,Dat is voor het eerst deze eeuw,De badplaats lijkt wel een ski-oord,Langzaam glijden de meesten voort,Kinderen zonder koudvrees is niets te dol,Hun blote handen vullen ze met sneeuw vol,In de duinen sleeёn achter elkaar,Van alle kanten komen er een paar,Met een grote vaart,Zie je, als je staart,Het Kerstdorp heeft een overdekte ijsbaan,Waar jong & oud vrolijk op de schaatsen gaan,Velen genieten van de ijzige pret,Toch zijn vooral ouderen bang voor een val,Iets te snel of verkeerd en het gebeurt al,Maar straks worden we in de bloemen gezet,Dan komen hier velen voor de kleurenwonders,Die maken onze bollenstreek zo bijzonders,Wat later kunnen we aanbidden de warme zon,Vanaf het strand of op een rustig balkon.


299. 3 haiku’sw.euser (Zwijndrecht)

stappen op het padbladerloze boom in sneeuween enkele vogel

de oude steen ligtstil door verre eeuwen heendoor niemand gezien

kabbelend waterstil ligt de verlichte stadeen vogel vliegt weg


300. haiku’swim euser (Zwijndrecht)

weerkaatst licht op steende ondergaande zon zinkthet laatste blad valt

de zanger op straatechoënde akkoordenen dan de stilte

stem van de kleuterzonlicht in haar gevangenbreken van wolken


301. OostvoorneJ.H.M.Olk (Oostvoorne)

Met één voetaarzelendin de lentezag ik het stuifmeelgeelrondom de zilveren wilgenkatjes

Met één voetaarzelend in de lentevoelde ik de lage zonop mijn bevrorentranen

Met één voetaarzelendin de lenteverwarmde dat stille strookje land leunendtegen de zeeheel mijn verkilde lijf.


302. ZeezwartErika De Stercke (Scheveningen)

Valt om het schaduwlichttegen en schemermuur

in een straal van geurenstuurlooseen boot van jarenzinkt in duigende nacht wenkt


303. dageraadwvg (Oostvoorne)

Bij het wakker worden- het nachtelijk gebrom is eindelijk stil gevallen -is de schemering stiller dan stil.

Het dekbed zucht zich strekkend uit haar slaperige vouwen.

Open - dat gordijntrek de sluiers weg.

Een nieuwe aarde openbaart zich in een donzen wit gewaadversierd met een motief van tere vogeltenen.

De eerste dag; voormenselijk begin.


304. Hotel New YorkGuus Koelman (Rotterdam)

Hier waagden velen eens de overstap.De Holland Amerika Lijn (HAL)stak jaren lang in Rotterdam van wal;nu drink je er een biertje aan de tap.

Hotel New York. Antwoord op het verval.Zowel de nieuwe als de ouwe hapeet er gezellig van een bordje krab,of houdt het simpel bij een broodje bal.

Wij aten voor het overgangsrapport,het zijn nog kinderen en wat het wordtbepeins ik, even starend naar mijn bord.

Ooit keek men hier over de grote plasvooruit naar waar de nieuwe wereld was.Ook zij gaan over: naar een nieuwe klas.


305. In den HaagJeannette Biesbroeck (Den Haag)

De wereld trekt aan mij voorbijpolitiek wordt hier geboren Ik wijs de weg, ik wijs terechtin de schaduw van de Toren

Majesteit komt in haar koetsjaarlijks mij begroetenIk zwaai naar haar, zij zwaait terug!Ik tril op stenen voeten

Mijn naam is Jantje, ik ben een beeldIk hef mijn vinger en mijn handAls een heuse ambtenaardien ik mijn Vaderland

Binnenhof, Buitenhof,Jacob Cats, CouperusDuinkonijn, PaardenkoetsHaagse bluf en hopjes,Harry en MohammedHaringkar, broodje bal,Prinsjesdag, KoninginnenachFestival Classique...Den Haag is steeds uniek!


307. voor Geert W.jan ketelaar (den haag)

He Geert, ga je mee?We gaan gewoonkom op manmet z’n alleniedereen allemaalWe lopen met de armenom elkaar heenen we fluitenen de vogels die moeten zo vreselijk lachendat ze bijna uit de bomen vallen

Geert, we moeten er eens even uitkom nou man

We gaan met z’n alleniedereen allemaalwe maken geen ruziegewoon even nietsmisschien alleen een beetje lolmaar mogelijk, moeten we ook wel een tijdjestil, huilen, met van die dikke trage tranen

We gaan gewoonwe hebben geen keusprobeer maar eens zelfmoord te plegendoor je adem in te houdenzo gaan we, vanzelfsprekend Geert


Met z’n allen iedereen allemaalwe nemen lekkere broodjes meeen ook lekkere koffieen dan gaan we naar het wateren we zingenover het wateren de meisjes hebben hoelahoeprokjes aanen wij niet Geertnoh ja, anders hebben wij hoelahoepbroekjesen dan staan we bij het wateren we zingenGeert,ga je mee?


308. WaalsdorpervlakteBarber (Den Haag)

Hij legt mij uithoe vreemd het klinktdat vogels en de bomende toekomst op een zandpad leggenwaar wij als aanverwanten de nacht doorbrengen.


309. Mijn woonwijkCorrie Blok (Gouda)

HELP! Ik woon in Korte Akkeren

In de straat van Constantijn HuijgensTemidden van zijn vrienden Hooft, Vondel, Vossius, Jacob Cats

Constantijn,dichter, schilder, componistConstantijn, een man die veel vrouwen had, maar seks vond ie vies

Korte Akkeren, met prachtige singels en smerige straten. Een wijk met bloemen en brandnetels

Oude straatjes en oude huizen, door elke nieuwe bewoner opnieuw gefacelift

Waar soms herrie is, en Hermandad moet optredenmaar waar ook gul gegeven wordt voor een goed doel

Zo leven wij hier, tevreden, in onze wijk Korte Akkeren, waar iedereen naar de kerk gaat, voor een doosje pillen of om even stil te zijn

Amen

*Korte Akkeren is weleens negatief in het nieuws*Onze prachtige katholieke kerk is nu een prachtig ge-zondheidscentrum


310. de vloedlijnrene mijnders (goedereede/kwade hoek)

zoeken we de vloedlijnsamen verder af ?tussen wimpers, zilten zout van tranen?

neem en geef ze.

de zee golft spiegel-beelden schijnbaarin haar weefsels weg


311. De boekenwurmfolkert janssens (scheveningen)

De boekenwurm ging op vakantie,lekker naar het strand.Liggend in zijn luie strandstoelmet een boekje in zijn handkon hij er waarachtig wel van zingen;Zo gelukkig was de pierin Scheveningen


312. De wind in RotterdamHein van den Assem (Rotterdam)

De wind doolt langs natte straten,hangt verveeld in portieken rond.Jaagt met ziedende wervelingenherfstbladeren van de grond.

Giert als een wilde alle straathoeken om,treft fietsers midden in hun volle vaarten trekt paraplu’s eenvoudig krom,alvorens hij weer even snel bedaart.

Nestelt zich dan op hoge gebouwen,beheerst het luchtruim overallegt een hinderlaag onbehouwen,of pleegt een volgende overval


313. Winter in Den HaagMechthild Bulir (Den Haag)

Als in de Hofvijver de fonteinen zwijgenkeert het water zich dof op zijn zij

aaneengeregen spiegelen zichgevels en torens, ongenaakbaar;spuwen af en toe landelijk beleid

er dwaalt verlatenheidlangs de pralende lanen(nobody want to be lonesome)

maar door de Spuistraat drijvenslierten mensen in fleece en nepbont,zoekend, naar waar zij altijd alop zoek naar zijn geweest

de bomen op het Lange Voorhout- hoewel oud van dagen - houden hun ruggen nog recht

en in de zoele kroegen op het Noordeindetapt de baas voor wie nog wil wachten,wachten op het einde van de winter


314. PRELENTE IN HAAGSE BOSSENQuato Quichotte (Den Haag)

D’ ALLEREERSTE LICHTGEVENDGROENE SPIKKELS & VLEKJESAAN DE DONKERE TWIJGENBETOVEREN MIJ, BEVENDVAN DE KOU EN VAN VREUGDE,OP SACROSANCTE PLEKJES,WAAR DE VOGELS NOG ZWIJGEN.

(7 x 7)


315. Donkersteeg, samenstroom en samendroomHans van der Veen (Leiden)

O, Donkersteeg, zelfs vol met mensen lijk je leeg! En kijk ik naar de Oude Rijn,zie ik ons eeuwig samen zijn.O, Donkersteeg,zelfs vol met mensen lijk je leeg!En kijk ik naar de Nieuwe Rijn,voel ik nog steeds die oude pijn!


316. Vissers en zeenimfenJoop Meijvogel (Katwijk aan zee)

De vissers leven dankzij vrouwenmet handen vaak ineen gevouwen zij zorgen voor hun wel en weemet brood en netten voor de zee

de zeelui varen, vissen, zuipende vangst wordt opgepot in kuipenze doen al jagende hun plichten raken soms door storm uit zicht

als geuzen zijn ze neergestrekenin vreemde havens moe en mat de laatste kroeg spreekt allen zat

door koppig bier als waterbekenwat meisjes vinden in de netteneen briefje aan een meerminkoord

maar geen der mannen spreekt een woordhet zou hun inzet maar beletten.


317. Zijn BankjeC.v.d.Giessen (Gorinchem)

Kijk daar gaat hij weerdie oude heerelke dag,als het maar even kanschuifelt de hoogbejaarde manmet zijn stok en schipperspetje opnaar boven naar de dijkwaar hij lurkend aan zijn pijpop het bankje onder de kastanjeboomkijkt naar de schepen op de stroom,wegsoezelend in een lichte slaapgebeurt hem dan vaakdat hij vauit een lang en ver verledenzelf weer met zijn schip komt aangegledenstroomopwaarts gaat het over Merwe,Waal en Rijnverder naar boven naar de Mainen kijkend naar plaatsen waar ooit zijn vracht werd gelostzoekt hij zich een weg naar de Binger Bochten speurend langs de waterlijnenneuriet hij het liedje van Heine,als later op de daggrootvaders kleinkind hem daar zitten zagen zachtjes fluistert aan zijn oor:opa,we moeten naar beneden hoorkeert hij verschrikt terug in het hedenzeggend,”kind ik was ver weg in het verleden”.


318. Franciscus van AssisiCor van Vliet (Rijnsburg)

Franciscus van Assisi O universumonbegrijpelijk wezendie alles verbindt

die ons de dag schenktzonnestralen doet glanzenlichtpunt in ons hart

die sterren vormdeieder op een eigen plaatsin geheel en al

die moeder wil zijnschenkt koele en warme luchtom te ademen

die kostbaar waterals rivieren laat stromenverfrissend en koel

die ons vlammen geeften ons opwarmt voor de nachttongen van vrede

die moeder aardeons in voedsel wil dienenversiert met bloemem


die ons met liefdewil dragen en verdragenin zwanger geduld

die een wending geeftaan wat wij de dood noemenadembenemend


319. Panorama MesdagJoop Meijvogel (Den Haag)

Binnen handbereik het strandhet mulle zand vol wrakhout en mensen rondom schepen en touwen

grenzeloos wijds is de zee zelfs het land achter de duinen leeft door eindeloze vergezichten.

niemand zegt iets in dit volle zonlicht zonder schaduwstilte, zelfs de zee ruist niet geeft en neemt nietsbruisendkleurt slechts het land

lucht en vogels overrompelen mij ik ben weer kind een alomvattende illusie

in vervoering laat ik me meenemenvoel wind door mijn harenmeeuwen krijsen.


320. SOPHIALAAN TE ’S GRAVENHAGEQuato Quichotte (’S GRAVENHAGE)

LENTE IN DE LUCHTVOL OPGEWEKT’ GEZANGEN -GOTISCHE VENSTERSIN ZACHTGELE ACHTERWAND(OOIT WILLEM II’S MANÈGEAAN D’ RAND VAN ZIJN PARK):DE KASTANJEKATHEDRAALIS WEER BIJNA KLAAR.


321. StadsgedichtWoutrien Klaasse (Gouda)

Daar waar de stadsgrens in het water valt.Je op een ijstapijt schaatsendover de singels glijdt.

Waar bomen wandelen in de lucht.Loodzware glazen van de Sint Janspelen met hun kleur en met jouw ogen.

Waar stroop tussen je vingersop de keien druipten je kaas op afstand al kan ruikenwaar een kaars gevormd wordt door zijn vet.

Waar zwarte kousenhun eigen weg afleggenwaar je leven eindigt op de Dijk.

Daar deed ik voor ‘t eerst mijn ogen open.


322. KOUDVUUR EN PLATBODEMQuato Quichotte (Den Haag)

VAN DE KILLE ZEESLUIPT DE MIST OVER DEN HAAG,ALS EEN LIJKWADEZO WIT EN IJSELIJK KOUD -EIGENWIJS HEET ZE ‘ZEEVLAM’…

PLATBODEM

MIJN GEESTESOOG ZIETDANKZIJ MESDAG’S SCHILDERINGSCHUITEN OP HET STRANDALSOF ZE WORTEL SCHOTEN -OP DE SCHUIMENDE GOLVENSCHEREN HIER & NUHUN FLITSENDE NAZATEN:FUN IN PLAATS VAN VIS...


323. PARK SORGHVLIETQuato Quichotte (Den Haag)

VERZADIGD VAN ZONZENDT ZOELE LUCHT GEFLUITEN WOLKEN DOOR ’T ZWERK -BOVEN BOSANEMONENBRUEGHELSE WINTERBOMEN.


324. ik had geen groot verlangenBert Overbeek (Alphen aan den Rijn)

het was bij het slootjezei hij lachenddaar ben ik opgegroeid

een hengel om een vis te vangeneen stok om ver te springenen in een halflek bootjenaar een andere sloot geroeid.

ik had geen groot verlangennaar verre vreemde dingenik lag in grasen luisterde naar het zingenvan vogelsen deed of ik hun koning was

en ’s avonds lag ik uitgeputvan het vissen, springen, het groen doorkruisen

dan verliet ik mijn zelfgebouwde huten hoorde windin bomen ruisen


325. Op begraafplaats Rhijnhof in Leidena.m. speeleveld (leiden)

Ik wandel langs de graven met mijn dochterZe is pas tien maar weet nu al dat ze in een pot wilIn een nis in de muur, beschut tegen de windHaar lichaam verbrand tot miljoenen kruimeltjes asAlles liever dan opgevreten door glibberige wormen

Wormen zijn mooi als aas van vissenAls de vis hapt, klapt mijn dochter van plezierIn haar handen kietelt de vis die spartelt voor zijn leven Die bokst in de emmer als ring Straks gooien we de vis onder de blauwe plekken Terug in het troebele water

Iets trekt me terug in het leven. Angstig geblaf ?Een hond? Twee ogen kijken mij droevig aan.Een enorme staart spartelt als een vis op de steenEen natte neus snuffelt aan naam en jaartallenDe hond gaat als de wind liggen We kunnen nog net lezen op wie: JanIs Jan zijn baasje?Honden zijn verboden op de begraafplaats, fluistert een stem in mijn oor. Niets daarvan, honden zijn welkom op Rhijnhof, fluistert een andere stem. Stemmen met vleugels? Engelen in mijn hoofd? De hond staat op en legt iets neer op het grafGeen boeket, geen bloemen. Gepoep in sierlijke lettersEen vrouwenstem nadert het graf. Stoute hond. De vrouw pakt


Eerbiedig de drol met een blauw zakje als handschoen Ze stopt het in haar zak en de hond moet aan de leibandZe trekt hem mee naar de uitgangHij kwispelt een laatste keer naar de doden als afscheids-groet...Ik neem mijn dochter bij de handEn loop met haar in eindeloze cirkeltjes naar de fietsen


326. Oosterparkplasels schuring (Ridderkerk)

Weet je kind, hoestil het wastoen ik heel alleen daar wasaan die grote waterplas?

Het avondlicht scheen lang en laagde wolken dreven loom en traaglangs laatste zonnestralen

Het was alsof die grote plasveranderde in spiegelglasdie, als je er in keekonpeilbaar diep en helder leek.

De wolken dreven daar beneeen ik zag nog hoe de zon verdweenin diepe kleuren kralen

Ik wenste , dat ik een vogel was,toen ik verstomdeaan die plasMijn vleugels gespreidals voor een vluchtvloog ik naar benedenin die prachtige lucht.


Weet je kind, bij die plas,voelde ik weer hoe alles was.Hoe het isen hoe het zal blijvendat wolken altijd blijven drijvendat water zo helder kan zijnals glasen dat ik mag blijvendie ik al was.


327. MarconipleinDichter Û (Rotterdam)

Nine-to-five volk, ambtenaren,stromen even over vijf,uit hun drie ivoren torens,naar de halte van de metro,van station Marconiplein.

Uit de metro onder ’t plein,komen schaars geklede dames,naar de voet van deze torens,voor hun schimmig schijnbestaan,tippelend op de Keileweg.

Tussen metro en de torens,kruisen ambtenaar en hoer,wederzijdse steelse blikken,maar ze wisselen geen woord,boven op de Westzeedijk.

In de luwte van de dijk,ligt veelkleurig Delfshaven,babylonisch spraakverward,allochtoon op achterstand,multicultureel te zijn.

Ach wat is het leven dwaas,bij Rotterdam’s Marconiplein.


328. VersEef Ephraim (Den Haag)

Ik heb nog nooit mijn woord geuit, nog nooit mijn hart tot jouw gericht. Hiervoor heb ik Hoogste Waardeweggedrukt enook droef gemaakt.

Dit is ontrouw aan wat IK BEN maar stijgt als licht in mij omhoog:

Ik hóór de Roepvan Trouw heel luid:het is voorwaar mijn eigen stem !

Wat ik nu schrijf komt uit mijn Zelf en is vervuld met dankbaarheid.


Ik heb nog nooitzo’n Woord geuitnog nooit mijn hartzo óp-gericht !

IK BEN vandaagPOëT geweest :mijn grote Zelftot vers verdicht


329. Het GevechtJan Verschoor (Mijnsheerenland)

In de warmte van het levenvoel je plots een gure kilte,geen briesje jou gegeven,maar een zware storm,weg de stilte!je gevecht gaat nu volop door,en iemand, die weet wat je bedoelals je zegtdat je de kilte door je lichaam voel.Maar met steun en warmte van je naasteen de liefde die ze geven...komt ze op den duur terug;

“de warmte van het leven”


330. Meeslepend duinEric Wisse (Den Haag)

van de paden afgewekentekent ze het getekende land,schildert ze de overkant en staat er middenin

als ik het aanschouw,hetgeen haar hand bewogen heeft tot levendige streken,die ze uithaalt, zonder twijfel

weet ik dat ik er geweest ben, ooithet kan nooit lang geleden zijn


331. poëzieAnnemieke Steenbergen-Spijkerman (Maasdam)

Een nieuwe dimensie aan de realiteit gevenAan dagen nog altijd goed gevuldAls stramgewerkte Bekant zes en vijftig worden.

Leven, leven stemt toch tot nadenkenDoorwerken is een familieziekte.

Tienduizenden en tienduizendenSamengestroomde gedachtenVan heinde en verre Filteren vanuit het spontane keuvelen.

Maar hersenletsel is een nare voetganger Die niet echt passeert Deels grammaticaal een beetje blijft hakenZonder afscheid te nemen.

En dan toch opstaan Dan toch opstaan

Opstaan stemt tot nadenkenDat het best mogelijke geschreven is Of wasEen nieuwe dimensie aan de realiteit geven.

Zuid-Holland_8feb_v1

Documents

Transcript of Zuid-Holland_8feb_v1