Jaargang 38 nr 1 – lente 2013

ÉÉN WERELD Nieuwsbrief van de Wereld Federalisten Beweging Nederland

_______________________________________________________________________

WFBN, Laan van Nieuw Oost-Indië 252, 2593 CD Den Haag

Zaterdag 20 april 2013 14.00 uur (13.30u inloop)Algemene Leden Vergadering EMMA: Cremerstraat 245, 3532 BJ Utrecht

1

Van de voorzitterVoor de WFBN is 2013 een jubileumjaar. Op 1 maart 1948 is de vereniging opgericht, dat is 65 jaar geleden. Maar met pensioen gaan is er nog niet bij. Er is nog heel veel werk te doen voordat we in een goed georganiseerde wereldsamenleving wonen waar de plagen van oorlog en armoede niet meer bestaan. De vereniging heeft nog enkele oude getrouwe leden, die al tientallen jaren lid zijn. Een enkeling zelfs sinds de oprichting of kort daarna. Gelukkig hebben we ook vele nieuwe leden, die het afgelopen jaar lid zijn geworden zijn of dit enkele jaren zijn. Zoals bij elke vereniging zijn er meer leden in feite donateur dan actieve leden. Beiden zijn nodig. Zonder geld kan de organisatie niet, evenmin kan de actieve inzet in discussies, website, publicatie van teksten, lobbywerk richting de politiek en deelname in internationale bijeenkomsten van wereldfederalisten en wereldburgers gemist worden. We zullen niet groot uitpakken bij dit jubileum. Er zal een excursie georganiseerd worden naar het internationaal strafhof. De internationale World Federalist Movement heeft daar heel sterk voor gelobbyd, en het resultaat is er. Het strafhof is nog gevestigd in een tijdelijk onderkomen, maar het terrein voor de permanente huisvesting wordt geprepareerd. De

oude militaire kazerne is afgebroken. Het architectuurontwerp is gekozen. De vergunningen worden geregeld. Het idee van strafrechtelijke vervolging bij de meest barbaarse menselijke wandaden heeft een vaste plaats gekregen in het politieke denken over vredes- en veiligheidsvraagstukken. In de militaire opleiding, juist ook in die van de strijdkrachten van de grote landen en de permanente leden van de Veiligheidsraad, is het verplichte leerstof.Als wereldfederalisten zijn we niet naïef. Het loutere bestaan van het permanente strafhof voor oorlogsmisdadigers, en de erkenning daarvan door de meerderheid van de staten, is niet voldoende om alle grote nationale en regionale conflicten, zoals die bijvoorbeeld woeden in de islamitische wereld en met hun buren, te voorkomen. Daarvoor is meer nodig. Maar het bestaan van dit hof toont onomstotelijk aan dat vooruitgang mogelijk is. Ondanks het feit dat de politiemacht ontbreekt om gelijkheid voor de wet te garanderen.

Foto: William Pace, de directeur van WFM, heeft een centrale rol vervuld in de coalitie van NGO’s die meewerkten aan de oprichting van het internationaal strafhof. Hij organiseerde voorafgaand hieraan onder anderen een muzikale wereldtournee voor mensenrechten. Dit

2

T-shirt, opgehangen aan het hek van de oude militaire kazerne op het terrein waar de permanente zetel van het strafhof komt, is een herinnering hieraan.

Excursie internationaal strafhofWe willen in mei of het najaar een excursie organiseren naar het internationaal strafhof. Dat zal nog zijn naar de tijdelijke huisvesting. De excursie is 's ochtends van 10 – 12 in Den Haag, met aansluitend een gezamenlijke lunch in de buurt. Als u belangstelling heeft kunt u zich opgeven : secretaris.wfbn@gmail.com

Inheemse volkerenVerslag van de nieuwjaarsbijeenkomst.Als inleiding toont Leo van der Vlist een film van de Verenigde Naties. Daarin wordt gezegd: ‘Men zegt dat we zijn als dieren die leven in de natuur……….”. Dit tekent de moeilijkheden die deze volkeren hebben om hun rechten erkend en gerespecteerd te krijgen.Enkele feiten:

Er zijn zo’n 5000 tot 6000 verschillende talen op aarde. 4000 daarvan worden gesproken door inheemse volkeren. Deze talen bevatten vaak een eigen woordenschat die een specifieke kennis reflecteert. Als de taal verdwijnt door gedwongen aanleren en gebruik van de nationale taal op scholen, dan verdwijnt ook deze kennis.De biodiversiteit is bijna altijd het hoogst in de gebieden waar inheemse volkeren leven. Dit hangt samen met de levenswijze. Als het land bijvoorbeeld in bezit genomen wordt door een multinational, dan wordt het bos gekapt en vervangen door bijvoorbeeld een monocultuur of mijnbouw. De meeste inheemse volkeren leven niet in reservaten. Reservaten zijn bijna alleen te vinden in Noord-Amerika, maar slechts 20 procent van de indianen maakt daar gebruik van.Er is geen officiële definitie van het begrip “inheems volk”, wel een werkdefinitie: een inheems volk is niet dominant, het gaat om oorspronkelijke bewoners die voor een invasie of kolonisatie ter plaatse aanwezig waren, ze zijn duidelijk te onderscheiden, kennen een eigen overdracht (bijv. eigen taal), en identificeren zichzelf ook als inheems volk. Het gaat dan in totaal om zo’n 370 miljoen mensen.Inheemse volkeren claimen zo’n 20 procent van het landoppervlak. Toegang tot land is belangrijker dan het inkomen gemeten in dollars. Met voldoende land zijn ze zelf goed in staat in hun levensonderhoud te voorzien, zoals ze al duizenden jaren doen.Bedreigingen van hun bestaan komen van de dominante volkeren, grote bedrijven, militairen en politie van de staat. Er zijn vaak heftige conflicten met als gevolg: moorden, verdwijningen en het gewelddadig bezetten van territorium.

3

Er is een lange geschiedenis van de vertegenwoordigers van inheemse volkeren bij de Verenigde Naties. In eerste instantie werden ze in het geheel niet ontvangen. Daarin is in 1977 verandering gekomen: een NGO conferentie van inheemse volkeren kon plaatsvinden in het VN gebouw in Genève. De strijd om erkenning is doorgegaan. Dat heeft in 2007 geresulteerd in een verklaring betreffende de rechten van inheemse volkeren. Deze verklaring is soms ook omgezet in nationale wetgeving. Bijvoorbeeld in Indonesië. Maar dat wil nog niet altijd zeggen dat dit ook wordt nageleefd. Als gevolg hiervan is ook een tegen-lobby op gang gekomen, bovendien is het moeilijk als er corruptie in het spel is. Landen erkennen niet altijd dat er inheemse bevolkingsgroepen binnen hun grenzen leven, want dat zou een speciale status rechtvaardigen.Binnen het VN systeem zijn inheemse volkeren nu op verschillen manieren vertegenwoordigd: a) In het permanente forum voor inheemse volkeren . Dit forum verzameld gegevens, vraagt aandacht voor de problematiek en doet aanbevelingen.

b) Een expert mechanisme dat advies geeft aan de VN mensenrechtenraad.

c) Een speciale rapporteur die individuele klachten in behandeling kan nemen.

d) Ook zijn zij vertegenwoordigd bij het klimaatverdrag en de biodiversiteitsconventie.Samuel Sahureka vertelt over het Alifuru volk op de Molukken. Hij is zelf op zoek gegaan naar zijn eigen geschiedenis, en is daarbij sterk geëngageerd geraakt met dit volk waaruit hij, hoewel geboren en getogen in Nederland, voortkomt. De foto’s die hij laat zien van zijn reis naar Maluku spreken van heel mooie ervaringen. Een fantastisch uitzicht op

het tropisch regenwoud vanaf een bergtop bijvoorbeeld . Hij geeft ons een inkijkje in de belevingswereld van mensen waarvoor de onzichtbare wereld even natuurlijk aanwezig is als de zichtbare. Samuel verhaalt van ontmoetingen met de stamoudsten die mondeling de traditie doorgeven, en laat hier en daar iets doorschemeren van de positie van de vrouw. Onontkoombaar is ook het protest en verzet tegen de houtkap. Bij de aanwezige Indonesiërs is er altijd een politie post of militaire kazerne naast hun plantages of mijnbouw. De militairen richtten de mitrailleurs bovenop hun pantserwagens alleen op de Alifuru, niet de andere kant op, terwijl er een conflict is waarbij twee partijen betrokken waren.De Alifuru leven al duizenden jaren in hetzelfde gebied, maar er zijn bedreigingen. Daarom is er de stichting: SAKA MESE NUSA ALIFURU die de oproep waakzaam te zijn over het oervolk in haar naam draagt.Donaties aan het Nederlands Centrum voor Inheemse Volkeren zijn zeer welkom op reknr 4057800 tnv. NCIV te Amsterdam. Nadat in 2007 de verklaring is aangenomen is de politieke prioriteit om aandacht te vragen voor inheemse volkeren juist verminderd. Als gevolg daarvan is ook de subsidie gestopt.Zie ook: www.nusaalifuru.org en www.indigenouspeoples.nl Peter Davidse

Tulkus 1880 – 2018Tibetaans cultureel erfgoed in Rotterdam.

De Tibetanen zijn een volk met een eigen taal en cultuur, en vormen een minderheid in de volksrepubliek China, waar zij voornamelijk in de Tibetaanse

4

Autonome Regio wonen. Voor de Tibetanen zelf, en vele anderen, leeft de regering in ballingschap, in het Indiase Dharamsala. De cultuur is doordesemd van het boeddhisme, maar kent ook karakteristieken van de sjamanistische bön religie. Na zijn vlucht uit Tibet met de komst van de Chinese machthebbers, in 1959, heeft de huidige, 14e Dalai Lama, vele reizen over de wereld gemaakt en veel onderricht gegeven in de boeddhistische leer. Een groot aantal andere geestelijken is ook de wereld in getrokken om missionaire arbeid te verrichten. Er zijn de afgelopen 50 jaar vele grotere en kleinere Tibetaanse centra in de westerse wereld opgebloeid.In 1989 ontving de Dalai Lama de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn streven naar vrijheid voor de Tibetanen, omdat hij altijd was blijven pleiten voor strikte geweldloosheid. Hij reisde naar Oslo en gaf in zijn dankrede aan: De reïncarnatie heeft slechts één doel, namelijk de continuïteit van het werk te verlichten. Hij sloot zijn dankrede af met het volgende boeddhistische gedicht:"Zolang de ruimte voortbestaat,Zolang er ontvankelijke wezens zijn,Hoop ook ik op een blijven,Om het lijden in de wereld te verdrijven”Een tulku is in het Tibetaans boeddhisme een erkende reïncarnatie van een eerdere boeddhistische meester. Het doel van de kunstenares Paolo Pivi is de totstandkoming van een complete collectie van portretten en basisgegevens van alle tulkus. De verzamelde portretten gaan terug naar het ontstaan van de fotografie en omvatten afbeeldingen van tulkus van alle scholen van het Tibetaans boeddhisme en de bön-religie, en zijn afkomstig uit alle windstreken waar het Tibetaans boeddhisme wordt

gepraktiseerd. Zij doet ook research naar de afbeeldingen, om deze zo goed mogelijk te kunnen plaatsen. Daarbij wordt ze geholpen door een team van vrijwilligers en kreeg ook hulp van de Tibetaans historicus Tashi Tsering, directeur van het Amny Mache Instituut, onderdeel van het Tibetaans centrum voor geavanceerde studiën in Dharamsala.Tot op heden heeft het onderzoek meer dan 1100 fotoportretten bij elkaar gebracht. Het project wordt ruim internationaal gedragen. Een prachtig voorbeeld van bijdragen aan vrede en vriendschap tussen de volkeren.Overigens is het noodzakelijk hier de opmerking te maken dat er ook hier een verschil is tussen de leer en de praktijk. In de loop van de eeuwen zijn er bijvoorbeeld twee gelijktijdige incarnaties erkent, door verschillende groepen, van de panchen-lama – een hoge geestelijke. Dit leidt tot de vraag of er niet ook andere dan zuiver religieuze motieven meespelen bij erkenning van een tulku. Zie hiervoor ook het artikel over tulkus op de Nederlandse Wikipedia.De foto's zijn niet altijd mooi. Maar dat is voor deze hedendaagse kunst ook niet doorslaggevend. De afbeeldingen zijn heilige portretten voor de volgelingen, en vormen een unieke documentaire collectie. De directeur van het kunstcentrum, Defne Ayas, wil er een denktank van maken waar over politiek, gediscussieerd kan worden. Ze studeerde internationale betrekkingen en is een geboren kosmopoliet. Tegelijk met de tentoonstelling Tulkus 1880 – 2018 is er gedurende drie weken in hetzelfde gebouw een drie-kanaals video-installatie te zien over de bouw van de Olkiluoto 3 kerncentrale in het dorpje Eurajoki in Finland. Het is de

5

eerste kerncentrale die wordt gebouwd na de Tsjernobylramp en wordt de krachtigste ter wereld. De kunstenaarsblik stemt ook hier tot nadenken. Titel : The Most Electrified Town in Finland door Mika Taanila. Er zijn in dit centrum volop mogelijkheden om mee te doen met discussies.Tulkus 1880 – 2018 sluit op 5 mei 2013.Witte de With, centrum voor hedendaagse kunst. Witte de Withstraat 503012 BR Rotterdam website : http://www.wdw.nl Peter Davidse

HOMDEVOJOkaze de la 125-jarigho de Esperanto (1887) prof. Jo Haazen vizitis la Centran Oficejon (CO) de Universala Esperanto-Asocio (UEA) por transdoni proponon ekskluzive destinitan al UEA por antaumeto al Unuighintaj Nacioj (UN). La 14-an de decembro lin akompanis manpleno da belgaj altranguloj, i.a. la dekano de lia religikompara fakultato en Bruselo, prof. d-ro Chris Vonck. Ankaux mi rajtis cheesti. Nia direktoro de la CO, Osmo Buller, oficiale akceptis la dokumenton kaj promesis havigi ghin al la UEA-estraro. Private jam kelkaj estraranoj montris skeptikon pri la shanco ke UN ghin akceptos. Sed prof. Haazen che Interreta diskuto jam kontentighis se almenau startos diskuto en Esperanto-rondoj. Tion mi interpretis iom larghe, disponigante la projekton ankau al mondfederistoj. Poste detale legante la tekston, mi trovis ke la markitaj, do novaj lokoj nur parte montras la novigojn kaj en la cetera teksto estas shangh(et)oj kaj aldonoj. Tio fakte kontrauas la oficialecon de la traduko (de Ralph Harry kaj prof. Ivo Lapenna) agnoskita de UN mem.

Nia Frans Vermeulen interrete objhetis kontrau la aldono de devoj al la rajtoj (ja apenau observataj).Kaj en la februara “Esperanto”(la organo de UEA) aperis tre grava reago de la plej autoritata esperantisto, prof. Humphrey Tonkin, kiu interalie fondis la laborgrupon “Esperanto por UN”.Li ja agnoskas ke ne eblas daure marteli sur la amboson de lingvaj rajtoj kaj ke ankau pli vaste ni traktu homajn rajtojn, pri kiuj jam en 1947 (!) UEA statute deklaris: “observado de la homaj rajtoj estas esenca kondicho de la laboro” de la asocio. Sed ankau che la formulado de la Universala Deklaracio (UDHR) de UN grave kontribuis esperantisto, la australia ambasadoro Ralph Harry. Tamen lia propono starigi Internacian Kortumon por devigi la shtatojn apliki la homajn rajtojn apenau ricevis apogon. Tonkin atentigis, ke jam la Internacia Bahaa Komunumo same en 1947 proponis Deklaracion de Homaj Devoj kaj ke Interreto montras multajn similajn, el kiuj plej gravas InterAction Council, kiu antau la 50-jarigxo de la UDHR lanchis “Universalan deklaracion de Homaj Respondecoj” (1996/97). Sukceso tamen mankas. La nun proponita kunligo de devoj kun rajtoj povus ech esti fatala, char nur en la postmilitaj jaroj eblis atingi preskau unuaniman aprobon por chi tiuj interkonsentoj (inkluzive la postajn pli detalajn pri politikaj kaj civitanaj, kaj pri sociaj, ekonomiaj kaj kulturaj rajtoj), fakte kompromiso inter tute senforta deklaracio kaj unu kun juraj konsekvencoj. Se ni debatigus la aldonojn, ankaux la jamaj rajtoj povus esti abolitaj pro la regantaj novliberalismo kaj fundamentismo. Oni ja dubus pri la rajtoj pri laboro (art. 23), socia sekureco (22 kaj 25). religia libereco (18); kaj cxu rajtojn ghuu nur tiu kiu observas siajn devojn?

6

Tonkin finas per la espero 'ke lia pensinstiga propono fakte instigos vaste tiujn pensojn kaj ke el ghi venos iu konkreta decido reorienti niajn eksterajn rilatojn al respekto de homaj rajtoj en plej vasta senco.”(Nu, UEA ja jam etendis la manon per la Praga Manifestacio (1996) en kiu ni unuafoje adoptis la jarmilajn celojn de UN, interalie pri edukado, virinaj rajtoj kaj zorgo pri la vivmedio.)Samnumere tuj sekvas “Cxu Homaj Rajtoj Pensiigxu?”Mi memorigis ke en 2010 aperis “Cxu UN ne pensiigxu?”. Mi pledis anstatauigi 'devojn' (lezo kontraux nia libereco elekti mem) per 'respondeco' (de plenaghulo). Ni ja postulas de oficantoj publikaj kaj asociaj ke ili plenumu siajn difinitajn taskojn. Artikolo de italino en la junulara revuo “Kontakto” amuze skizas la rolo de “klachado” por korekti ne chiam devokonsciajn oficialulojn.Cxefas ja efektivigi la observadon de la devoj. “Se potenculoj senrespekte maldegnas plenumi, ech nur agnoski siajn homajn devojn, kiel eldevigi kompensan punon? (pri civitanaj kromviktimoj, terenuzurpado kontrau indighenoj, ekologia krom-akcizo por chiu fisho, terbesto au planto por ekvilibrigi la naturan medion: chu ne peru UN?) Fine mi transprenis la atentigon de Frans Vermeulen pri la deklaracio de homaj rajtoj de islamanoj (kies sxtatoj ech ne ekzistis en 1948!), alvokante konatighi ankau kun tiuj en la sesdekkvina jaro de UDHR.

MENSENPLICHTEN

Ter gelegenheid van het 125-jarig betsaan van het Esperanto heeft prof. Jo Haaze het hoofdkantoor van de Wereld-Esperanto-Vereniging (UEA) bezocht om

een voorstel te overhandigen uitsluitend bestemd voor UEA om voor te leggen aan de VN.Op14 december werd hij vergezeld door een handvol Belgische hoogwaardigheidsbekleders, o.a. De decaan van zijn faculteit van Vergelijkende Godsdienstwetenschap te Brussel., prof. dr. Chris Vonck. Ik mocht e.e.a. bijwonen. Onze directeur van het hoofdkantoor, Osmo Buller, nam het document officieel in ontvangst en beloofde het te doen toekomen aan het Bestuur van UEA. Privé hadden enkele bestuursleden al hun bedenkingen geopperd over de kans dat de VN het zou aanvaarden. Maar prof. Haazen had in een Internet-discussie al genoegen genomen met bespreking in Esperanto-kringen. Dat heb ik wat ruim geïnterpreteerd en de tekst ook aan wereldfederalisten ter beschikking gesteld. Bij nauwkeurige lezing viel me op dat de gemarkeerde plaatsen niet alle vernieuwingen dekten en dat ook in de oorspronkelijke tekst kleine wijzigingen waren aangebracht. Dat gaat eigenlijk in tegen het officiële karakter van de vertaling (van Ralph Harry en prof. Lapenna e.a.), erkend door de VN zelf.Ons lid Frans Vermeulen opperde per e-mail bezwaar tegen de toevoeging van plichten aan de rechten.En in de februari-aflevering van het orgaan van UEA, “Esperanto”, staat een heel gewichtige reactie van de meest gezaghebbende esperantist, prof. Humphrey Tonkin, die o.a. de werkgroep “Esperanto voor de VN” heeft opgericht.Hij erkent dat het onmogelijk is steeds op de taalrechten te blijven hameren en dat we mensenrechten ook ruimer moeten bespreken, waarvan UEA al in de Statuten van 1947 (!) verklaard heeft: “inachtneming van de rechten van de mens is een wezenlijke voorwaarde voor de werkzaamheden” van de vereniging. Maar ook bij de formulering van de Universele Verklaring van de Rechten

7

van de Mens (UVRM) had een esperantist belangrijke bijdragen geleverd: de Australische ambassadeur Ralph Harry. Toch vond zijn voorstel een Internationaal Hof op te richten om de Staten te dwingen de rechten van de mens toe te passen nauwelijks enige steun.Tonkin wijst erop dat de Internationale Bahai-Gemeenschap al in 1947 een Verklaring van de Plichten van de mens had voorgesteld en dat Internet heel wat soortgelijke laat zien, waaronder de InterAction Council uitblinkt die vóór het 50-jarig jubileum van de UVRM een Universele Verklaring van de Verantwoordelijkheden van de Mens gelanceerd heeft (1996/97). Succes bleef echter uit.De nu voorgestelde verbinding van plichten met de rechten zou zelfs noodlottig kunnen uitpakken, omdat alleen in de naoorlogse jaren er vrijwel unanieme goedkeuring te bereiken viel voor deze overeenkomsten (incl. de later uitgewerkte overeenkomsten over politieke en civiele rechten, en die over sociale, economische en culturele rechten, 1977), eigenlijk een compromis tussen een slappe verklaring en één met juridische consequenties.Zouden we een debat over de toevoegingen uitlokken , zouden ook de al erkende rechten op de tocht komen vanwege het heersende neo-liberalisme en fundamentalisme. Er zou twijfel rijzen aan de rechten op arbeid (Art. 23), sociale zekerheid (22 en 25) en godsdienstvrijheid (18); en zou alleen degene die zijn plichten nakomt, rechten mogen genieten?Tonkin eindigt met de hoop dat Haazes tot nadenken stemmende voorstel die gedachten zal stimuleren en er een bepaald concreet besluit uit voorkomt om onze externe betrekkingen te heroriënteren op mensenrechten in de ruimste zin van het woord.

(UEA heeft eigenlijk al de deur geopend met het Praags Manifest (1996), waarin we voor het eerst de Millenniumdoeleinden van de VN hebben omarmd, o.a. op het gebied van opvoeding, vrouwenrechten en zorg voor het milieu. In dezelfde aflevering volgt meteen “Moeten de Mensenrechten niet Met Pensioen?”Ik herinner daarin eraan dat in 2010 “Moet de VN niet met pensioen?” uitkwam. Ik pleit ervoor plichten *(inbreuk op onze keuzevrijheid) te vervangen door “verantwoordelijkheid” (van volwassen mensen). Van functionarissen, openbare en van verenigingen, eisen we overigens dat ze hun vastgelegde taken vervullen. Een artikel van een Italiaanse in het jongerenblad “Kontakto” schetst ludiek de rol van roddel om niet altijd plichtsgetrouwe officials in het gareel te houden. Hoofdpunt blijft het bewerkstelligen van naleving van de mensenplichten: Als machthebbers zonder een greintje respect zich weigeren te verwaardigen hun mensenplichten te vervullen of ook maar te erkennen, hoe moeten we dan herstelbetalingen afdwingen? Collateral damage (burgerslachtoffers van militair geweld), bezetting van terreinen ten koste van de inheemse bevolking, ecologische extra accijns voor elke vis, landdier, plant om het ecologisch evenwicht te herstellen: moeten hierbij de VN ingeschakeld worden? Aan het eind heb ik van Frans Vermeulen de opmerking over de islamitische verklaring van mensenrechten overgenomen, van wie de staten in 1948 nog niet eens bestonden, met een oproep om ook daarvan nota te nemen in het jaar dat de UVMR 65 wordt.Rob Moerbeek.

8

Wij gedenken Gijs Kuiper Gijs Kuiper, al vele jaren WFBN lid, is op 3 November 2012 overleden.

Als aankondiging op de kaart lezen we : “Na een gelukkig leven, vervuld in liefde en zorg voor zijn gezin en zijn warme belangstelling voor veel anderen, delen wij u mede dat is overleden onze lieve eigenwijze Gijs Kuiper “

Gijs was een trouwe bezoeker zowel bij de openbare bijeenkomsten van de WFBN als op de All-Win samenkomsten op Emma.

Hij was een bijzonder warm mens; als hij binnenkwam dan was het net “of de Zon ging schijnen “ hij had iets stralends, iets positiefs.

Hij bracht ook altijd wat mee, nieuwe informatie uit de sociale wereld en informeerde ons uitvoerig daarover. Tijdens de discussies kon hij de toehoorders doen verbazen over de kennis die hij had opgedaan over vele actuele zaken.

Eén van zijn belangrijke “leermeesters” was Professor Gerrit Huizer – mensenrechten - verbonden aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Gerrit was ook WFBN lid maar is vele jaren geleden overleden.

Gijs had een nauwe band met Gerrit, zij deelden regelmatig hun wederzijdse verontwaardiging voor veel onrecht in de wereld.

Ook mij en anderen belde hij veelvuldig om het laatste nieuws met ons te delen en als je per ongeluk net op punt stond weg te gaan was hij teleurgesteld soms geïrriteerd ondanks de toezegging dat je zo gauw mogelijk zal terugbellen.

Bijzonder trots was hij op zijn zoon die bij het Rode Kruis werkt en voor internationale projecten regelmatig naar het buitenland gaat. Ook wij werden dan

op de hoogte gehouden wat daar plaats vond.

De zorg die hij had voor zijn vrouw en familie was ontroerend.

Langzaam ging Gijs fysiek en mentaal achteruit. Ik herinner mij nog één van de laatste keren dat hij op Emma was. Hij had vanaf het station met zijn rollator een taxi genomen en al deze moeite gedaan om toch aanwezig te kunnen zijn.

Dat heeft bij mij een hele diep indruk achtergelaten en ook bij Floris en anderen.

Het is met Gijs langzaam steeds slechter gegaan en de woorden geschreven door de familie op de rouwkaart getuigen daarvan:

“ Het verlies was er al voor het einde,

“ de rouw voordat het afscheid kwam

“ toen die onzekere verwarring

“ bezit van zijn gedachten nam.

“ Verder van de wereld weg,

“ elke dag een beetje

“ dichter naar de hemel toe,

“ elke dag een treetje.

Wij gedenken Gijs als een bijzonder mens, een mens die van mensen hield, verbindingen aanging en openhartig oprecht zijn overtuiging naar buiten bracht.

Een mens om niet te vergeten !

Wij wensen mevrouw Corrie Kuiper en haar kinderen Gerwin, Monique en Ewald veel sterkte toe met het verdere verwerken van het verlies van echtgenoot en Vader.

9

Mede namens bestuur en leden van de WFBN

alsmede het bestuur en bekenden van EMMA

Johanna Steijlen

Onze Ereschulden aan IndonesiëEr is de laatste tijd een bericht verschenen over de massamoord op de markt in Padang (Sumatra): tegen de instructies in vlogen 4 'mustangs' over en schoten de mensen dood. Yvonne, die eerder onderzoek deed in Z.-Sulawesi, hoorde van getuigen, ook een Nederlandse ex-militair, dat hele stapels slachtoffers werden afgevoerd: vele honderden. Daarvan staat niets in de Excessennota (1969). Wel van de 300 slachtoffers op Ceram, maar we weten nu dat Indonesië zelf geen inheemse volken erkent op de Molukken. En zolang onze drie onderzoeksinstellingen geen financiële bijdrage krijgen voor onderzoek naar onze oorlogsmisdaden in heel Indonesië in samenwerking met plaatselijke wetenschappers, moeten we ons maar bepalen tot de Weduwen van Z.-Sulawesi: nog steeds hebben 6 van de tien oorlogsweduwen, ong. 90 jaar oud, voor wie Prof. L. Zegveld een proces voert tegen onze staat, zelfs de 500 euro niet gekregen, die de andere via de Rawagede-actie hebben ontvangen. Als het mogelijk is, geef dan een bijdrage en attendeer anderen op het gironummer 898 028 779 van het Humanistisch Vredesberaad, Alphen, o.v.v. “Sulawesi-actie. Dank hiervoor!

Rob Moerbeek.

GesignaleerdDe slag om de globale democratie – Boek onder redactie van Ernst John Kaars Sijpesteijn

De Verenigde Staten en de Europese Unie worden vaak gezien als hoeders van de democratische waarden. Door de recente turbulente ontwikkelingen in de internationale politiek dienst de vraag zich echter aan of meer strategische overeenstemming tussen de oude partners, behalve wenselijk, ook mogelijk is. Is bijvoorbeeld nauwere samenwerking geboden bij de verbreiding van democratie in de wereld? Hoe moet de erfenis van de Verlichting dan worden doorgegeven?

In de internationale verhoudingen zien we grote verschillen van inzicht over menselijke waardigheid, individuele vrijheid en culturele verscheidenheid, maar ook over het belang van internationale samenwerking, het aanvaarden den handhaven van normen van internationaal recht en de aanpak van de democratisering van de internationale orde.Dit boek verschaft inzicht in enkele van de problemen waarmee we in dit opzicht geconfronteerd worden en levert een bijdrage aan het debat over welke waarden een mooiere wereld binnen bereik kunnen brengen.

Federalist Thinking – Boek door prof. Lucio Levi

Professor Levi is meer dan 40 jaar actief Europees- en wereldfederalist. In dit boek geeft hij een helder overzicht van de ontwikkeling van het denken over federalisme. Naast de klassieke auteurs als Hamilton en Kant behandelt hij ook het federalisme van na de tweede wereldoorlog.

10

Beste VriendenBijna 25 jaar heb ik mij met veel plezier kunnen inzetten, samen met andere WFBN- leden, om onze doelstelling te stimuleren door onder andere het organiseren van openbare bijeenkomsten. Vele bekende sprekers hebben bijzondere inleidingen gehouden over thema’s welke het praktisch federalisme dichterbij brachten en de wereld van federalistische mogelijkheden ons meer ruimtelijk inzicht gaven

De discussies – samenspraak – waren heel boeiend. Over het algemeen waren het bijzondere samenkomsten omdat er een geest van tolerantie heerste, een sfeer van elkaar toegenegen zijn, een opgewektheid van elkaar bemoedigen in het gezamenlijke werk te doen.

Deze bijeenkomsten vonden plaats eerst in het Giordano Brunohuis en later in het COS gebouw (centrum voor ontwikkelings samenwerking ) in Utrecht. Het waren bijzondere gelegenheden waar de aanwezige sfeer mede een basis vormde voor het slagen van de bijeenkomsten.

In 2005 hebben we een werkgroep opgericht ten behoeve van onderzoek doen naar de crisis in het Midden Oosten met name de kwestie Israël / Palestijnen.

Later hebben we onze aandacht verbreed naar meerdere gebieden in de wereld waar de mensenrechten en het internationaal recht op grote schaal worden geschonden en hebben we de werkgroep - Wereld Rechts Orde ( WRO) genoemd. Aktie werd en (wordt nog ) ondernomen om onder andere brieven te schrijven naar de politiek en andere in aanmerking komende instanties om het schenden van mensenrechten onder de aandacht te brengen.

Op verzoek, startte Rob Moerbeek kort daarna, met het geven van Esperantolessen.

Hoogtepunten waren voor mij ook het 50- en 60 jaar jubileum van de WFBN ( 1998 en 2008 )

Met een goed gevoel van – daar moeten we iets moois van maken - heb ik met veel voldoening , samen met anderen, gewerkt aan het welslagen van beide jubilea.

Een jubileum is ook een reünie en zeker met de 60 jaar herdenking was het voor mij heel verheugend dat veel oudere WFBN-ers, zogezegd van het eerste uur, die nog in leven waren, elkaar weer eens konden ontmoeten en bijpraten.

Ik ben werkelijk heel dankbaar dat ik in die afgelopen jaren in de gelegenheid ben geweest, vanuit mijn betrokkenheid met de wereld en de mensheid, deze bijdrage als dienst aan de wereldsamenleving, naar federalistisch model, te hebben kunnen meedragen.

Dankbaar vooral voor de oprechte vriendschappen die ik heb ondervonden en, dat weet ik zeker, met de tijd meegaan !

Maar er is een tijd van komen en van gaan en mijn tijd van gaan is NU.

Het is de kunst van het leven en zeker tijdens het ouder worden om wat is afgerond, klaar is, de tijd vruchtbaar heeft gediend, los te laten en in vrede je weg te vervolgen. Daarmee maak je ruimte voor anderen om vernieuwingen die de tijdgeest vraagt op te pakken en daarmee verder te gaan en voor jezelf, in dit geval mijzelf, ook weer nieuwe uitdagingen aan te gaan.

Al zal ik mijzelf wat beperkingen moeten opleggen is het zeker niet de bedoeling dat ik mij zal terugtrekken uit ons gezamenlijk wereldwerk; de tijd vraagt van ieder van ons, zolang we fysiek en mentaal in staat zijn, ons te blijven inzetten voor gerechtigheid, rechtvaardigheid in deze wereld van veel onrecht. Gelukkig zien we heel veel goeds in gedachten en acties in de wereld toenemen. Goede Wil is zeker in op mars maar we zullen alert moeten blijven op nog teveel initiatieven die deze Goede Wil ondermijnen.

De wereldwinkel hier in ons dorp zal nog mijn werkterrein blijven en mede het meditatieve Wereld Groepswerk ten

behoeve van een betere en nieuwe wereldorde vanuit de Arcaneschool / Lucis Trust Genève en via de Verenigde Wereld Burgers voor Internationaal Recht kunnen we, kan ook ik, aandacht blijven vragen voor grove schendingen van zowel Mensen als Dierenrechten. En dat allemaal op federalistische basis !

Tot slot wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor de spontane ontmoetingen en vriendschappen welke ik al die jaren van jullie heb mogen ontvangen.

Heel veel goeds gewenst op jullie verdere levenspad

Johanna Steijlen

VACATURES

Penningmeester stichting steunfonds van en voor de WFBN. Voor het goed vervullen van deze functie zoeken we iemand die verstand heeft van het beheren van een vermogen, en de WFBN een warm hart toedraagt.

Organisator bijeenkomsten. Het gaat om de organisatie van kleinere en grotere bijeenkomsten.

Redacteur Nieuwsbrief Eén Wereld. Ter versterking van het team dat nu verantwoordelijk is voor de nieuwsbrief.

Agenda:

Zaterdag 20 april 2013 13.30u Algemene Leden Vergadering EMMA: Cremerstraat 245, 3532 BJ Utrecht

COLOFONWereld Federalisten Beweging Nederland

Iedere aardbewoner heeft recht op welzijn en welvaart. De WFBN, in 1948 opgericht, streeft naar een duurzame en democratische wereldrechtsorde, met respect voor de rechten van de mens. Zij benadrukt door middel van het vragen van aandacht voor wereldwijde problemen de noodzaak tot internationale samenwerking en versterking van de Verenigde Naties op federale basis. De WFBN is het Nederlands centrum voor de inschrijving van wereldburgers.

De WFBN is verbonden met de Citoyens du Monde en aangesloten bij de World Federalist Movement.

Kantooradres: Laan van Nieuw Oost-Indië 252. 2593 CD Den Haag, telefoon: 070-3478196

Raad van adviesprof.mr.drs.J.Berkouwer, prof.dr.Th.van Boven, dr. P.H.J.J. Terhal en drs. L. Wecke

Bestuur E-mail: bestuur.wfbn@gmail.com

Voorzitter: Peter Davidse: 070-785 40 63 Vice-voorz & penningmeester: Floris Methorst: 030-261 77 23Secretaris: Marjolijn Snippe: 0321-848782Internationaal secr: Ton Mácel, 070-358 54 81Website: Leonard Kater: 030-281 74 81

Redactie Eén Wereld: Email: redactie.wfbn@gmail.com

Werkgroep WRO Frans Vermeulen, 0165-534 506

Kamer van Koophandel Amsterdam: V 530085 ISSN 1871-2754.

"Één Wereld" is gedrukt bij Drukkerij Modern te Bennekom.