Megadeth - DYSTOPIA (****) de platen Rust in Peace en Youthanasia bijvoorbeeld, waarop Megadeth...
1
Recensies Megadeth - DYSTOPIA (****) Heavy. Universal ROBERT VAN GIJSSEL Als gitarist bij Metallica gedroeg hij zich als een onhandelbare kleuter, dus werd hij in 1983 uit de band gesmeten. Sindsdien staat het leven van Dave Mustaine in het teken van de zoete thrashmetalwraak: met Megadeth probeert hij het megasucces van zijn ex-band al ruim dertig jaar te evenaren, en soms lukte hem dat nog ook. Met de platen Rust in Peace en Youthanasia bijvoorbeeld, waarop Megadeth snerpende en inhoudelijk sterke, welhaast politieke thrashmetal ventileerde. De nieuwe plaat, Dystopia, haakt aan bij die mooie Megadeth- periode van begin jaren negentig en doet de zwakke laatste jaren vergeten. Het geluid is scherp en blikkerig als voorheen, in de snelle riffs van Mustaine zelf en in de herkenbare, loeiende bassound van medebandoprichter David Ellefson. De eerste drie nummers mogen tot de beste liedjes uit de Megadeth-catalogus worden gerekend; vooral in het titelnummer en in het behoorlijk dreunende Fatal Illusion is Mustaine in vorm: aanstekelijke en schreeuwerige punkrefreintjes in kenmerkend snerende vocalen, toegankelijke riffs en gillend soleerwerk van de nieuwe scheurgitarist Kiko Loureiro. Je krijgt zowaar zin in die liveshow van Megadeth op het Nijmeegse festival Fortarock. Vernieuwend is de Megadeth-mix van punk, metal en pop natuurlijk niet, en op Dystopia staan ook echt een paar mindere nummers (Poisonous Shadows is een zouteloze metalballad, met heel slechte teksten), maar er komt toch steeds weer een memorabel nieuw liedje achteraan (Lying in State bijvoorbeeld, waarin Mustaine ouderwets geëngageerd uithaalt). En zo daagt Mustaine de oud- collega's toch weer uit: komt Metallica eigenlijk nog eens door met sterk nieuw thrashmetalwerk? © de Volkskrant woensdag 27 januari 2016 Pagina 9 (1)
Transcript of Megadeth - DYSTOPIA (****) de platen Rust in Peace en Youthanasia bijvoorbeeld, waarop Megadeth...
Recensies Megadeth - DYSTOPIA (****)
Heavy. Universal
ROBERT VAN GIJSSEL
Als gitarist bij Metallica gedroeg hijzich als een onhandelbare kleuter,dus werd hij in 1983 uit de bandgesmeten. Sindsdien staat hetleven van Dave Mustaine in hetteken van de zoetethrashmetalwraak: met Megadethprobeert hij het megasucces vanzijn ex-band al ruim dertig jaar teevenaren, en soms lukte hem datnog ook. Met de platen Rust inPeace en Youthanasiabijvoorbeeld, waarop Megadethsnerpende en inhoudelijk sterke,welhaast politieke thrashmetalventileerde.
De nieuwe plaat, Dystopia, haaktaan bij die mooie Megadeth-periode van begin jaren negentigen doet de zwakke laatste jarenvergeten. Het geluid is scherp enblikkerig als voorheen, in de snelleriffs van Mustaine zelf en in deherkenbare, loeiende bassoundvan medebandoprichter DavidEllefson. De eerste drie nummersmogen tot de beste liedjes uit deMegadeth-catalogus wordengerekend; vooral in het titelnummeren in het behoorlijk dreunendeFatal Illusion is Mustaine in vorm:aanstekelijke en schreeuwerigepunkrefreintjes in kenmerkendsnerende vocalen, toegankelijkeriffs en gillend soleerwerk van denieuwe scheurgitarist Kiko Loureiro.Je krijgt zowaar zin in die liveshow
van Megadeth op het Nijmeegsefestival Fortarock.
Vernieuwend is de Megadeth-mixvan punk, metal en pop natuurlijkniet, en op Dystopia staan ook echteen paar mindere nummers(Poisonous Shadows is eenzouteloze metalballad, met heelslechte teksten), maar er komt tochsteeds weer een memorabel nieuwliedje achteraan (Lying in Statebijvoorbeeld, waarin Mustaineouderwets geëngageerd uithaalt).En zo daagt Mustaine de oud-collega's toch weer uit: komtMetallica eigenlijk nog eens doormet sterk nieuw thrashmetalwerk?
© de Volkskrant woensdag 27 januari 2016 Pagina 9 (1)
