Reizen Ploeterenmetde geiten Aan de wandel op Tholen · 2008-11-17 · het lage licht bijna al het...
1
28 ZATERDAG &CETERA NRC HANDELSBLAD 28 Z AT E R DAG 2 3 F E B R U A R I & Z O N DAG 2 4 F E B R U A R I 2 0 08 ZATERDAG &CETERA NRC HANDELSBLAD 29 Z AT E R DAG 2 3 F E B R U A R I & Z O N DAG 2 4 F E B R U A R I 2 0 08 29 Reizen De Lycian Way is de eerste lange afstand wandelroute in Turkije. Ruim 500 kilometer door grillige natuur en een historisch landschap. De kamerverhuursters langs de route willen ‘mama’ genoemd worden. Dimitri Tokmetzis De kuststrook bij Ölü Deniz Foto ’s Dimitri Tokmetzis Ploeteren met de geiten D e Lycian Way begint op een plek aan de Zuidwestkust van Turkije waar de meeste wandelaars zich niet thuis voelen. Dit gebied rond Ölü Deniz, beter bekend als Little Eng- land, is een typische Mediterrane kuststrook die de laatste jaren overspoeld wordt door goed- koop massatoerisme. Café’s tonen Engels voet- bal. Restaurants serveren naast de onvermijde- lijke kebabs Fish & Chips, alles uiteraard voor- zien van een flinke sloot gravy. Al bij de eerste, pittige, klim van de Lycian Way begint een ander Turkije. Vanaf 750 meter hoogte vervloeit Ölü Deniz met een landschap dat de komende 509 kilometer domineert: een grillige kustlijn, hier en daar doorbroken door afgelegen verlaten strandjes. In de verte drijven groene eilanden in de turquoise Middellandse Zee. Op steile beboste hellingen grazen geiten en ploeteren boeren en paarden op stenige grond. In het voorjaar hangt overal de geur van verse oregano, dennen en jasmijn. Bijen snellen af en aan naar de honderden korven die langs het pad in rijen liggen. De velden staan vol met zoete ka- mille en klaprozen. Een constante zeebries ver- koelt het wandelen, maar de voorjaarszon brandt al ongenadig. De Lycian Way is de eerste lange afstand wan- delroute in Turkije. De Engelse loopfanaat Kate Clow (60) zette acht jaar geleden het pad uit. Naar eigen zeggen is ze van jongs af aan geïnte- resseerd in oude paden en de sporen die ze na hebben gelaten in het landschap. Voor het uit- zetten van de Lycian Way baseerde ze zich op oude Griekse geschriften over handelsroutes die naar Lycië en verder zuidwaarts liepen. Zo wist ze ongeveer hoe de paden gingen. Goede, moderne kaarten van de route ontbre- ken. Clow: „De Turken lijken nog een broertje dood te hebben aan wandelen, want dat was iets van hun arme ouders. Een moderne Turk pakt voor alles de auto.” Met hulp van de plaatselijke bevolking, een heimelijk verkregen militaire stafkaart en vooral veel trial and error puzzelde Clow de route in elkaar. Het resultaat is bijzonder. Het pad voert over imposante bergen zoals Baba Dag (vadertje berg) en Mount Olympos. Die vragen veel van het navigatietalent en het uithoudingsvermo- gen van de wandelaar. Zo loop je in het voorjaar nog door de sneeuw. Ook snijdt de route door vruchtbare dalen en brengt hij wandelaars langs stranden en over hoge kliffen met specta- culair uitzicht. De weg kronkelt dwars door eeuwen geschie- denis. Door land waar de Grieken tot honderd jaar geleden woonden, alvorens ze door Atatürk werden verdreven. De Lycian Way komt in de buurt van Kaya: een verlaten Grieks dorp, om- dat de Turken dachten dat het vervloekt was. De stenen huizen en publieke gebouwen staan re- latief ongeschonden overeind en ademen een griezelige verlatenheid. De weg gaat verder te- rug in de tijd, langs veel oudere Griekse steden als Xanthos, Patara en Myra (St. Nicolaas). De dorpjes en stadjes in de buurt zijn bespikkeld met standbeelden ter meerdere glorie van Ata- türk, de vader des vaderlands. De route eindigt bij de hypermoderne resorts aan de rand van Antalya. Het contrast met het archaïsche Turkije dat men onderweg doorkruist is enorm. Neem Kir- ma, het eerste dorp op de route. De ‘hoofdweg’ is een brij van modder en steen. Tussen de hui- zen sjokt een oude vrouw met een lange water- slang over haar schouder. Vanaf het terras ach- ter een woning zwaait een lunchend gezin gast- vrij naar de vreemdelingen. Een tweede oude vrouw bakt op een ronde hete steen gölzeme, pannenkoekjes met platte Turkse peterselie. Een winkel ontbreekt, evenals andere basis- voorzieningen. Deze mensen zorgen nog voor zichzelf. De schraalheid van het leven is het leitmotiv van de wandeling. Zo ook in Alinca. Het dorp is een verzameling huizen op een 800 meter hoge klif. Het ‘restaurant’ is een schuurtje waar een boerenfamilie – meerdere generaties vrouwen in pofbroeken – de lunch verzorgt. Keuze is er niet. Ze serveren gölzeme met dennenhoning, zoete tomaten en ayran, zoute yoghurt. De reke- ning toont verrassend genoeg een goed begrip van toeristische portemonnees, maar wordt met ontwapenende vriendelijkheid voorgeschoteld. Het toerisme is hier pas kort geleden op gang gekomen. Op aandrang van Clow beginnen steeds meer bewoners, meestal vrouwen, een pension of restaurant. Verwacht niet veel. Een simpele, schone kamer. Een aantal paardede- kens tegen de koude nachten. En het is eten wat de pot schaft. Maar dan krijg je een maal met verse producten van het dorp. De pensionhoud- ster zorgt voor je als een echte ‘mama’ en staat erop dat ze zo genoemd wordt. En waar pensi- ons ontbreken, bieden gastvrije dorpelingen nog wel eens een kamer aan. Zo hier en daar zijn kleine winkeltjes geopend. Een dolmus, een taxi- busje, is altijd dichtbij om je naar een wat grote- re plaats te brengen. Een lift is ook eenvoudig geregeld. Koud, helder water is altijd voorradig in bronnetjes langs de route. Tussen de dorpen deel je het land met louter herders en geiten. De paden zijn pittig en de wandelaar moet over een goede basisconditie beschikken. Op sommige punten, zeker in het voorjaar, zijn delen van de paden weggespoeld en moet je al klauterend een alternatieve route vinden. Er is inmiddels een goede kaart be- schikbaar, waarmee je aardig uit de voeten kan. De gebieden rond de oude opgravingen, zoals Xanthos en Patara, zijn wat meer toeristisch. In Patarra zijn andere toeristen echter goed te ont- lopen vanwege het twaalf kilometer lange strand, dat zeer diep landinwaarts ligt. De ruï- nes staan aan de rand van dit strand. Zeker in het vroege voorjaar kun je in je eentje plaatsne- men op de treden van het grote theater en luis- teren naar het ruisen van de zee. Met een beetje fantasie klinkt het als applaus. Zelfs het moderne en grote Antalya, waar de tocht na ongeveer vier weken eindigt, is in het voorjaar vrij rustig. In de lente is goed te zien hoe mooi de oude binnenstad eigenlijk is. De restaurants, hotels en café’s zijn blij met de eer- ste toeristen. Voordeel is ook dat de wandelaar gedurende de hele tocht gebruik kan maken van de goede voorzieningen die bij het massatoerisme horen. De vluchten zijn frequent en goedkoop. Het vervoer langs de route is goed geregeld, waar- door het mogelijk is stukken af te snijden, of etappes te lopen. En met het prima gidsje van Clow komt er weinig voorbereiding aan te pas, waardoor de route prima last minute te regelen is. Dat is een groot voordeel. De rust, schoon- heid en het gemak maken de Lycian Way tot at- tractie die herhaald bezoek vraagt. Beste tijd om te gaan: maart, april, mei en septem- ber, oktober, november. Boek: ‘The Lycian Way, Kate Clow’. Een handig boekje met uitgebreide en gedetailleerde beschrijvingen van de route en de voorzieningen. Veel wetenswaardigheden over het gebied en de geschiedenis. Site: www.lycianway.com: overzichtelijke site van Clow met ook informatie over andere routes. Het is aan te raden om deze site te bekijken alvorens te gaan om- dat er veel actuele informatie staat over de toestand van de wegen en over eventuele nieuwe pensions en voorzieningen. Verwacht niet veel. Een simpele, schone kamer. Paardedekens tegen de koude nachten. St. Maartensdijk - Stavenisse Aan de wandel op Tholen S t. Maartensdijk is nog slaperig. Het dorpsplein is stil. Het ge- meentehuis, natuurlijk met een trapgevel, heeft zijn oranje lui- ken halfopen. Maar de jongetjes zijn er al, zoals er altijd overal al jongetjes zijn. Deze drie fietsen een rondje en verdwijnen steigerend om de hoek. Winterzonlicht kaatst op hun ronde achterhoofden. Een zijstraat leidt naar natuurge- bied de Pluimpot. Man begint over de Folies Bergère. De paradijsvogels in deze afgeslo- ten geul van de Oosterschelde zijn de visdiefjes met hun zorrokopjes. Meerkoeten zitten meerkoeten na en eenden verjagen eenden en dat hou- den ze vol tot een van de twee partij- en het riet in is gevlucht. Alles wat kan vliegen slaakt gedempte kreten. Hebben vogels het eigenlijk koud? De nachtvorst heeft zich terugge- trokken, hij liet velletjes ijs achter waar hij maar kon. De oostenwind nam de koubewaking van hem over. Op de Oosterschelde krabbelt golf- slag aan de dijk die we een eind vol- gen, over een pad van in pek geplakt grind. Als ik omkijk zie ik traag geschit- ter op het water. Voor me uit vervlakt het lage licht bijna al het reliëf. Rim- pelingen lijken verstijfd. De bogen van de Zeelandbrug worden rank als spinrag. Het is laagtij. In een drooggevallen bocht van de dijk krijgen alle kluiten en plukken wier hun eigen slagscha- duwtjes. Het lijkt een lege bobbel- vlakte. Maar als ik langer kijk zie ik, verstopt in het licht, allerlei bulten bewegen. Het barst hier van de strandvogels. Meeuwen staan in groepen op wacht, scholeksters be- nen heen en weer. De minieme steen- lopers trekken nerveuze sprintjes. „Effetto lunare”, spreekt man in- eens Italiaans. Ik denk dat hij met dat ‘maaneffect’ verwijst naar de witte maanschaduw aan de hemel. Maar nee, het is een term uit de filmkunst: bij dag met behulp van donkere fil- ters filmen alsof het nacht is, die truc heet het effetto lunare. Volgens man lukt dat het best op een onwaar- schijnlijk heldere dag als vandaag. Dag is nacht. Zon is maan. Helder is helder. Zo is het vandaag op Tholen aan de Oosterschelde, waar wandelen gelijk staat aan lessen in licht. We verlaten de dijk en lopen het land in, met vette akkers vol pasge- ploegde voren en hoeves omringd door populieren of iepen. Strakke lij- nen maken de dienst uit, de wande- laar heeft ze maar te volgen. Tot in Stavenisse, waar de kerk groen gegla- zuurde kozijnen heeft en de straten schraal zijn van de wind. Maar dat stoere haventje is een lust. Joyce Roodnat 12 km. Kaarten 32, 33, 34 uit: Oosterschel- depad. Uitg. NIVON, 2003. Bus 108 ver- bindt elk uur Stavenisse (halte Poststraat) met St. Maartensdijk (halte Provinciale- weg). Groeten uit Lombok Een huwelijksceremonie in Tetebatu, Lombok, Indonesië. „Het zal je bruiloft maar wezen, zo’n chagrijnige bruid. Gelukkig is het slechts ceremonieel: ze moet bedroefd kijken op de weg van haar naar zijn (nu ook haar) dorp. Gerard en Eva. Stuur een ansicht (max. 50 woorden) naar de redactie Zaterdag &cetera, postbus 8987, 3009 TH Rotterdam. Een ruïne in de oude Griekse stad Patara Lunch in het ‘restaurant ’ van Alinca, eten wat de pot schaft Inwoners van Alinca St-Paul's Track Sinds kort is een tweede lange afstands- route bewegwijzerd door Kate Clow, de St-Paul's Track. Het pad, dat vanaf Antaly noordwaarts loopt naar het Lake District, is nog veel primitiever dan The Lycian Way. Winkels ontbreken, evenals pensi- ons. wie dit pad wil lopen, moet naviga- tieapparatuur, tent en proviand meesjou- wen. Daarvoor krijgt de wandelaar een tocht over bergen, door natuurparken en langs oude dorpjes die de modernisering links hebben laten liggen. Voor sommige toe- risten speelt het idee mee dat ze in de voetsporen treden van de apostel Pau- lus, die hier op één van zijn vele omzwer- vingen gelopen zou hebben. Wat Clow betreft komt er nog een tocht. Op dit moment werkt ze met een team aan een lange bergwandeling in Oost- Turkije, nabij de grens met Armenië. „Dit land verdient een paar mooie wandel- tochten ”, zegt Clow. „Je hebt hier een unieke combinatie van prachtige natuur en een zeer oude cultuur. De paden lig- gen er al eeuwen. Het is aan ons ze te herontdekken.” Wandelen in de achtertuin van Antalya Lycian Way In Kirme sjokt een oude vrouw met een waterslang tussen de huizen
Transcript of Reizen Ploeterenmetde geiten Aan de wandel op Tholen · 2008-11-17 · het lage licht bijna al het...
28 Z AT E R DAG & C E T E R A N R C H A N D E L S B L A D
28 Z AT E R D A G 2 3 F E B R U A R I & Z O N D A G 2 4 F E B R U A R I 2 0 0 8
Z AT E R DAG & C E T E R A N R C H A N D E L S B L A D 29Z AT E R D A G 2 3 F E B R U A R I & Z O N D A G 2 4 F E B R U A R I 2 0 0 8 29
Re i ze n
De Lycian Way is de eerste
lange afstand wandelroute
in Turkije. Ruim 500
kilometer door grillige
natuur en een historisch
landschap. De
kamerverhuursters langs
de route willen ‘mama’
genoemd worden.
Dimitri Tokmetzis
De kuststrook bij Ölü Deniz Fo t o ’s Dimitri Tokmetzis
Ploeteren met de ge i te n
De Lycian Way begint op een plek aande Zuidwestkust van Turkije waarde meeste wandelaars zich nietthuis voelen. Dit gebied rond ÖlüDeniz, beter bekend als Little Eng-
land, is een typische Mediterrane kuststrook diede laatste jaren overspoeld wordt door goed-koop massatoerisme. Café’s tonen Engels voet-bal. Restaurants serveren naast de onvermijde-lijke kebabs Fish & Chips, alles uiteraard voor-zien van een flinke sloot gravy.
Al bij de eerste, pittige, klim van de LycianWay begint een ander Turkije. Vanaf 750 meterhoogte vervloeit Ölü Deniz met een landschapdat de komende 509 kilometer domineert: eengrillige kustlijn, hier en daar doorbroken doorafgelegen verlaten strandjes. In de verte drijvengroene eilanden in de turquoise MiddellandseZee. Op steile beboste hellingen grazen geitenen ploeteren boeren en paarden op stenigegrond.
In het voorjaar hangt overal de geur van verseoregano, dennen en jasmijn. Bijen snellen af enaan naar de honderden korven die langs het padin rijen liggen. De velden staan vol met zoete ka-mille en klaprozen. Een constante zeebries ver-koelt het wandelen, maar de voorjaarszonbrandt al ongenadig.
De Lycian Way is de eerste lange afstand wan-delroute in Turkije. De Engelse loopfanaat KateClow (60) zette acht jaar geleden het pad uit.Naar eigen zeggen is ze van jongs af aan geïnte-resseerd in oude paden en de sporen die ze nahebben gelaten in het landschap. Voor het uit-zetten van de Lycian Way baseerde ze zich opoude Griekse geschriften over handelsroutesdie naar Lycië en verder zuidwaarts liepen. Zowist ze ongeveer hoe de paden gingen.
Goede, moderne kaarten van de route ontbre-ken. Clow: „De Turken lijken nog een broertjedood te hebben aan wandelen, want dat was ietsvan hun arme ouders. Een moderne Turk paktvoor alles de auto.” Met hulp van de plaatselijkebevolking, een heimelijk verkregen militairestafkaart en vooral veel trial and error puzzeldeClow de route in elkaar.
Het resultaat is bijzonder. Het pad voert overimposante bergen zoals Baba Dag (vadertjeberg) en Mount Olympos. Die vragen veel vanhet navigatietalent en het uithoudingsvermo-gen van de wandelaar. Zo loop je in het voorjaarnog door de sneeuw. Ook snijdt de route door
vruchtbare dalen en brengt hij wandelaarslangs stranden en over hoge kliffen met specta-culair uitzicht.
De weg kronkelt dwars door eeuwen geschie-denis. Door land waar de Grieken tot honderdjaar geleden woonden, alvorens ze door Atatürkwerden verdreven. De Lycian Way komt in debuurt van Kaya: een verlaten Grieks dorp, om-dat de Turken dachten dat het vervloekt was. Destenen huizen en publieke gebouwen staan re-latief ongeschonden overeind en ademen eengriezelige verlatenheid. De weg gaat verder te-rug in de tijd, langs veel oudere Griekse stedenals Xanthos, Patara en Myra (St. Nicolaas). Dedorpjes en stadjes in de buurt zijn bespikkeldmet standbeelden ter meerdere glorie van Ata-türk, de vader des vaderlands. De route eindigtbij de hypermoderne resorts aan de rand vanA n t a l ya .
Het contrast met het archaïsche Turkije datmen onderweg doorkruist is enorm. Neem Kir-ma, het eerste dorp op de route. De ‘hoofdweg’is een brij van modder en steen. Tussen de hui-zen sjokt een oude vrouw met een lange water-slang over haar schouder. Vanaf het terras ach-ter een woning zwaait een lunchend gezin gast-vrij naar de vreemdelingen. Een tweede oudevrouw bakt op een ronde hete steen gölzeme,pannenkoekjes met platte Turkse peterselie.Een winkel ontbreekt, evenals andere basis-
voorzieningen. Deze mensen zorgen nog voorz i ch z e l f.
De schraalheid van het leven is het leitmotivvan de wandeling. Zo ook in Alinca. Het dorp iseen verzameling huizen op een 800 meter hogeklif. Het ‘restaurant’ is een schuurtje waar eenboerenfamilie – meerdere generaties vrouwenin pofbroeken – de lunch verzorgt. Keuze is erniet. Ze serveren gölzeme met dennenhoning,zoete tomaten en ayran, zoute yoghurt. De reke-ning toont verrassend genoeg een goed begripvan toeristische portemonnees, maar wordt metontwapenende vriendelijkheid voorgeschoteld.
Het toerisme is hier pas kort geleden op ganggekomen. Op aandrang van Clow beginnensteeds meer bewoners, meestal vrouwen, eenpension of restaurant. Verwacht niet veel. Eensimpele, schone kamer. Een aantal paardede-kens tegen de koude nachten. En het is eten watde pot schaft. Maar dan krijg je een maal metverse producten van het dorp. De pensionhoud-ster zorgt voor je als een echte ‘mama’ en staat
erop dat ze zo genoemd wordt. En waar pensi-ons ontbreken, bieden gastvrije dorpelingennog wel eens een kamer aan. Zo hier en daar zijnkleine winkeltjes geopend. Een dolmus, een taxi-busje, is altijd dichtbij om je naar een wat grote-re plaats te brengen. Een lift is ook eenvoudiggeregeld. Koud, helder water is altijd voorradigin bronnetjes langs de route.
Tussen de dorpen deel je het land met louterherders en geiten. De paden zijn pittig en dewandelaar moet over een goede basisconditiebeschikken. Op sommige punten, zeker in hetvoorjaar, zijn delen van de paden weggespoelden moet je al klauterend een alternatieve routevinden. Er is inmiddels een goede kaart be-schikbaar, waarmee je aardig uit de voeten kan.
De gebieden rond de oude opgravingen, zoalsXanthos en Patara, zijn wat meer toeristisch. InPatarra zijn andere toeristen echter goed te ont-lopen vanwege het twaalf kilometer langestrand, dat zeer diep landinwaarts ligt. De ruï-nes staan aan de rand van dit strand. Zeker inhet vroege voorjaar kun je in je eentje plaatsne-men op de treden van het grote theater en luis-teren naar het ruisen van de zee. Met een beetjefantasie klinkt het als applaus.
Zelfs het moderne en grote Antalya, waar detocht na ongeveer vier weken eindigt, is in hetvoorjaar vrij rustig. In de lente is goed te zienhoe mooi de oude binnenstad eigenlijk is. Derestaurants, hotels en café’s zijn blij met de eer-ste toeristen.
Voordeel is ook dat de wandelaar gedurendede hele tocht gebruik kan maken van de goedevoorzieningen die bij het massatoerisme horen.De vluchten zijn frequent en goedkoop. Hetvervoer langs de route is goed geregeld, waar-door het mogelijk is stukken af te snijden, ofetappes te lopen. En met het prima gidsje vanClow komt er weinig voorbereiding aan te pas,waardoor de route prima last minute te regelenis. Dat is een groot voordeel. De rust, schoon-heid en het gemak maken de Lycian Way tot at-tractie die herhaald bezoek vraagt.
Beste tijd om te gaan: maart, april, mei en septem-ber, oktober, november.Boek: ‘The Lycian Way, Kate Clow’. Een handig boekjemet uitgebreide en gedetailleerde beschrijvingen van deroute en de voorzieningen. Veel wetenswaardighedenover het gebied en de geschiedenis.Site: www.lycianway.com: overzichtelijke site vanClow met ook informatie over andere routes. Het is aante raden om deze site te bekijken alvorens te gaan om-dat er veel actuele informatie staat over de toestandvan de wegen en over eventuele nieuwe pensions envoorzieningen.
Verwacht niet veel. Een simpele,
schone kamer. Paardedekens
tegen de koude nachten.
1 km
StavenisseStavenisse
Sint MaartensdijkSint Maartensdijk
ScherpenisseScherpenisse
NoordpolderNoordpolder
Stavenisse- polderStavenisse- polder
NoordpolderNoordpolder
Oudeland polderOudeland polder
THOLENTHOLEN
Stavenisse- polderStavenisse- polder
NRC 230208 / JF
Oost er schel de
N286
St. Maartensdijk -St avenisse
Aan de wandel op Tholen
S t. Maartensdijk is nog slaperig.Het dorpsplein is stil. Het ge-meentehuis, natuurlijk met
een trapgevel, heeft zijn oranje lui-ken halfopen. Maar de jongetjes zijner al, zoals er altijd overal al jongetjeszijn. Deze drie fietsen een rondje enverdwijnen steigerend om de hoek.Winterzonlicht kaatst op hun rondea ch t e r h o o f d e n .
Een zijstraat leidt naar natuurge-bied de Pluimpot. Man begint overde Folies Bergère.
De paradijsvogels in deze afgeslo-ten geul van de Oosterschelde zijn devisdiefjes met hun zorrokopjes.Meerkoeten zitten meerkoeten na eneenden verjagen eenden en dat hou-den ze vol tot een van de twee partij-en het riet in is gevlucht. Alles watkan vliegen slaakt gedempte kreten.Hebben vogels het eigenlijk koud?De nachtvorst heeft zich terugge-trokken, hij liet velletjes ijs achterwaar hij maar kon. De oostenwindnam de koubewaking van hem over.
Op de Oosterschelde krabbelt golf-slag aan de dijk die we een eind vol-gen, over een pad van in pek geplaktgrind.
Als ik omkijk zie ik traag geschit-ter op het water. Voor me uit vervlakthet lage licht bijna al het reliëf. Rim-pelingen lijken verstijfd. De bogenvan de Zeelandbrug worden rank alsspinrag .
Het is laagtij. In een drooggevallenbocht van de dijk krijgen alle kluitenen plukken wier hun eigen slagscha-duwtjes. Het lijkt een lege bobbel-vlakte. Maar als ik langer kijk zie ik,verstopt in het licht, allerlei bultenbewegen. Het barst hier van destrandvogels. Meeuwen staan ingroepen op wacht, scholeksters be-
nen heen en weer. De minieme steen-lopers trekken nerveuze sprintjes.
„Effetto lunare”, spreekt man in-eens Italiaans. Ik denk dat hij met dat‘maaneffect’ verwijst naar de wittemaanschaduw aan de hemel. Maarnee, het is een term uit de filmkunst:bij dag met behulp van donkere fil-ters filmen alsof het nacht is, die trucheet het effetto lunare. Volgens manlukt dat het best op een onwaar-schijnlijk heldere dag als vandaag.
Dag is nacht. Zon is maan. Helderis helder. Zo is het vandaag op Tholenaan de Oosterschelde, waar wandelengelijk staat aan lessen in licht.
We verlaten de dijk en lopen hetland in, met vette akkers vol pasge-ploegde voren en hoeves omringddoor populieren of iepen. Strakke lij-nen maken de dienst uit, de wande-laar heeft ze maar te volgen. Tot inStavenisse, waar de kerk groen gegla-zuurde kozijnen heeft en de stratenschraal zijn van de wind. Maar datstoere haventje is een lust.
Joyce Roodnat
12 km. Kaarten 32, 33, 34 uit: Oosterschel-depad. Uitg. NIVON, 2003. Bus 108 ver-bindt elk uur Stavenisse (halte Poststraat)met St. Maartensdijk (halte Provinciale-weg).
Groeten uit Lombok
Een huwelijksceremonie in Tetebatu, Lombok, Indonesië. „Het zal je bruiloftmaar wezen, zo’n chagrijnige bruid. Gelukkig is het slechts ceremonieel: zemoet bedroefd kijken op de weg van haar naar zijn (nu ook haar) dorp. Gerarden Eva. Stuur een ansicht (max. 50 woorden) naar de redactie Zaterdag &cetera, postbus8987, 3009 TH Rotterdam.
Een ruïne in de oude Griekse stad Patara
Lunch in het ‘re s t a u ra n t ’ van Alinca, eten wat depot schaft
Inwoners van Alinca
St-Paul's Track
Sinds kort is een tweede lange afstands-route bewegwijzerd door Kate Clow, deSt-Paul's Track. Het pad, dat vanaf Antalynoordwaarts loopt naar het Lake District,is nog veel primitiever dan The LycianWay. Winkels ontbreken, evenals pensi-ons. wie dit pad wil lopen, moet naviga-tieapparatuur, tent en proviand meesjou-wen.Daarvoor krijgt de wandelaar een tochtover bergen, door natuurparken en langsoude dorpjes die de modernisering linkshebben laten liggen. Voor sommige toe-risten speelt het idee mee dat ze in devoetsporen treden van de apostel Pau-lus, die hier op één van zijn vele omzwer-vingen gelopen zou hebben.Wat Clow betreft komt er nog een tocht.Op dit moment werkt ze met een teamaan een lange bergwandeling in Oost-Turkije, nabij de grens met Armenië. „Ditland verdient een paar mooie wandel-t o ch t e n ”, zegt Clow. „Je hebt hier eenunieke combinatie van prachtige natuuren een zeer oude cultuur. De paden lig-gen er al eeuwen. Het is aan ons ze teherontdekk en.”
Wandelen in de achtertuin van Antalya
10 km
Middellandse Zee
Wandelroute
TURKIJE
Lycian Way
NRC 230208 / RL
TURKIJE
Antalya
Xanthos
PataraMyra
Ölü Deziz
KayaFethihe
Baba DagMount Olympos
In Kirme sjokt een oude vrouw met eenwaterslang tussen de huizen
Slijpsteen!voor!de!geest
Elke laatste zondag van de maand spreekt Pieter Steinz in de Rotterdamse Boekhandel!Selexyz!Donner!(Lijnbaan!150, Rotterdam)!met!drie!schrijvers!over!hun!nieuwste!boek!en!hunoeuvre. Op!zondag!24!februari !om!14.30!uur!zijn!Suzanna!Jansen , El vi n !Post en Nel l ek e!Noor der vl i et te!gast !in!Lezen!&cetera Live. Voor!abonnees!van!NRC!Handelsblad!is!de!toeganggrat is! tegen! inlevering!van!deze!advertent ie. Niet-abonnees!betalen!€ 5,-. Reserveren!ver-pl icht :[email protected] !of tel . 010-217!52!41. Kijk!voor!meer! informat ie!op:www.nrc.nl /webshop.
Zie!de!schrijvers!sprekenSuzanna!Jansen
Foto
:!Leo
!van
!Vel
zen
n r c!h an d el sbl ad 4
Elvis!Post
Foto
:!Jo!
van
!den
!Ass
en
Nelleke!Noordervliet
Foto
:!Vin
cen
t!M
entz
el
