Een dag later zit Nora op de bank de plaatselijke krant te lezen. Ze moet echt een goede baan zien te vinden om zichzelf en Daphne goed te kunnen onderhouden. De erfenis van haar ouders begint langzaam op te raken en ze wilt niet aan het extra geld komen dat ze voor Daphne heeft weggezet op een spaarrekening.

Als ze niks in de krant heeft gevonden, start ze haar laptop op en struint het internet af op advertenties. Het enige wat dat oplevert zijn baantjes als serveerster of verkoopster. Hoewel Nora heel wat meer te bieden heeft dan dat, zal ze in uiterste nood daar toch moeten solliciteren.

Pas na een half uurtje heeft ze eindelijk een goede site gevonden waar ze nog iemand zoeken als secretaresse. Ze heeft zelf een studie gedaan als accountant, maar misschien kan dit een opstapje worden. Het is een architectenbureau van Mr. M. Heemster, waar het bureau ook naar vernoemd is. Als ze het enorme gebouw ziet, worden haar ogen zo groot als schoteltjes.

Ze klikt nog wat verder en ziet een paar gebouwen dat ze ontwerpt hebben en Nora is zo wel een paar uurtjes bezig. Daphne zit lief met haar konijn te spelen.“Daffie wil een kus! Kus kus! Lief nijntje!” en aait de pop over zijn oren. Na een tijdje is ze het zat en duwt Nijntje van zich af. “Mammie! Daffie kus!”

Nora hoort haar dochtertje roepen en kijkt over haar schouder. Daphne zit lief op de grond met smekende oogjes naar haar moeder te kijken. Nora smelt meteen en loopt naar haar dochtertje toe. “Wil je een kusje van mama? Dan krijg je een kusje!” zegt ze en tilt Daphne op.

Daphne slaat meteen haar armpjes om haar moeder heen, wat bij Nora een gelukzalig gevoel opwekt. Ze kan haar dochtertje voor geen goud missen en ze zal het moeilijk krijgen als ze straks weer moet gaan werken. Ze geeft Daphne nog een kus, die haar ondeugend aankijkt.

Maar als snel vallen Daphne’s oogjes dicht.“Meisje toch! Dan gaan we maar ietsje later boodschappen doen. Het is ook al weer tijd voor je middagdutje. Zal ik je naar bedje brengen?” “Daffie bedje toe!”

“Eerst nog even op het potje meisje. Daarna mag je naar bed toe.” Daphne doet braaf haar behoefte en juicht dan ook vrolijk met haar moeder mee als ze klaar is. “Daffie groot!” zegt ze en lacht haar witte tandjes bloot.

Nora lacht en tilt Daphne weer op. Ze loopt naar de slaapkamer en trekt daar Daphne haar pyjama aan.“Zo, schatje. Nu lekker gaan slapen en dan gaan we daarna naar de supermarkt. Krijgt mama nog een kusje?” Daphne knikt hevig ja en geeft haar moeder een kus. Daarna valt ze als een blok in slaap.

Als Nora zachtjes de deur van Daphne’s slaapkamer sluit, ziet ze de laptop en besluit om nog eventjes op de site te kijken en een mailtje te sturen. Er staat helaas geen telefoonnummer bij, dus doet ze het zo maar. Als ze dat gedaan heeft, sluit ze de computer af.

Ze gaat buiten aan de tafel zitten en geniet nog even van het heerlijke weer. Pas nu ze weer rust heeft en na kan denken, dwalen haar gedachten natuurlijk weer af naar Paul. Als ze ook maar even niets te doen heeft, verschijnt hij voor haar geestesoog.

Hoelang heeft ze nu al niks meer van hem gehoord? Afgelopen zaterdag was hun date geweest en het is nu maandag. Twee dagen. Gisteren was ze langs geweest bij haar nieuwe bovenburen en daarna was ze nog even het park in gelopen met Daphne, in de hoop om misschien een glimp op te vangen van haar plaaggeest uit haar dromen.

Na een uurtje of twee, hoort ze Daphne alweer brullen en haalt haar uit bed. Meteen doet ze haar jasje aan, want het kan snel afkoelen buiten.“Eventjes hier wachten, meisje. Mama doet ook nog even haar jas aan en dan kunnen we gaan.”

Tien minuten later lopen ze buiten, op weg naar de supermarkt. Misschien ziet ze daar Paul wel. Of ze heeft de pech dat hij vandaag moet werken. Ze weet eigenlijk bijna niks van hem. Alleen dat hij loodgieter is. En dat hij Paul Ferris heet, en bijzonder goed kan koken. Ook al had hij gezegd van niet.

Na een tijdje komen ze eindelijk aan bij de supermarkt, en hoewel het voor Nora niet lang lopen is, ziet ze dat Daphne toch weer moe begint te worden. Ze hoopt maar dat ze niet ziek word! Nora werpt af en toe een blik over haar schouder en ziet dat Daphne vrolijk achter haar aan dribbelt.

Tegen mensen die hen passeren zegt ze hallo en werpt hen een stralende lach toe. Het valt nog mee dat het kleine meisje haar nog blijft volgen, terwijl ze normaal altijd wel de kans weet te vinden om ertussenuit te knijpen. “Mammie, wachten!” Nora wacht totdat Daphne weer bij haar is.

Ze wilt gaan bukken om Daphne verder te gaan dragen, maar ze schudt heftig haar hoofd en loopt vastberaden door naar de ingang. Nora haalt haar schouders op en loopt voor haar uit.“Achter me aan blijven lopen hé meisje. Het is druk.”

Nora is nog nooit in deze supermarkt geweest, maar toch weet ze waar ze naartoe moet. Er is bijna niemand, op de bediening na. Ze kijkt nog even achterom, om te zien of Daphne haar nog volgt en dan loopt ze verder.

Ze is daarna weer in gedachten over wat ze moeten gaan eten vanavond. Ze hoeft maar voor twee personen te koken, dus gelukkig hoeft ze niet al te veel te halen. Nog even kijkt ze achterom en loopt daarna weer verder.

Nora en Daphne zijn niet de enige in de winkel, en heel even voelt Nora de behoefte om zich voor te stellen. Maar omdat sommige mensen dat vast niet altijd op prijs stellen, loopt Nora door en pakt de dingen die ze nodig heeft.

Na een tijdje heeft ze alle boodschappen die ze nodig heeft en loopt ermee naar de kassa. Daphne zit op de grond met haar handjes te spelen en kijkt af en toe op als iemand haar passeert. Nora houdt haar goed in de gaten.

Nora legt alles wat in haar mandje ligt, op de toonbank en het meisje achter de kassa scant de boodschappen.“Dat is dan €43,67, alstublieft.” Nora geeft het meisje het geld en ontvangt daarna het wisselgeld terug.

“Kom Daphne! Mama is klaar! Dan gaan we naar huis.” Daphne kijkt meteen waar haar moeder is en holt dan meteen naar haar toe.“Goed zo meisje!” Nora wilt haar optillen, maar meteen begint Daphne te krijsen.“Ikke lopen!” roept ze en rent weg.

Net als ze naar de uitgang willen lopen, ziet Nora een kledingwinkel die ze toen straks niet had gezien. “Even wachten, meisje! Mama gaat hier even naar binnen. Kom!” Daphne kijkt naar haar moeder en naar de uitgang. Dan loopt ze achter haar moeder aan naar binnen.

Als Nora binnen komt, ziet ze alle geweldige kledingstukken, en beseft dat ze al veel te lang niet meer heeft geshopt. ‘Shoppen is een geweldige therapie als je je niet goed voelt,’ zei ze altijd. Hoewel ze zich niet meer zo rot voelt, sinds de dood van haar ouders, zit ze er toch mee dat ze nog geen baan heeft gevonden.

Maar gelukkig had ze vanmiddag een mailtje gestuurd, dus wie weet heeft ze binnenkort wel een baantje! Nora pakt een geweldige blauw-oranje lange jurk uit de rekken en loopt ermee naar het pashokje. Ze ziet dat Daphne nog netjes op haar zit te wachten, dus loopt ze het pashokje naar binnen.

Als ze zich weer omgekleed heeft, komt ze naar buiten en botst tegen een man op. “Sorry,” mompelt hij en loopt weer door. Even is Nora verbaasd, maar dat is al snel over wanneer ze in de spiegel kijkt.“Kijk eens, Daphne! Mama heeft een mooie lange jurk aan!”

Als ze geen kinderstemmetje hoort, weet Nora genoeg. Een gevoel van angst bekruipt haar en zoekt de hele winkel rond naar haar dochtertje. De klanten en de verkoopster kijken haar verbaasd aan en vragen niet eens of ze hulp nodig heeft.

Kwaad loopt Nora naar buiten en laat het personeel achter. Een man begint ineens heel hard achter haar te roepen. “Houdt de dief! Politie! Alarmnummer! Help!” Nora hoort het niet, alleen het suizen van haar hart in haar oren. “Daphne!”

Nora zoekt heel de supermarkt door, maar nog steeds geen teken van Daphne. Waarom had ze niet beter opgelet? Waarom moest ze zo nodig deze jurk aanpassen? Het wordt niet eens zomer en ze heeft geen feest of wat dan ook in het vooruit zicht!

Als ze elke hoek van het winkelcentrum heeft doorzocht, loopt ze naar buiten. Ze kijkt van links naar recht en nog een keer naar links. Dan ziet ze een hummeltje met blonde krullen en een roze pak aan, naar haar toe hollen. “Mama! Mama! Kijk, Pauw!”

“Oh, meisje toch!” Meteen pakt Nora Daphne op en knuffelt haar stevig. Dan begint Daphne weer te jengelen en zet ze haar weer op de grond. Dan pas merkt ze Paul pas op en kijkt ze hem in de ogen.“Ik zag haar ineens naar buiten lopen en ben er snel naartoe gehold, aangezien ik jou niet achter haar aan zag lopen.”

“Dank je! Ik wist niet wat me overkwam!” Paul lacht.“Ik heb zelf geen kinderen, maar ik kan het wel begrijpen wat er door je heen ging. Mooie jurk trouwens!” Nora schrikt en kijkt als door een wesp gestoken naar beneden. “Deze jurk was ik aan het passen! Ik hoop niet dat ze de politie hebben gebeld!”

Meteen draait ze zich om en pakt Daphne bij de hand, zodat ze niet nog een keer weg kan lopen. Paul loopt achter haar aan en kijkt bezorgd naar de mensen in de winkel. Het personeel stopt meteen met praten, als Nora binnen komt lopen.

Het meisje achter de kassa lacht zenuwachtig naar Nora.“Sorry, mijn dochtertje was weggelopen. Zonder na te denken ben ik de winkel uitgehold. Het spijt me! Ik zal hem meteen uitdoen en mijn eigen kleren weer aandoen.”

Het meisje knikt en Nora kijkt twijfelachtig naar Daphne.“Maak je maar geen zorgen, ik pas wel op haar,” knipoogt hij. Nora knikt en loopt weer het pashokje binnen. Ze geeft Paul de jurk die ze net aanhad. “Wil je deze even terughangen?”

Paul pakt de jurk aan, maar heeft andere plannen. In plaats van hem terug te hangen, loopt hij naar de kassa.“Deze alsjeblieft. Pak hem maar netjes in. Het is een cadeautje.” Het meisje achter de kassa kijkt hem niet al te vriendelijk aan.“We zijn geen cadeaushop!” snauwt ze.

In plaats van de jurk in te pakken, vouwt ze hem netjes op en doet het in een tasje.“Toch vriendelijk bedankt,” zegt Paul op zo’n misselijke toon die niet te ontkennen valt. Zodra Nora weer uit het pashokje komt, loopt hij naar haar toe en overhandigd haar het tasje.

“Voor jou, omdat je zo’n geweldig mooie vrouw bent die mijn hart sneller laat kloppen.” Hij streelt haar blozende wang.“Maar ik had gezegd dat je hem terug moest hangen! Heb je het prijskaartje wel gezien?” Paul schudt zijn hoofd. “Je bent het waard.”

Nora bedankt hem en loopt naar buiten, waar Daphne er alweer bijna vandoor wilde gaan. Als ze haar moeder ziet, lacht ze poeslief en gaat braaf zitten.“Wat een draakje zeg! Je hebt je handen er zeker wel vol aan, of niet?” Nora lacht. “Ja, dat kun je wel zeggen. Lus je ook iets uit deze automaat?”

Paul schudt zijn hoofd, dus pakt Nora alleen iets voor haarzelf en Daphne. Meteen begint Daphne te roepen en krijsen dat ze ook een stukje chocola wil.“Ze heeft echt een eigen wil. Dat heeft ze van haar vader. Dat weet ik zeker!” Meteen voelt Paul een steek van jaloezie door zijn lichaam heen gaan.

Voordat hij er verder over na kan denken, lopen Daphne en Nora naar buiten.“Ikke huis toe! Mammie, huis toe!”“Ja, meisje! We gaan zo naar huis toe. Oh kijk, je kunt hier foto’s laten maken!”

Paul lacht en wilt iets zeggen, maar houdt zich in. Iets zegt hem dat ze in de gaten worden gehouden en als hij over de parkeerplaats heen kijkt, ziet hij iemand wegduiken. Nu niet, Michael, denkt Paul. Hier had hij echt geen zin in, en dat zal hij hem straks ook meteen duidelijk maken.

“Zo, dat is lang geleden dat ik hier voor het laatst in ben geweest!” Paul grinnikt. “Ik ook. Zullen we er samen met Daphne in gaan? Dan heb je een foto van ons drieën.” Nora twijfelt even. Ze ziet het niet zo zitten om met hem in een krappe ruimte te zitten. Al wil ze wel dolgraag een foto met hem erop, zodat ze die altijd terug kan zien.

Ze neemt een besluit. “Goed, lijkt me leuk! Kom Daphne, dan gaan we met zijn driegen op de foto!”“Foto! Ikke ook!” roept ze en steekt haar handjes naar Nora uit. Nora pakt haar op en gaat in de krappe cabine zitten. Ook Paul komt er gezellig bij zitten.

“Maak je klaar, hier gaan we! Lachen naar het vogeltje!” “Waar?” vraagt Daphne en kijkt om zich heen, waardoor ze voor de helft op de foto staat. Even later stapt Nora met Daphne eruit, gevolgd door Paul.

Nora pakt de foto’s eruit en bekijkt ze één voor één. “Leuk hé?! Wil je er ook een paar hebben?” vraagt Nora en houd hem de foto voor. “Nee dank je. Bewaar maar, dan kan ik er elke keer naar kijken als ik bij jullie kom. Als ik tenminste nog langs mag komen?” Nora bloost. “Natuurlijk wel!”

“Gelukkig maar. Ik dacht even dat ik het verbruikt had na die ene avond…” Paul knipoogt. “Nee joh! Ik heb alleen geen kans meer gezien om je te bellen. En ik moet me trouwens verontschuldigen. Ik ben overhaast weggegaan! Het spijt me!” Paul wuift haar verontschuldigingen weg. “Je had een goede reden.”

“Ja, maar toch voel ik me nog steeds een beetje schuldig.”“Maak je nou maar geen zorgen! Hoe gaat het trouwens met de oppas? Was ze erg bang?” vraagt Paul, van onderwerp verandert. “Het viel mee. Haar moeder haalde haar op, dus ze was zo thuis. Verder heb ik geen rare telefoontjes meer gehad.” Paul kijkt haar verbaasd aan.

“Ik dacht dat ze gebeld was via haar mobieltje?” Nora haalt haar schouders op. “Ik weet het ook niet, het was een apart verhaal. Maar goed, ze word niet meer lastig gevallen en ik ook niet gelukkig.”“Gelukkig maar, anders zoek ik diegene op en sla ik hem in elkaar,” zegt Paul en kust Nora snel op haar mond voordat ze tegen kan stribbelen. Ze kan niet anders dan hem terug zoenen.

Pas als ze Daphne horen jammeren dat ze naar huis wil, laten Paul en Nora elkaar pas los. De chemie is nog steeds niet tussen hen verdwenen en daar moesten ze gauw iets aan doen, denkt Paul. “Nou, ik ga maar weer eens op huis aan. Ik weet niet eens meer wat ik hier eigenlijk kwam doen. Zo’n impact maak je nou op mij!” zegt hij met een knipoog.

Nora weet niet wat ze moet antwoorden en knikt alleen maar. Ze voelt wel alle vezels in haar lichaam op hem reageren en ze weet niet of dat goed of slecht is.“Hou je taai en ik bel je nog wel! En als je weer word lastig gevallen dan laat je maar iets horen, dan regel ik dat wel!”“Dat hoeft echt niet!” zegt Nora, maar Paul loopt al weg.

“Doei en voorzichtig zijn hé!” roept hij nog na, voordat hij de hoek om is. Nora staat even voor zich uit te staren, niet-wetend wat ze nu moest doen. Daphne trekt aan haar broek, waardoor ze weer in de realiteit getrokken word. “Kom meisje. We gaan naar huis.”

“Pauw? Waar is Pauw?” vraagt ze en wijst naar de richting waarin Paul verdwenen was.“Die is naar huis, schatje. En wij gaan ook naar huis.” Nora tilt Daphne op en kijkt ondertussen op haar horloge. “Het begint echt al laat te worden!”

Nora heeft nog geen stap gezegd, of Daphne’s oogjes beginnen al dicht te vallen. Eigenlijk hadden ze allang thuis moeten zijn, en Daphne had nu al gegeten moeten hebben. Toch had ze geen spijt dat ze vandaag iets later thuis waren. Met een glimlach voelt ze aan de foto die in haar zak zit.

Paul, die nog op de hoek staat, kijkt naar Nora en Daphne die langzaam naar huis lopen. Eigenlijk moet hij er zachtjes achteraan lopen, om te zien of ze veilig thuis komen. Maar vandaag niet. Vandaag moet hij eerst iemand bellen en hem even heel duidelijk moet maken dat hij niet meer meedeed.

Hij is het zat om een verrader te zijn. Nora en Daphne zijn lieve mensen en nu hij ze beter leert kennen, ziet hij in dat vooral Nora een goed hart heeft. En Daphne had meteen zijn hart gestolen met haar koppige blonde krullen. Woedend balt hij zijn vuisten. Waar haalt Michael het eigenlijk vandaan om die twee iets aan te kunnen doen?

Eigenlijk weet hij het hele verhaal al, en toen hij het voor het eerst hoorde had hij medelijden gehad. Maar nu ziet hij in dat elk verhaal twee kanten heeft, en wil hij Nora’s kant ook aanhoren, zonder dat hij zichzelf verraad natuurlijk. Maar eerst een telefoontje plegen…