2

3

In deze editie

Vormgeving editie 9: Eliza van den Brink

scrum in Scotland!

Berichten aan Scrum 28

Onder de loep: Mark! 26

SCRUM IN SCOTLANDOptredens 4

Barney: Whisky is een beleving 6

Kirsty-Jacqueline: The wiles of Perthshire 10

Marco: Ultiem whiskymoment 12

Ossie: Schotland 2011 16

Robin: The place to be 18

Skottie: Thirsty travellers 20

Corné: Wat baalde ik... 24

Vormgeving: Eliza van den Brink

ORdeR n

Ow

ww

w.SC

RuMM

uSiC.n

l/nl/

ShOp/w

hiSKy/

Scrum Online 29

4

5

scrum in Schotland!scrum in Scotland!

6

Vandaar dat mijn stukje een klein beetje over de geschiedenis van de Edradour distillery gaat. Natuurlijk ook over de ervaringen van het uitzoeken van onze eigen whisky en de beleving van de reis.

Kleine historieJarenlang de kleinste distilleerderij van Schotland. Gebouwd in 1825 door een aan-tal boeren die hier whisky gingen distilleren voor eigen gebruik. Het was toen het best bewaarde geheim van Schotland. Niemand kende de Edradour whisky. Tot 1933. In dat jaar nam William Whiteley de distilleerderij over omdat hij de whisky wilde gebruiken voor zijn blended Scotch “House of Lords”. Na enkele overnames werd in 2002 Andrew Symington van Signatory de nieuwe eige-naar en hij zorgde ervoor dat Edradour in hoog tempo een vrij bekende whisky werd.

Toch maken ze in Pitlochry nog steeds op de ouderwetse manier whisky, Edradour is door de jaren heen nauwelijks aangepast.

Per jaar maken ze 90.000 liter whisky en een tour door de distilleerderij is erg kort, zo klein is hij. Maar tijdens die tour krijgt u wel een hele mooie kijk op hoe whisky gemaakt wordt. Een schrijver had het eens over het poppenhuis van de Highlands, en dat verhaal klopt wel degelijk...

De naamHet is niet geheel zeker te zeggen waar de naam Edradour vandaan komt en wat hij pre-cies betekent. Het verhaal dat volgens de mensen van de distilleerderij het meest voor de hand ligt, is dat Edradour ‘tussen twee wa-teren liggend’ zou betekenen. Een andere versie is dat Edradour een ver-bastering zou zijn van ‘Edred dobhar’, Gaelic voor ‘the stream of King Edred’. Vast staat dat de distilleerderij voorheen Glenforres heeft geheten, maar wat deze naam betekent, is

Een glas whisky heeft zijn eigen karakteristieke kleur, geur en smaak. De smaak varieert ook van streek tot streek. Het ge-bruikte water, de geschiedenis, werkelijk alles heeft met smaak te maken.

Whisky is een beleving

7

ook niet bekend.

De distilleerderijDe spirit still heeft een inhoud van slechts 2250 liter; de grootste spirit still in de malt-whisky-industrie is bijna tien keer zo groot. Er staan twee stills: een wash still en een spir-it still. Deze worden met stoom verwarmd. De meeste machines en werktuigen in de Edradour-distilleerderij dateren nog van de oprichting. Het is dan ook de meest oor-spronkelijke distilleerderij van Schotland. Als enige in de industrie gebruikt men er nog steeds een zogenoemde Morton refrigerator om de wort af te koelen voor de vergisting. Verder staan er een kleine open mash tun en slechts twee kleine wash backs, gemaakt van Oregon pine. Opvallend is dat hier geen moutmolen staat. De mout wordt al gemalen aangevoerd. Voor de de overname werden er voor de rijping van de malt alleen sherry vaten gebruikt. Toen Symington de touwtjes in handen kreeg, ging hij verschillende vaten gebruiken, zowel voor de gehele rijpingsperiode als voor alleen een finish. De vaten variëren: Tokaj-vaten uit Hongarije, Sauternes-vaten uit de streek ten zuiden van Bordeaux of Chardonnay-vaten uit de Bourgogne. Er werken drie man in de productie, die in één jaar het aantal liters produceren dat een andere distilleerderij in een week maakt. De whisky wordt dan ook

de ‘handmade malt’ genoemd. Sinds enige jaren wordt er bij de Edradour-distilleerderij ook een geturfde malt voorbereid. Deze zal zo’n zes of zeven jaar na productie op de markt verschijnen met de naam Ballechin, genoemd naar een distilleerderij die in 1810, net als Edradour, door boeren gebouwd werd en die in 1927 sloot. Restanten van deze dis-tilleerderij bestaan nog en vormen nu de ge-

bouwen van een boerderij in de buurt.

WaterHet water dat bij Edradour gebruikt wordt voor de bereiding van de malt komt uit een ondergrondse waterbron die de naam Moulin draagt. Het koelwater wordt uit de Edradour Burn gepompt. Deze burn stroomt langs het stillhouse.

De reis, de zoektocht en de keusEindelijk is het dan zover, we mogen naar Pit-lochry Schotland om een eigen whisky uit te zoeken. Alles staat in het teken van whisky dit weekend. Whisky, muziek, kameraadschap. Wat wil een mens nou nog meer. We ver-zamelen op vliegveld Weeze en iedereen is zich bewust van een mooi en uniek moment. Het gebeurt immers niet elke dag dat je een eigen whisky mag uitzoeken. Eenmaal in Edinburgh aangekomen gaan we natuurlijk als eerste naar The Royal Oak, De plek waar-op onze theater tour “A night at the pub” op gebaseerd is. Heerlijke avond, veel muziek, lekker bier. De volgende dag vroeg uit de veren want het is best een hele reis van Edin-burgh naar Pitlochry.

Je bent nog maar net in de distilleerderij aangekomen of we hebben onze eerste whis-ky al te pakken, Even bijkletsen en rond kijken en dan is het toch echt tijd om de whisky te

gaan uitzoeken. Des deelt glaasjes uit en een paar waterflesjes. Ook heeft hij een enorm soort van pipet bij zich en iets wat het mid-den is tussen een hamer en, een kurkentrek-ker. We lopen met z’n allen Des achterna en hij neemt ons mee naar een enorme hal vol met allerlei vaten van verschillende format-en. Blijkt dat dit niet de enige hal is, nee er zijn er nog eens twee. Dit zie je niet vanaf

Barney

“Eenmaal in edinburgh aangekomen gaan we natuurlijk als eerste naar the Royal oak”

8

de straatkant, laat staan tijdens een normale tour van de distilleerderij. Immers de vaten die daar liggen opgeslagen zijn nog niet voorzien van allerlei belastingen. Dus off limits to non personal. Wij daar in tegen mo-gen daar wel rond lopen en nog beter direct uit de vaten proeven. Hoe stoer is dat! Op al die vaten staan jaartallen wanneer het vat gevuld is. Ik kom vaten tegen die net zo oud en zelfs ouder zijn dan ik. Eerst vraagt Des wat wij zoeken in een whisky. Wat wij zoeken is de smaak van saamhorigheid, kameraadsc-hap. Vraag me niet hoe je die eigenschappen kunt vertalen naar smaak, maar als je proeft dan gebeurt het gewoon. Dan weet je direct of het een volmondig ja is of een erg lekker, maar niet helemaal wat we zoeken. Het is een hele vreemde gewaarwording om tussen al die whisky rond te lopen en zo af en toe bij een vat stil te staan en een glaasje er uit te halen. Het openen van zo’n vat is trouwens een beleving opzich. Er zit nl een enorme stop/kurk in dat ding. Met het eerst geno-emde gereedschap wordt eerst er in de kurk geboord, vervolgens wordt er snoeihard aan getrokken om die stop uit het vat te krijgen.

Vervolgens wordt die enorme pipet in het vat gestopt en wordt er een flinke teug whisky in gelaten om vervolgens de glaasjes mee te kunnen vullen. Eenmaal geproefd moet je de mond weer helemaal vrij van whisky hebben en daarvoor is het water. Het gekke is dat met het proeven van de whisky je net zoals bij het proeven van wijn, de whisky mag uitspugen. Het voelde bijna aan als een soort vloeken in de kerk. Op de grond uitspugen. Na een vat of 5 of waren het er 6 of toch 7. Kwamen we in feite terug bij het eerste vat die we hadden geproefd. Dat bleek gewoon Dé Whisky voor Scrum te zijn. Het is zoals ik het al eerder zei gewoon een moment van that’s it.

We hebben die avond nog heel lekker gegeten en heel veel leuke gesprekken ge-had en veel muziek gemaakt en dat allemaal onder het genot van diverse whisky’s, waar-onder hele oude.

Voor mij was het ook een soort van dubbele walhalla zeg maar. Niet alleen het uitzoeken van de whisky was een mooi moment, maar als icing on the cake waren we dicht in de

buurt van het huis van een grootheid uit de piping scene, die helaas op veel te vroege leeftijd het leven liet. Gordon Duncan, hij woonde schuin tegenover de distilleerderij. Ik heb een tijdje met Dougie MacLean (singer en songwriter van het mooie nummer Caledonia) en andere locals gesproken die Gordon Duncan hebben gekend.

Mooie verhalen onder het genot van een mooi glas whisky.

Barney

Whisky is een beleving

9

10

Armed with guitar, mandolin, pipes, whistles and a fiddle, we boarded the train on a scenic journey north to the picturesque village of Pitlochry.

Not on a jolly jaunt, although despite the early hour it was jolly, but for an exciting trip to the Edradour Distillery, famous for being Scotland’s smallest (legal) distillery which uses clean Highland water (in Gaelic, Eadar Dhà Dhobhar means “between two rivers”, which is now known as Edradour).

We were warmly welcomed and given an ex-clusive tour of the distillery, and most impor-

tantly a very special tasting session of the casks in the warehouse for the choosing of Scrum’s very own whisky! Whilst sampling the malts, including some rare Port Ellen (Isle of Islay whisky), the boys picked the

whisky you get to sample... It was a bit chilly for standing outside, but the whisky surely warmed us all up.

To finish off our day trip to Edradour, Scrum (and me) played to a lovely audience, with special guest Dougie MacLean. Skottie was quite nervous to sing “Caledonia” in front of Dougie, but he needn’t have worried. At 10 o’clock in the evening, after much con-versation, tunes, whisky sampling and good craic, we dashed off to catch the train back to the Scottish capital... On which we had more tunes and merriment... Which was a suitable way to complete our wonderful day at the Edradour Distillery.

It was a shame Corné and Laura couldn’t make it, but I was very glad to have had the chance to join everyone else and add an extra bit of Scottishness to the day.

Slàinte mhor a h-uile là a chi ‘s nach fhaic,

Kirsty-Jacqueline Heidi LingardEdinburgh, Scotland

THE WILES Of Perthshire

On a very cold winter morning last December, I joined some familiar Scrum faces at Waverly train station in Edinburgh.

11

12

Ultiem whiskymoment

In het vliegtuig zit ik naast Robin, ik mag bij het raam. Niet dat dit veel uitmaakt, het is namelijk aardedonker buiten. Robin is het muziekvriendje van de band die ik het langst ken, namelijk vanaf mijn 18e. Op school sprak ik hem aan omdat hij hetzelfde ‘bij-zonder’ merk gitaar had. Hij had een BC Ritch Bitch gitaar, ik had de bas versie. Deze heb ik overigens nog steeds en verwacht niet

dat ik deze ooit weg ga doen! Kort-weg: wat is het geweldig om met je muziekvriendjes op pad te mogen! True friendship. Na een korte vlucht landen we in

Edinburgh, met de bus naar Waverly en dan nog even te voet naar het jeudghotel. Net als in 2008 en in 2010 slapen we in Smart City Hostel. Het is al later, dus snel koffers op de kamer gooien en op weg naar de inspiratie-bron van onze theaterkroeg: The Royal Oak. Voelt erg goed om daar weer te zijn. Ik zei nog tegen Oscar: “Dit keer blijf ik lekker zit-ten aan de bar, geniet van de whisky en

Eindelijk was het dan zover. Na lang plannen, veel bellen, mailen en afwegen zaten we dan toch in het vliegtuig naar Schotland. Het begin van een nieuw hoofdstuk in het avonturenboek Scrum. Ik vat het samen als mijn ultieme whiskymoment.

13

muziek en ga niet met wildvreemden praten!” Wildvreemden dachten daar anders over. Al snel zie ik mezelf met handen en voeten pratend aan de bar. Oscar lacht! Het wordt laat en gezellig en eindigen in een eettentje waar we fallafel vreten, want eten kun je het niet meer noemen. Een spontane ingezette Caledonia wordt door een aantal jongelui wreed meegeschreeuwd. Mooi! De volgende ochtend wacht ons de master trip! Met de trein naar Pitlochry, alwaar we

onze whisky gaan kiezen in de kleinste dis-tilleerderij van Schotland, Edradour! We musiceren wat in de trein en oefenen met Kirsty, een bevriende violist van Scotty, die de honours van de helaas afwezige Corné waarneemt. Wat ik me herinner is dat het koud was. Sommige topjes van de zuidelijk Highland Hills zijn besneeuwd en wit. Aangekomen in Pitlochry eten we even wat, waarna we na een taxirit van 5 minuten bij Edradour aankomen. Al snel worden we ontvangen met een lekkere mok koffie. De glazen worden klaargezet en Des, master distiller, meldt zich. Als trouwe volgers lopen we achter Des richting het o zo koude “ware-house”, alwaar de vaten opgeslagen liggen. Bij het zien van zoveel vaten whisky, lijkt het alsof er een hemel voor je is opengegaan. Zoveel vaten, zoveel smaken. Des is goed voorbereid en vraagt ons wat ons als band beweegt, wat we belangrijk vinden en waar we voor staan. Dat willen we graag terug vinden in de whisky. Des luistert aandachtig en zegt te weten welke vaten hij kiest om te proeven. Een prachtig ritueel: vat openen, een grote pipet erin, whisky ‘oppompen’ en deze verdelen. Daarna volgt het proefmoment.

Spannend!! Kan me nog goed herinneren dat alle bandleden stil en een beetje zenuwachtig bij het eerste vat staan. Dit eerste vat is eigenlijk direct een Schot in de roos :-) Hierop volgt dan ook mij ultieme whiskymoment.

Ik breng het glas naar mijn lippen en met mijn ogen gesloten laat ik de whisky naar binnen stromen. Ik proef en zie een weiland met prachtig blauwe lucht, mooie bloemen, groene bomen in een heuvelachtig landschap en voel ik een tinteling op mijn tong. Het

is alsof je even weg bent van deze aarde. Gelukkig ben ik niet de enige die enthousiast is over deze whisky. Ik schiet snel een foto van het betreffende vat, je weet maar nooit. Het blijkt na vele vaten geproefd te hebben nog steeds bij iedereen favoriet. Bij geen van de andere whisky’s ontluikt zich het mooie landschap. Ondertussen meldt eigenaar Andrew zich. Hij heet ons welkom en is in no time ook weer vertrokken. Des ontfermt zich vol overgave over ons. De laatste whis-ky’s proeven we in Andrew’s Hall (de feesthal die Andrew heeft gebouwd, hier zullen we

Marco

Dit eerste vat is eigenlijk direct een schot in de roos

14

later die dag optreden met en voor Dougie MacLean). Omdat het daar iets warmer was dan in de warehouse smaakt hier de whisky iets beter. We worden dus onzeker... is het de laatste of is het de eerste. Een korte discussie tussen de bandleden volgt. We kiezen voor de laatste als Oscar zegt nog niet geheel zeker te zijn. Ik vraag Des of we de eerste nog eens mogen proeven. “No problem.” En binnen enkele minuten is Des terug met een monster van het eerste vat! We proeven... en proeven nog eens... ik sluit mijn ogen en zie weer dat weiland met prachtig blauwe lucht, mooie bloemen, groene bomen in een heuvelachtig landschap en voel weer die tinteling op mijn tong: JA... deze is het. In ieder geval voor mij. Gelukkig is iedereen enthousiast en kiezen we unaniem voor dit vat. Gelukkig heb ik eerder die middag hiervan ook een foto gemaakt.

Terwijl we ons wat opwarmen komt Dougie MacLean binnen met zijn gitaar en begroet ons alsof we hem al jaren kennen. We praten wat over techniek en songs en whisky, die rijkelijk vloeit. Al is een koud biertje op dat moment ook erg lekker. De gasten van Edradour druppelen binnen en voor we het weten doen we ons tegoed aan een lekker buffet, verzorgt door Edradour. En dan klinkt ineens Dougie. Wat is dat toch heerlijk om naar te luisteren. Ik moet me nog even ontfer-men over de techniek, al gaat dat lastig. Niet vanwege de drank, maar de zaal is een grote galmbak. Uiteindelijk spelen wij een stuk of 8 songs, waaronder Caledonie, op 10 meter van de schrijver himself. Mooi moment. De Schotten vinden het prachtig. Dougie geeft Oscar een veer: “I love your high harmonies.” We eindigen met Loch Lomond, drinken nog wat whisky (Andrew houdt er zelf ook wel van) en praten over samenwerkingen.

Uiteindelijk moeten we gaan en krijgen van Des een zak met bier en wijn mee voor in de trein. De taxi staat voor... het blijkt een heftig ritje.. we waren bijna te laat. Gelukkig zijn we op tijd en komen we in de trein terug lang-zaam weer op aarde.

Terug in Edinburgh eten we nog wat en gaat een enkeling nog voor een laatste afzakker naar The Royal Oak. Ik vind het mooi geweest. Voldoende ervaringen. De volgende ochtend vroeg het bed uit op weg naar het vliegveld, back home. Het was mooi.

Wat lang duurt is goed, want het duurde even, maar de whisky is er. Een mooie naam en een prachtig label (well done Skottie) maakt het geheel een bijzonder mooie ervaring. Hoe bijzonder hier deel van uit te mogen maken.

SlainteMarco

Ultiem whiskymoment

15

16

We hadden een idee: is het niet leuk om tijdens de theatershow “ A night at the pub” je eigen whisky te hebben? Vervolgens gaan heel veel mensen zich er tegenaan bemoeien en voor je het weet sta je met je muziek maatjes in Schotland whisky te proeven. Dat gebeurt dan ook nog in THE Highlands bij de kleinste destilleerderij van Schotland waar je 2 jaar eerder voor het eerst bent geweest en waar je zulke aardige mensen hebt ontmoet. Andrew, de baas van de destilleerderij was een van die toffe gasten. Hij kende dan ook

weer de importeur in Nederland. Dat zijn toch wel heel veel puzzelstukjes die opeens in elkaar vallen!

Het leuke bij zo’n “tasting” is dat je je bewust wordt van traditie, passie en ambacht; Hoezo computers of andere hulpmiddelen? Die hebben ze echt niet nodig om er achter te komen welke smaak het beste past bij Scrum.

Ze weten dat gewoon en bij het allereerste vat aangekomen wordt deze ontdaan van de houten dop en met een soort van mega pipet wordt er een half litertje uit gehaald en in onze

Ik ben weer een paar dagen thuis na een te gek weekend vol Scrum en whisky.

Een week geleden had ik niet gedacht dat het zo’n bijzonder weekend zou worden.

Schotland 2011

17

glazen geschonken. We kijken elkaar aan en ik bespeur een lach op ieders gezicht. Oh ja! kleine tip: je hoeft het niet door te slikken want anders proef je straks niks meer.. Ik hoor het Des nog zo zeggen.

Daar gaat ie dan... en het is stil. Totdat ik weer met mijn oerkreten kom als ik iets lekker vind; dan gebeurt dat gewoon. Wat een explosie van smaken in je mond! Het lijkt wel of je elke slok drie keer proeft: de eerste knalt naar binnen, dan komt die heerlijke zachte nasmaak met nog een keiharde trap na en vervolgens is die weer lekker zacht van smaak. Als dit het begin is... Hoe moet de rest dan smaken?! mijn god! De tip hebben we niet naar geluisterd, het was te lekker. We hebben zo een aantal whisky’s geproefd en uiteindelijk kwamen we op het punt om te kiezen. Het overgrote deel koos voor een whisky die, als ik het goed heb, in 2 vaten heeft gerijpt wat een hele typische smaak had, maar een aantal van ons was de eerste whisky niet ver-geten en we besloten om die nog een keer te proeven en toen was de kogel door de kerk: dit moest hem worden.

Naast de tasting is ons optreden bij Edradour ook een klein hoogte-puntje. Wow! Muziek maken zonder alle franjes van elektrische gitaren en keiharde drums. Stemmen en gitaren dus... over passie en ambacht gesproken...Wat gaaf om op deze plek in deze ambiance

muziek te mogen maken voor een klein publiek en wat doet het dan goed van de Schotten te horen dat ze onze muziek te gek vinden. Ik zelf was een beetje sprakeloos omdat Dougie MacLean die voor deze gele-genheid ook was uitgenodigd, speciaal naar mij toe kwam om te zeggen dat hij mijn high harmonievocals zo te gek vond.

Tja het was me het weekend wel en dan heb ik nog niet eens verteld dat het weerzien met The Royal Oak ook zo cool was, of het muziek maken in de nachttrein van Pitlochry naar Edinburgh en dat je dit mag delen met je Scrum vrienden.

Ja, da’s pas echte vriendschap.

Ossie

OSSIE

18

Dus als je me jaren geleden had gevraagd of ik naar Schotland wilde gaan om daar whisky te proeven, was ik waarschijnlijk alleen naar Schotland gegaan. Nu heb ik een aantal enthousiaste bandmaatjes die wel heel over-tuigd waren dat whisky, mits natuurlijk van de goede soort, heel veel elan kan toevoegen aan je drankbestaan. Menig keer kreeg ik te horen dat het wel lekker kon zijn, maar ja dat moet je dan wel op de juiste manier doen.

Gek genoeg ben ik sinds de laatste tijd gaan ontdekken hoe fijn deze drank kan zijn. Nu scheelt het dat we tijdens deze tour onze eigen slijter meenemen en dat deze uiteraard met veel passie en know how je heel snel wegwijs

kan maken in de leer...

Ineens lijkt het heel veel op het ontdekken van goede wijn of het bier drinken in een lokaal in België. Je moet er even aandacht en tijd aan besteden, even wennen, en hop: er gaat een wereld voor je open.

Ondertussen kun je je voorstellen dat ik op de vraag met betrekking tot het whiskydrinken in Schotland helemaal enthousiast reageer(de). Nu gaat het in dit geval nog niet alleen over het drinken, nee dames en heren, wij worden verzocht ook een selectie te proeven om ver-volgens de best passende smaak te kiezen en hier onze eigen naam aan te verbinden. Hoe vet is dat?

The place to be

Van oorsprong ben ik niet zo’n whiskydrinker. Ik had mijn voorkeur bij het bier en de wijn liggen.

19

Komt nog bij dat we natuurlijk ook nog eens mogen spelen. Uiteraard in The Royal Oak en op uitnodiging eveneens bij onze vrienden van Edradour. Tja als je daar niet blij van wordt, kun je beter maar gelijk stoppen met Scrum.....

Nu kan ik uitleggen hoe gaaf het is weer in The Royal Oak te zijn, door Edinburgh te lopen met mijn maten muziek te maken, op te treden voor o.a. Dougie MacLean maar dat lijkt me evident.

Wat me het meest bijblijft van deze fantast-ische dagen is het mogen proeven van de beste soorten Whisky in het heilige der heiligen. In de uitgebreide voorraad van onze dis-tilleerderij waren wij urenlang bezig met het proeven en beoordelen van de meest uiteen-lopende soorten whisky. Heel bijzonder om mee te maken, normaliter kom je als gewone sterveling niet in deze situatie terecht. Verschillende vaten van diverse jaren werden aangeslagen en beoordeeld. Wel vreemd om soms een heerlijke oude whisky uit te moeten spugen om niet al te bezopen te worden die

Robin Abmadag, tenslotte zouden we ’s avonds nog een optreden doen.

Uiteindelijk mochten we na de show nog even nagenieten en kwam de grote baas van de distilleerderij met een hele bijzondere oude whisky. Eentje uit 1940. Dat was schrikken, we hadden namelijk in de shop van Edradour al gezien dat whisky’s van die jaartallen aardig duur kunnen zijn (denk aan zo’n 600 tot 900 euro per fles). Andrew (de baas) gaf te kennen zo te hebben genoten van ons optreden dat dit wel moest gebeuren. Zijn letterlijke tekst was: “Lads, This is what life is all about… Enjoy.”

Dat was niets te veel gezegd, zelfs Dougie MacLean, die eigenlijk naar huis wilde, bleef nog hangen voor dit hele bijzondere rondje.Lichtelijk verdoofd met een heerlijke smaak in mijn mond dacht ik, Enjoy? This is the place to be...

Robin Abma

20

Eindelijk ging het dan echt gebeuren:de mannen van Scrum gingen hun eigen whisky selecteren in Schotland’s kleinste legale whiskydistilleerderij, The Edradour in Pitlochry.

Na aankomst op de luchthaven van Edinburgh werd de Airlink City Bus genomen naar Edin-burgh Waverly Station (een rit van ca. 40 min. voor slechts GBP 6,- per open retour per per-soon!), om van daaruit verder te voet richting hotel te gaan. Het was al later op de avond,

dus snel inchecken, bagage op de kamer dumpen en, hoe kan het ook anders: richting The Royal Oak! Dé pub waar onze theatervoorstelling “A night at the pub” op gebaseerd is en waar ik reeds menigmaal

tijdens de inmiddels talloze trips naar “Auld Reekie” (zoals de inwoners van Edinburgh hun stad liefkozend noemen) midden in de nacht naar buiten ben gestrompeld, onder invloed van vriendschap (ik heb inmiddels veel vriendschappen mogen opbouwen in Schotland), pure folk, MacEwan’s ‘80 (bier uit Edinburgh) en de nodige wee drams of single malt scotch…

Echter, dit keer was het toch anders. Ik was immers, na bijna 4 jaar voornamelijk alleen of

Medio december 2011 was het dan zover: na veel bellen, mailen, af-spraken verzetten, nog meer bellen en mailen, wachten op reacties en bevestigingen vertrok Scrumrichting Schotland.

Thirsty travellers

21

met Laura in Schotland geweest te zijn, weer met mijn bandmaatjes in de Schotse hoofd-stad en dat gaf toch wel een extra dimensie aan het geheel.Corné kon helaas niet van de partij zijn door eerder afgesproken verplich-tingen. Dit was erg spijtig, maar de volgende keer gaan we weer samen, with the whole pack!!

Enkele weken voor vertrek sprak ik een vrien-din van me uit Edinburgh, Kirsty-Jaqcueline. Ik vertelde haar met passie over de te maken trip en het doel voor dit bezoek aan Schot-land. “What are you saying? Scrum will be in Scotland for selecting their own whisky?” was haar reactie. Toen ik haar vertelde dat we door The Edradour waren uitgenodigd om onze eigen whisky te komen selecteren en dat we daar ’s avonds een kort, akoestisch optreden zouden verzorgen voor de werk-nemers en vrienden van The Edradour, waar-onder Schots singer/songwriter Dougie MacLean (bekend van zijn -nu al traditional- Caledonia), reageerde ze in eerste instantie met “Who?” Ik ging uitleggen wie dat was, in de veronderstelling dat ze geen schijnbaar geen idee had wie Dougie MacLean dan wel is. Het bleef in eerste instantie wat stil, totdat die stilte verbroken werd door haar gelach en Kirsty-Jacqueline tussen het lachen door vertelde dat ze uiteraard wel wist wie Dougie MacLean is. Haar vraag kon dan ook niet uitblijven: “Wow, can I come with you?” Op dat mo-ment besefte ik me dat Corné helaas verhin-derd zou zijn en bedacht me geen moment. “Hold on”, was mijn reactie, “I’ll get back to you on this!” Ik heb direct contact gezocht met Marco, om bij hem eens te peilen hoe hij er tegenaan zou kijken als Kirsty de honneurs waar zou nemen voor Corné. Ik hoefde mijn zin niet eens af te maken en Marco onder-brak mijn getetter met het simpele, korte ant-woord: “Briljant, regel het maar!”

Zo gezegd, zo gedaan. Ik nam weer contact op met Kirsty, vertelde haar het nieuws en had een heeeele blije, jonge, Schotse violiste aan de telefoon. Een setlijstje, aangevuld met mp3’s werd naar Schotland gemaild en alles was ready and set to go!

Op zaterdagochtend, de dag na onze aan-komst in Edinburgh, liepen we naar Waverly Station om daar Kirsty op te pikken en de trein naar Pitlochry te nemen. Stel je voor: een groepje Nederlandse kerels, met instrumenten, vol energie (voor zover dat bij sommigen nog mogelijk was na de voorgaande nacht in The Royal Oak) aan de ene kant en aan de andere kant een kleine, Schotse “Lassie”, met 2 vioolkoffers die bijna de helft van haar lengte zijn, in haar eentje op het treinstation, wachtend op “the lads frae Holland”, rondkijkend of ze al wat bekends ziet. Ik loop op haar af en op het laatste moment valt haar blik op dat zooitje ongeregeld uit de Lage Landen. Een dikke grijns en een nog dikkere knuffel volgen en we stappen op de trein.

In de trein wordt er in eerste instantie veel bijgepraat en gelachen om de avond ervoor en ook worden op verzoek van Kirsty nog wat tunes doorgespeeld. Gezellig! Kleine kin-deren komen met hun moeders kijken wat er allemaal gaande is en (gelukkig) hebben we geen boze blikken toegeworpen gekregen.

Skottie

22

Naarmate de reis vordert dommelt een en-keling een beetje weg en ik kijk uit het raam,genietend van het Schotse landschap, ontroerd door een elke keer weer niet uit te leggen gevoel van “thuis komen”…

Na de treinreis kwamen we aan in het pitoreske stadje Pitlochry, gelegen in de zuidelijke Highlands, dat voornamelijk bestaat uit won-ingen in Victoriaanse stijl en tevens de woon-plaats is van J.K. Rowling, de schrijfster van de Harry Potter-serie.

De stemming in de bus van Pitlochry naar The Edradour werd meliger en meliger en het was duidelijk te merken dat iedereen naar de rest van de dag en wat die brengen zou uitkeek. Moppen worden getapt, foto’s en video’s worden gemaakt, er wordt door een enkeling geklaagd over de kou en Marco zingt op zijn eigen, onnavolgbare wijze de meest uiteen-lopende, ter plekke verzonnen liedjes, met de meest schunnige en lachwekkende teksten. Dit tot groot vermaak van alle inzittenden, inclusief de niet-Nederlands sprekende Kirsty en buschauffeur.

Na een korte rit waren we gearriveerd:The Edradour Distillery, Scotland’s Smallest Distillery. Uiteraard worden er eerst de nodige foto’s gemaakt bij de entree. We mogen rekenen op een zeer warm welkom en ik

praat wat bij met enkele bekende gezichten die ik tijdens mijn eerdere bezoekjes aan The Edradour heb mogen leren kennen.

We maken kennis met Des McCagherty, Master Distiller van The Edradour. Hij ver-ontschuldigt eigenaar Andrew Symington, die ons later zal vergezellen. Des neemt ons mee richting warehouse, de plek waar alle vaten whisky rustig liggen te wachten tot ze geopend worden. Het is in eerste instantie donker in de grote schuur, maar wanneer Des het licht aan doet en mijn brein probeert te verwerken wat mijn ogen zien, kan ik niets anders dan lachen. Een geluksgevoel maakt zich meester van me en ik begin keihard te zingen: “This could be heaven for every-one!” Des kijkt me aan en grijnst, alsof hij zeggen wil: “Wacht maar tot je enkele vaten proeven verder bent, dan zul je je nog veel gelukkiger voelen”. Niets bleek minder waar…

Na een tijdje komt Andrew ons snel even vergezellen om ons welkom te heten en ook met hem is het voor mij een erg leuk weer-zien. We praten heel kort even bij, maar zul-len later die dag nog veel meer met elkaar spreken in de “Caledonian Hall”, de feestzaal die Andrew bij zijn distilleerderij heeft laten bouwen.

Thirsty travellers

23

In de andere verhalen lezen jullie meer over het verdere verloop van deze dag. Ik zal me vanaf nu gaan richten op de door ons uit-eindelijk geselecteerde whisky en het voor-traject van de totstandkoming van de naam en het label.

Je krijgt dus een whisky aangeboden. Die moet een naam hebben. Na wat over een weer mailen en bellen en elkaars bedenksels afschieten, ga ik er zelf dan toch nog maar

weer eens goed voor zitten. Hoe zou ik, als drinker/genieter/verzamelaar van single malt scotch, de whisky willen noemen? Wat wil ik duidelijk maken met de naam, waar moet de naam voor staan?

Ik besluit te kiezen voor een naam in het Scots-Gaelic, die ik, na lang zoeken en wikken en wegen, vindt in de uitdrukking “Fior Càirdeas”: True Friendship, Ware Vriendschap. Maar dit dekt ook niet geheel de lading; Bloedbroeders komt meer in de buurt. En dat is wel precies wat Scrum omschrijft: Na 8 jaren van keihard werken, afzien, afwegingen maken, lief en leed delen, nieuwe vrienden verwelkomen, oude vrienden loslaten en er samen iets moois van willen maken en daar ook voor gaan, mag je inderdaad spreken van Ware Vriendschap, Bloedbroeders.

Nadat de rest van de band de naam heeft goedgekeurd kan ik, zoals bij zo’n beetje alle Scrumgerelateerde ontwerpen, aan de slag met het label.

Dat dit nog niet zo een, twee, drie klaar is, blijkt wel. Wekenlang heb ik menig vrij uurtje besteed aan ontwerpen, weggooien, overleg plegen, opnieuw beginnen, Photoshoppen, tussentijds vergeten op te slaan (ook erg

slim!!) en voorlopige ontwerpen mailen naar de rest en daar weer over discussiëren.

Enfin, het uiteindelijke ontwerp wordt door de overige bandleden goedgekeurd en er wordt weer contact opgenomen met The Edra-dour. Ook zij ontvangen het ontwerp en laten weten het een erg mooi ontwerp te vinden. Super, dat scheelt ook weer, hahaha! Er wordt contact opgenomen met de Schotse druk-ker die onze labels zal gaan printen. Na een

periode van radiostilte vanuit Schotland komt er plotseling een verzoek: “Skottie, could you please re-size the label? The design you’ve sent earlier is too big and we’re not allowed to re-size your design”. Okay, daar gaan we weer... Photoshop opstarten, opnieuw de afmetingen in orde maken (met dank aan Marco die dit voor me gefikst heeft, omdat ik op dat moment zelf niet in de buurt van mijn werkplek was) en weer e-mailen naar Schotland. Dan komt er een e-mail met de mededeling dat het label door de Schotse autoriteiten is goedgekeurd en het laatste stuk van het proces kan in werking gezet worden. En dan is het weer wachten, wachten en nog eens wachten…

In de hoop dat we tijdens het lezen van deze editie van The Post inmiddels hebben mogen genieten van onze Fior Càirdeas, groet ik jullie en hef mijn glas op het leven. Een leven vol liefde, muziek, gezondheid en vriendschap; WARE VRIENDSCHAP!

Slàinte, Skottie

Hoe zou ik als drinker/genieter/verzamelaar van single malt scotch, de whisky willen noemen?

Skottie

24

Wat baalde ik zeg, dat ik wegens werkverplichtingen niet mee naar Schotland kon om de Whisky uit te zoeken. De week erna moest ik natuurlijk alle geweldige verhalen aanhoren van mijn bandgenoten, dat maakt het er ook niet veel beter op... Wel had ik er het volste vertrouwen in dat mijn collega’s een mooi vat geselecteerd zouden hebben. Ik kon niet wachten om te proeven maar mijn geduld werd nog een aardig tijdje op de proef gesteld.

Eindelijk was het zo ver. De allereerste fles werd ontkurkt op de bruiloft van Skottie en Laura en natuurlijk deden we ook met de band een welbekend whisky-moment en kon ik concluderen: inderdaad een goede keuze!!

Een paar weken later op de bank écht eens rustig proeven en het wordt alleen nog maar beter... Een heerlijk rijke smaak. Zacht maar toch heel veel karakter. Dit is niet alleen een goeie whisky maar ook nog eens echt mijn smaak! In 1998 is deze whisky in het vat gegaan om te ‘agen’, te rijpen. Even terugrekenen hoor... toen was ik een schooljongen in de puberleeftijd, waarschijnlijk nét voor het eerst een biertje geprobeerd, en had bedacht dat ik mijn haar ging laten groeien...

Corné

Corné

25

26

Onder de loep

Even voorstellen! Ik ben Mark Uijt de Boogaardt, 35 jaar en sinds 7 jaar trotse bezitter van de oudste slijterij in Kampen. Mijn werk is tegelijkertijd ook mijn hobby. Ik vind het echt leuk om mensen te adviseren in de aankoop van hun drank en ik probeer dan ook steeds weer met verrassende en vernieuwende producten te komen. Mijn passie ligt –en dat kan ik niet verbloemen- bij whisky! Een eerlijk, zuiver product met historie. Ik durf wel te stellen dat ik er inmiddels een complete studie van heb gemaakt. Ik lees veel, proef veel en heb een naam op whiskygebied hoog te houden.

27

markwie is je favoriete artiest?Mijn favoriete artiest binnen Scrum is.... Tja erg lastig omdat ze allemaal supergoed zijn!! Maar oké als ik dan een keuze moet maken: ik ben altijd al erg gecharmeerd geweest van snaarinstrumenten. Daar houd ik het bij ;-).

hoe is Scrum bij jou gekomen?Een tijd geleden werd ik benaderd door Robin en Marco met de vraag of ik een whiskyproeverij wilde geven tijdens hun ‘A Night At The Pub’ optredens in een aantal grote theaters. Ik heb geen moment getwijfeld! De combinatie van mijn werk en de muziek van Scrum, die ik helemaal fantastisch vind, klonk als muziek in mijn oren. En het is inderdaad een feestje, iedere keer weer: de authentieke, opzwepende klanken van de muzikanten van

Scrum, gecombineerd met de stem van zanger Skottie. Na de show geef ik een whiskyproeverij -de drank die bij uitstek bij de band past!- met zes soorten single malt whisky van o.a. de Ultimate-serie. Dit zijn onafhankelijke bot-telingen.

wat kunnen bezoekers verwachten van de whisky proeverij?Mensen kunnen voor een zeer bescheiden bedrag de whisky proeven en alle informatie krijgen die ze willen. Het leuke is dat er voor iedereen wat bij zit: voor de beginners heb ik bi-jvoorbeeld een Glenlivet 12 en voor de ervaren ‘drinkers’ neem ik altijd iets bijzonders mee. Straks wordt het natuurlijk nog veel interes-santer voor de mensen die er op afkomen omdat ik dan met de Scrum whisky ga werken! Promoten van deze whisky doe ik nu al en ik merk dat men erg nieuwsgierig is.

hoe bereid jij je voor op de proeverij na de voorstelling?Ik bereid me serieus voor op de avond en probeer het publiek in te schatten. Het leuke is dat ik in mijn winkel in Kampen veel geïnte-resseerde vaste klanten heb maar dat ik door mijn werk in alle provincies weer heel andere mensen ontmoet!

hoe is het om met de band mee te gaan?Op stap met de band is hard werken, maar ook erg gezellig: Marco, Robin en ik wonen in Kampen en we rijden dan ook gezamen-lijk naar de optredens toe. Onderweg kletsen we over van alles en nog wat (veel ‘men-talk’!) luisteren en maken we muziek. Onlangs ben ik tijdens een van die ritten gevraagd om ook mee te gaan als een soort van

‘tourmanager’. Ook die rol probeer ik nu met verve uit te voeren! Van het chauffeuren tot het klaarzetten van de gitaren, regelen van eten en de auto in en uitpakken. Kortom: de afgelopen maanden zijn enerverend geweest. Wat ik echt mooi vind aan de bandleden is dat ze na de shows gewoon lekker opgaan in het publiek, even een babbeltje maken met de fans maar diep in hun hart eigenlijk niet van het podium af willen!

wat wil je meegeven aan de fans van Scrum?Aan alle bezoekers van de optredens wil ik zeggen: onderga het, geef je over aan de muziek, blèr mee en geniet van een heerlijk glaasje whisky!

Slainte.

De combinatie van mijn werk en de muziek van Scrum, klonk als muziek in mijn oren!

28

berichten aan Scrum

29

httP

://WWW

.scru

mmus

ic.nl

http://scrum.hyves.nl/Het profiel van Scrum op hyves.

http://scrummusic.hyves.nl/De Scrumhyve, hier kun je zelf foto’s/video’s uploaden of een leuk stukje over scrum schrijven.

http://myspace.com/scrummusicnlDe myspace van Scrum.

http://facebook.com/scrumprolibertate De facebook van Scrum, laat een bericht achter op ons prikbord!

http://www.youtube.com/ScrumMusicWat staat er toch allemaal op ons youtubekanaal?

http://ididid.eu/groups/97979Waar speelt scrum en ben jij erbij?

@Scrummusic“Scrum is singing, jumping, euphoria, freedom in a mix of Scottish and Irish traditionals and also their own songs.”

@marcohulsebos“Bass player & manager Scrum, PowerFolk!”

@RobinSlutter“If you want to know anything, just ask!”

@Ossie15 “Drummer of the band Scrum.”

Scrum Online

30

ORdeR n

Ow

ww

w.SC

RuMM

uSiC.n

l/nl/

ShOp/w

hiSKy/