FEBRUARI 2009 - 47

MAANDELIJKSE KRANT ROND NIEUWE (POP)MUZIEKEEN GRATIS UITGAVE VAN KRAAK VZW

WWW.KRAAK.NET | MOLENAARSSTRAAT 111 B 66 B-9000 GENT

ruis2 - FEBRUARI 2009

GROOT VLAANDERENTon Lebbink

omdat Vlaanderen Zuid-Nederland van de kaart wil vegen

Noord-Brabant Zeeland en Limburg met raketten bestookt

heeft de Nederlandse regering besloten dat

om bloedvergieten te voorkomen

Groningen Friesland Drenthe Overijssel Gelderland én Holland

voortaan helaas Vlaams zal moeten praten

- Emma KLage

ruis 3 - FEBRUARI 2009

Heavy Metal in Baghdad. Toen ik hoorde van deze

nieuwe documentaire was ik absoluut geïntrigeerd.

Zelf had ik me al wat proberen te verdiepen in de

metalscene uit Ulaanbaatar en de rockscene in Egypte en

Iran. Maar Irak, off all places?

Hoe mag dat er dan wel uitzien die metal in Irak? Bevat

hun muziek invloeden van het Midden-Oosten? Gebrui-

ken ze zowel westerse als oosterse harmonieën? Maar

vooral komt de vraag naar boven: hoe opereert deze groep

in zo’n gevaarlijk oorlogsgebied waar de metalsubcultuur

gelijkstaat aan een westerse én duivelse aandoening?

De makers lopen rond met kogelvrije vesten en handheld-

camera’s. De groep die ze volgen is Acrassicauda - Latijn

voor schorpioen - en wordt in de documentaire naar voren

geschoven als de enige metalgroep in Irak. Vier jonge Ira-

kezen hebben Acrassicauda opgericht uit fascinatie voor

de zeldzame metalbootlegs die Irak sporadisch bereikten

ten tijde van het Saddamregime. Al snel blijkt dat er niks

bijzonders is aan de muziek, met de niet onbelangrijke

uitzondering dan natuurlijk dat hun Slipknot-T-shirts hun

het leven kunnen kosten.

Maar het wringt allemaal een beetje. Zo krijg ik een kriebe-

lend gevoel bij het zien van het you never get cooler-logo

van Vice op de dvd en vraag me af waarom? Wat schort

er hier? Ligt het gewoon aan mij? Die gasten zijn toch

bovenal goed in do and don’t-lijstjes maken voor would-

behipsters me dunkt. Op zich zou het natuurlijk van een

grote naïviteit getuigen om te denken dat Heavy Metal in

Baghdad echt over de metalscene zou handelen. Dat blijkt

het dan ook niet te doen.

Er is niet genoeg straatjournalistiek in het Midden-Oos-

ten, en daar is Heavy Metal in Baghdad natuurlijk net

wel een geslaagd voorbeeld van. Ook heeft deze film mis-

schien wel kans op slagen om bij (Amerikaanse) jongeren

door hun Irakverzadiging te raken. Echter, in veel pers

wordt de documentaire als een sterk staaltje onderzoeks-

journalistiek onthaalt, terwijl de Viceredacteurs een

loopje durven nemen met de waarheid. In deze film zijn

er veel feiten die niet blijken te kloppen.

Maar als men erover nadenkt, daar draait de jeuk anno

2009 niet meer om. Het probleem is subtiel en complex,

en vooral: niet eigen aan Vice. Iedere oorlog opent een

nieuw debat rond media en propaganda, maar vandaag

kun je zeggen dat de zogenoemde “objectieve journalis-

tieke standaarden” vaak geen betekenis meer hebben.

Het pijnpunt ligt niet enkel bij Vice. Natuurlijk is Vice

de eerste om interviews met de Iraqi Minister of Tourism

te gaan afnemen (Vice - April 2008) en creëren ze met

deze Heavy Metal in Baghdad-documentaire niet meer of

minder dan cartoonfiguren van de metalheads, maar de

sensationele verhaaltjessaus is simpelweg tot een moeilijk

te bestrijden ziektekiem uitgegroeid in alle media. We

lopen wel nog altijd rood aan bij het zien van de vlotte

call of duty-beelden en trekken wit bij hun berichtgeving

en groen bij het zien van de Conversecampagne “true

originals” rond Acrassicauda (echt gebeurd!), maar een

jeuk in regenboogkleurtjes is vooralsnog een onbeschre-

ven allergie. -DD

Edito.

ruis4 - FEBRUARI 2009

De v

erge

ten

plaa

t

Nu Last.fm mijn statistieken bijhoudt, zag ik dat Jacques Thollot de muzikant is die ik

het meest beluisterde in 2008. Het was eigenlijk voornamelijk deze Vergeten Plaat van de Franse dummer met titel: “Als het Geluid Scherp Wordt, Gooi de Giraf dan in Zee”. De titel zegt je al, op welke schaal van Magritte we ons bevinden.

Jacques Thollot begon als jonge tiener te drummen in Parijse jazzclubs eind jaren vijftig. Hij speelde onder an-dere met de fantastische Barney Wi-len, Kenny Clarke, Bud Powell, Don Cherry, Donald Byrd, Eric Dolphy en Steve Lacy. Op YouTube kan je enkele clipjes uit die tijd terugvinden, maar wat je te horen en te zien krijgt, is ab-soluut niet te vergelijken met het werk dat hij enkele jaren later zou maken. “Quand le Son Devient Aigu, Jeter la Girafe a la Mer” is het eerste solowerk van Jacques Thollot en misschien ook wel zijn beste werk. De stijlen die aan bod komen zijn zeer breed: klassieke muziek, jazz tot elektronische experi-

menten, psychedelische elementen en rock. Voor Thollot zelf is het album een soort synthese van zijn eerste er-varingen als jonge muzikant in Frank-rijk. Alles wat hij meemaakte en wat hij opstak van zijn muzikale helden zit vervat in deze plaat. Alle nummers werden geschreven door hemzelf, be-halve een medley van Kurt Weillnum-mers en een kort stukje dat geschreven werd door Don Cherry. De muziek doet soms denken aan het werk van Robert Wyatt. Zowel het drumspel en de klankkleur van bepaalde nummers van Thollot zijn vergelijkbaar met de jonge Wyatt bij Soft Machine. Ook de trieste stem van Wyatt kan je zo bij de nummers van de Fransman fantase-ren. Het label dat de eerste solo-lp van Jacques Thollot uitbracht was Futura, de mythische uitgeverij die onder an-dere verantwoordelijk was voor re-leases van cultbands zoals Mahogany Brain, Red Noise en Fille Qui Mousse.

Het Giraffealbum telt veertien num-mers en de meeste zijn korte stukjes. Slechts vijf nummers duren langer

dan drie minuten en geen enkel num-mer heeft vocalen. Alle instrumenten worden bespeeld door Jacques Thol-lot: percussie, piano, orgel, elektro-nische effecten en tapemanipulaties. In zekere zin zijn de nummers een exploratie van zijn drumstel en piano enerzijds aangevuld met sonische ex-perimenten. Een soort barokke jazz fungeert als leidraad en houdt het ge-heel mooi samen. Genres moeten hier eigenlijk niet aan bod komen als om-schrijving want wat centraal staat bij deze Parijzenaar is zijn inventiviteit. Hij heeft een tegelijkertijd rijke, fra-giele en luchtige schrijfstijl en klinkt nooit academisch. Thollot start met een nummer dat zeer representatief is voor wat je zal horen op de rest van de plaat. De rechterhelft van de piano wordt in snel tempo bespeeld en een zachte, geloopte melodie neemt de leiding. Wat als verschillende stukjes piano klinkt, valt samen wanneer de drum een lopend ritme aanneemt en alle verschillende touwtjes van de me-lodieën samenknoopt.��Wat volgt, zijn composities die grotendeels gedomi-neerd worden door solodrums en me-lodieuze geluidscollages. Thollots me-lancholische scheppingen ontroeren. Verderop volgt er een van mijn favo-riete Thollotnummers. Een opgefokte barokke piano, bijna kinderlijk aan-doend, aangedreven door een snelle drumbeat, zorgt ervoor dat je plots in een oude zwart-witfilm terechtkomt waar een man tegen de wind inloopt om zich staande te houden, terwijl alles rond hem uit de scène wordt ge-blazen. Een ander goed voorbeeld is het titelnumer. Het start met een pia-noriedel uit New Orleans, die door de vloer zakt en in een cinema terecht-komt waar een Italiaanse film wordt gespeeld en Nino Rota de boel leidt. De film is gedaan en we gaan over in een abstract jazznummer met Thelo-nious Monk en Bud Powell die aan de piano duelleren. Ik kan nog een tijdje doorgaan en je een beschrijving geven per nummer, waarbij je telkens een andere voorstelling krijgt. Beter zou zijn om deze plaat te beluisteren en te horen hoe een vent met twee stokken in zijn hand je zijn rijke fantasie aan-reikt. Poëzie op drums.

Jacques Thollot

Quand le Son Devient Aigu, Jeter la Girafe à la Mer (Futura, 1971)Woorden: Tommy Denys

ruis 5 - FEBRUARI 2009

Hoe en waarom ontstond Wraiths?Geandaal: Het is heel moeilijk om uit te maken

wanneer de groep precies ontstond. Een doorslaggevende gebeurtenis was toen Nakir en ik een doodsaai “experimenteel” concert bijwoon-den: zowat alle muzikanten verbor-gen zich achter laptops waaruit ze vervelende geluiden haalden. Het trof ons zo dat muziek die opwin-dend bedoeld was zich zover had verwijderd van het publiek en van originaliteit, dat we besloten dit te veranderen. Zo stelden we ons open voor wat Wraiths zou worden. Nauwelijks enkele dagen later was Oriflamme (Wraiths’ debuutcd-r, heruitgebracht als 12” op Aurora Borealis, nvdr.) in één lange take op band gegooid. Het moment Nakir “record” indrukte markeert als het ware het ontstaan van Wraiths.

Sindsdien is Wraiths een levend or-ganisme waarin we een duidelijke visie en esthetiek bestendigen: een geheel te creëren waarin kunst en ontwerp een directe link met mu-ziek hebben.

Waar houdt Wraiths zich mee onledig in het dagelijkse leven?Geandaal: Ik vrees met veel te saaie dingen om iets over te ver-tellen: zowel Nakir als mezelf zien onze levens overdag als volledig opgeslorpt door wat we worden wanneer we performen. We hou-den van het idee dat mensen niet doorhebben dat de twee ietwat grijze mussen die na een show aan de bar of bij de merchandise staan, dezelfde zijn die op het podium stonden. Hierin zit een bepaald sja-manistisch aspect – het rituele, de kostuums, het tranceachtige – dat ons persoonlijk aanspreekt, maar

dat ook voor een moderne opvat-ting van de monnik-asceet staat.

Zijn jullie dan zo’n duistere jongens? Geandaal: Ik denk dat elke per-soon tot op een bepaalde hoogte duister is, of toch op zijn minst in staat is om duistere gedachten en gevoelens te smaken. De visioenen die we door onze muziek oproepen komen uit dezelfde plaats. We heb-ben geluk dat Edingburgh een hele duistere stad is – ze heeft bijvoor-

beeld een lange geschiedenis van moord en verval, van verborgen geweld en dood. H.P. Lovecrafts (Amerikaanse vroeg-20e-eeuwse horrorauteur, nvdr.) uitspraak dat angst de oudste en de sterkste menselijke emotie is, raakt me als heel treffend. Wraiths gebruikt die angst op een creatieve manier om er controle over uit te oefenen. Het is gevaarlijk om “het duistere” te ontkennen. Wat is beter, de duis-ternis in je hoofd opsluiten of hem gebruiken?Uiteraard is het duistere niet onze enige inspiratiebron, ik hou van het idee dat er evenzeer catharsis en eu-forie in onze muziek zit.

‘Plaguebearer’ is een interessante titel voor een plaat. Is het een con-ceptplaat over de rat die de zwarte dood in de middeleeuwen meebracht uit het Zwarte Zeegebied?

DE RAT, DE ASCEET EN DE PLAAG

Wraiths is een Schots duo dat – geïn-spireerd door de vuile en donkere kutstad Edinburgh – duistere muziek maakt op al-lerlei analoge, gevonden en zelfgemaakte rommel. Het resultaat is langgerekte, psychotische herrie die in het beste geval pis- en schijtaanvallen veroorzaakt in uw angstbroek. Angst, de Dood, de Pest, Mon-nik-Asceetje spelen ... het is voor Gae-ndaal en Nakir dagelijkse kost. Tekst : NIels Martens-LatommeIllustratie : Gerard Herman

Geandaal: Ons hele oeuvre bestaat uit referenties naar de Zwarte Dood en zijn zusterplagen. “Oriflamme” is bijvoorbeeld de voorhoede van de Pest. “The Grey Emperor”, de ti-tel van onze volgende release, slaat dan weer op de weeklacht van de triomferende Dood.Ruimer gezien is de angst voor be-smetting een hardnekkige angst en een blijvend gevolg van de Zwarte Dood: de rat, de luis, de vlieg ... het zijn nog steeds iconen van die

angst. De Pest heeft het Europese landschap echter ook op een posi-tieve manier hertekend: de ontwik-keling van medicatie, de herbebos-sing – weliswaar door de enorme afname van mensen – en ook de artistieke wereld is onherroepelijk veranderd.

Nog een vraagje om het af te leren: wat is jouw favouriete Neil Youngp-laat?Geandaal: Ik ken eigelijk niets van Neil Young, behalve het nummer “Like A Hurricane”, dat ik redelijk fantastisch vind.Bedankt voor het interview.

Wraiths spelen samen met Hybryds Vs Trauma-sutra, Anemone Tube en Kristus Kut op zaterdag 21 februari in cc Luchtbal (A’pen, www.silkentofu.org/hipphipp)

ruis6 - FEBRUARI 2009

ruis 7 - FEBRUARI 2009

DE VERRIJZENIS VAN YA HO WA 13 Tekst : Hans van der Linden

De spirituele zoektocht van Jim Baker

Jim Baker wordt op 4 juli 1922 geboren in Cincinnati. De harde opvoeding die hij tijdens de depres-sieperiode van zijn moeder meekrijgt, zorgt ervoor dat hij als harde werker

doordacht zijn professionele carrière uitbouwt. Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontvangt hij als marinier een zilveren ster voor het neer-schieten van dertien Japanse gevechtsvlieg-tuigen en even later wordt Baker gelauwerd als judokampioen. In die periode neemt hij in Hollywood zelfs deel aan de auditie voor de rol van Tarzan. Stilaan geraakt Baker in de ban van westerse en oosterse religies en start hij zijn spirituele queeste, waarbij hij een publiek wil betrekken. Gedreven door het idee van lichamelijke zuiverheid opent hij op 1 april 1969 het vegetarische restaurant “The Source” op Sunset Boulevard in Los Angeles.

In The Source komen Bakers obsessies voor gezondheid en spiritualiteit samen. Hij komt in contact met Yogi Bhajan, een lokale sikhgoe-roe, wiens ideeën hij deels zal integreren in zijn spirituele synthese. Na enige tijd begint Baker

met zijn zondagsklassen waar ondermeer me-ditatie en yoga op het programma staan. Vele geïnteresseerden trekken naar The Source waar spiritualiteit stilaan meer op de voorgrond treedt.

The Source wordt gefrequenteerd door goed volk zoals John Lennon, Steve McQueen, Frank Zappa, Marlon Brando en Julie Cruise en de opbrengst bedraagt tijdens de hoogdagen vaak 10.000 dollar per dag. In 1972 wordt The Brotherhood of the Source opgericht, een be-langrijke stap in de ontstaansgeschiedenis van The Source Family. De tientallen leden van dit broederschap betrekken samen een huis in de heuvels van Hollywood. Wijde gewaden, lange haren en baarden zijn gemeengoed en de “fa-milie” probeert zo dicht mogelijk bij de natuur te leven. Zo voltrekken geboorte en sterfte zich bijvoorbeeld zonder medische tussenkomst.

Het volgende jaar neemt Jim Baker de naam Father Yod aan en ook de andere familieleden krijgen nieuwe namen. Omringd door een raad van veertien vrouwen is Father Yod het spiri-tuele middelpunt van de familie die de wereld wil klaarstomen voor de Age of Aquarius, een nieuwe episode in de wereldgeschiedenis die op 17 september 2001 in zou gaan.

Higher Key Records

Onder de volgelingen van Father Yod, na enige tijd aangesproken als YaHoWha, bevinden zich veel mu-zikanten en jamsessies maken al snel

deel uit van de ochtendmeditatie. Octavius, voordien een muzikant uit Hollywood, komt in het begin van de jaren zeventig in contact met Father Yod en wordt als hoofd van het ensemble benoemd waar naast hem Sunflower, Djin, Hom, Ahom, Electric en Hale deel van uitmaken. De eerste bezetting breidt zich uit tot dertien personen en gaat door het leven als The Spirit of ’76. De band krijgt veel belang-stelling en speelt in de Whiskey-A-Go-Go en andere clubs op Sunset Strip. Binnen de familie zijn meerdere bands actief. Na enige tijd vervoegt Father Yod The Spirit of ‘76 als zanger. Hij beschouwt dit als een manier om zijn wijsheid op een moderne, jeugdige wijze uit te dragen.

Father Yod beslist om platen uit te brengen. De beste opnameapparatuur wordt aangekocht en een eigen studio verrijst. Higher Key Records, het eigen label van The Source Family, brengt in twee jaar tijd maar liefst negen platen uit

ruis8 - FEBRUARI 2009

en de muziek wordt steeds dieper ingebed in het dagelijks leven van de familie. Ya Ho Wa 13, met Djin op gitaar, Octavius op drums, Sunflower op bas en Father Yod als zanger, wordt gaandeweg de belangrijkste band. Ze oogsten veel succes. Iedere opnamesessie is volledig geïmproviseerd en Father Yod zingt en onderwijst zijn discipelen terwijl de psychede-lische muziek kosmische banen beschrijft. De meeste albums worden in zeer beperkte oplage uitgebracht en in het restaurant The Source voor één dollar verkocht. Momenteel zijn deze releases collector’s items, maar het onlangs door Drag City onder de naam Children of the Sixth Root Race uitgebrachte schijfje geeft de muzikale energie van The Source Family treffend weer. De legende gaat dat James Boyes enkele jaren geleden in de kelder van zijn ouders een oude cassette vond die hij ooit van Djin gekregen zou hebben. Er stond een impo-sante liveopname van The Spirit of ’76. Op een bepaald moment vreest Father Yod een derde wereldoorlog. In 1974 verkoopt hij The Source en trekt met The Source Family naar Hawaï. Vanaf dat moment keert het tij. De familie heeft moeite om zich maatschap-pelijk te integreren en het wegvallen van de inkomsten van het restaurant zorgt voor de nodige financiële problemen. Na omzwervin-gen via San Francisco, keert The Source Family naar Big Island op Hawaï. In de ochtend van 25 augustus 1975 vliegt Father Yod op dit eiland met een zweefvlieger van een rots en komt slecht neer. Hij overlijdt negen uur later. De familieleden laten het lichaam volgens de filosofie van The Source Family drie dagen on-aangeroerd opgebaard alvorens de autoriteiten te verwittigen. Father Yod laat een spirituele familie achter van een honderdtal toegewijde

zonen en dochters. In 1977 vindt de grote diaspora plaats.

‘Bliss in the middle of chaos’

Na de diaspora volgt een periode van re-integratie waarin de leden van Ya Ho Wa 13 ontwaken uit hun drome-

rige ervaring. Ze verliezen contact. Sunflower wordt projectmanager bij een bouwbedrijf dat wereldwijd actief is en speelt bij de band Fields. Djin hervat zijn studies van de kabbala, de joodse mystiek en reist naar Israël om ver-volgens naar Maui te verhuizen. Octavius gaat eveneens naar Maui waar hij zich bezighoudt met artisanale houtbewerking en waar hij ruim dertig jaar in dancebands speelt.

In 2007 verschijnt het boek The Source. The Untold Story of Father Yod, Ya Ho Wa 13 and the Source Family. Het werkstuk is opgebouwd uit de vele getuigenissen van leden van The Source Family die in een verklarend chronolo-gisch kader geplaatst worden door Electricity en Isis Aquarian. Isis was een van de veertien vrouwen van Father Yod en werd door hem als archivaris van The Source Family aange-duid. Naar aanleiding van het verschijnen van dit boek worden de leden gevraagd om nog eens samen te spelen. “We aanvaardden het aanbod en ondanks dat het dertig jaar geleden was, rockten we nog steeds alsof we nooit weg waren geweest”, mijmert Octavius.

“Djin en Sunflower, mijn twee broeders, overtuigden me. Ik kan enkel met hen spelen. Zij zijn net als mij gestorven en op het podium terug tot leven gekomen. Only those two truly know what it is to be an empty vessel and fly

together. Bliss in the middle of chaos. Totally spontaneous. Kinda like life itself.”

Sonic Portation

Dave Nuss van No Neck Blues Band brengt het concert dat Ya Ho Wa 13 in november 2007 in Café Du Nord in San Francisco geeft uit op zijn label

Phoenix onder de naam Feather of Wisdom. Vervolgens trekt Nuss naar Hawaï om de leden wat beter te leren kennen en overtuigt hen om een show in New York te spelen. Nuss beschrijft zijn ervaringen in de vijfde uitgave van het tijdschrift Bixobal.

“De concerten van Ya Ho Wa 13 die ik sinds de reünie bijwoonde, werden keer op keer beter. De afwezigheid van een centrale figuur zoals Father Yod laat aan de drie uiterst bekwame muzikanten meer ruimte om te spelen, en de band neemt steeds de tijd om een lijvige, verkennende set neer te zetten. Ya Ho Wa 13 bevindt zich nu in een positie om een eigen identiteit en toekomst te bepalen, zonder de fysieke aanwezigheid van een leider”, conclu-deert Nuss veelbelovend.

De energie is nog steeds aanwezig. Ya Ho Wa 13 heeft intussen ook een nieuwe studioplaat opgenomen, Sonic Portation, en de band komt binnenkort zelfs voor het eerst naar Europa. “Expect to jump out of our plane with no para-chute with us”, aldus Octavius vanuit Hawaï.

The Source. The Untold Story of Father Yod, Ya Ho Wa 13 and the Source Family (Process Media, ISBN: 978-0976082293)Children of the Sixth Root Race – Songs from the Source (Drag City)Ya Ho Wa 13 – Feather of Wisdom (Phoenix)Ya Ho Wa 13 – Sonic Portation (Prophase Records)Urls: www.bixobal.com, www.yahowha.org, www.yahowha13.com

ruis 9 - FEBRUARI 2009

SPELEN MET SPRAAKTekst : Mik Prims

Alessandro Bosetti (° 1973) is een Italiaan. Dat zie je aan zijn naam. Hij komt van Milaan en soms

woont hij daar nog. Hij verbleef lang in Berlijn, maar nu leeft hij vooral in Baltimore, want daar woont zijn lief. Alessandro Bosetti reist veel. Om op te treden, maar ook om klanken te verzamelen. Hij houdt van menselijke klanken, vooral die van de mond. Gespro-ken taal klinkt hem als muziek in de oren, ook als hij er niks van verstaat. Als saxofonist heeft hij zich de uitgebreide technieken van de hedendaagse improvisatie eigen gemaakt. Dat kun je horen op solo-cd’s als “Zona” of op samenwerkin-gen met bijvoorbeeld gitariste An-nette Krebs of collegasaxers Michel Doneda en Bhob Rainey. De laatste jaren laat hij echter vooral ivan zich horen met zijn elektroakoestische werken.

Mondmuziek

Zelf noemt hij die werken text-soundcomposities. Daarin

combineert hij vooraf opgenomen, nauwelijks bewerkte orale klanken met daardoor geïnspireerde, zelf gecreëerde geluiden. De term text-sound werd wellicht voor het eerst gehanteerd door de Zweedse piloot-klankdichter Åke Hodell om zijn eigen werk aan te duiden, maar Bosetti voelt zich eerder schatplich-tig aan de Duitse hoorspeltraditie van de O-Ton. Dat is de afkorting van Original Ton en verwijst naar het gebruik van authentieke veldopnamen in plaats van volledig uitgeschreven en gedeclameerde teksten in hoorspelen voor de radio.

Popmuziek

De interesse van Bosetti voor de muzikaliteit van de menselijke taal blijkt vroeg. Aanvankelijk in live uitgevoerde composities die naar jazz neigen, maar waarin de stem een prominente rol krijgt. Zijn eerste echte elektroakoestische text-soundwerk is “Pinocchio”. Hiervoor reisde hij Italië rond en vroeg aan mensen het verhaal van

Pinocchio te vertellen. Bleek dat iedereen er een eigen versie op nahield en niemand het verhaal helemaal correct wist te vertel-len. Met de verzamelde opnames construeerde hij dan zijn eigen, nieuwe versie.

Afrikaanse mondbloemen

Voor “El Fiore della Bocca” liet hij poésie sonore en text-sound-werken horen aan vaak mentaal minderbedeelde mensen met spraakstoornissen, om dan hun reacties te verwerken in een bij-wijlen innemend maar soms ook confronterend werkstuk. De ge-interviewden zelf bleken er echter vooral vrolijk van te worden toen hij hun het eindresultaat presen-teerde. Het was een opdracht voor de Duitse radio, waardoor Bosetti zelf ook een plaatsje verwierf in de O-Tontraditie.Een quasi gelijke methode bezigde hij voor “African Feedback”. Hier-voor trok hij in 2004 naar Afrika

met een aantal cd’s met muziek van hemzelf en voor hem belangrijke experimentele muziek van anderen (o.a. Robert Ashley, Henri Chopin, Keiji Haino, Bernard Parmegiani, Steve Lacy). Hij liet leden van de Dogonstam in Mali en Burkina Faso luisteren naar die cd’s en registreerde hun orale responsen, verbale en non-verbale. Het ver-baasde hem vooral dat de muziek weinig tot geen emoties bij die mensen losmaakte, positieve noch negatieve. Ze waren niet verrast, vonden de muziek niet raar, slecht of goed, aanvaardden dat ze er was en niks meer. Bosetti’s slotsom: muziek is geen universele taal.

Een andere opdracht voor de Duitse radio was “Zwölfzungen”: twaalf composities van vijf minuten die portretten zijn van talen die hij totaal niet begrijpt. Het twaalfde deel is opgebouwd uit fragmenten van het onverstaanbare gewauwel dat men vaak op de korte golf van een radio tegenkomt: radiotaal. Voor een van de composities van “Her Name” heeft hij zo’n radio-fragment volledig getranscribeerd om het dan zelf voor te dragen. “Her Name” is een reeks werken waarmee hij live, met zijn stem en zijn laptop, veelvuldig heeft opgetreden, met veel plaats voor improvisatie. Opnieuw weg van de gefixeerde compositie dus. Met zijn laatste project, “Trophies (Become Objects Of Daily Use)”, dat zijn première nog moet kennen, ver-volgt hij dat pad. Hij gaat met een livegroep aan de slag, zoals in het begin. Uiteraard zullen de mond, de stem en de taal weer centraal staan. Net als in de installaties die hij maakt. Instaallaties. Ha!

ruis10 - FEBRUARI 2009

ruis 11 - FEBRUARI 2009

Tweeëndertig groepsnamen krijgt de man op zijn conto bij Wikipedia, maar er ontbre-ken waarschijnlijk nog talloze projecten. Het Guinness Book of Records had hij al lang bereikt, faam en roem kende hij niet. De man trad nooit live op en wentelde zich in een anonieme obscuriteit. Maar zo hebben we het graag natuurlijk. Zijn albums zijn uitge-groeid tot ware klassiekers binnen het genre. De Duitser Wolfgang Voigt is koning van de experimentele, minimale techno.Tekst : Dave Driesmans

HOE EEN BOS IN EEN TECHNOCLUB BINNENHALEN

Groot was de verbazing toen Wolfgang Voigt vorig jaar uit zijn schulp te voorschijn kwam waar hij zich jaren-lang verborgen hield. Voigt bleek niet

de wereldvreemde knopjesdraaier waarvoor we hem aannamen, maar een goedlachse technokid die rechtstreeks uit Coiffure George kwam gelopen. Op Artefact zal Voigt onder de naam Gas, misschien wel zijn bekendste alter ego, een uur komen dreunen met een heuse audiovisuele show op de achtergrond. We verwachten ons opnieuw aan mysterieuze Duitse woudbeelden met subtiele en eindeloze droommuziek. Verdwalen doe je bij Gas, zowel visueel als auditief. Voigt: “De naam Gas vind ik nog altijd erg toepasselijk. De muziek van Gas heeft een bijna amorfe structuur zoals die van dampen en gassen. Er is geen echt begin of einde, maar ongezien vat het je toch bij de lurven vast.”

Voigt louter zien als een technomuzikant doet de man oneer aan.Gas’ meesterwerken Zauberberg (1997) en Konigsforst (1998) kennen eigenlijk hun oorsprong in de Duitse klassieke muziek en zijn niet zomaar pure techno. Voigt: “In mijn puberteit waren mijn leeftijdgenoten vooral fan van Angelsaksische rock, maar ik kon me er niet mee identificeren. Ik was enkel geïnteres-seerd om unieke en pure muziek te maken. Zo ben ik begonnen met schlagers, polka’s, klassieke muziek en brassmuziek te herwer-

ken. Voor Gas heb ik vooral met Schönberg en Wagner gewerkt, maar tijdens het proces kwam mijn eigen muziek en smaak helemaal naar voor. Het meest interessante aan Gas is Gas zelf, en niet Wagner. Ik wilde altijd muziek maken die echt Duits was en op zichzelf stond. Ik wilde vooral niet de internationale hitlijsten op een hopeloos slechte manier imiteren en dat gevoel had ik al voor ik met techno en acid in aanraking kwam.” Wolfgang Voigt probeert zijn muziek altijd tot een soort basisesthetiek te herleiden door middel van enkele trucjes: inzoomen op de details van een klank, loops leggen en er dan vervreemdende effecten over strooien om het stuk zo los te maken van alle originele betekenis en context. Voigts einddoel is een soort bubbel te creëren waarin je je verloren waant. Het resultaat zijn epische en mystieke composities gevormd uit melancholische, on-gepolijste klanken die microscopisch langzaam evolueren.

Hoewel de muzikant Wolfgang Voigt na-tuurlijk hoog aanzien bekleedt, is een artikel over de man niet volledig zonder zijn andere parallel lopende carrière te vermelden: deze als medeoprichter van het Keulse Kompaktlabel. Het genre minimale techno is vandaag een ver-zamelterm geworden voor een heel spectrum aan subgenres. Kompakt stond samen met Basic Channel niet alleen aan de wieg van het genre, maar zorgde ook voor een ontzettende

populariteit ervan. Kompakt was het label uit Keulen, Basic Channel was de Berlijnse tegenhanger. Een gezonde concurrentie was het, waarbij er naast vriendschap ook wat rivaliteit was. In het kort koos Basic Channel vooral voor dub techno, waar Kompakt eerder naar house en minimal neigde. Kompakts invloed is moeilijk te overschatten. Om de Britse muziekjournalist Simon Reynolds te citeren: “Kompakt heeft meer dan eender welk ander label bijgedragen aan de dominantie van Duitsland in het elektronicagenre.”

Samen met het naar voren komen van de persoon achter de talloze projecten van Voigt kwamen ook enkele reissues en een heus boek uit. Wat was zijn de beweegreden hiervoor? Voigt: “Er waren voor mij twee belangrijke redenen om over te gaan tot reissues. Eerst en vooral, in tijden waarin de muziekindustrie zich zo willekeurig en kortzichtig ontwikkelt, had ik de diepe wens om “langdurige waarden” tot stand te brengen. Ten tweede zag ik dat mijn Köningsfort en Zauberberg op de site discogs makkelijk voor 80 tot 100 euro over de toonbank gingen, en mijn bijdrage voor Ras-terNoton 2000 editie zelfs voor nog veel meer. Met de reissues wordt een nieuw en jonger publiek bereikt en daar ben ik erg blij om.”

Zaterdag 14 februari, GAS Live in het Stuk tijdens Artefact. Meer info op www.artefact-festival.be

ruis12 - FEBRUARI 2009

Dicht

Het Gentse audioMER bracht zo-

juist voor de tweede keer een

vette schijf van 180 gram uit met

gezeefdrukt artwork van Wouter Sme-

raldina. Deze keer van de alomgepre-

zen melomaan uit de Vlaamse verhalen

van 665-en-1-nacht: MAURO ANTONIO

PAWLOWSKI. U weet wel, die ene kerel

bij dEUS die verstand heeft van muziek.

Dat bewijst hij op Untertanz met veel

overtuiging. Het is een ongelooflijk veel-

zijdige plaat die illustreert dat Pawlowski

voor zijn inspiratie terugvalt op de gehe-

le muziekgeschiedenis. Untertanz opent

met een dadaistische blokfluit en wat

stemmen, kabbelt voort in een atonaal

lo-fi chanson, verandert dan plots in een

postpunkig rockepos dat in een propere

versie ooit ook wel een Evil Superstars-

nummer had kunnen zijn, culmineert ver-

volgens in wat effectspielerei, nog wat

rock-’n-roll, een beetje free improv, wat

eai en op het einde van kant A komen er

nog wat esoterische bluesspoken hun

zegje doen in een spel van klassieke sam-

ples en jaren tachtig experiment. Kant B

begint vervolgens met een staaltje poésie

pure-core, introduceert het prognoise-

genre etc etc. Untertanz is een must voor

iedereen die gelooft dat muziek in België

nog een toekomst heeft. Een hoogtepunt

in bizaradelia, een postmodernisme-re-

vival, een vat vol intertekstualiteit, een

collage van alles in uw platenkast, fusion

cooking voor undergroundnecrofielen en

afvallige muziekprofessoren.

Southern Lord heeft de eerste twee pla-

ten van het Nederlandse GORE heruit-

gegeven. Voor wie nog niet into heavy

riffin’ was in de jaren negentig: Gore was

een instrumentaal powertrio dat met

hun repetitieve, logge stoner/sludger-

riffs langzaam een cultstatus verwierf.

Stoner was toen trouwens nog een cool

woord. Twintig jaar later hebben Heart

Gore en Mean Man’s Dream nog niets

aan waarde ingeboet, al klinken ze nog

steeds als rehearseltapes van een groep

die op zoek is naar een zanger. Gruntka-

raoke voor heavy stoner dudes.

Weer een nieuw label in Kortrijk. En dit

keer: een tapelabel! Eerste tape: TRUE

DEEP. Vier industriële brokken mod-

dernoise als soundtrack voor bloede-

rige anale seks met tienerjongetjes op

verlaten vrachtwagenparkings of een

doordeweeks avondje huiselijk geweld.

Vette shit. Hopelijk snel meer van deze

Geluidsoverlast!-SM

MAURO ANTONIO PAWLOWSKI - Untertanz (audio-MER) ★★★★1⁄2

GORE - Heart Gore/Mean Man’s Dream (Southern Lord) ★★★

TRUE DEEP - Semper Paratus (Geluidsoverlast) ★★★

Revi

ews

Dokter Knobbel

Pan is de naam van het label dat Bill

Kouligas, opperknorretje van Family Bat-

tle Snake, in 2008 oprichtte en dat net

een drietal zeer aan te raden lp’s uit zijn

broekje schudde. Help jij ze mee op te

vangen?

De eerste is een split met ASTRO, het so-

loproject van de lichtelijk legendarische

Hiroshi Hasegawa die de B-kant volpropt

met een klodder lange harsh noise. Dril-

boortijd in fabrieksland dus, maar wel

goeie drilboortijd. De A-kant is Bill zelf en

begint met een twijfelende synth, die zich

langzaamaan en voorzichtig in hogere

sferen begeeft. Morton Subotnick is hier

een duidelijke referentie (check dringend

Silver Apples of the Moon), maar dan

een stuk meer ingehouden en daardoor

behoorlijk spannend. Goed spul.

Nummer twee is “Plowing Furrows into

Rotten Burrows” van MARK DURGAN,

een zeer ballenstrelend hoorspel voor al

wie niet gillend wegloopt als de bena-

ming musique concrète valt. Zijn we er

nog allemaal? Mooi zo. Durgan gaat aan

de slag met alles dat in opa’s tuinhuisje

voorhanden was en het resultaat klinkt

als een seriemoordenaar die in zijn ach-

terhok snel snel een lijk aan het verwer-

ken was tot hoofdvlees, maar struikelde

en zijn computer per ongeluk heropstarte

alzo spartelend tussen de PMD-zakken en

de vuile afwas terecht kwam. Toch blij dat

iemand dit bewijsmateriaal heeft kunnen

bemachtigen.

“Provocative Electronics” van ANDY

ORTMANN hoort thuis in de eindejaars-

lijstjes van Dokter Knobbel, die kudde

rare dorpsmussen van om de hoek en

de beruchte Zingende Aardappelpuree

van Mercurius. Om maar te zeggen; raar

plaatje. Beetje oerwoudgeschuifel, er

wordt iets met de kompetoeter gedaan,

harde happen plots in de moederkoek!

Wat een ellende. Wie zegt dat de span-

ningsboog niet altijd uitgesponnen kan

worden is er weer eens aan voor de

moeite. Met een A kant die de baby bang

maakt en een B-kant die oma doet huilen,

hebben we hier een viersterrenportie

pokkeherrie.

Voor de rest toch eens vermelden dat

al die Panreleases er fenomenaal goed

uit zien, met gezeefdrukte geometrie op

de hoezen en nog wat ouwe balletfoto’s

erop. Aan te raden, die handel. -WS

ASTRO / FAMILY BATTLE SNAKE LP (PAN) ★★★1⁄2

MARK DURGAN- Ploughing Furrows Into Rotten Bur-rows (Pan) ★★★★

ANDY ORTMANN - Provocative Electronics (Pan) ★★★★

ESP

Het legendarische ESP-label, dat zich in

de jaren zestig concentreerde op de ont-

luikende folk- en freejazzscene, besloot

in 2005 weer hun oren en spaarvarken

te openen voor nieuwe muziek. Of ze dat

spaarvarken gevuld hebben met louche

reissuepraktijken is tot nog toe niet hele-

maal duidelijk. Wat er ook van zij, naast

enkele reissues van hoogtepunten uit hun

oude catalogus, komen ze nu ook op de

proppen met enkele opvallende heden-

daagse artiesten. Underground unpopfe-

nomeen YXIMALLOO is daarbij een van

de meest verrassende. Tot nu toe kwam

zijn ontaarde lofidansnoisepunkpop maar

met mondjesmaat bij het publiek terecht

via zijn eigen site en myspace. ESP-disk

verzamelde vierentwintig feesttracks van

de jongen op een cd’tje voor alle leuke

feestjes met uw andere loservrienden.

Cult sinds 1973 en pas in 2008 in uw

lader. Ze zijn er vroeg mee, maar toch

hartstikke bedankt! Ook het eerste vocale

soloalbum van de Zweedse componiste

LINDHA KALLERDAHL namen ze voor

hun rekening. A thing of sheer beauty,

deze Gold. Sinds Patty Waters’ Sing geen

zo’n krachtig vrije vrouwenstem meer

gehoord. Haar stijl ligt dan ook ergens

tussen die van Billie Holiday, Waters en

euh... Phil Minton. Bevreemdende blues

van een avant-gardecomponiste in ware

ESP-traditie. Geweldige progrock uit

Providence krijgen we van BARNACLED.

Ook hier horen we vanaf de eerste se-

conde waarom het label hun oog op deze

groep heeft laten vallen. Niets klinkt als

deze band. Hedendaagse referenties zijn

dan ook erg lastig. Denk misschien aan

een zigeunerorkest dat heel veel naar

Van der Graaf Generator, King Crimson

en oldschool black metal geluisterd heeft

of Lightning Bolt ontmoet Aksak Maboul.

De ene helft van de band op speed, de

andere helft aan de waterpijp, zoiets. Lek-

ker dof opgenomen en een prachtige geit

op de cover, zoals het elke zichzelf res-

pecterende zigeunerprogband betaamt.

Ook The Yodeling Astrologer van MIJ is

weer op cd te verkrijgen. Dat is een van

de grootste vergeten acidfolkparels uit de

jaren zestig met overdreven gebruik van

reverb en delay. Negen far-outfolkliedjes

van ene Jim Holberg die na die beruchte,

van lsd doordrongen, drie uur durende

opnamesessie voor eeuwig in het niets

verdween. Ondergetekende wacht vol

ongeduld op de vinylreissue die er vol-

gende zomer zou moeten komen op 210

gram vinyl. Enkel voor elitaire neohip-

pies! -SM

YXIMALLOO - Unpop (ESP-Disk) ★★★1⁄2

LINDHA KALLERDAHL - Gold (ESP-Disk) ★★★1⁄2

BARNACLED - Charles (ESP-Disk) ★★★

MIJ - Yodeling Astrologer (ESP-Disk) ★★★★

ruis 13 - FEBRUARI 2009

Funk & Folk

Als Greg Weeks niet met een van

zijn muzikale projecten aan de

slag is, zit hij waarschijnlijk in

zijn eigen Hexham Head Sound Labo-

ratories aan nieuwe geluiden te sleute-

len. Het interessante daarbij is dat zijn

smaak de laatste tijd wat verbreed is.

Op iedere release die op het Language

Of Stonelabel verschijnt, verdwijnt het

eerdere typische geluid van de neo-

folkscene uit Philadelphia steeds wat

meer op de achtergrond, zodat de resul-

taten minder voorspelbaar worden.

De zussen Lindsay en Alexis Powell vor-

men de kern van FESTIVAL, de band die

Greg Weeks onlangs op zijn tocht door

Europa begeleidde. Festival verstaat de

kunst om nummers van hun muzikale

ballast te ontdoen en de essentie over

te houden. Ook al is Festival in de weer

met zither, piano, gitaar, kalimba en per-

cussie, toch klinken de tien nummers

op Come, Arrow, Come zeer uitgepuurd

en wordt er geen noot te veel gespeeld.

Met dubbele stemmen schept Festival

een dromerige atmosfeer die aansluit

bij Weeks’ pastorale folkexperimenten,

al wordt het klankenpalet wat openge-

trokken en duiken er ook referenties op

naar bijvoorbeeld Coco Rosie en Arbo-

rea.

Met Smoke Signals voert HEAVY

HANDS de luisteraar terug naar de psy-

chedelica van de jaren zestig. Het drie-

tal uit Brooklyn, New York brengt negen

stomende nummers waarbij vooral de

uitwerking interessant is. In de regel in-

jecteert Heavy Hands gewone rockriffs

met de nodige fuzz en reverb, begees-

terende ritmiek of andere effecten om

zo meeslepende resultaten in de lijn

van Comets On Fire en Plastic Crime-

wave Sound neer te zetten. Vooral deze

passages zijn boeiend, ook al is er op

technisch vlak weinig aan te merken op

Heavy Hands met acid rock doorweven

retrostijl.

Het driekoppige MYTHICAL BEAST

houdt van dramatiek. De band uit

Kansas City meet zichzelf op zijn MyS-

pace de termen “psychedelic, soul, hea-

ling & easy listening” toe, maar deze

aangegeven variatie is enkel hoorbaar

in het instrumentale gedeelte. De ene

keer bestaat dat uit ambient, dan baadt

Scales in akoestische eenvoud en ver-

volgens ligt er een vette gitaarriff aan

de grondslag, maar steeds weer toornt

de theatrale stem van Corinne Sweeney

boven het geheel uit. En daar knelt het

schoentje. want Sweeneys stem is im-

mers niet echt lang houdbaar en de

gothic aandoende aanpak weet slechts

sporadisch te overtuigen.

Ook LIGHTS is niet vies van een snuifje

theatraliteit, doch het viertal houdt er

een rare kijk op popmuziek op na. Aan

de basis liggen rustieke rockriffs die in

de verte een connotatie met pastorale

folk oproepen. Maar het zijn de afwis-

selende stemmen van Sophia Knapp en

Linnea Vedder Shults die de aandacht

opeisen. Ze zorgen immers voor een

merkwaardige soulinjectie. Lights kab-

belt zo rustig voort zonder potten te bre-

ken, al laten sommige plotse muzikale

wendingen vermoeden dat er toch wel

meer interessants zou kunnen inzitten.

Helaas duiken deze momenten te wei-

nig op.

Pianist Reinhold Friedl verzamelt met

het collectief Zeitkratzer een tiental mu-

zikanten die zich verspreid over Europa

met improvisatie en nieuwe muzikale

vormen bezig houden. Enkele jaren gele-

den gooide ZEITKRATZER al hoge ogen

met Metal Machine Music, hun uitvoe-

ring van het noiseproject waarmee Lou

Reed in 1975 vriend en vijand verraste.

Op de drieledige Electronics-serie speelt

Zeitkratzer eveneens met verschillende

artiesten samen. De resultaten werden

in de regel van de Europese podia ge-

plukt en additionele opnames kwamen

tot stand in de Berlijnse Volksbühne, de

thuisbasis van het collectief.

De samenwerking met TERRE THAEM-

LITZ is bijzonder divers. Op opener

“Down Home Kami-Sakunobe” is

Thaemlitz aan het woord, terwijl een

gemuteerde krautrockriff hem begeleidt.

Thaemlitz’ verbale declamaties zijn im-

posant en vormen het hoogtepunt van

deze samenwerking. De ingetogen elek-

tronica die vervolgens wat meer aan bod

komt, de digitale ritmes die het orkest re-

construeren en de passages waar Friedl

loos gaat op zijn piano zijn gedeeltelijk

zeker interessant, maar de extreme va-

riatie is niet bepaald een meerwaarde.

Deze samenwerking zou gebaad zijn met

wat meer eenheid.

De samenwerking met KEIJI HAINO is

van een heel andere orde. Gedurende

een klein uurtje begeleiden Haino en

Zeitkratzer hun publiek door een duiste-

re soundscape. De opname dateert van

op het Donaufestival in Krems (Oosten-

rijk), editie 2006. Haino bedient zich van

gitaar, stem, elektronica en op het afslui-

tende “Bonus: drum duo” zelfs ook van

percussie. De onderlinge samenhang

tussen de verschillende delen van dit

Electronics-hoofdstuk is doordacht. Hai-

no en Zeitkratzer nemen tijdens de uitge-

sponnen passages de tijd om de luiste-

raar te doordringen van de onderhuidse

dreiging die gaandeweg opgebouwd

wordt en die aan evolutie onderhevig is.

Live moet dit hooguit imposant geweest

zijn, maar de auditieve neerslag mag er

eveneens zijn.

Zeitkratzer en CARSTEN NICOLAI wer-

INCAPACITANTS - BOX IS STU-PID (PICADISK)Boxset met tien cd’s van oude tapes. Ongelooflijk mooi. Hier-van kun je nooit genoeg krijgen!

BLOD - RED LIGHT COMPANION (SEGERHUVA 3-LP-BOX)De Zweedse meester van de harsh noise, minimalisme en perversi-teit komt hier ook terug met een heruitgave van oude tapes. Een heruitgave die hier dikke, reso-lute lappen noise propageert.

KEIJI HAINO “KOITSUKARA USETAITAMENO HAKARIGOTO” (PSF)Een nieuw magnifiek album met draailier. Dit jaar werkte Haino

ook samen met groepen als Zeit-kratzer en My Cat Is An Alien en toonde zo een nog energetische-re en intensere kant van zichzelf. Een van de sterkste en meest ul-tieme muzikanten.

JUNKO / MATTIN “S/T LP” (TOCHNIT ALEPH)Nieuwe opnames die de krachten noise en stilte laten samenvloeien in fantastische uitbarstingen.

THE HATERS “FURTHER” (TRANSPARENCY)Nieuw album van coryfeeën in het genre. “Self decaying harsh noise buried under layers of mo-nolithic harshness.”

VomirVomir is Romain Perrot, een Fransman gespecialiseerd in te-ringherrie ofte harsh noise walls. Zijn debuut-cd “pro anomie” verscheen zonet op At War With False Noise. Op het Kraakfes-tival kunt u live van hem weglopen.

ruis14 - FEBRUARI 2009

ken al bijna tien jaar samen. Nicolai,

eveneens actief onder de pseudonie-

men Noto en Alva Noto, tracht als ge-

luidskunstenaar met minimale ingrepen

de fysieke essentie van elektronische

geluiden te kanaliseren. Het resultaat

van de Electronics-samenwerking met

Zeitkratzer is dan ook minimaal en de

leden van het orkest slagen er glansrijk

in om de gepaste symbiose met Nicolai

aan te gaan. Geluidslagen verworden

tot imposante stukken ambient die bij

wijlen zeker de vergelijking met Stars

Of The Lid aankunnen. De zogenaamde

Zeitkratzerklokken en andere auditieve

anomalieën passeren de revue om in

majeur te eindigen met het tweeledige

“c1”, een compositie die je met gemak

een half uurtje in vervoering brengt.

Gedragen door een minimale beat en

Friedls sporadische pianoaanslagen

doet het gezelschap een geslaagde po-

ging om de eindeloosheid in geluiden

te vatten.

Neil Campbell, het eerdere boegbeeld

van de Britse droneformatie Vibraca-

thedral Orchestra, is sinds enkele jaren

onder het pseudoniem ASTRAL SOCIAL

CLUB actief. Naar Campbells gewoonte

is ook de productie van dit soloproject

weerom niet te stuiten. Soms betrekt hij

bevriende muzikanten, maar op Sieben

Stax verzamelt Campbell zijn nieuw-

ste solowerk dat men als buitenaardse

dansmuziek zou kunnen bestempelen.

Campbell experimenteert zeven keer

– de titel is inderdaad niet bijzonder ori-

ginee l- met gemuteerde ritmes die hij

samenvoegt. Deze explosieve gehelen

klinken gejaagd en opgefokt, zoals bij-

voorbeeld opener “Queezee-e” waarin

de manie hoge toppen scheert. Het ver-

volg is iets rustiger, maar geeft toch aan

dat Astral Social Club stilaan een inte-

ressantere eigen muzikale niche aan het

betrekken is.

THE HUNTER GRACCHUS, een wis-

selend collectief rond Kamran All, Jon

en Fiona (de laatste twee leiden het Sin-

ging Knifelabel), haalde de bandnaam

van een kortverhaal van Franz Kafka.

Op hun debuut-lp brengt deze band uit

Sheffield een interessante combinatie

van tribale percussie, akoestisch aange-

stuurde drones, etnische invloeden en

ijle stemmen. Op Sacred Object of the

Yiye People slaat The Hunter Gracchus

een brug tussen spannende ritmes en

dromerige soundscapes en krijgt iedere

compositie een ronkende titel mee, zo-

als bijvoorbeeld “in the soft typewriter

of the womb you do not know the word

armour you carry” of het licht fantasti-

sche “for naguib mahfouz”. Het resul-

taat is ronduit indrukwekkend.

Het Zwitserse SUM OF R is duidelijk

beïnvloed door doom en black metal,

maar experimenteert ook graag met

folk, elektronica en noise. Op hun ti-

telloze debuut is de duisternis alom

aanwezig. Sum Of R schippert tussen

brokstukken KTL, Wolfmangler en bij

momenten zelfs aan GY!BE refererende

atmosferische stukken. Maar de zeg-

gingskracht die van de individuele num-

mers uitgaat, maakt het resultaat alles-

zins uniek. Het is vooral de diversiteit

tussen de verschillende composities die

dit schijfje het vermelden waard maakt

en daar speelt het uiteenlopende instru-

mentarium waaronder strijkers, draai-

tafel, harmonium, piano en basgitaar

ongetwijfeld een belangrijke rol in.

De tijd dat Kazuyuki Kishino, ofwel KK

NULL, met snoeiharde gitaar het Japan-

se noisecombi Zeni Geva aanvoerde,

lijkt alweer een eeuwigheid geleden.

De laatste jaren is KK Null voorname-

lijk solo aan de slag en daarin grijpt

hij sinds verschillende jaren steevast

naar elektronica. Oxygen Flash bewijst

dat KK Null eveneens op dit vlak tot

persoonlijke resultaten kan komen. De

negen titelloze nummers zijn subtiel

opgebouwd. KK Null verstaat de kunst

om detail, complexiteit en drama door

middel van elektronica te verzoenen en

dat is weinigen gegeven.

Charles-Eric Charrier is de spil van OLD-

MAN, een uiteenlopend avant-gardeve-

hikel waarbij de Fransman steeds door

andere muzikanten bijgestaan wordt.

Zo werd hij bijvoorbeeld in de Recyclart

enkele jaren geleden nog vergezeld

door Rob Mazurek. Op Two Heads Bis

Bis wordt Charrier geflankeerd door

verschillende heren die drums, trompet,

conga’s, gitaar en samples toevoegen.

De complexe soundscapes die Oldman

ten berde brengt ademen de broeierige

sfeer uit van een doorrookte nachtelijke

jazzbar en leggen de focus op ritme. De

stemmen en andere samples die geïnte-

greerd worden dragen eveneens bij tot

die mysterieuze sfeer.

Op Son, Father and Son ... is een heel

andere kant van Oldman aan het werk.

Charrier krijgt de hulp van een zekere

Thierry Lecoq. De focus ligt ditmaal

op dromerige gitaarcomposities die

zonder daadwerkelijk begin en einde

voortkabbelen. Een enkele maal wordt

de harmonie doorbroken door meer

geagiteerde, abstracte stukken of klein-

kunstderivaten, waarbij Charrier soms

hele lappen Franse tekst declameert.

Ook deze merkwaardige mix zorgt voor

de nodige vervreemding, al had de me-

lodieuze kant wat meer benadrukt mo-

gen worden.

De productiviteit van ACID MOTHERS

TEMPLE AND THE MELTING PARAISO

UFO is niet te stuiten, maar zolang dit

tot interessante resultaten leidt hoort u

ons niet klagen. Met Cometary Orbital

Drive leveren de Japanners een suite

in vier delen af. Na een voor hun doen

abstracte intro waarin instrumenten en

stemmen elkaar aftasten, haalt het ge-

zelschap voor het ruim zesentwintig mi-

nuten durende “Planet Billions Of Light

- Years Away” de gebruikelijke psy-

chedelica boven om op basis van één

enkele monsterriff de vele kanten van

het universum te laten zien. Zelfs in de

andere delen van de suite duikt deze riff

op, en op “Circular System 7777777”

wordt er zelfs een merkwaardige tech-

nobeat toegevoegd. Interessant, maar

in het licht van het steeds uitdijende

oeuvre van de Japanse spacerockers,

zeker niet meer dan dat.

Isisgitarist Mike Gallagher is sinds en-

kele jaren in de weer met zijn solopro-

ject M.G.R. Op eerdere releases dook

de schrijfwijze “Mustard Gas & Roses”

nog wel eens op, maar daar is deze keer

geen sprake van. Op Amigos de la Gui-

tarra krijgt hij hulp van Mike Mare zodat

de samenwerking IM.G.R. Y DESTRUC-

TO SWARMBOTS! een feit is. Het duo

werkt met gitaren - met zo’n titel kan dat

natuurlijk moeilijk anders - een epische

luistertocht van ruim veertig minuten

uit. Het geheel valt uiteen in meerdere

delen die subtiel in elkaar overgaan. De

ene keer wordt er wat meer naar am-

bient gestreefd, dan herinnert de licht

theatrale epiek wat aan de Constella-

tionvoorgangers, maar steeds blijft het

resultaat boeien, wat overigens ook

bij de eerdere releases van M.G.R. het

geval is. Helaas is het in de explosieve

postrockwereld vaak zoeken naar een

naald in een hooiberg, waardoor de

waarde van dit toch wel mooie werk-

stukje weer drastisch afneemt.

-HvdL

FESTIVAL – Come, Arrow, Come (Language Of Stone) ★★★1⁄2

HEAVY HANDS – Smoke Signals (Language Of Stone) ★★★1⁄2

MYTHICAL BEAST - Scales (Language Of Stone) ★★1⁄2

LIGHTS – Lights (Language Of Stone) ★★1⁄2

ZEITKRATZER & TERRE THAEMLITZ – Electronics (Zeitkratzer) ★★★

ZEITKRATZER & KEJII HAINO – Electronics (Zeitkrat-zer) ★★★1⁄2

ZEITKRATZER & CARSTEN NICOLAI – Electronics (Zeitkratzer) ★★★★

ASTRAL SOCIAL CLUB – Sieben Stax (Bottrop-Boy) ★★★

THE HUNTER GRACCHUS - Sacred Object of the

ruis 15 - FEBRUARI 2009

RUIS Verschijnt maandelijks,behalve in juli en augustus.

Ruis is een gratis uitgave van KRAAK vzw

OFFICEKRAAK vzwc/o RuisMolenaarsstraat 111 bus 669000 Gent BelgiumT/F : +32 92199143www.kraak.net | www.ruismagazine.netruis@kraak.net

REDACTIEHOOFDREDACTIE Steve MarreytEINDREDACTIE Sara Geens, Elisabeth CornilleREDACTIE Joeri Bruyninckx, Stoffel Debuysere, Tommy Denys, Davy De Decker, Bert Dhondt, Dave Driesmans, Bart Gielis, Niels Latomme, Sarah Kesenne, Hans van der Linden, Han Van den Hoof, Kenneth Vanhoutte, Mik Prims, Wouter SmeraldinaILLUSTRATIES & FOTOGRAFIE Bram Devens, Schrau-wen, Wouter SmeraldinaVERANTWOORDELIJKE UITGEVER Dave DriesmansVORMGEVING Dave Driesmans

GASTILLUSTRATOREN COVER: De Ruiscover komt deze keer aangewaaid uit het onfrisse hoofdje van Tommi Musturi (fin). Bekend als bezieler van de comics anthology Glömp,uitgever van ontelbare zines, curator, tekenaar en liefdevolle knuffelpeer. www.tommimusturi.com

Wie is toch die vreemde man die daar zo zit? Die arrogante, intrigerende man? Wie denkt hij wel dat hij is? Hij denkt vast dat hij elk meisje rond zijn vinger kan draaien met zijn wenkbrauwen en grote handen. Als hij denkt dat IK net zoals die dommige kalvers ga beginnen zwijmelen voor zijn diepe, vibrerende stem en zijn stevige dijen kan hij nog lang wachten. Oh nee, hij komt deze kant op! www.flickr.com/photos/gerardherman/

ABONNEMENTENEen abonnement kost 10 euro in België en 16 euro in Nederland. Een steunabonnement is 25 euro. Dit kan verkregen worden door het bedrag over te schrijven op rekening nummer 737-0200369-10 met mededeling “ruis abo” samen met je adres en het gewenste startnummer.

DISTRIBUTIEEen actuele lijst van distributiepunten is te vinden op www.kraak.net

DRUKRuis wordt gedrukt op gerecycleerd papier en met milieuvriendelijke inkt.

STEUNMet steun van de talloze vrijwilligers, adverteerders en de Vlaamse Gemeenschap

Agen

da

Colo

fon

ruis

23/02 Vooruit, GentVetiver (usa)

26/02 Occii, AmsterdamAdolf Butler (nl), Firestone (nl), Jailhouse Fuck (nl)

27/02 Resonance, GentMachinefabriek (nl), Eavesdropper (b), Alva Noto (d)

28/02 Resonance, GentMove D & Bejamin Brunn (de), Claro Intelecto & Andy Stott (uk)Peter van Hoesen (b)

01/03 Resonance, GentMokira (se), Deepchord (uk)

05/03 Rumor, Utrecht

07/03 Recyclart & Faro, BrusselKRAAK Festival: Wavves (us), Henry Flynt (us), Burton Greene & Alan Silva (us/bm), él-g (fr), Headwar (fr), Kurt Vile (us), Ice Bird Spiral (uk), Vomir (fr), Ken Butler (us), Valerio Cosi (it), Geoff Leigh (uk), Fabulous Diamonds (aus),...

JOHN WIESE in de WItte Zaal

01/02 Q-O2, BrusselOlivier Toulemonde, Christine Senhaoui, Mathias Forge (fr)

02/02 Logos, GentIgnaz Schick (de) & Martin Tetreault (fr)

5/02 Worm, RotterdamSir Richard Bishop (usa), My Cat is an alien (it)

6/02 Recyclart, BrusselWevie Stonder (uk), Flaria (ire)

7/02 Worm, RotterdamWevie Stonder (uk)

7/02 Kunstencentrum Belgie, HasseltSir Richard Bishop (usa), Ignatz (b)

9/02 Recyclart, BrusselOffonoff feat. Massimmo Pupillo (it), Terrie Ex (nl)

11/02 Witte Zaal, GentJohn Wiese (us), Bear Bones, Lay Low (b)

12/02 Occii, AmsterdamWavves (usa), Real Room (nl), King Kong Kobra (se)

12/02 Théâtre Marni, ElseneMatt Elliott (uk), Half Asleep (b)

14/02 KC Belgie, HasseltJosephine Foster (us), Victor Herrero (es)

15/02 Worm, RotterdamMin Xiao Fen (cn), Muneer B. Fennell (us), Ad Peijnenburg (nl)

15/02 Cactus, BruggeDeerhunter (us)

15/02 Q-O2, BrusselPierre Berthet (be), Michael Vorfeld (de)

18/02 Vooruit, GentGowk (b), Han Bennink trio (nl)

20/02 Schip, BrusselThousand & Bramier (f), Patton (b)

21/02 Netwerk, AalstSir Richard Bishop (usa), Ignatz (b)

21/02 Q-O2, BrusselEsther Venrooy (be), Yoko Higashi (jap), Agathe Max (fr)

22/02 4AD, DiksmuideMariee Sioux (us), Ansatz der Maschine (be)

KRAAK FESTIVAL 2009ZATERDAG 7 MAART '09 � RECYCLART & FARO, BRUSSEL

WAVVES [usa] KURT VILE [usa] KOHN [b] HEADWAR [fr] HENRY FLYNT [usa] GEOFF LEIGH [uk]

EL-G [fr] ALAN SILVA [bm] & BURTON GREENE [usa] VALERIO COSI [it] KEN BUTLER [usa] ICE BIRD SPIRAL [uk] VOMIR [fr] FABULOUS DIAMONDS [aus ] ... MORE TBC