zomer 2010zomer 2010zomer 2010zomer 2010zomer 2010

voorregenrijders

en zonfietsers

In dit nummer:Enquête leukste artikel

Interview ‘oer’redacteurMedische perikelen

Lekker veel foto’s vanTochten van de Maand

Rillen bij Alpes MaritimesVerdwalen op de HeuvelrugBoekrecensies door en over

vrouwenUitslag Tijdrit

Korte en lange artikelenRoddel & AchterklapAngst voor de spuit?

Geboren op 26 mei 2011: Rosa Nima,dochter van Frederika van Traa en

Marnix van der Werf

Bij de voorplaat: je moet ver zoeken voor een gekleurde Ledig Erfer, maar ze bestaat! Fotogetrokken van: www.flickr .com/photos/worldofsport/sets/72157626818760661/?page=2.

Jacco, Craig, Sietse en Laurens hebben door hunavontuur een band voor het leven gesmeed.

Herkennen van fietsonderdelen

Nr. : 77-kDerailleur-

bevestigingsbeugel(voor)

Daar zijn ze!

Veel aandacht voor vrouwen in dit nummer,zoals deze trotse ‘Leontien’ in Kampala.

Clubblad van de Fietsclub Ledig Erf Jaargang 17, Nummer 250e bulletin zomer 2011: inhoud en colofon.......................................................... 3Redactioneel; bestuursmededeling...................................................................... 4De Grote Clubblad Actie................................................................................... 5Interview: Mooier dan een schaakblad............................................................... 8Als de zon schijnt............................................................................................. 10Harder fietsen met schone leidingen.................................................................. 12Een nieuw fietserleven-2.................................................................................. 13Zes redenen om geen bloed te geven................................................................ 14Smulnummers voor de liefhebber....................................................................... 16TvdM: Bloeien de Bollen?................................................................................. 18Niet kletsen maar fietsen................................................................................. 20Tour cyclotouriste des Alpes Maritimes 2011-1.................................................. 22Petjes scoren in Kampala.................................................................................. 25TvdM: Bush Classic en Bertrix......................................................................... 26Ledig Erf Tijdrit............................................................................................. 27Man uit ‘t wiel rijden....................................................................................... 28Spoorzoeken met Let de Stigter......................................................................... 30Alpes Maritimes-2........................................................................................... 32Even op mijn Effen komen; Schurende schakels................................................ 34Open Oog........................................................................................................ 35

50e BULLETIN: ZOMER 2011

3

Vertrek: iedere zondag om 13.00 uur, vanaf café Ledig Erf.Contributie: 15,- euro per jaar, over te maken op gironummer 766950,t.n.v. Fietsclub Ledig Erf te Utrecht of contant te betalen aan de penningmeester.Bijdragen voor het clubblad naar: clubblad@ledigerf.netElektronische uitgave: fietsclub.ledigerf.net (clubbladen)

ColofonColofonColofonColofonColofonBestuurMichiel GalamaBert CoenenMini Kalivianakisvacature

EreledenIneke GalamaFrank WesterJacob van de LagemaatPeter VerhallenJanine Mariën

06-21277653030 - 2891110030 - 2891110

voorzitterpenningmeesterlidlid

Redactie: Patricia Breshamer, Otte Boom, Jan BuiltjesWebsite: fietsclub.ledigerf.netWebmaster & adr eswijzigingen: Henk v. Lingen, henk@vanlingen.net

BESTUURSMEDEDELINGVERPLAATSING DATUM TIJDRIT EN FIETSSEIZOENSAFSLUITING

4

REDACTIONEEL

Een beetje vroeg misschien, maar de tijdrit en seizoensafsluiting is in afwijking vande eerdere agenda nu gepland op zaterdag 8 oktober 2011. Als reden wordt gegevendat “de lieve presentatrices van de feestavond op de andere data verhinderd zijn”.

“In Utrecht schijnt altijd de zon” zeg ikvaak, om aan te geven hoe ik van ‘m’nstadsjie’ hou. Maar ook hoe lekker hetdan is om op de fiets te stappen, om daar-na weer op dat zonnige terras bij te ko-men natuurlijk. Dus toen dit voorjaar dezon scheen tijdens de opening van hetfietsseizoen, was ik zoals iedereen blij.Zonnige foto’s van opgewekte gezichten,jonge waaghalzen op te gekke fietsen enonze stadsdichter in een te nauw LE-shirt. Kijk eens naar de vrolijke fiets-genoten en dan valt het op: wat zitten daartoch een hoop vijftigers bij.Wat is de gemiddelde leeftijd eigenlijk vandie Ledig Erfer (of Erver?): 50? Of meer?Wat ken ik ze al lang. Eens even een oudclubblad erbij pakken: wat al 50 num-mers!!! Ja, het 50e nummer deze keer.Hoewel ‘oer’redacteur Frank dat betwij-felt. En wat waren die fietsgenoten toenjong! Maar rijden doen ze nu nog als debeste. Soms zie je zo’n jong nieuw liddenken “die rij ik er zo wel even af” omdan vervolgens eraf te vallen bij de eersteberg. En dan komt later nog die sprint.Sterker nog: die vijftigers gaan steedsharder rijden: in de tijdritten staan zehoog! Ok, soms moeten ze even naar dekliniek voor een kleine ‘servicebeurt’,maar dan rijden ze weer ‘gesmeerd’. Blijtrouwens dat er genoeg vers bloed was.

‘Tussen de engelen’ voelde betrokkenezich destijds, maar nu moest hij hier opaarde zelf even meedoen in een commis-sie om een toptien van de beste artikelenuit 50 clubbladen te kiezen. De ‘commis-sie der wijzen’ heeft zich dapper geweerd:het is een fraaie lijst artikelen geworden.Breng dus je stem uit op de site!Wat betekent dat eigenlijk: 50? Is het iets?Is het niets? Velen weten het, anderenwachten vol ongeduld of vrezen De Dag.Ik geef hierbij een aantal overwegingen.50 is de leeftijd waarop de kinderen hethuis verlaten en je dus weer kunt gaanfietsen (als je van huis mag). 50 is deleeftijd waarop mannen weer geïnteres-seerd raken in vrouwen (en andersom?).50 is de leeftijd waarop je je derde fietsaanschaft en je de eerste aan Afrikaschenkt (wel de goede hè). 50 is eenmooie hartslag (als die werkt). 50 is eenmooie sprintsnelheid (als je hem wint).50 is het LE-snelheidsrecord ‘met dewind mee zonder te trappen’ (op DeDijk). 50 is een mooie snelheid omlaag inde bergen (als je niet valt). 50 is een heelmooi aantal clubbladen (voor een Utrech-tse fietsclub).En nu maar aan de slag met dit zoveelsteclubblad dat weer met veel plezier ge-maakt is. Want plezier hebben ze dievijftigers. Lees ze! Otte

5

In 1994 had het de vorm van gekopieerde‘bulletins’ met een complete ledenlijst (al33 in mei ’94!). Maar pas in mei 1995zag het eerste clublad met een echte kaft(en nietjes) het licht. Een rijke traditie wasgeboren.

Sindsdien hebben zo’n 400 mooie, saaie,korte, (veel te) lange, literaire, platte, ensoms ronduit ranzige stukjes de weg naarhet blad gevonden. Soms onder een lafpseudoniem (wie was in 1996 tochJosine?), soms openlijk blijk gevend vaneen perverse geest. Wat bijvoorbeeld tedenken van “Hoe ik La Madeleine nam”,door onze verder best nette voorzitterMichiel G.? Of de advertenties in hetzomernummer van 1998? (“Barmeisje incafé Ledig Erf zoekt leuke fietsers omsamen glazen te spoelen” en “Schuldloos

gescheiden weduwe wil langs deze on-sympathieke weg in contact komen metprot.chr. heer. Doel: neuken”). Wie ver-zint zoiets?Later kwamen de prachtige kaftjes mettekeningen, fotocollages en ondertitels als

‘voor spoed en tegen spoed’. En eenvaste rubriek ‘Interview’.De ontwikkeling van de clubcultuurwordt prachtig weerspiegeld door hetblad: in den beginne overheersten hetliteraire karakter en de odes aan het bier,en leek het fietsen zelf bijzaak. In laterejaren keerde dat om. Maar door alle jarenheen zijn er juweeltjes verschenen.

Die rijke oogst verdient onze aandacht.Daarom heeft een commissie van wijzen,met wortels diep in de club en toch in

VERKIEZING BESTE ARTIKELEN UIT 50 CLUBBLADEN

DE GROTE CLUBBLAD ACTIEMaar liefst 50 clubbladen zijn er verschenen! Er zullen maar weinig niet-officiële clubs zijn met zo’n score. In 1993 werd gestart met een mistigeweergave van een waarschijnlijk drankovergoten gesprek in het café. Wistu dat in een brainstorm over de clubnaam het mooie ‘Crank en Speling’ hetnèt niet haalde?

6

staat tot professionele afstand, eenshortlist geselecteerd met als doeluiteindelijk tot een top 10 van de bestestukjes te komen. Met hulp van jullieallemaal!Hoe gaan we dat doen? Onderstaand isde shortlist weergegeven. Met jaartal enseizoen. Iedereen kan via de website vande club die stukjes nog eens lezen enbeoordelen. De meeste door alle ledengenoemde vormen de top 10.

Maar wij sluiten de ogen niet voor hethedendaagse populisme: dus u roept maarwat vanuit de onderbuik en wij gaan datdan openlijk ook heel hard roepen.Kortom: naast de top 10 is plaats voor 2publieksvoorkeuren. U wordt hierbij dusuitgedaagd om ook álle 400 stukjes telezen en aan te geven welke per se aande top 10 moeten worden toegevoegd.Staat uw eigen briljante epistel niet op deshortlist dan ligt daar uw kans. Uiteraardstaat het u open om in het volgendeclubblad azijn te pissen over die vermale-dijde commissie.Om het levendiger te maken zijn enkelevage categorieën bedacht. Want als deverkiezing zou leiden tot 12 verslagen vanhet rondje IJsselmeer gaat er in de ogenvan de commissie iets niet goed. Dusspreid uw aandacht!Als bijzondere categorie geldt nog deverkiezing van de mooiste kaft. Ook daardus een mooie kans voor iedereen om indeze zware tijden voor de kunst zijnsympathie te tonen. Wie weet komt erwel een hele mooie jubileumuitgave!

De commissie der wijzen: Alex L.,Jolanda v. B., Rob P.

Robin is altijd ongekend populair geweest bij devrouwelijke (redaktie?) leden. Publieksvoorkeur???

Ondanks de belofte ‘spaar ze allemaal ’, is vanzulke aantrekkelijke posters niets meer vernomen.

7

Categorie 4: ToertochtverhalenHerfst 1995: Rondje IJsselmeer, 26 augustus,1995, Michiel Galama1. Herfst 1996 Rondje dóór het IJsselmeer, LEO2. Zomer 1997 Tilff-Bastogne-Tilff, het verhaalvan de achterhoede, Maeike Pebesma3. Herfst 1997 Rondje door het IJsselmeer, 2eeditie, Bert Both4. Zomer 2000: Paris - Roubaix, of het genotvan de kassei, 4 juni 2000, Jan Builtjes5. Herfst 2000: De Maratona revisited : alsPappa, Rob Zakee6. Herfst 2000: Le Ventoux, la nuit et moi,onbekend

Categorie 3: Opmerkelijke gebeurtenissen,anekdotes, belletrie:1. Lente 1996: Vroeger keek een fietsmaatje weleens verbaasd, Loet van Vreumingen2. Lente 1997: Café Ledig Erf, daar moet hetgelegd worden, Jacob van de Lagemaat3. Lente 1997: De vernedering, Patrick van Mil4. Lente 1997: Lente, Jelle Scharringa5. Zomer 1997: Cursus Fries, Michiel Galama6. Lente 1999: Bijten, pompen en acht keerbreed, Frank van Waert7. Zomer 1999: Zwarte Katten, NathalieAsselman8. Zomer 1999: het Wan(ne) gedrag, RoosCappetti en Janine Mariën9. Herfst 1999: Kroonprins gaat voor minima,Joost van Waert10. Zomer 2000: Fietsfantasieën, Alex Leenders11. Herfst 2000: Vrouwen, Mini Kalivianakis enChrista de Bruin12. Herfst 2000: Aflaat, Alex Leenders13. Zomer 2007: Lunetten, the place to be? Jande Ruiter en Bert CoenenCategorie 2: Ledig Erf Fietscultuur

1. Zomer 1995: Hoe je een geëerd renner kuntworden, Joop (fictief lid)2. Zomer 1996: Zadeltasjes, Josine3. Herfst 1997: Het A, B en C van dezondagmiddagkoers, Alex Leenders4. Lente 1998: Het jargon, Brian Epo5. Lente 2000: De voors en tegens van hetfietsen bij het Ledig Erf, Otte Boom6. Zomer 2002: Islas Canarias, Gran Canaria,René van Seumeren7. Zomer 2002: Tattoo Both, Bert Both8. Zomer 2003: De Daltonwaaier, JanineMariën en Mini Kalivianakis9. Voorjaar 2004: Ledig Erf training februari2004: Wouter Meijs10. Zomer 2004: Wie is nu eigenlijk de beste LEfietser?, Rob P. en Jelle S.11. Herfst 2004: De Ruiterberg, het vervolg,Bert Both12. Herfst 2006 en 2007: Stijlprijs 2007: ChrisBruijnes en Jos Smulders13. Herfst 2007: part III, Amerongseberg, BertBoth14. Herfst 2009. Koppositie, Joeri Kooman15. Voorjaar 2011: Bier, bitterballen, bier, JoeriKooman

Categorie 1: Roadstories:1. Herfst 1997: Ledig Erf nu ook via Afsluitdijkbereikbaar, Alex Leenders2. Lente 1998: Gevraagd: Store styrke sykliste,Peter Verhallen3. Zomer 1998: Ledig Erf-Postel, Otte Boom4. Zomer 1998: De zwaarste col van de Alpen,Jan de Ruiter5. Zomer 1998: TBT 1998: Het verhaal van deachterhoede, Monique Ridder6. Herfst 1998: Tussen de Engelen, AlexLeenders7. Voorjaar 2002: Fantoomcol, Joost van Waert8. Herfst 2007: Stripverhaal PBP, Jan de Ruiter,Ivan Soenario, Christa de Bruin

Categorie 6: Jouw speciale publieksvoorkeur

Categorie 5: De mooiste kaft

8

INTERVIEW FRANK WESTER

MOOIER DAN EEN SCHAAKBLAD

We zijn nu toe aan het 50e clubblad,hoe kwam je op het idee om met heteerste nummer te beginnen?“Eigenlijk klopt dat getal 50 niet. Ik hebin het begin nummers gemaakt waarvanik niet helemaal zeker ben of ik zeuitgedeeld heb. Kijk, hier in mijn archiefzitten ze. In deze wordt ‘gezocht naareen stallingwachter’ voor het netgeplaatste fietsenrek en wordt hetfietsbiertje aangekondigd. De contributieis 25 gulden en er is een ledenlijst. In de

andere staat een hernieuwde ABC-indeling: A zijn hardrijders die gemiddeldboven de 35 km/u rijden, B-rijders zijnsportieve toerfietsers met een gemid-delde tussen de 25 en 35 km/u en de C-rijders zijn recreatieve toerfietsers meteen gemiddelde van circa 25 km/u. Ditzijn eigenlijk ‘spooknummers’. Volgensmij heeft niemand die gekregen maarzeker weet ik dat niet.”

Wat was eigenlijk de aanleiding omeen clubblad te beginnen?“Ik was lid van de schaakclub ‘De rodeloper’ van het café. Marjolein, de vrouwvan Jacob, was voorzitter van dezeschaakclub. Jacob vond dat de fietsclubgroter moest worden dan de schaakclub.De schaakclub had een clubblaadje. Defietsclub moest natuurlijk ook eenclubblad hebben en dat moest dikker enmooier worden dan dat van deschaakclub. En dat is gelukt. In oktober

1995 komt het eerste clubblad met kleuruit en is ook de website gestart. Vanafhet moment dat Michiel Galama in 1997als redacteur de leiding overneemt wordthet fietsclubblad echt mooier dan dat vande schaakclub.“

Hoe maakte jij het clubblad?“Heel ouderwets met plakken en knippen(Frank laat ons zijn orgineel knipwerk

Voor het 50ste nummer van het clubblad interviewen we de eerste clubbladredacteur: Frank Wester. Toen de fietsclub nog jong was nam mede-oprichterFrank de taak op zich om de clubleden te informeren. “Frank: hoe is hetallemaal zo gekomen”?

9

zien). In 1995 assisteerde Michiel mij almet het clubblad. Hij ging ‘iets vaagsdoen op de computer’, het begin van delay out (in kleur!) op de computer. Laternam Michiel de taak van redacteur overen heb ik hem nog een tijdje geassisteerd.Hij verzon het logo: een variant van datvan de Lange Afstandsroutes. In 1997ben ik gestopt als redacteur.”

Is een gedrukte versie van het club-blad eigenlijk nog wel nodig?“Het is heel prettig om eengedrukte versie van hetclubblad te ontvangen. Je wilthet op een stapel hebbenliggen. De digitale versie ishandig om iets terug te zoeken.Maar ook de geprinte versiekijk ik soms terug vanwege‘hoe zat het ook al weer’ en‘wanneer was dat’?Bijvoorbeeld Trondheim-Oslo.Dat was toentertijd een be-langrijk clubproject en het isleuk om daar de verhalen vanop schrift te hebben.”

Wat was voor jou het leukste stukjedat in het clubblad stond?“Geen idee! Daar heb ik echt niet overnagedacht. Tja, Trondheim-Oslo vond ikwel het hoogtepunt van de club”.

Wat hoort volgens jou wel en niet inhet clubblad thuis?“Wat er zeker in hoort is roddel enachterklap. Dat was al zo vanaf hetbegin. Ik zie dat de bijdragen van veelkanten komen. Er is dus veel variatie,afwisseling van jolig en serieus. Het is

goed dat de redactie het blad niet moetvolschrijven, maar dat er veel inbreng vananderen is. Wat niet leuk is zijn langefietsverhalen. Of een blad met alleenvakantieverhalen.”

Het je nog kritiek? Wat kan er be-ter?“Geen kritiek, ga vooral zo door! Je moetophouden als er geen behoefte meer aanis. Dan is een nieuwsbrief genoeg.”Inmiddels ligt de tafel vol met oude

clubbladen, geplakte drukproe-ven en afgekeurde probeersels.Frank laat ons een poster en eeninformatiefolder zien.De clubbladredactie en haarwerk was er eigenlijk eerder dande club. “Kijk, hier is een A4poster die we gemaakt hebbenom op veel plekken op te hang-en. De aankondiging dat er opzondag vanaf het café geredengaat worden. Michiel heeft toennog deze informatiefolder ge-maakt. Op de eerste versiestond trouwens ‘voor toerfiet-sers en hardrijders’. Dus in de

andere volgorde dan nu.Het is trouwens opvallend dat Henk vanLingen, onze webmaster, bezig is met eenzelfde soort carrière als ik, maar dan inomgekeerde volgorde. Ik ben als lid vande schaakclub steeds meer gaan doen bijde fietsclub. Henk schaaktsteeds meer, hij is nu ookwebmaster van deschaakclub en de fietsclubdoet ie er nog bij.”

Jan & OtteEen zgn.

Spooknummer

10

Opening 2011“Als de zon schijnt is ieder evenement geslaagd.

In feite maakt het niet uit wat je doet, als de zon schijnt.Iedereen komt op tijd. Lacht in de camera bij de groepsfoto. Van

de 3 gekke fietsen wordt er slechts één benut: de Hi-bike.De andere twee zijn te moeilijk.

Niemand die er zich om bekommert, want de zon schijnt.Onze stadsdichter Ingmar Heytze komt net op tijd na de

kabbelende voordracht van onze voorzitter, die zichzelf voor nogeen periode benoemt. Uitgerust met een heuse iPad en ‘eigen

geluid’ brengt hij 3 episodes te berde. Na de eerste heeft iedereendoor wat de bedoeling is, zodat na de tweede en derde episode het

applaus kan klinken. Het gaat over mannen in glimmendecondooms en zijn eigen wielerclub van 2 man. Ingmar lacht enbedankt zijn toehoorders dat de zon schijnt. Na 3 kwartier is despanningsboog bij de gemiddelde Ledigerfer wel op zijn/haar

eind en laten deze de gekke fietsen voor wat het is.Snel zelf op de fiets en er vandoor.

Want de zon schijnt.”Chris en Jos

Als de

zon schijnt

11

12

Ik typ dit epistel met een zere arm, diemaar langzaam geneest. Je hebt inAmsterdam een Supper Club waar onzedertigers helemaal los gaan in eenvarende disco. Maar er is ook een soortclub waar je je op heel andere wijze kuntvermaken. De naam van die lokatie is deDotter Lounge van het OLVG. Je kan eronbeperkt eten, drinken en snoepen, maardan moet je wel toestaan dat ze aan jehart zitten. Onlangs hebben we daar eenbezoek gebracht. Het is een bijzondereervaring. Je komt binnen in een soortclubhuis met overal pc’s, luxueuze lig-bedden, een lange leestafel en eengezellige ploeg ‘gespecialiseerde ver-pleegkundigen’, die je all-inclusive toe-lachen en vertroetelen. Met als absolutetegenpool achter de klapdeuren de donke-re, koele en cleane operatiekamer waaroveral glazen chromen kasten met instru-menten staan. In het midden lacht een

wit verlicht bedme uitnodigendtoe.‘Neemt utoch plaats HerrLeenders, u bentvoor vandaagmet zorg gecastvoor de rol vanpatiënt’.

RUBRIEK ‘BEKENDE NEDERLANDERS’

HARDER FIETSEN MET SCHONE

LEIDINGEN

Na wat incisies in de pols, eerst rechts inde slagader maar mislukt, daarna linkshet geschuif van de camera door je ader,die je echt door je oksel voelt glijden.Samen met dokter Bogert bekijk ik mijnhartfilmpje waarin drie vernauwingenzichtbaar worden. De volgende keerdoen we een flow, zegt de dokter, om temeten hoe versperrend de vernauwingenzijn en die je het beste kunt voorstellenals de touwtjes van een streng salami-worstjes. Hij denkt aan 30% afsluiting,wat mijn klachten ook aardig verklaart.Is de stremming te groot dan gaan er eenpaar ‘stents’ in of verwijden ze de wandmet een ballonnetje.Na een uurtje ben ik weer terug in declubhuissfeer, waar we ons met een

Mijn cardioloog vergelijkt mijn hart met een sappige biefstuk, die helaas teweinig zuurstof krijgt. Dat merk ik doordat ik op de weg en in het bos steedsvaker achterop raak. ‘Dokter, is hier iets aan te doen?”

Gelukkig dat er pijltjes staanbij de worstjes.

Je moet toestaan dat ze aan je hart zitten. Neemt uplaats Herr Leenders!

Door naar p. 13 onderaan

13

drukverband om de pols nog vier uur metde andere patiënten vermaken. De sfeeris bijna uitgelaten. Gezellig samen eten,dat smaakt heel goed. We komen er bijtoeval achter dat het personeel van deLounge in de waan verkeert dat ze eenbekende Nederlander in hun middenhebben. Mijn vrouw Sylvia lijkt sprekendop Nelleke Noordervliet (al is zeknapper). Het kost veel moeite ze te over-tuigen dat ze het mis hebben. Heel

EEN NIEUW FIETSERLEVEN-2

grappig allemaal. (De volgende keernoem ik haar Nelleke). Leuk lopen dollenmet zijn allen, maar pas om negen uurnaar huis en doodmoe.Voor mij - en alle brave fietskinderenonder ons die ook naar bed moeten - isde filosofie van dokter Bogert glashelder:met een verzorgd uiterlijk fiets je snel,maar met ontstopte binnenleidingen ga jepas heel hard.Tot de volgende keer. Alex Leenders

Ik sloot deel 1 vorige keer af met zo’nmooi nieuw geel frame van 2010 (metdie fraaie damesbenen weet u nog?),maar wel met een lakscheur. Bij toevalraakte ik op een beurs aan de praat mettwee technische mannenvan Koga. Was het een krasin de lak? Was het een plekjein de plamuur? Was het eenscheur in het frame? Zij ver-moedden het tweede. Nogdezelfde week ging ie vooronderzoek naar Heereveen.Wat een service van Kogatoen twee weken later eenkomplete fiets arriveerde:een nieuw geel 2010 frameen mijn spullen waren gratis overgezet.“Maar waar rij je dan nu op”? “Tja, alleenhet tellertje hadden ze niet gemonteerden laat nu net bij het monteren van datlaatste onderdeel mijn fiets zijn eigen wegwillen gaan: een val tegen een bamboe-krukje. Bamboe is sterker dan licht alumi-nium, dat is bekend. Er zit een flinke deuk

Laatst kreeg ik tijdens de zondags de opmerking: “welke fiets heb je dezeweek nu weer”? Even een korte uitleg over fietsen, krukjes en het leven.

precies op de horizontale buis. Niks vooreen sprinter.De gele frames waren inmiddels op; zehadden alleen maar deze groene van 2011.Groen?, nou ja gelukkig voornamelijk wit

met een klein groen biesje”.“Dan heb je alle kleuren vanhet oude Ledig Erf”, graptede medefietser. Ja, ja, wieweet hebben ze een volgendekeer ook nog oranje ... En allegoede dingen in drieën enzo.Tevreden? Nou ja, na het fri-vole gele frame is dit gewooneen strak ronde witte buis:niet slecht maar een beetjesaai. Rijden doet ie wel prima

en strak. Het half lege glas is weer omge-draaid in een half vol en een nieuw fietser-leven ligt voor me. Weer lekker sprin-ten hè: het ziet me nu alleen geel èn groenvoor de ogen op die Achterdijk. Otte

P.S. misschien komt het deuksel nog terugals winterfiets; niet schrikken dan hoor.

14

Ik ben bang voorde naald.Dat zijn veel patiëntenook. Zij hebben geenkeus, jij wel. Probeerhet gewoon eens, jezult zien dat hetmeevalt. Alle mede-

werksters zijn zeer ervaren aanprikkers.

Daar heb ik met mijn drukke baanecht geen tijd voor.Bloed geven duurt inclusief het kopjekoffie na afloop vaak maar een uurtje.Het kan bovendien op veel donorcentra

ook ‘s-avonds. Veel werkgevers gevenje graag vrij om bloed te geven. “Voorjou maar even, voor de patiënt een heelleven”, zeggen ze bij Sanquin.

Ik ben vast te dik, te dun, te kort, telang, te jong, te oud...In principe kan iedereen tussen de 18 en65 jaar bloed geven.

Ik weet niet waar hier in de buurteen bloedbank zit.Sanquin heeft meer dan driehonderdafnamelocaties, o.a. in De Uithof,

MEDISCHE RUBRIEK

ZES REDENEN OM GEEN BLOED

TE GEVENWelke wielrenner (of wie daarvoor door wil gaan) heeft niet zijn of haarbloedsporen liggen op het asfalt (vooral dat met steentjes!) wanneer hij ofzij tegen de grond smakte en de wonden likte? Kissing the Lekdijk? Is hetdan handig wanneer je net die ochtend nog seks hebt gehad? Is een gekweldgezicht opzetten bij zoveel speldeprikjes dan op zijn plaats? Was je niettoch al te dik, te dun, te kort, te lang, te jong, te oud? Onderstaandeoverwegingen ontvingen wij van Joost van Waert, zoals bekend geen bangtype, wanneer je ziet hoe hij zijn ros over het asfalt stuurt! De redactie.

Zo’n naald komt komtbij het wielrennen soms

goed van pas.

Het scheelt tijd door het tweede kopje koffieverkeerd over te slaan.

Fietsers zijn hier zeer welkom bij de bloedbank,aangegeven met rode bordjes.

15

Leidsche Rijn, Nieuwegein en Maarssen-broek. Voer op www.bloedverwant.nl/bloedlinks (Waar en wanneer?) jepostcode in en lees waar je terecht kunt.

Ik heb geen zin om gratis bloed tegeven, waar Sanquin veel geld meeverdient.De stichting Sanquin gebruikt alleinkomsten voor het testen en bewerkenvan het bloed, voor de ontwikkeling enverbetering van de bloedtransfusie en

voor de ontwikkeling en productie vangeneesmiddelen.

De bloedbank wil mijn bloed nietAls je seks hebt gehad met veel wisse-lende partners, met prostituees, of metiemand uit een risicogebied, mag je zesmaanden geen bloed geven. Heb jebepaalde operaties ondergaan of ben jehomo, dan is je bloed nooit welkom.

Een tip voor sportersNa het geven van een halve liter bloedzijn je sportprestaties soms even watminder. Maar als je plasma geeft i.p.v.volbloed, heb je daar geen last van. Jekrijgt je rode bloedlichaampjes danmeteen terug. Plasmadonors mogen danook vaker geven. Joost van W.

En nu niet ineens het braafste jongetje van het peloton worden he!

16

WAT LEEST DIE LEDIG ERFER: HELDEN?

SMULNUMMERS VOOR DE

LIEFHEBBER

Waarschijnlijk is de belangstelling hetgrootst voor tijdschriften die de meeractuele zaken behandelen. Dus leest menbladen als FIETS (vooral voor materiaal-tests en ander technisch nieuws),Wielerrevue (voor uitslagen enwedstrijdverslagen), en van over de grensTOUR-Magazin (Europas grösstesRennradmagazin). In België, Frankrijk enItalië sterft het van de periodieken waarmenigeen wellicht af en toe eens een blikin werpt. Ook in die wielerbladen vormentechniek, voorbeschouwingen en versla-gen de hoofdmoot.Het wielrennen is mede zo populairvanwege de verhalen die rondom dekoers verteld kunnen worden. Geen sportdie zich zo leent voor verhalen als juistde wielersport. Is altijd al zo geweest, inhet pre-tv-tijdperk, maar ook nu is dat nogzo. Verhalen over heldenverrichtingen inhet hooggebergte en over afzien, hetgrote lijden waarna de beloning komt (ofjuist niet); verhalen die vaak als eenmetafoor voor het leven van gewonestervelingen kunnen worden gelezen.Nederland kent een zekere traditie vanperiodieken waarin dit soort verhalen deboventoon voeren.Zo bracht Jan Zomer gedurende dertig

jaar in het vroege voorjaar een editie vanzijn ‘Wielerexpress’ uit, geheel doorhemzelf gevuld. Naar zijn wielerverhalen,interviews en foto’s werd door veleliefhebbers altijd reikhalzend uitgezien.Misschien gold dat wel vooral de laatstepagina met pikante foto van ietwaterotisch uitgedoste jongedame op eenfiets. In elk nummer zette Jan wel een ofmeer van zijn helden centraal, zoals Jode Roo, Rik van Looy en Fausto Coppi

Ledig Erfers zijn in het algemeen bloedfanate fietsers. Van wedstrijdrijdersvia diverse gradaties van quasi-wedstrijdrijders en kilo(meter)knallers totaanklampers op het zondagrondje. Wat ze allemaal vermoedelijk gemeenhebben: ze houden van de sport en ze kijken - dus - regelmatig een of meertijdschriften in die met ‘de koers’ te maken hebben.

17

uit de oude doos maar ook actuelegrootheden als Thomas Dekker en RobertGesink kwamen aan bod. Hij schuwdedaarnaast geenszins de polemiek richtingwielerbobo’s en andere in zijn ogen foutetypes (‘De wartaal van Maarten Ducrot’in de allerlaatste uitgave nr 30 uit 2009).De inhoud van die verhalen is misschienwel pikanter dan eerder genoemde laatstepagina, zij het dan zeker niet op erotischvlak. Al met al: smulnummers voor deliefhebber.Waarschijnlijk beter bekend is ‘DeMuur’, wielertijdschrift voor Nederlanden Vlaanderen. In dit tijdschrift met licht-literaire neigingen worden heden enverleden van de wielersport gekoesterd.In juni kwam alweer het 33e nummer uit.In het hoofdverhaal worden RobertGesink 36 strategieën aangereikt om deTour te winnen. Die strategieën zijngebaseerd op oude geschriften van Chi-nese monniken, weliswaar gemaakt voortoepassing in de oorlog, maar – zoals deredactie terecht opmerkt – ‘wat is hetverschil’?En dan hebben we nog het relatief nieuwe‘Helden’, over de Wielersport in Brabant.Dat wil zeggen: over legendarischeBrabantse wedstrijden als de Acht vanChaam en over Brabantse renners uitheden en verleden. Helden, een soortBrabantse versie van De Muur, is inmid-dels aan zijn 10e nummer toe. Deze keerlaat Helden (oud-)renners aan het woord

als Adrie van der Poel over diens over-winning in de Ronde van Vlaanderen in1986, de laatste keer dat een Nederlan-der daar nog won, Bobbie Traksel, dieterugblikt op zijn overwinning in Kuurne– Brussel – Kuurne in 2010, en Jos vander Vleuten (‘Altijd aanvallen’) die opsappige wijze inkijk geeft in de gang vanzaken bij beroemde jaren zestig/zeventigploegen als Televizier en Willem2-Gazellewaar hij te maken had met fameuzeploegleiders als Kees Pellenaars en Lom-me Driessens.Zoals Bert Wagendorp in de Volkskrantopmerkte: ”We hebben hier te maken meteen liefdevol en met groot enthousiasmegemaakt tijdschrift. De gemoedelijkheidvan het Brabantse wielrennen straalt vande pagina’s”. Daar is niets teveel meegezegd.Alle informatie over Helden is te vindenop www.brabantswielercafe.nl. Joep

Ik heb een stapeltje boeken over wielrennen in de aanbieding. O.a. Pijn is Genot, Wewaren allemaal Goden, Eerlijke mannen op de Fiets, en meer van dat fraais.Belangstelling? Stuur een mailtje naar joepvandelaar@casema.nl Joep

ADVERTENTIE

Een foto van twee oudere, eerlijke wielrennersbovenop de Monte Serra, die op de cover van

HELDEN zeker niet had misstaan (maar wel hetclubblad haalt).

18

EERSTE TOCHT VAN DE MAAND

BLOEIEN DE BOLLEN?

19

EERSTE TOCHT VAN DE MAAND

JA, ZE BLOEIEN!

20

WAT LEEST DIE LEDIG ERFSTER: VROUW & FIETS?

NIET KLETSEN MAAR FIETSENCharlotte Brontë begon haar boek Jane Eyre met als eerste zin: ‘There wasno possibility of taking a walk that day’. Met dezelfde gelatenheid bekeek ikBuienradar, het was geen fietsweer. Tenminste, tenzij je houdt van zand opje bilnaad, modderspatten in het gezicht en een fiets waar je een uur opmoet poetsen. Anderzijds had ik beloofd voor het clubblad een stukje tetikken over het nieuw verschenen boek: Vrouw & Fiets, handboek voor defietsende vrouw’ geschreven door Nynke de Jong en profwielrenster Marijnde Vries. Ik ga er maar eens voor zitten.

Mijn eerste reactie toen ik het boek 3 uurlater uit had: shit, had ik maar zoietsbedacht ... Maar ik besef al snel dat decombinatie Marijn, alias profwielrenster/ex-Holland Sport-redactielid en Nynke,alias Viva-columniste een ongekendemarketingtool is die ik nooit had gehad.Het boek is vlot en luchtig geschreven,in de hoofdstukken komen onderwerpenaan de orde zoals voeding, kleding,aanschaf van je eerste fiets en hetvrouwelijk lichaam. Daartussen is hetboek doorspekt met anekdotes van deauteurs zelf (vol plastische beschrijvingenover snot, en heel veel zadelpijn en anderdamesleed) en interviews met bekendewielrendames zoals Marianne Vos enLeontien van Moorsel. Hier en daar moetik gniffelen om de herkenbaarheid vansituaties: wel of niet een fluim snuiten enomvallen bij het stoplicht omdat je vergeetuit te clicken.Als reden voor het schrijven van het boekgeven de auteurs aan: “V rouwen-wielrennen zit in de lift. Steeds meervrouwen maken de overstap van desportschool naar de weg. En lopendan het risico te verdwalen in een doormannen gedomineerde wereld.”

Ik denk zeker dat dit boek een bijdragekan leveren aan het toegankelijker makenvan de wielersport. Toen ik als 16 jarigemijn eerste Batavus kocht denk ik dat ditboek nuttig was geweest. Enthousiastwas ik wel, maar ik wist niets van trainenen de clubjes die langs me zoefden lekenonbereikbaar snel en gesoigneerd. Hetgevolg was dat ik na een jaar mijn fietsaan de wilgen hing. Totdat ik meer dan

Vrouwen met korte rokjes en naaldhakken zijnaltijd ‘een bekende combinatie’ geweest met

banden.

21

tien jaar later het in augustus voeldekriebelen (en in de sportschool voeldezweten tijdens de spinninglessen) en opeen mooie zondag besloot maar eens om13 uur bij het Ledig Erf langs te fietsen.

Een andere reden die de damesaangeven is dat: “Vrouwen fietsenanders dan mannen. Wij kletsengraag onderweg, hebben geenzin om bij elk plaatsnaambordonderweg een sprintje te trek-ken en voelen er al helemaalniks voor om urenlang op inter-netfora uit te zoeken welke wie-len en welk frame het beste zijn.Wielrennen moet vooral leukzijn, vinden wij. Je bent lekkerbuiten. Je boekt snel vooruit-

gang. En vooral: zeg maar dag tegenje cellulitis en hallo tegen je waanzin-nig strakke bruine benen.”En hier zit mijn pijnpunt bij het boek, somsis het voor mij een beetje teveel Viva-taal en komen de verkleinwoord(jes)zoals vriendje, kleurtje, sneutje, vetjes ver-wijderen me te lollig voor. Hallo: isgewoon fietsen in een groep dan niet’ leuk’ genoeg? En waanzinnig strakkebruine benen heb ik er ook nooit van ge-kregen! Wel tamelijk stevige benen meteen raar bruin randje ergens op mijn dijen een grote bult van een valpartij. En ikhad wat meer diepgang op trainingsge-bied van een prof ook niet erg gevonden.De meeste fietsende dames die ik hebgesproken over het boek reageren danook hetzelfde: leuk voor beginners, maarniet voor mij interessant.Voor beginnerskan ik het boek dus wel aanraden. Wieweet zijn we de nieuwe dames als ze eenkeer meefietsen dan niet gelijk weer kwijtop de Achterdijk! En voor de nieuws-gierige man (die sommige dingen nooitheeft durven vragen op het terras), einde-lijk je kans om antwoord op je vragen tekrijgen. Gemma

Ook Leontien zegt:“zeg maar dag tegen je cellulitisen hallo tegen je waanzinnig strakke bruine benen.”

Achterdijk 2011: voorwaar een flinke klus voor onze mannenom op dit vosje te jagen!

22

TOUR CYCLOTOURISTE DES

ALPES MARITIMES 2011 (-1)“Si vous voulez rouler vite, vous avez besoin d’une cyclosportive!”Het is meteen duidelijk. We rijden op ons gemak de Col de Vence op. Maardat is nog steeds te hard voor de groep. Kalm aan dus. Anders strijken wede organisatie en deelnemers van deze driedaagse al meteen tegen de haren!Bovendien zouden we met dit tempo de bevoorradingsposten en signaleursmissen omdat ze er nog niet eens zouden staan.

Er zijn veel pezige mannetjes die nog heel aardignaar boven kunnen klimmen.

Een ander tempo dus, maar vooral eenandere beleving. Het rijden van eencyclotouriste is heel wat anders dan hetrijden van een cyclosportive. Het is ookeen totaal nieuwe ervaring voor deze vierLedig Erfers: Jacco, Craig, Sietse enLaurens. Geen nerveus gewring aan destart, geen startnummers, geen tijdcon-trole en geen klassement. Maar wat ishet dan wel?Maanden eerder vond ik na lang zoekenop internet bij toeval deze driedaagse dieprecies valt in mijn geplande weekjefietsen in de Mediterrane Alpen. Het e-mailcontact met de organisator is heelprettig, en al snel is de inschrijving voorelkaar: 160 Euro voor drie dagen fietsen,twee overnachtingen, eten en bagage-vervoer. Groot bijkomend voordeel is dater een maximum van 120 deelnemersgeldt.Dag 1: Vence – Isola, 140 kmHet dorpsplein in Vence is in rep en roer.Net onder mijn hotelraam zie ik hoe hetplein resoluut wordt afgesloten eningenomen door wielrenners. De enigedie echt nerveus is, is organisator MichelMelot. De wielrenners zelf ogen ont-spannen. Er worden grapjes gemaakt,veel koffie gedronken en af en toe brengt

iemand zijn tas naar de vrachtauto voorhet bagagevervoer.Om half negen uur worden we op ganggeschoten en krijgen nog de waarschu-wing mee om maar vooral aan derechterkant van de weg te blijven fietsen.We mogen al meteen de Col de Venceop, die ik nog goed ken van de LouisCaput, een prachtige kleine cyclo die ikeerder heb gefietst. Toen was er geentijd om veel om mij heen te kijken.Vanwege een te late start was ik toenvol in achtervolging op de rest van hetstartveld.Nu is er alle tijd om goed rond te kijkenen af en toe een praatje te maken meteen van de andere deelnemers. Degemiddelde leeftijd zal zo rond de 55 jaar

23

zijn. Er zijn veel pezige, gebronsdemannetjes (en vrouwtjes) die nog heelaardig naar boven kunnen peddelen. Aanhet materiaal zal het ook niet liggen. Defietsen mogen hier wat kosten! Laterleren we dat er veel tandartsen,advocaten en doktoren onder dedeelnemers zijn. Mensen die op wathogere leeftijd geld hebben, maar vooralook nog een goede gezondheid.Na een prachtig eerste deel van hetparcours dalen we af naar de Var enschuiven aan bij het repas in deplaatselijke salle des fêtes. De eersteravi was al geweldig: koffie, cola,sinaasappel, banaan en vijgen. Met dezelunch worden we compleet in de wattengelegd. Pasta- en rijstsalade, rollade,kaas, brood en appeltaart toe: fietssnoep.Alles gebeurt heel gemoedelijk, maargoed georganiseerd. Op een lijst wordende aankomsten van alle renners geno-teerd, en de salle gaat pas dicht als delaatste renner zijn buikje vol heeft.Opvallend is dat meerdere renners eenkoele ‘eineken tot zich nemen. Wij latenhet bij cola en water!Het volgende stuk door de Gorges duCians is wonderschoon. Zeker hettweede deel, waarin de rotsen paars-roodkleuren is prachtig. Als ik ook nog eenseen gems tegen de rotsen zie opklauterenis het Alpengevoel compleet. En alweervolgt een ravi, net voor de top van Colde la Couillole (1678 meter). Je moetoppassen niet te dik te worden tijdens dezetocht! De Couillole is meteen het ‘dak’van de driedaagse. Maar goed ook, wantboven de 2000 meter ligt nog sneeuw.“Où est votre ami?” Oeps! Vriend Jaccois na de 140 kilometer van vandaag

doorgestoomd naar de Col de la Bonette.We hebben er niet aan gedacht om dateven aan de organisatie te melden.Iedereen is inmiddels binnen in Isola, eneen van de organisatoren komt ons in hetdorpje zoeken om te vragen of de vierdeLedig Erfer niet ergens in een ravijn isbeland. Als ik hem zeg dat Jacco nogeven doorfietst de Bonette op gaat datverhaal snel rond. Aan het eind van hetdiner, als ook ik wat ongerust begin teworden, komt een onderkoelde Jacco deeetzaal binnen. Luid applaus volgt, maarhet duurt uren voordat Jacco weer isopgewarmd. Hij vertelt dat hij de top(2802 meter) ondanks de vele sneeuwheeft bereikt en dat een paar hand-schoenen, die hij net onder de top vondzijn leven hebben gered! De avonturenvan een fietsheld…

Dag 2: Isola – Roquebrune, 120Sietse heeft goed geslapen. Craig, Jaccoen ik niet. Sietse heeft dan ook heel wathout doorgezaagd vannacht…! We ver-geten het maar snel. De vreemde tafere-len bij het gezamenlijke ontbijt zorgendaar wel voor.Twee dingen vallen op: Fransen dringenzonder enige gêne bij elkaar voor en ze

Laurens: “en heren Hushovd en Gilbert: u ook albezig met de training voor het zomerseizoen?”

24

Wat bleef er over van Sietse na zijnknal tegen het asfalt? En van zijnfiets? Wat hadden Thor Hushovd enPhillippe Gilbert hiermee van doen?Lees en huiver in het tweede deel vandit spannende fietsavontuur.

Laatste foto van het komplete team, bovenop deCol de Turini

ontbijten anders dan je zou verwachten.Geen croissantjes en jus d’orange. Koffiein een grote kom, melk, en soms zelfscornflakes erbij en dan brood er indopen… ‘s Lands eer, ‘s lands wijs!Alle fietsen staan al keurig buiten. “Cequ’est un service!” We geven onze tassenaf, en na een groepsfoto van alle deel-nemers verlaten we het slaperige, koudeIsola voor de eerste kilometers valsplatafdalen naar de voet van de Col St-Martin (1500 meter). Het gaat invliegende vaart. Sietse neemt het helepeloton op sleeptouw, maar al in de eerstekilometers bergop spat de groep uitelkaar. Het kost mij de nodige moeite omeen ligfietser (!) bij te halen. De relatiefjonge berijder doet aan triatlons en fietstmet gemak met 15 km/u bergop. Daarheeft Bram Moens de full-carbon M5zeker niet voor bedoeld, maar het kan duswel!Op de Col wacht ik samen met Craig totSietse en Jacco boven zijn. Ook hier kande honger al worden gestild. Vooral desinaasappelpartjes zijn verfrissend.Telkens wanneer een van de deelnemers

zijn fiets tegen het hek met sponsor-spandoeken wil zetten wordt er geroepen:“Pas pour les bannières!” Ik vraag mijwel af waarom de spandoeken iederekeer weer worden opgehangen. Naastde deelnemers zien we geen kip.Met adembenemende vergezichten opbesneeuwde bergtoppen suizen we berg-afwaarts.Ruim duizend hoogtemeters die straksweer moeten worden teruggewonnen inde klim naar de Col de Turini. Ik begrijpsteeds beter waarom renners als Arm-strong en Boonen dit gebied als ideaaltrainingsgebied bestempelen. Het weeris hier bijna altijd goed, en de wegen zijnmeestal rustig en goed. Helaas zijn er ookuitzonderingen op die regel, en wel deafdaling van de Col de Turini. De fotodie we als ‘Team international de TAM2011’ bovenop de Col hebben laten makenis meteen ook de laatste van het completeteam.Sietse knalt met 60 km/u (volgens zijnGarmin) tegen het asfalt. Laurens

Het planom naarde kust

van Nicete

fietsen,komtlater

geheelop zijnkop testaan.

25

Vorig jaar hebben diverseleden van Fietsclub LedigErf allerlei spullen gedo-neerd aan de organisatieKampala Cycling Neder-land, die is opgericht doorJamillah van der Hulst enConrad Alleblas. KampalaCycling Nederland onder-steunt Kampala Cycling,een lokale humanitaireorganisatie die in de armstewijken van Kampala(Uganda) werkt en kinde-ren en de gemeenschaphelpt om zich door middelvan de fietssport te ontwikkelen.

Ook elders in Nederland zijn materialeningezameld. In het voorjaar van 2011 zijn75 fietsdozen vol met fietsen, onderdelenen kleding richting Uganda verscheept.Dankzij deze donaties kunnen veelkinderen en volwassenen deelnemen aande wielersport. Nog niet alles is uitgepaktof in elkaar gezet. Joost van Waertontdekte al wel het Ledig Erf-petje ophet hoofd van de wielrenster op een vanbijgaande foto’s.Er zijn al veel positieve effecten te zien.Wielrennen heeft aanzien gekregen in deUgandese gemeenschap. De renners zijnechte lokale helden en elke wedstrijdtrekt duizenden toeschouwers langs dekant, waaronder heel veel kinderen.Er is ook een Oegandees dameswieler-team met steun van Kampala Cycling op

de weg gebracht. Derensters zijn rolmodellenvoor vrouwen en meisjesin de gemeenschap. Dithelpt bij de erkenning vanvrouwen in de maatschap-pij en versterkt hun positie.Een van de grootstetalenten, Marion, doet zelfsmee aan nationale eninternationale wedstrijden.Zo heeft zij in 2010 deelge-nomen aan de CommonWealth Games in India. Zeis ook coach in Kampalaen zet zich in om kinderen

in haar wijk enthousiast te maken voorhet wielrennen.Ook de komende jaren zal KampalaCycling ondersteuning blijven geven. Defocus zal de komende drie jaar liggen optechnische ondersteuning. Zo krijgthoofdcoach Yusufu advies bij zijn lessenin verschillende trainingsmethodes enhulp bij het opstellen van een jaarplan.Daarnaast is onlangs een zogenaamdeBoda Boda gefinancierd; deze kan tijdensde wedstrijden worden ingezet als EHBObrommer. Buiten de wedstrijden kan deBB worden gebruikt als taxibrommerwaardoor de organisatie eigen middelenkan genereren.Voor meer informatie zie de site:www.kampalacycling.com .Voor een film over Kampala Cycling zie:www.youtube.com/watch?v=R7pWl6Km0NM

Joep

FIETSAKTIE IN UGANDA

PETJES SCOREN IN KAMPALA

Die pet past ons allemaal.

TVDM: BUSH CLASSIC

Museeuw

Gemma‘s

kluis

Zzzzzzzzzz

Het

Velodroom

26

1. Ivan Soenario 49:55

2. Jan de Ruiter 50:12

3. Mini Kalivianakis 1:00:20

4. Marjon van der Leer 1:02:20

DNF: Bert Coenen

LEDIG ERF TIJDRIT

DAVERDISSE

TVDM:BERTRIX

14e Ledig Erf Tijdrit 12 juni 2011 Lesse - Lesse 24.2 km

Trotse winnaars van het toiletgarnituur op hetpodium na de LE-Tijdrit 2011.

27

Crank&kransjes en de fietsenmakerDit handboek voor de fietsende vrouwis echt een enorm succesnummergebleken. Ik werd op de tweede bladzijdeal helemaal warm gemaakt voor hetwielrennen: “Zeg maar dag tegen jecellulitis en hallo tegen je waanzinnigstrakke benen en billen als kadetjes.” Zijndie kadetjes dan ook mooi bruingebakken, vroeg ik mij af. Dat moest ikwel te weten komen. Verder lezen, ensnel. En zo kwam ik bij een ander favorietonderwerp: tasjes. Zadeltasjes. Wel is hetjammer dat aan deze essentiële accessoi-re slechts negen regels en twee woordenworden besteed, maar ik heb begrependat het geen probleem is als je een tasjeonder je zadel hangt, hoewel de echtemannen dan wel op je neerkijken. Nietgetreurd, van dit minderwaardigheids-complex zal dit boek je verlossen.Het vervolg van het verhaal wordt welwat pikant hoor. Eén van de schrijfstersvan het boek wordt verliefd op een hunkvan een fietsenmaker, maar hij negeerthaar en heeft meer aandacht voor zijnwerk. Onbegrijpelijk, vind ik, want zijheeft overal schattige vetjes, zegt ze, envan al het fietsen een fris blosje op haargezicht. Alleen de sukkelige fietsenma-kers die haar sms’n vinden haar wel leuk.Maar als ik naar mijn fietsenmaker opde Croeselaan ga, wil hij mij Cyclon-B

verkopen om mijn fiets schoon te maken.Wat moet ik met zulke botte humor?Aaltje DijkemaMaar voordat ik mijn fiets begin te boe-nen, moet ik eerst weer over schurendeen beurse edele delen lezen. Nu die vanboerin Aaltje Dijkema uit Marsum. Watblij was ik, toen ik las dat er ook dames-zadels bestaan. Dan hoef ik mij daar ookgeen zorgen meer over te maken.Als je dan een goed zadel hebt gevonden,doemt er weer een ander probleem op:bidons. Gelukkig kan je volgens Nynketussen Bunnik en Wijk bij Duurstede opeen rechte weg die wel dertig kilometerlang is, heel goed oefenen met het pakkenen terugstoppen van de bidons in dehouders en ook het pakken van tussen-doortjes uit de zakjes op je rug.Enthousiast ben ik het daar gaanproberen, en na 11 kilometer was hetgelukt hoor: ik kon zonder omvallen enslingeren drinken en eten en de Vivalezen. Alleen, ik had wel vijf kilometernodig om uit te hijgen en toen was ik albij Wijk bij Duurstede en moest ik aandie vervelend kronkelende dijk beginnen.Dat is een foutje in dit boek: die weg ishelemaal geen dertig kilometer!Spierpijn & sneutjesNu zijn we bij het punt aanbeland waarhet bij mij een beetje wringt. En dan hebik het niet over koersbroekjes, nee, ik lees

WAT LEEST DIE LEDIG ERFER: VROUW & FIETS!

MAN UIT ’T WIEL RIJDENNa een rondje IJsselmeer in een dag viel ik dit jaar in een gat: geheelzonder doel moest ik het dit jaar verder zien uit te houden. Hetgeen leiddetot een dertigersdilemma en de daarbij behorende zoektocht naar identiteit.Daarom heb ik Vrouw & fiets gekocht. De recensie van een zgn. Vivalezeres.

28

29

dat wielrennen een ideale sport voorvrouwen is. Het is low-impact, mild voorde gewrichten en je kunt het op eigenhoutje doen. Dat geldt geloof ik ook voorde vaseline of uierzalf die ik toch echt opmijn edele delen moet sme-ren, lees ik weer.Maar goed, ik heb eenracefiets, bidons en eengoede broek. Ik kan gaanfietsen met de mannen. Zalik boven mijn kunnen gaanfietsen? Het nuttigst lijkt mijin dit geval het hoofdstukover klimmen. Aaltje Dijke-ma houdt helemaal niet vanklimmen. Ze maakt al om-metjes om bruggen te ver-mijden. En als je dan tocheen heuvel over wilt, hoefje alleen maar te gaan staan en de fietsonder je te laten ‘swingen’ en je traptiedereen eruit. Dat is makkelijk. Weluitkijken dat je niet valt, want eenracefiets met z’n dunne bandjes is heelbeweeglijk. Net alsof je op hoge hakkendanst denk ik. Daarna mag je onder dedouche, staat er, ook op eigen houtje. Isdat niet heerlijk?Seks en fietsen met de venten meeEn dan zeggen ze dat ik alweer mijn edeledelen met allerlei vetten moet insmeren,ter bescherming tegen verschraling. Maarhè, verdomme, m’n potje vaseline is leegen ik kan niet naar de drogist want het iszondagmidag 12.30 uur. Nu kan ik kiezen:gaan en ondraaglijke pijnen lijden in hetwiel van de mannen, of verder lezen inhet boek, over seks en fietsen.Ik bedoel; steeds weer die ene bladzijde.En ik werd op een idee gebracht; en ik

mag dan nog met de mannen meerijdenook! Ik laat mij oraal bevredigen op defiets. Want de verkoopster van de Etosziet mij al weer aankomen met een potjevaseline. Dat liever niet.

Lieve dingetjesGelukkig staan er ook weleen beetje lieve dingen inhet boek, zoals: als je je neuswilt snuiten moet je datachter in de groep doen,anders wordt iedereen vies,of de mannen manen tothet drukken van het tempoals iemand ontzettend zit afte zien. Of als je voor deeerste keer een echte berggaat opfietsen, dan moet jeeen Tour-berg nemen, want

daar staan namen op en dat geeft zo’nbergetappe gevoel.Een vent uit het wiel rijden: de vredein jezelfTot slot de oplossing van mijn identiteits-crisis en de terugkeer bij mijn ware zelf.Deze vind ik in het hoofdstukje “een manuit het wiel rijden.”. Dan hoef ik alleenmaar naar z’n bakkes te staren en op hetmoment dat hij aan seks denkt een gaatjete slaan, hem uit mijn hol rijden.Zo makkelijk is wielrennen. En hij kannaar mijn kadetjes staren met het slijmdat uit zijn mond druipt en het snot voorzijn ogen. Kortom, Vrouw en fiets is eenboek voor iedereen en ook voor lezeres-sen van de Flair of de Esta. En nu moetik met m’n vriendinnetjes naar de Libellezomerdagen. Doei. Biancia

(Naam en wielerreputatie van deze ‘vrou-wenkenner’ is bij de redactie bekend)

Leontien zegt: “natuurlijk kan eenvrouw een frietje eten en de Viva

lezen zonder afvallen!”

zie:

www.vrouwenwielrennen.startpagina.nl

30

Het pad loopt over de kam van deUtrechtse Heuvelrug, helemaal van Elsttot op de Ruiterberg. Het is een prachtigeroute, langs plekjes die je nog nooit eerdergezien hebt, ook al ben je nog zo vaakover de Heuvelrug ge-racet.Het is in 2004 bedacht door de Provincie,om de mensen meer te laten zien danalleen de doorgaande wegen. Vijf jaarlater was het grotendeels klaar. De routeloopt over bestaande bospaden, aange-vuld met vele stukken nieuw fietspad. Hethalfverharde pad is ongeveer anderhalvemeter breed en is nadrukkelijk nietbedoeld voor racefietsers. Hier en daarzijn er – ter ontmoediging – met opzetscherpe bochten in opgenomen. Toch kunje het met een beetje goede wil ook metsmalle bandjes wel rijden.Dat het pad tot de Ruiterberg loopt enniet tot in Driebergen, zoals de bedoelingwas, komt doordat milieuactivisten enandere inwoners van Doorn het tracédoor de Kaapse Bossen vooralsnoghebben tegengehouden.De Provincie en het Nationaal Park zijnde strijd blijkbaar moe en zeggen nuineens dat het pad bedoeld is voor debewoners van de Heuvelrug zelf. Tevenskiezen ze er voor om het pad niet op telaten nemen op fietskaarten. Een merk-waardige situatie.

SPOORZOEKEN MET

LET DE STIGTERJe hebt ze vast wel eens gezien op ons zondagse rondje. Die mooie blauwebordjes van het Let de Stigterpad. Wat is dit toch voor een fietspad, datonze route zowel op de Hoogstraat als op de Ruiterberg kruist en dan zomaarergens in het bos verdwijnt? Wij gingen op onderzoek uit.

Het pad heeft 850.000 euro gekost,waarvan 800.000 euro voor een luxetunnel onder de N226 (de weg Leersum-Maarsbergen), ter hoogte van hetLeersumse Veld.De VVV Heuvelrug is ook ontevreden:“Iedereen vraagt ernaar, maar wij krijgengeen enkele informatie van de Provincie.Daarom hebben we zelf maar een foldergemaakt.” Deze folder beschrijft de 34km lange route inclusief de aanrijroutevanaf NS-station Rhenen en de weg naarstation Driebergen-Zeist.Een tip om de route op te nemen in eenmooi fietsrondje vanuit Utrecht is omeerst via Rhijnauwen en Bunnik (Koe-laan) naar station Driebergen te rijden,daar de route op te pikken en daarna inRhenen met de brug over de Nederrijnen dan langs de overkant terug tot het

Met je elektrofiets op standje 1 haal je de helling bijhet tunneltje best wel.

31

pontje van Beusichem en via ‘t Goy enWerkhoven naar Utrecht.Die VVV-beschrijving heb je hard nodig,want op de hele route heb ik maar éénpijl kunnen ontdekken. Wel veel mooiegeëmailleerde bordjes die melden dat deroute is vernoemd naar Let de Stigter,oud-burgemeester van Maarn en grootanimator van de stichting van NationaalPark ‘De Utrechtse Heuvelrug’.Een merkwaardige situatie: je legt voorveel geld een prachtige fietsroute aan(want mooi is-ie!) en maakt hem vervol-gens onvindbaar.Gelukkig had ik op het internet eenschetsmatig kaartje gevonden en had ikde route thuis al op mijn GPS ingetekend.Anders was ik het pad vóór Amerongenal minstens viermaal kwijtgeraakt.

Noot van de redactie. Het ‘kaartje’ issinds de publicatie in ons clubblad (zomer2009) dus niet verbeterd.Ook Otte`s plan lijkt in de provincialebureaulade verdwenen, namelijk om hetpad aan te sluiten op een mooi fietsrondjeover de Langbroeker Wetering, via hetlandgoed Bornia en Heidestein en via eentunnel onder het spoor bij de Tiendweg(een oude wens, tzt ‘mee te nemen’ bijde spoorverbreding).

Onbekend met het feit dat het laatste stukvan de route nog niet klaar was, heb ikook het stuk door de Kaapse Bossengereden. Gelukkig op dikke banden.Een routebeschrijving op papier of alsGPS-track is bij mij te verkrijgen. Joost van Waert

Een eenzame fietser zonder plattegrondshirt verdwaalt snel in Nationaal Park de Utrechtse Heuvelrug.

Zijn voorband slaat lek in een put van deslechte, rommelige weg, en er is geenhouden aan. Het ziet er slecht uit. Hijwordt met ambulance en helikopterafgevoerd naar een ziekenhuis in Nice.Pas laat in de avond, na inmenging vanclubpresident Mr. Brink die toevallig eenchirurg kent in het ziekenhuis, komt ervaart in zijn behandeling.Tot die tijd ligt Sietse in zijn opengekniptefietsshirt bovenop zijn reepjes en bananenin de Urgences te wachten. Diagnose:klaplong en vier gebroken ribben in zijnrug. Even is fietsen niet zo leuk meer.We herpakken ons snel. Zeker nadat ikmet Sietse heb afgesproken dat we

morgen de geplande route zullen verlatenom hem op te zoeken in het ziekenhuis.Zo kunnen we toch nog genieten van demooie plek waar de organisatie ons heeftondergebracht. Uitzicht op de méditer-ranée waar we ‘s-middags onze verhittevoeten al in hebben ondergedompeld!Het eten is weer goed, en de tongenkomen zelfs bij de normaal wat gereser-veerde Fransen goed los. Zaten wegisteren nog aan de meest rustige tafel,nu is het lachen gieren brullen bij ons enonze nieuwe Franse vrienden!

Dag 3: Roquebrune – Vence, 107 km“Tricheurs!”, klinkt het van twee oudebesjes die bij de start staan te kijken,wanneer wij direct na het startsein rechts-omkeert maken. Weten zij veel. Ons planis om via de kust naar Nice te fietsen,Sietse daar op te zoeken en dan zo snelmogelijk weer aansluiten bij de groep.Zo fietsen we al om negen uur doorMonte Carlo. In een flits zie ik in mijnrechterooghoek de regenboogtrui. Rem-men! Terug! Staan we ineens oog in oogmet Thor Hushovd, Philippe Gilbert ennog twee profs! Dankzij Sietse…datmoeten we niet vergeten. Als we aanHushovd vragen of we met hen op defoto mogen is zijn (uiteraard) coole ant-woord: “Sure…no problem.” Vanaf nuweten we het: zondagochtend negen uur,Monte Carlo: trainen met de mannen!Met een straffe bak koffie aan de haven

ALPES MARITIMES 2011 (-2)

32

Sietse flink gewond ligt zacht bovenop zijn reepjesen bananen, wachtend op de helikopter.

Wat er aan vooraf ging.“Sietse knalt met 60 km/u tegen het asfalt.” schreef Laurens in het eerste deelvan ‘Tour cyclotouriste Alpes maritimes 2011’. Laurens: vertel eens: hoe gaathet nu verder?

komen we langzaam bij van dezesurrealistische ontmoeting.Het ziekenhuis is aftands en rommelig.Alle ellende van de regio komt hierbinnen. Zwervers en junks lopen ver-dwaasd in en om het ziekenhuis. Hetrommelige heeft wel weer als voordeeldat wij gewoon onze fietsen mee naarbinnen kunnen nemen. Twee mannen vande organisatie zijn ook al in het ziekenhuisen wijzen ons waar Sietse ligt. Ze hebbenook zijn tas al gebracht. Wat een service.

Sietse maakt het naar omstandighedengoed. De zusters zijn knap en hij heeftdankzij pijnstillers wat geslapen. Verderis er nog veel onduidelijk. Een van deribben is losgekomen van zijn ruggen-graat en zolang hij de klaplong heeft zalhij niet mogen vliegen. Wel zal hij vandaagnaar een ander ziekenhuis worden over-gebracht.Met gemengde gevoelens fietsen weNice uit. Niet leuk om Sietse zo achterte laten, maar echt iets doen zit er ookniet in.Nog vol van de ontmoeting met Hushovden Gilbert en het bezoek aan Sietsefietsen we de Col de Col (echt!) op,in tegengestelde richting van detocht. Verbaasde blikken alom, maargelukkig nog wel drie goed gevuldeborden met eten in de lokalefeestzaal. Het meedenken en dewarmte van de organisatie zijn vanongekend niveau. Later, als wij alterug zijn in Nederland, zal depresident van de fietsclub Sietse zelfsnog in het ziekenhuis bezoeken.Tussen neus en lippen door zegt hijdan: “The pothole was on the left

side of the road…!” Om Sietse verderzelf de conclusie te laten trekken.Mijn motivatie en vorm is na alle gebeurte-nissen en een sluimerend virus (een para-siet, zoals later blijkt) verdwenen en rustigin de wielen bij Craig en Jacco fiets ik deTAM uit.We worden door de speaker op hetdorpsplein in Vence als helden onthaalden als laatste team tijdens de typischFranse plichtplegingen, uiteraard met deplaatselijke wethouder van sport present,in het zonnetje gezet. We zijn ook voorde volgende TAM weer van hartewelkom, ondanks, of misschien weldankzij onze opvallende aanwezigheid.

In het hotel vertel ik de eigenaresse vanalle gebeurtenissen en dat er vannachteen gast minder zal zijn. Ze vat de laatstedrie dagen kort en bondig samen: “C’étaitune grande aventure!” En dat was het. LaurensLaurens schrijft ons later dat het goed gaat metSietse en deze een ervaring rijker is. Broerliefde!Frank Wester zegt: “Wat niet leuk is zijn langefietsverhalen.”Redactie zegt: keertje dan: voor het retrogevoel!

33

Sietse met losse ribben en klaplong, wordt bijgestaan doorzijn ploeg (met fiets!) en door lieftallige knappe zusters.

34

SCHURENDE SCHAKELSOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoekOtte’s roddelhoek

EVEN OP MIJN EFFEN KOMENAls ik langs de wegen zwerfvoel ik mij geen zwerferOp een terrasje aan de werfben ik toch geen werfer!Als ik haar naam in bomen kerfroept de boswachter dan ‘kerfer’?Slingert hij me op de bonis hij een sfeerbederfer?En kleur ik het dan in met roodben ik dan een verfer?Verdien ik hierdoor minder broodben ik inkomstenderfer?Dit peinzen werkt op mijn gemoedstraks slaat het op mijn nerfenGooi ik mijn eigen glazen inen zit ik met de scherfenOnthoud voorgoed mijn spel-advies

ik vond het op een server:Zondagmiddag op mijn fietsben ik een Ledig Erver Joost van Waert

* “Voor minder dan 60 km. kom ik ‘s-zondags mijn bed echt niet uit” (een en-thousiast nieuwe Ledig Erf vrouw).* Kunnen die Ledig Erf ATB-ers nieteven gauw door de week het grint in Wijkbij Duurstede platrijden?* Wat je allemaal niet hoort als je metzes man in een te klein appartement zit...* “W anneer mannen weer boeren enscheten laten en schuine moppen vertel-len, weet je dat je geaccepteerd bent ineen mannengroep”, aldus een dame.* Na een fietstocht in Davos in de regen,verlang je weer naar zo’n Ledig Ef paar-dendeken.

Door de week een zwerver, zondagmiddageen echte Erver!

* Verre tijdritten lijken uit te zijn.* Ingezonden mail: “willen jullie bij eenwaaier over de gehele Dijk, de ligfietsersvoortaan wel even doorlaten” (mail vaneen beetje boze ligfietser).* Binnengekomen vraag: “wanneer komter weer een vervolg op de Lucca-serie?”

Fietsbroek van Joost Moolenaar

35

Al in de jaren tachtig werd er vanuit café Ledig Erf gefietst. Na de rit eenBelgisch biertje, een sigaar en een partijtje schaak. Meer had je niet nodig.Pas in 1995 verscheen het eerste clubblad: drie artikelen, vier pagina’s, nulplaatjes. Maar het begin was er. Joost van Waert

VIJFTIG clubbladen: vier redacties.

VIJFTIG in de bebouwde kom: Koningsweg.VIJFTIG op de rug: Nedereindse Berg.

VIJFTIG tanden vóór: Cycle Trend Utrecht.VIJFTIG in het uur: Rob Ypenburg.

VIJFTIG jaar oud: Rob, Hans, Henk, Daan enJanine.