Theeblaadje 2013-2

Theeblaadje

Jaargang 34 | Numm

er 2 | Zomer 2013

Hotton weekendAlpien Basiskamp

Hike-to-Ride cursus

Fontainebleau

2 | TSAC theeblaadje

inhoudsopgave Van de redactie 3Van de voorzitter 4Agenda 5

Alpien Basiskamp 6Boulderen in Fontainebleau 12De grote Boulderhallen-test 17 Hike-to-Ride cursus 20Wat Je Nooit Moet Doen... 22

Mijn Betonprojectje 26How It’s Made: Splitboard 28Boekrecensies 31Boze Belg in Hotton 32

Verjaardagen 34Colofon 35

Zomer 2013 | 3

van de redactie...

Nog maar een paar weken en dan is het zover, vakantie! Voor de meesten van ons de tijd van het jaar om naar uit te kijken. Velen zullen weer naar de Alpen gaan, en daarom hebben we dit keer een artikel over wat er allemaal te doen is in het Zillertal. Waarom? Omdat hier het Alpien Basiskamp van TSAC dit jaar plaatsvindt.

Maar voordat het zover is staat er nog een ander basiskamp op de planning. De eerste week na de tentamens staat het Boulder Basiskamp op de planning. Een week heerlijk genieten in het bos rond Fontainebleau.

Naast het ABK-artikel is er natuurlijk genoeg te lezen in dit Theeblaadje. Zo zaten Jasper en Joran tot voor kort nog met hun gedachten in de sneeuw en hebben daar twee mooie stukjes over geschreven.

Daarnaast zijn er weer weekendjes klimmen geweest in onder andere Hotton en natuurlijk Bleau, waarover tripreports te lezen zijn.

Verder lees je een verhaal van de Papa van Astrid over de van-de-Broekjes in de bergen, een beschrijving van nieuw betonproject, een nieuwe boulderhal en nog wat over TSAC boeken. Veel plezier er mee!

Uw Publicie,

Hans, Mylou, Evert, Martin, Dominick en Fieke

P.s. lijkt het je leuk om mee te werken aan het Theeblaadje, stuur ons dan een mailtje!


van de voorzitter...

Eigenlijk driften mijn gedachten al weer uit naar de zomer en de bergen. Sportklimmen en boulderen is supergaaf, maar de naam van onze vereniging luidt van oudsher de Twentse Studenten Alpen Club. Ik vraag me af: hoeveel van onze leden alpineren echt? En hoveel zijn er puur voor het alpinisme, of puur voor het wandklimmen? Of voor het boulderen in Bleau? Of voor de cursussen? Of voor de vriendschappen die afgelopen jaren zijn ontstaan? Hoeveel van de leden zijn nog niet in aanraking gekomen met de Alpen en weten niet wat ze missen? De echte alpinisten zien het wanklimmen voornamelijk als training, mogelijkheid tot opleiding of vermaak... Totdat ze de echte bergen weer in kunnen. Anderen zoeken hun grenzen op door wekelijks nieuwe en hardere sportklimroutes/bouderproblemen te proberen en zoeken hun heil in sportklimgebiedjes of bouldergebieden zoals het mekka dat Bleau heet. Maar toch beleeft elk lid iets van elke van deze takken binnen onze vereniging. Ik vraag me af wat ik het liefste doe, waar ik ‘bij hoor’ en ik denk terug aan de quiz met de berggeiten en vliegende eekhoorns. Daar kwam ook al niets uit.

Eigenlijk zijn wij een hele diverse vereniging. Klimmen, wandelen, slacklinen, endurance racen, fietsen, skiën, eigenlijk alles wat te maken heeft met de natuur en het uitdagen

van je eigen geest en lichaam valt binnen wat wij als TSAC’ers doen. Ik ben blij met deze diversiteit. Waarom zou je op maar een manier van de natuur genieten of maar consequent op eenzelfde manier jezelf kunnen uitdagen? Ik moet er niet aan denken om consequent elke week maar hetzelfde te doen en daardoor de liefde voor die sport te verliezen. Maar wat verbindt ons eigenlijk? We zijn allemaal op een gegeven moment in ons leven in aanraking gekomen met het klimmen en de vereniging en we hielden daarvan. De precieze invulling van deze belevenis verschilt van persoon tot persoon maar toch delen we hem allen. Vanuit de toetreding tot de vereniging bouwen mensen verder om verolgens een voorliefde voor een bepaalde tak te krijgen. Maar de kern, het klimmen en de verbondenheid tussen alle leden blijft belangrijk. Net als de gezelligheid en gezamenlijke activiteiten.

Deze dingen komen eigenlijk allemaal samen tijdens onze Alpiene Basis Kamp (ABK) op 27 juli – 10 augustus in Zillertal waar jonge leden kennis kunnen maken met de bergen onder begeleiding van de oudere leden. Ik hoop jullie allemaal, zowel jong als oud weer tegen te komen in de wondere wereld van de Alpen.

Martin

Voor jullie ligt nu alweer het laatste blaadje voor de zomervakantie. Op het moment van schrijven is er dan eindelijk een eind gekomen aan dat halfbakken gedoe en brandt de zon lekker en hoog in de lucht, af en toe verlicht door passerende wolkjes die van rechts naar links het canvas boven mijn tuin versieren... Ik kijk omhoog en ik denk; wat voor boodschap wil ik kwijt in deze VDV? Leest iemand dit überhaupt?

Zomer 2013 | 5

agendaIcE cUbEs - 22 jUnIZaterdag 22 juni zal in de Cube een boulderwedstrijd worden gehouden voor alle niveau’s. Er worden 40 hele gave boulders gebouwd door een ingevlogen Worldcup-bouwer, verder wordt de hele Cube leeggeschroefd dus dat moet er vet uit gaan zien! En ‘s avonds een spectaculaire finale met cocktailparty.

TsAc bOULDEr bAsIskAMP - 8 T/M 14 jULIDe eerste week van de zomervakantie zal er weer een groep TSAC’ers lekker gaan boulderen in Fontainebleau. Begin je vakantie goed en ga gezellig mee!

nsAc cAMPIng - 6 T/M 27 jULIVoor de alpinisten onder ons is er elk jaar de NSAC camping. Hier kunnen klimmers van alle SAC’s naartoe komen om samen mooie tochten te ondernemen. Meestal draait de NSAC ook nog eens op voor een groot deel van de camping-kosten dus dat is mooi meegenomen! Dit jaar is ‘ie in het Ötztal. Voor meer info zie de NSAC website, zomerprogramma.

TsAc ALPIEn bAsIskAMP - 27 jULI T/M 10 AUgUsTUsHet Alpien Basiskamp (ABK) is een jaarlijks basiskamp georganiseerd voor en door TSAC’ers. Vanuit hier kun je samen met anderen allerlei mooie klimtochten ondernemen. Dit jaar zitten we in het Zillertal, en daar is voor ieder wat wils. Ideaal als je net je C-cursus achter de rug hebt, maar ook tof om als sportklimmer als boulderaar langs te komen. Komt allen!!!

EUrOPEEs kAMPIOEnscHAP bOULDErEn - 31 AUgUsTUs En 1 sEPTEMbErDit jaar vindt het EK Boulderen plaats in Eindhoven! Dus lijkt het je tof om de echte profs aan het werk te zien, dan moet je zeker gaan kijken. Vooral de finale is natuurlijk gaaf, op 1 september.

bATTLE OF THE sAc’s - 8-9 nOVEMbErOmdat de vorige BOTS door de TSAC gewonnen is wordt dit jaar deze te gekke 21 uurs non-stop adventure-race voor alpinisten en klimmers georganiseerd in Twente! Vorm een team van 4 personen en ga de uitdaging aan!

nsk sPOrTkLIMMEn - 21 nOVEMbErHet duurt nog even, maar we zetten het er gewoon vast bij zodat je kunt beginnen met trainen... Het NSK Sportklimmen wordt dit jaar georganiseerd door USAC in Klimhal Bussum. Laten we met een flinke groep TSAC representeren tijdens wedstrijd en afterparty!


De hoofdzaak is dat er voor de alpinisten mooie rotstouren en sneeuwtochten gemaakt kunnen worden, maar tegenwoordig wordt er ook rekening gehouden met sportklimmers, onervaren berggeiten en zelfs met boulderaars. In dit artikel zullen we een greep nemen uit het assortiment van vermaak dat het Zillertal te bieden heeft.

Het leuke aan het ABK is dat er voor iedereen wat te doen is. Als je nog geen ervaring in de Alpen hebt kun je gaan rotsklimmen in een van de ‘klettergartens’ of lekker gaan boulderen of bijvoorbeeld een mooie dagtocht maken naar een hut. Daarnaast is er elk jaar wel een groepje alpinisten met ervaring die een leuke tocht organiseren waar iedereen aan mee kan doen. Zo zijn er twee jaar geleden een heel stel TSAC’ers zonder enkele cursus volledig verantwoord op stijgijzers een gletsjer over geweest om een top te bereiken. Verwacht echter niet op een voor je uitgestippeld programma, zonder eigen initiatief zal je weinig beleven.

tsac alpien Basiskampder Berg ruft!

Het Alpien basiskamp, vaak afgekort tot Abk, is een jaarlijks terugkerende klimvakantie voor TsAc’ers. Elk jaar wordt er een andere locatie gekozen in de Alpen, dit jaar strijken we neer in het Zillertal in Oostenrijk van 27 juli tot en met 10 augustus.

Wat: 2 weken alpineren, klimmen en gezelligheidWaar: Zillertal, camping Mayrhofen Wie: Voor alle TSAC’ersWanneer: 27-7 t/m 10/8


ALPInIsMEHet Zillertal, en iets breder genomen de Zillertaler Alpen, bied een rijke mogelijkheid tot alpineren. In het oosten ligt de Reichenspitzgruppe, in het zuiden is de Zillertaler Hauptkamm en in het westen de Tuxer Kamm, met daarin onder andere de Olperer. De Reichenspitzgruppe is de uitvalsbasis van veel C1-cursussen en is dus erg geschikt voor beginnende alpinsten. Op twee uur rijden zijn klassiekers als de Gross Venediger en Gross Glockner te bereiken.

rEIcHEnsPITZgrUPPE

De Reichenspitzgruppe is te vinden aan het einde van Zillergrund, het dal dat vanuit Mayerhofen naar het oosten voert. Centraal in de groep ligt de Plauner Hütte, vanwaar de hoofdtop van deze groep, de Reichenspitze, te bereiken is. Deze berg wordt omschreven als “een van de mooiste bergen van het Zillertal met een verreikend uitzicht”. De normaalroute is een relatief makkelijke gletsjertocht, maar er lopen ook verschillende rotsroutes op de berg variërend in moeielijkheid. Serieus alpien rotsklimmen kan verder op de Spaten, een markante rots boven de gletsjer waar een veelheid aan routes variërend van III tot VI+. Verder interessant zijn de Wildgerlosspitze, een vrij makkelijke gletsjertour en de Gabler, een gletsjertour met een mooi stukje rotsklimmen naar de top.

ZILLErTALEr HAUPTkAMM

De Zillertaler Hauptkamm bakent het Zillertal in het zuiden af en vormt de grens met Italië. In deze kam zijn de hoogste bergen van het Zillertal en tevens veel van de hogere toppen van de Oostalpen in het algemeen te vinden. Met 3510 meter de hoogste, en meteen een interessante berg om te beklimmen, is de Hochfeiler. Deze ligt aan het einde van Zamsergrund en biedt een vrij eenvoudige normaalroute over gletjers en blokkenterrein. Voor de ervaren alpinisten is er de oostgraat, een 10 uur durende gemengde route met 4e graads rotsklimmen en ijspassages. Naast de Hochfeiler liggen de Hochfernerspitze en de Hintere Weißspitze, die volgens het gidsje vooral bij een combinatie van de twee de moeite waard zijn. Op deze drie bergen kan, mits de omstandigheden goed zijn, ook mooi ijsgeklommen worden.

Onderweg naar de Reichenspitze 3303m

Zomer 2013 | 9

Verder biedt de Zillertaler Hauptkamm de Großer Möseler, de een na hoogste berg van het gebied met een mooie gemixte normaalroute. Deze route duurt zo’n 4,5 uur en biedt zowel 2e graads rotsklimmen als een ijsgraatje aan het einde. Volgens het gidsje “lonend voor geoefenden en zeker niet te onderschatten.” De Turnerkamp is een van de mooiste uitzichtspunten van het gebied en heeft een mooie normaalroute met 2e graads rotsklimpassages. In hetzelfde gebied en iets moeilijker is de Berliner Spitze. Een berg met een interessante normaalroute met stukjes 3e graads klimmen en een erg mooi uitzichtspunt.

Laatste blikvanger in de Zillertaler Hauptkamm is de Großer Löffler. Deze markante piramide is 3379 meter hoog en heeft een volgens het gidsje makkelijke maar serieuze normaalweg. Verder opvallend is de noordgraat: die is interessant maar weinig begaan. Het is een relatief korte 3e graads graatroute van 2 uur met een korte toegang.

TUxEr kAMM

De belangrijkste berg van de Tuxer Kamm is de Olperer, met 3476 meter een van de hoogsten van het gebied. De Olperer is een mooi uitzichtspunt en biedt een groot aantal routes. In de indrukwekkende noordwand zitten moeilijke en gevaarlijke klimroutes, de noordwestwand biedt een mooie ijstour. De normaalroutes lopen over de noordgraat en de zuidoostgraad. Beiden mooie routes maar niet zonder gevaar.

Verder opvallende toppen zijn de Hoher Riffler en de Hohe Wand in de Tuxer Kamm. De normaalroute op die eerste is een mooie en vrij makkelijke alpiene tocht die via de kabelbaan makkelijk als dagtour te plannen is. De Hohe Wand biedt een makkelijke normaalroute en twee uitdagendere graten met 3e en 4e graads klimwerk.

Hochfeiler 3510m


bOULDErEnZillergrund is een van de grootste bouldergebieden in de Alpen, met honderden boulders van 4 tot 8b+. Het is gelegen in een bos dat bezoekers van Magic Wood niet onbekend zal doen voorkomen: Op elkaar gestapelde rotsblokken op een bergflank, met grotten onder en tussen de blokken en dikke lagen mos…

Heb je meer zin om lekker in de zon te chillen dat is het een goed plan om een gebiedje vlak verderop te bezoeken: sundergrund. Hier kun je boulderen zoals dat alleen in de Alpen kan. Midden in een Alpenweide ligt een groot aantal boulders verspreid met uitzicht op hoge bergen.

In het dorpje Ginzling is ook nog een bouldergebied te vinden in een redelijk open bos, genaamd ginzling Wald. Hiervoor moet je het dal ten zuiden van Mayrhofen ongeveer 10 km in rijden. Hier vind je blokken van gneiss met wat steilere boulders en meer bakken dan in de andere gebieden.

sPOrTkLIMMEnIn het Zillertal zijn de sportklimgebieden niet op twee handen te tellen. Een van de gaafste gebieden hier is Ewige jagdgründe. Hier liggen zeven boulders bij elkaar, maar dan wel van ongeveer 30 meter hoog. Ideaal dus om heerlijk enkele touwlengtes te klimmen en de routes zijn gevarieerd en van topklasse. Er zijn meer dan 100 routes van 4a tot 8c. Als je wilt sportklimmen, begin dan hier! Om er te komen rijd je voorbij Ginzling en dan nogeens hetzelfde eind doorrijden tot je de blokken tegenkomt langs de weg.

Sunstorm 6a in Sundergrund

Zomer 2013 | 11

Een ander mooi sportklimgebied is het bergstation. Hoewel het klinkt alsof je hiervoor een flinke anstieg moet maken is dit gebied in een kwartier lopen te bereiken. Het is hoger gelegen dan de meeste andere gebieden, waardoor het op warme dagen net wat lekkerder klimmen is. Ook hier is een groot aantal makkelijke tot hele moeilijke routes te vinden, op een 100 meter hoge wand!

En VErDErHoezo ‘en verder’? Heb je aan alpinisme, boulderen en sportklimmen nog niet genoeg dan?! Nou als je zin hebt om eens wat anders te doen kun je gaan mountainbiken over een van de vele mountainbike- of downhill-paden, een dagje gaan raften, klettersteigen of canyoning doen…

Slecht weer? Geen paniek, in Innsbruck is de bekende hal Kletterzentrum Tivoli. Met een beetje geluk (voor hoever je slecht weer geluk kunt noemen) kom je nog een profboulderaar tegen, want daar zitten er een heleboel van in Innsbruck.

TOPO’sDe TSAC heeft drie topo’s gekocht voor deze vakantie:- Alpenvereinsführer Zillertaler Alpen- Alpen en Bloc 2- Zillertal – Klettern und Bouldern

bArbEcUETen slotte moeten we zeker niet vergeten te vermelden dat er elk jaar getrakteerd wordt door TSAC op een lekkere barbecue. Deze is meestal in het middelste weekend van de twee weken vakantie, dus zorg zeker dat je die niet mist.

tot op het aBk!

Ewige Jagdgründe


Al snel waren ook Tom, Pepijn en Dennis overgehaald om gezellig

mee te gaan, die op hun beurt Marco en Eva weer hadden gesjacherd. Toen hadden we al bijna een busje vol dus besloten we dat het wel een TSAC weekend zou kunnen worden. Toevallig wilde Preases Martin ook mee, dus dat was snel geregeld. Vervolgens voegden ook Tomas en Floris zich bij de groep, hun was het Paasweekend dus ook goed bevallen. Tom werd ziek, dat kwam Floris goed uit, want dan waren we precies met een busje vol. Op woensdagavond vertrokken we om zeven uur later aan te komen op camping Les Prés.

DAg 1: 95.2Toen we wakker werden was het behoorlijk mistig buiten dus in de hoop dat het niet vochtig zou zijn werd er gekozen om naar 95.2 te gaan, een gebied op een heuvel van 95.2 meter hoog waar het nog wel wat doorwaait. We begonnen bij het Bivouac gedeelte, waar wat opgewarmd werd in makkelijke dingen. Martin ging even wat proberen in Retour aux Sources en ik liet hem de passen zien, maar we waren nog niet goed warm.

Toen gingen we verhuizen naar een wat centralere plek in het gebied. Hier vermaakten mensen zich onder andere goed met een blok waar 3 leuke boulders

op een rij zaten. Vooral Dennis was wild enthousiast over deze trilogie ‘Snap 4b’, ‘Crackle 5b’ en ‘Pop 4c’. Ondertussen waren Martin en ik wat aan het prutsen in Pince-Toi 7a+ en Pierre Précieuse 7a+, zonder resultaat helaas.

Toen we klaar waren in het centrale deel van 95.2 liepen we door naar een volgend mooi pleintje. Op de heuvel wat zuidelijker lagen nog een heleboel mooie boulders op ons te

Boulderen in FontaineBleauhet blíjft leuk...

Aangezien het boulderweekend tijdens Pasen zo’n succes was, werden er al snel weer nieuwe plannen gemaakt voor een weekend bleau. Mylou en ik wilden wel gaan tijdens het weekend van 2-5 mei, aangezien we ons plan om dan naar Melloblocco te gaan hadden afgeblazen.

Eva en Marco in Snap 4b

Zomer 2013 | 13

wachten. Hier werd onder andere genoten van Greta Garbo 5c, waar Martin nog bijna van boven uit wist te pleuren omdat hij probeerde extreem netjes te klimmen.

Terwijl de rest van de groep al moe werd waren Martin en ik nog hard op zoek naar een haalbare 7 (ja we worden nou eenmaal geil van het getal 7 als het om boulderen gaat...). Na wat vruchteloze pogingen in Coince et Dance 7a gingen we l’Ange Naïf 7b+ proberen. Al snel werden we opgehaald door Dennis dat het toch echt tijd was om bier te gaan drinken en werd l’Ange Naïf achtergelaten als projectje.

DAg 2: FrAncHArD IsATIsIk wilde heel graag naar Franchard toe om in Cuisinière vanalles te proberen. De rest vond het best dus we gingen naar Franchard. Natuurlijk begonnen we in Isatis want dat is zo lekker dicht bij de parkeerplaats. Al snel vermaakte iedereen zich in boulders op het blok Zip Zut en die daar tegenover. Moule 5a

werd snel gehakt van gemaakt en na flink projecten wisten Floris en Mylou de leuke boulder Patinette 5b uit te klimmen.

Ondertussen werd Surplomb Statique 6a even herhaald door Martin, Dennis en mij waarna we aan een lagere start begonnen te werken die wat mij betreft ongeveer 6c was (nog 2 passen lager starten zou 7b zijn maar dat hebben we helaas niet geprobeerd...).

Toen vond ik een toffe boulder genaamd Little Karma 6c, waar wat Japanners in bezig waren. Na een paar pogingen klom ik als tot de slopers aan het einde (vandaar die naam), maar helaas viel ik daar af. Toen was het áán en begon ik te projecten, even later deed Martin mee. Helaas begon het te druppelen, wat nooit goed is voor de wrijving met van die liggende slopers. Even later stopte dit en kon ik de grepen droog poetsen. Toen even rust genomen, maar dat was een slecht idee, want toen begon het weer te regenen. Tevergeefs heb ik snel

Mylou en Floris in Patinette 5b


kleren en een bouldermat over de grepen gelegd, maar toen alles zeiknat was toch de moed opgegeven. Tot vreugde van de rest konden we eindelijk onder de schuilsteen vandaan komen en gingen we maar naar de Decathlon. Cuisinière heb ik dus wederom niet kunnen verkennen...

Terug naar de camping reden we nog even langs Elephant, maar ook daar was de boel vochtig en er kon dus niet echt geklommen worden. Ik was via een makkelijke weg op het blok van Toit de Loup gekomen maar door nattigheid was de afklim super eng en zat ik zelfs te overwegen om er via een plaat op mijn kont af te glijden. Gelukkig niet gedaan, met hulp van Marco ben ik veilig van het blok af gekomen. Toen maar terug naar de camping om onder de zojuist aangekochte tarpen van Eva en Pepijn eten te maken... ’s Avonds zaten we gezellig met de groep Arqué jeugdklimmers o.l.v. Thijs en zijn maat bij een enorm vuur.

DAg 3: cUL DE cHIEn En rOcHE AUx sAbOTsOmdat Pepijn en Tomas het zandstrand van Elephant geweldig vonden werd besloten om de deze derde dag voor een strandgebiedje te kiezen. Aangezien ik graag hét dak nog wilde uitklimmen werd gekozen voor Cul de Chien. Eenmaal in het gebied aangekomen begonnen Martin en ik dus direct in le Toit du Cul de Chien 7a te projecten, terwijl de rest iets doorliep naar wat makkelijkere boulders.

Na wat pogingen besloten we dat voor die mono in het dak toch wel wat opwarming nodig was en deden we met de rest mee. Zo werden onder andere Vol-au-Vent 4a en Dynamique 5a door bijna iedereen geklommen. Ook Vol à Vue 6a met slopers

als uitklim werd geprobeerd. Ik wist hem uiteindelijk als enige uit te klimmen, het voelde meer als 6c...

Verderop werden ook nog een paar makkelijkere dingen gedaan en toen gingen we samen terug naar ‘het dak’. Martin en ik gingen verder projecten terwijl de rest ons aanmoedigde, en we kwamen steeds verder. Het ging allemaal niet heel snel dus op een gegeven moment vertrok de hele groep naar Roche aux Sabots en bleven we met z’n tweeën achter. Na nog een hoop pogingen en flink rusten tussendoor kon ik hem uiteindelijk uitklimmen. Wat een supertoffe boulder!!! Martin projectte nog wat door en kwam ook steeds verder. Hij wist zonder hak te leggen het dak door te komen, maar miste helaas de sprong een

Martin en Hans in Toit du Cul de Chien 7a

Zomer 2013 | 15

paar keer. Ondertussen klom ik nog de leuke la Nano 6a op hetzelfde blok en toen gingen we maar naar de rest.

Daar aangekomen troffen we iedereen liggend op een crashpad. De fut was er duidelijk uit bij de mensen die geen heel weekend explosief boulderen gewend waren. Gelukkig kregen we er een paar weer in de benen en werd er nog wat geklommen in Little Crack 5b+, Pense-Bête 5a, le Tiroir 6a,Coup de Pompe 4b+. Toen nog wat springen in de 6c sprongstart van Autochtone en die wist ik na 35 pogingen nog een tweede keer te doen voor het filmpje.

Helemaal gesloopt zijn is natuurlijk niet de perfecte staat om nog te gaan projecten in

Jet Set 7a, dus na wat kansloze pogingen gingen we maar weer terug naar de camping. Daar werd weer een flink vuur gemaakt en gewoeft en toen lekker geslapen.

DAg 4: ÉLEPHAnTDe laatste dag, dus lekker op tijd op. Dit ging allemaal prima zodat we uiteindelijk in Elephant nog een halve dag te klimmen hadden, lekker! En het bleek een echte low-gravity dag te worden...

Om te beginnen vonden we dat we met z’n allen op de Olifant moesten klimmen voor een groepsfoto. Dat bleek niet te lukken want dat ding is echt best eng om op te komen. Uiteindelijk durfden Martin, Tomas

en ik het aan en zaten we op z’n kop. Mylou was direct vertrokken naar haar 6a project La Moreau en al snel hoorden we haar helemaal aan de andere kant van het

gebied nog juichen. Ze had haar eerst 6a in Bleau binnen!

Dat trok de aandacht van meer mensen en ook Marco en Pepijn wisten zo hun eerste 6a in Bleau te klimmen. Verder werd op hetzelfde blok La Charleuse 4c geklommen en door sommigen de 6a zitstart. Martin klom snel even La Voie Michaud 6c uit en toen gingen we naar het Lepreux blok. Een paar mensen gingen le Surplomb du Lepreux doen, een mooie 6a, terwijl Martin en ik bezig gingen in Lepreux direct 7a. Ik wist deze redelijk snel te klimmen, ik weet niet meer of Martin hem ook heeft gedaan.

Toen hadden we nog een uurtje de tijd dus leek het mij een goed idee om af te sluiten bij de 10 meter hoge boulder Le Gruyere. Ik

“De laatste dag bleek een echte low-gravity dag”

De Olifant in het gebied Élephant


dacht iedereen wil wel even zien hoe hoog hij kan/durft te komen, maar uiteindelijk had alleen Dennis zin om de eerste 5 meter te klimmen en daarna terug te keren. Ik deed de boulder voor de thrills even tot het eind en zag wat andere lui in een traverse. Die bleek van rechts naar links te lopen en uit te toppen in Le Gruyere. In de tweede poging wist ik deze niet zo moeilijke maar (voor een boulderaar) enorm verzurende 7a uit te klimmen. Best eng...

Dat was het einde van weer een mooi boulderweekend in Bleau en flink uitgeput reden we weer terug naar Nederland.

Hans

Dennis, Tomas en Hans in actie

Zomer 2013 | 17

Naam klimhal: Monk AmsterdamCategorie: BoulderenWandoppervlak: Ruim 500m²

LOcATIEVanaf Amsterdam Centraal ben je met de bus in minder dan een kwartier bij Monk Amsterdam. De hal ligt aan de kade van de IJ, met uitzicht op het Java-eiland. Er is een terrasje waar je heerlijk van de boten en de zon kunt genieten.

sFEErIn deze hal hangt een hele fijne sfeer, er komt veel licht binnen en de geur van verse appeltaart doet menig hartje sneller kloppen.

MATErIAALDeze splinternieuwe boulderhal is een lust voor het oog. De wanddelen zijn ontzettend gevarieerd en er zitten de meest originele

grepen ingeschroefd. De grepen zijn allemaal nog lekker nieuw en ruw en alle boulders zijn ontzettend leuk gebouwd.

gA HIEr HEEn WAnTDe grepen, routes en wanddelen zijn gewoon tof. De hal is ruim opgezet en er is goddelijke zelfgebakken appeltaart die je heerlijk op kunt peuzelen op het terras aan het IJ!

MInPUnTjEsHet grootste minpunt vonden wij de hitte, we waren er op een hele zonnige dag dus misschien dat dat er iets mee te maken had. Want binnen was het eigenlijk nét te warm om lekker te kunnen boulderen.

Voor de rest hebben wij niets dan lof voor deze mooie boulderhal, al vonden Fieke en Mylou het wel jammer dat de jongens niet zonder shirt mogen klimmen in Monk!

DE grotE boulDErhallEn-tEstmonk amsterdam

nu de boulderhallen als paddenstoelen de grond uit schieten vonden wij van de Publicie het tijd voor de grote ‘Publicie boulderen klimhallen test’! Deze week testen we: Monk Amsterdam.


Weekendjes!

Clubkampioenschapsportklimmen

Batavierenrace

Weekendjes!

Weekendjes!

Clubkampioenschapsportklimmen


Nieuwe gezichten en oude kwamen voorbij, zo zat ik bij een oud C1 genoot in de cursus die ik al tijden niet had gezien. En kom je mensen tegen van wie je eerder alleen maar verhalen gehoord had. De sfeer zat er in de auto in ieder geval al goed in.

’s Middags kwamen we aan in het wintersportwalhalla Samoëns. Een grote hoeveelheid bergen omringt de vallei en er zijn gelukkig voor onze cursus veel bergen die niet geplaveid zijn met pistes en liften. Maar goed voor de eerste dag willen we toch weer even het ski-gevoel oppikken en gaan we niet gek doen. We halen onze ski’s op bij Corné, de materiaalcommissaris van het winterprogramma, en maken ons klaar voor de eerste afdaalmeters. Het zonnetje is heerlijk en iedereen went snel aan het skiën.

Aan het einde van de dag komen we bij het chalet aan en kunnen we na het inrichten van de kamers (3 of 4 persoons) aanschuiven aan tafel. Na het smaakvolle avondeten waar de koks voor hebben gezorgd is het tijd om de instructeurs te ontmoeten. Ondertussen zijn ook zij aangekomen en gaan we met z’n allen bespreken wat we verwachten en willen leren tijdens de cursus. Aan het begin was de mening verdeeld tussen off-piste gevaren inschatten, zo

veel mogelijk meters maken en het maken van toeren. Verrassend genoeg was de splitboarder voor het maken van toeren. Iets wat in mijn oren toen nog heel onpraktisch klonk.

De tweede dag vertrokken we te laat vanuit het chalet, iets waar we gewoonte van gingen maken. Vol goede moed en zin gingen we van de pistes af, ’s middags hadden we natuurlijk al zin in wat meer. Op onze wenken bediend gingen we poeder opzoeken. Jammer genoeg had het 5 dagen al niet meer gesneeuwd. Maar we wisten al dat het die avond ging komen, iedereen spreekt er tijdens het eten over. Wat o wat gaan we verwachten, zon, regen, sneeuw (ook wel een dump genoemd)?

Dus de volgende dag breekt aan, 20 centimeter verse sneeuw en zin voor 100 gaan wij die berg op. In de lift bespreken we lawinegevaar met de instructeurs en krijgen we aanwijzingen op onze skitechniek. Daarna zoeken we de perfecte lijn om naar beneden te gaan.

Niet te steil! Want zo hebben we de avond daarvoor de lawineregels geleerd dat we niet boven de 35 graden mochten skiën. De dag hierna mochten we als groep een tocht plannen een top op. Wat een

hikE-to-riDE cursusnsac Winterprogramma

Midden maart was het eindelijk zo ver, de lang verwachte skivakantie kwam eraan. We hadden een bus gehuurd bij Fikkert en we zouden na de nijsAc dies vertrekken naar het zuiden.De groep bestond uit deelnemers van twee groepen.Het merendeel was de Hike-to-ride groep samen met nog wat off-piste cursisten.

Zomer 2013 | 21

heerlijkheid. Geen andere mensen, geen liften, alleen onze groep en nog 2 andere skiërs in het zicht. Het toeren was erg zwaar, maar was het ook zo waard als je bovenop staat. Het feit dat je maar één (hele lange) afdaling op een dag maakt is dan helemaal niet erg. De groep was het erover eens, toeren is extreem gaaf en willen we meer doen.

De rest van de week gaat zo door en je merkt dat de vermoeidheid zijn tol neemt, mensen skiën wat rustiger en zijn soms wat geprikkelder. Maar al deze vermoeidheid slaat in één keer om als we de laatste tocht te horen krijgen. In het Mont Blanc gebergte

van de Aiguille du Midi naar beneden.

Een adembenemende gletschertocht, uitzichten om van te smullen en omdat we laat in het seizoen waren, flink wat lawines om van te leren. We hebben ze allemaal in de verte gezien. Maar wat gaat dat hard!Aan het eind van de toer was ook de cursus afgelopen, de eerste instructeur werd al op de trein gezet en het voelde erg abrupt.

Gelukkig komen we over een paar weken met zijn allen bij elkaar om het nog eens lekker na te bespreken en wat we misschien volgend jaar gaan doen. Daarover gesproken: Ik heb nu al zin in volgend jaar! Ik hoop dan meer TSAC-ers te kunnen verwelkomen.

groet en berg Heil!jasper

“De groep is het eens. Dit willen we meer doen!”


Dit had twee directe en één indirect effect. De directe effecten waren dat mijn broertje niet meer mee wou met mij (ja, wat wil je ook, hij was drie jaar jonger) én mijn Duitse herder hield het op een gegeven moment ook voor gezien. En inderdaad, ik kan nog altijd erg goed berg oplopen (dit i.t.t. berg op fietsen, wat is dat dom werk). Wat je jong leert...

Het indirecte effect was dat ik geen genoegen meer begon te nemen met alleen maar berg op lopen. Dat was én niet spannend én bij nader inzien ook niet erg leuk. Het werd boven de boomgrens pas leuk: uitzicht, fris windje en je kwam geen drommen mensen meer tegen die (overduidelijk) alleen ‘maar’ berg afliepen. Maar, verre wandelingen boven de boomgrens zat er bij ons thuis alleen in als het 1) een dagwandeling was en 2) ‘niet gevaarlijk’. Dus dat wandelen boven de boomgrens stelde – indertijd - niet zo veel voor in mijn ogen. Maar ja, het was niet anders.

Dit veranderde allemaal toen ik in 1978 in Wageningen ging studeren. Al snel werd ik lid van de Wageningsche Studenten Alpenclub (Ibex bestond toen nog niet) en werd mee genomen naar de rotsen in Sy, Freyr, Mozet, Goyet, Dave en ik weet het allemaal al niet meer. In die tijd heb ik ook

Ibbenbühren ontdekt. Rotsklimmen vond ik erg leuk, had weinig talent maar heb het desondanks toch nog weten te schoppen tot aspirant voorklimmer. Veel meer dan een serieuze 5 of een mager 6-je zat er niet in. Maar, wel erg leuk én een voorklimmer zonder rijbewijs is tenslotte niets zonder naklimmer met rijbewijs! En, als roeier was mijn conditie meer dan prima en kon ik op kracht heel wat routes door komen.

Het klimmen in de oefenrotsen stond voor mij in die tijd echter geheel in het teken van de Alpen. Daar lag de uitdaging, eindelijk verder dan het kabelbaanstation en de highway omhoog. Via de NSAC deed ik twee cursussen in de Alpen (niveau I en III, niveau II mocht ik overslaan (toch een klein beetje talent?) van elk 10 dagen (dat waren nog eens cursussen…). Met de NSAC-cursuservaring op zak ben ik met mijn Wageningse klimvriendjes tochten in de Alpen gaan doen, met name in Wallis. Ik had mijn handen vrij want mijn broertje en mijn herdershond waren inmiddels al lang af gehaakt.

Mooie bergen in Zwitserland, veel sneeuw en ijs. O ja, met ijsklimmen ben ik overigens na 2 noordwandjes gestopt: mij te link. Gelukkig maar, want de ‘investering’ in ijsklimmen blijkt heden ten dage weg gegooid te zijn: al

Wat je nooit moet doen...

Van jongs af aan had ik al een bergen tik. Vanaf mijn 12e was ik dan ook mateloos gefascineerd door bergen. Dit resulteerde in de zomer in wandelvakanties met mijn ouders in de Alpen, dagwandelingen wel te verstaan. Ik op mijn 12e lopend om hoog (altijd met mijn herdershond en soms ook met mijn broertje), mijn ouders vaak met de kabelbaan. De lol was natuurlijk om eerder boven te zijn dan de kabelbaan...

Eva en Marco in Snap 4b

Zomer 2013 | 23

het ijs smelt immers als sneeuw voor de zon. En wat hou je over? Losse zooi. En laat ik daar - nu nog altijd - goed mee uit de voeten kunnen. Wat je jong leert...

Mijn absolute hoogtepunt in de Alpen was de beklimming van de Dent Blanche. Elke keer als ik in Wallis ben kijk ik met veel plezier naar die top en leg voor de zoveelste keer aan mijn drie kinderen uit dat papa daar in 1982 op heeft gestaan. Het absolute dieptepunt was een route boven Zermatt waar het touw na het abseilen niet meer los getrokken kon worden. Omhoog prusiken hoefde net niet omdat een Zwitser zijn hoofd over de rand stak en lachend vroeg of hij het touw mocht los maken. Tja, wat je jong leert...

Het werd steeds erger met die bergen tik. Begin jaren ’80 van de vorige eeuw wou ik zo graag naar de high himals in Nepal dat ik daarom zelfs binnen mijn studie bodemkunde een tropen specialisatie ben gaan doen. Tja, je bent jong en je wilt

wat. Mijn bergen tik bracht mij - met mijn specialisatie tropische bodemkunde - na mijn kandidaats via een stage van 10 mnd bij een Canadees ingenieursbureau, in Nepal. En daar heb ik heel veeeeel bergen gezien: als Canadees-Nepalees projectteam maakten we veldwerktochten van 3 – 6 weken met dragers, koks, tenten etc. Inhoudelijk verzamelden we informatie over de bodem, de geologie, het landgebruik (type landbouw) en bossen. Een geweldige tijd: ik heb rondgelopen in berggebieden (tot zo’n 4500 m) waar nauwelijks toeristen kwamen (slecht ontsloten, moeilijk bereikbaar, niet veilig of niet toegankelijk zonder work-permit). Ik had natuurlijk ook mijn klimspullen mee naar Nepal. Van alle grootse klim plannen is weinig terecht gekomen: veel sneeuw en ijs en erg hoog allemaal (ik heb dan ook hoogteziekte gehad). Ik had via mijn werk/kantoor in Kathmandu twee Britse klimmaatjes gevonden. Maar de manier waarop zij over klimmen spraken, sprak mij niet zo aan. Ik

Fam. Van den Broek in Noorwegen (2006)


vond het ‘gewoon’ te gevaarlijk.

Vergeleken met de Himalaya zijn de Alpen een speeltuin. Problemen in Zwitserland? Even bellen en de helikopter komt je halen… In Nepal moest je tzt van te voren tig dollar borg storten en dan nog was de vraag 1) hoe weet de helikopter dat hij moet komen? en 2) als ie het weet, of ie komt. Dus niet geklommen, wel 10 mnd in een van de mooiste bergebieden rond mogen trekken die ik ken. Na mijn afstuderen en promotie werd het allemaal wat minder met het klimmen. Niet omdat het niet leuk meer was, maar eenvoudig andere prioriteiten: drie koters. En kleine kinderen vragen veel tijd, tijd die je niet aan klimmen (of aan roeien) kunt besteden. Maar, waar een wil is, is een weg. Toen onze Joost (de oudste) zo’n jaar of 7 was en Astrid (de middelste) 5, had ik de oplossing gevonden: ze konden ‘gewoon’ mee als ik met mijn klimvriendjes een dagje ging klimmen. Lekker spelen onder aan de wand of in het bos, pannenkoeken bakken op de brander, soep maken etc. Natuurlijk werd er ook één route geklommen. Tja, wat je jong leert...

In de zelfde tijd hebben we ook het lopen weer opgepakt. Toen onze Hans (de jongste) 5 was, hebben we voor het eerst met z’n allen gelopen in Bretagne: van gîte naar gîte en voor de bagage hadden we een ezel. Dat ging prima. Het jaar er op hebben we met z’n 5-en door de Vercors getrokken, met twee ezels voor de bagage. Dit ging zo goed, dat we zelfs harder liepen dan ezels wouden lopen. Dat was dan ook meteen het einde van het lopen-met-ezels-voor-de-bagage. Het jaar er op zijn we met z’n 5-en naar Noorwegen gegaan om van hut naar hut te lopen, waarbij iedereen zijn eigen rugzak droeg met slaapspullen, kleding, eten etc. Hans, Astrid en Joost waren toen respectievelijk 7, 9 en 11 jaar

oud. In Noorwegen hebben we zo’n 6 jaar achter elkaar onze zomervakantie door gebracht met het lopen van twee tot drie huttentochten per vakantie. Tja, wat je jong leert...

Het lopen van meerdaagse huttentochten in Noorwegen in de zomer hebben we ook door getrokken naar de winter. We hebben in de winter op langlaufski’s met rugzak (cross-country skiing) van hut naar hut naar getrokken. Niet te vergelijken met de Alpen! Inmiddels bleef het in de oefenrotsen voor Hans, Astrid en Joost natuurlijk niet bij alleen één route klimmen. Het werden allengs meer routes en ze werden ook steeds moeilijker. Tja, wat je jong leert...

Het eind van het verhaal is dat Hans, Astrid en Joost allemaal minimaal twee NKBV-cursussen in de Alpen hebben gedaan en ze inmiddels in de oefenrotsen minimaal 6 of meer voorklimmen. Het resultaat is dat papa in de wand hijgend en piepend naar boven wordt ‘getakeld’ onder het motto ‘return on investment’. En dat in de Alpen met onze jaarlijkse 1 weeks familiehuttentrektocht Joost, Astrid en Hans de meeste kilo’s dragen. Ook hier geldt weer ‘return on investment’.

Wat je dus nooit moet doen… is je kinderen mee nemen naar de oefenrotsen. Voordat je het weet klimmen ze 6 en 7 voor, willen ze naar de Alpen om allerlei toppen te klimmen (behalve de Dent Blanche!!) en vinden ze dagafstanden tussen de hutten van 5 uur niet de moeite waard en tref je opeens op facebook foto’s aan van een van je kinderen hangend in bloedstollende overhangen

“return on investment: Piepend en hijgend achteraan

komen op familietochten”

Zomer 2013 | 25

ergens in Kroatië. Tja, wat je jong leert… Al hoewel, mijn vrouw Betsie en ik vinden het erg leuk om (weliswaar piepend en hijgend) achteraan te komen op onze familie winter skitrektochten en de huttentochten in de zomer. Dit is namelijk pas echt RETURN ON INVESTEMENT. Tja, wat je er in steekt, komt er op enig moment gelukkig ook weer een keer uit. O ja, als jullie nu denken, waar ken ik de naam Hans ook al weer van? Hans is inmiddels buitenlid van de TSAC. Tja, wat je jong leert…

Theo van den broek

PS: een soortgelijk verhaal kan ik ook over roeien houden. Onze Joost is (door mij) op zijn 10e gaan roeien en roeit mij er inmiddels op alle fronten uit. Het ‘return on investment’ ligt hier in het trekken van blik

(= winnen) in het familie dubbel-2 veld. Tja, wat je er in steekt, komt er op enig moment gelukkig ook weer een keer uit...


VOOrbErEIDIngVoel vanaf de grond of vanaf de mat alvast hoe je de kiezel linksonder het buikje van Woodsctock vast wil pakken en zoek met je rechterhand naar de sloper. Voel boven de voeg hoe je het randje hierboven gaat vast houden. Dit laatste is het meest cruciale van de boulder aangezien je deze aan het begin naar beneden belast maar uiteindelijke bij de pas erna hier na je toe aan wil trekken.

sTArTStart met je rechtervoet op het stukje steen 10cm boven de grond staan en ga met je linker voet bovenop je tenen staan om zo je linkerwijsvinger op het uitstekende kiezeltje te kunnen leggen. Zorg dat de kiezel lekker in je vinger prikt en leg je duim er overheen. Pak vervolgens met je rechterhand het sloperige gedeelte rechts beet. Kleine mensen moeten waarschijnlijk op een matje staan of iets anders verzinnen. Gebruik compressie om omhoog te komen en je linkervoet op het treetje te plaatsen zodat je hier met je teen jezelf naar de wand toe kunt trekken.

VErVOLgManoeuvreer jezelf nu op je linkervoet zodat je kort je rechterhand door kunt tikken naar

het randje boven de voeg. Druk nu hard je rechtervoet tegen de muur en gebruik de vertraging die ontstaat als je je linkerhand los laat om je linkerhand door te tikken naar het randje boven de voeg en pas compressie toe om niet naar achter te vallen. Zet (of slinger!) nu je rechtervoet hoog op het beentje en kom op je voet terwijl je met je linkervoet omhoogschuift en tegen de linkerkant van het beentje aanklemt. DE crUxHoewel de vorige pas ook niet bepaald makkelijk is komt nu niet alleen de tofste pas maar ook direct de pas waar je waarschijnlijk een paar keer gefrustreerd uit gaat vallen. Na een vrij krachtig statisch begin is het dan nu eindelijk tijd voor een vrij krachtig dynamisch eind. Zak vanuit de positie in het plaatje hierboven iets in en veer explosief

mijn Betonprojectjemayday 6b+/6c

Hierbij een begin van wat hopelijk een reeks aan toffe nieuwe routes op onze betonwand op gaat leveren. Het idee is dat in deze rubriek men zijn of haar zelf verzonnen boulder/route op het beton beschrijft zodat anderen deze ook kunnen proberen. Uiteraard zijn er duizenden combinaties mogelijk en zijn ze hoogst waarschijnlijk allemaal al eens door jan Martin gedaan maar om het simpel te houden: Alles wat niet in onze ‘klimm’ in Twenth’ staat mag ingediend worden.

Naam: MaydayType: BoulderMoeilijkheid: 6b+/6c (Bleau)Waardering: *****Type: Compressie/vingersHoe: Woodstock’s first solo flight zonder enkele voegen of het gaatje in de muur.

Zomer 2013 | 27

uit richting de rand op de buik terwijl je druk uitoefend met je rechterhand en je linkervoet. Op het moment dat je hem goed beet hebt draai je automatisch iets naar achter uit dus zorg dat je op het moment van vastpakken direct spanning toepast.

AFMAkEnNu je de lastigste twee passen gemaakt hebt kun je hem vrij gemakkelijk afmaken door je linkervoet te matchen met je rechtervoet, je rechtervoets iets hoger te plaatsen en jezelf vervolgens op je rechtervoet te trekken en richting de indeuking

rechts te gaan. Als je die beet hebt kan je linkervoet hoger op een kiezeltje links en kun je je rechterhand doorplaatsen naar een van de vele bakjes op het buikje van Woodstock. Je linkervoet kan vervolgens bovenop het kiezeltje dat je aan het begin gebruikte gezet worden zodat je je linkerhand kunt matchen en je rechtervoet op de rand op de buik kunt plaatsen. Hier is waar de boulder ophoud aangezien ongezekerd de voeten niet boven de eerste voeg mogen komen. Topropend is hij echter af te maken door je rechtervoet vanaf de laatste positie op de rand van de buik te plaatsen en hem vervolgens zoals Woodstock’s first solo flight uit te klimmen. Ik zou dit een goede 7a als route-waardering geven aangezien het laatste stuk niet moeilijker is dan de standaard versie van Woodstock (het gebrek aan de 2e voeg maakt hem niet moeilijker).

Martin

1

24

3 5


Waarom? Ik ben een freerider in hart en nieren! In de winter ben ik zo veel

mogelijk als de portemonnee het toe laat in de Alpen te vinden om mijn neus onder te dompelen in het witte goud. Het is mijn missie zo veel mogelijk mensen verslaafd te maken aan het witte goud, daarom zal ik jullie een kijkje geven in het leven van een freerider en wat uitleggen over splitboarden.

Ik ski en snowboard al 20 jaar en ben een aantal jaar geleden begonnen met freeriden. De eerste jaren heb ik dit met georganiseerde reizen en onder begeleiding van een gids gedaan, maar na een serieuze lawinecursus afgelopen seizoen ga ik nu iets meer op eigen benen staan. Bij freeriden komt een hoop kijken, want freeriden is een risicosport. Je bent in de sneeuw continu bezig met het risicomanagement van verschillende factoren zoals; weer en sneeuwcondities, landschap en de niet te onderschatten factor mens. Dit maakt het, net als alpineren, wel een sport waar je veel kennis en ervaring voor nodig hebt. Dus mocht je zelf op pad willen; boek een berggids en je hebt gegarandeerd een onvergetelijke ervaring, want het is ook een sport met adembenemende vergezichten en waarbij je kunt genieten van elk lijn die je zet!

Wat is freeriden nou precies; freeriden is off-piste snowboarden/skiën zo veel mogelijk met hulp van liften, en met af en toe een korte hike of klim. Dit in tegenstelling tot toerskiën, wat inhoud dat je elke meter die je wilt rijden ook zelf zal moeten stijgen. Korte stukjes kun je gemakkelijk lopen, maar als de klim wat langer wordt kun je van alles gebruiken om maar zo snel mogelijk boven te komen. Als snowboarden gebruik ik vaak sneeuwschoenen en een skiër al snel toerski’s, maar als snowboarder heb je ook nog ander opties zoals stijgski’s, dit zijn kleine, lichte, korte skietjes met vaste stijgvellen, of een splitboard, dat niets anders is dan een snowboard dat je uit elkaar kan halen en als een paar toerski’s kan gebruiken.

Omdat ik zelf nu steeds langere tochten aan het maken ben, heb ik mijn arsenaal aan materiaal afgelopen zomer uitgebreid

how it’s maDE: sPlitboarD

De sneeuw is allang weer voor de zon verdwenen, en de winter is alweer een tijdje ingewisseld voor het begin van de zomer. Maar waar menig TsAc-er de klimspullen bij elkaar aan het rapen is voor een vakantie in de bergen of rotsen, kijk ik vooral uit naar wanneer de eerste vlokken weer uit de hemel komen vallen.

Earn your turns

Zomer 2013 | 29

door zelf een splitboard te bouwen. Hiervoor heb ik mijn eigen snowboard door midden moeten zagen, not something for the faint of heart! Gelukkig was ik zo wijs om voor mijn eerste zelfbouw de zaag in mijn oude board te zetten en niet in mijn spiksplinternieuwe.

Splitboards kun je ook kant-en-klaar kopen, maar dat is flink prijzig, and where is the fun in that?! Wel heb ik een zelfbouwkit besteld met alle benodigde materialen zoals schroeven &inslagmoeren, Chinese haken, tip/tail clips, sliders & slider pucks en natuurlijk niet te vergeten, stijgvellen. Vervolgens heb ik de boel met een beetje epoxy hier en daar weer in elkaar geflanst in de hoop dat het aan elkaar blijft hangen. Maar hoe werkt zo’n splitboard dan precies? Om deze vraag te beantwoorden heb ik een

korte collage gemaakt. Voor het gemak kun je er even vanuit gaan dat je na een uurtje stijgen bovenaan je lijn bent aangekomen na een lange klim en kan gaan beginnen met ombouwen.

Andersom werkt dit natuurlijk precies hetzelfde. Voordat je begint met stijgen bouw je het snowboard om tot tourski’s en bevestig je de stijgvellen. De Vellen zorgen ervoor dat je tijdens het omhoog sjokken niet achteruit een ravijn in glijd. Stijgvellen hebben allemaal hele fijne haartjes die in één bepaalde richting georienteerd staan. Die haartjes grijpen in de sneeuw en zorgen er voor dat je wel vooruit, maar niet achteruit kan glijden. Doordat je bindingen aan je tenen scharnieren kun je lekker sjokken met je ski’s ondergebonden, en de

1. Bindingen er af 2. Stijgvellen lostrekken 3. Stijgvellen opbergen

4. Chinese haken uitlijnen 5. Tail- en tipclip bevestigen

6. Bindingen erop schuiven 7. Bindingen vergrendelen 8. Et voilá!


stijghulp onder je hakken zorgt er voor dat je dit sjokken nog relaxed kan doen tegen een helling op.

Maar genoeg uitgelegd, al die moeite doe je namelijk maar voor één ding: The down! Niets is lekkerder dan om over de rand van een steil couloir te kijken en gewoon in te droppen, overal zo hard mogelijk vanaf te blazen en soepel tussen de bomen door te slalommen, zo ver mogelijk door de lucht te vliegen en weer heerlijk zacht in de poeder landen, de poeder bij elke bocht zo hoog te laten opspatten dat je in je eigen sneeuwwolk verdwijnt, zo veel sneeuw happen dat je bijna stikt, onderuitgaan en gewoonweg genieten van elke bocht.

Je moet het een keer gevoeld hebben…

joran

It's all about the down

Spray heaven!

Zomer 2013 | 31

jErry MOFFATT - rEVELATIOnsDe biografie over Jerry Moffatt is geen nieuw boek, het is uitgegeven in 2009. Aangezien het in de TSAC kast staat en Marnick het mij had aangeraden heb ik het boek geleend, dus laat ik er dan gelijk ook maar een stukje over schrijven.

Op de omslag van het boek prijkt Jerry Moffatt in een van Engelands gritstone highballs (een boulder waarvan je van de hoogte bijna in je broek schijt). De ondertitel is een quote van Joe Simpson over Jerry: “A rock climbing legend”.

Ik heb nooit eerder een biografie gelezen en het leek me eigenlijk wat saai, maar niets bleek minder waar. Dit boek is niet slechts een beschrijving van een klimcarrière, maar neemt je mee door de geschiedenis van het sportklimmen zelf. Een geweldig motiverend boek om zelf harder te gaan trainen. Wil jij alles weten over de opkomst van redpointen, boulderen, nieuwe trainingsmethoden, helden als Wolfgang Güllich, het begin van klimwedstrijden, de enorme niveausprong in de jaren ‘80 en nog veel meer gaafheid? Pak dan dit boek eens uit de kast! Je zult het binnen een week uit hebben...

Hans

rObErT EckHArDT - PAssIE VOOr EEn bErgIk ben totaal geen lezer, maar op een zaalavond viel mijn oog op het boek ‘Passie voor een Berg’ in de TSAC kast. Dat sprak me aan om twee redenen: het staat redelijk dicht bij mij als simpele klimmer en het bestaat uit korte verhalen. Ik besloot de proef op de som te nemen en daar heb ik zeker geen spijt van.

Passie voor een Berg neemt een greep uit de mooie verhalen die Robert Eckhardt aan zijn klimcarriëre over heeft gehouden. Eckhardt is een fanatieke Nederlandse alpinist en expeditieklimmer, die overigens nog steeds actief klimt. Er zijn allerlei verhalen in het boek te lezen, van bekende en onbekende Alpenroutes tot expedities op grote Himalayabergen en trektochten aan de andere kant van de wereld. Een gevarieerd aanbod dus.

Het leukste vind ik nog wel dat alles zo herkenbaar is. Niet dat er nou routes in het boek staan die ik geklommen heb of waarschijnlijk ooit zal klimmen, maar het voelt toch allemaal een stuk dichterbij dan de verhalen van bijvoorbeeld Joe Simpson of zelfs Ronald Naar. Misschien ook omdat er meerdere oud- en ereleden van de TSAC als tochtgenoot van Eckhardt optreden in het boek. Wat mij betreft een aanrader dus.

Dominck

Boekrecensies


Vrijdagavond. Wij zitten met zijn allen gezellig in de bus. Na een korte stop

in Oberhausen voor een pinkelpauze bij mijn ouders kwamen wij ´s avonds aan op de camping. Na wat gedoe stonden uiteindelijk de tenten rechtop en dronken wij een lekker slaapprovocerend slokje tequila op Sara’s verjaardag. Omdat het ‘s ochtends toch nat zou blijven konden we bijna “uitslapen” (afhankelijk aan wie je het vraagt).

Na met een traditioneel TSAC-ei ontbeten te hebben reden we door het mooie heuvelachtige landschap van Hotton richting het klimgebiedje om met de super luid stromende Maas achter ons de reusachtige rotsblokken te temmen. Het eerste stukje was echter meer tuinieren dan temmen door de vele plantjes en slipperige stenen. Boven aangekomen zagen wij dat de wolken weggetrokken waren en er een heerlijk blauwe hemel overbleef. Wat een keigoed klimweer! En dat terwijl er het hele weekend regen voorspeld was! Zo ging het de hele zaterdag verder zodat wij aan het eind van de dag onze voeten in de majestueuze Maas konden afkoelen. Onze keigekke kok Gido verblijdde ons toen in de avond met zijn heerlijke risotto création en na een koude afwas gingen we over naar een knus kampvuur.

De volgende dag bleek duidelijk natter te zijn met uitzicht op nog meer slecht weer waardoor besloten werd om die avond al maar naar huis te gaan. De 4b-tjes die die dag nog zijn geklommen, werden alleen door het natte weer en de plotseling ontbrekende haken een stukje uitdagender. Sara’s slack-line en Gido’s en Jurrians romantische abseil Titanic style (nu op YouTube beschikbaar) konden het klimavontuur een mooie afsluiting geven.

Boze Belg in hotton

Ondanks de bedroevende weersvoorspelling werden wij zaterdag toch beloond met een heerlijk zonnetje. Ondanks dat wij geen vegetariërs bij ons hadden hebben wij toch drie dagen zonder vlees moeten leven.Ondanks dat wij een lief klein groepje waren werden wij uiteindelijk toch van de camping gegooid.

Zomer 2013 | 33

Op de terugweg hebben we toen een iets grotere pinkelpauze bij de ouders van Gido in Maastricht gehouden en konden we met een stukje koninklijke blauw-ader kaas van ons laatste avondmaal in een prachtige tuin genieten alvorens weer naar Enschede te vertrekken.

Jullie vragen je waarschijnlijk af wat de reden was om ons te verzoeken niet meer naar de camping terug te keren. Nou ja, dat weten wij ook niet helemaal. Blijkbaar was 15 jaar aan trouw terugkerende TSAC-ers niet rendabel genoeg om de boel draaiende te houden (of iets met frustratie, zegt de psycholoog). De derde vegetarische re-bijenkomst hielden we in ieder geval nog op de volgende woensdag bij Lisa thuis om het verhaal vreedzaam af te ronden. Bedankt voor een leuk weekend in België!

graceIn samenwerking met Martin (die tijdens het schrijven zijn liefde voor alliteraties ontdekte)


juni1. Janina Torbecke (25)2. Martijn Meefout (20)3. Filipp Muller (27)3. Martijn Schouten (20)10. Melle Lorijn (24)13. Martin Kosters (27)18. Jacco Schaft (19)19. Elena Karla Findeisen (23)29. Inga Schwabe (25)30. Simon Govert (27)30. Pim Wijnands (22)

juli2. Floris Erich (23)2. Dominick Vietor (20)8. Hein Verputten (25)13. Peter Bosch (29)13. Thijs Weggemans (23)16. Sandra Hegemann (25)17. Mark Lameris (20)20. Nikodem Bienia (22)22. Hannah Kranzusch (25)24. Renze Reef (20)

25. Marc van den Berg (24)25. Edit Kutnyanszky (29)31. Tobias Feijten (20)31. Jurrian Hartwigsen (22)

augustus1. Sindy Heinrich (22)4. Maria Buitrago (35)5. Erwin Verkleij (21)7. Joran Sanders (26)10. Kai Nijen Twilhaar (19)11. Sophie Ahlers (20)15. Daan in den Berken-Kolmes (29)15. Robert Maaskant (24)16. Frans van der Sluis (30)27. Koen Smidt (21)30. Remco Huizenga (28)31. Alexander Haselhoff (21)

verjaardagende tsac feliciteert en verwacht feestjes van...

Deadline!

De Publicie is altijd blij met inzendingen van stukken en foto’s

voor in de volgende editie. we hebben wel een deadline voor de

volgende editie:

De kopij voor het volgende theeblaadje sluit 1 oktober

Zomer 2013 | 35

coloFonHet Theeblaadje is het verenigingsorgaan van de Twentse Studenten Alpen Club. Het Theeblaadje wordt opgestuurd naar alle buitenleden en ereleden. Zaalleden kunnen het Theeblaadje op zaalavonden ophalen in sportzaal 2.

redactie adresTSAC t.a.v. TheeblaadjePostbus 2177500 AE [email protected]

redactieHans Kolk HoofdredacteurMartin de Laat InternetgoeroeDominick Vietor RedacteurMylou Tijsma RedacteurEvert Hensbroek RedacteurFieke Hillerstrom Redacteur

BestuurVoorzitter

Martin de [email protected]

06-57125324Penningmeester

Dominick [email protected]

06-14044681Weekendcommissaris

Ellen [email protected]

06-28413068secretaris

Grace [email protected]

06-16990950commissaris Interne betrekkingen

Alexandra [email protected]

06-47098729


Boulder Basiskamp 8 - 14 juli

Alpien Basiskamp 27 juli - 10 augustus

Theeblaadje 2013-2

Documents

Transcript of Theeblaadje 2013-2