• Pascalle had anorexi

Pascalle (~9) raakte in haar tienerjaren geobsedeerd door etenen haar ge~lc~t. Ze dwong zichzelf zo min mogelijk te eten.~--'

Haar eetstoornIs liep z~ uit de hand dat ~ij moest worden·opgenomen.Het was het begin van een lange strijd tegen anorexia. ~_.--.I

•

O P school hadden almijn vriendinnen hetover afvallen en di­

eten. Door hun verhalen, maarook door wat ik zag op tv en inbladen, leek het wel of heel de we­reld draaide om hoe slank je was.Pas als je dun was, hoorde je er­bij. Ik was niet te dik, ik was zelfsslank. Maar toch begon ik steedsmeer over dunner zijn na te den­ken. En toen ik vijftien was gingik letten op wat ik at. Ik probeerdenog gezonder te eten dan ik aldeed. Af en toe pakte ik een appel,in plaats van een koek of een stukchocolade. Ik ging magere melkdrinken. En in plaats van kaasdeed ik mager rookvlees of kipfiletop mijn boterhammen.

De volgende stap was mindereten. Ik begon met het weggooienvan een boterham tijdens mijnlunchpauze op school. Omdat ikdie boterham niet miste, liet iklater weer een boterham weg. Entoen nog één... Op de weegschaalzag ik na een tijdje dat ik iets wasafgevallen. Dat gaf me een trotsgevoel. Vervolgens wilde ik pro­beren om elke week één kilo af tevallen. Elke volgende stap werdeen heel logische: nog iets mindereten, nog een beetje meer afvallen.Ik had niet direct door waar ikmee bezig was. En ik overzag ookde gevolgen niet. Afvallen werdnormaal. Ik raakte eraan gewendom minder te eten. Ik wist precieshoeveel calorieën er in een pizza­punt of een roomboterkoek zaten.Te veel voor mij, dus dat soortdingen at ik niet meer. Ik maak­te er een sport van, een spelletje.Wat kan ik nog meer laten staan?Kan ik nog meer afvallen of zit ikal aan mijn limiet? Er verdweensteeds meer eten uit mijn normaleeetpatroon. Maar: hoe meer ik af­viel, hoe sterker de drang werd om

Niemand mochtweten hoefanatiek ik aanhet lijnen was.Ik hield het

••voor miInouders en miinvriendinnenverborgen

nog meer af te vallen. Elke weekhad ik een nieuw doel voor ogen.Mijn ouders merkten er niets vanin het begin. Ik was enorm bedre­ven in het onopvallend weglatenvan eten: ik pakte wat minder ofdeed alsof ik at. Ik liet eten ver­dwijnen in mijn zakken of spuug­de het uit in een servetje. Er wasniemand die iets in de gaten had.'s Avonds bij de koffie pakte ik, zo­als ik altijd deed, een stukje cho­colade. Ik dacht: als ik dat weglaat,gaat het misschien te veel opvallenen dan worden er vragen gesteld.En niemand mocht weten hoe fa­natiek ik inmiddels aan het lijnenwas. Thuis hield ik het voor mijnouders verborgen en mijn vrien­dinnen op school hadden ookniets in de gaten.

Na een tijdje had ik zelf heel goeddoor dat ik mijn lichaam tekort­deed. Ik had totaal geen energiemeer. Ik was altijd moe en eendag leek eindeloos te duren. Ookgeestelijk ging ik achteruit. Ik wasongelukkig, omdat ik tegen ieder­een loog. Ik loog over het eten enover mijn gewicht, maar ook overwat ik voelde en wat ik dacht.Wanneer iemand vroeg hoe het

met me ging, dan deed ik alsof het heel goed met meging. Maar dat was natuurlijk niet zo. Ik zat in eenvicieuze cirkel, in een eigen wereldje waar ik niet meeruitkwam.Het enige wat ik wilde was zo min mogelijk calorieënbinnenkrijgen. Ik besefte inmiddels dat ik een eet­stoornis ontwikkeld had: anorexia. Mijn eetstoorniszorgde ervoor dat ik me eenzaam voelde en ongeluk­kig. Ik besefte dat ik iets moest doen. Ik was deze gek­te zelf begonnen en ik wilde zelf proberen om eruit tekomen.Voorzichtig probeerde ik meer te gaan eten. Maardat lukte gewoonweg niet. Ik had totaal geen controlemeer over mezelf. Van elke hap werd ik misselijk. Hetergste vond ik dat ik op psychisch vlak leek door tedraaien. Ik was heel de dag maar met één ding bezig:zo min mogelijk eten. Ik maakte me druk over watwe 's avonds zouden gaan eten. 's Morgens stond ik alop met de gedachte aan hoeveel eten ik kon verdoeze­len en hoe. Iedereen om me heen leek plezier en lol tehebben, terwijl ik het gevoel had dat ik gek werd. Ikwas alleen nog maar aan het stressen om die stommecalorieën. Ik had niet genoeg kracht om tegen mezelfte vechten. Ik was radeloos. Ik had een eetstoornis enkon het niet meer stoppen. Er zat maar één ding op:ik moest open kaart spelen en mijn geheim aan mijnouders vertellen. Zij zouden me misschien kunnenhelpen.

Mijn ouders schrokken van mijn verhaal, maar re­ageerden vervolgens heel lief. Ze waren niet boos enbeloofden me te helpen. Op dat moment beseften zenog niet hoe erg het met me gesteld was. Want ze zei­den dat iedereen van mijn leeftijd met dit soort pro­blemen worstelt. En dat als ik weer normaal zou gaaneten, het vast snel weer goed zou gaan.In de weken na ons gesprek zagen ze pas hoe ver ikheen was. Open en eerlijk liet ik zien wat ik nog at. Endat was niet veel. Mijn ouders namen me mee naar dehuisarts. Zij vond dat ik in therapie moest gaan, maardaar keek ik erg tegenop. Ik hoopte nog steeds dat ikmijn eetprobleem zelf wel op kon lossen. Bovendienpraat ik niet graag over mijn gevoelens en gedachten,zeker niet met een vreemde. Toch ben ik gegaan, wanttoen ik nadacht over mijn psychische gesteldheid ende impact die mijn stoornis had op mijn familie, be­sefte ik dat ik het moest doen. Hoe moeilijk het ookzou zijn.

Mijn goede voornemens waren van korte duur.Want toen ik wekelijks naar de psycholoog ging eniedereen wist dat ik anorexiapatiënte was, liet ik mijn

Intens 5

masker vallen. Ik kon me nu nogopenlijker gedragen als iemandmet een eetstoornis, ik hoefde nietmeer te liegen. Daardoor bleefik hangen in mijn gedrag. Mijnhuisarts hield mijn gewicht in degaten: elke twee weken moest ikgaan wegen. Met haar en mijn ou­ders had ik namelijk afgesprokendat ik, als ik onder een bepaald ge­wicht zou komen, doorverwezenzou worden naar de kinderarts inhet ziekenhuis. Mijn ouders dedenintussen alles om me te helpen.Ze hebben gesmeekt, gestraft engehuild om me te laten eten, maarhet maakte allemaal geen indrukop me. Het drong gewoon nietdoor. Mijn lichaam en geest warenverzwakt, ik ging afgestompt enenergieloos door het leven.Ook mijn vriendinnen drongenniet tot me door. Ik had hen ver­teld wat er met me aan de handwas en het was geen grote verras­sing voor ze. Zij hadden wel ge­zien hoe mager ik was geworden.Ze probeerden me te helpen. Zehielden me op school in de gatenen keken of ik mijn brood nietstiekem weggooide. Maar dat hadweinig zin, want ik was inmiddelsenorm bedreven in het laten ver­dwijnen van eten.

Ik werd dunner en dunner, on­danks de therapie. Ik kwam in degevarenzone met mijn gewicht. Ikvertel niet hoeveel ik toen woog,want ik wil jongeren met dezelfdeziekte niet met cijfers om de orenslaan. Ik was me in die tijd name­lijk constant aan het vergelijkenmet anderen. Woog er iemandminder dan ik, dan kon er dusbest nog een kilootje af.Op een gegeven moment woog ikzo weinig dat mijn huisarts medoorstuurde naar het ziekenhuis.Daar werd mijn bloeddruk ge­meten en er werd een hartfilmpjegemaakt. Mijn hart kon mijn ge-

6 Intens

•

Ik vergeleekme in die tiidconstant metanderen.Woog iemandminder dan ik,dan kon er ookbij mij best nogeen kilootje af

wichtsverlies niet meer bijhouden.De arts vond dat ik rust moestnemen, ik mocht niet meer naarschool. Dat vond ik verschrik­kelijk. Ik miste mijn vriendinnenen het gewone dagelijkse leven.Gelukkig kwam er wel elke dag ie­mand op bezoek. Wanneer er geenbezoek was deed ik niet veel meerdan tv-kijken... En vooral veel aaneten denken! Vriendinnen vroe­gen weleens of ik weer wat at. Danloog ik. Ik zei dan dat het weer watbeter met me ging. Maar ik wistwel beter... Ik was nog steeds al­leen maar met calorieën bezig enlijnen. Ik werd steeds zwakker. ..Alles kostte heel veel energie: zelfstv-kijken werd een opgave. Ik wasaltijd moe. Ook had ik het altijdkoud. Ik sliep onder een dubbeldekbed, met een warme kruik te­gen me aan. En nog lag ik te rillen.

Op een gegeven moment werdik niet meer ongesteld. Dat vondik heel erg. Ik was doodsbang datik onvruchtbaar zou worden endat vond ik verschrikkelijk, wantik wist zeker dat ik ooit kinderenwilde. Maar ook toen had ik nietde kracht om tegen mijn ziektete vechten. Ik was lichamelijk engeestelijk op.

Mijn ouders waren nog steeds erg lief voor me, maarzagen dat de situatie uit de hand liep. Het was voorhen pijnlijk om mij zo te zien wegzakken. Ze warenbang dat de geestelijke en lichamelijke gevolgen vanmijn eetstoornis mij fataal zouden zijn. Er moest ietsgebeuren. In overleg met mijn ouders, de kinderartsen de psycholoog, besloot ik om me op te laten ne­men in een kliniek voor jongeren met een eetstoornis.Want ik besefte ook dat het zo niet langer ging. Voormij niet, maar ook voor mijn ouders en broertje niet.Samen met mijn ouders ben ik bij een aantal klinie­ken gaan kijken. Ik wilde geen kille doktersomgeving,maar een kliniek met een warme huiskameruitstra­ling. Ik hoopte dat ik daar snel zou herstellen.

Nadat ik was opgenomen, leerde ik mijn medebe­woners kennen. Het was een groep van ongeveer tienjongeren: één jongen, de rest meiden. Contact makenmet hen lukte niet echt. Ik was echt de vreemde eendin de bijt, want vergeleken met deze mensen was ikzo ziek nog niet. Zij zaten, nog veel meer dan ik, inhun eigen wereldje. Ze waren zo ontzettend mager,het leek alsof ze elk moment dood konden gaan. Ikschrok enorm van hun lichamen en hun gedrag. Ikvroeg me af of dit mijn voorland was.Na twee dagen begon ik te wennen aan mijn omge­ving en aan mijn medebewoners. Ik schrok niet meerals ik naar hen keek. Wat ik zag, begon ik als normaalte zien: het werd mijn nieuwe norm. Zo ontstond erbij mij opni'euw een vervormd beeld van de werkelijk­heid. Ik had zelf heel goed door dat ik in twee dagenal zo anders was gaan denken. En ik vond het niet fijndat ik deze wereld als normaal ging zien.Ook begreep ik sommige regels niet. Als tussendoor­tje kregen we bijvoorbeeld yoghurt. Dat vind ik zelfontzettend zuur, maar ik mocht er geen suiker ofcruesli indoen om het wat zoeter te màken. Dat vondik zo raar, ik bood immers zelf aan om meer te eten!Ik was doodsbang om net zo te worden als mijn me­debewoners. Om ook, net als zij, de hele dag met mijnvingers te gaan tikken om misschien twee calorieënextra te verbranden. Maar ik merkte dat ik steedsmeer gewoontes van hen ging overnemen: superlang­zaam eten, alles in kleine stukjes snijden...Ik wilde niet nog verder wegzakken! Ik wilde niet zolevenloos worden als die mensen daar! Ik wilde weergelukkig zijn, ik wilde genieten en iets betekenen vooranderen. Daarom besloot ik weg te lopen. Met alleenmijn mobieltje en een paraplu in mijn hand ben ikde deur uitgelopen. Geld mocht ik in het tehuis niethebben en mijn koffers kon ik niet meenemen. Natwee uur ronddwalen wist ik niet meer wat ik moest

Ik wilde nietzo levenloosworden als demensen in dekliniek.Ik wilde weeriets vooranderenbetekenen

doen. Ik belde mijn moeder metde vraag of ze me wilde komenhalen. Dat wilde ze niet. Ze wasboos op me en vond dat ik te­rug moest gaan. Ze zei me dat ikthuis niet beter zou worden, ikmoest dit afmaken. Ik was echtervastbesloten, ik wilde niet meerterug. Bovendien durfde ik ookniet meer terug, want ik was bangdat ik straf zou krijgen. Een beetjedoelloos liep ik rond, totdat ik opmijn mobiel werd gebeld door eenverpleegkundige van de inrich­ting. Hij overtuigde me ervan datik terug moest komen. Ik zou geenstrafkrijgen, maar we zouden rus­tig met elkaar praten over mijnproblemen. Voor mijn gevoel hadik weinig keus, dus ben ik terugge­gaan. En zoals beloofd ben ik met

Intens 9

Het schrijven heeft me goed gedaan, het was eenuitlaatklep. Toen ik klaar was met het boek was voormij deze moeilijke periode afgesloten. Ik heb mijnervaringen en gevoelens verwerkt. Ik ben nog steedsdankbaar voor de steun die ik heb gekregen van mijn ~

cfamilie en vrienden. Het is belangrijk om je gevoelens &'te delen. Al vertel je maar een heel klein stukje van je ~

verhaal aan iemand die je vertrouwt, het gevoel dat ~

iemand je begrijpt, helpt. Als ik nu naar school fiets ~

en de zon op mijn gezicht voel en de vogels hoor flui- j1~

ten, dan geniet ik. Het leven is mooi! Ik besef nu dat Cl

~ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk en ""-mijn eigen leven. Het gaat nu heel goed met me, ik "0

~heb nooit meer moeite met eten. Een stukje taart of ~

een ijsje in de zomer, dat hoort er gewoon bij. Het kan ~

dus écht: helemaal over je eetstoornis heen komen.. ~

'"cc'"os::>

Het boek gaat over Veerie, zij is de beste vriendinvan Annemijn. Veerle ziet haar beste vriendin steedsverder wegzakken in haar eetstoornis. Zij vertelt hoemoeilijk dat voor haar is. In het boek komen ook dag­boekstukjes van Annemijn voor, die vertelt hoe deeetstoornis voor haar is. Veerle houdt van haar vrien­din, maar snapt soms niet waar zij mee bezig is. Enwaarom ze niet gewoon die boterham eet als ze hon­ger heeft. Zo was het bij mij ook: je gevoel en verstandstaan altijd lijnrecht tegenover elkaar.

zeker als het zich daarvoor af­sluit. Bovendien denk ik datmensen het lijnen van jonge­ren onderschatten. Voordatje het weet kun je niet meer terugnaar een normaal eetpatroon. Dat gebeurde mij ook,met alle gevolgen van dien.

Ik was bijna zeventien toen ikin de kliniek terecht kwam. Ikben nu negentien jaar. Ik was ervreselijk aan toe, psychisch en li­chamelijk. Het was een eenzameen ellendige periode. Voor mijnouders en broertje was het ookeen afschuwelijke tijd. Ik heb erwel een sterkere band met mijnouders en mijn vriendinnen aanovegehouden.

geleefd in angst en ongelooflijkveel gemist had. Ik voelde weeren kon weer genieten. Ik kon weeruitkijken naar dingen en ik durfdena te denken over de toekomst. Erwas ineens weer meer in het levendan alleen maar calorieën tellen.Het is geweldig als je je op een dagrealiseert dat je weer leeft in plaatsvan dat je overleeft!Ik zou weer naar school mogen,op voorwaarde dat ik vooruitgangzou blijven boeken. Ik was dolblijtoen ik eindelijk dat punt had be­reikt. Ik hield vol, ook op school.

Ik heb mijn verhaal op papiergezet. Ik wilde beschrijven wat ikvoelde en hoe ik mijn eetstoornisheb beleefd. In mijn boek beschrijfik de strijd tussen mijn lichaam engeest. Over het wel willen, maarniet meer kunnen eten. Over alleangsten en het verdriet. Ik heb ge­twijfeld of ik mijn verhaal wildeuitgeven. Vooral schaamte weer­hield mij daarvan. Toch heb ikbesloten om het wél te doen, om­dat mijn verhaal ook herkenningof steun kan geven. Ik hoop dathet misschien wel de aanleidingvoor iemand kan zijn om hulp tezoeken. Ik wil middelbare school­jeugd bereiken, maar ook hun ~u­ders. Het is moeilijk om een kijkjein het hoofd van je kind te nemen,

Ik vertelde mijn ouders over mijnnieuwe ik. Zij beloofden me testeunen en te helpen. Ik deed mijnbest om zo normaal mogelijk teeten. In het begin lukte dat niet, naeen paar happen werd ik misselijk.Mijn maag draaide zich letterlijkom. Ik moest helemaal opnieuwleren eten. Onder begeleidingvan een kinderarts en een diëtisteging ik aan de slag. Ik moest eenbepaald aantal calorieën per dagbinnenkrijgen. Stapje voor stapjeleerde ik weer eten. Dat ging metups en downs. Soms moest ikhuilen tijdens het avondeten. Ofraakte ik in paniek wanneer mijnmoeder zei dat we macaroni offrietjes zouden eten. Calorierijkvoedsel was nog steeds een dramavoor me. Maar met de angst en hetverdriet kwam ook steeds meermijn gevoel terug. Ik besefte hoevreselijk klein en eenzaam mijnwereld was geweest. En dat ik had

Ik besefte hoevreselijk kleinen eenzaammijn wereldjegeweest was.Ik had geleefdin angst, ik hadongeloofliikveel gemist!

• ~rro~@21jU-~ Vertel erover. Mail naar redactie@intens-magazine.nl

het verpleegkundigenteam hetgesprek aangegaan. Ik legde uitdat ik vond dat het voor mij nietwerkte in de kliniek. Dat ik noglang niet zo ziek was als de anderepatiënten, maar dat ik merkte datik me ging spiegelen aan hen. Alsvoorbeeld gaf ik aan hoe het fruiteten voor mij verliep: de groepdeed er gemiddeld een half uurover om een kiwi te schillen en opte eten. Ik heb nooit langzaam ge­geten, maar voelde me onderhandschuldig wanneer ik mijn fruitbinnen tien minuten ophad. Dusging ik ook langzaam eten, Mijnaanpassingsgedrag zou er alleenmaar toe leiden dat ik achteruitzou gaan.Ze luisterden gelukkig naar me.Ze begrepen mijn angst. Ik konhet personeel ervan overtuigendat het thuis beter zou zijn voorme. Dus de volgende dag beslotenmijn ouders me, in overleg met hetverplegend personeel, op te halen.Als een zombie zat ik in de auto.Wat me de dagen en weken daar­voor overkomen was, was me al­lemaal te veel geworden.

), eerste dagen thuis zijn totaallangs me heengegaan. Mijn oudersvertelden me achteraf dat ik voor­namelijk suf op de bank zat. En's nachts sliep ik onrustig. De beel­den van de mensen in de kliniekbleven door mijn hoofd spoken.Zij waren zoveel zieker dan ik. Ikbeloofde mezelfdat ik het nooit zover zou laten komen. Ik wilde le­ven. Ik wilde mijn school afmakenen ik wilde later kinderen krijgen.Het leven was mooi, het enige watik moest doen was het aandurven.Ik besloot mezelf te dwingen omegaan eten. De knop ging om.