LIPOCRYOLYSE

tekst en afbeeldingen onder toezicht van DR. HERNÁN PINTO

1.

2.

3.

4.

5.

inleiding 4

werkingsmechanisme 6

klinischeinteractie 11

sessie 15

discussieendebat 16

referenties 18

INHOUDSTAFEL

1.

4

Sinds de oudheid heeft de mens getracht manieren te bedenken om ophoping van ongewenst vetweefsel in het lichaam te verminderen. In de afgelopen decennia is grote vooruitgang geboekt in de behandeling van obesitas,vooral op het gebied van chirurgie. Wij zijn getuige geweest van het ontstaan en de ontwikkeling van bariatrische chirurgie, van de intra-maagballon en van de maagband. Maar dit zijn allemaal invasieve behandelingen die anesthesie vereisen en een ziekenhuisopname en die een lange periode van herstel met zich meebrengen. Bovendien zijn hun effecten systemisch, zodat ze beschouwd worden als belangrijke instrumenten bij de behandeling van aandoeningen zoals obesitas. Er is daarentegen veel minder vooruitgang geboekt in de technieken om gelokaliseerde concentraties aan vetweefsel te verminderen (en nog minder in niet-invasieve technieken).De eerste fundamenten zijn onlangs gelegd voor het gebruik van lipocryolyse bij de behandeling van gelokaliseerde vetophopingen1. Maar deze aanzet verscheen bijna veertig jaar na de eerste publicatie die, zonder het te weten, de doeltreffendheid van de toekomstige techniek reeds voorspelde. In de jaren zeventig, werden inflammatoire lestels beschreven in het vetweefsel van het gelaat (de wangen) van kinderen nadat ze ijs hadden gegeten. Dit waren de eerste gevallen van wat later bekend werd als “popsicle panniculitis”2,3 (Cold panniculitis bij kinderen of

de Ziekte van Haxthausen, genoemd naar de Deense arts die de eerste gevallen beschreef in 19374,5) (Noot)

Bijna tien jaar later, verschenen nieuwe gevallen met een identieke fysiopathologie, maar die vandaag de dag worden geassocieerd met vrouwen die inflammatoire letsels van het vetweefsel vertoonden aan de binnenkant van de dijen na het paardrijden in een koud klimaat (en met de juiste kleding: een strakke rijbroek). Dit nieuwe syndroom kreeg de naam: “equestrian panniculitis” 6,7. Beide soorten panniculitis bleken de klinische uitdrukking bij verschillende leeftijdsgroepen van één en hetzelfde verschijnsel: “cold panniculitis”.

INLEIDING

“ ... écht belangrijk om de fundamentele beginselen van

deze therapie te begrijpen, en goede en effectieve

lipocryolytische apparatuur te onderscheiden.”

LIPOCRYOLYSE

5

Vandaag de dag is lipocryolyse een feit in veel landen van de wereld. Het heeft zijn eigen weg afgelegd en het is al aanwezig in het therapeutische arsenaal dat artsen gespecialiseerd in cosmetische geneeskunde, aanbieden aan hun patiënten. Een mijlpaal in de ontwikkeling van lipocryolyse was de goedkeuring door een aantal van de meest veeleisende certificerende instanties in de wereld. Maar in de afgelopen twee jaar heeft de literatuur verwarring gezaaid ten opzichte van de nomenclatuur van deze procedure, soms door het willekeurig veranderen van voor- en achtervoegsels of soms door met de naam te verwijzen naar technieken die, hoewel ook gebruik makend van een aantal van de fundamentele fysische principes, toch geen verband houden met deze procedure. Dus, vandaag, kan men zonder onderscheid in de wetenschap-pelijke literatuur verschillende namen terugvinden voor de therapie die het onderwerp is van dit hoofdstuk: Cryolipolyse ™ 8 of Selectieve Cryolyse1, en / of elke andere combinatie van de woorden “koude”, “lyse” en “selectieve” met de achtervoegsels of voorvoegsels “cryo”, “lipo” of “vacuüm”. Bovendien zijn sommige van deze namen commercieel beschermd, en het grote publiek is vaak in de war door te denken dat woorden die gebruikt worden als commerciële merken, de namen zijn van de technieken, en omgekeerd. In dit hoofdstuk maken we gebruik van ‘lipocryolyse’, maar in ieder geval, en ondanks de bepaalde variaties in de naam, is het dezelfde procedure

waarnaar wordt verwezen, en ze is veilig, gegrond en effectief9 bij de vermindering van plaatselijke vetophopingen10 als dezelfde fysische principes op de juiste manier worden toegepast. Maar als de kou en het vacuüm niet worden toegepast, of als ze verkeerd worden toegepast, zal de effectiviteit van de therapie verminderen, en zullen we niet spreken over authentieke lipocryolyse. Op een moment waarin deze therapie in de mode is, de gretigheid van de markten voor nieuwigheden torenhoog is, en de behoefte van de consument voor technieken die echt werken maximaal is, is een nieuwe toename van het aantal apparaten die alle soorten technieken combineren en die valse beloften over de resultaten maken, niet verwonder-lijk. Dus wordt het écht belangrijk om de fundamentele beginselen van deze therapie te begrijpen, en goede en effectieve lipocryolytische apparatuur te onderscheiden.

Noot: In zijn artikel van 1941 verwijst Haxthausen naar het feit dat Hochsinger al beschreven had, in 1902, als een “waarschijnlijk identieke ziekte”. Dit mag niet worden verward met keratoderma climacterium, die ook wel aangeduid wordt als de ziekte van Haxthausen.

2.

6

VACUÜM

Het proces begint wanneer een vacuüm wordt gecreëerd in de schelp die wordt geplaatst over de te behandelen zone. Bij de start is er weinig zuigkracht, maar ze zal geleidelijk worden verhoogd gedurende de eerste paar minuten van de sessie, totdat deze waarden veel groter zijn dan bij de start. Als het op deze manier wordt gebruikt, voelt de patiënt slechts gering ongemak tijdens de eerste twee minuten van de sessie. Na die korte periode, heeft de kou de te behandelen zone verdoofd. De hele procedure is volledig pijnloos.Vacuüm wordt gebruikt om twee fundamentele redenen, en het is al gebleken dat het absoluut onmisbaar is. Ten eerste, vacuüm garandeert een correcte positionering van het te behandelen weefsel binnen de schelp, en ten tweede, en nog belangrijker, het vermindert de plaatselijke bloedtoevoer. Dit is van een dergelijk belang dat het zelfs beslissend wordt wanneer we proberen een onderscheid te maken tussen de verschillende technieken en technologieën die allemaal beweren te behoren tot lipocryolyse. Met het bewijs en de technologie die nu beschikbaar zijn, kunnen we zonder vacuüm spreken van een behandeling met koude, maar mogen we het niet lipocryolyse noemen. Het vacuüm zorgt ervoor dat het weefsel in de schelp wordt getrokken, en vergroot daardoor de oppervlakte van de

behandelde zone en verhoogt de diepte waarop de behandeling een effect zal hebben. Dit feit, dat ook werd aangetoond1, is essentieel als we bedenken dat het echte therapeutische doel van de procedure is om warmte aan de vetweefsels te onttrekken. Het weefsel dat wordt aangezogen in de schelp van de lipocryolyse-machine komt in contact met twee metalen platen van ongeveer 50 cm2, zeer vaak tegenover elkaar, die warmte onttrekken aan de weefsels door een proces van elektrothermische interconversie. Dit zijn de zogenaamde ‘platen van Peltier‘, ter ere van hun uitvinder Jean Charles Athanase Peltier, die in 1834 het principe in de natuurkunde ontdekte, dat elektrische stroom grote temperatuurverschillen kan genereren in materialen met bepaalde eigenschappen11. Bovendien vermindert het vacuüm de bloedtoevoer naar de behandelde zone (alleen tijdens behandeling). De onderdruk binnen de schelp, en de tijdelijke lokale verandering van de fysiologische gradiënten van de bloeddruk, belemmeren de normale circulatie van het bloed door de bloedvaten in de behandelde zone. Eén van de gevolgen van deze gecontroleerde hypoperfusie is onderkoeling. Een correcte bloedtoevoer resulteert in een goede doorvoeding van de weefsels, maar ook in een goede toevoer van warmte, bij een constante van ongeveer 37 º C.

WERKINGSMECHANISME

LIPOCRYOLYSE

7

Dit betekent dat indien minder bloed een bepaalde zone bereikt, ook minder warmte deze zone zal bereiken. Zonder vacuüm, verloopt de onttrekking van warmte veel langzamer en er is aangetoond dat, bij aanhoudende warmtetoevoer door het bloed, de daling van de temperatuur tussen de vetweefsels tot een aanvaardbare therapeutische doeltreffendheid, zeer moeilijk is1. Ook is gebleken dat naast het therapeutische effect, de fysiologische veranderingen die door toepassing van de vacuüm optreden, omkeerbaar zijn12. Voor al deze redenen, is vacuüm fundamenteel bij lipocryolyse.

WARMTE-ONTTREKKING

Dat koude de snelheid van lipolyse verhoogt, werd al aangetoond13. Maar de toevoer van koude of het onttrekken van

warmte, is niet hetzelfde. Dit laatste is een dynamisch proces. De machine meet de temperatuur van de Peltier-platen elke seconde. Indien de temperatuur een tiende graad kouder is dan nodig, dan stopt de machine het genereren van de warmteafvoer (138 mW/cm2 of soortgelijk) (figuur 1). Zodra de temperatuur opnieuw een paar tienden van een graad stijgt, begint de machine weer warmte te onttrekken en de cyclus begint opnieuw. Dit is nog een voorbeeld van een klassiek regulerend “push-pull”-mechanisme, en dat zeer efficiënt is. De lipocryolyse- machine vermindert de weefsel- temperatuur (vetweefsel) tot een gewenste temperatuur, en kan vervolgens deze temperatuur handhaven gedurende de ganse sessie. Het hele proces verloopt automatisch. Sommige goede plat-forms kunnen de temperatuur tot +4 º C. brengen, andere tot +3 ° C. (Figuur 2).

8

Er is een zeer grote veiligheidsmarge van ongeveer 1,5 º C. Als een temperatuur van dicht bij 0 º C. zou toegepast worden, en gedurende vele minuten, zouden vries-brandwonden en problemen optreden. Daarom moet de temperatuur dalen op een gecontroleerde manier en moet ze kunnen gemeten worden tot op een tiende van een graad. Dit is de reden waarom de schelp statisch is en niet mag worden verplaatst tijdens de sessie. Het vacuüm wordt opgewekt om dezelfde reden. Daar staat tegenover, dat bij toestellen die werken bij temperaturen van minder dan 3 º C., de schelp voortdurend moet verplaatst worden, omdat de huid nooit lang aan zo’n lage temperatuur mag blootgesteld worden. Omdat bij die toestellen de schelp steeds moet verplaatst worden, kan ze ook geen vacuüm opwekken, zodat ook de toevoer van warmte door het bloed niet onderbroken wordt. Het paradoxaal gevolg van dit alles is dus, dat toestellen die werken bij temperaturen onder nul (onder +2 º C.) niet slagen in hun lipolytische behandelingen, omdat ze minder warmte aan het vetweefsel onttrekken dan toestellen die de interface brengen tot op een temperatuur tussen 3 º C. en 4,5 ° C, maar met een gelijktijdig vacuüm. Wat er werkelijk gebeurt is dat dit soort toestellen wel kouder worden, maar minder warmte aan de weefsels onttrekken. Het feit dus dat één type apparaat kouder kan worden dan een ander, impliceert geen betere resultaten, want die hangen enkel af van een grotere capaciteit om warmte aan het vetweefsel te onttrekken. Zoals we zullen zien hiernaast, staan de resultaten in verhouding tot de

hoeveelheid warmte die wordt onttrokken, en niet tot de temperatuur waartoe de machine zichzelf kan afkoelen. Er is een kritische temperatuur (KT) onder de welke de stimulans die leidt tot het therapeutisch effect, wordt geactiveerd. Kortom, als men erin slaagt om de temperatuur van de adipocyten te brengen tot onder deze KT, dan zullen de effecten van lipocryolyse zichtbaar worden, terwijl er geen adipocytolitische resultaten zullen zijn indien men er niet in slaagt om het doelweefsel onder de KT te brengen.Conclusie: een toestel dat niet in staat is om het doelweefsel te brengen tot een temperatuur beneden de KT is geen lipocryolyse-toestel. Het is geen kwes-tie van dieper afkoelen, maar van meer warmte onttrekken aan de weefsels op een efficiënte, gecontroleerde, dynamis-che en veilige manier.

Koude: naarmate de tijd verstrijkt, verliest de kou zijn effectiviteit (1), produceert geen temperaturen meer binnen het therapeutisch bereik (2) en kan de vereiste minimum temperaturen niet handhaven (3).

LIPOCRYOLYSE

9

Dit is de andere sterke pijler van deze therapie: de gecontroleerde en dynamische extractie van warmte. Indien de onttrekking van warmte zou uitgevoerd worden met ijs of een andere standaard, statische afkoeling, dan zou: a) de temperatuurdaling niet voldoende14 zijn om een therapeutisch effect te bereiken en ze zou niet kunnen geregeld worden met de vereiste nauwkeurigheid en b) het moeten worden vervangen zodra het uitgewerkt is. Bij contact met de huid, verwarmt een ijsblokje (een statisch koelingapparaat) tegen dezelfde snelheid als het weefsel, waarmee het in contact is, afkoelt. Er vindt een eenzijdige overdracht van warmte plaats. Naarmate de minuten voorbijgaan, zal de temperatuur van het ijsblokje meer en meer stijgen tot op het

punt waar dit niet meer verder kan en dan wordt de warmteoverdracht onderbroken. Vanaf dat moment herstelt het weefsel zich naar zijn begintemperatuur - hoewel langzamer - en het ijs smelt, als dat nog niet gebeurd zou zijn. In tegenstelling daarmee, herstelt een Peltier-apparaat zich onophoudelijk omdat het verbonden is met een bron van elektriciteit. Dit staat ons toe om de sessie lang genoeg te laten duren om het gewenste therapeutisch resultaat te behalen. Bij deze hoeveelheid energie (ongeveer 140 mW/cm2), duren de sessies niet langer dan een half uur.Bij de start van de warmteafvoer, doen de Peltier-platen het werk. Ze onttrekken warmte aan het vetweefsel tot aan een temperatuur die gelijk is aan of kleiner is dan de temperatuur die eerder werd beschreven in de literatuur als de temperatuur die de stimulans activeert die leidt tot het therapeutisch effect (10,38 º C.) 1. De temperatuur tussen het vetweefsel wordt indirect gemeten door de correlatie met de temperatuur van het oppervlak van de Peltier-interface. De lipocryolyse-machine verlaagt de temperatuur van de interface tot 3 – 4 º C, terwijl het een strikte controle uitoefent op het hele proces. Door het permanent handhaven van die temperatuur, worden therapeutische resultaten behaald en wordt tegelijkertijd de veiligheid en de zorg voor de aanpalende weefsels verzekerd11. Het werd reeds beschreven hoe, bij lage temperaturen, omkeerbare vormveranderingen optreden in de structuur van verzadigde en onverzadigde vetzuren van intra-adipocitaire triglyceriden.

Onttrekken van warmte: naarmate de tijd verstrijkt, wordt het onttrekken van warmte niet minder effectief (1), produceert wel temperaturen binnen het therapeutisch bereik (2) en onderhoudt wel de minimaal vereiste temperaturen (3).

10

In wetenschappelijke literatuur wordt dit proces ‘crystallisatie’1 genoemd. Er wordt gezegd dat deze fysieke veranderingen de activator zijn van de apoptotische stimulans die uiteindelijk de vetcellen zal vernietigen in de daaropvolgende weken8.

De inhoud van de adipocyten wordt niet geloosd. Lipocryolyse veroorzaakt geen inflammatoire cascade. De restanten van de adipocyten worden na een apoptotisch proces, verteerd door gespecialiseerde macrofagen, op een soortgelijke manier als die van andere macrofagen die cellulaire resten verteren na behandelingen zoals met detergenten, die ook een vernietiging van adipocyten veroorzaakt, maar door directe actie. Er is bewijs dat deze behandeling geen stijging van de systemische triglyceriden met zich meebrengt en ze is dan ook zeer veilig in dit opzicht15. Er zijn vele manieren waarop een professional de inhoud van het vetweefsel in het lichaam kan regelen. Onder andere: controle van de inname, de regulering van het centrale zenuwstelsel, de aflevering van energie of de verwijdering van cellen en vetweefsel. Meer in het bijzonder, kan dergelijke verwijdering worden bereikt met lipolytische en / of adipocytolytische methoden. Bij de eerste methode, blijven de adipocyten ongedeerd, en de eliminatie treedt op op het moleculair niveau van de triglyceriden door de werking van hormoongevoelige lipases (HSL). In de adipocytolytische methode

daarentegen, treedt de vernietiging op op cellulair niveau, en niet op moleculair niveau en dus zonder tussenkomst van enzymen. Wij onderscheiden twee sub-groepen van adipocytolytische behandelingen: a) phagisch’(bijv. lipocryolyse) en b) clastisch (bijv. detergentia). Deze classificatie, een theoretische technische term in deze paragraaf, is van groot belang wanneer gecombineerde therapieën worden voorgesteld om synergistische en coherente werkings-mechanismen te handhaven.

3. LIPOCRYOLYSE

11

INDICATIES EN CONTRA-INDICATIES

Weinig technologieën hebben een duidelijker of meer nauwkeurige indicatie dan lipocryolyse. De enige indicatie die aanvaard wordt vandaag (omdat het de enige is die getest is) is gelokaliseerde vetophoping, in gelijk welk klinisch voorkomen. Natuurlijk, kan ook elke andere loco-regionale lipodystrofie theoretisch worden verminderd wanneer blootgesteld aan deze technologie: dit is het geval bij cellulite. Maar we moeten deze situatie analyseren vanuit een andere hoek: lipocryolyse verbetert cellulite enkel omdat het lokaal opgehoopt vet vermindert. Niet alle cellulite is dezelfde zijn, en evenmin het relatieve gewicht van de fysiopathologische componenten die bijdragen tot de situatie van elke patiënt. Omdat er multicausale oorzaken zijn, is het absoluut noodzakelijk elk geval van cellulite goed te kennen, vooraleer dienovereenkomstig indicaties of contra-indicaties vast te stellen. Er wordt niet beweerd dat onderstaande lijst van contra-indicaties op enigerlei wijze volledig of definitief zou zijn. Het is belangrijk om te begrijpen waarom elk van de volgende entiteiten is gegroepeerd binnen een bepaalde paragraaf, zodat de professional ze kan gebruiken als dynamische tools bij nieuwe pathologieën in de toekomst. Wij kunnen ze classificeren in vier basisgroepen:

A. Contra-indicaties van het ‘legale’ type. In het algemeen zijn dit contra- indicaties voor vrijwel alle behandelingen. De reden is niet een echt nadeel van de behandeling, maar een belemmeringen van een andere soort. De klassieke voorbeelden zijn minderjarigen en verstandelijk gehandicapten (omdat beide groepen niet verantwoordelijk kunnen gehouden worden voor de ondertekening van een geïnformeerde toestemming). Zwangere vrouwen staan voor het andere paradigmatische deel van deze groep.

B. ‘Lokale’ contra-indicaties. Zij omvatten pathologieën die de te behandelen zone plaatselijk beïnvloeden. Zoals recente wonden, actieve herpes, hernia en zweren, om er maar een paar te noemen.

C. ‘Specifieke’ contra-indicaties. Deze bestaan uit een groep van zeldzame ziekten die hun oorsprong hebben in, of betrekking hebben tot, één van de fysische principes die deze therapie besturen. Voorbeelden: Essential cryoglobulinemia, Ziekte van Raynaud, Ziekte van Haxthausen of keratoderma climacterium. Dit zijn in het algemeen aandoeningen die geassocieerd worden met koude temperaturen.

KLINISCHEINTERACTIE

12

D. Contra-indicaties voor ‘ernstige pathologieën’. Ziekten die systemische zijn of die een ernstig effect hebben op de organen, zoals: lever-, nier-of hartinsuf-ficiëntie, recent cerebrale of miocardial infarct, actieve tumoren en systemische auto-immuunziekten. Aangenomen wordt datde meerderheid van deze pathologieën volledig compatibel zijn met de behandeling door lipocryolyse, maar in het algemeen zijn ze automatisch gecontraïndiceerd door het gebrek aan studies met voldoende bewijs, of aan studies die een indicatie of een mogelijke therapeutische toepassing bij deze patiënten ondersteunen.

Daar waar categorieën A, B en C meer en meer zullen uitgebreid worden, en ze een groter aantal entiteiten zullen omvatten in de toekomst, zal het aantal in categorie D aanzienlijk verminderen wanneer verdere vooruitgang wordt geboekt in het onderzoek.

BIJWERKINGEN

Zoals bij elke therapie zijn er complicaties. Gelukkig, zijn ze niet ernstig. Bovendien is er bewijs dat de complicaties van voorbijgaande aard zijn. Hierbij moet men er steeds aan denken dat dit een niet-invasieve behandeling is, en er dus geen mogelijkheid tot infectie bestaat. Dit is belangrijk. De meest voorkomende complicaties worden geassocieerd met het trauma door de zuigkracht: erytheem, oedeem, gevoel van warmte na de sessie, hematomen en tijdelijk verlies van gevoeligheid (als gevolg van de verdoving die de koude teweegbrengt). Uiteraard zijn er geen allergieën of afstotingen.

GECOMBINEERDE THERAPIEËN

De moderne opvatting van cosmetische geneeskunde is zeker georiënteerd in het voordeel van het combineren van therapieën. Er is een groter bewustzijn van het feit dat in het algemeen het niet één bepaalde behandeling is die het probleem oplost waarover de patiënt de dokter raadpleegt, maar een combinatie van therapieën. Als men kijkt naar de resultaten alleen, dan is het combineren van therapieën altijd aan te bevelen als het veilig, consistent en met gezond verstand wordt uitgevoerd. Er zijn bepaalde richtlijnen die we moeten volgen

1. Primum non nocereNOOT. Het is van groot belang dat geen schade wordt toegebracht aan de huid of andere weefsels. De timing van elke therapeutische interventie moeten worden gerespecteerd, en in dezelfde sessie

“ …weinig technologieën hebben een duidelijker of

meer nauwkeurige indicatie dan lipocryolyse.”

LIPOCRYOLYSE

13

moeten geen andere behandelingen worden toegepast. Het huidige wetenschappelijke bewijs geeft aan dat lipocryolyse sessies moeten gescheiden worden door ongeveer 45 dagen. Hierdoor blijft meer dan genoeg tijd voor de toepassing van andere behandelingen op een manier die volledig veilig is en zonder absurde schema’s.

2. Consistentie. Lipocryolyse is een ‘fagische’ adipocytolytische methode. De protocollen voor combinatie van therapieën moeten rekening houden met de werkingsmechanismes van elke therapie. De combinatie van lipolytische en adipocytolytische methodes, wanneer mogelijk, voorspellen meer mogelijkheden op succes.

EFFECTIVITEIT

De bestaande gegevens maken duidelijk dat lipocryolyse een veilige en effectieve behandeling is tegen lokale vetophopingen. Het is echter belangrijk om deze resultaten te bestuderen, om in staat te zijn om de verwachtingen te sturen, zowel die van onszelf als die van de patiënten. Het belangrijkste om te onthouden is dat het een niet-invasieve behandeling is. Tijdens de studies van het onderzoeksteam van de schrijver, werden de resultaten van 1 sessie lipocryolyse gemeten in vergelijking met de resultaten van 2 sessies, en dit toegepast op twee kleine groepen vrijwilligers (16). Een vermindering van huidkreuken in de behandelde gebieden werd vastgesteld bij alle proefpersonen. De conclusies die uit dit onderzoek werden getrokken,

zijn de volgende: a) lipocryolyse is een doeltreffende, niet-invasieve techniek bij de be handeling van lokale vetophopingen en b) de toepassing van een protocol met twee therapeutische sessies, 45 dagen na elkaar, bereikt een grotere vermindering van de huidkreuken dan de toepassing in één enkele sessie16 (we stelden hetzelfde percentage aan vermindering vast na de eerste en na de tweede sessies van lipocryolyse, zodat blijkt dat de techniek bij herhaling zijn doeltreffendheid behoudt).Onafhankelijk van de cijfers van het onderzoek, zou het empirisme van een controleerbare macroscopische verbetering een voldoende stimulans moeten zijn voor de ontwikkeling van toekomstig onderzoek en de optimalisatie van de huidige protocollen.

Noot De oorsprong van deze stelregel is onzeker. Hij wordt vaak toegeschreven aan Hippocrates, maar andere auteurs stellen dat Galen, A. Chomel of T. Sydenham hem eerst gebruikten.

“… zou het empirisme van een controleerbare

macroscopische verbetering een voldoende stimulans

moeten zijn voor de ontwikkeling van toekomstig

onderzoek …”

14

Pinto H, García-Cruz E, Melamed G, Cryo Letters. Perspublicatie

* Publicatie: Cryo Letters – Cryobrieven

“STUDIE VOOR DE EVALUATIE VAN DE ACTIE VAN LIPOCRYOLYSE “*: RESULTATEN.

De proefpersonen in groep 1 vertoonden aan het eind cutane vouwen van 28,81 mm (ST 2,53) en de personen in groep 2 van 25,94 mm (ST 2,71). Deze verschillen zijn statistisch significant (P = 0,04). Deze resultaten vertegenwoordigen een vermindering van 19,71% (ST 5,90) van de originele cutane vouwen bij de proefpersonen in groep 1, en van 28,46% (ST 7,34) bij de proefpersonen in groep 2, met onderling statistische verschillen in de resultaten (P = 0,046). Tegelijkertijd, waren de resultaten van groep 2 na de eerste sessie 30,31 mm (ST 2,38), en 25,94 mm (ST 2,72) na de tweede lipocryolyse sessie. Dit betekende een vermindering van 16,48% (ST 5,12) na de eerste sessie en van 14,52% (ST 3,83) na de tweede sessie, en dus zonder statistisch sinificante verschillen tussen deze 2 resultaten (P = 0,0529) 17. Conclusies in de hoofdtekst.

4. LIPOCRYOLYSE

15

Bij het begin van elke lipocryolyse sessie, voert de machine een reeks tests uit. Dit proces verloopt automatisch en duurt niet langer dan 5 seconden, waar-na alles klaar is om te beginnen. De behandeling van elke zone duurt ongeveer tussen 25 en 35 minuten. Deze schommeling is te wijten aan de verschillen in de dikte van het vetweefsel van elke patiënt18. Bij een dikkere laag, heeft de machine een minuut (ongeveer) langer nodig om de temperatuur van het doelweefsel te verminderen tot de KT, en dus duurt de sessie een paar minuten langer. De gegevens over de dikte van het vetweefsel moeten manueel ingevoerd worden. Om deze gegevens te meten, wordt een gewone plicometer gebruikt.

Het protocol voor elke sessie is het volgende:• Opstart en autocheck van de machine• Foto’s nemen vóór de behandeling• Opname van gegevens met plicometer• Ingave van de parameters• Afbakening van de te behandelen zone• Reinigen van de te behandelen zone• Aanbrengen van de gel• Sessie van 30 minuten• Reinigen van de behandelde zone• Foto’s nemen ná de behandeling

SESSIE

5.

16

NOODZAAK TOT OPTIMALISEREN VAN BESTAANDE PROTOCOLS

Lipocryolyse is een veilige behandeling die warmteafvoer en vacuüm combineert, en die over het algemeen, als zeer effectief wordt beschouwd bij het verminderen van lokale vetophopingen. Maar behalve dit, is zeer weinig informatie gepubliceerd.

i. De eerste onbeantwoorde vraag die zich stelt, is: hoe ver kan lipocryolyse gaan? Of met andere woorden, wat is het potentieel?Het is zeer moeilijk om hierop een exact antwoord te geven want er is een compleet gebrek aan een methodolo-gische basis voor de toepassing van de algemene protocollen voor een therapeutische tussenkomst. Bovendien is er een bijna geen enkel bewijs met betrekking tot de klinische gevolgen van deze behandeling in verband met individuele fysiologische omstandigheden. Er werd reeds opgemerkt dat de succesvolle anabiose van cellen die werden blootgesteld aan zeer lage temperaturen, afhankelijk is van vele factoren: de functionele staat van het organisme voor de thermische behandeling, de morfologie en fysiologie van de betrokken cellen, de reactie op het bevriezen en de intra- en extra-cellulaire kristallisatie, en de duur van de koeling en de heropwarming19. Eerst en vooral,

heeft ons onderzoeksteam al aangetoond dat een patiënt die een tweede sessie ondergaat, betere resultaten ver-toont (statistisch significant) dan een patiënt die slechts onderworpen werd aan een sessie11. Dit is alleen de eerste van vele noodzakelijke stappen. Dat dit gecontroleerd werd, is zeer belangrijk, maar niet belangrijker dan het volgende feit: het is duidelijk dat als we het aantal sessies blijven verhogen, we vroeg of laat geen statistisch significante resultaten meer zullen verkrijgen. Dus, zijn twee sessies beter dan een? Ja, dat werd bewezen. Maar hoe zit het met drie sessies? Of vier? Er is veel empirisch bewijs dat het resultaat stijgt met het aantal sessies, maar het is slechts empirisch bewijs. Het is niet meer ... maar het is ook niet minder. Met andere woorden, hebben we bewezen dat twee sessies beter werken dan een, maar we kunnen alleen maar aanvoelen dat drie sessies zou leiden tot betere resultaten dan twee, enzovoort. Zeker is wel dat, het ideale protocol voor de therapeutische toepassing van lipocryolyse niet bekend is. Ook is niet bekend of kleine variaties in de periode tussen de sessies verbeteringen zouden teweegbengen in de resultaten die we vandaag verkrijgen met een periode van 45 dagen tussen elke sessie. En er is nog steeds weinig kennis over de gevolgen die combinaties van deze parameters kunnen hebben op de therapeutische werking. Dus binnen een periode van bijvoorbeeld vijf jaar, zal het protocol voor

DISCUSSIEENDEBAT

LIPOCRYOLYSE

17

de therapeutische toepassing van lipocryolyse er waarschijnlijk heel anders uitzien dan het huidige.De inzet van alle onderzoekers op dit vlak is dus zeer belangrijk zodat hun toekomstige werk kan bijdragen tot de optimalisatie van de protocollen voor de toepassing van lipocryolyse, en zodat het ons kan leiden tot de ideale behandeling voor elke patiënt.

ii. Ten tweede: hoe beïnvloeden de problemen van de technologie, die we op dit ogenblik kennen, de resultaten?

Vandaag zijn er maar weinig commerciële toestellen die in staat zijn om deze technologie op een efficiënte manier aan te bieden.Bovendien heeft de duizelingwekkende race tussen bedrijven die op zoek zijn naar financieel voordeel dankzij deze techniek, geleid tot een situatie waarin een aantal van de pogingen tot nieuwe commerciële ontwikkelingen er niet eens in geslaagd zijn om de minimale technische kenmerken te bieden die nodig zijn om een therapeutisch effect te creëren. Dus de therapeutische effecten die we tegenwoordig verkrijgen, worden duidelijk beperkt door de bestaande technologie. In de eerste plaats door de maximale energie van warmteafvoer (ongeveer 140 mW/cm2). Als we warmte sneller zouden onttrekken, zouden we tussenkomen in het delicate evenwicht tussen grotere therapeutische kracht en complicatie. In de toekomst zal de

industrie nieuwe oplossingen voor dit dilemma bieden.

Het is ook nodig om aandacht te besteden aan een strenge controle van de temperatuur van de interface. Een perfecte controle zal de therapeutische resultaten optimaliseren door de grootst mogelijke verlaging van de intra-adipositaire temperatuur te behalen, maar zonder gevaar voor de bovenliggende huidlagen. Met andere woorden, zonder gevaar voor de veiligheid van de patiënt. Het is mogelijk dat de industrie in de toekomst zal zorgen voor de juiste technologie om warmte aan de weefsels te onttrekken op een bepaalde diepte, zonder interactie met andere structuren op andere niveaus. Vandaag hebben we al de kennis om de vetcellen veel meer af te koelen, maar als we die kennis zouden gebruiken, zou dat onvermijdelijk leiden tot beschadiging van de huid.

Dit zijn de technische beperkingen waarmee ingenieurs vandaag worden geconfronteerd. Het is zeer waarschijnlijk dat in de nabije toekomst nieuwe technologische ontwikkelingen de toepasselijkheid van lipocryolyse zullen verruimen.

18

1. Manstein D, Laubach H, Watanabe K, Farinelli W, Zurakowski D, Anderson R. Selective Cryolysis: A Novel Method of Non-Invasive Fat Removal. Laser Surg Med. 2008;40:595–6042. Epstein E Jr, Oren M, et al. Popsicle Panniculitis. N Engl J Med. 1970;282(17):966-967 3. Rajkumar et al. Popsicle Panniculitis of the cheeks: A Diagnostic Entity Caused by Sucking on Cold Objects. Clin Pediatr. 1976;15:619-214. Haxthausen H. Adiponecrosis e Frigore. British journal of Dermatology. 1941;53:83-85. Rotman H, et al: Cold Panniculitis in Children: Adiponecrosis e frigore of Haxthausen. Arch Dermatol. 1966,94:720-16. Beacham B, Cooper H, Buchanan S, Weary P. Equestrian Cold Panniculitis in Women. Arch Dermatol. 1980;116(9):1025-77. Anu Pekki, Ritta Sauni, Anikki Vaalasti, Pauliina Toivio, Riitta Huotari-Orava, taina Hasan. Cold Panniculitis in Finnish horse riders. Acta Derm Venerol. 2011;91(4):463-48. Avram MM, Harry RS. CryolipolysisTM for Subcutaneous Fat Layer Reduction. Las Surg Med. 2009;41:703–8 9. Zelickson B, Egbert B, Preciado JA, Allison J, Springer R, Manstein D. CryolipolysisTM for Non-invasive Fat Cell Destruction: Initial Results from a Pig Model. Dermatol Surg. 2009; 35(10):1462–7010. Nelson AA, Wasserman D, Avram MM. Cryolipolysis(TM) for Reduction of Excess Adipose Tissue. Semin Cutan Med Surg. 2009;28:244-9

REFERENTIES

LIPOCRYOLYSE

19

11. Jean Charles Athanase Peltier. Nouvelles expériences sur la caloricite des courants électriques. Annales de chimie. 1834;56:37112. Coleman S, Sachdeva K, Egbert B, Preciado JA, Allison J. Clinical Efficacy of Non-Invasive CryolipolysisTM and its Effects on Peripheral Nerves. Aesth Plast Surg. 2009;33:482–813. Velrand A. Clot stress increases lipolysis in humans. Aviat Space Environ Med. 1999;70:42-5014. Cooper SM, Dawber RP. The history of cryosurgery. J R Soc Med. 2001;94(4):196–20115. Klein KB, Zelickson B, Riopelle JG, Okamoto E, Bachelor EP, Harry RS, Preciado JA. Non-Invasive CryolipolysisTM for Subcutaneous Fat Reduction Does Not Affect Serum Lipid Levels or Liver Function Tests. Las Surg Med. 2009;41:785–9016. Pinto H, García-Cruz E, Melamed G. Study to Evaluate the Action of Lipocryolysis. Cryoletters. In press.17. Domenech JM. Macro !RNDSEQ for SPSS Statistics. Generation of Random Sequences [computer program]. V2009.04.29. Bellaterra: Universitat Autónoma de Barcelona; 2009. Available from: http://www. metodo.uab.cat/macros.htm18. Otte J, et al. Subcutaneous adipose tissue thickness alters cooling time during cryotherapy. Arch. Phys. Med. Rehabil. 2002 Nov: 8319. Lozina-Lozinskii LK. Action of cooling on cells and the body as a multifactorial process. Tsitologiia. 1982 Apr;24(4):371-90. PubMed PMID: 7046173.

CLINIPRO

LUXUS DERMA

LUXUS DERMASchulstraat 3, 2018 Antwerpen

T. +32 3 298 41 92 - F. +32 3 298 41 94info@luxusderma.be - www.luxusderma.be