ARDUIN onbeperkt _1

Marinca vond haar droombaan

Ineke en Chris zwemmen elke woensdag

Jessica en Adrienne leren op eigen benen staan

ONBEPERKT

SAMEN ÉÉN TEAM

Nr. 3 December 2017

ARDUIN onbeperkt ARDUIN onbeperkt_2 _3

p.10 INEKE & CHRISGAAN NAAR HET ZWEMBAD IN ZIERIKZEE

Voor u ligt de nieuwe editie van het blad Arduin Onbeperkt. Weer een blad vol bijzondere verhalen over cliënten en hun netwerk. Dit keer is het thema: Samen één team.

Samen, dat is het sleutelwoord van deze editie. Je kunt op vele manieren samen zijn. Zo gaat vrijwilliger Ineke elke woensdagochtend samen met Chris gezellig zwemmen. Chris vindt het heerlijk in het water en het is elke keer weer echt een uitje. De vrolijke bewoners van locatie Havenfort in Hulst trappen samen de grootste lol, maar hebben ook ieder hun eigen taak in het huishouden. En Persoonlijk Regisseur (PR) Corrie Mesie vertelt over haar bijzondere rol, waarbij zij als PR de schakel vormt in het ondersteuningsteam rond de cliënt.

Adrienne en Jessica laten zien dat zij, met hulp van medewerkers van dagbehandeling Doen & Zijn, de juiste vaardigheden leren om straks bij Arduin of daarbuiten aan het werk te gaan. Stoere Jumpstyle liefhebber Travis woont op zichzelf en leert onder begeleiding beter met geld omgaan en goed voor zichzelf te zorgen. En vrijwilliger Chrissy draagt een steentje bij in het Atelier, waar ze met veel plezier samen met cliënten de mooiste dingen maakt. Kortom, samen kom je altijd verder en samen ben je één team.

Arduin Onbeperkt verschijnt twee keer per jaar. In elke editie vertellen we over de ontwikkelingen, binnen Arduin en de samenleving, die voor onze cliënten belangrijk zijn.

Wij wensen je veel leesplezier!

Redactieteam Arduin Onbeperkt

SAMEN ÉÉN TEAM

Inhoud

ColofonArdu!n Onbeperkt is een uitgave van Stichting Arduin en wordt twee maal per jaar verspreid.

Realisatie en eindredactie: Stichting ArduinTeksten: Liesbet Mallekoote, Woordenrijk en Stichting ArduinFotografie: Rien Zandee, MiddelburgVormgeving: 10uur, Zierikzee

Aan dit nummer werkten o.a. mee: Tamara, Louis, Travis, Christian, Anne, Anton, Marinca, Heleen, Magda, Anita, Chris, Adrienne en Jessica.

BEWONERS HAVENFORT: SAMEN ZELFSTANDIG MET BEGELEIDING

CORRIE MESIE IS PERSOONLIJK REGISSEUR

MARINCA VOND HAAR DROOMBAAN BIJ KRUIDVAT

JESSICA EN ADRIENNE ONTDEKKEN HUN TALENTEN BIJ DAGBEHANDELING DOEN & ZIJN

Wonen

Interview

Werken

Leren

p.4

p.8

p.9

p.14

p.6

p.11

TRAVISVOORLOPIG ZIT IK HIER PRIMA

CHRISSY & ANITA WERKEN SAMEN IN HET ATELIER

Lucette

Nicolette

Mirjan

ARDUIN onbeperkt ARDUIN onbeperkt_4 _5

InterviewAls Persoonlijk Regisseur (PR) moet je vooral veel contacten onderhouden, vertelt Corrie. “Contact met je cliënt en met iedereen in zijn of haar netwerk: ouders, broers en zussen, curatoren, gedragsdeskundigen, de medewerkers in de woningen, het werk of de dagbesteding, buren, kinderbescherming, reclassering. Alle lijntjes liggen bij mij, honderden lijntjes, overal naartoe.”

Als een cliënt een wens heeft, onderzoekt Corrie of die realiseerbaar is. “Wil de cliënt iets leren, dan kijk ik waar en hoe dat kan. Wil hij naar de kerk in het dorp, dan probeer ik een bezoekvrijwilliger te regelen die meegaat. Heeft een cliënt een nieuwe werkplek, dan ga ik mee kennismaken.” Als de wens is gerealiseerd, legt Corrie de gemaakte afspraken vast in het ondersteuningsplan, zodat iedereen die met de cliënt te maken heeft, weet wat de afspraken zijn.

“Alles is bespreekbaar, maar niet alle wensen zijn realiseerbaar”, vertelt Corrie. “Althans, niet altijd meteen. Ook dat leggen we vast: sommige wensen kunnen we direct invullen, andere werken we naartoe.” Het werk van Corrie bestaat vooral uit regelen en overleggen. “Ik zet de lijnen uit. Ik ben zelf niet uitvoerend, maar ik maak afspraken, met bijvoorbeeld de begeleiding in de woning, zodat wensen worden uitgevoerd.”

Twee keer per jaar bespreekt Corrie de wensen en doelen met het ondersteuningsteam van de cliënt en met de cliënt zelf. “Worden de gestelde doelen behaald? Of moeten ze worden bijgesteld? Zijn er doelen bij gekomen of kunnen afspraken worden afgestreept? En klopt alles nog en is iedereen tevreden?”

De cliënten van Corrie zijn heel verschillend en daarom zijn hun plannen en wensen dat ook. “Iemand die zelfstandig woont, is anders dan iemand met een ernstige meervoudige beperking. Maar ook voor die laatste groep kun je doelen opstellen. Bijvoorbeeld als de familie weet dat de cliënt graag naar autoracen kijkt: dan zorg je dat de cliënt voor de televisie zit als er racen op is. Je kunt het in heel kleine dingen zoeken.”

De spin in het web. Zo kun je haar het beste omschrijven. Corrie Mesie is Persoonlijk Regisseur bij Arduin en heeft op dit moment 37 cliënten onder haar hoede. Van al deze mensen inventariseert ze hun wensen en doelen, die ze door het inschakelen van vele, vele anderen probeert te realiseren.

CORRIE MESIE IS PERSOONLIJK REGISSEUR

Wanneer meerdere mensen samenwonen in één huis, krijgt Corrie soms te maken met tegenstrijdige doelen. “Stel iemand houdt ervan om harde muziek te draaien. Dat is voor andere bewoners niet altijd prettig. Dan probeer je afspraken te maken over de momenten dat iemand die harde muziek mag draaien.”

Als je vraagt hoe een doorsnee dag van Corrie eruit ziet, moet ze lachen. “Doorsnee ken ik niet. Ik probeer wel een soort weekplanning aan te houden, met lezen, plannen maken en overleggen, maar daar tussendoor komen crises, huisbezoeken bij familieleden en andere onverwachte

zaken. Ik probeer in elk geval elke drie weken alle cliënten een keer te bezoeken.”

Sommige cliënten vergen het uiterste van Corrie. “Alleen maar op de bank tv kijken kan natuurlijk niet. Je moet proberen die mensen te triggeren: blijven aanbieden, motiveren, zoeken om ze in beweging te krijgen. Soms is het ook frustrerend: ik kan niet alles alleen bepalen en ik krijg niet alles gedaan. Maar het is een interessante functie. Elke keer is het weer een uitdaging om ervoor te zorgen dat een cliënt kan doen wat het beste voor zijn of haar ontwikkeling is.”

‘Elke dag is een uitdaging’

Tamara is een van cliënten die Corrie ondersteunt als PR. “Corrie doet van alles voor me. Ze komt langs in de woning en op mijn werk. Ze vraagt hoe het gaat, we praten over mijn relaties en vriendschappen. Daar maken we afspraken over. Ik heb een tijdje geleden mijn been gebroken. Toen moest ik even ergens anders wonen, omdat ik de trap niet op kon. En ik kon niet meer werken. Maar ik verveelde me nogal. Dat heb ik met Corrie besproken en die heeft geregeld dat ik toch een beetje kon werken. Maar ik ben een bikkel, ik zeg niet snel ‘au’. Dus Corrie helpt ook om mijn grens te bewaken, zodat ik niet te veel doe. Als mijn kamer een rommeltje is en mijn moeder gaat klagen, komt Corrie even praten. Ik heb de grootste kamer en veel te veel spullen. Dat moet af en toe naar de rommelmarkt en daarover maak ik met Corrie afspraken. Verder wil ik graag leren rekenen en zelf boodschappen doen. Dat kan ik leren met pictogrammen en er dan op mijn werk mee oefenen, dat heeft Corrie afgesproken. Het is fijn om met haar te praten. Ik heb echt veel aan haar.”

TAMARA VAN DER LINDEN:

Corrie

Tamara

ARDUIN onbeperkt ARDUIN onbeperkt_6 _7

Wonen

TRAVIS WOONT ZELFSTANDIG MET BEGELEIDING

‘Voorlopig zitik hier prima’

Wanneer Travis (23) de deur opendoet, komt harde jumpstyle muziek ons tegemoet. “Ik ben aan het schoonmaken en dat doe ik het liefst met deze muziek. Kijk, ik heb gestofzuigd en de tafel schoongemaakt. En straks doe ik nog de macaroni-pan van gisteren.”

Travis woont ruim vijf jaar in een appartementje in Westkapelle. Hij woont zelfstandig, maar als het nodig is kan hij een beroep doen op de begeleiding die aanwezig is in hetzelfde gebouw. Omdat het mooi weer is, heeft hij de deur naar het balkon opengezet. “Kan het lekker luchten en het zonnetje naar binnen schijnen.” Eens in de twee weken heeft Travis een vrije vrijdag. “Ik probeer mijn huis wel bij te houden, maar als dat niet lukt, doe ik alles op mijn vrije dag. Stofzuigen, de badkamer, nieuwe lakens op het bed. Vroeger werd dat door de begeleiding gecontroleerd, maar nu hoeft dat niet meer. Af en toe komen ze nog wel eens kijken en dan zijn ze meestal heel positief over me.”

Er zijn geen kaboutertjesTravis werkt in de kringloopwinkel in Serooskerke en op kwekerij Overwater in Middelburg. “Die zijn we nu aan het renoveren. Dat is leuk werk, maar

soms zit het tegen. Als ik daar niet verder kan met klussen, werk ik ook wel op de boerderij. Ik doe alles wat ik krijg aangeboden. Het moet gebeuren hé, er zijn geen kaboutertjes die dat komen doen!”

Gamen en kokenAls Travis vrij is, zit hij veel thuis. “In het begin had ik vaak vrienden op bezoek, maar nu niet meer zoveel. Ik hou van gamen, vooral spelletjes zoals Call of Duty en GTA. En via mijn headset heb ik contact met mijn vrienden in Middelburg.” Koken en eten doet Travis meestal alleen. “Dat doe ik graag hoor. Soms samen met een vriend en als ik moe ben, vraag ik de begeleiding wel eens om te helpen. Ik ben een echte pasta-fan, maar ik maak ook wel boerenomelet of krieltjes, groente en vlees. En op maandag is het frituur-dag!” De begeleiding is er ook voor hem als hij ergens over wil praten. “Als er

problemen zijn op mijn werk of als ik gefrustreerd ben. Dan geven ze advies. Maar ik ben behoorlijk koppig, soms heb ik het allemaal al gehoord en zoek ik het zelf wel uit.”

Ooit naar MiddelburgTravis heeft het naar zijn zin in Westkapelle. “Voorlopig zit ik hier prima, maar ik wil hier niet tot mijn dertigste blijven. Mijn droom is om ooit naar Middelburg te verhuizen. Daar ben ik opgegroeid, daar wonen mijn vrienden en daar is mijn leven. Maar dat gaat nu nog niet. Eerst moet ik leren om met geld om te gaan. Ik heb niet veel nodig, maar je moet overal rekening mee houden. En ik moet leren de routes in de stad te onthouden. Het liefst heb ik dan weer zoiets als dit, een appartementje met twee keer in de week begeleiding. Dat zie ik wel zitten. Maar haast heb ik niet.”

Alles is intensieverOok cliënten binnen het cluster intensieve zorg & behandeling hebben een ondersteuningsplan, met daarin hun wensen en doelen, ondersteuningsvragen en behoeften op het gebied van wonen, werken en vrije tijd. Wat het bijzonder maakt is dat deze cliënten allemaal ondersteuning nodig hebben met betrekking tot gedrags- of psychiatrische problemen, in combinatie met een verstandelijke beperking. Dat maakt alles net iets intensiever: meer overleg, meer terugkoppeling, een Persoonlijk Regisseur op locatie die meedraait in het team, vaste gedragsdeskundigen per locatie en naast de gebruikelijke Supportwerkers nog acht senior Supportwerkers om ze te begeleiden. Zo zorgen we, in combinatie met gerichte trainingen en opleidingen, voor een zo goed mogelijke kwaliteit van bestaan voor deze cliënten.

Nieuwe locatieNiet elke locatie is geschikt voor zorg-intensieve ondersteuning, bijvoorbeeld omdat ze middenin een woonwijk liggen of vanwege het gebouw zelf. Daarom zijn we nu bezig met plannen voor een nieuwe locatie, met 24 plekken voor behandeling, observatie en crisisopvang. Ook komen er 24 doorstroomplekken, waar cliënten tijdelijk kunnen wonen als tussenstap naar een woning elders.”

RICHARD VAN RIJSWIJK, CLUSTERMANAGER ZORG-INTENSIEVE ONDERSTEUNING EN BEHANDELING

“Het cluster Zorg-intensieve Ondersteuning en Behandeling heeft negen woonlocaties en drie behandelcentra, verspreid over Walcheren en de Bevelanden. Het cluster ondersteunt ongeveer honderd cliënten, van wie zeventig in de woonlocaties en 29 in de behandelcentra. De ondersteuningsvragen variëren van intensief tot zeer intensief. Er zijn tussen de vijf en tien cliënten die één op één ondersteuning krijgen. Ook zijn er twee crisisplekken voor volwassenen in het behandelcentrum in Aagtekerke en daar zijn in november twee extra beveiligde kamers bijgebouwd. De very intensive care-unit in Middelburg heeft een crisisplek voor een kind.

Travis

Richard

ARDUIN onbeperkt ARDUIN onbeperkt_8 _9

In 2009 kwamen de eerste bewoners van Arduin in het appartement in Hulst wonen. Christian kwam er vijf jaar geleden als laatste bij. “Ik woonde eerst zelfstandig, maar dat ging niet meer: ik was erg alleen. Hier is het veel gezelliger.” Inge en Cynthia zijn twee van de zes begeleiders die om de beurt van vier uur ’s middags tot negen uur ’s ochtends met de bewoners doorbrengen. “Wij koken, maar de bewoners hebben zelf ook een taak. De één dekt de tafel, de ander ruimt af, eentje ruimt de vaatwasser in en de ander ruimt hem weer uit.” De bewoners helpen soms bij het koken, maar daar is niet iedereen enthousiast over. “Anne kan heel goed boontjes doppen”, zegt Cynthia. Anne trekt een scheef gezicht: “Maar ik vind het niet leuk.” Louis kan goed aardappels schillen en Christian maakt een prima pastasalade. “En op maandag haal ik brood bij de bakker.”

De bewoners hebben allemaal een eigen slaapkamer en een badkamer. Die moeten ze zelf schoonmaken, op een vaste dag in de week. “Dat moet Cynthia of Inge wel vaak tegen me

Marinca van Dommele werkt sinds de zomer bij het Kruidvat in de Vlissingse wijk Paauwenburg. Eerst op proef, maar met begeleiding van bedrijfsleider Erwin Grozema en Jobcoach Sylvia Belfroid is ze nu zover dat ze binnenkort een 12-urencontract krijgt. Marinca is er dolblij mee. “Het contact met de klanten, het harde werken en kassa draaien, dat vind ik allemaal leuk. Ik heb fijne collega’s en we zijn met z’n allen één team.”

Het ging niet meteen zo lekker, vertelt Marinca: “De eerste dag was een ramp: ik was veel te traag, kon niets vinden en was na afloop echt moe. Maar nu is het heerlijk. Ik heb een stuk zelfstandigheid gekregen en kan meedraaien in het team. Ik hoor bij de echte wereld. Voor nu is het mijn droombaan.”

Als Jobcoach heeft Sylvia regelmatig contact met Marinca. “Eerst hebben we met Marinca een werkwensengesprek gehad en daarna heeft ze een werkleertraject gevolgd. Vervolgens heeft ze zelf contact gezocht met het Kruidvat in Oost-Souburg omdat haar zus daar ook werkt. Daar is ze doorverwezen naar de vestiging in Paauwenburg in Vlissingen.”

Na een eerste gesprek gaf bedrijfsleider Erwin Marinca de kans een tijdje mee te lopen. “Dat ging al snel goed,” legt Sylvia uit. “Marinca heeft een hoge

zeggen”, lacht Louis. Maar met hulp van de begeleiding probeert hij het zo goed mogelijk te doen, want zijn moeder is kritisch: “Die gaat overal met haar vinger langs om te kijken of het schoon is!” Daarnaast hebben ze alle vier hun dagelijkse werkzaamheden. Christian pakt snoepjes in bij Dethon. “We mogen alleen afgekeurde snoepjes opeten, maar soms krijg ik van de voorman wat toegeschoven.” Louis werkt ook bij Dethon, in de buitendienst. “Vuil prikken, lekker buiten.” En twee dagen in de week werkt hij bij lunchroom de Rode Beuk in Terneuzen. Anne doet elke dag iets anders, van snoepjes inpakken tot vakken vullen bij een supermarkt. “Die afwisseling vind ik wel leuk.” Anton gaat naar de dagbesteding in Sint Jansteen.

De vier hebben het gezellig samen. En ze zijn duidelijk blij met de medewerkers. “Ze zijn aardig en we kunnen goed met ze overweg. We halen vaak grapjes uit”, zeggen Louis en Christian. “Mosterd in de koffie of schoenen verstoppen!” Ook met elkaar kunnen ze het best vinden. “Anton en Louis zijn onlangs samen op vakantie

arbeidsethos als ze het naar haar zin heeft. Dat heeft ze in de dagbesteding al laten zien en nu is ze klaar voor het grote werk.” Erwin is het met Sylvia eens: “Marinca doet alles wat iedere werknemer hier doet. En als er iets is, hebben we een kort lijntje met de Jobcoach.”

Dat Marinca meer begeleiding nodig heeft en haar tempo lager ligt, is voor Erwin geen bezwaar. “Ik heb zelf een kind met een beperking en ik vind het belangrijk dat iedereen zich kan ontwikkelen. Als werkgever moet je zo flexibel zijn iemand daarbij te begeleiden. Het is leuk om haar te zien groeien, plezier te hebben in het werk en te ontdekken dat ze veel meer kan dan ze zelf verwachtte.”

geweest, met Antons ouders en zijn zus”, vertelt Inge. “En we gaan in het weekend regelmatig naar de bioscoop of bowlen.” “Ik heb een keer van Louis gewonnen”, zegt Anton trots en hij laat z’n spierballen zien.

De medewerkers ondersteunen de bewoners op allerlei manieren: met douchen, scheren, zorgen dat ze op tijd naar hun activiteiten gaan en dat ze hun medicijnen krijgen. “Eigenlijk ben je constant bezig”, vertelt Cynthia. “Maar waar mogelijk doen ze veel zelf. Anne gaat op dinsdag aqua-joggen en vindt het daarna wel lekker om hier even alleen te zijn, als de rest nog niet terug is.” Christian houdt van wandelen. “Soms loop ik naar mijn ouders in Terneuzen. Ik ben lid van een wandelclub en ik heb al zes keer de vierdaagse van Nijmegen gelopen.” Anton en Louis gaan op maandag zingen en op donderdag dansen. En Louis loopt op woensdag naar de sportschool. Als het donker is wanneer hij klaar is, haalt de medewerker hem weer op. “Hij loopt liever niet in het donker.”

Intussen is de zus van Anton binnen-gelopen. “Schrijf maar op dat ouders en zus zeer tevreden zijn”, roept ze lachend om de hoek van de deur. “Anton is helemaal opgebloeid sinds hij hier zit. Vroeger wilde hij alleen maar naar mij toe, maar tegenwoordig is hij liever hier!”

Of andere werkgevers het ook moeten doen, ligt aan hun eigen opstelling, vindt Erwin. “Kan en wil je het doen? Anders heeft het weinig zin. Ik vind het belangrijk een signaal af te geven: er is meer dan alleen de standaard werknemer en dat is prima. Marinca ziet soms dingen die haar collega’s laten liggen en dan pakt zij het op. Daarmee is ze echt een voorbeeld voor anderen.”

Dat wil Marinca graag zijn, ook voor cliënten van Arduin. “Ik zou het iedereen aanraden: ga je doelen achterna en vraag hulp als het niet lukt. Ik ken heel veel mensen die ook betaald werk willen doen, maar niet weten hoe. Een Jobcoach is heel handig als je het zelf moeilijk vindt om iets te regelen. Maar laat jezelf zien!”

In een ruim appartement aan het Havenfort in Hulst wonen Louis, Anton, Anne en Christian. Waar nodig krijgen ze ondersteuning, maar ze doen ook veel zelf. En ze hebben het erg gezellig. “We houden wel van een lolletje!”

Vakken vullen, klanten helpen en kassa draaien: Marinca doet alles even graag. Sinds kort heeft ze haar droombaan gevonden. “Ik kan het iedereen aanraden: ga je doelen achterna.”

BEWONERS HAVENFORT: MET Z’N VIEREN IS HET GEZELLIGER

MARINCA HEEFT HAAR DROOMBAAN GEVONDEN

Werken

WAT DOET EEN JOBCOACH?De drie Jobcoaches van Arduin begeleiden cliënten in hun dagbesteding, werkervaringsplaats of betaalde baan. “We leren ze werknemersvaardigheden en de regels die erbij horen, zoals op tijd komen en je afmelden als je ziek bent,” vertelt Jobcoach Sylvia Belfroid. De Jobcoaches helpen bij het opstellen van een CV en een sollicitatiebrief, leggen het eerste contact met de werkgever en onderzoeken de wensen en mogelijkheden van de cliënt. Om voldoende banen in het bedrijfsleven te vinden, lichten de Jobcoaches werkgevers zo goed mogelijk voor, bijvoorbeeld over subsidiemogelijkheden. “Maar het staat of valt met affiniteit voor onze cliënten. Gelukkig zijn er werkgevers die de meerwaarde inzien van een medewerker met een beperking en die een voorbeeld is voor anderen.”

‘Ik hoor nu bij de echte wereld’

Marinca

Christian

Anne

Anton

Louis

ARDUIN onbeperkt ARDUIN onbeperkt_10 _11

Sport envrije tijd

VRIJWILLIGSTER INEKE ZWEMT ELKE WOENSDAG MET CHRIS

CHRISSY VANDERBILT IS VRIJWILLIGER BIJ HET ATELIER

Elke woensdagochtend rijdt Ineke Hoogendoorn naar het Jannewekken in Zierikzee om Chris Slager op te halen. Samen gaan ze naar het zwembad in Zierikzee. “Meestal zijn we met drie of vier cliënten en net zoveel begeleiders. Dan neem ik van iedereen de zwemtassen mee. Maar als er door vakantie mensen uitvallen, gaan we gewoon met z’n tweetjes.”

Twee dagen in de week zit vrijwilliger Chrissy Vanderbilt op haar vaste plek aan één van de tafels van het Atelier. Omringd door cliënten maakt ze gezichtjes en kleertjes op boertjes en boerinnetjes. “De cliënten doen het begin, met papier-maché en een eerste verflaagje. Ik doe daarna het fijnere werk.” Chrissy is in de zomer begonnen bij het Atelier, maar het is niet haar eerste vrijwilligerswerk. “Ik doe het al jaren. Heel lang heb ik tevergeefs gezocht naar een betaalde baan. Toen dat maar niet wilde lukken, besloot ik een andere manier te zoeken om mezelf nuttig te maken. Eerst werkte ik bij de Glazen Pui, maar toen ik hoorde van het Atelier, ging ik daar eens kijken en nu ben ik hier twee dagen in de week. Het is hier lekker druk en ik vind het fijn om met mijn handen bezig te zijn.”

Chris is 47, kan niet praten en is doof. Een lange kerel, die moet worden geholpen met aan- en uitkleden en die niet zelfstandig kan zwemmen. Hij heeft vleugeltjes om zijn armen, die hem helpen drijven. Ineke is 83 en een stuk kleiner dan Chris, maar ze heeft weinig moeite met hem. “Je moet wel kracht in je armen hebben, maar gelukkig is hij heel makkelijk.”

Hoewel Ineke pas sinds een paar jaar met Chris gaat zwemmen, kent ze hem al langer. “Tot mijn tachtigste heb ik bij Arduin gewerkt als oproepkracht. Ik ben daarmee begonnen in 2001. Ik heb vroeger in de bejaardenzorg gewerkt en was al met de VUT. Daar had ik best moeite mee dus toen ik de kans kreeg, heb ik een bijscholing gedaan en bij Arduin gesolliciteerd. In 2014 ben ik gestopt met werken, omdat ik een grote reis ging maken. Maar zodra ik

Chrissy koos op haar eerste dag een plekje aan één van de tafels en is daar blijven hangen. Bij haar zitten vandaag Magda, Heleen, Jacqueline en Anita. “En op donderdag zit er een ander groepje. Ik werk vooral met Magda, maar natuurlijk help ik de anderen ook als dat nodig is. Ik let op dat ze netjes werken en niet op hun kleren knoeien en ik controleer of ze de poppetjes goed glad schuren en niets vergeten zijn.”

Chrissy werkt momenteel veel samen met Magda vertelt een van de begeleiders. De anderen aan tafel doen daar niet moeilijk over, vertelt Chrissy. Magda en Chrissy hebben een klik, daar is iedereen het over eens. “Magda vlucht wel eens uit de bus”, verklapt Chrissy. “Op donderdag moet ze eigenlijk naar Paardoes, maar ze is

terug was, heb ik het zwemmen weer opgepakt, want ik wilde er nog niet helemaal uit.”

Chris vindt het heerlijk in het water, dat weet Ineke zeker, al kan hij dat niet uitspreken. “Als ik hem ophaal, zie ik zijn ogen oplichten, dus hij herkent me wel. Hij gaat graag mee en kent mijn auto. In het water is hij ontspannen, dan ligt hij heerlijk op zijn rug. Hoewel ik niet weet wat hij precies meekrijgt, praat ik toch tegen hem en soms trek ik gekke gezichten. Voor mij is het ook ontspannend. En het is goed voor mijn conditie!”

Ineke loopt voor Chris het trapje af het water in. Vervolgens trekt ze hem een half uurtje door het ondiepe bad, afwisselen op zijn rug en zijn buik. Ze ondersteunt hem waar nodig, spettert soms wat water tegen zijn

al een paar keer uit de bus gesprongen toen die hier stopte. Eén keer mocht ze blijven, maar een andere keer moest ze toch terug de bus in, want bij Paardoes rekenen ze natuurlijk ook op haar.”

Chrissy heeft het naar haar zin op het Atelier en hoopt er nog lang te kunnen blijven. “De cliënten zijn allemaal hartstikke lief, de sfeer is goed en het is gezellig met de begeleiding. Ik ben hier van half tien tot half drie, maar de tijd vliegt voorbij. Er is geen gestress, de cliënten worden niet opgejaagd, we zijn gewoon op een fijne manier aan het werk. Sommige cliënten doen dit al langer dan ik, dus soms leer ik ook nog iets van hen. Ik vind het leuk om op deze manier wat te betekenen in de maatschappij en ik voel me gewaardeerd.“

buik en beweegt z’n benen heen en weer. “Zo krijgen zijn spieren ook wat beweging. Als hij onrustig wordt, laat ik hem teruglopen door het water. Dat is ook een goede oefening en het is leuk voor de afwisseling.” Maar als het half uurtje voorbij is, wil Chris eruit: hij loopt recht op het trapje af. “Hij wil het liefst in het stoombad”, lacht Ineke. “Die warmte vindt hij heerlijk en hij kan er lekker diep ademen. Daarna zet ik hem onder de douche en komt hij weer helemaal schoon thuis.” Dat Ineke dit vrijwilligerswerk zo lang volhoudt komt omdat ze haar oude werk niet goed kan loslaten, zegt ze. “Zorgen zit in me. Ik ben blij dat ik het nog kan doen.”

‘In het water kan Chris ontspannen’

Ineke Chris

Chrissy

Anita

Magda

Heleen

ARDUIN onbeperkt _13_12 ARDUIN onbeperkt

Prikbord

Wisten jullie dat het Atelier erg actief is op Facebook? Wekelijks plaatsen zij foto’s van de leukste producten. Gemaakt door cliënten van Arduin samen met begeleiders en vrijwilligers. Van servies naar eigen ontwerp tot vrolijke kerstballen. Neem je ook eens een kijkje? www.facebook.com/atelierarduin

Volg het Atelier op Facebook

Op woensdag 7 november opende burgemeester Harald Bergmann samen met bestuurder Peter van Wijk op feestelijke wijze het eerste Werk-Leercentrum van Arduin. Samen met cliënten en familie, medewerkers van het centrum en collega’s van andere zorginstellingen vierden we deze bijzondere gebeurtenis. Het Werk-Leercentrum bestaat uit meerdere bedrijven van Arduin, namelijk De Drukkery, Atelier, Groenvoorziening Overwater, Naaiatelier Knip-Oog en het Leercentrum. In dit centrum kunnen niet alleen cliënten van Arduin maar ook andere mensen met een verstandelijke beperking leerwerktrajecten op niveau 1 volgen. Zij leren vaardigheden die nodig zijn voor een baan die bij hun talenten en kwaliteiten past. Binnenkort openen we ook een Werk-Leercentrum in Vlissingen en Goes.

Eerste Werk-Leercentrum in Middelburg officieel geopend!

Zeeland Onbeperkt: ‘Samen Onbeperkt’ bij Tragel Zorg

Op 14 september organiseerde Tragel Zorg het evenement ‘Samen Onbeperkt’, in het kader van Zeeland

Onbeperkt. Dit als vervolg op het in april georganiseerde evenement van Gors, ‘Onbeperkt Talent’ en het door

Arduin in december vorig jaar georganiseerde symposium ‘Zeeland Onbeperkt’. Tijdens deze avond liet Tragel Zorg bezoekers ervaren wat mensen met een beperking nodig hebben om net als ieder ander mee te doen in

de samenleving. Het evenement was een groot succes en Tragel Zorg gaf deze avond het stokje door aan Stichting Zuidwester die de volgende bijeenkomst gaat organiseren.

Zeeland Onbeperkt is een initiatief van Tragel Zorg, Arduin, Zuidwester en Gors. Samen willen we in Zeeland

een samenleving creëren waarin mensen met een beperking gewoon meedoen.

‘Iets voor een ander doen is niet gewoon, het is heel

bijzonder’Met deze campagne zijn wij op zoek naar

vrijwilligers die ons willen helpen om cliënten van en naar het werk te brengen. We hebben al veel nieuwe vrijwilligers verwelkomd, maar er is nog steeds plek voor mensen die een of meerdere dagdelen per week op onze busjes

willen rijden. Uiteraard krijgen alle vrijwilligers een rijvaardigheidstraining en een EHBO

cursus. Heeft u affiniteit met onze cliënten, heeft u rijbewijs B en lijkt het u leuk om bij ons als chauffeur aan de slag te gaan? Voor

meer informatie of om u aan te melden kijkt u op vrijwilliger.arduin.nl.

Dat merkten we ook tijdens de officiële opening van het eerste Werk-Leercentrum in Middelburg. Waar zanger Rob, Bestuurder Peter, Supportwerker Jikke, kunstenares Jacqueline en Trainer Fay er, samen met vele anderen, voor zorgden dat het een mooi feestje werd. Maar ook op andere manieren staan we samen sterk. Arduin is al een aantal jaren druk bezig met het doorvoeren van een aantal veranderingen in de organisatie. Dit noemen we Arduin 2.0. Een van die veranderingen is het investeren in de professionaliteit van onze medewerkers. Medewerkers volgen cursussen en trainingen, maar ook kijken we opnieuw naar de werkwijzen binnen Arduin. Hoe verlenen we nu ondersteuning aan de cliënt? Hoe rapporteren we dit? Doet iedereen dit op dezelfde manier? Is de familie of het netwerk bij de cliënt en zijn of haar ontwikkeling betrokken? En past de ondersteuning die we geven nog steeds bij de wensen van de cliënt en bij de dienstverlening die Arduin cliënten wil bieden?

De cliënt en zijn of haar netwerk komen nog meer centraal te staan. Dit is het nieuwe uitgangspunt van onze dienstverlening. Daarom kijken wij kritisch naar hoe een cliënt bij Arduin binnen komt, wat de wensen van de cliënt zijn en wat de ondersteuningsvraag op dat moment is. Wat wil de familie en wat kan Arduin bieden? Aan de hand daarvan stellen we een ondersteuningsplan op.

Dit jaar introduceert Arduin het ondersteuningsteam. Elke cliënt heeft zijn eigen ondersteuningsteam waar hij of zij, wanneer mogelijk, ook zelf deel van uitmaakt. Samen met ouders/verzorgers en het netwerk, medewerkers van Arduin en andere professionals denken we na over welke ondersteuning het beste bij de cliënt

past en wat de wensen van de cliënt zijn. We maken werkafspraken, stellen doelen op. Dit leggen we vast in een ondersteuningsplan. Dit plan evalueren we regelmatig, met het hele team.

Een vast aanspreekpuntOok hebben alle cliënten inmiddels één vast aanspreekpunt bij Arduin, de PR. De PR is het eerste aanspreekpunt voor cliënten en hun netwerk voor vragen over wonen, werken en allerlei zaken die hiermee verband houden. De PR onderhoudt het contact met de cliënt, maar ook met het netwerk van de cliënt, de medewerkers van de woning, het werk of dagbesteding, buren, andere hulpverleningsinstanties etcetera. Kortom, iedereen die in meer of mindere mate betrokken is bij de ondersteuning van een cliënt.

Ook houdt de PR in de gaten of het ondersteuningsplan uitgevoerd wordt volgens de gemaakte afspraken.

Werken volgens vaste afsprakenEen van de aspecten van het bieden van goede ondersteuning is het eenduidig werken volgens vaste afspraken en vaste methodes. Medewerkers worden bijvoorbeeld getraind om allemaal op dezelfde wijze te rapporteren. Door standaard werkwijzen met elkaar af te spreken is het voor iedereen die op een locatie werkt duidelijk wat er moet gebeuren. Ongeacht of je elke dag op de locatie werkt, of af en toe. Op deze manier werken we er hard aan om onze zorg en ondersteuning verder te professionaliseren en optimaliseren.

Bekijk de nieuwe website: www.samenvoorzin.nl

Samenvoorzin hoort bij Arduin, Gors,

Philadelphia en Tragel Zorg. We geven steun bijzingeving en levensvragen. We zijn er voor mensen

met een beperking in Zeeland. En voor iedereen die bij hen hoort. Dus ook voor familie, begeleiders of

anderen die betrokken zijn.

SAMEN STA JE STERK

Peter

Jikke

JacquelineFay

Rob

ARDUIN onbeperkt ARDUIN onbeperkt_14 _15

JESSICA EN ADRIENNE LEREN WAT ZIJ NODIG HEBBEN OM GELUKKIG TE ZIJN Achterin de tuin van het behandelcentrum in Aagtekerke ligt de Dagbehandeling Doen en Zijn. Cliënten van het centrum volgen hier een leefstijltraining en doen werkvaardigheden op, zodat ze aan het eind van hun traject klaar zijn voor meer zelfstandigheid. “Nu moet ik bewijzen dat ik het kan.”

Op de tafel in de woonkeuken staan een paar emmers appels en peren. Geplukt uit de tuin, klaar om te worden verwerkt tot moes. Jessica Brouwers, een van de zeventien cliënten van het Behandelcentrum, ruimt de tafel leeg en geeft het bezoek een kopje koffie. “Het is eigenlijk bijna pauze”, zegt Adrienne Hoppenbrouwers voorzichtig. Supportwerker Marieke Schuit stelt haar gerust: daar is na het gesprek ook nog wel tijd voor.

Leren tot rust te komenMarieke legt uit wat de cliënten op de dagbesteding leren. “Ze volgen een dagprogramma dat is opgebouwd uit fases. In de eerste fase zijn de cliënten vooral aan het ‘zijn’: ontspannen, door de tuin lopen, tv kijken, een spelletje doen. Naarmate ze verder komen, wordt het meer ‘doen’ en dat betekent werken aan een van de thema’s: hout, creatief, klussendienst, de tuin en het leeratelier, waar we onder meer de leefstijlcursus geven.”

Beperkt-bewerkt lijnOp dit moment werken Jessica en Adriënne aan een project voor een onderneemster uit Vlissingen, vertelt Marieke en ze wijst op een mobiel van gladgeschuurde takken en wol dat boven de tafel hangt. “Haar visie op het leven en op planten komt overeen met onze visie op mensen. Voor haar bloemenwinkel maken wij producten van gerecycled materiaal in de ‘beperkt bewerkt’-lijn. Dat zijn creatieve producten, gemaakt door onze cliënten. We willen graag meer

van dit soort opdrachten. Het is niet alleen maar bezigheidstherapie.”

LeefstijltrainingBij het behandelcentrum wonen en werken jongeren tussen 16 en 26 jaar, zowel van Arduin als daarbuiten. “Jongeren die vastlopen in hun leven en moeten uitzoeken wat ze nodig hebben om gelukkig te worden. Soms hebben ze een lichte verstandelijke beperking, psychische stoornis, hechtingsproblemen of een onstabiele thuissituatie. Tijdens de leefstijltraining leren ze hun beperking accepteren en ontdekken wat ze kunnen. Bij PsychoMotorische Therapie (PMT), leren cliënten omgaan met hun emoties en hun zelfvertrouwen vergroten”, zegt Marieke. Daarnaast leren cliënten vaardigheden waarmee ze kunnen doorstromen naar een van de Arduin-bedrijven of naar regulier werk. “Op tijd zijn, hun werk afmaken, een programma volgen. Als dat goed gaat, mogen ze op snuffelstage.”

Afmaken en doorzettenAdrienne is sinds maart bij het behandelcentrum. “Het ging niet zo goed met mij. Ik had een rotrelatie gehad en werd heel snel boos. De eerste twee weken zat ik veel op mijn kamer, maar daarna ben ik aan de slag gegaan met hout en met koken. Medewerkers helpen mij zodat ik minder boos word, meer ga praten en zelfstandiger word. Ik ben hier snel in een ritme gezet en soms spreken ze me streng toe. Dat werkt wel bij mij.” Adrienne heeft al veel geleerd. “Dingen

afmaken en doorzetten, ook als ik eigenlijk niet meer wil. Zelf initiatief nemen, niet meer zo snel gaan zitten, maar ook dingen oppakken zonder dat de leiding dat tegen me moet zeggen. Ik sta nu sterker in mijn schoenen.”

Ritme is belangrijkJessica is ‘ergens voor de zomer’ gekomen. “Ik ben een paar keer verhuisd, heb samengewoond en heb hier in de crisisopvang gezeten, omdat ik het niet meer zag zitten. Ik werd ook snel boos. Hier heb ik geleerd een dagritme op te starten. Eerst zat ik veel in het appartement, maar daarna ben ik snel begonnen met iets doen, lekker bezig zijn. Eerst een half uurtje, dan even ontspannen, dan weer een half uurtje en zo verder.” Jessica heeft aan verschillende projecten gewerkt. “Houten huisjes maken, kaarten, sleutelhangers. Kaarten maken doe ik het liefst.” De werkzaamheden doen haar goed. “Ritme is belangrijk. Als ik altijd op mijn kamer zit, voel ik me niet goed, dan ben ik niet tevreden met mezelf.”

SnuffelstagesOmdat Jessica en Adrienne bijna aan het eind van hun leertraject zitten, wordt het tijd om na te denken over de toekomst. “Ik ga snuffelstages doen op verschillende plekken,” zegt Jessica. “Nu moet ik bewijzen dat ik het kan.” Het zal wel wennen zijn, denkt Marieke: “Op een bedrijf werken meer cliënten met minder medewerkers, dus minder aandacht. De vraag is hoe goed dat aansluit bij wat we hier doen. Het is onze taak cliënten goed over te dragen, uitleggen wat ze kunnen en wat ze nodig hebben.”

Spannende volgende stapJessica en Adrienne vinden het spannend om straks die stap te zetten. “Ik denk dat ik het wel kan”, zegt Adrienne. Ook Jessica is voorzichtig optimistisch. “Ik heb nu meer houvast. We moeten eerst een schema maken van wat ik moet doen. Het liefst werk ik in de horeca. Bediening en koken of broodjes klaarmaken.” “Ik zou het liefst met kinderen werken”, zegt Adrienne. “Maar dat kan niet met mijn boosheid. Ik wil wel iets creatiefs doen of met hout werken. Koffie en thee zetten vind ik ook leuk. Ik ga eens kijken op de Fagotweg, daar zitten verschillende bedrijven bij elkaar.”

‘Op tijd zijn, hun werk afmaken en een programma volgen. Als dat goedgaat, mogen ze op snuffelstage.’

Marieke

Jessica Adrienne

Leren

‘Ik sta nu sterker in mijn schoenen’

‘Ik heb nu meer houvast’

ARDUIN onbeperkt _16

MOOI!Poppen, sieraden maken en de Lange Jan. Tamara van der Linden vindt het allemaal

De tv-serie Goede Tijden, Slechte Tijden. En ook Spangas en Utopia, daar kijkt mijn moeder altijd naar. Wat ik er mooi aan vind? Dat ze altijd ruzie maken. Daar moet ik om lachen!

De liedjes van BZN. Vrolijke liedjes die mijn moeder vaak opzet. Vroeger draaiden we altijd muziek van BZN als we met z’n allen in de auto zaten. Dat vond ik mooi.

Op mijn kamer heb ik een heleboel mooie poppen. Lotje, Loesje, Simontje en nog veel meer. Die heb ik allemaal gekregen. Lotje is de mooiste. Dat is een klein popje met een mooi pakje aan. Maar Simontje is ook erg mooi.

Zelf sieraden maken vind ik mooi. Ik heb van mijn moeder een grote bak gekregen met kraaltjes erin. Daar maak ik armbandjes van en kettinkjes en oorbellen. Soms maak ik sieraden samen met mijn zus, dan zien we er allebei mooi uit.

De Lange Jan is mooi, omdat ie zo groot is.

Mijn ouders hadden vroeger een hond. Daarom vind ik honden mooi. En mijn buurvrouw heeft een Husky, met mooie blauwe ogen. Ik ben honden gewend, ik ben er niet bang van.