WVK-Nieuws, 2016-01

WVK-nieuws29e jaargang februari 2016

In dit nummer: 2 Successen van Kempenplus 4 Detachering bij HZ Solutions 6 Praktijkschool aan de slag met kunstproject 8 Theo en Patrick Hoeks, twee doorgewinterde WVK’ers

10 Interne verhuizingen Raambrug 13 Personeel 14 Vakkanjers 16 In ’t kort 20 Door de scan: Corry van Hoof-Smolders

Werken aankunst

1

2

‘Doen wat werkt, en wat niet werkt achterwege laten.’ ‘De krach-ten bundelen zodat je ondernemers vanuit één loket kunt bena-deren.’ ‘Korte lijnen hanteren, zodat je snel kunt schakelen’.Op de vraag of ze in één zin kunnen verwoorden waarom werk-geversservicepunt Kempenplus zo’n succes is geworden, hebben Sanne Lubbers (ISD de Kempen), François Baudoin (WVK-groep) en Jeroen Wissink (Kempenplus) ieder zo hun eigen antwoord.

Maar van verschil van inzicht is geen sprake. Dat blijkt als het drietal – op verzoek aangeschoven om losjes te filosoferen over Kempenplus* – kort daarop wat dieper ingaat op het onderwerp. Integendeel, de vertegenwoordigers van de instellingen die in 2013 Kempenplus in het leven riepen, leggen een grote eensge-zindheid aan de dag. Hooguit liggen er hier en daar wat accent-verschillen, zoals in bovenstaande voorbeelden.

Vriend en vijand zijn het erover eens: Kempenplus is een suc-cesformule gebleken. De gekozen aanpak om werkzoekenden – in het bijzonder werkzoekenden met een afstand tot de ar-beidsmarkt – vanuit één centraal punt én via een eenduidige benadering bij werkgevers onder de aandacht te brengen, slaat aan. Sinds het regionale werkgeversservicepunt goed twee jaar

geleden van start ging, werden ruim 550 werkzoekenden naar een betaalde baan geleid, bijna uitsluitend mensen met een uit-kering. In het voorbije jaar 2015 kwam het aantal geplaatsten op

Ook in 2015 heeft Kempenplus zijn

kracht getoond. 275 inwoners van

de Kempen vonden in dat jaar een

baan dankzij het regionale werk-

geversservicepunt van ISD, UWV en

WVK. Het totaal vanaf de oprichting

komt daarmee op 557. Drie direct

betrokkenen laten hun licht schij-

nen over de achtergronden van het

succes.

275. 92 van hen betrof bijstandsgerech-tigden uit het bestand van de ISD (WWB en

P-wet), 147 hadden een UWV-uitkering (vooral WW’ers, maar ook een tiental Wajong’ers) en 22 personen kwamen uit de WVK-doelgroep (Wsw’ers). Daar-naast werd werk gevonden voor 14 niet-uitkeringsge-rechtigden, zoge-naamde Nuggers.

Volgens Baudoin tonen de mooie resultaten vooral één ding aan: ‘Kem-penplus biedt als één-loket-service-punt meer dan de som van de samen-

stellende delen. Dat hebben we te danken aan de krachtenbundeling van ISD, UWV en WVK.’

Foto Jean Pierre Reijnen

V.l.n.r. François Baudoin, Sanne Lubbers en Jeroen Wissink

‘Er zijn geen vacatures afstand-tot-de-arbeidsmarkt’

Betekenis Kempenplus neemt enkel toe

Kempenplus

3

Geen concrete vacaturesDe zo ontstane meerwaarde heeft Kem-penplus ook hard nodig, zegt Wissink. Want het betreft een doelgroep die veel begeleiding vraagt. ‘Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt voor wie bijna nooit concrete vacatures bestaan. Dat vraagt speciale expertise.’ Volgens de senior accountmanager van Kempenplus komt die er vooral op neer dat je kandi-daten voor bedrijven interessant weet te maken. Bijvoorbeeld door te wijzen op stimulerende maatregelen als loonkos-tensubsidies en proefplaatsingen. Maar ook: door samen met de ondernemer een andere denkrichting in te slaan, waardoor bij het invullen van een ‘gewone’ vacature ook werkplekken in beeld komen voor mensen met een afstand tot de arbeids-markt. Hij noemt het voorbeeld van de bakkerszaak die op zoek was naar een banketbakker en er in de contacten met Kempenplus achter kwam dat het serie-matige werk van het in mallen stoppen van vlees voor worstenbroodjes uitste-kend kan worden uitgevoerd door een niet-geschoolde. Resultaat: weer een uit-kering minder. In dit verband benadrukt Wissink dat Kempenplus doelbewust met een breed aanbod komt. ‘Dat schept vertrouwen bij werkgevers en vergroot de kans dat ze ruimte maken voor kandida-ten met beperkingen.’

MeerwaardeSanne Lubbers wijst erop dat in het pré-Kempenplus-tijdperk ook al een ‘nuttige kruisbestuiving’ bestond tussen ISD en UWV. ‘Als een cliënt hulp nodig had, werd zo’n hulpvraag al vroegtijdig opgepikt door de klantmanagers van beide organi-saties.’ Dankzij Kempenplus is daar wel een meerwaarde aan toegevoegd, aldus de coördinator van Werkplein de Kempen – het al langer bestaande samenwerkings-verband tussen ISD en UWV. ‘In de eerste plaats is er aanzienlijk minder chaos bij de werkgever, hij krijgt alles veel over-zichtelijker aangereikt. En voor de klant is er het voordeel dat er over het algemeen sneller een werkplek beschikbaar komt.’

Volgens Baudoin openbaren zich hiermee de specifieke kwaliteiten die de verschil-lende instellingen in het verleden al ken-

merkten. ‘De ISD heeft van oudsher veel kennis van de mens en deze kennis nauwgezet vastgelegd in cliëntendossiers. De kracht van WVK ligt in het netwerk dat is opgebouwd in ondernemers-land. In Kempenplus zijn deze kwaliteiten samengekomen.’

In de strategische aanpak worden ieder jaar doelgroepen gespe-cificeerd. Vooral gaat veel aandacht uit naar bijstandsgerech-tigden (eerst WWB’ers, nu PW’ers) die al langer dan een jaar een uitkering hebben. Maar als een pastoor belt dat iemand in zijn parochie met zijn werk in de problemen is geraakt, wordt deze persoon eveneens de helpende hand toegestoken – ook als het een nugger betreft, iemand die niet uitkeringsgerechtigd is. Verder wordt richting onderwijs secuur de vinger aan de pols gehouden. Leerlingen van het voortgezet speciaal onderwijs ko-men al in beeld voordat ze de school verlaten, zodat de kans op een succesvolle instroom op de arbeidsmarkt het grootst is.

Toch is nog niet alles rozengeur en maneschijn. Zo vindt Fran-çois Baudoin dat WVK als doorstroombedrijf nog onvoldoende van de grond is gekomen. Meer mensen die in een re-integratie-traject worden geplaatst, zouden bij WVK werkervaring kunnen opdoen om kansrijker te worden op de arbeidsmarkt. Sanne Lub-bers beaamt dat hier nog werk aan de winkel is. Tegelijkertijd geeft ze aan dat zo’n tussenstation soms niet nodig blijkt te zijn, en dat er naast WVK-groep nog diverse stichtingen en overheids-instellingen zijn waar de ISD-kandidaten werkervaring kunnen opdoen.

Tot slot: als het gaat om de toekomst van Kempenplus zijn de drie gesprekspartners optimistisch. ‘De economie komt weer op stoom, de arbeidsmarkt trekt aan. Dat vergroot de kansen voor onze doelgroep, zeker nu steeds meer ondernemers Kempenplus hebben weten te vinden.’ * Manon Tubée, die namens het UWV zitting heeft in de pro-jectgroep Kempenplus, kon door omstandigheden niet bij het gesprek aanwezig zijn. Zij heeft achteraf laten weten dat ze zich helemaal kan vinden in de strekking van dit artikel.


‘Brede aanpak Kempenplus schept vertrouwen bij werkgevers.’

4

HZ Solutions heette ooit Metaalwarenbedrijf Het Zuiden en werd in 1953 opgericht door Philipsmedewerker Lahaye uit Tilburg. Hij maakte in zijn vrije tijd ook wel eens wat voor familie en bekenden. Toen dat uitgroeide tot een dagtaak, besloot hij voor zichzelf te beginnen. Philips werd meteen een grote klant, maar ook Océ van der Grinten en Rank Xerox.

In de jaren negentig maakte Het Zuiden een flinke groei door. Nieuwe klanten kwamen met nieuwe uitdagingen. Zo ontwikkel-de de firma met schaatsproducent Viking de beroemde veer voor de klapschaats. Dat gebeurde net voor de Olympische Spelen in Nagano, waar de Nederlandse ploeg mede dankzij dat vernuft heel succesvol was: twee keer goud voor Marianne Timmer, twee keer goud voor Gianni Romme en een gouden plak voor Ids Postma. De laatste decennia komen de orders uit diverse branches, waar-onder systeem- en machinebouw en verlichting. Het bedrijf veranderde ook van naam. Het Zuiden werd HZ Solu-tions. Dat klinkt internationaal beter. Bovendien dekt het beter de lading, want dát is de kracht van het bedrijf: oplossingen bedenken voor bevestigingsproblemen waar een producent niet

uitkomt. Met als gevolg dat HZ van alles maakt: van rattenval-len tot de metalen beugels en veren in een kinderwagen. ‘We houden ervan om out of the box te denken’, zegt directeur Ruud

Mariska van de Wiel wordt bij HZ Solutions op handen gedragen

Goed opgeleid bij WVK-groep

Mariska van de Wiel (29) uit Bladel

werkt alweer vijf jaar bij HZ Soluti-

ons in Hilvarenbeek. Ze wordt er op

handen gedragen en dat komt niet

omdat ze de enige vrouw is op de

werkvloer.

detachering

Wiskerke, die het bedrijf sinds 2000 leidt. ‘Creativiteit, daar draait het bij ons om.’

ArbeidsethosHZ Solutions heeft twintig mensen in dienst, van wie er vier het brein van het bedrijf vormen. Zij bedenken de oplos-singen. De rest produceert de orders die daar uit voortvloeien en een van hen is

Mariska van de Wiel uit Bladel. Ze is bovendien de enige vrouw. Maar dat is volgens Wiskerke niet de reden dat ze door hem en de rest van het personeel op handen wordt gedragen. ‘Ze is breed inzetbaar, heel nauwkeurig en ze heeft een goede werksnelheid. Ze is bovendien een fijne collega.’Wiskerke is eerlijk: niet alle werk-nemers die via WVK-groep of een uitzendbureau bij hem kwamen werken, kregen zo

veel lof. De reden? Het ontbreken van de juiste arbeidsethos, de wil om er iets van te maken. ‘Je moet een opdracht zien


Mariska van de Wiel samen met Roland van Esch, werkbegeleider bij HZ Solutions.

5

als een klant, die ervoor zorgt dat jij op het einde van de maand een salaris krijgt uitbetaalt. Jij hebt er dus baat bij dat die klant snel én goed wordt geholpen. Als je dát gevoel niet hebt, kun je hier weinig betekenen.’Er heerst volgens Wiskerke een familiaire, open cultuur bij HZ. Passen nieuwe werk-nemers niet in het team, dan wordt dat gezamenlijk besproken. En ziet het team verdere samenwerking niet zitten, dan wordt er afscheid genomen. Bij Mariska is dat niet gebeurd. Integendeel. Wiskerke: ‘Ze heeft zich snel aangepast. Mariska was al gewend aan nauwkeurig werken, omdat ze hiervoor bij WVK-groep op de elektro-afdeling zat. Daar is ze goed opgeleid.’ Er verschijnt een brede lach op het ge-zicht van Mariska als ze hoort hoe tevre-den haar baas over haar is. Op handen gedragen? Ze knikt. ‘Ja, dat is ook zo.’

ReumaMariska kwam na de middelbare school bij WVK-groep terecht. Onder andere door haar reumaklachten, die haar behoorlijk beperken. Er gaat geen dag voorbij zon-der pijn. Door regelmatig een stukje te lopen, kan ze de klachten onder controle houden. ‘Het werk hier is heel afwisse-lend. De ene keer priegelopdrachten en de andere keer wat grover werk, juist die veranderingen houden het leuk. ‘Dat is ook de filosofie van Wiskerke: af-wisseling én verandering. ‘Ik probeer elk

jaar iets in de fabriek te veranderen. Al zijn het maar nieuwe wc’s of een machine die van plek verandert. Daarnaast stroomt er met de komst van stagiaires van het ROC of het HBO regelmatig vers bloed door de organisatie. Zo wordt het hier nooit saai.’Mariska kan dat alleen maar beamen. Wer-ken in Hilvarenbeek betekent dat ze haar moeder Marion en haar zus Anouk, die beiden ook bij WVK-groep in dienst zijn, wat minder vaak ziet. Maar dat vindt ze geen probleem. En na haar werk? Dan gooit ze graag nog wat pijltjes in café Het Hangijzer in Bladel. Mariska doet zelfs mee aan wedstrijden. Ook in dat wereldje is ze een van de wei-nige vrouwen. Als ze door de darters net zo op handen wordt gedragen als bij HZ zit het ook daar wel goed.


Mariska aan het werk. ‘De ene keer een priegelopdracht, dan weer grover werk.’


Ruud Wiskerke, directeur van HZ Solutions

6

niet aangeboren hersenletsel. Gedurende zijn hele loopbaan speelde kunst een belangrijke rol op de achter-grond. In de tijd dat hij bij Peppelrode werkte, volgde hij de avondopleiding van de Academie voor Industriële Vormgeving, later de Design Academy. Zijn specialisa-tie was keramiek ‘zeg maar pottenbak-ken’. Jarenlang stond hij met zijn werk op Engelse en Franse kunstmarkten. In beide landen is keramiek veel populairder dan bij ons.

Later ging Joseph studeren aan de Aca-demie voor Schone Kunsten in Arendonk. Hij koos daar voor ‘Monumentale kunst’, waarin volgens hem alle kunstrichtingen samenkomen. Drie jaar geleden studeerde hij af met de amforenboot, die hij nu met hulp van Pius X-leerlingen opnieuw aan het bouwen is. De eerste versie is van hout en staat bij hem thuis. Onder het af-dak, omdat hij niet weersbestendig is. De nieuwe boot moet dat wel worden.

Een bijzondere samenwerking, dat is het. Leerlingen van de praktijkschool van het Pius X-college helpen een kunstenaar bij de vervaardiging van een grote metalen boot, die vier grote krui-ken (amforen) vervoert.

Verantwoordelijk voor die samenwerking is Jan van der Sanden van WVK-Metaal, een persoonlijke vriend van Joseph van den En-den. Toen Joseph tot de conclusie kwam dat er bij de boot toch wel veel laswerk kwam kijken en dat zijn atelier daarvoor aan de kleine kant was, dacht Van der Sanden meteen aan het Lascen-trum én de leerlingen van de Praktijkschool. Docent Elvin Martis was er meteen voor te porren en na een tele-foontje van de kunstenaar met schooldirecteur Harrie Bax, raakte ook die enthousiast.

KeramiekEerst maar eens even kennismaken met Joseph van den Enden. Wie is hij en wat maakt hij zoal? Op een vrijdagochtend doet de kunstenaar uit Luyksgestel dat graag uit de doeken. In zijn werk-zame leven is hij nogal eens van richting veranderd. Hij begon ooit als assistent verwarmingsmonteur, ging later de psychiatrie in, werkte onder meer op Kempenhaeghe in Heeze, en werd daarna activiteitenbegeleider in woonzorgcentrum Peppelrode in

Eindhoven. Voor zijn pensionering werkte hij vervolgens nog 25 jaar als arbeidskundig onderzoeker bij een dagcentrum voor li-chamelijk gehandicapten in Eindhoven. Daar hield hij zich onder meer bezig met het zoeken van passend werk voor mensen met

Bijzondere samenwerking tussen kunstenaar en Pius X-college

Een boot met een verhaal

praktijkonderwijs

Pius X-leerling Harm Sleddens (15)

uit Bergeijk is er eerlijk in. ‘Ik zou

die boot niet in mijn tuin willen

hebben.’ Ook zijn klasgenoot Mike

Lavrijsen (15) uit Hooge Mierde

hoeft het bouwwerk niet als cadeau.

Toch werken zij elke vrijdag met

veel plezier aan de Amforenboot

van de Luyksgestelse kunstenaar

Joseph van den Enden (65) in het

Lascentrum aan de Hallenstraat.

Rond deze tijd moet het project

klaar zijn.


Joseph van den Enden (rechts) en Harm Sleddens, bezig met een onder-deel van de boot.

7

ZielenrijkWat de boot voorstelt? Het bouwwerk is gelinkt aan een mythe, die terugkomt in diverse culturen, onder meer de Keltische. Als er mensen dood gingen, werd hun lichaam op een boot gelegd. In hun mond kregen zij een munt mee om de veerman te betalen die het lijk van het mensen- naar het zielenrijk moest brengen. De boot werd in ‘de fik gezet’, zoals Joseph het uitdrukt, en vervolgens losgelaten op zee. In plaats van een lijk rusten er op het werk in aanbouw vier grote amforen (kruiken), voorstellende: lichaam, ziel en geest. De vierde pot is gevuld met voe-ding voor onderweg. Van den Enden heeft de leerlingen van het Pius X-college uiteraard verteld wat de boot en de kruiken uitbeelden. ‘Ze moeten

natuurlijk wel weten waarmee ze bezig zijn. Er zit trouwens één leerling bij die ontzettend veel weet van mythologie. Van hem kan ik nog wat leren.’

Tempo Elke vrijdag rijdt Van den Enden met plezier naar Bladel. Hij noemt zichzelf een ‘durdouwer’, als hij eenmaal op toeren is, draait hij graag door. Dat tempo ligt voor de meeste Pius X’ers iets te hoog. ‘Ik moet me aanpassen’, lacht Van den Enden. ‘Dat was in het begin even wennen, maar het gaat me steeds beter af.’ Hij had gehoopt dat het kunstwerk eind december klaar zou zijn, maar dat is intussen eind februari geworden. De boot met de amforen krijgt een plek in de En-gelse tuin in Venraij.

Als het aan de kunstenaar ligt, gaan de leerlingen mee, als de boot wordt afgeleverd. Docent Elvin Martis ziet zo’n uitstapje wel zitten. “We hebben een busje, dus dat moet lukken.” Hij is blij met het project. “Het is weer eens iets anders. Afwijkende opdrachten houden de lessen leuk. De jongens werken nu aan een eindproduct en je ziet het, met veel enthousiasme.”Ze waren er dan ook allemaal bij op de Open Dag van het Pius X-college, eind november. De boot werd daar getoond aan ouders en toekomstige leerlingen. “Meestal staan de leerlingen niet vooraan als ze op hun vrije zondag naar school moeten komen”, zegt Martis. “Maar dit keer waren ze er allemaal bij. Omdat ze trots zijn op hun werk en dat mogen ze ook.”

Meer weten van het project? Kijk dan eens op de website van Joseph van den Enden: http://www.art2blue.nl” www.art2blue.nl


Joseph van den Enden wendt de blik af als Harm Sleddens begint te lassen.


Joseph van den Enden met het houten model van de amforenboot.


Joseph van den Enden instrueert Mike Lavrij-sen (links) en Harm Sleddens.

8

Regelmatig is WVK onderwerp van gesprek op verjaardagsfeest-jes en familiebijeenkomsten. Vreemd is dat niet: het Kempische sw-bedrijf was voor de familie Hoeks jarenlang van grote bete-kenis, en nog steeds. Vader Theo (68) zegde het bedrijf in 2008 vaarwel na een dienstverband van zo’n 33 jaar, zoon Patrick (44) heeft al 17 WVK-jaren op de teller staan, en dan waren er nog moeder Ton en dochter Christel die in het verleden voor kortere of langere tijd een dienstverband hadden. Nee, vertel de Hoek-sen niks over WVK – ze kennen het bedrijf van haver tot gort.

Maar voor Theo en Patrick, zo blijkt al gauw in het gesprek, is het ‘kennen’ van minder belang dan het ‘voelen’. Voor beide heren is WVK in de allereerste plaats een bedrijfscultuur, een sfeer die warmte uitstraalt. ‘Omdat er zulke waardevolle dingen gebeuren voor mensen die in het leven een steuntje in de rug nodig hebben.’

Voor Theo ontstond dat gevoel toen hij midden jaren zeventig aan zijn eerste werkopdracht begon: het aansturen van een

vijftiental ‘wildebras-jongeren’. Die deden op het gemeentelijk sportpark in Hapert hun eerste werkervaringen op als voorbe-reiding op het ‘echte’ plantsoenwerk. Theo ontdekte dat hij met een paar eenvoudige ingrepen wonderen kon verrichten. ‘Ze vlogen elkaar regelmatig in de haren. Daarom liet ik ze elke mid-dag een half uurtje voetballen, dan kwamen ze tot rust. Het was

Vader en zoon Hoeks eensluidend in hun lof

‘WVK van grote betekenis voor de Kempen’

terugblik

Je hebt je werk bij WVK-groep al

lang achter je gelaten. Hoe is het

dan om terug te blikken op die voor-

bije periode? We leggen de vraag

voor aan Theo Hoeks die ruim

33 jaar in de Groenvoorziening

werkte. Ook zoon Patrick wordt bij

het gesprek betrokken. Hij kan het

verhaal eigentijds inkleuren omdat

hij vandaag de dag bij WVK-groep

werkt.

geen gangbare aanpak, maar wel één die werkte en waar ik van de bedrijfsleiding alle steun voor kreeg.’ Ook van de jon-gens zelf was er waardering. Theo: ‘Ik zag ze groeien, dat deed goed.’

Brug slaanLater in zijn loopbaan – hij was inmiddels doorgegroeid tot (assistent-)werkleider – zou Theo Hoeks zijn kwaliteiten om zwak-kere medewerkers naar ‘een hoger plan’ te leiden, nog vaak inzetten. Zo wist hij een brug te slaan tussen de (tot die tijd) sterk verschillende werelden van binnen- en buitenwerkers bij WVK-groep. Groen-werkers kregen in de winter een werkplek op de industriële vestiging Raambrug, en diverse Raambruggers namen in de zomer de schoffel te hand om de Groenvoorzie-ning te komen versterken. Theo: ‘Geen dwang uitoefenen, mensen geruststellen. Dan kan er veel.’Met deze aanpak wist de werkleider groen ook mooie resultaten te behalen op het vlak van integratie, lang voordat deze term gemeengoed was geworden. In de gemeente Reusel-De Mierden lukte het


Patrick (l) en Theo Hoeks

9

hem een groep woonwagenbewoners op een constructieve manier bij het groen-werk te betrekken. Zelfs kreeg hij het bij de gemeente voor elkaar voor het lokale groenteam een eigen dependance te bouwen. ‘Zulke momenten zijn van grote betekenis. Je helpt mensen verder in hun leven door ze zinvol werk te bieden,’ blikt Theo met gepaste trots terug.

VergissingDat waren de tijden van toen. Op de vraag of dergelijke ondersteuning vandaag de dag, met de komst van de Participatie-wet, nog steeds haalbaar is, fronst Theo Hoeks zijn wenkbrauwen. Zegt dan: ‘De Participatiewet gaat ervan uit dat iedereen een plek kan vinden in het vrije bedrijf. Volgens mij een vergissing. Veel van onze mensen zullen er niet gelukkig worden. De druk is er te groot.’

Dit is het moment waarop de zoon in-haakt. Patrick is in 1998 bij WVK-groep in dienst gekomen en werkt er sinds die tijd op de Financiële Administratie. Hij zegt de visie van zijn vader te delen, met als kanttekening: ‘Er moest wat gebeuren, dat is helder. Bij veel sw-bedrijven liepen de kosten volledig uit de hand. Maar juist de WVK draaide altijd uitstekend, onder andere omdat er geen zware bedrijfstop was. Dat zo’n gezond bedrijf nou de tol moet betalen, is extra zuur.’De veranderingen die plaatsvinden passen volgens Patrick in een verschuiving die WVK al langer kenmerkt: het gemoedelijke

verdwijnt, er komt een verzakelijking voor in de plaats. En daar is nu de geleidelijke leegloop van het personeelsbestand bijge-komen. ‘Die dingen zijn op zich allemaal niet zo erg, zo lang ze geen spanningen geven waardoor medewerkers niet meer goed kunnen functioneren.’ Wat hemzelf betreft is dit laatste zeker niet aan de orde. ‘Ik ga met alle vertrouwen de toekomst in.’

Vreugde en verdrietTer afsluiting nog twee vragen aan vader en zoon.Eén: wat was je mooiste moment bij WVK?Theo: ‘Er waren zo ontzettend veel mooie momenten. Telkens als ik zag dat ik met een goeie begeleiding medewerkers een stapje verder kon helpen, gaf me dat veel voldoening.’

Patrick: ‘Het NK zaalvoetbal voor sw-bedrijven was elk jaar een hoogtepunt. Niet vanwege de wedstrijd, maar omdat het voor

mij symbool stond voor de verbroedering en de gezelligheid die we als WVK-collega’s steeds voor elkaar weten te krijgen. Een groot goed.’

Twee: en wat was het verdrietigste moment?Theo: ‘De allerlaatste periode bij WVK toen mijn gezondheid me in de steek liet en ik dingen moest loslaten waar ik me sterk mee verbonden voelde.’Patrick: ‘Het vroegtijdig overlijden van mijn directe collega’s Frans Bierens en Jaan van den Borne heeft me diep geraakt’.

Theo Hoeks (r) met zijn ‘wildebras-jongeren’ in de jaren zeventig

Patrick Hoeks maakte jarenlang deel uit van het WVK-zaalvoetbalteam. Hier de groep van elf jaar geleden waar Patrick (staand tweede van rechts) keeper was.

10

Genexis bracht het balletje aan het rollen. Het Eindhovense bedrijf dat modems op de markt brengt liet vorig jaar weten dat het de bedrijfsruimte die het bij WVK-groep huurt, graag wilde uitbreiden.

Carla van der Heijden, directielid van Genexis, legt uit waarom. ‘Het is voor alle partijen veel efficiënter als Genexis productie en voorraadbeheer op één locatie samenbrengt. Dan hoeft een vervoerder niet langs verschillende adressen voordat hij zijn spullen bij de klant kan afleveren.’ Meteen ging de voorkeur uit naar WVK-groep, zegt Van der Heijden. ‘Wij werken al verschei-dene jaren samen en daar zijn we enthousiast over. We treffen bij WVK mensen die open staan voor onze ideeën en ons volledig steunen in onze ambities.’Onderhandelingen leidden ertoe dat de 500 m2 die Genexis aanvankelijk huurde vlak voor de jaarwisseling tot 800 m2 kon worden uitgebreid. En dat daarmee tevens het aantal WVK-mede-werkers dat bij Genexis een detacheringsplek krijgt aangeboden, stevig kon groeien. Van ruim twintig naar ruim veertig.

Passend in WVK-opdrachtZulke ontwikkelingen worden door WVK-groep omarmd, zegt François Baudoin, manager industrie bij WVK-groep. Want ze pas-sen uitstekend in de opdracht waar WVK-groep vandaag de dag voor staat: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt toelei-

Genexis als aanjager van veranderingen

Verhuizen om te vernieuwen

Tientallen medewerkers van WVK-

Raambrug kregen onlangs een

andere werkplek. De Begeleidings-

afdeling en de afdeling Montage/

Assemblage verhuisden naar een

andere bedrijfshal omdat Genexis

meer ruimte wilde. De Eindhovense

huurder én detacheerder kreeg een

ruimere bedrijfshal centraal in het

gebouw. Achtergronden en ervarin-

gen belicht.

interne verhuizing Raambrug

den naar een werkplek in het reguliere bedrijfsleven. Baudoin: ‘Het onderbrengen van onze mensen bij een bedrijf dat hier ruimte huurt, vormt daarin een waarde-volle tussenstap. De vertrouwde werkom-geving blijft gehandhaafd, maar tegelij-kertijd ervaren ze wat het is om via een detachering met de reguliere bedrijfscul-tuur in aanraking te komen.’ Daarnaast is er volgens Baudoin een bedrijfseconomi-sche afweging. Nu WVK-groep geen nieu-we medewerkers meer mag aannemen is het interessant om vrijkomende vierkante meters te verhuren aan derden.

Graag had de WVK-manager gezien dat Genexis gehuisvest zou worden in het achterste compartiment van de Raam-brug-vestiging, waar tot dan de Bege-leidingsafdeling (Test en Training) en de Clusterafdeling (bier verpakken) waren ondergebracht. Maar dat stuitte op be-zwaren van Genexis. Die wilde graag zo dicht mogelijk bij de expeditie en het magazijn zitten. Uiteindelijk rolde er de volgende oplossing uit. Genexis verhuisde van de oude Elektro-afdeling naar de


Tiny Meulenbroeks, Rob Brants en François Baudoin (vlnr)

11

centrale Montage-afdeling (Vogel’s produc-ten), Test en Training keerde terug naar de voorkant van het gebouw waar eerder Ge-nexis zat, en Montage/Assemblage ging naar het achterste deel van het gebouw. De biervaatjes (Cluster) worden een dezer dagen ondergebracht op de Verpakkings-afdeling.

Omgaan met veranderingenForse veranderingen, vooral voor de medewerkers. Van vier van hen staan de ervaringen verwoord in de kaderteksten. En de werkleiders, hoe zijn die ermee omgegaan?Rob Brants, werkleider Montage/Assem-blage: ‘In het begin waren er bij mijn medewerkers grote weerstanden. Begrij-pelijk: ze kwamen achter in het pand te zitten, overal ver vandaan, en ook werd hun werkruimte kleiner. Toch werd het vrij snel door iedereen geaccepteerd. In die dingen merk je dat onze medewerkers flexibeler zijn geworden. Daarnaast heb-ben we als werkleiding er veel in geïnves-teerd om steeds opnieuw uit te leggen waarom het voor WVK beter is deze veran-deringen door te voeren.’ Volgens Tiny Meulenbroeks, werkleider van de Begeleidingsafdeling, was de ver-huizing van zijn afdeling tamelijk eenvoudig, althans in organi-

satorisch opzicht. Meulenbroeks. ‘Wij heb-ben geen complexe productieprocessen. We kunnen bij wijze van spreken zo onze spulletjes oppakken en naar een andere plek vertrekken.’ Niettemin was de verhui-zing ook voor ‘zijn’ mensen geen peulen-schil. Niet verwonderlijk: op de Begelei-dingsafdeling werken de meest kwetsbare medewerkers. Meulenbroeks: ‘Ze hechten erg aan het patroon dat ze kennen. Een kleine verandering, bijvoorbeeld rond het ophalen van de soep, kan ingrijpend zijn.’ Toch stelt de werkleider tevreden vast dat het allemaal goed op zijn pootjes terecht is gekomen. ‘Ze zitten nu veel dichter bij de toiletten, de kantine en de instap-plek van het collectief vervoer, en ervaren daarvan de voordelen.’Toch is de grootste winst van alle ver-schuivingen volgens François Baudoin dat WVK zo z’n nieuwe gezicht kan laten zien: het bedrijf dat ook op de eigen locatie detacheringsfaciliteiten kan aanreiken aan externe ondernemers. Hij spreekt de hoop uit dat, naast Genexis, ook andere onder-nemers hier oog voor krijgen.

De vestiging Raambrug vóór de interne verhuizing …

Directeur Gerlas van den Hoven kwam op 6 januari naar WVK-Raam-brug om de nieuwe huisvesting van Genexis te openen

… en daarna

12

Piet Jansen

‘Voor mij is er eigenlijk niks veranderd. Mijn

werkplek is dezelfde gebleven, net als de inhoud

van mijn werk, het testen van printplaten. Het

enige verschil is de

wisseling van leiding-

gevende. Eerst was

Rob Brants van WVK

mijn werkleider, nu ik

gedetacheerd ben bij

Genexis zijn dat Henk

Schipperen en Henri

van Houten. Dat be-

valt uitstekend. Goeie

begeleiding, slaven-

drijvers zitten er niet

tussen. Ik ben al lang

blij dat Genexis werk

heeft dat ik met mijn handicap goed kan uitvoe-

ren. Door slijtage van mijn schouders was werken

in het groen voor mij niet langer mogelijk.’

interne verhuizing Raambrug

Marco Kuypers

‘Toen ik te horen kreeg dat we met de Begelei-

dingsafdeling helemaal naar de andere kant van

het gebouw gingen

verhuizen ben ik wel

een poosje nerveus

geweest. Je moet je

vertrouwde stekkie

vaarwel zeggen, dat

voelt vreemd. Maar

wat er dan gebeurt,

kun je vergelijken

met het leggen van

een puzzel van 1000

stukjes. Het duurt een

hele tijd voor alles op

z’n plek ligt, maar als

het zo ver is, geeft

dat voldoening. Nu bevalt mijn nieuwe plek uitste-

kend. De kantine is dichtbij en na het werk ben ik

zo bij mijn fiets.’

Jaantje Corstiaans

‘Die hele verhuizing is me niet tegengevallen.

Wat zeg ik, ik ben erg tevreden met mijn nieuwe

werkplek. Lopen is voor mij steeds moeilijker ge-

worden, ik

kan slecht

van plak.

Daarom is

het fijn dat

ik op een

werkplek

terecht ben

gekomen

die dichtbij

de kantine

en de wc’s is. Dat maakt het een stuk makkelij-

ker. Toch was het wennen. In het begin waren de

kluisjes nog niet op orde en was ik bang dat mijn

jas gestolen zou worden. Voor de zekerheid ben

ik toen een paar weken zonder jas naar mijn werk

gekomen.

Edwin Buijs

‘Eerlijk is eerlijk: ik vond het vreselijk dat we met

de Montage-afdeling gingen verhuizen. We zaten

lekker centraal en nu moesten we naar een uithoek

van het ge-

bouw. Een

ruimte waar

we ook

nog eens

dichter

op elkaar

kwamen te

zitten. Dus

ja, het was

zeker effe wennen. Nu zijn we ruim een maand

verder en zijn al die bezwaren geleidelijk aan min-

der geworden. Inmiddels bevalt het me hier prima.

Dat heeft er zeker mee te maken dat ik het monta-

gewerk voor Vogels nog steeds plezierig vind. Nu

maken we van die lange stellages, echt werk dat

voldoening geeft.’’

Foto Jean Pierre Reijnen Foto Jean Pierre Reijnen



Hoe hebben de Raambrug-medewerkers de verhuizing ervaren?

13

personeel

Annemiek van Limpt 40 jaar in dienstHet was een donkere en bewolkte dag toen Annemie-ke van Limpt op 5 januari 1976 haar eerste werkdag bij WVK-groep had. En Pussy Cat stond met Mississip-pi hoog op de hitlijsten. Deze bijzondere details wist werkleider Henk van den Hout naar boven te toveren toen hij de Reuselse onlangs toesprak vanwege haar 40-jarig dienstjubileum. De medewerkster van de Verpakkingsafdeling begon bij wat toen nog Werk-voorziening Kempenland heette, op de plek waar nu WVK-Hallenstraat te vinden is.Voor haar werk is Annemieke van Limpt (1957) trouw gebleven aan Bladel. Dat geldt niet voor de plek waar ze woonde: Reusel, Leusden, Reusel, Eindhoven en Bladel waren achtereenvolgens haar woonplaatsen. Om vijf jaar geleden ten slotte weer terug te keren naar haar geboorteplaats Reusel. Daar woont ze tot haar grote tevredenheid in woonzorgcentrum Den Boegent, samen met een tiental anderen met een beperking.Annemieke begon haar werk op de Verpakkingsafde-ling en daar zit ze – na een kortstondige uitstapje

naar Ergon in Eindho-ven – nog steeds. Ze houdt zich zowel bezig met handmatig inpak-werk als met machi-naal inpakken met de hoeklasser. Vooral dit laatste is haar specia-lisatie en daarbij gaat ze ‘als een speer’. Met een juiste instructie en passende begeleiding kan Annemieke tal van werkzaamheden

aan. Overigens heeft de werkleiding de begeleiding de laatste jaren veel nauwgezetter kunnen inzet-ten, nadat bij Annemieke een vorm van autisme was vastgesteld. Annemieke van Limpt komt uit een groot gezin met veel broers en zussen. Die waren nage-noeg allemaal aanwezig om haar tijdens de receptie te feliciteren met haar jubileum. Ook tal van WVK-col-lega’s waren present.

Annemieke van Limpt

Jaan van den Borne overledenDe medewerkers van de centrale administratie zaten er verslagen bij, die maandagmorgen 11 januari. Zij hadden zojuist te horen gekregen dat hun collega Jaan van den Borne (58) twee dagen eerder door een ongelukkige val om het leven was gekomen. Vijf dagen later was iedereen present om afscheid van haar te nemen in het crematorium in Tilburg. Door familieleden van Jaantje werd op indrukwekkende wijze invulling gegeven aan dit afscheid, met muzi-kale optredens van hoog niveau. Ook werd – aan de hand van videobeelden – de muzikale talent van Jaan voor het voetlicht gebracht. Zij was jarenlang lid van het koor Myrtha Musica, waar ze menig solo-optre-den verzorgde. De verdiensten die Jaan heeft gehad voor WVK-groep werden belicht door manager Noud Verhees. Hij schetste dat hij in de ruim 14 jaar dat hij met Jaan samenwerkte, een vrouw leerde kennen die hij bijzonder waardeerde. Om haar inzet: van haar werk, het verwerken van urenstaatjes van medewer-kers, moesten ze afblijven. Om haar doorzettings-vermogen: ’s winters als het glad dreigde te worden, vertrok ze ’s ochtends om zes uur in haar woonplaats Hooge Mierde om om half acht bij de WVK te kunnen zijn. En om haar zorgzaamheid: altijd belangstellend, altijd attent om bij ziekte of geboorte een kaartje te sturen, en altijd paraat om iedereen te trakteren op haar zelfgebakken wafels.

Maar Jaan had ook haar moeilijke momenten. Het luk-te haar lang niet altijd de draad van het leven weer op te pakken en dan trok ze zich stilletjes terug in af-wachting van betere dagen. Noud Verhees zei er trots op te zijn hoe Jaan zich bij WVK ontwikkeld heeft. Ze kwam binnen als een stil muisje dat nauwelijks de te-lefoon durfde opnemen en ze groeide uit tot een collega die ruimschoots sociale contacten opbouwde en die met een vriendelijke zelfverze-kerdheid leidinggeven-den achter de vodden zat om hun urenstaatjes op tijd in te leveren. Vooral de laatste maanden zat Jaan uitstekend in haar vel. Noud Ver-hees: ‘Ze vertelde me dat ze in jaren niet zo gelukkig is geweest.’ We wensen haar familie veel kracht toe om dit verlies te kunnen dragen.

Jaan van den Borne

14

De complimenten van Eric Broens waren welgemeend. Als prak-tijkdocent van het Eindhovense Vakcollege – een vmbo-school die deel uitmaakt van Scholengroep Het Plein – had hij al heel wat bedrijven bezocht. Maar een bedrijf waar ze de boodschap van goed onderwijs zo goed hadden begrepen als bij WVK-groep, had hij zelden meegemaakt, vertelde hij. Die boodschap luidt wat hem betreft: reik leerlingen geen pasklare oplossingen aan, maar leg ze de juiste vragen voor zodat ze zelf op zoek gaan naar de beste oplossingen.

Broens had gemerkt dat deze kwaliteiten ruimschoots aanwe-zig waren bij de twee WVK-medewerkers waar hij mee te ma-ken kreeg toen hij bij het Kempische sw-bedrijf aanklopte voor

‘Leerlingen zelf oplossingen laten zoeken’

Junior Vakkanjers komen bij WVK tot ontplooiing

Bouw een urban garden, een bak

waarin je op een slimme manier

groente en fruit kunt laten groeien.

Voor deze opdracht vonden leerlin-

gen van het Eindhovense Vakcollege

ondersteuning bij WVK-Groen en

WVK-Metaal.

vakkanjers

ondersteuning bij het onderwijsproject Junior Vakkanjers. Jan van der Sande van de Metaalafdeling en Rini de Roij van de Groenvoorziening waren uit het goede hout gesneden. Dat was Broens al dui-delijk geworden toen hij samen met zijn leerlingen werd rondgeleid door de ver-trekken van WVK-Hallenstraat. Dus legde de Vakcollege-docent vol vertrouwen een deel van de begeleiding van het onder-wijsproject Junior Vakkanjers in handen van het tweetal. Die namen deze taak met plezier en overtuiging op zich. En hebben deze inmiddels ook naar tevredenheid afgesloten.

Rini de Roij blikt terug. ‘Het is Jan van der Sande en mij uitstekend bevallen. We hebben echt iets voor die leerlingen kunnen betekenen.’ En de aanpak om leerlingen de juiste vragen voor te leggen, hoe zit het daar mee? De Roij komt met een voorbeeld dat collega Van der Sande betreft: ‘De opdracht van de leerlingen was om een urban garden te bouwen, een bak waar je groente en fruit in kunt laten groeien. Daarvoor heb je allereerst een frame nodig. Dat wilden ze eerst van metaal maken. Toen kregen ze van Jan van der Sande vragen voorgelegd over onder meer de zwaarte en het onderhoud van dit materiaal. Daardoor kwamen ze zelf op het idee om aluminium te nemen in plaats van metaal.’

Guido Avenarius en Bjorn Blaauw bezig met de bouw van hun urban garden.

15

Van ontwerp tot uitvoeringBouw een zelfvoorzienende urban gar-den. Die opdracht kregen drie groepjes van twee leerlingen van het Eindhovense Vakcollege (vmbo) in oktober voorgelegd als schoolopdracht. Het ging om Bjorn Blaauw, Guido Avenarius, Marco van den

Hurk, Robin Simons, Görkem Ozkan en Ben Kuppens. Hun opdracht maakte deel uit van Junior Vakkanjers, een landelijk project waar veertig vmbo-scholen in Nederland aan meedoen en waar ook een wedstrijd aan verbonden is. In de eerste helft van maart zijn er regiofinales waar de winnende teams van een tiental scho-len tegen elkaar strijden en vervolgens is er in april een landelijke finale waar een jury de Nederlands Kampioen aanwijst. Daarna is er zelfs een wereldkampioen-schap, de WorldSkills.

Als de zes Vakcollege-leerlingen bij WVK-groep bezig zijn met hun opdracht, heb-ben ze nog geen idee hoe ver ze zullen komen in de Vakkanjer-race. Wel hebben ze al ervaren dat het een plezierige klus is om aan te werken, zeker als je kunt terugvallen op de deskundigheid en de (materiaal)voorzieningen die bij WVK-groep aanwezig zijn.Dat is ook wel nodig, want het is geen

eenvoudige klus. In drie groepjes moeten Bjorn, Guido, Marco, Robin, Görkem en Ben een urban garden bouwen, een bak die als stadstuintje kan dienen en waarin – dankzij de juiste techni-sche voorzieningen – groente, fruit en kruiden optimaal kunnen groeien. Bij die technische voorzieningen moet je denken aan een bevloeiingsinstallatie, passende verlichting en een tijdklok. De urban garden is gebonden aan maximale afmetingen: 120 cm

hoog, 80 cm breed en 50 cm diep.Rini de Roij: ‘Die vastgestelde af-metingen kunnen weer probleempjes opleveren waar de leerlingen over na moeten denken. Je kunt wel aardappe-len willen planten, maar als de groei-hoogte dat niet toelaat, zul je toch iets anders moeten kiezen.’

Hoe het ook zij, de leerlingen hebben het Vakkanjer-pro-ject als bijzonder leerzaam ervaren. Ook zien ze het als een aantrekkelijke

manier om ‘hun’ vak Techniek in de spotlights te zetten, want de waardering voor dit vak is lange tijd ondermaats geweest. Ook voor WVK-groep heeft het Vakkanjer-project interessante kanten, zegt Rini de Roij. ‘In de ontwikkelingen die WVK doormaakt, zijn goede contacten met het onderwijs steeds belangrijker. Via ver-schillende samenwerkingsprojecten met onderwijsinstellingen hebben we daar inmiddels vorm aan kunnen geven.’

Ben Kuppens

Marco van den Hurk en Görkem Ozkan

Voorbeeld van een urban garden

16

in ’t kort

Cijfers 2015Aan de hand van enkele kengetallen laten we zien hoe WVK-groep zich in het voorbije jaar 2015 ont-wikkeld heeft. Eind december stonden er in totaal 728 Wsw’ers op de loonlijst van WVK-groep, samen goed voor 590 volledige arbeidsplaatsen. Dat zijn 33 werknemers minder dan aan het begin van het jaar. De terugloop als gevolg van de beëindigde instroom door de komst van de Participatiewet is daarmee defi-nitief ingezet. De meeste WVK’ers (266) hebben een werkplek op de industriële vestiging Raambrug. Aan het begin van het jaar waren dat er nog dertien meer. Ook het aantal medewerkers van de vestiging Hallen-straat (vooral groenwerkers) liep terug, van 214 naar 201. De aantallen uitplaatsingen bleef met circa 265 nagenoeg stabiel.

De gemiddelde leeftijd van alle medewerkers nam toe van 46,8 naar 47,3. Met een toename van 9,2 naar 10,6 kwam ook het ziekteverzuim hoger te liggen. Zowel het aantal ambtenaren als het aantal medewer-kers dat bij BV Kempenwerk is ondergebracht vermin-derde met één, respectievelijk van 35 naar 34 en van 24 naar 23. Eind december werkten 56 personen bij WVK-groep zonder dienstverband. Dat betreft vooral stagiaires (16) en mensen die een re-integratietraject volgen via Direct Werk (16) of KansActief (14). 62% van de sw-medewerkers is man, 38% vrouw.In bedrijfseconomisch opzicht wist WVK-groep in 2015 aardig stand te houden. Het nettoresultaat kwam uit op 1,869 miljoen euro. Dat is 350.000 min-der dan in 2014, een daling van zo’n 15 procent.

Informatiebijeenkomst ParticipatiewetGemeenteraadsleden van Bergeijk, Bladel, Eersel en Reusel-De Mierden troffen elkaar op woensdag 20 ja-nuari in het gemeentehuis van Eersel. Daar vond een raadsinformatiebijeenkomst plaats over de uitvoe-ring van de Participatiewet. De raadsleden lieten zich bijpraten over de stand van zaken rond de gemeen-telijke bestuursopdracht om mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt optimaal te laten participeren in de samenleving, bij voorkeur via betaald werk. De informatie werd verstrekt door de vier verantwoor-delijke wethouders Participatiewet (portefeuillehou-ders), daarbij ondersteund door ambtenaar Nancy Hendricks (voorzitter ambtelijke werkgroep) en de di-recteuren van ISD de Kempen (Sjak Vrieswijk) en WVK-groep (Lambert van Erp). Centraal in de uitwerking van de bestuursopdracht staat het voornemen om in de Kempen met de Participatiewet alle doelgroepen te ondersteunen. Dat is een dure keuze: tot en met 2019 kost het zo’n 2,5 miljoen euro extra. In 2016 en 2017 wil de stuurgroep deze extra kosten betalen

uit de algemene reserves van WVK-groep. De vraag vanuit welk organisatiemodel de Participatiewet moet worden uitgevoerd, hebben de portefeuillehouders nog niet beant-woord. Een onder-zoeks-bureau brengt daarover een advies uit, dat later in een apart voorstel aan de raden zal worden voorgelegd. De uitwerking van de bestuursopdracht gaat nu eerst naar de vier colleges van B en W, en zal naar verwachting voor de zomer aan de raden worden voorgelegd.

Praktijkhuis BladelB en W van Bladel hebben vergevorderde plannen om in de voormalige Praktijkschool aan de Burgemeester Goossensstraat een Praktijkhuis tot stand te brengen. De bedoeling is dat inwoners die een maatschap-pelijke ondersteuningsbehoefte hebben in het Prak-tijkhuis een programma krijgen aangeboden dat hen moet stimuleren actief deel te nemen aan de samen-leving. De ondersteuningsbehoeften kunnen liggen op het gebied van werk, scholing, arbeidsmatige dag-besteding en inkomen. Het Praktijkhuis moet bovenal een inloophuis worden, waar het sociale contact centraal staat. Daarnaast komt er een ondersteunend

aanbod rond een zevental thema’s. Dat betreft zorg (een sociaal restaurant voor mensen met een zorgbe-hoefte), sport, spel en gezondheid (sportcoach), werk (kringloop, reparatie), commercie (restaurant), cul-tuur en creatief (kunst en co), educatie (maatschap-pelijke stage) en pop-up (ruimte voor ideeën vanuit de samenleving). Voor de eerste zes thema’s zijn projectteams in het leven geroepen die een en ander verder voorbereiden. Ook WVK-groep en Kempenplus worden bij de plannen betrokken. Hoe dit inhoud krijgt, wordt nog verder uitgezocht. In de gemeente Bergeijk is vorig jaar een vergelijkbaar project van start gegaan, het Acquinohuis.

Gemeenteraadsleden worden bijgepraat over de Participatiewet

17

Nieuw telefoonsysteem in gebruikGeen vuiltje aan de lucht met het nieuwe telefoon-systeem van WVK-groep. Dat bleek op woensdag 27 januari toen deze VOIP (Voice over IP, oftewel bellen via internet) in gebruik genomen werd. Technisch marcheerde alles perfect en dankzij een eerdere training aan key-users en telefonistes wisten de gebruikers er probleemloos mee om te gaan. VOIP is de nieuwe telefonieoplossing voor zowel de vaste als de mobiele telefoons van de beide WVK-vestigingen, Raambrug en Hallenstraat. Inmiddels is daarnaast de pilot Unified Communications (UC) van start gegaan, waarbij onder meer e-mail en telefonie (vast en mo-biel) worden geïntegreerd. Aan deze pilot nemen tien medewerkers deel. Op grond van hun bevindingen

Telefonistes en key-users krijgen instructies

wordt bekeken of UC in de hele organisatie zal wor-den toegepast.

EindejaarspuzzelVele tientallen collega’s zijn er weer uren mee zoet geweest, met het oplossen van de eindjaarspuzzel. Die stond in de laatste WVK-Nieuws van 2015 en ging

dit keer over het carnavals-gebeuren: hoe heten de Kempendor-pen die in de carnavalstijd de meest lu-dieke namen dragen, gedu-rende de rest van het jaar? Er kwamen 29 inzendin-gen binnen, 25 daarvan waren fout-

loos. Onder deze laatste groep inzenders werden drie cadeaubonnen van vijftig euro verloot. De prijzen gingen naar: Trudy Lepelaars (Grafische afwerking), Sanne Dirkx (Verpakkingen) en Huub Knapen (gepen-sioneerd). Laatstgenoemde viel vorig jaar ook al in de prijzen. Voor wie het allemaal nog even wil nakijken, dit zijn de juiste oplossingen. 1. Peperbussenrijk – Lage Mierde; 2. Lappelekkur-sland – Hoogeloon; 3. Klein Antwerpen – Knegsel; 4. Pierengat (De Höllekes) – Steensel; 5. Stekkegat – Luyksgestel; 6. Koffiegat – Westerhoven; 7. Haoi-boerenrijk – Hooge Mierde; 8. Struifdonk - Vessem; 9. Buntstekersgat – Netersel; 10. Buurtgat – Eersel; 11. Urnegat – Weebosch; 12. Bremspoersengat – Riethoven; 13. Bollemeppersgat – Casteren; 14. Rom-megat - Bergeijk ’t Loo; 15. Pintewippersgat – Hapert; 16. Narrendonk – Reusel; 17. Klepbroekenbult – Win-telre; 18. Teutengat – Bergeijk ’t Hof; 19. Muggenzif-tersgat – Bladel; 20. Hulsel – Hulsel; 21. Zwetsland – Duizel.

Sanne Dirkx (l) en Trudy Lepelaars, twee van de drie prijswinnaars, krijgen een cadeaubon overhandigd van directeur Lambert van Erp

Hercertificering VCA ISOOpnieuw hebben de medewerkers van de afdeling (machinaal) groen aangetoond dat ze hun mannetje staan als het gaat om veiligheid en kwaliteitsbewa-king. In een driedaags beoordelingstraject werden de groenmedewerkers (en hun leidinggevenden) op allerlei zaken bevraagd door het certificatie-instituut NCI. Dat varieerde van de veiligheidseisen voor het werken met een hoogwerker, tot het transparant inrichten van een offertetraject en het voorzien in passende opleidingen. Op alle fronten scoorde WVK-Hallenstraat uiteindelijk een dikke voldoende, wat twee certificaten opleverde: VCA (met 1 ster) en ISO. De certificaten zijn drie jaar geldig, wel volgen tus-sentijds nog twee audits om vast te stellen of alles op voldoende niveau is gebleven.

WVK-groenmedewerkers worden beoordeeld door NCI

18

in ’t kort

Ambtenaar van het jaarWVK-medewerkers die een detacheringsbaan krijgen bij de gemeente Eersel, doen het daar bij-zonder goed. Een andere conclusie is nauwelijks mogelijk, zo lijkt het. Werd vorig jaar bode Piet Schilders door zijn naaste collega’s uitver-koren tot ambtenaar van het jaar, dit keer was het de beurt aan Hetty Noten. Hetty staat bij WVK-dochter Kempenwerk op de loonlijst en werd in het kader van het facilitair project van WVK-groep bij de gemeente Eersel ondergebracht. Een overstap die breed gewaardeerd wordt, zo is nu wel duidelijk.

Hetty Noten

Levensboom geplantEen boom planten om zo hun dierbare overledene te ge-denken. Voor deze symboliek koos de familie Van der Kade nadat een familielid was over-leden die gedurende vele jaren liefdevol verzorgd was op het Lunet-zorgcomplex Donksber-gen in Duizel. De boom die geplant werd, was een zoge-naamde levensboom (meta-sequoia glyptostroboides), en dat gaf een en ander een extra dimensie. De levensboom im-mers staat in diverse religies voor onsterfelijkheid. Aan WVK-groenvoorziening was gevraagd het plan-ten van de boom te verzorgen en Mark Tilleman was degene die de laatste hand legde aan de afwerking. Hij deed dat nauwgezet en respectvol.

Na het planten van de levensboom ver-zorgt Mark Tilleman de afwerking

Elektrische ondersteuningNatuurlijk, het schoffelwerk moet nog steeds gebeu-ren – daar valt niet onderuit te komen. Want als er niet geschoffeld wordt, krijgt het onkruid de over-hand. Maar dat de ene schoffel de andere niet is, was een meer dan plezierige ontdekking voor de groen-medewerkers van het Team Eersel. In het kader van social return-afspraken kregen zij tijdelijk een werk-plek bij BTL Veldhoven. Ze mochten er gebruikmaken van een bijzondere schoffel die het werk aanzienlijk verlichtte - een elektrische. Een paar WVK-medewer-kers raakten zelfs helemaal verliefd op het apparaat, aldus werkleider Sjors van Kempen. BTL is landelijk marktleider op het gebied van groen-verzorging met ruim 400 medewerkers die werken vanuit een vijftiental locaties, waaronder dus Veldho-ven. Opdrachtgevers zijn onder meer zorginstellin-gen, projectontwikkelaars, woningbouwcoöperaties en overheidsinstellingen.

Jan Fleerakkers aan de slag met de elektrische schoffel

Reclamebordje voor KempenplusEerder al hadden de medewerkers van het groenteam Bergeijk het middeneiland van de rotonde ‘t Loo- Stökskesweg van een fraaie aanplant voorzien. Dat dit helemal naar tevredenheid was gebeurd, bleek wel uit de complimenten die ze van de kant van de gemeente in ontvangst mochten nemen. Onlangs hebben ze de finishing touch aangebracht: de roton-de werd voorzien van enkele reclamebordjes, waar-onder ook een met het logo van WVK-zusterorganisa-tie Kempenplus.

Reclamebordjes op de nieuwe rotonde

19

PersoneelsverenigingOok voor het jaar 2016 heeft de WVK-Personeels-vereniging een uitgebreid activiteitenprogramma uitgewerkt. Eén activiteit is inmiddels achter de rug: kienen op 26 februari. Op het programma staan nog: 1. Een Quiz op vrijdag 11 maart in de kantine Raam-brug; 2. Paaseieren zoeken op zaterdag 26 maart bij De Tipmast; 3. Bezoek aan pretpark Toverland in Sevenum op zaterdag 28 mei; 4. Barbecue op zater-dag 2 juli bij de vestiging Hallenstraat; 5. Kienen op vrijdag 7 oktober in de kantine Raambrug; 6. Een spooktocht op vrijdag 4 november (locatie nog niet bekend); 7. Sinterklaas op vrijdag 25 november in de kantine Raambrug.Voor alle activiteiten komt een aparte uitnodiging bij de loonstrook met daarop alle informatie per activiteit.

Ook dit jaar is er voor de leden van de personeelsvereni-ging een bezoek aan een pretpark gepland

Veilig de hoogte inVan hoogtevrees hebben ze nooit gehoord, de negen WVK’ers die medio januari de cursus ‘veilig werken met de hoogwerker’ volgden. Plaatsnemen in een hoogwerker en vanaf die plek ook nog eens de mo-torkettingzaag weten te hanteren. Hoe doe je dat op een veilige en ergonomisch verantwoorde manier? Daar draaide het om bij de cursus waar negen WVK-groenwerkers aan deelnamen. Die kregen daarbij tevens instructies rond het snoeien van bomen. WVK-

groep heeft twee hoogwerkers die worden ingezet voor het onderhoud van bomen in de gemeente Bladel en in bepaalde straten van de andere Kem-pengemeenten. Om dit werk goed te kunnen doen, is vakmanschap nodig en de hoogwerkers-cursus draagt daaraan bij. De cursus werd gevolg door Toon en Theo van Roij, Erwin Fabrie, Mike Leijen, Theo Ansems, Georg van der Aalst, Wilfried Daams, Ad Snelders en Willem van den Borne.

20

Corry van Hoof-Smolders

Waar ben je opgegroeid?In kom uit een gezin met zeven kinderen, vier broers en twee zussen. We zijn opgegroeid in Westerhoven. Mijn ouders had-den een kleine boerderij. Toen ik een jaar of zes was, is mijn va-der bij MCB gaan werken. Toen ik trouwde ben ik naar Riethoven verhuisd en daar woon ik nog steeds met veel plezier.

Van wie heb je het meeste geleerd?Ik leer nog elke dag van verschillende mensen. En dat doet me deugd.

Wat had je vroeger willen worden?Ik wilde graag verpleegster worden, liefst voor mensen met een ernstige beperking. Dat heette toen Z-verpleging. Het zorgzame spreekt mij aan. Ik heb wel een INAS-opleiding gevolgd, maar daar heb ik uiteindelijk niks mee gedaan. Na 18 jaar bij een juwe-lier te hebben gewerkt, in de winkel en voor de schoonmaak, ben ik bij WVK terecht gekomen. In eerste instantie werd ik gedeta-cheerd bij De Ploeg, en later bij Ruco. Nu werk ik al weer geruime tijd bij de Elektromontage op de Raambrug.

Wat doe je in je vrije tijd?Regelmatig ga ik wandelen met mijn buurvrouw, ik zing bij het kerkkoor in Riethoven en hou ook van lezen. Wij zijn dol op onze hond Farrokh, een tervurense herdershond. Ook bezoeken wij regelmatig concerten. Zo zijn we naar concerten geweest van U2, Tina Turner, Metallica, AC DC, Pink Floyd en Bruce Springsteen. Binnenkort gaan we weer naar Queen, mijn favoriet.

Van welke boeken hou je?De Porseleinboom van Olaf J. de Landell is een heel mooie roman.

Hoe vind je het om bij WVK-groep te werken?Dat is een van de goede dingen die mij is overkomen. Ik voel me gewaardeerd om wie ik ben. Ook tref ik hier fijne collega’s en leidinggevenden, niet alleen op de afdeling maar ook daarbuiten. Daarbij vind ik mijn werk bij de Elektro heel leuk.

Hoe reageren mensen als je vertelt dat je bij WVK-groep werkt?Het valt mij op dat mensen vaak geen goed beeld hebben van WVK-groep. Ik leg dan uit wat we doen en wie er bij ons werken. Met de open dag heb ik ook mensen uitgenodigd om te komen kijken. Ik vind het vervelend als mensen negatief doen over WVK-groep. Gewoon omdat er niks mis mee is om bij de WVK te werken.

door de scan

COLOFON

WVK-Nieuws is het personeelsblad van WVK-groep.

Het gaat naar alle ruim 800 medewerkers van

WVK-groep en wordt daarnaast ook verspreid onder

detacheringsadressen en gemeentelijke contacten.

Het blad verschijnt zes keer per jaar.

Redactie: Lambert van Erp (algemeen),

Gerard van Beek (vestiging Raam-

brug)

Flip Grave (vestiging Hallenstraat)

Erian Blom (Detacheringen)

Redactieadres: Raambrug 8, 5531 AG Bladel

Tekst: Tekstadvies en Publiciteit

Wim Lavrijsen, Reusel

Vormgeving: Virtu, Westerhoven.

Drukwerk: Drukkerij Vaes, Overpelt (B)

Aan de hand van een aantal vragen

wordt een WVK-collega ‘door de

scan’ gehaald. Dit keer Corry van

Hoof-Smolders. Zij werkt bij de Elek-

tromontage onder leiding van Fred

Schreuder.

Afz

ender

: W

VK

-gro

ep. Po

stbus

10

, 5

53

0 A

A B

ladel

WVK-Nieuws, 2016-01

Documents

Transcript of WVK-Nieuws, 2016-01