Nicaragua 2014 : het verslag

De groep bestond uit een 22 enthousiaste deelnemers ,met als opmerkelijkste de tandem waarbij de

2de rijder, Dirk, een blinde man van 65 jaar was.

Mountainbike gewijs was het behoorlijk pittig ook al waren de afstanden niet te groot. Steile

hellingen, rotsige afdalingen, riviertjes doorkruisen... vele lekke banden

Het landschap doet afwisselend denken aan De Franse

Cevennes, aan de Provence met een rij vulkanen erin of

aan een tropisch eiland. Dat allemaal dan wel in een

vééél armere versie. Het westen wordt meer oerwoud,

maar daarvan hebben we slechts enkele bergflanken aan

de rand aangedaan, daar wordt kleinschalig koffie

geteeld.

Mensen wonen overwegend in

bouwseltjes die wij eerder als berghok of

tuinhok zouden zien, meestal met een erf

van stoffige maar bladvrij geveegde

grond errond.

Koken doet men met sprokkelhout dat

men gaat zoeken in het maquis, en dat

men aanvoert met een paardenkar, een

fiets of gewoon op de rug.

Zelfs in de steden zie je nauwelijks

een gebouw van meer dan 1

verdieping, waardoor je eerder de

indruk hebt in een dorpje te zijn.

Reden is het aardbevings- en

orkaangevaar. Managua

bijvoorbeeld is helemaal verwoest

geweest door beide.

Van politiek is er op straat niet al te veel te merken, afgezien

van bushokjes met reclame voor Ortega erop. Na de revolutie,

men was het 30jarig jubileum daarvan net aan het

voorbereiden, zijn de Sandinisten nog ca 5 jaar aan de macht

geweest. Er is toen een landherverdeling gebeurd, maar die

heeft de totale productie van vb. Koffie fel doen dalen, geen

onverdeeld succes dus. Je ziet dat de landbouw op het

platteland overwegend zeer kleinschalig, manueel, en inefficiënt

is.

Het onderwijs is toen wel spectaculair verbeterd. Daarna zijn de

Sandenisten weggestemd en is er 16jaar een rechtse regering

geweest. Toen zou het onderwijs en de gezondheidszorg terug

fel achteruit gegaan zijn. Nu hebben de Sandenisten intussen

weer sinds en 5-tal jaar de meerderheid, zij zijn op dit moment

veruit het populairst bij de grote meerderheid van armen, en

zullen dus naar alle waarschijnlijkheid ook de volgende

verkiezingen winnen. Zoals ik het hoor bezondigen zowel links

als rechts zich aan corruptie als ze aan de macht zijn.

Een Vlaamse vrouw de we ontmoetten, en die

daar enkele maanden vrijwilligerswerk in de

gehandicaptenzorg deed, vertelde ons dat de

werkloosheid 60% bedraagt. Daar zijn wel de

vele mensen inbegrepen die overleven van

losse klusjes of een beetje landbouw.

Als ik daar nog bij vertel dat Nicaragua, na

Haïti, het armste land van Latijns Amerika is,

dan is de context waarin Broederlijk Delen

daar werkt zo'n beetje geschetst.

Broederlijk Delen specialiseert zich in

plattelands- ontwikkeling, en probeert daardoor

o.a. stadsvlucht naar de sloppenwijken te

voorkomen. De projecten die we bezochten,

kaderen daarin. De methode van Broederlijk

Delen bestaat erin bestaande lokale organisaties

te sponsort als die een concreet project over

lagere termijn kunnen voorleggen. Broederlijk

Delen helpt de plannen uitwerken, met de

bemiddeling tussen soms kibbelende

deelgroepen en volgt op of de centen goed

besteed worden.

De soorten organisaties die men sponsort staan los van overheden en zijn doorgaans bottom-up.

vaak opgezet en geleid door vrouwen, in Nicaragua toch.

Het 1ste project dat we bezochten hielp Broederlijk Delen vrouwen moestuintjes inrichten, om meer variatie in de eenzijdige rijst/bonenvoeding te brengen, maar ook om en centje bij te verdienen met de verkoop van de overschotten. Grond is er genoeg, water is wel een probleem. Daarom sponsort Broederlijk Delen ook waterputten. Men helpt mensen aan de eerste zaden, leert hen zelf zaden kweken, en probeert hen biologisch te leren werken, zo hoeft men geen pesticiden te kopen en het is gezonder.

De tweede tuin was heel rijk beplant, met o.a.

dikke trossen bakbananen. De vrouw des

huizes vertelde ons enthousiast dat ze zich in

het aards paradijs waande sinds de aanleg van

haar tuin 2 jaar geleden. In totaal zijn er zo'n

350 tuintjes in dat project. Dit jaar loopt het

project en de sponsoring af en moet men de

zaak lokaal onafhankelijk verder uitbouwen

Op een derde erf dat we bezochten was er met sponsoring uit een ander project van Broederlijk

Delen , een houtoven gebouwd die veel zuiniger is dan de lokale gebruikelijke manier van stoken. Zo

moeten mensen minder hout aanzeulen, maar het voorkomt vooral ontbossing en erosie.

'S avonds in het hotel kwam een pittig Indiaans dametje van zo'n 70 jaar ons nog een derde project

toelichten. Hier sponsort BD een koepelvereniging van vrouwen FEM die zich 3 hoofddoelen hebben

gesteld:

Opkomen voor vrouwenrechten vb. Rond partnergeweld ( meer dan nodig zo te horen), en

vorming in het algemeen.

Grondverwerving op naam van de vrouw (verbetert hun machtspositie in het gezin).

Telen van economische gewassen op die grond, vooral koffie. Hun koffie wordt tot in de VS

en tot in Europa verkocht. Ook hierin geeft men de voorkeur aan biologisch.

Op dit moment worden hun

koffiestruiken (een soort die lekkere

koffie oplevert, waarvoor men een

goede prijs krijgt) geteisterd door een

ziekte. Een ramp voor deze mensen.

Er is nu discussie binnen FEM of men

deze soort moet vervangen door een

resistente soort, waar men echter

een lagere prijs voor krijgt.

Er was ook in onze groep van

deelnemers nogal wat discussie of

biologisch nu wel zo verstandig in de

situatie van deze mensen.

Tijdens de project bezoeken werden we altijd heel hartelijk ontvangen door de plaatselijke bevolking

met een heerlijke maaltijd, een dansje uitgevoerd door de kinderen.

Ons transportmiddel, een oude Amerikaanse

schoolbus : het ideale moment voor een persoonlijke

babbel

Het contact met de bevolking was vriendelijk en

warm, maar met ons woordje Spaans of

vertaalboekje was de communicatie niet eenvoudig.

De Cerro Negro, een vulkaan die we beklommen en met een board of de echte waaghalsen met de

fiets afdaalden.

Er is nog zoveel te vertellen en nog zovele foto’s, die ik jullie ga besparen, maar om het samen te

vatten : de sfeer in de groep was super, het land heel mooi, de mountainbike omstandigheden waren

een uitdaging, dit was ‘a once in a lifetime ervaring,’ die ik hoop te herhalen. Het werk dat Broederlijk

Delen doet is schitterend en zelf al zijn de projecten kleinschalig, ze hebben een grote impact op het

leven van de betrokken mensen.