Show me the Way

Show me the Way! ) >Geschreven door: X_Maryampjuh

Proloog:

Stilstand in de tijd, niet wetend hoe het verder moet zoekt Umniya een weg. Een weg die haar pijn en verdriet zal verlichten. Een weg van verlichting en blijde tijdingen. Een weg van herkenning en erkenning. In de koude wereld waar ze haar familie verloor heeft ze alleen haar vertrouwen in Allah, Hij is de enige die haar niet in de steek heeft gelaten. Zal ze ooit nog haar geluk terug vinden? Volg Umniya in de zoektocht naar de leidende weg.

Copyright. Dit verhaal mag niet gepubliceerd of vermenigvuldigd worden.

Inhoudsopgave:1. De doodstrijd zal komen! ..62. Schone lei..83. Supermouss op het veld.94. Amira..115. Weg van hier! ..136. Misschien China? ..157. Afscheid nemen en Waluyo Satria.168. Singapore Airlines..199. Exotisch vliegveld2210. Tuc Tuc?2411. Nieuwe bekeerling..2612. De Sultan Moskee.2913. Innerlijke Vrede 3114. Satria... 3315. De Duivel3616. Helder als glas...3817. Een apart geval..4018. Titanic.4319. Afscheid nemen zal komen! 4520. Herinneringen4721. Kwetsbaar..4922. Missing..5023. Terecht5224. The Story5325. Dramaserie5626. Training beindigd5827. Marokkaans eten.6028. Aankondiging van vertrek6229. Tijd om verder te gaan.6430. Maleisi6631. One Room..6832. When the rain falls6933. Kuala Lumpur7134. Eye on Malaysia7335. Een gunst van Allah.7436. Groeten vanuit Maleisi7637. Klapband7838. In the middle of nowhere8039. Verloren hoop8240. Pulau Pinang..8541. Alor Setar.8842. De nacht er voor... 8943. Vergeven en vergeten..9144. I wish you were here ...9345. Wit strand en babyblauwe zee9546. In the jungle, the mighty jungle 9747. a Lion sleeps tonight! .. 10048. When the Sun shines in your life..10149. Boeraq10350. Say cheese! .....10551. Telefoontje uit het verleden10752. Chaiya Station10953. Knowing11154. Overmeesterd11355. Smile11556. Best friend.....11657. Gevaar op de weg..11858. A Melody from my heart..12159. Myanmar12260. You got me! ...12461. Feelings..12562. Anaconda12663. Oh Indih12964. Springtouwen13265. Cant control the heart.. 13466. Avondeten13767. He knows.13868. The Wish..14069. Youre my soulmate 14370. Finally, youre mine.14471. The Bride and the Groom14672. De Volle Maan14873. Dawn15274. Kisses and Hugs15375. Dont you ever leave me! .15576. It worked15777. Litteken15978. Ik heb er recht op.16079. Waterval.16280. Calcutta16481. His Birthday.16682. Closing a chapter16883. Flight to Egypt16984. Nachtmerrie..17185. Challenging the past.17286. Al Qahira.17487. Al Azhar University..17588. Omars onbewuste fout17889. Ongewenste ruzie.18090. Truth pays..18391. Mannen onder elkaar.18692. De Piramides van Giza18993. Cadeau van waardering19294. De Picknick.19595. Last night in Caro.19696. Koorts.20097. Ontwaken....20298. el Hakimi.20399. Schuldgevoel205100. Confrontatie.207101. The story of Youssef209102. The story of Youssef II211103. Sweet home Morocco.214104. Cleaning the house..217105. Aan de rand van de afgrond...219106. Afwezig..222107. Angst..224108. Verdoofd..227109. Honger..228110. Tweestrijd.231111. Years pass by235112. Bakr238113. Vreemde vogel.242114. Het gevoel.245115. Sincerity248116. Het ijs breken...251117. Succesvol..253118. Happy Ending! ...255(((((((((1. De doodstrijd zal komen!Ze veegde haar tranen weg en trok haar benen dichter naar zich toe. Ze miste ze zo erg, de stilte in huis was niet te verdragen. Een anderhalf maand geleden waren haar meest dierbare mensen verongelukt in een auto-ongeluk. Van een gezin dat vijf mensen telden was er nu nog maar n over. Ze ging er aan kapot, ze kon niet alleen leven. Ze was er niet klaar voor. Haar lieve kleine broertje was de enige die nog in leven was, de rest had meteen een snelle dood ervaart. Hysterisch was ze het ziekenhuis in gerend op zoek naar haar familie, en toen kreeg ze te horen dat niemand het had overleefd behalve haar broertje Mohammed. Ze zakte door haar knien neer en niemand die haar kon troosten, niemand die haar kon zeggen dat alles goed zou komen. Ze was verloren. Later die dag kon ze naar haar broertje gaan, ze hadden haar verteld sterk te zijn in zijn aanwezigheid want hij had ook maar hoogstens een paar uur te leven. Ze konden niets meer voor hem doen, ze konden alleen zorgen dat hij geen pijn voelde. Het stond al vast, hij zou het einde van de dag niet halen. Hoe kon ze dan zonder tranen naast hem gaan staan? Het was een jongen die zij had grootgebracht. Het was een jongen die altijd troost bij haar zocht. Zij was zijn tweede moeder. Hij was als een radio die je niet uit kon zetten, hij kon wel uren praten en ze zag altijd al helemaal voor zich hoe hij de clown van de klas zou worden. De jongen die humor en vreugde bracht. Hij was dan nog maar 8 jaar, maar Umniya was degene die veel woordjes van hem overnam. Woordjes die niet bekend waren maar die grappig klonken. Hij die uren speelde met zijn speelgoedzwaard en gilde Allah oe Akbar! en fantaseerde dat hij in de tijd van de Profeet leefde en op Jihad ging tegen de polythesten. Hoe vaak had Umniya de serie Khalid ibn Walid op tv genegeerd omdat ze naar haar broertje keek die ook in zijn oorlog was verwikt. Hij kon het zo goed nadoen, vallen en opstaan, wegduiken en neerhalen. Hij zette er zelfs geluidseffecten in. Met zijn mond maakte hij geluiden hoe zwaarden tegen elkaar insloegen. Hij had al haar interesses overgenomen hij at zelfs wat zij at, ze nam hem onder haar hoedde en beschermde hem tegen iedereen en ze voedde hem op haar manier op. Hij had al heel snel haar humor overgenomen en hij bleef haar iedere keer verassen. Zij was gek op Jackie Chan en Bruce Lee, hij ook. Ze was gek op de Islamgeschiedenis, hij ook. Hoe kon ze dan nu sterk zonder tranen voor hem staan, wetend dat haar enige familielid voor wie ze acht jaar lang heeft gezorgd het einde van de dag niet zou halen. Ze had gedwongen haar tranen weggeveegd en liep toen zijn kamer in. Hij keek haar moe aan. Hij zat aan allemaal buisjes vast, en haar hart kon het bijna niet verdragen. Met een kleine glimlach sprak ze hem toe.

H lieverd.

Met zijn kinderstemmetje vroeg hij haperend:

Waar is Mama?

Die is in de kamer hiernaast. Ze slaapt. Had ze tegen hem gelogen.

Waar is Baba? vroeg hij haar weer.

Ze had toen haar brok weggeslikt en deed er alles aan om de trilling in haar stem niet te laten merken.

Hij is wat lekkers voor je gaan halen.

Hij kreeg een kleine glimlach op zijn lijkbleke gezicht.

En Warda? Is zij ook hier?

Ze schudde toen lichtjes haar hoofd.

Ze is met Baba mee.

Voorzichtig klom ze bij hem het bed in en sloeg haar armen om hem heen. Hij kon haar gezicht niet zien dus liet ze haar tranen op de vrije loop.

Weet je nog wat ik je allemaal over het paradijs heb verteld?

Hij knikte en zij ging door.

Het is een Prachtige plek. Bomen hebben daar een gouden Boomstam niet een houten. En er zijn daar vliegende paarden die je van plek naar plek vervoeren.

Hebben ze vleugels? Had hij gevraagd.

Ja. Had ze geantwoord.

Wow zo cool, ik wil ook zon paard en dan wil ik ervan af springen.

Door haar tranen heen moest ze glimlachen.

Ja dat kun je doen, want daar zul je nooit pijn of verdriet voelen. Je zult daar voor eeuwig leven en nooit dood gaan. Je zult nooit meer slapen of je moe voelen. En alles wat je wenst komt ter vervulling.

Dan wil ik een playstation 3 wensen. Had hij gezegd. Ze moest nu nog harder lachen en hield hem strakker tegen zich vast. Om zijn wens niet te bespotten, zei ze dat, dat mogelijk was. Zachtjes sloot hij zijn ogen dicht en zei:

Um, ik ben zo moe.

Haar ogen vulden zich met tranen en zachtjes fluisterde ze:

Weet dat je in Djennah nooit moe zal worden. Je zult voor altijd jong blijven, daar is het eeuwige geluk.

Hij kreunde zachtjes om te laten weten dat hij nog luisterde en het alleen moeilijk vond om te reageren. Zachtjes maar net hoorbaar reciteerde ze de Qoraan voor hem:

En hetgeen Wij u hebben geopenbaard van het Boek is de Waarheid, vervullend hetgeen voordien (geopenbaard) was. Voorzeker, Allah kent en doorziet Zijn dienaren. Dan gaven Wij het Boek als erfdeel aan diegenen Onzer dienaren die Wij uitkozen. En onder hen zijn er die zich zelven te kort doen, anderen die de middenweg bewandelen en nog anderen die in goedheid en deugd uitmunten naar Allah's gebod. Dat is de grote genade. In tuinen der eeuwigheid zullen zij binnengaan, zij zullen er in worden getooid met gouden armbanden en met parelen; en hun kleding zal van zijde zijn. En zij zullen zeggen: "Alle lof zij Allah, Die droefheid van ons heeft weggenomen. Onze Heer is voorzeker Vergevensgezind; Waarderend.Hij, Die ons door Zijn genade deze verblijfplaats heeft toegewezen, waarin ons geen last, noch vermoeienis raakt."Ze merkte dat zijn ademhalingsritme rustiger werd, ze bleef door reciteren tot ze van de hartmonitor en eentonige piep hoorde. Allerlei artsen kwamen aanlopen maar niemand die ook maar iets uitvoerde. Allen keken met medelijden naar haar terwijl ze haar broertje strak vasthield en huilend meerderenmalen reciteerde: De doodsstrijd zal werkelijk komen, dat is waarvoor jullie proberen te vluchten. Vanaf dat moment had ze niemand meer, slechts herinneringen van de personen waarvan ze dacht dat ze haar nooit zouden verlaten. Maar waarlijk, dit had haar wakker geschud en haar uit haar rooskleurige leventje gehaald. Welkom in de echte wereld Umniya.________________________________________

: Allah is de Grootste

: Paradijs: Surah Fatir 35:31-35

: Surah Qaaf 50:192. Schone leiMet lood in haar schoenen liep ze richting school. Haar vorige opleiding kon ze niet afmaken wegens te veel verzuim, dus ze begon opnieuw maar nu een andere richting op en een andere school. Alles wat ze had, heeft ze laten vallen en besloot opnieuw te beginnen. Een schone lei.

We hebben vandaag een nieuwe leerling erbij. Hoorde ze de docent zeggen. Damn moest dit? Dacht ze. Ze konden zelf ook wel zien dat er een nieuwe leerling bij was gekomen.

Umniya stel jezelf eens voor. Zei hij met een brede glimlach.

Tientallen ogen waren op haar gericht en met tegenzin stond ze op en zei:

Ik ben Umniya el Hakimi, ik ben 19 jaar en woon hier in Utrecht.

Alsof ze nog niet tevreden waren, bleven ze haar aanstaren en ze ging al heel snel weer zitten.

Ok bedankt Umniya. Wij verwelkomen je hier op school en hopelijk zul je veel leren over je opleiding. Zei de docent.

Ze mompelde nog een bedankt, en was niet van plan nog maar een woord te zeggen. Ze merkte dat een paar ogen op haar waren gericht en verstoord keek ze op. Een meisje staarde naar haar, maar wendde toen snel haar blik weg.

Umniya had totaal geen zin in de les en begon haar gedachten op papier te zetten. Ze tekenden hier en daar wat, en met een paar krachtige teksten was het blanke vel papier nu helemaal getransformeerd in een glimp van haar toestand. Ze was zo druk mee bezig dat ze niet doorhad dat de les alweer voorbij was.

Met een doorverwijzingbrief zocht ze naar het administratiekantoor. Ze moest snel een kluisje regelen want het was niks voor haar om met haar boeken de hele dag rond te lopen. Ze hield een meisje tegen die haar tegemoet liep.

Sorry, maar weet jij misschien waar het administratiekantoortje is?

Ja hoor. Dat is dat kantoortje. Ze keek mee en zag dat ze er eigenlijk al praktisch naast stond.

Bedankt. Zei ze nog en liep snel door. Het bleek dat ze niet de enige nieuwe leerling vandaag was want er stonden voor haar nog vijf anderen. Na een kwartiertje mocht ze haar woordje doen.

Ik wil graag een kluisje.

Een Nederlandse concirge aan de andere tafel zei met een zwaar accent:

Heb je die dan niet?

Nee.

Ok, kom even hier staan. Heb je een doorverwijzingbrief?

Ze gaf hem het blaadje en hij keek m onderzoekend na alsof ze hem mogelijk had gefraudeerd. Hij opende daarna een laatje en haalde een sleutel er uit waarna hij opstond en een kast opende.

Hier is je sleutel meisje. Mocht je problemen met je kluisje hebben dan moet je bij mij wezen. Ze knikte, bedankte hem nog en liep daarna weg. In een dolhof van kluisjes zocht ze naar haar kluisje. 678. Na een paar keer heen en weer te hebben gelopen vond ze haar kluisje. Naast haar stond nog iemand met zijn hoofd in de kluis. Ze gooide haar tas erin en voelde zich verlicht.

H mijn buurvrouw.

Ze keek verbaasd op en zag dat de jongen van het kluisje ernaast haar met een bigsmile aanstaarde.

Ben je nieuw hier? vroeg hij haar nieuwsgierig.

Ja, dat klopt. Vandaag is mijn eerste schooldag. Zei ze niet bepaald enthousiast.

Ik ben vorige week begonnen. Zei hij glimlachend.

Ik ben Umniya. Glimlachte ze terug.

Dat is een aparte naam, ben je wel Marokkaans?

Ja, ik ben Marokkaans.

Iewa aangenaam kennis te maken ik heet Moussa, onthoud die naam want jij en ik gaan dikke maatjes worden. Zei hij spontaan en het zorgde ervoor dat ze moest glimlachen. Dat lukte haar al een tijdje niet, en hij kon in n zin in de eerste ontmoeting al een glimlach op haar gezicht zetten.

Zal ik doen Moussa. Had ze geantwoord.

3. Supermouss op het veldSamen liepen ze naar de Kantine, en ze zag meteen dat een paar ogen op haar waren gericht. Ze voelde zicht totaal niet lekker in haar vel zitten, maar ze wist ook wel dat ze gewoon nieuwsgierig waren naar de nieuwe leerlingen.

Ben je goed in tafelvoetballen. Vroeg Moussa haar.

Ik ben een pro. Zei ze zelfverzekerd.

Hij moest grinniken en zei:

Dat wil ik dan wel eens zien. Ik heb gisteren met twee Turkse meisjes gespeeld nou het was gewoon lachwekkend. Met de spelersvoeten in de lucht proberen ze met het hoofd de bal tegen te houden.

Ze moest lachen en zei:

Geloof me, dat zal echt niet bij mij gebeuren. Ik maak je helemaal in.

Eerst zien dan geloven. Zei hij met een grijns.

H kardash ben je bijna klaar? vroeg hij aan n van de twee jongens die het tafelvoetbal bezette.

Nog n bal a sahbi. Antwoordde hij in totale concentratie.

Ok schiet op, Umniya en ik gaan spelen. Zei Moussa. De jongen keek op bij het horen van haar naam, want het was geen bekende in zijn oren. Doordat hij opkeek kreeg de andere de kans om de bal erin te schieten.

Gewonnen ouwe.riep de andere blij.

Hij keek weer naar het tafelvoetbal en zei wat in het Turks tegen de andere.

Hier jullie mogen. Zei hij en Moussa en Umniya namen het ding over. Ze moest lachen toen ze zag hoe Moussa de handvatten schoon aan het vegen was met zijn mouwen.

Heb je smeetvrees? vroeg ze.

Ja man, is toch vies, het zit helemaal onder hun zweet.

Hoofdschuddend hield ze de handvatten vast met een grijns.

Zied, doe het geld er in, zodat ik je snel kan inmaken. Zei ze zelfverzekerd.

Hij gooide er een vijftigeurocent in en tien ballen kwamen te voorschijn.

Het ging allemaal snel en Umniya voelde de gedrevenheid in haar terugkomen. Haar oude ik, kwam weer naar boven en even was ze alles vergeten. Ze zat helemaal in het spel, en was zwaar van plan om van hem te winnen. Inmiddels waren er nog maar vijf ballen over en het stond 3 2 voor Umniya.

Ik moet je eerlijk zeggen meisje, je bent echt goed.

Ik zei het je toch. Zei ze quasi arrogant.

Maar, nu ga ik echt spelen ik dacht ik speel wel makkelijk voor je maar zo te zien speel je best wel goed. Tijd om Supermoes het veld op te laten.

Ze moest lachen en ze zag hoe hij zijn mouwen opstroopte.

Al speel je met nog een persoon in jouw team, je zult niet van me winnen. Zei Umniya zelfverzekerd.

Dat zullen we dan nog wel eens zien. En hij stak zijn tong uit als een manier van concentratie. Ze vond het een lachwekkend beeld.

Al heel snel stond het 5 4 voor Umniya en het leek er op alsof zij zou winnen, maar toen schoot Moussa een klinker er in waardoor hij twee punten scoorde.

Tarr. Zei ze teleurgesteld en moest wel 5 minuten lang naar Moussas vreugdedansje kijken.

Je hebt de Champions league niet gewonnen hoor. Zei ze spottend.

Geloof me het is maar zelden dat ik verlies, en het had zonet kunnen zijn dat ik voor het eerst had verloren van een meisje.

Oh nee, en dat zou echt een schande zijn. Zei ze sarcastisch.

Voor mij wel. Maar meid jou wil ik wel voortaan in mijn team hebben. Zei hij met een knipoog.

Saffie is goed. Zei ze lachend.

Ze keek op haar horloge en zag dat ze eigenlijk al 5 minuten geleden alweer in de les had moeten zijn.

Shit ik ben te laat. Supermouss ik spreek je nog wel. Zei ze haastig.

Is goed Umniya, hoe laat ben je uit?

Volgens mij 2 uur.

Ik wacht wel op je.

Is goed. En ze haastte zich naar de les.

De lessen voor vandaag zaten er op, en Umniya keek er zwaar tegen op om naar huis te gaan. Ze had niks om voor thuis te komen en binnenkort zou ze verhuizen naar een kleinere flat aangezien ze niet in haar eentje de huur kon betalen van haar ouderlijke huis. Ze baalde enorm. Ze wilde zo graag in dat huis blijven wonen, maar het kon niet anders. Met lood in haar schoenen liep ze de trap af, bij de laatste treed zat Moussa al op haar te wachten.

Hiewa. Zei hij vrolijk.

H.

Hij kon duidelijk merken dat haar stemming minder was. Samen liepen ze de school uit.

Woon je hier in de buurt? Vroeg hij aan haar.

Ja, maar ik ga binnenkort verhuizen dus dan wordt het reizen met het openbaar vervoer. Antwoordde Umniya.

Hij keek naar haar handen en werd plots nerveus. Ze had twee trouwringen om.

Ben je getrouwd?vroeg hij zenuwachtig aan haar.

Ze keek hem vragend aan en zei toen:

Nee hoezo?

Al snel kon je de tekenen van opluchting op zn gezicht zien staan.

Vanwaar die trouwringen dan? Probeer je mannen het idee te geven dat je getrouwd bent? zei hij lachend. Want dat werkt echt. Vervolgde hij.

Ze blikte op de trouwringen die ze om had, en beet zachtjes op haar lip. De trouwringen waren van haar ouders. Om ze nog altijd wat dichter bij zich te hebben had ze hun trouwringen om gedaan. Ze wilde de liefde van hen voelen. Ze wilde ze in leven houden. Een brok vestigde zich in haar keel en tranen verzamelden bij haar ogen. Ze draaide bij Moussa vandaan want ze wilde niet dat hij haar tranen zag. Hij merkte dat het voor haar een erge persoonlijke vraag was en had meteen spijt dat hij die gesteld had.

Ik moet gaan. Zei ze snel en ze zette het op rennen.

Umniya! riep hij nog, maar het was al te laat. Hij had haar doen beseffen dat ze deze middag haar toestand was vergeten, hij had haar aan het lachen gekregen. Haar schuldgevoel werd groot en toen ze uit het zicht was stopte ze om even bij te komen.

Ze wilde niet naar huis, maar waar kon ze anders heen? Haar straat was nog maar twee straten verwijderd. De eerste die bij haar op kwam was haar beste vriendin Amira. Ze had haar zo verwaarloosd sinds het verlies van haar familie, maar nu had ze haar toch wel nodig.

____________________________________________

: Broer in het Turks

: Vriend

4. AmiraDe deur ging open en eventjes kon Amira niet geloven wie er voor haar deur stond.

H. Zei Umniya zachtjes met een kleine glimlach.

Amiras glimlach werd breder en aan haar gezicht te zien was ze opgelucht. Haar beste vriendin was weer terug. Amira merkte de rode ogen van Umniya op en zei:

Kom hier lieverd.

En ze nam haar in omhelzing. Umniya kon haar tranen nu op de vrije loop laten en voelde zich veilig en beschermd.

Ik heb je zo gemist. Piepte Umniya.

Ik jou ook wollah, ik ben zo blij dat je bent gekomen.

Ze trok haar mee naar binnen en Umniya ging op de bank zitten, terwijl Amira de keuken indook. Umniya veegde haar tranen weg en bekeek de woonkamer, er waren een paar veranderen in gebracht merkte ze op.Is Jaouad thuis? vroeg Umniya luidkeels.

Nee, die is gaan werken. Zei Amira vanuit de keuken.

Haar beste vriendin was een half jaar geleden getrouwd met Jaouad. Umniya had in het begin niet zo veel vertrouwen in hem, maar toen het bleek dat hij zijn woorden nakwam en om Amiras hand ging vragen was haar houding tegenover hem veranderd.

Amira kwam uit de keuken met twee koppen chocolademelk. Alleen zij wist precies wat Umniya wilde. Dat zou overigens ook wel moeten aangezien die twee al een Achtjarige vriendschap hadden.

Shokran, precies wat ik nodig heb. Zei Umniya dankbaar.

Hoe is het met je Um?

Het gaat wel.

Wil je er over praten? Je weet mijn deur staat altijd wagenwijd voor je open.

Umniya keek haar ogenblikkelijk aan en wilde zo graag haar hart bij haar vriendin storten maar het was moeilijk. Umniya was nooit een open meisje geweest tot ze Amira had ontmoet. Ze vertrouwde haar en vertelde haar van alles Ze kroop uit haar schulp. Maar na de dood van haar familie had ze zich weer helemaal ingetrokken ook tegenover haar beste vriendin.

Ik weet niet het is moeilijk. Zei ze onzeker.

Het is beter als je het niet opkropt anders heb je er nooit vrede mee.

Het zit me dwars dat ik zo meteen het huis uitmoet. Zei Umniya terwijl ze haar blik neersloeg.

Het huis uit waar ik in ben opgegroeid. Het huis dat zoveel herinneringen van mijn verleden vasthoudt. Ik kan het niet verlaten maar ik kan het me ook niet veroorloven er in te blijven. Het frustreert mij en zorgt ervoor dat ik me ouders alleen maar nog meer mis.

Haar stem begon te trillen en de tranen schoten omhoog. Met een hakkelende stem vervolgde ze:

Zij op wie ik altijd terug kon vallen, ik heb niemand meer. Ik zit de hele dag alleen wat me alleen maar nog meer doet herinneren aan hun dood. Je weet zelf hoe sfeervol het huis bij ons was, nu kan ik zelfs een speld horen vallen. Het is de stilte. Ik kan niet tegen die stilte!

Ze barstte in volledige tranen uit, en je kon duidelijk zien dat alles nu naar buiten kwam. Haar vriendin zweeg, ze moest slechts een luisterend oor voor haar zijn. Daarna zou ze haar troosten.

Ik kan niet tegen die eenzaamheid, ik mis ze allemaal zo erg! Mijn vaders humor die me op elke moment aan het lachen kreeg. Hij was zo apart, ik hield zoveel van hem ik had zon zwak voor m. Als ik boos op hem was, en heel boos naar hem keek, keek hij mij met lach aan en met al mijn kracht probeerde ik mijn boze gezicht op te houden maar automatisch moest ik dan ook lachen. Dat kon alleen hij.

Ik zelf was ook dol op je vader Allah ie Rahmoe. Bij de eerste ontmoeting dat ik hem had gezien, had hij mij meteen verwelkomd wat meestal niet bij andere vaders het geval was.

Zei Amira die ook in tranen was geroerd. De vader van Umniya was inderdaad een aparte. Hij was leuk, grappig en zelfs voor Amira kon hij een steunpilaar zijn.

En mijn moeder zei Umniya gebroken terwijl ze haar gezicht in haar handen verborg.

Mijn moeder! herhaalde ze hartverscheurend. Hoe moet ik verder zonder een moeder? Zeg me hoe?! ze keek wanhopig naar Amira hopend dat zij het juiste antwoord voor haar had. Amira kon de aanblik van haar gebroken vriendin bijna niet verdragen. Ze voelde zo vreselijk met haar mee, haar familie was ook een deel van haar familie geworden.

Je moet vertrouwen op Allah. Had Amira geantwoord terwijl ze haar tranen wegveegde en de nieuwe lading alweer tevoorschijn kwam.

Umniya sloeg haar blik neer. Ze wist dat haar vriendin gelijk had, maar het was moeilijk, ze voelde zich verloren. Als er niet snel een verandering in haar leven kwam dan zou ze zich nog een ongeluk kunnen huilen.

Met haar ogen wijd open staarde ze in de donkerte. Ze lag in het logeerbed bij Amira thuis. Amira stond er op dat ze hier zou blijven logeren. Al twee uur lang lag Umniya na te denken. Ze moest alles op een rijtje krijgen maar het leek alsof dat niet hier kon. Morgen had ze school maar ze keek er zwaar tegen op. Dat was geen goede houding. Ze was opnieuw begonnen maar haar oude handelingen waren nog aanwezig. Zo meteen bracht ze weer twee jaar door op die school en daarna zou ze weer zonder diploma stoppen. Hoe kan iemand nu leren? Vroeg ze zich af. Na nog wat na te hebben gedacht kreeg ze een idee waar ze tevreden over was. In haar hoofd was dat de juiste oplossing. Morgen vroeg zou ze het aan Amira vertellen.

_________________________________

: Bij Allah

: Moge Allah hem genadig zijn5. Weg van hier.

Ik heb gisteren nagedacht. Zei Umniya terwijl ze haar broodje insmeerde met pindakaas.

En? vroeg Amira nieuwsgierig.

Ik weet je gaat het een gek idee vinden, maar je moet het serieus nemen. Zei ze waarschuwend.

Yek meh je gaat trouwen? vroeg Amira met een onderdrukt lachje.

Nee, dat is wel het ltste.

Vertel dan want ik ben echt benieuwd.

Ik ga reizen,

Alleen al bij het woord Reizen keek Amira haar krankzinnig aan.

Laat me uitpraten voordat je iets gaat zeggen. Zei Umniya snel.

Ok ga door.

Ik ga reizen over de wereld, ik moet mijn weg vinden want ik kan het niet hier vinden. Ik heb het gevoel dat ik hier maar steeds terug blijf vallen in die donkere put. Ik moet hier weg, en hoe langer ik erover nadenk hoe sterker die drang wordt.

Umniya denk even goed na. Jij en reizen? Met wie wil je gaan dan?

Het liefst met jou. Zei Umniya met onschuldige ogen die Amira probeerden over te halen.

Vergeet het maar. Ik ben getrouwd heb een goede baan en ik kom niks te kort. Ik kan niet met je mee. Zei Amira zonder er nog over na te denken.

Dan ga ik alleen. Dat is ook geen probleem.

Alleen? Ben je gek? Je bent een meisje alleen op reis? Je zult de grens van Belgi niet eens bereiken.

Luister. Zei Umniya nu serieus.

Ik heb er over nagedacht en dit is wat ik wil. Er is op dit moment niets dat me van me gedachten af kan halen.

En je opleiding dan?

Die ga ik laten vallen. Ik heb geen behoefte aan school op dit moment. Anders verspil ik weer mijn tijd aan een opleiding waar ik vervolgens weer spijt van ga krijgen. Ik heb ze nog niet betaald dus het kan nog.

Dit is een slecht idee Umniya.

Als het zon slecht idee is waarom voelt het dan zo goed? vroeg Umniya met tinteling in haar ogen. Amira zweeg. Ze wist dat haar vriendin door een moeilijke periode ging maar dat het haar zo ver heeft gekregen dat ze van alles en iedereen weg wil vluchten baarde zorgen bij haar.

Je hebt er echt over nagedacht h?vroeg Amira schor.

Ja. Zei Umniya kort.

Waar ben je dan van plan om te beginnen?

Maakt niet uit waar. Als mijn laatste bestemming maar Marokko is.

Amira keek haar verbaasd aan.

Laatste bestemming Marokko? vroeg ze zacht. Kom je niet meer terug naar Nederland?

Nee, ik weet niet, liever niet. Zei ze twijfelend.

Me ouders hebben een huis daar gebouwd het is pas sinds twee jaar geleden af en ik heb het gerfd. Ik woon dan liever daar, dan in een miezerig flatje hier.

Ze zweeg even en ging met haar hand over hun trouwringen.

Het was hun droom om van hier weg te gaan en zich daar te bevestigen. Ze hebben hard gespaard om daar een hele flat voor ons neer te zetten. Ik ga daar in wonen zodat hun droom toch nog uit gaat komen. Ik heb hier niks om voor te leven, ik sta hier slechts stil. Het is tijd om door te gaan, voor hen. Maar dat kan niet hier, en ook niet tot ik mijn weg heb gevonden.

Amira begon het nu te begrijpen. Ze had gelijk, en ze kon maar beter achter haar gaan staan want ze wilde haar vriendin niet voor een tweede keer kwijtraken.

Ik zie het al voor me Um, jij met een koffer langs de snelweg lopen.

Umniya moest lachen en schudde zachtjes haar hoofd.

Ik ga geen koffer nemen. Slechts een minitasje met geld, paspoorten, benodigde papieren, telefoon en zo er in. En een Qoraan.

Nu kwam die krankzinnige blik weer in Amiras ogen.

Jij bent gek!

Helemaal niet, ik ga geen onbenodigde spullen meenemen. Meer dan dat heb ik niet nodig.

Wat ga je aandoen dan?

Lange zwarte Abaya met een spijkerbroek eronder, goede sneakers, me jas en me zwarte Hijaab, Thats all I need. Zei ze zelfverzekerd.

Ga je alleen dat meenemen?

Yup, als ik kleren wil dan koop ik het gewoon. Ik heb geld zat. Ik heb de auto van me vader al vorige week verkocht. Sommige spullen heb ik al verpand omdat ik het huis uit moet. Plus het geld dat ze voor me achtergelaten hebben, en het geld dat ik zelf al heb gespaard. Dit is het juiste moment om van hier weg te gaan.

Amira moest glimlachen, eigenlijk kreeg ze nu zelf ook die sterke drang om mee te gaan, en misschien was ze ook meegegaan als ze niet getrouwd was enz.

Ik wil je laten gaan maar ik kan je niet alleen laten gaan.

Umniya glimlachte en zei zelfverzekerd:

Ik ga niet alleen, Allah de Verhevene is met mij.

___________________________________________

: Een zwarte jurk die door moslimas gedragen wordt.

: Hoofddoek op de juiste manier

6. Misschien China?Een beetje haastend liep ze door de lange gang van de school. Ze moest haar opleiding snel opgeven zodat ze weg kon. Ze klopte op de deur en kreeg toestemming om naar binnen te komen. Na een uurlang gesprek te hebben gehad zou ze nog morgen terug moeten komen om met administratie alles goed te zetten. Ze had gezegd dat ze een ander opleiding ging doen want van haar grootse plannen hoefden zij te weten.

Zuchtend ging ze aan de kantinetafel zitten, ze moest even uitrusten voor ze weer weg kon.

Moussa kwam niet lang daarna de kantine inlopen. Hij zag haar zitten en twijfelde even om naast haar te komen zitten, vanwege hetgeen gisteren was gebeurd. Umniya begon zich nog ongemakkelijker te voelen onder zijn blik. Na met een paar jongens en paar woorden te hebben gewisseld liep hij haar richting op en toen hij bij de stoel tegenover haar kwam vroeg hij:

Is deze stoel bezet?

Ze kreeg een glimlach op haar gezicht en schudde haar hoofd. Hij nam tegenover haar plaats en begon niet over wat gisteren was gebeurd.

Ik ben de les uitgeschopt. Zei hij quasi somber.

Waarom?

Ik heb me boeken nog niet besteld, en zonder boeken mag je de les niet in. Zei hij terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok.

Dat komt dan even goed uit. Zei Umniya met een verkoperglimlach.

Hoezo?

Ik verkoop je mijn boeken voor de halve prijs.

Jij hebt je boeken toch ook nodig?vroeg hij verward.

Nee, niet meer. Ik stop met school.

Zijn mond ging automatisch open en hij bleef haar zwijgend aangapen.

Hallo? zei ze terwijl ze voor zijn ogen zwaaide.

Hoe bedoel je, je stopt met school? Gisteren was nog je eerste schooldag.

Ja en ook gelijk mijn laatste. Zei ze grinnikend. Ik heb besloten om wat anders te doen.

Wat dan?

Ik ga weg van hier.

Van school?

Van Nederland.

De frons op zijn voorhoofd werd nog dieper, en je kon zien dat hij er niets meer van begreep.

Heb ik iets gemist? Ben je toch wel getrouwd of zo?

Ze schudde lichtjes haar hoofd.

Nee, ik kan gewoon hier niet meer blijven.

Hoezo? Ben je een voortvluchtige?

Ze moest lachen maar hij kon de lol er niet inzien. Hij begreep nog steeds niets van het verhaal.

Is dit een grap. Even serieus Umniya ik snap er niets van.

Kijk, er zijn een aantal dingen gebeurd waar ik niet over wil praten. Ik moet weg om na te denken wat ik met mijn leven wil doen, en dat gaat niet hier in Nederland. Ik voel me hier niet meer thuis om het even zo te zeggen. Vandaar dat ik weg ga.

Hij knipperde even met zijn ogen, en zei toen:

Ok, en waar ga je dan naar toe?

Ik weet niet, misschien begin ik ergens in China of zo zei ze schouderophalend.

China? Jij bent gek. Ik heb nog nooit iemand zoals jou ontmoet. China?hij moest lachen terwijl hij zijn hoofd lichtjes schudde.

Ik denk dat je mij gewoon voor de gek houdt. Welke ouders laten hun dochter naar China gaan? Vervolgde hij.

Ze slikte even en sloeg haar blik neer. Ze hield haar lippen stijf op elkaar. Het deed pijn. Inderdaad haar ouders zouden haar nooit naar China of welke plek dan ook alleen laten gaan, maar haar situatie dwingt haar om te gaan. Als zij nog in leven waren dan was het niet nodig. Maar ze moest haar weg naar huis terug zien te vinden. Thuis. Een plek waar je met plezier naar toe gaat, een veilige haven. Dat was niet haar huis hier in Nederland. Dat kon een huis zijn overal op de wereld, en die moest ze zien te vinden. Als ze daarvoor helemaal naar China zou moeten gaan, dan moet het maar.

Ik houd je niet voor de gek. Vanaf morgen zie je me hier niet meer. Dus wil je mijn boeken?

Hij zweeg en keek haar met een moeilijk gezicht. Hij zat te bedenken hoe hij haar kon overhalen om te blijven, maar niets zou overtuigend uitkomen dus hij knikte maar.

Ja, zei hij kort. Is goed.

Een kleine glimlach vormde er op haar gezicht.

Mooi, morgen krijg je ze van me.

Wanneer ga je? hij kon het onderwerp niet loslaten tot hij er genoeg vanaf zou weten.

Ik denk over een week of twee.

En wanneer denk je terug te komen?

Ze aarzelde even en zei toen stammelend:

Ik kom niet terug.

Hij knikte ongelovig met zijn mond half open.

Met wie moet ik nu tafelvoetballen? Je bent de enige uitdaging hier op school. Vroeg hij om schuldgevoel aan te praten. Ze moest lachen en zei:

Er zijn hier genoeg mensen op school die mij kunnen vervangen.

Zullen we nog n potje dan spelen. Een afscheidsmatch? Vroeg hij liefjes.

Ja kom maar op.

Samen liepen ze naar het tafelvoetbal, waarna Umniya hem versloeg met 6 4.

7. Afscheid nemen en Waluyo Satria

Drie weken later;

Met vochtige ogen stond ze tegenover haar beste vriendin. Haar hart klopte in een razend tempo en ze wilde geen afscheid nemen. Maar het was niet meer zeker of die twee elkaar ooit nog zouden zien.

Moet je echt gaan? vroeg Amira met een trillende stem terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Umniya knikte en zette een stap dichterbij.

Ik moet dit doen. Onthoud lieverd dat ik altijd van je zal blijven houden. We zullen elkaar nog wel zien dat moet!

Ik houd ook van jou!

Ze vlogen in elkaars armen, en geen van beide kon de ander loslaten.

Kun je niet meegaan? vroeg Umniya hartbrekend.

Kun jij niet blijven? vroeg Amira op haar beurt.

Ze streek over haar rug, en hoopte zo erg dat haar vriendin van gedachten zou veranderen en zou blijven. Ze lieten elkaar los en keken elkaar gebroken aan. Afscheid nemen was verschrikkelijk, vooral voor de achterblijver.

Een stem galmde door het schiphol, en gaf aan dat alle passagiers van vlucht 524 snel aanboord moesten gaan.

Dat ben ik. Zei Umniya snikkend.

Ga lieverd. Wees voorzichtig.

Umniya omhelsde haar vriendin en plaatste een lange kus op haar wang.

We houden contact. Zei ze en veegde haar tranen weg. Amira knikte.

Bel me zodra je landt.

Zal ik doen.

Ze zette een paar stappen naar achteren en zwaaide gebroken naar Amira waarna ze zich meteen omdraaide en doorliep. Ze voelde zich schuldig, ze had haar beste vriendin achter gelaten. Maar aan de andere kant was ze opgelucht. Ze verliet het land dat een nare herinnering vasthield, en ze was nieuwsgierig naar wat er op haar te wachten stond. Umniya was altijd al een avonturier geweest, en nu ging ze als een 19-jarige op zoek naar haar pad.

Ze bekeek de brochure van de stad waar ze naartoe zou gaan. Singapore. Ze was dan niet begonnen met China maar Singapore. Ze had gehoord dat de mensen daar gastvrij waren en dat het een prachtig land was. Meteen zocht ze naar een vlucht en had de eerste beste geboekt. Nu zat ze in het vliegtuig dat binnen enkele minuten zou opstijgen naar de andere kant van de wereld.

Ze friemelde aan de knopjes voor haar stoel. Dit had ze nooit eerder gezien, een platte tv-scherm was aan de achterkant van elke stoel gemonteerd. Even twijfelde ze dat ze niet in eerste klasse zat. Ze hoopte dat ze een goede film zouden draaien. Die dertien uurtjes zou ze zeker zonder verveling doorstaan.

Hallo?

Ze keek verstoord op en zag een Marokkaanse jongen voor haar staan. Niet te geloven dacht ze bij zich zelf. Zelfs in een vliegtuig dat naar de andere kant van de wereld reist, zitten er Marokkanen in.

Ja? vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw.

Je zit op mijn plek.

Ze blikte op haar kaartje en zag dat ze goed zat.

Nee hoor, ik zit hier goed.

Hij uitte een diepe zucht en zei wat gerriteerd:

Kun je dan niet gewoon een stoel opschuiven.

Ze dacht even na en ze wist dat als zij bij het raam ging zitten en hij naast haar, dat hij dan haar weg blokkeerde naar de toiletten en dat ze iedere keer langs hem heen moest schuiven. Dat zou ze erg onprettig vinden.

Ja, dat kan. Zei ze, maar bleef op haar plaats zitten.

Schuif dan op. Zei hij nu nog gerriteerder.

Nee, want ik doe het niet. Dat is jouw stoel, ga jij er maar op zitten. Zei ze met een fake smile. Hij zond haar een vernietigend blik en schoof ongemakkelijk voor haar naar zijn zitplaats. Twee Marokkanen in een vliegtuig en dan zitten die toevallig naast elkaar, dacht ze bij zichzelf. Maar Umniya moest eens weten dat toeval niet bestaat.

Ze keek om zich heen en was verwonderd hoeveel verschillende mensen in het vliegtuig zaten. Dit was weer eens wat anders dan in een vliegtuig zitten met alleen maar Marokkanen. Ze keek naar een klein Maleisische meisje die bij de volgende rij stoelen zat. Ze had een schattig hoofddoekje op en speelde met haar pop.

Mama, Kirina is bang voor vliegen. Zei het kleine meisje doelend op haar pop. Umniya begreep dat ze eigenlijk zichzelf bedoelde. Haar moeder streek over de pop en zei geruststellend:

Wees maar niet bang Kirina, er zal niets gebeuren met het vliegtuig.

Haar dochter antwoordde voor de pop:

Maar ze vraagt hoe jij dat weet?

Duizenden engelen houden het vliegtuig vast en laten het pas los als wij veilig zijn geland in Singapore.

Haar antwoord gaf voldoening aan het meisje en ze hield haar pop strak tegen zich aan.

Zie je wel Kirina, er zal niks gebeuren. Sprak ze het pop moed aan.

Umniya kreeg een glimlach op haar gezicht en moest terug denken aan haar moeder. Hoe haar moeder haar altijd geruststelde. Ze sloot haar ogen en probeerde het gemis te negeren.

Ze opende haar ogen toen ze merkte dat iemand aan haar rechterkant ging zitten. Ze keek naast zich en zag een man die ongeveer in de 70 zat met een Aziatisch uiterlijk. Hij glimlachte naar haar vriendelijk.

Hallo, jij gaat ook naar Singapore? vroeg hij met pretoogjes.

Ja, ik heb gehoord dat het een mooi land is.zei ze lachend.

Ze hield wel van een goed gezelschap, de vlucht zou immers zon 13 uurtjes duren en met alleen tv kijken kom je er niet.

Oooohh hl mooi land. Zei hij bevestigend.

Is jouw eerste keer? vroeg hij weer.

Ja.

Je gaat echt mooi vinden. Jij bent op vakantie?

Ze negeerde zijn schoonheidsspelfoutjes en zei:

Soort van.

Hij begon te knikken en zei:

Ik begrijp jou. Jij bent een avonturier. Jij bent op zoek naar iets.

Ze moest lachen. Inderdaad, ze was op zoek naar haar weg.

Een vrouw gaf aan via de intercom dat het vliegtuig zou opstijgen en dat iedereen moest gaan zitten en zijn gordel om moest doen.

Umniya maakte haar gordel vast en zag dat de man naast haar er problemen mee had. Met trillende handen probeerde hij zijn gordel vast te zetten.

Laat mij u maar helpen. Zei ze lachend.

Hij knikte en ze zette snel zijn gordel vast, hij keek haar dankbaar aan en zei met een lach:

Shokran.

Ze keek hem verbaasd aan en zei:

Ken jij Marokkaans?

Hij moest lachen en zei: Klein beetje.

Wat goed. Zei ze enthousiast.

Ja, ik heb Marokkaanse buren, hele lieve buren. Zij hebben vorige zomer voor mij blouse meegenomen uit Marokko. AbdelRahmaan en vrouw Aicha. Blouse echt mooi. Blauw.

Umniya moest lachen en vroeg zich af of hij moslim was.

Ben jij moslim?

Hij schudde zijn hoofd. Ondertussen begon het vliegtuig al te rijden richting de vliegbaan.

Nee, mijn oma was moslim. Zij heeft voor mij gezorgd. Ik was klein en zij echt lief voor mij gezorgd.

Ja.Knikte Umniya.

Maar voor mij maakt niet uit of jij zwart bent of blank of geel of Marokkaans of Turks of Chinees. Wij allemaal van zelfde gekomen.

Umniya knikte en wilde Profeet Adam noemen maar hij was haar voor en zei:

Allemaal van Abraham.

Ze ging er niet op in omdat hij niet hetzelfde religie als haar had.

Ik vind moslims heel goede mensen. Ik ken heel veel moslims.

Ze glimlachte en voelde binnen de trots.

Hoe heet jij eigenlijk?vroeg hij haar.

Umniya.

Mooi.

En wat is uw naam? vroeg ze belangstellend.

Waluyo Satria. Zei hij met een glimlach.

Mooie naam. Zei ze en keek hem met een big smile aan.

Ze hield zich vast aan de stoelleuning en het vliegtuig steeg de lucht in. Ze uitte een diepe zucht en prevelde een schietgebedje in haar zelf, hopend dat het vliegtuig straks goed zou landden.

_______________________________

: Bedankt

8. Singapore AirlinesMeneer Waluyo stootte Umniya aan en fluisterde:

Kun jij tegen hem zeggen om luik open te doen. Ik wil buiten zien.

Zei hij doelend op de Marokkaanse jongen die naast haar zat. Die egost had het luik dicht gedaan en had hun uitzicht totaal verpest. Ze knikte en draaide zich naar de Marokkaanse jongen. Zonder zijn toestemming te vragen schuif ze het luik open en een felle middagzon scheen naar binnen.

Wat doe je? vroeg hij fronsend.

Dat zie je toch? zei ze onverschillig.

Hij hield zijn tanden strak op elkaar en vervolgens sloot hij het luik weer dicht.

Wat doe je? riep ze boos uit.

Dat zie je toch? zei hij terugkaatsend.

Het vliegtuig is niet van je vader, doe die luik open.

Nee, hij is van jouw vader toch? zei hij sarcastisch.

Ze kon hem wel levend vijlen.

Beste jongeman wij willen buiten kijken, anders weet ik niet of het nacht of dag is. Zei Waluyo.

Ik laat het je wel weten wanneer het weer nacht is. Zei hij droog.

Doe niet zo egostisch en doe dat luik open. Zei Umniya gerriteerd.

Nee.

Oh ik snap het al. Je bent bang. Zei ze spottend.

Nee, dat ben ik niet. Zei hij verdedigend.

Wees maar niet bang jochie, als je wilt mag je mijn handje vasthouden. Wil je een lolly om je gedachten op iets anders te vestigen. Ging ze door.

Plotseling greep hij naar haar hand en hield m strak vast. Ze probeerde zich los te trekken en ze keek hem geschrokken aan.

Bedankt dit is precies wat ik nu nodig heb. Zei hij zogenaamd dankbaar. Hij wist haar opslag te krijgen en dat is precies waar hij op uit was. Moest zij maar niet beginnen.

Laat me los. Zei ze sissend.

Waarom? Ik ben toch bang? zei hij met een speelse glimlach. Ze rukte haar hand los en zond hem een vernietigend blik.

Klootzak. Zei ze met afschuw.

Yup. Antwoordde hij kort, en wendde zijn blik van haar af. Zo, dat is dan geregeld. Ze zou het niet meer in haar hoofd halen om aan dat luik te zitten, dacht hij.

Umniya kon niet geloven dat hij echt naar haar hand had gegrepen. Het was totaal onverwachts, ze was helemaal van haar stuk afgebracht en begon hem steeds minder te mogen.

Willen jullie iets drinken? een stewardess met een vol karretje stopte voor hen.

Ja, ik wil ehmm meneer Waluyo keek bedenkelijk naar het karretje en vervolgde: Jus d Orange.

Doe mij ook maar een Jus d Orange. Viel Umniya bij.

Ze vulde hun glazen en gaf het ze aan.

En wilt de Jongeman ook nog iets?

Ze keken alle drie naar hem en hij zei:

Ja, heb je Cola of Cassis?

Ik heb Cola. Zei ze met leuke lach. Aan haar blik te zien viel het op dat ze hem wel zag zitten. Ze beet zachtjes op haar lip en keek hem recht in de ogen aan.

Dan wordt het Cola. Zei hij met een glimlach.

Ze vulde zijn glas vol en overhandigde hem sierlijk het glas aan.

Verder nog iets?

Zei ze tegen hen terwijl haar blik alleen op die van hem was gevestigd. Umniya werd zowat misselijk en antwoordde een nee. De stewardess knipoogde nog naar hem en duwde toen het karretje vooruit. Ze schudde lichtjes haar hoofd en kon niet geloven dat sommige mensen geen schaamte kenden.

Een uur later gaf haar volle blaas aan dat ze nodig naar het toilet moest, ze excuseerde zich bij Waluyo en liep langs hem richting de toiletten. Het voelde goed om haar benen even te strekken. Nadat ze haar behoefte had gedaan waste ze haar handen en besloot even een wandelingetje in het vliegtuig te houden. Ze kwam bij een gedeelte dat was afgeschermd met een gordijntje ze gluurde naar binnen en zag dat het First Class was. Het was veel ruimer en luxer dan waar zij zat. Iedereen had zijn eigen plekje dat afgeschermd was van de andere. Ze hadden zelfs een voetbankje en een veel grotere tv. Wauw, dit zorgt ervoor dat reizen zelfs leuk wordt, bedacht ze zich.

Mevrouw u mag hier niet komen.

Ze draaide zich om een keek betrapt de stewardess aan. Ze knikte en maakte zich snel uit de voeten. Ze passeerde een klein keukentje en werd plots op haar schouders getikt. Ze draaide zich om en zag de Stewardess van het karretje staan.

H.

Ja? vroeg Umniya.

Die jongeman die naast jou zit. Ken jij hem?

Nee.

Oh ok. Zou je dit aan hem willen geven.

Umniya keek naar het gevouwen papiertje. Moest ze nou echte als een tussenpersoon gaan fungeren? Ze voelde de irritatie weer opkomen.

Geef maar. Zei ze en pakte het papiertje aan.

Bedankt.

Zonder nog wat te zeggen liep Umniya terug naar haar plaats. Tot haar verbazing zag ze dat meneer Waluyo en de jongeman een praatje met elkaar hielden. Toen ze weer plaats nam kon ze het niet geloven. Het luik was open. Blijkbaar lukte het meneer Waluyo beter dan zij.

Ze onderbrak het gesprek en zei droogjes:

Hier.

Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en zei:

Wat is dit?

Je sinterklaascadeau van vorig jaar. Zei ze sarcastisch. Wat denk jezelf. Het is het nummer van die stewardess. Vervolgde ze.

Hij pakte het aan en vouwde het blaadje open. Ergens voelde Umniya jaloezie.

Oohoh Youssef je hebt de vis beet. Zei Waluyo grinnikend. Umniya vroeg zich af hoelang het gesprek tussen hen had geduurd toen ze weg was, want zelfs zijn naam kwam boven water.

Youssef keek met een nietszeggende blik naar papiertje haalde toen zijn kauwgom uit zijn mond en plakte het toen op het papiertje.

Precies wat ik nodig had. Zei hij cynisch.

Ik wil al een uur me kauwgom dumpen, bedankt voor het papiertje. En hij schonk Umniya een kleine glimlach, ze keek hem verbaasd aan.

Ga je haar niet bellen? vroeg ze fronsend.

Neh.

Ze had verwacht dat hij net zo genteresseerd was in de langbenige stewardess als dat zij in hem was. Misschien was hij getrouwd, dacht ze. Ze keek onopvallend naar zijn handen en zag dat hij geen ring omhad. Dat zegt niets dacht ze. Zij was niet getrouwd en had alsnog twee trouwringen om. Ze keek op haar telefoon en zag dat ze nog wel zeker 6 uurtjes in het vliegtuig vast zou zitten. Ze voelde dat ze best wel moe was en niet lang daarna dompelde ze in slaap.

9. Exotisch vliegveld.Langzaam opende Umniya haar ogen en zag dat het donker was in het vliegtuig. Toen ze beter keek en wat helderder kon nadenken had ze pas door dat haar hoofd op iemands schouder rustte. Ze keek op en kon zich wel voor de kop slaan. Al die tijd sliep ze op Youssefs schouder. Hij keek haar met een kleine glimlach aan en zei:

Zo dus mevrouw de slaapkop is eindelijk wakker.

Hoe lang lag ik te slapen? vroeg ze beschaamd.

Lang genoeg om mijn schouder te verlammen.

Had me dan weggeduwd. Zei ze verwijtend.

Hij keek haar droog aan en zei:

Heb ik ook gedaan. Maar je kwam steeds met je kop terug.

Ze schaamde zich nu nog erger. Ze had gewoon op een wildvreemde schouder geslapen. Het is niet echt passend maar als het kon was ze door de grond gezakt. Al moest ze daarvoor 3000 m voor neer crashen.

Had me dan wakker gemaakt. Zei ze boos

Hij keek haar grijnzend aan en zei:

Heb ik geprobeerd maar je noemde me steeds Mama, dus liet ik het maar zo.

Je verzint dit allemaal. Hoopte ze.

Tuurlijk joh, ik heb je naar me toe getrokken omdat ik je aardig vindt toch? vroeg hij spottend. Ok, daar had hij een punt vond ze.

Ik kan niet het niet geloven. Aoedhoe billahi mina shaytani radjiem. Fluisterde ze ongelovig en ze zou waarschijnlijk dit onbewuste daad van zichzelf nooit vergeven.

Nu geef je me het gevoel dat ik de duivel ben. Zei hij fronsend.

Ben je ook. Zei ze koudweg.

Ok, bedankt. Maar vergeet dan niet dat jij op de duivelsschouder hebt geslapen. Zei hij met een knipoog.

Ze kon niet wachten tot het vliegtuig zou landden, en hem nooit meer zou zien. Dat was het enige dat haar een beetje geruststelde. Over een uur was ze van deze onbeschofte idioot af.

Ze keek naast zich en zag dat meneer Waluyo al in slaap was gesukkeld. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht, hij zag er zo vredig uit. Ergens deed hij haar aan Mister Miyagi denken van de film Karate Kid. Wax in Wax Out.

Het vliegtuig landde en Umniya voelde de adrenaline in haar lichaam stromen. Ze wilde zo snel mogelijk het vliegtuig uitspringen en er op uit gaan. Ze wilde zien, horen, ruiken, proeven en voelen. Haar nieuwsgierigheid groeide per minuut. Ongeduldig keek ze naar de lange rij voor haar die het vliegtuig uit wilden stappen.

Kom op. Fluisterde ze ongeduldig.

Heb je haast? vroeg meneer Waluyo grinnikend.

Umniya kon haar enthousiaste glimlach niet verbergen en zei:

Ik ben eerder ongeduldig, ben erg benieuwd naar wat ik zo meteen te zien krijg.

Hij moest lachen, en zij moest weer om hem lachen. Hij had een typische Aziatische lach. De n waarbij je, je hoofd naar achter houdt en een Ha-Ha-Ha-Ha lacht.

Je zult het echt mooi vinden hier. Zei hij en knipoogde naar haar.

Dat zorgde er alleen maar voor dat haar ongeduld nog groter werd.

De rij voor haar werd steeds kleiner en uiteindelijk kon ze het vliegtuig uit. Ze was verbaasd hoe het vliegveld van Singapore eruit zag. Dertien uurtjes geleden nog zat ze in een saai standaard vliegveld en nu stond ze in een exotisch vliegveld. Hoge Palmbomen, leuke sfeer aantrekkelijke winkels. Ze keek haar ogen uit. Ze vroeg zich nu af waarom ze niet eerder met dit idee was gekomen. Met een lach van oor tot oor liep ze al richting de douane.

H! Riep meneer Waluyo naar haar.

Ze draaide zich naar hem om en liep een paar stappen zijn richting op.

Je moet eerst bagage ophalen. Vervolgde hij.

Ze moest glimlachen en zei:

Ik heb geen bagage, dit is alles wat ik heb.

En ze wees naar het tasje dat ze om haar nek had. Hij keek haar verbaasd aan en zelfs Youssef die even keek had een verbaasde uitdrukking op zijn gelaat.

Waarom heb je geen bagage? Jij blijft 1 dag?

Nee, ik heb meer dan dit niet nodig, ik weet niet hoelang ik blijf. Misschien een week, een maand, een jaar. Ik weet het niet. Zei ze schouderophalend.

Youssef probeerde haar te begrijpen maar kon niet bedenken hoe een meid als haar naar Singapore is gekomen zonder gezelschap en zonder bagage, en dan vervolgens ook niet weet wanneer ze teruggaat. Zijn nieuwsgierigheid groeide, maar hij wist dat hij er niet achter zou komen. Zijn Chinese vriend zat vast op hem te wachten achter de douane.

Meneer Waluyo knikte naar Umniya alsof hij haar begreep.

Heb jij plek, waar jij gaat logeren? vroeg hij aan haar.

Ja een hotel.

Hij begon hevig zijn hoofd te schudden.

Jij gaat met mij mee, ik heb groot huis. Ruimte zat.

Ze probeerde tegen te sputteren maar ze kon geen woord tussen krijgen.

Hotel is duur, jij komt bij mij gewoon vervolgde hij.

Maar, probeerde Umniya tussen te krijgen.

Niet zorgen maken, ik heb kleindochter daar wonen. Jullie worden vrienden.

Hij pakte zijn bagage en liep richting de douane gevolgd door Umniya die nog steeds aan het tegensputteren was maar niet de juiste woorden kon vinden.

Hij draaide zich naar haar om en zei:

Jij wilt toch Singapore zien? Dan moet jij niet naar hotel gaan. Om Singapore echt te zien moet jij bij een echte landbewoner logeren. Jij zult dan pas echt zien, proeven en ruiken. En meisje je moet nooit een verzoek van een oude man weigeren.

Ze zweeg en een glimlach sierde haar gezicht.

Goed dan. Zei ze uiteindelijk en een tevreden blik verscheen er op zijn gezicht. Hij strompelde met zijn bagage weer richting de douane. Ze bleef zich maar verbazen over de spontaniteit van die man.

__________________________________________

: Ik zoek mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte duivel.

10. Tuc Tuc?

Umniya en Waluyo stonden net voorbij de douane, toen ook Youssef heelhuids door de controle heen kwam.

Youssef vriend, jij met ons ook meegaan? vroeg Waluyo.

Umniya was verbaasd en hoopte dat Youssef het aanbod zou afslaan. Die oude man vertrouwde ook echt iedereen. Als het kon had hij volgens haar de hele vliegtuig gevraagd mee te gaan. Alleen zij was gek genoeg om ook dan echt de uitnodiging te accepteren.

Nee, bedankt. Ik heb al een onderkomen. Zei hij met een gemeende glimlach.

Fjieuw dacht Umniya, ze zag hem liever gaan dan komen.

Ok, het beste. Als je van gedachten veranderd ben je welkom.

Hij scheurde een stukje papier van de brochure en schreef daar zijn telefoonnummer op.

Umniya kon aan Youssefs blik zien dat hij ook verbaasd was. Hij nam het telefoonnummer aan.

Goed wij moeten gaan. Zei Waluyo.

Ok take care. Zei Youssef met een glimlach en keek even Umniya doordringend aan.

Jij ook slaapkop. Vervolgde hij.

Ze gaf hem een vernietigend blik en zei:

Tot ziens, duivel.

Hij moest lachen en draaide zich van hen om en liep richting de uitgang. Waarom moest hij lachen? Vroeg ze zich onzeker af. Weirdo.

Samen liepen ze het vliegveld uit en een heerlijke bries streelde haar wangen. Ze voelde zich meteen goed hier.

Kom laten we een taxi nemen. Zei Waluyo.

Nee, laten we een tuc tuc nemen. zei Umniya, ze wilde altijd al in zon ding zitten.

Hij moest hard lachen waardoor ze onzeker mee ging lachen. Die man had een aanstekelijke lach.

Daarvoor moet je naar Thailand gaan. Zei hij nog nagrinnikend.

Oh hebben ze die hier niet? vroeg ze teleurgesteld.

Misschien op platteland maar hier heb je gewoon taxi.

Ze knikte en al snel hielden ze een blauwe taxi aan die aangaf, dat hij shift draaide. Zo die taxis hier zijn moderner dan die in Nederland, en dan komt zij met een tuc tuc. Ze had dit land erg onderschat.

Haar hoofd hing ze uit het raam, en met een verbaasde uitdrukking op haar gelaat en een wow staarde ze naar alle bezienswaardigheden. Het voelde aan alsof ze in een totaal andere wereld was. Hier had het saaie, sobere Nederland niet eens een kans bij. Ze probeerde alle plekken te onthouden zodat ze er later voor terug kon komen. De Taxi reed door een druk wijkje waar van alles en nog wat was, de straten waren versierd met rode slingers en lampionen, de heerlijke chaotische herrie klonk als muziek in haar oren. Ze had te lang stilte moeten verdragen nu vond ze herrie het mooiste geluid dat er bestond. Een heerlijke warme maaltijdgeur drong bij haar naar binnen, en wat haar deed herinneren dat ze wel trek had. Ze reden de stad uit naar een buitenwijkje en vanuit waar ze nu waren zag de stad Singapore nog mooier en betoverend uit. Al die lichtjes weerspiegelde zich in het water waardoor de stad een 3 dimensionaal effect kreeg. Zoiets had ze nog nooit met haar eigen ogen gezien. Waarom had Singapore in de jaren zestig geen gastarbeiders nodig uit Marokko. Dan leefde ze nu hier, bedacht ze zich. Ze ging weer goed zitten en legde haar hoofd vermoeid naar achteren. Geboeid luisterde ze naar het gesprekje van Waluyo en de taxichauffeur. Ze begreep geen woord van wat ze zeiden, maar het stoorde haar ook niet.

Niet lang daarna stopte de taxi voor een huis dat omringd was met bomen en het zo beschutte van de rest. Als ze er voorbij zou lopen zou het haar niet opvallen dat daar een huis stond. Ze stapten uit en Waluyo betaalde de taxi, Umniya nam uit beleefdheid zijn bagage over en met lach van oor tot oor liep Waluyo zijn terrein op.

Welkom in mijn huis. Zei hij lachend.

De voordeur ging open en een meisje van ongeveer 17 jaar kwam naar buiten lopen. Ze zag er jong en fris uit, ze had mooie Aziatische ogen en een gave huid. Zo te zien was ze dol blij dat haar opa terug was en ze vloog hem in de armen. Ze wisselden een paar woorden in hun taal uit en toen wees hij naar Umniya. Umniya stelde zich een beetje ongemakkelijk op en keek met een verlegen glimlach naar hen. Aan het meisje te zien was er geen teken van ongenoegen en net als haar Opa verwelkomde ze Umniya gastvrij.

Umniya, dit is mijn kleindochter Kaya.

Umniya boog haar hoofd een beetje als een teken van begroeting en zei in het Engels:

Nice to meet you.

Ze begonnen allebei te lachen en Umniya vroeg zich af of ze iets verkeerds had gezegd.

Insgelijks. Zei het meisje terug in het Nederlands.

Oh, dacht Umniya het meisje sprak dus gewoon Nederlands.

Sorry, dacht dat je geen Nederlands sprak. Excuseerde Umniya zich.

Maakt niet uit, me opa heeft me al sinds kinds af aan al naar een priv-school gestuurd hier om de Nederlandse taal te leren. Hij was namelijk van plan om mij naar Nederland mee te nemen. Zei ze lachend.

Oh en ga je nu niet meer naar Nederland? vroeg Umniya nieuwsgierig.

Nee, ik vind het hier veel leuker.

Helemaal gelijk. Ik zou je ook adviseren om niet te gaan. Zei Umniya lachend.

Kom laten we naar binnen gaan, dan kunnen jullie uitgebreid praten. Zei Waluyo.

Ja grootvader. Gehoorzaamde Kaya. Kom mee Umniya. Zei ze liefjes tegen haar.

Umniya was toch wel blij dat ze toegaf om hier te komen logeren dan in een hotel. Een hotel was geen haar beter dan haar huis in Nederland. Daar zou ze dan weer de stilte moeten omarmen, hier had ze tenminste mensen met wie ze kon praten en lachen. Het zorgde er voor dat ze haar problemen voor even kon vergeten, kon rusten en weer verder leven. Ze kon haar gedachten weer op andere dingen vestigen, en helder nadenken. Ze kon eindelijk het verdriet voor even op zij zetten. Ze bedankte God dat hij het voor haar mogelijk had gemaakt op deze plek te zijn. En ze liet haar dankbetuigingen zeker niet achter tijdens haar gebeden.

11. Nieuwe Bekeerling.Ze liep de woonkamer in en kreeg meteen trek toen ze warme rijst op tafel zag staan waarvan de damp naar boven zweefde. Waluyo raakte de grond naast zich aan en gebaarde haar dat ze naast hem moet gaan zitten. Ze nam naast hem plaats en ging in een kleermakerszit zitten.

Jij lust toch wel rijst? vroeg hij.

Ja tuurlijk. Zei Umniya glimlachend.

Hij schoof een kom met rijst er in naar haar toe en legde de eetstokjes voor haar neer. Kaya ging tegenover Umniya zitten, en begon van haar rijst te eten. Ze was onder de indruk hoe simpel het leek om met stokjes te eten.

Jij kan met stokjes eten? vroeg Waluyo.

Ik heb het nooit eerder gedaan. Zei ze met een verlegen glimlach.

Als jij wil, kan Kaya voor jou lepel halen?

Ze schudde haar hoofd en zei:

Nee, ik ben in jullie land, dan eet ik ook op jullie manier.

Goed zo. Zei Waluyo tevreden. Wat je niet kunt, kun je leren. Knipoogde hij.

Ze knikte glimlachend en trok de stokjes uit elkaar.

Bismillah. zei ze fluisterend en ze begon aan haar maaltijd waar haar maag zo erg naar snakte.

Het was midden in de nacht en Umniya zat op het dakje van het huis. Ze was helemaal in de ban van de stad Singapore. Het leek wel alsof het haar had gehypnotiseerd. Ze kon eindelijk de beetje rust waar ze zo erg naar had verlangd vinden.

Voorwaar, Wij hebben voor de ongelovigen ketenen, ijzeren halsbanden en een laaiend Vuur bereid. Maar de deugdzamen drinken uit een beker (een drank) gemengd met Kamfer. De dienaren van Allah drinken uit een bron, welke zij in overvloed doen stromen. Zij vervullen de gelofte, en vrezen een Dag waarvan het kwaad verstrekkend is. En zij geven voedsel, uit liefde voor Hem, aan de armen, de wees en de gevangenen. (Zeggende): "Wij voeden u slechts ter wille van Allah. Wij verlangen geen beloning noch dank van u. Wij vrezen van onze Heer een moeilijke en drukkende Dag."

Daarom zal Allah hen voor het kwade van die Dag beschermen en zal hun blijdschap en geluk schenken. En Hij zal hen voor hun standvastigheid belonen met een tuin en kleren van zijde. Zich daarin nedervlijende op sofa's zullen zij het noch te koud noch te warm hebben. En de schaduw der bomen zal dicht over hen zijn en de trossen fruit zullen gemakkelijk bereikbaar worden gemaakt. En zilveren vaten zullen aan hen worden rond gereikt, en bekers. Kristalhelder, uit zilver, in de juiste maat vervaardigd. En daarin zal hun een drank worden gegeven, vermengd met Gember. Van een bron genaamd: Salsabiel. En jonge mensen, die niet verouderen, zullen om hen rondgaan (om hen te bedienen). Wanneer gij hen ziet, denkt gij dat zij verstrooide paarlen zijn. En waarheen gij ook kijkt, zult gij een zaligheid voelen en een groot koninkrijk aanschouwen. Zij zullen klederen van fijne groene zijde en zwaar brokaat dragen en zilveren armbanden. En hun Heer zal hun een zuivere drank geven. (Hij zal zeggen): "Dit is uw loon, omdat uw streven waardevol was." Voorwaar, Wij hebben de Koran aan u bij gedeelten geopenbaard. Wees daarom geduldig volgens het gebod van uw Heer en gehoorzaam niemand die onder hen zondig of ongelovig is. En gedenk de naam van uw Heer 's morgens en 's avonds. En aanbid Hem gedurende (een deel) van de nacht en prijs Zijn eer gedurende een groot deel ervan.

Ze hield zoveel van de Qoraan te reciteren, de woorden hadden altijd een groot impact op haar gehad. Ze hield ontzettend veel van haar geloof. Daar haalde zij altijd haar kracht en geduld vandaan, en het geruststelde haar. Het gaf haar hoop. Wellicht was ze toch niet zo verloren.

Het is prachtig.

Umniya schrok op en zag Kaya achter haar staan bij het raam. Ze klom ook naar buiten en ging naast haar zitten.

Je liet me schrikken. Zei Umniya lachend.

Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Maar ik hoorde iets dat me uit mijn slaap haalde, en toen ik op het geluid afkwam zag ik dat jij het was. Wat was dat wat je zong?

Umniya moest glimlachen en zei:

Ik reciteerde uit de Qoraan, het heilige boek van moslims.

Wauw, zijn alle verzen zo krachtig? vroeg ze nieuwsgierig.

Ja.

Kun je me vertalen wat je net zei? Het was duidelijk dat ze belangstelling had.

Umniya knikte en reciteerde stuk voor stuk een zin en volgde daarbij de vertaling. Kaya sloot haar ogen en genoot van Umniyas recitatie.

Dit zijn werkelijk prachtige woorden.

Kan ook niet anders, ze komen immers van Allah de Verhevene. Zei Umniya glimlachend.

Mijn overgrootouders waren moslims, en ergens voel ik dat ik dat ook ben.

Ons religie leert ons dat je als moslim wordt geboren, en dat als je als kind sterft je naar het paradijs gaat. Maar het zijn de ouders of je omgeving die je veranderen en daardoor iets anders wordt. Zei Umniya.

Ik heb ook een paar moslimvrienden, en jullie geloof interesseert mij echt. Ik weet niet wat het me doet. Net zoals net toen jij die Qoraan zong, ook al begreep ik geen woord leek het alsof het voor mij bestemd was. Ik voelde iets in mij branden een soort van verlangen maar tegelijkertijd voelde ik ook angst en vrees.

Umniya begon enthousiast te worden en zei:

Wellicht is het dan tijd om moslim te worden.

Kaya staarde haar met grote ogen aan en zei:

Ja, misschien wordt het inderdaad tijd.

Als je wilt kun je, je morgen bekeren dan ga ik met je mee naar een moskee?

Nee. Zei Kaya. Umniya begon een teleurstelling te voelen.

Ik wil nu moslim worden, wie weet sterf ik vandaag nog en dan wel liever als een moslim. Zei Kaya vastbesloten. Umniya kreeg een lach van oor tot oor.

Dat is Prima zei Umniya dolenthousiast.

Wat moet ik doen om moslim te worden? vroeg ze.

Het is heel simpel, ik ga je niet in een zwembad dopen of zo. Zei Umniya lachend.

Maar voordat je de geloofsovertuiging gaat uitspreken, wil ik je wel eerst informeren over de vijf zuilen van de Islam. Het is belangrijk dat je ze kent want als je een paar achterlaat wordt je weer ongelovig. Dat kan er voor zorgen dat je uit Islam wordt gezet.

Ze knikte en hoopte dat het niet hele moeilijke dingen zouden zijn.

De eerste zuil is de Shahada, het geloofsgetuigenis. De tweede zuil is het gebed, de Salaat. Je moet 5 keer per dag op tijd bidden, behalve als je menstrueert dan mag je niet bidden totdat je weer rein bent. Voor je het gebed verricht moet je een wassing doen. Wees niet bang ik zal je dit allemaal leren.

Ze zuchtte opgelucht en dacht voor heel even dat ze dit allemaal niet alleen zou kunnen.

De derde zuil is Zakaat, aalmoezen geven aan de armen de behoeftige, je dient dan 2,5% van je netto-inkomen te geven per jaar aan de behoeftige. Die dien je te betalen in de maand Ramadan De vierde zuil is het vasten van de maand Ramadan. Dan mag je niet eten en drinken van zonsopgang tot zonsondergang. En de vijfde zuil is de Bedevaart. Als je een gezond volwassen persoon bent en het geld en middelen er voor hebt dien je minstens eenmaal in je leven naar Mekka te gaan.

Ben jij al daar naar toe gegaan? vroeg ze. Umniya schudde haar hoofd en zei:

Nee nog niet, maar hoop vurig dat ik daar op een dag mag gaan staan.

Kaya knikte en zei:

Ik hoop het ook voor mezelf.

Is het verder duidelijk? Heb je nog vragen.

Ze moest lachen en zei:

Ik heb zowat duizenden vragen.

Laten we eerst beginnen met de Shahada, dan komt de rest wel. Zei Umniya glimlachend. Kaya knikte en zei:

Ok, laten we beginnen dan.

Zeg me na: Ash-hadoe,

Ashadoe.

La ilaha

Laa Ilaaha

Iela Allah

Ielaa Allah.

Umniya moest glimlachen en voelde binnen het enthousiasme sterker worden.

Wa Ash-hadoe anna

Ze herhaalde haar woorden na.

Mohammedan Rasouloellah

Umniya herhaalde nog n keer de hele zin en Kaya herhaalde mee.

Ash-hadoe la ielaha iela Allah, wa ash-hadoe an-na Mohammedan Rasouloellah. Umniya vloog haar in de armen en schreeuwde de takbier:

Allah oe Akbar, Allah oe Akbar, Allah oe Akbar!

Kaya begon haar na te doen en ze vielen bijna van het dakje af.

Umniya kon haar nieuwe zuster in het geloof niet meer loslaten en kon haar enthousiasme niet onder tafels schuiven.

Jij en ik zijn nu samen verbonden. Jij bent nu mijn zuster in het geloof. Kaya, al je voorgaande zondes zijn nu vergeven door Allah. En je begint nu opnieuw net als een pasgeboren kindje.

Dat is echt fijn. Zei ze met een lach van oor tot oor.

Het is aangeraden om een bad te nemen, als een teken van zuivering van alles wat vooraf is geweest. Zei Umniya aanradend.

Ok, dan zie ik je zo. Zei ze en plaatste een kus op haar wang, waarna ze weer via de raam naar binnen ging als een Moslima. SoebhanaAllah dacht Umniya net kwam ze nog als een Ongelovige door die raam en is ze als een Gelovige weer naar binnen gegaan. Umniya was dankbaar dat er door haar uitnodiging een gelovige bij was gekomen. Kaya was de eerste die door Umniyas toedoen is bekeerd. Ze staarde weer naar de grote stad en besefte dat het bijna Fadjr was. Zodra zou ze Kaya laten introduceren met haar eerste gebed. De Dageraad.

: Surah Al-Insaan 76: 4 -26: Ik getuig dat er geen God is dan Allah, en dat Mohammed zijn boodschapper is

: Geprezen zij Allah.

12. De Sultan Moskee

Samen liepen Umniya en Kaya door de Arabstreet. Het verbaasde haar dat 8 van de 10 mensen Chinezen waren. Zonet had Umniya een deel van haar geld gewisseld in Singaporese dollars. Kaya was een goed gezelschap en het hielp ook dat ze de talen sprak.

Ze stopten bij een stoplicht en Umniya verbaasde zich over de massa mensen die zich aan de andere kant van de weg hadden verzameld bij het stoplicht. Hoe zou ze ooit daar doorheen dringen? Kaya leek er geen last van te hebben, al die mensen was hier gewoon. Vier miljoen mensen in n stad gevestigd, allemaal leefden ze langs elkaar heen.

Kaya friemelde aan Umniyas hoofddoek en zei:

Ik wil ook hoofddoek dragen, net als hoe jij m om hebt.

Het stoplicht sprong op groen en beangstigd keek Umniya naar de massa mensen die op haar afkwamen, Kaya trok haar mee en worstelde zich tussen al die mensen. Umniya knalde wel tegen 4 mensen op voordat ze heelhuids de weg had overgestoken.

Ik zie daar een winkel die sjaals verkoopt. Zei Umniya wijzend.

Ze trok Kaya met zich mee naar het winkeltje. Zonder blikken of blozen pakte ze een sjaal en draaide het om Kayas hoofd heen.

Ik zal het je eerlijk zeggen meisje, de Hijaab zal je beeldig staan.

Ze kneep in Kayas wangen en zei:

Oh je ziet er zo schattig uit.

Kaya moest blozen en bekeek zich in een verroeste spiegel. Aan haar blik te zien vond ze de Hijaab haar ook heel mooi staan. Ze deed m af, en Umniya pakte nog 5 verschillende kleuren uit het mandje en liep er mee naar de toonbank.

Wat doe je? Ik betaal. Zei Kaya toen ze zag dat Umniya al had afgerekend.

Zie het maar aan als een cadeautje. Zei Umniya lachend bij het zien van haar verbaasde blik. Kaya omhelsde haar nieuwe beste vriendin en plaatste een lange kus op haar wang.

Je bent echt lief. Zei ze dankbaar.

Samen liepen ze weer naar buiten. Umniya genoot van de warme zonnestralen die op haar wangen brandden. Ze hield ontzettend veel van de zon en een helder blauwe lucht. Ze werd er automatisch vrolijk van.

Umniya stopte met lopen na het zien van de prachtige moskee dat boven alles uitstak. De gouden koepel blonk door de zon en het leek wel een magnetisch effect te hebben.

Wauw. Zei Umniya net hoorbaar.

De moskee leek wel een schets uit het sprookjesverhaal van Aladdin. Nog even en ze stelde zich een vliegend tapijt voor. De ramen, de minaretten, de palmbomen die het omringde alles zorgde er voor dat ze opgewonden raakte. Kaya keek mee en zei toen:

Dat is de Sultanmoskee, de grootste moskee van de stad. Zullen we naar binnen gaan?

Als een gehypnotiseerde, knikte Umniya. Geen woord dat uit haar keel kwam door de bewondering.

Voor de moskee stopten ze. Umniya haalde een hoofddoek uit het tasje voor Kaya en hielp haar met het opzetten van haar hoofddoek. Toen ze beide tevreden waren liepen ze de moskee in waar Umniyas ogen bijna uit hun kassen sprongen. Samen baden ze de tahiyaat el masjied, en daarna bleven ze wachten tot het Asr was. Ondertussen legde Umniya een paar dingen uit aan Kaya.

Moet ik opnieuw de wassing doen? vroeg Kaya onzeker.

Je hebt toch geen scheet gelaten? vroeg Umniya giechelend.

Nee.

Nou dan heb je nog steeds je wassing.

Ze hadden samen voor ze naar buiten gingen de wassing gedaan. Dat was een standaardprocedure van Umniya, ze ging niet naar buiten tot ze haar wassing had gedaan. De stem van de Moeadhin klonk door de moskee toen het Asr was.

Wat moeten we doen? vroeg Kaya.

Zeg hetzelfde als wat hij zegt. Alleen als hij zegt: Haast je tot het gebed, haast je naar het succes dienen wij te zeggen: Er is geen kracht noch macht dan die van Allah. En daarna moet je een smeekbede doen voor de Profeet Mohammed. Dat leer ik je zo meteen.

Ze herhaalden de woorden van de Moeadhin die krachtig in de moskee echoden. Toen hij klaar was zei Umniya:

Iedere keer als de Adhaan eindigt moet je deze smeekbede zeggen omdat de Profeet het ons gevraagd heeft. Wie deze smeekbede zegt zal voorspraak van de Profeet ontvangen op de Dag des oordeels. De Smeekbede gaat als volgt:

O Allah,Heer van deze perfecte oproepen vanhet te verrichten gebed, schenk Mohammed al-Wasielah en al-Fadielah en schenk hem de verheven positie die U hem heeft beloofd. (Voorwaar,U verbreekt geen belofte). Zeg me na.

Kaya deed haar best om de uitspraak zo goed mogelijk na te zeggen, want ze had hiervoor nog nooit Arabische woorden uitgesproken. Gelukkig voor Umniya was Kaya een snelle en toegewijde leerling. Ze leerde snel en onthield veel van de dingen die Umniya zei. Tien minuten later volgde de Iqamaah en begon het gebed. Toen het gebed tot zijn einde kwam deed Umniya alle dingen die sunnah waren en daarna verrichte ze smeekbeden voor haar ouders en zusje en broertje. Ze hoopte vurig dat ze een toegang tot het paradijs hadden. Automatisch stroomden die tranen weer over haar wangen en ze voelde die pijn nog altijd in haar hart. Kaya keek slechts met medelijden en wist niet wat er voor had gezorgd dat Umniya in tranen was uitgebarst. Maar het was Kaya wel duidelijk, Umniya droeg iets met zich mee. Ze had het al vreemd gevonden dat een Marokkaans meisje zonder bagage bij hen in Singapore kwam logeren, maar toen ze het levendige karakter van haar ontdekte had ze haar wantrouwen opzij gezet en Umniya als een vriendin genomen. Nu wist ze niet wat ze moest doen, haar zou laten of troosten. Ze kroop naar haar toe en nam haar in haar armen.

Het komt goed. Fluisterde ze zachtjes tegen Umniyas slaap. Het komt goed.

Umniya werd rustiger en als een verlamde bleef ze voor zich uit staren. Ze haalde haar moeders gezicht voor haar geest, ze kende die dag nog. Haar moeder die haar na school kwam ophalen. Ze keek haar met een stralende lach aan waardoor Umniya als kind automatisch blij werd en naar haar toerende. Dat was 14 jaar geleden maar alsnog was het iets dat Umniya altijd bij was gebleven. Haar moeders stralende gezicht. Ze voelde die brok weer in haar keel en de tranen stroomden stilletjes over haar wangen. Wie hield ze voor de gek? Hoe zou ze ooit over zon groot verlies komen?

Gaat het? Wil je erover praten? vroeg Kaya voorzichtig.

Umniya ging rechtop zitten en veegde haar tranen weg. Met een gebroken blik schudde ze zachtjes haar hoofd.

Het is nog te vers. Zei ze schor.

Kaya knikte begrijpend en had medelijden met haar. Ze wilde haar zo graag helpen en plotseling wist ze ook hoe.

Jij gaat met mij mee. Zei ze en trok Umniya mee de moskee uit. Niet wetend wat Kaya van plan was strompelde Umniya achter haar aan.

_______________________________________________________

: Gebed die je verricht als je de moskee in loopt, ook wel de Moskee groet genoemd

: Degene die tot het gebed oproept

: Namiddaggebed

: Oproep tot het gebed

: Een oproep tot het gebed na de Adhaan

: De weg/het gebruik van de Profeet (vzmh)

13. Innerlijke Vrede

Kaya verteld mij dat je verdriet hebt. Zei Waluyo tegen Umniya.

Ze staarde naar hem met grote ogen aan en knikte toen.

Goed dan, laten we eens jouw verdriet wegnemen.

Ik denk niet dat, dat n, twee, drie gaat. Zei Umniya met een opgetrokken wenkbrauw.

Shhttt.. legde Waluyo haar het zwijgen op.

Met zon houding gaat dat inderdaad niet snel gebeuren. Vervolgde hij.

Ze zuchtte diep en vroeg zich af waar dit heen ging. Ze stonden allebei in zijn achtertuin en Kaya had haar een Aziatische pak aanlaten trekken en haar aparte schoentjes gegeven. Ze voelde zich een mini Bruce Lee.

Zeg eens Umniya, kan jij vechten? Vroeg hij terwijl hij met zijn rug naar haar toegekeerd stond.

Ehm ja. Zei ze schouderophalend.

Wat voor technieken heb je onder de knie?

Nou ehm, haren trekken, bijten, gezicht open krabben, platte hand geven en zo.

Hij schudde zijn hoofd slecht keurend en zei:

Dat is niet vechten, dat is jezelf vernederen.

Hij draaide zich nu naar haar om en zei:

Ik heb het over vechten alsof je zweeft, vechten zonder woede, vechten zonder wraak.

Je bedoelt net als die Chinese films waar die ninjas vliegen. Zei ze met een spottende toon.

Nee, dat is nep. Kijk Umniya, en luister goed. In een goede vechtsport kun je innerlijke vrede vinden. Vijf generaties hebben de Wing Chun geleerd en bestudeerd in mijn Familie, en alle hebben zich in alle tijden kunnen verdedigen wanneer het erop aankwam.

De Wing wat? ontbrak Umniya hem.

De Wing Chun. Dat is een vechtkunst die voort kwam uit Kung Fu. Het zou prima bij jou passen aangezien jij op het ene moment aanvalt en op een ander moment verdedigd.

Zei hij doelend op haar karakter.

Jij Umniya bent een kwetsbaar persoon door datgene wat je met je meedraagt. Je bent ook helemaal alleen gekomen zonder iemand die je kan beschermen. Je moet jezelf kunnen verdedigen, ik heb Kaya deze vechtkunst al op een zeer jonge leeftijd geleerd. Nu kan ik al jaren zorgeloos naar Nederland gaan haar hier achterlatend alleen in het huis. Want ik weet dat zij zich kan verdedigen. Nu is het ook tijd dat ik het jou leer.

Umniya voelde de gedrevenheid weer naar boven komen, ze had altijd al de Kung Fu willen leren. Ze fantaseerde dat zij net als Jackie Chan en haar andere Chinese Idolen kon vechten. Nu kreeg ze een kans om het te leren, en ze zou het met beide armen aannemen.

Maar wat doe je precies met Wing Chun? vroeg ze nieuwsgierig.

Hij moest grijnzen en zei:

Chinees boksen.

Boksen? vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw.

Nee, Chins Boksen. Zei hij met nadruk op het woord Chinees.

De Superstar Bruce Lee gebruikte ook deze vechtkunst.

Oh nou in dat geval, leer me maar wat van die Chinees Boksen.

Hij knikte.

Ho wacht even. Zei ze snel.

Wat? vroeg hij.

Je gaat me toch geen rotklusjes geven net als Mister Miyagi in Karate Kid om zo de vechtkunst onder de knie te krijgen? Want dan hoeft het voor mij niet meer.

Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan en zei toen:

Mevrouw Umniya, jij moet even alles wat je in films hebt gezien vergeten. Zo ga je het niet leren. Ik ga je geen klusjes laten doen want zo is deze vechtkunst niet ontstaan.

Ok zuchtte ze opgelucht.

Kun je me leren iemand te verlammen? Daar is toch een vechtkunst voor?

Ah Dim Mak.

Wat? Riep ze uit, het klonk verdacht veel op een Marokkaans scheldwoord.

Dim Mak. Dat is die jij bedoeld. Als je de Chi-punten van het lichaam kent kun je een ander er mee genezen, verlammen of zelfs doden, dat is geen vechtsport maar een manier om je te verdedigen. Maar dat ligt nu nog te ver van je bed. Laten we maar eerst zorgen dat je de Wing Chun onder de knie krijgt.

Ze knikte en was er klaar voor.

Sluit je ogen en ontspan. Zij hij op een rustgevende manier.

Umniya sloot haar ogen.

Waluyo zweeg voor een enkele minuten, en liet de stilte haar omgeving worden. Zij kon zich echter niet concentreren.

Everybody was Kung Fu fighting, begon ze met gesloten ogen te zingen. Ze deed het geluid van de instrumenten na en ging verder:

Those cats were fast as lightning. In fact it was a little bit frightening, but they fought with expert timing.

Wat doe jij? vroeg Waluyo haar fronsend. Ze opende haar ogen en zei lachend:

Is de achtergrondmuziek. Leek me wel gepast.

Hij schudde slecht keurend zijn hoofd en zei:

Je moet je concentreren. Zo ga je het niet leren.

Ok. Zei ze om hem tevreden te houden.

Ze sloot haar ogen en strekte haar armen uit.

Goed concentreer je op je omgeving. Luister en probeer te begrijpen.

Ze knikte en begon te luisteren maar ze hoorde niets. Stilte. Wat haatte ze toch stilte. Ze begon weer diep in en uit te ademen. Haar gedachtes dwaalden af, en ze vroeg zich af wat ze moest horen, want ze hoorde niets. Na tien minuten zo te hebben gestaan besloot ze haar gedachtes af te sluiten. En toen hoorde ze het. Al die tijd floten de vogels maar ze kon ze niet horen. Het geluid van stromend water uit een fonteintje, de wind die door de bladeren van de bomen blies, nu pas hoorde ze al die dingen. Het was nooit stil geweest. Ze genoot van het gezang van de vogels en ze voelde zich kalm worden. Ze had geen besef meer van tijd en ruimte, ze wist niet eens hoe lang ze daar al stond met haar ogen gesloten. Na een halfuur opende ze haar ogen en zag dat de zon al onder was gegaan en dat Waluyo nergens te bekennen was. Ze kon niet geloven dat ze zolang daar had gestaan voor haar was het pas 10 minuten. Ze liep het huis in en zag Waluyo in een kleermakerszit zitten, terwijl hij zijn noedels binnenwerkte.

Wanneer ben jij weggegaan?vroeg ze fronsend.

Meteen toen jij je ogen dicht had gedaan. Zei hij met een volle mond.

Ze keek hem verbaasd aan en hij slikte zijn eten door.

En hoe was het? Heb je, je innerlijke rust gevonden?

Ja. Zei ze nu met lach en ging naast hem zitten. Ik voel me nu echt rustig en goed.

Mooi, dan zit les nummer n er op. Morgen ga ik je echt introduceren met Wing Chun.

Geweldig. Zei ze met een glimlach.

14. Satria

Het was zes uur s ochtends en Umniya en Waluyo zaten in de achtertuin. Umniya was wakker geworden voor het ochtendgebed toen ze Waluyo in de tuin zag staan. Ze had samen met Kaya het gebed gebeden en Kaya was daarna terug wezen slapen terwijl Umniya nieuwsgierig was geweest naar wat Waluyo daar aan het doen was. Toen ze de tuin instapte zag ze hem zijn vechtkunst beoefenen. Met bewondering had ze naar zijn bewegingen zitten staren. Dat zon oude man nog zo kon bewegen, bedacht ze zich. Nu zaten ze samen bij te kletsen terwijl de zon op begon te komen.

Deze vechtkunst stamt af van China hoe is het hier bij jullie terecht gekomen? vroeg Umniya nieuwsgierig. Hij moest grinniken terwijl hij staarde naar de Horizon.

Het is een mooi verhaal. Mijn Opa was een Chinees, en mijn Oma Indonesisch. In die tijd brak de tweede wereld oorlog uit. De Japanners veroorzaakte dood en verderf hier in Azi. Mijn opa was een Sifu, die op de zwarte lijst stond. Hij kende vele Chinese vechttechnieken en de Japanners wilden dat hij hen een paar technieken leerden. Dat zou een verraad zijn, en hij was gevlucht waardoor hij als dood op stond geschreven. Hij kwam naar Indonesi waar hij mijn Oma ontmoette. De Japanners hadden haar hele familie uitgeroeid. Hij nam haar mee en bracht haar veilig in een onderkomen. Hij besloot terug te vechten en heeft vele japanners de nek omgedraaid. Toen de oorlog voorbij was had hij zijn achternaam veranderd in Satria. Dat betekent Strijder in het Indonesisch. Hij heeft daarna geholpen met het weer opbouwen van wat de Japanners hadden verwoest. Hier heeft hij met zijn eigen handen dit huis gebouwd. Zei hij wijzend naar zijn huis.

Umniya keek mee en vond het echt mooi om zon verhaal te horen. Ze hield van zulke verhalen.

Heftig. Zei ze fluisterend. Hij knikte.

Nadat het huis af was, huwde hij mijn Oma en kregen ze 3 kinderen. Mijn vader was de oudste. Mijn opa had ze al zijn technieken onderwezen, zodat zijn zonen zich altijd konden verdedigen. Mijn vader heeft Wing Chun en andere vechtkunsten mij weer onderwezen. Ik trouwde daarna met mijn vrouw Intan. Ik kreeg met haar twee kinderen. Mijn zoon Buwano en mijn dochter Maleta. Mijn vrouw overleed op een jonge leeftijd. Maleta en ik besloten naar Nederland te gaan en hebben Buwano hier achtergelaten. Hij kreeg een relatie met een Chinese vrouw en ze raakte zwanger van Kaya. Toen Kaya geboren was heeft ze haar achtergelaten bij mijn zoon en is ze er vandoor gegaan. Mijn zoon heeft haar opgevoed tot ze 5 jaar oud was en is toen vermoord tijdens een vechtpartij. Ik kwam terug voor haar, en stuurde haar naar een priv-school om de Nederlandse taal te leren. Ondertussen onderwees ik haar onder andere de Wing Chun zodat ook zij zich kon verdedigen. Toen ze 15 werd ben ik terug gegaan naar Nederland omdat ik ook daar kleinkinderen heb van mijn dochter Maleta. Kaya wilde niet meegaan, ze hield van dit land. Nu ben ik weer terug gekomen om te kijken hoe het met Kaya gaat. Ze is altijd een sterke geweest. Neemt genoegen met weinig en heeft altijd een glimlach op haar gezicht, ondanks hetgeen wat haar allemaal is overkomen.

Umniya slikte een brok weg, iedereen in deze familie heeft pijn geleden.

Ik vertel je dit deels ook om je te laten weten dat ondanks de pijn en verdriet wij verder zijn gegaan omdat wij Innerlijk rust hebben gevonden door hetgeen wat mijn grootvader ons heeft onderwezen, en hopelijk zul jij ook die innerlijke rust vinden.

Ze vond het een fijn gesprek en het deed haar realiseren dat niet alleen zij door een moeilijke periode gaat. Bijna iedereen zal wel vroeg of laat beproefd worden doormiddel van degene van wie hij houdt.

Bedankt. Zon gesprek had ik echt nodig. Zei ze oprecht dankbaar.

Hij knikte met een glimlach en zei:

Geen dank. Als je maar weet dat er genoeg mensen zijn op wie je kunt terugvallen ook al zijn ze geen bekenden van je.

Ze had het niet door maar in de afgelopen drie dagen is ze echt gehecht geraakt aan deze oude mannetje. Hij vroeg niks over haar verleden en dwong haar tot nergens toe. Hij wilde slechts helpen. Een persoon met zon karakter was ze niet eerder tegen gekomen.

Om van onderwerp te veranderen zei hij:

Ik heb gehoord Kaya is nu Moslim.

Ja, dat klopt. Zei Umniya.

Goed, dat is beter voor haar.

Hoe bedoel je? Als het goed voor haar was, dan kon het toch ook goed van hem zijn, bedacht ze zich.

Ik heb Kaya vrij opgevoed. Ze mocht het geloof aanhangen die het beste bij haar paste. Ze wist alleen niet welke. Er zijn hier in dit land vele verschillende geloven. Nu ze moslim is hoop ik dat ze nog een betere persoon wordt. Dat ze die dingen meekrijgt die haar ouders en ik haar niet hebben kunnen onderwijzen.

Umniya begreep het nu en knikte.

Kaya vind het een geweldig geloof, het komt helemaal goed met haar.

Ik weet dat het goed met haar komt, ze is altijd al een slim meisje geweest. Ik maak me ook niet zorgen om haar. Zij is de enige van wie ik weet dat ze gelukkig zal zijn. Zei Waluyo zelfverzekerd.

Umniya kreeg een glimlach op haar gezicht. Hij had gelijk het zou helemaal goed komen met Kaya.

De spierpijn werd Umniya veelte veel en moe viel ze achterover op de grond. De geur van het verse gras rook nu opeens zo goed.

Wat doe jij? Zo kun je geen goede Wing Chun vechter worden. Zei Waluyo die op haar neer keek.

Pauze. Zei ze buitenadem.

Nu al? We zijn pas twee uurtjes bezig.

Pas? Ik kan echt niet meer. Ik heb overal spierpijn. Alles doet zo pijn.

Goed dan. Vijf minuten pauze.

Ze keek hem met grote ogen en vroeg zich af of deze man geen mededogen met haar had.

Waar is de oude Waluyo? Zei ze zeurend.

Die vind je terug nadat de training beindigd is.

Ze miste de vriendelijke oude Waluyo, nu had ze een beul voor zich. Hij speelde zich te veel in zijn rol als mentor vond ze. Hij hurkte zich naast haar neer en zei:

Leren doe je niet van een vriend. Leren doe je van een Leraar. Ik ben nu nog je Leraar, later kun je me weer als je vriend beschouwen. Zei hij alsof hij haar gedachten kon lezen.

Ze bleef hem aanstaren en dacht na over zijn woorden.

Ok Sifu, maar kun je die pauze voor me niet wat verlengen?

Goed dan, omdat je me Sifu noemde.Zei hij met pretoogjes.

Kwartiertje pauze dan gaan we door.

Ze uitte een diepe zucht en verlangde nu naar een bed. Haar lichaam had de afgelopen twee uurtjes nog nooit zo intensief getraind. Ze had te veel van haar lichaam gevraagd en nu vroeg hij om zijn rust voor het komende paar jaren.

Ze sloot haar ogen maar al de bewegingen die ze net had uitgevoerd speelden zich als een film weer af. Allemaal dingen die ze moest onthouden zorgden ervoor daar haar hersenen nog overuren werkten. Maar het had een pluspunt, haar gedachtes gingen niet meer terug naar de afgelopen drie zwarte maanden waar zij doorheen moest. Een paar momenten deden haar dan wel aan hen denken, maar ze kon nooit te lang aan ze denken, dat liet de tijd haar niet toe. Waluyo had haar zo bezig gekregen dat ze niet doorhad hoe snel de tijd ging.

Kaya kwam de tuin in lopen en zei tegen haar grootvader:

We hebben bezoek.

Hij knikte en keek naar Umniya die nog met haar ogen dicht gestrekt op de grond lag.

Umniya ik ben zo terug, waag het niet ergens naar toe te gaan.

Alsof ik me kan bewegen. Zei ze spottend terwijl ze n oog open deed.

Hij liep langs haar heen naar binnen. Net toen ze bijna in slaap daar viel hoorde ze een bekende zeggen:

Hallo, slaapkop.

15. De DuivelZe opende haar ogen en keek verbaasd naar Youssef. Ze had verwacht hem nooit meer te zien.

Wat doe jij hier? zei ze zonder bl