Anne FrankInleiding:

Ik houd mijn spreekbeurt over Anne Frank omdat: ik Anne Frank een heel bijzonder meisje vind en omdat ik de Tweede wereldoorlog heel interessant vindt.

Hoofdstukken

1. De geschiedenis 2. Uitbreken van de oorlog 3. Onderduiken4. De onderduikers en de helpers5. Het huis6. Verraad7. Kitty8. Terugkeer en Heden

Hoofdstuk 1:

De Geschiedenis

De familie Frank woonde in Duitsland. Op 12 juni 1929 wordt Anne Frank geboren in Frankfurt Am Main in Duitsland. Otto Frank is de vader van Anne Frank. En haar moeder heet Edith. Anne heeft ook nog een zus Margot, die is drie jaar ouder dan Anne.

De familie Frank is Joods maar dat was niet zo gek in die tijd want er woonden toen honderdduizenden Joden. Er was hele erge crisis in Duitsland. Er heerste veel armoede.

In januari 1933 kwam Hilter in Duitsland aan de macht, het ging steeds slechter in Duitsland en Hitler begon de Joden te discrimineren.

Er was maar een politieke partij in Duitsland de NAZIPARTIJ. De NAZIPARTIJ kreeg steeds meer aanhangers. Anne Frank was toen 3 jaar.

De familie Frank vond het niet veilig meer in Duitsland. Otto had zijn bedrijf verkocht aan een werknemer. Hij was eerst bankier in Duitsland. Otto en Edith Frank hadden samen besloten om een nieuw leven op te bouwen in Nederland waar deze haat niet bestond. Eerst ging Otto Frank. Hij ging naar Amsterdam, om daar een huis te zoeken.

Edith, Margot en Anne woonden tijdelijk bij de moeder van Edith in Aken. In dat zelfde jaar verhuisde de familie Frank naar het Merwedeplein.

Otto begint op Prinsengracht 263 een bedrijf genaamd Opekta, dat vruchtenpoeder maakt. Het was 7 jaar veilig in Nederland.

In die 7 jaar had Hitler een plan bedacht om alle macht in Europa te krijgen en om alle Europese Joden te vermoorden. Dat plan wist niemand behalve een paar belangrijke zakenmensen.

Hij zegt dat het Duitse volk het beste en knapste van de hele wereld is maar dat de armoede komt door de joden.

In Duitsland werden de joden tot zondebok gemaakt. Ze kregen overal de schuld van.

Adolf Hilter verspreidde de jodenhaat heel groot;via

radio, kranten, bioscoop.

Er kwamen steeds meer dingen die joden niet mochten, niet in de tram, bus, auto, of op de fiets.

Joodse kinderen mochten niet meer naar hun eigen school maar moesten naar een joodse school.

De joden moesten ook herkent worden dus werden ze verplicht om een gele ster op hun jas te naaien, dit noemen we de davidsster.

Vele mensen, joden en niet-joden die tegen de nieuwe regels ingingen werden opgepakt en naar een concentratiekamp gebracht.

Hoofdstuk 2:

Uitbreken van de oorlog

Op 10 mei 1940 valt het Duitse leger Nederland binnen.In Nederland wordt dan 4 dagen oorlog gevoerd en Rotterdam wordt plat gebombardeerd.Na die vier dagen geeft Nederland zich over: Duitsland is de baas in NEDERLAND.

In het begin is de Duitse leider “Hitler” nog niet zo tegen de joden maar na een jaar mogen joden steeds minder.Zo mogen ze niet meer in:

naar normale scholen moeten naar speciale scholen, Zij mogen de bus niet meer gebruiken, mogen niet fietsen, mogen niet met de tram, de trein en de auto maar ze mogen ook sommige winkels niet in, Zij mogen ook geen eigen bedrijf hebben (zoals Otto Frank) En bioscopen en zwembaden zijn ook voor joden verboden.

Dan staat er heel groot op een bord:

’ VOOR JODEN VERBODEN’.

Net als in nazi-Duitsland krijgen ook joden in Nederland te maken met discriminatie en vervolging.

In 1941 worden alle persoonsbewijzen voorzien met een ‘J’.

Vanaf 3 mei 1942 is het dragen van een jodenster voor alle joden van 6 jaar of ouder verplicht.

Twee maanden later krijgen de eerste joden een oproep om zich te melden voor dwangarbeid in Duitsland. De nazi’s organiseren razzia’s om joden op te pakken en te deporteren( het brengen naar concentratie kampen).

Op 15 juli 1942 vertrekt van doorgangskamp Westerbork de eerste trein richting concentratie-en vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau in het bezette Polen

Veel joden kregen vanaf die tijd oproepen om zich te melden in werkkampen. En ook bij de familie Frank leefde deze angst.

Veel joden gingen naar die werkkampen maar er waren ook joden die niet gingen en gingen onderduiken.

Op Anne haar 13e verjaardag , 12 juni 1942, krijgt ze mooie kado’s maar het mooist vindt zij haar dagboek. Hoewel Anne niet weet dat ze gauw zal onderduiken begint ze haar dagboek met de veel belovende woorden:

“Ik zal hoop ik aan jou alles toevertrouwen”.

Hoofdstuk 3:

Onderduiken

Op zondag middag 5 juli 1942 brengt de postbode een oproepkaart voor Margot Frank. Zij moet zich bij de nazi’s melden om in Duitsland te gaan werken. Een ding staat vast: Margot gaat niet. Otto en Edith Frank hebben een oproep aan zien komen en hadden reeds voorzorgsmaatregelen genomen. Vanaf het voorjaar van 1942 zijn zij in het bedrijfspand aan de Prinsengracht een geheime schuilplaat aan het inrichten.

Omdat het voor joden verboden is om een eigen bedrijf te hebben heeft Otto Frank zijn bedrijf (Opekta) op naam gezet van 2 helpers die bij hem in dienst zijn.

Niet alleen de familie Frank is van plan onder te duiken in het achterste gedeelte- het achterhuis- van het bedrijfspand aan de Prinsengracht 263.Er is ook plaats voor Hermann en Auguste van Pels en hun zoon Peter. Hermann is Otto’s compagnon in het bedrijf.In de maanden daarvoor hebben zij samen met enkele medewerkers meubelen en voedsel naar de schuilplaats gebracht.

Op maandag 6 juli duikt de familie Frank onder. Vroeg in de ochtend haalt Miep Gies Margot op. Miep en Margot fietsen samen naar de schuilplaats. Otto, Edith en Anne lopen vanaf het Merwedeplein. De familie is dik aangekleed om nog zo veel mogelijk kleren mee te kunnen nemen. Verder draagt ieder twee volgepropte tassen. Na drie kwartier lopen komen ze aan bij het bedrijf van Otto Frank.

Op maandag 6 juli is er dus één gezin in het achterhuis.

Er zijn strenge afspraken met elkaar gemaakt tijdens het onderduiken. Er mag niet hard worden gepraat, er mag geen radio geluisterd worden en zo zijn er nog veel meer afspraken gemaakt. Tijdens het werken mag niemand in het voor huis hun horen.

Zo ziet de dag van Anne Frank eruit:De ochtend:6:30/7:30: wakker worden7:30 vader wakker maken7:38/7.55: aankleden, bed afhalen8.00/8.15: naar de badkamer, wassen, haar doen en aankleden8.15/8.30: boeken en po halen(po klein toilet in de oorlog), want de wc

mag het volgende halfuur niet gebruikt worden8.30/9.00: lezen en stil zijn, want de magazijnmedewerkers mogen

niets horen9.00/9.30: ontbijten in de kamer van de familie van Pels9.30-10.00/10.30: aardappels schillen10.30/12.00: studeren, praten, dagboek schrijven, kletsen en niets doen

De middag:12.00/12.45: voorzichtig frisse lucht happen op zolder12.30/14.00: de magazijnmedewerkers zijn naar huis voor hun

middagpauze12.45/13.00: de wastafel schoonmaken13.00/13.15: naar het radionieuws luisteren op de kamer van de familie

Van Pels13.15/13.50: lunch vaak eten er een paar helpers en Jan Gies een hapje

mee13.50/14.00: kletsen14.00/14.30: lummelen14.30/15.45: studeren, lezen15.45/16.00: boterhammen eten16.00/16.15: even opfrissen16.15/16.30: koffie drinken en aardappels halen 16.30/17.15: frans oefenen, met Peter

De avond:17.15/18.00: vrijheid (omdat de medewerkers van het magazijn naar huis

zijn), rommel opruimen18.00/18.15: radio, nieuws luisteren bij de familie van Pels18.15/18.30: kletsen, lummelen en niets doen18.30/19.00: eten, Bep eet voor de gezelligheid vaak wat mee19.00/19.30: afwassen19.30/20.30: lezen, schrijven en praten20.30/20.50: uitkleden20.50.21.15: naar de badkamer21.15/21.30: avondtoilet, klaar maken om naar bed te gaan21.30/21.45: ouders en Margot een goede nacht wensen21.45/22.15: ‘denken dromen bidden en genieten’22.30/7.00: slapen

Zo ziet dus een dag eruit in het achterhuis en dat 761 keer

Hoofdstuk 4 :

De onderduikers en de helpers

Ik stel iedereen voor:

Als eerste gaan op 6 juli 1942 onderduiken:OTTO FRANKEDITH FRANKMARGOT FRANKANNE FRANK

Na één week komt daar al snel verandering in:HERMAN VAN PELSAUGUSTE VAN PELSPETER VAN PELS

Anne noemt hun in het dagboek niet bij hun echte naam maar de familie Van Pels noemt zij de familie Van Daan, dit om hun echte naam; in geval dat ze tijdens de oorlog haar dagboek vinden niet prijs te geven.Na een week zijn ze dus met zijn zevenen.

Op 16 november 1942 komt er nog een nieuwe onderduiker bij: FRITZ PFEFFER, in het echt heet hij Albert Dussel.

Zonder de helpers kon er natuurlijk niet ondergedoken worden,Ik stel deze dapppere mensen voor:Miep GiesVictor KuglerBep VoskuilJohannes Kleimanoek ter wereld.

Zij hielpen de onderduikers om voedsel te brengen maar om ook de laatste nieuwtjes te vertellen van hoe het met de oorlog ging en over de jodenhaat en hoeveel mensen er al om waren gekomen

Hoofdstuk 5:

Het Huis

Het huis op Prinsengracht 263 is een kantoor. Dat kantoor is van Otto Frank hij is de baas van bedrijf Opekta, vanaf 1933 t/m ong. 1942 want dan gaan ze onderduiken in het achterhuis. Het achterhuis is een huis achter het bedrijf van Otto Frank.

Tijdens het onderduiken houden twee helpers het bedrijf op rolletjes.Die helpers zijn: Johannes Kleinman en Victor Kugler.Het zou een beetje vreemd zijn als alle medewerkers de doorgang zagen naar het achterhuis dus die werd bedekt met een draaibare boekenkast zo kan je dus naar de trap van het achterhuis.

Er zijn een paar medewerkers die het wel weten van het achterhuis: zoals ik net al zij;

Johannes Kleinman Victor Kugler, maar ook Bep Voskuil en Miep Gies en op de achtergrond is Jan Gies een klein beetje betrokken, hij werkt bij

de gemeente en regelt extra distributiebonnen.

Het achterhuis;als je bovenaan bij de trap staat is dat de begane grond, daar is de kamer het grootst, daar slapen Margot, Edith en Otto (Anne slaapt ergers anders met Frits pfeffer).

Dat is dus een grote kamer maar er is nog een grote kamer, de kamer van de familie Van Pels daar slapen: Auguste, Hermann en Peter van Pels. Dan is er nog een klein kamertje en daar slaapt, Anne met de vervelende Frits Pfeffer.

Hoofdstuk 6 :

Verraad

Op vrijdag 4 augustus 1944 stopt er rond half 11 een auto voor de deur van Prinsengracht 263. Het is een warme zomerdag.

In het magazijn en in het kantoor wordt gewerkt, in het achterhuis zijn de onderduikers stil bezig.

SS-officier Karl Josef Silberbauer en drie Nederlandse agenten stappen uit. Ze lopen naar het magazijn binnen.Al snel ontdekken ze de schuilplaats. Ze arresteren de acht onderduikers en Victor Kugler en Johannes Kleiman en brengen ze direct naar het bureau van de Duitse politie. Iemand heeft de onderduikers Verraden…

Na de arrestatie worden de acht onderduikers en de twee mannelijke helpers direct naar het gebouw van de Duitse politie gebracht. Zij worden verhoord. SS-officier Silberbauer wil er achter komen of zij nog andere adressen kennen waar onderduikers zitten. Iedereen zwijgt. Na een nacht in de cel worden de onderduikers overgebracht naar de gevangenis aan de Weteringschans in Amsterdam. Op 8 augustus 1944 worden de onderduikers uit hun cellen gehaald en naar het centraal station Amsterdam gebracht. Een trein staat al klaar.

Bestemming: doorgangskamp Westerbork

En op 3 september 1944 worden ze op transport gesteld naar het vernietigingskamp Auschwitz- Birkenau in het bezette Polen.

Hoofdstuk 7:

Kitty

Tijdens haar onderduik houdt Anne het dagboek bij.Anne is erg blij dat ze het dagboek mee heeft kunnen nemen want zo kan ze haar gevoelens aan haar schrijven.

Anne wil graag met een vriendin schrijven maar dat is gevaarlijk in oorlogstijd dus kiest ze voor een denkbeeldige vriendin, KittyElke dag begint ze met de woorden, Lieve KittyHoe langer de onderduik duurt hoe meer geheimen Anne aan Kitty vertelt.

In de ruim twee jaar dat zij ondergedoken zit schrijft zij haar dagboek en nog enkele schriften vol.Ze schrijft in haar dagboek de dagelijkse gebeurtenissen die in het achterhuis gebeuren maar ook wanneer er spannende dingen gebeuren, zoals de bombardementen en de inbraken in het voorhuis.Ze beschrijft in haar boek hoe het de onderduikers vergaat op een eerlijke maar soms lachwekkende manier.

Een keer toen zij met haar vader naar Radio Oranje aan het luisteren was hoorde zij een oproep om na de oorlog de dagboeken van gewone mensen te verzamelen. Dan beseft Anne dat haar dagboek wel interessant voor anderen is en besluit ze om er een echt boek van te maken.

Anne gaat haar dagboek herschrijven.Ze heeft het niet af wanneer er in augustus 1944 een inval in het achterhuis gedaan wordt.Anne wordt meegenomen, haar dagboek blijft achter.Miep Gies en Bep Voskuijl vinden haar dagboeken, schriften en vellen papier.Miep Gies bewaart de papieren in haar bureau.

Hoofdstuk 8 :

Terugkeer en Heden

Het is nooit bekend geworden wie hun verraden heeft.Anne en de andere onderduikers zijn naar het werkkamp Westerbork gebracht.Anne, mevrouw Van Pels, Margot zijn daarna naar Bergen- Belsen in Duitsland gebracht.Anne leeft nog een half jaar en sterft in maart 1945 aan Tyfus en ondervoeding, ook Margot en mevrouw Van Pels hebben het niet overleefd.

Enkele dagen na de dood van Anne werd dit concentratiekamp bevrijd.De enige van de onderduikers die alles overleefd is Annes vader, Otto.

Otto Frank keert op 3 juni 1945 terug naar Amsterdam.Hij weet dat zijn vrouw Edith is omgekomen en krijgt ook te horen dat zijn dochter het niet hebben overleefd.Na zijn terugkeer ontvangt hij van Miep Gies haar dagboeken, schriften en vellen papier.

Na het lezen van haar dagboek heeft hij een heel andere Anne leren kennen.Zij had veel meer gevoelens dan hoe ze zich in het leven uitte. Na enige aarzeling besluit Otto Frank het dagboek van Anne uit te geven.Hij zocht naar een uitgever en op 25 juni 1947 is de eerste Nederlandse uitgave van het Dagboek van Anne Frank een feit.

Inmiddels is het in meer dan 60 talen gepubliceerd.Het boek van Anne wordt het meest gelezen boek ter wereld.

Annes grote droom was;Om schrijver te worden. Anne wou heel graag dat haar dagboek werd uitgegeven dus had ze het herschreven. Ze heeft het niet helemaal af kunnen maken. HAAR DROOM IS UITGEKOMEN!

Otto Frank zet zich de rest van zijn leven in voor de bestrijding van discriminatie en vooroordelen.

Hij is actief betrokken bij de openstelling van het onderduikpand als museum in 1960. Tot aan zijn dood in 1980 beantwoordt bij brieven van duizenden mensen die Annes dagboek hebben gelezen.