Een week van skypen, k lussen en de Carrefour

Het weer zit niet mee in Cherbourg, maar dat

mag de pret niet drukken. We vermaken ons

prima. Wat doet de familie Maas zoal als ze

verwaait ligt? In een klein plaatsje ben je

meestal snel uitgekeken, maar hier niet. Zo is

het de bedoeling om een dag een auto te

huren, maar dat komt er gewoonweg niet

van.

George is bezig om de verbinding van de

antenne met de satelliettelefoon en

computer goed te krijgen. Dagen en uren

verder is het probleem nog steeds niet

getackled en hebben we er een ander

probleem bij gekregen: de toets ‘3’ van de

nagelnieuwe satelliettelefoon functioneert

niet meer en dat wordt wel lastig als je naar

Nederland wil bellen en de landcode +31 is.

Telefoon moet

waarschijnlijk naar

Nederland en George

moet nog steeds klussen

met kabeltjes en

verbindingen. Daarnaast

moet ook de SSB goed

werken. Met behulp van dit

apparaat kunnen we tijdens de reis, ook met

de oceaanoversteek, weerkaarten

binnenhalen en vooral lekker bijkletsen met

andere vertrekkers want met zo’n apparaat

“de toets ‘3’ van de nagelnieuwe

satelliettelefoon functioneert niet

meer en dat wordt wel lastig als je

naar Nederland wil bellen en de

landcode +31 is.”

kun je over duizenden kilometers met elkaar

comminiceren. Het finetunen van het ding

kost de nodige uren en dito frustratie, maar

George is een eind op weg.

Omdat we in de haven gratis internet-

verbinding hebben wordt er door de

kinderen veel geskyped met het thuisfront.

Oma en Suus worden dagelijks opgeroepen

voor een videocall. Met de Ipad lukt het niet

om de netwerkverbinding werkend te krijgen,

anders hadden we ook gebruik kunnen

maken van FaceTime.

We komen er achter dat een

van de afsluiters los zit. Na wat

duwen en trekken komt de

afsluiter helemaal los en spuit

het zeewater de boot in. We

hebben inmiddels wat houten

pluggen in de aanslag om het

gat in de boot te dichten.

Maar goed met een kurk in de

boot is het probleem wel tijdelijk

verholpen maar moet het nog

wel definitief gerepareerd

worden. Lotte slaapt er ‘s

nachts slecht van omdat ze

bang is dat de boot onderwater

loopt (overigens checken wij

met enige regelmaat of de ‘kurk’ nog zijn

werk doet). 2 dagen later kunnen we het

De boot uit

het water

voor een

nieuwe

afsluiter

water uit en binnen 45 minuten is het

probleem verholpen. We kunnen weer rustig

slapen.

Verder lopen we dagelijks naar de Carrefour:

niet alleen voor het eten, maar ook voor

allerlei ‘electra’ spulllen, zoals kabeltjes,

aansluitingen en batterijen. Puck en Lotte

hebben een

fotocamera

gezien die ze

graag willen

kopen. Na lang

wikken en wegen

en met behulp

van een donatie

van Oma (lang

leve Skype)

kunnen ze de camera’s kopen.

Natuurlijk moet de was ook worden gedaan.

Twee machines spoelen in no time alle

kledingstukken schoon. Een professionele

droger doet de rest. In de wasruimte komen

we Lauranne , Pjotr en hun moeder Katrien

tegen. Contacten zijn snel gelegd en de

kinderen zijn al snel aan het spelen. Natuurlijk

moet er ook een keer samen gezwommen

worden. De borrel erna loopt over in het

avondeten en voor we het weten is het

bedtijd voor de kinderen. De dag erna wordt

er weer gespeeld, gepicknickt en gevliegerd.

Eindelijk

nieuwe

fotocamera’s

Ondertussen kopen wij de Carrefour leeg en

lopen met de winkelwagen in15 minuten

terug naar

haven. De

winkelwagen

gaat mee de

steiger op en

wordt pas bij de

boot uitgeruimd.

Snel de boot

klaarmaken,

want na 8 dagen

Cherbourg en met goede wind in het

vooruitzicht willen we op het juiste moment

vertrekken. Lauranne, Pjotr, Katrien en Ardo

vertrekken net als wij ook naar Guernsey en

onderweg worden nog wat fraaie plaatjes

geschoten.

De tocht van 42 mijl naar een van de

kanaaleilanden is er een voor in de boekjes.

Heerlijk weer en prima gezeild. Nog voor het

avondeten liggen we in de baai voor anker.

We gaan op tijd ons mandje in want de

wekker staat om 05.30 uur! De volgende dag

willen we namelijk rond hoogwater in Paimpol

aankomen, anders komen we de haven niet

in. Door de getijden is hier een hoogteverschil

van meer dan 10 meter. De ingang naar de

haven van Paimpol valt helemaal droog. Je

kunt maar beter op tijd binnen zijn, anders val

je in het zicht van de haven droog.

Puck,

Lauranne,

Pjotr en

Lotte

Er staat te weinig wind om te kunnen zeilen,

dus zetten we voor het eerst de motor erbij.

Melanie krijgt last van de deining en het

rollen van de boot …… zeeziekte. De

volgende keer, net zoals Puck, toch maar

een tabletje nemen. Na een uur of zes varen

lopen we tussen de rotsen Paimol aan. Met

de hedendaagse techniek en pilots (boeken

met info over gebied en aanvaarroutes) niet

al te moeilijk. Maar wij kunnen ons goed

voorstellen dat het zonder deze

hulpmiddelen en slecht weer niet eenvoudig

is om de juiste koers te varen.

Twee dagen Paimpol is leuk, een plaatsje uit

de toeristische boekjes van Bretagne. Na

twee nachten willen we weg uit Paimpol, het

water is ondertussen zo laag in de haven dat

we met volle motor ons uit de klei proberen te

manoeuvreren. We zeilen weer in een heerlijk

windje naar Treguier. Wat een geluk met het

zeilen hebben we tot nu toe! Puck stuurt de

boot perfect aan

de wind,

geconcentreerd

weet ze de boot

boven de 7 knopen

te houden. Ook

het aanlopen van

Treguier is een

echte Bretonse

navigatieklus.

Mist op

de rivier

bij

Treguier

Overal liggen onder water rotsen waar we

langs moeten varen.

De beloning is enorm; een prachtig

ankerplekje op de rivier onder een pittoresk

kasteeltje.