The Project

- 1 -

Koen Verheijden

17 jaar

Eerstejaars MBO-4

Lievelingseten:

zelfgemaakte pizza

"The Project is een project

van Marieke en mij, waar wij

zelf heel trots op zijn en ook

hard aan hebben gewerkt.

Alles is voor ons nieuw, dus

we hebben lekker van alles

uitgeprobeerd! Wij hopen op

goede reacties en veel fans:)

Veel lees plezier!!! "

Marieke Graumans

17 jaar

Eindexamenjaar VWO

Lievelingseten:

koude pastasalade

"Wat begon als een grapje

tussen Koen en mij, is een

prachtig project geworden!

De vergaderingen in het café

en de fotoshoot waren

gezellig, maar ik heb ook

genoten van het ploeteren op

mijn artikelen. Op naar The

Project 2!"

- 2 -

Met dank aan De artikelen en reportages in The Project zijn geschreven, geproduceerd, gefotogra-feerd, vormgegeven, etc. door Marieke Graumans en Koen Verheijden. Maar dit hadden zij niet gekund zonder de hulp van:

Juliet Graumans - Artikel 'Fotoshoot'

16 jaar

5-HAVO

"Ik heb een onzettende schoenentic!"

"Mijn droom is een gezin met vijf kindjes, een

baan als cardioloog en roze eend voor de deur."

"Mijn favoriete schoolvak is biologie."

"The Project is een waarvan ik zeker ben dat het

tot wat moois uitbloeit!"

Jet Haan - Artikel 'Een kunstenares in de dop'

17 jaar

6-VWO

"Tijdens wintersport viel ik op mijn snow-

boardleraar... letterlijk!"

"Ik kan heel gelukkig worden van fietsen zon-

der jas of mensen die naar me glimlachen."

"Ik laat mijn nagels altijd minstens een half uur

drogen, omdat ik er niet tegen kan als ze naar

een dag alweer lelijk zijn!"

Niets uit deze uitgave mag gekopieerd of gebruikt worden op wat voor wijze

dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de redactie, maar

aarzel vooral niet om deze uitgave via alle mogelijke media te verspreiden.

- 3 -

inhoud

Fotoshoot...

Digiverslaafd....

Sprookjes uitgelicht...

Kunstenares in de dop...

Sweet dreams...

Wees gewaarschuwd...

Ik ben Medea...

Hoezo mooi?!...

Vloek van de farao...

Prostitutie...

De kledingkast van...

Jeanne d'Arc...

Ravenmeisje...

A Happy End...

...pagina 4

...pagina 6

...pagina 8

...pagina 10

...pagina 13

...pagina 15

...pagina 17

...pagina 19

...pagina 21

...pagina 23

...pagina 25

...pagina 28

...pagina 30

...pagina 32

- 4 -

Fotoshoot

Een terugkomend onderdeel van The Project worden de fotoshoots. Foto's van

mensen, waar het niet draait om de verkoop van kleding of make-up, maar om de

persoon zelf. De eerste fotoshoot was in het thema van: portretten. Ons eerste

model is de Bredase Juliet. Wij zijn erg trots op het resultaat!

- 6 -

digiverslaafd

Het is je vast al een keer overkomen: je pc crasht. Wat eerst alleen een materieel

ongemak lijkt (je kunt niet meer downloaden of verslagen schrijven), blijkt al

snel een sociale ramp te zijn. Hoe beantwoord je nu bijvoorbeeld die hele

belangrijke krabbel van je bff-4evahh? En dat geldt zo'n beetje voor alle digitale

dingen... Je staat er mee op, en gaat er mee naar bed.

Door: Marieke Graumans

De wekker gaat… Je mobiel is het eerste

wat je ’s ochtends in je handen hebt,

aangezien daar je wekker op zit. Of je

gebruikt zo’n digitale wekker, voorzien

van radio en iPod-input, waardoor je je

dag met muziek kunt beginnen.

"Veel mensen verkiezen tegen-

woordig het priveleven van hun

vrienden boven het wereldnieuws. "

Je gaat naar beneden, zet een bak koffie

en pakt de krant… Of je pakt de laptop

en kijkt even op nu.nl! Je smartphone of

iPod is ook een handig medium om de

krantenkoppen te scannen. Veel men-

sen echter verkiezen tegenwoordig het

privéleven van hun vrienden boven het

wereldnieuws en beginnen de dag met

tien pagina’s facebookberichten. Hyves

kan ook, maar is dan weer wat minder

hip. Slechts een greep uit de interes-

sante ervaringen die facebookers met

hun friends willen delen:

fucking dronken @ Breda city

was leuk met jullie!!

je bent lief # hvj!

Je weet nu niet in welk café en met wie

facebooker 1 is, je weet niet wat er leuk

was volgens fb’er 2 en met wie het dan

zo leuk was, en je weet niet van wie je

laatste friend dan wel houdt… Kortom:

je houdt je op de vroege ochtend bezig

met volslagen oninteressante en ondui-

delijke mededelingen van mensen die je

vaak maar vaag kent.

Dat ga je lekker naar je werk. In de bus

check je in met je OV-chipkaart. Je kijkt

nog even snel op je smartphone of er

vertragingen zijn bij de NS en wat voor

weer het wordt: ach ja, je betaalt voor

het internet op je mobiel, dan moet je

het ook gebruiken! Het is een half

uurtje met de trein en gelukkig is er

tegenwoordig WiFi in de trein. Je hoeft

je dus niet te vervelen, maar pakt je lap-

top en gaat nuttige en vooral ook nut-

teloze dingen doen achter het apparaat.

"Voor het slapengaan heb je

tien oninteressante gesprekken met

verre kennissen op MSN. "

Na aankomst op je werk, kruip je weer

achter de computer en komt daar tot de

koffiepauze niet meer achter vandaan.

- 7 -

Je moet al die mailtjes lezen die iedereen

na zes uur gisterenavond heeft verzon-

den. Dan koffie uit de automaat, een lief

smsje naar je nieuwe vriendin en de

afspraken in de agenda van je smart-

phone doorlopen.

De rest van de dag vult zich met

verslagen uittypen, presentaties (met

beamer uiteraard) en de mailbox in de

gaten houden. Na zessen begint het di-

gitale riedeltje in het openbaar vervoer

weer en thuis plof je op de bank voor je

hypermoderne, ultradunne beeldbuis

met duizend kanalen, die je in tien mi-

nuten allemaal langs kunt laten flitsen.

Voor het slapengaan check je nog even

je privémail, heb je tien oninteressante

gesprekken met verre kennissen op

MSN (allemaal tegelijk!) en lees je de

nieuwste posts op Facebook.

Wat wil ik met deze opsomming van o

zo normale, dagelijkse handelingen dui-

delijk maken? Nou, hoe volslagen door-

gedraaid wij westerlingen zijn gewor-

den met onze apparatuur. Mensen ver-

kiezen een avondje achter de laptop of

X-Box boven een avondje uit met echte

vrienden. En als je dan toch wordt over-

gehaald mee te gaan, moet je Black-

Berry mee om iedereen te pingen of om

via Twitter en Facebook iedereen te

laten weten wat je doet. Iedere scheet

die je laat moet gemeld worden. We

zijn digiverslaafd. Alles moet sneller,

mooier, platter, kleiner en duurder! En

wanneer je het dan niet meer hebt, is

dat een grote ramp.

Stel het je eens voor dat alle digitale

dingen kapot zijn! ’s Ochtends blijkt dat

die nacht je mobiel om onverklaarbare

reden kapot is gegaan: je wekker gaat

niet af en je verslaapt je. Ook je laptop

is kapot, dus als je de deur uit gaat, heb

je geen benul van de actualiteiten,

aangezien je geen papieren kranten

meer hebt – dat abonnement heb je

allang opgezegd: het was toch maar

containervulling. Het computersysteem

in de bus is gecrasht, dus je moet een

kaartje kopen, ja, met géld, niet met een

pinpas! Je ondervindt pas op het perron

dat de trein verlaat is: je hebt het niet

op je smartphone kunnen checken en

de digitale borden in de stationshal

bleven uit. In de trein verveel je je: je

moet een half uur lang uit het raam

staren. En dan ben je op je werk: wat

nu? Je kunt niet mailen, niets uittypen,

de beamer gaat niet aan, je kunt

niemand bellen of sms’en, je hebt geen

agenda en zelfs de computergestuurde

koffieautomaat laat je in de steek. Je

gaat dus maar naar huis en gaat daar

voor je uit staren: wat moet je nu zon-

der computer en televisie?

" Mensen verkiezen een avondje

achter de laptop boven een

avondje uit met echte vrienden. "

Ons leven is digitaal. Het is handig,

maar tegelijkertijd verschrikkelijk.

Waar ben je als je mobiel wordt gesto-

len, je computer crasht of je mail-

account is gehackt? Je raakt in paniek!

Gelukkig is voor de meeste dingen een

oplossing en is veel vervangbaar, maar

het is en blijft een crime op het moment

dat je erachter komt dat je iets digitaals

‘kwijt’ bent. Waar is de tijd van de

potjes ‘mens-erger-je-niet’, paard-en-

wagens en typemachines gebleven?

- 8 -

Sprookjes uitgelicht

Roodkapje

Iedereen kent het welbekende sprookje Roodkapje wel. Het verhaal van het meis-

je met de rode cape en de grote, boze wolf. De bekendste versie van dit sprookje,

van Gebroeders Grimm, is ons met de paplepel ingegoten. Maar wat is de achter-

grond van dit beroemde sprookje?

Door: Koen Verheijden

Het verhaal

Op een dag vroeg de moeder van Roodkapje aan haar of ze naar haar zieke grootmoeder

wilde gaan om een mand vol lekkers te brengen. Roodkapje wilde dat graag doen; ze was

dol op haar grootmoeder. Dus ging ze op pad met een grote, rieten pand aan haar arm en

de woorden van haar moeder nog tussen haar oren: ‘Blijf altijd veilig op het pad.’

Afgeleid door de mooie bloemen, dwaalde Roodkapje van het pad af en kwam zij de Gro-

te Boze Wolf tegen. Ze maakten een praatje en zo kwam hij erachter dat zij op weg was

naar haar grootmoeder. Hij haastte zich naar grootmoeders huisje, at de oude vrouw op

en ging in haar pyjama in haar bed liggen. Toen Roodkapje binnenkwam, keek het meisje

verbaasd naar haar grootmoeder ‘Grootmoeder, wat heeft u een grote oren!’ stamelde

Roodkapje. ‘Dan kan ik je beter horen!’ zei de Wolf. ‘En grootmoeder, wat heeft u grote

ogen!’ zei Roodkapje verbaasd. ‘Dan kan ik je beter zien.’ zei de Wolf. ‘En grootmoeder,

wat heeft u een grote mond gekregen!’ riep Roodkapje. ‘DAN KAN IK JE BETER OPETEN!’

gromde de wolf. De Grote Boze Wolf at Roodkapje in een paar tellen op.

Toen een jager de bolle buik van de Wolf zag, begreep hij meteen wat er gebeurd was.

Hij sneed de buik van de wolf open en bevrijdde grootmoeder en Roodkapje. Samen

stopte ze de buik van de wolf vol met stenen en gooiden hem in een diepe put. Op die

manier zou niemand ooit nog last hebben van de gemene wolf.

De oorsprong

De eerste versies van Roodkapje komen uit de zeventiende eeuw en werden mond op

mond door Franse en Italiaanse boeren doorverteld. Er waren verschillende versies van

het verhaal in omloop. In de meeste versies werd grootmoeders bloed en vlees voor het

meisje bewaard en dwong de wolf haar dat op te eten. Sommige versies eindigden nog

gewelddadiger: de wolf verkrachtte het meisje en at haar daarna op. De eerste geschre-

ven versie van Roodkapje stond in het Franse boek Tales and Stories of the Past with

Morals uit 1679, geschreven door de bekende Franse schrijver Charles Perrault. Het

sprookje had de naam Le Petit Chaperon Rouge en had zijn oorsprong in de Franse ver-

- 9 -

sies. In het verhaal van Perrault werd Roodkapje voor het eerst uitgebeeld met een rode

mantel. Zijn versie was het zelfde als het sprookje dat wij nu kennen, al werd Roodkapje

hier niet gered door de jager en bleef zij in de buik van de Wolf zitten. Op die manier wil-

de Perrault de moraal van zijn verhaal duidelijk maken: kinderen moeten de adviezen

van hun ouders opvolgen en niet naar vreemden luisteren. De bekendste versie van het

sprookje is toch wel die van de gebroeders Grimm. In de negentiende eeuw hebben de

broers dit verhaal herschreven aan de hand van twee verschillende Duitse versies. In de

versie van Gebroeders Grimm liep het verhaal wel goed af: Roodkapje en haar groot-

moeder werden gered door de jager.

De betekenis

De titel van het verhaal en de naam van het meisje verwijzen naar de rode kleding die

het meisje draagt. Zoals iedereen weet, staat rood symbool voor gevaar. Een andere -

misschien wat vreemde en vergezochte - verklaring voor de kleur rood, is dat de tocht

van Roodkapje naar het huis van haar grootmoeder de weg naar volwassenheid

voorstelt. Het rood van haar cape staat voor haar eerste menstruatie. Ook naar andere

kenmerken van Roodkapje is onderzoek gedaan. Roodkapje was bijvoorbeeld een blond

meisje. Blond staat in de literatuur vaak symbool voor het perfecte, het reine en het

onschuldige. De wolf is zwartharig, omdat die haarkleur stond voor het onfatsoenlijke.

Het verhaal van Roodkapje heeft natuurlijk ook een wijze en diepere betekenis. De

meest eenvoudige levensles van het verhaal is natuurlijk bedoeld als een waarschuwing

voor kinderen: luister altijd naar je ouders moeten luisteren. En nooit naar vreemde

luisteren, dan kan je in grote problemen komen. Een andere bewering is dat het verhaal

van Roodkapje vaak wordt aangehaald als voorbeeld van de haat en vrees die er

eeuwenlang is geweest tussen mensen en wolven: de wolf behandelt Roodkapje slecht

door haar grootmoeder te verslinden en de boswachter trekt meteen zijn conclusie als

hij de wolf met een volle buik ziet. De wolf in het verhaal kan ook staan voor de

onontwikkelde oerdriften van de mens: hij is agressief en moordlustig. Wolven worden

vaker in verhalen als dit symbool gebruikt, maar meestal gaat het dan om een weerwolf.

Moderne versies van het verhaal

Hoe klassieker een verhaal, hoe meer parodieën daarop zijn. Kijk bijvoorbeeld naar de

komische muziekfilm 'Lang en Gelukkig' uit 2010 van Nederlandse bodem. Roodkapje

wordt in deze film juist verliefd op een gevoelige wolf! Ook in de musical 'Into the

woods' kwam Roodkapje voorbij huppelen. Het bakkersechtpaar in deze musical moest

haar rode cape stelen om hun wens bij de heks in vervulling te laten gaan. Tenslotte

leerden we een totaal andere wolf kennen in de fantasyfilm 'Red Riding Hood'. In dit

verhaal ging het om een weerwolf die een Middeleeuws dorp teisterden. Niemand heeft

een idee wie van de dorpsbewoners deze wolf is, maar wel is duidelijk dat hij erg dol

was op Roodkapje. En natuurlijk kon Roodkapje niet ontbreken in de film Shrek 3. Hier

was zij een slechterik die aan het zakkenrollen was en gek genoeg stond de grote boze

wolf aan de goede kant!

- 10 -

een kunstenares in de dop

Ieder nummer besteden we aandacht aan een bijzondere hobby. Deze keer

hebben we Jet geïnterviewd. Haar grootste passie is tekenen en schilderen.

Naam Jet Haan

Leeftijd 17 jaar

Studie 6 vwo

Hobby tekenen en schilderen

Door: Marieke Graumans & Jet de Haan

“Het schilderij van de man met de klimop vind ik het mooiste van mijn werk. Ik vind

de kleuren en de schaduwen in zijn gezicht heel mooi. Wel zie ik soms nog kleine details die

niet kloppen of anders hadden gekund, maar dat hou je natuurlijk altijd.”

Hoe heb je jouw creatief talent ontdekt?

"Ik vond het als kind al heel leuk om te tekenen en schilderen. Op de basisschool deden

we hier niet zoveel mee, maar thuis tekende ik vaak met vriendinnetjes of mijn broer.

We hadden altijd genoeg stiften, potloden, krijt en papier in huis om lekker bezig te zijn."

- 11 -

Wat maak je zoal en hoe doe je dat?

“Ik vind het erg leuk om portretten te tekenen. Ik gebruik

dan vaak een voorbeeld om de vormen van het gezicht goed

te kunnen krijgen. Als ik schilder maak ik vaak eerst een snel

schetsje en begin dat met acrylverf. Mijn techniek bestaat

vooral uit het gebruik van losse penseelstreken en vloeiende

lijnen, die de beweging in mijn werk benadrukken. Ik houd

van kleur en maak daar dan ook graag gebruik van. Maar

vooral kijk ik er goed naar voorbeelden als ik schilder of

teken, ik ga net zolang door tot ik de goede vorm te pakken

heb! Mijn schilderijen zijn meestal niet zo groot. Eén van de

redenen daarvan is dat ik een groot doek nog niet zo goed

aandurf. Ik ben laatst wel begonnen aan een groot schilderij,

dus een begin is er! Mijn stijl is best losjes, ik vind het leuk

als je de beweging van de kwast nog terug ziet in het uitein-

delijke werk. Bij tekeningen vind ik het erg leuk om net zo

lang door te gaan tot iets echt lijkt. Dit probeer ik te bereiken

door middel van schaduwen en glimlichten aan te brengen.”

Moet je voor hier echt een ‘bui’ voor hebben?

“Ik ben niet altijd in een creatieve bui, en als ik dat niet ben,

komt er ook niet veel uit. Ik heb dus inderdaad niet altijd zin,

maar als ik tekenen op school heb, moet ik wel en dan komt

de zin vanzelf! Ik vind het erg leuk om bezig te zijn met ma-

terialen als potloden, verf en kwasten. Ik kan er echt van ge-

nieten om te werken aan een schilderij. Wel moet ik vaak

pauze nemen en niet te lang door gaan, want dan houd ik het

niet vol. Ik ben namelijk altijd zo intensief bezig dat het me

veel energie kost.”

Is tekenen en schilderen ook een uiting van je gevoel?

“Het is zeker een uiting van mijn gevoel. Ik probeer bij elk

schilderij of elke tekening wel een soort onderbuikgevoel te

hebben en dat over te brengen. Ik houd me niet vast aan hele

strenge titels of gebeurtenissen op het doek, omdat ik het

juist leuk vind als mensen er zelf iets in zien. Als ik teken is

het soms wel meer om mijn techniek te verbeteren dan dat ik

echt iets uit mijn verbeelding teken.”

Kost je hobby veel tijd?

“Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet zoveel tijd aan be-

steed, omdat ik door de week al heel druk ben met school,

vriendinnen, sport en werk. Maar op school maak ik ook best

- 12 -

veel, omdat ik het vak tekenen heb gekozen. Het leuke hieraan vind ik dat ik me aan een

bepaalde opdracht moet houden. Het resultaat is dan vaak iets waar ik zelf niet

opgekomen was. Ook vind ik kunstgeschiedenis erg interessant. Maar nu ik volgend jaar

een vooropleiding ga doen, zal ik zeker meer tijd met kunst bezig zijn. Ik ben heel

benieuwd hoe me dat gaat bevallen!”

Wat vinden mensen in je omgeving van jouw hobby?

“Mijn moeder heeft zelf een lerarenopleiding op de kunstacademie gedaan, dus zij vindt

het alleen maar heel leuk dat ik me er ook voor interesseer. Ik heb dan ook erg veel

geluk dat ik altijd even om advies kan vragen en ook dat ik alle materialen en ruimte in

huis heb om te werken. Mijn hobby kost me daarom niet veel geld. Wel moet ik soms een

schilderdoek kopen, maar bij de Xenos zijn die voor een paar euro te krijgen, dus ook dat

is geen probleem. Mijn vriendinnen zijn ook altijd erg enthousiast over wat ik maak. Ik

beschilder vaak dingen als kandelaars, kleine tafeltjes of sieradenhangers voor hen. Veel

schilderijen geef ik ook weg, zoals het landschap dat ik voor mijn oma heb geschilderd

(zie afbeelding onder, red.). Dus veel werk heb ik ook niet meer. Ik vind het erg leuk om

mensen mijn werk te laten zien en reacties te krijgen, want iedereen kijkt toch weer

anders tegen hetzelfde schilderij aan, en dat is nou juist zo leuk aan kunst!”

Heb je vrienden die het ook doen of volg je lessen?

“In mijn tekenklas zitten natuurlijk veel mensen die tekenen en schilderen erg leuk

vinden om te doen, maar ik ken niet echt veel mensen die er thuis ook echt voor gaan

zitten. Ik heb ongeveer 5 jaar geleden de cursussen ‘jeugdatelier’ en ‘klei en keramiek’

gevolgd, ik vond dat erg leuk om te doen! Ik ga volgend jaar beginnen met een

vooropleiding: leraar Beeldende Kunst in Tilburg. Hier ga ik proberen uit te vinden of

het echt iets voor mij is en of ik het aankan. Bezig zijn met kunst en allerlei materialen

lijkt me erg leuk; om het daarbij ook nog te leren aan andere mensen lijkt me helemaal

leuk. Ik zou nooit alleen op m’n zoldertje kunnen zitten schilderen, dat zou ik niet

volhouden.”

Ben je geïnteresseerd in het werk van Jet?

Stuur dan een mailtje naar [email protected]!

- 13 -

sweet dreams

Ieder mens brengt maar liefst 25 jaar van zijn leven slapend door. Vijf tot zeven

jaar hiervan dromen wij, want mensen dromen gemiddeld twee uur per nacht.

Toch herinneren wij ons vaak maar weinig van deze nachtelijke uitstapjes. Hoe

komt dat? En wat is een droom precies?

Door: Koen Verheijden

Droomslaap

Een droom is de verzameling van beel-

den, geluiden, gedachten en gevoelens

die iemand meemaakt tijdens de slaap.

Dromen komen vooral voor tijdens de

remslaap, die daarom ook wel droom-

slaap wordt genoemd. REM staat voor

“Rapid Eye Movement” ofwel “snelle

oogbeweging”. Deze naam is aan deze

slaapperiode gegeven, omdat je ogen

dan snel heen en weer schieten. De rem-

slaap (of droomslaap) en gewone slaap-

periodes wisselen elkaar in periodes af.

Gemiddeld komt de remslaap zo'n drie à

vijf keer per nacht voor in periodes van

tien à twintig minuten.

Weetje: Tijdens je remslaap ben je hele-

maal verlamd; alleen je ogen bewegen

dan nog. Als iemand in een film tijdens

een nachtmerrie ligt te woelen, is dat

dus helemaal niet mogelijk!

Lucide dromen

Een lucide droom is een droom waarin

de dromer zich opeens beseft dat de

droom niet echt is. Dit gebeurt meestal

als er in de droom iets onmogelijks ge-

beurd, bijvoorbeeld dat je kan vliegen.

Soms beseft de dromer zich dan ook dat

hij eigenlijk slaapt en dus ieder moment

wakker kan worden. Omdat tijdens de

lucide dromen het bewustzijn terug-

keert, zijn deze dromen ook te beïn-

vloeden. Er zijn mensen die daarom

graag zo willen dromen en er alles aan

doen om lucide dromen op te wekken.

Zij worden daarom ook wel droom-

reizigers genoemd. Lucide dromers be-

schrijven hun dromen vaak als span-

nend, kleurrijk en fantastisch. Dit is zo

bijzonder dat zij dit als een spirituele

gebeurtenis ervaren dat de rest van

hun leven zal veranderen.

Nachtmerries

Een nachtmerrie is een erg intensieve

droom die erg naar is. Nachtmerries

worden meestal veroorzaakt door trau-

ma's, koorts of stress. Vroeger werden

nachtmerries daarom als het werk van

demonen beschouwd en soms als beze-

tenheid van demonen.

Waarom krijg je dromen?

Er is nog geen definitieve, wetenschap-

pelijke verklaring voor dromen, maar

natuurlijk zijn er wel een aantal

theorieën. Eén van die theorieen houdt

in dat mensen 's nachts dromen om on-

verwerkte emoties en ervaringen - dag-

resten - te verwerken. Op die manier

- 14 -

kan je de volgende ochtend zorgelozer

aan een nieuwe dag beginnen. Dromen

zijn een soort van afvoerpijpen die iede-

re nacht schoon worden gespoeld om

fris een nieuwe dag in te gaan. Een

tweede theorie is de “activatie-

synthese-theorie”. Tijdens de remslaap

ontbreken zichtbare indrukken en

bewustzijn. Daarom proberen de

hersenen de chaos in het hoofd tot een

samenhangend ver-haal te maken: de

dromen. Ten slotte werden dromen

vroeger gezien als boodschappen van

goden en werd hier daarom een

voorspellende betekenis aan

toegevoegd. Er werden talloze

droomboeken gemaakt, waarmee dro-

men verklaard konden worden. Een

voorbeeld is te vinden in het Bijbelse

verhaal 'Jozef, de dromenkoning'. Jozef

kreeg al van jongs af aan voorspellende

dromen, waardoor hij zich de jaloezie

van zijn broers op de hals haalde, maar

uiteindelijk heel Egypte van de onder-

gang kon redden.

De dood, tanden en vreemdgaan

Gek genoeg zijn de dood, tanden en

vreemdgaan de drie meest voorkomen

-de onderwerpen in dromen bij de

mens. Hierbij de mogelijke betekenis!

De dood. Wanneer je droomt dat je

dood gaat, zou dit staan voor een over-

gang in je leven of voor angst voor het

onbekende. Als je droomt over de dood

van een geliefde, zou dit kunnen staan

voor een eigenschap die deze persoon

wel heeft, maar die jij bij jezelf mist.

Tanden. Een droom over tanden staat

voor kracht. Als je tanden uitvallen, zou

dit een gevoel van krachteloosheid kun-

nen betekenen. Als je slechte tanden

hebt in je droom, zou dat staan voor de

angst om voor schut te staan.

Vreemdgaan. Als je droomt over

vreemdgaan met een vriend/vriendin

van je partner, zou dit betekenen dat je

je verwaarloosd voelt in je relatie. Als je

droomt dat je partner vreemdgaat,

duidt dit op verlatingsangst. Ook kan

het betekenen dat je het lastig vindt om

te voldoen aan de verwachtingen van

de mensen om je heen.

- 15 -

Wees gewaarschuwd

Borden zijn er onder andere om te waarschuwen, de weg te

wijzen of je dingen te verbieden. Ze zijn er in alle kleuren en

maten. Maar moet je sommige borden wel zo serieus nemen?

- 16 -

- 17 -

Ik ben Medea

Iedere maand wordt een verhaal uit de Griekse of Romeinse mythologie verteld.

Ik begin met het verhaal van Medea: een diepbedroefde vrouw, die verlaten wordt

door haar grote liefde.


Ik ben Medea, tovenares uit het verre Colchis, moeder van twee prachtkinderen en voor-

malig geliefde van de held Jason. Jason was niet alleen mijn held; hij is de held die het

Gulden Vlies heeft weten te bemachtigen… denkt iedereen! Maar die schoft, die ellende-

ling, heeft mijn hulp gekregen! Hij heeft mij gebruikt om zijn opdracht te vervullen en nu

hij me niet meer nodig heeft, schuift hij me aan de kant voor een mooiere, rijkere vrouw.

Ik ben Medea en ik ben verlaten door mijn grote liefde.

Mijn verhaal begint in mijn geboorteplaats Colchis. Het is een prachtig land met mooie

natuur. Ik ben de dochter van koning Aietes en koningin Eidyia. Mijn moeder heeft mij

de magie eigen gemaakt; zij is ook een tovenares. Mijn leven daar was niet goed, maar

het was voldoende. Ik was tevreden. Tot Jason kwam. Daarna verlangde ik naar meer.

Jason kwam met zijn makkers, de Argonauten, aan wal. Ik was op slag verliefd op hem!

Maar hij kwam niet voor mij: hij had een opdracht. Om zijn rijk terug te krijgen, moest

hij voor zijn hebzuchtige oom Pelias het Gul-

den Vlies in handen zien te krijgen. En laat dit

Gulden Vlies nou in handen zijn van mijn va-

der! Hij had het ooit cadeau gekregen en als

iemand het zou afnemen, zou er grote onheil

komen voor Colchis!

Jason vroeg aan mijn vader of hij het vlies

mocht hebben. Mijn vader wilde het natuur-

lijk niet afgeven en bedacht daarom een list.

Hij is slim, heel slim. Hij gaf Jason een aantal

onmogelijke opdrachten; wanneer hij deze

had volbracht, zou hij het Gulden Vlies krij-

gen. Maar mijn lieve Jason zou sterven bij het

uitvoeren van deze opdrachten… als ik hem

niet geholpen zou hebben! Met mijn tover-

krachten heb ik zijn leven gered, hem het

Gulden Vlies bezorgd en daarmee mijn vader-

land verraden. Het enige wat ik nog kon doen

is vluchten, met hem…

- 18 -

Natuurlijk nam hij me mee op zijn boot, dat was de afspraak: ik zou hem helpen, hij zou

me meenemen en met me trouwen. O, en wat waren we dol op elkaar! Wat waren we

verliefd! Nadat we de schepen van mijn woedende vader hadden afgeschut en getrouwd

waren in het land van de Faiaken, kon onze liefde niets meer in de weg staan… Tot we in

zijn land, waar Pelias’ wetten golden, aankwamen. Pelias was uiteraard verbaasd zijn

neef levend terug te zien. Hij had verwacht - en gehoopt - dat Jason de opdrachten van

Aietes niet zou overleven. Ondanks zijn belofte, gaf hij de macht niet af aan Jason en

moesten we - alweer - vluchten.

Jason was verbitterd, boos. Maar ik was nog steeds gelukkig. Ik was getrouwd met de

prachtigste man ooit en ik voelde al leven groeien in mijn buik. We vluchtten naar

Korinthe om daar een nieuw bestaan op te bouwen. Daar begon de ellende pas echt. In

het begin verliep ons leven voorspoedig: we kregen twee prachtige zonen en pasten ons

zo goed mogelijk aan aan het leven bij de Korinthiërs. Mijn Jason deed zijn best en deed

het steeds beter aan het hof bij de koning. Ik was trots op hem; ik was nog altijd verliefd.

Wel stoorde ik me aan zijn machtbelustheid: hij wilde zó graag hogerop komen! Dit is

ook wat mij ten onder heeft gebracht, wat de kinderen, Glauke en Kreon ten onder heeft

gebracht, wat hém ten onder heeft gebracht!

Tien jaar hebben we samengeleefd, lief en leed gedeeld en toen koos hij voor háár!

Glauke, de dochter van koning Kreon. Het gaat me niet om haar, misschien is ze wel heel

aardig… Maar Jason is van míj. Door met haar te trouwen wordt hij erfgenaam voor de

troon: hij wil haar alleen maar voor de macht! Hoe kon hij mij, zijn liefhebbende vrouw,

nu aan de kant schuiven voor iets liefdeloos als macht?! Ik hield van hem – ook nog toen

hij mij verlaten had –, maar langzaam sloop er haat onder mijn huid, mijn liefde werd

koud en mijn hart versteende. En wat doe je dan? Wat doe je wanneer je grote liefde je

verlaat? Langzaamaan wilde ik wraak… Ik wilde hem de pijn bezorgen die hij mij had

bezorgd. Ik wilde dat hij de pijn voelde, die je hebt wanneer je iets kwijtraakt waar je

onvoorwaardelijk en eindeloos veel van houdt.

Ik ben nu alles kwijt waar ik eindeloos veel en onvoorwaardelijk van hield: mijn man en

mijn kinderen. Ik heb mijn kinderen vermoord. Het deed pijn, maar ik heb mijn wraak:

hij is kwijt waar hij van hield. Ook heb ik Glauke en Kreon vermoord – niet dat ik denk

dat hij van hen hield, maar ik wilde niet dat hij op iemand kon terugvallen. De dood van

Glauke is mijn prachtigste vondst: ik heb niets minder dan haar prachtige trouwjurk

vergiftigd! Jason en ik delen nu weer dezelfde eenzaamheid, die we al deelden toen we

beiden moesten vluchten. Nu zijn we alleen, niet meer samen en we kunnen ook nooit

meer samen zijn.

Ik ben Medea en ik ben alleen. Ik heb geluk en liefde gekend, maar wanneer je alleen

bent, ken je beide niet meer.

- 19 -

Hoezo ‘mooi’ ?!

Schoonheid is een issue. Het is iets waar mensen over blijven discussiëren en

waar nooit een algemene wet voor zal komen. Schoonheid is objectief. Toch zijn

er in de geschiedenis bepaalde uiterlijkheden als definitely beautiful bestempeld:

de zeven schoonheden. De lijst lijkt achterhaald, maar is dat ook zo?


Lichte ogen met donker haar of

donkere ogen met licht haar

Lange en gekrulde wimpers

Moedervlekje links of rechts boven

de lip (ofwel: schoonheidsvlekje)

Spleetje tussen de twee voortanden

Sproeten

Kuiltjes in de kin of de wangen

Amandelvormige ogen

"Pak het lijstje erbij – je hebt

vast wel een van de schoonheden –

en voel je mooi. "

Het is een mooi, vrij duidelijk lijstje met

kenmerken, waarvan veel mensen er

wel één bezitten. Niet iedereen is daar

echter blij mee. Ik vind het leuk om te

kunnen zeggen dat ik één van de zeven

schoonheden bezit, maar niet iedereen

denkt daar hetzelfde over. Zo worden

er hordes kinderen gepest met ‘sproe-

tenkop’ en rennen tegenwoordig alle

ouders met hun kind naar de ortho-

dontist om daar voor bakken geld die

spleet tussen de tanden weg te laten

werken. Persoonlijk vind ik sproetjes

schattig en spleetjes tussen tanden bij-

zonder charmant, maar het mag duide-

lijk zijn dat schoonheid objectief blijft.

Een ander probleem aan het bekende

rijtje is het feit dat het alleen over het

gezicht spreekt. Natuurlijk is het ge-

zicht belangrijk, maar ik kan helaas niet

zeggen dat dát het eerste is waar men

naar kijkt… In veel gevallen worden

eerst je tieten en kont gecheckt en ver-

volgens is het een leuke bijkomstigheid

als je een leuk koppie hebt. Het figuur

van een vrouw lijkt men belangrijker te

vinden dan haar gezicht – denk aan al

het geld dat er voor diëten, fitness-

apparatuur, borstvergrotingen en li-

posucties wordt betaald. Ik vind het

vreemd. Men moet maar eens naar de

lange termijn kijken. Mooie konten ver-

zakken en grote tieten worden slappe

theezakjes. Zelfs plastisch chirurgie

helpt niet eeuwig.

"Het figuur van een vrouw lijkt

men belangrijker te vinden dan

haar gezicht. "

Bovenstaande kenmerken van het ge-zicht blijven. Natuurlijk krijg je hier en daar een rimpeltje, maar dat tast niets van de schoonheidskenmerken aan. Mijn zusje houdt voor altijd haar schoonheidsvlekje en mijn moeder heeft op haar 100e nog steeds een kuil-tje in haar wang als ze lacht. Ook heeft

- 20 -

mijn moeder voor altijd haar amandel-

vormige ogen, die ik gelukkig van haar

geërfd heb.

Afgezien van het feit dat men altijd over

schoonheid zal blijven twisten, ben ik

blij met het kleine rijtje beauty traits.

Het geeft vrouwen een goed gevoel als

ze te horen krijgen dat ze iets hebben

dat ooit als ‘schoon’ werd beschouwt.

Bovendien legt dit lijstje de nadruk op

het gezicht en spreekt het niet over een

lekker lijf, waar tegenwoordig tot

vervelends toe over gesproken wordt.

Pak het lijstje erbij – je hebt vast wel

één van de schoonheden – en voel je

mooi. En mocht je geen van de

klassieke schoonheden bezitten: troost

je met de gedachte dat schoonheid

maar objectief is…

- 21 -

De vloek van de farao

De vloek van de farao is de titel van veel Hollywood-films, boeken en stripver-

halen, maar is bedacht in de jaren ’20 van de vorige eeuw. De volledige wereld-

pers was toen afgereisd om aanwezig te zijn bij de opening van het ongeschonden

graf van de Egyptische farao Toetanchamon in het Dal der Koningen in Egypte. De

opening en het latere onderzoek van het graf kende veel tegenslagen en mys-

terieuze sterfgevallen. Dit kon toch niets anders zijn dan de ‘vloek van de farao’?

Tijdens zijn werk in het Dal der

Koningen had de Engelse archeoloog

Howard Carter een stuk aardewerk

gevonden met de naam van een on-

bekende farao: Toetanchamon. Niet eer-

der had men van deze naam gehoord en

er was ook geen graf ontdekt van een

farao met deze naam. Carter raakte

gefascineerd door de farao. Zou het dan

kunnen dat er zich nog een graf in het

Dal bevond dat niet was ontdekt door

grafrovers of archeologen? Carter wist

de rijke Engelse Lord Carnarvon te

overtuigen van deze gedachte en samen

stortten zij zich op de zoektocht naar

het graf van deze onbekende farao.

Jarenlang bleef dit zonder succes, maar

op 4 november 1922 vond Howard Car-

ter traptreden die naar een verzegelde

deur leidden. Op het zegel vond hij de

naam van Toetanchamon. Drie weken

later was Lord Carnarvon met zijn doch-

ter Evelyn naar Egypte afgereisd om

samen met zijn archeoloog het graf te

openen. Op 26 december doorboorde

Howard Carter met een ijzeren staaf de

deur onderaan de traptreden om een

blik te werpen in het graf. Hij stak zijn

lantaarn door het gat en werd stil van

wat hij zag. Uiteindelijk doorbrak Lord

Carnarvon de stilte met de vraag: “Zie je

iets?” Waarop Carter antwoordde: “Ja,

zeer mooie dingen!”

"Toen carnarvon overleed, viel in heel

de stad het licht uit. "

De werking van de vloek begon al op

deze dag, toen één van de werkmannen

overstuur naar Howard Carter toe rende

met de mededeling dat de farao zijn gele

kanarie had gedood. De vogel was ver-

slonden door een cobra, al eeuwenlang

het symbool en de beschermer van de fa-

- 22 -

rao. Dit was het begin van een groot

aantal mysterieuze sterfgevallen. Ter-

wijl de gouden schatten uit de eerste

kamer van het graf werden gehaald,

kreeg Lord Carnarvon last van ernstige

koortsaanvallen, het gevolg van een

ontstoken muggenbult. Zijn toestand

verslechterde snel en hij begon te ijlen:

“Een vogel krabt mijn gezicht stuk”, en

sommigen beweerden zelfs dat hij

“Toetanchamon” riep. Dit kon niets min-

der zijn dan de vloek van de farao: in

diverse graven waren inscripties gevon-

den die dreigden dat de vogel van de

god Nechbet het gezicht van graf-

schenders open zou krabben: “Wie dit

graf betreedt op hem zal ik me werpen

als een vogel en de grote god zal hem

daarvoor straffen”. Carnarvon werd

overgebracht naar Caïro en stierf daar

op 5 april 1923, nadat hij volgens getui-

gen had gezegd: “Het is over. Ik heb de

roep gehoord, ik ben klaar.” Vervolgens

viel in heel Caïro het licht uit. Op het-

zelfde moment overleed de hond van

Carnarvon thuis in Engeland, na uren te

hebben geblaft in de leegte.

"Na zijn bezoek aan het graf kreeg

ook hij last van koortsaanvallen. "

Niet alleen Lord Carnarvon kreeg last

van deze koortsaanvallen, ook hun col-

lega Henry Broasted werd door koorts

geplaagd. Het begon in de middag met

keelpijn, koortsrillingen en het gevoel

dat het bloed in zijn aderen brandde.

Alles leek op malaria, maar net als bij

Lord Carnarvon wezen de bloedonder-

zoeken hier niet op. Een bevriende

professor, La Fleur, wilde erg graag het

graf van Toetanchamon bezoeken. Na

zijn bezoek kreeg ook hij last van koorts.

De volgende dag overleed hij. Nog talloze

andere betrokkenen kwamen te

overlijden: de broer van Lord Carnar-

von, Arthur Mace (de rechterhand van

Howard Carter), Richard Bethell (privé-

secretaris van Carnarvon), Lady Almina

(vrouw van Carnarvon), Archibald Dou-

blas Reed (maakte röntgenfoto’s van de

mummie) en ga zo maar door. Stuk voor

stuk hadden zij last van koorts, hoest-

aanvallen of een verstoorde bloedsom-

loop. Een wel erg tragische dood vond de

archeoloog Hugh Evelyn-White die

samen met Carter als eerste de doden-

kamer van Toetanchamon had betreden.

Hij hing zichzelf op en liet een briefje

achter waarop hij schreef dat de vloek

hem hiertoe gedwongen had.

Een paar jaar geleden werd er opnieuw

onderzoek gedaan naar Toetanchamon.

Een onderzoeksteam haalde zijn mum-

mie uit het graf om het door een modern

scanapparaat te halen. Op die manier

hoopten ze meer te weten te komen van

de doodsoorzaak van de jonge farao. De

ene tegenslag volgde echter de andere op

en uiteindelijk begaven zelfs de elek-

triciteit en het scanapparaat het. Een

archeoloog grapte voor de camera’s dat

de vloek van de farao nooit zou eindigen.

Of de vloek werkelijkheid is, is maar de

vraag. Howard Carter zelf leefde immers

nog vele jaren en stierf pas op 64-jarige

leeftijd. Als er dus echt een vloek was,

dan was die wel erg selectief bij het

kiezen van zijn slachtoffers…

Volgende keer: De vloek verklaard

- 23 -

Prostitutie door de jaren heen

Het zou het oudste beroep ter wereld zijn: prostitutie, of ‘hoererij’. Het is iets van

alle tijden en wereldwijd verspreid. Tegenwoordig is het vrij normaal en geaccep-

teerd, althans in Nederland. Vroeger was dat wel anders!


Bij de oude Grieken bestonden er al vor-

men van prostitutie. Men noemde deze

vrouwen πορναι (‘pornai’). Het waren

goedkope gezelschapsdames, omdat het

slavinnen of buitenlanders waren en ze

daarom geen rechten hadden. Ze waren

bezit van wat nu een pooier zou worden

genoemd; dat was toen een gerespec-

teerd beroep. Sommigen pornai spaar-

den en konden zo hun vrijheid terug ko-

pen, maar bleven dan vaak in hun beroep

hangen. Een wat duurder hoertje was een

εταιρα (‘hetaire’) Dit waren goed ontwik-

kelde vrouwen, waar je als beschaafde

man ook een goed gesprek mee kon heb-

ben. Ook waren mannelijke prostituees in

het Oude Griekenland heel gewoon. Dit is

echter niet te vergelijken met de tegen-

woordige ‘gigolo’; alleen mannen gingen

namelijk naar deze gezelschapsheer.

" mannen gingen regelmatig

naar een mannelijke prostituee. "

In het oude Rome was de situatie ver-

gelijkbaar met die in Griekenland. Rond

het jaar nul stelde de Romeinse keizer

buitenechtelijke seks echter strafbaar. Hij

was bang dat er anders te weinig huwe-

lijken zouden komen en daarmee te wei-

nig kinderen, dus te weinig soldaten.

Latere keizers stelden specifieke maatre-

gelen in tegen prostitutie.

"Sommige Middeleeuwse bordelen

waren eigendom van de Kerk. "

Langzaamaan begon men prostitutie

moreel slecht te vinden – dit was daar-

voor niet zo: de Oude Grieken vonden het

doodnormaal dat een getrouwde man

zichzelf regelmatig liet verwennen bij de

hetairen. Toen het christendom op

kwam, werd het morele oordeel over

prostitutie met christelijke opvattingen

en heilige teksten onderbouwd. Het

duurde echter wel even voor er echte

- 24 -

verboden kwamen op de hoererij: pas

vanaf de dertiende eeuw ging de christe-

lijke moraal zó tegen de prostitutie in dat

dit hier en daar werd verboden. Vreemd

genoeg zijn er wel een aantal voorbeel-

den te vinden van Middeleeuwse bor-

delen die in bezit waren van de stad of

zelfs Kerk! Zo zie je maar hoe hypocriet

het allemaal kan zijn.

In de zestiende en zeventiende eeuw kre-

gen prostituees het hard te verduren.

Overal in christelijk en protestant Euro-

pa werd prostitutie vervolgd. De straffen

voor hoeren varieerden van geseling en

de schandpaal tot de dood. Toch bleven

er – onvermijdelijk – geheime bordelen

bestaan. In de achttiende en negentiende

eeuw kwamen er regels voor de pros-

titutie. Hoeren mochten niet meer op

straat werken, alleen nog in bordelen. Ze

moesten zich laten inschrijven en kregen

een werkboekje. Twee keer per week

moesten ze zich laten onderzoeken door

een arts. Eenmaal besmet met een ge-

slachtsziekte werd het werkboekje afge-

nomen en kreeg de prostituee een ‘be-

roepsverbod’. De overheid voerde ook

toen nog een soort van gedoogbeleid; de

regels werden niet heel erg streng nage-

leefd. Toch konden de prostituees ieder

willekeurig moment worden opgepakt en

vervolgd. Sinds 1948 is prostitutie in ons

land legaal. Wat nu nog wel onwettelijk

is, is het organiseren, aanmoedigen, sti-

muleren en profiteren van andermans

prostitutie. Denk aan de loverboys en

pooiers, die in de Oudheid zo’n hoog aan-

zien hadden!

"Een prostituee met een geslachts-

ziekte kreeg een beroepsverbod. "

Tegenwoordig bestaan er nog veel meer

manieren om aan je trekken te komen:

het web staat bol van de pornofilmpjes, je

kunt vrouwen bellen die speciaal voor

jou een sexy praatje houden en op de

bovenste planken in de sigarenwinkel

liggen naakte meisjes naar je te lonken.

Toch blijft het bordeel kennelijk aan-

trekkelijk, want er zijn nog steeds een

hoop hoeren in Nederland.

Door de jaren heen is de kijk op pros-

titutie nogal veranderd, maar het mag

duidelijk zijn dat het iets van alle tijd is.

Het is er altijd geweest en zal ook altijd.

Wat we er van vinden, maakt niet zo veel

uit: men wilt toch seks!

- 25 -

In de kledingkast van. . . Koen

Elk nummer duiken wij iemands kledingkast in. Wat is zijn stijl?

Kiest hij voor een boxer of slip? Hult hij zich in designeroutfits of

is hij fan van H&M? Deze keer gaan wij een kijkje nemen bij ons

eigen redactielid Koen!

- 26 -

"Bij de Primark betaal ik voor een

shirt nooit meer dan een tientje"

Kun je voor ons je stijl omschrijven?

“Mijn stijl is heel basic. Ik draag meestal spijkerbroeken met een stoer shirt, maar hier

ben ik nu een beetje op uitgekeken. Ik ben nu op zoek naar broeken van stof, linnen. Dit

vind ik een stuk fijner zitten dan die stugge spijkerstof. Verder draag ik altijd gympen,

maar niet van die sportschoenachtige, maar wat meer gekleed en net. In de zomer draag

ik graag teenslippers; lekker luchtig! En de broeken ruil ik dan in voor shorts. Het liefst

met een vrolijke en drukke print.”

Wat zijn je favoriete winkels?

“Ik shop graag bij H&M. De kleding daar is lekker basic en ook stoer. De collecties van

H&M veranderen vaak; het wordt snel aangepast aan de nieuwste mode en in iedere

trend kan ik wel mijn eigen stijl terugvinden. Daarnaast kom ik heel graag bij de

Primark. Hiervan hebben we in Nederland nog maar een paar winkels zitten. Ik ga

meestal naar het filiaal in Rotterdam. Het is er wel altijd erg druk, dus gezellig en

ontspannen winkelen is er niet bij. Maar dat wordt zeker goed gemaakt door de leuke

collectie en al helemaal door de scherpe prijzen. Voor een shirt betaal ik daar nooit meer

dan een tientje! En broeken zijn er niet veel duurder. De collectie wisselt heel snel en

heeft verschillende stijlen. Ik kom nooit met lege handen thuis.”

Met wat voor accessoires maak jij je outfit compleet?

“In de zomer vind je me altijd met een zonnebril. Op dit moment ben ik helemaal weg

van mijn nieuwe pilotenbril, maar die met het dikke, witte montuur draag ik ook vaak.

Daarnaast zijn mijn polsen - zomer of winter - nooit kaal. Ik draag vrijwel altijd een

horloge. Dit is niet alleen praktisch, maar vooral erg leuk. Ik heb heel stoere modellen

van leer en met een groot uurwerk, maar ik ben ook fan van de trend met de

felgekleurde exemplaren. Hier heb ik er dus ook drie van. Naast horloges kan ik niet

zonder mijn polsbandjes. Hiervan heb ik er tientallen: veel van leer, maar ook van touw,

kralen, katoen en metaal. Mijn zus heeft een keer voor mij een speciale en vooral

mannelijke sieradendoos gemaakt van een theedoos en een oude spijkerbroek. Een

uniek exemplaar, waar ik erg trots op ben. Inmiddels heeft ze een tweede doos voor me

moeten maken, want mijn bandjestic is de spijkerstofdoos al lang ontgroeid!”

- 27 -

"Ik sta ’s ochtends

een kwartier voor de spiegel"

Wat is je favoriete outfit en waarom?

“Mijn baseballjack met mijn groene stoffen broek. Ik vind deze outfit goed passen bij de

laatste mode en het zit erg lekker. Ik had van tevoren al precies in mijn hoofd wat ik

zocht en heb er nog best lang over gedaan voor ik het precies gevonden had. Uiteindelijk

kwam ik heel toevallig tegen wat ik wilde tijdens een shopdagje in Hoofddorp. De broek

bij H&M en het jack bij de Primark.”

Hoelang sta jij meestal voor de spiegel?

“Ik schat een kwartiertje. Ik ben best lang bezig met mijn haar, want als ik opsta, lijk ik

wel een vogelverschrikker. Ik probeer het eerst plat te krijgen met water en daarna

smeer ik er wat wax in. Daarnaast sta ik natuurlijk voor de spiegel om me te scheren,

mijn tanden te poetsen, etc. Natuurlijk kijk ik na het aankleden nog even in de spiegel

voor het resultaat.”

Lastige keuzes

Kwaliteit of prijs: prijs

Kousen of sneakersokken: sneakers

Onopvallend of kleurrijk: kleurrijk

Polsbandjes of horloge: lastig, maar horloges

Hennes en Mauritz of Primark: H en M

Boxer of slip: boxer

- 28 -

Jeanne d’Arc

Wie kent haar niet: Jeanne d’Arc, de nationale heldin van Frankrijk. Was ze

werkelijk de dappere, door god gezonden maagd of was ze slechts een

gefrustreerde boerendochter? Ze heeft hoe dan ook veel goeds gedaan, maar haar

achtergrond blijft een raadsel…


Jeanne werd geboren tijdens de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk.

Engeland had op dat moment het noorden van Frankrijk bezet. Er was geen Franse

koning en de dauphin, de Franse troonopvolger, maakte er geen werk van de troon op te

eisen. Jeanne woonde in Domrémy, een klein dorpje op het platteland. Vanaf haar der-

tiende beweerde ze stemmen te horen die haar opdroegen Frankrijk van de Engelsen te

bevrijden. Volgens Jeanne waren dit de stemmen van de heiligen Catharina en Marga-

retha, van de aartsengel Michaël en van God. Ze kreeg van hen een goddelijke opdracht!

Jeanne verkleedde zich als man om geen gevaar te lopen tijdens het reizen, en vertrok

naar de dauphin. Na een hele hoop discussies kreeg Jeanne toestemming er met een

leger op uit te trekken om Orléans van de Engelsen te bevrijden. Ze ging gekleed als een

man, in harnas, en wist met haar vroomheid, zelfvertrouwen en enthousiasme de Franse

troepen nieuw vertrouwen te geven.

Nadat Jeanne met haar troepen de Engelsen bij Orléans verslagen had, kreeg ze toestem-

ming op te trekken naar Reims. Wanneer die stad veroverd zou zijn, kon de dauphin

daar gekroond worden. Ook dit lukte en Frankrijk had eindelijk weer een koning. Hij had

daarmee zijn doel bereikt en gaf Jeanne niet genoeg middelen voor meer veroveringen.

De aanval op Parijs mislukte daarom en bij een uitval uit Compiègne, namen de Bour-

gondiërs, de bondgenoten van de Engelsen, haar gevangen. Zij verkochten haar aan de

Engelsen en nu wachtte haar alleen nog een wreed einde.

De Engelsen wilden Jeanne als heks en ketter neerzetten. Ze brachten haar voor de

kerkelijke rechtbank en beschuldigde haar van weglopen uit het ouderlijk huis, het niet

erkennen van de kerkelijke autoriteit, poging tot zelfmoord (ze had geprobeerd uit de

Bourgondische gevangenschap te ontsnappen door uit een toren te springen) en het

dragen van mannenkleren. Jeanne bleef eerst achter haar beweringen staan: ze had

werkelijk de stem van God gehoord! Toen er echter werd gedreigd met marteling, werd

ze bang en trok haar verklaring in. Ze werd nu tot levenslange gevangenisstraf veroor-

deeld, maar hier waren de Engelsen niet tevreden mee. Ze verleidden haar ertoe weer

mannenkleren te gaan dragen en hierop werd het proces heropend. De rechters veroor-

- 29 -

deelden haar dit maal tot de dood en zo stierf ze op

de markt in Rouen op de brandstapel.

Eeuwen later werd Jeanne d’Arc heilig verklaard en

tegenwoordig zien we haar als een dappere heldin

en niet als ketter. Of Jeanne werkelijk stemmen

hoorde, blijft natuurlijk een raadsel. Katholieke

beweren in ieder geval dat ze inderdaad die door

God gezonden maagd is. Er zijn ook een hoop

theorieën waarin Jeanne wordt beschreven als een

gek. Ze zou een gestoorde boerendochter zijn met

grootheidswaan. Misschien is dit een aannemelijke

theorie, maar het doet zoveel af aan het mooie

sprookje rondom Jeanne d’Arc, dat we het liever

niet voor waar aannemen. Jeanne was in ieder

geval een zeer innemende jonge vrouw, die een

hoop heeft bereikt.

- 30 -

Ravenmeisje

Met snelle stappen haastte de oude vrouw zich door het dorp. Het was al laat in de

avond en ze baalde dat ze nog op pad moest. Ze had zo lekker voor het warme vuur

gezeten en buiten was het koud; het sneeuwde. Een hoopje sneeuw had zich verzameld

op haar stugge grijze haren die ze in een slordige knot had gewrongen. Onderweg kwam

ze een dorpeling tegen. Hij groette haar, maar ze groette niet terug. Ze hield haar blik

strak op de grond gericht en gunde hem geen blik waardig. Ze had het niet zo op

mensen; daarom woonde ze ook alleen aan de rand van het dorp. Ze wist dat je aardig en

sociaal hoorde te doen, maar vriendelijkheid had haar nog nooit ver gebracht. Een

verbitterde, oude vrouw. Ze wist dat de dorpelingen haar zo noemden. Maar ze deden

toch wel aardig tegen haar, al wilden ze dat niet. Ze hadden geen keus. De vrouw was de

enige vroedvrouw van het dorp. Ze hadden haar nodig.

De vrouw kwam aan bij een huisje, ergens achteraan in een donker steegje. Je kon het

een krot noemen. Een oud, vervallen huisje dat uit één enkele kamer bestond. Op het dak

van het huisje zat een raaf. Onbewegelijk zat hij daar en hij keek de vroedvrouw met

doordringende ogen aan. Een rilling liep over haar ruggengraat.

Zonder te kloppen liep ze naar binnen. De deur was niet op slot. Door de duisternis kon

ze met moeite de vrouw onderscheiden die tegen de muur aanlag op wat stro. Het was

een simpele vrouw; van het type dat je niet zou opmerken wanneer zij langs je liep. De

vroedvrouw schatte haar halverwege de twintig. Haar bruine lange haren plakten tegen

haar bezwete gezicht. De vrouw keek met angst in haar ogen naar haar bezoeker. De

vroedvrouw knielde bij haar neer en spreidde haar benen. 'Persen.' zei ze bruusk. Ze

was boos op de vrouw, omdat ze precies deze koude winternacht moest bevallen.

'Ik ga dood. Het kind zal leven, en ik ga dood.' stamelde de vrouw. Haar ogen schoten

snel heen en weer.

'We gaan allemaal een keer dood.' antwoordde de vroedvrouw kortaf. De vrouw was al

aardig onder het bloed gekomen. Ze moest haar snel helpen, zodat ze weer naar haar

haardvuur kon.

'Ravenmeisje, Ravenmeisje, Ravenmeisje.' giechelde de vrouw. 'Ravenmeisje zal leven.

En ik ga dood.' Ze lachte hysterisch. 'Raven zijn de vogels des doods. Ze kondigen onheil

aan. Raven, Raven Raven..'

De vroedvrouw besteedde weinig aandacht aan het gebrabbel van de vrouw. Ze was gek,

was haar conclusie.

De voedvrouw haalde even diep adem en keek de kamer rond. Haar oog viel op een

mandje dat in de hoek van de kamer stond. In het mandje lag een zwart dekentje. De

vroedvrouw stond op en pakte het mandje. Ze ging terug naar de vrouw en zette het

mandje naast haar. Daar zou het kind inkomen te liggen.

De bevalling verliep snel. Onder het bevallen bleef de vrouw maar het woord

Ravenmeisje noemen. Op het moment dat de vroedvrouw een baby in haar handen

verwachtte, schrok ze. In haar handen lag een glanzend, mooi ei. Vol verbazing en

- 31 -

afschuw legde de vroedvrouw het ei in het mandje. Niet wetend wat te doen keerde ze

zich naar de kersverse moeder. En ze zag de vrouw inderdaad gestorven was. De oude

vrouw vervloekte de overledene hardop. Het zal nu nog langer duren voordat ze

terugkon naar haar huis.

Opeens hoorde ze een luid gekraak. Het kwam van het ei. Het ei werd van binnenuit

opengebroken en er kwam een mensenkind te voorschijn. De vroedvrouw pakte het

kind op. Het was een meisje. En ze huilde gek genoeg geen seconde. De baby bleef de

vroedvrouw strak aankijken. Het kind had al veel haren, zo zwart als de nacht. En haar

ogen waren vreemd. Ze had geen irissen. Nee, haar ogen bestonden alleen uit een

donkere vlek, als een vergrootte pupil. Maar verder had ze een normaal gewicht, en zag

ze er prima uit.

In het dorp was het, het gebruik dat de vroedvrouw een naam voor het kind bedacht als

beide ouders er niet meer zouden zijn. Dus dacht de vroedvrouw na. De dode vrouw had

het over een Ravenmeisje, en dit kind had wel iets weg van een raaf met haar zwarte

haar en ogen. Ze besloot het kind Morrigan te noemen. Naar de Ierse Oorlogsgodin. Die

vaak als raaf wordt beschreven en de bijnaam Oorlogsraaf heeft.

De vroedvrouw verwijderde de eierschalen uit het mandje en verstopte ze onder haar

rokken. Ze zou ze later in het bos verstoppen. Over de ogen zal ze nog wel iets verzinnen.

Zo zou alleen zij weten dat het kind apart was en dat zou haar voorlopig beschermen. Zo

menselijk was de vroedvrouw nog wel.

Ze legde Morrigan in het mandje en wikkelde haar in het zwarte kleed. Ze deed de deur

open en trotseerde samen met de baby de kou. Ze moest het kind naar het weeshuis

brengen. Onderweg kwam ze de stadswacht tegen. Ze vertelde hem kort over de dode

vrouw in haar huisje. Daar zou dus voor gezorgd worden.

Ze kwam bij het weeshuis aan, het lag aan meest centrale plein van het dorp. Ze klopte

twee keer hard op de deur. De deur werd opengedaan door een statige en

strengkijkende man. Zijn blik verharde toen hij de oude vrouw met het mandje zag. 'Heb

je er weer een? Hebben we niet genoeg monden om te voeden hier?'

'Houd je kop en luister.' Antwoordde de vroedvrouw kribbig. 'Dit kind is ongewoon.

Haar ogen bestaan alleen uit zwarte pupillen. Dit komt niet vaak voor, maar ik heb het

eerder gezien.' Dit loog ze. Als mensen denken dat er meerdere zoals zij waren, zouden

ze haar in ieder geval niet heel raar vinden. 'Zorg dat ze niet gepest zal worden.'

De directeur van het weeshuis haalde zijn schouders op en pakte het mandje aan. 'En

hoe heet ze?'

'Morrigan.' zei de vroedvrouw. En zonder er verder woorden aan vuil te maken liep ze

weg. Op weg naar haar haardvuur. Voor haar ogen vloog de raaf van het huisje. De oude

vrouw liep snel door. Ze werd er bang van. Hardop fluisterde ze in zichzelf: 'Dit kind gaat

nog voor moeilijkheden zorgen.'

Wordt. vervolgd...

Door:

Koen Verheijden

- 32 -

A happy end

Dit was hem alweer! De eerste uitgave van The Project. Wij als redacteuren

zijn er erg trots op. We hebben er ook heel hard aan gewerkt, maar wel altijd

met plezier.

Wij zijn ook erg benieuwd naar jou mening. Wat vond je bijvoorbeeld het

leukste artikel? Wat vond je van The Project in het algemeen? Wat vond je

minder goed of ronduit slecht? Laat het ons vooral weten, via hyves, facebook

of mail.

Heb jij nog leuke ideeën voor The Project? Zou je model of freelancer willen

zijn? Of wil jij in de rubriek over de hobby's, zoals Jet? Zoek eveneens contact

met ons op!

Groetjes,

Marieke en Koen

[email protected]

www.magazinetheproject.nl

www.theprojectmagazine.hyves.nl

www.facebook.com/#!/pages/The-Project/228825173819967

The Project

Documents

Transcript of The Project