1

Universitaire Parochie Leuven

Kinderwoorddienst 5 april 2020 - Palmzondag 2020

Zoals ieder jaar herdenken wij in de komende week, de week die wij de Goede Week noemen,

de laatste dagen van Jezus: de dag waarop hij naar Jeruzalem is gekomen, de dag waarop hij

voor de laatste keer samen met zijn leerlingen heeft gegeten, en de dag waarop hij gestorven

is. Dat doen we vanaf vandaag, Palmzondag tot volgende zondag, wanneer het Pasen is.

Op Witte Donderdag en op Goede Vrijdag denken we aan Jezus die er altijd was wanneer de

mensen hem nodig hadden. Met Pasen vieren wij ons geloof in de Levende Jezus.

Maar eigenlijk denken wij aan Jezus iedere keer dat wij samen eucharistie vieren.

Nu we omwille van het coronavirus niet meer samen naar de kerk kunnen gaan, kunnen we

thuis wat tijd maken om samen te luisteren naar het verhaal over Jezus’ laatste dagen, zijn

dood en zijn opstanding.

Ik zou jullie willen uitnodigen om het heel rustig te maken

Je kan aan je ouders vragen om in de kamer een kaars aan te steken.

We denken nu aan iedereen die we graag zien en die we graag bij ons hebben. Wij denken aan

onze grootouders en aan onze vrienden, zeker nu we bij elkaar niet zo maar op bezoek kunnen

gaan omdat we er moeten voor zorgen dat we elkaar niet ziek maken. We denken ook aan de

mensen die ziek zijn en we denken ook aan iedereen die voor de zieken zorgt. We denken ook

aan de mensen die gestorven zijn.

Laten we nu beginnen met het begin, met het verhaal over Jezus die naar Jeruzalem gaat en

daar feestelijk wordt onthaald: als een Koning!

Daarna staan wij stil bij de laatste keer dat Jezus samen met zijn leerlingen gegeten heeft – het

Laatste Avondmaal – en we staan ook stil bij de dood van Jezus.

Maar die dood was niet het einde. Anders zouden wij hier nu niet zitten. Daarom gaat het

verhaal voort.

Dat Jezus leeft, ook al is hij gestorven, dat hebben de leerlingen die met hem waren

meegegaan, pas na enige tijd begrepen. Pas toen begrepen zij wie Jezus was.

2

Ook wij willen begrijpen wie Jezus is.

We willen weten wie hij was voor de leerlingen die hem gekend hadden, wie hij was voor de

leerlingen die hem niet meer gekend hadden, en wie hij is voor de mensen die willen leven

zoals hij – en dat zijn wij.

De intocht in Jeruzalem

We lezen eerst uit het evangelie volgens Marcus (Mc 11, 1-11).

“Toen zij in de buurt van Jeruzalem kwamen, op de Olijfberg,

zond Hij twee van zijn leerlingen uit met de opdracht: ‘Gaat

naar dat dorp daar en wanneer gij het dorp binnengaat, is het

eerste wat ge zult zien een veulen, het jong van een ezelin, dat

vastgebonden staat en waarop nog nooit iemand heeft gezeten.

Maak het los en breng het hier. En wanneer iemand U een

aanmerking maakt en vraagt waarom gij dat ezelsveulen

meeneemt, zeg dan: ‘De Heer heeft het nodig, maar hij brengt

het spoedig terug”.

De leerlingen gingen en vonden het veulen. Zij deden wat Jezus

gevraagd had en brachten het veulen bij Jezus. Die ging er op

zitten en reed naar de stad. Onderweg spreidden velen hun

mantels op de weg en anderen legden groene takken.

Er kwamen veel mensen en zij riepen: ‘Gezegend hij die komt in

de naam van de Heer, Hosannah! Geprezen zij het Koninkrijk

van onze vader David, Hosannah in den Hoge!’.

Zo trok Jezus Jeruzalem binnen, gezeten op een ezel”.

3

Jezus rijdt op een ezel Jeruzalem binnen. Paneel uit een houten deur (midden 11de eeuw –

Keulen, kerk van Sankt Maria im Kapitol)

Zo komt Jezus Jeruzalem binnen en alle mensen verwelkomen hem.

Ze zingen en ze wuiven met palmtakken.

Het is een echte koninklijke intocht.

En toch was het anders.

Wat was er zo anders dan bij intochten van de koningen?

- Jezus zit op een ezel.

Waarom zit Jezus op een ezel en bij voorbeeld niet op een paard?

- Een paard is voor de machtigen, de generaals en de ordetroepen.

- Kiest Jezus voor de machtigen? – Neen.

Een ezel, dat is een heel trouw dier.

4

Het is het lastdier voor de gewone mensen.

Het is in de zuiderse landen het beste hulpmiddel voor de mensen.

De ezel gaat heel voorzichtig op moeilijke wegen.

Een ezel is ook heel sterk.

Een ezel weet wat hij/zij wil.

Een ezel is een vriend voor de mensen.

Door op een ezel de stad binnen te komen, wil Jezus duidelijk maken dat hij geen machtige en

krachtige baas wil zijn zoals de koningen en de legergeneraals.

Hij had het vroeger al eens gezegd, en hij zal het blijven herhalen:

“Mijn koninkrijk is niet zoals de koninkrijken van deze wereld”.

Jezus ging met zijn leerlingen naar Jeruzalem

Waarom gingen Jezus en zijn leerlingen naar Jeruzalem?

Waarom waren daar in die dagen heel veel mensen?

Om het Paasfeest te vieren.

Het Paasfeest is de herdenking van de bevrijding van het Joodse volk uit Egypte en hun

doortocht door de Rode Zee.

De joodse schilder Marc Chagall schilderde dat zo:

5

Marc Chagall. De doortocht door de Rode Zee – De bevrijding van het volk uit Egypte.

Kijk goed naar het schilderij en ontdek wat de schilder rond het centrale tafereel (mensen die

vluchten en soldaten die hen achtervolgen) allemaal heeft geschilderd. Er is veel te

ontdekken: Mozes, wolken, een engel, een bijbelrol, koning David, twee mensen die elkaar

graag zien, een vis, Jezus aan het kruis …

6

De bevrijding uit Egypte

Vooraleer de Joden uit Egypte vertrokken, hebben ze eerst gegeten, een lam hebben ze toen

gegeten.

Dan zijn ze onder de leiding van Mozes en onder de bescherming van God < de engel, de

wolk op het schilderij> , weggetrokken uit Egypte. Mozes heeft hun in de naam van God de

weg gewezen. Dat zijn de Joden altijd blijven gedenken.

Na zovele jaren, wel meer dan 1200 jaar nadien, herdachten Jezus en zijn leerlingen die

bevrijding uit Egypte met een maaltijd, met een Paasmaal.

Gelovige Joden doen dat nog altijd – zij noemen dat “Pesach vieren” en ons woord Pasen

komt van “Pesach”.

En daarom, om Pesach te vieren, waren Jezus en zijn leerlingen in Jeruzalem, de stad van

David, de stad met de tempel waar de Ark van het Verbond werd bewaard en waar iedereen

zich thuis voelde.

Jeruzalem – “Jerou sjalom”: wil in het Hebreeuws zeggen “stad van de vrede”. “Sjalom” wil

zeggen “vrede”. In zo een stad is iedereen welkom.

Naar Jeruzalem gaan was echt heel belangrijk: het was een heel feestelijk gebeuren. Het was

een jaarlijkse tocht. Iedereen was er graag bij.

En wat deden Jezus en de leerlingen dan?

7

Luisteren we naar het verhaal:

“Eindelijk is het zover: Jezus en zijn vrienden vieren feest. Maar

toch wordt dit feest anders dan ze verwacht hadden.

Als Jezus met de vrienden aankomt in de feestzaal, staat er

iemand klaar met een kruik water om de voeten te wassen. Dat is

nodig omdat de wegen vol stof zijn en de voeten van de mensen

daardoor erg vuil worden.

Maar wat gebeurt er nu ?

Jezus neemt een grote doek en doet die aan als een schort.

Daarna giet hij zelf water in een grote kom en begint de voeten

van zijn vrienden te wassen en ze af te drogen met de grote doek

die Hij om zich heen heeft.

Zo komt Jezus bij Petrus, maar die wil niet dat Jezus zijn voeten

wast – dat is het werk van een dienaar – .

Hij zegt: “Jezus, wil jij mijn voeten wassen ? ! ?”

Jezus antwoordt:”Ja, Petrus, wat ik doe begrijp je nog niet,

maar dat komt later wel”.

Dan zegt Petrus: “Nooit of nooit zult Gij mijn voeten wassen!”

Dan zegt Jezus: “Als jij je niet door mij laat wassen, kan je mijn

vriend niet zijn.”

Dan zegt Petrus: “Jezus, was dan niet alleen mijn voeten maar

ook mijn handen en mij hoofd.”

Jezus heeft nu ieders voeten gewassen.

Hij doet de grote doek weg, gaat aan tafel en zegt:

8

“Begrijp je wat ik gedaan heb? - Ik heb jullie een voorbeeld

gegeven.

Zoals ik gedaan heb, zo moeten jullie ook doen.

Ik ben jullie grote Vriend en jullie kijken naar mij op, en toch

doe ik het eenvoudige werk van een dienaar.

Zo moeten jullie ook doen” [verteld door Chantal Leterme].

[we lezen nu uit C. Leterme e.a., Zes kruiken wijn, Antwerpen, 1988, blz. 86-87]:

“Jezus zegt dan aan Petrus, Johannes en de anderen: ‘Ik ben

heel blij dat ik nog één keer met jullie dit feest mag vieren, want

ik denk dat er mensen zijn die mij willen doden’.

De vrienden kijken elkaar bedroefd aan. Ze weten wel dat er

mensen zijn die kwaad zijn op Jezus.

Johannes roept: ‘Dat kan toch niet, ze mogen jou niet doden’.

Jezus kijkt hen aan en zegt: ‘Ik weet dat jullie me erg zullen

missen’.

Intussen neemt hij het brood en ene beker wijn. Hij bidt tot God

en breekt het brood in stukken.

De vrienden krijgen elk een stuk en drinken uit dezelfde beker.

Jezus gaat verder: ‘Iedere keer als jullie bijeen zijn om te eten

en te drinken, denk dan aan mij en aan wat ik heb gezegd: geef

aan God een plaats in je leven en laat alle mensen vrienden van

je zijn”.

9

Het Laatste Avondmaal zoals de schilder Dirk Bouts het heeft uitgebeeld. Dit schilderij, dat hij rond

1465 schilderde, hangt in Leuven in de Sint-Pieterskerk.

Zo vierden Jezus en zijn vrienden samen het Paasfeest.

Hij brak het brood, zegende het en deelde het uit aan zijn vrienden.

Hij nam de beker met wijn, zegende de beker en gaf die door.

Hij nodigde iedereen uit om te eten en te drinken en aan hem te denken.

10

Dat hadden de leerlingen al dikwijls samen gedaan, elke week op sabbatavond, zoals dat al heel lang

de gewoonte was en zoals de Joden dat nog altijd doen:

Brood breken en God danken, de beker met de wijn van de vreugde aan elkaar doorgeven.

Toch was het nu anders, want Jezus zegde: “iedere keer als gij van het brood eet en uit de beker

drinkt, denk dan aan mij, en dan ben ik bij jullie”.

En ook wij doen dat.

Dat doen wij iedere keer wanneer wij samen komen om eucharistie te vieren en dan het brood delen en

de beker rondgeven.

Wij herdenken dan Jezus’ leven, dood en verrijzenis.

Na de maaltijd gaan Jezus en de leerlingen naar buiten en Jezus gaat in stilte bidden.

Hij wil rustig worden, want er is rumoer in de stad en hij weet dat er groepen mensen zijn die

hem willen oppakken.

Waarom wilden sommige mensen Jezus oppakken?

Jezus stoorde.

Jezus kon niet tegen onrecht

Jezus sprak rechtuit en gooide het niet op een akkoordje met de machtigen.

Hij kwam op voor diegenen die hulp en steun nodig hadden.

Mensen met macht, mensen die het voor het zeggen hadden, vonden dat Jezus een rebel was

die hun macht aan het ondergraven was.

Zij hadden schrik van Jezus en zijn volgelingen.

Wat doen machthebbers met tegenstanders?

Ze pakken ze op en in het ergste geval laten zij die tegenstander vermoorden.

Dat is wat met Jezus zou gebeuren.

Dat is ook wat er vandaag nog altijd kan gebeuren met mensen die de kant kiezen van

diegenen die verdrukt worden.

Zulke mensen hebben vijanden. - Kennen jullie iemand die het opnam voor arme mensen en

die vermoord is?

11

Monseigneur Oscar Romero, aartsbisschop van El Salvador in Midden Amerika is zo

iemand en hij werd in 1980 vermoord in zijn kathedraal toen hij voorging in de

eucharistieviering.

Romero was er voor de mensen, maar toen hij pas bisschop was geworden was hij vooral

bevriend met rijke landeigenaars en met de machtigen in zijn land.

Op zekere dag werd Rutilio Grande, een priester en één van de medewerkers van bisschop

Romero vermoord. Rutilio werkte bij de arme mensen en hij verdedigde ze en hielp ze om

voor hun rechten op te komen.

Huurmoordenaars in dienst van de regering en van de grote landeigenaars schoten Rutilio

dood.

Mgr. Romero was geschokt en hij begreep dat zijn medewerker niets anders gedaan had dan

zich ten dienste stellen van de gewone mensen. Hij was er voor de mensen.

Er zijn voor de mensen: dat is toch wat Jezus leert?

Toen besefte bisschop Romero dat hij zich eigenlijk niet zo veel wist van wat de mensen

meemaakten en van wat zij nodig hadden. Hij woonde als bisschop in een paleis en kwam

bijna niet onder de mensen.

Dat zou hij nu veranderen. Hij zorgde er voor dat zijn vermoorde medewerker een plechtige

begrafenis kreeg en hij begon de gewone mensen van zijn stad te bezoeken. Hij begon van

alles te organiseren, samen met de mensen. Hij wilde niet meer in zijn paleis wonen, maar

ging wonen in een kamer in een ziekenhuis. Dicht bij de gewone mensen en dicht bij de

zieken.

En iedereen was blij met die bisschop die zich inzette voor het verbeteren van hun leven.

Romero was een ander mens geworden en hij riep iedereen op om mee te werken: in zijn land,

maar ook daarbuiten.

Het was niet zo gewoon dat hij dat als bisschop deed, maar eigenlijk was het een heel normale

actie. Indien je echt christen wil zijn, dan kan je niet meewerken aan de verdrukking en de

uitbuiting van andere mensen?

Hij zag nu ook beter hoe de regering, het was een militaire dictatuur, de mensen terroriseerde,

arresteerde en vermoordde. Hij protesteerde en steunde de groepen die opkwamen voor de

mensenrechten in zijn land.

Oscar Romero was een moedig man, die de waarheid sprak en het onrecht aanklaagde: hij was

een voorbeeld voor velen.

Ook hier in Leuven, hoorden wij toen over die moedige bisschop, en rector Piet de Somer en

de vice-rectoren Maertens en Servotte stelden voor om bisschop Romeo namens de

universiteit publiek te bedanken voor alles wat hij dag in dag uit voor de mensen deed en in

gang zette.

12

Op 2 februari 1980 kreeg hij daarom van de KU Leuven een eredoctoraat, de hoogste

onderscheiding die een universiteit kan geven. Het was een heel mooi moment. Ik was daar

bij en ik herinner mij dat nog heel goed.

Bisschop Oscar Romero tijdens zijn toespraak in Leuven op 2 februari 1980.

Op 24 maart 1980 werd bisschop Romero brutaal vermoord toen hij in zijn kerk eucharistie

vierde.

De wereld was geschokt.

Veel mensen in El Salvador wisten niet meer wat ze moesten doen. Zeker toen de militairen

aan de macht bleven en er niets meer mocht worden geschreven of gezegd over monseigneur

Romero.

Maar de mensen die van Romero hielden, bleven aan hem denken, zij bleven zijn voorbeeld

volgen en zij bleven over hem vertellen. En ook in onze kerk, de kerk van de Universitaire

13

Parochie in Leuven, staat sinds 1980 een foto op één van de zijaltaren, en vóór dat altaar staat

het gedachteniskruis dat er in 1981 werd geplaatst. Jullie zullen dat wel al gezien hebben.

Wij luisteren nu wat er verder met Jezus is gebeurd

Na het eten gingen de vrienden van Jezus samen met hem naar de Olijfberg. Daar zegde

Jezus: “Blijf hier, ik ga wat verder om te bidden”

[We lezen verder uit C. Leterme, Zes kruiken wijn, blz. 88-89]

“Terwijl Jezus op de Olijfberg bidt, hoort hij in de verte lawaai.

Ook Petrus, Johannes en Jacobus schrikken op.

Dan roept Petrus ineens: ‘Kijk, daar zijn soldaten, ze willen

Jezus meenemen.”

De soldaten kijken waar Jezus is.

Ze zijn gestuurd door de belangrijkste mannen van Jeruzalem.

Die zijn bang dat de mensen Jezus als hun koning willen.

Dan ziet Petrus dat ze Jezus gevangennemen.

En hij volgt Jezus van verre.

De volgende dag zeggen de belangrijkste mannen van Jeruzalem

tegen de soldaten: ‘Leg een zwaar kruis op de schouders van

Jezus. Hij met dat tot boven op een berg dragen’.

Nergens zie je nog vrienden van Jezus.

Ze zijn allemaal bang dat ook zij gedood zullen worden.

Alleen zijn moeder Maria en nog enkele vrouwen volgen Jezus

naar de berg buiten de stad.

In de namiddag wordt Jezus aan het kruis genageld.

Even later sterft hij.

Een van de soldaten die het ziet gebeuren, zegt:

14

‘Echt waar, deze mens was de Zoon van God’.

Jezus sterft aan het kruis, nadat Pilatus (rechts) hem er dood veroordeeld had (Utrecht,

Pieterskerk, ca. 1170).

De vrouwen die voor Jezus hebben gezorgd, zien alles vanuit de

verte gebeuren.

Zij huilen.

Ook Maria huilt.

’s Avonds komt een vriend van Jezus, Jozef, bij het kruis aan.

Hij neemt het lichaam van Jezus van het kruis af.

Hij wikkelt het in schone doeken en hij legt het in een graf.”

15

Jezus werd opgepakt, werd ter dood veroordeeld en stierf aan het kruis.

Is het nu gedaan?

Neen, het verhaal van Jezus gaat voort

Er zijn nog altijd leerlingen van Jezus, wij bij voorbeeld.

Waarom zijn wij leerlingen van Jezus?

-

- Omdat wij blijven geloven dat Jezus voor ons een voorbeeld is

- Omdat wij blijven geloven dat hij echt voor iedereen was zoals God is.

Hij was een man van God, zo zegden de leerlingen.

Hij was de Zoon van God, zegden velen.

Dat wil eigenlijk zeggen: “Hij is net zoals zijn vader” – en we weten dat Jezus God zijn Vader

noemde en dat ook wij God vader mogen noemen.

Dat het verhaal voortgaat, ook dat lezen we in de evangelieteksten

Toen Jezus gestorven was, wilden de leerlingen Jezus begraven.

Een dode moet een begrafenis krijgen en in de tijd van Jezus legde men de doden in een

rotsgraf, men rolde er ook een zware steen voor omdat de zwervende dieren er niet bij zouden

kunnen.

In Jeruzalem en omgeving kan je nu nog altijd zulke rotsgraven uit de tijd van Jezus zien.

Zo gebeurde het: men wikkelde Jezus in een doek en legde hem in een graf en rolde de steen

er voor.

Na de sabbat wilden enkele vrouwen naar het graf gaan om het dode lichaam van Jezus mooi

te maken, te balsemen met olie en mirre.

Zo bewijst met de dode de laatste eer, door het lichaam eerbiedig mooi te maken.

De vrouwen gingen al voeg in de morgen naar de plek waar het graf was, en ineens dachten

zij er onderweg aan dat de steen wel erg zwaar was.

Zij kwamen bij het graf en zagen dat de steen weggerold was.

16

Een rotsgraf uit de tijd van Jezus zoals je er nu nog kan zien in de buurt van Jeruzalem

De vrouwen schrokken, zagen dat het graf leeg was en plotseling zagen ze een man in een wit

gewaad en hij zegde: “Vrees niet”. – “Wat zoekt ge de levende bij de doden? Hij is niet hier.

Hij is opgestaan. Hij gaat u voor naar Galilea. Daar zult ge Hem zien”.

De vrouwen bij het lege graf (Utrecht, Pieterskerk, ca. 1170)

17

Hier, zoals op andere plaatsen in de bijbel, zijn er “mannen in witte gewaden”, die “vrees

niet” zeggen.

Soms zegt het verhaal dat het engelen zijn.

Wat wil de verteller hiermee zeggen?

Hier is God aanwezig

Daarna gingen de vrouwen terug naar de stad om te vertellen wat zij gezien hadden.

Petrus en Johannes gingen liepen rap terug naar de leerlingen en nu gingen Petrus en Johannes

ook naar het graf. Ook zij vonden het graf leeg

Wat doen de leerlingen nu?

Zij verstaan er niets van en blijven rondhangen in Jeruzalem, en weten niet wat gedaan.

Die Jezus, waarin ze zoveel vertrouwen hadden gesteld, die was dood. Onbegrijpelijk en heel

triest. Wat nu? Niemand wist wat er nu moest gebeuren.

* * *

Op zekere dag gingen er twee leerlingen op weg, naar Emmaüs, een dorp dat niet ver van

Jeruzalem lag. Zij wilden een luchtje scheppen, zoals men dat zegt.

Zij bleven onderweg piekerden over alles wat gebeurd was. Zij hadden het zo goed gehad,

samen met Jezus, ze hadden naar zijn verhalen geluisterd, zij hadden gezien en meegemaakt

hij Jezus luisterde naar de mensen, hoe mensen in hun ontmoeting met Jezus betere mensen

geworden waren, ja soms echt genezen waren van alles wat hen hinderde en ziek maakte.

Ze hadden een fantastische intocht in Jeruzalem meegemaakt, en ze hadden samen met hem

het Paasmaal gegeten. Maar daarna was hij opgepakt. Hij was ter dood veroordeeld en als de

eerste de beste bandiet aan een kruis genageld en hij was gestorven. Gelukkig hadden zij hem

in een nieuw rotsgraf kunnen begraven. Maar wat nu…? Wat moesten ze nu doen?

En terwijl zij zo aan het piekeren waren, kwam er een man die dezelfde weg naar Emmaüs

ging. Hij zag dat ze bedroefd waren en vroeg waarom zij zo piekerden.

Wel, zegden de twee leerlingen, weet gij dan nergens van, gij zijt zeker een vreemdeling hier

in Jeruzalem? En toen begonnen zij over Jezus te vertellen. En ten slotte zegden zij: tja,

enkele vrouwen en twee van onze kameraden vertelden dat het graf leeg is en dat zij een engel

18

hadden gezien die gezegd had dat we Jezus niet bij de doden, maar bij de levenden moeten

zoeken. Wat moeten we daar nu van denken?

Het begon avond te worden en de mannen kwamen in Emmaüs aan. Zij vroegen aan de

vreemdeling om samen met hen wat te eten: “blijf bij ons, want het wordt avond”. Zo vroegen

ze.

En dat deed de man. Ze gingen een eethuis binnen. Ze gingen aan tafel en aan het begin van

de maaltijd, nam de vreemdeling brood, dankte God, brak het brood en deelde het. Daarna

nam hij ook een beker met wijn en gaf die rond. Toen kregen de leerlingen kippenvel, zij

herkenden ineens heel veel en beseften dat Jezus er was.

Toen zij van hun verbazing bekomen waren, was de vreemde man verdwenen, maar zij waren

heel blij. Zij zegden tot elkaar: “Brandde ons hart niet, toen hij bij ons was?”

Zij pakten al hun spullen en gingen onmiddellijk terug naar Jeruzalem. Daar vertelden zij aan

de andere leerlingen dat Jezus bij hen was geweest en dat zij hem hadden herkend aan het

breken van het brood.

Stilaan begonnen de leerlingen te beseffen dat Jezus hen niet had verlaten.

Stilaan wisten de leerlingen dat Jezus er nog altijd was en dat hij met ze meeging, zoals God

met de mensen meegaat en er altijd is.

- “Vrees niet” - Dat was de boodschap –

- “Vrees niet” – Dat zeggen de engelen – dat zegt God.

- “Vrees niet” – Dat zeggen wij tegen mensen die ons nodig hebben en waarmee wij

mee op weg gaan.

Hij leeft! Als een Levende die niet dood is

19

Bronzen kruisje met Jezus en de leerlingen in Emmaüs door de Duitse kunstenaar Egino

Weinert.

En monseigneur Romero? En vele anderen die zich hebben ingezet voor de medemens?

Zij zijn vermoord, maar hun vrienden zijn hen altijd dankbaar blijven gedenken. Ook wanneer

de militaire dictatuur en zelfs sommige bisschoppen liever wilden dat men niet meer over

Romero sprak. Maar de herinnering aan Romero bleef, en de militaire dictatuur werd

vervangen door een democratische regering. En ook in Rome veranderde er wel wat.

20

Muurschildering met portret en tekst van bisschop Romero op de gevel van een huis in El Salvador

Na vele jaren, in 2015, 35 jaar nadat mgr. Romero was vermoord, zegde de kerk eindelijk, en

dat was dankzij paus Franciscus, “Mgr Romero is zo verbonden met God, hij is zo beeld en

gelijkenis van God, dat we hem als zalige martelaar erkennen”. En zo gebeurt het dat mgr.

Romero in 2015 eerst “zalig” en daarna, in 2018, “heilig” is verklaard.

Het is een erkenning dat mgr. Romero op de eerste plaats niet aan zichzelf, maar altijd aan de

anderen had gedacht. Zo veel, dat hij voor hen gestorven was. De officiële kerk erkende dat

nu, maar voor veel mensen was hij al altijd een heel groot voorbeeld van liefde geweest. Zij

hebben niet gewacht op een erkenning om hem te blijven gedenken.

Romero is vermoord, maar in de harten van zijn vrienden en nu ook in het hart van de hele

kerk leeft hij: als een Levende die niet dood is.

En zo zijn er heel veel mensen, bekenden en onbekenden, die zich voor de anderen hebben

ingezet. Het zijn de heiligen. Zij gaven zich volledig aan hun medemensen. Eén van hen was

pater Damiaan De Veuster uit Tremelo. Ook hij is heilig verklaard. Hij leefde en werkte op

het eiland Molokaï bij de mensen die leden aan melaatsheid en die door iedereen waren

verlaten. Daar zorgde hij voor de zieken, en daar is hij aan melaatsheid gestorven.

21

Foto van pater Damiaan, kort vóór hij in 1889 aan melaatsheid stierf. In 1936 werd zijn

lichaam naar Leuven overgebracht, waar hij in de Sint-Antoniuskapel aan het Pater

Damiaanplein is begraven. In 1995 is hij “zalig” verklaard. In 2009 volgde zij

heiligverklaring.

Pater Damiaan, monseigneur Romero en zovele anderen hebben zich tot het uiterste ingezet

om hun medemensen te helpen. Zij hebben hun leven gegeven voor hun medemensen. Zij

waren er wanneer de mensen hen nodig hadden.

22

Wat willen we over Jezus doorvertellen?

We schrijven dat op een blad en we vertellen aan elkaar wat we hebben geschreven

“Wat wij over Jezus willen vertellen”

Wij willen over Jezus vertellen dat :

-

-

-

…

…

…

23

Slot

In onze zangbundel staan liedteksten van Huub Oosterhuis die heel goed bij het verhaal over

het leven, de dood en de verrijzenis van Jezus aansluiten. Zij zeggen veel over Jezus en over

ons.

Ik stel voor dat we tot slot samen bidden:

“Door jouw leven,

dwars doorheen jouw dood

blijf jij met ons gaan,

een lotgenoot.

Dat wij jou verstaan

in wijn en brood”.

“Wie zijn leven niet wil geven,

niet wil delen met zo velen,

met een ander,

gaat verloren.

Wie wil geven wat hij heeft,

die zal leven, opgegeten,

die zal weten

dat hij leeft”.

Ik wens iedereen een rustige Goede Week en een mooi Paasfeest – Tot ziens.

Staf Janssens