PU; Huisje Boompje

Kindje

Daan en Susan

Die dag begint net als alle andere dagen van de week, alle andere dagen van het jaar. Alle nog thuis wonende kinderen gaan naar school en Daan en Susan hebben een vrije dag.

Terwijl Susan bij haar ezel staat en aan een nieuw schilderij werkt, staat Daan buiten bij zijn speelgoedwerkbank.

Na een paar uurtjes werken heeft hij een speeldoosje gemaakt. Trots kijkt hij naar het resultaat. ‘Hier zullen Nienke en Lynn weer heel blij mee zijn.’ Zegt hij hardop.

Hij werkt nog een uurtje verder en dan roept Susan hem om te eten. Susan eet zwijgend haar botterham. ‘Ik weet dat je ergens mee zit.’ Zegt Daan na een paar minuten van stilte en kijkt haar met een veelbetekenende blik aan.

Susan knikt. ‘Ik maak me nog steeds zorgen om Noa. Ze moest vanochtend alweer overgeven.’ Daan knikt. ‘Volgens mij is het geen gewoon griepje.’ Gaat Susan verder. ‘Misschien moet je eens op internet kijken. Volgens mij kom je daar wel iets tegen wat Noa misschien kan helpen.’

Susan denkt even na over het voorstel van haar man. Na het eten doet Daan de afwas en Susan schuift achter de computer om haar zoektocht te beginnen.

Daan gaat weer naar zijn speelgoedwerkbank terwijl Susan verder zoekt. Ze bezoekt verschillende sites, ziet verschillende ziektes, maar geen enkel komt overeen met de klachten van Noa. Ze geeft het al bijna op als ze iets vindt met dezelfde klachten.

Geschrokken staart ze naar het beeldscherm. ‘Zou het kunnen?’ fluistert ze. Dan zwaait de deur open en komen Noa, Naomi en Timo de keuken in. Snel klikt ze het scherm weg. ‘Hoe was het op school?’ vraagt ze. ‘Zoals altijd.’ Zegt Timo. Susan knikt en staart afwezig voor zich uit tot ze de deur weer open hoort gaan en Noa naar buiten ziet rennen.

Ze kijkt even naar de deur en staat dan op. ‘Weten jullie wat er met Noa is?’vraagt ze aan Naomi en Timo, maar die schudden allebei hun hoofd. Susan loopt naar de badkamer en zit nog net dat Noa haar hand voor haar mond slaat.

‘Gaat het een beetje?’’ vraagt ze zodra Noa weer opstaat. Noa knikt voorzichtig. ‘Noa, kan ik even met je praten?’ Noa haalt haar schouders op en knikt.

‘Waar wil je het over hebben?’ vraagt ze voorzichtig. ‘Ik denk dat je dat wel weet.’ Zegt Susan en ze wijst naar het toilet naast Noa.

Noa kijkt naar de grond. ‘Noa, dit kan zo toch niet doorgaan.’ Zegt Susan. ‘Je hangt elke dag misselijk boven de wc. Wat is er met je aan de hand?’

Noa haalt haar schouder op. ‘Ik weet het niet.’ Zegt ze zachtjes en zonder haar moeder aan te kijken. ‘Ik denk dat ik het wel weet.’ Zegt Susan en Noa kijkt haar geschrokken aan. Hoe weet haar moeder van Mick?

‘Het klinkt misschien een beetje raar, maar het verklaart wel waarom je je zo ziek voelt.’ Zegt Susan. ‘Zou het kunnen dat je zwanger bent?’ Ergens voelt Noa zich opgelucht dat Susan niets weet van Mick, maar toch kijkt ze haar moeder met grote ogen aan. ‘Zwanger?’ vraagt ze nog eens in de hoop dat het allemaal een grap is.

Maar dat is het niet. Susan knikt. ‘Het zou misschien kunnen.’ Zegt ze. In het hoofd van Noa loopt alles door elkaar. Ze knikt langzaam, maar in haar hoofd heeft ze geen idee wat ze moet doen of zeggen.

‘We zouden een test kunnen doen.’ Stelt Susan voorzichtig voor en opent een van de kastjes. Ze geeft een klein doosje aan Noa. Zodra de uitslag zichtbaar is op het kleine schermpje beginnen de tranen over de wangen van Noa te stromen.

Ze laat het staafje in de wastafel vallen en slaat haar handen voor haar ogen. Susan loopt geschrokken naar haar toe en slaat een arm om haar heen. In haar ooghoek kijkt ze naar de twee streepjes op de zwangerschapstest.

‘Stil maar.’ Fluistert ze, maar Noa begint alleen maar harder te huilen. ‘Het komt wel goed. We zullen een oplossing zoeken en we zullen je allemaal helpen.’ Probeert ze Noa te verzekeren.

‘Het is goed, Noa. We zijn echt niet boos op je. We zullen je helpen.’ Zegt ze. ‘En de vader…’ Bij die woorden van Susan stopt Noa meteen met huilen. Ze denkt aan Mick, de vader van haar kind die haar niet meer wil zien.

‘Er is geen vader!’ roept ze kwaad en Susan schrikt van haar uitbarsting. ‘Hoe bedoel je?’ vraagt ze verbaasd. Noa schudt haar hoofd. ‘Er is geen vader!’ Schreeuwt ze nogmaals.

‘Maar… Heeft hij je pijn gedaan, heeft hij je gedwongen?’ vraagt Susan. Noa schudt verwoed haar hoofd. Dan klinkt er een bekende toeter in de straat. Noa stormt langs Susan heen. ‘Wat ga je doen?’ vraagt Susan verbaasd.

‘Werken!’ roept Noa en rent naar de carpool. Susan gaat achter haar aan, maar als ze in de woonkamer komt is de auto al weg. Het enige wat er is, is een verbaasde Daan. ‘Waar ging dat over?’

Susan zegt niets, maar herhaalt het hele gesprek van net. Dit had ze nooit kunnen verwachten. Het absurde idee dat Noa zwanger is, blijkt werkelijk te zijn. ‘Susan?’

Susan kijkt op. ‘Misschien moeten we even gaan zitten.’ Stelt ze voor, meer voor zichzelf dan voor haar man. Daan knikt en samen gaan ze op de dichtstbijzijnde stoelen zitten.

‘Dus?’ Susan kijkt hem niet begrijpend aan. ‘Dus wat?’ ‘Dus waarom stormde Noa de deur uit en staar jij de hele tijd somber voor je uit?’

Susan lacht even. ‘Weet je al wat er met Noa aan de hand is? Is ze daarom zo overstuur?’ vist Daan. Zijn vrouw is duidelijk nog niet in staat om iets te zeggen dus hij probeert wat te vissen.

Susan knikt langzaam. ‘En wil je me vertellen wat het is, of moet ik het raden?’ vraagt Daan ongeduldig. ‘Ze is…’ Susan wacht even. ‘Zwanger.’

‘Zwanger?’ Susan knikt. ‘We hebben net een test gedaan en die was dus positief.’ ‘Maar waarom stormde ze dan zo kwaad de deur uit?’ vraagt Daan en hij laat de woorden tot zich doordringen. Susan haalt haar schouders op.

‘Ik heb werkelijk geen idee. Eerst begon ze te huilen en kreeg ik haar niet rustig, maar toen ik over de vader begon werd ze woest.’ ‘Weet je wie de vader is?’ vraagt Daan, maar Susan schudt haar hoofd. ‘Dat kon ik niet vragen, want toen stormde ze de kamer uit om te gaan werken.’

Daan knikt. ‘Dit is nogal onverwachts.’ Zucht hij en Susan knikt. ‘Ik wist niet eens dat ze een vriendje heeft, of ze überhaupt wel een vriendje heeft, want ze wil er niet over praten.’ Daan knikt. ‘Misschien heeft hij haar gedwongen en is ze daarom zo overstuur.’

Tijd om er verder over te praten hebben ze niet, want de telefoon gaat. Susan staat op en pakt de hoorn van de haak. ‘Met Susan Groenzee.’ Zegt ze. ‘Timo?’ Waarom bel je? Je bent toch aan het werk?’

Susan luistert gespannen naar haar zoon. Als hij uitgepraat is laat ze de telefoon langzaam zakken en kijkt naar Daan. ‘Wat is er?’ vraagt hij. ‘Noa, ze is nooit aangekomen op haar werk.’

Tot de volgende update!