In stilte reden ze naar het politiebureau waar ze Pete en Hannah Gibson moesten ondervragen. Het tweetal zat in een overhoringskamer en Dane gaf hen beide een glas water, voor eventuele vingerafdrukken, die overeen konden komen met de vingerafdrukken op de plaats delict. Hannah had haar handen voor haar gezicht geslagen en snikte zachtjes. Haar echtgenoot brulde en sloeg een stoel door de kamer, maar werd al snel door twee bewakers tegen de muur gesmakt.

“Mijn dochter is vermoord en jullie houden ons hier vast!” schreeuwde Pete tegen het tweetal dat hem nog steeds stevig vasthield. Dane voelde geen medelijden of dergelijke meer voor het stel. Hij voelde niets meer. Hij was enkel geconcentreerd om de moordenaar te pakken die twee moorden had gepleegd. Niet meer, niet minder. Dat was zijn beroep en dit was zijn zoveelste zaak, de zoveelste moord waaraan hij werkte. Echter kon hij het beeld van Luke en Jessie's gemartelde lichamen niet uit zijn hoofd bannen. Gelukkig had Smith het woord genomen, en voor even was Dane hem daar dankbaar voor. Niet dat hij dat zou laten merken.

Omdat hij nog steeds niet helemaal helder was, probeerde hij zich te concentreren op de emoties en de klanken van de stemmen in de verhoorkamer. Spijt, schuldgevoel en haat bleven uit, maar dat betekende niet dat Pete óf Hannah onschuldig waren. Een moordenaar kon zijn emoties uitschakelen, net als ieder ander. Dane zuchtte diep en wreef vermoeid over zijn nek. Zijn ogen vielen bijna dicht, maar hij weigerde om zich over te geven aan zijn vermoeidheid dat in heel zijn lichaam heerste.

Smith was erin geslaagd om Mr. Gibson te kalmeren en hem een glaasje water toe te dienen. Ook mevrouw Gibson was blij dat ze iets omhanden had en dronk het glas in één teug leeg. Goed, weer een punt voor Smith, maar dat betekende niet dat hij vrienden met hem zou worden. Nog steeds haatte hij de man, om zijn zelfingenomen karakter. Dane boog zich over de standaard vragen en voegde er toen een paar vragen bij.“Waar was u vannacht tussen tien en twaalf?” vroeg hij aan het echtpaar.

Pete Gibson nam het woord.“Rond elf uur kwamen we thuis van ons weekendje weg naar Parijs. We hadden onze koffers in de gang gezet en waren opzoek gegaan naar onze dochter. Toen die vreselijke ontdekking –” Zijn stem brak en even voelde Dane toch medelijden met de hem. Een kind verliezen was toch één van de grootste angsten die ouders maar konden hebben. Helaas had Dane zelf geen kinderen, tot zijn grote spijt...

Toen ze allebei hun glaasje water op hadden, bracht Smith de glazen naar het laboratorium, er ondertussen ervoor zorgend dat hij geen plekken aanraakte waar hun vingerafdrukken konden zitten. Dane stelde het tweetal nog een aantal vragen, en toen Smith eindelijk terug kwam, keek die strak voor zich uit. Ze behandelden nog een paar vragen en uiteindelijk, toen het daglicht door de ramen scheen, konden ze eindelijk hun werk afronden en naar huis vertrekken.

Dane borg zijn spullen op in zijn tas en nam afscheid van de paar mensen die op het bureau waren. Hij fronste zijn voorhoofd toen hij terugdacht aan McKeon´s opmerking over agenten die ziek naar huis waren gegaan. Er konden toch niet zo veel tegelijk ziek zijn geworden? De radartjes in zijn hersenen werkten ineens op volle toeren; hier klopte iets niet. Twee mensen waren vannacht vermoord en vervolgens is bijna heel het bureau ziek naar huis gegaan. Hij liep de verhoorkamer uit en Smith volgde hem op de voet.

“Ik ben kapot,” kreunde Smith, toen hij naast Dane kwam lopen en zich uitrekte. Daarbij stootte hij zijn arm tegen Dane's neus aan. Dane keek hem enkele seconden dreigend aan, en wilde hem net een oplawaai verkopen toen McKeon binnen kwam wandelen. Hij zag er gladgeschoren en opgewekt uit. “De burgemeester belde me net en wilde een toespraak houden op het plein voor het gemeentehuis. Elke bewoner moet opgetrommeld worden en daar gaan jullie voor zorgen. Ik bekommer me wel op het verslag van Gibson's overhoring.” In stilte vervloekte Dane zijn baas, omdat hij nog steeds niet naar huis kon om bij te slapen. Ook Smith kreunde hoorbaar, maar met één blik van McKeon hield hij abrupt stil.

“Ik zie jullie om twaalf uur op het plein.” Na die woorden verdween hun baas zijn kantoor binnen, waardoor ze weer alleen werden gelaten.“Het spijt me van die knal van net. Ik keek niet uit,” betoog Smith zijn spijt. Hoewel hij er geen barst van geloofde, nam Dane zijn excuses aan en samen liepen ze naar buiten. Het was nog steeds donker, maar minder bewolkt als een paar uur geleden. Hij keek op zijn horloge en bromde zacht toen ze maar een paar uur hadden, om heel het dorp om twaalf uur op het stadsplein, voor het gemeentehuis te krijgen. Hij hoopte maar dat Jack het iets gemakkelijker had.