WE ZIJN PRECIES HET OMGEKEERDE; HET

VERLAGEN VAN ONZE DICHTHEID EN HET

VERHOGEN VAN ONS TRILLINGSGETAL IS EEN

VALSTRIK.GESCHREVEN DOOR IRINA ANDREEA | 13 NOVEMBER 2016

FREQUENTIE.In mijn vorige artikel vertelde ik dat ons universum de prachtige dans van co-creatie tussen twee creërende wezens is.

Ze spinnen met en draaien rond elkaar, in een gracieus ritme van geven en nemen, aantrekken en afstoten, komen en

gaan, expanderen en naar binnen keren, in en uit. Een voortdurende heen en weer dialoog tussen hen beiden. Als de een

naar voren stapt, stapt de ander naar achteren.

Een grandioze dans die frequentie creëert. Geluid. Licht. Trilling.

Op het moment dat twee wezens elkaar ontmoeten in hun expressies, die speciale aanraking tussen hen, als al hun

aspecten elkaar doorkruizen, is dat wat de golflengte creëert. Dit wekt de eerste harteklop van creatie op. Twee wezens

creëren een derde leven. Een kind. Een universum van frequentie.

In zekere zin komen de twee samen in hun vermogen te verbeelden en te creëren, en geboorte te geven aan een derde

expressie, wat hun beiden terugspiegelt alszijnde één.

De dans komt tot leven. De twee trekken elkaar aan en stoten elkaar af. Soms is het tempo snel, intens, diep, en op

andere momenten weer langzaam, mild en teder. Wanneer de uitwisseling van energie tussen de twee creatoren zijn

meest intense punt bereikt, is de golflengte erg kort, met een zeer hoge frequentie. En omgekeerd, wanneer de

energieuitwisseling tussen hen het minst intens is, trilt de frequentie erg laag.

Waar het op neerkomt is dat frequentie de intensiteit van de dialoog in kaart brengt. De intensiteit en de diepgang

van de dans. Des te intenser de dans, des te hoger het trillingsgetal. De tijdcycli zijn erg kort. Snel. Je beweegt door

zeer intense ervaringen heen, maar ze verdwijnen net zo snel als dat ze kwamen. In snelle bewegingen. Zodra de dans

weer smeuiig, geleidelijk en teder wordt, is de frequentie laag. Het verloop van de tijd is lang, de beleving is

middelmatiger. Zoals langzame slokjes wijn. De creatoren nemen hun tijd, alle nuances voelend van hun creatie. Alle

aroma’s. Geduldig en bevallig in het beleven en zien van de ander.

Frequentie is in feite de lengte van de ervaring en de intensiteit waarmee deze plaatsvindt.

De twee creatoren zijn één vloeiende beweging, heen en weer gaand tussen hogere en lagere frequenties. Het ritme

verandert continu. De communicatie verandert steeds weer.

Een lage frequentie is niet ondergeschikt aan een hoge frequentie. Een lage frequentie is niet iets slechts. Anderzijds is

het net als een hoge frequentie ook niet perse iets goeds. De new age beweging heeft het concept er doorheen geduwd

dat een hogere frequentie iets is om na te streven, en dat lagere frequenties er zijn om te vermijden en te vrezen alsof het

de duistere kant van creatie betreft. Dit is totaal niet het geval.

Een hoge frequentie betekent gewoon dat de intensiteit hoog is. Deze intensiteit kan zowel plaatsvinden in het aspect

chaos, dan wel in het aspect orde. Op een hoge frequentie maakt een positieve ervaring net zo veel kans op een piek als

een negatieve. En op een lage frequentie, wanneer de ervaringen minder extreem zijn, kan het positieve net zo goed

naast het negatieve bestaan. Wel op een veel evenwichtigere manier, maar beiden zijn net zoveel aanwezig.

Wanneer we nu kijken naar onze huidige realiteit, en de intensiteit waarmee onze ervaringen plaatsvinden, en de

extremen tussen de tegengestelden, bevinden we ons, in mijn optiek, middenin een zeer heftige uitwisseling van

frequentie tussen de twee creatoren. We zitten middenin een ‘hoge frequentie-expressie’. Vol met zeer intense

ervaringen. Onvoorspelbaar soms. We bewegen ons dieper en dieper in de aspecten van het zelf. Van de levenskracht.

DE DICHTHEID.

Als creatoren bestaan we, alvorens we onszelf middels creaties tot expressie brengen, in wezen binnen een staat van

oneindig potentieel. In een oneindige creativiteit en een oneindig vermogen om te verbeelden. We houden alles binnen

dat er ooit was, of ooit zou kunnen zijn. Dit is de kernessentie van ons innerlijke zelf. En alles wat we nodig hebben,

is te vinden in deze innerlijke staat.

Wanneer we ervoor kiezen om te creëren of te co-creëren, kunnen we besluiten om onszelf tot expressie te brengen in

de uiterlijke staat of verder naar binnen toe.

Vaak echter houden creërende wezens er erg van om zichzelf naar buiten toe tot expressie te brengen. Om

zichzelf naar buiten toe te expanderen. Vooral wanneer het om co-creaties gaat. We zijn er dol op om onze

verbeelding naar buiten toe uit te drukken, via externe manifestaties. We houden er ongelooflijk van om onszelf

binnenstebuiten te keren. En weer buitenstebinnen. Expansie en samentrekking. In uitademing, inademing.

De uiterlijke creatie van frequentie is een van de vele vormen van externe creatie die een creator kan kiezen om

zichzelf in uit te drukken. Frequentie is in dit geval de creatie van het heilig koppel. Hun eigen unieke dans.

Het multiversum is vol met dans. Eindeloze dansen. Binnen deze dans van frequentie vindt expansie in golven plaats.

Het oneindig potentieel voor creatie en verbeelding dat in de kern van ons wezen huist, drukt zichzelf eerst naar buiten

toe uit via de expressie van vormloos bewustzijn – de eerste golf. Dit bewustzijn drukt zichzelf vervolgens uit in de

vorm (energetisch, fysiek, etc.). De vorm is hier dan de tweede golf.

In onze kern, binnenin de essentie van ons wezen, zijn we volledig onszelf. We zijn het meest compact. Het meest

samengeperst. De oneindigheid van alles dat we zijn of kunnen zijn is hier samengebundeld in één singulariteit.

Een heftige singulariteit. In onze kern bevindt zich onze grootste dichtheid. We zijn ons hier het meest bewust van

het geheel van alles dat we zijn. We zijn het meest in verbinding met ons eigen wezen. We zijn alle potentiëlen in één.

Zodra we beginnen met de uitwaartse expansie en we de eerste golf van

bewustzijn worden, en vervolgens de vorm, vervangen we in feite de

oneindigheid van innerlijke potentiëlen voor een oneindigheid aan externe

expressies; en we duwen deze een voor een meer naar buiten toe. We duwen

bewustzijn en vorm zover naar buiten toe als we kunnen.

Hoe verder weg we geraken van onze kernessentie, hoe meer we onze volledigheid verliezen. Hoe meer we naar

buiten toe expanderen, hoe meer we onze dichtheid verliezen. De verbinding met de oorsprong is altijd aanwezig,

maar er is spijtig genoeg een bepaalde mate van verlies. Een niveau waarop we onszelf achterlaten.

Ons gewaarzijn wordt plaatselijker. Meer en meer gefocust op elke expressie

apart, en minder gewaar van het geheel van alle expressies tezamen. We raken

meer gericht op één hoofdstuk, en raken steeds meer grip kwijt op de totaliteit van

het verhaal.

Wanneer we naar de diepte van onze creatie bewegen, verliezen we dichtheid. We

worden lichter. We zijn minder vol van onszelf. Minder verbonden met het geheel van al dat we zijn. Hoe dan ook, we

krijgen er door middel van onze ervaringen wel een ander soort gewicht voor terug. Hoe meer kennis we op doen

in onze expansie, hoe meer wijsheid we verkrijgen. Wanneer we een bepaalde kritieke massa op het gebied van onze

ervaring bereiken, bereiken we ook het uiterste punt van onze expansie, waarop we op onze reis

teruggaan. De samentrekking. De zucht om terug naar binnen te gaan. Dit is waar we onze dichtheid

beginnen terug te krijgen. We krijgen ons volle zelf weer terug, en op hetzelfde moment brengen we een

enorme hoeveelheid kennis mee.

Met die nieuwe kennis beginnen we dan een nieuwe ronde van expansie. Een gloednieuwe creatie.

Kijkend naar onze huidige realiteit en onze verbinding met de oorsprong, denk ik dat het veilig genoeg is om te zeggen

dat we een behoorlijk lage dichtheid hebben. We zijn ons niet erg gewaar van al dat we zijn, we leven niet in een staat

van volheid van onszelf, we zijn amper verbonden met onze essentie in al dat is of kan zijn. Er is een duidelijke mate

van verlies en afzondering voor ons allemaal. De ervaring is zeer plaatselijk, en we zijn het vermogen kwijtgeraakt om

onszelf en alle andere potentiële aanwezigheden en alternatieve tijdlijnen helder waar te nemen. Voor zover mogelijk

dan.

We zijn aangekomen op een zeer geëxpandeerd en laag dichtheidspunt binnen het universum van het heilige koppel;

waar we desondanks, vol zitten met kennis. Met ervaring. We hebben zoveel bijeengesprokkeld dat we de kritieke

massa hebben bereikt en de samentrekking is begonnen. We worden zelfs alweer naar binnen teruggetrokken, waar

onze gigantische ervaring wordt samengeperst, en we op hetzelfde moment onze dichtheid meer en meer terugkrijgen.

Meer van onszelf. Van onze volledigheid. Van ons vermogen te zien.

We zijn op onze reis terug naar huis.

EEN SNELLE SAMENVATTING.

Werkelijke dichtheid heeft niets van doen met lichamelijkheid of materialistische vorm. In dit artikel spreek ik niet

over de dichtheid van materie. Maar over een ander soort dichtheid, degene van onze essentie; onze ziel; ons

gewaarzijn. De dichtheid van ons wezen. Dit is de enige dichtheid die er werkelijk toe doet in het universum.

Dichtheden binnen creatie zijn feitelijk de expansielagen van onze essentie. De expansie van ons wezen dwars door

het universum heen.

Elke laag is dichter of minder dicht, afhankelijk van hoever het bij de bron vandaan is. Hoe verder weg, hoe minder

dicht. Hoe dichterbij, hoe dichter. Het is de werkelijke dichtheid – de volledigheid van zelf.

Fysieke dichtheid is totaal niet gerelateerd aan echte dichtheid.

Een gemeenschappelijke visie in de ontwakenende gemeenschap lijkt te zijn dat des te groter je fysieke dichtheid is, des

te minder verbonden en des te beperkter je bent, en verder weg van de bron. En dat wanneer je minder fysieke dichtheid

bevat, je bewuster en onbegrensder bent.

Dit is een zeer beperkte en onjuiste perceptie.

Je kunt je in zeer heftige materie bevinden en erg gesloten zijn, maar toch een buitengewone ervaring meemaken,

volledig soeverein, en met een verbazingwekkend hoog zelfbewustzijn. Of je kunt je bevinden in erg lichte materie,

bijna doorzichtig, in een staat van ongewaarzijn verkeren, en een zeer lage vorm van bewustzijn in de ervaring hebben.

De dichtheid van onze materie tast onze ervaringen op geen enkele manier aan.

Het betreft de dichtheid van ons wezen, van onze essentie, het gewicht van ons eigen zelf, dat onze levens

daadwerkelijk beïnvloedt. Dit is de enige dichtheid die er echt toe doet.

Net als bij frequentie zegt het gewoon iets over de natuur van de dialoog tussen de twee creatoren. Dit is de echte

frequentie – de intensiteit en het ritme van de dans. De mate van polarisatie en kracht achter die energieuitwisseling.

De reikwijdte van uitersten binnen een interactie. De diepte. Ook de lengte van de rondwentelingen van de interactie.

Er bestaat niet zoiets als hoge frequentie – goed, lage frequentie – slecht. Je kunt bestaan uit hoge frequentie en een zeer

intense, negatieve laag-bewustzijnservaring hebben, net zo goed als dat je uit lage frequentie kunt bestaan en een

overweldigende hoog-bewustzijnservaring hebben. Een lage-frequentiecreatie kan een gemiddeld bestendige ervaring

van vreugde en plezier in zich hebben, terwijl een hoge frequentie je in een superintense en extreme ervaring van pijn

en lijden kan houden.

Een hoge en lage frequentie hebben niets te maken met goed of slecht.

In feite is frequentie is de aard van de interactie tussen twee creatoren. Hoe intens ze het ook willen laten zijn, in korte

cycli, of minder intens, met een langzaam, middelmatiger verloop. In diepe uitersten, of milder. Dit kan intens goed zijn

of intens slecht; of middelmatig goed of middelmatig slecht.

WE ZIJN PRECIES HET OMGEKEERDE; HET VERLAGEN VAN ONZE DICHTHEID EN HET VERHOGEN VAN ONS TRILLINGSGETAL IS EEN VALSTRIK.

Onze huidige werkelijkheid, deze planeet Aarde zoals we die kennen, bevindt zich in een hoge frequentie en in een

ruimte met lage dichtheid, binnen de dans van de heilige twee. We zitten op het punt van de verste expansie, en op het

punt van de meest intense ervaringen, met de meeste diepte, en de meeste polarisatie.

We bevinden ons in een bubbel van plaatselijke creatie, waar de frequentie op onnatuurlijke wijze is gewijzigd in een

lagere. Onze hoge trillingsstaat zit in wezen gevangen in een laag trillende handgreep van creatie. Waar de omloop van

de tijd zeer langzaam verloopt. In feite zitten we in een tijdsval, die frequentie gebruikt om ons vast te zetten.

Dit is waardoor we, wanneer we de intentie hebben om onze frequentie te

verhogen, eigenlijk alleen onze frequentie verhogen binnen de begrenzingen van

deze kunstmatig opgedrongen constructie. We voegen diepte, intensiteit en

extra energie toe aan de omheining van de tijd die ons omsluit. En door onze

intentie in het verlagen van de dichtheid te stoppen, zijn we in feite de expansie

van deze kunstmatige bubbel meer en meer aan het forceren. Om dieper te

gaan in het verliezen van onself.

Deze algehele realiteitsbubbel verkeert in een omgekeerde staat ten opzichte van de aard van het universum om ons

heen. Vanuit deze kunstmatige bubbel hebben we een omgedraaide relatie met creatie, en dit wordt tegen ons gebruikt.

We worden met verstoorde, op-zijn-kop-staande informatie gevoerd, wat er vervolgens voor zorgt dat wij de illusie die

deze plek is aan het voeden zijn.

Een briljante truuk!

In de aankomende artikelen zal ik verder uitdiepen in wat we ons bevinden en ingaan op de aard van de

frequentieverdraaiing die hierachter zit. Ik ga een poging doen om uit te leggen waarom we in de eerste plaats in deze

kunstmatige constructie zitten, hoe dit kon plaatsvinden, en wat we eraan kunnen doen.

Bedankt voor het lezen tot zover!

NEDERLANDSE VERTALING DOOR BARBARA HETTEMA