Beste oude kameraden, lieve nieuwe vrienden,

De laatste restjes zomer worden verdronken met een goedglas rode wijn. Even staarden we melancholisch uit het raamen bemerkten al enkele vroeg vallende bladeren. Tegelijkgroeit het besef: tijd voor een nieuw academiejaar, en dus ookde langverwachte terugkeer van Mecenas en ook de blijdeintrede van uw favoriete Pelsken.

We hebben ons best gedaan: smeuiige artikels over kunst metgrote én kleine K, de voorstellingvan het nagelnieuwe Praesidium, een handigeactiviteitenkalender, info over uw geliefde universiteit,hier en daar een streepje reclame ( u ontkomt er niet aan) enzelfs een heuse wedstrijdvraag.Om dan zeker niet de prachtige cover te vergeten, ontworpendoor kunstwetenschapster in hart en nieren Lotte Feremans!’t Pelsken voorspelt haar een mooie toekomst! (of kijk eensop haar blog: xullu.deviantart.com )

Dus neem uw tijd, laat de Standaard of het Nieuwsblad voorwat ze zijn, steek een gezellig kaarsje aan, knuffel uw geliefde,neem een dekentje, kruip in de zetel en geniet.

Allerliefste groeten,De redactie van ’t Pelsken.

2

INHOUD

3

6-11: FOTOGRAFISKA12-15: Een leven lang trots: MariaLassnig16-17: Het Praesidium18-19: MecenasKalender20: MecenasTapt + CuDi21: Peter/Meter23: StRaaL24-25:Doyouknowart?26-29:Muziekdialectiek30-31:A look into the NewYork Subway

4

Weetjesman? Dichterlijke ziel?Woordengoochelaar?

SCHRIJFVOOR

'T PELSKEN!info: redactiepelsken@gmail.com of vraag aan Claudia,

Astrid, Evana of Dagmar

5

FOTOGRAFISKAAls men Zweden zegt, denk je meestal direct aan Ikea,Knäckebröd en Zweedse balletjes. Als men vanaf nuZweden zegt, denk dan eerder aan Stockholm. Een staddie mijn hart gestolen heeft. Al jaren zaagde ik tegen mijnouders dat ik eens naar Zweden wou. De reden: mijnnaam is Zweeds en voor één of andere reden wou ik altijdal naar het land der herkomst gaan,alsof ik eronlosmakelijk mee verbonden ben.Stockholm is een jonge, groene stad die groeit enwaarschijnlijk nog gaat blijven groeien. Als cultuurstadspeelt het een belangrijke rol, die in de toekomst nog gaattoenemen. Het bloeit er van de leuke districten, winkeltjes,musea en natuurlijk koffiebars. Koffie is voor Zweden alswater, ik voelde mij al thuis.

Musea zijn er genoeg. Vlug sleurde ik de familiebijna elk museum in, soms tot grote frustraties. Eeneerste aanrader in Stockholm is het Moderna Museet.Het Museum voor Moderne Kunst bevat enkelebelangrijke werken, zoals van Picasso, Dali,Rauschenberg, Dan Graham, Kiki de Saint Phalle,Jean Tingeuly, etc. De lijst gaat nog verder. Als jeniet zo zeer van moderne kunst houdt, is de locatiegewoon al de moeite waard om te bezoeken.

6

Maar het museum dat mijn hart heeft gestolen, is hetFotografiska Museet. Ik was onmiddellijk enthousiastdoor de ligging van het museum. Het bevindt zich ineen oud industrieel gebouw, vlakbij het water, datprachtig omgebouwd is tot een modern museum.Naast tentoonstellingen worden er ook evenementenen optredens georganiseerd. Aan het museum is ookeen academie verbonden. De cafetaria, op de bovensteverdieping, geeft een prachtig uitzicht op het water ende stad. In de museumshop heb ik wel evenrondgelopen. Vanaf het moment dat ikbinnenwandelde, was ik meteen verkocht.De tentoonstelling met het werk van Helmut Newtonwas de kers op de taart. Newtons werk heeft me altijdgeïnteresseerd. Hij blijft voor mij één van defotografen die nooit gaat vervelen. Op een slimmemanier combineert hij erotiek, mode enportretfotografie. Zijn foto’s werden gepubliceerd inVogue, ELLE, Queen en nog vele andere belangrijkemodemagazines. Opmerkelijk is de manier waarop hijvrouwen voorstelt als sterke, glamoureuze vrouwen..Het zijn vooral de dames die centraal in zijn werkstaan. Newton ziet vrouwen als zijnde voor hemsterke wezens. Ze stralen een kracht uit die mannenniet hebben. Op verschillende foto’s worden vrouwenafgebeeld als een man, zoals op de foto Yves SaintLaurent. Helmut Newton gebruikt zeer zeldenmannelijke modellen. Op deze manier wordt hetmannelijke model vervangen.

7

Newtons foto’s hebben een sterk erotische inslag.Vrouwelijke bloot is geen onbekende. Een goedvoorbeeld is het werk Mirroir Mirroir of Bergstromover Paris Paris. Op een bed ligt een naakte vrouwvoor een immens raam. Ze ligt met haar rug naar detoeschouwer. In haar hand houdt ze een spiegel diehaar gezicht reflecteert. Het appartement heeft eenuitzicht op Parijs. Daarnaast hingen er ook een aantalportretten, zoals van Andy Warhol, Yves Saint Laurenten Margaret Thatcher. Opmerkelijk was het portretvan de bejaarde Dali. Dali komt zeer kwetsbaar overop deze foto. Hieruit blijkt Newton zijn meesterschapin het weergeven van de psychologie van degeportretteerde.Een andere tentoonstelling was van het werk vanMotohiko Odani. Odani is één van de belangrijksteJapanse kunstenaars van deze eeuw. Hij studeerdehoutsculptuur maar schakelde al snel over naarfotografie. Zijn werk getuigt van krachtige beelden enlegt vaak de nadruk op het bestaan. Dit zorgt vaakvoor onvergetelijke maar ook storende herinneringen.Odani bekomt dit effect door alle normen en waardenoverboord te gooien. Zijn foto’s roepen elementen vanpijn en angst op en spreken direct onze geest aan.Hierin wordt vaak de link gelegd naar zijnboeddhistische achtergrond. Boeddhistische beeldenhebben ook de bedoeling om de geest direct aan tespreken.

8

De tentoonstelling in Fotografiska gaat vooral terug opzijn vroegere werk. Odani wordt vooral geïnspireerddoor de aardbeving en tsnunami van 2011 die zo’n 1800doden eisten en een groot deel van Japan wegvloeide.Zijn werk legt vooral de nadruk op tijd. De titel TimeBomb wijst op de plotselinge grootte van het drama datervoor zorgt dat zelfs tijd begraven wordt. Odani legthet accent op het conflict tussen orde en chaos datgepaard gaat met zo’n drama. Vooral het werk Light ofthe decade erasing memories to recall viel mij op. Opverschillende schermen werden tegelijkertijd filmpjesafgespeeld. Deze filmpjes toonde hoe Odani platen vanbv. Micheal Jackson, Madonna etc. afspeelt. Terwijl datze afspelen, giet hij er benzine over en steekt ze inbrand. Hij filmt eigenlijk wat er met zowel de plaat alsde muziek gebeurt. Al deze filmpjes spelen tegelijk af,wat voor een enorm lawaai zorgt. Het effect is prachtig.Odani legt hier, zoals eerder gezegd, duidelijk denadruk op orde en chaos.

Odani, Light of the decade erasing memories torecall

9

De laatste tentoonstelling was van het werk van eenZweedse fotograaf Håkan Elofsson. Bombay Boulevardlaat de armoede zien in de stad Bombay. Elofsson trokde foto’s vanuit een taxi terwijl hij rustig debelangrijkste boulevard afrijdt en fotografeert. De foto’szijn ook zo opgehangen. Langs weerszijde wordenafbeeldingen getoond, het lijkt alsof je in een straatloopt. De foto’s kwamen hard aan. Je weet dat er veelarmoede in de wereld is maar toch blijft het hard als jeer zo direct mee wordt geconfronteerd. Kinderenwassen zichzelf, doen hun behoeften op straat. Mensenslapen op de grond of op oude matrassen die ze ergensin het vuilnis gevonden hebben. Open en bloot vooriedereen. Hun huisjes zijn kleine krotten, bestaande uitverschillende materialen. De mensen zijn kwetsbaar,zijn transparant in onze westerse ogen. Armoede isoveral in de wereld aanwezig en blijft een probleem datmoet worden aangepakt. De foto’s raken je direct enblijven nog even nazinderen in je hoofd. Elofsson klaagtde armoede op een directe manier aan en laat zien hoekwetsbaar de mensen zijn.

Elofsson, Bombay Boulevard.1 0

Fotografiska heeft aandacht voor het werk van zoweloude pioniers als jonge fotografen die nog maar pasbegonnen zijn. Ook al ben je niet zo’n fan vanfotografie, de locatie is al een reden genoeg om eenslangs te gaan. Dus als je eenmaal in Stockholm bent,kan je het museum moeilijk overslaan.Astrid Goubert

Newton, Bergstrom over Paris.

11

EEN LEVEN LANG TROTS :MARIA LASSNIG ­DER ORT DER BILDER“Want wat is eigenlijk de taak van de kunst? Wat moet diebetekenen? Moet zij überhaupt iets betekenen? En wat moethet schilderij eigenlijk voorstellen en nastreven? Het zichtbareen tijdelijke, of het eeuwige en amorfe, het abstractegoddelijke principe, waarvan het eigenlijke gezicht bijniemand bekend is?” – De dagelijkse redding van de wereld,Erik Fosnes Hansen,2000, Prometheus Amsterdam

Het broeikaseffect is in de Hamburgse Deichtorhallen niet ver te zoeken:strak glas, modern wit en vooral verschrikkelijk heet. De van 1911 tot 1914dienende markthallen, niet ver van Hamburg Hauptbahnhof, zijn netjes enDuits omgetoverd tot het grootste platform voor tentoonstellingen vanhedendaagse kunst in Europa. ‘Vijfduizend vierkante meter puur plezier!’,zo klonk de lokroep van de hallen in de verte. Maar de jonge snaak aan debalie kijkt verbaasd: Het zal toch niet..een bezoeker? Achter hem straalteen kranige dame van 93 een behoorlijke portie levenslust uit. Degigantische foto toont Maria Lassnig, een excentrieke Oostenrijkse omavan de hedendaagse kunstscene. Alsof ze ons uitnodigt voor thee enkoekjes. “En neem dan ook even een kijkje bij mijn schilderijtjes,misschien?” Wat jammer dat haar vermoedelijke pretogen schuilgaanachter die enorme zonnebril.1 2

We vergeten de koekjes en de thee en beginnen aan een dwaling door dehallen. Wat had ik graag willen zeggen dat Lassnigs eerste werk daar eenenorme compensatie bood voor de té afgeborstelde Deichtorhallen.(Duitse Gründlichkeit hoeft niet immer bejubeld te worden.) Maar desculpturen, laten we ze met het alomtegenwoordige eufemisme‘jeugdzondes’ benoemen, schijnen mij probeersels van een jongekunstenares die nog volop aan het zoeken is naar haar eigen stempel op dewereld. Snel haast ik me naar de kleurrijke abstractie aan de andere kantvan de zaal. Ik zoek, maar vind niet. Geen transcendente openbaring à laRothko, geen vereenvoudiging van de complexe natuur. Het lijkt welabstractie om de abstractie, glad ijs voor een kunstenares die nog steedszoekt. Maar doet ze dat wel? De werken dateren van sterk uiteenlopendedata en wanneer we bij de figuratieve hoogtepunten van haarretrospectieve aanbelanden, groeit het besef dat Lassnig vooral walsttussen de abstractie, de figuratie en, waarom niet, de absurditeit van hetleven.Hoe kan dat ook anders met een loopbaan van meer dan zestig jaar? Dewals van Lassnig, die beangstigend gelijkt op de hierboven aangehaaldetweestrijd uit Erik Fosnes Hansens Dagelijkse Redding van de Wereld, iser eentje van de menselijke ziel. Hoewel Lassnigs abstractie me dusamper kan bekoren, is het niet meer dan een logisch gevolg van haarlange carrière. Dat zou ook bijvoorbeeld Gerhard Richter kunnenbeamen. En toch lijk ik geen genoegen te kunnen nemen met deze (al te)romantische voorstelling van Maria’s woelige creativiteit. Waar is ingodsnaam die rode draad? Wat maakt haar ánders? De begeleidendeteksten schreeuwen de term ‘body art’, en ook de kunstenares zelf spreektnadrukkelijk over ‘de lichamelijkheid van haar kunst.’

1 3

Een aantal werken beantwoorden inderdaad aan die lichamelijkheid. Couple(2006) doet de toeschouwer letterlijk naar adem happen. Het schilderijtoont een jong stel onder een plastic zeil, elkaar beminnend en beademend.Wir beiden sind doch wie ein Insel? formuleerde de romanticus Hermann inde serie Heimat. Het is niets anders dan het eiland van de ongecompliceerdeliefde waarop Couple vertoeft. Ook Selbstportrait als Astronautin (1968/69)brengt iets fysiek teweeg of hoe Maria Lassnig simpelweg haar voeten veegtaan de zwaartekracht. Gevolg: we zweven verder door haar indrukwekkendeoeuvre.

Couple, Maria Lassnig, 2006.

1 4

En dan is daar plots het magistrale Fliegen Lernen (1976). Waar de anderewerken soms te zeer het kunnen van Lassnig weergeven en zo deboodschap vergeten, raakt dit ‘portret’ een gevoelige snaar. Wat we zien:een vrouw toont een vogel. Wat we voelen: de mensheid die lak heeft aanGods patent op de Schepping. “Kijk,” zegt de Mens, “dit heb ik gemaakt.”Plots wordt het dan ook duidelijk: Lassnigs rode draad is trots. Eenonophoudelijke trotsheid op de mensheid en een viering van dienscreativiteit kenmerkt het levenswerk van Maria Lassnig. En zo eindigenwe terug bij die guitige lach op de foto van Sepp Dreissinger aan de balie.

Dus, wat is eigenlijk de taak van de kunst? Als het van uomo universaleLassnig afhangt: een manier om te tonen dat het ook goed kan zijn in ditaardse tranendal. Dat de mens, ondanks zijn nietigheid, toch trots mag zijnop zijn kunde en weten. Té renaissancistisch? Misschien, maar wanneer ikeven verder op de dag mijn ogen sluit in het park Planten un Blomen, is hetblauw dat verschijnt toch duidelijk Lassnigblau.

Dagmar Dirkx

Fliegen Lernen,Maria Lassnig, 1976.

1 5

Jeff: feest + onthaal

Jasmien: Praeses

Heleen: Secretaris

Hannah en Delphine: Cultuur

Anneleen: Onthaal

1 6

HET PRAE-

Soetkin: Cudi +Financien

Shara:Vice‐praeses

Anke, Sara en Daphne: PR + Website + Fotograaf

Sander (en stijn):Fak

1 7

HET PRAE- SIDIUM

Niet op de foto: Wim (Sport), Cilia (Onderwijs), STIJN (FAK), CLAUDIA(fotograaf), EVANA en maria (vrije medewerkers)

MecenasKalender23/9:Verkennende wandeling door Leuven voor de

eerstejaars, aansluitend na infosessie.

24/9:Verdiepingsfeestje in samenwerking met Alfa, Eoos

en Musicologica op de tweede verdieping van

fakbar letteren vanaf 22u.

25/9:Cultuurwandeling langs de culturele neusjes van dezalm van Leuven.

Vertrekken om 14u aan de bareel van het MSI.

Duur: ongeveer 1,5 ‐ 2 uur.

Vrijblijvend: Een drankje in het STUK na de wandeling.

1 8

26/9:

11/10-13/10:Weekend voor de eerstejaars!

(meer info volgt binnenkort!)

22/10-23/10:vier‐en‐twintig‐urenloop

13/11:AKM‐td in de Blauwe Kater vanaf 22u in

samenwerking met Musicologica en Alfa

5/12:Dirty Disney coctailfeestje in de praatkamer

van fakbar letteren vanaf 22u

Mecenas tapt in fakbar letteren vanaf 19u30

+ Coctailfeestje fly me to the moon

in de praatkamer van fakbar letteren vanaf 22u.

1 9

MecenasTapt26/9: vanaf 19u30

29/9: vanaf 21u

8/10: vanaf 13u tot 19u30

13/10: vanaf 21u

17/10: vanaf 13u tot 19u30

22/10: vanaf 13u tot 19u30

24/10: vanaf 19u30

27/10: vanaf 21u

Mecenas CuDiKnap ineengestoken cursussen

aan een spotprijs?

De cursusdienst van Mecenas gaat elke

donderdagmiddag

van 11u30 tot 13u30 door op de perma van Mecenas!

(2de verdiep fakbar letteren)20

Peter/Meter

Notities lenen, wegwijs door Leuven in de eersteweken, papers nalezen, feesten...

Dat en zoveel meer kan een meter of peter vooreen eerstejaars betekenen!

Zin in een meter of peter? Of bén jij misschiendie meter of peter in spe? Inschrijven aan de

valven is de boodschap!

Waar en wanneer komt al dat schoon volksamen, vraagt u zich af?

Donderdag 3 oktober organiseert Mecenas deultieme meter-en peteravond.

Met een avondactiviteit om elkaar wat beter teleren kennen, gevolgd door een coctailfeestjevanaf 22u in de perma van historia op het 1ste

verdiep van fakbar letteren.

Waar wacht u eigenlijk nog op?

21

22

StRaaL?Beste (nieuwe) student,

Eerst en vooral welkom aan de faculteit Letteren! Momenteel zet je

waarschijnlijk je eerste stapjes in de wereld van het ISP en IER en leren

jullie Toledo kennen. Misschien ben je er zo van onder de indruk dat je

er zelfs over droomt? Je bent sowieso niet de enige! Aan de faculteit

wordt nog steeds hard gewerkt aan dergelijke zaken, zodat ze zo

comfortabel mogelijk zijn voor iedereen. Daarvoor kan ook jouw hulp

gebruikt worden! Werkt er iets niet? Heb je problemen met iets? Vind je

dat het beter kan? Je kan al je vragen en opmerkingen doorgeven!

Misschien klinkt dat allemaal een beetje griezelig en ben je niet de

persoon om naar de ‘grote mensen’ op de faculteit te stappen, of weet je

gewoon niet bij wie je terecht kan. StRaaL kan je helpen! StRaaL staat

voor StudentenRaad Letteren en houdt zich voornamelijk bezig met

onderwijsgerelateerde thema's, zoals ISP en IER, de profilering van de

opleidingen, de infofiches van de vakken,… We bestaan uit

studentenvertegenwoordigers uit de zes Letteren-kringen (Babylon,

Historia, Eoos, Alfa, Mecenas en Musicologica) en vergaderen

driewekelijks over de actuele onderwijsdossiers van de Letteren-faculteit

van Leuven. We brengen de resultaten van onze discussies ook over naar

de facultaire overlegorganen. Aarzel dus niet om ons te contacteren voor

vragen of opmerkingen, want daarvoor zijn we er! Onze mededelingen

zijn te vinden op Toledo bij ‘My Communities’ en aan het prikbord in

de hal van het MSI. Je kan ons ook altijd bereiken via e-mail

(studentenraadletteren@gmail.com), facebook (Studentenraad Letteren)

of Twitter (@StRaaL_). Daarnaast kan je natuurlijk nog je praeses,

onderwijs- of jaarverantwoordelijke aanspreken. Alvast veel succes met

het komende jaar!

Nelle Houwen – voorzitter StRaaL

Joëlle van den Akker – ondervoorzitter StRaaL 23

Eén van de onderstaande foto's is 'officieel'erkend als kunstwerk (d.w.z. ze heeft al een opeen expositie in een erkend museum gehangen.)Do you know art? Herken het 'ware kunstwerk'en win! De eerste drie correcte antwoorden (dusmail A, B of C) in de mailbox vanredactiepelsken@gmail.com voor 23 oktober2013 maken kans op een arty farty prijs!

24

25

MUZIEKDIALECTIEKCover my eyes, thrill my ears.

Muziek verzacht de zeden, maar ook de beeldende kunst kaner wat van. Hoe mooi is het als net die twee elkaar vinden?Nergens beter komt dit tot uiting in het ‘art work’ van eenband. Talrijke kunstenaars werden in de loop der tijdeningeschakeld voor de albumcover, van Brueghel (Fleet Foxes)tot Jenny Saville (Manic Street Preachers). Hier netjes op uwbord geserveerd: The Velvet Underground en Andy Warhol.

Café Bizarre, New York, 1965: op het podium staat het nog niets

betekenende groepje The Velvet Underground avant-garde de

popmuziek binnen te smokkelen. In de zaal: Andy Warhol, een

icoon dat in 1965 al lang ontpopt is tot een gouden afgietsel van

zichzelf. De kunstenaar is geïntrigeerd door het viertal dat voor

zijn ogen de grenzen van het muzikaal mogelijke aftast. Band en

kunstenaar vinden elkaar in het compromisloze experiment.

Zowel in de muziek van de Velvet Underground, met zijn drones

en vioolgekraak, als in de teksten van Lou Reed, die de grauwe

zelfkant van New York op kille manier portretteert. Durfal

Warhol had eerder al korte metten gemaakt met de scheiding

tussen high en low culture. De stad was dan ook voor beiden een

vluchthaven van totale vrijheid, die zowel een oneindige

mogelijkheid tot creatie, als een draaikolk van vernieling kan zijn.

Reed, minnaar van de heroïnespuit, kende deze draaikolk maar al

te goed. Zijn eigen wankele leven druppelt dan ook door in zijn

rauwe teksten.

26

Warhol lijft het viertal in bij zijn The Exploding Plastic Inevitable in,

een rondreizend kunstcircus met de kunstenaar als regisseur. Hij was de

virtuoos aan de knoppen, die zijn hofhouding met touwtjes verbond

aan zijn totaalconcept. En de touwtjes waren strak. Zo wordt hij als

producer genoemd bij hun eerste album, en introduceerde hij de Duitse

Nico bij de groep. Warhols invloed komt het meest tot uiting in zijn

naam, die haast als merk op de hoes schittert. Hij kleedde ook hun

hele liveshow in met een indrukwekkende lichtshow, helemaal in de

lijn van zijn The Exploding Plastic Inevitable. Hij zorgde er eveneens

voor dat de groep, te cult voor het grote publiek, toch een

platencontract wist te versieren. Met hun schelle klanken en obscene

teksten was de Velvet Underground immers niet bepaald geliefd bij de

platenfirma’s.

27

The Factory , Warhols studio, was daarbij het kloppend hart van zijn

activiteiten. Deze studio was de totale belichaming van de loopband

waar op bijna machinale wijze zeefdrukken, maar ook popsterren en

societyfiguren werden gefabriceerd. The Factory was Andy Warhols

onverbiddelijke speeltuin, waar mensen gemaakt maar ook gekraakt

werden. Bowie, Dylan, Ginsberg, Edie Sedgwick en Truman Capote

waren trouwe gasten. De ontmoetingsplaats was gevuld met gedrogeerde

dragqueens, drugsverslaafden, androgynen en andere dropouts van de

jaren ’60 en ’70. Mensen waar Lou Reed songs over schreef, maar ook

zelf toe behoorde. Zelfs toen het contact met Warhol na het vertrek van

Nico in 1967-68 verwaterde, bleven de leden frequente bezoekers van the

Factory.

Aangezien Warhol een rol van architect voor zichzelf had voorzien,

was het ook logisch dat hij de hoes van het debuutalbum van The

Velvet Underground zou ontwerpen. Iconisch in al zijn eenvoud mag

zo een banaan één van de beste popalbums ooit van een omslag

voorzien. Bij de eerste persing van de plaat was het zelfs mogelijk de

schil van de banaan te trekken. Nietzsche mag dan wel schrijven dat

“No artist tolerates reality”, maar toch verhief Andy juist het meest

banale tot kunst, wat ook tot uitdrukking komt in zijn bekende

zeefdrukken (zie de Campbell soup, de Coca-colaflesjes etc.) Wie

Velvet Underground zegt, denkt bijna onmiddellijk ook aan het gele

stuk fruit op de hoes van hun debuutalbum. Gespoten door

straatartiesten prijkt de banaan vandaag nog op talrijke gebouwen en

huizen.

28

De invloed van Andy Warhol op de carrière van de Velvet

Underground, Lou Reed en bij uitbreiding de gehele popmuziek is

dus niet te onderschatten. De groep eerde hem en zijn Factory dan

ook op het nummer All Tomorrow’s Parties ( bij toeval of niet ook

het favoriete nummer van Warhol), en na zijn dood in 1987 droegen

Lou Reed en John Cale een gehele plaat aan hem op ( Songs For

Drella). Zoals Reed het zelf zegt: “ Hij gaf mensen een kans”, en zo

kan Warhol omschreven worden als de ultieme Maecenas van zijn

tijd.

Maarten Langhendries/Dagmar Dirkx

29

A look into theNew York subway

30

En we blijven bij New York. Deze eerste editie van 't Pelskensluiten we graag af met foto's van een man die u waarschijnlijkbeter bekend is van films als A Clockwork Orange of 2001: ASpace Odyssey.Stanley Kubrick besloot in 1946 het leven van de metro enunderground in New York City vast te leggen. Resultaat: eenaantal hartverwarmende foto's van het échte leven.

31