mensen met een missie nieuwsbrief - december 2012

ColofonDeze nieuwsbrief is een uitgave van Mensen met een Missie. Vier maal per jaar brengen we hiermee onze relaties op de hoogte van de activiteiten van onze organisatie en de missionarissen en missionair werkers. Het Oudedags-fonds staat elk jaar in december centraal. Dit fonds biedt fi nanciële steun aan missionarissen die geen of weinig AOW ontvangen en onvoldoende andere inkomsten hebben.

Mensen met een Missie Postbus 16442, 2500 BK Den Haag. Tel. 070 - 31 36 731campagnes@mensenmeteenmissie.nl. www.mensenmeteenmissie.nl

facebook.com/mensenmeteenmissie @mensenmissieBank: 17.89.90.000 t.n.v. Mensen met een Missie, Den Haag

Daarom is uw steun hard nodig!Geen AOWVroeger moesten missionarissen in het buitenland soms hun nationaliteit opzeggen. Dat deden ze met liefde, want ze wilden helpen. Het gevolg is echter dat deze missionarissen geen recht hebben op AOW, ook niet via de Sociale Verzekeringsbank of de Bijstandswet.

Tegenwoordig kan men zich vrijwillig verzekeren voor een AOW-uitkering. Maar voor veel oudere missionaris-sen kwam die regeling te laat. Soms kunnen hun congregaties hen onder-steunen. Maar vaak ontbreken daar de middelen. In dat geval krijgen de missionarissen een bijdrage van het Oudedagsfonds.

De Pinktseractie is voor andere uitgavenDe jaarlijkse Pinksteractie van de Week Nederlandse Missionaris is be-doeld voor het persoonlijk welzijn van missionarissen en missionair werkers. Zij krijgen bijvoorbeeld een bijdrage voor een computer of een reparatie in de pastorie. Maar de Pinksteractie is niet bedoeld voor de oudedagsvoor-ziening. Daarom is het Oudedags-fonds zo belangrijk.

Uw steun is hard nodigIn 2011 gaf het Oudedagsfonds 94 missionarissen fi nanciele steun,

van wie sommigen in ruste zijn en anderen nog actief zijn in de missie. Verder betaalde het Oudedagsfonds AOW-premie voor 17 missionaris-sen die nog geen 65 zijn. Ook zij werken in het buitenland en hebben anders geen recht op AOW. In totaal besteedden we € 361.370 aan de doelstelling. Eenzelfde bedrag zullen we in 2013 nodig hebben.Uw steun is daarbij hard nodig. Want alleen als we allemaal bijdragen, kunnen we missionarissen een welverdiende oudedagsvoorziening geven.

N I E U W S B R I E F - D E C E M B E R 2 0 1 2

Zuster Gabriëlle Steverink (85) was 45 jaar missionaris in Indonesië. Ze mocht er alleen werken als ze haar Nederlandse nationaliteit zou opgeven. Daardoor zou ze later vrijwel geen AOW krijgen. Maar zus-ter Gabriëlle deed het zonder aarzelen. ‘Ik dacht: ze hebben me hier nodig. Ik wilde een bijdrage leveren.’

Lees haar verhaal verder in deze nieuwsbrief.

Zij gaven hun recht op AOW op. Daarom is uw steun zo belangrijk!

MM ODF nieuwsbrief 2012.indd 1-2 19-11-12 13:42

mensen met een missie nieuwsbrief - december 2012

‘Samen met de mensen daar mocht ik iets moois opbouwen.’

‘Als je oud wordt, ben je daar maar tot last’

Die mensen waren niet domZo bracht zuster Gabriëlle haar kennis over. Ze leerde zelf ook veel, vertelt ze. ‘Niet veroordelen: dat heb ik al vroeg geleerd. Een mooi voorbeeld is dat ik iets wilde uitleggen over malaria en daarom een mug tekende. Ze zeiden: ‘dat verhaal klopt niet, want zulke grote muggen bestaan hier niet’. Die mensen waren niet dom! Ze hebben gewoon nooit geleerd hoe je een teke-ning interpreteert. Ze kregen de kans niet om te studeren. Daarom moet je niet veroordelen: je moet de dingen op het juiste niveau uitleggen. Dat be-gint met je inleven, dat is belangrijk.’

kunnen voortbestaan. Daarom wer-den lokale verpleegsters door ons ook in het diepe gegooid. Kom op, zeiden we, jullie doen het al zo lang, jullie kunnen het goed. En dat was ook zo. Nu staan ze al jaren op eigen benen. Het loopt er als een trein.’

Terug naar NederlandDie zelfredzaamheid was voor zuster Annelies aanleiding om op haar 65ste terug te komen naar Nederland. ‘Als je oud wordt, ben je daar maar tot last’. Althans, dat zegt ze zelf, maar menig-een zal daar anders over denken. Hoe dan ook, de rust is de 92-jarige zuster zeer gegund. Net als de bijdrage die ze ontvangt van het Oudedagsfonds. Zuster Annelies krijgt geen AOW om-dat ze de Indonesische nationaliteit aannam. ‘Dat moest, anders mocht ik daar van de Indonesische autoriteiten niet werken’ zegt ze. ‘Ik deed het zon-der aarzelen. Want ik was daar nodig en wilde een bijdrage leveren. Maar nu ben ik toch erg blij met de steun die ik krijg’.

Je doet wat terugZuster Gabriëlle woont alweer 10 jaar in Nederland. Zij behoort tot de Me-dische Missiezusters en is nog steeds zeer betrokken bij het leed van deze wereld. Zo is ze lid van ‘ACAT’. Deze organisatie zet zich in voor mensen die zonder eerlijk proces gevangen zijn gezet, tot de doodstraf zijn ver-oordeeld of worden gemarteld. Ook in haar naaste omgeving probeert zuster Gabriëlle mensen nog steeds tot steun te zijn. Ze zegt: ‘Ik heb het zo goed gehad. Dan doe je wat terug voor alles wat je gekregen hebt. Ik doe het met alle liefde en plezier.

Je kunt het lijden niet overnemenOmdat zuster Gabriëlle haar recht op AOW goeddeels moest opgeven, krijgt zij van het Oudedagsfonds een aanvulling. ‘Dat is fi jn’, vertelt ze. ‘Dan kun je eens naar een concert, of iets geven aan iemand die het harder nodig hee . Maar dat ik geen grote fi nanciële zorgen heb, wil niet zeggen dat ik zorgeloos door het leven ga. ‘Ie-dereen hee zijn eigen verhaal. Daar is vaak lijden in. Je kunt het lijden niet van mensen overnemen. Maar je kunt ze wel terzijde staan en ze ondersteu-nen. Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om dat in Indonesië te doen. Dat ik samen met de mensen daar iets moois mocht opbouwen.’

Die mensen waren puurZuster Annelies Schrage behoort tot de Zusters van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort. In 1950 begon zij op Java als hoofd van een school. ‘Het was goed werk, maar we bereikten de echte armen niet’, vertelt zuster Annelies. ‘Daarom ging ik verpleging studeren en begon ik daarna samen met een pastoor een kliniek in Magelang. In een garage. Het was primitief, maar het wa-ren heerlijke jaren. De mensen die daar kwamen waren heel puur, het waren mensen uit de bergen. Soms lieten ze hun beurt voorbij gaan, omdat ze gezel-lig zaten te praten. Dat was zo mooi.’

In het diepe gegooidNatuurlijk was er ook verdriet. ‘Vooral als het om kindertjes ging’, vertelt zuster Annelies. ‘Dan kon ik later geen hap door mijn keel krijgen. Niet dat er veel eten was. Ook niet voor de lokale bevolking. De mensen waren heel arm. Maar ze wilden geen aalmoes, ze betaalden allemaal. En dat was goed. Want de kliniek moest zelfstandig

Op Makassar, Indonesië, leidde arts en zuster Gabriëlle lokale meisjes op tot vroedvrouw. ‘Die meisjes gingen belangrijk werk doen’, vertelt ze. ‘Want ze gingen naar gebieden zonder arts. Tijdens de opleiding deden ze soms moeilijke bevallingen. Ik kon me goed voorstellen hoe lastig dat was voor die meisjes. Maar ik sprong alleen in als dat nodig was. Ik zei altijd: je moet het zelf doen, want waar je straks bent is ook geen dokter. Ik probeerde de meisjes zelfstandig te maken.’

Eigenlijk hoefde zuster Annelies Schrage (92) niet zo nodig naar Indonesië. ‘Als je vroeger naar de missie ging, was dat voor het leven. Dan kwam je nooit meer terug’, vertelt ze. ‘Maar ze konden me daar gebruiken, dus ik ging. Ik heb nooit spijt gekregen.’

Zuster Gabriëlle Steverink Zuster Annelies Schrage

‘Ik heb het zo goed gehad. Dan doe je wat terug voor alles wat je gekregen hebt.’

‘Nu staan ze al jaren op eigen benen. Het loopt er als een trein.’

MM ODF nieuwsbrief 2012.indd 3-4 19-11-12 13:42