*

Nadat Cora ontvoerd werd, gebeurde er veel. Er werden vele zoektochten

georganiseerd, opsporingsberichten getoond. Maar niets hielp. Jaren verstreken,

Christiaan werd ouder, Alexandra begon een dame te worden en Alexander werd

ook groter. Vincent kreeg dan weer het ongeluk. Hanneke en Hesther Hokkers

kwamen om in een auto ongeluk. En het leven voor hen veranderde totaal.

Sunsetvalley kreeg een nieuwe naam: Droomzicht. En nieuwe bewoners gingen in

de stad wonen. Sommige waren nogal vreemder dan de anderen. Een rokkenjager

die Stefano Bigoli heette en twee mysterieuze zusjes. Die toevallig in de familie

van Cora geïnteresseerd waren. Of zij verantwoordelijk waren voor de verdwijning

van Cora was onbekend.

Maar de bewoners van Droomzicht laten we voorlopig met rust want wat is er de

voorbije 9 jaar met Cora gebeurd? Is ze dezelfde vrouw als vroeger of is ze iemand

anders? La storia della Bella donna 2: Nuova Forma start hier in Littlehaven…

Joe en Kate Farmer, broer en zus, zaten samen rustig TV te kijken in hun vervallen

huisje. Ondanks alle miserie die ze hadden meegemaakt waren ze gelukkig. Tot dat

een blauwe lichtflits hun hele leven veranderde. Geschrokken keken ze op. Ze stonden

op en gingen naar buiten.

Toen Joe en Kate buitenkwamen, lag er een vrouw met een rode jurk bewusteloos op

de grond. Voor de rest was er niets te zien, zelfs geen rede waar de blauwe flits

vandaan kwam. Angstig keken ze elkaar aan. Wat moesten ze doen? Haar laten liggen

was geen goed idee. Dus moesten ze haar meenemen naar binnen. Maar wat als ze

medische hulp nodig had? Daar hadden ze geen geld voor.

“Ik heb ze in mijn kamer gelegd,” zei Kate even later, “Ik heb haar even een pyjama

van mij laten aantrekken. Dat was niet simpel.”

“Maar waar ga jij dan slapen?” vroeg Joe. “Ik slaap wel even bij jou, als je dat niet

erg vindt. We zien morgen wel verder hoe het zal aflopen.”

“Ik vraag me eigenlijk af wie die vrouw is,” zei Kate de volgende ochtend. “Jij niet

alleen.”

“Maar, heb jij ook niet het gevoel dat ze op iemand lijkt die we kennen?” vroeg Kate

aan haar broer. “Ik heb haar gezicht niet gezien, maar nu je het zegt…”

Cora kwam voorzichtig naar beneden. Ze keek om zich heen. Op haar gezicht kon je

aflezen dat ze zich absoluut niet op haar gemak voelde. “Euh, hallo,” zei Cora

voorzichtig. Toen Joes en Kates blik op haar vielen, keken ze elkaar geschrokken aan.

“De gelijkenis is treffend,” schoot het door allebei hun hoofd.

“Wie ben jij eigenlijk?” vroeg Joe, “Ik ben Joe en dit is m’n zus Kate.” Cora dacht na,

maar ze kwam niet op haar naam. “Ik… ik weet eigenlijk niet hoe ik heet,” zei Cora

beschaamd, “Alles is één groot zwart gat in m’n geheugen.”

“Dat is niet fijn,” zei Joe, “Maar we kunnen je een naam geven, dat praat

makkelijker. Als je dat goed vind?” Cora knikt. “Wat dacht je van Isabella?”

“Oh, dat is een mooie naam! Het is goedgekeurd!” Cora of Isabella merkte niet dat

Kate haar gezicht vertrok.

Terwijl Joe de borden afwast, schrobt Kate de kasten schoon. Kate zuchtte. “Is er

iets?” vroeg Joe ongerust. “Ja, er is iets,” zei Kate verwijtend, “Hoe durf je haar

Isabella te noemen?” Joe zijn gezicht vertrok. “Het is gewoon een mooie naam,” zei

Joe. “En dat moet ik geloven?” vroeg Kate, “Zo kan je haar niet terugkrijgen hoor!”

“Maar ze lijkt sprekend op haar!” probeerde Joe zich te verdedigen. “Wil je haar nu

echt vergelijken met die bitch?” vroeg Kate.

“Ze was geen bitch!” Kate zuchtte geërgerd. “Durf de waarheid nu eens onder ogen

komen! Ze heeft ons helemaal leeggeroofd!” – “Ma… maar ik hou nog steeds van haar.”

“Maar zij niet van jou,” vulde Kate aan, “Besef nu eens dat ze nooit meer

terugkomt.” Joe zijn boze gezicht veranderde in een verdrietig gezicht. Daarna ging

hij weg.

Cora begon haar nieuwe naam, Isabella, gewoon te worden. Maanden vlogen voorbij

en de zomer kwam eraan. Isabella en Kate werden goede vriendinnen. En Isabella en

Joe ook. Zelfs meer dan dat, maar ze hebben hun liefde voor elkaar nog nooit

toegegeven.

Het was een hete zomernamiddag en Isabella liep in een kort jurkje zonder schoenen

rond. “Pff, wat is het warm,” pufte Isabella. “Ja, en de plantjes beginnen uit de

drogen,” antwoordde Joe. Isabella glimlachte en haar blik viel op zijn ontblote

bovenlijf. Het was best gespierd vond ze en daar hield ze van.

“Zorg ervoor dat je ogen er niet uitvallen,” zei Joe. Isabella schrok. “Eh, wat?”

“Je zit heel de tijd naar mij te kijken,” verduidelijkte Joe zich. Isabella bloosde.

“Maar dat vind ik niet erg.” Ze glimlachen allebei.

Ze keken elkaar diep in de ogen en hun gezichten kwamen dicht bij elkaar. Joe nam

haar stevig vast en zoende haar.

Even later lagen Isabella en Joe op het bloemenveld. Ze keek diep in zijn

helderblauwe ogen en ze wreef met haar hand over zijn ongeschoren baard. Ook al

kende Isabella dat gevoel niet, ze wist dat ze verliefd was. En dat vond ze een leuk

gevoel.

Kate zuchtte. Ze zag haar broer en Isabella daar op de bloemen liggen. Eigenlijk was

daar niets verkeerd mee, Kate was zelfs blij voor hen. Maar ze wist niet hoe haar

broer van haar hield. Als zijn ex-vrouw of als deze vreemde vrouw.

Joe kwam vrolijk en opgewonden binnen. “Nu eerlijk,” zei Kate plots. Joe schrok zich

een hoedje. “Wat?” vroeg hij niet-begrijpend. “Is je liefde voor haar oprecht? Of ben

je gewoon verliefd op haar omdat ze op je ex-vrouw lijkt?” Joe zuchtte. “Je moet het

haar vertellen…”

“Wat vertellen?” vroeg Isabella, die binnenkwam. Joe en Kate schrokken allebei.