Nomadenzorg in de Vinex-wijk
1
Outsider nr. 5 • mei 2014 • Skipr 17 V November 2005. Daar zat ik dan in de modder met een peuter en een baby. Verhuisd van een hip appartement in Utrecht naar een blokkendoos in een ex-weiland. Nomadenzorg in de Vinex-wijk Verwend was ik geweest met een gezondheidscentrum op loopafstand waar huisarts, apotheek en consultatie- bureau samen hokten. ‘Even met de kinderwagen’ zetpil- len en een kolfventieltje halen, ging niet meer. Mijn nieuwe huisarts hield praktijk in een vage vrije sector huur(woon)flat in een winderige hoek van de wijk. In de extreem ongezellige wachtkamer, die eigenlijk een slaapkamer was, stond een vieze kapotte speelpadden- stoel die mijn kinderen niet durfden aan te raken, en dat was niet omdat ik het zei. Je medicijnen kon je er de volgende dag ophalen. Geïmporteerd uit een apotheek een paar wijken verderop, waar alles wel klaar was. Het consultatiebureau zat elke keer ergens anders. Eerst in een soort door de gemeente geconfisqueerde Tiroler jaren zeventig villa aan een oude boerenweg, later in een van de eerste gezondheidscentra, een half uur lopen van huis. Het was er altijd bloedheet, het stonk er naar poep en je moest lang wachten. Als extra uitdaging voor pas bevallen vrouwen lag op de wandelroute er naartoe het tijdelijke station Terwijde, dat louter bestond uit aan elkaar geschroefd ijzer zonder lift. Als je pech had, stond er een weggelopen boeren- hond grommend voor de trap. Gelukkig had ik een auto, maar ik heb weleens een buurtmoeder die was komen lopen met haar premature baby en twee peuters in mijn auto mee terug genomen. Ook mijn verloskundige maakte vele pandtechnische omzwervingen. Het meest bijzonder waren de echo’s die ik kreeg in de omgebouwde kelder van een jaren zeven- tig bungalow, waar je de doptone van anderen door de muren kon horen. Vliegveld De eerste tien jaar in de Vinex zijn er twee kernbegrip- pen van toepassing; ‘tijdelijke situatie’ en ‘straks als het af is’. Inmiddels is het straks en stikt het van de nieuwe hypermoderne architectonisch verantwoorde gezondheidscentra in Leidsche Rijn. Iedereen is uit zijn tijdelijke verblijf. Het consultatiebureau zit in een gezondheidscentrum dat eruit ziet als een boerderij gemaakt van cortenstaal. Mijn verloskundige zit in een schitterend pand met designstoelen, waar je liever in blijft zitten dan er hoogzwanger uit op te staan. De huisarts zit gezellig samen met de apotheek, de psycho- loog, de fysiotherapeut, de logopedist, de tandarts, de bloedprikkers en de diëtist onder één dak. Ja, we hebben zelfs sinds kort een spiksplinternieuw ziekenhuis, dat eruit ziet als een internationaal vlieg- veld. Het is een van de weinige plekken in mijn directe woonomgeving ik terecht kan voor een kopje koffie. En toch. Al die jaren nomadenzorg waren uiteindelijk niet meer dan ‘onpraktisch’. Mijn verloskundige, mijn huisarts, ze waren altijd en overal goud waard, al had- den ze in een tipi gezeten. Als mijn huisarts nu die vieze meeverhuisde paddenstoel eens weg zou gooien, zou het helemaal perfect zijn. Gastschrijver Marieke Dubbelman (Vinex- vrouwtje) is columniste voor dagbladen en tijdschriften. Ze woont in Leidsche Rijn. Opinie • Eerstelijn • Voorzieningen
Transcript of Nomadenzorg in de Vinex-wijk
Outsider
nr. 5 • mei 2014 • Skipr 17
V
November 2005. Daar zat ik dan in de modder met een peuter en een baby. Verhuisd van een hip appartement in Utrecht naar een blokkendoos in een ex-weiland.
Nomadenzorg in de Vinex-wijk
Verwend was ik geweest met een gezondheidscentrum op loopafstand waar huisarts, apotheek en consultatie-bureau samen hokten. ‘Even met de kinderwagen’ zetpil-len en een kolfventieltje halen, ging niet meer. Mijn nieuwe huisarts hield praktijk in een vage vrije sector huur(woon)fl at in een winderige hoek van de wijk. In de extreem ongezellige wachtkamer, die eigenlijk een slaapkamer was, stond een vieze kapotte speelpadden-stoel die mijn kinderen niet durfden aan te raken, en dat was niet omdat ik het zei. Je medicijnen kon je er de volgende dag ophalen. Geïmporteerd uit een apotheek een paar wijken verderop, waar alles wel klaar was.Het consultatiebureau zat elke keer ergens anders. Eerst in een soort door de gemeente geconfi squeerde Tiroler jaren zeventig villa aan een oude boerenweg, later in een van de eerste gezondheidscentra, een half uur lopen van huis. Het was er altijd bloedheet, het stonk er naar poep en je moest lang wachten. Als extra uitdaging voor pas bevallen vrouwen lag op de wandelroute er naartoe het tijdelijke station Terwijde, dat louter bestond uit aan elkaar geschroefd ijzer zonder lift. Als je pech had, stond er een weggelopen boeren-hond grommend voor de trap. Gelukkig had ik een auto, maar ik heb weleens een buurtmoeder die was komen lopen met haar premature baby en twee peuters in mijn auto mee terug genomen. Ook mijn verloskundige maakte vele pandtechnische omzwervingen. Het meest bijzonder waren de echo’s die
ik kreeg in de omgebouwde kelder van een jaren zeven-tig bungalow, waar je de doptone van anderen door de muren kon horen.
VliegveldDe eerste tien jaar in de Vinex zijn er twee kernbegrip-pen van toepassing; ‘tijdelijke situatie’ en ‘straks als het af is’. Inmiddels is het straks en stikt het van de nieuwe hypermoderne architectonisch verantwoorde gezondheidscentra in Leidsche Rijn. Iedereen is uit zijn tijdelijke verblijf. Het consultatiebureau zit in een gezondheidscentrum dat eruit ziet als een boerderij gemaakt van cortenstaal. Mijn verloskundige zit in een schitterend pand met designstoelen, waar je liever in blijft zitten dan er hoogzwanger uit op te staan. De huisarts zit gezellig samen met de apotheek, de psycho-loog, de fysiotherapeut, de logopedist, de tandarts, de bloedprikkers en de diëtist onder één dak. Ja, we hebben zelfs sinds kort een spiksplinternieuw ziekenhuis, dat eruit ziet als een internationaal vlieg-veld. Het is een van de weinige plekken in mijn directe woonomgeving ik terecht kan voor een kopje koffi e.En toch. Al die jaren nomadenzorg waren uiteindelijk niet meer dan ‘onpraktisch’. Mijn verloskundige, mijn huisarts, ze waren altijd en overal goud waard, al had-den ze in een tipi gezeten. Als mijn huisarts nu die vieze meeverhuisde paddenstoel eens weg zou gooien, zou het helemaal perfect zijn.
Gastschrijver Marieke Dubbelman (Vinex-vrouwtje) is columniste voor dagbladen en tijdschriften. Ze woont in Leidsche Rijn.
Opinie • Eerstelijn • Voorzieningen
