28-5

In de ontbijtzaal heerste een opmerkelijke rust, alleen wij en een ander (Nederlands)echtpaar werkten zoete broodjes naar binnen. Er was een andere ober en die was bereid ons echte expresso te geven. Met de taxi naar het aan de Arno gelegen ”Galleria de Uffizi”.

Cosimo I had een gigantisch bureaucratisch apparaat waarvoor hij een centraal gelegen huisvesting nodig had. In 1551 gaf hij opdracht aan “zijn”architect Vasari (die ook de verbinding tussen Pitti en Palazzo Vecchio construeerde) om een geschikt gebouw hiervoor te ontwerpen. Het werd een groot U vormig gebouw met vele kamers en zalen, groot genoeg voor alle kantoren (Offices) van de grote Cosimo. Nu hangen al deze ruimtes vol met een rijke kunst collectie. Er zijn zalen die aan een schilder gewijd zijn zoals de zaal van Filippo Lippi, van Boticelli, van Caravaggio , van Michelangelo, van Rubens, enz. Andere bevatten weer groepen zoals de zaal Vlaamse en Hollandse schilderkunst met o.a. een paar zelfportretten van Rembandt, zaal van Duitsers met nog meer Rubens maar ook Dürer. In de gangen staan vele, zeer vele beeldhouwwerken waarvan en aantal van Michelangelo.

De verzameling bestrijkt een grote periode en is in chronologische volgorde gepresenteerd zodat je een duidelijk beeld krijgt van de evolutie van de (west) Europese schilderkunst, van de middeleeuwse stijve figuren met uitdrukkingsloze amandelvormig gezichten, naar de renaissance met echte mensen, zij het dat de handen alleen lange slanke niet gelede vingers hebben naar het maniërisme met mensen met grote spierbundels die zich in vreemde bochten wringen om maar duidelijk de (overdreven) anatomie van de mens te laten zien.

In deze overstelpende hoeveelheid kunst is het moeilijk om van iets te zeggen dat het mooiste was, hoewel Betty de twee portretten van Eleonora van Toledo, geschilderd door Agnolo Bronzino, die in die tijd schilder van de gemeente Florence en tevens portretschilder van de

Medici was, wel erg mooi vond. Eleonora van Toledo was de vrouw van Cosimo I . Zij was het die met haar eigen geld het beroemde Palazzo Pitti in Florence opkocht liet verbouwen en inrichtte. Zij vond het Palazzo Vecchio te klein. Eleonora, hier op haar beroemdste portret te zien, was de mooiste dochter van Don Pedro di Toledo, de oom van koning Karel V. Naast de bruidschat bracht ze ook een

leger mee waardoor Cosimo I een sterk maar niet geliefd heerser werd.

Bronzino maakte het prachtig staatsieportret van Eleonora samen met haar zoontje Giovanni toen ze 23 was. Of Eleonora zichzelf, 27 jaar en elf kinderen later, nog zou herkennen in dat portret, is de vraag. De hertogin van Toscane, dochter van de onderkoning van Napels, verkeerde bijna in permanente staat van zwangerschap en was door de vele bevallingen uitgeput en versleten; letterlijk en figuurlijk opgebrand. In 1562 blies ze onderweg naar Pisa, met diezelfde Giovanni aan haar zijde, haar laatste adem uit. Ze stierven tegelijk, Giovanni was nog maar 19 jaar oud. Moeder en zoon waren geveld door een combinatie van malaria en tbc. Uit botonderzoek bleek dat Eleonora moet hebben geleden aan een ernstig calciumgebrek, dat haar knallende hoofdpijn, spierkrampen en een geruïneerd (en zeer pijnlijk) gebit bezorgde Dit alles als gevolg van de vele kinderen die ze gedragen heeft. De hertogin werd door Bronzino geschilderd in haar lievelingsjurk van zilvergetint brokaat, die hij tot in de kleinste details afbeeldde. Het gewaad van Eleonora was bijna een stilleven, dat een fascinerend contrast vormde met haar hypergestileerde gezicht. Het gelaat was geïdealiseerd tot in de perfectie, als een porseleinen masker voorzien van twee in de verte starende ogen. Het was precies het type staatsieportret dat Cosimo en Eleonora voor ogen hadden: verheven, sereen, bijna bovenmenselijk – kortom, de perfecte heersers. Er zijn zo twee portretten gemaakt, een met groene en een ander met een blauwe achtergrond. De jurk die zij op deze portretten draagt was haar lievelingsjurk. Een verhaal gaat dat zij in deze jurk begraven wilde worden en dat zij bij opening van haar graf, zij deze jurk aanhad. Helaas, een ander verhaal ontkent dit.

Ook hier hadden de meeste schilderijen de bijbel of Griekse mythologie tot onderwerp. Een opvallend groot aantal had de aankondiging tot onderwerp: aartsengel Michael komt Maria vertellen dat ze zwanger is. Bij dit onderwerp ,maar ook bij andere engelen, hadden kunstenaars duidelijk moeite om zich een mens met vleugels voor te stellen. Er was meestal geen aanhechting aan het lichaam, de vleugels zaten er gewoon op en de vleugels zelf varieerden van pauwenveren, naar veren met alle kleuren van de regenboog tot vleugels van zilver.

Niet alleen dat de schilderijen en beelden meer dan fraai zijn, de plafonds zijn ook adembenemend mooi beschilderd.

Van het gebouw van Uffizi naar het Palazzo Vecchio is het maar een paar minuten wandelen. Je loopt dan over het belangrijkste plein van de stad ; het Piazza della Signoria. Hier werden de grote veranderingen ingeluid; Bezetting door de Romeinen,veldslagen tussen Florentijnse families, brandstapels voor criminelen en ketters, en Mussolini hitste hier de bevolking op.De beroemde Neptunus fontein, waarin Cosimo I zich liet afbeelden als Neptunus was in groen gaas

gehuld en dus voor ons niet zichtbaar. Wel duidelijk was de Logia dei Lanzi. Volledig in beslag genomen door vermoeide toeristen. Vroeger het onderkomen van de lansknechten van Cosimo I, later de plek waar

vandaan de Medici de spelen en toernooien konden volgen. Nu zijn er een aantal beelden opgesteld, de meesten in marmer maar éé zeer beroemd omdat dit het eerste grote bronsgegoten beeld is. Het stelt Perseus voor die triomfantelijk het hoofd van Medusa omhoog houdt. Alle beelden staan in houdingen waarin ze trots hun spierbundels laten zien.