Ons Dagelijks Brood 2008

8/13/2019 Ons Dagelijks Brood 2008

http://slidepdf.com/reader/full/ons-dagelijks-brood-2008 1/7

Ons dagelijks brood Levensconforme ondersteuning, of epigenetische hatemail?

Jeffrey Bland seminar 2008door Désirée L. Röver, medisch research journalist

De boodschap die de huidige voeding tot op genetisch niveau aan het lichaam stuurt,

is overwegend inflammatoir.

Geholpen door nutriëntentekorten, toxische-, en elektromagnetische belasting, ligt

ontsteking ten grondslag aan een breed scala van uiterlijke verschijnselen van

ongewenste genexpressies. Deze kunnen zich binnen één en dezelfde persoon over

langere tijd doorontwikkelen, tot zelfs verschillende ziektebeelden naast elkaar: van

subtiele aanwijzingen, tot één of meer chronische en degeneratieve ziekten.

Van depressie tot kanker.

Helder en wetenschappelijk onderbouwd als altijd voerde biochemicus Jeffrey Bland

in Brussel zijn gehoor mee in zijn 10e(?) bijzondere aflevering van

de Kunst van de functionele geneeskunde.

Inleiding

Wanneer het lichaam door voeding, stress, omgevingsfactoren niet meer in balans is, ligt

de oplossing per definitie niet in synthetische middelen (medicijnen). Behalve dat deze een

belasting met nog meer lichaamsvreemde substanties betekenen, zijn zij gericht op het

blokkeren of tegenwerken van de symptomen van de desbetreffende biochemische

ontregeling(en): wil je geen rood stoplicht, trek de stekker eruit!

Het terugbrengen van ongewenste pathways in een gezond gareel, moet op andere

manieren dan met het afkappen van lineair-schematische tekstboekvoorstellingen van

biochemische omzettingen.

Alle processen in het lichaam hebben immers niet alleen een wisselwerking met elkaar,

maar ook met de buitenwereld. Zij zijn dus geen tweedimensionaal plaatje, maar eerder

een spinnenwebdraadje binnen een aantal verschillende interactieve dynamische

netwerken: sociaal, metabool, psychisch, emotioneel... De weg naar gezondheid zal dan

ook altijd moeten zijn toegesneden op de individuele patiënt, en hoe binnen zijn/haar

omstandigheden de meest heilzame genexpressies kunnen worden uitgenodigd.

Ander denkraam

Antibiotica, ontwikkeld voor de infectieziekten rond de voorlaatste eeuwwisseling,

behoren tot de meest opmerkelijke middelen binnen de Westerse geneeskunde. Zij maken

gebruik van het verschil in fysiologie van een bacterie (celwand) en het menselijk

organisme (celmembraan) en pakken daarmee de werkelijke oorzaak aan: de bacterie.

Overigens ligt daaronder natuurlijk nog een andere vraag: waarom veroorzaakte de

bacterie in dat bewuste lichaam een probleem? Zegt dat niet iets over het desbetreffende

immuunsysteem? Of, zoals in het geval van de pleomorfe, intracellulaire infectie Lyme

borreliose, zegt dat iets over (het gedrag van) de bacterie?

Door het succes met antibiotica (we rekenen voor het gemak de therapieresistente MSRA-

infecties even niet mee!) werden de huidige synthetische medicijnen gecreëerd op degedachte dat men met new to nature moleculen een gediagnosticeerde ziekte selectief kan

aanpakken: het klasseneffect. Dit paradigma werd aangestuurd door de veronderstelling dat



de oplossing voor de sindsdien ontstane (welvaarts)ziekten als diabetes, hart- en

vaatziekten en hoge bloeddruk daarom eveneens in pillen berust en dat deze ziekten in

iedere patiënt dezelfde zijn.

Deze kunstmatige stoffen maken echter geen onderscheid tussen een zieke en een gezonde

cel – en we weten nu dat deze misvatting, buiten alleen de ’gewenste’ werking, op

genetisch en cellulair niveau nog een duizendvoud aan reacties méér kan geven.

Met de introductie van deze synthetische substanties verscheen dan ook het fenomeen van

de ’atypische medicijnreactie’, ofwel ongewenste negatieve effecten – meestal

weergegeven met het emotioneel misleidende woord: ’bijwerkingen’.

Bij gebrek aan begrip, leerde men destijds deze ongewenste negatieve effecten te

accepteren. In de individuele patiënt blijken deze ’atypische medicijnreacties’ echter niet

alleen typerend, maar ook consequent herhaalbaar.

Gebaseerd op de unieke genetische omstandigheden van iedere willekeurige persoon, zijn

er daarnaast binnen iedere ziektediagnose vele verschillende expressies. Het tijdperk van

de genomica luidt dan ook het einde in van de blockbuster medicatie: één middel voor één

diagnose, voor toepassing in jong en oud, man en vrouw.

Ingegeven door de twee tot drie miljoen single nucleotide polymorphisms (SNPs) die zijn

ingebed in het menselijk genoom, overstijgt de diversiteit van het menselijk functioneren

het fundamentele begrip van de huidige farmacologie. En daarmee groeit ook het besef

voor de onacceptabele risico’s van dergelijke medicaties die, na zeer kortdurende tests

’goedgekeurd’, soms tientallen jaren lang worden gebruikt.

Alle gerandomiseerde dubbelblind placebogecontroleerde trials ten spijt, vaart de medische

’wetenschap’ daarmee onder bedrieglijke vlag. De keizer is naakt. En erg lelijk. Want hoe

inzetbaar is de aldus verkregen ’evidence’ in een polygenetische patiëntenpopulatie?

Behandelt men cijfers, of patiënten?

Behandelen we de naam (de diagnose), of richten we ons op de oorsprong van de conditie?

Het normaliseren van aangenomen biomarkers blijkt iets anders dan gezondheid en

welbevinden. Bovendien hebben die bedachte parameters een historie van uitbreidende

verschuivingen, alleen profijtelijk voor de farmaceutische industrie. Zo werd in 1998 door

de US National Heart, Lung and Blood Institute de body mass index (BMI, een parameter

voor overgewicht) gewijzigd van >27 in >25 kg/m2 : een instroom van 30,5 miljoen nieuwe

patiënten, ofwel een toename van 43%. De cholesterolwaarden werden in 1998 in de US

Air Force/Texas Coronary Atherosclerosis Prevention Study veranderd van >240 naar

>200, een verbijsterende 86% toename, resulterend in maar liefst 42.6 miljoen nieuwemedicijnklanten! Hetzelfde gebeurde met de waarden voor diabetes en hoge bloeddruk.

Het plastisch genoom

Voortbouwend op wat met de eenzijdige visie van de ’diagnose’ werd geleerd, kijkt de

functionele geneeskunde (FM), mede vanuit de systeembiologie, naar het lichaam in diens

functioneel relevante genetische, regulerende, metabole wisselwerkingen. Daarbij gaat het

niet langer over levensverwachting, maar over kwaliteit van leven.

Honderd jaar oud worden, vegeterend in je bed, of in een vage Alzheimer verdwazing is

kwantiteit, geen kwaliteit.

’Co-morbiditeit’ – een beleefde manier om niet te hoeven toegeven dat ziekten nietlosstaan van elkaar – betekent in werkelijkheid: de verschillende uitingswijzen van een



onderliggend functioneel falen vanuit genetische- en omgevingsfactoren; en daarmee delen

cardiologie, reumatologie en orthopedie ideologische overeenkomsten.

De in vakjes opgedeelde reguliere geneeskunde registreert wel de diverse symptomen,

maar overziet niet hun onderliggend causaal verband. Vandaar dat onlangs de psychiater

Marijke Bremmer zelfs kon promoveren op de verbazing over de connectie depressie/

hartaandoeningen bij ouderen! Uit het persbericht: ”Naast een overactieve afweer vond zij

bij depressieve ouderen zowel verhoogde als verlaagde cortisolwaarden – depressie werd

tot nog toe altijd gezien als een psychiatrische stoornis door een teveel aan cortisol. De

precieze oorzaken voor deze lichamelijke afwijkingen bij depressieve ouderen zijn

onbekend. Het zou een direct effect van de depressie zelf kunnen zijn; in die visie lokken

depressieve gevoelens rechtstreeks een hartaanval uit. Maar veel waarschijnlijker is dat bij

depressieve ouderen veel nog niet onderkende ziekten een rol spelen. Marijke Bremmer

adviseert naar aanleiding van het onderzoek dan ook dat huisartsen en ouderenpsychiaters

meer aandacht moeten hebben voor de lichamelijke gesteldheid van hun depressieve

patiënten.” Op mijn toesturen van relevante Bland informatie bleef iedere reactie uit!

Bland is heel stellig wanneer hij zegt: ”Er bestaat geen gen voor kanker, obesitas, of een

slecht humeur – er is slechts de plasticiteit van ons genoom! Genen bepalen zelf helemaal

niks. Zij worden aangestuurd door factoren in hun omgeving. De wortel van de ziekte is de

disbalans in de fysiologische processen in hoe de genen zichzelf uitdrukken: nutrinomica,

nutrigenomica, nutri-epigenomica, nutrimetabolamica, nutritransciptomica, etc. etc.!

De meest winstgevende vragen zijn dan ook: ’Wat ging vooraf?’ en: ’Wat zijn de triggers?’

De stoffen in de voeding – getest en goedgekeurd in de millennia lange ontwikkeling van

de evolutie – zijn bepalend voor het fenotype. Met de huidige ingrijpende veranderingen in

de oorspronkelijke leefpatronen – snacks, supermarkt knutselvoedsel, en televisiekijken –

kan de weg naar een ziekenhuisbed kort zijn!”

Gelukkig is het proces van disfunctie dynamisch in twee richtingen: enerzijds naar

weefselvernietiging en orgaanfalen, en anderzijds – geholpen door de juiste kennis en

inspanning – naar regeneratie en vernieuwing: ziekte en gezondheid als dans van onze

fysiologie. Wat binnenin de cellen gebeurt, hangt volledig samen met wat er zich

daarbuiten afspeelt: voeding, hormonen, elektromagnetische impulsen, beweging.

Een kop groene thee koelt de genen, één ’patatje mèt’, gebakken in verkeerde olie, creëert

een alarmsituatie.

Het epigenoom is het rapport van onze persoonlijke geschiedenis.

Al in 2002 publiceerde Cooney et al een onderzoek met Agouti-muizen. Daarvan heeft de

bekende gele variant kans op kanker, diabetes, obesitas en een kortere levensduur. Krijgen

deze zwaargewicht gele muizen tijdens hun zwangerschap suppletie met zink, methionine,

foliumzuur en vitamine B12, dan worden er bruine, slanke kinderen geboren die een lager

risico hebben van kanker, diabetes en obesitas, in combinatie met de kans op een langer

leven.

Voor de mens geldt hetzelfde: wat de moeder tijdens haar zwangerschap eet, bestempelt de

foetus via de epigenetische etiketten met informatie. Iedere stap in de ontwikkeling van defoetus wordt gereguleerd door de beschikbare nutriënten. Deze beïnvloeden tot methylatie,

acetylatie, dan wel fosforylatie (kinases).



Bij Nederlandse volwassenen van wie, vanaf het moment van hun conceptie, de eerste 10

weken van ontwikkeling plaatsvonden tijdens de barre hongerwinter in 1944-45, werd

aanzienlijk minder methylatie van het gen voor ’insulin-like growth factor 2’ (het

groeihormoon IGF2) gevonden, dan bij hun broertjes of zusjes.

Verstoring van de proteïnekinasewegen, verantwoordelijk voor de regeling van de

inflammatie-, en energiehomeostase, resulteert in chronische ziekten zoals het metabool

syndroom, diabetes type-II, dyslipidemie, coronaire hartziekte, osteoporose, reumatoïde

artritis.

Autisme ging in de VS de laatste 50 jaar van 1:8000 naar 1:100 en in sommige gebieden

naar 1:50. Daarvoor is epigenetisch niet één enkele oorzaak aan te wijzen, maar een

handvol omstandigheden (waaronder vaccinaties).

In Project ENCODE (Encyclopedie van DNA-elementen), georganiseerd door het US

National Human Genome Research Institute (opvolger van de eugenetica), ging een

consortium van 35 researchgroepen met een stofkam door 1% van het menselijk genoom.

Zij ontdekten dat dit geen keurige verzameling is van onafhankelijke genen. Integendeel:

genen lijken te opereren in een complex netwerk, en daarnaast bovendien in wisselwerking

en overlap met elkaar, en met andere, nog niet geheel begrepen componenten.

De traditionele gedachte dat een gen een sequentie van DNA is die codeert voor een

proteïne met een uitgesproken functie, ligt nu aan scherven. Barry Patrick schrijft,

wetenschappelijk geschokt, in Science News: ”Genen zijn gefragmenteerd, ineen-

gestrengeld met andere genen, en over het hele genoom verstrooid.”

De sinds 1976 geïnstitutionaliseerde veronderstelling dat genen onafhankelijk van elkaar

opereren, kan dus op de schroothoop bij alle andere ernstig achterhaalde wetenschappelijke

aannames – en naast het Centrale Dogma van de moleculaire biologie (’het genoom is

constant en statisch’) dat daar al sinds 1980 ligt te roesten.

David B. Goldstein van Duke University is heel pessimistisch. De pogingen om de

genetica van de meest voorkomende ziekten te bepalen, zijn gestrand: ”Het lijdt geen

twijfel dat dit nieuws voor de ganse hoop op gepersonaliseerde geneeskunde, zo slecht is

als maar kan.” Hij vervolgt: ”We hebben het menselijk genoom opengebroken en kunnen

naar het hele complement van gemeenschappelijke genetische varianten kijken, en wat

vinden we? Bijna niks. Dat is absoluut ongelooflijk.”

Het is duidelijk, nu de realiteit hun lineair-reductionistische hypotheses heeft gelogenstraft,

zit de reguliere geneeskunde met de handen in het haar. Het tegendeel geldt voor de

functionele geneeskunde. Die heeft haar (stevig wetenschappelijk onderbouwde) route niet

alleen gevonden, maar krijgt daarvoor steeds meer bevestiging: in de resultaten met

patiënten!

De weg terug naar gezondheid ligt daarbij niet besloten in één therapeutische benadering

of levensstijlverandering, maar bestaat voor ieder individu afzonderlijk weer uit een ander

samenspel van factoren. Daartoe worden gerichte protocollen ingezet, naast de algemene

richtlijn van ontgiften, het aanvullen van ontbrekende stoffen om de spijsvertering weer in

balans te brengen, en het herstellen van de darmwand en aanvullen van de juiste flora.



De taal van vet

Een van de grote problemen van vandaag is overgewicht.

Een belangrijke vraag daarbij is: “Hoe vriendelijk is dit lichaamsvet?”

De serumratio apolipoproteïne A en B (anders gezegd: de LDL/HDL verhouding) hangt

nauw samen met het ontstaan van het metabool syndroom, en is tevens een goede

voorspeller voor hartziekte.

ApoB zorgt voor een instroom in de vaatwand van lipiden, apoA voert de vetten daaruit

juist af.

Subcutane vetaanwas is negatief geassocieerd met systemische insulineresistentie, apoB/

apoA ratio’s en bloeddruk. Het is de veranderde adipocyt (vetcel) functie die leidt tot

ontwikkeling van het metabool syndroom. De weg terug ligt voor de hand: in de

verbetering van de apoB/apoA1 ratio.

Eén aspect daarin is de P13-kinase-activiteit; daarvan is ontdekt dat daarvan veel

verschillende isovormen bestaan, ieder daarvan met effecten op verschillende weefsels.

Selectieve P13-kinase-responsmodulatoren (SKRMs) kunnen specifieke inflammatoire-, en

insulinegerelateerde functies moduleren die de waarden reguleren van apoB en

triglyceriden. Met selectieve fosforylatie van fosfolipiden kan worden ingegrepen in de

insuline-, en lipidesignalering. Inhibitie van overactieve P14- en P5-kinaseactiviteiten geeft

verbeteringen in de insulinegevoeligheid en vermindert de adipositas.

Waar het om gaat, is om de taal van het vet te veranderen: ’no more hate-mail’!

De realiteit heeft laten zien dat mensen niet gemakkelijk van levenspatroon veranderen; het

woord ’dieet’ heeft een contraproductieve lading gekregen.

Met de ontwikkeling van weldoordachte protocollen en ondersteunende producten kunnen

patiënten de benodigde verbeteringen gemakkelijker maken.

In studies is gebleken dat een relatief simpele levensstijlverandering in 8 tot 12 weken,

naast (en juist ook dankzij) gewichtsverlies, vooral een aanzienlijke winst voor de

gezondheid oplevert door een daling in de risicoparameters voor cardiovasculaire ziekte en

de aanleidingfactoren tot het metabool syndroom.

Toxinen

In het samenspel tussen binnen- en buitenwereld haalt Bland het voorbeeld aan van

persisterende organische vervuilers (POPs) en diabetes.

Een ontgiftingsprogramma verbetert de insulinesensitiviteit. Een verzuurd lichaam scheidt

gifstoffen echter moeilijk of niet uit, en moet dus eerst weer meer basisch worden.Met vrijwel dagelijkse chemtrails (de rondhangende en uitwaaierende vliegtuigsporen,

geladen met onder meer giftige barium-, en aluminiumverbindingen), en met

(griep)vaccins met daarin eveneens aluminium en soms ook kwik, wordt het menselijk

lichaam aanzienlijk belast met giftige en zware metalen.

Via de darmflora is er een verband tussen exogene en endogene gifstoffen, insuline-

sensitiviteit en obesitas. Voeg daaraan toe een maaltijd met slechte vetten, en de poppen

zijn aan ’t dansen: zelfs in gezond geachte proefpersonen vindt er een stijging plaats in

serum endotoxinen.

Een studie laat zien dat laaggradige endotoxemie kan bijdragen aan de ontwikkeling van

atherosclerose: de vette hap als opmaat naar hartziekte!Andersom vond een studie dat verandering van levensstijl naar lagere niveaus atherogene

serumlipiden, niet alleen de insulinesensitiviteit verbetert, maar ook de ontstekingsmarkers



verlaagt, die zijn gerelateerd aan verbeteringen van seksuele functie in ongeveer eenderde

van de mannen met een verhoogde BMI, die erectieproblemen hadden.

Andere bril

Verschillende studies laten zien dat lang voordat een auto-immuunziekte merkbaar wordt,

er auto-antilichamen kunnen worden gevonden in het serum van asymptomatische

proefpersonen – tot wel 10 jaar vóór de diagnose.

Auto-immuniteit is een hogere staat van waakzaamheid van het lichaam. De tekenen

daarvan bouwen zich langzaam op: verhoogde auto-immuniteit, weefselbeschadigingen,

oxidatiestress en inflammatie.

Deze signalen kunnen dus worden gebruikt om dit proces te keren: door systematisch de

belasting op het immuunsysteem te verminderen (”remove, replace, reinoculate, repair ”),

ofwel door functionele geneeskunde toe te passen.

Bland: ”Let op hoe we de waarneming evalueren. We kijken door een andere lens. En

daarmee kunnen we een wonder niet alleen creëren, maar die ook reproduceren en

maximaliseren!”

Tot slot

Een Jeffrey Bland seminar is altijd heel intens. Ondersteund door tal van artikelen uit de

reguliere wetenschappelijke literatuur neemt hij vanuit zijn brede kennis zijn toehoorders

met groot gemak mee langs ingewikkelde holografische pathways.

Bij het schetsen van de weg van ziekte naar heelheid gaat hij uit van de biochemische

individualiteit, zoals bepaald door het nucleaire en mitochondriale genoom (de totale

erfelijke aanleg).

Herstel en handhaving van de functionele gezondheid wordt verkregen door het

(her)scheppen van balans binnen een complex web van fysiologische, cognitief/emotionele

en fysieke processen, totdat homeostase is bereikt in de dynamische interactie tussen hetgenoom van het individu en diens omgeving.

De diverse protocollen en daaraan gerelateerde producten die zijn ontwikkeld om dit

laatste te bereiken, maken het voor zowel therapeut als patiënt overzichtelijk.

Nieuwsgierig naar Bland’s zes uur hoogwaardig college nutrigenomica?

Wees er bij in oktober 2009!



Referenties

Manning G et al, The Protein Kinase Complement of the Human Genome, Science,2002;298:1912-1934.Loscalzo et al, Human disease classification in the postgenomic era: a complex systems approachto human pathobiology, Molecular Systems Biology, 2007;3:124.Psaty et al, Health Care in the Age of Genetic medicine, JAMA 2007.298:2670-72.Yun & Doux, Unhappy meal: How our need to detect stress may have shaped our preferences for

taste, Med. Hypotheses 2007 ;69 :746-751.

http://www.ggzbuitenamstel.nl/index.php?fId=13&eId=3896.2 Depression: Advancing the Treatment Paradigm, chapter 6, Mechanisms and Interconnectionswithin the Functional Medicine Matrix Model; Monograph excerpt, http://www.functionalmedicine.org/ifm_ecommerce/Files/Depression%20Monograph%20Excerpt-128600332365451250.pdf 3 J Nutr. 132:2393S.4 Imprint of famine seen in genes of Second World War babies 60 years on October 28, 2008,http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/health/article5029679.ece.5 Dr. Mae-Wan Ho, GM is Dangerous and Futile – We Need Organic Sustainable Food and EnergySystems Now, ISIS Persbericht, 6 oktober 2008, http://www.i-sis.org.uk/GMDangerousFutile.php.6

Esposito K. et al, Effect of lifestyle changes on erectile dysfunction in obese men, JAMA2004;201:2978-83.7 Nicola Bizarro, Autoantibodies as predictors of disease, the clinical and experimental evidence,Autoimmunity Review 2007;6:325-33.http://www.ggzbuitenamstel.nl/index.php?fId=13&eId=3896. Depression: Advancing the Treatment Paradigm, chapter 6, Mechanisms and Interconnectionswithin the Functional Medicine Matrix Model; Monograph excerpt, http://www.functionalmedicine.org/ifm_ecommerce/Files/Depression%20Monograph%20Excerpt-128600332365451250.pdf J Nutr. 132:2393S.

Imprint of famine seen in genes of Second World War babies 6 0 years on October 28, 2008, http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/health/article5029679.ece. Dr. Mae-Wan Ho, GM is Dangerous and Futile – We Need Organic Sustainable Food and EnergySystems Now, ISIS Persbericht, 6 oktober 2008, http://www.i-sis.org.uk/GMDangerousFutile.php. Esposito K. et al, Effect of lifestyle changes on erectile dysfunction in obese men, JAMA2004;201:2978-83. Nicola Bizarro, Autoantibodies as predictors of disease, the clinical and experimental evidence,Autoimmunity Review 2007;6:325-33.

http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/health/article5029679.ece


http://www.functionalmedicine.org/ifm_ecommerce/Files/Depression%20Monograph%20Excerpt-128600332365451250.pdf




http://www.ggzbuitenamstel.nl/index.php?fId=13&eId=3896

http://www.i-sis.org.uk/GMDangerousFutile.php


























Ons Dagelijks Brood 2008

Documents

Transcript of Ons Dagelijks Brood 2008