Lees verder op pagina 2

NIEUWSBRIEF JUNI 2016

Julius is 24 jaar oud en is bezig met zijn bachelor ontwikkelingsstudies aan de Uganda Christian University. Aan het einde van de opleiding hoopt hij een ontwikkelaar te zijn, met als hoofddoel stedelijke planning.

“Ik geloof dat de slechte monitoring en evaluatie van projecten in Oeganda het grootste struikelblok voor ontwikkeling is. Door de integriteit en morele waarden die ik heb meegekregen, weet ik dat ik de benodigde rapporten kan schrijven. Daarmee kan ik verzekeren dat het werk goed en op tijd gedaan is,” zegt Julius.

Naast dat hij de stad en het land beter wil maken heeft Julius een passie voor sport. Hij organiseert vaak voetbalwedstrijden in de Watoto dorpen. Zijn liefde voor sport heeft ervoor gezorgd dat hij verschillende certificaten heeft behaald op het gebied van sport. Zo streeft hij ernaar om een officiële coach en scheidsrechter te worden.

“Ik heb Howard Webb altijd bewonderd en ik wil het net zo goed doen als hij toen hij scheidsrechter en coach was bij Manchester United. Ik geloof dat met een goede training, ik de nodige kennis en ervaring krijg om beter te worden.”

GEBOREN OM TE LEIDEN

WATOTO CHURCH AT WORKWWW.WATOTO.COM

Naar de dierentuin gaan is leuk voor alle leeftijden, maar helemaal voor de allerkleinste. Op 14 juni maakte 24 peuters een uitstapje naar de dierentuin in Entebbe. Ze waren vol verbazing toen ze de krokodillen, slangen, apen en veel andere dieren zagen. Normaal zien ze die alleen in de boekjes. Kleine Eliot bleef maar “krokodil” roepen toen hij de krokodil zag. “Van de dierentuin kunnen ze leren. Ze staan oog in oog met deze mooie schepsels en het maakt een diepe indruk. Hier zullen ze nog lang over napraten. Het was leuk om hun enthousiaste gezichtjes te zien. Helemaal wanneer ze iets herkende wat ze normaal alleen in een boekje zien,” vertelt verzorgster Christine.

Kleine stukjes liepen de kleintjes door de dierentuin. Ze werden herinnerd aan de dierenliedjes die ze hebben geleerd bij Baby Watoto. Bij elk dier wat ze zagen zongen ze het uit. Het uitstapje naar de dierentuin was een gezellige en leerzame tijd buiten het Baby Watoto huis.

BABY WATOTOUITSTAPJE NAAR DE DIERENTUIN

Vervolg pagina 1

Julius is beloond voor zijn passie. Op de universiteit is hij aangewezen als minister voor sport en spel. “Dit kwam echt als een verrassing voor mij. Ik had niet gedacht dat de voorzitter van de sociëteit wist dat ik van sport houd. Wat ik niet wist, is dat het mensen was opgevallen en ze me dit daadwerkelijk toevertrouwen,” vertelt hij.

Voordat hij aangewezen werd als minister van sport en spel, was Julius president over alle klassevertegenwoordigers op de universiteit. Hij was ook gevraagd om voorzitter te worden van de verkiezingscommissie. “Ik was aangewezen om voorzitter te worden maar dit heb ik afgewezen. Ik wist dat ik niet effectief genoeg zou zijn. Kort daarna nam de president van de society contact met me op en wees me aan als minister van sport. Meteen wist ik dat het nee zeggen tegen het voorzitterschap Gods plan was en niet mijn eigen wijsheid. God wist al dat ik beter paste bij de sportafdeling en plaatste mij daar,” vertelt hij vrolijk.

In 2003 kwam Julius bij Watoto, nadat hij zijn vader in 2001 verloor. Hij verliet Rwanda en ging naar Oeganda, waar Hij verbleef bij zijn oma in Masaka. De dag dat hij naar Watoto ging weet hij nog heel goed. “Het was op 14 april 2003. Ik weet het nog heel goed want het was mijn verjaardag. Mijn oma vertelde me dat ik wegging bij haar omdat ik naar een betere plek ging. We waren met vijf kinderen. We namen onze spullen mee en werden opgehaald bij een kerk,” vertelt hij.

“Het was voor mij niet makkelijk om te wennen bij Watoto. Ik kwam op een plek waar mensen een andere taal spraken. Ik was niet goed in Engels en sprak alleen Rwandees en Frans. School vond ik ook niet leuk. Pas later kon ik mijn draai vinden en maakte ik vrienden,” zegt hij. Julius vond wel makkelijk zijn draai in huis bij zijn nieuwe (pleeg)moeder. Watoto streeft ernaar kinderen toe te rusten om waardige toekomstige leiders te zijn die hun land en wereld zullen veranderen. Het gebeurt nu al door kinderen zoals Julius en dat dankzij de hulp van vele sponsors.

BLOEDONDERZOEK De maand mei was een hele drukke maar productieve

maand voor het medisch team van de Watoto dorpen Suubi en Bbira. Alle kinderen en volwassenen kregen een bloedonderzoek. De teams testte iedereen op ziektes zoals hiv, Hepatitis B en syfilis. Maar ook dingen als bloeddruk, gewicht en lengte. Alleen al in het dorp Suubi waren er 10 doctoren, 4 zusters, 9 man kliniek personeel, 6 assistenten en 5 vrijwilligers van de universiteit van Michigan nodig om iedereen te helpen.

“Ik kan niet genoeg benadrukken hoe goed dit is. Ik ben zo dankbaar dat we zoiets mogelijk hebben kunnen

maken. Het maakt het werk voor ons zoveel gemakkelijker als we meer weten over de gezondheid van de mensen die wie we behandelen,” zegt Norah Kwagala, een van de zuster uit het team.

Het dorp werd opgesplitst in vijf delen en er werden doelen gesteld. Het team wist hun doelen te behalen en slaagde erin iedereen te testen. Onder de laatste mensen was moeder Nsubuga, samen met haar familie.

“We zijn blij dat we konden komen zodat we weten hoe het met ons gesteld is. Als er iets mis is kunnen we het laten behandelen voordat het erger wordt. Gelukkig heeft het niet lang geduurd, want iedereen kent zijn rol, “vertelt ze. De verschillende families waren onderverdeeld bij verschillende dokters. Dr. Job Masaba had hierbij de leiding. Ondanks dat hij middenin de drukte zat en toezag dat alles goed verliep, wilde hij graag delen hoe trots hij is op zijn team. “Ik denk dat we het goed hebben gedaan. 82% (1183 van de 1435) van de mensen in het dorp Suubi is al geweest en we zijn nu bezig aan met het laatste gedeelte. Dit percentage klopt aardig omdat sommige kinderen, op het moment, niet in het dorp zijn. Sommige zijn weg voor basketbal of voetbal en worden getest als ze weer terugkomen.

Bedankt medisch team en bedankt sponsoren voor het support dat jullie geven aan de kinderen en moeders bij Watoto.

Afgelopen mei is Christiny bij Watoto in Oeganda geweest. Niet alleen om daar te helpen, maar ook om haar sponsorkind George te ontmoeten en haar zoon Casper weer in haar armen te sluiten. Haar zoon volgt daar de discipelschapstraining 360°, verzorgd door Watoto Church. Christiny deelt graag haar verhaal met ons.

Eerst wilde ik niet op deze reis gaan, ik had allerlei bezwaren. Het is te kort, te duur, ik moet alleen en ik moet inentingen halen en pillen slikken. Maar toen kreeg ik via mijn zoon Casper een gesproken berichtje van mijn sponsorkind George: “When are you coming mama?” Alle bezwaren verdwenen als sneeuw voor de zon. Het leek alsof God tot mij sprak: je moet gaan!

Ik had helemaal geen verwachtingen van mijn reis naar Oeganda, ik was nog nooit in Afrika geweest. Maar mijn tijd daar was geweldig! Ik voelde me zo ontzettend welkom, geliefd en ook erg wit. Het was wel even een cultuurshock. Ik wist niet dat dit echt bestond, het verkeer, de manier van wonen en leven. Nu kon ik zien wat Watoto allemaal doet. Het is echt heel mooi op elkaar afgestemd. Op een boerderij wordt groente verbouwd, er is een geiten- en kippenboerderij en alle producten zijn voor de Watoto dorpen, geweldig. Ze zijn niet alleen afhankelijk van hulp van buitenaf.

Ook de Living Hope vrouwen gaven me een warm

RIJK EN GEZEGEND

welkom. Wat een mooie manier om vrouwen te helpen om zelf een beter leven op te bouwen. Verder heb ik nog geholpen bij Baby Watoto. Fijn om te zien dat de baby’s zo liefdevol worden verzorgd. Er is niet een specifiek iets wat me zal bijblijven, maar eigenlijk alles wel! Wat Watoto doet voor de moeders en kinderen. De warmte van de mensen en vooral de dankbaarheid. Het weerzien met mijn zoon en natuurlijk de ontmoeting met mijn sponsorkindje. Iedereen zou eens vrijwilligerswerk moeten doen daar. Je kunt veel leren van deze mensen en je beseft je weer hoe goed je het eigenlijk hebt. Ik voel me heel rijk en gezegend dat ik dit samen met mijn zoon heb mogen ervaren.

STA OP EN SCHITTEROp 9 april dit jaar, kwamen de vrouwen van Living

Hope bij elkaar voor de jaarlijkse Living Hope dienst. Tijdens deze dienst delen de vrouwen hun levensverhaal en getuigenissen, het woord van God en hebben ze ook plezier met elkaar. Deze keer was het thema “sta op en schitter”. Zo vieren we de vrouwen die pas het 2-jarige traject hebben afgerond en verwelkomde we de nieuwe vrouwen. De dienst werd gestart met getuigenissen van de geslaagde vrouwen. Ze waren enthousiast om hun verhaal te delen. Een van deze vrouwen is Ritah Ganda. Ze kwam in 2008 bij Living Hope en is nu een lerares voor de vrouwen.

“Ik was erg arm en woonde in een huis met 1 kamer. Dit was alles in één, de woonkamer, slaapkamer, badkamer en toilet. Toen ik tot geloof kwam, heeft God mooie

dingen gedaan in mij. Ik kon de Bijbel niet lezen en ik kon niet schrijven toen ik bij Living Hope kwam. Maar nu ben ik een lerares. Ik ben ook een leider van mijn cel groep (huiskring),” vertelt ze.

Een energieke en vrolijke Jane Nsangi was ook blij dat ze haar getuigenis mocht delen. Ze vertelt dat ze heel erg ziek was en bijna levend begraven was. Ze werd gered door een onbekende man.

“Mensen waren bang voor me en rende weg. Maar ik dank God dat ik gered ben. . Toen ik bij Living Hope kwam kon ik mijn benen niet eens bewegen. Nu heb ik een eigen naaimachine die ik aandrijf met mijn benen. De lessen die ik hier heb geleerd geven me weer hoop en kracht. De mensen die eerst bang voor me waren kijken nu vol verbazing naar mij.”

Christine Mugabi deelt vervolgens een krachtig woord. Het ging over het verleden achter je laten, niet blijven hangen in je omstandigheden, maar geloof hebben in God die alles ten goede kan keren.

“Je bent niet jouw situatie. Weduwe is niet jouw naam. Kijk niet naar je kinderen als wezen maar tel je zegeningen en voed ze op als kinderen van God. Gods woord zegt durf weer te dromen. Hij wil heel veel doen in je leven. Er is geen leeftijd verbonden aan het leren van nieuwe dingen, dus droom groot,” vertelt ze.

De productie coördinator, Angella Kimuli, van Living Hope herinnerde de vrouwen om altijd hun verhaal te delen met andere, waar ze ook zijn. Zodat degene om hen heen ook bemoedigd worden. Ze bemoedigd ook de nieuwe vrouwen om hun traject af te ronden zodat het een krachtige getuigenis wordt.

“Wanneer je het moeilijk krijgt keer je dan alleen tot God. Het is beter om standvastig te zijn en zo word je getuigenis krachtiger,” zegt ze.

Als afsluiting waren er nog een aantal activiteiten waar de vrouwen aan konden deelnemen. Er waren push up, dans- en zangcompetities en een quiz.

Living Hope begon in 2008 met 100 vrouwen. In 2013 en 2014 kwamen daar jaarlijks 500 inschrijvingen bij. Zo proberen we het aantal kwetsbare vrouwen te verminderen . Dit jaar zijn er weer 500 nieuwe vrouwen bijgekomen. We hopen dat door Living Hope hun levens en die van hun kinderen zullen veranderen.

Lees verder op pagina 2

NIEUWSBRIEF JUNI 2016

Julius is 24 jaar oud en is bezig met zijn bachelor ontwikkelingsstudies aan de Uganda Christian University. Aan het einde van de opleiding hoopt hij een ontwikkelaar te zijn, met als hoofddoel stedelijke planning.

“Ik geloof dat de slechte monitoring en evaluatie van projecten in Oeganda het grootste struikelblok voor ontwikkeling is. Door de integriteit en morele waarden die ik heb meegekregen, weet ik dat ik de benodigde rapporten kan schrijven. Daarmee kan ik verzekeren dat het werk goed en op tijd gedaan is,” zegt Julius.

Naast dat hij de stad en het land beter wil maken heeft Julius een passie voor sport. Hij organiseert vaak voetbalwedstrijden in de Watoto dorpen. Zijn liefde voor sport heeft ervoor gezorgd dat hij verschillende certificaten heeft behaald op het gebied van sport. Zo streeft hij ernaar om een officiële coach en scheidsrechter te worden.

“Ik heb Howard Webb altijd bewonderd en ik wil het net zo goed doen als hij toen hij scheidsrechter en coach was bij Manchester United. Ik geloof dat met een goede training, ik de nodige kennis en ervaring krijg om beter te worden.”

GEBOREN OM TE LEIDEN

WATOTO CHURCH AT WORKWWW.WATOTO.COM

Naar de dierentuin gaan is leuk voor alle leeftijden, maar helemaal voor de allerkleinste. Op 14 juni maakte 24 peuters een uitstapje naar de dierentuin in Entebbe. Ze waren vol verbazing toen ze de krokodillen, slangen, apen en veel andere dieren zagen. Normaal zien ze die alleen in de boekjes. Kleine Eliot bleef maar “krokodil” roepen toen hij de krokodil zag. “Van de dierentuin kunnen ze leren. Ze staan oog in oog met deze mooie schepsels en het maakt een diepe indruk. Hier zullen ze nog lang over napraten. Het was leuk om hun enthousiaste gezichtjes te zien. Helemaal wanneer ze iets herkende wat ze normaal alleen in een boekje zien,” vertelt verzorgster Christine.

Kleine stukjes liepen de kleintjes door de dierentuin. Ze werden herinnerd aan de dierenliedjes die ze hebben geleerd bij Baby Watoto. Bij elk dier wat ze zagen zongen ze het uit. Het uitstapje naar de dierentuin was een gezellige en leerzame tijd buiten het Baby Watoto huis.

BABY WATOTOUITSTAPJE NAAR DE DIERENTUIN

Vervolg pagina 1

Julius is beloond voor zijn passie. Op de universiteit is hij aangewezen als minister voor sport en spel. “Dit kwam echt als een verrassing voor mij. Ik had niet gedacht dat de voorzitter van de sociëteit wist dat ik van sport houd. Wat ik niet wist, is dat het mensen was opgevallen en ze me dit daadwerkelijk toevertrouwen,” vertelt hij.

Voordat hij aangewezen werd als minister van sport en spel, was Julius president over alle klassevertegenwoordigers op de universiteit. Hij was ook gevraagd om voorzitter te worden van de verkiezingscommissie. “Ik was aangewezen om voorzitter te worden maar dit heb ik afgewezen. Ik wist dat ik niet effectief genoeg zou zijn. Kort daarna nam de president van de society contact met me op en wees me aan als minister van sport. Meteen wist ik dat het nee zeggen tegen het voorzitterschap Gods plan was en niet mijn eigen wijsheid. God wist al dat ik beter paste bij de sportafdeling en plaatste mij daar,” vertelt hij vrolijk.

In 2003 kwam Julius bij Watoto, nadat hij zijn vader in 2001 verloor. Hij verliet Rwanda en ging naar Oeganda, waar Hij verbleef bij zijn oma in Masaka. De dag dat hij naar Watoto ging weet hij nog heel goed. “Het was op 14 april 2003. Ik weet het nog heel goed want het was mijn verjaardag. Mijn oma vertelde me dat ik wegging bij haar omdat ik naar een betere plek ging. We waren met vijf kinderen. We namen onze spullen mee en werden opgehaald bij een kerk,” vertelt hij.

“Het was voor mij niet makkelijk om te wennen bij Watoto. Ik kwam op een plek waar mensen een andere taal spraken. Ik was niet goed in Engels en sprak alleen Rwandees en Frans. School vond ik ook niet leuk. Pas later kon ik mijn draai vinden en maakte ik vrienden,” zegt hij. Julius vond wel makkelijk zijn draai in huis bij zijn nieuwe (pleeg)moeder. Watoto streeft ernaar kinderen toe te rusten om waardige toekomstige leiders te zijn die hun land en wereld zullen veranderen. Het gebeurt nu al door kinderen zoals Julius en dat dankzij de hulp van vele sponsors.

BLOEDONDERZOEK De maand mei was een hele drukke maar productieve

maand voor het medisch team van de Watoto dorpen Suubi en Bbira. Alle kinderen en volwassenen kregen een bloedonderzoek. De teams testte iedereen op ziektes zoals hiv, Hepatitis B en syfilis. Maar ook dingen als bloeddruk, gewicht en lengte. Alleen al in het dorp Suubi waren er 10 doctoren, 4 zusters, 9 man kliniek personeel, 6 assistenten en 5 vrijwilligers van de universiteit van Michigan nodig om iedereen te helpen.

“Ik kan niet genoeg benadrukken hoe goed dit is. Ik ben zo dankbaar dat we zoiets mogelijk hebben kunnen

maken. Het maakt het werk voor ons zoveel gemakkelijker als we meer weten over de gezondheid van de mensen die wie we behandelen,” zegt Norah Kwagala, een van de zuster uit het team.

Het dorp werd opgesplitst in vijf delen en er werden doelen gesteld. Het team wist hun doelen te behalen en slaagde erin iedereen te testen. Onder de laatste mensen was moeder Nsubuga, samen met haar familie.

“We zijn blij dat we konden komen zodat we weten hoe het met ons gesteld is. Als er iets mis is kunnen we het laten behandelen voordat het erger wordt. Gelukkig heeft het niet lang geduurd, want iedereen kent zijn rol, “vertelt ze. De verschillende families waren onderverdeeld bij verschillende dokters. Dr. Job Masaba had hierbij de leiding. Ondanks dat hij middenin de drukte zat en toezag dat alles goed verliep, wilde hij graag delen hoe trots hij is op zijn team. “Ik denk dat we het goed hebben gedaan. 82% (1183 van de 1435) van de mensen in het dorp Suubi is al geweest en we zijn nu bezig aan met het laatste gedeelte. Dit percentage klopt aardig omdat sommige kinderen, op het moment, niet in het dorp zijn. Sommige zijn weg voor basketbal of voetbal en worden getest als ze weer terugkomen.

Bedankt medisch team en bedankt sponsoren voor het support dat jullie geven aan de kinderen en moeders bij Watoto.

Afgelopen mei is Christiny bij Watoto in Oeganda geweest. Niet alleen om daar te helpen, maar ook om haar sponsorkind George te ontmoeten en haar zoon Casper weer in haar armen te sluiten. Haar zoon volgt daar de discipelschapstraining 360°, verzorgd door Watoto Church. Christiny deelt graag haar verhaal met ons.

Eerst wilde ik niet op deze reis gaan, ik had allerlei bezwaren. Het is te kort, te duur, ik moet alleen en ik moet inentingen halen en pillen slikken. Maar toen kreeg ik via mijn zoon Casper een gesproken berichtje van mijn sponsorkind George: “When are you coming mama?” Alle bezwaren verdwenen als sneeuw voor de zon. Het leek alsof God tot mij sprak: je moet gaan!

Ik had helemaal geen verwachtingen van mijn reis naar Oeganda, ik was nog nooit in Afrika geweest. Maar mijn tijd daar was geweldig! Ik voelde me zo ontzettend welkom, geliefd en ook erg wit. Het was wel even een cultuurshock. Ik wist niet dat dit echt bestond, het verkeer, de manier van wonen en leven. Nu kon ik zien wat Watoto allemaal doet. Het is echt heel mooi op elkaar afgestemd. Op een boerderij wordt groente verbouwd, er is een geiten- en kippenboerderij en alle producten zijn voor de Watoto dorpen, geweldig. Ze zijn niet alleen afhankelijk van hulp van buitenaf.

Ook de Living Hope vrouwen gaven me een warm

RIJK EN GEZEGEND

welkom. Wat een mooie manier om vrouwen te helpen om zelf een beter leven op te bouwen. Verder heb ik nog geholpen bij Baby Watoto. Fijn om te zien dat de baby’s zo liefdevol worden verzorgd. Er is niet een specifiek iets wat me zal bijblijven, maar eigenlijk alles wel! Wat Watoto doet voor de moeders en kinderen. De warmte van de mensen en vooral de dankbaarheid. Het weerzien met mijn zoon en natuurlijk de ontmoeting met mijn sponsorkindje. Iedereen zou eens vrijwilligerswerk moeten doen daar. Je kunt veel leren van deze mensen en je beseft je weer hoe goed je het eigenlijk hebt. Ik voel me heel rijk en gezegend dat ik dit samen met mijn zoon heb mogen ervaren.

STA OP EN SCHITTEROp 9 april dit jaar, kwamen de vrouwen van Living

Hope bij elkaar voor de jaarlijkse Living Hope dienst. Tijdens deze dienst delen de vrouwen hun levensverhaal en getuigenissen, het woord van God en hebben ze ook plezier met elkaar. Deze keer was het thema “sta op en schitter”. Zo vieren we de vrouwen die pas het 2-jarige traject hebben afgerond en verwelkomde we de nieuwe vrouwen. De dienst werd gestart met getuigenissen van de geslaagde vrouwen. Ze waren enthousiast om hun verhaal te delen. Een van deze vrouwen is Ritah Ganda. Ze kwam in 2008 bij Living Hope en is nu een lerares voor de vrouwen.

“Ik was erg arm en woonde in een huis met 1 kamer. Dit was alles in één, de woonkamer, slaapkamer, badkamer en toilet. Toen ik tot geloof kwam, heeft God mooie

dingen gedaan in mij. Ik kon de Bijbel niet lezen en ik kon niet schrijven toen ik bij Living Hope kwam. Maar nu ben ik een lerares. Ik ben ook een leider van mijn cel groep (huiskring),” vertelt ze.

Een energieke en vrolijke Jane Nsangi was ook blij dat ze haar getuigenis mocht delen. Ze vertelt dat ze heel erg ziek was en bijna levend begraven was. Ze werd gered door een onbekende man.

“Mensen waren bang voor me en rende weg. Maar ik dank God dat ik gered ben. . Toen ik bij Living Hope kwam kon ik mijn benen niet eens bewegen. Nu heb ik een eigen naaimachine die ik aandrijf met mijn benen. De lessen die ik hier heb geleerd geven me weer hoop en kracht. De mensen die eerst bang voor me waren kijken nu vol verbazing naar mij.”

Christine Mugabi deelt vervolgens een krachtig woord. Het ging over het verleden achter je laten, niet blijven hangen in je omstandigheden, maar geloof hebben in God die alles ten goede kan keren.

“Je bent niet jouw situatie. Weduwe is niet jouw naam. Kijk niet naar je kinderen als wezen maar tel je zegeningen en voed ze op als kinderen van God. Gods woord zegt durf weer te dromen. Hij wil heel veel doen in je leven. Er is geen leeftijd verbonden aan het leren van nieuwe dingen, dus droom groot,” vertelt ze.

De productie coördinator, Angella Kimuli, van Living Hope herinnerde de vrouwen om altijd hun verhaal te delen met andere, waar ze ook zijn. Zodat degene om hen heen ook bemoedigd worden. Ze bemoedigd ook de nieuwe vrouwen om hun traject af te ronden zodat het een krachtige getuigenis wordt.

“Wanneer je het moeilijk krijgt keer je dan alleen tot God. Het is beter om standvastig te zijn en zo word je getuigenis krachtiger,” zegt ze.

Als afsluiting waren er nog een aantal activiteiten waar de vrouwen aan konden deelnemen. Er waren push up, dans- en zangcompetities en een quiz.

Living Hope begon in 2008 met 100 vrouwen. In 2013 en 2014 kwamen daar jaarlijks 500 inschrijvingen bij. Zo proberen we het aantal kwetsbare vrouwen te verminderen . Dit jaar zijn er weer 500 nieuwe vrouwen bijgekomen. We hopen dat door Living Hope hun levens en die van hun kinderen zullen veranderen.

Lees verder op pagina 2

NIEUWSBRIEF JUNI 2016

Julius is 24 jaar oud en is bezig met zijn bachelor ontwikkelingsstudies aan de Uganda Christian University. Aan het einde van de opleiding hoopt hij een ontwikkelaar te zijn, met als hoofddoel stedelijke planning.

“Ik geloof dat de slechte monitoring en evaluatie van projecten in Oeganda het grootste struikelblok voor ontwikkeling is. Door de integriteit en morele waarden die ik heb meegekregen, weet ik dat ik de benodigde rapporten kan schrijven. Daarmee kan ik verzekeren dat het werk goed en op tijd gedaan is,” zegt Julius.

Naast dat hij de stad en het land beter wil maken heeft Julius een passie voor sport. Hij organiseert vaak voetbalwedstrijden in de Watoto dorpen. Zijn liefde voor sport heeft ervoor gezorgd dat hij verschillende certificaten heeft behaald op het gebied van sport. Zo streeft hij ernaar om een officiële coach en scheidsrechter te worden.

“Ik heb Howard Webb altijd bewonderd en ik wil het net zo goed doen als hij toen hij scheidsrechter en coach was bij Manchester United. Ik geloof dat met een goede training, ik de nodige kennis en ervaring krijg om beter te worden.”

GEBOREN OM TE LEIDEN

WATOTO CHURCH AT WORKWWW.WATOTO.COM

Naar de dierentuin gaan is leuk voor alle leeftijden, maar helemaal voor de allerkleinste. Op 14 juni maakte 24 peuters een uitstapje naar de dierentuin in Entebbe. Ze waren vol verbazing toen ze de krokodillen, slangen, apen en veel andere dieren zagen. Normaal zien ze die alleen in de boekjes. Kleine Eliot bleef maar “krokodil” roepen toen hij de krokodil zag. “Van de dierentuin kunnen ze leren. Ze staan oog in oog met deze mooie schepsels en het maakt een diepe indruk. Hier zullen ze nog lang over napraten. Het was leuk om hun enthousiaste gezichtjes te zien. Helemaal wanneer ze iets herkende wat ze normaal alleen in een boekje zien,” vertelt verzorgster Christine.

Kleine stukjes liepen de kleintjes door de dierentuin. Ze werden herinnerd aan de dierenliedjes die ze hebben geleerd bij Baby Watoto. Bij elk dier wat ze zagen zongen ze het uit. Het uitstapje naar de dierentuin was een gezellige en leerzame tijd buiten het Baby Watoto huis.

BABY WATOTOUITSTAPJE NAAR DE DIERENTUIN