INGEZONDEN

Overpeinzing

Op weg naar een goede praktijkondersteuner…

“Hoe lang is de weg?”, vraag ik mij wel eens af. En

wanneer ben ik een goede praktijkondersteuner?

Sinds september 2005 volg ik de opleiding voor prak-

tijkondersteuner. Samen met 26 andere deelnemers ben

ik aan deze twee jaar lange weg begonnen. Belangstel-

lenden vragen regelmatig hoe het met mijn cursusje of

mijn nascholing gaat. Nou heel goed, mijn OPLEIDING

op hbo-niveau kost me enerzijds bloed, zweet en tranen

en anderzijds ben ik anders gaan denken en doen. Ik ben

bewust met mijn toekomst bezig.Wat zo’n ‘cursus’ al niet

met je kan doen!

Er wordt veel van ons verwacht. De HBO-Raad gaf in

1999 al aan dat wij dienen te voldoen aan HBO-compe-

tenties als brede professionaliteit, groot probleemoplos-

send vermogen, methodisch en reflectief denken en een

brede inzetbaarheid… En dat zijn dan nog maar slechts

enkele competenties uit een lange lijst met kwalificaties.

De Gereformeerde Hogeschool te Zwolle heeft al deze

competenties verwerkt in een brede opleiding. In het

eerste jaar wordt er vooral aandacht besteed aan de

professionele rol van praktijkondersteuner. Hoe draag

je die uit naar anderen, wat is je missie en welke visie heb

je? Het tweede jaar bestaat uit een stage, werkplekleren

en de medisch inhoudelijke modules: astma/COPD, dia-

betes mellitus type 2 en cardiovasculaire risico’s.

Tijdens de kennismakingsdag werden we gewezen op

de grote werkdruk die we zouden ervaren. We zouden

geen tijd meer hebben voor winkelen, schoonmaken en

hobby’s - het was geen opleiding die je er zo even bij zou

kunnen doen. Als ik nu winkel, lees of schoonmaak, denk

ik regelmatig aan zijn woorden.Winkelen en lezen zijn nu

minder prettig geworden, maar ach, schoonmaken was

toch al nooit echt mijn hobby.

Naast deze opleiding werk ik zestien uren als dokters-

assistente in de plaatselijke huisartsenpraktijk en twaalf

uren als praktijkondersteuner in een stad dertig kilome-

ter verderop.

In een van mijn eerste opdrachten omschreef ik mijn

wens voor de toekomst om mijn stageplaats te combine-

ren met een vaste baan. Leuk bedacht toentertijd, maar

in de praktijk valt dat dik tegen. Een vaste baan is geen

oefening, het is echt, er zijn patienten en die willen graag

weten hoe het nou zit met hun ‘chlolesterol’ en micro-

albu’dinges’. Wat is nu eigenlijk een cardiovasculair risi-

coprofiel en werkt dat echt niet, een pufje en een pafje.

Aan een ‘stagiaire’ die van niks weet hebben ze niet veel,

dus veel in de boeken duiken was de oplossing.

Een goede praktijkondersteuner voel ik me nog lang

niet, ik leer elke dag nieuwe dingen en leer van mijn

fouten, ik krijg positieve energie van mijn patienten en

collega’s, mijn werk is veelzijdig en dynamisch. Maar

afwachten wanneer ‘het’ moment komt…

Renate Faber (Joure), praktijkondersteuner in opleiding

Tijdschrift voor praktijkondersteuning (2007) 02:108

DOI 10.1007/BF03074968

13