Tot ziens Eddy

Eddy Thomassen25 09 1949 11 06 2014

Herdenkingsuitgave Eddy ThomassenPagina 2

Broers en zusters,Al spreek ik met tongen van engelen en mensen, maar liefde heb ik niet:

Ik ben slechts een galmende gong of een rinkelende bel.Al ben ik een profeet, in alles ingewijd, en is mijn geloof zo groot dat ik ber-

gen verzet, maar ik heb geen liefde – ik ben niets.Liefde is ruimte geven, tijd laten, goedheid, geduld.

Liefde is niet kleinzielig, jaloers, hebzuchtig.Ze laat zich niet gelden, ze is niet ijdel of hoogmoedig.

Ze doet iets voor het oog van de mensen.Wie liefheeft, is niet belust op zichzelf.

Liefde houdt stand tegen alles: telkens weer gelooft zij, alles verdraagt zij, altijd opnieuw is zij vol hoop.

Nooit bezwijkt de liefde.Geloof, hoop en liefde blijven, alle drie, maar de grootste is de liefde.

Maak vooral werk van de liefde.

Lezing uit de eerste brief van de apostel Paulus aan

de christenen van Korinte


Papa...

Je was mijn trainer: je hebt me geleerd in alles het positieve te zoeken, al glimlachend door het leven te gaan en alles analytisch en realistisch te bekijken. Geen enkele beslissing zou ik met emoties nemen.

Je was mijn coach: je gaf me altijd kleine aanwijzigingen of tips zodat ik zeker de juiste weg zou inslaan. Nooit heb je een beslissing in mijn plaats genomen maar moest ik leren zelf verantwoordelijkheid te nemen. Ik moest de bal als speelster in het doel werpen, dat kan je niet als coach... Je kan alleen maar met de juiste tactische aanwijzingen me de weg naar het doel wijzen. En daar ben je zeker in geslaagd, tot over de grenzen heen.

Je was mijn grootste voorbeeld... Weet je nog die keer dat we samen training gaven en we ons erop betrapten dat we beiden dezelfde houding aannamen? Ja... De manier van lesgeven, met zoveel enthousiasme en die spontane omgang met de leerlingen heb ik helemaal van jou. Je realistische en zelfkritische aard bewonder ik tot op de dag van vandaag nog steeds.

Je was mijne papa die me een kus op het voorhoofd gaf en het klopje op mijn billen. Je was er altijd voor me. Een Super Dad...

En nu? Nu ben je mijn beschermengel die de rol van trainer, coach en voor-beeld verderzet. Nu hebben we geen Skype en FaceTime meer nodig want je bent altijd bij mij in de buurt.

Dank je wel papa voor de vrouw die ik vandaag ben!

Elke, zijn lieve dochter en oogappel


Bij feesten en blije dagen zeggen wij: ‘Hartelijk gefeliciteerd en nog vele jaren’.

De bijbel vindt dit vermetele taal. Wat weet de mens van ‘jaren’?God leeft jaren, in de eeuwen der eeuwen; de mens leeft van dag tot dag.

Want de dag van vandaag is alles wat je hebt. Verheug je dat je er nog bent.

Het is de levenswijsheid van arme zwervers, die wij allen zijn.Na weer een nacht in die onherbergzame woestijn

mogen wij uitzien naar de opgaande zon.Wie lange tijd aan het bed gekluisterd is geweest,

wie met een terminale zieke de weg ten einde is gegaan, heeft ervaring van deze wijsheid.

De Schrift zegt: ‘Vrees niet voor de dag van morgen,want de dag van morgen zorgt voor zichzelf.

Elke dag heeft genoeg aan eigen leed.’


In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:“Wees niet bezorgd om uw leven, om eten en drinken, om lichaam en kle-

ding.Het leven is groter dan eten en drinken, het lichaam is kostbaarder dan kleding.

Volg de vogels in de lucht: zij zaaien niet en maaien niet en hebben geen bezit in schuren.

Maar uw Vader, die in de hemel is, houdt hen in leven.Zijt gij niet meer dan wat vogels?

Trouwens, gij kunt uw leven niet verlengen, ook al zijt ge bezorgd dag na dag.

En waarom maakt gij u druk over uw kleding?Kijk naar de bloemen langs de weg,

die niet spinnen en niet weven, maar wel bloeien!Salomo ging schitterend gekleed, maar was niet zo mooi als één van hen.

Uw Vader in de hemel kleedt de bloemen, die vandaag nog bloeien en morgen verdwenen zijn.

Hoe zal Hij dan niet voor u zorgen?Wees dus niet bezorgd om eten en drinken, om lichaam en kleding.

Uw hemelse Vader weet wel dat gij dit alles nodig hebt.Maar zoek eerst zijn Koninkrijk en doe wat recht is.

Dan zal God u voorzien in alles.”

Uit het heilig evangelie van onze Heer Jezus

Christus volgens Matteüs.


Eddy, buurman,

Dit is de eerste maal dat ik je zo officieel mag toespreken.

Voor ik het vergeet moet ik je nog bedanken voor de laatste daad die je persoonlijk voor mij gesteld hebt, amper drie weken geleden: je hebt in mijn plaats gestemd omdat ik even weg was. Wat dat betreft zaten we op dezelfde golflengte en daarom was ik daar ook heel gerust in. Ik laat je nog weten of alles zal kloppen!

We zijn nu in het jaar 2003, het zevende jaar.Mijn vrouw en ik zouden meegaan in de ommegang.Eén dag waren we echter belet en ik vroeg zo langs mijn neus weg, eerder retorisch: “Eddy, ik twijfel er niet aan dat jij en Magda ons die dag kunnen vervangen, zal dat lukken?”Zonder een ogenblik na te denken kreeg ik een bevestigend antwoord.Geen enkele repetitie heb je gemist en je hebt samen met Magda aan alle ommegangen deel genomen... en hoe!!! met volle overgave!Vanaf die dag begon er een nieuw hoofdstuk in je leven en wat voor een!

Met zo’n stem en zo’n muzikaal gevoel werd je een ware aanwinst voor het kerkkoor Sint Martinus van Kiewit.Je honger werd echter groter en groter en een volgende logische stap was ’het conservatorium’. Vanaf nu werd er aan een hectisch tempo gewerkt om uw muzikale gaven verder te ontdekken en te ontwikkelen.Al vlug werd er door verschillende koren aan je mouw getrokken.Het ogenblik was aangebroken dat we je moesten delen; we gunden je dat en we wisten ook dat waar Eddy zich in vast beet dat dat menens was.We zagen je groeien in je nieuwe hobby’s en kregen het gevoel dat ‘de muziek’ langzaam maar zeker voorrang kreeg op ‘de handbal’...raar maar waar!!!

Tussendoor werd je ook nog natuurgids en dat alles met totale overgave.


En dan komt plots die jobstijding: niemand kon dat geloven, Eddy? Neen dat kan niet; niemand leefde gezonder als jij.De repetitie van ons koor ging net beginnen en jij stond recht en vroeg even het woord: koel en met wetenschappelijke preciesheid vertelde jij over de diagnose en over je kansen.Ik heb het nooit zo stil geweten in de groep.Na de repetitie zijn we zoals altijd naar de Binder afgezakt en hebben gezel-lig samen gezeten, enkele duveltjes gedronken, gegekscheerd. alsof er niets aan de hand was....zo wilde jij dat.

Nu, amper een half jaar later, moeten we afscheid nemen van jou, een buurman, een bijzonder man, een fenomeen .... een voorbeeld ...op zoveel gebieden ...

In naam van het koor en van de buren bied ik jullie onze innige en chris-telijke deelneming aan met veel achting voor de mama van Eddy, voor Magda, voor Sigurd en Elke met hun respectievelijke partner.

Graag eindig ik met een saluut aan Eddy, met in gedachte: het prachtig lied van Jo Eerens op tekst van Frits Rademacher - Wie Ich Nog Ein Jungske Waas ... Sinte Pieter, waar is dat heukske en waar is die engel?

Vital, buurman en mede-koorlid


Lieve Magda, Lieve Sigurd en ElkeLieve Oma Iedereen aanwezig

Vorige woensdag had ik afgesproken met Eddy.De week ervoor had hij duidelijk gezegd “ja, tot woensdag”Ik had wat muziek voor hem die hij waarschijnlijk ook mooi zouden vin-den. Speciale dansbare muziek met een zanger die als het ware danst met zijn stem.Deze laatste afspraak hebben we niet gehaald. We hebben zo vaak afge-sproken, dingen uitgewerkt, overlegd… Maar deze afspraak hebben we niet gehaald.Een klein defectje in het genetisch materiaal heeft er anders over beslist. Zo sprak hij erover, zo nuchter, met kennis van zaken, geïnformeerd, met kennis van eigen lichaam.

Begin jaren 70 ergens stond er in de krant een zeer klein artikeltje , enkele regels maar, dat Eddy Thomassen naar Initia kwam. Dat was voor mij het begin van een tocht van 40 Jaar waarbij ik met Eddy op pad mocht gaan. We hebben vooral in deze periode het wel en wee bij de handbal en onze school, het T.I.H. Hart, gedeeld. Heel vaak nam hij mij in bescherming, zoals een ouder broer.Magda , daar ben ik Eddy zeer erkentelijk voor.

Zelden wordt er stilgestaan bij het feit dat leerkrachten opvoeders zijn, dat ze veel van zichzelf geven om met jonge mensen te werken, dat ze gestalte geven aan hun vak, het vak een plaats geven in een school. Ik mag zeggen dat Eddy een zeer groot aandeel heeft in de wijze waarop we in onze school de gevraagde doelen hebben uitgewerkt. Het draagt zeker zijn stempel.Zo was er echte vreugde als er iets nieuws was gevonden voor de leerlin-gen dat volledig strookte met de visie over het vak. De weg, het zoeken, de creativiteit. Samen met hem… Dat was heerlijk.

De sneeuwklassen zijn in dat opzicht een treffend voorbeeld. Zijn specifieke visie op ‘een school in de sneeuw’, en de hulp van gelijkgestemde collega’s, hebben onvergetelijke indrukken nagelaten bij vele studenten. Voor mij zie ik het beeld waar we in kleine groep zitten te gekscheren en Eddy met wat rood aangelopen gezicht, de tranen van het lachen probeert


weg te vegen.Zo ook de momenten waarop hij voor een groep het woord neemt, een beetje plechtig, met zijn krachtige stem maar toch voorzichtig, ruim de tijd nemend om te beginnen.Ik herinner mij graag de opstuivende sneeuw, en het geroep bij het stop-pen, na een lange en intensieve skiafdaling die we in groep hebben afge-legd. Het klinken van de grote glazen tijdens de après-ski.Die beelden koester ik, ze zijn zo mooi…

Veel van die beelden trouwens zie ik terug als ik naar Elke en Sigurd kijkAls hij sprak over “ ons Elke “ en over “ onze Sigurd “ , dan was hij zo fier, maar dat verborg hij wel achter een portie nuchtere analyse. Hij heeft er alle vertrouwen in dat het jullie goed zal gaan.

Het moet nu misschien zonder skype , of zonder zijn fysieke aanwezigheid, maar diep in je eigen hart kan je steeds bij hem terecht voor al je vragenIk wens aan jullie, de jeugd, en dus ook aan mijn jongere collega’s de kracht om dat waar Eddy voor staat, levende te houden.

Jan, zijn ploegmaat, collega en goede vriend


Bij de dood van een mens wordt zijn leven in herinnering gebracht.Is er een goed mens gestorven?

Zoals wij leven, zo zullen wij sterven.Een goede dood sterven wil zeggen:

in zijn aardse leven dag aan daggoedheid en barmhartigheid te hebben betoond.

Deze innerlijke gezindheid uit zich in de kleine dingen van elke dag.Een woord van goedheid kan iemand opbeuren,

aanmoedigen en blij maken.Het kan troost brengen voor moedelozen

en frisheid voor de vermoeiden langs de weg. Een goed woord balsemt en heiligt.

En het wonder van goedheid ligt vooral hier,dat ze ons eigen hart met mateloze liefde vervult.

Geraakt door zijn eigen kwetsbaarheid,zal een goed mens vooral barmhartig zijn.

En deze blijkt vooral uit de bereidheidom vergeving te schenken en te ontvangen.

Wie geleefd heeft in goedheid en barmhartigheid,zal de goede en barmhartige God ontmoeten.


Dag Vriend Eddy,

Je zei dat natuurlijk om mij blij te maken , maar ik ben echt content dat je het stukje ree , dat ik je gegeven had bij mijn bezoek, hebt weten te savoureren . Savoureren, da’s nu echt een woord dat bij u past: genietend smaken, met smaak van het leven genieten .Genieten van je sport, van je leerlingen, van je lesgeven in Leuven, genie-ten van je vrienden, van je hond, van je kinderen, van je Magda, van je pijpje, van je Duvel, genieten van je vrije tijd, van je zangtalent, van de natuur en van het leven… Genieten van je zelf verworven veelzijdigheid.

Om die savoir-vivre te bereiken heb je een grote rijpheid nodig, en die rijpheid heeft iedereen om je heen haast je leven lang mogen ervaren. Als jonge collega al was je zo’n beetje de wakende filosoof van het gezelschap: gezapig aan je pijpje trekkend kwam die minzame humoristische opmer-king die ons terug met beide pootjes op de grond zette, of kwam die zo hartelijke oprechte lach gevolgd door een lachwekkende voetnoot: wat was je toch een onderhoudende, wijze collega, met een doordacht relativerings-vermogen; en dat ben je gebleven, je hele loopbaan lang. Daar zijn we je dankbaar voor Eddy .

Ik kan het moeilijk van me afzetten, wil dat ook niet: ons laatste gesprek vol humor afgewisseld met realiteitszin en onmetelijke diepte. Ik hoorde je altijd al graag vertellen met die bijzonder rake typeringen en omschrijvin-gen. Maar nu was het toch even anders: “ Ik denk dat ik weet waar ik naar-toe ga !!!! Ik heb die stap al ‘beleefd‘ in Ta Traviata waar Violetta het witte licht binnengaat.“ En je zei er nog bij: “Schitterend ge-ensceneerd door de regisseur.“ Wat een essentiële uitspraak! Wat een geloof in de toekomst. Ah, Gran Dio, Morir si giovine. Zo jong te moeten sterven…

Eddy, wil je de regisseur bedanken van ons allemaal en vraag hem om het licht nog even aan te laten.

Merci, voor alles .

Flor, zijn collega en goede vriend


In het leven van elke dag wordt er vaak op ons een beroep gedaan.Er moet zoveel gedaan worden. Zo hollen wij dan van het een naar het

ander.Wij hebben de indruk geleefd te worden in plaats van zelf bewust te leven.

En plots vallen wij stil: de dood heeft van heel dichtbij zijn gezicht laten zien.

Wij vragen ons af: Waarom dat hollen?Waarom was er niet meer tijd om gewoon de mensen nabij te zijn,

om naar hen te luisteren en hen te ontmoeten?God heeft ons de dagen gegeven opdat wij ze naar waarde zouden schat-

ten.Elke dag is ons gegeven en gegund om mensen nabij te zijn.

Wij bidden in dit uur van scheidendat wij tijd maken om te verwijlen bij elkaars verdriet.


Dag Paps

Hier staan we dan. Alleen en verweesd. Te kijken naar de einder waar jij achter verdwijnt. Achtergelaten in volle vertrouwen dat we nu op eigen benen kunnen staan.

Ik heb de voorbije dagen wel honderden keren van mensen gehoord wat een geweldige vader ik had. En wel duizenden keren heb ik gezegd dat ik me daar bijzonder goed bewust van was.Maar al die woorden doen niets aan de pijn waarmee ik hier eenzaam aan de oever blijf staan, kijkend hoe jij verdwijnt.

Ik mag dan misschien wel het mama’s kindje zijn van ons twee. Mijn papa is mijn grote voorbeeld en inspiratie. Jij motiveerde mij in alles wat ik deed. Niets moest, alles kon. Zolang ik het maar met overtuiging deed.

Als studeren niet meteen lukte, dan gaf je mij een nieuwe kans. En nog een. En nog een. Nooit heb je jouw geloof in mij opgegeven, integendeel. Uiteindelijk vond ik altijd mijn weg en jij steunde mij trots.

En dan was er de handbal – jouw sport werd de mijne. Misschien ben je wel de Guido Gezellen van onze sport – De man die zijn volk leerde handballen.Je was nooit teleurgesteld. Je gaf me telkens een nieuwe kans. Goed was niet goed genoeg, maar slecht was het nooit. Je steunde me als speler, trainer, bestuurslid en het meest nog als scheidsrechter. Tevens de geres-pecteerde fysiektrainer van ons elitekorps.Weet je nog die eerste wedstrijden die we samen floten bij de jeugd? Ik was 15 en te jong, maar jij was mijn gids. Of toen we velen jaren later samen op het tornooi in Hasselt floten; ik inmiddels als Europees scheidsrechter en jij voor de gelegenheid in mijn reserve shirt. Met EHF badge. Je was zo trots dat je daar samen met mij stond.

Op het werk ben ik tegen heel wat muren gelopen. Maar jij was altijd gerust dat ik wel weer een nieuwe deur zou vinden. Eentje die de weg zou openen naar meer wijsheid, meer ervaring. Je hebt me altijd opgevangen en stil-letjes geprikkeld. Als ik jou eens meenam naar een event of een speciale gebeurtenis, dan keek je vol bewondering naar hetgeen ik weer had gere-aliseerd. Je zei niet veel, maar je straalde. Trots op hetgeen waarvoor ik stond.


Privé gaan we niet teveel lossen, er luisteren een paar mensen mee. Want jij begreep heel goed: voor mij was privé echt wel privé. We hebben zelden gepraat over dingen waar ik echt mee in de knoop zat. Heel zelden zou je je moeien tenzij het echt wel nodig was. Maar vaak was je aanwezigheid gewoon al genoeg. We hadden geen woorden nodig. Een blik, een lach of gewoon je aanwezigheid was voldoende. Ik ben door heel wat moeilijke wa-ters gezwommen. En ze waren bij momenten heel erg woelig en diep. Maar nooit ben ik verdronken, want jij ben altijd mijn baken geweest. En nu is er Roland. Wij kenden elkaar nog maar pas of jij viel thuis heel toevallig bin-nen. Je zag meteen dat het goed zat. Je hebt ons geluk gezien. Ik heb rust gevonden en jij bent zo trots.

Maar nu lieve papa, waar ben je naartoe?Een half jaar geleden kregen we die vreselijke diagnose. Ik ontkende de ernst en we hebben er amper over gepraat. Je legde me wetenschappelijk de ziekte uit. Maar voorts ging het leven verder alsof er niets aan de hand was. Ik wilde het niet zien en jij liet me daarin gerust.Tot enkele weken geleden, jij plots in het ziekenhuis terecht kwam. Ik stuurde mama wandelen en we hadden wat tijd samen. Jouw eerste woor-den waren “zorg goed voor mama” en meteen werd het stil. Minutenlang hebben we niets gezegd. Gewoon zachtjes gehuild, mijn hoofd op jouw borst. 5 dagen later, 5 kilo lichter en je stem bijna kwijt. Het duurde 5 minuten en ik ging lopen uit angst. Dan volgde 3 intense dagen waarin we heel goed praatten. Wat was de toestand en wat ging er gebeuren? We hadden het over deze viering en ik beloofde de zorg voor mama en oma.We namen afscheid want ik reisde naar Barcelona met vrienden. Daar belde je mij op de laatste dag, in een metrostation. Het was goed geweest, jouw onuitputtelijke energie was op. Je had beslist dat het tijd was om te gaan. We hebben heel even gehuild en toen gelachen. Alle twee blij om wat was geweest.

Toch heb je gewacht tot mijn terugkeer. We hebben niet meer gepraat. En-kel elkaar bekeken en naar mekaar gelachen. En je begon aan je slaap.

Heel even, een heel kort moment was je dinsdag avond nog bij ons. Het moment was daar. Ik zette het Requiem van Mozart op. Je kneep in mijn hand. Keek me recht in de ogen en je mond trok lichtjes. Trots omdat ik begreep dat je het nu echt wel tijd vond om te gaan.


Ik gaf je om 11u ’s avonds nog een kus op je voorhoofd en een kruisje zoals oma dat vroeger deed wanneer we gingen slapen.En ’s ochtends was je weg. Je had ons allemaal verrast. Maar je lag daar zo vredig, te slapen zoals vaak ’s middags op de zetel. Je ontnam ons allemaal de verantwoordelijkheden voor wat had moeten volgen. En ik ben zo bijzon-der trots.

Slaapwel papa. Het gaat je goed.

Sigurd, zijn zoon en trots


Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.

Ik leverde bewijs van mijn bestaan.Omdat door het verleggen van die ene steende stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Bram Vermeulen

Tot ziens Eddy

Documents

Transcript of Tot ziens Eddy