10 - oktober 2010

Panorama’s uit SorrentoMijd het in het hoogseizoen. Druk, hoge prijzen en hutje mutje. In het voor- en naseizoen echter zeer de moeite waard. Al het moois wat de Italiaanse streek Campania te bieden heeft ligt om de hoek. Een kleine opsomming: Amalfi, Positano, Pompei, Ercolano, de Vesu-vius, Capri. Nog even doorgaan? Ok. Napels, Ischia, Procida en Vietri sul Mare. En uitein-delijk is in Sorrento zelf ook genoeg te beleven. Tekst: Ralf Groothuizen, foto’s: Jeroen Berends

oktober 2010 - 11

12 - oktober 2010

Met een mattenklopper rent Carolina naar buiten. Ze haalt uit maar mist net de gouden snavel van de zeemeeuw. De geluksvogel vliegt weg met een stuk torta ricotta e pera in zijn mond. Niet alleen voor verliefde stellen is het bal-kon van Hotel Cristina de mooiste in de regio. Beter aan de Golf van Napels kan een hotel niet liggen. Beschut tussen de groene citroenbomen die zo oververte-genwoordigd zijn in de heuvels, en toch pal aan zee. In de verte de Vesuvius, Is-chia en Procida en talloze plezierbootjes. Capri is niet zichtbaar, dat ligt verscholen achter een landpunt. De zon schittert in de zee en kleurt de baai goud. Onder de meeuwen in Sorrento is hetzelfde balkon ook populair. Een waar paradijs. Iedere ochtend staan er taarten en liggen er tientallen cornetti met fruit- crème- en chocoladevulling. Kijk! Daar gaat er weer een. Een toeriste is haar croissant kwijt. Kinderen komen niet meer bij van het lachen. Eigenaar Marco, half Nederlands, ziet het met lede ogen aan vanuit de schuifdeuren. Hij schudt zijn hoofd. “Ik

moet er echt iets op gaan verzinnen. Maar ik kan moeilijk hier iemand met een katapult neerzetten.’’ Tot die tijd vliegt Carolina om de tien minuten naar buiten met de mattenklopper in haar hand. En die meeuwen maar krijsen, alsof ze haar in het ootje nemen. Maar Carolina blijft er kalm onder en onder haar curatele komt het een na het andere lekkers uit de keuken.

IntarsIaEen verblijf in Sorrento betekent wan-delen. Sowieso, van het hotel in het na-bijgelegen Sant Agnello is het een flinke wandeling naar het centrum van Sorren-to. In Sorrento zelf is het urenlang dwa-len in de steegjes. Al wordt de wandeling ook vertraagd door de massa’s toeristen die er in het hoogseizoen lopen. Zo-wel via land, via de lucht en via de zee monden toeristen uit heel de wereld aan. En kijk niet gek op als er in de straten van Sorrento een ploeg matrozen uit een verre windstreek in kreukvrije witte pak-

oktober 2010 - 13

ken voorbijloopt. Onder cruiseschepen is Sorrento een favoriete bestemming. En het is precies dat volk waar Maria en Antonio een broertje dood aan hebben. “Kijken, kijken, niet kopen,’’ verzucht Maria vanuit haar winkeltje aan de Via P.R. Giuliani. “Misschien moet je in het artikel zetten dat ze de volgende keer een pak bankbiljetten meenemen als ze hier binnenkomen.’’ Maria is een tikkel-tje verzuurd. Al decennia hebben zij en haar man het zaakje in de binnenstad. Antonio is een van de pak hem beet honderd in leven zijnde intarsia-artiesten. Zij zagen figuren uit stukken hout, en vullen die figuren vervolgens met ver-schillende soorten hout. Zo ontstaat er een driedimensionale figuur en lijkt het sigarendoosje, juwelenbakje of spiegeltje tot leven te komen. Het ruikt naar zaag-sel. Antonio figuurzaagt met precisie een vogeltje uit een sieradenbakje. “Alleen al voor dit bakje gebruik ik zo’n 150 verschillende stukjes hout die ik er later weer inplak.’’ Voor zijn neus liggen olijvenhout, rozenhout, walnoothout en iepenhout. Beslist geen brandhout. Het lijkt op een chirurgische ingreep, zoals hij daar met pincet en vergrootglas bezig is. De Dom van Sorrento hangt vol met de mooiste kunstwerken. Opvallend nieuw, stammend uit begin negentiger jaren, toen de paus Sorrento een bezoek bracht. En vrij uniek: naoorlogse kunst in de kerk. Ondertussen plakt Maria verschillende stukjes hout aan elkaar die later in de door Antonio uitgesneden vorm zullen worden gelegd. Ze is nog steeds een beetje aangebrand. “Willen ze echt iets van hier hebben. Iets écht uit Sorrento? Laat ze bij ons iets meenemen, in plaats van de standaard fles limoncello,’’ mop-pert Maria nog even door.

CItroenenHoe graag Maria het ook zou willen: om limoncello kun je niet heen in Sorrento. Op iedere straathoek staan jongedames die kleine bekertjes inschenken in de hoop dat de toerist na het proeven een fles koopt. Een limoncello mag zich pas limoncello noemen als de likeur gemaakt

14 - oktober 2010

wordt van I.G.P. Sorrento-citroenen. Ge-heimpje: probeer ook de ‘crema al me-lone’, zoeter, minder sterk en prettiger in de keel dan zijn knalgele familielid. Net zoals je in Sorrento niet om de limoncel-lo heen kunt, kun je niet om het pano-rama heen. Limoncello het populairste drankje uit Italië? Het uitzicht is mis-schien wel het populairste panorama op Italiaanse ansichtkaarten. Er bestaat een liedje over. ‘Torna a Surriento’. Iedereen die waar ook ter wereld een Italiaanse trattoria of pizzeria is binnengestapt heeft dit bewust of onbewust gehoord. Het gaat zo: ‘Kijk naar de zee van Sorrento. Wat een schat! Zelfs iemand die de hele wereld heeft bereisd, heeft nog nooit een zee als deze gezien’. Het origineel stamt uit 1894, een onbekende zanger miste zijn liefje. Elvis Presley, Dean Martin, José Carreras, Plácido Domingo, Pavarotti en Meat Loaf deden het over in hun eigen tijd. Een blik over de balkonreling zegt genoeg. De meeste schilderijen in maffiafilms zullen van een Sorrentijnse heuvel zijn geschilderd. Een donkerblauwe zee, heel veel groen aan de walkant en een immense Vesuvius met een pluimpje rook er bovenop.

GeheImpjeNu heeft Sorrento een probleem. Die prachtige zee ligt binnen handbereik, maar een fatsoenlijk strand is er niet. Jawel, aan de kust pal naast de stad liggen pontons tussen de rotsen, maar dat doet een tikkeltje artificieel aan. Nee, voor veruit het mooiste stukje kust volgt hier de routebeschrijving: Rijd Sorrento uit via de kust, langs hotel Villa Gerardo en dan de Via Punto Capo in. Van daar te voet, een minuut of tien, een lang kasseienpad langs cactussen en het paradijs ligt aan uw voeten: ‘I bagni della Regina Giovanna’. Het herbergt een natuurlijke bassin dat in de Romeinse tijd de haven van een villa was, waarvan de resten nog steeds te zien zijn. Door een kleine opening in de rotsen is de open zee te bereiken. Na urenlang zonnen en slenteren door de nauwe steegjes komt het besef. Dit was het. Dit was Sorrento. Toch blijkt dit besef niet helemaal juist te zijn. Eenmaal terug in het centrum blijkt de stad name-lijk nog een verassing in petto te hebben. Het staat niet aangegeven, maar Sor-rento kent een geweldig oud haventje.Een avond Sorrento afsluiten kan op

oktober 2010 - 15

tipS:

Slapen* Hotel CristinaLigt in het rustigere nabijgelegen Sant Agnello. Heeft een erg prettig solarium en dito zwembad. Typisch Sorrentijnse keuken. Via Privata Rubinacci 6, tel.0039- 0818783562.* Hotel CentralAan de voet van Piazza Tasso, cen-trum van de dagelijkse la passeggiata. Corso Italia, 254, tel. 0039-0818781646.

Eten en Drinken* Trattoria Da Emilia Gelegen in de Marina Grande. Voorna-melijk pasta- en visgerechten. Gemak-kelijke ambiance en tevens sympathie-ke rekening. Tel. 0039-0818072720.* Gelateria PrimaveraVeruit de populairste gelateria in Sor-rento. Nogal een bombastisch interieur, waar zo’n beetje iedere prominent uit Italië ooit wel een keer een ijsje is ko-men eten, getuige de honderden foto’s aan de muur.

twee manieren. Massaal op het terras vlakbij Hotel Excelsior waar honderden toeristen gedwee klappen voor de spec-taculaire zonsondergang, alsof iemand een toneelstuk aan het opvoeren is. Of in alle rust in de Marina Grande, weer zo’n plekje dat niet aangegeven staat. Via een prachtig kasseienpad te bereiken. Lastig uit te leggen, maar vraag naar Marina Grande. Daar aangekomen is er maar

een plek om het diner te nuttigen, Trat-toria Da Emilia. ‘Pasta con vongole’ of ‘pesce spada’ en dat uiteraard voorafge-gaan door de in het Sorrentijnse schier-eiland zo populaire ‘gnocchi alla sorren-tina’, bij Da Emilia voor de verandering opgediend met mossels. Dat alles op plastic bordjes met een ijskoude huiswijn erbij. En zie hem zakken die zon. Toch maar een applausje dan.