Advertentiën.Per regel 10 een*

Bij abonnement speciaal tarief.- VERSCHIJNT ELKEN ZATERDAG. -Abonnementsprijs bij vooruitbetaling 40 cent per3 md. Buitenland 65 cent. Losse nummers 3 cent.

Onder Redactie van:

J. C. CETON, W. v. RAVESTEIJN Jr. en D.J.WIJNKOOP.

INHOUD: Noodstand. — Vrijz Dem Reaktie. — HetBegin van hetEinde. — Uit het Buitenland. — De RussischeRevolutie. — Het Geesteszwaard der Vrijheidsscharen. —Berlijnsche Brieven V: Het Revisionisme in Duitschland. —Uit de Vakbeweging: Joose. — Ingezonden.

1e Jaargang, No, 15 Zaterdag 25 Januari 1908

DE TRIBUNEAdministratieadres :

J. G. CETON, Wijttenbachstraat 13Amsterdam.

Redactieadres:

■ D.J. WIJNKOOP, N, Prinsengracht 10Amsterdam. SOC.DEM.WEEKBLAD

Van de Administrate.Abonné's, die ons moeite en zichzelf kosten wülen

sparen, kunnen ons'tabonnementsgeld over't tweedekwartaal a 40 cent per post doen toekomen vóórI Februari.

Noodstand.Ongetwijfeld heerschen er in Nederland, speciaal te

Amsterdam, op het oogenblik nood-toestanien onderde arbeiders. Behalve de duizenden bouwvak- en an-dere arbeiders zijn het voornamelijk de duizendendiamantbewerkers, die er onder lijden, dat de „goede"toestand in hetkapitalisme weer eens verdwenen is. Ishet kapitalisme in fleur dan mogen de arbeiders hungansche levenskracht voor dewinst derkapitalisten enToor een meer of minder „redelijk" bestaan voor 'toogenblik verkoopen. Komt de krisis, dan kan zelfsdat uiet en staat de barste ellende voor de deur.

Zoover is het thans weer in onze schoone „samen-leving" gekomen. Maar ellendiger dan ooit hebben dearbeiders het thans, nu de barre natuur de verschrik-kingen van het kapitalisme harder en de duivelschesnoodheid van GodKapitaal de eerste levensbehoeftenbrood, kleeding, woning, verwarming duurder dan ooitdoet zijn. We wonen dus wèl in Armoe-land tegen-woordig. En toch : „We zijn zoo stil alsmuisjes." Hoezit dat, dat de arbeidersklasse in Holland nog zoobraafellende kan lijden zonder te beroeren : de macht vanhetKapitalisme ?

Er wordt veel gemord, gevloekt zelfs. Er wordtgemopperd en gevloekt tegen S. D. A. P. en A.N. D. 8., tegen arbeiderspartij en vakbond. Ge moetmaar eens op het Boudsgebouw komen van de Dia-mantbewerkers. Daar kunt ge yan de werkeloozenvernemen, wat een , bende," wat een „schoften" dieploeterende bestuurders van den vakbond eigenlijkzijn.*) Of gaat, als ge lust hebt, eens luisteren op debijeenkomsten van de „anarchistische" werkeloozen.Dan kunt ge hooren, wat een „zoodje" de S. D. A. P.eigenlijk is. Er wordt dus, echt Hollandsch, genoeggevloekt en geraasd wegens de ellende. Maar hetKapitalisme, die ouwe boosdoener, wordt er niet doorgedeerd ! Die lacht in zijn vuistje en weet, als de con-junctuurweer goed wordt, danbegint het. spelletje op-nieuw, dan worden ze feller uitgebuit dan ooit, diearbeiders, ze worden toch niet wijzer.

Maar de Socialistische voorgangers dan, zoo zult gevragen, en de leiders van den vakbond, wat doen die ?We moeten antwoorden : hun handen staan hun al tevaak verkeerd.

Van de „organen" van de S. D. A. P. merken we mde felle crisis — ik bedoel de economische — die Hol-lands, vooral Amsterdams bevolking zoo ongemerkt,maarongelooflijk teistert, al te weinig. Het bestuur ende andere „leidende" lichamen zijn met hungedachtenblijkbaar elders — misschien bij „de politiek". En

*) Ik hoop dat niemand de uitnoodiging tot bezoek aanhet Bondsgibouw te letterlijk neme, want werkelijk debestuurders hebben het druk g

den door de wonden, die het slaat, te verzachten,natuurlijk (zooals boven gezegd is) reactionnair. Maarmen kon aanvankelijk meenen, dat het de Nederland-sche radicalen met hun stroop- en honingtactiek ten-minste ernst was. Bij herstemmingen werden, officieelalthans, sociaal-democraten tegenover liberalen ge-steund ; de bond sloot zich aan bij het kiesrecht-comi-té. De spits van het groepje was tegen rechts gericht,wel niet wat het einddoel , maar toch wat de politiekvan den dag betrof.

Het spreekt vanzelf, dat deze tegenstrijdigheid, datdevrijzinnig-democraten om een tactiekverschil tegenhun natuurlijke bondgenooten vóór het behoud vanhet kapitalisme zouden optrekken naast de sociaal-democraten, niet duren kon. Maar de ommekeer heefttoch al buitengewoon snel en in 't oog loopend plaatsgehad. Socialistenbestrijding immers is tegenwoordigde hoofdzaak der tot de groote liberale coalitie terug-gekeerde vrijzinnig-democratie. Treub zoekt niet meerden klassenstrijd te temperen — in zijn Marxcritiek ishij tot de gelukkige ontdekking gekomen dat dezetempering zich voldoende vanzelf voltrekt. De „mo-derne" historicus Kernkamp vermeit zich gaarne inpeuterige bestrijding van het historisch-materialisme.Marchant vergeet in Gouda (17 Januari) zijn eigenprogram uiteen te zetten in den ijver van zijn aanvalop de sociaal-democratie. Van Raalte krijgt gratievoor fabrikanten, diemaling hebben aan de ongevallenwet en het propagandablaadje van zijn partij steltzichachter hem. Veegens zoekt, vuriger reactionnair danzelfs deze kamermeerderheid, nationale rijkdommen(kolenvelden) aankapitalisten te verkwanselen. Treub,om den ring te sluiten, keert het algemeen kiesrechtden rug toe.

Is het niet wél ? En is het niet diep beschamend alser in weerwil van dat alles nog sociaal-democratenzijn, die droomen van een „democratische" kamer-meerderheid, nu of later; die meenen, dat als de„burgerlijke democratie" maar zorgt „versterkt"(bestond zij dan ?) in een nieuwekamer terug te kee-,ren, „de zaak in ordekomt ?" Moest men nu toch nietalgemeen gaan inzien, dat een burgerlijke democratiein den zin van burgerlijke hervormingsgezindheid nietmeer mogelijk is; dat de bourgeoisie, omdat zij hetstelsel der uitbuiting behouden wil, geen hervormin-gen meer kan willen, die de uitgebuiten versterken ?Dat zij zich slechts hervormingen — al moeilijker —laat afdwingen ?

Eén gevaar is er in de opvallend snelle frontverande-ring der vrijzinnig-democratie. Zij zou er toe kunnenbrengen de macht van onze Nederlandsche arbeiders-beweging te overschatten. Natuurlijk, elke verdereconcentratie Van het behoud vindt haar oorzaak inden groei der arbeidersbeweging. Maar de bourgeoisie,meer dan helaas de arbeiders, ziet ook over de grenzen.En het is dan ook in hoofdzaak de aanwas der inter-nationale beweging waaraan wij te danken hebben, datde vrijzinnig-democraten, al betoogende dat de klas-sentegenstellingen flauwer worden, metterdaad helpenze te verscherpen. Te dankenongetwijfeld, want slechtde voortdurende (en onvermijdelijke) verscherpingvan den klassenstrijd kan de groote massa der arbei-ders het krachtige klassebewustzijn geven, dat debourgeoisie reeds bezit.S J. K.

Het Begin van het Einde.„'t Begin van 't Einde?" Zoo vangt het Neder-

landsch Comité voor Algemeen Kiesrecht zijn Jaar-verslag aan. Wij vragen : Het begin van het einde vanhet Comité ? En werkelijk vinden we in dit Jaarver-slag openlijk het verdwijnen van hetKiesrecht-Comi-té als wenschelijke mogelijkheid voorgesteld. Tot onsgenoegen — want reeds gedurende eenige jaren werdm onze kringen dewenschelijkheid van dit verdwijnensterk en op meest dezelfde gronden bepleit.

Maar we laten het Comité zelf spreken :In vorige jaarverslagen wezen we erop dat —- ondanks

de pogingen in den loop van de jaren door 't UitvoerendComité gedaan om ook burgerlijke elementen bij 't Comitéte krijgen 't Nederlandsch Comité in en door de prak-tijk is geworden een federatie van zoo goed als alleen arbei-dersbonden en -vereenigingen. We toonden aan dat uit ditkarakter voortvloeide dat versterking en uitbreiding van zijnorganisatie niet is te verwachten van den zuiver politiekenkant, maar in de eerste plaals moet komen van de vakver-eenigingen.) „En dat is," schreven we, „ook de oorzaakdat het Comité zich als organisatie slechts langzaam uit-breidt."

Daarbij komt nog wat anders.Al is 't waar dat, nu 't Ned. Comité circa acht jaar

bestaat, het een meer vaste organisatie is geworden, tochverliest het niet geheel 't tijdelijk karakter, dat een afzon-derlijk comité aankleeft met de nadeelen, voortvloeiende nitele beperkte taak, die juist door het jarenlang bestaan nogmeer naar voren treden.

') Alle cursiveering is van ons. Wp,

Een afzonderlijk comité vergt afzonderlijke organisatievande aangesloten bonden en dus ook afzonderlijke contributie.

't Beteekent verspilling van tijd en kracht en geld.'tHeeit alsorganisatie nlef zooveel prestige als deS.D.A.P.

en 't N.V.V., de centra voor de politieke en vakbeweging.Daar de hervorragendste personen uit de arbeidersbe-

weging doorjhet geheel in beslag worden genomen, stellenze zich niet beschikbaar voor de beperkte taak van 't Ned.Comité.

Daardoor hebben ook de leidende personen in 't Ned.Comité niet het prestige dat vereischt wordt.

Als het tot een meer ernstige strijd kwam voor 't A. K.dan zou de beslissing daarover genomen worden buiten't Ned. Comité om.

Nu 't N.V.V. er is als centrum voor de vakbeweging in't geheele land en plaatselijk de bestuurderskonden aller-wege worden opgericht, treft dit alles te meer.

Waarbij nog komt dat de vakbonden in hun geheel zichniet aansluiten en de Plaatselijke Comités dus voor deafdeelingenvan die landelijke bonden moeten betalen, terwijldeze bonden hun huishouding meer centralistisch inrichten.

Als 't waar is dat het Algemeen Kiesrecht ook een zaakis van de vakbeweging, al was 't alleen maar omdat hetA. K. is de onafwijsbare voorwaarde voor deugdelijke ar-beidswetgeving" , dan behoort het N. V. V., dan toch dealgemeene belangen van de verschillende vakbonden heeftte"behartigen, hèt A. K. terhand te nemen ïn samenwerkingmet de S. D. A. P., zooals dat gebeurde met-het kongresvan 2 Maart van dit jaar.

't Ned. Comité kan dan als zoodanig verdwijnen.De bestuurdersbonden behooren dan plaatselijk voor den

strijd zorg te dragen, zooals dat in verschillende plaatsenreeds gebeurt. Waar bij centralisatie van de vakbewegingvoor de bestuurdersbonden plaatselijk ten opzichte van devakbeweging minder te doen komt, vormt de strijd voor 'tA. K. een algemeen belang van vakbeweging en politiekepartij, dat krachtig door de bestuurdersbonden kan wordenter hand genomen.

Wat de A. N. D. B. thans in den A. B. B. voorstelt, zalde verwarring nog grooter maken, 't Ned Comité en elaarbi]de kiesrechtbeweging belangrijk verzwakken, terwijl de A.N.D. B. steeds verzuimd heeft het goede voorbeeld te gevendat hij nu aanprijst, n.l. zich als landelijken vakbond aante sluiten bij 't Ned. Comité.

Het Dagelijksch Bestuur van het Uitvoerend Comi-té, dat deze dingen thans voor 't eerst zoo duidelijkzegt, bestaat uit Van Kuykhof, lid van het Partijbe-stuur, Bijkerk en Van Eizenga.

Het staat thans aan de Sociaal-democratie van dewoorden daden te maken. Ons Congres nadert. Devoorstellen zullen dus komen, die om opheffing vanhet Comité vragen.

Wordt door het Congres in dezen zin beslist, dan isweer ruimer baan gemaakt voor een Kiesrechtbewe-ging, die door demassa der arbeiders gedragen en doorhet Socialisme geleid wordt. Dan is de tijd gekomenvoor een frissche propaganda van al wat Sociaal-de-mocraat wil heeten in de Vakbeweging (het N. V. V.)voor het Algemeen Kiesrecht.

„Geen arbeidswetgeving zonder den strijd voor hetAlg. Kiesrecht," is het bekende woord van alle oudedemocraten. De Sociaal-democraten zijn de eenigen,die overgebleven zijn, om zich naar deze waarheid teblijven gedragen.

Wij geïooven niet te overdrijven, indien we meenen,dat dit wellicht schijnbaar niet zoo belangrijke, inder-daad het belangrijkste besluit kan worden van hetArnhemsch Congres. Het is iets positiefs, waartoe weallen kunnen medewerken.

De verfrissching van den vorm van den Kiesrecht-strijd kan, mits goed gebruikt, de verlevendiging vande Arbeidersbeweging ift Holland worden.

Het is in elk geval een eerste, zij het zeer bescheiden,stap daarheen.F Wp.

Uit het Buitenland.Het was in het jaar der Russische revolutie, het jaar

1905, dat in de geschiedenis der arbeidersklasse vanEuropa voortaan slechts met een roode streep zalgemerkt staan. De bloedige Tsaar was in de October-dagen doorhetRussische proletariaat vernederd. Toenbereikte in de Donau-monarchie de beweging derOostenrijksche arbeiders ter verovering van hetgelijke en algemeene kiesrecht haar hoogtepunt. DeOostenrijksche arbeiders stonden gereed hetvoorbeeldhunner makkers aan de Newa, te Moskau en elders tevolgen. De ontzaglijke demonstratie van den 28en No-vember voor het Parlementsgebouw overtuigde deOostenrijksche regeering, dat langer weifelen met dekiesrechthervorming van het Curiën-parlement metlanger raadzaam was. En dien dag hield de minister-president Gautsch een rede, waarin hij de noodzake-lijkheid van het algemeen kiesrecht motiveerde alsvolgt :

„De regeering is vau het inzicht doordrongen, dat eenregeering die in een principieele vraag niet de leidingneemt op den naam eener regeering geen aanspraak makenkan. Nooit heb ik de meening verworpen, dat de geheelebeweging van onzen tijd en van de ontwikkeling onzerStaatsinrichting streeftnaar een gelijkmaking van het kies-recht en naar de opheffing van alle bizondere kiespnvilegien,

een eisch. die met den aigemeenen weer- en schoolplichtinnerlijk steeds sterker werd.

Van het oogenblik af, waarop een zelfstandig kiesrechtvoor den Rijksraad werd geschapen, beweegt zich hetOostenrijksche Rijksraadskiesrecht steedsnaar het einddoel:het algemeene en gelijke stemrecht. Dat is ook de redeu,waarom de regeering zonder dralen het groote werk vande finale voltrekking van ons kiesrecht aandurft. Dit zalslechts een zoodanig kiesrecht zijn, dat het overeen-komt met den tegenwoordigen stand der publieke ontwik-keling en dat het de lagen, die tengevolgevan den grootenindustrieelen opbloei van onzen tijd tot belangrijke mede-werkers aan de nationale productie en de opbrengst vanhet nationale inkomen geworden zijn, bij het uitoefenenvan hunpolitieke rechten gelijksteltaan de overigeklassen...

Deze regeering heeft besloten de kiesrechthervorming tothet einde door te voeren en zij wordt daarbij door deovertuiging geleid dat het een staatsbehoudendemaatregelis wanneer door een kiesrechthervorming zoo breed moge-lijke lagen der bevolking in stijgende mate belang krijgenbij de staatsinstellingen. Men heeft een hervorming vande soort, zooals wij die van plan zijn, wel een sprong inhet duister genoemd; maar ik meen, dat in het scheppenvan overgangen op den rechten tijd het geheim der staats-kunst ligt, en daarom wil ik hopen, dat wij met het nieuwekiesrecht een stap doen naar een betere toekomst voor onsParlement."

Vanwaar deze wijze woorden? Ze kwamen voort uitden drang, diener op deOostenrijksche regeering werdgeoefend eenerzij ds doordat de dynastie en de bureau-cratie zelve het algemeen kiesrecht noodig hadden te-genover de stroomingen, die de oude monarchie uitelkaar dreigden te scheuren, anderzijds door depressieder arbeidersklasse, die gereed stond om van de rusti-ge demonstratie desnoods over te gaan tot ernstigerstrijdmiddel.

Vroeg of laat breekt zoo voor alle heerschers, diezich te lang tegen de eischen der economische werke-lijkheidblijven verzetten, hetuur aan, dat zij verstan-dige of deemoedige woorden moeten spreken.

De Pruisische jonkers wanen ongetwijfeld nu nog,dat de dag, waarop hunregeering capituleeren zal, veris. Zooeven hebben zij de hatelijke uitzonderingswetdefinitief aangenomen, waardoor de regeering de be-schikking krijgt over nieuwe, met het wezen van denrechtsstaat totaal strijdige middelen ter bestrijdingvan de Poolsche nationaliteit. Maar ook dezewet, zoo-goed als de drieste weigering van Bülow, zoogoed alsde politieke uitspattingen bij de vreedzame demon-stratie der Berlijnsche arbeiders, werkt het tegenge-stelde uit van wat de jonkers en de groote bezitters er-van verwachten. De beweging tegen het drieklassen-onrecht en daarmee tegen het huidigePruisischeregi-me en het huidige Duitsche Rijk zal" hoev mei-en langduriger, even onvermijdelijk dat onrecht en datstelsel opruimen. Maar dan zal er dit verschil zijn, datde arbeidersklasse, niet, als in Oostenrijk, met behulpvan andere machten, maar alleen datstelsel zal hebbenvernietigd en dat haar invloed en macht evenredig zalzijn aan den ontzaglijken arbeid, dien dit zal kosten.

# * *In Frankrijk drijft de koloniale kapitalistenbende

zekerder dan ooit naar een algemeene expeditie terverovering van Marocco. De interpellatie-Jaurès, devorige week gehouden, is uitgesteld tot deze week, ende beteekenis van dit uitstel is geen ander, dan dat deKamer de regeering de vrije hand wil laten in Maroc-co. De heer Pichon, waardig lid der regeering Clémen-ceau-Briand-Viviani, vroeger, toen hij nog niet demacht in handen had, een heel aardig schrijver overdiplomatiekezaken en o.a. over hetrecht derOosterscheen Islamitische volken om hun eigen zaken te regelen,is nu een simpel bediende van de financiers geworden.De edele generaal d'Amade, de opvolger van Drudeals chef van de expeditie aan de Westkust, die pas eenrooftocht ondernomen heeft dieper het binnenland in,had volgens meneerPichon, slechtsrebellen getuchtigd.Rebellen, godbetert, zijn voor zoon radicaal heert-je mannen, die hun land verdedigen tegen den invalvan een vijandelijke macht. D'Amade is in de werke-lijkheid reeds in strijd geweest met de voorhoede vanhet leger van Moelai-Hafid, den nieuwen wettigensultan van Marocco — wettig, d. w. z. ingesteld vol-gens de wetten van die maatschappij, welke ongeveergelijk staat met de Europeesche maatschappij in dene en 12e eeuw. Daardoor is de heilige oorlog, welkenu overal in de steden van Marocco wordt gepredikt,feitelijk begonnen. Wij wenschen den Maroccanen toe,dat zij in dien oorlog zoo zwaar mogelijke slagen toe-brengen aan hunne tegenstanders. De kans op neder-lagen voor deFranschen is gelukkig niet geheel buitengesloten. En een goede nederlaag zou waarschijnlijkden val tengevolge hebben kunnen van deze regeeringvan schavuiten, die Frankrijk en dc Fransche arbei-ders vooral steeds erger benadeelen. Zulk een neder-laag alleen is in staat de Fransche arbeiders op teheffen uit de onverschilligheid waarmee zij nu hetmisdadige spel hunner heeren aanzien. Zocwaar : erzijn nog zelfs zoogenaamde socialisten. diebij den ernst

WVf. ■ ■ ■— —van dezen toestand, de acte van Algeciras, dat vod"van onzalige nagedachtenis, aanroepen.

Even koel als tegenover de koloniale politiek staatde Parijsche en Fransche arbeider tegenover de groote„democratische" hervorming, die nu al 30 en meerjaren als paradepaard dient, de inkomsten-belasting.

Schijnbaar heeft deze hervorming de vorige weekeen stap vooruit gedaan, toen de Kamer tegen hetadvies van Clemenceau, besloot de inkomstenbelas-ting als eerste punt op de dagorde te zetten.

Maar, nog afgezien van het feit, dat de Senaat, dieuit verwoede tegenstanders van deze belastingregelingbestaat, nooit de wet zal aannemen, tenzij hij gedwon-gen wordt, beteekent deze „daad" van de Kamerniets anders, dan dat de massa der afgevaardigdenweer eens iets noodig heeft om het zoo jammerlijkverkleurde blazoen der radicale hervormingsgezind-heid wat op te knappen.

De minister van Financiën Caillaux heeft het trou-wens gezegd : de inkomsten-belasting komt er dezewetgevende periode weer niet !

Zeer juist : en, niet te verwonderen, waar de arbei-dersklasse voor een deel de wenschelijkheid van dezeregeling wel kent, maar er zich niet warm voor maakt,en voor een ander deel in naam van de „directe actie",d.w.z. de voor de vakactie te behalen winst, de hervor-ming bestrijdt. Dit doen de syndicalisten, die zich nietontzien in een blad als de Matin tegen de inkomsten-belasting te schrijven, in een blad, welks veilheid enwelks schandelijke geldmacht pas door de Humanitéopnieuw is in 't licht gesteld.

Waarlijk, zulke lieden zijn even groote vijanden vande arbeidersklasse als een Breton, een Pastre en derge-lijke heeren, die als zoogenaamde socialistische kamer-leden voor de begrooting van een Clemenceau-Briandhebben gestemd.

De Fransche partij zal, zoolang zij met die elemen-ten van syndicalistischen zoowel als van reformisti-'schen kant niet durft te breken, beide als een blok aanhet been houden.

Het is voor de zucht tot compromissen, welkemannen als Jaurès en de meerderheid der Franschepartij steeds blijft bezielen door hun verkeerd theo-retisch inzicht, uitermate teekenend, dat zij, op deZondag j.l. gehouden vergadering van den NationalenRaad der Fransche partij nog niet eens een man alsBreton durfden uitstooten, die demonstratief voor debegrooting der zoogenaamde Republiek heeft gestemd.. Zulke daden doen de Fransche Partij meer kwaad dan

. welke boutades van Hervé ook, die in zijn anti-mili-tarisme niets anders uitdrukt dan het gevoel, dat deFransche bourgeoisie onwillekeurig bij de arbeidersen kleine boeren doet geboren worden.

Drie andere kamerleden, Devèze, Pastre en Four-nier, die geweigerd hebben een deel van hun'kamer-trac'tement beschikbaar te stellen voor de Partij-pers,hebben zich buiten de partij gesteld.

De Nationale Raad besprak verder hoofdzakelijk degemeenteraadsverkiezingen, welke voor de deur staan.

Het blad onzer Hongaarsche broeders heeft ont-dekt, dat de sluwe Magyaarsche jonkers, in plaats vanhet algemeen kiesrecht, een meervoudig kiesrecht aan't bakken zijn, dat zij op hun tijd in wilden dienen.

Volgens dit ontwerp zou de overheersching derMagyaarsche nationalistische benden over de arbei-ders en de andere nationaliteiten worden vereeuwigd.

De Hongaarsche arbeidersklasse weet uu, waarte-gen zij waken moet en haar gedrag op den i° Octoberj.l. en vroeger staat ons borg, dat zij den heeren hetantwoord zal weten te geven, dat hun toekomt.

Reeds duiken de geruchten over een demonstratie-staking op reusachtige schaal op.

v. R.

De Russische Revolutie.„De regeeriugsbladen (in Rusland) houden niet op,

„van de volledige nederlaag van de Revolutie te"spreken. De liberale bladen en hun omgeving klagen"steen en been over de „Apathie" van de bevolking.lijkt het werkelijk, alsof de massa's —"ja. de eerste plaats de arbeidersklasse — hunvroegere'activiteit hadden ingeboet. De vervolgingen, die de

Sociaal-democratie en de Vakvereenigingen ten deel, vielen hebben de arbeiders-organisaties verzwakt.„Maar ze waren niet in staat, de revolutionaire energie„en dc werfkracht van de socialistische ideeën en leuzente„niel te doen. Daarvan getuigt het plotseling oplaaien„van het solidariteits-gevoel van de arbeidersmassa s„in Petersburg en gedeeltelijk ook in de Provincie ter..gelegenheid van het proces tegen de Sociaal-demo-„cratische Doema-fractie. Daarvan getuigt, het be-

„trekkelijk groote getal van 17 Sociaal-democratische„Doema-afgevaardigden, die ondanks het ellendige„kiesstelsel werden verkozen. Daarvan getuigt einde-lijk de rustclooze energie van de arbeiders in den strijd„voor het behoud van hun vakorganisaties, die na hun„oplossing telkens weer opnieuw ontstaan. Overal in stad„en land—rijpt een nieuwe macht onder de massa's,„die haar recht eischend, met krachtige hand in Rus-„lands geschiedenis zal ingrijpen."

Aldus schrijft na het derde jaar van de Revolutiehet Russische Bulletin. Meer dan ooit hebben de strij-ders daar het recht dienrevolutionnairen toon aan 'k teslaantrots alles, omdat het volgend jaarRusland weervoor een zwaarder economische crisis zal staan. Enwelk een invloed zulk een crisis op de beweging kanhebben, indien daar een bewuste, strijdvaardige prole-tarische Partij klaar staat als de Russische, dat is hetproletariaat uit de voorgeschiedenis van deze zelfdeRevolutie thans genoeg bekend, of moest althans be-kend zijn.

De economische crisis, waarvoor Rusland thansstaat, komt vooral uit in verminderde uitvoer en ver-meerderde invoer van levensmiddelen, in dit land datlangen tijd de korenschuur voor een deel van Europawas. In de eerste 8 maanden van 1905 bedroeg dekoren-uitvoer nog ruim 450 millioen Pud (1 Pud =16 K.G.), in dezelfde maanden van 1906 ruim 380,en van 1907 nog maar ruim 280 millioen Pud. Alsneller vermindert dus de korenuitvoer, die in 2jaren van Revolutie tot op bijna de helft geslonkenis. De invoer van dit levensmiddel steeg indezelfde tijd van één op acht millioen Pud. NaSeptember 1907, toen de invoer reeds 8 millioenwas, is de hongersnood in Rusland evenwel ge-weldig gestegen en neemt nog met den dag toe. In ditalles weerspiegelt zich de ontzaglijk toenemende ruïnevan de die bij tientallen en nog eenstientallen vanmillioenen dituitgestrekte landbewoonten er ook leven willen.

Eerst hadden de boeren eenig vertrouwen in hungekozen Doema's. Maar de beul Stolypin heeft deVolks-doema weggejaagd, en de Volks-vertegenwoor-digers in ketenen gesmeed naar de ijsvelden van Sibe-rië en de onderaardsche gevangenissen van Petersburg-gezonden. En de Heeren-Doema, die thans voor denTsaar, de Groot-Vorsten, de Adelljke Groot-grond-bezitters, en hun leger van ambtenaren regeert, be-moeit zich niet ernstig met zoon probleem als dekonstant stijgende hongersnood van tientallen milli-oenen menschen.

Door de ruïneering van de Boeren en door de alge-meene crisis wordt evenwel óók deßussische industrie,deels voor het buitenland, maar ook voor het binnen-land werkt, opnieuw sterk getroffen.En evenalsin eenfaillieten boedel denkt de Russische regeering er over,de Russische spoorwegen en mijnen aan buitenlanderste verkoopen (aan de Fransche „democraten" bijv.en aan de methun „broeders" zoo,.sympathiseerende"rijke Joden), om zich maar de millioenen te verschaf-fen noodig tot hetuitmoorden en uitplunderen-van hetonmetelijke Rijk. Maar de industrie werkt voor eengroot deel ook op Regeerings-bestelling, en zoo brengteen failliete Regeering het gevaar van een faillieteindustrie nader dan ooit. Als crisis en faillissement deindustrie overvallen, dan groeit voor de 'arbeiders, dienogkleinemaar grooter wordende massa's van meer enmeer geschoolde revolutionairen tellen, de ellendemaar ook, door deSociaal-democratie, de strijdlust, jade noodzaak van den strijd tot het uiterste. Weer, zoo-als steeds, luidt het hier: Zij hebben niets dan hunketenen te verliezen en een wereld te winnen.

Bij de verkiezing voor de derde Doema is gebleken,dat de stemming van boeren en arbeiders onveranderdwas en in toenemende mate revolutionair. Hoe „ge-schikt" voor de regeering de derde Doema door hetschandelijk kiesstelsel ook wezen moge, één ding kanze niet: de nooden des volks lenigen en zoo de positievan de beulen-regeering duurzaam bevestigen. Uiter-lijk is de Regeering sterker geworden door het verraadaan deRevolutie van deburgerlijke partijen. Daardoorkan ze tienduizenden vermoorden, en wat verschrikke-lijker is, mannen, vrouwen enkinderen laten folteren enmartelen. Mogen evenwel de tienduizendenbarbaarschgemarteld worden door een beul, die bij de gratie vanmiddeleeuwsche christenen en voor den vooruitgangeven vijandige, wijl verraderlijke „liberalen" en „de-mocraten" zijn hondenwerk kan verrichten, de hon-derdduizenden en de millioenen, de arbeiders en deboeren,staannietmat, maar rusteloos in den strijd, deSociaal-democraten vooraan, gedreven door de econo-mische bewegingen zelve.

„Wat zal het einde zijn ?" vragen"^twijfelend deongeloovigen, wijl onwetenden, en ze weten geen ant-woord.

Het einde is de overwinning van de Revolutie, ofzooals Henriette Roland Holst dicht:

O vreugd ! de gloed van zulk een brand hangt alboven de landen in de sombre lucht :het uur is dichtbij dat met groot geruchtHeerschappij neerstort in haar weidsche hal.

En alle heerschers gaan in éénen valverloren : heel 't geslacht dat aard en lucht,water en zon, en arbeids zoetste vruchthield voor zichzelf. Dit weldra komen zal.

En uit begin, klein als de palm der hand,ontrolt zich voor d'oogen een blinkend band :een lichtgordel slingert zich over d'aarde.

Naast sombren gloed van worstling en geweldontbloeit het ongerept : reeds groeit en zweltBroederschaps rijk rondom : de nieuwe Aarde.

Wp.

Het Geesteszwaard der Vrijheidsscharen.' Niemand heeft tot nu toe in onze Partij een revisie

onzer strijdliederen aangevraagd. En velen onzerzullen dan ook wel meenen dat dit gebied voor destrijdende richtingen in ieder geval tot de „neutralezone" zal kunnen blijven behooren.

Hoe vurig hebben wij allen medegezongen, alswij eene overwinning op de bourgeoisie hadden be-haald, als wij door de straten onzer groote steden„in drommen van duizenden" demonstreerden, dewoorden uit den Socialisten-Marsch:

„Het geesteszwaard der vrijheidsscharen,Brengt slechts de zege aan onze zij!"

Zijn deze woorden geen zinledige phrase, danwordt daarmede gezegd, dat het geeste-swapen. onsdoor onze groote meesters Marx en Engels gesmeed,het scherpste zwaard is waarmede wij onze vijanden,de kapitalistische klasse kunnen treffen. In dezetwee dichtregels staat voor ieder duidelijk te lezen,dat slechts een proletariaat door den geest van hetwetenschappelijk socialisme bezield, in staat is dezege te bevechten.

In de laatste maanden echterkomt van de „chris-telijk ethische" zijde, van onze dominé's en pastoorsonophoudelijk een aanval op de wetenschappelijkefundamenten onzer beweging, op het Marxisme.Welnu deze „ethische" partijgenooten moeten danmaar eens consequent zijn en ook onzen liederen-bundel laten revideeren. Het zou immers in strijdmet de eischender „eeuwige onveranderlijke ethica"zijn, het volk liederen te laten zingen, wier inhoudin strijd is met de „eeuwige waarheid" ? En datkan in ons land best eene beweging worden vanNoord tot Zuid, van de Friesche dorpen tot deBrabantsche steden. Na dominus Winkel is thanshet woord aan partijgenoot H.J. van Vorst, oftewelPater Celestinus.

In het eerste hoofdartikel dat deze nieuwe partij-genoot in ons Noord-Brabantsch weekblad „DeEendracht" schrijft, acht hij het een gelukkig ver-schijnsel, dat in onsland niet het wetenschappelijkMarxisme „wordt gepredikt door de leiders, wordtaangehangen door volgelingen, wordt bestredendoor tegenstanders."

Wij zullen met partijgenoot Van Vorst thansniet daarover kibbelen of dit alles wel geheel juisis. Wij nemen dit alles aan, zoo dan al niet geheelen-al in het heden vervuld, dan toch wel als pro-fetie voor de naaste toekomst. Ook wij zijn tegoed theologisch geschoold, om niet te weten, dateerder hemel en aarde zullen vergaan, eer éénwoord van den Pater Coelestinus „deu HemelschenVader" onvervuld zal blijven.

Maar toch wagen wij het nog, hoe ook onzenaderende „debacle" als Marxisten beseffende, ééneschuchtere opmerking temaken: Als de partij danniet het wetenschappelijk Marxisme mag propa-geeren, welke betere geestelijke wapenen hebt gijdanvoor het proletariaat? Als dan onze gedachtenen idealen niet worden bepaald door de maatschap-pelijke verhoudingen waaronder wij leven (dat ishet gesmade Materialisme in de leer van Marx!),waarom moeten wij ons dan tot het proletariaatwenden, om het socialisme te doen zegevieren enwaarom gaan wij dan niet tot de bourgeoisie, vanhaar de nieuwe wereldorde verwachtende ?

Maar wachtende op het hemelsche manna datNoord- en Zuidenwind ons zullen brengen, zullenwij toch nog maar voorloopig het wetenschappelijkMarxisme als het beste wapen blijven gebruiken,gesterkt door het voorbeeld onzer Duitsche broeders.Zij hebben meer dan veertig jaar lang dat wapen

gehanteerd en daarmede de schoonste overwinningenbevochten. Krachtig geworden door dien strijdroepen zij thans- de nog niet in het gelid staandeproletariërs de woorden van een onzer andereliederen toe, bewust van de zege, die hun wacht:

„Makkers ten laatste maleTot den strijd ons geschaard!"

S. D. W

Berlijnsche brieven.V. Het revisionisme in Duitschland.

Wie voor eenige jaren in Holland over hetrevisionïsme schreef, schreef over een buitenlandsche zaak, dieons alleen theoretisch kon interesseeren, op dezelfdemanier, als de nationaliteitentwist in Oostenrijk of deautocratie in Rusland. De inwendige geschillen iv departij in de laatste jaren hebben echter dat ding, datmet dit vreemde woord aangeduid wordt, 00-k inHolland tot iets levends gemaakt, eu net als de bur-german bij Molière, die zeer verbaasd was te hooren,dat hij zijn heele leven lang, zonder het.te weten, pro-za had gesproken, zal bij die gelegenheid menigpartij-genoot verrast geweest zijn te vernemen, dat hij, ofeen goede vriend van hem, zonder het zelf te weten,„revisionist" was. Daaruit blijkt wel, dat de naamalleen toevallig eu geïmporteerd, buitenlandsch is,.maar de zaak iets, dat in allerlei landenvanzelf voor-komt, zonder ingevoerd te zijn.

Als richting in de sociaal-democratie bestond ze inallerlei landen, ook in Duitschland hier en daar ; denaam kwam eerst, toen Bernstein zich in zekeren zinaan 't hoofd er van stelde en haar opvattingen woudoorzetten in een revisie, een herziening van 't pro-gram. Na een paar jaar strijden werd dit beslist afge-wezen. Daarmee is echter die richting niet verdwenen.Het is dus wel juist, als men zegt, dat het revisionismein Duitschland den nederlaag heeft geleden ; zelfs, alsmen zegt, dat het als leidende kracht weinig meer tebeteekenen heeft. Maar het is onjuist, als men daaruitzou willen afleiden, dat het, in tegenstelling tot landenals bv. Frankrijk en Italië, in Duitschland dood is ofweinig te beteekenen heeft. Integendeel, het is nog le-vend en in zekeren zin schijnt het zelfs vol kracht tezijn.

Wanneer wij hier over het revisionisme spreken,bedoelen wij niet de theoretische opvattingen, dietegenover de leer van Marx gesteld worden. Wijbedoelen daarmee een richting der praktijk, die inplaats van het voeren van een scherp-principiëelenstrijd liever detegenstellingen verdoezelt, tot toegevenen samengaan met burgerlijke partijen geneigd is endaardoor tot opportunisme, in den slechten zin van hetwoord.

Als practische richting van een massa ; als bepaalderichting van willen wordt zij bepaald door de omstan-digheden, waarin deze leven en werken, niet doortheoretische argumenten. De theoretische argumentendienen als motief, als grond om zich op te beroepen endaarom worden zij gezocht en aanvaard ; zij gaan onshier niet aan, daar het ons om de werkelijke oorzakente doen is.

In dezen zin, als practische richting van willen enhandelen, is het revisionisme een maatschappelijkestrooming, die evenals elke andere uit natuurlijkeoorzaken ontspringt; die wel op de eene plaats en tijdsterker zijn dan op de andere, maar overal eenigszinszullen voorkomen. Tot die omstandigheden behoortook gebrekkige kennis, in dien zin, datbeterekenniseen ruimer blik geeft op alle, ook verderafliggendeomstandigheden, zoodat men zich niet geheel door bet-naastliggende laat beheerschen. Een arbeider in eenkleinburgerlijke omgeving kan door zijn kennis vanwat elders geschiedt toch het Socialisme en denklas-senstrijd goedverstaan; zonder deze kennis, met alleenzijn eigen ondervinding, zou hij daar geheel vreemdtegenover staan. Maar ten slotte zijn de eigen door-leefde ervaring en de eigen omgeving en omstandig-heden, toch het allermachtigste en bepalen het aller-meeste, het willen en streven. De vraag, waarombijsommige arbeidersgroepen de neiging voorkomt, nietprincipieel den strijd te voeren, maar liever het op eenaccoordje te gooien en te onderhandelen, is dus slechtsin de tweede plaats een vraag van kennis en in de eer-ste pldats een van maatschappelijke levensomstandig-heden.

In Duitschland zijn tal van oorzaken aanwezig, diede arbeidersklasse tot een scherpe klassebewustehouding tegenover de bezittende klasse drijven.Aller-eerst de hoeige ontwikkeling van hetgrootkapitalisme,met machtige verbonden der ondernemers, die zelfvan boven af den klassenstrijd in scherpen vormvoeren en zich tegen elke verbetering der arbeidsvoor-waarden met alle macht verzetten. En dan een regee-

ringsstelsel, dat ook politiek de arbeiders als mmd«r>waardige menschen onderdrukt en achterstelt, endaardoor elke gedachte aan politieke gelijkheid metanderen eu politiek samenwerken met andere klassenonmogelijk maakt. Deze beide omstandigheden zijn devoornaamste oorzaak voor het „radicalisme" derDuitsche partij en de zwakheid van het revisionisme ;uiet omdat de Duitsche arbeiders zulk grondig theo-retisch inzicht hebben, moeten ze van hetrevisionismeniets hebben, maar omgekeerd, omdat het revisionis-me aan de behoeften van hun strijd niet beantwoordten daarom weinig aanhang vindt; bestaat er in dePhritsche partij thans zoon krachtige drang tot studieen kennis, om beter beslagen te worden, terwijl hetrevisionisme minachting voor de theorie predikt.

In Zuid- Duitschland is het kapitalisme veetminderontwikkeld, heerschen nog veel meerkleinburgerlijketoestanden en zijne ook de regeeringsvormen vrijer'engemoedelijker dan' in Pruisen. Nu zijn hier hetkapita-lisme en de Pruisische invloed sterk genoeg, onr nogeen stevig-klassebewuste gezindheid te verwachten.Maar hier doet zich nu het eigenaardig verschijnselvoor,, dat die tegenstelling van deze toestanden tegen-over de Pruisische vooral sterk revisionistische nei-gingen brengen. Zooals grijs vlak naast zwart veelwitter lijkt, zoo lijken de toestanden en instellingen inZuid-Duitschrand door de vergelijking met Pruisenveel mooier dan ze zijp. Daardoor meenen de Zuid-duitschers, maar al te vaak, dat bij zulke vooruitstre-vende en tegemoetkomenderegeeringen als zij hebben,eigenlijk geen reden voor scherpe oppositie bestaat,hoewel in werkelijkheid de arbeiders daar veel rechte-loozer zijn, dambij ons?,in Holland. Men is in Duitsch-land zoo weinig gewend of liever zooveel vijandschapgewend,, dat een beetje tegemoetkomende houding-derWurtembergsche' regeering tegenover sociaaldemocra-tische voorstellen ter verbetering voldoende was voordelanddeagsfractie omvóór de begrooting te stemmen,wat bij ons welniemand zich in 't hoofd zouhalen. Zoodraagt de reactie in Pruisen er toe bij',.om de* Zuid--duitschers veel revisionistischer temaken, dan aan dentoestand van hun eigen land zou beantwoorden*..

Behalve in Zuid-Duitschland vindthetrevisionismein Duitschland zijn voornaamste kracht in de vak-vereenigingen. Van nature leidt het vakvereenigihgs^werk er toe, dat de hoofdaandacht valt op de- kleine-verbeteringen, door den dagelijkschenstrijdte winnen,en waar door sterke toename aan kracht de vakveree-nigingen werkelijk iets bereiken kunnen, moet de leer,datreeds nu geleidelijk een beter leven te veroveren fe,zonder een grootenrevolutionairen omkeer af te wach-ten, veel verlokkends hebben. Natuurlijk is dit vak-vereenigings-revisionisme wat anders, dandetegemoet-komende vredesstemming, die vooral debourgeoisieniet verschrikt wil maken ; het is strijdbaar, en even-als de Engelsche verburgerlijkte vakvereenigingen,voert het scherpen strijd met de patroons, zondertegen h,et heele kapitalistische stelsel op te trekken...Wat op politiek terrein uitgesloten is, komt in denvakstrijd regelmatig voor : de vertegenwoordigers derarbeiders onderhandelen als gelijke partij met de*kapitalisten.

Nu is deze'gelijkheid maar schijn ; een z;oo algemee-ne hartewensch van het strijdend proletariaat als eenvrije Meidag, konden zij b.v. nooit in eentariefovereen-komst doorzetten, daar de kapitalisten daarin eensymbool van de arbeidersmacht zagen. De massa derarbeiders voelt dus heel goed, wat die zoogenaamdegelijkheid beduidt, te meer, daar zij tegelijk ook poli-tiek en maatschappelijk hun onderdrukking voelen.De indruk van het op gelijken voet onderhandelen ,ishet sterkst bij de vakvereenigingsleiders, die zich uit-uitsluitend aan deze leiding wijden, en hier treft mendan ook de sterksterevisionistische neigingen aan. Dekern der ledenis ook de kern van de politieke partij, enstaat daarom in algemeene opvattingen niet achterdezeleiders; slechts diehelft der vakvereenigingsleden,die geen sociaal-democratische bladen lezen, en daar-om over socialisme en de radicale socialisten enkel devoorstelling uit hun vakblad kennen, kan men meteenig recht als de achter hen staanden beschouwen,meer uit onbekendheid dan uit natuurlijke richting.

Zoo wordt begrijpelijk, hoe in de Duitsche partij hetrevisionisme nog een heele staat kan maken en vooyaldoor de personen, die het aanhangen, nog veel krachtkan uitoefenen. Toch wortelt het in de arbeidersmassaniet zoo diep, en is zijn uiterlijke kracht vooral uiter-lijke vorm.

Uit de Vakbeweging.Joosse.

Bij de bespreking der Kerstcongressen hadden we't ook over den Onderwijzersvakbond en de treurige

rol, daarin gespeeld door gen der leden, in naam steeds-als partijgenoot handelende, inderdaad reeds toen.niets anders meer zijnde dan een dödr zijn revisionisti-sche eigenschappen bij de burgerlijke reactie gedreve-ne, die daar ook inderdaad' behoorêfc.

Zijn historiein den onderwijzersvakbondkennen we.En hij moge daar als sociaaldemocraat een eenlingzijn vooral ook door de consequentie, die hij aan dendag: legt bij zijn optreden als- vertegenwoordiger enleider van de meest burgerlijke reactie; die in een vak-bond maarkan gedacht worden' — we weten naar al te-goed dat hij in de partij geen öenling:is'.

Er zijn erin onze vakbonden, die o zoo ver op wegzijn ïïaar elie richting, al zullen z&ook Jnosse's conse-quenties 'verre-van zich werpen.

Joosse is wel bi] uitstek de vertegenwoordiger vande neutrale vakvereenigingstaktiek in ai zijn conse-quenties;. Zijn artikel in de „Nieuwe Tijpl" over détaak der Sociaal-democraten in den Bond van Neder-landsche Onderwijzers" moge geen wetenschappelijkartikelzijn, men kan niet ontkennen, dat 't een knappeverdediging is—-vooi*een niet soe.-.democmat. 't Arti-:kei wordt dan eerst een tooneel van decadentie (ver-val) wanneer men;weet, dat 't een s©c\ deiruscraat was,die dit schreef!

Reeds de titeE isverlokkend. De taak der Sociaal-democraten-in deniß. v. N. 0., alsot'Siie soecdem. daarvolgens hem' nog: een taak zouden hebben E Want 'tgroote verschil, waarbij reeds de scheidingslijn beginttusschen den burgerlijken vakvere-jnigingsman en densoc.. dem_ is,, moet althans zijn, diit.de la*ate*e ook inzijn vakbond spreektca handelt eiirdoet alseen lid van i't internationale leger. De lumiinjase -gedachte, alsofneten zijn beginsel,, zijm inzicht, zijn wijzejvan opvat-ting van den vakstrijd maar zao lang^aou kunnen eopbergen is er eene,. «Me slechts kan opkomen in een eraet-sociahstisch-bretn.

Alsof er geen-speciaal soc. denuvaktak^ek bestond! !Alsof er geen byzonder inzicht, onzerzijds ware iii

zake de* taak der vakbeweging,,in zake haar strijd'tegen 't kapitalisme, hoe ze die moet vc*ercn, wil ze-*bereikene,, wat ze als vakbewegièg bereiken kan. Hoe *'t misschien de- beste taak van den soci&al-democra atin denvakbond mag worden genoemd,,de leden daas 7vantat de*overtuiging te brengen, dat.efcevakbewegirig;alszoodanig tegenover 'tkapitalisme machteloos staaten slechts met ene door het so«ialism« -de- oweerwinniagte behalen is..

Alsof een soc. dem. redacteur *