KETf ES ENSTEENTJES

GEDICHTENVAN

PIETURVAN Cl-EVEN

`GEDRUKT BV V. DELILLE, MALDEGHE.M1Q04.

KEITJES EN STEENTJES

" KEITJES&STEENTJES"OEDI([ITEN VANPIETER VANCltVEN

IN 1904SI] VICTORDiELILLEMALDEOEM

VOORWOORD,

AAN DEN LEZER.

HET is niet uit eigen beweging, maar op het ge-durig aandringen mijner vrienden, dat ik dezedichtstukjes, welke ik als. zoovele « Keitjes enSteentjes » rondgestrooid had, verzaueld heb enthans in het licht geef.

Die stukjes, binst » mijne vrije. uren .en eenzaamreizen opgesteld, lebben mij . enige aangenamestonden verschaft. Daarmede achtte ik mij genoegbeloond.

Mochtet gij, Vlaamsche .lezer, dezelfde weldoen-de ontroering, lietzelfde. rein genot smaken, welkeik zelf ondervonden en gevoeld heb -.bij-het opstel-len dier nederige versjes. Dat "is mijn vurigstewensch.

Oostende, ln November 1903.

P. VAN CLEVE r'.

OPDRACHT.-

AAN DEN BESTEN MIJNER VRIENDEN

EERW. HEER J. N. MERVILLIE, PASTOOR

TE ZANTVOORDE (BIJ IEPEREN)

MIJN Schooltijd was voorbij ! met wankelenden voet'k Had ver van Vaders huis, pas d' eersten .stap getredenOp 's Werelds wijde baan ; of, gij kwaamt m' in 't gemoetEn werdt voor mij den Vriend, dien gij nog zijt op heden 1

Het zielezalvend Woord, dat smert en lijden heelt,'t Geheim is van Uw Hert, zoo edel en verheven,Dat nimmer uitgeput, der vrienden herte streelt;Dat Woord vond ik bij U, in 't dagelijksche streven

'k Ontving steeds in Uw huis, des Welkoms blijden lach,Een Vertelijk onthaal dat wee^rglanst in Uw blikken,De gulle Vriendlijkheid, gelijk op welken dagDat het mij passen mocht bij U mijn komst te schikken ! ...

'k Werd meer u dan een Vriend! 't was of een nauwer bandOns hert bond onder 't oog van U we Zaalge Moeder,1)ie ('k voelde 't'menigmaal bij 't drukken van haar hand,)Mij minde als was ik haar een Zoon, en U een Broeder '....

Vermocht mijn stemme thans een engelzoete toon ! ...Vermocht ik aan mijn lier een hemelklank te onteringen '.Ik zou voor U, Mijn Vriend, het onverheerlijk, schoonDer Vriendschap, in dien toon, in dezen klank bezingen!

U Lof en Eerbied thans, 't erkenilijk herte biedt,En wederzijdsche Vriendschap stroomt alom U tegenhoort gij den zuivren klank van dit mijn needrig lied,EerWeerde, U toegewijd uit Dankbaarheid en Zegen ! ?..

Versmaad, bid ik, mijn Ilulde en Eerbetooging nietMijn llert geeft U dit blijk van Vriendschap onbedwongen '.Want, 'k weet het, Gij mijn IIert sneer dan mijn Zangen ziet,En het bevoelen schat waarmede ik heb gezongen '....

PIETER VAN CLEVEN.

OOSTENDE In NOVEMBER 1903.

8

MORGENLIED!

Noo eens dan daagt de morgenstondIet Veldren zonneschijn!

't Ontwaakt ! van 't diertjen op den grond'rot 't lieve vogellijm,Duit opwaarts vliegt in volle vluchtEn dartelt in de blauwe lucht,En aan den Schepper biedtZijn vreugdig Morgenlied !...

Geen schepsel ook, 't zij klein 't zij groetDat niet den Morgen groet;Dat niet bij 't zicht van 't dagend rood,Den Schepper valt te voet;En looft en prijst zijn Vaderhand,Die weldan uitdeelt allerhandEii voor de ontwakende aardWeer zegeningen baart !...

Mijn Lieve God! Dat ik dien dagDien mij uw Goedheid geeft,Met U vooreerst beginnen mag,Met U, die Eeuwig leeft !...

Zet U, wiens Schud mij heeft bedekt,Wiens Stemroe mij heeft opgewekt,Genadevol en zoet ;En 'k zeg U: Wees gegroet !...

Mijn Liefste God ! Ik ben uw kind.Ellendig niet,... een worm...Een pluimpje voor den sturen wind...Een bladje voor den storm !...Voor U, ben ik het stofje zandDat wegstuift op het eenzaam strandVan 't eindelooze meer,..Dat ben ik en... niets meer !...

Toch zend ik U mijn Kinderbee^Vol nedrigheid vervuld !Ach! Heb er medelijden mee,Aanhoor ze net geduld:Bewaar mijn herte Vroom en Blij,Van smert en zwarigheden vrij,Breng m' eens in 't zalig OordBij «God» mijn Eerste Woord

10

AVONDLIED!

Dr Schepping doet hare oogen to.En alles is zoo stil !...Ik ook, ik ben van werken nmoe&Ik ook nu rusten wil;En 'k leg in 't eenzaam slaapsaletMij in mijn bedde warm,Waar Gods Lieve Engel op mij letEn schut met zijnen arm !

Gij, Liefste God ! die steeds den nacht,Als 't menschdom rusten moet,Ons schenkt met al zijn sterrenprachtGeheimnisvol en zoet ;Laat, bid ik, voor Uw hoogen stoel,O aller menschen Heer,Mijn Kinderbee^ vol dankgevoelOpklimmen, U ter eer !...

Heb dank voor den vervlogen , dag --Heb dank voor al het goed,Dat, elkendeen het weten mag,Uw Vaderhand mij doet!En, kwam er lijden ook neet een,Heb nogmaals dank, 0 Heer,Want bij de boete van 't geween,Gij troostet mij weleer !...

Gij schenkt mij thans den stillen nachtZoo zoet als hemeldauw,Opdat ik met vernieuwde krachtU morgen dienen zou!En, als ik nog iets vragen mag,Mijn bede zij verhoord:Ik ruste tot den naasten dag,Bij «God» mijn Laatste Woord!

13

NACHTLIED!

DE Schepping slaapt nu zoet en zacht,Door duisternis gedekt,En niets en roert er binst den nacht,Dat uit den slaap haar wekt,Van boven staart het EnglenheirOmringd van heerlijkheid,Vol wellust op het aardrijk nêer,Dat rust in veiligheid.

De sterren glinstren vol van glansIn vlekkeloozen gloedOntelbaar aan den hemeltransZoo prachtig en zoo zoet..,En tooien heerlijk 't nachtgewaadDer schepping in haar rust,Tot dat de naaste dageraadHaar zachtjes wakker kust...

En tusschen al dien glans en prachtZiet vol geheimenisHet Oog des Heeren door den nachtEn zijne duisternis...DatOog, dat al wat is doordringtTot in het diepste diep,En, dat den mensch tot bidden dwingt,Hem, die zulk wonder schiep !...

O nacht ! vol eenzaamheid vervuld,O stille nacht ! gegroet !...Wanneer gij de aard in 't duister hultDe schepping rusten moet !...Bezield en onbezield benëen't Wordt alles stil en doodsch,En biedt g' een schouwspel dat met eenOneindig is en grootsch !...

O nacht! wanneer g' uw donker kleedOp 't aardrijk openspreidt,Dan brengt g' ons hulp en troost in leedEn kracht voor nieuwen strijd!Soms zie ik van vervoering stom,Uw hooge Sterren aan;En 'k bid dan!: Is mijn tijd hier om,God! mocht ik hooger gaan !...

14

EMMA'S DUIFJES.

Broeder ! kent gij reeds de maarVan mijn lieflijk duivenpaar ?'t Waren diertjes toch zoo mooieEn ik kweekte ze in de kooieDie op onzen bachten staat !...

Dikwijls ging ik, vroeg en laat,Altijd vreugdig opgewondenGing ik binst mijn vrije stondenNaar mijn beestjes ; en ik keekHoe dat 't een zijn vlerkjes streek,Of hoe dat het met zijn beksken,Pikte en wreef aan 't ijzren heksken,Of hoe dat het zijnen pootRond de sportjes ommesloot '.

Hoe dat 't ander, zijn twee oogjes,Gansch onmkransd met zwarte boogjes,Onverpoozend nedersloeg,Alsof't met mijn kijken loeg !...Hoe dat duifje vol var luimenWreef en streek in zijne pluimen,

Of, ten grond der kooie vloogOm een graantje wit en droogOf een kruimtje brood te pikken!Broeder! 't ging zoo wel ir} 't mikkenIn malkanders blanken nekMet een halfgesloten bek...En, wanneer dat onder 't ronken't Een naar 't ander stond te lonken;

'k Voelde mij dan zoo verheugd!'k Smaakte zoo een stille vreugd,'k Had er in zoo veel belagen,Van te kijken alle dagenNaar mijn lieflijk duivenpaar !...

Broeder ! kent gij reeds de naar!Gister was ik weer gaan kijkenNaar hun geestig pluimenstrijken...'t Was al stil in 't duivenhok...Broeder, 'k hadde zoo 'nen schok;'t Was als of ik mijne beenen\-'oelde zakken op- de steelleiiVan den grond !... Want, hoe ik keekGeen die nog zijn vlerksken streek —Geen een meer die met zijn bekskenPikken kwam aan 't ijzren heksken.Geen een meer die met zijnen pootNog het sportjen ommesloot...Beide lagen zonder leven,Door de koude, dood verstevenOp den harden killen grond ;....'t Kopken hing nog sluigrend rond't Pootje was nog ingetrokken...Broeder, ''k ging van smert aan 't nokken't Deed mijn herte zulken zeer,Want ;'k en had geen liefling meer !...

Nu staat mijne kooie 't hurenTegen de oude bloemhefmuren,En ik huur ze slechts aan hemDie gehoor geeft aan mijn stem,Die mij mijne teerbemi.,denKan in andre wee^r doen vinden,En in mijn verlaten kooiSteekt twee duifjes... blank en mooi!

16

STROOITJE?

Daar lab een strooitje kort en kleenVerloren op den grondEn 't lag verlaten gansch alléénNaar ik dat strooitje vond

Ik zag het liggen, keek liet aan,En nam het in mijn hand...'K bezag 't een stonde, bleef wat staan,En wierp het wvêer in 't zand !...

Doch't strooitje! 't was m'of't levend werd...Hoe droevig keek het me aan,...En ik ?... 'k verroerde van geen terdMaar bleef nog vaster staan !...

« Ik was, zoo sprak het strooitje kleen,Weleer zoo groot als gij...Misschien dat ik wel grooter scheenIn volle zomertij !...

» Ik droeg een schoon geweven kleedIn d'heldren zonneschijn,Die mij aan goud gelijken deed,Wat was mijn kleed toch fijn !...

» Op 't hoofd droeg ik zoo wonderschoonVervuld van levenslust,Een rijk versierde gulden kroon,Door groei en bloei gekust !...

» Ik werd gewiegeld heen en wêerGelijk een troetelkind,En golvend ging ik op en nêer,Al spelend met den wind !...

» Des morgens, bij het zonopstaan,Of ik het zeggen zou ?Dan was ik buigens toe beláanMet peerlen van den dauw..

» Met peerlen die in 't morgenroodVeel klaarder dan kristaal,Mij blinken deden in den schoot,Van d'eei sten zonnestraal!

Dan was ik groot en rijk met een,Vol leven en genot !Maar ach, men sloeg mij kort en kleen,...Dat is, 0 Mensch, uw lot !

» 't Wierd oogstgetij, de Maaier kwam,Zijn zeisen sloeg hij rond!Geen enkel die den slag ontkwamWij lagen al ten grond! .. »Hier zweeg het nu zijn klagend lied...Een windje zoet en zachtBlies op het strooitje en voorwaarts stietHet weg zijn lichte vracht!

Het strooitje was nu weg van daan,'K en zag niet wààr het vlood;En ik ? Daar bleef ik mij turend staanBij 't geen mij binnenschoot...Dat ook de mensch hoe groot in schijnHoe machtig ook van stand,Een strooitjen is dat kort en kleinEens liggen zal in 't zand!

18

Dat ook voor mij een dag komt aanDat mij mijn Maaier groet,De dood ! De dood m'eens neer zal slaanEn mij dan vallen doet

Veel dieper dan ik strooitje vond !....Een kuil van zeven voetGedolven in den killen grondMijn rustplaats wezen moet

Q ! Koom voor mij dan zoet en zacht,Een windje ook uit de lucht,Dat met mijn ziele, 0 lieve vracht,Voor goed ten Hemel vlucht !...

u

VOOR DEN ARME.

't Is winter, 't is winterWat is het toch kil !

Hoe blank blinkt de sneeuw op de daken!Hoe doodsch is de schepping!Hoe kallem en stil!

Hoe lang het nog winter zal maken ?

Hoe koud is het buiten!Wat vriest het toch sterk,

De grond is hard onder de voeten!En de armen? — Zij lijdenWant nergens is werk

Wie zal toch hun smerten verzoeten ?

Bezie dar dat kindjeZijne oogjes zijn rood

En blauw zijn de bibbrende kaken!Gescheurd .zijne kleedjes,Het smeekt om wat brood,

Ach! of het een herte kon raken!

Geen woord uit zijn mondje,Maar zuchtend een beé,

Van kou kan het klanken nauw uiten;En soms zegt een traantjeHoe bijtend zijn wee,

Hoe snerpend de wind is daar buiten !...

En raakt het geen herteDan bibbert het voort,

Om elders dan hulpe te vragen;En sleept droef zijn voetjesNaar beter een oord

Om meer nog zijn lijden te klagen !...

Betreed toch dit huisje!Daar ook is de nood

En nijpend de koude van binnen!Daar wiegelt een moederHaar wicht op den schoot,

En de arme heeft doeken noch linnen...De stoof zonder kolen

Is lang reeds gedoofd,En nergens een kruimel sneer te eten;

En ginds in den hoek isMet hangend een hoofd

Een bevende 7 ieke gezeten...

En toch klaagt die schameleAan niemand haar nood;

(Wie of toch haar lijden mag weten),En liever nog mist zijEn warming en brood

Dan 't beed'len om vier of om eten.

Toch zijn er zoo velenDie juist als die vrouw,

Hun lijden en nood niet verhelpen !...Wie zal er bij koudeDien druk en dien rouw,

Wie zal er die tranen gaan stelpen ?

Wellicht hebt gij, lezer,Versleten een kleed ;

Dat hier of dat daar is gelegen;

21

Och haal het, en geef het,'t Is koud, en wie weet?

Nog brengt het en laafnis en zegen!

En denkt gij bij feestenGezeten aan d'heerd

Of warrem in 't bedde gelegen,WWV at dat nu de zwakkeNog d'arme al ontbeert;

Och ras toch er hulpe gedregen.En wat van uw' tafel

Soms over nog schiet,Hoe weinig er moge ook van blijven:

Och weiger die resteDen arme toch niet,

Wiens leden van koude verstijven!

Gedenk dat een armeGevoelt zoo als gij,

Gedenk, hoe gewoon ook aan 't lijden,Dat heden hem foltertBij winter getij,

Ge kunt hem met weinig verblijden

God gaf u, o rijken,En geld en geluk,

Opdat gij uw' broeders mocht helpen;Opdat gij hun lijdenHun smerten en druk

Hun weenen en tranen zoudt stelpen.

O ! Weiger die hulpeUw broeders toch niet,

Gaat liever ze roepen, ze zoeken!Want God, die uw dadenEn wikt en ze ziet,

Zal eerstdaags u zeegnen ofvloeken !

22

r23

Gedenk als een armeOm bijstand u vraagt

Bedekt schoon met lompen van kleerenHij 't Beeld van den SchepperZoo wel als gij draagt,

Een lieveling is van ons Heere !Een engel zelfs onder

Die lompen verkleedUw liefde en uw' deugd komt beproeven

Dat weigert gij hedenAan nood en aan leed;

Het leed tl kan komen bedroeven!

Ach geef ! 't is zoo zoeteHet wintert zoo zeer !...

Bezie toch uw broeders die lijderEn later dan zult gijIn vreugd en in eer,

Met Jesus, u eeuwig verblijden.

DROOMEN AAN HET STRAND.

I.'K ZAT aan 't wijde strand te droomenVan de golven, van de stroomen;En ik droomde, droomde zoet !...'k Droomde van het diepe water,'k Hoorde zijn herhaald geklaterEn het deed mijn herte goed!'k Hoorde 't ruischen, 'k hoorde 't zingenIn zijn eeuwig voorwaarts vringen;'k Hoorde 't suizen van het meer;'k Hoorde 't murmlen ; 'k hoorde 't botsen'k hoorde 't klagen, 'k hoorde 't klotsenAltijd wentlend op en neer !...'k Hoorde 't weenen, 'k hoorde 't huilen...'k' Zag de golven hoog als zuilenNederstorten in het diep!'k Hoorde 't brieschen van zijn kolkenAls de donder in de wolken,Als de stem die 't Heelal schiep !.,.En na 't branden van de baren,'k Zag de stille waterscharenAls een spiegel, effen, klaar...Woeste gramschap was verdwenen,Angst en vreeze waren henen,\\Têer was «'t Lieve Zeetje » daar !...

II. ,

'k Zat aan 't wijde strand te droomenEn ik zag de sloepjes komenUit het verre diep verschiet;En ik zag ze nadren, groeien,Zachtjes zachtjes voorwaarts stoeien,Zeekasteelte dichter schiet !...

'k Zag, terwijl ik zat te droomen,Zware masten, hoog als boomenHenendrijven op den vloed,Met de breed ontplooide zeilenWeg naar verre streken ijlen,Ijlen in den zonnegloed !...

'k Zat aan 't breede strand te droomen,En ik zag de schepen stoomen,Worstlen tegen 't zwalpend nat;'k Zag de zwarte rookkolommen,'k Hoorde 't ijzer monster brommenGansch met blanke schuim bespat !...

Ja! terwijl ik zat te droomen,'k Zag er vele gaan en komenvol van schatten diep belaán ;En ik droomde van die strandenWaar die reuzen gingen landenEn ;... 'k en mocht niet mede gaan !...

III.Dan gevoelde ik binst mijn droonienWeemoed mij in 't herte komen...En 'k ging verder langs het strand,Waar de kinders met zoo velenBezig waren met te spelen,Spelen in het witte zand!

Keitjes en Steentjes, 2 .

25

Och hoe woelig ! och hoe blijdeZijn z' hier allen zijde aan zijde,Wat is 't prettig aan de zee !...Zien we z' hier in 't water plasschenEn de kleine voetjes wasschenHoort dat blijde en luid « Hoezee !...

En ze werpen dan een stokje,Of een schatcel plankenbrokje,In dien plas zoo diep ; zoo groot!En ze sloovren op de rokjesEn ze pletsen naar die stokjesZiet ! die lieve beentjes bloot !...

Och! wat schaatren ze als de barenTusschen al die blijde scharenHooger dan de knietjes slaan !...Ziet ze lachend henen vluchtenWijl ze voor de golfjes duchtenEn.... 't en heeft geen leed gedaan !...

Daar, ze maken hooge forten't Zeetje alléén mag ze in doen storten,'t Vaandel wappert hoog in top;En ze delven en ze vroetenMet hun handen, met hun voetenMet een houten spade of schop ! ..

En ze dansen en ze springenEn ze loopera en ze zingen,Welk Bene onschuld in de vreugd !...Altijd juichen, immer spelen,Nimmer zich een stond vervelen; -Dat is 't leven van de Jeugd!

Rond de tenten, rond de stoelenNiets hun iever kan verkoelen't Is zoo geestig aan de zee !...

26

In de warme zonnestraleniet ! hoe z'Ilu ti klein hertje op litikii ;

Och ! esp donders juichen Ines ! ! ..

Kinders zoo van arm' als rijkenZiet rn'i..l 't zand zich nederstrijkenAls of 't al gebroeders zijn !...Van de kleine tot de grootenBij malkander stoeien ; stooten,Tot den laatsten zonneschijn.

En wanneer de laatste stralenVan de zon, in 't Westen dalen;Ziet ! hoe z'opstaan ga.nsch verblijd!Met hun speeltuig huiswaarts trekkend'Afgematte beentjes rekken,'t Uur van rust is daar, 't is tijd !...

En in 't bedje neêràelegenBij der ouders heilgen zegen,Ziet ze slapen, ziet hoe zachtDat die engels liggen droomeis;Wijl Gods Engels neêrgekonnenZe bewaken binst den nacht !...

Komt nog weder, Lieve Kinders,Fladderen gelijk de vlinders,Stoeien in liet witte zand!'t Is voor u dat lustig spelenU geen droomeis, been vervelen,U het «Zeetje» en 't blijde strand !,..

27

STROOITJE ?

II.

Ik zocht mijn strooitje en vond liet wéerWaar het bevlogen lag!

En ja ! 't verheugde mij zoo zeerToen ik het strooitje zag!

't En scheen mij thans zoo droevig niet...Maar !... of het mij beviel! !...

Het zong mij daar een juichend liedDat trof tot in de ziel !...

0 ! 't was een lied zoo zoet van toon!Van klanken toch zoo blij!

Een lied zoo troostend, wonderschoon!Een lied vol melodij !...

« Ik had, binst warme zonneschijn.Die zegeningen baart,

Al groeiend, arrem strooitje klein,Een grooten schat vergaard '...

» Een' rijken schat van vruchtbaar zaad,Verborgen in mijn schoot,

Dat ik den mensch'IietachterlaatAls voedsel in den nood !

En, wijl ik als een troetelkindGekust werd heen en weer,

Of wijl ik spelend met de windGing golvend op en neer;

29

» Terwijl mijn kroon zoo lief belaánMet peerlen van den nacht,

Mij in de volle pracht deed staan;Dan gaarde ik schoon en zacht.

» Voor later tijd mijn kostbaar graan...Een oogst voor later stond...

En zwol mijn boezem zwaar gelaánWaar ik te rijpen stond!

» 'K volbracht alzoo zeer kalm en stilMijn roeping hier op aard

En 'k deed in alles 's Heeren wil...'K heb Heil en troost vergaard !... »

Hier zweeg het nu zijn juichend lied...Een windje zoet en zacht

Blies weer op 't strooitje en voorwaarts stietHet weg zijn lichte vracht...

Weer was het strooitje weg van daan;Waarheen ? 'k en zag het niet !...

Maar 'k bleef dahr meer nog mijmrend staanTe denken aan zijn lied...

Te denken dat de mensch bene^enHier leeft een korten tijd!

Een zomertij... en dat hij heenDan gaat in d'eeuwigheid !

Dat menig dag en menig jaarVoor ons is heeige aan ..

(De waarheid is hier wouderklaar)Onvruchtbaar, zonder graan !...

Q ! wel den mensch ! die kalm en stilZijn roep volbrengt op aard,

En altijd trouw aan 's Heeren wilHier schatten rijk vergaart

Een schat vergaart van kostbaar graan!Een oogstgetij vol pracht!

Vol Heil en troost zal henengaanMet 'd handen zwaar bevracht!

Dan zingt hij ook eens zoet van toon,Van klanken hemelsch blij,

Een jubellied zoo wonderschoon,Een lied vol melodij !...

30

DE LELIE.

0 ! Schoone lelie van het veld!Wie heeft u zoo vol pracht,

Als Koningin van 't hof gesteldZeg; Wie heeft zulke macht?

Wie is 't, die voor u 't rijke kleedMet gouden boord omzoomd

Zoo blank en zuiver miek gereed ?Zoo rijk, dat onbeschroomd

De koning Salomon zoo wijs,Verklaart ; dat hoe hij zocht

Geen kleed voor Hem, hoe hoog in prijsHet uwe gelden mocht !...

Wie wascht uw kleed met dauw zoo reinGebleekt in zachten wind,

En koestert u in zonneschijnAls liefste troetelkind ?

't Is God, de Schepper van 't HeelalDie u zoo gade slaat

En Die ondanks der menschen valUw blankheid u nog laat !...

O ! Schoonre lelie van het veldIn al uw' zuivere pracht,

Gij zijt door God mij aangesteldAls toonbeeld zoet en zacht,

Dat ik mijn herte nacht en dagBeware blank en rein;

Het zoo den Heere bieden magEn eeuwig zalig zijn....

3?

FRAGMENT.

0 God! voor wiens alschijnend oogDe klaarste glans van 't morgenroodSlechts schaduwe is aan d' hemelboogEn duisternis ; die 't licht gebood,

En boven Zon en SterrenheirUw troon beklimt in eeuwigheid;Zie, bid ik, op uw schepsels neerDie knielen vol eerbiedigheid....

Gij zijt het, die aan 't hoogst der HemelenDen Sterrenlichtenglans ziet wemelen;Het Morgenrood bezingt uw pracht,Gij ziet door 't duister van den nacht;

Uw machtig hand, o Heer, betoomt en dood en leven,En voor de klanken van Uw Woord moet allesbeven!

Gij houdt de Wereld op den niet....Aan Wind en Water Gij gebiedt,....

En op het eindloos zwerk der wolken neergezetenGij legt de woeste Zee en d' afgrond aan de keten!.

Wanneer Uw Oog een wenkske geeftDe steunpilaar des Hemels beeftEn schudt voor uwe majesteit....Uw name leeft in eeuwigheid !....

O Jehovah ! wiens Âilach de Hemelen kan bouwen.Wie kaneNWlJç Grootheid ooit aan

[schouwen ?....

B ETR t,kCHTING.

Gij zijt voorvaar, onzalige aardHet doel niet van mijn streven

Daar zoetheid, steeds bij u gepaardMet gal is binst het leven

Wat is 't (lat gij de nienschen biedtDan áijd n, snert en zuchten ?

Geen zuivre vreugde, maar verdrietEn immer bittre vruchten.....

Ach 'k weet liet, zonnig is de baanDie wij nog soms betreden;

Maar steeds toch vliet de zilte traanBij mve zoctiáheden

Neen, Aarde, neen, gij zijt geen doelWaar naar ik kan verlangen;

Bij u is alles stijf en koel,Ent koortsig en bevangen.

Geschapen voor u ben ik nies,'k Veracht uw praal en luister

Want.... bij de klaarheid die gij biedt't Is voor mijn ziel nog duister.

'k Zie hooger op naar beter Oord,Waar: vrij van aardsche banden,

Bij 't zalig Licht dat eeuwig gloortIk hoop eens aan te landen !....

Dààr ligt het doel dat ik betracht,Dat hert en Ziel kan streelen,

Waar ik bij 't heil dat ik verwacht,Mij nimmer zal vervelen!

Daar vind ik mijnen Schepper wêerBij Wien na 't aardsche zwoegen,

Ik, met het jubblend englenheir ;Mij eeuwig zal genoegen !....

35

STROOITJE.

III

't Strooitje was nu weggevloven,(Snel gelijk de pijl ontvlogenAan de sterk gespannen boeg),Op de vleugels van de winden;En ik zou liet weér gaan vinden,\veér gaan vinden waar het vloog!

Want liet lied dat 't had gezongenWas tot in mijn ziel gedrongen,..Hemelklinkend, leerzaam lied !..Troostend lied, zoo zoet van tale,Lijk de stem der nachtegaleOp het aardrijk nedervliet l,..

En ik wou het nogmaals hooren....'t Strooitje zou ik op baan sporenDaar, wààr ik het vinden mocht...,Over struikgewas en hagen.Waar de wind het had gedragen,Ik mijn arren strooitje zocht !.,.

En ik heb het weérgevonden,Dicht bij versch beploegde gronden,Waar het gansch verlaten lag !...Gansch verlaten en alleentiLag mijn schamel strooitje kleene,Waar ik het ten gronde zag !....

Dan, ik nam het van den gronde --Nam het op — bezag 't een stonde --'k Zei en sprak mijn strooitjen aan:Wil mij nog een liedje zingen,Leerzaam voor de stervelingen,Eer ik wille verder gaan...

En 't bekeek m'ook. — Laat mij vallen,Sprak het, en -- met welgevallenZing ik u een ander toon: --'t Veld hier naakt aan uwe voeten,Eerstdaags zult gij het begroetenVol van leven, toch zoo school!

Want de landsman, hij. de brave,Heeft mijn zaadjen hier begravenIn der aarde killen schoot;'t Moet hier, rustend neêrgestreken,Slapend liggen, dagen, weken,Slapend liggen in de dood !...

Maar! Dan zal bij zonnegloren,'t Rustend zaadje weêr herborenWorden, voor een nieuwen tijd —'t Zal niet sterven, maar herlevenVol van pracht en glans omgevenIn den naasten lentetijd!

Ligt mijn zaadje thans bedorven,O ! 't en is nog niet gestorven,Noch ten zal niet sterven, neen...,'t Zal Weleer uit d'aarde rijzenEn ik, 'k zal dan mee verrijzen,Ik, een arrem strooitje kleen !

37

Ja ! Verrijzen en herleven,Troost zoo zalvend ons gegeven,Immer stervend -- nimmer dood! —Maar weer opstaan na de ruste,Vol van leven en wellustenUit der aarde moederschoot !...

We^er dan zullen van de transen,Hengeldauw en zonneglansenMij bejeegnen zoet en zacht,En in warme zomerdagen'k Zal eene schoonel kroon weér dragenVol van rijkdom en van pracht !...

Zoo, in toonen onbedwongen,Was weêrom een lied gezongen,Plechtig, plechtig, zoet van toon !,.Zegelied vol zuivre klankenZalvend, troostend voor den krankenMensch ! Een lied, zoo heerlijk schoon!

Lied, zoo statig en verheven,Vol geheimenis omgeven...Arrem strooitje kort en kleen,G'hebt gezongen voor ons allen...En een doek doen nedervallen ! ..'t Zal ook eenreaal voor ons zijn.

Dat w'hier zullen t' einden ; draven,Sterven zullen, en begravenIn der aarde killen schoot, —Dat wij slapend na het strijden,Zullen dag en stond verbeidenDat wij rijzen uit de dood!

38

Uit de dood wij zullen rijzenEn voor eeuwig we^er verrijzenOp den allerlaatsten dag;Als de stem van Gods' trompetten't Slapend menschdom recht zal zettenvoor den stoel van 't Hoogst Gezag !...

home dan van d'HemeltransenOok een Licht vol pracht en glansenMij beschijnen wonderschoon !...Mocht ik, arren strooitje, vragen,Dan den rijken last te dragenEener zaalge gulden kroon!

39

DE SCHIM VAN SAMUEL, VERSCHIJNT AAN SAUL.

Naar het Engelsch van Lord Byron.

I.

Het machtig tooverwoord door Endors heks besproken,Klonk akelig en naar in duistre grafspelonkWaar Samuël's gebeent' sinds jaren weggedoken.Den slaap der dooden sliep ---

« Sta op ! sta op !» Zoo klonkDe stem tot den profeet. Kom uit der dooden woningEn recht uw beendrig hoofd en spreek in klare taalTot Saül onzen Vorst en Israëlis koning.

II.

Ion de aarde scheurt en berst....De doode naakt en kaal

Verschijnt van uit liet graf vol narigheid omgevenHet daglicht wijkt terug en jaagt een donker roodOp d'ouden Samuel die weerom komt in leven,Maar uit zijn roerloos oog ontschiet de glans der dood!Zijne adres zijn verdroogd en hangen los zijn handen

Als een verwelkte tak!De gansch ontvleeschde voet

Vertoont een wit gebeent' ontlast van doek en bandenDie een verward gerucht als knibblen hooren doet!De keel is ademloos, en van de stijve lippenDoet hij een aklig woord, in immer doffe taal

41

Als 't onderaardsch gerucht der droeve winden glippen!Dààr stond Saül een poos onwrikbaar als een paal,Maar viel in 't eind verwand door angst en vrees bevangenTen gronde, lijk een eik getroffen door het vierDes Hemels En dan klonk, te midden foltrend prangenDe stemme Samuëls !

III.Wat komt en doet gij hier ?

Waarom mijn slaap gestoord ? !Wie roept mij uit de dooden. -

Is 't Gij ó Isrels vorst ? ? —Bezie mijn stijve leên

Die u met mij ten slaap voor morgen vroeg reeds nooden !Want, eer de dag die komt zal zinken in 't verleênZult gij ook reeds in 't graf den slaap der dooden slapenEn ook uw zoon met een!

Vaarwel dus nog een dagAan welleks ondergang uw onderdans knapenU bedden bij mijn lijk!!

Te midden 't hoonge lachDes vijands zie ik reeds der Philistijnen schichtenUw kinders treffen wijl zij vluchten voor 't geweldIk zie dan Isrels vorst voor d'overmacht ook zwichten,En gij ! gij zult ; Ja gij !„ gij zult op 't rookend veldMet 't koninklijke zweerd u zelf den doodsteek geven!De vader en de zoon ; al Saüls edel kroostZal wezen zonder kroon, zal wezen zonder levenTot straf der euveldaán waarvoor gij zelve bloost ! !

VERWOESTING VAN JERUSALEM.

WAT was 't eens schoon dat oord, waar in het oud verledenDen grondsteen lag gevest der rijkste van de steden!Hoe machtig was die stad, w :àr Davids wijze zoonHet prachtig tempelstuk den Eeuwgen God der GoónOpbouwde en pralen liet in 't eerste zonnegluimenDat opging uit den schoot der Gouden Oosterkimmen!O ja! 't was rijk dat land en 't spreidde wonderschoonZijn weelde en zijnen glans aan ieders oog tentoon,Zelfs toen, als 't Eeuwig Woord, het voorwerp aller wenschenIn Salems oude Vest kwam wonen met de menschen!.Doch zij verwierpen hem

Terstond, gelijk een bloem.Door zonnebrand geschroeid, zoo ging der Joden roemHun macht en vrij bestaan in eenen stond aan 't kwijnen,De Godheid stemde toe...

Een leger van RomeinenOmringde met zijn macht het haatlijk JodenrotDat d'handen had geverfd in 't schuldloos Bloed van God,Een onuitbluschbaar vier tot moorden en vernielenKomt 't hert van Rome's kroost ontsteken en bezielen...Ziet gij dit machtig heir, rond Salem's wal geschaard ?Ziet gij dit oorlogstuig, dat naar de vesting staartGereed door stoot op stoot de poorten door te stekenOf met zijn forsch geweld de muren in te breken ?Hoort gij de krijgsklaroen weér galmen door de lucht ?Hoort gij het briesschend peerd, dat schuimend, in zijn vluchtDen Rooinschen krijger voert naar Sions oude wallenDie onder 't ramgeweld haast dreigen in te vallen ?

43

De stad schijnt afgesne^en — zoo danig is ze omringdDoor 't gros van Rome's legermacht, dat haast begintHet schandig galgenhout bij duizenden te planten —Men zoekt n spoort en.drijft en jaagt langs alle kantenDe Joden op in 't veld, en hangt ze in d'open luchtGeradbraakt aan het kruis !.. Die stad en wee ontvlucht,Wordt zonder hoop op redding, 't lichaam vastgeklonken,Gedoemd aan 't schandig hout te sterven en te pronken...

Van binnen in de stad grijnst pest en hongersnoodDen Joden in 't gelaat. Men ziet het volk half doodMet uitgeteerde wang en afgematte ledenVerbleekt, om eten roepend langs de straten treden !..In 't prangen van den nood is er, ('t is ongehoord)Een moeder die haar kind met eigen hand vermoordt !..Dit was nog maar 't begin van 't schriklijk bloedvergietenDat volgen moest, want, Rome's oorlogstuigen stietenMet woedender geweld en voorzag men den stondDat de Oostersterkte en Poort zou Klinken op den grond !...De koene Titus poogt een laatste storremloopen...Een schok! — een zegekreet! — De poorten vliegen open.

Gelijk een woeste stroom met schrikkelijk geweldZijne oevers buitenloopt en nederschuimt in 't veld,Zoo, vliegt de gansche macht der Romeinse-he soldatenMet eene blinde vaart en woede in Salem's straten !...Ontwaart g'alre^e die vlam ? Dien dikken zwarten rook ?Die gloênde zee van vier die gansch een wolk van smookTen hoogen hemel jaagt ? Ziet g'over muur en dijkenDen Roomschen adelaar zijn vleugels openstrijkenIn d'ingenonlen stad ?

Jerusalem vergaat !...Jehovah's huis stort in !...

De lang bedwongen haatEn woede des Romeins door geene macht te toomen

44

Verwoest en plundert en vergiet het bloed niet stroomen !...Een aklig noodgehuil vervult de veege stad ;En Rome's krijgers gaan, van moorden nimmer zatDe woonsten uit en in!... Geen ziel kan 't leven koop enMet schatten of geween! Die poogt een zweerd te ontloopen,Loopt hoe hij vluchten moge, een degen in 't gemoetDie hem den doodsteek geeft 't wordt al geverfd met bloed,Want, 't is alsof de dood in 't alverdelgend maaienDe straten van de stad met lijken wou bezaaien...

Geen schouwspel dat zich ooit zoo droevig en zoo wreedAls deze droeve stad aan 's menschen oog opdeed...'t Zijn hoopen lijken aan malkander vastgestrengeldWaar kind en grijzaard, man en vrouw dooreengemengeldGeslacht zijn of doorpriemd en 't lijf door wond op wondDoorploegd ! -- 't Zijn leden afgesmakt die op den grondVerspreid zijn en verstrooid, beslijkt, bemorst, verlatenIn eenen purpren stroom die wegvloeit langs de straten!'t Zijn huizen ingestort -- paleizen gansch in puin't Zijn torens die bedekt met eeuwen op de kruinIn 't eerste stormgeweld ten gronde kwamen klinkenOf, naderhand Gods huis opvolgden in het zinketsZoodat Jerusalem, van al zijn grootscha prachtVan al zijn weelde en glans, en wijdgekende macht,Niets anders bood aan 't oog dan puinhoop en verdelging,Verwoesting ramp en wee !... zelfs d'eeuwige verzwelgingDer Joden uit hun land gebannen en verjaagd !...

Gelijk een moordenaar die 't blijkend teek; n draagtVan Gods vervloeking, zoo, op aller Joden wezenVermogen wij nog 't merk van 's Heeren vloek te lezen.Men ziet de goudzucht steeds op hun gefronsd gelaatEn vlamt hun 't oog van nijd nog voeden zij den haatDie vlamde toen het klonk voor den gezant van Romen!-- Zijn Bloed moge over ons en onze kinders komen !..

WAAROM ?

Waarom treft mij zoo diep den schooien sterrenhemelEn vlucht ik telkenmaal het drukkend volksgewemelWanneer het sterrenheir, ontelbaar rijst en troontEn mij de onmeetbre pracht van 't hoog gewelfsel toont ?Waarom mijn ziel zoo droef, van weemoed toegenepen;Als aan het stille meer, ik mijmrend ben gezeten,Mijne oogen nooit voldaan die verre lichten zienDie flikkren daar omhoog en mij een staaltje bie^nVan nooit gekenden glans ? Wat geest mij komt oinzweven,En fluistert m' afkeer in van alledaagsche streven ?En wat gevoelt mijn ziel, wanneer zoo zoet, zoo zachtBij 't grootsche tafereel de maan mij tegenlacht;Als zij de nevelwolk doorboort en scheurt in 't klimmenOmringd van rooden gloed aan de onbekende kimmenDes hemels !....

Schoon en lief is dan de zachte glansDie glimt zoo diep, beneden aan den hoogen transEn immer wil mijn ziel nog dieper dieper dringen !....Waarom dan kan ik haar ontembre, niet bedwingenWanneer zij droomend zucht en vlucht naar hooger sfeerEn immer klaagt en weent en uitroept: — Tot wanneer ?...

Mijn God, naar U is 't, dat onmachtig te beteugelenZij rept in de eenzaamheid haar kortgewiekte vleugelenDie 't lichaam tegenhoudt, gekluisterd aan does aard !..Gevoelt zij op dien stond, dat 't sterrenheir zich schaartRond Uwen Nieuwgen troon in hooger hemelkringenOm Uwe Macht door glans en luister te bezingen?

46

Of, wil z'liaar af komst waard, haar Oorsprong en haar GoedBejegenen ? Van liefde outvlammend en vol gloed,In 't eeuwig heiligdom van uwe glorie treden,En rijzen uit het stof en 't slijk van hier beneden ?..Om hooger op, den glans te aanschouwen uwer machtWaarvan be een staaltje geeft bij iedren sterrennacht ?..Of, zoekt haar diep verstand, een stonde vrij, te lezenIn 't ondoorpeilbaar boek van 't Godlij k Opperwezen ?..Och ! vond ik uitkomst hier! de reden, den waarom ?..Waarom ik droomend zit zoo sprakeloos en stom?!.

Mijn God ! Gij kent de zucht mijns herten op die stondenAls ik aan 't wijde meer in mijmring ben verslonden!Alleene Gij, waarom de stille wveemoedstraanIn 't opgeslagen oog, naar 't lieflijk licht der maan ..,Want, als mijn droeve ziel, vermand door wee en lijdenVerzuchtend naar het oord van vreugden en verblijden,Haar kluisters afwerpt en zich rept naar hooger sfeer,Zij zucht naar U, mijn God, en fluistcr t :

Tot wanneer !.....

WIE ZIJT GIJ?

Wit zijt gij, die, als 't avondroodDer zonne neerdaalt in den schootDer zee, in 't Westen rijst en klimtEn aan het hoog gewelfsel glimtZoo klaar, zoo liefelijk en zachtBij 't rijzen van den sterrennacht ?

Wie zijt gij met uw glanzend lichtZoo eindloos diep voor ons gezicht ?Die de eerste in 't rimplen van den vloedUw beeld ziet dansen en begroet ?De dag bezwijkt, en heinde en verGroet iedereen u : Avondster !..

Gij zijt het, die den laatsten glansDer zon begroet aan d'avondtrans,En in 't ontelbaar sterrenkoorGij dringt het eerst de wolken door,Om aan des hemels sterrebaanDe zonne te zien slapen gaan L.

De dag is weg. met zijn gejoel!...De wilde storm van 't luid gewoelDer menschen sterft... de klokketoonKlinkt over berg en dal zoo schoonEn zweeft op d'adem der natuur...Gij rijst en blinkt : 't is 't Ang'lus uur.

De nacht begint, en legt op 't meerZijn zwarten sluier drukkend neer !..'t Is stil en doodsch !.. en op den vloedDe zeeman die u ziet, begroetU als een lamp van hoop in weeEn roept u toe : de Ster der Zee!

Wat pinkelt gij toch klaar en zoet!Hoe toovrend is uw hellegloed,Wanneer gij dravend langs uw baanAan 't hoofd der sterren komt te gaanEn brengt als bode van den stoet,

Aan 't dagend Licht, den Morgengroet.Wanneer de nacht verdwijnt en wijktHet heir der sterren als bezwijkt,Gij staat als waak bij 't morgenroodHet daagt in 't Oost, en klein en grootDie u beziet. o schoone sterBegroet in u: de Morgenster !..

Gegroet ! gij b^ van heil en lichtZoo lieflijk schoon voor ons gezicht!Gegroet! gij perel van den nachtBekroond met heidre klaarte er. pracht!Gegroet ! gij van mijn levensloopHet zinnebeeld : De Ster der Hoop !..

ja! troost en Hoop ligt in uw glans;'t Zij dat ge eens aan dcn avondtrans,Mijn laatsten sluimer tegenlacht...'t Zij dat g'eens rijzend tuit den Nacht,Voor mij den schoonen Dag begroet,Die mij bij God herleven doet !...

48

VRIJ--SCHOON--RIJK.

Wilt is 't hier vrij ! sprak zeekren dagSin'Een vreemdling toe met blij gelachTerwijl hij rustte langs het strand;Wat is 't hier Vrij, in Belgenland !

Hier aadmen we in den vollen zin,De zuivre lucht der Vrijheid in;Hier plukt neen Vrij haar schoonti vrachtDie groeit en bloeit in de open lucht!

Hier is men Vrij in Woord en Daad,In Huis in Tempel en op Straat!Voorwaar ! ik kea geen Vrijer landDan Uw geliefde I3elgenland !

Wat is 't hier Schoon! sprak zekren dag.n1'Een vreemdling toe met blij gelach,Terwijl hij ivandlend in het zandZijn blikken sloeg op 't Heerlijk Strand!

'k Zag Vlaandrens vruchtbren akkergrondDie gansch in bloei en weelde stond;Een waren hof zoo rijk beplantZoo vol bebouwd ten allen kant.

'k Zag overal een glorie kroonVan eigen kunst en pracht, ten toonGespreid in stad en tempelwoon !...Voorwaar! Ik ken geen land zoo Schoon ! ...

Keitjes en Steentjes, 3

Wat is 't hier Rijk !... sprak zekren dagin' Een vreenldling toe van groot gezag,Terwijl hij wees op zoo veel SchatIn Belgie's rijken schoot bevat.

Dan prees hij hoog de nijverheidDer Belgen; hunne noeste vlijt,Hun Weelde en Macht, hun Grootsch bestaan!En sprak nogmaals in 't henengaan :

Ja ! 't is hier Vrij ! ! 't is hier Schoon!Geen land bezit een Rijker kroon!Al is het klein, 'k en ken geen landIn Glans en Weelde als Belgenland!

50

VERSCHE SPROTJES ZIJN !...

EEN dikke mist hangt loodzwaar neerEn weegt op land en kust;

De kleine bootjes zijn nu `veerTer sprotvangst uitgerust...

Zij dobberen in groot getalEn zeilen uit de ree,

En langs de kaai hoort m' overalEr is veel sprot in zee !...

De vischwijfs zijn al ras vergaardOp loer naar de eerste boot

Die ginder d' have binnenvaartMet eene vangste groot.

Wat schoonti, lieve diertjes daarBij duizenden in tal...

En nauw. is 't boot jen ankerblaarOf hoort men boven al :

Sa, Pito, vult hier 't eerst mijn mand'k Ben haastig lijk gij weet --

De visschor vult niet spade en handDat hij er ras bij zweet.

Zij vechten schier van tijd tot tijd,Doch Dito vult naaar voort,

En stoort hem niet ofschoon 't al strijdEn schelden is dat m' hoort.

Toch is elkeen in 't kort voldaanGevuld is ieders mand,

En dan Men ziet de wij vers gaanEenieder haren kant.

Zij trekken weg straat op straat neer,Gebeld bij groot en klein,

En dra men hoort niet anders meerDan : Versche sprotjes zijn !...

52

UIT HET 0OSTp,NDSCHh+ ZEEMANSLEVEN.

DE wind was hard aan 't huilenEn joeg door mast en wandEn slingerde de sloepeDie kraakte t' allen kant.

De baren sloegen hoogeVerschrikkelijk om zien...Op dek stond d' arme visscherIn 't schuim tot 'aan de knien.

Hij wou zijn sloepe stierenNaar veilig have en oordMaar woester sloeg het waterAl pletsend over boord ;...

En sleepte in d' afgrondskolkenEn net en koorden meê ! ..En hooger sloeg het waterEn holler stond de zee...

Geslegen uit zijn baneTen prooi aan storm en windDenkt de afgetobde visscherAan dierbre gade en kind.

Dan heft hij 't hert omhoogeDe ziel vol hoop in we^evol eenvoud is zijn bedeTer zaalge Ster der Zee !...

54

'k Zal, Onze Lieve Vrouwtje,Helpt gij mij uit den nood,In beêvaart naar 't kapelleken (1)Mij schieten recht als lood !...

En binst dat d' arme visscherZijn stille bede doetStaat op het strand zijn vrouweDie 't zelfde bidden moet !

Zij zal een keerse brandenZoo haast hij komt aan wal,En mêegaan, hem aanstekenTer beê vaart! Ja -- zij zal !...

En wijl zij smeekend biddenVol angst en vol getraan,De winden zijn aan 't liggenEn 't onwêer is gedaan !...

Dààr daagt en rijst een zeilkeuEn 't nadert, 't nadert snel,En elk bekent de sloepeDie inloopt wonderwel !...

Nu is de nood gewekenVerdriet en angst voorbij,Bij den geredden visscherIs elk verheugd en blij...

Weldra doen z' hun beloftenBeloofd in storm en wee ;Nog is geen week verloopenOf hij steekt weer ? In zee !...

(1) N. B. 't Kapelleken van O. L. V. der Duinen teBreedene bij Oostende.

LEGENDE.

AAN MIJNEN ZOON G. --

IN zonnige OosterlandenNiet ver van 't Doode Meer,

Daar zette zich een herderMet zijne schaapjes ne ér !

Hij komt toch van zoo verreDoor den Mahomedaan,

Van have en erf verdrevenEn doolt langs de Jordaan!

De zon hangt hoog te branden't Is toch zoo stikkend heet --

Geen wolkjen aan den hemelDie hope geeft in 't leed. --

Geen minste bries of windjeDie 's herders `vangen kust

En nergens is er lommerDie noodigt tot de rust! ---

Zijn schaapjes zijn zoo moedeEn hijgen van den dorst

En blaten toch zoo droevigUit drooge keel en borst.

Zij willen verder stappen,Maar ach! Zij kunnen niet

En d'herder ziet ze vallen.Het herte vol verdriet !...

Dan heft hij 't oog ten hemelEn klaagt den Goeden God

Met kinderlijk betrouwenZijn deerniswekkend lot !,..

Mijn Jezus ! Goede Broeder,Zie op mijn schaapjes neer,

Van dorst zij zullen stikkenIk zelf 'k en kan niet meer !...

En wijl hij naar den hemelZijn kinderbede doet...

Velt al met eens een bronneDie borrelt voor zijn voet...

Den Heere vurig dar_ kendHij drinkt aan 't levend nat;

De schaapjes likken 't waterDat voor hun pootjes spat !...

Die weldaad van den HemelBezingen wij met lust,

Want aan diezelfde bronneHeeft menigeen gerust.

Genaamd van Gods vertrouwenWordt deze bron genoemd

En 't helder zuiver waterWordt a' heel de streek geroemd.

Hieruit nu kan men leerenDat God geen niensch verlaat

Die met een vast betrouwenNaar Hem zijn oog en slaat.

KLEIN MOEDERTJE.

Aan mijn dochtertje Adriana.

BEzIE dat kleine ding daar staan,'t En is nog geen zes jaren,

En 't moet reeds al in orde gaan,Waar gaat dit schip gaan varen?

Maar ook! wat werk verricht ze al nietOm moeder reeds te helpen ?

Haar zusjes wiegen, -- ' niet een lied,Een kus, — hun traantjes stelpen !

Zij vaagt zoo schoon de tasjes droogEn zal er nauw op letten

Om ze in de kas van boorden hoog,Voorzichtig neêr te zetten !

Zij houdt de stoelen vrij van stof,Begint den vloer te vagen ;

Is in haar schik niet moeders lof,wiens last zij reeds helpt dragen!

« Klein Moedertje » dat wil ze zijn« Klein Moedertje » voor allen

En laat ofschoon zoo jong en kleinDien naam haar wel bevallen l...

WAT SCHEELT ER ?

Aan mijnen zoon J.

WAT ? Jongen scheelt er nuMet u?

Gij schijnt zoo korslig opgestaanEn eer gij zult ter schole gaan

Krijgt gij nog van.de roe!Toe, toe!

— `Vel, Vader, 'k weet het zelve nietMaar 'k heb vandaag zoo veel verdriet !....-- Verdriet zegt gij ! Waarom ? Voor wat ?...Hebt ge ergens zeer of hebt ge pijn?

Neen, Vader, 't moet iets anders zijn..,-- En als gij straks zijt opgestaanHebt ge uwe morgenbe^e gedaan ?-- Neen, Vader, ik vergat...,^-- Eh wel, 't verdriet ;'t is dat l...

DE MAN EN DE PUIK

EEN overschoone pulWas vul

Met slechten ziekendrank,En dan werd zij met klank

In eenen hoek gezetMaar !... zonder etiket!

Dur werd die schoone pulZoo vul

In korten tijd vergeten ; --Tot dat op zekren dag, een manBedrogen door de schoone kan

Ze nam, en wilde wetenWat er toch in die pulle stak...

Hij schonkEn dronk

Een vollen kwak 1Maar ach ! wat lot was hem beschoren

De sukkel was verloren!..

Betrouw noch pul noch ventWiens binnenst gij niet kent

Want gij kunt door hun schoonen schijnBedrogen of verloren zijn.

DE LASTERAAR.

WEE u, die snood -uw tonge roertEn lastertule voert,

Die steeds den evenmensch bezwaart;En volgens duivels aard

Met haat en nijd uw ziele voedtEen andre weenen doet..

Gedenk dan toch dat wat gij zietNiet altijd kwaad bediedt;

Dat 't werk van uwen evenmenschAl is 't niet naar uw wensch

Kan zijn met edel doel gedaanWil hem daarvoor niet schaán !

Uw tonge die een ander slaatIs d'oorzaak van veel kwaad !...

Den Christenmensch betaamt het ? - Neen!De laster ? 't is gemeen --O wee hem ! die, 't zij groot 't zij kleinEen lasteraar zal zijn !...

Eens komt de dag der dagen aanDat wij ten oordeel staan !...Wee hem die net benard getraan

Den rechter gá zal slaan,En lezen in zijn grammen blik:

Een lasteraar was ik.

1302.

En boven 't vlak der zeevlamt 1302

Dr Eug. Van Oye.

Vlaanderen den Leeuw!Zoo klonk het over 't Vlaamsche landVan af het blonde Noordzeestrand

Met ongehoorde kracht,Tot aan de Leie en Scheldeboord ;En ov'ral werd die kreet gehoordDie tegen Frankrijk's machtIn toonen die Vervoering schiepHet Vlaamsche Volk te wapen riep !...

Te wapen ! zoo klonk het, ons landis in nood,De vrijheid is hoogst in gevaar!

De vijand, och Hemel, hij brandt en hij doodt,Zijn wrevel is hevig, zijn trots is zoo groot,

En waar hij den voet zet is 't veld ras ontblootVan groente en van wasdom te gaar...

Naar Kortrijk, naar Kortrijk op leven of doodTe wapen! te wapen ! Het land is in nood !...

De vijand stond op 't Groeningh veltMet zestig duizend wel geteld,Vol Pranschen overmoed...De Vlamingen veel min in talZij legeren bij Kortrijks walVol dapperheid en moed;..En bidden voor den slag, dat GodHun land verloss' van 't vreemde rot...

62

Daar stijgt al met eens een geschreeuw in de luchtDat klimmend de vrees jaagt in 't hert ;

De Franschen, zij stormen in woedende vluchtDe Vlamingen op niet eeii hevig geweld...Weldra zijn er honderden nedergeveld,

De strijd is zoo hevig en hardDat niets schier den razenden oploop weerstaat.

Ofschoon daar de Vlaming vol leeuwenmoed staat!

Maar luider nog dan al het Pransche geschreeuwWeerklinkt het op Groeninghe velt;

Van 't machtige, krachtige «Vlaandren den Leeuw!»«Wat Waalschis, dat valsch is» en slaat ze maar dood!

En 't vechten begint in een slachting zoo grootDat 't Waalsche gespuis gansch ontsteld,

Een oogenblik aarzelt en ruggewaarts deinstEn of het den strijd nog zal voortzetten ? peinst...

Maar nu kan zijn woede niet hooger meer gaan...« De Vlamingen op! » klinkt het weer !...

Nu is liet een worstlen een vechten een slaan,Een kappen en kerven, een smakken zoo wreed,Dat binst gansch een ure geen strijder meer weet

Wie wint of verliest ! Jet ! zoo zeerWas 't strijden en 't moorden in hevigheid groot!En 't water der beke van 't bloed werd gerood

De Veldheer der Pranschen, bij Vlaanderens vaanIs roekeloos komen geren.

Gevolgd door zijn ridders die slingren en slaanZoo dapper en 1110 edig in 't rond ! En gerukt

Is 't hoekje van 't vaandel ; of Saaftinghe buktEn slingert den veldheer bene^en,

Die ijlings van honderden Vlamen gelijkGeslacht wordt en deerlijk vertrappeld in 't slijk!

63

En heviger klinkt het van 't blijde geschreeuw:De zege ons ! De zege ons ! Heil! Heil

Heil Vlaandren ! Heil Vlaandren!Heil Vlaandren den Leeuw!

En 't aklig gehuil der gekwetsten in noodWerd smachtend verdoofd door dien zegekreet

De Franschen, zoo snel als een pijl; [groot!,.Zij vluchtten van 't slachtveld zoo ordloos dooreen

Dat was of de duivel ze volgde met een ! ..

Nu zorgen de Vlamingen juichend en blij:De zege van heden is groot!

De Franschen zijn weg en ons land is w^eer vrij,De bloeme van Frankrijk is dood!

Zijn ridders en graven, zijn edelste bloedGesneuveld op Groeninglie velt !

De goedendags hebben den vijand gegroetEn twintig duist nedergeveld !

Heil Vlaandren ! Heil Vlaandren!Uw dierbare grond

Gewroken in bloedigen slag!Genezen, o Leeuw ! is uw bloedende wond

Binst Groeninghe's helderen dag!0 Vlaandren ! Mijn Vlaandren !

\Vees vreugdig en blij!..Uw vijand ligt nedergeveld ;

Na zijt gij nog grooter, meer roemrijk, meer vrijGevochten op Groeninghe Velt !...

GODS BESTAAN.

WAT zijt g', o mensch, toch diep, ellendig neergezonkenWren Godloosheid in 't herte ligt:

Die, aan den band van ongeloove vastgeklonkenUwe oog en van de Waarheid richt;

Wiens hert bedorven en vol hoogmoed opgerezen,'t Bestaan van God miskent en van het Opperwezen.

Gij zegt : Er is been God, geen Heer !..Geen Wijsheid dus die 't sterrenheirGebiedt aan 't firmament der Hemelen;Geene Almacht die het Eeuwig wemelenDer Heinellichten met zijn machtig HandBestiert ! Geen sterkte die 't gewelfsel spantAan 't welk die werelden zoo schoon in orden hangen!Geen Klaarheid die de zon, ons leven crl verlengen

Kan dooven niet Zijti tleldren Glans,Herscheppen kan den Hemeltrans

In duistrenis en donkren n n cht ? !Neen ! Neen ! Geen God ! 'k out ken zijn macht,En wat men zegt beneên van 't Eeuwig OpperwezenKan niets dan droomerij of enkel logen wezen '...Zoo vloekt de booze in ijdien waanWanneer hij loochent Gods bestaan !...

65

T1

Daal neer! o Groote Geest ! en wil mijn hert verlichtenMet Benen enklen sprank van uwe vuurge schichten!

Laat mijne zwakke taalBezield in dit verhaal,

Uw Grootheid, Uw bestaan verkonden en bezingen!..Laat mijne stem versterkt in 's menschen ziele dringen,Dat ik 't ontzaggelijke toonti van 't gebodDat dondert : knielt voor mij ; ik ben de Heer, Uw God !..

wie is Hij die, den grondsteen legdeVan 't Heelal ? Wie die sprak en zegde:

Ik wil! Bestaat !..In die de maat

Van zijne onmeetbaarheid vol wijsheid heeft genomenWie kwam de iyTereld ii:et Zijn enkel Hand on ► zoomen ?Wie heeft haar steunpilaar en zuilen vastgezet,En door alle eeuwen heen er steeds heeft opgelet

Dat alles zou in orden zijn ??Is het de mensch, zoo zwak, zoo klein?

Er is geen God ! 't is al maar stof ! ..Wie is Hij dan, wiens brooten lofDe sterren d i ir omhoog ici eeuwigheid bezingenWanneer zij dravend rond de onmeetbaar' hemelkringen

Hun klaarte zenden uit hun sfeerTot op 't verwijderd aardrijk neêr ?

En wijl tiw. , 'hier binst den nacht in duisternis verzinken,Waarom in vlammend rood zij pinkelen en blinken,

Als luister, van het Herneisch Hof ?...Zeg! Wien ter eer en Wien ten lof??

Wie stelde met zijn Machtig werkDe onmeetbre zeeën paal en perk ?

••

Wie deed ze met Zijn Woord den schoot der aarde ontspruiten,En kwam ze als met een ring van dijk en klip omsluiten ?

Wie gaf ze wolken voor hun kleed ?Wie haar in mist en nevels deed ?..

Het onweêr raast :.. de golven klimmen hoog als zuilen,Onstuimig kookt de zee in 't diepste van haar kr ilen ;

Wie heeft haar woede paal gezetMet 't Machtig Woord van Zijne wet?!

Er is geen God !.. Wie sprak tot haar;Gij zult, o zee, uw woeste baar,

Daar, aan dit stofje zand, en verder niet gaan breken,Tot daar, en verder niet uw' trotsche golven steken !..

Wie deed den morgenstond bestaan ?De dageraad vol pracht opgaan ?..

Wie heeft dan de aarde met zijn hand geschud, doen beven,Bezaait met al dat schoon waarbij de schepsels leven ?

Wie miek dit al ? wie schiep dit al ?Den berg, den trotschen waterval,

De sneeuw, het ijs, den hagel en den zoelen regenTen teeken van gena, het aardrijk tot een zegen ?

Wie miek der voglen bonte kleed;Het oogverrukkend veldtap eet,

De boomeis die een last Iran ooft en vruchten dragenAan welke toch zoo vaak wij lafenis gaan vragen ?

Wie schiep het groen pangs berg en dal ?Zeg! trotsche mensch ! Wie schiep dit al ? !

Verblinde ! als er geen God bestaatDie 't al bestiert en gade slaat;

Die met een enklen blik van 't Godlijk AlvermogenHet nietig schepsel hoedt en schut vol mededoogen ;

Waarom dan schijnt de zonnegloed

67

Zoo zegenend vóor's menschen voet ?Waarom dan groei en bloei en lust en leven brengen?Waarom niet al wat is, verschroeien en verzengen

En droogt haar straal de beken nietWanneer zij brandend nederschiet ?

Waarom de blanke maan aan d'hemelhoog e transen,Beschijnt z'ons binst den nacht met zilverzoete glansen,

En ons niet in het duister laatIndien er niet een God bestaat ?

Waarom dan, Oceaan, in 't weg en weder spoelenDe branding uwer trotsche baren nog verkoelen ?Waarom g'uw golvend nat in uwe bedding sluit!Waarom, zeg, storreint gij uw boorden no; niet uitOm gansch het aarderijk te slikken, te verzwelgen;Te broklen 's menschen werk, te brij sten te verdelgen ?Ja, meer ! Waarom niet alles dompelen in 't NietWanneer geen Machtig Hand uw woeste macht gebiedt ?

Er is geen God! er is geen Heer!..Waarom dan, machtig sterrenheir

Niet dolen in uw loop ? Waarom malkaar niet botsen,Om eindlijk hier beneén vergruizeld ne^er te plotsen ;'t Geradbraakt aarderijk te plettren in uw val,Als er geen Macht is, die oneindig uw getalIn orde houden kan ? \ Taarom dan immer dansenEn schijnen, pinkelen aan 's hemelswand en transen?Waarom geen enkel stoot, en langs dezelfde baanGebakend vóor 't begin altijd in orde gaan;En eeuwig, eeuwig, aan het firmament der hemelenAls niemand u gebiedt, als zooveel zonnen wemelen?

Maar neen ! U geldt het Hoog Gebod,Dat sprak: « Gaat heen! Ik ben uw God!

68

Gaat heen op de uitgespannen sfeer'k Ben immers wel uw God en Heer! »

Gij, vonken van mijn glans, mijn lof zult bij bezingen,Mijn Wil is.'t, dat gij gaat op d'u gewezen kringenOm, lampen van Mijn hof, te schittren voor Mijn troon,Te slingren voor den glans van Mijne hemelwoon !...

Ja ! Hij bestaat, uw MakerUw Oorsprong en Bewaker!

Hij speelt en kaatst met u, en in Zijn Machtig HandGij zijt veel minader nog dan 't schatnel stofje zand

Dat aan den boord der zee gelegenDoor storm en wind wordt weggedregen,En g'hangt aan Zijnen VingertopGelijk een arme waterdrop !....

Hij is in Eeuwigheid uw Heer en God; Het WezenDat u 't gebakend pad getoond heeft en gewezen,Wanneer Hij opgerezen

U slingerde in het ruim van 't hemelsch firmament,Aan 't welke gij gevest op zijne wenken rentEn draaft ; tot op den dag dat 't Godlijk AlvermogenU domplen zal in 't niet en werpen uit den Hoogen !..

Hij gaf een straaltje u van het LichtDat ligt,

In 't schattrend Alziende Oog'Zoo hoog

In glans verheven en in luister,En zijt voor hem nog mat ; ja duister !....

Gij zijt voor HemGij zijt door Hem

Zijn StemWeerklinkt;Gij zinkt

Gij zijt in 't niet!

•^Hij ziet ....

En voor zijn enklen blik, gij hangt van schrik te beven;Gij siddert en gij schudt, wanneer de Geest van 't levenDen top van zijnen voet op d'hcmelbollen zetZe neemt als voetschabel een op hun weemlen let !...

Wat zeg ik ? Hoor ik niet het heir der Seraf enenEn 't choor der Cherubienen,

Zij, prinsen van het hemeisch hofBazuinen 's Heeren Macht en Lof

Wanneer z'omringd van Wolk en WierookwalmenHet driemaal Heilig, Heilig, Heilig galmen;

Het driemaal Heilig; lof en eerZij onzen Schepper, God en Heer

En dekken voor den glans van' onverdraaglijk LichtDat in d'onmeetbren schoot van 't Godlijk Wezen ligt

Hun aangezichtVol vrees en angst en schrikVoor 't ongeboren IK!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Gaat voort dan Hemelen en alle HemellingenDen lof des Heeren te verkonden, te bezingen!

Bazuint zijn grootheid en zijn PrachtBazuint zijn Godheid en zijn Macht!

Helaas! Hoe dwaal ik, sterveling,Van mij te voegen in den KringDer Geesten van het Engeldom;Om met mijn toonloos harpgebrom

De maat van hun gezang door wanklank te verdooven ;Terwijl zij neérgeknield, vol siddering God loven,

Bezingen zijnen lof!Ik !.... klein en nietig stof !..

Oneindig minder nog dan 't minst dat is geboren?Vergeef! o Heer, Vergeef! o Godheid Ongeboren

rn

Vergeef liet mij en scheld mij kwijt,Indien ik Uwe MajesteitBezingen durf; Uw Eeuwig Wezen

Nooit volprezen,In klanken zwak en onbekwaamDurf noemen met zijn Eigen Naam !...,

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Maar ach ! Waarom zoo Hoog, zoek ik het OpperwezenIran ik dan in het boek der Schepping zelf niet lezen

Dat er een God bestaatDie alles gadeslaat ?

Die de Aarde wàà.r het menschdom krieltMet zijnen Geest bezielt ?

Waarom de Godheid op gaan sporenBij de Englenchoren ;

En zoek ik niet bij 't geen me omringtOf ik geen God, geen Maker vind !.....

III.

Mijn Ziel, ontwaak! Bezing in dichterlijke woordenGemengeld met dc zoetste akkoorden,

't Bestaan van Uwen God, die garisch het Heelal schiep,U zelf trok uit den Niet en in liet Wezen riep !Grijpt d'harp, en laat een vloed van tonen haar ontspringen,Om Weerdig de Onvolprezen Godheid te bezingen!Ontvlam in liefdegloed voor de OpperheerschappijEn stem een vurig lied in hemelpoëzij,Ter Eer van Hem voor Wien de Volkrep buigen; knielen!Vang aan een lofgezang die 't herte kan bezielenVan Heng die twijflen durft aan God en Zijn bestaan.Die al 't geschapen schiep en we^r kan doen vergaan!Hef aan en wil een klank, een harpetoon ontwringenDie als een Wierookwallen) klimt naar hooger kringen,Tot dat hij binnendringt door 's hemels gouden poortEn van de Godheid zelf welwillend wordt aanhoord !..

17

Maar, hoe zal ik, gerezen uit het stofNaar weerde kunnen 's Heeren lofVerkonden en verheffen ?Wie kan den Heer beseffen?

Zijn Grootheid, zijnen Naam en grenzelooze Macht ?Zijn Klaarheid en zijn Glans, zijn Luister en zijn Pracht ?Het onbegrijpelijk slot van zijne Almogendheden,Geschreven in het boek van zijn Verholendheden !Maar neen, Gij duit, o Heer, des menschen needrig lied,Dat U ten lof, van uit het diepst zijns herten schiet!

Ja zeker, mag de lnensch, bezield met licht en reden,In het ontelbaar choor van Uwe aanbidders treden.

Wijl 't onbezielde stofVerkondigt Uwen lof;Uw Wil en Kracht begroetGehoorzaam wezen moet !...

Hef aan dan Oceaan, zoo grootsch en ongemetenOp wien de groote Geest Almachtig neergezeten

Uw woede temt;Wijlde afgrond stemt

In 't eeuwig ruischend liedDat uit de diepten schiet,

En dat van in 't begin van toen gij pas bestondtZijn zingend maatgeluid naar uwen Schepper zond...

Hij blaast, de Geest, Hij blaast !....Gij raast, 0 Zee, gij raast

Geroerd tot in uw diepste kolken,En slingert 't schuim tot in de wolkenEn jaagt met naar en vreemd geruchtUw woeste baren in de lucht.

Hij suist, de Geest, Hij suistGij bruischt, o Zee, gij bruischt.

72

In vlam en woede ontstekenEn wilt uw' kluisters breken,

WanneerDe Heer,

Met kracht van wolkgevaarte en warrelende winden,U aanport al wat is, verdelgend te verslinden!

De storrem loeitEn vastgeboeid

Gij huilt uwe onmacht uit, in 't woelen der tempeesten,Bedwongen als gij zijt, door d' Hand des Grooten Geesten!

Hij wil!En stil,

Gij sleept uw' golfjes heen raar 't strandGij lekt en kust het graantje zand

Als machtloos en vermoeidAan stalen wet geboeid !....En huilend of bruischendEn suizend of ruischend ;

Gij zingt en gij murmelt, o meer;Geloofd en geprezen zij c1' Heer !...

ja! d' Heer des Hemels is 't, die liggend op de waterenBedwingt hun dol geweld en zielontzettend klateren;Die ; Kwijl het wolkgevaart zijn duister kleed verspreidt,Op 't zwalpend waterveld als op Zijn heerbaan rijdt;Den afgrond met den top Zijns Vingers komt omroeren,En 't schuimend nat tot in het hoogst der wolken voeren !...Zijn stem beheerscht alsdan 't gejoel van 't stormgeluid;Bazuint zijn Macht van Oost tot West, van Noord tot Zuid,Verspreidt en angst en schrik voor hopeloos vernielen,En dwingt de Schepping voor Zijne Alniacht neer te knielen !..

't Is Hij ! Ik hoor Zijn Stem die spreekt door 't windgeblaas't Is Hij ! Ik hoor Zijn Woord dat dreunt door 't stormgeraasOf dondert door de spleet der saamgeperste wolken;'t Is Hij, die, wijl de bliksem weerlicht op de kolken,

73

Zijn slingerenden gloedDoet vlammen op den vloed;Voor veiligheid en levenDe schepselen doet beven;

Die, door de schorre stem van windgehuil en weérHun toeroept: Knielt voor Mij, Ik ben de God, de Heer!Ik Ben die Ben, die Was, in Eeuwigheid zal wezen,Knielt n^eer, Ik ben uw God! Ik ben het Opperwezen !...

Maar waarom wenden wij onze oogelfNiet af van zulk een grootsch tooneelIs er geen zoeter tafereelDat wij op aarde aanschouwen mogenDan woeste Zee en Stormgeweld!Komt aan wij wandelen naar 't veldWaar dat Natuur in volle pracht

In groeiEn bloeiOns wacht !..

Wat rijkdom en wat schoonLigt hier voor 't oog ten toon!Wie zal de namen noemenVan allerhande bloemenZoo weeldrig rondgestrooid,Zoo prachtig opgetooid !...

Wat glans ! wat weelde en lustAan welk wij onbewustOns menschlijk hert verzaden!`Vij blikken en wij baden,In eene Zee van kleurEn balsemlende geur!

Keitjes en Steentjes, 4

74

'k Zie al wat 't herte siertVerhemeld en gevierd;Ik hoor de taal der bloemenEn deugd en Schoonheid roemen,En wat de ziele streeltVindt hier een zinnebeeld!

Ik zie het veld vol golvend graan,De gouden korenaren,

In dichtgeperste drommen staan.En tallelooze scharen

Ik zie de pracht van hunne kroonIn 't licht der zonnestralen,

Waarmede zij in schittrend schoonAls edelsteenen pralen!

Ik zie dat veid zoo rijk belaanIn prachtgewaad getogen;

En 't biedt ons lust en voedsel aanDat wij genieten mogen!

De boom wiens kruin rijst in de luchtOns gaven biedt van rijpe vrucht,En nimmer moe van gevenOpdat wij zouden leven!

Ik zie de wind de Schepping streelenEn gras en kruid en bloem bespelen,'k Gevoel zijn adem zacht en zoetDie al 't gewassen wieglen doet,En 't veld bezaaid met vruchtbaar graan,Doet golvend op en neder gaan...En-in het stille woud,

75

Ik hoor het zielverrukkend kweelenDer lieve en zoete filomelen

Die spelenIn het hout !...

Wat is Natuur, wat is ze schoon !Wat is haar lied toch zoet van toon!Wat is het lief, wat is het prachtig!Wat is het sterk, wat is liet machtigHoe galmt het al in maatgeluidVan klein tot groot een lofzang uit,Ter eer van Hem die alles schiep,Die al wat is in wezen riepEn roept nog ieder dag en uurBij het vernieuwen der natuur !..

Of zou het Toeval zijn die 't alles roept in levenEn alles sterven doet ? Die nimmer moe gegeven,

Jaar uit jaar in zijn gunsten brengtEn weldaán voor ons voeten plengt?

De Toeval die al 't goed dat wij gedurig smaken,De wondren die wij zien; de Toeval dit al maken ?.,

De Toeval ? heb ik wel gehoord?De Toeval ? wat is dat ?... Een woord...

Een woord dat niets beduidt dan wangedacht en logen,Die er zoo veel, helaas, misleid heeft en bedrogen,

En die geen arrem graantje zandKan doen geworden op het strand

De Toeval ? anders niet, Helaas, dan ijdle wenschenVan afgedwaalde en diep in 't slijk gezonken menschen,

Die hebben in hun hert versmachtDen God die 't al heeft voortgebracht;

Die in hun ziele reeds de vroeging voelen 'knagen,En duchten voor de straf die ze eensdaags zullen dragen,

Wanneer, in gramschap opgestaan,De Heer zal staven Zijn Bestaan,

7G

En met een enklen wenk van zijne Almachtge vingerenZe in d'eeuwgen Zwavelpoel des afgronds neér zal slingeren !...

Ik staar den Oceaanvol schrik en siddring aan;

En 'k vraag hem: Wie zijn bed gemaakt heeft en gedolven!En hooger slaat het schuim van zijne woeste golven!

En luider klinkt het liedDat uit zijn kolken schiet !..

Ik vraag den trotschen Alpentop:Wie stak uw kruin ten hemel opWie heeft uw hoofd met sneeuw bedektDie stroomend langs uw zijden lekt?

Wie heeft uw log gevaart, gegrondvest diep in de aarde ?Was het de Toeval die in den beginne u baarde ?

En 't schijnt m' of op die plaats, dien stond,Dat Sinaï rijst uit den grond...Ik hoor de donder ; 'k zie de schichtenDes bliksems die 't heelal verlichten,En midden vlam en hellen gloedDaar klinkt een stemme kort en goed:Ik ben uw God! de Heer!Aanbidt mij en knielt neer!

Ik vraag den nachtegaalWanneer zijn zoete taalMijn hert en ziele streeltEn nimmer mij verveelt:Zeg ! Lieve vogellijn,Gij diertje toch zoo klein,

Wie heeft dit machtig lied, zoo schoon u leergin zingenEn vlugger stijgt hij op, naar hooger hemelkringen,En zoeter is de klank van zijn verheven liedDat hij in vollen stroom op de aarde nedergiet!

77

Ik spreek der dieren Koning aan,Wanneer ik hem zoo trotsch zie staan,

Vol majesteit omgeven,Of,wen in 't midden van den nachtHij brult en briescht met zulk een kracht,

Dat de andere dieren beven;En 'k vraag : Van waar zijn sterkte komt

Die iedereen verbaasd, verstomt ?...En eedler schijnt de blik die weerlicht in zijn oogeWanneer hij 't hoofd verheft en opziet naar omhooge,En trotscher staat hij daar als zinnebeeld van moed,Wanneer zijn donderstem, den omtrek beven doet !..Als wou zijn fiere blik, zijn stommé taal mij leerenDat hij een hooger Macht, een Meester wil vereeren !...

Ja ! alles spreekt van Hem,'k Hoor overal Zijn Stem,

En 'k zie tot in de verste en onbekendste strandenDe Schepping, de Natuur, het werk van Zijne Handen!De Wilde knielt voor Hem, schoon hij zijn Naam niet kentAls hij bij 't dagend rood zijn groet ten Hemel zendt !...En is hij in de kwaal van 't bijgeloof verslonden,Toch heeft hij zijnen God of Goden uitgevonden,,Met ingebeelde macht of tooverkracht bezield,Ja! voor dewelk hij beeft en siddrend nederknielt

En kan men in zijne oogen lezen:Ik kniel ! 'k aanbid een Opperwezen ! ...

En aan de naakte kust van 't duister noorderlandOf aan de verre pool van 't kille zuiderstrand,Terwijl de koude vorst op ijs en sneeuw gezetenEn land en zeeën legt voor altijd aan de keten,Het alles stolt tot ijs, de siddring jaagt door 't bloed;De mensch ook nederknielt en zijnen Meester groet,Zijn Macht bezingt bij 't zien dier wonder schoone lichtenDie binst den langen nacht der Polen, de aard verlichten !

78

Ja ! over 't eindloos veld niet ijs en sneeuw bedekt,Waar soms een zonnestraal de fkL^ dagen rekt,

De schepping eeuwig in het duister schijnt bedolvenI n schaars het voedsel biedt aan beren en aan wolven,Weerklinkt het machtig woord:

Knielt voor mijn Aanschijn neer.Ik Ben die alles schiep ! Ik Ben uw God, de Heer !...

IV.

NAZANG.

Ja ! Gij zijt het Eeuwig Wezen,God Almachtig nooit Volprezen,Gij, die Aard en Heelal schiept,Alles in liet wezen riept!

'k Hoor aan d'hemelhooge kringenZon en Maan uw lof bezingen,Sterrenglans en HemellichtSchijnen dood voor Uw gezicht

Want Gij zijt alléen hun Maker,Gij hun Oorsprong en BewakerEn de Schoone SterrennachtZingt uw' wijsheid en uw' macht!

Vier en Water, diepe KolkenIJs en Sneeuw en Lucht en Wolken,Wind en Weder al te saam,Heffen U een Lofzang aan!

Steile Rotsen, Berg en Dalen,Ceders, Boomen, NachtegalenEn met hen al het gediertUwen Heilgen Name viert!

Want Gij hebt het al doen worden,Al in wet geteld en orden,En Uw Machtig Woord gebiedtWat ons ooge ziet of niet!

Menschen! Laat ons nederknielenVol begeestring en bezielen !Ach mijn hert van vreeze beeftVoor die mij geschapen heeft !

'k Beef vóór de Almacht hoog verheven,'k Sidder voor den Geest van 't Leven,En vo`ór mijnen God en Heer'k Leg mij op liet aanschijn neêr

Vorsten, Volkeren, komt allen,Laat mijn stem U welbevallen,Komt, bezingen wij te saamd'Eeuwge Grootheid van Gods Naam.

.Laat de maat van onze stemmenOp een wolk van Wierook klemmen,Alle kreitsen door en sfeer.Vóór de Voeten van den Heer!

Laat ons onze choren naengelenMet het lied der zuivere Engelen,Vorsten van het hemelsch hot,God ter eere, God ten Lof.

Hij is immers 't Eeuwig Wezen,God Almachtig nooit volprezen,Hij die Aard en heelal schiepEn ons al in leven riep !...

79

Hij de Schoonheid zonder vlekken,Voor wien de engels 't aanschijn dekken,Die den Gans van Zijnen troonHeeft gevest in d' hemelwoon!

Hij! de Goedheid die ons allenGadeslaat met welgevallen,Die ons kleedt en die ons voedt,Met zijn machtig Woord behoedt!

Hij ! Wien alle Schepsels loven,Hier beneden, en dr boven,Voor wiens Naam zoo Groot, zoo ZoetAl 't geschapen knielen moet!

Zingen wij in 't stof gelegen:Hem zij eere, Lof en Zegen,Hem zij Glorie toegezeidNu en in der Eeuwigheid !..

80

ZEG! KLOKJE ?

ZEG klokje, mijn klokje, hoe zoet is uw toon!Wat klinkt gij en zingt gij toch lieflijk en schoon,Als 's avonds de zon in het Westen VerzinktEn schuchter het eerste der sterretjes pinkt!

Zeg klokje, mijn klokje, wat is het bedied,Dat ligt in den klank van 't betooverend lied,Dat telkens gij zingt als het aardsche geruchtVerzwakt en verdwijnt met een laatste gezucht !..

Bezingt gij de rust van den dag in den nacht ?Een moeder gelijkend die zoetjes en zachtDe rust van haar slapende kindje bezingt ?Is 't daarom, zeg, klokje, dat 's avonds gij klingt ?

Of wel, is 't het rijzen der sterren zoo schoon,Dat welkom gij heet, met uw zilveren toon,Wijl diep in dG zee, in den wateren schoot,De zonne gaat slapen in 't viezigste rood ?

Zijn 't deze die slapen beneén aan uw voet,Dat iederen avond uw stemme begroet?Of wel is uw toon eene klimmende bee^.Die smeekt naar den Hemel om rust en om vre ^e ?Zeg, klokje, mijn klokje ! wat is het bediedDat ligt in den klank van uw tooverend lied ?Is 't minnende liefde ; is het vreugd of verdriet ? !Och Klokje ! Lief Klokje! waarom zegt g' het niet ?

PASCHEN!

TEN derden maal kwam 't morgenroodSinds Jezus' bloedige offerdoodAan de Oosterkimme prachtig dagen !...Reeds driemaal kwam de jonge dagSinds Salern's Volk den Godsmoord zag,Aan 't graf den Godsmensch wedervragen!

Nooit zoeter was de zonneglansDan heden, aan den hoogen transIn 't eerste schoon der morgenstonden!Nooit rees de zon met meerder zwier,Nooit zond zij zoeter licht en vier,Nooit was z'in liever rood verslonden!

Want, wijl z'haar eerste stralen schoot,Lag 't Leven worstlend niet de DoodLag d'helsche macht reeds zonder wapen!Rijst Jesus heerlijk op uit 't graf,liet Kruise dragend als zijn staf,De Glorie glanzend om de slapen !...

De wachten vluchten ijlings heen...Een Engel daalt en werpt den steenVan 't graf !... Want, Jesus is verrezenEn de aarde trilt van vreugde grootVerwonnen immers ligt de Dood,Vermand in kamp met 't Opperwezen !...

De Godsbode a's een dageraadGedoscht in glanzend feestgewaadEn d'lleerlijkheid geprent in 't wezenZich nederzette in Jesus'grafEn aan de vrouwen kondschap gaf,Dat Jesus waarlijk was verrezen!

En Jesus geeft den Vrouwenstoet,Op 't akkerveld den Morgengroet...In 't oog kan men zijn Godheid lezen,'t Gelaat ?! het blinkt van heerlijkheid,En Jesus' woord vol majesteitZegt hun: Ik ben voorwaar verrezen!

En ijlings vlucht en huilt de DoodVoor goed verwonnen in den schootDer hel... En om haar val te stavenZij meldt aan hen die zijn in 't vierTot driewerf toe met naar getier :Dat Jesus oprees uit de graven !...

Ja ! Jesus kwam van uit den schootVan 't graf, en won op Hel en Dood...O groote weldaad nooit volprezen !...Juicht menschdom, juicht ! uw heil is grootNu Jesus voor u d'afgrond sloot,De Godmensch waarlijk is verrezen!

Juicht menschdom, juicht, in blijden stoetDe dag van Paschen zij gegroet !Gods weldaad nooit genoeg volprezenBezingen wij met blij gemoed,De Hemel immers, 't eeuwig goedMet Jesus is voor ons verrezen.

83

'S HEFREN HEMELVAART.

REEDS veertig keeren had de zonSinds Jesus hel en dood verwon,'t Verloste mens chdom lomen groeten!De Godtnensch had binst al dieii tijdDe Apostels tot den stond bereidDat Hij ze zou verlaten moeten.

Omringd van zijn Discipelstoet,Was Jesus dien dag bij den voetVan den Olyvenberg getredenHij gaf hun zijnen laatsten raadEn zei hun eindlijk : Ik verlaat,?`lijn lievelingen, ti nog heden.

En zwijgend klommen z'liooger opI3ethanie`vaarts, tot op den topDes bergs... Een stonde d^u\r gekomen;Stak Jesus vol van majesteitZijn handen zeegnend uit, eelt tijdEn sprak : « De vree zlmoog bij ti komen ! »

En statig, door zijn eigen machtKlimt Jesus op vol glans en pracht,De handen hemelwaarls gehevenTot dat een wolk rondom hens kwamEn Hem aan ieders oog ontnam;Met heerlijkheid Hem kwam omgeven !...

85

Hij klimt, Hij klimt, de Christus klimt,Verwinnaar, machtig groot,

Van Hel, van Zonden en van Dood!Hij klimt, Hij klimt, de Christus klimt

Omringd in blij den stoet.Van die in d'Hel hij heeft begroetHij klimt, Hij klimt, de Christus klimt

Vol gloor en MajesteitNaar 't huis van Zijne Heerlijkheid !...

Komt, Prinsen des Hemels ; komt, opent de poort;De Koning van Glorie klimt op naar uw oord !...Gaat open, o eeuwige poorten verblijd,De Zone van God komt vol eer uit den strijd !...

Miljoenen van zalige geesten in kringen,Zij snellen terwijl zij al juichende zingen:Wie is dan de Koning van Glorie die komt;Wiens glanzende dagen de geesten verstomt ?...

't Is d'Heere die tegen de macht der hel botste ;Die stervend aan 't Kruis, gansch 't menschdom ver-Die rees uit de dooden door eigene macht, [loste,En klimt nu ten hemel vol eer en vol pracht !...

Toe ! Prinsen des Hemels! Ras, opent de poortDe Koning van Glorie klimt op naar uw oord !...

De poort des Hemels wagenwijdGaat open ras, en gansch verblijd,

De hemelkrachten snellen ! ..Om hunnen God en hunnen HeerTe ontvangen met eerbiedige eer

De hemelkrachten snellen !...

Zij zingen: Glorie, Glorie, LofDen Godmensch in het Hemelsch Hof,

De hemelkrachten zingen.....Die zijn onsterfelijken troonBeklimt voor eeuwig in does woon,

De Hemelkrachten zingen.....

86

KERSTNACHT!

't Is nacht ! ontelbaar en vol glansBlinkt aan den hoogen hemeltransHet sterrenheer vol pracht en luisterEn dringt zijn scherpe en lange straalVermenigvuldigd duizendmaalEn meer, door 't zwerk van 't somber duister!

Het menschdom slaapt! Een slaap als lood!Zoo diep begraven in den schootDer duisternissen die het prangen!En nievers, schoon zoo lang verwacht,Verschijnt een lichtstraal die den nachtDoor klaren dage zou vervangen!

De schepping slaapt! Haar slaap is grootGelijk de stille rust der doodDie volgt op 't woelen van het leven!De sterren lichten de natuurAls keersen, die na 't stervensuurHet afgelegde lijk omgeven ! ..

Doch stil! daar daagt in 't ver verschiet,Een Licht dat gansch de Schepping zietEn immer klaarder wordt in 't klimmenEen Licht dat angst en hoop verspreidtEn dat, van gansch des wereldstijd,Nooit schooner blonk aan d'Hemelkimmen!

En hoor hoe zoet, en zacht van klankEen lied van Peis en ;Vrede en dank,Komt van den Hoogen nederdalen;Welluidend als het Eeuwig liedDat uit de borst der engels vlietEn klinkt door 't ruim der Hemelzalen.

0! 't was of 't Heelal wakker schoot,En trilde van de vreugde groot,Bij 't hooren van die Vredezangen't Was of de nacht waar 't al in lag,Herschapen wierd in klaren dag;Bij 't Licht, ons Heil en ons verlangen

Als Heil en Leven is dat LichtVerschenen, toen het Godlijk WichtIn 't arrem stalken werd geboren;De wereld uit haar wildernis,Het menschdom uit zijn duisternisHerschiep, bij 't glanzend Hemelgloren !

En och ! Hoe zoet, hoe lief, hoe zachtDat lieve Wichtje ons tegenlachtEn wenkt, bij 't anstig moederkussenTerwijl de scherpe wind het streelt,En 't Maria geen stond verveeltHaar Kind, ons Heer, Gods Zoon te sussen !..

En klaarder scheen aan d'HemelbaanHet schittrend Licht, dat ons getraanOns weenen stillen mocht en stelpen!En in zijn arme kribbe neer,Daar ligt en trilt de Hemelheer,Van koude blaauw, om ons te helpen !...

F8

En luider klonk bij glans en prachtDer Englen lied in Winternacht:Den Heer zij Glorie in den HoogginEn Lof voor eeuwig toegezeid ;En dat de nienschen goed bereid,De Zaalge vre^e bezitten mogen!..

89

II.

GELEGENHEIDSGEDICHTEN

OPGEDRAGEN

AAN MIJNE MOEDER.

OP HET GRAF MIJNS VADERS.

Di Vrede zij dit grafgesteent,Waaronder Vaders kil gebeentDen stillen slaap des doods mag slapen !...Geen luid gewoel, geen vreemd gedruisch,Maar Rust en Vrede bij dit kruis !..

Gij zijt m' ontrukt in volle krachtDes Levens, Vader, eer de nachtUw hoofd ter rust mocht nederleggen...Gelijk een eik door. forsch geweldVan woesten storrem neêrgeveld.

Gij zijt gevallen op den tijd,Mijn Vader, toen uw noeste vlijtZijn schoonste kroon mocht dragen;Gelijk de laatste zonnegloedVerbleekt en wegsterft in den vloed

Nu zweeft gij Zalig bij den Heer,Gij wandelt boven 't sterrenheer,Gij drinkt nu aan den LevensbekerEn spiegelt u in 't AangezichtVan 't onverduisterd Eeuwig Licht!

0 ! bij 't geluk dat Gij geniet,Vergeet, vergeet uw kind toch niet S

Dat op Uw graf hier staat te weenen !...Maar, mocht mijn stille weemoedstraanDoor U, naar 's Heeren herte gaan !..

Gij kent niijn nood! gij weet de slnertDie slaapt in 't binnenst van mijn hert !...Wie, Vader, kan ze beter kennenDan gij, die steeds uw dierbaar kindAls Wijze Vader hebt bemind.

Nu zijt Gij machtig bij den Heer....Ach help mij, Vader, nog een keer,Vil mij nu min dan ooit vergeten

En dat ik later vrij van pijn,Met U eens moge zalig zijn !..

BRUGGE, NOVEMBER '96

AAN MIJNS SCHOONZUSTER

JUFFROUW EMMA VAN NESTE,

BIJ HARE KLOOSTERKLEEDING.

HEB ik mij dan niet bedrogenZuster ? Neen, 't en is geen logenDat 'k uw « Vaarwel » hooren moet!Komt gij dan de banden brekenDie ons boeiden toch zoo zoetEn gij luistert naar geen smeeken ?..

Hoort gij niet de «Wellust » kweelen,Zoet gelijk de filomelen,In 't gebladert van het woud ?...Zegt gij « Vaarwel » ? gaat gij henen ?Blijft uw Herte kil en koudBij ons snikken en ons weenen ?...

Bloempje nog maar pas ontloken,Hebt gij reeds den band gebrokenDie aan ons U heeft geboeid ?...Ja! gij spot met aardsche wemelenVan de wereld afgesnoeidZiet gij naar den Heer der Hemelen !..

Neen, Gij wilt het kruis niet dragenVan de Wereld, wààr de dagenVol van druk en kommer zijn...\V r de zoetste vreugdestondenMeest in smerten en in pijnZijn bedolven en verslonden !...

Want de Wereld en haar grootheidBiedt ons niets dan vuige snoodheid...wat is hier beneden Vreugd ?...Rijkdom ? Wellust ?.. Alles logen,Ras, gelijk de prille jeugdEn verdwenen en vervlogen.

Neen, de Wereld, Zuster lieveSchenkt ons niets dat U believe ;...Ongestadig vreugdgenotValschheid, Krankheid, geen verblijdenAlles, buiten onzen God,Is beproeving hier en... lijden...

• .

Bloemken nog zoo pas ontlokenHebt g' alreeds den band verbrokenDie aan ons U heeft geboeid ?...Ja! gij spot niet aardsche wemelen,Van de Wereld afgesnoeidZiet gij naar den Heer der Hemelen...

G' hebt zoo 't beste deel verkozen !..Schoon, gelijk het appelblozenBinst een zoeten morgenstond!Lief, gelijk de zoete geurenDie van bloemenrijken grond,Dampen uit een perk van kleuren...

Pracltig lijk het morgenglimmenAan de vierige OosterkimmenDagend in een glanzend rood ;....Of, gelijk de zonnestralen's Avonds in den breeden schootVan het slapend `Vesten dalen...

Stil en zoet gelijk de nachten..,.Of, een sluimer vrij van klachten ;....Aangenaam gelijk het aleerDat het witte zand komt streelenZachtjes vloeiend, lief cn teêrWaar de kleine kindjes spelen !...

Keitjes en Steentjes, 5

Ja ! g' hebt 't beste deel gekozen...Blanke lelie... witte rozen !..Uwen Heer en Uwen GodZult gij dienen op uw' bareMet een hert vol zielsgenotBlank en zuiver als de nlane !..

't Maagdlijk kleed hebt gij verkozenWitter dan de witste rozen,....Rijker dan een koningskleed ;....Sluier schoon en nooit volprezenIn welks plooien wijd en breed,« Offerande » staat te lezen...

Kleed van vrede en zielsgenuchten,Dat is : Wars van aardsche zuchten,Gansch en ;'heel aan uwen God,Al voor Hein en niets voor anderen,Dat is, lemma, 't hoogst gebodAan hetwelk niets mag veranderen.

Smaakt Gij nu die zoete stonden?Nimmer zult gij 't ons eermondenToen gij, Zuster, neêrgeknield,Al den pracht der aardsche kleerenMet een oog vol dank bezield,Weg wierpt vóór den Voet des Heeren !..

Bloemken nog maar pas ontloken,Nu hebt g' onzen band verbroken !...'k Hoor den zoeten orgeltoonMidden licht en wierookwalmen,Voor des Heeren hopgen troonDoor het ruim der kerk weergalmen...

G' hebt nu 't beste deel verkozenWitte lelie, blanke rozen !..Trapt Gij 's werelds ijdelheid,....Eer Uw' hoofd ter rust te leggen;Eer Gij eeuwig van ons scheidt;Vilt g'uw laatspe « Vaarwel» zeggen !..,

's Heeren dienst is thans uw leven...Englen van deze aarde omgevenU van 's morgens vroeg tot laat...Als 't geklep van 't avondbelieken't Uur van slaap en rusten slaatEn u roept naar 't eenzaam celleken;

Wil nog aan uw Broeder denken !...Kunt g' Hem nog een bede schenken ?...Vraag voor mij aan God, den Heer,Dat Hij m' hier zijn besten zegen,(zuster, Lieve, ik vraag niets meer)Eeuwig schenke op al mijn wegen !..

OOSTENDE 1 SEPT. '97

99

BIJ DEN MOORD VAN ELISABETH,

KEIZERIN VAN OOSTENRIJK.

Zij was niet jong meer, tochnog schoon,Zij, die de Keizerlijke Kroon

Van Oostenrijk mocht dragen!En sedert jaren ging die Trouw,Gebogen onder druk en rouw

Op Vreemde boorden klagen! —

Sinds Meyerling, waar Rudolf vielIs hare diepgeschokte Ziel

In duistren nacht bedolven;Zij vlucht der Steden diep gewoelEn droomt met dichterlijk gevoel

Aan berg, aan strand en golven ! --

Eens had ze aan Korfou's lieflijk boord't Sirenenlied der zee gehoord

Dat wind en golven klagen --Daar was haar Geest, haar Ziel, haar Hert,Dààr zou men Haar na druk en smert

Weleer ten grave dragen! --

De lokstem van 't onpeilbaar diepWaar de echo van haar weedom sliep

Was enkel haar verlangen,En, 't was gelijk in welk een land,Zij had steeds aan het breede strand

Haar snerpend leed gehangen! —

En, als zij soms bij feestgetijNog eens verscheen aan 's Keizers zij

Te midden van haar volken;Men zag uit 't diepste van haar oogDe treurnis rijzen naar omhoog

Als 't onweer uit de kolken ! --

En droomend ging zij weer van daan...Geen Staatswerk trok zij haar nog aan,

Geknakt was ze in haar zinnen —'t Was Mexico 't was MeyerlingEn menig ander schrikbaar ding,

Dat woelde daar van binnen! — ...

Zoo ging Zij, treurig droomend, voort,En zocht eens aan Geneve's boord

Verkwikking in haar lijden,En zou, aan 't overschoone strandVan het betoovrend Zwitzerland

Een stond haar geest verblijden!

101

10?

Zij wandelt naar Geneve's boord...Ook daar heeft zij het lied gehoord

Dat wind en golven zingen,En sleept, gelokt door 't zoet akkoordNaar 't schip dat haar verwacht, zich voort

Met hare Volgelingen.

Wat schrik zich onder 't volk verspreidt ?Men loopt en roept, enen weent en schreit,

Het schip keert op de baren! --Wie draagt iaen zoo verzichtig daarOp haast gemaakte en naakte baar

Te midden al die scharen ? --

Wat snertkreet? heb ik wel gehoord!De brave Elisabeth vermoord !

Vermoord de Keizerinne ? !...Is dat liet einde van uw smnert,Een dolksteek in het lijdend hert,

0 Edele Vorstinne ? !...

Een dolksteek, ja ! terwijl Zij gaatNaar 't schip, een man schiet toe en slaat

Een noordpriem haar in 't herte !Zij valt, -- doch kloek, Zij recht haar we érEn sleept haar wankelend naar 't meer

En 't schip dat zij beterdte ! --

En wijl de boot op 't water gleed,De Keizerin bezwijkt aan 't leed,

De dood heeft haar geslagen!Getroffen door de scherpe dolkZij sterft op haar geliefde kolk

En wordt van dàár gedragen!

Zij is niet meer, zij is niet meerDe droomster van het eeuwig meer

De doolster langs de baren,De laatste tred van haren voetWas naar haar lieven watervloed

Was naar de waterscharen! --

De klokken luiden 't droevig liedAls 't lied dat uit de golven schiet

Voor Oostenrijks Vorstinne —Zij sterft te midden van haar droom,Onnoozel duifje, zonder schroom! --

Zoo sterft de Keizerinne ! ---

En 't dreunen van het doodenliedDoor gansch Europa bliksmend schiet

Als 't dondren van de golven...Gelijk der leeuwen bittre klachtIn midden van den onwe érsnacht

In duisternis bedolven !

103

En nogmaals wordt aan berg en boordHet droevig klokgeween gehoord

Voor de arme rijksvorstinne --Haar laatste droom was aan den vloed,En daar ook, vloeide 't edel bloed

Der brave Keizerinne !

104

OOSTENDI, SEPT. 1897

LIJKKRANSJE VOOR MIJN DOCHTERTJE.

'T Br,oEMKEN was nog niet ontlokenOf reeds is zijn stam gebrokenEn het ligt in de aarde ne êr !Eer z' haar eerste lach kon gevenRachel werd gerukt uit 't levenEn ons kindjen is niet meer !...

Ach ! wij voelden 't ouderherteSchier bezwijken van de smerteToen ons kind zijne oogskens sloot...Toen de Gods Lieve Engels kwamenEn het zoetjes mede namenDroegen in des Heeren Schoot!

Rachel ! 't was zoo hard om scheiden !...Troost toch vinden w' in ons lijdenAls wij denken aan uw lot!Eeuwig leeft g' en naoogt gij pralenJubbelen in d' HemelzalenEeuwig in het rijk van God !...

OOSTENDE, SEPTEMBER '97

FEESTVERSLAG!

Aan den afwezigen vriend V. K.

MOEST ik een verslag u geven,Van het feest bij mij gegeven,'t Waar voorzeker lastig Werk,Want ik had het al te sterkEn wanneer op 't onverwachtDan uw brief kwam, rees een klacht

Toen ik alles had gelezen!Vriend, hoe waart ge niet genezenEerder dan het feest begon!Ik liet u toch zeggen konWelke leemte in 't vriendlijk midden,Gij!..., afwezig bij het bidden!!

Nu, ons klagen baatte niet,'t. Was nu zoo en.... geen verdriet, ---'t Feest begon en 'k sprak na 't lezen:'k Heb drie schotels uitgelezen;Eerst vooral 't is Hertlijkheid,'t Is dan Vriend en Smaaklijkheid

107

Die 'k ten disch u te eten geve,Welgekomen !... Pieter Leve!Klonk het nu in blijde taal,En 't begon ons Vriendenmaal !....

Heerlijk had mijne echtgenooteHen ter eere die ik noodde,'t Maal gereed en goed gemaakt,En 't heeft allen wel gesmaakt !

«Vleeschsoep» van een «Brusselsch Kieken»-- Gansch de strate mocht het rieken,Met « Tomaten » voorbereid;'t Is ter harer eer gezeid,Dat wij meermaals soepe vroegen,En daarme^e eens hertlijk loegen !

« Vol au Vent » wat aardig woord, —Met een «Kieken» ingeboord,« Champignons » en « Vette Bollen »Kwamen in den schotel rollen,« St Estèphe » vulde 't glasDat in 't korte ledig was !

«Ossenharst» zeer goed gebraden,Met nog bij ?! Kunt gij het raden ?

« Jonge Erwten » - —'t is gezeid ---« Wortels, Boonen » rondgespreidOp een schotel breed van randen,Lekker was het voor de tanden,En cie glazen waren vol,Van den besten « Pomerol »Lustig werd er dan gedronken !...Silvie zag ik vriendlijk lonken,En zij sprak uw Broeder aan:G'hebt mij waarlijk eer gedaanVan te komen op vandage,Bij mijn Pieters eerste}vrage ! »

En al klappen snelt de tijd —'t Is twee uren, en verblijdZien wij nog'een schotel komen!« Kallefsvleesch » van 'tàbest genomen,Met8« Patatjes » goed gebraán« Bloemenkoolen » staat het aan ?En mijn goede Vriend « Van Steene »Keek, of 't was voor Hem alleene !En wij dronken, 't moest zoo zijn,« Prater» meê,"een goe glas wijn !...

Maar 't bijzonderste van 't etenMoest nog komen ! — Zonder wetenWas er een verboden vruchtMijnen kelder ingevlucht !...

103

Uit de Zwevezeelsche landenZagen wij hem bij ons landen,En, « Heer Haze » kwam ten disch,Een week oud, maar !... Goed en frisch !Frater keek en zei geen spreuke !Steene riep : Wat fijne reuke !Vriend Van Pekbroek keek als zot,Als hij 't beest zag in den pot;Want, als hij had 't feest vernomenWas hij haastig mee gekomen,En elk weet het, of'k ben mis,'t Smaakt hem best waar 't « Gratis is ! »Met goede « Appelmoes » omgeven,Werd de lekkre brok gegeven,En de « Nuits » zoo rood als bloed,Deed de dorstge kele goed !...

Was 't nu al? Nog niet, Mijnheere !«'t Haasje » smolt, ach God, zoo zeere!'t Was pas weg, of « Kreeftenpoot »Welken go^e « Sautern » begootWerd ter tafel opgezonden,Met « Salade » wel verbonden !...

« Schoon gebak » mijn Naam in top,Met een wit « Vivat » er op,Volgde ras, en, vreemde menschenHadden met gemeende wenschen,

109

Mij ten gunst', na 't Schoon gebakMenig zwaren «Druiventak»Met « Perzikken », toegezonden ! --

Best gekregen of gevonden ! — -

En.... nu ving het spreken aan! —« Gusten » was eerst recht gestaan,En hij zei hetgeen hij meende,Dat er mijne vrouw bij weende,Wijl het schuimend « Druivennat »Peerlend in de glazen spatt' !En Hij dronk op « Piet Van ClevenZijn gezondheid en Lang Leven !»En dan ving het tikken aanWijl wij allen rechte staan !...

'k Heb daarna het woord genomenDiep geroerd, en 'k deed U komenIn den geest... en, eerst voor « Jan»Was mijn heildronk klaar, en danDronk ik op mijn goede gasten !...Woorden klaar die elkeen pastenKwamen voor ; en dronk Van SteenTer genezing van uw teen !...«'k Wil, zoo sprak hij, 't glas opheffenMet de rechterhand en seffen;'k Drink op «Keiweg» en met een:Heil zijn zieke linker teen !!!... »

110

Lustig wierd daarop gedronkenEn de glazen klonken, klonken,En wij deden u de maar,Met een snelschrift kort en klaar !...En wij loegen en wij spraken ---Blozend waren « Gustens » kaken,En Van Steenes, purperrood,'t Was of 't al in brande schoot !!!...Nog op aller heil gedronkenWant de « Koffie » stond te pronken,Immers 't was vijf uur nabij,En wij waren allen blij !...Zoo is 't feestjen afgeloopenLijk ik schrijf, en ik durf hopen,Dat « Vriend Keiweg » kloek van been,In het kort naar hier komt heen !...Ja! dan zullen wij uw' teenen,Goed een bad in zee verleenenEn ik roep u blijde toeKom! want ik ben 't wachten moe !...

111

ST-PIETIRSDAG 1898.

TER BLIJDE GEDENKENIS VAN HET PROFES

VAN

ZUSTER MARIA-CHLOTILDIS,

IN DE WERELD JUFFROUW EMMA VANNESTE,

GEDAAN IN 'T KLOOSTER

VAN ST-NIKLAAS TE KORTRIJK,

OP DINSDAG 3den PAASCHDAG, 4 APRIL 1899.

AAN ONZE BEMINDE ZUSTER.

DE bange storm is uitgewoed!Thans liggen stil de winden !...En op den kalmen watervloedKan neen uw s chip j en vinden!

Sinds jaren duurde 't woest orkaanEn sloegen hoog de bareis,Het uur van rust komt eindlijk aan,Uw bootje is ingevaren !

't Is binnen thans in veiligheid't Ligt Ankervast in d'haven ;Want na den storm, en na den strijdEr rust is voor de Braven!

Ja ! Rust en Vrede is thans de loonUw vaste trouw gegeven;Gij strijkt nu d'allerschoonste kroonAls prijs van al uw streven!

Lieflijk zijt Ge om aan te starenIn Uw schoonste lentejarenMet den Maagdelijken Krans,Met den Krans van Witte rozenSchittrend in zijn eersten glansVoor den Bruidegom verkozen!

Lieflijk zijt Gij, lijk de stralenVan de Maan die nederdalenBinst den schoonen Sterrennacht!Liefelijk, gelijk de glansenDie zoo zoetjes en zoo zachtAan het hoog gewelfsel dansen!

113

Schooner is uw Kroon van Bloemen;1-- Ach wie kan haar weerde noemen,Kroon der Maagd aan God gewijd! --Schooner dan de BloemenviechtenDie rond 't golvend haar geleid,Van eerre Aardsche Bruid zich hechten

Schooner dan de rijke KronenDie de Koninginnen toonen,Schitterend van diamant!Want, Uw Kroon zegt: Liefde en Zegen,Z'is der Deugd ; en 't allen kant,'s Heeren klaarheid glanst haar tegen!

Ach mijn Zuster, welk een leven !...Uwen Jezus u gegeven;Aan dien Meester toch zoo zoetDie u in zijn Godlijk HerteZal verbergen, en voor goedU zal hoeden van de Smerte !

'k Zie hoe schoon en hoe verhevenVreugd en Deugd in 't oog u zweven!'k Zie een smaakvol zielsgenotToch zoo troostend nooit volprezen,Dat Gij, BZuid van uwen God,Slechts voor Hem alleen zult wezen

114

115

'k Zie uw Vader, 't Oog vol tranen,Die uit 't hert een weg zich banen;Tranen van geluk, vol troost,Die als Edelsteenen pinken,Omdat Gij, zijn Liefste Kroost,In Gods Maagdenrij moogt blinken!

'k Zie dat Oog, dat op U letteToen uw voet zich nederzetteOp des werelds holle baan!Dat uw daden en uw werken,Wat u hindren zou of schaánKwam bemerken en beperken!

'k Zie hem lieden vol van liefde ;-- IHoe Uw heengaan 't hert hem griefde!Geeren gaf hij u, zijn Kind,Aan dien Jezus, Uw verlangen;hn hoe veel Hij u bemint,Zegt zijn stille weemoedsprangen !

'k Zie uw Moeder in den hemelBoven 't prachtig stergewemelJubblen voor Gods eeuwgen troon!'k Zie baar neerzien, 'k zie haar wenken;Uwe `rome Deugd ten loonU, haar besten Zegen schenken!

Zie nu, Zuster, zie hoe we allenU bezien niet welgevallen !...Hier geen Smerte, hier geen Druk !Zoete Vreugd en zoet VerblijdenOm uw Heil en uw GelukVieren wij na lange strijden

Heil dan zij u, Zuster, Lieve,Wat nog soms uw Hert believeVindt gij hier benecn niet meerG'hebt uw Jezus uitverkorenAls uw Bruidegom en HeerHem! voor Wien gij zijt geboren

Blijft Hem trouwe binst uw levenHij heeft Hem aan u gegevenAls den allerschoonsten SchatHij ! die Zieledorst kan stillenIn zijn Godlijk Hert bevat,Wat gij wenschen mocht of willen

Draag uw Maagdenkleed in eereDat de vlam der Deugd vermeereAangenaam en Zoet van kleur!Iaat de Wijsheid van uw lippen.Als welriekend Ambergeur,Ons ter stichting, steeds ontglippen

116

Min uw Bruidegom zoo Schoone,Min zijn Sniert, zijn Doornekroone,Min zijn Kruis, en, voor uw 1-oonGod zal u ten Feestdisch vragenMet d'onsterfelijke KroonDie Zijne uitverkoornen dragen!

Lieve Bruid van onzen HeereBid day God ons Heil vermeere,Dat wij allen die hier zijn,Eens door uw gebed verwerven,Gods Aanbidlijk AangeschijnEeuwiglijk te mogen erven !...

117

OOSTENDE, 4 APRIL 1899.

BIJ DF, DOOD VAN GUIDO GEZEI,I,E.

Dr Vlaamsche Maged weent en zuchtEn snikt haar de oogen rood;

En trilt Haar weékracht door de lucht:--- Mijn Guido lief is dood !..

Die Vlaandrens taal zoo rijk, zoo schoon,En leerde en kennen deed ;

Die zong een lied zoo zoet van toonVoor Vlaandrens lief en Deed:

Wiens stem als 't ruischen van het rietDat wiegelt heen en weer,

Tot in het diepst des herten schiet;Die Zanger is niet meer !...

Die bad zoo lang met elkendeen,En 't al vol «Beeldjes» schiep,

Die Weende en Zong voor groot en kleenDe « Taal » in leven riep;

119

Zijn volk vergaarde « Rond den Heerd »En zong van « d' Indiaan »

Die Man miskend en zooveel weerd;Die Man is heengegaan...

Geen « Kerkhofbloemen » zoet van geurEn plukt hij nog op aard,

Thans is hij zelf vol pracht en kleurEen Bloem in Vlaandrens gaard!

De Vlaamsche Maged weent en zuchtEn snikt haar de oogen rood;

En hoort Haar weeklacht door de lucht-- Mijn Zoon, mijn Roem is dood !....

O ! Vlecht voor mij geen kronen meerEn zingt geen Vreugdelied !....

Legt plechtgewaad en sieraad neérMij past de blijdschap niet.,

Bedrukte Maagd van 't Vlaamsche land,Ik ween en treur zoo zeer;

Mijn roemrijk kroost, mijn liefste pand....Mijn Guido is niet meer!

OOSTENDE, 3 DEC. 1899

KRANSJE !...

AAN Mr EN MEVR. HENDRIK DE SMET.

Tweemaal in Acht dagenZien een kind weg dragen!Ach ! 'k gevoel genoeg hoe wreedEn snerpend is Uw Herteleed !..

Twee maal in Acht dagen!Kunt Gij 't kruise dragen ?Ach ! Hoe moet uw ouderhertToch niet bloeden van de smert

Twee maal in Acht dagenZulk een `vee verdragen!Ach ! wat geeft de Goede GodU toch sterkte in 't bitter lot !...

Twee maal in Acht dagenGode een kind opdragen!Ach ! Hoe troostend en hoe zoetVoor uw diep beproefd gemoed !...

Komt u God zulk offer vragen,Mort toch niet bij 't bitter klagen !...Engels lief, zoo schoon en te^erBij Gods troon, wat vraagt gij meer?!

Die weleer in later dagenU ten Hemel zullen vragen,Deelers in hun blijde lot!Eeuwig voor den troon van God !..

OOSTENDE, JANUARI 1900.

121

Keitjes en Steentjes, 6

DANKLIED!

U! mijn God, na bange tijden,U, na ziekte en smertend lijden,

U, mijn God, zij 't eerste liedLied van dankbaarheid en zegenVoor de gunsten al verkregen,

Gij mij we^er het leven biedt!

Voor Uw Aanschijn neergezonken,'t Hert vervuld van liefdevonken,

Wend ik mij tot U, o Heer!..'k Wil mijn zwakke stemmme mengelenMet het Machtig lied der Engelen,

De gezondheid heb ik weer !...

'k Zag mijn arme kindjes weenen...'k Hoorde 't bidden van die kleenen

Mochten zij geen \Veezen zijn !..,'k Zag mijn Gade treurend kwijnen,Zou haar mail, haar steun verdwijnen....

God !... hoe snijdend was mijn pijn !..

Maar nu ben ik weer genezenDra gezond gelijk voordezen,

Weerom sterk en kloek te been,Weerom mag ik werken, zwoegen,En die weenden en die kloegen

Hupplen lachend om mij heen !..

Voor Uw Aanschijn neergezonken't Hert vervuld van liefdevonken,

'k Zing U, Heer, mijn dankbaar lied!'k Wil, o God, U hulde brengenEn U thans een offer brengen

Gij mij de gezondheid biedt!

Op de bane van mijn levenWeldaán hebt Gij mij gegeven,

Talleloos en onbeperkt!En, ik zou ,mijn danklied zwijgenVoor de gaven ,.die wij krijgen,

Die voorbijgaan onbemerkt ?..

'k Zou 't gevoel in mij versmachtenDat, met mijn vernieuwde krachten

Mij van vreugde zingen doet!En ik zou niet ingetogen,Siddrend vóor U neergebogen

Danken U niet blij gemoed ?!..

123

'k Zou Uw gunsten niet verhalen ?...Wijl in 't ruim der hemelzalen

't Geestendom zich 't Wezen dekt..In een wolk van wierookwalmen,'t Eeuwig Loflied doet weergalmen

Voor Uw Klaarheid Onbevlekt !...

'k Hoor de schorre donders knallen,Raatlend op en neder vallen

Door het somber wolkgebied ;En de scherpe bliksemslangenMensch en dier met schrik bevangen

Als Uw Oog in gramschap schiet!

'k Zie de zee in 't wentlend bruischen'k Hoor de wind in 't zingend ruischen...

Al het onbezielde stof...Al wat G' uit den Niet deedt rijzenUwe gunst en gaven prijzen

En bezingen Uwen lof!...

En ik ? 'k zou 't gevoel versmachtenDat met mijn vernieuwde krachten

In mijn Hert is neêrgelegd ?'k Zou in Blijschap als in bijdenU niet zeggen 't allen tijde

't GeP*i mijn Dankbre Ziele zegt?

124

Ja ! Gij zijt een Goede VaderAller gunsten Bron en Ader

n mijn tong verzwijgt het niet..'k Heb in lijden U gebeden,En daarom ook zend ik heden

U, mijn God, een Dankbaar lied !..

`Til mijn Kinderbede ontvangen...Goede God, mijn liefdezangen

Voor Uw Aanschijn klimmen doet,Dat ik U na druk en lijden,Dankend kom gebenedijden

Als de bron van alle goed !..

125

OOSTENDE, MAART 1900.

BRUGGE- LEEFT !...

(NA HET UITGAAN VAN DEN JUBELSTOET

TER ECRE VAN HET HEILIG BLOED).

JA Brugge lief, mijn Stad, Gij leeft,Wanneer gij ons een Schouwspel geeftZoo rijk, zoo Statig en Verheven.Lijk nu; als 's Heeren Dierbaar BloedGedregen wordt in ZegestoetDie 't Oude Brugge doet herleven!

Wie roemt op Uw gekende PrachtDie heenstraalt door der Eeuwen Nacht,En 't duister van vervlogen dagen; —Wie roemt op uwe Weelde en Kracht,Die Gij spijts nijd en overmachtVan Vorst en Volkren hebt gedragen;

127

Die kome naar het Schouwspel zienDat ge aan de Wereld komt te bi enIn al de Grootheid van 't verleden,En vinde in Pracht en FeestgewaadTen toon gespreid op markt en straat,Een levend Brugge we^er !... nog Heden !...

'k Zie Ridders die de aloude faamVan Vlaandrens onbevlekten naamIn 't brandend Oosten gingen staven;Ion Dirk van Elzas vroom en koenZijne intreê weer in Brugge 'doenAan 't hoofd dier dapp eren - en braven !...

'k Zie Vlaandrens adelijk geslacht !...0! Wie van ons had een gedachtDer Schoonheid onzer Vlaamsche Vrouwen,Wanneer dat wij ze in feestgewaadZien dagen als een dageraad,En nauw gelooven wat we aanschouwen!

'k Zie gansch 't verleden voor mij gaan!De Poorters stappen dapper aan!Wee ! die hun macht zou tegenstooten !De Ridders volgen !... 't is, een stoetDie Weerdig is van 't Heilig BloedIn Brugge, veilig ingesloten !...

Neen Brugge lief, Gij zijt niet doodNoch sterven zult Gij, 't is geen nood —Zoo kwam het woord uit aller monden —En, als men 't zuiver Vlaamsche Diet,Ontelbaar in uw' muren ziet,Men inag dit troostend woord verkonden!

'k Zie 's Heeren leven hier verbeeld!0! Schouwspel dat de ziele streelt!Ik hoor 't Hosannah zoet, verheven;En, menig oog ontvalt een traanWanneer het den Godmensch ziet gaanVan 't ruwe wapenvolk omgeven !...

Geen Hert dat niet en brak, als 't KruisVerheven boven menig huisWerd voortgetrokken op den Wagen,Wààr Jezus lichaam gansch ontblootNog bloedend lag op Moeders schoot,Eer Hij ten grave werd gedragen !...

Elk meende zich nabij Calvaar !...Verbeelding was hier toch zoo waarEn toch zoo treffend weergegeven!En, bij den glans van vroeger tijd,Het werd door iedereen gezeidWas 't , Vlaamsch Geloof hier nog in leven!

128

Neen Brugge lief, Gij zijt niet dood,Noch sterven zult Gij, 't is geen nood,Dit mag uw Zoon alom verkonden!Want, toen ik op dien Schoonen dagUw machtig Vlaamsche Volk nog zag,'k Werd trotseh en fier dit te verwonden.

129

BRUGGE, MMM 1900.

BIJ DE GEBOORTE VAN MIJN 5e KIND.

AAN Mr AUGUST HAMMAN, 'S KINDS PETER.

't GING lastig ceel zes weken lang....Het schip was schijnbaar aan den gang

En toch 't en roerde niet !Het kampte met een tegenwind,Geladen met zoo menig kind

In 't naderend verschiet !..

lij zagen liet op d' holle zeeWaar 't lag te dobbren voor de ree

Maar binnen kon liet niet!En, wispelturig woei de `vind....Geen schip in d' haven met een kind!

Zoo zong de zee haar lied!

Nu hier, dan daar, steeds heen en weer,En weken waren w' in 't geweer...

't Was uit niet 't ver verschiet!'t Was immers alle dagen tij,En aan de wal was ieder blij,

Maar halt! zoo ging het niet!

Het schip met al de zeilen uitBleef weg met langgewenschte spruit,

't En kon in d' haven niet!'k Geloof het wel ! De KapiteinVan ondervinding was maar klein

En wist de streke niet !

Het duurde menig dag en nacht!Eenieder hield op dek de wacht;

Het woord was : Zoo gij ziet,Dat 't water klimt, de tij komt aan,0! seffens d' haven binnen gaan

En landen, zelfs in 't riet!

De Kapitein en zijne vrouw,Verlangden 't immers, want het zou

Nog keeren in verdriet!Het schip in tijds niet aangelandZou kunnen stranden op het zand

Waar niemand hulpe biedt!

131

Grootmoeder kwam dan ook van tijdTot tijd, nog loeren met veel vlijt,

Waar't schip lag in 't verschiet,Of zond den Scheepsman goeden raadMet post en bode en met den draad,

Maar,dat en hielp ook niet !

't Kon ook wellicht door Peter zijnDie aan zoo klein een Kapitein

Zoo groot een vriesschap biedt!Maar 't mag ook nu zijn wat het wil,Het schip lag in het zicht zoo stil,

En binnen kon het niet!

En tut, tut, tut, laat alles gaan,Zoo schreef een vriend, maak geen getraan

En evenmin verdriet!Het hert omhoog, het oog naar God,Hij is de Meester van ons lot,

Vergeet zijn Kinders niet!

Wellichte nadert d' hooge tij,Het schip ligt loef^vaarts of aan lij,

Daarin verschiet hij niet !...De Loods is hij van ieder schipEn springt aan boord met eenen wip,

Van als hij d' ure ziet!

132

Zoo ging het! op het onverwacht !'t Was rond den vieren van den nacht,

De maalboot schoot voorbij...De Loods vloog eensklaps naar het roer,In, een, twee, drie, naar d' haven voer

Het schip !.... 't was hooge tij !...

Het dobberde met vlag en zeil,Zoo zoetjes, zachtjes en zoo veil,

En zocht den besten kant !...En zonder anker of getouw,Het kind was bij mijn brave Vrouw

Welzalig aangeland.

En Rachel, lijk 't verscheiden kind,Heet we^er onze engel teêr bemind,

't En mocht niet anders zijn!De kinders dachten: met 't go^e weerZal ons lief zusje van ons Heer

Hier weêrgezonden zijn !...

Ja ! 't is hier volgens beê en roepGeland met Peters (1) beste sloep

Waarom dan zou het niet!Een kindje toch zoo lief en schoon -0, 't weze later onze kroon

En spare ons steeds verdriet!

(1) Mr August Hamman is Scheepsreeder.

133

Het weze zijnen Peter weerdZoo zeer bemind, zoo veel gegeerd

Om kloeke en vrome deugd 1En erft het nog Zijn edel Hert,Het spaart ons zeker wee en smert

En 't wordt ons aller vreugd !...

134

OOSTENDE, MEI 1900.

RACHEI,'S WIEGELIED.'

Aan 's kinds Peter Mr. A... II.. .

TEEDER kindje mij geborenMet den eersten dageraad,Lijk een bloem bij 't zonnegloren't Kopjen heft en opengaat....

Lijk der lieve vogels kweelenIn den dauw van 't Meiegroen,Kwam uw komst mijn herte streelenBij den eersten Vaderzoen!

Och! hoe waart gij welgekomenKindje, kindje, lang verwacht,Voorwerp van mijn bange droomen,Kindje, kindje, slaap nu zacht.

136

Och ! uwe eerste kreten klonkenZoet, gelijk het vurig liedDat bij de eerste morgenvonkenLeeuwerik zijn Schepper biedt !..

Kwam ik u dan vol verrukkenMet een dankbaar vol gemoed,Aan mijn vaderherte drukkenRachel, Rachel, slaap nu zoet !..

En nu kom ik u beminnenKindje, kindje, zoete vracht!In mijn herte moogt gij binnenKindje, kindje, slaap nu zacht.

Steekt gij mij uw' handjes tegenTeeder kindje zwak en klein,In uw vaders arm gelegenMoogt gij stil en rustig zijn

'k Zie u aan neet mededoogenKindje zwak en zonder kracht!Droog de traantjes uit uwe oogginKindje, kindje, slaap nu zacht !

OosTENDE, MEI 1900.

BIJ DE VERLOVING

VAN Z. K. H. PRINS ALBRECHT VAN BELGIE

MET H.K.H. PRINSES ELISABETH IN BEYEREN

ALS de zon bij 't morgenglorenKomt door mist en nevels boren,Dan is 't schouwspel grootsch en zoetSchoon is 't lied dat wordt gezongenAls de Schepping opgesprongen't Dagend licht met vreugd begroet !....

Al wat leeft is opgetogenWijl de lichtstraal van den HoogenOp het aardrijk nederschiet -Als een schat van God gegevenWeldaán medebrengt, en levenAan de gansche Schepping biedt !...

Zoo is 't Licht dat voor onze oogenDaagt, en dat wij groeten mogenIn zijn eerste morgenschoon !...'t Blonk in Beier's VorstenzalenEn. nu zal het glanzend pralenAan der Belgen Koningskroon !...

Licht van Hoop van Liefde en Zegen !...Zijne klaarheid komt ons tegenPrachtig schoon, en onbevlekt'Lijk de zuiv're zonnestralenDie van 't dagend Oosten dalenDoor geen wolkjes meer bevlekt !...

Daagt Elisabeth gezegendMet Gods weldaán mild bejegendAls de Hoop van Belgeniand !.,.'t Hoofd omringd neet blijde kransenDie de schoonste morgenglansenNederzendt op 't Vaderland!

Hoort gij, Prins, het feestlied schallenDat uw volk ir et welgevallenHaar ter ecre klinken doet!Lied vol blijde vreugdetoonen,Waarnne^e 't puik van Belgie's zonenHaar verwelkomt en begroet !...

138

Welgekomen uit.de verteVrije keus van Albrecht's Herte,Liefdebloeme wonderschoon!..Hoop der Belgen die genegenU Geluk en Heil en ZegenWenschen met de bruiloftskroon!

Welgekomen Edel VrouweBlinkend Licht van Stad en GouweBelgie's heldre dageraad !....Mocht uw klaarte nimmer dalenMaar met volle glanzen stralenVoor het heil van Vorst en Staat

139

OOSTENDE, 4 JUNI 1900.

AAN MIJNEN VRIEND E. H. W...

Gij vraagt me een rijmpje op uw grijs haar..,Och ! Vriend lief, maak toch geen misbaar,Op uw jong wezen frisch en snelStaat een wit haartje wonderwel!Al werdt gij als een Grijs, zoo grijs,Geen Grijs en wierdt ge ooit, -- want te wijsZijt gij daarvoor -- en, als een kroonSiert 't grijze haar u wonderschoon,Dat geeft u jong nog, veel gezag,Al neigt uw haar naar d' ouden dag ; -En 'k wed: g' hebt liever veel grijs haarDat soms geknipt wordt door de schaar,Dan dat m' umoeste zeggen : zieDie Jonkheid heeft ? -- Een derde knie!

HET NIEUWJAARSGESCHENK

Aan Vrouw en Kinders.

'T WAS weêrom Nieuwjaarsavond, en nog eensWij zaten al bij Vader, rond den heerd....De vlammen flikkerden in 't open vierEn blaakten waarlijk aangenaam om zien!'t Was immers koud daar buiten en de windWoei hevig !... Zijn gehuil van tijd tot tijdJoeg ons een koude davring door de le^en,En onderbrak meer dan eens ons gesprek.De kinders liepen in de keuken heenEn weêr, zij sprongen soms op Vaders kniën,En « 't Zalig Nieuwjaar, Peter » klonk dan luid,Of z' herbegonnen koddig met gebaarVoor hunnen « Lieven Peter » hun gedichtTe zeggen. « Peter » was hij immers vanHet oudste kind ; en « Peter » was de naamDien hij van al de kinderen ontving -'t Ging Hem wel Vader was goed in zijn schik,Men zag dat hij er waarlijk smaak in vond

142

De kinders 't hooren, want hij deed ze meerDan eens het al herzeggen, dan hij loegEn toonde dat hij er meé was gediend ;...En nooit nog hadden wij zoo aangenaamEn zoet een avondstond beleefd als dien.De wind intusschen stiller woei en viel,En 't vier en flikkerde zoo fel niet meer,Wij hadden niet de kinders ons te veelVerzet, en zoo vergaten vier en heerd...

Kom, Juliaan, sprak Vader al met een,Mijn jongen, kom bij Peter op mijn knien,En leest mij nu een laatsten keer den brief,Dien gij voor mij vandaag hebt mee'gebracht....Die woorden klonken ernstig en zoo strengIn Vaders mond, dat allen wij te saamVerwonderd keken Vader die het zag;Ja! sprak hij, Jongen, 't is gelijk ik zeg,'t Is nu de laatste keer, dat gij 'nen briefVoor Peter lezen zult !... Het kalm gelaatVan Vader, werd al met eens strenger nog....Ja! sprak hij,... 't vier is uit en, ach! wie weetWie er dees jaar ook uit zal moeten gaan!Uw Peter krank wordt, en ja, God, wie weet...Al meer en meer verwonderd keken wijNaar Vader in wiens oog dat er een traanBlonk... Jongen, kom, lees gij maar uwen brief...Wij luisterden — 't gevoel dat ons beving,Van allen te gelijk, 't was bitter droef....

143

Geen vreugde meer.... 't was alles stil en doodsch,..Ja doodsch, alsof er geen een mensch daar wasTen zij dat Vader zuchtte zwaar en diep....Als eindelijk de brief gelezen was,Ging Vader straks naar boven, zonder datEen woord hij sprak; doch keerde seffens weerIn d' hand hield hij een zilverstuk, een Kroon,Een Oostenrijksche Kroon — Hij had hem wegGesteken sedert jaren, en hij hieldEr aan... Dat is een voor mijn Juliaan,Sprak hij somtijds ; dat is een « Souvenir »Dien ik hem later wel eens geven zal...En hier, mijn jongen, sprak hij dat 's voor u,Een « Souvenir » van Peter, neem hem nu;Wellicht vindt ik gelegenheid noch tijd...'t Was of wij allen te gelijk een slagIn 't aanzicht kregen bij die woorden, dieZoo droef gesproken waren en met een,Een korte zucht ontsnapte Vaders borst...Wij hoorden 't al !,.. Maar, Peter, sprak het kindSpaar gij dit geldstuk zelf nog eenen tijd,En geeft het later mij wanneer ik grootZal zijn... Gij neemt het van uw Peter, nu,Mijn brave jongen, laat mij maar begaan...Hij gaf het kind een zoen die teeder klonkEn hield den jongen lang aan zijne borst...Hij weende stil, de goede Peter, enHij gaf het geldstuk met gebroken hert. --

Zeg wel aan Vader en aan Moeder datZij deze « Kroon » bewaren steeds voor u,

144

Mijn jongen, als een « Souvenir » van mij —En : God nu zegene en beware u al...Hij ging naar boven, wijl hij zijne handTe zeegnen uitstak, en hij lei ter rust —

Het vier was uit! De vreugd was uit ! 't was stil!Een angstig voorgevoel beving ons hert,Maar geen die 't zeggen dierf, geen een die sprak,En 't geldstuk ging van hand tot hand ; en dan't Kwam weer in d' handen van het Petekind...Dat 's 't mijn, zoo sprak het, 't is een « Souvenir »Van Peter, als wanneer hij dood zal zijn !...'t Wierd stiller nog bij 't woordje « dood zal zijn »En slapen gingen w' allen bij dat woord...Drie maanden later.... Peter was al dood !

SWEVEZEEI,E, JANUARI 1901.

BIJ DE DOOD VAN PETER BENOIT.

TRIURT gij weer gelijk de kleinenVlaand ren? Is Uw smert zoo groot ?Ach ! Hoe zou ik toch niet weenen,'k Heb nog eens een Zone dood !...

Wat mij daar de doodsklok meldde,'t Viel m' op 't herte zwaar als lood!Ginder, in de Stad der ScheldeWeet g' het niet ? Benoit is dood !...

Kent g' Hem niet? In alle landenSpreekt men Lof en Eer van Hem,En tot aan de verste strandenKlonk de klank van zijne stem...

Keitjes en Steentjes, 7

'k Zie Hem nog bij 't avondvallenDroomend staan in 't open veld,Toen bij zilvertonig schallenWerd het Angelus gebeld !...

Dat ! Het was voor Hem 't ontwakenVan den Geest die in Hem sliepEn die nimmer 't werk zou staken,Immer kunstgevrochten schiep...

'k Hoore nog Zijn' eerste akkoordenLieve zoete melodij !...Die de volkeren bekoordenKlanken vol van Poëzij...

En Benoit zong, immer zingenSteeds voor eigen Volk en LandNiets vermocht de lier te ontwringenAan zijn steeds begeesterd hand.

Lucifer rees op ! De Schelde!Antwerpen zijn droom, zijn Stad!Menig ander toondicht melddeBenoit's name, Vlaandrens schat !,..

146

147

« Vlaandrens Kunstroem» wordt gezongen !..Hoort, hoe 't machtig RubensliedDoor die Duizenden van tongenStatig door de wolken schiet !...

En nu is mijn roem verdwenen....Ach! Benoit, Hij is niet meer...En ik zou niet snikken, veeenenVoor mijn Zoon zoo lief en teer ?

Hoort! wat mij de doodsklok melddeHoort! waarom mijn sniert is groot!...Ginder, in de Stad der ScheldeLigt Benoit, mijn Zone.. dood !...

OOSTENDI, 6 MAART 1901.

BIJ DE DOOD VAN MIJNEN

WELBEMINDEN SCHOONVADER.,

HEER CAMIEL VAN NESTE,

OVERLEDEN TE SWEVEZEELE

DEN 21 MAART 1901.

Aan mijne Kinders.

LANG dreigde 't onweer in de luchtEn 't naderde met rasse vlucht,

Voor onzen bangen blik ;Gelijk de zwangre donderwolkDie losbreekt op den breeden kolk

En angst verspreidt en schrik , !. .

Wij zagen in liet naar verschietEen sleep van kommer en verdriet

Het naadren van de dood !En weerom werd op hof en huisDen last geladen van een Kruis

Dat zwaarder woeg dan lood!

En immer kwam met rasse schre^en,Spijts angstig bidden en geween

Het donker onwe é r aan,En 't woedde schrikkelijk en bangVijf dagen en vijf nachten lang,

En dan....'t was al gedaan!

Ontworteld lag de boom ten grond' !..Hij! die zoo sterk en zoo gezond

Nog menig jaar en dagBeloven mocht voor ons gelul-,Lag dr geveld met éénen ruk !...

Wie ooit zulk onheil zag !!...

De vruchten hingen aan den takVerwelkt ook met denzelfden knak

Als waren zij te nietEn op ons schouders lag de lastGeladen meer dan ankervest

Van kommer en verdriet !...

Daar lag ons Vader ! Lijk een heldGesneuveld ligt op 't oorlogsveld

Na zeg enrij ken kamp!En rond zijn sponde koud en kilLag Huis en hof en werken stil

Getroffen door de ramp ! ...

149

150

't Was al gedaan ,! ons Heil en HoopGestuit in zijnen levensloop

Verdwenen nle t een slag!0 Wee ! de troost van klein en grootDie elk den schat zijns Herte bood

Daar nu gestorven lag!

't Was al gedaan! Gij zult niet meerMijn Liefste Kinders, langs het meer

Met Peter wandlen gaan! (1)Gij zult niet meer aan 't blijde strandGeleid door zijne vaderhand

Op 't zeevlak kijken staan ^...

Gij zult niet meer binst het verlofGaan vruchten plukken in zijn hof

Gaan spelen in het groen ;Niet meer met Hem door weide en landGaan hupplen,' en zijn liefdepand

Ontvangen niet een zoen !

Gij zult niet meer na ziekte en pijnBij Peter weêr gezond gaan zijn...

Neen Kinders, 't is gedaan...Uw levenslust en is niet meer,Want Peter is bij God den Heer,

Helaas! reeds heengegaan !..

(1) VaderZaliger werd door al de Kinders «Peter»genoemd!

't Was al gedaan !... De troost in noodGing slapen lijk het avondrood,

Daarom ons sneert is groot !...

De bronne die het water sproot....Ons welzijn droeg in haren schoot...

Ons Vader lief is dood !...

151

ZWEVEZEEI,E, MAART 1901.

HEII,DICHT

VOORGELEZEN EN OPGEDRAGEN

IN DEN KATHOLIEKEN KRING VAN OOSTENDE,

AAN DEN ACHTBAREN HEER HENDRIK DE SMET,

VOORZITTER VAN DEN KATHOLIEKEN KRING,

TER GELEGENHEID ZIJNER BENOEMING

VAN RIDDER VAN HET LEOPOLDSORDE.

GEACHTE HEER VOORZITTER,

'T WAS waar dan 't blijde nieuws dat iedereen vermeldde!'t Was waar wat men op straat en in den Kring vertelde!Dat nieuws dat bliksemsnel door gansch Oostende vloogWas waar !! En elkeen kwam in plechtig een vertoogDat als een huldeblijk gebracht werd vóór uw voeten;Om U met d'eedlen naam van « RIDDER » te begroeten!!Uw vrienden waren blij ! Dc Katholieke KringWaar Gij het Hoofd van zijt en ieders Lieveling,Was al met eens iii feest; en, wanneer men de ledenBij 't spelen der muziek, uw woonst zag binnentreden,Vroeg menigeen hein af: « Wat heeft dier Heer gedaan,Dat Koning Leopold hem Ridder komt te slaan ?!»

Wij weten 't wel, wij, Heer DesmetUw' naam is zuiver vrij van Smet!Uw' faam is blank en Onbesmet!Uw' daden droegen nooit de SmetWaarmee zoo menigeen BesmetZijn Weerdigheid heeft vuil Gesmet!

G'en vocht niet op het veld van - eerOm lauwerkrans noch Riddereer.

Met krijgsbanier en degen;G'en deed geen daden vol van glans,Die menig Ridder aan den trans

Der Glorie heeft gedregen ! ,.

G'en hebt in steekspel of toernooi,Om rijke sluiers bont en mooi,

Geen bloedgen kamp gestreden!Geen wapenkolder van metaal,Geen karrenas van blinkend staal

Geslegen om de leden! ..

Neen! zulke Riddereer en RoemIs ras verwelkt gelijk een bloem

Ontloken en vertreden!Uw « Ridderschap » is vele meer,Uw degen was een Werk van Ier,

Dat langer duurt dan Heden!

153

Het strijdperk waar g' eens binnentradTen kamp, biedt vele grooter schat,

En vergt ook grooter daden...En wie kan uwe Burgerdeugd,Die 't herte troost, de ziel verheugd

Of hinderen of schaden ?!...

Gij zijt een man van W 'oord en DaadGij zetelt in den Wijzen Raad

Wà^Lr steeds de Plicht betracht wordt;Gij wandelt in Gerechtigheid,hij TJ, 't woord van Rechtveerdigheid

Door Goedheid steeds verzacht wordt !...

't Geloof vond U een KampioenTen strijde veerdig, dapper, koen,

Den vijand steeds aan 't zoeken !...En, God weet wat al vrome danDoor U, voor Hem alleen gedaan,

Hij reeds heeft moeten boeken!

Steeds hebt Gij voor 't verdrukte RechtVoor Eer en Deugd, in zwaar gevecht,

Den langen kamp begonnen:En Heden is Uw Werk bekroond,De Koning heeft Uw Deugd beloond,

G'hebt 't Kruis van Eer gewonnen !...

154

155

De Vorst weet immers, Heer Desnlet :Uw' naam is zuiver, vrij van Smet!Uw' faam is blank en Onbesmet!Uw' daden dragen nooit de Smet,Waarmee zoo menigeen Besmet,Zijn Weerdigheid heeft vuil Gesmet !...

Wij ook ! Wij staven uwe faam,De « Riddereer » van uwen naam,

En vrome Burgerdeugden ;Om 't Kruis van Eer, in wiens bediedOns' ziel uwe eedle ziele ziet,

Uw vrienden zich verheugden !..,

En zie! de Katholieke Kring,Wiens Hoofd gij zijt en lieveling,

Is talrijk opgetreden !...Aanschouw de jonste die w' U biên ;Wil in uw eigen beeltnis zien (1)

't Geschenk van al de leden !....

Wij bieden 't U, met hartelijkheidWij bieden 't U, in vriendelijkheid

Dit sterkt de liefdebanden...Wij bieden 't U, in vroolijkheid,Wij bieden 't met eerbiedigheid,

Gemaakt door Vriendenhanden !...

(1) I)en Held van het feest werd hier zijn in 'tgroot geteekend portret aangeboden.

Aanveerd die jonst als liefdepand ;....Die beeltnis siere steeds de wand

Wààr vrienden binnentreden;Herinnering van zaalgen stond,Die zijnen zoetsten weerklank vond,

In 't schoone feest van heden !...

O ! mocht gij, Heer, nog langen tijd,Ons «.Ridder » wezen in den strijd

Naar welken wij verlangen!En eens daarboven, bij den Heer,Bij « 't Ridderkruis », Gods Kruis van Eer,

In Eeuwigheid ontvangen! ..

16

OOSTENDE, 1 DECEMBER 1901.

HEILDICHT

VOORGELEZEN EN OPGEDRAGEN

IN DE KATHOLIEKEN KRING VAN OOSTENDE

AAN DEN HEER LODEWIJK COPPENS,

VREDERECHTER TE OOSTENDE,

TER GELEGENHEID ZIJNER BENOEMING VAN

RIDDER VAN LEOPOLDSORDE.

HOOGGEACHTE HEER,

ALS de Maan met zuivre glansenHelderschijnend zoet en zacht,

Blinkt aan d'Hemelhooge transenIn het midden van den Nacht;

Kan ik in de diepte schouwenVan 't onpeilbaar firmament,

En mijn ziel kan soms ontvouwenDingen voor haar onbekend.

Keitjes en Steentjes, 8

Ook, zoo blik ik in 't verleden,Heere Coppens, die voor 't Recht

Hebt den goeden strijd gestedenIn het stille Vrecgerecht...

'k Werp een oogslag in uw leven,Waar, nog zoeter dan de Nacht,

Mij uw dagelijksche strevenZoo eenvoudig tegenlacht.

'k Zie de Weezen in hun smerteKomen voor uw' Rechterstoel,

Waar zij steunen op uw HerteEn Uw Vaderlijk gevoel...

'k Hoor hoe z'U hun wee verhalen't Oog beneveld met een traan,

En uit Uwe VredezalenOngetroost zij nimmer gaan...

'k Hoor ze eenvoudig mededeelen't Onrecht dat hun is geschied,

Nimmer zullen z'U vervelenTot Gij Recht hun wederbiedt !,..

Want Gij zijt de Steun der mindrenGij hun Troost, hun Heil, hun Hoop!

Bij het Recht der WeezekindrenStuit Gij 't Onrecht in zijn Loop !...

158

'k Zie de Weduwe in haar rouweVoor U komen met haar nood,

En zij klaagt, bedrukte Vrouwe,Eerst aan U, haar lijden groot!

Wee hem, wee hem, die 't zou wagenOp die Vrouw een hand te slaan,

Gij zult hem de straf doen dragenVan hetgeen hij heeft misdaan...

Zwakheid immers is U Heilig!Macht en Grootheid vreest Gij niet '.

Bij LT is de Weduw' veiligGij haar Recht en Hulpe biedt !...

Hare tranen zult gij stelpen...Vrede, Vrede is steeds het Woord

Dat om minderen te helpenMacht en Onrecht bij U hoort !...

Want Gij zijt een Vredevader,Engel, die uit menig huis,(Oh ! dit weten wal te gader,)Hebt gebannen menig kruis !...

Tusschen Kind en tusschen Moeder,Tusschen Vader, tusschen Zoon,Tusschen Zuster, tusschen Broeder,Bracht gij Vrede in hunne Woon!

159

En daarom ook is Uw levenZoeter dan de stille nacht

En Uw dagelijksche strevenWas door « Ridders » steeds betracht !...

Want, Gij kwaamt in 't perk te strijdenWaar Gij Heil en Vrede bracht...

Niemand hebt Gij ooit doen lijden,Rechter immer Zoet en Zacht !.,.

G'hebt zoo 25 JarenVan Uw leven doorgebracht

In een strijdperk vol gevaren!..Tegen List en Overmacht,

Tegen Onrecht, tegen Logen,Tegen Valschheid en Geweld,

Zijt Gij moedig opgevlogenOnverschrokken als een Held !...

Ook de Koning wil U bonen!Om Uw lange Vredebaan

Komt Hij thans Uw werk bekronenEn U zijnen « Ridder » slaan !..,

Echte «Ridder» der bedrukten !..In hun zwakheid, in hun nood,

Stelpt Gij tranen, stilt Gij zuchten,Sust Qij sniert en lijden groot.

160

161

En, gelijk de waterstralen,Krinklend tusschen 't ruischend riet

Samen vloeien in de dalen,En zich smelten tot één vliet;

Zoo, wil ik Uw ziele schattenDie gij steeds den zwakken biedt,

In één klank hier samenvattenEn bezingen in mijn lied !...

Heil U « Ridder ! » in wiens levenZacht en zoeter dan de Nacht,

Ik het stille beeld zie zwevenVan den « Vrede » zoo betracht!

Heil U « Ridder ! » zijn Uw dage nIn het werk voorbijgegaan;

Wil Uw tijd toch niet beklagen,Want Gij hebt steeds Goed gedaan !...

'k Wensch U thans ook Heil en Vrede« Rechter immer Zoet en Zacht, »

En betreedt gij eens de tredeDoor den Kristen Held betracht!

Draag uw « Ridderkruis » in eereMenig dag nog, menig jaar:

En het blinke eens bij Ons Heer,Eeuwig helder, eeuwig klaar!

OOSTENDE, ln DECEMBER 1901.

HEILDICHT

OPGEDRAGEN AAN DEN EE RWEERDEN HEER

ANTONIUS VERSTRAFTE,

PASTOOR TE SWEVEZEEIIE,

rER GELEGENHIED VAN ZIJN 50-JARIG PRIESTERSCHAP,

OP 23n MEI 1903.

O Priesterschap ! 0 Weerdigheid !Gegrondvest voor alle Eeuwigheid;Den zwakken sterveling toegezeidDoor d' Almacht zelf: Gij zijtMijn Priester in alle Eeuwigheid!

Nog ga ik met mijn blik terug in 't diep verleden,En 'k zie een schouwspel aan dat 50 jaar geleden,Tot in de ziele trof eenieder die het zag!

0 schoone en groote dag!!

163

Natuur nog pas ontwaakt in 't maagdelijke groen,Ontving van 't dagend licht den zuivren morgenzoenGansch Brugge was te been; d'aloude KerketorenLiet blij geluid en klank, van zijne transen hoeren,En riep van ver en bij, van stad en van te landHet Kristen volk bijeen in zijne tempelwand

Daar zat in 't wit gekleedEn priesterlijk gewaad,'t Levieten choor gereedGelijk een dageraadZoo zuiver en zoo schoon!De maagdelijke kroon

Blonk allen om het hoofd met pracht van zonnestralen;Het beeld der englenblans, die blinkt in d' Hemelzalen !!

Zeg mij : Wie is hij ! die LevietDie als een Engel daar, .Geknield voor 't hoog altaarZoo stichtend lief ten gronde zietAls van deze aard ontvoerd ?Aanschouwd, hoe diep ontroerd,Die jongeling zoo schoon bezield,Voor 's Bisschops voeten neergeknield;En siddert en verbleektAlsof het Hert hem breekt,\Vaijneer de Kerkvoogd zegt: Gij zijtGods Priester nu in Eeuwigheid!

Wie is IIij ? zegt het mij, die sedert 50 jarenZijn daden gadeslaat!?

Zijn schip op d'holle barenDer woeste Wereldzee geslingerd heen en weer

164

Draagt hoog in top de leus :Al voor mijn God en Heer

't Zij dat Zijn milde handVan wel doen nooit vermand

Den Hongerigen mensch bezorgde 't daaglijks broodEn stilde zijnen dorst ; den Naakte kleeding boodDen Vreemdeling een dak ; den Kranke binst zijn lijdenBezoek en hulpe bracht ; Gevangnis deed vermijden;Zoo vaak den Evenmensch zijn Laatste Doodskleed gaf,Vol liefde bedden kwam in het gewijde Graf!

't Zij dat Zijn Priesterwoord, zoo machtig en verheven;Den armen Zondaar trof en bracht tot beter levenIn zake een Geloof en ziele zaligheid,En klaarte en kennis bracht aan naakte Onwetenheid ;'t Zij dat Hij in gebed, vol iever voor de Zielen,Voor 't Heil van d' evenmensch vóór God kwam neer te knielen;Door wonderwijzen Raad den weg wees van het goed;De diepbedroefde Ziel herschiep met nieuwen Moed;'t Zij dat Hij Vrede bracht; verduldig in het lijdenWààr het verdrukte Recht met Onrecht lag te strijden;Of dat Hij bij Zijn volk, Zijn Priesterdeugd ten loon,In plaats van Dankbaarheid bespotting vond en hoon;Hij deed het voor den Heer! Gods glorie, 't is zijn leven,De Zaligheid der Ziel het doel van al Zijn streven,'t Geluk van d'evenmensch in 't stijden hier beneenDat ligt hem steeds aan 't Hert, zoo nauw en lief met eenEn 't klinkt nu ver en wijd langs wegen en op strate :Die braré Priester is ANTONtus VERSTRAFTE !...

Heil zij op heden u, Eerweerde JubelaarDie Uwe wij ding viert van Priester 50 jaar,

165

Heil zij U, Priester Gods in uwe WeerdigheidHeil zij U en Geluk door allen toegezeid

Want wij bekennen het;In Woord en Daad,.Gij zijtEen Priester naar Gods hertGewijd in eeuwigheid!

SwEVEzEELE, 23 MES 1903.

ING EENS !..

Aan mijnen Broeder Octaaf.

Gons engel daalde nog een keerOp aard uit d' Heinelwoon,

En zocht een bloempjen lief en teer,En bloemje wonderschoon !...

Hij zag het onze vol van pracht,Mijn God !... Hij stond hein aan !..

En reikend toch zoo stil en zachtHij raakte ons kindjen aan!..

Iloe weenden wij! Hoe snikten wijDe Goede God gedijd,

Dat ons lief kindeke nog bijOns blijve voor een tijd !...

Doch !... De engel hoorde naar geen beéHij plukte 't bloempje schoon!

En, plotselings, hij vloog er meeZoo hoog, naar d' Hemelwoon!

Dan snikten wij een langen tijd....Gelaten in ons lot,

Toen baden wij : GebenedijdUw Heilge Wil, o God!

167

OOSTENDE, SEPTEMBER 1903

KERSTNACHT.

(LE, GENDF, UIT HET HERZEGWVIENERGEB2RGT.J.

'T WAS Kerstnacht! Sombre duistre nacht

Gehuld in grijzeze wolkendracht,

En zwart gelijk de zonde!

De blanke sneeuw ten gronde

In dichte zachte vlokken viel

Zoo blank gelijk een kinderziel;

En tusschen d' koude Kerstsneeuwvlagen

Men hoorde in 't hout de bergwind klagen!

't Was alles icu 't dorpje zoo stil en zoo dood

Want ginds op den heuvel zoo naakt en zoo bloot

Staat 't Kerkjen in glans en in luister!

Het volk is ter Kerstmis! Door sneeuw en door wind

Zij klimmen al, zwijgend, naar 't Goddelijk kind,

Als schimmen in 't nachtlijke duister !...

169

Een huisjen allééne van 't dorp is verlicht,Want binnen daar klaagt er een ziekelijk wicht

Zoo krank in zijn bedje gelegen --En wakend en biddend en bevend met een,Daarbij zit de moeder zoo eenzaam alleen,

Zoo treurig te zien en verlegen!En immer nog tusschen de sneeuw en de vlagen,Men hoorde in de booroen de bergwinden klagen!

Hoe droef ziet de Moeder haar kindeken aan —Zij weent, lijk een Moeder allèèn in getraan,

Een Moeder allèèn zoo kan veeenen!Stil weent ze, stil zucht ze, stil kropt z'haar verdriet,En vloeien haar tranen die niemand ooit ziet,Want niemand haar hulp kan verleenen!

Hoe bleek is haar kindje! hoe zwak ligt het daar

Bij 't fllkkren van 't lampje half duister half klaar,

Hoe krank in zijn bedje gelegen!

Hoe klaagt liet en zucht het zijn lijden zoo grootAch! Moeder.. ach! Moeder.. en voelt zij den nood

Nog hooger, nog dieper gedregen ;

En meer nu nog tusschen de sneeuw en de vlagenZij hoorde in de takken Kerstwinden klagen!

10

Zij slaat op het wiegsjen Tiaar oog vol getraan,Hoe teerder, vol angst blikt z'haar kindeken aan

Zij ziet het nog immer verbléeken!

De stem wordt al zwakker, zija oogsjes gaan toe....

Het slaapt, denkt de Droeve, mijn kind is zoo moe;Ach ware de nood toch geweken !...

Ach! of toch !... En z'hoort al met eens het geschalVan 't zilveren klokje over bergen en dal..

Ach! of toch !... en z'hoort het weer schallen...Och! ware ik, zoo dacht ze, naar Jezus gegaanHoe kloeg ik Hem al mijn verdriet en getraan

Mochte ik Hem te voete gaan vallen !...En heviger tusschen de sneeuw en de vlagen

Zij hoorde in de boomen de Kerstwinden klagen!

En bleeker nog ligt haar lief kindje daar neer,Zij ziet het, beschouwt het zoo droef en teér

En heviger staat zij te weenen...En wederom klingelt het lieflijk geschalVan 't zilveren klokje over bergen en dal --Mocht God mij toch hulpe verleenen --

171

óó denkt zij enbidt, en met hoop in 't gemoedZij snelt naar den heuvel naar Jezusken zoet

waar dat zij de lichtjes ziet blinkenEn dikker nog slingert de sneeuw naar beneen

En heviger hoort zij door 't windengeweenHet klokje in de verte weêrklinken...

Doch niets houdt haar tegen — De sneeuw maakt[een klomp

Van onder haar voeten haar gang is zoo stomp;En meer nog vooruit zal ze snellen —

Vooruit naar den heuvel, naar Jezus omhoog,Waar gansch de bevolking ter Kerstwisse toog

`Vaar k.lokj' heen en weêr hangt te bellen!

En sneller nog, sneller nog, stapt ze ter Kerk

En zwarter, nog zwarter daarboven is 't zwerk;

En rasser klimt droevig de vrouwe! —

Z' is binnen vol angst in het kerkje getreenEn klaagt dr aan Jezus met snikkend geween

Haar lijden, haar smert en haar rouwe!

172

Och Jezus toch! Help mij, mijn kind -- ach mijn[kind —

(Geen andere bede in haar smerte zij vindt,)_!-dijn kind — och mijn kind zij genezen!

Mijn kind, o mijn Jezus! zoo bidt zij en smeekt,Zoo smeekt zij, zoo bidt zij! — Maar ziet, zij

[verbleektZ'is al met eens rechte gerezen...

Ach! of toch haar oog? Is het waar wat zij zietDat Jezus zoo zoet daar een lachjen haar biedt,

Een lach van zijn liefelijk wezen ?!Ach! of toch die stem in haar herte niet loog!Zou 't waar zijn ? -- Ach! of zij haar toch niet

Ga henen! uw kind is genezen! [bedroog ;

En plotselings ijlt zij de kerke weer uit...,Zij snelt en zij gletst doch zij loopt steeds vooruit

Spijts sneeuwen en stormende vlagen. --En heviger zuchtte de wind in het woud, --En heviger weende de wind in het hout, —

En hoorde de moeder ze klagen?

173

Ras is ze we^er binnen in 't huisje getreén —Haar adem houdt z'op en haar droevig geween

Haar kindeke ligt daar in roste...Zij ziet het, aanschouwt liet niet hemelsche vreugd,Och! 't ligt daar zoo schoone ! wat ware 't een deugd

Och ! of zij het eventjes kuste !...

Want 't ligt niet een glimlach•zoo Jezus haar loeg --Z'herkent hem, dien glimlach, • die huiswaarts haar

[joeg,Dien hemelschen lach van hierboven...0! Mocht ik mijn kindje genezen, gezond, --Een kusje nu geven — zoo prevelt haar mond,

En 't kindeken Jezus nog leven!

Een stond nog beziet zij haar slapende kroostWat vindt z'in dien blik toch een zalvenden troost!

Hoe voelt zij verdwijnen haar smerte...En over van vreugde zij kuste de wang

Met brandende liefde, zoo teeder en bang,En drukte z'haar schat aan het herte...

174

Een oogenblik slechts heeft dat tooneel geduurd..,Maar ziet ! zij verbleekt! — W lat is nu toch gebeurd,

Waarom toch verschrikt zij zoo zeere --

Het hoofd van liet kindje is als marmer zoo kil...

Zij luistert aan 't hertje..en liet hertje ligt stil

Haar lieveling was bij den Heere !...

En somberder wiegelde 't vlammeken heenEn weer, bij der Moeder zo droevig geween,

En smertende klagende snakken...En heviger zuchtte de wind in het woud,Nog lieviger weende de ivind in het hout,

En klaagde ze we in dc takken!..

De Mis is gedaan, n naar huis gaat elkeen —En al niet eens ► ussclicn liet winden geween

Daar hoorden de lieden twee stemmen,Die zongen zoo schoon en zoo lief en zoo zacht! —En zagen twee zieltjes vol glans, door den nacht

En duisternis Heer eiwaart s klemmen !--

Des morgens bij het zonopstaanZag niemand 't deurken opengaan

't bleef alles toe en dicht !...Want binst den nacht, door wind en weer

Twee zieltjes vlogen naar den Heer...De Moeder met haar Wicht !..

175

OOSTENDE, DECEMBER 1903.

BLAD WIJZER.

Voorwoord. Aan den Lezer. Bladz. 5Opdracht. — Aan E. H. Mervillie. 7Morgenlied! 9Avondlied! 11Nachtlied ! 13Emma's Duifjes. 15Strooitje ? I. 17Voor den Arme. 20Droomen aan het Strand. 24Strooitje ? II. 28De Lelie. 31Fragement. 33Betrachting. 34Strooitje. III. 36De Schim van Samuël verschijnt aan Saul. 40Verwoesting van Jerusalem. 42Waarom ? 45

178

Wie zijt gij ? 47Vrij-Schoon-Rijk. 49Versche Sprotjes zijn !.. 51Uit liet Oosteridsche Zeemaiilevcn. 53Legende. 55Klein Moedertje. 57Wat scheelt er? 58De Man en de Pul. 59De Lasteraar. 601302. 61Gods hestan. 64Zeg ! Klokje ?? 81Paschen! 82's Heeren Hemelvaart. 84Kerstnacht! 87

2e -- GELEGENHEIDSGEDEDICHTEN.

Op liet Graf mijns Vaders. 93Aan mijne schoonzuster, Juffrouw Emma

Van Neste, bij hare Kloosterkleeding. 95Bij den Moord van Elisabeth, Keizerin

van Oostenrijk. 100Lijkkransje voor mijn Dochtertje. 105Feestverslag! 106Ter blijde Gedenkenis van het Profes van

Zuster Maria-Chiotildis, (in de wereldjuffrouw Emma Van Neste). 112

Bij de Dood van Guido Gezelle. 118Kransje! 120